«Και τώρα οι δύο μας» είπε η γιαγιά του Έντουαρντ. Δεν εξεπλάγην καθόλου ίσα ίσα μπορώ να πω ότι το περίμενα πως θα ήθελε να μιλήσουμε μόνες μας πιο άνετα.
«Κυρία Κάλεν...» ξεκίνησα και εκείνη αμέσως με διέκοψε.
«Κεριά και λιβάνια... Μαρίνα είναι το όνομα μου και οπωσδήποτε όχι Κάλεν» είπε αυστηρά χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι’ αυτό... και αμέσως ένιωσα αυτό που μου είχε πει ο Έντουαρντ... Όλες τις οι αντιδράσεις και οι αυτόματες απαντήσεις της ήταν ακριβώς όπως θα έπραττα και θα μιλούσα εγώ, με αντιπροσώπευαν. Ήταν λες και κάποιος είχε πάρει έναν καθρέπτη και το είχε τοποθετήσει απέναντι μου, μόνο το πρόσωπο άλλαζε... Πήρα μια βαθιά ανάσα αποφεύγοντας την ματιά της και συνέχισα πιο ήρεμα.
«Μαρίνα... δεν ξέρω τι σου έχουν πει... αλλά δεν ξέρεις τίποτα για μένα... και γι’ αυτό θα ήθελα να λήξουμε την κουβέντα αυτήν εδώ πριν καν ξεκινήσει» παρακάλεσα και μόλις την κοίταξα στα μάτια εκείνη το σκέφτηκε για λίγο... Ανακάθισε στην θέση της και πιάνοντας το σαγόνι μου δυνατά με ανάγκασε να την κοιτάω στα μάτια χωρίς να μου δίνει το δικαίωμα να κουνηθώ.
«Άκου να σου πω νεαρή μου... δεν έζησα όλα αυτά τα χρόνια παρακαλώντας τον θεό να στείλει έναν άγγελο στον εγγονό μου για να τον δω μια μέρα να χαμογελά όπως τον είδα να χαμογελά πριν λίγο... για να έρθεις τώρα εσύ με τις ανοησίες σου να του το στερήσεις» είπε με νόημα... Πως με αποκάλεσε μόλις τώρα; Άγγελο;... «Ξέρω τα πάντα για σένα... τα... πάντα» τόνισε και με άφησε από το σφιχτό της κράτημα αλλά όχι από την αυστηρή της ματιά.
«Εφόσον ξέρεις τα πάντα για μένα όπως λες... τότε σίγουρα θα έπρεπε τώρα να ήσουν μέσα για να τον πείσεις να αλλάξει γνώμη και όχι να τον ενθαρρύνεις να κρατήσει αυτόν τον γάμο» της γύρισα πίσω με το ίδιο ύφος που είχε και εκείνη και χαμογέλασε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της.
«Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο... εκείνος ή ο γιός μου;» ρώτησε και ξεφύσησα. Το ήξερα αυτό το βλέμμα, κατατάσσονταν στις γυναίκες που δεν το έβαζαν εύκολα κάτω.
«Δεν τα παρατάς» δήλωσα και ξύνοντας μηχανικά το κεφάλι μου άλλαξα τακτική... «Μαρίνα σε παρακαλώ... εσένα σε ακούει... προσπάθησε να τον μεταπείσεις»
«Να τον μεταπείσω για ποιό πράγμα;»
«Για όλο αυτό... για μας... Δεν κάνω εγώ για γυναίκα του» την παρακάλεσα και κοίταξε το ταβάνι στριφογυρίζοντας τα μάτια της.
«Και από που το βγάζεις αυτό το συμπέρασμα;» σταύρωσε τα χέρια της κάτω από το στήθος και περίμενε την απάντηση μου ανυπόμονα.
«Δεν είμαι από τις γυναίκες που συμβιβάζονται Μαρίνα... και αυτό ο γιος σου δεν θα μου το συγχωρήσει ποτέ...» τα λόγια που θα ακολουθούσαν δεν συμβάδιζαν με αυτό που ήθελα πραγματικά. Ότι ζητούσα το είχα βρει στον Έντουαρντ αλλά ήμουν έτοιμη να υποχωρήσω δεν ήθελα να του είμαι εμπόδιο ακόμη και αν αυτός το έβλεπε αλλίως ο πατέρας του δεν θα μας άφηνε στην ησυχία μας. Πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα… «Kαι όσο εγώ θα είμαι δίπλα του τόσο εκείνος θα τον κάνει να μην ξέρει από που να φύγει... Ήδη του έχει κάνει την ζωή κόλαση... πόσο πιστεύεις ότι θα αντέξει ακόμα... Αν μάθει ότι δέχτηκα και εγώ... δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι τι μπορεί να τραβήξει εξαιτίας μου... και αυτό δεν μπορώ να το αντέξω» είπα με πόνο στην φωνή μου και κοίταξα το πάτωμα για να αποφύγω το βλέμμα της... αλλά εκείνη για άλλη μια φορά με ανάγκασε να την κοιτάξω.
«Μην πεις τίποτα άλλο... όσα ήθελα να μάθω τα έμαθα...» είπε πιο μαλακά και μου χάιδεψε ήρεμα τα μαλλιά μου... «Αν το μόνο σου πρόβλημα είναι ο Καρλάιλ... ξέχνα τον... αυτόν τον αναλαμβάνω εγώ... Όσο εσύ του χαρίζεις το χαμόγελο που είδα πριν... τότε να ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σας και θα σας στηρίζω... αν όμως τον δω εξαιτίας σου να λυγίζει...» έτριξε λίγο τα δόντια της.
«Με απειλείς;» την ρώτησα έξαλλη και έκανα να σηκωθώ αλλά εκείνη με συγκράτησε από το χέρι και με καθήλωσε πάνω στην πολυθρόνα.
«Σταμάτα να είσαι τόσο τυφλή και άνοιξε τα μάτια του... Αφού αγαπιέστε, ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα σου;» ρώτησε έξαλλη.
«Δεν είπα ποτέ ότι τον αγαπώ» της γύρισα πίσω και γέλασε με ένα δαιμόνιο χαμόγελο.
«Σε ποιον τα πουλάς αυτά;... Τέλος πάντων... δεν θέλω να σε ταράζω στην κατάσταση σου»
«Και τα καταφέρνεις μια χαρά» την ειρωνεύτηκα και αναστέναξε.
«Μπέλα... αν δεν έβλεπα τα αισθήματα σου για εκείνον θα ήσουν τώρα έξω από την πόρτα... και ας έλεγε εκείνος ότι ήθελε... μία, δύο, τρεις... θα το ξεπερνούσε... Αλλά από την στιγμή που βλέπω ότι είσαστε τόσο ίδιοι... τόσο αγαπημένοι... και τόσο ξεχωριστοί εγώ απλά δεν δέχομαι αυτή η τόσο ιδιαίτερη αγάπη να διαλυθεί για τον ηλίθιο τον γιό μου που το μόνο που τον νοιάζει είναι τα λεφτά και τίποτα άλλο... Ξέχνα τον Καρλάιλ Μπέλα... και άσε τον εαυτό σου να γευτεί αυτήν την σπάνια αγάπη που κρύβεται μέσα σας... Παιδιά σαν και τον Έντουαρντ δεν γεννιούνται κάθε μέρα... και είναι κρίμα και άδικο να εισπράττει πάντα την απόρριψη γιατί απλά έχει για πατέρα τον άχρηστο τον γιο μου... Σκέψου το λίγο αυτό» γύρισα προς την ευθεία και αφού έκλεισα το κεφάλι μου μέσα στα δύο μου χέρια απελπισμένη... έμεινα εκεί για να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου.
Η Μαρίνα αμέσως μου έτριψε την πλάτη παρηγορητικά και κατεβάζοντας τα χέρια μου από το πρόσωπο μου χωρίς να τα βγάζω από τα γόνατα μου που τα είχα ακουμπήσει γύρισα και την κοίταξα με ένα πονεμένο βλέμμα... βάζοντας τα χέρια μου να ακουμπήσουν στα μπράτσα μου.
«Σε αγαπάει βρε κουτό» είπε απαλά και κατένευσα.
«Το ξέρω» απάντησα ενώ η φωνή μου χάθηκε μέσα στον λαιμό μου και τα δάκρυα μου ήρθαν για άλλη μια φορά να με προδώσουν... Άτιμες ορμόνες με έχετε τσακίσει.
Η πόρτα άνοιξε και με σπασμωδικές κινήσεις καθάρισα το πρόσωπο μου από τα δάκρυα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα προσπάθησα να καταπνίξω ότι με βάραινε αλλά μόλις ο Εντουαρντ μας πλησίασε και η μυρωδιά της φρεσκοστημένης πορτοκαλάδας με τύλιξε... έβαλα αυτόματα το χέρι μου στο στόμα και άρχισα να τρέχω... Όσο την λάτρευα τόσο αυτή η εγκυμοσύνη θα με κάνει να την σιχαθώ.
Στα τυφλά έφτασα στο δωμάτιο μου και μόλις άνοιξα το καπάκι της τουαλέτας έβγαλα ότι είχα φάει... ο Έντουαρντ αμέσως ήρθε δίπλα μου να με βοηθήσει και να μου συμπαρασταθεί και αυτό αυτόματα με έκανε να νιώσω ακόμα πιο άσχημα και εκεί που είχα σταματήσει και πάλευα να βρω την αναπνοή μου ένας δεύτερο γύρος εμετού με έκανε να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου... Μόλις κατάφερα να πάρω ανάσα το σώμα μου παρέλυσε και οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν... Αν ο Έντουαρντ δεν ήταν δίπλα μου σίγουρα θα κοπάναγα το κεφάλι μου στο πάτωμα.
Με πήρε στα χέρια του και αφού με έβαλε να ξαπλώσω πάνω στο κρεβάτι έτρεξε στο μπάνιο και όταν γύρισε κράταγε μια βρεγμένη πετσέτα και με αυτήν όταν έκατσε δίπλα μου άρχισε να μου δροσίζει το πρόσωπο... Χριστέ μου πως μπορώ και του φέρομαι τόσο απαίσια... Εκείνος πάντα δίνει την ψυχή του για μένα και εγώ όχι μόνο δεν του εκφράζω τι νιώθω για εκείνον... αλλά με τις πράξεις μου τον πληγώνω με τον χειρότερο τρόπο.
Οι τύψεις μου με στοίχειωσαν και η απελπισία μου με έκανε να γίνω τόσο χάλια που για τρίτη φορά το στομάχι μου αναδεύτηκε και γυρίζοντας στο πλάι έβγαλα από μέσα μου ότι είχε απομείνει μέσα σε αυτό πριν προλάβω να σηκωθώ... Ο Έντουαρντ τα έχασε τελείως... προσπάθησε να με βοηθήσει αλλά τι μπορούσε να κάνει και εκείνος.
Γυρίζοντας αδύναμα το κορμί μου προς το μέρος του έκλεισα τα μάτια για να συγκεντρωθώ και να βρω και πάλι την αναπνοή μου... Εκείνος αφού πρώτα καθάρισε το πρόσωπο μου ευλαβικά άφησε την πετσέτα και παίρνοντας με στα χέρια του με έβγαλε από το δωμάτιο πριν με ανακατέψει η μυρωδιά του εμετού και με κάνει να τα βγάλω για τέταρτη φορά.
Ήμουν τελείως εξουθενωμένη... δεν είχα κουράγιο ούτε να τυλίξω τα χέρια μου στο σώμα του για να στηριχτώ και σαν παράλυτη άφησα το σώμα μου να κρεμάσει απάνω του... Την στιγμή που το σώμα μου ακούμπησε πάνω στο στρώμα ένιωσα την αναισθησία να με τραβάει κοντά της και παραδόθηκα σε αυτήν άνευ όρων.
(σημείωση συγγραφέα: όσες φράσεις βλέπετε να είναι σε τέτοιες αγκύλες «...» είναι λόγια που εξωτερικεύει και όσες είναι σε “...” τα λέει μόνος στον ύπνο της)
Τα όνειρα μου όμως δεν με άφησαν να χαλαρώσω στιγμή...
Ο Καρλάιλ με κοίταζε από απόσταση με μια δολοφονική ματιά και μου έλεγε με δηλητήριο στην φωνή του... “Μικρή ανόητη... πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να ξεφύγεις ποτέ από μένα;”... άρχισε να γελά σατανικά και πλησιάζοντας με έβαλε τα χέρια του πάνω στον λαιμό μου και άρχισε να με πνίγει... προσπαθούσα να ξεφύγω αλλά μου ήταν αδύνατον...
«Έντουαρνττττ» ούρλιαζα ζητώντας του να με βοηθήσει αλλά εκείνος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα... Γύρισα να τον κοιτάξω και αυτό που αντίκρισα μου έκοψε την ανάσα.
Αλυσίδες άρχισαν να τυλίγονται γύρω από το κορμί του και όσο εκείνος πάλευε να με φτάσει τόσο εκείνες τον πνίγανε και τον παίρνανε μακριά μου...
«Έντουαρνττττ» τσίριξα και σπρώχνοντας τον Καρλάιλ μακριά μου τον κοίταξα απειλητικά... “Δεν θα τον καταστρέψεις εσύ το ακούς;... Δεν θα σε αφήσω να τον καταστρέψεις” του δήλωσα με δηλητήριο στην φωνή μου και τρέχοντας κοντά στον Έντουαρντ προσπάθησα να τον βοηθήσω να απαλλαγεί από τις αλυσίδες που τον πνίγανε... αλλά όσο της τράβαγα εγώ τόσο εκείνες τον έσφιγγαν περισσότερο και εγώ άρχισα να τα χάνω...
«Μην τα παρατάς» ούρλιαζα και ο Έντουαρντ με κοίταξε με πόνο στα μάτια... “Για σένα μπορώ να κάνω τα πάντα... αλλά πρέπει πρώτα να το θες και εσύ” είπε με δάκρυα στα μάτια του και με αφόπλισε...
Τον κοίταξα με δάκρυα στα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα να αποφασίσω τι ήθελα και όσο ο διχασμός μου με καταλάμβανε τόσο ένιωθα το σώμα μου να ξεμακραίνει από κοντά του.
“Ανόητη μικρή... νομίζεις ότι μπορείς να το σώσεις;... Νομίζεις ότι θα τον αφήσω εγώ να τον κάνεις σαν τα μούτρα σου;...Είσαι ένα τίποτα μπροστά μου... ένα τίποτα” είπε πάλι ο Καρλάιλ και η απελπισία άρχισε να με κάνει να λυγίζω...
«Δεν μπορώ να σε σώσω... Δεν ξέρω τι να κάνω»... ψιθύρισα ξεψυχισμένα και ο Έντουαρντ με κοίταξε απελπισμένος...
«Μόνο να με αγαπάς Μπέλα... μόνο αυτό έχω ανάγκη από σ’ ένα... Μόνο να με αγαπάς» τον άκουσα να μου λέει με την βελούδινη φωνή του και τότε με έπιασε το παράπονο.
«Μα Σ’ αγαπάω» σπάραζα μέσα από τους λυγμούς μου... «Σ’ αγαπώ» φώναξα πιο αποφασιστικά και σήκωσα το ανάστημα μου... «Σ’ αγαπώ» είπα φτάνοντας με δύο δρασκελιές κοντά του και μόλις έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο του άρχισα να τον φιλώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου και οι αλυσίδες έσπασαν και εκείνος αμέσως τύλιξε τα χέρια του γύρω από το κορμί μου σαν ασπίδα και γύρισε το βλέμμα του προς τον πατέρα του.
“Δεν θα σε αφήσω ποτέ να καταστρέψεις τον άγγελο μου... ΠΟΤΕ” του είπε αποφασιστικά και πετάχτηκα απάνω πιάνοντας τον λαιμό μου με το χέρι μου και τα χέρια του Έντουαρντ τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί μου και με έκανε να αναπηδήσω.
«Σσσς... καρδιά μου ηρέμησε... ένα όνειρο ήταν» με καθησύχαζε τρίβοντας απαλά τα χέρια μου και γυρίζοντας προς το μέρος του τον κοίταξα για μια μόνο στιγμή και αμέσως μετά έπεσα στην αγκαλιά του και άρχισα να κλαίω με αναφιλητά.
«Ένα όνειρο ήταν μωρό μου... ήταν μόνο ένα όνειρο» προσπάθησε να με παρηγορήσει για άλλη μια φορά και εγώ κατένευσα και προσπάθησα να ηρεμήσω.
Κάποια στιγμή τον ένιωσα να μετακινείτε προς την άλλη μεριά και μόλις ξαναγύρισε προς την μεριά μου αναστέναξε.
«Πρέπει να φύγεις» διαπίστωσα και εκείνος με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Έχω τρία συμβούλια που δεν μπορώ να τα αποφύγω... αλλά σου υπόσχομαι να γυρίσω όσο πιο γρήγορα μπορώ» απολογήθηκε και του χαμογέλασα ήρεμα χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο του... και εκείνος αναστέναξε ανακουφισμένος από την αντίδραση μου και μου έδωσε ένα παρατεταμένο φιλί πάνω στο μέτωπο μου.
«Τόσο άσχημα μυρίζει η αναπνοή μου;» τον πείραξα και γέλασε σιγανά.
«Όχι... αλλά αν επιχειρήσω να σε φιλήσω κανονικά... δεν ξέρω πως θα καταφέρω να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθεί από το κρεβάτι» είπε με βαθιά φωνή και καταλαβαίνοντας ακριβώς τι εννοούσε κόλλησα το σώμα μου πάνω στο δικό του απόλυτα και τυλίγοντας το χέρι μου γύρω από τον λαιμό του τον συγκράτησα κοντά μου.
Κάλυψα αμέσως τα χείλια μου με τα δικά του και μόλις ένιωσε το σώμα μου να έρχεται σε επαφή με το δικό του βόγκηξε μέσα στο στόμα μου και έμεινε αναποφάσιστος να με φιλά ενώ το χέρι του πάνω στην μέση μου είχε μείνει μετέωρο.
«Μπέλα» παρακάλεσε πνιχτά.
«Σσσσς...» απαίτησα αυστηρά και βαθαίνοντας το φιλί μας πέρασα το πόδι μου πάνω από την μέση του και ακουμπώντας το φύλο μου πάνω στο δικό του άρχισα να το τρίβω αισθησιακά και τότε τρελάθηκε.
Με γρήγορες κινήσεις με ξεκόλλησε από πάνω του και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού κλείνοντας το πρόσωπο του μέσα στις χούφτες και αναστέναξα.
«Ώρες ώρες είσαι πολύ υπερβολικός...» τον κατηγόρησα και γύρισε και με κοίταξε νευριασμένος... «Την πράξη απαγόρευσε Έντουαρντ όχι όλα τα άλλα»
«Έχεις ιδέα πόσο αβάσταχτο είναι για μένα να σε έχω τόσο κοντά μου και να μην μπορώ να σε αγγίξω;» μου είπε υψώνοντας την φωνή του εκφράζοντας μου όλη την αγανάκτηση που ένιωθε μέσα του.
«Νομίζω ότι έχω» του γύρισα πίσω με τον ίδιο τόνο που είχε χρησιμοποιήσει και εκείνος και αναστέναξε.
«Σε παρακαλώ Μπέλα μην μου το κάνεις αυτό... Ήδη είναι πολύ δύσκολο που πρέπει να γυρίσω στο γραφείο... μην το κάνεις δυσκολότερο»
«Όπως θες... εσύ θα χάσεις» είπα αδιάφορα και γυρίζοντας του την πλάτη μου βολεύτηκα καλύτερα στο μαξιλάρι μου και κοίταξα μακριά με τον εκνευρισμό μου να αντικατοπτρίζεται σε όλο μου το κορμί.
«Μπέλα μου» παρακάλεσε τυλίγοντας το χέρι του γύρω από το σώμα μου και απομακρύνοντας τα μαλλιά μου από τον λαιμό μου άφησε ένα απαλό φιλί... «Μην μου θυμώνεις σε παρακαλώ... όλα αυτά είναι τόσο περίεργα για μένα... που δεν ξέρω πως να αντιδράσω...» με γύρισε προς το μέρος του και με κοίταξε ικετευτικά στα μάτια και τα παράτησα.
«Πήγαινε ντύσου Έντουαρντ... γιατί αν μείνεις λίγο ακόμα... δεν σου υπόσχομαι ότι θα συγκρατηθώ» του είπα σοβαρά... και αναστέναξε.
«Καλά πάω» είπε με το ύφος ενός πληγωμένου κουταβιού και έκλεισα τα μάτια αντανακλαστικά.
«Φύγε» γκρίνιαξα μέσα από τα δόντια μου και αφήνοντας ένα τρυφερό πεταχτό φιλί πάνω στα χείλια μου σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο.
Γυρίζοντας στην προηγούμενη μου θέση προσπάθησα να καταπνίξω τις ορμές μου αλλά είχα ήδη ξεπεράσει τα όρια μου και ήταν τόσο δύσκολο που μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι... Χριστέ μου πως θα το αντέξω αυτό έναν μήνα;... αναστέναξα.
«Η Άλις εχθές μου είπε ότι θα περάσει σήμερα να σου κάνει παρέα» φώναξε μέσα από το μπάνιο και αυτό με έκανε για λίγο να ξεχαστώ.
«Αλήθεια;» ρώτησα και γύρισα την ματιά μου προς την πόρτα του μπάνιου αντανακλαστικά.
«Μμμχχχμμμ» ανταποκρίθηκε εκείνος ενώ άκουγα την μηχανή ξυρίσματος να δουλεύει.
«Να και ένα καλό νέο...» σχολίασα με ενθουσιασμό και βγάζοντας μόνο το κεφάλι του από το πλαίσιο της πόρτας με κοίταξε με ένα σκανδαλιάρικο χαμόγελο και έκλεισα τα μάτια μου αντανακλαστικά για να μην τον κοιτάω... Επίτηδες το κάνει;;;... μούγκρισα μέσα μου και έτριξα τα δόντια για να μην του ορμίσω.
«Εξαφανίσου» σύριξα και άκουσα το γέλιο του να ξεμακραίνει
«Λες η Άλις να έχει όρεξη να βγούμε καμία βόλτα;» ρώτησα μετά από λίγο και ο Έντουαρντ για λίγο δεν απάντησε... «Έντουαρντ;» τον ρώτησα και δένοντας την γραβάτα του βγήκε από το μπάνιο αλλά δεν με κοίταζε.
«Θες να βγεις για ψώνια;» ρώτησε δύσπιστα κοιτώντας προς τον καθρέφτη.
«Εγώ για ψώνια...» είπα κάνοντας μια αηδιαστική γκριμάτσα... «Σοβαρέψου Έντουαρντ... Απλά σκέφτηκα ότι θα ήταν ευκαιρία να πάμε για κανέναν καφέ... ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων... Θέλω τόσο πολύ να βγω για λίγο» έριξα άδεια για να πιάσω γεμάτα και το ποντίκι πιάστηκε στην φάκα και δάγκωσε τα χείλια του ενώ έλυσε την γραβάτα του και πάλεψε ξανά πιο ήρεμα να την δέσει.
«Πες το» απαίτησα αυστηρά και με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη για μία στιγμή και τελικά τα παράτησε.
Άφησε την γραβάτα λιτή πάνω στο πουκάμισο και αφού με πλησίασε έκατσε δίπλα μου και πέρασε το χέρι του πάνω από το σώμα μου κοιτώντας με πάντα σοβαρός.
«Καρδιά μου...» ξεκίνησε διστακτικά και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου... «Όσο η Τάνια είναι ακόμα εκεί έξω ελεύθερη και ανεξέλεγκτη νομίζω ότι είναι καλό να μην το διακινδυνεύουμε» συνέχισε όσο πιο ήρεμα μπορούσε και κοιτώντας για λίγο μακριά μάζεψα τα αυτόματα συναισθήματα που ήρθαν να μου θολώσουν την κρίση μου και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα γύρισα προς το μέρος του και τον κοίταξα παρακλητικά.
«Έντουαρντ σε παρακαλώ... χρειάζομαι λίγο αέρα... Μην μου το κάνεις αυτό» χάιδεψε το πρόσωπο μου ήρεμα και με κοίταξε με κατανόηση αλλά ήταν ανένδοτος.
«Μόνο μέχρι να την πιάσουν καρδιά μου... και μετά θα μπορείς να πηγαίνεις όπου θες» προσπάθησε άλλη μια φορά και το κόκκινο λαμπάκι άρχισε να ανάβει προειδοποιητικά.
«Δηλαδή μέχρι να την πιάσουν... εγώ θα πρέπει να περιορίζω τις κινήσεις μου μέσα στο σπίτι;» ρώτησα πνιχτά καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια για να μην ξεσπάσω ότι με έπνιγε.
«Όχι απαραίτητα... Μόλις ο γιατρός μας πει ότι είσαι σε θέση να είσαι πιο άνετη... θα μπορούμε να βγούμε και καμία βόλτα»
«Μόλις ο γιατρός μας πει τι;» ρώτησα υψώνοντας την φωνή μου και κλείνοντας τα μάτια άρχισα να παίρνω βαθιές αναπνοές για να καλμάρω την ένταση μου... Ανάσες Μπέλα ανάσες... μην ξεσπάσεις απάνω του.
«Ηρέμησε καρδιά μου... δεν θα είναι για πάντα... μόνο μέχρι να διαφύγεις τον κίνδυνο»
«Που τα πουλάς αυτά Έντουαρντ;...» τον ρώτησα εκνευρισμένα ανοίγοντας τα μάτια μου διάπλατα... «Ξεχνάς ότι αυτή δεν είναι η πρώτη μου εγκυμοσύνη;...» του πέταξα και μαζεύτηκε αυτόματα προς τα πίσω... ξέρει ότι την είχε πατήσει... «Ο άλλος με βίαζε και το μωρό δεν έλεγε να ξεκουνηθεί από την θέση του... και τώρα προσπαθείς να με πείσεις ότι με το που θα τολμήσω να βγω από το σπίτι θα μου σπάσουν τα αυγά;... Πήγαινε και πες τα σε κανέναν άλλο αυτά όχι σε μένα... το κατάλαβες;» του φώναξα σπρώχνοντας τον από κοντά μου για να μπορέσω να σηκωθώ αλλά εκείνος δεν με άφησε να κουνηθώ από την θέση μου.
«Μπέλα κατάλαβε το... ανησυχώ για σένα... δεν θέλω να πάθεις ούτε εσύ ούτε το παιδί τίποτα και προσπαθώ να κάνω τα πάντα για να διασφαλίσω την ασφάλεια σας» είπε απότομα και έμεινα να τον κοιτώ για λίγο... Η λογική μου έλεγε ότι το εννοεί αλλά τα όρια μου είχαν ήδη ξεπεραστεί και εγώ δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να το αντιστρέψω αυτό.
«Την ασφάλεια μας ή εμάς;...» του γύρισα σκληρά και πήγε να απαντήσει αλλά δεν τον άφησα... «Γιατί δεν λες καθαρά ότι τα κάνεις όλα αυτά για να διασφαλίσεις την τυχών φυγή μου;... Γιατί δεν λες καλύτερα ότι τα κάνεις όλα αυτά γιατί φοβάσαι ότι μόλις βγεις από την πόρτα εγώ θα σηκωθώ και θα πάω στην πρώτη κλινική που θα βρω μπροστά μου για να το ρίξω και να απαλλαγώ επιτέλους από εσένα;... Γιατί δεν παραδέχεσαι ότι κατάφερες τελικά να με κλειδώσεις μέσα στο χρυσό σου κλουβί για να μην με χάσεις... γιατί ξέρεις ήδη ότι με το που θα μου δώσεις τα κλειδιά στο χέρι τότε θα εγώ θα φύγω τρέχοντας... και θα το κάνω... γι’ αυτό να είσαι σίγουρος... Εγώ σε χρυσά κλουβιά δεν ξανακλείνομαι και πάρτο απόφαση... και εμένα και το μπάσταρδο σου ξέχασε μας... γιατί με την πρώτη ευκαιρία θα σηκωθώ και θα φύγω από εδώ μέσα... το κατάλαβες;»
Αυτόματα παγώσαμε και οι δύο και κλειδώνοντας τις ματιές μας την μια μέσα στην άλλη παλεύαμε να βρούμε ένα τρόπο να μπαλώσουμε τα αμπάλωτα... Εντάξει το παράκανα... είχα ξεφύγει τελείως... αλλά δεν μπορούσα να κάνω και πίσω γιατί αν το έκανα τότε εκείνος σίγουρα θα το εκμεταλλευόταν.
«Μπέλα σε παρακαλώ... μην σκέφτεσαι παρορμητικά... ξέρεις ότι αυτό δεν ισχύει...» έτριξα τα δόντια μου για να καταπνίξω την πρώτη μου αντίδραση και τον παρακάλεσα πιο ήρεμα.
«Σε παρακαλώ... έχω ανάγκη από λίγο αέρα... Άφησε με να βγω... σε παρακαλώ» χαμήλωσε το κεφάλι για να το σκεφτεί για λίγο και αφού πήρε μια σύντομη ανάσα έβγαλε τον αέρα από τα πνευμόνια του βαριά και με κοίταξε πιο ήρεμα.
«Αν το θες τόσο πολύ... μόλις γυρίσω θα σε πάρω και θα βγούμε μια βόλτα μαζί... Άλλα σε παρακαλώ όχι μόνη σου» αυτό έφτασε να με κάνει να ξεπεράσω κάθε μου όριο και τρίζοντας για άλλη μια φορά τα δόντια μου άρχισα να τον σπρώχνω μακριά μου.
«Φύγε... φύγε... φύγε...» τσίριζα ενώ τον έσπρωχνα από πάνω μου κλείνοντας τα μάτια μου για να μην τον βλέπω... «Φύγε πριν πάρω οτιδήποτε βρω μπροστά μου και σου το φέρω στο κεφάλι» φώναζα ενώ χτυπιόμουν και εκείνος με ακινητοποίησε και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Μπέλα σταμάτα... Μπέλα σε παρακαλώ λογικεύσου» φώναζε εκείνος πίσω και τον κοίταξα με μια δολοφονική ματιά... «Δεν θα είναι για πάντα... μόνο μέχρι να την πιάσουν σε παρακαλώ» είπε με περισσότερο πείσμα αλλά εγώ δεν άλλαζα ύφος.
«Φύγε» συνέχισα αφρίζοντας μέσα από τα δόντια μου και τα παράτησε.
«Θα φύγω... αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα θα το κάνω... αλλά σε παρακαλώ ξανασκέψου το»
«Φυγεεεεεε» μούγκριζα με πείσμα και αφήνοντας τα χέρια μου σηκώθηκε πήγε προς την τουαλέτα με γρήγορα βήματα και αφού γύρισε κρατώντας το σακάκι του στο χέρι πήγε στην πόρτα και την άνοιξε... πήρε μια βαθιά αναπνοή και γύρισε πάλι προς το μέρος μου με πληγωμένο ύφος.
«Φύγεεεεε» τσίριξα και παίρνοντας ένα μαξιλάρι... το πέταξα προς το μέρος του και εκείνος βγήκε από το δωμάτιο πριν το μαξιλάρι φτάσει στην πόρτα.
