Fly Away "45. Defeated"

Όταν μπήκε ο Έντουαρντ στο δωμάτιο ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου... πήρε το βιβλίο που διάβαζα από τα χέρια μου και τύλιξε απαλά το χέρι του πάνω στην κοιλιά μου χαϊδεύοντας την τρυφερά.

«Λοιπόν;» τον ρώτησα με απορία και με κοίταξε.

«Δεν καταλαβαίνω σε τι θα με βοηθήσουν όλα αυτά» στριφογύρισα τα μάτια μου και κοίταξα για λίγο το ταβάνι.

«Πόσο μπουμπούνας παίζει να είσαι;» ειρωνεύτηκα και με κοίταξε θιγμένος.

«Αν υπονοείς να τους εκβιάσω με όλα αυτά ξέχνα το» δήλωσε αυστηρά.

«Αυτήν την δουλειά την έχει αναλάβει ο πατέρας σου Έντουαρντ» του είπα με νόημα και με κοίταξε απηυδισμένος.

«Δεν καταλαβαίνω» είπε και αναστέναξε... Ήταν τόσο πιεσμένος που δεν μπορούσε να λειτουργήσει σωστά και δεν τον αδικώ.

Βάζοντας το χέρι μου πάνω στον μάγουλο του τον τράβηξα κοντά μου και τον έβαλα να ακουμπήσει πάνω στο στερνό μου.

«Ο πατέρας σου για να διασφαλίσει την ψήφο τους, τους εκβιάζει με αυτά που μόλις έμαθες... Αν εσύ κάνεις το αντίθετο προσφέροντας τους ασφάλεια και δίνοντας τους την ελεύθερη βούληση όσο αφορά τις αποφάσεις τους... ποιον πιστεύεις ότι θα υποστηρίξουν τον πατέρα σου ή εσένα;» του είπα ήρεμα και ανασηκώνοντας το κεφάλι του με κοίταξε στα μάτια με θαυμασμό.

«Πανέξυπνο!» ανασήκωσα τους ώμους μου και του έδωσα ένα φιλί στην μύτη και χαμογέλασε... «Σατανικό!» συνέχισε και κόλλησε τα χείλια του πάνω στα δικά μου... «Ευφυέστατο!»

Συνέχιζε να λέει ενώ το χέρι του πέρασε κάτω από την μπλούζα μου και άρχισε να ανεβαίνει...

«Εεε... Έντουαρντ;» είπα σταματώντας τον και με κοίταξε με απορία... «Εγώ είμαι κουρασμένη και εσύ έχεις δουλειά» του είπα με νόημα και ζάρωσε τα φρύδια του.

«Είσαι σίγουρη γι’ αυτό;» ρώτησε πονηρά... και δάγκωσα τα χείλια μου.

«Όχι γι’ αυτό φύγε πριν το μετανιώσω» του είπα και προσπάθησα να απαγκιστρωθώ από την αγκαλιά του αλλά εκείνος δεν με άφησε... «Νόμιζα ότι ήσουν διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα για να με κρατήσεις» τον χτύπησα πάνω εκεί που πονούσε και γέλασε.

«Μπορεί να περιμένει για λίγο η δουλειά» συνέχισε πονηρά ενώ το χέρι του έκανε υπερορίες πάνω στο κορμί μου και αναστέναξα.

«Έντουαρντ... Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να αποδείξεις πόσο αξίζεις αυτήν την θέση... Θες να κερδίσεις πίσω τον ελέγχω της ναυτιλίας... αυτός είναι ο μόνος τρόπος»

«Τι θα έκανα χωρίς εσένα» είπε μέσα από τον αναστεναγμό του και με φίλησε βαθιά.

«Θα έκανε την ζωή σου λιγότερο περίπλοκη» του είπα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του με πείσμα.

«Χωρίς εσένα η ζωή μου θα ήταν ένα τίποτα» είπε και το εννοούσε.

«Καλά καλά... πήγαινε τώρα να κάνεις την δουλειά σου γιατί αν συνεχίσεις έτσι δεν σε βλέπω να φεύγεις»

«Μμμμ... νόμιζα ότι ήσουν κουρασμένη» με πείραξε και με φίλησε πάνω στο στερνό μου και άρχισε να κατηφορίζει... έπνιξα ένα βογκητό και κλείνοντας τα μάτια προσπάθησα να συγκεντρωθώ.

«Έντουαρντττ» είπα τεντώνοντας το κορμί μου και βάζοντας τα χέρια του πάνω στην μπλούζα μου άρχισε να την ανεβάζει τόσο αργά που έκανε το κορμί μου να ανατριχιάσει ολόκληρο.

«Έντουαρντ» ξανά είπα πνιχτά και τα παράτησα.

Κάπως έτσι κυλήσανε και οι επόμενες δύο μέρες... Το πρωί ψώνια καλλωπισμό και ότι άλλο βάζει ο νους σας... Χριστέ μου τι έχω να τραβήξω από την Άλις όταν με το καλό γεννήσω;;;... Αν τώρα που είμαι έγκυος με τρέχει έτσι φανταστείτε τι έχω να περάσω μετά.

Και από το απόγευμα και μετά... με τον Έντουαρντ στο σπίτι να κάνουμε ζουζουνιές και μετά εκείνος να κάθετε κλεισμένος στο γραφείο με τις ώρες... Τις περισσότερες ώρες του έκανα παρέα ξαπλωμένη στον καναπέ διαβάζοντας κανένα βιβλίο αλλά υπήρχαν και στιγμές που τον άφηνα μόνο του γιατί εκείνος όσο ήμουν δίπλα του όλο και έβρισκε μια αφορμή να πιάνει ή συζήτηση ή να θέλει και τίποτα παραπάνω... Αχχχ πόσο τον αγαπούσα... είναι πραγματικά ένα ποίημα... ο τέλειος σύντροφος με όλη την σημασία της λέξεως.

Καθόμουν στο κρεβάτι και σκεφτόμουν την αυριανή μέρα... η ώρα της κρίσης είχε φτάσει και όσο σκεφτόμουν ότι μπορεί να τα κάνω θάλασσα τρελαινόμουν.

«Αχχχ μωράκι μου εσύ... κάνε να μην τα θαλασσώσω» είπα χαϊδεύοντας την κοιλιά μου και ο Έντουαρντ μπήκε σαν σίφουνας μέσα στο δωμάτιο και μου έκοψε την χολή.

«Με ποιον μίλαγες;» ρώτησε αλαφιασμένος.

«Αγοράκι μου πας καλά;... Βλέπεις να είναι κανείς μέσα στο δωμάτιο;»

«Μπέλα κάποιος είναι μέσα στο σπίτι... είσαι σίγουρη ότι δεν ήταν κανείς εδώ;» τα μάτια του έπαιζαν γρήγορα μέσα στο χώρο ψάχνοντας να βρουν κάτι ή κάποιον.

«Ναι» είπα τρομοκρατημένη και την στιγμή που ερχόταν κοντά μου σηκώθηκα και πήγα δίπλα του... «Σίγουρα δεν είναι ο Τάηλερ ή ο Βλαντιμ;»

«Όχι τους πήρα τηλέφωνο και ελέγχουν το σπίτι... πάμε να φύγουμε από εδώ» είπε και αμέσως με έσυρε προς τα έξω.

«Έντουαρντ τα παπούτσια μου» είπα και αφήνοντας με στην πόρτα γύρισε τα πήρε στο χέρι και μόλις με βοήθησε να τα φορέσω με τράβηξε προς τα έξω σχεδόν τρέχοντας... Μπήκαμε στην λιμουζίνα και το αμάξι αμέσως ξεκίνησε σε έναν άγνωστο για μένα προορισμό.

«Πιστεύεις ότι ήταν η Τάνια;» τον ρώτησα και έσφιξε τα χέρια του λίγο περισσότερο γύρω μου από την αγωνία του.

«Όποιος και να ήταν δεν το διακινδυνεύω» δήλωσε αλλόφρων κοιτάζοντας γύρω από το αμάξι για πιθανόν κινδύνους.

«Ηρέμησε ματάκια μου σε παρακαλώ... θα πάθεις τίποτα στο τέλος έτσι όπως κάνεις» παρακάλεσα και αναστενάζοντας μου έδωσε ένα παρατεταμένο φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου.

Για λίγο μείναμε σιωπηλοί αλλά με την αγωνία που με είχε καταβάλει το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς... Κάτι δεν μου κόλλαγε.

«Έντουαρντ;» η φωνή μου ίσως ακούστηκε διστακτική.

«Μμμ;»

«Ο πατέρας σου την ημέρα που είχε έρθει στο σπίτι σου ζήτησε να με χωρίσεις για να παντρευτείς την Τάνια;» ρώτησα μόλις θυμήθηκα τον διάλογο τους και με κοίταξε με απορία.

«Ναι» είπε μόνο και είδα στην ματιά του να περνάει η ίδια σκέψη που πέρασε και σε μένα... αλλά μετά άλλαξε ύφος μάλλον εκείνος το απέρριψε.

«Δεν σου φαίνεται περίεργο που δεν μου την έπεσε ποτέ;» του είπα με νόημα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Πιστεύεις ότι είχε την ελπίδα να τα μπλέξουμε;»

«Δεν ξέρω είμαι πολύ μπερδεμένη... Κάτι δεν μου κολλάει σε όλα αυτά» είπα και αναστέναξα... «Αλλά νομίζω ότι τον εκβιάζει» δήλωσα και με κοίταξε για λίγο.

«Και εγώ το σκέφτηκα αυτό αλλά δεν είμαι σίγουρος Μπέλα» κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε μπερδεμένος.

«Πότε έμαθες για τον γάμο;»

«Το είπε στην μητέρα μου την ίδια μέρα που φτάσαμε στο Λας Βέγγας μετά το Παρίσι... γιατί;»

«Νομίζω ότι ήξερε ότι είχε γίνει κάτι μεταξύ μας» είπα απορροφημένη στις σκέψεις μου.

«Αποκλείετε να το είπε ο Τάηλερ... και είναι ο μόνος που το ήξερε» είπε με σιγουριά.

«Εγώ πάλι πιστεύω ότι δεν ήταν τυχαίο που κανόνισε τον γάμο την ίδια μέρα που έγινε ότι έγινε τέλος πάντων»

«Γιατί το λες αυτό; Και από που να το έμαθε;» είπε με απορία και αναστέναξα.

«Δεν ξέρω Έντουαρντ... δεν ξέρω... Αλλά δεν μου φαίνονται καθόλου τυχαία όλα αυτά» είπα ειλικρινά και για λίγο μείναμε και οι δύο σκεπτικοί χωρίς να πούμε τίποτα άλλο.

Μόλις το αυτοκίνητο σταμάτησε είδα ότι ήμασταν στο “For’s Seasons”... Κατεβήκαμε από την λιμουζίνα και μόλις μπήκαμε μέσα ένιωσα ότι ήθελα να πάω τουαλέτα... Ο Έντουαρντ με κοίταζε ανήσυχα.

«Όταν δεν τρώω;» απάντησα στην ανείπωτη ερώτηση του και χαμογέλασε.

«Δεν μπορείς να κρατηθείς μέχρι να ανέβουμε στην σουίτα;... δεν θα μας πάρει πολύ»

«Δυστυχώς όταν πρέπει να πάω πρέπει να πάω» είπα με νόημα και αναστέναξε.

«Έλα θα σε πάω εγώ» μου είπε και τον κοίταξα για λίγο... «Δεν το διαπραγματεύομαι» είπε και αναστέναξα.

«Έντουαρντ είναι δύο βήματα από την ρεσεψιόν... τι μπορώ να πάθω... Μέχρι να πάρεις το κλειδί θα έχω βγει... από εκεί μπορείς να δεις ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει... μην είσαι τόσο πεισματάρης» του είπα και τελικά το δεχτικέ... Μου έδωσε ένα φιλί πάνω στον κρόταφο και χωρίς να με αφήνει από τα μάτια του με άφησε να πάω.

Βγαίνοντας από την τουαλέτα... την στιγμή που έπλενα τα χέρια μου ένιωσα κάτι να με ακουμπά.

«Μην βγάλεις άχνα» είπε με την σκληρή φωνή της η Τάνια και έμεινα παγωτό... «Τόσο προβλέψιμος» μουρμούρισε και άρχισε να με κοιτά από πάνω ως κάτω... «Τι ακριβός βρήκε απάνω σου δεν μπορώ να καταλάβω» συνέχισε υπεροπτικά και εγώ μηχανικά κοίταξα για λίγο γύρω μου.

«Δεν νομίζω ότι είναι καλή σκέψη Τάνια... Ο Έντουαρντ είναι απ’ έξω και αν ακούσει τον παραμικρό θόρυβο... ή αν καθυστερήσω περισσότερο ξέρεις ότι θα μπουκάρει για να ελέγξει τι γίνετε» είπα με όση ψυχραιμία μου είχε απομείνει και γέλασε με ένα σατανικό γέλιο.

«Μμμμμ... Έξυπνο μυαλουδάκι... πάντα ένα βήμα μπροστά... Ποτέ δεν τα χάνεις σωστά;» με κοίταξε υποτιμητικά.

«Αν με σκοτώσεις από που θα διαφύγεις» την ρώτησα ειρωνικά και δάγκωσε τα χείλια της... «Όπως ήρθα... Χριστέ μου είναι τόσο τυφλό αυτό το παιδί» είπε με αηδία στην φωνή της και το συνέχισα.

«Με τι τον εκβιάζεις;» με κοίταξε με απορία και το σκέφτηκε για λίγο.

«Αρχαία ιστορία... Ο πεθερούλης σου βλέπεις δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλό παιδί... ή να το πω σωστά μεστωμένος γέρος» γέλασε και συνέχισε να μου λέει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες κάνοντας με να την κοιτώ με γουρλωμένα μάτια και ανοιχτό το στόμα.

Ο Χριστός και η Παναγία τι άλλο θα ακούσω πια γι’ αυτόν τον άνθρωπο έλεος... μόλις κατάλαβα ότι η ιστορία έφτανε στο τέλος και πριν προλάβει να σκεφτεί την επόμενη της κίνηση... όπως είχα τα χέρια μου κάτω από το νερό που έτρεχε ακόμα... έσμιξα τις χούφτες μου και μαζεύοντας όσο περισσότερο νερό μπορούσα διακινδυνεύοντας τα πάντα το πέταξα προς τα μάτια της και αμέσως μετακίνησα το σώμα μου... Για καλή μου τύχη δεν πυροβόλησε και πριν προλάβει να αντιδράσει άνοιξα την πόρτα.

«Μια στιγμή» είπε εκείνη και γύρισα και την κοίταξα.

«Μπέλα είσαι καλά;» ακούσαμε ταυτόχρονα την φωνή του Έντουαρντ και ανασήκωσα το φρύδι μου επιδεκτικά... εκείνη πριν φτάσει ο Έντουαρντ δίπλα μου είχε κλειστεί σε μια τουαλέτα.

Κλανιάρα... τώρα την έβαψες... σκέφτηκα και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος του Έντουαρντ του έδωσα ένα φιλί και τον τράβηξα μακριά από τις τουαλέτες.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι αυτό που έκανα ήταν παρακινδυνευμένο... αλλά αν δεν το έκανα σίγουρα αυτήν την στιγμή εκείνη θα με είχε στείλει στα θυμαράκια... Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι το γιατί μου τα είπε όλα αυτά... μήπως τελικά αυτό ήθελε και εκείνη;... Γιατί όμως;... δεν μπορούσα να καταλάβω.

Μέσα στο ασανσέρ αναμασούσα ξανά και ξανά τα λόγια της αλλά δεν έβγαζα άκρη... Που διάολο αποσκοπούσε αυτή της η ειλικρίνεια;;;... Ξαφνικά από το πουθενά σαν ντεζαβού μου ήρθε η συζήτηση που είχε η Άλις με την Ρόζαλι στο ασανσέρ την στιγμή που πηγαίναμε στο δωμάτιο της Άλις πριν τον φιλανθρωπικό χορό και πάγωσα... ο Έντουαρντ με κοίταξε με απορία.

Ρόζαλι: «Α ξέχασα να σου πω»

Άλις: «Τι πράγμα»

Ρόζαλι: «Όταν πήγα στις τουαλέτες το πρωί ήρθε και η μορφονιά και την άκουσα να μιλάει στο τηλέφωνο» είχε πει με νόημα και τσιμπώντας η Άλις την έβαλε να της πει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Ρόζαλι: «Δεν κατάφερα να ακούσω με ποιον μίλαγε αλλά σίγουρα η τύπισσα την έχει πολύ άσχημα»

Άλις: «Δηλαδή;»

Ρόζαλι: «Την εκβίαζε με κάτι... και εκείνη τον απειλούσε ότι αν τα ξεράσει τότε θα τον σκοτώσει»

Άλις: «Τι λες τώρα... είπε τέτοιο πράγμα;;;»

Ρόζαλι: «Και όχι μόνο»

Άλις: «Ρόουζ κάτι πρέπει να κάνουμε δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε να συνεχιστεί όλο αυτό»

Ρόζαλι: «Δεν ξέρω...» πήγε να το αποφύγει η Ρόζαλι αλλά η Άλις δεν το άφησε έτσι.

Άλις: «Τι άλλο άκουσες;» την είχε ρωτήσει και τότε η Ρόζαλι της είπε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αλλά τότε δεν είχα δώσει και πολύ σημασία και δεν είχα καταλάβει καν για ποιαν μίλαγαν αλλά τώρα κάτι μου έλεγε ότι η Ρόζαλι αναφερόταν στην Τάνια και έπρεπε να το εξακριβώσω με κάθε τρόπο.

«Τι συνέβη;» ρώτησε με αγωνία από το ξαφνικό μου πάγωμα και γύρισα την ματιά μου με αργή κίνηση προς το μέρος του.

«Η Άλις» είπα απορροφημένη στις σκέψεις μου.

«Τι η Άλις;» ρώτησε χωρίς να καταλαβαίνει και τότε επανήλθα στην πραγματικότητα.

«Πρέπει να μιλήσω με την Άλις» του ζήτησα παρακλητικά και εκείνος με κοίταζε ανήσυχα.

«Μπέλα τι συμβαίνει... τι έχεις πάθει;»

«Πρέπει να μιλήσω στην Άλις σε παρακαλώ» έκανα άλλη μια προσπάθεια και αναστενάζοντας έβγαλε το κινητό του από την τσέπη του και βρίσκοντας το τηλέφωνο της από τις επαφές του το κάλεσε και μου το έδωσε.

«Έλα βρε άχρηστε τι έγινε πάλι... ούτε να κοιμηθώ δεν με αφήνεις;» άρχισε την γκρίνια η Άλις και την διέκοψα.

«Άλις εγώ είμαι» για να την φρενάρω και κάνοντας πρώτα μια παύση αμέσως μετά άρχισε να με βομβαρδίζει ακατάπαυστα.

«Μπέλα τι συνέβη; Που είναι ο Έντουαρντ και γιατί με παίρνεις από το κινητό του;»

«Είναι δίπλα μου και είναι μια χαρά... σε παρακαλώ πες μου κάτι... Την ημέρα που πήγαμε στον φιλανθρωπικό χορό... όταν φύγαμε από το δωμάτιο του Έντουαρντ για να πάμε στο δικό σου... θυμάσαι τι συζητάγατε με την Ρόζαλι στο ασανσέρ;»

«Ναι το θυμάμαι... γιατί;» ρώτησε σκεπτική.

«Μπορείς να μου πεις για ποια λέγατε;»

«Για την Τάνια Ντενάλι... Αλλά γιατί;» επέμενε εκείνη.

«Τίποτα... τίποτα θα τα πούμε αύριο... ελπίζω... τέλος πάντων σε αφήνω και θα σε πάρω το πρωί εντάξει;» ρώτησα με την ελπίδα να μην επιμείνει περισσότερο ή να μην ρωτήσει τίποτα άλλο... Δεν είχα χρόνο για εξηγήσεις... τώρα ήταν ώρα για ξεκαθαρίσματα και μόνο.

«Μπέλα λέγε τι έγινε και γιατί λες ελπίζω;» ρώτησε αυστηρά και αναστέναξα.

«Θα σε πάρω το πρωί και θα σου εξηγήσω τα πάντα όχι τώρα Άλις σε παρακαλώ» της είπα και έκανε μια παύση.

«Θα έρθω το πρωί από εκεί» είπε και πάγωσα.

«Εεε... ξέρεις δεν ήμαστε στο σπίτι» είπε διστακτικά και κοίταξα τον Έντουαρντ και εκείνος μου έτεινε το χέρι του για να του δώσω το κινητό του... του το έδωσα και καθώς βγήκαμε από το ασανσέρ και μπήκαμε στην... ΟΥΑΑΑΟΥΥΥ σουίτα του... είπε εν τάχη τι είχε συμβεί στην Άλις και μόλις κλείσανε το τηλέφωνο γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου ζητώντας μου εξηγήσεις.

«Θες να απαλλαγούμε από την Τάνια;» τον ρώτησα και ζάρωσε τα φρύδια του... «Πάρε τον πατέρα σου και πες του να έρθει εδώ... Τώρα» τόνισα αυστηρά και με κοίταξε με απορία... «Θα καταλάβεις όταν έρθει» του απάντησα μόνο και πήγα προς την τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη... Θα με τρελάνει αυτή η οικογένεια δεν πάει άλλο... αναστέναξα και μόλις πήρα μια ανάσα γύρισα στο σαλόνι και βρήκα τον Έντουαρντ να πίνει λίγο από το ποτό του.

«Πόσο σε ζηλεύω... πραγματικά θα έπινα και εγώ ένα τώρα» μουρμούρισα και βολεύτηκα στην ζεστή του αγκαλιά και εκείνος μου έδωσε ένα φιλί πάνω στο μέτωπο του.

«Θα μου πεις επιτέλους τι είναι όλα αυτά;» ξεφύσησε απελπισμένος.

«Η Τάνια εκβιάζει τον πατέρα σου... και ο πατέρας σου είμαι σίγουρη πια ότι ήθελε να τα βρούμε... Δεν έχω καταλάβει ακόμα τον λόγο αλλά σίγουρα ήξερε από την πρώτη στιγμή τι είχε συμβεί μεταξύ μας»

«Πως είσαι τόσο σίγουρη;... και πως μπορεί να το έμαθε Μπέλα από την στιγμή που το ήξερε μόνο ο Τάηλερ;» τον κοίταξα με νόημα στα μάτια.

«Το σπασμένο προφυλακτικό που ακριβός το πέταξες;» τον ρώτησα και χτύπησε το κεφάλι του με την παλάμη του.

«Τον μαλάκα... από συνήθεια στο πάτωμα» είπε και αναστέναξε.

«Και ποιος μπήκε μετά από μας στην κρεβατοκάμαρα;» συνέχισα εγώ και κατένευσε.

«Ναι αλλά πως είσαι τόσο σίγουρη ότι ήθελε να τα μπλέξουμε Μπέλα δεν έχει λογική... αυτός κάνει τα πάντα για να μας χωρίσει»

«Δεν μπορώ να ξέρω πως το είχε πλάσει μέσα στο μυαλό του... αλλά από την στιγμή που δεν αφήνει αεροσυνοδό για αεροσυνοδό στην ησυχία της... με συνδυασμό που σε εμένα όχι μόνο δεν έκανε καν κίνηση να με πλησιάσει αλλά βρήκε να με παινέψει και να με εμψύχωση την ημέρα ακριβός που είδε στο βλέμμα μου το πόσο απηυδισμένη ήμουν από εσάς μου λέει πολλά» είπα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Τι να σου πω ίσως και να έχεις δίκιο» είπε και ανασήκωσε τους ώμους του... «Και τον πατέρα μου τώρα τι τον θες;»

«Ξέρω με τι τον εκβιάζει και μπορώ να τον βοηθήσω να ξεμπλέξει από αυτό» του είπα και κοκάλωσα.

«Πως το ξέρεις;» ρώτησε υποψιασμένος και απέφυγα την ματιά του.

«Σημασία έχει το πως ή ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από τα δίχτυα της;» τον ρώτησα και έμεινα ακίνητη να περιμένω την αντίδραση του... εκείνος με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«Μπέλα τι μου κρύβεις;» ρώτησε αυστηρά και πήρα μια βαθιά ανάσα αλλά εκείνη την στιγμή χτύπησε η πόρτα και με έβγαλε από την δύσκολη θέση.

Ο Έντουαρντ πήγε να ανοίξει και ο πατέρας του που εμφανίστηκε στο κατώφλι κοίταζε μια εμένα και μια τον Έντουαρντ με αυστηρό ύφος.

«Θες να ξεφύγεις από τα δίχτυα της Τάνιας;» τον ρώτησα και κοίταξε τον Έντουαρντ με απορία.

«Μην με κοιτάς ούτε σε μένα λέει» του απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση που έβλεπε στο βλέμμα του και του έκανε χορό για να περάσει... Μόλις ο Καρλάιλ μπήκε μέσα και έκατσε απέναντι μου με κοίταξε σκεπτικός.

«Πόσα ξέρεις;» ρώτησε κατευθείαν και χαμογέλασα.

«Τα πάντα» δήλωσα και το ύφος του πάλι σκλήρυνε.

«Και να φανταστώ ότι για να ξεφύγω από τα δίχτυα της θα πρέπει να πέσω στα δικά σου;» ρώτησε ειρωνικά και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά.

«Δεν θα αλλάξεις ποτέ... Όχι Καρλάιλ... εγώ δεν γνωρίζω την γλώσσα σας... απλά θέλω επιτέλους να τελειώνουμε με αυτό το θέμα και να πάμε παρακάτω... Όσο η Τάνια είναι στα πόδια μας κανείς μας δεν θα μπορέσει να βρει την ηρεμία του»

«Και θα με βοηθήσεις έτσι απλά;» ρώτησε δύσπιστα και αναστέναξα.

«Μην έχεις αυταπάτες... για τον Έντουαρντ το κάνω όχι για σένα» του δήλωσα και κατένευσε.

«Έστω... σε ακούω» είπε πιο ήρεμα και το σκέφτηκα για λίγο.

«Λύσε μου μερικές απορίες πρώτα... Είναι απλά ακαδημαϊκές στο σημείο που φτάσαμε αλλά θα σκάσω αν δεν μάθω»

«Τι απορίες έχεις;»

«Γιατί ήθελες να τα μπλέξω με τον γιό σου;» τον ρώτησα και γέλασε αυτάρεσκα.

«Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα αργούσες να το καταλάβεις... Είσαι ίδια με την μητέρα μου... ήμουν σίγουρος ότι ήσουν η πλέον κατάλληλη για να του βάλεις μυαλό... Αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαινε και ο ίδιος όπως και το έκανε» είπε και κοίταξε τον Έντουαρντ με νόημα... Ο Έντουαρντ τον κοίταζε σοκαρισμένος.

«Μου έκανες την ζωή κόλαση για να με αναγκάσεις να την χωρίσω ενώ από την αρχή ήθελες να είμαι μαζί της;» ρώτησε ξέπνοα ο Έντουαρντ και ο Καρλάιλ τον κοίταξε με νόημα.

«Πως αλλιώς θα σε έκανα να κάνεις τα πάντα για να την κρατήσεις... Αν καταλάβαινες από την αρχή ότι ήσουν ερωτευμένος μαζί της σίγουρα θα έτρεχες στην άλλη μεριά της ηπείρου για να φύγεις μακριά της προκειμένου να την ξεχάσεις» του είπε απλά και ο Έντουαρντ πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του κοιτώντας για λίγο το πάτωμα.

«Γιατί τα έκανες όλα αυτά; Για την προεδρία;» τον ρώτησε ασθμαίνοντας ενώ όλο του το πρόσωπο είχε κοκκινίσει από τον θυμό που έβραζε μέσα του.

«Όχι Έντουαρντ...» απάντησα εγώ πριν τον Καρλάιλ και με κοίταξε ξαφνιασμένος... «Για να γλυτώσεις από τα νύχια της Τάνιας... αν την παντρευόσουν δεν θα σου μένανε πολλές μέρες ζωής και ο Καρλάιλ είμαι σίγουρη ότι αυτό το είχε καταλάβει» είπα και κοίταξε τον Καρλάιλ και εκείνος κατένευσε.

«Προσπάθησε να με πείσει να σε παντρέψω μαζί της... για να αναπτύξουμε τις εταιρίες αλλά δεν με ξεγέλασε ούτε για μια στιγμή... Το βράδυ που μας είδες μαζί... εγώ την προκάλεσα όχι εκείνη για να μας πιάσεις στα πράσα και να αντιδράσεις... Φυσικά δεν περίμενα ότι θα σκεφτόσουν να παντρευτείς την μικρή και ότι το έκανες δεν έχεις ιδέα πόσο ευχάριστα με ξάφνιασες» είπε και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του ενώ πέρναγε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

«Και γιατί της επιτέθηκες;» ρώτησε ο Έντουαρντ για να επιβεβαιώσει αυτό που του είχα πει εγώ.

«Ήθελα να δω πόσο βαθιά είναι τα συναισθήματα σου για εκείνην... Το ξέρεις ότι δεν θα της έκανα ποτέ κακό» του είπε και ο Έντουαρντ δεν ήξερε τι να απαντήσει σε αυτό.

«Δεν σε καταλαβαίνω» είπε απελπισμένος ο Έντουαρντ και ο Καρλάιλ μαλάκωσε την φωνή του.

«Είναι απλό αγόρι μου... Ήξερες ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να κάνεις οικογένεια για να διαολίσεις το είδος σου... όπως έλεγες και εσύ...» σαρκάστηκε πειραχτικά και συνέχισε... «Και όσο έβλεπες ότι αυτό δεν θα αργούσε να γίνει τόσο σε έπιανε το αίμα και προσπαθούσες να το αποφύγεις με κάθε τρόπο... Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αργά η γρήγορα θα ήσουν ικανός μέχρι και στείρωση να κάνεις προκειμένου να σε αφήσω ήσυχο πάνω σε αυτό το θέμα...» είπε και δάγκωσα τα χείλια μου προκειμένου να μην γελάσω... και ο Καρλάιλ κούνησε το κεφάλι του παίρνοντας την επιβεβαίωση του... «Από την άλλη η Τάνια είχε μπει στο παιχνίδι και με εκβίαζε από καιρό και εγώ πάλευα να βρω έναν τρόπο για να το αποφύγω... αλλά και εσύ δεν βοηθούσες την κατάσταση καθόλου...»

«Με τι σε εκβιάζει;» ρώτησε με περιέργεια και ο Καρλάιλ με κοίταξε για λίγο.

«Είναι δικό σου θέμα Καρλάιλ όχι δικό μου» του είπα και κατένευσε... καταλαβαίνοντας ότι εγώ θα το κράταγα για τον εαυτό μου... το σκέφτηκε για λίγο κοιτώντας το πάτωμα και αναστέναξε.

«Έχω κάνει πολλές μαλακίες στο παρελθόν... Ένα βράδυ ξέφυγα τελείως... και για κακή μου τύχη...» του ήταν πολύ δύσκολο να το παραδεχτεί και σκέφτηκα να επέμβω.

«Έντουαρντ... όλοι κάνουμε λάθη... δεν έχει σημασία το τι συνέβη και μπλέχτηκε... σημασία έχει να ξεφύγουμε από όλο αυτό» του είπα παρακλητικά και ο Καρλάιλ με κοίταξε ξαφνιασμένος.

«Γιατί τα κάνεις όλα αυτά;» στριφογύρισα τα μάτια μου και κούνησα το κεφάλι μου.

«Την ίδια κασέτα έχετε;» τον ρώτησα αλλά δεν γέλασε... «Γιατί Καρλάιλ ξέρεις πολύ καλά ότι ένα λάθος μου το πληρώνω ακόμα και τώρα... Όλοι έχουμε το δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία... γιατί όχι και εσύ... Αρκεί κακομοίρη μου να την εκμεταλλευτής» του είπα αυστηρά και χαμογέλασε.

«Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα με απογοητεύσεις»

«Μου έβγαλες τον καρκίνο αλλά τουλάχιστον με ικανοποιεί η σκέψη ότι τελικά το παραδέχεσαι» του απάντησα και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του.

«Τι άλλες απορίες έχεις;» ρώτησε σοβαρός και έξυσα νευρικά για λίγο το κεφάλι μου.

«Γιατί θέλεις τόσο πολύ να πάρει την προεδρία από την στιγμή που δεν συμφωνείς με τα πιστεύω του και το όραμα του;»

«Μμμμμ... καλή ερώτηση» είπε σκεπτικός... «Το κύριο μου μέλημα είναι να πάρει εκείνος την προεδρία πριν τον Έμετ» είπε και ζάρωσα τα φρύδια μου αποδοκιμαστικά.

«Νομίζεις ότι θα αλλάξει γνώμη όταν θα βρεθεί στην θέση σου...» συμπέρανα αλλά δεν αντέδρασε... «Και πιστεύεις ότι αυτό θα συμβεί με εμένα δίπλα του;»

«Ο χρόνος καλή μου θα μας λύσει όλες μας τις απορίες» είπε με υπονοούμενο και ο Έντουαρντ έτριξε τα δόντια του.

«Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ» δήλωσε άγρια ο Έντουαρντ και του απάντησε ο Καρλάιλ πολύ απλά και αυτάρεσκα.

«Μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μην λες... μικρέ»