Fly Away "49. I Belong To You"

Φτάνοντας κοντά στον κήπο ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν και ο Έντουαρντ καταλαβαίνοντας το γύρισε προς την μεριά μου και με κοίταξε εξεταστικά.

«Είσαι καλά;» ρώτησε με αγωνία και χαμογελώντας του νευρικά κατένευσα και τον άφησα να με οδηγήσει προς το μεγάλο τραπέζι που ήταν όλη του η οικογένεια.

Ο κήπος ήταν γεμάτος από κόσμο που ήταν άγνωστος σε μένα αλλά σήμερα δεν ήμουν μόνη... οι ματιές τον γονιών μου μου έδιναν όλη την δύναμη που χρειαζόμουν και με αυτοπεποίθηση έκανα τα βήματα μου πιο αποφασιστικά.

Όλοι άνοιξαν την αγκαλιά τους για μας και μας καλωσόρισαν στην παρέα τους... Εντάξει δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχαν και εξαιρέσεις όπως αυτή του Καρλάιλ και της Ρόζαλις... αλλά ακόμα και αυτό σήμερα δεν μπορούσε να με πτοήσει.

Μόλις φτάσαμε στους γονείς μου ο πατέρας μου και οι μητέρα μου μας αγκάλιασαν θερμά και τότε μόνο πρόσεξα ότι ήταν δίπλα τους και ο αδελφός μου και έμεινα με το στόμα ανοιχτό να τον κοιτάζω.

«Άλεκ;» ρώτησα σαν να μην πίστευα στα μάτια μου και εκείνος μόλις σηκώθηκε ήρθε κοντά μου και με αγκάλιασε.

«Αδελφούλα τι μετάλλαξη είναι αυτή;» ρώτησε με γουρλωμένα μάτια και του έδωσα ένα μπάτσο στον ώμο για να συνέλθει.

«Ενώ εσύ πας πίσω;» τον ρώτησα δείχνοντας το κουστούμι που φορούσε και έκανε μια εκνευρισμένη γκριμάτσα.

«Αυτή η ξαδέλφη του Έντουαρντ... Παναγιά μου, η μετενσάρκωση του Χίτλερ» είπε συνωμοτικά και γελάσαμε μαζί ενώ εκείνη την στιγμή ο Έντουαρντ με αγκάλιασε από την μέση.

«Άλεκ» είπε ευγενικά και του έδωσε το χέρι του.

«Έντουαρντ» ανταπέδωσε ο αδελφός μου στριφογυρίζοντας τα μάτια του και μόλις σοβάρεψε πάλι του έκανε το χαιρετισμό που κάνει πάντα με τους φίλους του και ο Έντουαρντ προσπάθησε να τον μιμηθεί χωρίς επιτυχία.

«Μπα να τον αλλάξεις... ούτε έναν χαιρετισμό δεν ξέρει να κάνει σωστά» είπε απηυδισμένος ο αδελφός μου και έτριξα τα δόντια μου.

«Άλεκκκκκ» είπα και ο Έντουαρτ χαμογέλασε δίπλα μου.

«Μαθαίνω όμως δεν μπορείς να πεις» του ανταπέδωσε ο Έντουαρντ και εκείνος αναστέναξε.

«Καλά, καλά... άντε αυτήν την φορά στην χαρίζω... αλλά την επόμενη αν δεν τον έχεις μάθει...»

«Θα τον έχω μάθει» του είπε και αναστέναξα.

«Δεν καθόμαστε;» ρώτησα και κατένευσαν.

Ο Άλεκ έκατσε ξανά δίπλα στην μαμά μου ενώ ο Έντουαρντ μου άνοιξε μια καρέκλα για μένα βάζοντας με να κάτσω δίπλα στον πατέρα μου και αφού έκατσε και εκείνος δίπλα μου αρχίσαμε να απολαμβάνουμε την βραδιά.

Πρέπει να παραδεχτώ πάντως ότι η Άλις με ότι καταπιάνεται κάνει θαύματα... Όλος ο κήπος είχε μεταλλαχτεί... παντού υπήρχε η αρμονία και όλα τα χρώματα και τα αρώματα από τα λουλούδια αμέσως σε έκαναν να νιώθεις τέτοια εφορία που γαλήνευε την ψυχή σου.

Το σχήμα των τραπεζίων ήταν στρογγυλό και πάνω κάθε τραπέζι ήταν διακοσμημένο με μια πρωτότυπη σχεδόν περίεργη ανθοσύνθεση, κυρίως περιλαμβάνονταν από βελόνες πεύκου και διάσπαρτα φύλλα κισσού. Ανάμεσα σε αυτό το χάος από πρασινάδα τα κόκκινα τριαντάφυλλα είχαν την τιμητική τους ενώ η γυψοφύλλη έδινε την αίσθηση του χιονιού ανάμεσα τους… Κόκκινο το χρώμα του πάθους, πράσινο το χρώμα τις ελπίδας και λευκό το χρώμα της αγνότητας μπερδεμένα μεταξύ τους σε μια σύνθεση, το απόλυτο ταίριασμα. Όμως μέσα σε όλα αυτά διέκρινα και άλλα μικρότερα λουλούδια περιτριγυρισμένα γύρω τους, όπως κάποια μικρότερα ροζ τριαντάφυλλα. Η μεγαλύτερη εντύπωση όμως ήταν τα τρία ρόδα που είχε βάλλει η Άλις για καλή τύχη… Είχε προβλέψει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Στο κέντρο της ανθοσύνθεσης υπήρχε μια τεράστια γυάλα με πολλά κεριά και το φως που αναδύανε έκανε την ατμόσφαιρα πιο ζεστή και μαγική.

Όλα κυλούσαν ομαλά και ευχάριστα αλλά εγώ δεν έλεγα να χαλαρώσω... Σε όλη την διάρκεια της βραδιάς προσπαθούσα να βρω ένα τρόπο για να του το πω... αλλά όσο και να προσπαθούσα τίποτα δεν ήταν αρκετό για να μου δώσει το θάρρος να το κάνω... Σίγουρα ήθελα να είναι ιδιαίτερο... και σίγουρα δεν θα ξεφούρνιζα κάτι τόσο σημαντικό μπροστά σε όλους τους άλλους.

Υπήρχαν πολλές στιγμές που μου ζήτησε να χορέψουμε αλλά εγώ δεν ένιωθα άνετα να το κάνω μπροστά σε όλα αυτά τα άγρυπνα μάτια που μας κοιτάζανε εξονυχιστικά λες και μετράγανε τις μπουκιές μας... λες και μπορούσαν ακόμα να ακούσουν κάθε τι που λέγαμε... Είχαμε γίνει το επίκεντρο όλων και αυτό με έκανε ακόμα πιο νευρική αλλά δεν τα παρατούσα... Σήμερα ήταν η μεγάλη μέρα... και δεν θα δεχόμουν να τελειώσει χωρίς να του πω ότι με μεγάλο κόπο έκρυβα όλες αυτές τις ημέρες μέσα μου.

Σήμερα Μπέλα σήμερα... μέρα παραπάνω... Είπα και μόλις άκουσα το επόμενο κομμάτι που έβαλε ο DJ πήρα μια ανάσα και χαμογέλασα... Όχι απλά σήμερα Μπέλα... αλλά τώρα... Τώρα είναι η στιγμή... σκέφτηκα και γύρισα προς την μεριά του.

«Χορεύουμε;» τον ρώτησα και με κοίταξε με ένα παραξενευμένο βλέμμα.

«I Belong To You?» με ρώτησε και ανασήκωσα και καλά αδιάφορα τους ώμους μου.

«Γιατί όχι» του είπα σκανδαλιάρικα και αφού μου χαμογέλασε του έτεινα το χέρι μου... «Έλα» τον παρότρυνα κάνοντας ένα νεύμα με το κεφάλι μου δείχνοντας του με την κίνηση μου αυτήν την πίστα αποφασιστικά και σηκώθηκα... Εκείνος με ακολούθησε.

Τα χέρια του αγκάλιασαν την μέση μου και αμέσως τα δικά μου βρέθηκαν γύρω από τον λαιμό του ενώ άφησα το κεφάλι μου να ξεκουραστεί απαλά πάνω στο στερνό του... Πήρα μια βαθιά ανάσα αφήνοντας την απαλή του μυρωδιά να πλημυρίσει της αισθήσεις μου για να μου δώσει δύναμη για την συνέχεια.

«Ξέρεις...» ξεκίνησα διστακτικά ενώ η καρδιά μου κόντεψε να ξεπηδήσει από το στήθος μου... «Τελικά δεν θα χρειαστώ το “back up plan”»... πέταξα ξαφνικά και ο Έντουαρντ με ανάγκασε να τον κοιτάξω και μέσα στο βλέμμα του είδα να υπάρχει ανυπομονησία για την συνέχεια... «Ο Σταν με πρόλαβε» διευκρίνισα και εκείνος παγώνοντας τα βήματα του κλείδωσε το πρόσωπο μου μέσα στα δύο του χέρια και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα με κοίταζε χωρίς να μιλάει... περιμένοντας να συνεχίσω αλλά τα άτιμα τα λόγια ακόμα και τώρα δεν μπορούσαν να ξεπηδήσουν από μέσα μου... Γαμώτο γιατί μου είναι τόσο δύσκολο;;;... ρώτησα με παράπονο.

«Πες το» παρακάλεσε με κομμένη την ανάσα του και αυτό ήταν ότι χρειαζόμουν εκείνην την στιγμή για να πάρω δύναμη και θάρρος για να το ξεφουρνίσω.

«Σ’ αγαπώ» είπα με πνιγμένη φωνή ενώ τα δάκρυα μου είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους και κλείνοντας τα μάτια του άφησε τα χείλια του να ακουμπήσουν απαλά πάνω στα δικά μου και με ένα τρυφερό φιλί μου έδωσε όλη του την καρδιά.

«Σ’ αγαπώ» ανταπέδωσε με βαθιά φωνή και ένιωσα μέσα από αυτές τις μοναδικές λέξεις όλη την ανακούφιση του.

«Και εγώ σε αγαπώ» του ανταπέδωσα και με έκλεισε για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του συνεχίζοντας να χορεύει παρασέρνοντας με μαζί του.

«Είναι τόσο όμορφο να το ακούω όταν δεν κοιμάσαι» είπε και πάγωσα από το ξάφνιασμα... εκείνος καταλαβαίνοντας το με κοίταξε απολογητικά... «Παραμιλάς στον ύπνο σου» είπε με ένα αθώο βλέμμα και άνοιξα τα μάτια μου και το στόμα μου διάπλατα από το σοκ.

«Και δεν είπες τίποτα;;;» τον ρώτησα ξέπνοα και χαμογέλασε.

«Ήθελα να το ακούσω να το λες συνειδητά» παραδέχτηκε και αναστενάζοντας έβαλα ξανά το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο στερνό του και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα επανέλαβα με πάθος.

«Σ’ αγαπώ» και τα δάκρυα μου άρχισαν και πάλι να τρέχουν ανεξέλεγκτα... «Άτιμες ορμόνες» μούγκρισα σκουπίζοντας τα και ένα γελάκι έκανε την εμφάνιση του και τον σκούντηξα... το γελάκι έγινε τρανταχτά γέλια και μόλις σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του θυμωμένα εκείνος μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και άρχισε να μας ξεμακραίνει από την πίστα.

«Που πάμε;» ρώτησα με περιέργεια και μου έκλεισε το μάτι.

«Θα δεις» είπε μόνο και δεν σταμάτησε να περπατά παρά μόνο όταν φτάσαμε στην μέση ενός μεγάλου λαβύρινθου.

Ήταν εξωπραγματικό... την προηγούμενη φορά δεν το είχα δει και μέσα από τα φώτα και τις δάδες που είχαν ανάψει για να φωτίζουν τους διαδρόμους του, έκανε όλο το σκηνικό τόσο όμορφο και ρομαντικό που μου έκοψε την ανάσα.

Πλησιάζοντας ένα μαρμάρινο παγκάκι που ήταν πλαισιωμένο από υπέροχα και ευωδιαστά λουλούδια έκατσε πρώτος και βολεύοντας με αναπαυτικά πάνω στα πόδια του γύρισε το σώμα μου έτσι ώστε να ακουμπούν τα πόδια μου πάνω στο παγκάκι... Άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στον ώμο του και εκείνος τυλίγοντας το ένα του χέρι γύρω από το σώμα μου έβαλε το δεύτερο του χέρι απαλά και στοργικά πάνω στην κοιλιά μου και άφησε το κεφάλι του να ξεκουραστεί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου.

«Δεν μπορείς να φανταστείς πως νιώθω αυτήν την στιγμή» είπε σαν να μην πίστευε ότι όλα αυτά είχαν γίνει στην πραγματικότητα... Έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω και κοιτώντας τον στα μάτια άφησα απαλά το χέρι μου να αγκαλιάσει το πρόσωπο του.

«Σ’ αγαπάω» επανέλαβα για άλλη μια φορά για να του επιβεβαιώσω ότι πράγματι το είπα και το εννοώ... Γέρνοντας προς το μέρος μου άφησε τα χείλια του να ακουμπήσουν πάνω στα δικά μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα μου έδωσε ένα παρατεταμένο φιλί.

«Και εγώ σ’ αγαπώ» είπε με βαθιά από συγκίνηση φωνή... και δίνοντας μου άλλο ένα φιλί πάνω στο μέτωπο μου με έβαλε και πάλι να ακουμπήσω το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του.

«Πόσο καιρό το ξέρεις;» τον ρώτησα και ένιωσα την κίνηση που έκανε καθώς δάγκωνε τα χείλια του για να μην γελάσει δυνατά... «Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;» τον ρώτησα ξανά και γέλασε.

«Από το βράδυ που κάναμε έρωτα» είπε και πάγωσα.

«Είπα μέσα στον ύπνο μου ότι σ’ αγαπώ το βράδυ που κάναμε έρωτα;» ρώτησα χωρίς να το πιστεύω και κατένευσε... «Και δεν σε τρομοκράτησε αυτό;» τον ρώτησα με περιέργεια και δίνοντας μου ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου κούνησε αρνητικά το κεφάλι του... «Πως και αυτό;»

«Πολύ απλά γιατί είχα συνειδητοποιείσαι ότι σε αγαπούσα ήδη... Περισσότερο ανακουφίστηκα παρά τρομοκρατήθηκα όπως θα περίμενα... Για να είμαι ειλικρινής περισσότερο με τρομοκρατούσαν οι αντιδράσεις σου όταν ξύπνησες και μετά παρά το ότι το άκουσα να το λες έστω και στον ύπνο σου»

«Σε ταλαιπώρησα τόσο πολύ» είπε μέσα από τον αναστεναγμό μου και εκείνος με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«Μπέλα... οποιοσδήποτε και να ήταν στην θέση σου την ίδια ίσως και χειρότερη αντίδραση θα είχε... μην βασανίζεις άδικα το εαυτό σου με όλα αυτά... Σημασία έχει που δεν τα άφησες να σε επηρεάσουν» προσπάθησε να με καθησυχάσει αλλά αυτό δεν μείωσε καθόλου τις τύψεις μου.

«Αυτό δεν αλλάζει τις πράξεις μου Έντουαρντ... ούτε και τις δικαιολογούν... Θα έπρεπε να δω πιο νωρίς τις διαφορές... Θα έπρεπε...» έβαλε τα ακροδάχτυλα του πάνω στα χείλια μου και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του χωρίς να μου δίνει το δικαίωμα να συνεχίσω.

«Χρειαζόσουν λίγο χρόνο να συνειδητοποιήσεις τι σου γίνεται... Έπρεπε να μην είμαι τόσο απερίσκεπτος πάνω σε αυτό... Και οι δύο κάναμε λάθη Μπέλα... ας μην τα αφήσουμε να μας χαλάσουν την τόσο όμορφη βραδιά» παρακάλεσε και κατένευσα... Περνώντας τα ακροδάχτυλα του πάνω από το περίγραμμα των χειλιών μου αναστέναξε... «Σ’ αγαπάω τόσο πολύ που αν για οποιονδήποτε λόγο σε έχανα... θα τρελαινόμουν Μπέλα... Αυτό ξέρω ότι δεν δικαιολογεί τις πράξεις μου αλλά ξέρω ότι μπορείς να με καταλάβεις και να με συγχωρέσεις γι’ αυτό όπως και έκανες... και αυτό μου φτάνει» δήλωσε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, του το επιβεβαίωσα με την ματιά μου.

«Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω» είπα μετά από μια σύντομη στιγμή και αναστέναξα.

«Τι δεν μπορείς να πιστέψεις;» ρώτησε προβληματισμένος.

«Ότι δεν σκέφτηκα ότι θα με πρόδιδαν τα όνειρα μου» είπα μελαγχολικά.

«Το ήξερες ότι παραμιλάς;» με ρώτησε και αναστέναξα.

«Φυσικά και το ήξερα... Η μητέρα μου με κορόιδευε χρόνια γι’ αυτό... άσε που είχε βρει τον τρόπο να μου εξωτερικεύει πράγματα όταν δεν της τα έλεγα η ίδια» είπα αυτόματα και δαγκώθηκα αλλά εκείνος δεν μίλησε και αυτό με έκανε να τον κοιτάξω για μια στιγμή... «Άτιμη μουσίτσα... μου μιλάς στο ύπνο μου έτσι δεν είναι;» τον ρώτησα κατευθείαν και ένα στραβό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και του έδωσα μια ψεύτικη μπουνιά στον ώμο... «Πως το ήξερες;» τον ρώτησα όλο περιέργεια και ανασήκωσε τους ώμους του.

«Στην αρχή προσπαθούσα να σε ξυπνήσω... αλλά όπως ξέρεις ήδη ήταν μια μάταια προσπάθεια... όσο όμως συνέχιζαν τα όνειρα σου τόσο με ανησυχούσες... Αλήθεια τι έβλεπες και ήταν τόσο έντονα;» είπε και δαγκώθηκα για λίγο αποφεύγοντας την ματιά του... «Τον Καρλάηλ» διαπίστωσε αμέσως και κατένευσα αναστενάζοντας... «Καρδιά μου όμορφη... σου έγινε εμμονή» είπε ήρεμα και τρίβοντας τον ώμο μου τρυφερά μου έδωσε ένα απαλό φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου και έσφιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα του πιο σφιχτά.

«Και τελικά πως ανακάλυψες πως μπορώ να εξωτερικεύω όσα σκέφτομαι;» τον ρώτησα από περιέργεια.

«Εφόσον δεν μπορούσα να σε ξυπνήσω... όταν με φώναζες άρχισα να σου μιλώ ελπίζοντας αυτό να μπορούσε να σε κάνει να ξυπνήσεις... αλλά αντί γι’ αυτό εσύ άρχισες να μου απαντάς...» έκανε μια παύση και για μια στιγμή με κοίταξε για λίγο αναποφάσιστος αλλά τελικά συνέχισε... «Δεν σου κρύβω ότι όσο πέρναγαν οι μέρες άρχιζε να γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρον» τελικά παραδέχτηκε ανοιχτά και σκεπτόμενη τα όνειρα μου κατάλαβα ακριβός τι εννοούσε και μέσα από αυτό μου επιβεβαίωσε και αυτό που είχα ήδη υποψιαστεί.

«Η Άλις ήξερε» είπα περισσότερο σε μένα παρά σε εκείνον και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«Η Άλις... είναι κάτι περισσότερο από ξαδέλφη μου... είναι κάτι περισσότερο από αδελφή μου... Ήταν, είναι και σίγουρα θα είναι πάντα η καλύτερη φίλη μου... Είναι η μόνη που με ακούει χωρίς να με κρίνει και μου συμπαραστέκεται με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί... και από όσο έχω δει το ίδιο συμβαίνει και με εσάς...» είπε και συναίνεσα... «Ήμουν απελπισμένος... και ήξερα ότι θα είναι η μόνη που θα μπορούσε να με βοηθήσει... ώστε να βρω έναν τρόπο για να σε κάνω να μείνεις κοντά μου... Και πάλι τονίζω... μόνο αν το ήθελες και εσύ... και ξέρεις πλέον ότι ήξερα ότι είχες τα ίδια συναισθήματα με μένα»

«Γι’ αυτό δεν τα παρατούσες» διαπίστωσα και κατένευσε.

«Γι’ αυτό... Πίστευα ότι κάποια στιγμή θα έβρισκες το χρόνο να μπορέσεις να δεις τα πράγματα αλλιώς και να συνειδητοποιήσεις το πόσο ταιριάζουμε»

«Το έβλεπα Έντουαρντ... αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα για μένα... αν δεν το έβλεπα δεν θα είχα τόσες τάσεις φυγής»

«Το ξέρω καρδιά μου... Τώρα το ξέρω... αλλά θα μπορούσες να μου μιλήσεις» είπε και αναστέναξα.

«Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό... ακόμα μου είναι πολύ δύσκολο... Ακόμα μου φαίνεται εξωπραγματικό ότι κατάφερα να πω όσα είπα» παραδέχτηκα κάτω από τον αναστεναγμό μου.

«Άλλα δεν μετανιώνεις» είπε δειλά περισσότερο για να επιβεβαιωθεί και κοιτώντας τον σταθερά στα μάτια του το επιβεβαίωσα.

«Όχι ξέρω που ανήκω... και σε καμία περίπτωση δεν το μετανιώνω...» είπα με σταθερή φωνή σοβαρά για να καταλάβει ότι το εννοώ... «Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζει να είναι δύσκολο για μένα» συμπλήρωσα με ένα παράπονο και κατένευσε δηλώνοντας μου ότι το κατανοεί και το σέβεται.

«Το καταλαβαίνω απόλυτα καρδιά μου... Πίστεψε με ούτε και για μένα είναι... και το ξέρεις πολύ καλά αυτό»

«Το ξέρω» του επιβεβαίωσα και αναστέναξα.

«Τουλάχιστον μαζί μπορούμε να το ξεπεράσουμε... Αν το θέλουμε» τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια του και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του επανέλαβα τα δικά του λόγια που μου είχε πει – τώρα ήμουν σίγουρη γι’ αυτό – μέσα στον ύπνο μου.

«Μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα» ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και αγγίζοντας απαλά τα χείλια μου με τα δικά του χείλη σφράγισε τον όρκο μας κλέβοντας μου την ανάσα.

«Τα πάντα» επανέλαβε και το φιλί του βάθυνε οξύνοντας όλες μου τις αισθήσεις και χωρίς να το καταλάβω άρχισα να απαιτώ για περισσότερα και βόγκηξε μέσα στο στόμα μου.

«Δωμάτιο δεν έχετε εσείς» ακούσαμε την φωνή της Άλις και την στιγμή που σταματήσαμε το φιλί μας αρχίσαμε να γελάμε δυνατά... «Να υποθέσω ότι θα γίνω θεία;» ρώτησε και ήρθε κοντά μας ενώ γονατίζοντας μου χάιδεψε απαλά την κοιλιά μου.

«Θεία;» ρώτησα και με κοίταξε με απορία... «Δεν νομίζω να γίνεις θεία» είπα σοβαρά και τσιτώθηκαν και οι δύο ταυτόχρονα ενώ κοιτάχτηκαν στα μάτια στιγμιαία αλλά πριν πάρουν λάθος μήνυμα αμέσως έσπευσα να το διορθώσω... «Τι θα έλεγες να γίνει νονά του;» ρώτησα και τότε η Άλις με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα άφωνη ενώ άκουγα την ανακουφιστική ανάσα του Έντουαρντ κοντά στο αυτί μου... «Λοιπόν;» την ρώτησα και ανοιγόκλεισε τα μάτια της με έκπληξη.

«Το εννοείς;» ρώτησε δύσπιστα.

«Φυσικά και το εννοώ» της απάντησα σοβαρά.

«Μπέλα... εγώ... δεν ξέρω...» είχε χάσει τελείως τα λόγια της.

«Δεν θες;» ρώτησα μπερδεμένη και κούνησε το κεφάλι της για να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις της και αφού πήρε μια ανάσα με αγκάλιασε με όλη της την αγάπη.

«Αστειεύεσαι;;;... είναι μεγάλη μου τιμή» είπε με βαθιά φωνή συγκινημένη και απλώνοντας το χέρι της προς τον Έντουαρντ τον έκλεισε και εκείνον μέσα στην αγκαλιά της χωρίς να με αποχωρίζεται... «Άστο καλό σκατούλια... μου βγάλατε την ψυχή αλλά άξιζε τον κόπο» είπε σκουπίζοντας προσεκτικά τα μάτια της από τα δάκρυα που είχαν κυλίσει στα μάγουλα της προσέχοντας μην χαλάσει το μακιγιάζ της και ενώ κοιτάχτηκα για λίγο με τον Έντουαρντ γελάσαμε ταυτόχρονα και αυτό την έκανε έξαλλη... «Γελάτε;;;... αν δεν ήμουν εγώ να δω τι θα κάνατε» μας χτύπησε και αυτό μας έκανε να ξεσπάσουμε σε πιο τρανταχτά γέλια.

«Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό» επιβεβαίωσε ο Έντουαρντ και συναίνεσα και εγώ.

«Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω για όσα έκανες για μας» συμπλήρωσα εγώ και κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια είπε σοβαρά.

«Να εύχεσαι να είναι κορίτσι»

«Και να καταντήσω κουνέλα;» ρώτησα με φρίκη ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια μου... «Αυτό ξέχνα το... αγόρι θα είναι και δεν έχει άλλο» δήλωσα και για τους δύο και η Άλις με κοίταξε ζαρώνοντας τα φρύδια της.

«Θα είναι κορίτσι και αφού θα την βαπτίσω υπόσχομαι ότι θα βάλω πολύυυυυ λάδι» απείλησε και ο Έντουαρντ δαγκωνόταν για να μην γελάσει.

«Θα είναι αγόρι» επέμενα εγώ και ο Έντουαρντ χωρίς να αντέχει άλλο άρχισε να γελάει σιγανά... «Έντουαρντττ» γκρίνιαξα εγώ για λίγη συμπαράσταση.

«Γερό να είναι και ότι θέλει ας είναι» απάντησε εκείνος σοβαρός τρίβοντας απαλά την κοιλιά μου και αναστέναξα παραδίνοντας τα όπλα.

«Εεεε... τι γίνεται εδώ;» ρώτησε ο Τζάσπερ και γυρίσαμε όλοι μαζί να τον αντικρίσουμε.

«Μάντεψε» είπε η Άλις ενώ σηκώθηκε σαν ελατήριο τρέχοντας κοντά του.

«Θα γίνεις θεία;» ρώτησε το προφανές και η Άλις κούνησε αρνητικά το κεφάλι της κεφάτα και ο Τζασπερ την κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει.

«Θα γίνω νονά» τσίριξε και άρχισε να χοροπηδά κρατώντας του τα χέρια και εγώ με τον Έντουαρντ αρχίσαμε και πάλι να χαχανίζουμε.

«Καλά μέχρι να γίνεις νονά... δεν πάμε προς τον κήπο γιατί η γιαγιά σας δεν μπορεί να περιμένει άλλο;» ρώτησε εκείνος απηυδισμένος με την παιδιάστικη συμπεριφορά της Άλις και η Άλις πάγωσε στην θέση της και τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.

«Ωχ το ξέχασα αυτό»

«Ερχόμαστε αμέσως» είπε ο Έντουαρντ και αφού η Άλις κατένευσε κοίταξε τον Τζάσπερ έντονα στα μάτια και εκείνος αναστέναξε.

«Συγχαρητήρια» είπε απλά και άρχισε να την τραβά την ώρα που ο Έντουαρντ τον ευχαρίστησε με ένα ευγενικό χαμόγελο... και ταυτόχρονα με βοήθησε και εμένα να σηκωθώ.

«Ποιο είναι το πρόβλημα του;» ρώτησα με απορία την ώρα που σηκώθηκε και με κοίταξε απολογητικά.

«Ο Τζασπερ είναι και γαμώ τα παιδία... αλλά αν εσύ δυσκολεύεσαι μια να εκφράσεις αυτά που νιώθεις για εκείνον είναι εκατό φορές χειρότερα... Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και έχει φάει πολύ ξύλο στην ζωή του και γενικότερα δεν είχε και τα καλύτερα παιδικά χρόνια... και όπως καταλαβαίνεις αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να σβήσει από την μια μέρα στην άλλη... Με την Άλις είναι πολύ καλύτερα αλλά ακόμα το παλεύουν και οι δύο» είπε και έμεινα παγωτό.

«Λυπάμαι πάρα πολύ» είπα ειλικρινά και μου χάρισε ένα τρυφερό χαμόγελο και σταματώντας τον βηματισμό του γύρισε προς το μέρος μου και κράτησε το πρόσωπο μου μέσα στα δύο του χέρια.

«Αρκεί να ξέρεις που ανήκεις...» είπε κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια... «Και όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους... Τίποτα στην ζωή δεν είναι ρόδινο Μπέλα... Πρέπει να κερδίσεις και να χάσεις εξίσου τις ίδιες μάχες για να καταλάβεις την αξία της... Όταν όμως ξέρεις που ανήκεις... όσες μάχες και να χάσεις ποτέ δεν θα βγεις χαμένος... γιατί όταν θα κερδίσεις τον πόλεμο... τότε θα καταλάβεις ότι δεν είχε τίποτα άλλο σημασία... Να είσαι σίγουρη ότι η ανταμοιβή είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που περιμένεις» είπε σοβαρός καθώς μου χάιδευε με τους αντίχειρες του τα μάγουλα μου και είχα μείνει να τον κοιτάζω χωρίς να ξέρω τι να πω.

«Σ’ αγαπάω» κατάφερα μόνο να πω μέσα από τα δάκρυα μου και μόλις τα σκούπισα έγειρε κοντά μου.

«Εσύ είσαι η ζωή μου πια... και θα κάνω τα πάντα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ... για να είσαι ευτυχισμένη δίπλα μου... και αν κάνω και κανένα λάθος δεν θέλω να το κρατάς μέσα σου... θέλω να μου το λες για να μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε... Δεν είμαι άγιος... ούτε αλάνθαστος... είμαι απλά ένας άνθρωπος Μπέλα αλλά αν είμαστε μαζί... αν μοιραζόμαστε ότι μας πνίγει μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα» είπε και κατένευσα.

«ΤΑ ΠΑΝΤΑ» επιβεβαίωσα και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του τον έσφιξα κοντά μου και εκείνος τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από το σώμα μου επανέλαβε.

«ΤΑ ΠΑΝΤΑ»