Fly Away "72. Επίλογος"

11 χρόνια μετά.......

>>> Μαρίνα – Νες > Ετών 18 <<<

«Δεν το πιστεύω ότι φεύγουμε επιτέλους» είπα την ώρα που έκλεινα την βαλίτσα μου και η Νες με κοίταξε με ένα πονεμένο βλέμμα.... «Ω έλα τώρα Νες πες μου ότι δεν ανυπομονείς να φύγουμε επιτέλους από αυτό το τρελοκομείο» παρακάλεσα και εκείνη έκατσε πάνω στο κρεβάτι της βαριά.

«Θα μου λείψουν βρε Μαρινάκι»

«Και μένα ιδίως ο μπαμπάς και η μαμά»

«Είσαι άδικη τώρα... Επειδή ποτέ δεν τα βρήκες με τον Τσάρλι δεν θα πάρει η μπάλα και όλους τους υπόλοιπους» με κατηγόρησε και τα παράτησα.

«Καλά και εμένα θα μου λείψουν αλλά θέλω να φύγω βρε Νες θέλω να γνωρίσω καινούργια πρόσωπα, καινούργιες καταστάσεις...» είπα με νόημα κλείνοντας το μάτι και γέλασε κουνώντας το κεφάλι της απηυδισμένα.

«Ωχ κατάλαβα... πάει και ο Ρομπ τον ξαπόστειλες» συμπέρανε και ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου.

«Ξέρεις ότι δεν πιστεύω στις σχέσεις εξ αποστάσεως... Αλήθεια εσύ τι έκανες με τον Τζακ;»

«Γιατί είχαμε ποτέ κάτι για να το συνεχίσουμε;» με ρώτησε πίσω και έκατσα δίπλα της και περνώντας το χέρι μου από τους ώμους της,  την ταρακούνησα.

«Εεεε τι είναι αυτά... δεν είπαμε ότι πάμε για άλλα;» την ρώτησα και εκείνη κατένευσε θλιμμένα.

«Τι κάνουν τα κορίτσια μου εδώ;» ρώτησε ο μπαμπάς και αμέσως τον κοιτάξαμε ταυτόχρονα και οι δύο.

«Ετοιμαζόμαστε» απάντησα εγώ και τρέχοντας κοντά του τον αγκάλιασα και αμέσως μου ανταπέδωσε την αγκαλιά του με όλη του την αγάπη δίνοντας μου ένα απαλό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου.

«Εσύ δεν έχει αγκαλίτσα τον μπαμπά;» ρώτησε την Νες απλώνοντας το χέρι του προς εκείνην και αμέσως την δέχτηκε και ήρθε και αγκαλιαστήκαμε και οι τρεις... «Μεγαλώσανε οι κοριτσάρες  μου και θα μου φύγουν...» παραπονέθηκε και στριφογύρισα τα μάτια μου και τον κοίταξα κοροϊδευτικά.

«Μπαμπάααα... δεν θα πάμε στην άλλη άκρη του κόσμου... Με το Τζετ είναι δύο ώρες ταξίδι...Άσε που βλέπω αυτό το ταξίδι να το κάνετε πολύ συχνά»

«Δεν είναι κακή ιδέα... Τι λες να το κανονίσουμε για αύριο... θα έχετε προλάβει να τακτοποιηθείτε για να δεχτείτε και τα γερόντια σας;» με πείραξε καθώς με γαργάλαγε και έκανα αμυντικά πιο πίσω.

«Εεεε... σταμάτα δεν είμαι πια μωρό και το νου σου... Εμείς θα αποφασίζουμε κάθε πότε θα έρχεστε γιατί εσείς είσαστε ικανοί να μας έρχεστε κάθε τρεις και λίγο» του είπα και η Νες με κοίταξε προειδοποιητικά.

«Μην την ακούς μπαμπά να έρχεστε όποτε θέλετε» είπε αμέσως η Νες και γούρλωσα τα μάτια με φρίκη.

«Η μαμά το υποσχέθηκε... Πρώτα θα μας παίρνει τηλέφωνο και μετά θα κανονίζετε πότε θα έρχεστε» είπα εγώ με πείσμα και η Νες αναστέναξε ενώ ο μπαμπάς γέλαγε κοροϊδευτικά.

«Καλά, καλά, θα τα κανονίσουμε αυτά... Τώρα ετοιμαστείτε να κατέβετε κάτω γιατί το φαί είναι έτοιμο... Βοηθήστε και λίγο την μητέρα σας γιατί τρέχει από το πρωί για να τα προλάβει όλα»

«Θα κατεβούμε αμέσως μπαμπά... Δεν έχουμε τίποτα άλλο να μαζέψουμε όλα είναι έτοιμα» τον διαβεβαίωσε η Νές και της τσίμπησε το μάγουλο τρυφερά.

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο θα μου λείψετε» είπε συγκινημένος ενώ την έκλεινε ξανά στην αγκαλιά του και ταυτόχρονα έτεινε το ελεύθερο του χέρι προς το μέρος μου και εγώ αμέσως δέχτηκα την πρόσκληση.

«Και εσύ θα μου λείψεις μπαμπά» είπα παραπονιάρικα.

«Και σε μένα» είπε και η Νες και μας έσφιξε πιο κοντά του, κάνοντας μας σχεδόν να μετανιώσουμε για την απόφαση μας να σπουδάσουμε μακριά από την Νέα Υόρκη.

Ο Τσάρλι πήρε πάλι την κιθάρα του και εγώ με την Νες κοιταχτήκαμε στα μάτια... Ωχ πάλι θα έχουμε φωνές... Ο μπαμπάς αναστέναξε βαριά και αφήνοντας μας , κίνησε προς το δωμάτιο του Τσάρλι και εμείς μείναμε στο πλαίσιο της πόρτας να τον κοιτάμε.

«Τσάρλι... άνοιξε την πόρτα» φώναζε για να ακουστεί πιο πάνω από τον εκκωφαντικό ήχο που μας έπαιρνε τα αυτιά αλλά ως συνήθως ο Τσάρλι στον κόσμο του... Η μαμά δεν άργησε να ανέβει και μας κοίταξε όλο νόημα με ένα γλυκό χαμόγελο την στιγμή που άκουγε τον μπαμπά να συνεχίζει να κοπανάει την πόρτα απαιτώντας από τον Τσάρλι να σταματήσει να παίζει και να ανοίξει την πόρτα.

«Έτοιμα τα κορίτσια μου;» μας ρώτησε και ανοίγοντας τα χέρια της για μας,  μας έκλεισε μέσα στην αγκαλιά της και μας έδωσε από ένα τρυφερό φιλί στην κάθε μια μας.

«Ανυπομονούμε να φύγουμε από το τρελοκομείο» είπα δείχνοντας την πόρτα του Τσάρλι και η Νες μου έδωσε μια σπρωξιά.

«Τι να σας κάνω δεν ξέρω... όχι πες τε μου τι;» είπε απηυδισμένα και κοίταξε προς τον μπαμπά που είχε κοκκινίσει από τα νεύρα του... «Κατεβείτε κάτω είναι όλα έτοιμα... Θα μαζέψω εγώ και το υπόλοιπο τσούρμο» είπε και γελάσαμε και οι τρεις.

«Μαμά;» ρώτησε η Νες και την κοίταξε η μαμά μέσα στα μάτια... «Πως θα τα βγάλεις πέρα μόνη σου;» την ρώτησε και η μαμά γελώντας την φίλησε στο μέτωπο και μόλις σοβάρεψε της έκλεισε το μάτι.

«Θα τα καταφέρω καρδιές μου μην ανησυχείτε για μένα... Ανοίξτε τα φτερά σας και πατάξτε μακριά αλλά μην ξεχνάτε πότε πότε να γυρίζετε πάλι πίσω... Η μανούλα και ο μπαμπάς πάντα θα σας περιμένουν... ναι;» είπε και νεύσαμε και οι δύο καταφατικά και μόλις την φιλήσαμε στο μάγουλο ταυτόχρονα κατεβήκαμε στην τραπεζαρία.

>>> Τσάρλι > Ετών 13 <<<

« Τσάρλι άνοιξε την πόρτα τώρα» άκουγα τον μπαμπά να ωρύεται και όσο πιο δυνατά φώναζε,  τόσο περισσότερο πάθος έβαζα στο κομμάτι που έπαιζα και εκείνο ακουγόταν πιο δυνατά.

«Τσάρλιιιιι» γκάριζε και εγώ καθώς το χαιρόμουν που τον είχα κάνει πάλι τούρμπο συνέχιζα απτόητος... Αυτά παθαίνεις που αρνείσαι να μου φτιάξεις το στούντιο... έλεγα από μέσα μου και τότε άκουσα την φωνή της μαμάς και ήξερα ότι η παράσταση έλαβε πάλι τέλος.

« Τσάρλι κόψε τα πείσματα και άνοιξε την πόρτα... Το φαί είναι έτοιμο, σε παρακαλώ» είπε με την γλυκιά της φωνή και τα παράτησα.

Άφησα την κιθάρα μου στο πάτωμα και πήγα να τους αντιμετωπίσω.

«Δεν ακούς που σου φωνάζω τόση ώρα;... Πρέπει να έρθει η μάνα σου για να μαζευτείς;» είπε αυστηρά ο πατέρας μου και του έκανα μια ειρωνική γκριμάτσα.

«Δεν μπορώ να παίξω λίγο ακόμα μαμά;... Το απόγευμα έχω μάθημα και θέλω να μελετήσω το κομμάτι» παρακάλεσα και εκείνη αναστέναξε.

«Τσάρλι μου σε παρακαλώ κάνε λίγο υπομονή μέχρι να φτιάξουμε το στούντιο και μετά θα μπορείς να παίζεις όση ώρα θες... Τα μικρά διαβάζουν και οι μεγάλες μετά το φαγητό θα φύγουνε, μπορείς να κάνεις μια εξαίρεση για σήμερα»

«Μα μαμά;» επέμενα εγώ και εκείνη αμέσως με έκοψε.

«Τέλος... Πήγαινε κάτω και βοήθησε τις αδελφές σου να στρώσουν το τραπέζι τώρα, δεν θα το ξαναπώ» είπε με αυστηρό τόνο και τα παράτησα... Αν της μπει κάτι στο μυαλό αυτής της γυναίκας δεν της το βγάζεις με τίποτα.

«Καλά πάω» είπα και περνώντας ενδιάμεσα τους κίνησα προς την σκάλα αλλά μόλις είδα την μαμά να τραβάει τον μπαμπά μέσα στο δωμάτιο μου και να κλείνει και την πόρτα γύρισα πίσω στις μύτες των ποδιών μου για να κρυφακούσω.

«Σταμάτα να του πηγαίνεις κόντρα, δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι δεν βγάζει πουθενά;» ρώτησε η μαμά τον μπαμπά και εκείνος έγινε χειρότερα.

«Ναι φυσικά μην πειράξουμε τον κανακάρη σου... Μας έχει τρελάνει το καταλαβαίνεις,  δεν σέβεται τίποτα πια»

«Είσαι άδικος... Εγώ παλεύω να σας τα συμβιβάσω και εσύ μπενάκις βιενάκις... Άκουσε με μια φορά... μια όχι δέκα Μ-Ι-Α... όσο του πας κόντρα τόσο θα αντιδράει»

«Όσο τον κανακεύεις τόσο τον κάνεις χειρότερο» της αντέκρουσε τα λόγια της και άκουσα τον αναστεναγμό της.

«Βρε μπουμπούνα μου... Σταμάτα να το κάνεις αυτό» του είπε με την γλυκιά φωνή της και χωρίς να κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα ήμουν σίγουρος ότι τον είχε αγκαλιάσει... Μπλιάχχχχ

«Και τι θες να κάνω;» ρώτησε εκείνος απελπισμένος.

«Σταμάτα να τον πιέζεις... Για ποιον λόγο το πλάνο έλεγε να κάνουμε τρεις γιους;» τον ρώτησε και αυτό πραγματικά δεν το έπιασα αλλά δεν με ένοιαζε και ιδιαίτερα.

«Καλά θα κάνω πίσω,  αλλά μην περιμένεις να τον αφήσω να μου γίνει κανένας χευεμεταλάς με σκουλαρίκια και τατουάζ και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο που κάνουν αυτά τα παιδιά σήμερα» είπε απηυδισμένα.

«Όταν σε ρωτήσει μπαμπά εσύ γιατί έχεις κάνει τατού,  εσύ τι θα του απαντήσεις;» τον ρώτησε με ένα παιχνιδιάρικο τόνο και εκείνος ξεφύσησε.

«Δεν είναι το ίδιο... Άλλωστε εγώ έχω το όνομα σου πάνω στην καρδιά μου, δεν έχω τίποτα δράκους και άλλες τέτοιες αηδίες» της απάντησε και εκείνη του ανταπάντησε όλο νάζι.

«Αλήθειαααα» με συρτή φωνή και αποφάσισα ότι είναι η ώρα να φύγω από εδώ πριν ξεράσω με τα σάλια τους έλεος πια,  γέροι άνθρωποι.

>>> Άντονι – Έντουαρτ Τζούνιορ > Ετών 11<<<

Ο Έτζει μου πέταξε ένα μολύβι στο κεφάλι και ξαφνιασμένος γύρισα να τον δω.

«Τι γίνεται και έχεις κολλήσει το αυτί σου στην πόρτα;» με ρώτησε στην νοηματική και εγώ του απάντησα με τον ίδιο τρόπο... Βλέπετε ο αδελφός μου γεννήθηκε κωφάλαλος και ήταν ο μόνος τρόπος να επικοινωνούμε μαζί του.

«Ο Τσάρλι παίζει πάλι κιθάρα και μας έχει πάρει τα αυτιά και ο μπαμπάς προσπαθεί να τον σταματήσει χωρίς αποτέλεσμα... Πάλι χαμός θα γίνει» του είπα και γέλασε άηχα... «Τι τυχερός που είσαι που δεν τον ακούς... Πραγματικά δεν αντέχετε άλλο» συμπλήρωσα και ο Έτζει κούνησε το κεφάλι του απηυδισμένα και μου έκανε νόημα να πάω κοντά του.

«Το τελείωσα αλλά δεν είμαι σίγουρος»... μου είπε και το κοίταξα και εγώ.

«Τον Τσάρλι έπρεπε να τον βάλεις κιθαρίστα» σχολίασα περιπαιχτικά και ο Έτζει γέλασε πάλι αλλά κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Άστον να λέει... Εγώ είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσει τα οικονομικά όπως ή μαμά, τον έχεις δει πως προσηλώνεται στον υπολογιστή της όταν η μαμά δουλεύει;»... ρώτησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

«Δεν ασχολούμαι με τον ατίθασο... Έχω πιο σοβαρά πράγματα να κάνω και αν πάρει εκείνος την θέση της μαμάς τότε η Μαρίνα τι θα πάρει;» τον ρώτησα με περιέργεια και στριφογύρισε τα μάτια του.

«Η Μαρίνα οικονομικά... σοβαρέψου λίγο... η Μαρίνα επέλεξε αυτόν τον κλάδο για να πάει μαζί με την Νες, αφού την ξέρεις τώρα χωρίς εκείνην δεν μπορεί»

«Και τι πιστεύεις ότι θα κάνει;»

«Το πιο πιθανόν είναι να ακολουθήσει την δουλειά της θείας Άλις... Της ταιριάζει γάντι άσε που η θεία Άλις την έχει δασκαλέψει πολύ καλά»

«Η Νες πάντως είναι η πιο κατασταλαγμένη από όλους μας... Από την αρχή είπε θα πάει για αρχιτέκτονας μέχρι το τέλος αυτό ακολούθησε»

«Ξέρει τι θέλει κακό είναι αυτό;»... είπε με θαυμασμό και με πονήρεψε λίγο.

«Και εσύ ξέρεις;» τον ρώτησα και με κοίταξε διστακτικά.

«Εγώ θέλω να βάλω πλώρη για την προεδρία»

«Αλήθεια;» ρώτησα γουρλώνοντας τα μάτια μου και εκείνος με κοίταξε απολογητικά... «Τέλεια μου έφυγε ένα βάρος» είπα ειλικρινά και με κοίταξε δύσπιστα.

«Δεν σε πειράζει;»

«Καθόλου... Εγώ θέλω τα ναυτιλιακά, απεχθάνομαι την προεδρία... Προτιμώ να ελέγχω τα καράβια» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και εκείνην την στιγμή μπήκε ο μπαμπάς μέσα και μας κοίταξε.

«Τελειώσατε το διάβασμα;» ρώτησε στην νοηματική για να τον καταλάβει και ο Έτζει και ταυτόχρονα και οι δύο νεύσαμε  καταφατικά και εκείνος μας χαμογέλασε και συνέχισε «Το φαγητό είναι έτοιμο, κατεβείτε να φάμε και θα κάνουμε επανάληψη αύριο με την ησυχία μας»

«Μπαμπά;» τον σταμάτησα πριν φύγει και πήγα κοντά του.

«Τι είναι αγόρι μου;» με ρώτησε και με κοίταξε με αγωνία.

«Μην στεναχωριέσαι για τον Τσάρλι» του είπα διστακτικά και χαμογελώντας με έκλεισε στην αγκαλιά του και με φίλησε απαλά.

«Ελάτε κάτω να  φάμε... Τα κορίτσια θα φύγουνε σε λίγο» είπε ξανά και τον σταμάτησα πριν φύγει ξανά.

«Μπαμπά πριν φύγεις να σου δείξουμε κάτι που ετοιμάσαμε με τον Έτζει;;;»

«Φυσικά αγόρι μου τι είναι;» ρώτησε και μπήκε στο δωμάτιο και παίρνοντας τον από το χέρι τον πήγα προς το γραφείο.

«Φτιάξαμε ένα πλάνο της εταιρίας και μοιράσαμε τις θέσεις» του είπε ο Έτζει και ο μπαμπάς μας κοίταξε ξαφνιασμένος.

«Ο Τσάρλι στα οικονομικά... είσαστε σίγουροι;» ρώτησε δύσπιστα και ο Έτζει του τράβηξε το μανίκι για να τον κοιτάξει.

«Τσάμπα σκας... Αφού ακολουθεί τα χνάρια της μαμάς, τι άλλο νομίζεις ότι θα θέλει να σπουδάσει;» τον ρώτησε και ο μπαμπάς έτριψε τον σβέρκο του και γέλασε αλλά μόλις είδε ότι στην κορυφή έχει βάλει ο Έτζει τον εαυτό του τον κοίταξε με απορία.

«Θες να βάλεις στόχο να πάρεις την προεδρία;» τον ρώτησε και ο Έτζει κατένευσε δειλά και ο μπαμπάς περνώντας το χέρι του γύρω από τους ώμους του,  του έτριψε το μπράτσο του χαμογελώντας και συνέχισε... «Ξέρεις ότι θέλει γερή προετοιμασία... Η θέση αυτή έχει αρκετό ανταγωνισμό... Τα ξαδέλφια σου θα την διεκδικήσουν εξίσου το ίδιο» του είπε και ο Έτζει απάντησε με θάρρος.

«Το ξέρω,  αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρω» είπε και ο πατέρας μου τον κοίταξε με θαυμασμό για άλλη μια φορά.

«Μπορείς να κάνεις τα πάντα,  είμαι σίγουρος γι αυτό» του είπε και γύρισε προς την μεριά μου... «Το ίδιο και εσύ» τόνισε δηλώνοντας μου καθαρά ότι δεν μας ξεχωρίζει.

Βασικά ούτε η μαμά ούτε ο μπαμπάς δεν ξεχώριζαν ποτέ κανέναν μας …Πάντα μας δίνανε όλο το κουράγιο και τα εφόδια που χρειαζόμαστε για να νιώσουμε υπερήφανοι για τον εαυτό μας και με αυτοπεποίθηση μας παρότρυναν να κυνηγάμε τα όνειρα μας... Μόνο με τον Τσάρλι ο μπαμπάς είχε ένα μικρό θέμα,  γιατί εκείνος έκανε τα πάντα για να του αποδείξει ότι νιώθει ότι ο μπαμπάς δεν το αγαπάει ενώ έχει μεγάλο άδικο.

«Το ξέρω μπαμπά» του απάντησα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την μέση του και εκείνος αμέσως με έσφιξε κοντά του και μου έδωσε ένα φιλί.

«Πάμε κάτω τώρα γιατί όλα είναι έτοιμα, δεν είναι σωστό να τους κάνουμε να περιμένουνε» είπε τελικά και όλοι μαζί κινήσαμε να πάμε προς την τραπεζαρία.

>>> Μπέλα – Έντουαρτ > 19 χρόνια μαζί <<<

Κοίταζα τα παιδιά μου με συγκίνηση... Πως περάσανε τα χρόνια;... αναρωτήθηκα αναστενάζοντας και αμέσως ο Έντουαρτ γύρισε και με κοίταξε και εγώ του χαμογέλασα... Είναι απίστευτο συναίσθημα να βλέπεις τα πρώτα σου βλαστάρια να ανοίγουν τα φτερά τους και να πετάνε μακριά αλλά κάποια στιγμή θα γινόταν  και αυτό... Ελπίζω μόνο να μας σκέφτονται που και που και να μην μας ξεγράψουν τελείως... Όχι ότι έχω αμφιβολία για τα παιδιά μου αλλά νομίζω ότι για κάθε γονιό αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο του άγχος.

Και τα πέντε μου παιδιά είναι όλα τους διαμάντια... Εντάξει μπορεί ο Τσάρλι να είναι ο πιο ατίθασος από όλους, άλλα ακόμα και αυτός έχει χρυσή καρδιά και ας μην το δείχνει... Θέλει πάντα να επιβάλει την παρουσία του με οποιονδήποτε τρόπο και όσο ο Έντουαρτ δεν το καταλαβαίνει αυτό τόσο τρώγονται μεταξύ τους, αλλά που θα πάει κάποια στιγμή θα αλλάξει και αυτό.

«Μαμά;» είπε η Μαρίνα και γύρισα την προσοχή μου προς το μέρος της.

«Ναι καρδιά μου;» την ρώτησα και ήρθε στην αγκαλιά μου και την έσφιξα απάνω μου τρυφερά προσπαθώντας πολύ σκληρά να μην αφήσω τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν.

«Θα μου λείψεις» είπε το μικρό μου φασολάκι και χαμογελώντας θλιμμένα της χάιδεψα το προσωπάκι της.

«Και εσύ αγάπη μου πολύ» της ανταπέδωσα και φιλώντας της το μάγουλο την έσφιξα για άλλη μια φορά απάνω μου και τα δάκρυα μου άρχισαν να κατρακυλούν στα μάγουλα μου... «Να παίρνεται και κανένα τηλέφωνο που και που , μην μας ξεχάσετε τελείως» είπα και η Μαρίνα στριφογύρισε τα μάτια της όπως έκανε πάντα από μικρή.

«Το είπαμε αυτό... τα ίδια και τα ίδια θα λέμε τώρα;» αντέδρασε σαν μικρό παιδί και η Νες της τράβηξε την μπλούζα.

«Μπορώ;» την ρώτησε και αφού ένευσε έφυγε από την αγκαλιά μου και πήγε στο πατέρα της να τον χαιρετήσει και η Νες μου με αγκάλιασε σφιχτά... «Θα μου λήψεις μανούλα» είπε με τρεμάμενη φωνή και της έτριψα την πλάτη παρηγορητικά.

«Και εσύ καρδιά μου... Να προσέχετε η μια την άλλη εντάξει;» της είπα και εκείνη ένευσε το κεφαλάκι της και της χάιδεψα απαλά τα μαλάκια της.

«Θα ερχόμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε» υποσχέθηκε και τραβήχτηκε από την αγκαλιά μου και αφού χαιρέτησε και τα αδέλφια της κινήσαμε όλοι μαζί προς την εξώπορτα... Δεν ήθελαν να της συνοδεύσουμε μέχρι το αεροδρόμιο και το σεβαστήκαμε.

«Όχι υπερβολές» φώναξε ο Έντουαρτ την ώρα που μπαίνανε μέσα στο αυτοκίνητο και την στιγμή που με κοίταξε του ανασήκωσα το φρύδι... «Τι;» ρώτησε αθώα και γελώντας κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

«Τα δικά μας τα ξεχνάμε ε;;;» του είπα ψιθυριστά για να μην ακούσουν και οι άλλοι και έκανε μια γκριμάτσα πόνου.

«Άλλο εγώ» ανταπέδωσε ψιθυριστά και κοιτώντας προς τον ουρανό στριφογύρισα τα μάτια μου απηυδισμένα και μόλις το αυτοκίνητο άρχισε να ξεμακραίνει μάζεψα τα μικροζούζουνα και βάζοντας τα μέσα κίνησα προς την τραπεζαρία για να αρχίσω να μαζεύω τα πιάτα... Τα μικρά πήγαν κατευθείαν στα δωμάτια τους ενώ ο Έντουαρτ ήρθε να με βοηθήσει.

«Θα μου λείψουν τα σκασμένα» σχολίασε και χωρίς να έχω κουράγιο να απαντήσω κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά αφήνοντας στα χαρακτηριστικά μου να φανεί όλος ο πόνος που ένιωθα μέσα μου ενώ που και που μάζευα τα δάκρυα από τα μάγουλα μου με την αναστροφή του χεριού μου... «Ηρέμησε καρδιά μου...» είπε γλυκά και τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από την μέση μου,  με ανάγκασε να γυρίσω προς το μέρος του και με έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του για να με παρηγορήσει... «Είπα στην Μαρίνα ότι αύριο θα πάμε να την επισκεφτούμε» είπε και γέλασα τραντάζοντας το κορμί μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω... «Θα δεις θα περάσει γρήγορα ο καιρός και θα γυρίσουν ξανά» με παρηγόρησε σκουπίζοντας τα δάκρυα μου και γέρνοντας κοντά μου άρχισε να με φιλάει τόσο τρυφερά που η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει και χάνοντας την ανάσα μου ένιωσα τα πάντα να μαυρίζουν.

«Μπέλλα» τον άκουσα από μακριά να με φωνάζει και μόλις άνοιξα τα μάτια μου προσπάθησα να εστιάσω... Με είχε ξαπλώσει στον καναπέ και τρίβοντας τα χέρια μου με κοίταζε με αγωνία.

«Λιποθύμησα;» ρώτησα και άφησε την ανάσα του να βγει από μέσα του ανακουφισμένος.

«Με τρόμαξες... τι συνέβη είσαι καλά;» ρώτησε τρομοκρατημένος και καθώς έκανα να ανακαθίσω έπιασα το κεφάλι μου μπερδεμένη.

«Δεν είμαι σίγουρη...» είπα αποπροσανατολισμένα... «Αλλά νομίζω ότι η κουνελοποίηση συνεχίζεται»

>>> Τέλος <<<