Έπεσα στο κρεβάτι ξεσπώντας όλον τον πόνο μου πάνω σε αυτό χτυπώντας τα χέρια μου και τα πόδια μου ταυτόχρονα μουγκρίζοντας και κλαίγοντας με λυγμούς χωρίς να υπολογίζω τίποτα... ώσπου ένας δυνατός πόνος στην κοιλιά μου με έκοψε στα δύο και έμεινα παγωμένη στην θέση μου να κοιτάω το κενό κρατώντας την κοιλιά μου... Όχι... όχι και αυτό... ούρλιαξα μέσα μου και τρέχοντας στην τουαλέτα κατέβασα το παντελόνι της πιτζάμας που μου είχε φορέσει μαζί με το εσώρουχο και άρχισα να το κοιτώ εξεταστικά αλλά τα θολωμένα μου μάτια δεν με άφηναν να διακρίνω τίποτα.
Σκούπισα τα δάκρια μου με την ανάστροφη του χεριού μου και κοιτώντας καλύτερα το εσώρουχο μου πήρα μια βαθιά ανάσα... τουλάχιστον ήταν καθαρό... Έκατσα στην λεκάνη της τουαλέτας και αφού άδειασα τον Βόσπορο έκανα να σκουπιστώ... και μόλις αντίκρισα την βλέννα με το λίγο αίμα που είχε απάνω τότε άρχισα να τρέμω... Χριστέ μου τι έκανα;... σκέφτηκα τρομοκρατημένα και κοίταξα για λίγο γύρω μου αποπροσανατολισμένα προσπαθώντας πολύ σκληρά να συντονίσω τις σκέψεις μου.
Αφού πέταξα στο καλαθάκι το χαρτί... ανέβασα όπως όπως το εσώρουχο μου μαζί με το παντελόνι της πιτζάμας και άρχισα να τρέχω... μόλις έφτασα στην γκαρνταρόμπα μου άνοιξα την ντουλάπα που ήταν μέσα η βαλίτσα μου και παίρνοντας την τσάντα μου που ήταν ακουμπισμένη πάνω στην βαλίτσα... γύρισα στο κρεβάτι και αδειάζοντας όλο το περιεχόμενο της τσάντας πάνω σε αυτό... βρήκα το νεσεσέρ μου και το κινητό μου και άρχισα να ψάχνω το τηλέφωνο του γιατρού που με παρακολουθούσε εδώ.
Ο γιατρός μου ήταν στο Σιάτλ... αλλά από τότε που εγκαταστάθηκα στην Νέα Υόρκη με σύστησε σε έναν πολύ καλό συνάδελφο του ενημερώνοντας τον ακριβώς για την κατάσταση μου και από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα του είχα τυφλή εμπιστοσύνη... Ήταν ένα πολύ ήρεμος και πράος άνθρωπος στην ηλικία του πατέρα μου και μου συμπεριφερόταν και με φρόντιζε όπως ακριβώς έκανε και ο γιατρός που με παρακολουθούσε όλα αυτά τα χρόνια.
Το τηλέφωνο άρχισε να καλεί και εγώ νευρικά έβαλα το χέρι μου στο στόμα και άρχισα να τρώω τα πετσάκια μου από την αγωνία μου.
«Ναι Ντάλια... καλημέρα... η Μπέλα Σουάν είμαι...... Εεε όχι και τόσο, είναι μήπως εκεί ο γιατρός, θέλω να του μιλήσω........ Ναι είναι πολύ επείγον..... Ξέρεις αν θα αργήσει να τελειώσει το χειρουργείο του;.......»
Μου εξήγησε ότι ήταν δύσκολη περίπτωση και δεν ήξερε πόση ώρα θα του έπαιρνε για να την ολοκληρώσει... και αφού με ανάγκασε να της πω τι συμβαίνει εγώ της εξήγησα την κατάσταση και εκείνη με συμβούλευσε να μείνω στο κρεβάτι και αν δω ότι έχω κι άλλο αίμα ή ότι με πιάνει πάλι ο ίδιος πόνος με πριν να την πάρω τηλέφωνο για να την ενημερώσω και να πάω από εκεί να με δει ο γιατρός... Αφού την ευχαρίστησα για όλη την συμπαράσταση της, έκλεισα το τηλέφωνο και κλείνοντας το στην χούφτα μου πήρα μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνοντας προς τα πίσω έβαλα το χέρι μου πάνω στο κεφάλι μου και προσπάθησα να καλμάρω την ένταση μου.
Που διάολο είναι η Άλις τώρα που την χρειάζομαι... σκέφτηκα με παράπονο και εκεί που άρχισαν τα δάκρυα μου να κυλάνε πάνω στα μάγουλα μου ένιωσα πάλι ένα σφίξιμο στην κοιλιά και την έπιασα απαλά... Άρχισα να τα χάνω... δεν ήξερα τι να κάνω... όλα μέσα μου ήταν τόσο μπερδεμένα... Πως κατάφερα πάλι να τα διαλύσω όλα;... πάνω που πήρα την απόφαση να μείνω μαζί του... εκεί ήρθε με τα όχι και τόσο ανόητα μέτρα του να με κάνει να ξεφύγω και να ξεσπάσω όλες μου τις φοβίες απάνω του... Αχχχ βρε Έντουαρντ αχχχχ... γιατί μου τα κάνεις αυτά;... Γαμώτο μου δεν εννοούσα τίποτα από όσα είπα... θα μπορέσει άραγε να με συγχωρέσει;... Άλλο ένα σφίξιμο στην κοιλιά μου με έκανε να λυγίσω και χαϊδεύοντας απαλά άρχισα να κλαψουρίζω.
«Όχι και εσύ μωράκι μου σε παρακαλώ... σε ικετεύω μην μου το κάνεις αυτό» σιγομουρμούριζα και η δόνηση του κινητού με έκανε να ξαφνιαστώ... πάτησα το πλήκτρο χωρίς να κοιτάξω το καντράν και απάντησα στην κλήση... με τρεμάμενη φωνή.
«Ναι;»
«Μπέλα μου είσαι καλά;» ρώτησε ο Έντουαρντ με αγωνία στην φωνή του και σκουπίζοντας τα δάκρυα μου πήρα μια βαθιά ανάσα για να τον καθησυχάσω... δεν ήθελα να κάνω τα πράγματα χειρότερα.
«Ναι... είμαι καλά... Συγνώμη για πριν δεν ήθελα...»
«Μπέλα μου είσαι σίγουρα καλά;» ρώτησε με ένταση στην φωνή του κόβοντας την φράση μου στην μέση και έμεινα ξέπνοη να κοιτώ το κενό.
«Σου είπα ότι είμαι μια χαρά» είπα με πιο σταθερή φωνή και άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάτι άλλο συνέβαινε.
«Μήπως μου κρύβεις κάτι;» συνέχισε εκείνος λίγο εκνευρισμένα και αυτό έφτασε να με γυρίσει στην προηγούμενη μου κατάσταση και του έκλεισα το τηλέφωνο στην μούρη... για να μην τον στολίσω καταλλήλως... Εεε όχι αυτό πάει πολύ... από που στο καλό ξέρει τι συνέβη μόλις τώρα;... μήπως έχει και κάμερες να με παρακολουθεί;... αναρωτήθηκα και άρχισα να κοιτώ τριγύρω το δωμάτιο εξεταστικά.
Το κινητό ξαναχτύπησε και εγώ τερμάτισα την κλήση χωρίς να κοιτάξω το καντράν και πάγωσα... λες να ήταν ο γιατρός σκέφτηκα και την στιγμή που κοίταξα τις απορριφθέντες κλείσεις ήρθε ένα μήνυμα και το άνοιξα.
“Ετοιμάσου να έρθω να σε πάρω να πάμε στον γιατρό... Ξέρω ότι είδες αίμα”
Έλεγε και άρχισα να τρίζω τα δόντια μου... τα όρια μου είχαν ξεπεραστεί προπολού και τώρα απλά έμενα πίσω να μαζεύω τα κομμάτια μου... Δεν θα το αφήσω αυτό έτσι... σου το ορκίζομαι θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβάαααα... άφριζα μέσα μου και την στιγμή που χτύπησε και πάλι το κινητό το σήκωσα και απάντησα.
«Ναιιιι» βγάζοντας όλη την ένταση που ένιωθα μέσα μου και η φωνή του γιατρού μου μου έκοψε την ανάσα.
«Μπέλα... ο Νέλσον είμαι... η Ντάλια με ενημέρωσε για ότι συνέβη και πήρα να δω πως είσαι»
«Ωωω... Νέλσον χίλια συγνώμη δεν ήθελα...» ξεκίνησα με τρεμάμενη φωνή και εκείνος έσπευσε να με καθησυχάσει.
«Μην ανησυχείς καλή μου δεν έγινε τίποτα... Πως είσαι;... Είδες και άλλο αίμα;» με ρώτησε με αγωνία στην φωνή του.
«Όχι... δεν ξέρω δηλαδή...» πήρα μια βαθιά ανάσα για να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και ξαναπροσπάθησα... «Νέλσον θέλω να με δεις δεν ξέρω τι να κάνω... έχω τρομοκρατηθεί πάρα πολύ»
«Καταρχήν ηρέμησε και όλα θα πάνε καλά... Θα σε περιμένω έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς εντάξει;... Αν είμαι στο χειρουργείο περίμενε με και θα σε δω στην πρώτη ευκαιρία» με καθησύχασε εκείνος και κατένευσα λες και εκείνος θα μπορούσε να με δει.
«Θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ» του επιβεβαίωσα τελικά και κλείνοντας το τηλέφωνο σηκώθηκα με γρήγορες κινήσεις για να πάω να βρω κάτι να φορέσω αλλά φτάνοντας στην γκαρνταρόμπα μου φρέναρα απότομα και έβαλα το χέρι μου πάνω στην κοιλιά μου και ξέπνοα έμεινα να ελέγξω με τις αισθήσεις μου για τυχών συμπτώματα... τίποτα... όλα καλά.
Άφησα την ανάσα μου να βγει βίαια από το σώμα μου και πλησιάζοντας την ντουλάπα που ήταν ήδη ανοιχτή άνοιξα την βαλίτσα μου και άρχισα να ψάχνω τα πράγματα μου αλλά εκτός από φόρμες δεν είχε τίποτα άλλο μέσα... Η φωνή της Άλις ήρθε σωτήρια να με σώσει στην πιο κατάλληλη στιγμή.
«Μπέλα είσαι εδώ;» ρώτησε από το δωμάτιο και τρέχοντας κοντά της την πήρα από το χέρι και άρχισα να την τραβώ προς την γκαρνταρόμπα... «Σιγά παιδί μου μην με τραβάς τι έπαθες;»
«Πρέπει να με βοηθήσεις... δεν μπορώ να βγάλω άκρη με όλα αυτά» την παρακάλεσα και αφού με σταμάτησε έβαλε τα χέρια της στα μπράτσα μου και με κοίταξε εξεταστικά.
«Μπέλα εσύ είσαι κάτωχρη.. Τι συμβαίνει τι έπαθες;» ρώτησε με μια ανησυχία να χρωματίζει την φωνή της
«Σε παρακαλώ Άλις πρέπει να με βοηθήσεις να βρω κάτι να φορέσω σε παρακαλώ» ικέτευα για να κάνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε.
«Ηρέμησε καρδιά μου και θα σε βοηθήσω... Πες μου τι συμβαίνει;»
Με μια ανάσα της είπα όλα όσα είχαν συμβεί και από το ύφος της κατάλαβα ότι δεν ήξερε τίποτα... Για λίγο έμεινε σοκαρισμένη να με κοιτά αλλά αμέσως το μυαλό της πήρε στροφές και αφήνοντας με πήγε προς τις μεγάλες ντουλάπες και με γρήγορες κινήσεις έβγαλε μια άνετη φούστα και ένα πουκάμισο, πήρε ένα ζευγάρι παπούτσια από την άλλη ντουλάπα και παίρνοντας με από το χέρι με οδήγησε πίσω στην κρεβατοκάμαρα για να με βοηθήσει να ντυθώ.
Μόλις ετοιμάστηκα και κατεβήκαμε κάτω μια μεσόκοπη κυρία έκανε την εμφάνιση της και από το ξάφνιασμα έβγαλα μια στριγκλιά.
«Ηρέμησε καρδιά μου η Κάτια είναι... Είναι η οικονόμος του Έντουαρντ» με καθησύχασε η Άλις και γυρίζοντας την ματιά μου προς τα εκείνην ξαφνικά σαν αναλαμπή άρχισα να καταλαβαίνω τα πάντα.
«Έσυυυυ...» σίριξα μέσα από τα δόντια μου... «Εσύ τον πήρες τηλέφωνο και του είπες για το αίμα;» η Κάτια κοίταξε προς την Άλις για βοήθεια και αυτό έφτασε να μου το επιβεβαιώσει.
«Άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις από το να κατασκοπεύεις τους άλλους;....» τσίριξα πλησιάζοντας της έχοντας ξεπεράσει κάθε προσωπικό μου όριο... «Λέγε εκείνος σε έβαλε;... Λέγε» απαίτησα και τα χέρια της Άλις κλειδώθηκαν γύρω από το σώμα μου ακινητοποιώντας με.
«Μπέλα σκέψου το μωρό... μην κάνεις τα πράγματα χειρότερα... Πάμε να φύγουμε» απαίτησε εκείνη αυστηρά και τραβώντας με από το χέρι με έσυρε προς την έξοδο... Την στιγμή που η Άλις άνοιξε την πόρτα ένας πανύψηλος αγροίκος μας έφραξε την είσοδο.
«Κυρία Χέιλ;... Κυρία Κάλεν;» είπε με απορία και πριν του χιμήξω η Άλις πήρε τον λόγο καταλαβαίνοντας όλον μου τον εκνευρισμό.
«Βλαντημ... κάνε πέρα... πάω την Μπέλα στον γιατρό... ενημέρωσε τον Έντουαρντ γι’ αυτό οκ;» του είπε ήρεμα και αφού εκείνος κατένευσε μας έκανε χώρο για να περάσουμε.
Εεε όχι... αυτό πάει ακόμα πιο πολύ... Δεν θα σε πιάσω στα χέρια μου θα σε πιάσω... και τότε κάνε την προσευχή σου κύριε Κάλεν... δεν έχεις ιδέα με ποιαν προσπαθείς να τα βάλεις... Πόλεμο θες... πόλεμο θα έχεις... μουρμούριζα μέσα μου και μόλις μπήκα στο αμάξι της Άλις έκλεισα την πόρτα με δύναμη και εξηγώντας της που να πάει έβαλε μπρος και ξεκίνησε ενώ ένα άλλο αμάξι άρχισε να μας ακολουθά.
Σε όλη την διαδρομή δεν βγάλαμε άχνα και μόλις μπήκαμε στο νοσοκομείο κίνησα για το γραφείο του Νέλσον με γρήγορα βήματα ενώ η Άλις και ο ακόλουθος της έρχονταν από πίσω μου... Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο υποδοχής η Ντάλια σηκώθηκε απάνω και ήρθε κοντά μου με αγωνία.
«Πως είσαι Μπέλα μου;» ρώτησε με αγωνία και απάντησα αυτόματα.
«Σκατά αλλά μην το κάνεις θέμα... Ο Νέλσον που είναι;»
«Έχει μέσα άλλην ασθενή μπορείς να περιμένεις λίγο;... θα σε δεχθεί αμέσως» κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και πριν κάτσω γύρισα ξανά προς την Ντάλια.
«Ντάλια συγνώμη δεν ήθελα...» ξεκίνησα αλλά εκείνη χαμογελώντας μου με κατανόηση κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και ξύνοντας νευρικά το κεφάλι μου έκατσα βαριά σε μια πολυθρόνα.
«Μπέλα πρέπει να ηρεμήσεις λίγο... δεν θα σε βγάλει πουθενά όλος αυτός ο εκνευρισμός» προσπάθησε ήρεμα η Άλις να με λογικεύσει και αμέσως τα δάκρυα μου έκαναν την εμφάνιση τους... Άτιμες ορμόνες... δεν αντέχω άλλο.
«Προσπαθώ Άλις... προσπαθώ» σιγομουρμούρισα σκουπίζοντας σπασμωδικά τα δάκρυα μου και ανοίγοντας την πόρτα ο Νέλσον ξεπρόβαλε και με κοίταξε με το αυστηρό του ύφος.
Αφού χαιρέτησε την κυρία που εξέταζε πριν μου έκανε νόημα με το δάχτυλο του να πάω κοντά του... Κοίταξα για λίγο την Άλις και μόλις σηκώθηκα τον πλησίασα με την ουρά στα σκέλια και εκείνος τσιμπώντας μου το μάγουλο πέρασε το χέρι του πάνω στους ώμους μου και με παρέσυρε προς τα μέσα.
«Τι κάνει το λατρεμένο μου κορίτσι»
«Το λατρεμένο σου κορίτσι είναι έτοιμο να εκραγεί» του απάντησα και χωρίς να χάνει χρόνο με έσυρε με το ζόρι προς την ηλεκτρική καρέκλα.
«Μην κάνεις πείσματα σε μένα... δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε χρόνο να το συζητάμε αφού εκεί θα καταλήξουμε... Έλα να δούμε το μωράκι πρώτα και μετά θα μιλήσουμε» είπε αυστηρά χωρίς να δέχεται αντίρρηση και η Άλις τον σταμάτησε.
«Γιατρέ μπορώ να έρθω μαζί σας και εγώ;» ρώτησε δειλά και με κοίταξε για μια στιγμή.
«Είναι μαζί σου;» ρώτησε παραξενευμένος αφού πρώτη φορά έφερνα και κάποιον μαζί μου... Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και τότε έκανε σήμα στην Άλις να μας ακολουθήσει.
Βάζοντας με με το ζόρι να καθίσω πάνω στην ειδική καρέκλα γύρισε προς την Άλις.
«Είμαι ο δόκτωρ... Νέλσον Ντάγκλας... είσαι φίλη της Μπέλας μας;» της συστήθηκε δίνοντας το χέρι του και η Άλις αμέσως του ανταποκρίθηκε ζεστά.
«Χαίρω πολύ κύριε Ντάγκλας... εγώ είμαι ή Άλις Χέιλ... η ...»
«Καλύτερη μου φίλη» τόνισα και γύρισαν και οι δύο και με κοίταξαν ξαφνιασμένοι.
«Η καλύτερη της φίλη» επανέλαβε η Άλις και αφού αντάλλαξαν χειραψία η Άλις ήρθε δίπλα μου και στάθηκε ενώ ο Νέλσον άρχισε να πιάνει δουλειά.
«Ξάπλωσε Μπέλα δεν δαγκώνει» με πείραξε όπως πάντα ο Νέλσον και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει βαριά από μέσα μου του έκανα το χατίρι.
«Δεν πρέπει να αλλάξω πρώτα;» ρώτησα με περιέργεια και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά ενώ συνέχιζε να ρυθμίζει το μηχάνημα του.
«Θα κάνουμε πρώτα εξωτερικό υπέρηχο... Αν δεν μπορώ να δω αυτά που χρειάζομαι... τότε μόνο θα καταφύγουμε στον εσωτερικό... Ηρέμησε και προσπάθησε να μην κουνιέσαι για να τελειώσουμε γρήγορα» με μάλωσε και πήρα μια ανάσα.
«Κάτι είναι και αυτό» σχολίασα και εκείνος γελώντας σήκωσε την μπλούζα μου πιο πάνω και βάζοντας λίγο χαρτί πάνω στην φούστα μου την κατέβασε λίγο πιο χαμηλά. Βάζοντας λίγο τζελ πάνω στην κοιλιά μου ακούμπησε ένα μηχάνημα πάνω σε εκείνην και κάνοντας τον υπέρηχο με έβαλε να του πω τι έχει συμβεί από την αρχή.
«Μάλιστα» είπε σοβαρός και αφού έβαλε στην άκρη το μηχάνημα, σκούπισε την κοιλιά μου με το χαρτί και με άφησε να σηκωθώ.
«Όπως το περίμενα...» ξεκίνησε να λέει αλλά μια φασαρία μας έκανε όλους να γυρίσουμε ταυτόχρονα προς το μέρος της πόρτας.
«Κύριε Ντάγκλας» προσπάθησε η κακομοίρα η Ντάλια να σταματήσει τον φουριόζο Έντουαρντ χωρίς επιτυχία και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο μέτωπο μου προσπάθησα να πάρω ήρεμες ανάσες πριν αρχίζω να ουρλιάζω.
«Ντάλια τι συμβαίνει;... Ποιος είναι ο κύριος;» ρώταγε εκνευρισμένα ο Νέλσον κοιτώντας αυστηρά τον Έντουαρντ στα μάτια και πριν προλάβω να μιλήσω πήρε εκείνος πρώτος τον λόγο.
«Είμαι ο σύζυγος της κυρίας» είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε αλλά δεν ξεγέλασε κανέναν μας... Η λέξη κυρία βγήκε με τέτοια ένταση από μέσα του που αυτόματα με έκανε να τον κοιτάξω με μίσος τα μάτια.
«Μπέλα δεν μου είπες ότι παντρεύτηκες;» είπε ο Νέλσον κοιτώντας με εξεταστικά.
«Ναι το έκανα και αυτό... Μπορούμε τώρα να τελειώνουμε με όλα αυτά;» παρακάλεσα κοιτώντας με μανία το πάτωμα πριν ξεσπάσω στον πρώτο που θα με κοίταζε.
«Ναι φυσικά...» είπε ο Νέλσον «Συγνώμη για την παράληψη... είμαι ο Νέλσον Ντάγκλας... ο γιατρός που παρακολουθεί την Μπέλα μας...» του είπε ήρεμα για να τον κατευνάσει βλέποντας την τεταμένη ατμόσφαιρα και ο Έντουαρντ δίνοντας του το χέρι ανταποκρίθηκε πιο ήρεμα.
«Έντουαρντ Κάλεν»
«Κάλεν ακούω... Ο γνωστός;» ρώτησε με ενδιαφέρον και σηκώθηκα σαν ελατήριο απάνω.
«Βλέπω ότι είμαι περιττή... μην σας τρώω άλλο τσάμπα τον αέρα» είπα σχεδόν ουρλιάζοντας και ο Νέλσον κρατώντας με σφιχτά από το χέρι γύρισε προς τον Έντουαρντ και την Άλις.
«Αφήστε μας λίγο μόνους σας παρακαλώ» είπε λίγο πιο αυστηρά χωρίς να δέχεται αντίρρηση και η Άλις και ο Έντουαρντ αφού κοιτάχτηκαν για λίγο στα μάτια κατένευσαν και βγήκαν από το ιατρείο του.
«Εσύ έλα μαζί μου» είπε χωρίς να αλλάζει ύφος και τραβώντας με στο γραφείο του με έβαλε να κάτσω και έκατσε στην αντικριστή καρέκλα από μένα χωρίς να με αφήνει από το σφιχτό του κράτημα.
«Τώρα ξέρνατα όλα... Τι συμβαίνει;» είπε σαν πατέρας που μάλωνε το παιδί του και με δάκρυα στα μάτια άρχισα να του λέω όσα με έπνιγαν και εκείνος άρχισε να μου τρίβει το μπράτσο παρηγορητικά... Μόλις τελείωσα τον μονόλογο μου ξεφύσησε και κοιτώντας λίγο μακριά μάζεψε τις σκέψεις του και γύρισε πάλι προς το μέρος μου.
«Τον αγαπάς;» ρώτησε και κατένευσα σκουπίζοντας τα δάκρυα μου... «Τότε ηρέμησε και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους... Μπέλα σταμάτα να πιέζεις τον εαυτό σου με ανούσια πράγματα...»
«Ανούσια;» τον ρώτησα έξαλλη κόβοντας την φράση του στην μέση και ξεφύσησε χαϊδεύοντας ήρεμα το μάγουλο μου.
«Ανούσια...» επανέλαβε επιτακτικά και συνέχισε... «Καταλαβαίνω ότι και για τους δύο σας είναι πολύ δύσκολη όλη αυτή η κατάσταση και πάνω στην αγωνία σας δεν ξέρετε πως να αντιδράσετε... Μην αντιδράς παρορμητικά... Προσπάθησε να ηρεμήσεις και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους εντάξει;» κατένευσα με ένα αναστεναγμό και τα παράτησα.
«Το μωρό είναι μια χαρά και μάλιστα πιο μεγαλούτσικο από την ηλικία του... μην σε ανησυχεί αυτό... και μόλις καταφέρεις να ηρεμήσεις θα δεις ότι θα περάσουν και όλα τα άλλα συμπτώματα»
«Είναι καλά;» ρώτησα μέσα από τον λυγμό μου με αγωνία και κατένευσε.
«Είναι μια χαρά» επιβεβαίωσε και δίνοντας μου ένα φιλί στον κρόταφο με έκλεισε για λίγο στην αγκαλιά του για να μου δώσει δύναμη.
Μπορεί να γνωριζόμασταν μόνο τρεις μήνες αλλά με έβλεπε πάντα σαν την κόρη του και με καθησύχαζε και με καθοδηγούσε με οποιονδήποτε τρόπο μπορούσε όπως θα έκανε ο πατέρας μου και εγώ ένιωθα πάντα ασφαλής στα χέρια του.
«Έλα πήγαινε τώρα και κανόνισε να σε ξαναδώ σε δεκαπέντε μέρες για επανέλεγχο... Θα σου γράψω ότι εξετάσεις χρειάζεται να κάνεις και θα τις δώσω στον σύζυγο σου αφού του τα σούρω και εκείνου ένα χεράκι πρώτα» είπε συνωμοτικά και τον κοίταξα με τρόμο στα μάτια.
«Μην του πεις...» ξεκίνησα και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
«Η δουλειά μου δεν είναι το κουτσομπολιό Μπέλα» μου έκλεισε το μάτι διαβεβαιώνοντας με ότι δεν θα πει τίποτα από όσα συζητήσαμε.
Βγαίνοντας από το ιατρείο του ο Νέλσον κάλεσε τον Έντουαρντ μέσα και έμεινα μόνη με την Άλις η οποία ήρθε κατευθείαν κοντά μου και με έκλεισε στην αγκαλιά της για να με ηρεμήσει.
«Όλα καλά;» ρώτησε με αγωνία και κατένευσα.
«Μπέλα;» ρώτησε η Ντάλια και γύρισα προς το μέρος της.
«Ναι;»
«Θα κανονίσουμε μαζί τον λογαριασμό ή θες να περιμένω να βγει ο...»
«Όχι μαζί...» την έκοψα πριν πει την λέξη “σύζυγος” και την πλησίασα... αφού άρχισε να πληκτρολογεί στο πληκτρολόγιο με κοίταξε σκανδαλιάρικα.
«Ποιος θα το πίστευε... Εσύ και ο Κάλεν ε;;;» σχολίασε και αμέσως μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι... Η Άλις καταλαβαίνοντας το προσπάθησε να σώσει ότι μπορούσε.
«Μπέλα δεν πας να κάτσεις;... Θα τακτοποιήσω εγώ τον λογαριασμό» την κοίταξα απότομα και τα παράτησα... Καθώς όμως πήγα προς τον καναπέ μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου και κοιτώντας την Άλις για λίγο δάγκωσα τα χείλια μου και χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να την υλοποιώ.
«Άλις θα πάω για λίγο στην τουαλέτα... θα με περιμένεις εδώ;» την ρώτησα και καλά αθώα και κατένευσε ενώ γύρισε προς την Ντάλια ξανά.
Βγήκα από τον χώρο υποδοχής και ο Τάηλερ με κοίταξε παραξενευμένος.
«Θα πάω στην τουαλέτα...» είπα το ίδιο ψέμα και σε εκείνον και τον κοίταξα ειρωνικά... «Μήπως έχεις εντολή να με ακολουθήσεις και εκεί;» είπα λίγο σκληρά και ο Τάηλερ αναστέναξε και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά δαγκώνοντας τα χείλια του.
Άρχισα να προχωρώ προς τον διάδρομο και μόλις έφτασα στις πόρτες της τουαλέτας σταμάτησα και κοίταξα προς τον Τάηλερ... Εκείνος με κοίταξε μόνο για μια στιγμή και μόλις γύρισε την ματιά του από την άλλη άρχισα να τρέχω... φτάνοντας όμως στην σκάλα βλέποντας την μου ήρθε σαν ντεζαβου η στιγμή που έπεσα από εκείνην προσπαθώντας να ξεφύγω από τον bodyguard που με φίλαγε όταν ήμουν με τον Τζέικ και αμέσως ένιωσα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου αλλά δεν τα έχασα... Με την άκρη του ματιού μου είδα το ασανσέρ να κλείνει και βάζοντας φτερά στα πόδια μου μπήκα μέσα στο ασανσέρ ακριβώς την στιγμή που ο Τάηλερ είχε φτάσει μπροστά από τις πόρτες που έκλεισαν.
Έπρεπε να σκεφτώ γρήγορα... σίγουρα ο Τάηλερ δεν θα με άφηνε να φύγω... Ο κύριος που ήταν μαζί μου μέσα στην καμπίνα του ανελκυστήρα με κοίταζε καλά καλά.
«Έχεις κάποιος πρόβλημα;» τον ρώτησα με άγρια φωνή και κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά κοίταξε από την άλλη μεριά για να αποφύγει την ματιά μου... Πρέπει να φαινόμουν αλλόφρων... όχι ότι δεν ένιωθα έτσι.
Οι πόρτες άνοιξαν και ήμασταν στο ισόγειο... με μια γρήγορη ματιά δεν είδα τον Τάηλερ πουθενά και άρχισα πάλι να τρέχω προς την έξοδο χωρίς να έχω κανένα σχέδιο στο μυαλό μου... αλλά αυτό που αντίκρισα μπροστά μου με έκανε να παγώσω στην θέση μου.
«Να την» φώναξε ένας και τότε ένα σμήνος από δημοσιογράφους άρχισε να με ακολουθεί βγάζοντας με φωτογραφίες και πλησιάζοντας με, με τα μικρόφωνα στο χέρι άρχισαν να με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις ακατάπαυστα.
Δεν ήξερα τι να κάνω ή πως να αντιδράσω... τους κοίταζα σοκαρισμένη χωρίς να κουνιέμαι από την θέση μου και μόλις ένιωσα ένα ζευγάρι χέρια να τυλίγονται γύρω από το σώμα μου τα έχασα και άρχισα να ουρλιάζω.
«Σσσσς... ο Τάηλερ είμαι... έλα να σε πάρω από εδώ» είπε με ήρεμη φωνή και πριν πω οτιδήποτε με φυλάκισε προστατευτικά στην αγκαλιά του και προχωρώντας με γρήγορα βήματα προς το αυτοκίνητο. Με έβαλε μέσα στην λιμουζίνα του Έντουαρντ και μόλις έκλεισε η πόρτα το αμάξι αμέσως ξεκίνησε και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.
«Ηρέμησε Μπέλα είσαι ασφαλής» προσπάθησε να με κατευνάσει νιώθοντας το τρέμουλο του σώματος μου από το σοκ που είχα υποστεί και με αυτά του τα λόγια με γύρισε στην προηγούμενη μου κατάσταση.
«Που πάμε;» ρώτησα αναστατωμένη και κοίταξα γύρω μου καταλαβαίνοντας για πρώτη φορά ότι ήμουν εγκλωβισμένη μέσα στο αυτοκίνητο του Έντουαρντ.
«Στο σπίτι... που αλλού;» ρώτησε ο Τάηλερ χωρίς να καταλαβαίνει και χωρίς να σκεφτώ τις πράξεις μου όπως ήμουν στην αγκαλιά του Τάηλερ... έβαλα το χέρι μου μέσα στο σακάκι του και τραβώντας το όπλο του το όπλισα με γρήγορες κινήσεις ενώ ίσιωνα το κορμί μου και το γύρισα απειλητικά προς το μέρος του.
Ο Τάηλερ τελείως ξαφνιασμένος από αυτό με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια.
«Μπέλα τι κάνεις;» ρώτησε ξέπνοα χωρίς να καταλαβαίνει τις αντιδράσεις μου.
«Σταμάτα το αυτοκίνητο τώρα» ούρλιαξα χωρίς να έχω ιδιαίτερη επαφή με το περιβάλλον και χωρίς να βλέπω από τα δάκρια συνέχιζα να ουρλιάζω απαιτώντας να σταματήσουν το αυτοκίνητο αλλά ο οδηγός δεν σταματούσε.
«Που να σε πάρει σταμάτα το αυτοκίνητο τώρα» απαίτησα γυρίζοντας προς το μέρος του και τότε ο Τάηλερ βρήκε την ευκαιρία να με ακινητοποιήσει βάζοντας το χέρι του πάνω στο χέρι που κρατούσα το όπλο και χωρίς να το καταλάβω από το ξάφνιασμα πάτησα την σκανδάλη και εκείνο εκπυρσοκρότησε.
Άνοιξα τα χέρια μου και το άφησα να πέσει στο πάτωμα και ο Τάηλερ το έπιασε στον αέρα και το πέταξε στην μπροστινή μεριά σηκώνοντας αμυντικά τα χέρια του στον αέρα για να μου δηλώσει ότι δεν με απειλεί.
«Τάηλερ;» είπα ξέπνοα μόλις η συνείδηση άρχισε να επανέρχεται και με κοίταξε ήρεμα στα μάτια.
«Μπέλα δεν θα σου κάνω κακό» είπε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσε και άρχισα να κοιτάω γύρω μου τρέμοντας ολόκληρη από το σοκ.
«Τάηλερ... σ...σ...σ...σ.. συγγνώμη δεν ήθελα... δεν ξέρω τι ... είσαι καλά;» είπα καθώς άρχισα να συνειδητοποιώ τι είχε συμβεί μόλις και εκείνος αφήνοντας την ανάσα του άπλωσε τα χέρια του για να με πάρει στην αγκαλιά του.
«Συγνώμη... Συγνώμη» έλεγα ξανά και ξανά ενώ κρεμάστηκα από πάνω του κλαίγοντας με αναφιλητά και εκείνος άρχισε να με παρηγορεί.
«Ηρέμησε καλή μου... δεν έπαθε κανείς τίποτα... ηρέμησε» προσπαθούσε μάταια να με καθησυχάσει αλλά ήταν ήδη πολύ αργά για μένα... είχα χάσει την επαφή με το περιβάλλον και ότι γινόταν γύρω μου ήταν απλά φωνές που ακούγονταν από μακριά.
