Fly Away "47. Everyday I Love You"

Αυτό το κεφάλαιο το αφιερώνω αποκλειστικά στο Μαρινάκι μου ed<3
αν δεν ήταν εκείνη να γράψει το μισό δεν νομίζω να έγραφα ούτε αυτό το κεφάλαιο ούτε και τα υπόλοιπα που έχω γράψει μέχρι στιγμής και όσα θα ακολουθήσουν...
λίγο πριν τα παρατήσω ήρθε και μου έδωσε το χέρι βοηθείας που χρειαζόμουν για να συνεχίσω πιο δυναμικά
Μαρινάκι μου σε ευχαριστώ για όλα αυτή η ιστορία δεν θα τελείωνε ποτέ χωρίς εσένα και είναι τόσο κρίμα γιατί πραγματικά φτάνει στο τέλος της  :(  :(  :( 

Η πόρτα δεν άργησε να χτυπήσει και ο Έντουαρντ σηκώθηκε για να ανοίξει ώστε να μου δώσει χρόνο να ντυθώ... εκείνος έβαλε γρήγορα τα ρούχα που φορούσε εχθές και βγαίνοντας από το δωμάτιο έκλεισε την πόρτα πίσω του... και με νωχελικές κινήσεις τον μιμήθηκα και εγώ.

«Θέλω εξηγήσεις τώρα» απαιτούσε η Άλις την στιγμή που βγήκα στο σαλονάκι και αυτόματα γύρισαν και με κοίταξαν και οι δύο ταυτόχρονα... «Μπέλα πες μου τι συμβαίνει γιατί ο ξαδερφούλης μου έχει βαλθεί να με σκάσει» τσίριξε και ήρθε κοντά μου.

«Καλημέρα και σε σένα ματάκια μου... πως κοιμήθηκες;» της απάντησα ανάλαφρα δίνοντας της ένα πεταχτό φιλί πάνω στο μάγουλο και αφήνοντας την άφωνη πλησίασα τον Έντουαρντ... «Πήγαινε να ξαπλώσεις καρδιά μου... θα σε ξυπνήσω πριν φύγουμε εντάξει;» του είπα και χαρίζοντας μου ένα τεράστιο χαμόγελο μου έδωσε ένα βαθύ φιλί κλέβοντας μου την ανάσα.

«Μην φύγετε χωρίς εμένα... ικανή την έχω να το κάνει και αυτό»δήλωσε ο Έντουαρντ κοιτώντας την Άλις.

«Δεν θα φύγουμε χωρίς εσένα» του έδωσα τον λόγο μου και δίνοντας μου άλλο ένα πεταχτό φιλί μας άφησε μόνες.

«Ακούω» απαίτησε η Άλις και γελώντας κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένα.

«Έλα να παραγγείλουμε κάτι για να τσιμπολογήσουμε και θα σου πω ότι θες να μάθεις» της είπα ήρεμα παίρνοντας στα χέρια μου τον κατάλογο για να βρω κάτι για να παραγγείλω για πρωινό και εκείνη εξακολουθούσε να με κοιτά με απορία... «Τι;» ρώτησα και ξεφύσησε.

«Είσαι πολύ ευδιάθετη» παρατήρησε και χαμογέλασα αυτάρεσκα.

«Ίσως γιατί είναι μια τέλεια μέρα» δήλωσα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και παραγγέλλοντας στον υπάλληλο του ξενοδοχείου ένα πλουσιοπάροχο πρωινό έκλεισα το τηλέφωνο και γύρισα την ματιά μου προς την Άλις... «Έλα έχουμε πολλά να πούμε» της είπα και παίρνοντας την από το χέρι την έβαλα να κάτσει σε μια καρέκλα στην τραπεζαρία και μόλις έκατσα και εγώ άρχισα να της διηγούμαι όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.

«Μμμμ σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορούμε να ετοιμαστούμε στο σπίτι του Έντουαρντ» σχολίασε η Άλις και την κοίταξα ξαφνιασμένη.

«Είσαι απίθανη... εγώ σου είπα τι έγινε εχθές και εσύ το μόνο που έχεις να σχολιάσεις είναι αυτό;» ρώτησα δύσπιστα.

«Τι άλλο θες να σου πω βρε Μπέλα... Άντε και στα δικά μας;» δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ με το ύφος της άρχισα να γελώ ασταμάτητα.

«Ψύχραιμα βλέπω τα πήρες όλα» μιλούσα και γελούσα ταυτοχρόνως.

«Είμαι ανοιχτό μυαλό» ειρωνεύτηκε. «Εν πάση περιπτώσει ας το αφήσουμε προς το παρόν αυτό το πρόβλημα στους άντρες εμείς έχουμε γυναικεία θέματα να λύσουμε όπως το ντύσιμο» τα μάτια της έλαμπαν διαφορετικά κάθε φορά που μιλούσε για την μόδα ή για ψώνια. Χαιρόταν να με ντύνει λες και ήμουν η μπάρμπι που θα συναντούσε τον Κεν! Στην πραγματικότητα κάπως έτσι ήταν τα πράγματα μόνο που εγώ ήμουν η Μπελλα και ο Κεν ο Έντουαρντ και η ζωή μας δεν ήταν μόνο φρου φρου και αρώματα αλλά γεμάτη εμπόδια, τουλάχιστον μέχρι προ λίγου. Τώρα όλα απλά ξεκαθαρίζουν για να λάμψη το δικό μας παραμύθι.

«Έχω αγωνιά για το βράδυ» με τρομοκρατούσε πως θα αντιμετώπιζα όλο αυτό!

«Άστο επάνω μου θα είσαι πανέμορφη, αφού θα σε ντύσω εγώ» την κοίταξα επιδοκιμαστικά για να της δείξω ότι δεν εννοούσα αυτό.

«Αφού ξέρεις ότι παντού χωράει ένα καλό ντύσιμο. Προσθέτει αυτοπεποίθηση» πήγε να το καλύψει. Η Άλις θα είναι πάντα η αξιολάτρευτη από την μια αλλά εκνευριστική και πιεστική από την άλλη…

«Τι λες να πάμε κατευθείαν στο σπίτι της γιαγιάς μιας και ο Έντουαρντ επιμένει να μην γυρίσουμε σπίτι πριν το σκανάρουν εξονυχιστικά;» ρώτησε και την κοίταξα για λίγο σκεπτική... «Θα πω και στην Ρόζαλι να έρθει εκεί για να ετοιμαστούμε όλες μαζί» πρόσθεσε και κατένευσα χωρίς να έχω επιλογή... Η σχέση μου με την Ρόζαλι δεν είχε αλλάξει πολύ και κάτι μου έλεγε ότι θα γίνει χειρότερη αλλά δεν ήθελα να φέρω αντίρρηση σε αυτό μιας και που πλέον αυτή θα είναι η ζωή μου... Χριστέ μου τι λέω;;;... Πως σκατά το έκανα αυτό;;;... Πως σκατά θα ανταπεξέλθω εγώ σε όλα αυτά;;;... Είμαι σίγουρη γι’ αυτό;;;

Ναι... απάντησε η φωνή της λογικής και της καρδιάς μου ταυτόχρονα... Όπου υπάρχει αγάπη όλα τα άλλα αντιμετωπίζονται... αρκεί να υπάρχει θέληση... και ξέρεις ότι δεν μπορείς μακριά του τότε θα υποστείς και ότι άλλο τον περιβάλει.

Και αν;;;... πήγα να ρωτήσω τον εαυτό μου, το ενδόμυχο φόβο που με βασάνιζε αλλά εκείνη με πρόλαβε με την απάντηση της.

Με εσένα δίπλα του ακόμα και αυτό να γίνει ξέρεις ότι μπορείς να το αντιμετωπίσεις... αρκεί να υπάρχει αγάπη... Και ξέρεις ότι υπάρχει... και από τις δύο μεριές... Ξύπνα Μπέλα... αυτός είναι όσα πάντα ονειρευόσουν και ακόμα περισσότερα... μαζί μπορείτε να αντιμετωπίσετε τα πάντα.

Ναι μπορούμε... της απάντησα και χαμογέλασα με αυτοπεποίθηση προς την Άλις και εκείνη με κοίταξε με περιέργεια.

«Θες να ξεκινήσουμε τώρα;» την ρώτησα και αναστέναξε.

«Ναι... αλλά το μπουμπούκι σου κοιμάται ακόμα» έκανε μια αηδιαστική γκριμάτσα... «Άκουσες τις απειλές του δεν μπορούμε να φύγουμε αν δεν τον ξυπνήσουμε πρώτα» ανασήκωσε τους ώμους. «Ξέρεις δεν θέλω να χαλάσει η φήμη μου» σήκωσε τα μάτια της και μου απάντησε με μισοκουρασμένη φωνή γεμάτη απελπισία.

Την περιεργάστηκα μερικά λεπτά αναρωτώμενη αν έπρεπε να απαντήσω ή όχι στον παραλογισμό της αλλά τελικά αποφάσισα να τα παρατήσω καθώς ήμουν σίγουρη πως δεν θα έβγαζα άκρη.

«Εσύ περίμενε εδώ» έκανα μια απότομη κίνηση με το χέρι να μην με ακολουθήσει ποιος ξέρει ποσό βάναυσα θα ξυπνούσε τον Έντουαρντ για μια μικρή απολαυστική εκδίκηση για την συμπεριφορά του πριν... «Και φρόνιμα» επέμεινα, καθώς κατευθύνουν προς τον διάδρομο για να πάω στο δωμάτιο που κοιμόταν…

«Δεν είμαι ο στρατιώτης σου ξέρεις οπότε μην με διατάζεις έμενα κυρία Κάλεν» ήταν η λέξη που ξεχείλισε το ποτήρι και το ήξερε. Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου γιατί μόλις είχα βρει τον τρόπο να την έχω στο χέρι.

«Μάλλον θα βρω κάποια άλλη να με ντύσει απόψε. Εσύ απολύεσαι γιατί έχεις μεγάλη γλώσσα» η έκφραση της άλλαξε. Τα μάτια της σκούρυναν και τα χεριά της σφίχτηκαν σε μπουνιές. Από στιγμή σε στιγμή ερχόταν και η καρδιακή προσβολή ήμουν σίγουρη… Το χρώμα της από λευκό άρχισε να γίνεται κόκκινο και σταδιακά πήγαινε προς το μωβ.

«Μπέλλα Σουαν αν το κάνεις αυτό δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ» έλεγε ενώ τα δάχτυλα των χεριών της έτρεμαν.

«Πολύ καλά ξανά προσλαμβάνεσαι με επιφυλάξεις γιατί φοβάμαι μην εκραγείς αλλά και γιατί είπες σωστά το επώνυμο μου αυτή την φορά» την πλησίασα και τις έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο για να ξεπαγώσει ήταν τόσο αναστατωμένη. Δύσκολα έβαζες την Αλις στην θέση της και αυτή την στιγμή την λυπόμουν για τον σκληρό τρόπο που βρήκα να την αντιμετωπίσω.

Τελικά με τα πολλά κατάφερα να πάω στο δωμάτιο που κοιμόταν ο Έντουαρντ. Τα πόδια του είχαν μπλεχτεί ανάμεσα στο σεντόνι και ο μίσος ήταν ξεσκέπαστος… Τον πλησίασα και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού μαλακά για να μην τον ταράξω σκουντώντας τον απαλά και χαϊδεύοντας του την πλάτη προσπάθησα να τον ξυπνήσω.

«Έντουαρντ» ψιθύρισα απαλά περνώντας το χέρι μου από το μάγουλο του και το ακούμπησα στον ωμό του... «Ξύπνα αγάπη μου. Η Άλις θα με απαγάγει πρώτου πεις κύμινο αν δεν σηκωθείς» αναστέναξα.

«Μμμμμ Μπελλα;» είπε βραχνά σαν να μην είχε συνειδητοποιήσει που βρισκόταν ήταν εξαντλημένος δεν κοιμόταν καλά και τώρα είχε και εμάς με το πάρτι.

«Εγώ είμαι καρδιά μου. Θα σηκωθείς να πάμε στην Μαρίνα;» τότε άνοιξε τα μάτια του και κούνησε το κεφάλι καταφατικά... «Αν νιώθεις ακόμα κουρασμένος μπορείς να κοιμηθείς θα πάμε μόνες μας και έρχεσαι αργότερα» τα μάτια του γούρλωσαν και έκανε να σηκωθεί με μια απότομη κίνηση.

«Αυτό αποκλείεται. Θα πάμε μαζί δεν έχω ξεχάσει ακόμα τον κίνδυνο που ακούει στο όνομα Τάνια» είπε κοφτά και αναστέναξα.

«Έντουαρντ... δεν θα είμαστε μόνοι... αν...»

«Δεν υπάρχει περίπτωση...» με διέκοψε νευριασμένα και τα παράτησα.

«Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα...» ανασήκωσα τους ώμους μου και συνέχισα... «Όμως σήκω τώρα γιατί η Άλις είναι στο τσακ να με πάρει να φύγουμε... Λες να αρχίσει να με ετοιμάζει από τώρα;;;...» αναρωτήθηκα εξωτερικεύοντας τις σκέψεις μου και ο Έντουαρντ με κοίταξε συγκαταβατικά... «Ο Χριστέ μου τι έχω να τραβήξω πάλι» είπα παραπονιάρικα και ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του και δίνοντας μου ένα απαλό φιλί πάνω στον κρόταφο μου, μου έτριψε την πλάτη παρηγορητικά.

«Θα είμαι και εγώ εκεί» είπε για να μου δώσει δύναμη και κατένευσα... «Έλα να σηκωθούμε να ντυθούμε πριν ο τυφώνας Άλις χάσει την υπομονή της» μου έκλεισε το μάτι και αφήνοντας ένα απαλό φιλί στα χείλια μου σηκώθηκε και έβαλε ξανά τα ρούχα που φόραγε εχθές και μαζί πήγαμε και πάλι προς το σαλονάκι.

«Καιρός ήταν να κάνετε την εμφάνιση σας νόμιζα πως θα με πάρει ο ύπνος εδώ» είπε σχεδόν μουγκρίζοντας.

«Κάνεις δεν σε κρατούσε. Θα μπορούσες να είχες φύγει μονή σου θα έφερνα εγώ την Μπέλλα» ο Έντουαρντ δεν έχανε ευκαιρία να την πειράζει του άρεσαν τόσο πολύ οι υπερβολικές τις αντιδράσεις.

«Να φύγω χωρίς την Μπέλλα; Αυτό δεν θα γίνει ποτέ! Μόνο πάνω από το πτώμα μου» με έπιασε από τον καρπό του δεξιού μου χεριού προσπαθώντας να με τραβήξει. Ο Έντουαρντ προβλέποντας την κίνηση της με έπιασε από το αριστερό και άρχισαν να με τραβάνε λες και ήμουν κάποιο παλιό πεταμένο λάστιχο.

«Αρκετά» φώναξα και σταμάτησαν και οι δυο απότομα.

«Τώρα προχωρήστε σιωπηλά σαν καλά παιδάκια μην σας το βουλώσω εγώ» είπα θυμωμένα για να με πάρουν σοβαρά. Η φωνή μου σίγουρα ακουστικέ παγερή και το βλέμμα που σκοτώνει έκανε την δουλεία του γιατί τώρα βρισκόμασταν στο αυτοκίνητο και δεν απέχαμε πολύ από το να φτάσουμε στο σπίτι της Μαρίνας.

Φτάνοντας ο Έντουαρντ πάρκαρε στο υπόγειο γκαράζ και ανεβήκαμε στο σπίτι από τις εσωτερικό ασανσέρ που υπήρχε εκεί. Η γιαγιά του μας υποδέχτηκε με μεγάλη γλυκύτητα ήταν ανυπόμονη σαν να περίμενε όλη την ημέρα για αυτό.

«Καιρός ήταν...» αναφώνησε καθώς με έκλεισε στην αγκαλιά της προστατευτικά... «Τι συνέβη... τρελάθηκα από την αγωνία μέχρι να έρθετε από την ώρα που η Άλις με ενημέρωσε ότι θα έρθετε εδώ»

«Μην ανησυχείς γιαγιά...» την καθησύχασε ο Έντουαρντ και δίνοντας της ένα φιλί στον κρόταφο... «Θα τα πούμε αυτά μετά άσε τα κορίτσια να πάνε να κάνουν τα δικά τους... Η Μέλανι έχει τίποτα να τσιμπήσω γιατί η Άλις μας πήρε άρον των άρον από το ξενοδοχείο και δεν πρόλαβα να φάω τίποτα» της είπε παραπονιάρικα και αμέσως η Μαρίνα άλλαξε όλο της το ύφος και κοιτώντας τον στοργικά έδωσε σήμα στο προσωπικό να ετοιμάσει το τραπέζι.

«Εσείς κορίτσια;...» ξεκίνησε αλλά η Άλις αμέσως την διέκοψε.

«Γιαγιά εγώ με την Μπέλλα θα κάνουμε κατάληψη το δωμάτιο σου, θα την ντύσω εκεί... και αργότερα που θα έρθει η Ρόουζ θα πάρουμε με και τα άλλα δύο διπλανά δωμάτια» η Άλις το είπε έτσι ώστε να μην σηκώνει αντιρρήσεις.

«Φυσικά Άλις κάνε ότι θες»

«Οκ πάμε» είπε κοφτά και άρχισε να με τραβάει.

«Άλιςςςς» γκρίνιαξα και προσπάθησα να την σταματήσω.

«Εσύ σταμάτα τα πείσματα και έλα μαζί μου... πριν» είπε με νόημα και αναστενάζοντας τα παράτησα και την ακολούθησα γιατί την είχα ικανή για όλα και σήμερα δεν ήθελα να πάει τίποτα στραβά.

Το δωμάτιο της Μαρίνας ήταν αρχοντικό και πολύ εντυπωσιακό... που θύμιζε πάρα πολύ την πατρίδα της... ήταν σαν να είχε φέρει ένα κομμάτι της μέσα στον προσωπικό της χώρο για να νιώθει ότι είναι πίσω στο σπίτι της. Πλαισιωνόταν από ανοιχτόχρωμα χρώματα με κυρίαρχο το μπεζ στους τοίχους και το καφέ σε διάφορες αποχρώσεις στα ξύλα σου δημιουργούσε μια ζεστή αίσθηση. Το κρεβάτι στη μέση του δωματίου έδειχνε μεγαλεπήβολο με το ψηλό κεφαλάρι λες και ήταν από άλλη εποχή, διπλά από αυτό στην δεξιά πλευρά της μπαλκονόπορτας βρισκόταν μια καφέ δερμάτινη πολυθρόνα… και το τζάκι πρόσθετε μια γαλήνια ομορφιά στο χώρο παρά αφαιρούσε!

Αμέσως η Άλις με έστειλε να κάνω ένα ντουζάκι και μόλις τελείωσα και γύρισα στο δωμάτιο με έπιασε αμέσως πανικός... Η ίδια κατάσταση που επικρατούσε στο δωμάτιο του Λας Βέγκας την ημέρα του φιλανθρωπικού χορού το ίδιο επικρατούσε και τώρα... Με συνοπτικές διαδικασίες με έβαλαν να κάτσω σε μια ηλεκτρική καρέκλα και πριν προλάβω να βγάλω κιχ άρχισαν να κάνουν δουλειά.

Κατά το μεσημέρι αφού φάγαμε πάντα στο δωμάτιο - γιατί η Άλις απαγόρευε στον Έντουαρντ να με δει πριν τελειώσει μαζί μου – κάποια στιγμή με άφησαν μόνη μου για να κοιμηθώ λίγο ώστε όταν ξυπνήσω να αρχίσουμε να κάνουμε τις τελευταίες προετοιμασίες για τον χορό.

Ήμουν τόσο νευρική όμως που δεν μπορούσα να κλείσω μάτι... φοβόμουν τόσο πολύ ότι κάτι θα πάει στραβά και θα τα χάλαγα όλα πάλι... που από την υπερένταση δεν με χώραγε ο τόπος... Σηκώθηκα πάνω και βάζοντας ένα ριχτό ρομπάκι κατέβηκα κάτω ελπίζοντας όλοι να είναι ή πολύ απασχολημένοι ή να κοιμούνται ώστε να μην μου απαγορεύσουν να βγω έστω για λίγο στον κήπο να πάρω μια ανάσα.

Πριν φτάσω κοντά στην μπαλκονόπορτα... από μακριά άκουγα τον τιτζεη να κάνει δοκιμαστικά με τον ήχο και εκείνην την στιγμή είχε βάλει το “Everyday I Love You” των Boyzone και καθώς πλησίαζα την τζαμαρία μια γνώριμη φιγούρα μου κίνησε την περιέργεια και πήγα πιο κοντά.

Στάθηκα στο πλαίσιο της μπαλκονόπορτας ακουμπώντας το κεφάλι μου πάνω σε αυτό και τον κοίταζα... εκείνος δεν με είχε αντιληφτεί... Ήταν μελαγχολικός... με ένα τσιγάρο στο χέρι να τινάζει την στάχτη του και να περνάει το χέρι του νευρικά μέσα από τα μαλλιά του ακουμπώντας τους αγκώνες του πάνω στην κουπαστή του κάγκελου με βλέμμα απλανές... Αμέσως η καρδιά μου σφίχτηκε και με έκανε να θέλω να τον πλησιάσω και να πάρω από πάνω του ότι τον βασάνιζε... φαινόταν τόσο πιεσμένος.

Παίρνοντας άλλη μια τζούρα από το τσιγάρο του το πέταξε μακριά και σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά τα άφησε να ακουμπήσουν πάνω στην κουπαστή γέρνοντας το κορμί του κουρασμένα μπροστά κοιτώντας προς τα κάτω... δεν άντεξα άλλο και με ανάλαφρα βήματα άρχισα να τον πλησιάζω... Περνώντας το χέρι μου σε όλη την επιφάνεια της πλάτης του άφησα ένα φιλί πάνω στο μπράτσο του και εκείνος ξαφνιασμένος γύρισε προς την μεριά μου αλλά μόλις με αντίκρισε σταμάτησε την αυτόματη αντίδραση του και τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου αφήνοντας το μέτωπο του να ακουμπήσει πάνω στο δικό μου κουρασμένα... παρακαλώντας με σιωπηλά για κάτι.

Ήξερα ακριβώς αυτό το κάτι τι ήταν... αλλά δεν είχε έρθει η ώρα... ήθελα να είναι όλα όπως ακριβώς τα είχα ονειρευτεί... και ας με πόναγε ότι του στερούσα ακόμα μια φορά κάτι που είχε πραγματικά ανάγκη... Πέρασα το χέρι μου από όλη την επιφάνεια του προσώπου του και τον ανάγκασα να με κοιτάξει... δεν μου το αρνήθηκε... Προσπάθησε να πει κάτι... αλλά βάζοντας τα ακροδάχτυλα μου πάνω στα απαλά του χείλια δεν τον άφησα... εκείνος περίμενε υπομονετικά... Άφησα το χέρι μου απαλά να ακουμπήσει πάνω στο μάγουλο του και περνώντας τον αντίχειρα μου τρυφερά πάνω από το περίγραμμα των χειλιών του... έγειρα προς το μέρος του και αντικατέστησα το δάχτυλο μου με τα χείλια μου.

Η καρδιές μας αμέσως αντέδρασαν και άρχισαν να φτερουγίζουν... τα χέρια του τρυφερά γύρω από το κορμί μου με έφερναν πιο κοντά του και το φιλί μας άλλαξε... πήρε ζωή... και μέσα από την ανάγκη μας αυτής της μοναδικής επαφής ανταλλάξαμε όσα λόγια ούρλιαζαν μέσα μας.

“Είμαι δική σου... για πάντα... Σ’ αγαπώ”

Τα χείλια του για μια μόνο στιγμή αποχωρίστηκαν από τα δικά μου και κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια σιωπηλά μου απαντούσε.

“Είμαι δικός σου... για πάντα... Σ’ αγαπώ”

Μέσα στην ματιά μου άφησα να εκφραστούν όλα όσα ένιωθα για εκείνον και εκείνος ικανοποιημένος από την ανταπόκριση μου με έκλεισε τρυφερά μέσα στην αγκαλιά του βάζοντας το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο στερνό του και με μια ανακουφιστική ανάσα με κράτησε εκεί και ξεχνώντας τον χρόνο τον χώρο και τον τόπο... μόνο εκείνος και εγώ... μείναμε για λίγο μέσα σε έναν δικό μας κόσμο να μοιραζόμαστε την γαλήνη που αναζητούσαν οι καρδιές μας.