Haunted Love "74. Δεν μπορεί όνειρο είναι "

Με τον πιο απαλό τρόπο άρχισε να με ξεκολλάει από το σώμα του και να με απομακρύνει από κοντά του καθώς με καθήλωνε πάνω στο στρώμα... Ένιωσα όλο μου το σώμα να πονάει... το μυαλό μου να θολώνει... την καρδιά μου να νεκρώνει... Η απόρριψη του με αποτελείωσε.

Τα μάτια μου αδυνατούσαν να εστιάσουν απάνω του... τα δάκρυα μου έτρεχαν ακατάπαυστα... η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία... Πλησιάζοντας το πρόσωπο μου, έκλεισα τα μάτια και έμεινα καθηλωμένη να περιμένω τις συνέπειες... Τα είχα όλα καταστρέψει... τον είχα χάσει για πάντα... και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πια γι αυτό.

Τα χείλια του ακούμπησαν απαλά πάνω στο μέτωπο μου και αντανακλαστικά ένας λυγμός μου έσπασε την σιωπή.

«Άνοιξε τα μάτια του Μπέλλα» είπε με την βελούδινη φωνή του και τα μάτια μου νωχελικά υπάκουσαν την εντολή του.

Η ματιά του με καθήλωσε... η ανάσα μου χάθηκε... δεν ήξερα τι να σκεφτώ.

«Είσαι σίγουρη γι αυτό;» ρώτησε και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία.

Τι με ρωτούσε;... Αν είμαι σίγουρη;... Για πιο πράγμα;

Όλες του οι κινήσεις... τα ίδια του τα λόγια... με έκαναν να νιώθω σαν να είναι η πρώτη μου φορά... σαν να με ρώταγε αν ήθελα να χάσω την παρθενιά μου... Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι είχε δίκιο αλλά εκείνην την στιγμή δεν ήμουν σε θέση να το αντιληφθώ.

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και εκείνος σοβαρός, χάιδεψε απαλά το πρόσωπο μου και με τον πιο αργό τρόπο, γέρνοντας κοντά μου, άφησε τα χείλια του να ακουμπήσουν πάνω στα δικά μου και όλος μου ο κόσμος έγινε άνω κάτω... το σώμα μου ένιωσα να εκρήγνυται... το μυαλό μου έχασε κάθε ίχνος λογικής και έτσι απλά παραδόθηκα σε εκείνον.

Ήταν τόσο ερωτικός... που ξύπναγε κάθε μου αίσθηση... με έκανε να νιώθω ότι χάνομαι σε μια δύνη που με παρέσερνε μακριά... αλλά ταυτόχρονα με έφερνε όλο και πιο κοντά του... Ήθελα η καρδιά μου να σταματήσει... τα μάτια μου να σφραγίσουν για πάντα, κρατώντας παντοτινά αυτήν την αίσθηση... αλλά ταυτόχρονα ήθελα και να ανοίξω τα μάτια μου, να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου και να φωνάξω όλα όσα η ψυχή μου ουρλιάζε... Σ’ αγαπώ.

Δεν ξέρω πόση ώρα παλεύαμε πάνω στο στρώμα... δεν ξέρω πόσα είχαν απομείνει μέσα μου, πόσα είχα κρατήσει για τον εαυτό μου... αυτό που ήξερα ήταν ότι δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ... ήξερα ότι δεν θα ήθελα με τίποτα, αυτό να είναι μόνο ένα όνειρο... ήξερα ότι ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου την επόμενη μέρα το πρωί και να ακούσω να μου λέει ότι, ό,τι μου είχε πει πριν κοιμηθώ, ήταν ένα ψέμα... ότι τα είπε μόνο για να με δοκιμάσει.

Τα μάτια μου αδυνατούσαν να κλείσουν... Ακίνητη και παγωμένη πάνω στο κορμί του, έμεινα για το υπόλοιπο της βραδιάς, να κοιτώ μακριά έξω από το παράθυρο, αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι δεν εστίαζα πουθενά... Η ρυθμική του ανάσα... οι ρυθμικοί του παλμοί... το ζεστό του κορμί... με είχαν καθηλώσει... με έκαναν να καίγομαι και το μυαλό μου αδυνατούσε να συντονιστεί με την πραγματικότητα.

Τα χρώματα του ουρανού άλλαξαν... γίνανε πιο φωτεινά... Το πρώτο φως της ημέρας με αφυπνούσε... Ήταν άραγε αυτό το τέλος;... Η καρδιά μου πάγωσε... δεν ήθελε να ξέρει την απάντηση... αλλά η λογική μου έλεγε άλλα πράγματα.

Μου υπενθύμιζε ξανά και ξανά, όλα όσα είχαν συμβεί... σαν να ήταν ταινία που επαναλαμβανόταν, τονίζοντας μου τα σημεία... Το σφιχτό του άγγιγμα... το ζεστό του κορμί που κάλυπτε κάθε κύτταρο του δικού μου κορμιού... τα απαλά του χείλια που ρουφούσαν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου... που κατακτούσαν τα δικά μου χείλια... κατακτούσαν κάθε τελευταίο λιθαράκι λογικής και με έκαναν δικιά του ολοκληρωτικά... αλλά η γεύση του... αυτή η γεύση που.......

Το μυαλό πάγωσε... το σώμα μου ανατρίχιασε... η ανάσα μου χάθηκε.

Το απαλό του χέρι, χάιδευε απαλά τα μαλλιά μου... η ανάσα του έγινε πιο ακανόνιστη... η καρδιά του αύξησε τους παλμούς της... Η αλήθεια με χτυπούσε κατάστηθα... με ξυπνούσε... με έκανε να συνειδητοποιώ όσα δεν θα ήθελα να ξέρω.

«Δεν κοιμάσαι;» τον άκουσα να μου λέει με την πιο βελούδινη φωνή του.

«Με φιλάς» κατάφερα να πω, με φωνή που έβγαινε μέσα από τ’ απέραντα της ψυχής μου που θα πίστευα ότι εκείνος δεν είχε ακούσει... αλλά το σταμάτημα της ανάσας του, μου έδωσε την απάντηση που ζητούσα... μου έδωσε την επιβεβαίωση που λαχταρούσα... με έκανε κομμάτια.

Τα μάτια μου από αντίδραση κλείσανε... Δεν ξέρω πόση ώρα είχα να κουνήσω τα βλέφαρα μου και τα μάτια μου ήταν τόσο στεγνά που αυτόματα υγράνθηκαν περισσότερο για να τα προστατέψουν... κάνοντας τις άκρες των ματιά μου να ξεχειλίσουν... Δεν ήξερα αν πραγματικά δάκρυσα... ήμουν πολύ παγωμένη για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω τι μου συνέβαινε.

«Με φιλάς όταν κοιμάμαι» επανέλαβα και εκείνος άφησε την ανάσα που κρατούσε όλη αυτήν την ώρα.

«Μπέλλα...» προσπάθησε να δικαιολογηθεί... δεν έκανε καν το κόπο να το αρνηθεί... Δεν μπορούσα να τον ακούσω... Δεν άντεχα να ακούσω τίποτα.

Πετάχτηκα απάνω σαν ελατήριο και άρχισα να τρέχω... να τρέχω μακριά του... δεν ήθελα καν να τον κοιτάξω.

Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;... Πως άντεξε να μου κάνει κάτι τέτοιο;... Ήξερε πόσο το λαχταρούσα... πόσο με πλήγωνε που μου το στερούσε... κάθε κύτταρο μου το φώναζε και εκείνος;... Εκείνος πάντα έβρισκε τον τρόπο να μου το αρνείται... να μου αρνείται την μοναδική ανταμοιβή που είχα ανάγκη από εκείνον... αλλά εκείνος δεν το σεβάστηκε ποτέ... πάνω από όλα οι όροι του... πάνω από όλα εκείνος... και εγώ;... Εγώ δεν έχω καθόλου αξία στην ζωή του;... Εγώ δεν έχω δικαίωμα στα δικά μου θέλω;... Εγώ δεν είμαι τίποτα για εκείνον;... Εκείνος έχει το δικαίωμα να παίρνει αυτό που θέλει και εγώ όχι;... Πως μπόρεσε;... Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;... Πως;

Ούρλιαζα μέσα μου, με τα δάκρυα μου να θολώνουν την όραση μου, καθώς έτρεχα μακριά του αλλά αυτήν την φορά εκείνος δεν με άφησε να φύγω... με άρπαξε στα στιβαρά του χέρια και μόλις έκατσε πάνω στο κρεβάτι με έκανε μια μπάλα και με κράτησε σφιχτά κοντά του... Δεν μπορούσα να το πιστέψω... Τόσο υποκριτής πια;... Τόσο;

«Ηρέμησε σε παρακαλώ... Μπέλλα ηρέμησε και άφησε με να σου εξηγήσω» παρακάλαγε καθώς αντίκρουε τα χτυπήματα μου, πάνω στην προσπάθεια μου να του ξεφύγω.

«Δεν θέλω να ακούσω τίποτα... Είσαι ένας γελοίος... ένας τιποτένιος που δεν σέβεται τίποτα και κανέναν... Γιατί μου το έκανες αυτό;... Γιατί;... Δεν σκέφτηκες ποτέ ότι αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαινα;... Δεν σε ένοιαξε ποτέ πως αυτό θα με έκανε να νιώσω;... Δεν σε ένοιαξα ποτέ εγώ;» ξέσπαγα με παράπονο και εκείνος κρατώντας σταθερό το πρόσωπο μου, μου υπέβαλε να τον κοιτάξω.

«Όσο και να σου φανεί περίεργο... το έκανα για σένα Μπέλλα, όχι για μένα»

«Αηδίες» αντέδρασα αλλά έκανε πως δεν το άκουσε.

«Σκέψου το λίγο... Αν από την αρχή της σχέσης μας ήμασταν όπως εχθές το βράδυ... πόσα πράγματα θα είχαν αλλάξει τώρα;» μου είπε πιο επιβλητικά και πάγωσα.

Θα είχαν αλλάξει τα πάντα... θα είχα συνειδητοποιήσει από πιο νωρίς το πόσο τον αγαπούσα... θα είχε γίνει η ζωή μου κόλαση προσπαθώντας να βρω τρόπους να του το κρύψω... και τώρα;... Τώρα τι πρέπει εγώ να κάνω;... Δεν υπήρχε απάντηση σε αυτό... εκείνος άλλωστε ήταν αυτός που όριζε την σχέση μας... που όριζε το παρόν και το μέλλον μας... που όριζε την ίδια μου την ζωή... χωρίς καν να με ρωτήσει... και όλα αυτά γιατί;... Για το καλό μου;... Με πιο δικαίωμα εκείνος αποφασίζει ποιο είναι το καλύτερο για μένα και ποιο όχι;... Αν τον χάσω;... Η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο... Αν τον χάσω πως θα μπορέσω ξανά να ζήσω... χωρίς εκείνον;

«Καλύτερα;» ρώτησε και απέφυγα την ματιά του... δεν άντεχα να τον κοιτώ... μου ήταν πλέον αβάσταχτο... Όλα έφταναν στο τέλος τους και εγώ έμενα απλά να κοιτώ τα γεγονότα να εξελίσσονται.

Μου έδωσε ένα φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου και βάζοντας το κεφάλι μου ακουμπήσει πάνω στο στερνό του, έμεινε σιωπηλός για να μου δώσει τον χρόνο που χρειαζόμουν για να ηρεμήσω... Με ήξερε τόσο καλά... ήξερε πάντα πως να με αντιμετωπίζει... τι χρειάζομαι για να μου το δίνει απλόχερα και όλα αυτά γιατί;... Για να με κρατήσει μέχρι εκείνος να αποφασίσει να με διώξει;... Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό με κάνει χειρότερα;... Δεν καταλαβαίνει ότι η συμπεριφορά του με οδηγεί στα όρια της τρέλας... κάνει μέρα με την ημέρα την καρδιά μου να πλημμυρίζει από εκείνον, σε σημείο να μην μπορώ να ξεφύγω από μια μοίρα που εγώ δεν ήθελα ποτέ;

«Υπάρχουν στιγμές σαν και αυτές, που με κάνεις να νιώθω ότι έχεις αισθήματα για μένα...» είπα ξαφνικά και με ανάγκασε να τον κοιτάξω... «Δεν εθελοτυφλώ... ξέρω ότι είμαι πολύ χαζή για να πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο...» έσπευσα να το σώσω πριν εκείνος αρχίσει τα κουλά του... «Αλλά είσαι τόσο αντιφατικός με αυτό που προσπαθείς να με πείσεις ότι είσαι» το σταυρό του χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και με τον αντίχειρα του, μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο.

«Θα ήθελες να έχω αισθήματα για σένα;» με ρώτησε και με ξάφνιασε.

«Ειλικρινά;...» ρώτησα και κατένευσε σοβαρός... «Δεν ξέρω πια... Αν με ρώταγες πριν λίγο καιρό, ίσως να σου έλεγα ναι... αλλά τώρα...» κατάπια με δυσκολία και άφησα το βλέμμα μου να κοιτάξει μακριά... μέσα στις αναμνήσεις της χθεσινής νύχτας... μέσα στις φωνές της συνείδησης μου... που μου έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου... που μου φώναζαν ότι εκείνος με αγαπάει... ότι είμαι πολύ χαζή που τόσο καιρό δεν το βλέπω... ότι είμαι πολύ τυφλή για να το δω... Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θέλω να το δω... δεν θέλω να το ξέρω... Μου φτάνει που τον αγαπώ εγώ... Αν όλο αυτό καταλήξει άδοξα εξαιτίας τους και όχι εξαιτίας του... θα μου είναι αβάσταχτο να ξέρω ότι ίσως τελικά... στο βάθος της καρδιά τους... υπήρχε και λίγο χώρος για μένα... αλλά για άλλη μια φορά σώπασε για να μην με πληγώσει περισσότερο.

«Όχι... Δεν θέλω να έχεις αισθήματα για μένα... άλλωστε είμαι αναλώσιμη... είσαι αναλώσιμος... αυτή η σχέση έχει ημερομηνία λήξης και το ξέραμε και οι δύο πολύ καλά αυτό... Αν κάναμε το λάθος να παρασυρθούμε, τότε θα ήμασταν και οι δύο... πολύ ηλίθιοι... Όχι προτιμώ που δεν έχεις... και να σου πω την αλήθεια... είναι πρώτη φορά που χαίρομαι που είσαι αυτό που είσαι... άδειο κουφάρι... έτσι μπορείς να ελέγχεις καλύτερα την ζωή σου»

«Εγώ όμως θέλω να ξέρω...» μου γύρισε τα λόγια μου, χτυπώντας μου ότι κατάλαβε ότι αυτό που εννοώ είναι... ότι δεν ήθελα να ξέρω, όχι ότι δεν ήθελα να έχει... «Εσύ Μπέλλα... έχεις αισθήματα για μένα;» ρώτησε και έμεινα να τον κοιτάω... Πως μπορούσα να το αρνηθώ χωρίς εκείνος να μην καταλάβει την αλήθεια.

«Εσύ θα ήθελες να έχω;» τον ρώτησα πίσω και χαμογέλασε.

«Δεν ήταν αυτή η ερώτηση μου» μου χτύπησε πίσω αλλά πριν δώσω οποιαδήποτε άλλη απάντηση το κινητό του άρχισε να χτυπάει.

«Το κινητό σου» του είπα ενώ προσπάθησα να σηκωθώ για να τον αφήσω να πάει να το σηκώσει και εκείνος με έσφιξε περισσότερο μέσα στην αγκαλιά του.

«Αποφεύγεις να μου απαντήσει;» με ρώτησε κάπως αυστηρά και κοκάλωσα.

«Έντουαρτ...»

«Έχεις συναισθήματα για μένα ή όχι;» με ρώτησε πιο επιβλητικά και έμεινα να τον κοιτώ με απορία... Τι σημασία έχει ποια;... Ο ίδιος εχθές δεν μου δήλωσε ότι όλα τελειώνουν;... Γιατί θέλει τώρα να μάθει κάτι τέτοιο, για να έχει άλλον έναν επιπλέον λόγο για να με διώξει;

Το κινητό χτυπούσε επίμονα, εκείνος δεν κουνιόταν το ίδιο και εγώ... μέχρι που ο Φλικ άρχισε να γαβγίζει τόσο δυνατά που η φωνή του έφτασε στα αυτιά μας και εκείνος αναγκαστικά τα παράτησε... που λέει ο λόγος.

«Δεν τελειώσαμε εδώ... Μόλις δω τι συμβαίνει θα γυρίσω να πάρω την απάντηση μου» δήλωσε αλλά πριν προλάβω να πω ή να κάνω το οτιδήποτε... με άδειασε πάνω στο κρεβάτι και έφυγε γρήγορα από το δωμάτιο... αφήνοντας με μόνη μου να το σκεφτώ... Ωραία και τώρα τι κάνουμε;;;;

Οι φωνές της Ρόουζ και του Έντουαρτ έφτασαν στα αυτιά μου και αυτόματα με έκαναν να ξυπνήσω από τον λήθαργο... Σίγουρα θα κέρδιζα χρόνο και έπρεπε να τον εκμεταλλευτώ... Σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι και μόλις έκανα ένα ντουζ... έβαλα μια φόρμα και κατέβηκα προς τα κάτω... Εκείνοι μαλώνανε για κάτι και θέλοντας να τους αφήσω να πουν τα δικά τους, έκανα μεταβολή για να φύγω αλλά αυτό που άκουσα να λέει η Ρόουζ, με καθήλωσε στην θέση μου και με έκανε ανίκανη να κουνηθώ.

«Είσαι ηλίθιος παιδί μου;... Θα διακινδυνεύσεις τα πάντα μόνο και μόνο για να την προστατέψεις;... Πας καθόλου καλά;» τον ρώτησε έντονα και έμεινα ξέπνοη να ακούσω την απάντηση του.

«Δικιά μου είναι η ζωή, θα την κάνω ότι θέλω... και δεν θα δώσω λογαριασμό σε κανέναν» της απάντησε σκληρά και η Ρόουζ έγινε χειρότερα.

«Ακούς τι λες;... Πες μου ακούς;»

«Δεν νομίζω ότι σου πέφτει λόγος» της γύρισε σκληρά αλλά η Ρόουζ δεν μάσησε.

«Και προτιμάς να χάσεις την καριέρα σου, να χάσεις τα πάντα, μέχρι και την ίδια σου την ζωή, από το να την κάνεις μία από εμάς;» ρώτησε δύσπιστα και η καρδιά μου κλώτσησε.

«Προτιμώ να την διώξω, παρά αυτό... Η Μπέλλα ποτέ δεν θα καταφέρει να επιβιώσει αν μπει στον κόσμο μας... Δεν θα επιτρέψω ποτέ να την αγγίξετε... Δεν είναι σαν εμάς... Προτιμώ να την αφήσω αυτήν την στιγμή να φύγει μακριά μου, παρά αυτό» η καρδιά μου νέκρωσε.

«Τότε άσ' την να φύγει... άσ' την να βγει έξω από αυτό το σπίτι και μέχρι να πει κύμινο, να την πάρει ο Χάντερ και να την παραδώσει στους δικούς του»

«Ποτέ... ποτέ δεν θα το επιτρέψω αυτό... δεν θα τον αφήσω να την καταστρέψει»

«Τότε κάν' την σαν και εμάς... τα περιθώρια στενεύουν... ο Χάντερ ήδη τρίβει τα χέρια του... Νομίζεις ότι θα καταφέρεις να τον ξεγελάσεις;... Νομίζεις ότι δεν θα καταφέρει να την πιάσει;... Και όταν συμβεί αυτό, ξέρεις πολύ καλά τις επιπτώσεις... ξέρεις πολύ καλά ποια θα είναι η επόμενη αποστολή σου... ξέρεις πολύ καλά... ποιον θα βάλει ο Άαρον να την αποτελειώσει... Αυτό θες;... Να την αποτελειώσεις γιατί είναι δικό σου δημιούργημα;... Ή να την έχεις για πάντα μαζί σου και να μην χρειάζεται να κρύβεστε άλλο πια;» τον ρώτησε κυνικά και η ανάσα μου χάθηκε... το στήθος μου διαλύθηκε... τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν.

«Δεν θα το επιτρέψω ποτέ να συμβεί αυτό... Η Μπέλλα δεν ανήκει στον κόσμο μας... Δεν θα τους αφήσω ποτέ...»

«Και ποιος είσαι εσύ που θα μπορέσεις να τους σταματήσει;... Ξύπνα Έντουαρτ... δεν έχεις την δύναμη να σταματήσεις τις εξελίξεις... διάλεξε σε ποια πλευρά θες να ανήκει... Διάλεξε τώρα... Κάνε την σωστή επιλογή» του είπε η Ρόουζ και έπεσε η απόλυτη σιωπή.

Ήξερα ότι έπρεπε να φύγω... ήξερα ότι έπρεπε να κρυφτώ αλλά το σώμα μου δεν υπάκουσε... είχα μείνει παγωμένη να κοιτώ το κενό χωρίς να είμαι ικανή κάνω το οτιδήποτε... Η πόρτα άνοιξε, άκουσα τα βήματα που με πλησιάζανε αλλά ακόμα ήμουν ανίκανη να κάνω το οτιδήποτε... Ήξεραν ότι είχα ακούσει... δεν είχα ιδέα τι επιπτώσεις θα είχε αυτό σε μένα.

«Πήγαινε απάνω εσύ και ετοιμάσου... φεύγουμε» διέταξε η Ρόουζ αλλά δεν κουνήθηκα.

«Μπέλλα...» άκουσα την φωνή του και το σαγόνι μου άρχισε να τρέμει... Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω... δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω... Ξαφνικά τον είδα να είναι μπροστά μου και η ανάσα μου χάθηκε... η καρδιά μου σταμάτησε... το βλέμμα μου πάγωσε.

«Μου έχεις εμπιστοσύνη;...» με ρώτησε και τον κοίταξα σαν ένα πληγωμένο κουτάβι... τα χέρια του βρέθηκαν πάνω στο πρόσωπο μου να με κρατάνε σταθερή... Δεν αντέδρασα... «Δεν θα αφήσω κανέναν να σε αγγίξει... το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε πιο απαλά και κατένευσα χωρίς να το καταλάβω... το ένστικτο μου ήξερε καλύτερα από μένα αυτήν την στιγμή, έτσι το άφησα να αποφασίσει για μένα.

Τα χέρια του αμέσως με αγκάλιασαν και θέλοντας να πάρω δύναμη, τον αγκάλιασα και εγώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου... Είχαν όλα τελειώσει... και δεν ήταν στο χέρι κανενός μας να καταφέρει να αλλάξει τα δεδομένα... απλά πλέον, περιμέναμε υπομονετικά το εκτελεστικό απόσπασμα να μας αποτελειώσει.

~*~*~*~*~*~*~*~

Η μέρα κύλησε χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνω τι γινότανε γύρω μου... Η Ρόουζ με έσερνε από εδώ και από εκεί και εγώ απλά την ακολουθούσα χωρίς να ακούω λέξη από όσα έλεγε... Τα πάντα τα έκανα μηχανικά... δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον... μέχρι που κάποια στιγμή, πήγαμε στο ραντεβού που είχα με την γυναικολόγο μου και μετά την εξέταση, γυρίσαμε στο γραφείο της και εκείνη άρχισε να μιλάει.

«Είναι τελείως ανώριμο από μέρους σου που δεν έχεις κάνει την επόμενη δόση... ξέρεις τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό;» ρώτησε αυστηρά και έσμιξα τα φρύδια μου ξαφνιασμένη.

«Παρακαλώ;» κατάφερα να πω και εκείνη ξεφύσησε.

«Την αντισυλληπτική ένεση έπρεπε να την είχες κάνει την προηγούμενη βδομάδα... Τώρα δεν διακινδυνεύω να σου την κάνω ξανά, αν πρώτα δεν βεβαιωθούμε ότι δεν είσαι έγκυος» ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μου... το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει... τα αυτιά μου να βουίζουν σε τέτοιο βαθμό που νόμιζα ότι από στιγμή σε στιγμή θα μου ερχόταν το εγκεφαλικό.

«Μα εσείς δεν είπατε ότι την προηγούμενη βδομάδα θα λείπατε;... Γι αυτό δεν κλείσαμε το ραντεβού γι αυτήν την βδομάδα;... Δεν ορκιζόσασταν ότι ακόμα και μία βδομάδα μετά θα είμαι καλυμμένη;» την ρώτησα καθώς σταδιακά το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει και όλα τα λόγια που μου είχε πει πριν τρις μήνες, άρχισαν να μου βομβαρδίζουν το μυαλό.

«Δεν είμαι η μόνη γυναικολόγος στον κόσμο... Θα μπορούσες να είχες πάει σε κάποιον άλλον συνάδελφο... από την στιγμή που δεν το έκανες, εγώ δεν παίρνω την ευθύνη... αν δεν επιβεβαιώσω πρώτα, ότι μέσα σε αυτήν την βδομάδα, δεν προέκυψε εγκυμοσύνη» δήλωσε και έμεινα μαλάκας να την κοιτώ με ανοιχτό το στόμα.

Το σώμα μου μυρμήγκιασε... τα χέρια μου έπιασαν σαν μέγγενη την καρέκλα και με νύχια και με δόντια προσπάθησα να κατευνάσω τον εαυτό μου, ώστε να μην σηκωθώ αυτήν την στιγμή και μαζί με το γραφείο της κάνω και την ίδια αγνώριστη.

«Δεν σας πιστεύω... Όχι δεν μπορώ να σας πιστέψω... Κάποιος μου κάνει πλάκα... Κοιμάμαι και κάποιος παίζει με το μυαλό μου» είπα μόνο και έφυγα από εκεί μέσα πριν εξοστρακιστώ τελείως.

Haunted Love "73 Τελευταία αποστολή: Θέλω το καλύτερο για σένα"

10 μήνες μετά........

Η ζωή μου με τον Έντουαρτ Κάλλεν... Με μια λέξη θα την χαρακτήριζα στάσιμη... τόσο στάσιμη που υπήρχαν στιγμές που δεν είχαμε να μοιραστούμε τίποτα μεταξύ μας... πως άλλωστε θα μπορούσαμε από την στιγμή που ήμασταν δύο διαφορετικοί κόσμοι... Εκείνος μέσα στον δικό του, να διακινδυνεύει την ζωή του μέρα με την ημέρα και εγώ πίσω, να νιώθω σαν σύζυγος αστυνομικού που δεν ήξερα όταν έφευγε, αν θα γύριζε πίσω σε μένα, ακέραιος... Ήταν τόσο βασανιστικό... τόσο ψυχοφθόρο που δεν είχα ιδέα τι να κάνω για να μπορέσω να το αλλάξω... Ήξερα πολύ καλά ότι όσο και να προσπαθούσα δεν θα κατάφερνα τίποτα... αλλά γαμώτο μου και αυτό που ζούμε, δεν μπορείς να το θεωρήσεις και ζωή.

Τι να τα κάνω τα ταξίδια όταν το μόνο που βλέπω είναι όσα μου προσφέρουν τα παράθυρα των πανάκριβων δωματίων των ξενοδοχείων που ήμουν μονίμως κλεισμένη μέσα... Τι να τις κάνω τις πανάκριβες τουαλέτες και όλες τις περιττές πολυτέλειες που μου προσφέρει, όταν η μόνη που τα χαίρεται είναι η ντουλάπα μου αφού μαζί δεν μπορούμε να βγούμε ούτε για ένα ποτό έξω από το σπίτι... Τι να τις κάνω τις αποστολές όταν στην ουσία ήμουν περιττή, αφού τα έκανε όλα μόνος του για να μην βρεθώ μπλεγμένη στο κόσμο του και υποστώ τις συνέπειες.

Πραγματικά είχε γίνει τρομερά ψυχάκιας, ιδίως με αυτό το θέμα... και όσο πέρναγε ο καιρός τόσο περισσότερο χειροτέρευε... Τον λόγο φυσικά δεν μου τον αποκάλυπτε ποτέ για να με προστατέψει... αλλά δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω το πόσο νευρικός ήταν κάθε φορά που βγαίναμε από το σπίτι... το πόσο κάθε φορά τσέκαρε καλά, καλά γύρω του τα πάντα πριν μου δώσει το ελεύθερο να βγω από το αυτοκίνητο... Ήταν που ήταν, τώρα τελευταία έχει παραγίνει το κακό.

Το πιο περίεργο από όλα ήταν ότι με τον τρόπο του με είχε κάνει και εμένα να έχω την ίδια ψύχωση... Μονίμως ένιωθα ότι κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι, κάποιος με παρακολουθούσε... Ακόμα και ο Φλικ είχε καταντήσει νευρικός και κάθε φορά που βγαίναμε από το αμάξι... εκείνος σαν τρελός κοίταζε κάθε γωνιά του δρόμου οσφρίζοντας τα πάντα γύρω του με μανία... Φυσικά κανείς δεν με είχε πλησιάσει... και πάντα όπου πήγαινα είχα και τον Φλικ για προστασία και εκείνος δεν όρμισε ποτέ σε κανέναν, πράγμα που σημαίνει ότι κανείς από όσους με πλησιάζανε δεν ήταν επικίνδυνος για μένα... Είχα καταντήσει παρανοϊκή... όλη αυτή η στάση ζωής κόντευε να με τρελάνει και δεν είχα ιδέα τι να κάνω για να χαλαρώσω έστω και στο ελάχιστο... Όσο για τον άλλον, δεν βοηθούσε καθόλου την κατάσταση... όσο πήγαινε γινόταν όλο και πιο κλειστός στον εαυτό του και αυτό με αποτελείωνε... με έφτανε στα όρια της τρέλας.

«Τι ώρα είναι αυτή που γυρνάς;... Δεν συμφωνήσαμε ότι θα γυρίσεις πριν νυχτώσει;» με έπιασε από τα μούτρα, την στιγμή που μπήκα στο σπίτι και έμεινα για λίγο να τον κοιτώ.

«Πας καλά αγόρι μου;... Δεν σε πήρα τηλέφωνο και σου είπα ότι θα έμενα στον Τεό για να τον βοηθήσω και είπες οκ;» τον ρώτησα εκνευρισμένα και περνώντας το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του, κοίταξε για λίγο μακριά αλλά αναδιοργανώνοντας τις σκέψης του, τελικά το μετάνιωσε και μαλάκωσε το ύφος του.

«Συγνώμη έχεις δίκιο... Το ξέχασα τελείως» μουρμούρισε και έκανε την κίνηση να φύγει αλλά δεν τον άφησα.

«Έντουαρτ τι συμβαίνει;» απαίτησα και εκείνος χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει ξεφύσησε και έμεινε για λίγο ακίνητος.

«Είναι αργά... πήγαινε να ξεκουραστείς... Μην με περιμένεις» είπε μόνο με απαλή φωνή και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ... Ήταν η δεύτερη μέρα στην σειρά που με απέφευγε και σίγουρα αυτό δεν ήταν κάτι που συνήθιζε... Αν κάτι κράταγε ζωντανή την σχέση μας, αυτό ήταν το σεξ... Σε αυτό το κομμάτι πραγματικά δεν μπορούσα να πω κουβέντα... ήταν τόσο εφευρετικός... τόσο καυτός... και τόσο υπέροχος που αν ήταν δυνατών κάθε μέρα, με έκανε να τον θέλω και περισσότερο... και τώρα για δεύτερη μέρα στην σειρά με άδειαζε με αυτόν τον τρόπο;... Όχι σίγουρα κάτι συμβαίνει εδώ και δεν θα ησυχάσω αν δεν το μάθω εδώ και τώρα.

«Τον τελευταίο καιρό... έχω την έντονη αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί...» ξεκίνησα και εκείνος έμεινε ξέπνοος σαν στήλη άλατος έξω από την πόρτα της βιβλιοθήκης του αλλά δεν μίλησε... «Λίγο η συμπεριφορά σου... λίγο η νευρικότητα του Φλικ... με κάνουν να πιστεύω ότι τελικά δεν είναι και τόσο της φαντασίας μου... Έτσι δεν είναι;» προσπάθησα περισσότερο και με το χέρι του ακόμα να κρατά το χερούλι της πόρτα, εκείνος δεν γύρισε καν να με κοιτάξει.

«Πήγαινε να ξαπλώσεις Μπέλλα... Δεν έχεις λόγο να φοβάσαι για τίποτα» είπε μόνο με μια αδιάφορη φωνή αλλά δεν με ξεγέλασε στο ελάχιστο... όμως μπαίνοντας στο γραφείο του δεν μου έδωσε και το περιθώριο να το συζητήσουμε περισσότερο.

Κοιτάζοντας τον Φλικ εκείνος μου ανταπέδωσε το βλέμμα με πόνο... και αυτό ήταν ότι χρειαζόμουν για να επιβεβαιωθώ... Κάτι είχε πάει στραβά... σίγουρα κάτι συνέβαινε και εκείνος δεν έλεγε τίποτα... το χειρότερο όμως όλων ήταν... ότι, ό,τι και να ήταν αυτό, εκείνον τον είχε καταρρακώσει... Πως μπορούσα να τον βοηθήσω σε αυτό;

Μέχρι να κάνω ένα ντουζάκι, να αλλάξω και να ξεβαφτώ... εκείνος είχε έρθει στο δωμάτιο, είχε απαλλαχτεί από τα ρούχα του και είχε ξαπλώσει τόσο αθόρυβα που όταν μπήκα στο δωμάτιο έκλεισα το στόμα μου με το χέρι μου για να πνίξω την κραυγή από το ξάφνιασμα μου.

«Έλεος βρε Έντουαρτ... γιατί πρέπει πάντα να είσαι τόσο αθόρυβος... μου έκοψες την χολή» τον κατηγόρησα ενώ πάλευα να βρω ξανά την ανάσα μου που είχε χαθεί και εκείνος με κοίταξε απολογητικά.

«Συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω» είπε με απαλή φωνή και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ... Μου ζητάει για δεύτερη φορά συγνώμη, μέσα σε μια μέρα;... Αυτό και αν είναι... σίγουρα κάτι τρέχει... αυτός δεν είναι ο Έντουαρτ που ξέρω... Πως σκατά θα τον κάνω να μου μιλήσει;

Σηκώνοντας τα σκεπάσματα, ξάπλωσα δίπλα του και μόλις ακούμπησα πάνω στο στερνό του, με το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο του, τον ανάγκασα να με κοιτάξει.

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησα όσο πιο απαλά μπορούσα και εκείνος αφήνοντας έναν αναστεναγμό γύρισε ξανά το κεφάλι του προς το παράθυρο ενώ με το χέρι του, πήρε το χέρι μου πάνω από το πρόσωπο του... και αφού πρώτα το φίλησε, το έβαλε πάνω στο στερνό του και έμεινε για λίγο στην σιωπή... Δεν το συνέχισα τον άφησα να τα βρει με τον εαυτό του... αλλά σίγουρα δεν τα παρατούσα κιόλας.

«Κοιμήσου Μπέλλα... και μην σκοτίζεις το μυαλουδάκι σου με ανούσια πράγματα» είπε τελικά χωρίς να με κοιτάει και με έβγαλε από τα ρούχα μου.

«Πως μπορείς να μου ζητάς κάτι τέτοιο από την στιγμή που σε βλέπω να βασανίζεσαι τόσο πολύ;» δεν άντεξα και του είπα και εκείνος γυρίζοντας το πρόσωπο του προς το μέρος μου, με κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο και χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου με το χέρι του που ήταν πάνω στην πλάτη μου... έμεινε για λίγο να με κοιτά χωρίς να ανταποκρίνεται... «Πες μου;» παρακάλεσα πιο απαλά και τον είδα να τρίζει τα δόντια του.

«Τι θες να σου πω;» ρώτησε και αναστέναξα.

«Τι συμβαίνει;» επέμενα και πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ κοίταξε για λίγο και πάλι μακριά... «Σε παρακαλώ Έντουαρτ μην με βασανίζεις άλλο... Αφού το βλέπω ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει... και σίγουρα αφορά εμένα... Μην με αποκόβεις» έκανα άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια και εκείνος επιτέλους έλυσε την σιωπή του, αφού πρώτα πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Ο Χάντερ άλλαξε βάση» είπε και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω.

«Πιστεύεις ότι αυτός που με παρακολουθεί είναι ο Χάντερ;» έκανα μια προσπάθεια για να μπορέσω να του αποσπάσω περισσότερα.

«Δεν το πιστεύω απλά, είμαι σίγουρος γι αυτό... Το χειρότερο είναι ότι οι δικοί μου εμπλέκονται σε αυτό» μου επιβεβαίωσε τις φοβίες μου και δεν ήξερα τι να σκεφτώ γι αυτό.

«Δεν καταλαβαίνω» είπα και επιτέλους με κοίταξε αλλά το βλέμμα του ήταν άδειο από συναισθήματα.

«Είσαι η πρώτη που έχεις μείνει τόσο μεγάλο διάστημα δίπλα μου... και αυτό έχει αρχίσει να κινεί υποψίες...» εξήγησε και ένιωσα αμέσως την καρδιά μου να σταματά... κάτι μου έλεγε ότι η συνέχεια δεν θα μου άρεσε και τόσο... «Ο Χάντερ από την άλλη, είναι περισσότερο από πρόθυμος να ανακαλύψει, πόσα πράγματα ξέρεις για την ζωή μου»

«Δεν το καταλαβαίνω πολύ αυτό... Ο Χάντερ και εσύ, κάνετε την ίδια δουλειά;» ρώτησα ελπίζοντας να μην τον ζόριζα πολύ αλλά εκείνος αμέσως απάντησε, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του ενώ απέφευγε ξανά το βλέμμα μου.

«Όχι... αλλά έχει συμφέροντα με τους δικούς μου... Μην μου ζητήσεις να σου το αναλύσω περισσότερο...» παρακάλεσε και κατένευσα... «Οι δικοί μου ξέρουν ότι έχουμε αιώνια έχθρα μεταξύ μας και το εκμεταλλεύονται» διευκρίνισε και έμεινα για λίγο να το σκέφτομαι.

«Και τώρα τι σημαίνει όλο αυτό;» δεν άντεξα και τον ρώτησα και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα που δεν μου άρεσε καθόλου.

«Προσπαθώ να τους αποδείξω ότι δεν έχεις καμία σχέση με όλα αυτά...» είπε αλλά δίστασε να συνεχίσει και αυτό με έκανε ακόμα πιο νευρική.

«Αλλά δεν πείθονται» έκανα μια προσπάθεια αλλά εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

«Δεν είναι αυτό...» διόρθωσε αλλά εξακολουθούσε να μην με κοιτάει.

«Έντουαρτ τι προσπαθείς να μου πεις;» τον ρώτησα με πείσμα και εκείνος γυρίζοντας την ματιά του προς το μέρος μου, με κοίταξε ανέκφραστος.

«Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά τι προσπαθώ να σου πω» είπε και τον κοίταξα ξέπνοα με δυσπιστία... Είναι δυνατών να εννοεί ότι... Χριστέ μου ούτε την λέξη δεν μπορώ να πω.

«Θα με διώξεις;» ρώτησα με φωνή που ίσα έβγαινε από μέσα μου, χωρίς να πιστέψω πραγματικά ότι κατάφερα να εξωτερικεύσω αυτές τις λέξεις.

Μέσα σε μια στιγμή όλα είχαν έρθει τα πάνω κάτω... Εκεί που έλεγα ότι πνιγόμουν μέσα σε αυτήν την σχέση... ότι είχα βαρεθεί τα πάντα και ότι ήθελα να προχωρήσω μπροστά... τώρα στην ιδέα και μόνο ότι αυτό μπορεί να είναι το τέλος, με έκανε να πνίγομαι περισσότερο... Δεν μπορούσα να το διανοηθώ... ότι εκείνος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο... Και εγώ;... Εγώ τι θα έκανα μόνη μου χωρίς εκείνον;... Πως θα μπορούσα να επιβιώσω;... Με είχε κάνει αρκετά δυνατή ώστε να αντιμετωπίσω τον έξω κόσμο... γι αυτό όμως που δεν είχα προετοιμαστεί με τίποτα, ήταν να φανταστώ την ζωή μου μακριά του.

Ναι ήταν μια συνήθεια... μια καθημερινότητα... μια πληκτική ζωή παντρεμένων... αλλά ταυτόχρονα ήταν και τόσα άλλα πράγματα που τα λόγια, πραγματικά, δεν έφταναν για να τα εκφράσω... Μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο που ήμουν μαζί του... είχα ζήσει τον απόλυτο έρωτα... την απόλυτη ασφάλεια... την απόλυτη πληρότητα... και δεν θα το άλλαζα με τίποτα... ούτε θα το μετάνιωνα ποτέ... Πως ξαφνικά όλα αυτά θα σταματήσουν να υπάρχουν;... Πως μπορώ εγώ να υπάρξω χωρίς εκείνο.

«Πες κάτι» με παρότρυνε και πετάρισα τα μάτια μου ξαφνιασμένη... Τι θα μπορούσα να πω.

«Γιατί;» ήταν το μόνο που κατάφερα να πω ενώ με νύχια και με δόντια κράταγα τα δάκρυα μου για να μην ξεχειλίσουν.

«Γιατί αυτό είναι το καλύτερο για σένα Μπέλλα...» είπε απλά σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο... «Γιατί αν φύγεις τώρα, θα σε αφήσουν στην ησυχία σου... Αν το συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα, δεν σου εγγυώμαι τίποτα... και δεν θέλω αυτήν την ζωή για σένα»

«Ποιες είναι οι επιλογές μου;» ρώτησα σταθερά και αποφασιστικά και εκείνος άφησε ένα χαμογελάκι ξεφυσώντας από την μύτη του.

«Δεν υπάρχουν επιλογές... Δεν ανήκεις στον κόσμο μου Μπέλλα... οπότε οποιαδήποτε άλλη επιλογή, απλά απορρίπτεται»

«Δηλαδή μου λες ότι αυτό είναι το τέλος;... Με διώχνεις;» τον ρώτησα χωρίς να το πιστεύω και εκείνος κλείνοντας με μέσα στην αγκαλιά του, βάζοντας το κεφάλι του να ακουμπήσει πάνω στο δικό μου, πήρε μια βαθιά ανάσα, εισπνέοντας άπληστα το άρωμα που ανέδυαν τα μαλλιά μου... και φιλώντας απαλά την κορυφή του κεφαλιού μου έμεινε για λίγο σιωπηλός... αυτόματα τα χέρια μου τυλίχτηκαν σαν μέγγενη γύρω από το κορμί του ενώ κλείνοντας τα μάτια μου παρακάλαγα από μέσα μου να το αρνηθεί με όλη την δύναμη της ψυχής μου.

«Δεν ξέρω τι θα κάνω αν σε χάσω... Μου έχεις αλλάξει όλων μου τον κόσμο... Δεν τολμώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εσένα... αλλά αν είναι για το καλό σου... μπορώ να κάνω τα πάντα» είπε τελικά και ξεροκατάπια ενώ τα δάκρυα μου άρχισα να ξεχειλίζουν... δεν είχα άλλη δύναμη να τα συγκρατήσω.

«Μην μου το κάνεις αυτό» παρακάλεσα με όση δύναμη μου είχε απομείνει και εκείνος με έσφιξε περισσότερο μέσα στην αγκαλιά του.

«Μην χάνεις ακόμα τις ελπίδες σου... Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα... Κάποιος τρόπος θα βρεθεί να τους κάνω να σιγουρευτούν... Κάποιος τρόπος θα υπάρχει...» μονολογούσε αλλά αυτό δεν έφτανε για να με καθησυχάσει... Ένιωθα ότι δεν θα αργούσε να έρθει η ώρα του αποχωρισμού... όσο και να μην το ήθελε κανείς από τους δύο μας.

Κάποια στιγμή τα μάτια μου σφάλισαν και η ανυπαρξία με πήρε μακριά... αλλά ακόμα και τα όνειρα μου δεν μου έκαναν την χάρη... Τον έβλεπα να είναι μπροστά μου να με κοιτάει ανέκφραστος... να μου λέει με το βλέμμα του ότι είναι πλέον αργά... αργά για οτιδήποτε... Φώναζα το όνομα του με όλη την δύναμη της ψυχής μου... μιας ψυχής που αιμορραγούσε... αλλά όσο τον φώναζα τόσο απομακρυνόταν από κοντά μου... Τον παρακάλαγα να μην με αφήσει... αλλά όσο τον παρακαλούσα, τόσο πιο γρήγορα έφευγε από το οπτικό μου πεδίο και αυτό δεν το άντεχα... μου ήταν τόσο αβάσταχτο που ακόμα και το ίδιο μου το κορμί άρχισε να αντιδρά... Το ένιωθα να παγώνει... ένιωθα την ανάσα μου να χάνετε... ένιωθα την ίδια μου την ψυχή να βγαίνει σταδιακά αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να επανέλθω... δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την κρατήσω μέσα στο σώμα μου... και εκεί που ένιωθα ότι όλα είχαν τελειώσει... εκεί άκουσα την φωνή του να έρχεται στα αυτιά μου για να με λυτρώσει...

«Μπέλα άνοιξε τα μάτια σου... Είναι μόνο ένα όνειρο... Άνοιξε τα μάτια σου» έλεγε επιτακτικά με αγωνία και αυτόματα υπάκουσα την εντολή του.

Ανοίγοντας τα, η ανάσα μου κόπηκε στην μέση... ή ήταν ήδη μακριά... δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω εκείνην την στιγμή τι από τα δύο ίσχυε.

«Ήταν μόνο ένα όνειρο... Ήταν μόνο ένα όνειρο...» επαναλάμβανε ξανά και ξανά ενώ με κοίταζε μέσα στα μάτια με τέτοια αγωνία που το σώμα μου άρχισε να αντιδρά... Θέλοντας να τον κάνω να σταματήσει να αγωνιά για μένα, πήρα μια βαθιά ανάσα και εκείνος άφησε την δική του με ανακούφιση καθώς με έκλεινε μέσα στην ζεστή του αγκαλιά, χαϊδεύοντας την πλάτη και τα μαλλιά μου παρηγορητικά.

Τα χείλια του πάνω στην ένωση του λαιμού μου και του ώμου μου... έστελνα κύματα φωτιάς που με έκαναν σταδιακά να ξυπνάω από τον απαίσιο εφιάλτη και κλείνοντας τα μάτια μου σφιχτά... άφησα τα μάτια μου να ξεχειλίσουν ενώ τα χέρια μου, χωρίς καν να τα ελέγχω... τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί του για να το κρατήσω όσο περισσότερο μπορούσα, κοντά μου.

«Ήταν ένα όνειρο μωρό μου» επανέλαβε με την πιο βελούδινη φωνή του και έκανε τους λυγμούς μου να με πνίξουν.

Που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα... του απάντησα από μέσα μου με παράπονο... καθώς τα χέρια μου σφίγγανε περισσότερο.

Το ένιωθα... το έβλεπα... τον έχανα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι αυτό... και αυτό ήταν τόσο αβάσταχτο που με έκανε να ψυχορραγώ... με έκανε να θέλω να σταματήσω αυτήν την στιγμή να υπάρχω... μέσα στην ζεστή του αγκαλιά... Δεν με ένοιαζε αν θα ήταν το τελευταίο βράδυ της ύπαρξης μου... το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω μέσα σε αυτήν την αγκαλιά... να τον πάρω μαζί μου νοητά... να τον κάνω για μια φορά δικό μου... να με κάνει για μια και μοναδική φορά δική του... και να γίνουμε ένα έτσι όπως μόνο τα κορμιά μας ξέρανε να εκφράζουν όλον τον εσωτερικό μας κόσμο... εκεί που τα λόγια μας... ήταν πολύ δειλά να εκφράσουν ότι η ψυχή μας ούρλιαζε μέσα μας... εκεί που όλο μας το είναι φώναζε να πει την αλήθεια... αλλά η αλήθεια δεν ερχόταν ποτέ... γιατί η φωνή της λογικής μας έλεγε να μην το κάνουμε, προκειμένου να καταφέρουμε να κρατήσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε, αυτήν την μοναδική συνύπαρξη.

Εκείνος δεν μίλαγε... όπως και κάθε άλλη φορά σε παρόμοιες καταστάσεις... με κράταγε απάνω του σιωπηλός... περιμένοντας υπομονετικά να μπορέσω να βρω τις ισορροπίες μου... ανασαίνοντας βαριά πάνω στο δέρμα μου... χωρίς να κουνιέται σπιθαμή... χωρίς να σταματά να με παρηγορεί... και δεν το άντεχα αυτό... όλο μου το είναι αναζητούσε για περισσότερα... όλο μου το είναι αναζητούσε εκείνον.

Με τον πιο αργό τρόπο... έκανα πιο πίσω για να τον κοιτάξω και εκείνος συγκρατώντας με, με το ένα του χέρι... αμέσως απομακρύνοντας τα μαλλιά μου και τα δάκρυα μου που κάλυπταν το πρόσωπο μου... με κοίταξε μέσα στα μάτια με τέτοια τρυφερότητα που ένιωσα όλο μου το σώμα να μυρμηγκιάζει... να γίνεται πιο ελαφρύ... να λιώνει με τέτοιον τρόπο που ένιωθα ότι από στιγμή σε στιγμή όλο μου το σώμα θα γινότανε ρευστό που θα κατάληγε πάνω στο στρώμα άδειο.

Το χέρι μου, με δικιά του πρωτοβουλία... ξαφνικά άρχισε να ανυψώνεται για να φτάσει στο πρόσωπο του τρεμάμενο... Δεν μπορούσα να το ελέγξω... Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να τον νιώσω... να τον ακουμπήσω για να επιβεβαιώσω ότι είναι πράγματι εδώ... ότι αυτό που βλέπω αυτήν την στιγμή, είναι αληθινό... που δεν είχα την δύναμη να το σταματήσω... Μόλις το χέρι μου ήρθε σε επαφή με το βελούδινο δέρμα του... αυτόματα τα μάτια μου έκλεισαν και πήρα μια τρεμάμενη αναπνοή... Ήταν αληθινός... δεν ήταν όνειρο... ήταν πραγματικότητα... μια πραγματικότητα που με άφησε ξέπνοη.

Ανοίγοντας τα μάτια μου ξανά... θέλοντας να επιβεβαιώσω ότι δεν κοιμάμαι... τον κοίταξα ξανά για να μπορέσω να ρουφήξω με την ματιά μου, κάθε γωνία του προσώπου του... κάθε κύτταρο του... να τον απομνημονεύσω με την όραση μου... να τον κρατήσω για πάντα μέσα μου... αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη ακόμα και αυτό δεν μου ήταν αρκετό... και το χέρι μου που παρέμενε ακόμα πάνω στο πρόσωπο του... μου έδωσε την λύση που αναζητούσα... Ψηλαφίζοντας το πρόσωπο του όπως ένας τυφλός... μου έδωσε την δυνατότητα να τον απομνημονεύσω και με την αφή... αλλά ακόμα και αυτό πάλι δεν ήταν αρκετό... Τον κοίταζα βαθιά μέσα στα μάτια... η ματιά του δεν άλλαζε ούτε στο ελάχιστο... Τόσο τρυφερή... τόσο δοτική... υπομονετική... δίνοντας μου τον χρόνο που χρειαζόμουν για να κάνω αυτό που εγώ είχα ανάγκη... Ήταν λες και διάβαζε την ψυχή μου... λες και ήξερε ακριβός τι είχα ανάγκη να κάνω... ακριβός τι θα επακολουθήσει... αλλά η δική μου ανάγκη με ξεπερνούσε... έκανε όλο μου το κορμί να παραλύει... την λογική μου να σωπαίνει... σε τέτοιο σημείο που δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο μπροστά μου παρά μόνο αυτήν την ματιά που με σιγόκαιγε... που με συγκλόνιζε... που με άφηνε ξέπνοη να τρέμω μέσα στην ζεστή του αγκαλιά.

Δεν σκέφτηκα... απλά έπραξα... η ανάγκη μου να ικανοποιήσω ακόμα μια μου αίσθηση... με έκανε να τον πλησιάσω με το πιο αργό τρόπο... η λογική μου ούρλιαζε ότι έκανα το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο λάθος της ζωής μου αλλά εγώ την αγνοούσα... Η ανάγκη μου να τον γευτώ... απλά με ξεπερνούσε... χωρίς να έχω άλλη δύναμη να αντισταθώ σε αυτήν, τυλίγοντας το χέρι μου γύρω από το λαιμό του... πριν εκείνος προλάβει να αντιδράσει για να με σταματήσει, έπεσα με ορμή απάνω του... και σφραγίζοντας τα χείλια του με τα δικά του, προσπάθησα να πάρω όσα περισσότερα μπορούσα.

Προς μεγάλη μου έκπληξη... εκείνος όχι μόνο δεν μου αντιστάθηκε... αλλά επιπλέον με καλωσόρισε με μεγάλη τρυφερότητα... με συγκράτησε κοντά του και μου ανταπέδωσε το φιλί μου, χωρίς να κάνει καμία κίνηση να με σταματήσει... Ήταν σαν να το περίμενε... ήταν σαν να το επιζητούσε και ο ίδιος... και παίρνοντας δύναμη από αυτό... αγνοώντας για άλλη μια φορά την φωνή της λογικής που ούρλιαζε μέσα μου να δω τα σημάδια... αφηπνώντας με, κρούοντας συνεχόμενα τον κώδωνα του κινδύνου και των συνταρακτικών συμπερασμάτων που εγώ εκείνην την στιγμή ήμουν ανίκανη να δω... παραδόθηκα με όλο μου το είναι... και βαθαίνοντας το φιλί μου, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί.

Μόλις η γλώσσα μου συνάντησε την δική του... κάτι μέσα μου έσπασε και ένας λυγμός μου έσπασε την σιωπή... Ακόμα και τότε εκείνος δεν σταμάτησε... δεν χαλάρωσε καν τις κινήσεις του... κρατώντας με απόλυτα απάνω του, με όλη του την ψυχή... με κατέκτησε και με απογείωσε... Η ανάσα μου έσβηνε... τα πνευμόνια μου χρειάζονταν απεγνωσμένα λίγο αέρα... αλλά εγώ ήμουν πολύ πεισματάρα για να τους κάνω το χατίρι... Με την καρδιά μου οδηγό... και την δύναμη που απόμενε μέσα μου... έσφιξα την γροθιά μου μέσα στα μαλλιά του για να καταφέρω να συγκρατηθώ κοντά του πριν καταρρεύσω... και βογκώντας δυνατά... ανάμεσα από τα αναφιλητά μου... κατέρριψα και το τελευταίο λιθαράκι λογικής που προσπαθούσε να με αφυπνίσει... και του παρέδωσα όλο μου το είναι... αφέθηκα στα χέρια του και άφησα την ψυχή μου να απελευθερωθεί.

Μην έχοντας κανένας από τους δύο μας άλλον αέρα στα πνευμόνια μας... ξέπνοοι πια... αγκαλιαστήκαμε, σπάζοντας το φιλί μας... και έχοντας έντονη την αίσθηση να ικανοποιήσω και άλλη μια μου αίσθηση... αυτής της όσφρησης... ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του και με όση δύναμη υπήρχε μέσα μου... τον έσφιξα τόσο δυνατά που εκείνος για λίγο πάγωσε αλλά δεν μου το αρνήθηκε... για άλλη μια φορά δεν είπε τίποτα... με άφησε απλά να ξεσπάσω με τον τρόπο μου... Αναπνέοντας άπληστα το άρωμα του... αφήνοντας το να πλημμυρίσει όλες μου τις αισθήσεις... ένωσα τα κορμιά μας και τον άκουσα να βογκά... αλλά και πάλι δεν κουνήθηκε.

Είχα χαθεί... ένιωθα ότι είχα ήδη φύγει... προς άγνωστα μέρη... μακριά σε μια άλλη ζωή... Δεν ήξερα που ήμουν... η πραγματικότητα ήταν ότι δεν με ένοιαζε κιόλας... δεν με ένοιαζε αν όλο αυτό ήταν μόνο στην φαντασία μου... αυτό που με ένοιαζε ήταν ότι για πρώτη φορά ένιωθα ότι πραγματικά ήταν δικός μου και όσο αυτό κρατούσε δεν θα άφηνα κανέναν και τίποτα να μου το πάρει μακριά.

Στην συνειδητοποίηση ότι δεν θα κρατήσει... από αντίδραση τα χέρια μου, αν είναι δυνατόν, σφίχτηκαν σαν μέγγενη γύρω από το κορμί του ακόμα πιο δυνατά... και η καρδιά μου ραγίζοντας... άρχισε να καλπάζει τόσο γρήγορα που ένιωθα ότι δεν ήθελε πολύ για να σπάσει... να γίνει χίλια κομμάτια και να σβήσει μια για πάντα... Τον είχα τόσο ανάγκη που δεν υπολόγιζα τίποτα... θα μπορούσα αυτήν την στιγμή να καταρρίψω τα όρια του και να καταστρέψω τα πάντα... αλλά ακόμα και τα προειδοποιητικά καμπανάκια που με αφυπνούσαν, δεν έφταναν για να με σταματήσουν.

Τον ήθελα με όλη μου την ψυχή... ήθελα να του χαρίσω τα πάντα... όλο μου το είναι... και κυριευμένη από αυτήν μου την ανάγκη, όλα τα άλλα γινόντουσαν στάχτη... διασκορπίζονταν στον άνεμο και εγώ έμενα πίσω να καλύπτω το κενό που ένιωθα μέσα μου να με στοιχειώνει... Το σώμα μου τον επιζητούσε... η ψυχή μου η ίδια ήθελε να γίνει ένα με την δική του... και όλο μου το κορμί... κάθε πόρος του δέρματος μου... ούρλιαζε για να βρει την ολοκλήρωση... Αν κάποιος μας έβλεπε αυτήν την στιγμή... θα πίστευε ότι το κορμί μου πάλευε να εισχωρήσει μέσα στο δικό του... να γίνει ένα με αυτό και να παραμείνει για πάντα φυλακισμένο μέσα σε αυτό... Η ψυχή μου αναζητούσε ακριβός το ίδιο.

«Μπέλλα μου... Τι συμβαίνει;» άκουσα την φωνή του νευρική... κατακλυσμένη από όλη την αγωνία που τον είχε κυριεύσει... Εκείνος δεν μπορούσε να ακούσει την σκέψη μου... δεν μπορούσε να νιώσει σε τόσο μεγάλο βαθμό την ανάγκη μου... δεν μπορούσε να καταλάβει το πόσο πάλευα μέσα μου με τα πρέπει και τα θέλω.

«Κάνε με δική σου...» κατάφερα να πω μέσα από τα αναφιλητά μου, με φωνή ένας ψίθυρος που αν δεν ήμουν τόσο απόλυτα κοντά του δεν θα είχε καταφέρει ποτέ να με ακούσει... «Κάνε με δική σου... για μια φορά... σε παρακαλώ...» επανέλαβα με την φωνή μου ξαφνικά άρχισε να παίρνει μια περίεργη ζωηράδα... αυτή της ανάγκης και της απελπισίας... «Για μια φορά... σε παρακαλώ... Σε έχω ανάγκη... σε χρειάζομαι...» σχεδόν φώναξα... «Για μια φορά και μετά... κάνε ότι θες... κάνε ότι πρέπει... δεν με νοιάζει... Μόνο για μια φορά...» η φωνή μου έσβηνε, καθώς οι λυγμοί δεν με άφηναν να συνεχίσω... δεν είχα κουράγιο γι αυτό... καθώς τα χέρια μου αρνιόντουσαν να τον αφήσουν από το σφιχτό τους κράτημα... και το ξαφνικό του πάγωμα, μου δήλωνε ότι η δική του συνειδητοποίηση, τον έκανε να σοκαριστεί... κάτι μέσα του τον έκανε να καταλάβει τι μου συνέβαινε... τι ήταν αυτό που πραγματικά του ζητούσα και αυτόματα, ταυτόχρονα με εκείνον, πάγωσα και εγώ και έμεινα ξέπνοη να περιμένω τις συνέπειες.

Haunted Love "72 2.000 λεύγες κάτω από την κόλαση"

Μπέλλα

Πλησίασα το τραπέζι που καθόταν ο Ζωρζ με μεγάλη περιέργεια και πριν κάτσω ακόμα ο άλλος με πήρε από τα μούτρα...

«Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι;» ρώτησε και τον κοίταξα σοκαρισμένη με την αγένεια του.

«Παρακαλώ;»

«Είσαι με την μαύγη ψυχή και μου το παίζεις άνετη και ωγαία;» ρώτησε ξανά και έμεινα για λίγο να τον κοιτώ... Πως τον είπε;

«Κοίτα Ζωρζ να σου εξηγήσω...» ξεκίνησα απαλά αλλά εκείνος δεν άκουγε κουβέντα.

«Δεν με ενδιαφέγουν οι εξηγήσεις σου... όπως έστγωσες κοιμήσου... εγώ την κάνω από εδώ... Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του» είπε και αυτόματα σηκώθηκε να φύγει.

«Τόσο κότα είσαι πια;... Δύο κουβέντες έφτασαν να λακίσεις;» τον προκάλεσα και με κοίταξε δύσπιστα καθώς έκατσε ξανά στην καρέκλα του σοκαρισμένος.

«Κότα... εγώ κότα;... Μάλλον δεν σου τα έχουν πει καλά κογητσάκι μου... Δεν έχεις ιδέα με ποιον τόλμιγσες να τα βάλεις... Στο σινάφι μας κανείς δεν τολμάει να του πάει κόντγα γιατί όλοι ξέγουμε τις συνέπιες... Η μαύγη ψυχή Γοζέ... ή όποιο και να είναι το όνομα σου... δεν είναι κανένας τυχαίος και όλοι τον τγέμουμε γιατί είναι ένας ψυχγός εκτελεστής... κανείς δεν γλυτώνει από τα χέγια του... και όλα του τα θύματα τα σκοτώνει εν ψυγχω κοιτώντας τα στα μάτια... Σου λέει κάτι αυτό;... Αν όχι λυπάμαι αλλά είσαι πολύ ηλίθια και θα φας πολύ γηγογα το κεφάλι σου... Όσες είχαν την ατυχία να είναι δίπλα του, ξέγεις πως τον αποκαλούν... Κλέφτη ψυχών... και αν θες μια συμβουλή από μένα... Τγέχα μακγιά του τώγα που μπογείς... γιατί όσο πεγησσότεγο μένεις μαζί του... τόσο πιο γήγογα θα χάσεις την ψυχή σου, αν όχι την ίδια σου την ζωή... Κανένας δεν γλυτώνει από τα χέγια του... κανείς... και εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να χάσω την δική μου γιατί έτυχε να ακουμπήσω ένα γκομενάκι του... το κατάλαβες;» είπε και με αυτά τα λόγια σηκώθηκε και εξαφανίστηκε χωρίς να περιμένει κάποια ανταπόκριση μου.

Μένοντας πίσω, το μυαλό μου είχε κολλήσει πολύ άσχημα... δεν μπορούσα να διανοηθώ τα όσα μου είχε πει ο Ζωρζ... στην ματιά μου είχε μείνει η εικόνα του να με κοιτά με τη δολοφονική του ματιά, την στιγμή που με έπνιγε και όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πειθόμουν περισσότερο ότι όσα έλεγε ήταν αλήθεια... Καταβάθος πάντα το ήξερα αλλά είναι τελείως άλλο κάποιος να σου το επιβεβαιώνει... Και τώρα τι;... Τώρα εγώ τι πρέπει να κάνω;... Να το δεχτώ έτσι απλά;... Ήταν ένα κλέφτης... ένας ζιγκολό... αλλά το χειρότερο από όλα ένα ψυχρός δολοφόνος... Τι δουλειά είχα εγώ με αυτόν τον άνθρωπο;... Πως θα μπορούσα ποτέ εγώ να τα βάλω μαζί του;


Έντουαρτ

Η δουλειά είχε πάει πολύ καλύτερα από όσο θα πίστευα ποτέ... Η όρκα πιο πρόθυμη από ποτέ... ξεφορτώθηκε γρήγορα τον μεγαλοκαρχαρία της και με μεγάλη ικανοποίηση δέχτηκε την πρόσκληση μου και παρασέρνοντας την στο σπίτι της... εκεί που η ίδια δεν το περίμενε... την νάρκωσα με μεγάλη ευκολία... και πάνω στα προκαταρκτικά, μου έμεινε στα χέρια και τελείωσα την δουλειά μου πολύ πιο εύκολα, από ότι αν την έκανα την επόμενη μέρα, όπως υπολόγιζα... Αποστολή εξετελέσθη και τώρα άνετος και ωραίος γύριζα στο ξενοδοχείο για να αντιμετωπίσω το τερατάκι μου που σίγουρα πια θα είχε γυρίσει έξαλλη με τον εαυτό της που δεν είχε καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να με εκνευρίσει με τις πράξεις τις όπως εκείνη υπολόγιζε... αλλά αυτό που με προβλημάτιζε περισσότερο ήταν, τι θα μπορούσε ο άλλος να της είχε πει και σίγουρα δεν θα είχε να της πει και τα καλύτερα λόγια.

Μισή ώρα πριν την αλλαγή του χρόνου και βρισκόμουν στην πισίνα να ξεσπώ όλα τα νεύρα μου... Θα έπρεπε να ήμουν περισσότερο από ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα... αλλά αυτό δεν επαρκούσε για να μου πάρει από πάνω μου όλη αηδία που ένιωθα από τα χάδια και τα φιλιά της Όρκα... και όλη την νευρικότητα που μου προκαλούσε το γεγονός ότι η Μπέλλα ακόμα κρατούσε το κινητό της κλειστό... Τι να σκέφτεται άραγε;... Τι αποφάσεις θα έπαιρνε μετά το σημερινό;

Μπέλλα

Τι επιλογές είχα;... Καμία... Έπρεπε να το πάρω απόφαση και να συνεχίσω με ότι όπλα είχα... όχι ότι ήταν και πολλά, αλλά ήταν επαρκεί ώστε να με κρατήσουν ζωντανή... τουλάχιστον αυτό έλπιζα.

Βάζοντας το μαγιό μου και το μπουρνούζι μου... κατέβηκα μέχρι την κλειστή πισίνα του ξενοδοχείου και πριν μπω μέσα, έκανα τον σταυρό μου, τουλάχιστον εκείνος να το εννοούσε ότι δεν ήταν θυμωμένος μαζί μου;

Μπαίνοντας μέσα με την ιδική κάρτα που μου είχαν στείλει στο δωμάτιο μου... τον βρήκα να κάνει κατάδυση από έναν ψιλό βατήρα και έμεινα εκστασιασμένη να τον κοιτώ... Για λίγο δεν ήθελα να ξέρει ότι ήμουν εκεί... προτιμούσα να διαβάσω τις αντιδράσεις του... και πριν εκείνος βγει από το νερό... πήγα στο πλησιέστερη κολόνα που βρήκα κοντά μου και κρύφτηκα από πίσω... ενώ τον κοίταζα που με όλο χάρη, εκείνος βγαίνοντας στην επιφάνεια του νερού, άρχισε να κολυμπάει σαν δελφίνι... Πραγματικά ήταν το κάτι άλλο... Το νερό με το σώμα του γινόταν ένα και το κεφάλι του έβγαινε πολύ σπάνια από την επιφάνεια του νερού για να ανανεώσει τον αέρα του.

Για λίγο τον φαντάστηκα στην ηλικία των 18 του χρόνων, να κάνει πρωταθλητισμό και να αγωνίζεται με όλη του την ψυχή για να κερδίσει μετάλλια... Δεν υπήρχε αμφιβολία... γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του Έντουαρτ... όσο μπορούσα να τον γνωρίζω τέλος πάντων... ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ήταν λίγα αυτά που ο ίδιος θα είχε κερδίσει... Τι θα μπορεί να του άλλαξε τόσο πολύ το μέλλον;... Πως θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να τον εκβιάσουν με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο και να τον ρίξουν στα μαύρα δίχτυα που δεν είχα την παραμικρή ιδέα ποια ήταν αυτά... και εδώ που τα λέμε δεν θα ήθελα με τίποτα, ιδίως τώρα, να τα μάθω.

Σιχαινόμουν τον τρόπο ζωής του... μου ήταν αδιανόητο να ζω μια ζωή μέσα σε αυτήν την σαπίλα όπως το χαρακτήριζε και ο ίδιος... αλλά θα μπορούσα να φύγω τώρα;... Θα μπορούσε εκείνος να μου εξασφαλίσει την ελευθερία μου όπως μου υποσχέθηκε;... Αλλά το βασικότερο είναι... θα μπορούσα ποτέ να επιβιώσω μόνη μου;... Από την άλλη όμως θα μπορούσα και να τον αποχωριστώ;

Είχα κάτσει πολλές φορές και είχα σκεφτεί τι πραγματικά νιώθω για εκείνον... αλλά πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα... Πάντα ένιωθα μπερδεμένη και τίποτα περισσότερο από αυτό... Φυσικά δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να νιώσει και τίποτα παραπάνω... αλλά η αλήθεια ήταν ότι κάθε μέρα που ξύπναγα δίπλα του... ένιωθα και πιο γεμάτη... λες και μέσα στον ύπνο μου, μου πέρναγε διάφορα μηνύματα που εγώ ξυπνώντας δεν μπορούσα να τα συλλάβω... Προσπάθησα πολλές φορές να του αποσπάσω πληροφορίες γι αυτό αλλά όπως και το περίμενα, το μόνο που κατάφερνα να αποσπάσω από τον ίδιο, ήταν μόνο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που πραγματικά δεν θα ήθελα να ξέρω... αλλά και πάλι με μπέρδευε... πάλι με άφηνε να παίρνω πράγματα από τον εαυτό του που ερχόντουσαν σε τόση μεγάλη αντίθεση με όσα οι άλλοι μου λέγανε κατά καιρούς που αυτό με δίχαζε περισσότερο... με έκανε ακόμα και να νιώθω ότι εκείνος είχε αισθήματα για μένα... Είναι ποτέ δυνατών αυτό;... Θα μπορούσε πράγματι να νιώθει κάτι για μένα;... Ή ήμουν άλλο ένα πιόνι του που μόλις μου κατέστρεφε την ψυχή θα προχωρούσε παρακάτω;

Αφού είχε κάνει, δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές, πάνω κάτω την πισίνα, κολύμπησε μέχρι ένα κυκλικό πιο ρηχό σημείο που είχαν μέσα στην πισίνα που ήταν τζακούζι... και αφού πάτησε μερικά κουμπιά εκείνο άρχισε να στροβιλίζεται και εκείνος χαλαρώνοντας, έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω κλείνοντας τα μάτια του ενώ έβαλε τα χέρια του αριστερά και δεξιά πάνω στα πλακάκια και το στήθος του βγήκε πιο έξω από την επιφάνεια του νερού.

Το σώμα του γυάλιζε και άχνιζε τόσο πολύ που θόλωνε τα τζάμια που ήταν πίσω του και έκανε όλη την ατμόσφαιρα τόσο μαγική... Το χιόνι που έπεφτε έξω τόσο πυκνό, πάνω στα τζάμια και από την εσωτερική θερμότητα, έλιωνε και δημιουργούσε ρυάκια έκανε τα τζάμια ακόμα πιο φαντασμαγορικά.

Αλλά αυτό που έκλεβε όλη την παράσταση, ήταν το πρόσωπο του... τόσο ήρεμο... τόσο γαλήνιο που θα έλεγες ότι δεν τον απασχολούσε τίποτα, κάτι φυσικά που ήξερα πολύ καλά ότι δεν ισχύει... Με τα μαλλιά του βρεγμένα να στάζουν, με τις στάλες του νερού να κατρακυλάνε πάνω στο τέλειο πρόσωπο του και να σε δελεάζουν τόσο, να πας κοντά του και να αρχίζεις να της ρουφάς από το πρόσωπο του... με τα ματοτσίνορα του κλειστά και τις σταγόνες του νερού που είχαν κατασταλάξει απάνω τους, να τις κάνουν να γυαλίζουν με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσες άνετα να τις χαρακτηρίσεις ότι αντικαθιστούσαν τα δάκρυα που εκείνος ποτέ δεν έριχνε ακόμα και όταν τον ένιωθες ότι το είχε τόσο ανάγκη... αλλά εκείνος εγωιστής καθώς ήταν ποτέ δεν της επέτρεπε να ξεχειλίσουν.

Ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό... ένα τόσο αγγελικό πρόσωπο... που έκανε αντίθεση με όλες της πληγές που καταστρέφανε το τέλειο σώμα του... να σου φέρνει τόση θλίψη... να νιώθεις ότι θέλεις να τον αγκαλιάσεις με όλη την καρδιά σου και να πάρεις από πάνω του ότι τον βασανίζει... Όχι δεν μπορεί να είναι όλα αυτά που λένε... απλά δεν μπορεί... τουλάχιστον εμένα δεν με ξεγελάει... Η ανάγκη μπορεί να τον έκανε να κάνει όλα αυτά τα αποτρόπαια πράγματα... αλλά αυτό, δεν είναι πραγματικά εκείνος... το ένστικτο μου δεν θα μπορούσε να έπεφτε τόσο έξω... Τουλάχιστον από όσα εκείνος μου δίνει να αντληθώ.

Μαζί μου με κάποιον περίεργο τρόπο... ένιωθα ότι έβγαινε όλος του ο καλός του χαρακτήρας προς τα έξω... Πως θα μπορούσα ποτέ να αγνοήσω το πόσο δοτικός μαζί μου ήταν;... Πως θα μπορούσα ποτέ να αγνοήσω το πόσο με φρόντιζε ώστε να μην πληγωθώ... να μην χάσω περισσότερο τον ίδιο μου τον εαυτό... ώστε να μην καταλήξω ένα άδειο κουφάρι σαν και εκείνον... Αν πράγματι ήταν όσα λέγανε... τώρα δεν θα ήμουν και εγώ ένα ακόμα θύμα στα χέρια του, να κλαίω την μοίρα μου για τις επιλογές μου;... Όμως δεν ήταν έτσι... όχι μαζί μου και αυτό με μπέρδευε ακόμα περισσότερο... με έκανε να ενισχύω ακόμα περισσότερο το προαίσθημα μου ότι κάτι νιώθει για μένα αλλά είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχθεί... Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί το κάνει αυτό;

Ακόμα και σήμερα για να μην πληγωθώ... πήγε και πρόδωσε την ταυτότητα μου για να σταματήσει τον Ζωρζ, με κίνδυνο να χάσει την ίδια του την δουλειά για να με προστατέψει... πως μπορώ εγώ αυτό να μην το πάρω ότι νοιάζεται για μένα;... Για τα ίδια μου τα συναισθήματα;... Και αν το αναλογιστείς καλύτερα, στην ουσία εγώ, δεν του έχω δώσει ποτέ τίποτα για αντάλλαγμα... αλλά το χειρότερο είναι ότι εκείνος ποτέ δεν ζήτησε τίποτα πίσω... Ξέρει τι με ενοχλεί και το καλύπτει πριν το εκφράσω δυνατά ώστε να νιώσω καλύτερα... Γαμώτο πάλι στο μηδέν... πάλι ένα κουβάρι όλα... Τι διάολο θα κάνω;... Τι να του πω;... Να βάλω την ουρά στα σκέλια και να πω και ευχαριστώ;... Όχι είναι πολύ για μένα... αλλά γαμώτο του έχει δίκιο... δεν μπορώ και να καταστρέψω τα πάντα μόνο για ένα πείσμα... Τι διάολο να κάνω;

Καθώς το σώμα του χαλάρωνε το χέρι του άρχισε να κατηφορίζει προς το αντικείμενο του πόθου μου και χαμογέλασα ασυναίσθητα... Το σεξ... Το σεξ ήταν το μόνο που έδειχνε να μας ενώνει... τόσο περίεργο, τόσο διαφορετικό από όσο το είχα ποτέ φανταστεί... χίλιες φορές καλύτερο από όσο η φαντασία μου θα μπορούσε να είχε ποτέ φανταστεί... και όμως ακόμα και εκεί, τα έδινε όλα για μένα... Πάντα πρόσεχε να ικανοποιήσει τις δικές μου ανάγκες περισσότερο από τις δικές του... Πάλι στο μηδέν... πάλι ένα κουβάρι... Γαμώτο σου ρε Έντουαρτ... γαμώτο σου πια... γιατί ποτέ δεν είσαι ξεκάθαρος;... Γιατί;

Έτσι απλά τα παράτησα... έτσι κι αλλιώς για άλλη μια φορά περισσότερο μπερδεμένη θα γινόμουν όσο το σκάλιζα, παρά θα έβγαζα μια άκρη... Θα πήγαινα κοντά του και ότι ήθελε ας γινόταν... θα άφηνα σε εκείνον την επιλογή και θα την δεχόμουν με το κεφάλι ψιλά... Στο κάτω κάτω... εγώ τα έκανα σκατά... τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσω τις συνέπειες, όποιες και να είναι αυτές.

Φτάνοντας κοντά του, εκείνος παγώνοντας, άνοιξε τα μάτια του αργά και η ματιά του τα έλεγε όλα... Δεν χρειάζονταν τα λόγια για να μπορέσω να καταλάβω πόσο ανάγκη με έχει... πόσο καιγόταν για τα χάδια μου και τα φιλιά μου... και όσο ένιωθα αυτήν του την ανάγκη, απλά δεν μπορούσα να του την αρνηθώ... απλά δεν μπορούσα να μείνω μακριά του και με αποφασιστικά βήματα... αφήνοντας το μπουρνούζι μου να πέσει στο πάτωμα... έβγαλα τις παντόφλες του ξενοδοχείου που φορούσα και μπήκα μέσα στο ζεστό νερό.

Το χέρι του απλωμένο προς το μέρος μου με καλούσε να πάω κοντά του... και πάλι δεν είπε τίποτα... Μόλις τα σώματα μας ενώθηκαν με κοίταξε τόσο βαθιά μέσα στα μάτια που ένιωσα ότι έψαχνε όλες τις απαντήσεις να την πάρει απευθείας μέσα από το μυαλό μου... Ένιωσα τόσο ευάλωτη που αυθόρμητα ξεροκατάπια αλλά εκείνος δεν ήθελε να χαλάσω την σιωπή και κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του, βάζοντας ταυτόχρονα το χέρι του πάνω στα χείλια μου, τα σφράγισε τόσο τρυφερά που έκανε όλο μου το κορμί να αναριγήσει. Αυτόματα τα χείλια μου άνοιξαν και κλείνοντας τα μάτια μου, ένιωσα τα δάκρυα μου να ξεχειλίζουν καθώς εκείνος με τον αντίχειρα του χάιδευε απαλά το περίγραμμα των χειλιών μου.

Φέρνοντας το πρόσωπο του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου, με τα χείλια του, άρχισε να απομακρύνει τα δάκρυα μου και ξαφνιασμένη άνοιξα τα μάτια μου για να τον αντικρίσω.

«Μονίμως καταρρίπτω τις υποσχέσεις μου... Δεν έχω δικαιολογία γι αυτό... γιατί αυτός είναι ο κόσμος μου... και δεν μπορώ να τον αλλάξω για σένα, όσο και να το θέλω... Δεν φαντάζεσαι πόσο λυπάμαι γι αυτό... γιατί πραγματικά δεν σου αξίζει... Όμως θέλω να με πιστέψεις ότι δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά για μένα... Είμαι δικός σου, δεν θέλω ποτέ να το αμφισβητήσεις αυτό... Πάντα θα είμαι δικός σου για όσο καιρό το θέλεις...» όλο μου το σώμα ανατρίχιασε και νέα δάκρυα άρχισαν να κατρακυλούν στο πρόσωπο μου χωρίς να έχω την ικανότητα να τα σταματήσω ή να πω κάτι γι αυτό... «Είσαι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο μου... Πες μου τι να κάνω για να μην σε χάσω;... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι μπορεί αυτήν την στιγμή να μου πεις ότι αυτό είναι το τέλος» δήλωσε και έμεινα για μια στιγμή να τον κοιτώ χωρίς να είμαι ικανή να κάνω μια λογική σκέψη... Τι μου ζήταγε;... «Μπορώ να κάνω τα πάντα για σένα Μπέλλα... Πες μου τι θες και θα το έχεις... Οτιδήποτε και να είναι αυτό... Μόνο μην μου πεις ότι με αφήνεις» συμπλήρωσε και μην αντέχοντας άλλο, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, έπεσα στην αγκαλιά του και εκείνος αμέσως με κράτησε σφιχτά μέσα σε αυτήν ενώ άφηνε διάσπαρτα φιλιά πάνω στην ένωση του λαιμού μου με του ώμου μου, δίνοντας μου τον χρόνο που χρειαζόμουν για να μπορέσω να μιλήσω, υπομονετικά.

«Είμαι τόσο ηλίθια...» ξεκίνησα αλλά εκείνος αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω, με σταμάτησε.

«Μην το πεις ποτέ ξανά αυτό... Εγώ στην θέση σου θα σε είχα κάνει αγνώριστη... και εσύ προσπαθείς να πάρεις την ευθύνη απάνω σου;... Όχι αυτό δεν θα το δεχτώ ποτέ... Δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα... αλλά μπορώ να σου ορκιστώ ότι δεν πάω μαζί τους Μπέλλα... Εκείνες έχουν ένα κομμάτι... το πιο μικρό και το πιο άχρηστο... Εσύ τα έχεις όλα...» προσπάθησε ξανά ενώ μου χάιδευε απαλά το πρόσωπο και ένιωσα να λιώνω μέσα στην αγκαλιά του.

«Είναι...»

«Είναι η σκληρή πραγματικότητα... το ξέρω... αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου... Νιώθω τόσο φτηνός μπροστά σου... νιώθω τόσο νευριασμένος που δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω όλο αυτό που αν μου πιάσεις αυτήν την στιγμή την μύτη μου θα σκάσω... αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει η πιθανότητα να σε χάσω... Απλά δεν μπορώ...» έλεγε ενώ ταυτόχρονα με παρακαλούσε με τον ύφος του να το δεχτώ και δεν είχα ιδέα πως να μην το κάνω... όσο και να έπεφτα στα μάτια μου... «Σε παρακαλώ Μπέλλα πες μου τι να κάνω για να με συγχωρέσεις... Για σένα μπορώ να κάνω τα πάντα» προσπάθησε με περισσότερο σθένος και πήρα μια βαθιά ανάσα ενώ κατάπια με δυσκολία.

«Φίλα με» είπα και έμεινε για μια στιγμή να με κοιτά αναποφάσιστος... «Για μια φορά» είπα ενώ τα δάκρυα μου άρχισαν ξανά να κατρακυλούν καθώς τον κοίταζα πληγωμένη και εκείνος περνώντας για άλλη μια φορά τον αντίχειρα του πάνω από το περίγραμμα των χειλιών μου, κοίταζε την κίνηση του χεριού του χωρίς να λέει τίποτα... «Σε παρακαλώ... είναι το μόνο που ζητώ» προσπάθησα για άλλη μια φορά και μόλις η ματιά του αντίκρισε την δική μου ένιωσα την ανάσα μου να χάνεται... την καρδιά μου να σταματά και όλο μου το είναι να συγκλονίζεται σε σημείο να νιώθω ότι η ζωή μου σβήνει... Πως μπορούσα με αυτήν την ματιά να μην νιώσω ότι εκείνος ένιωθε κάτι για μένα... Πως μπορούσε όλο αυτό να είναι ένα ψέμα;

Με την πιο αργή κίνηση, έφερε τα πρόσωπα μας σε απόσταση αναπνοής χωρίς να σταματά να με κοιτά... και μόλις τα χείλια μας ενώθηκαν, πήρα μια κοφτή τρεμάμενη ανάσα και παραδόθηκα σε εκείνον.

Τα χείλια του καυτά... υγρά... τρυφερά... άνοιξαν περισσότερο από τα δικά μου και τρίφτηκαν πάνω στα δικά μου τόσο απαλά που έκαναν όλο μου το σώμα να ανατριχιάσει... Τα χέρια μου αυτόματα βρέθηκαν μέσα στα υγρά του μαλλιά και ανοίγοντας τα χείλη μου για να πάρω μια ανάσα, ένιωσα την γλώσσα του να εισχωρεί μέσα στο στόμα μου και όλο μου το είναι συγκλονίστηκε... Η γλώσσα του βρήκε αμέσως την δική μου και βόγκηξε με ένα περίεργο βογκητό που δεν είχα ακούσει να βγαίνει ποτέ ξανά από μέσα του... Ήταν ένα βογκητό πόνου... που με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου για να τον κοιτάξω με απορία... αλλά εκείνος χαμένος μέσα στο κόσμο του δεν το αντιλήφτηκε και με περισσότερο πάθος καθώς τα χέρια του σφίχτηκαν με μεγαλύτερη δύναμη γύρω από το κορμί μου, με έκαναν να παρασυρθώ στο δικό του πάθος και να παραμερίσω κάθε λογική σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου εκείνην την στιγμή.

«Είσαι μόνο δική μου» εξωτερίκευσε με βαθιά φωνή από το πάθος του και το φιλί του έγινε πιο βαθύ... πιο απαιτητικό που με έκανε να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Γέρνοντας το κεφάλι μου προσπάθησα να πάρω όσα περισσότερα μπορούσα μέσα από αυτό το φιλί και όσο εκείνος το βάθυνε, τόσο έκανε το κορμί μου να τρέμει από προσμονή... Καιγόμουν ολόκληρη, τον ήθελα να με κατακτήσει έτσι ακριβός όπως ήταν, αλλά περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη φορά, ήθελα εγώ να είμαι αυτή που θα του δώσει και όχι να του πάρει... και με αυτήν την σκέψη άρχισε το κορμί μου να παίρνει φωτιά και να τρίβεται πάνω στο κορμί του... Άλλο ένα βογκητό πόνου ξέφυγε από τα χείλια του και για λίγο σταμάτησε να με φιλάει αλλά εγώ δεν σταματούσα.

Κολλώντας τον πάνω στα πλακάκια... άρχισα να κατηφορίζω το κεφάλι μου πιο χαμηλά ενώ τα χέρια μου βρέθηκαν σε εγρήγορση και καθώς του κατέβαζα το μαγιό του, τα χείλια μου ανεξέλεγκτα συνέχιζαν να κατηφορίζουν προς το αντικείμενο του πόθου μου και εκείνος άρχισε να αγκομαχά με την ανάσα του να επιταχύνεται επικίνδυνα... αλλά ούτε τότε σταμάτησα.

Φτάνοντας στο κάτω του κεφάλι... βάζοντας τα χέρια μου πάνω στους γλουτούς του... τον ανάγκασα να ανασηκωθεί από την επιφάνεια του νερού και μόλις ένιωσε τα χείλια μου να τον τυλίγουν, σύριξε σιγανά και ακολουθώντας τον παλμό που του έδινα με τα χέρια μου πάνω στην μέση του, με βοήθησε κινώντας το κορμί του μέσα έξω από το νερό ενώ εγώ έδινα όλον μου τον εαυτό βουτώντας το κεφάλι μου, χωρίς να με νοιάζει το νερό που έμπαινε μέσα στο στόμα μου.

Ήταν πραγματικά μια εμπειρία εξωπραγματική... Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα είχα τα κότσια να κάνω κάτι τέτοιο... αλλά ήμουν τόσο αναμένει εκείνην την στιγμή που δεν με ένοιαζε τίποτα... Ήθελα να του δώσω τα πάντα... τον ίδιο μου τον εαυτό... ακόμα και την καρδιά μου αν εκείνος το ήθελε... αλλά δεν μπορούσα να εξωθήσω τα πράγματα στα άκρα... ήδη είχα πάρει αυτό που εκείνος σε άλλη περίπτωση τώρα θα έπρεπε να με κάνει να το πληρώσω που τόλμησα έστω και να το σκεφτώ να το πω... και όμως δεν το έκανε... μου το χάρισε απλόχερα και αυτό για άλλη μια φορά δεν μπορούσα να το αγνοήσω.

Οι κινήσεις μας γινόντουσαν όλο και πιο γρήγορες και μέσω της ανάσας του, μου δήλωνε ότι δεν ήθελε πολύ για να τελειώσει, αλλά και πάλι βλέποντας ότι αυτό είχα ανάγκη να κάνω... εκείνος δεν με σταματούσε... Ήθελε να μου δώσει το πράσινο φως, να μου χαρίσει αυτό που εγώ είχα ανάγκη... και κλέβοντας την ευκαιρία συνέχισα με περισσότερο πάθος ενώ την στιγμή που τον ένιωσα να τρέμει πήρα μια βαθιά ανάσα και αφού την κράτησα... βούτηξα το κεφάλι μου μέσα στο νερό και προσπάθησα να του χαρίσω την υπέρτατη απόλαυση όπως εκείνος μου την είχε προσφέρει λίγο πριν με το φιλί του.

Τα υγρά του άρχισαν να πλημμυρίζουν το στόμα μου... αλλά εγώ δεν είχα άλλη ανάσα... τα πνευμόνια μου επιζητούσαν απεγνωσμένα για λίγο αέρα αλλά εγώ δεν τα παρατούσα... Ήθελα να του χαρίσω τα πάντα και αν ήταν ο μόνος τρόπος, θα το έκανα ξανά και ξανά αδιαμαρτύρητα... Νιώθοντας ότι εκείνος δεν είχε τίποτα άλλο να μου δώσει... σήκωσα το κεφάλι μου και πιάνοντας το, προσπάθησα να βάλω λίγο αέρα στα πνευμόνια μου... Τα χέρια του αμέσως τυλίχτηκαν γύρω μου και φέρνοντας με κοντά του, με έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του... Κάτι μου έλεγε αλλά εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι... Τα αυτιά μου βούιζαν τόσο πολύ από την έξαψη και το πάθος που δεν ήξερα που βρισκόμουν... Το μόνο που ένιωθα ήταν τα τρυφερά του χάδια και τα απανωτά του φιλιά που με αποτελείωναν και ήταν το μόνο που ήθελα εκείνην την στιγμή... όλα τα άλλα ήταν πλέον περιττά.

Haunted Love "71 Το ένα λάθος μετά το άλλο"

Μπέλλα

Παγιδευμένη... Ακριβός αυτό ένιωθα... παγιδευμένη σε μια δύνη συναισθημάτων που δεν είχαν τελειωμό... Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω με τίποτα αυτό που τα μάτια μου είχαν δει... Τέτοια κοροϊδία πια;... Τέτοια;

Το κινητό μου είχε σπάσει στα τηλεφωνήματα... Ήξερα ότι μέχρι να σκοτεινιάσει εκείνος δεν μπορούσε να έρθει στο δωμάτιο μου και αυτό μου έδινε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τα μέσα μου πριν τον αντιμετωπίσω για άλλη μια φορά... Αλλά τι να ξεκαθαρίσω που όλα είχαν γίνει ένα κουβάρι που όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να το ξεμπερδέψω με τίποτα.

Δεν μπορούσα να το διανοηθώ... ένιωθα τόσο άσχημα που δεν είχα ιδέα πως να το χαλιναγωγήσω... Πως να συνεχίσω να είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που το μόνο που μπορούσε να μου δώσει ήταν πόνο και εξευτελισμό... Δεν νοιαζόταν για μένα... δεν ήμουν τίποτα για εκείνον... Από την άλλη για μένα ήταν τα πάντα... Σκατά ρε Μπέλλα σκατά πια... πως μπόρεσες να το επιτρέψεις αυτό;... Πως μπόρεσες να αφήσεις τον εαυτό σου τόσο εκτεθειμένο;

Ήξερα πολύ καλά ότι έπρεπε να φρενάρω τον εαυτό μου και να μείνω μακριά του συναισθηματικά αλλά που να τον πάρει και να τον σηκώσει... γιατί έπρεπε να είναι τόσο ερωτεύσημος;... Γιατί έπρεπε κάθε του κίνηση να με κάνει να λυγίζω και να πέφτω όλο και βαθιά στα δίχτυα του;... Είμαι τόσο ηλίθια πια;... Τόσο;

Με είχε πληγώσει βαθιά... με είχε κάνει να βιώσω τον υπέρτατο πόνο και πάλι αντί να είμαι θυμωμένη μαζί του... ήμουν τόσο θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν είχα ιδέα τι να κάνω γι αυτό... Ήμουν δυνατή... πρέπει να είμαι δυνατή... έμπλεξα σε μια ζωή που δεν θα είναι ποτέ για μένα και όμως ποτέ ξανά στην ζωή μου δεν ένιωθα πιο δυνατή... πιο ο εαυτός μου... Μέσα από τα όσα συζητήσαμε με τον Ζωρζ κατάλαβα πολλά περισσότερα, κατάλαβα πόσο εκείνος με προστατεύει με κάθε δυνατό τρόπο... πως προστατεύει τα ίδια μου τα συναισθήματα για να μην με καταστρέψει και αυτό δεν μπορούσα να το αγνοήσω... Έκανε τα πάντα μόνος του, μόνο και μόνο για να μην υποστώ τις συνέπειες... έμπαινε πάντα στην μέση για να μην χάσω τον εαυτό μου... μην μπλεχτώ στα μαύρα τους δίχτυα και πληγωθώ και εγώ τι έκανα;... Το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω για μένα... πήγα και έπεσα μόνη μου στα δίχτυα τους και τώρα ήμουν πιο μπερδεμένη από ποτέ.

Το κινητό μου χτύπησε για άλλη μια φορά... Δεν το σήκωσα, το άφησα να χτυπάει μέχρι που έκλεισε και έμεινα να κοιτώ το κενό με τα μάτια μου να δακρύζουν μέχρι που ήρθε μήνυμα ότι είχα φωνητικό μήνυμα...


«Σήκωσε το, το γαμημένο... σήκωσε το επιτέλους» άκουγα την φωνή του να λέει... ήταν νευριασμένος... «Σήκωσε το... που να με πάρει και να με σηκώσει... σήκωσε το... Γαμώ την τύχη μου γαμώ» συνέχιζε και ένιωσα όλη την αγανάκτηση του να αντικατοπτρίζεται από τα ίδια του τα λόγια και κλείνοντας το κινητό τα δάκρυα μου καυτά άρχισα να τρέχουν με περισσότερη ορμή.

Πως μπορούσα να είμαι δίπλα του και να μείνω αλάβωτη;... Πως μπορούσα να συνεχίζω να κοροϊδεύω τον ίδιο μου τον εαυτό;... Αυτός ήταν παντοδύναμος... έκανε ότι ήθελε... και εγώ;... Εγώ τι;... Θα είμαι πάντα η γλάστρα του;... Μια μηχανή του σεξ για όποτε του σηκωνόταν και θα το δεχόμουν έτσι απλά;... Ενώ εκείνος θα γύριζε από εδώ και από εκεί και θα μοιράζει τον εαυτό του... γιατί αυτό απαιτεί η κωλοδουλειά του;

Δεν ήμουν χαζή... είχα καταλάβει ότι τα περίεργα ραντεβουδάκια του δεν ήταν καθόλου αθώα... αλλά που να με πάρει... κάθε φορά που γύριζε δεν μπορούσα να αγνοήσω το πόσο νευριασμένος ήταν μετά από αυτά... δεν μπορούσα να αγνοήσω το πόσο με επιζητούσε... το πόσο διψασμένος ήταν για τα χάδια μου... την τρυφερότητα μου... τα φιλιά μου για να λυτρωθεί... για να νιώσει καλύτερα... και αυτό πάντα με παραξένευε περισσότερο... πάντα με έκανε να νιώθω ότι με κάποιον τρόπο ένιωθε εξαρτημένος από μένα... Υπήρχαν μέχρι και στιγμές που με έκανε να νιώθω ότι μέσα από την δίψα του για μένα, υπήρχαν και κάποια συναισθήματα που εκείνος εξέφραζε αλλά αμέσως το απέρριπτα γιατί τον ήξερα πολύ καλά ώστε να ξέρω ότι παραλογίζομαι... Εκείνος ποτέ δεν θα νιώσει τίποτα περισσότερο... ή ακόμα και να νιώσει σίγουρα θα τα θάψει ξανά βαθιά μέσα του γιατί για εκείνον τα πάντα είναι η κωλοδουλειά του και κανένας άλλος... Και εγώ;... Εγώ τι;... Τι πρέπει να κάνω γι αυτό;... Να τον αφήσω να με κοροϊδεύει μπροστά στα μούτρα μου;... Να τον αφήσω να με εξευτελίζει με τον χειρότερο τρόπο;... Να τον αφήσω να είναι αυτό που είναι για να νιώθει εκείνος καλά, ενώ εγώ μέσα μου βράζω από θυμό και αγανάκτηση;... Τι διάολο να κάνω;... Τι μπορώ να κάνω;

Παγιδευμένη... ακριβός αυτό νιώθω... αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα... ή μήπως μπορώ;... Και βέβαια μπορώ... εφόσον δεν μπορώ να τον φτύσω στην μούρη και να σηκωθώ να φύγω... τότε θα επιβάλω την παρουσία μου, είτε του αρέσει, είτε όχι... και αυτό ακριβός θα κάνω.

Παίρνοντας τα πάνω μου... πήρα την κάρτα του δωματίου μου και κατέβηκα κάτω στην είσοδο... με την άκρη του ματιού μου τον είδα να βγαίνει από την τραπεζαρία αλλά δεν του έριξα ούτε μια ματιά... Ζήτησα από την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου να μου κλείσουν ένα ραντεβού με κομμωτή και μακιγιέρ και μόλις με ενημέρωσαν ότι είχα 2 ώρες μέχρι το ραντεβού μου, πήγα στην τραπεζαρία και παράγγειλα ένα χορταστικό μενού και έκατσα με την άνεση μου και έφαγα με το κεφάλι ψιλά ενώ μέσα μου, καθώς το σχέδιο μου προχώραγε μια χαρά, άρχισα να χαμογελώ με περισσότερη αυτοπεποίθηση... Και ο καλύτερος ας κερδίσει... Είπα μέσα μου και έκλεισα τελείως το κινητό για να μην με αποσπά από τις σκέψεις μου.

Καθώς έβγαινα από το δωμάτιο μου για να κατέβω στην είσοδο όπου με περίμενε ο Ζωρζ, το κινητό μου δεν άργησε να χτυπήσει... ΕΝΤ σας καλεί... χαμογέλασα με ικανοποίηση και απατώντας στην κλήση το έβαλα στο αυτί μου.

«Πας κάπου;» ρώτησε αμέσως πριν προλάβω να απαντήσω και το χαμόγελο μου έγινε πιο πλατύ.

«Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς... τι πίστευες ότι θα καθόμουν σαν άδειο κουφάρι να την περάσω μέσα σε ένα ψυχρό δωμάτιο να περιμένω τον ακέφαλο καβαλάρη να έρθει να με γαμήσει για το καλό του χρόνου μετά από τις αηδιαστικές του περιπτύξεις με μια άλλη;» τον ρώτησα κυνικά και άκουσα τα δόντια του να τρίζουν.

«Μπέλλα μην τραβάς το σκοινί... γύρνα στο δωμάτιο σου τώρα...»

«Αλλιώς τι;» τον διέκοψα βαριεστημένα και έμεινε για λίγο σιωπηλός... «Ακριβός... δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό... Γι αυτό σάλτα πηδήξου αγοράκι μου... και μην με ξαναενοχλήσεις»

«Μπέλλα...» πήγε πάλι να με σταματήσει αλλά εγώ είχα πάρει την απόφαση μου... θα τα έπαιζα όλα για όλα και ότι θέλει ας γίνει.

«Εσύ ήθελες να γίνω άνθρωπος... τώρα ρούφα το αυγό σου και σταμάτα τις ψευτοαπηλές σου γιατί δεν περνάνε σε μένα πια... Α και που είσαι... μην κάνεις καν τον κόπο να έρθεις στο δωμάτιο μου για να κοιμηθείς... γιατί το πιθανότερο θα είναι να μην με βρεις μόνη» χόντρυνα την κατάσταση και του έκλεισα το κινητό στην μούρη πριν προλάβει εκείνος να πει κάτι άλλο και φτάνοντας στο λόμπι... μόλις είδα τον Ζωρζ να με κοιτάει, πήγα κοντά του και τείνοντας το χέρι μου προς το μέρος του, εκείνος το φίλησε με τον πιο γλοιώδες τρόπο και κατέπνιξα όλη την αηδία που ένιωσα μέσα μου με ένα ζεστό χαμόγελο.

«Όλα καλά;» ρώτησε και του χαμογέλασα πιο δελεαστικά.

«Καλύτερα δεν θα μπορούσαν να ήταν» ανταποκρίθηκα και μόλις μου χαμογέλασε με πήρε αγκαζέ και άρχισε να με παρασέρνει προς το αμάξι του... Τι διάολο κάνω;

Έντουαρτ

Με είχε βγάλει από τα ρούχα μου... πως τολμούσε να μου το κάνει αυτό;... Πως μπορούσε να μου το παίζει τσουλάκι;... Εντάξει καταλαβαίνω ότι ήταν πληγωμένη... αλλά δεν είχε ιδέα τι έκανε... δεν είχε ιδέα που έμπλεκε και εγώ δεν μπορούσα να το σταματήσω όσο και να προσπαθούσα... γιατί την ήξερα καλά... το πείσμα της ξεπέρναγε τον ίδιο της τον εαυτό... και αν έβαζε κάτι στο μυαλό της δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την σταματήσω.

Μόλις στην περιφερειακή μου όραση... την είδα να μπαίνει αγκαζέ με τον Ζωρζ φορώντας την κατακόκκινη της τουαλέτα, η καρδιά μου σταμάτησε στην μέση... Πως μπορούσε να μου το κάνει αυτό;... Γιατί κατέστρεφε τα πάντα για ένα πείσμα;... Η Δήμητρα δίπλα μου, καταλαβαίνοντας το πάγωμα μου γύρισε, προς το μέρος που η ματιά μου είχε κολλήσει, μόλις είδε να τους κοιτώ γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε υποψιασμένη.

«Τους ξέρεις;» ρώτησε και παίρνοντας απρόθυμα την ματιά μου από πάνω τους, γύρισα και την κοίταξα αδιάφορα.

«Όχι... εσύ;» την ρώτησα και παίρνοντας το ποτήρι μου, ήπια μια γερή γουλιά κοιτώντας την έντονα και εκείνη ξεροκατάπιε... Φυσικά τι θα έλεγε;

«Όχι» απάντησε μονολεκτικά και βάζοντας την ουρά στα σκέλια, άρχισε να αερολογεί ακατάπαυστα για να μου αποσπάσει την προσοχή αλλά εγώ δεν άκουγα λέξη από όσα έλεγε... Με το μυαλό μου να είναι σε εκείνη... δεν ήξερα καν για πιο θέμα μιλάγαμε αλλά λίγο με ένοιαζε... Η δουλειά είχε γίνει... εκείνη είχε εκτεθεί... και βλέποντας τον άλλον να έχει νέο θύμα... ήξερε πλέον ότι την είχε πατήσει άσχημα.

«Cullen que de nos parties?»
«Κάλλεν πως από τα μέρη μας;» είπε ο Ζωρζ, σταματώντας μπροστά μας, κάνοντας επίδειξη την νέα του κατάκτηση και η Δήμητρα με κοίταξε με ένα κατηγορηματικό βλέμμα που τα έλεγε όλα... “Υποτίθεται ότι δεν τους ήξερες”

« Les connus, tu sais maintenant»
«Τα γνωστά, ξέρεις τώρα» του απάντησα αδιάφορα και εκείνος χαμογέλασε με ικανοποίηση, νομίζοντας ο μαλάκας ότι μου την είχε φέρει αλλά που να ήξερε;... Ή μήπως ήξερε;

«Συγνώμη δεν σας σύστησα» συνέχισε εκείνος και γύρισε προς την Μπέλλα... «Να σας συστήσω την Γοζέ Κγόνεμπουρκ... Γοζέ από εδώ είναι ο Έντουαρτ Κάλλεν...» μας σύστησε και τείνοντας το χέρι της, το δέχτηκα με μεγάλη ικανοποίηση... Ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι από τις γυναίκες που θα πήγαινε έτσι απλά με τον οποιοδήποτε, μόνο και μόνο για ένα πείσμα... αλλά η επιβεβαίωση ήταν μεγαλύτερη και από ικανοποίηση... Από την στιγμή που δεν του έδωσε το κανονικό της όνομα... τώρα περισσότερο από πριν ήξερα ότι κάτι άλλο είχε στο μυαλό της και δεν κρύβω ότι ανυπομονούσα να μάθω το τι... «Και από εδώ μια συνάδελφος η Δήμητγά...»

«Ναι γνωριστήκαμε το πρωί...» τον διέκοψε η Μπέλλα και της έτεινε το χέρι της με ένα τεράστιο ζεστό χαμόγελο... «Τι κάνεις;» ρώτησε και η Δήμητρα δίπλα μου άρχισε να αφρίζει.

«Πολύ καλά, σε ευχαριστώ» ανταποκρίθηκε εκείνη ακόμα αβέβαιη για το πως να αντιδράσει και ο Ζωρζ ξαναπήρε τον λόγο.

«Σας εύχομαι να πεγάσετε καλά... και Δήμητγα ελπίζω να κατάλαβες ότι δεν είσαι μέσα... Η Γόζε μόλις σε αντικατέστησε» της είπε και η Δήμητρα δίπλα μου κοίταζε μια εμένα και μια τον Ζωρζ μπερδεμένη.

«Ζωρζ εγώ»

«Εσύ μωγό μου είσαι τγομεγά επιγεπής και σε είχα πγοηδοποιήσεί... τώγα μας συγχωγείτέ... αλλά έχουμε σχέδιά που δεν μπογούν να πεγιμένούν» είπε το λαμόγιο και βάζοντας το χέρι του γύρω από την μέση της Μπέλλας μου, άρχισε να την παρασέρνει προς το τραπέζι τους και δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα και δεν σηκώθηκα απάνω, να του το κόψω από την ρίζα.

Τι διάολο έλεγε;... Αντικατέστησε την Δήμητρα με την Μπέλλα;... Αυτό ήταν το σχέδιο της;... Να πάει με το λαμόγιο που θα την έκανε πόρνη από την πρώτη βραδιά, εκδίδοντας την από εδώ και από εκεί ανεξέλεγκτα;... Αυτό ήθελε;

«Τα έκανες όλα αυτά για να μου χαλάσεις την δουλειά;» με ρώτησε η Δήμητρα και γύρισα απρόθυμα την ματιά μου προς το μέρος της.

«Λυπάμαι μωρό μου άλλα έτσι πάει... Ας πρόσεχες να μην είσαι τόσο επιρρεπής» της απάντησα κυνικά καθώς σήκωνα το ποτήρι μου για να πιο μια γουλιά από το ποτό μου και εκείνη κοκκίνισε από τον θυμό της.

«Απαιτώ να με αποζημιώσεις γι αυτό»

«Οπωσδήποτε δεν θα το ξεχάσω» την ειρωνεύτηκα και πετώντας την πετσέτα της πάνω στο τραπέζι με κοίταξε εκνευρισμένα.

«Θα μου το πληρώσετε και οι δύο αυτό... δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό...» ξεκίνησε της απειλές της και την κοίταξα επιβλητικά και για λίγο τα χρειάστηκε αλλά δεν έχασε αμέσως την ψυχραιμία της.

«Άκου να σου πω τσουλάκι... εμένα δεν τολμάει να με απειλεί κανείς... Δες το σαν ευκαιρία να ξαναφτιάξεις την ζωή σου... Πάρτην και κάντηνα από αυτή την βρωμοζωή που δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει... και μην σε ξαναδώ μπροστά μου γιατί εγώ δεν είμαι σαν τον Ζωρζ σου... εγώ είμαι πολύ χειρότερος» της είπα με τραχιά αλλά ήρεμη φωνή και με κοίταξε καλά, καλά.

«Σάλτα πηδήξου μαλάκα» ήταν το μόνο που βρήκε να μου γυρίσει και παίρνοντας την τσάντα της, με όση αξιοπρέπεια της είχε απομείνει, σηκώθηκε να φύγει... Δεν της έριξα ούτε ένα βλέμμα.

Όσο αφορά την Μπέλλα... συνέχιζε απτόητη την παράσταση της γελώντας και πίνοντας με το λαμόγιο, χωρίς να μου ρίχνει ούτε μια ματιά... από την άλλη ο Ζωρζ όλο ικανοποίηση στην ματιά του, δεν έχανε ευκαιρία να την χουφτώνει και τα νεύρα μου άρχιζαν να τα παίζουν καθώς δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω μπροστά σε αυτό το θέαμα... Θα έπρεπε να σηκωθώ και να φύγω για να την αφήσω να βγάλει το φίδι από την τρύπα μόνη της για να δει την γλύκα... αλλά γαμώτη μου δεν μπορούσα να το κάνω αυτό... Ήξερα πολύ καλά ότι η ίδια ήθελε να ξεφύγει από όλο αυτό... και προς μεγάλη μου έκπληξη... αντί να είμαι θυμωμένη μαζί της... μια ακατανίκητη επιθυμία με έκανε να θέλω να την σώσω από όλο αυτό.

Σε ένα ταγκό, ο Ζωρζ την τράβηξε στην πίστα να χορέψουν και το ποτήρι μου ξεχείλισε... Δεν ήμουν τόσο μαλάκας ώστε να κάτσω να τους βλέπω να λικνίζονται κολλητά ο ένας πάνω στον άλλον και να χαριεντίζονται μπροστά στα μούτρα μου... και έτσι σηκώθηκα και πήγα προς την τουαλέτα για να αναδιοργανώσω τις σκέψης μου... Ήθελα σαν τρελός να την αρπάξω από το μαλλί και να την σύρω έξω αλλά με τον άλλο να καραδοκεί, μόνο κακό θα έκανα αυτήν την στιγμή... και αύριο έπρεπε να δώσουμε την παράσταση μας... τι σκατά θα κάνω τώρα;... Πως διάολο θα την πάρω από εδώ χωρίς να πάρει ο άλλος χαμπάρι ότι είναι μαζί μου;

Βγαίνοντας από την τουαλέτα την βρήκα να είναι στον διάδρομο έτοιμη να μπει στις γυναικείες τουαλέτες και για μια στιγμή που θα μπορούσε να φαντάζει αιώνια, μείναμε και οι δύο να κοιταζόμαστε χωρίς κανένα συναίσθημα... Ήταν τόσο όμορφη που θα κόλαζε και άγιο... με την κατακόκκινη της τουαλέτα να αγκαλιάζει τις θελκτικές της καμπύλες, τόσο θηλυκά που αμέσως τα πάντα μέσα μου ξεσηκώθηκαν και δεν είχα ιδέα πως να καταφέρω να φρενάρω όλα τα συναισθήματα που είχε ξεσηκώσει μέσα μου.

Δεν σκέφτηκα... αμέσως την τράβηξα και την έκλεισα μέσα στην τουαλέτα των αντρών και βάζοντας την μέσα σε μια άδεια τουαλέτα, την κόλλησα πάνω στα πλακάκια και την κοίταξα έντονα.

«Γιατί μου το κάνεις αυτό;... Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι πια;... Έχεις ιδέα που πας να μπλέξεις;» την ρώταγα ακατάπαυστα και εκείνη με κοίταξε σαν να κοίταζε κάποιον εξωγήινο.

«Δεν είσαι θυμωμένος;» ρώτησε δύσπιστα και αυτό για λίγο την έκανε να νευριάσει αντί να την καθησυχάσει όπως θα έπρεπε.

«Δεν είμαι ηλίθιος ξέρεις... Ξέρω γιατί το κάνεις, αυτό που εσύ δεν ξέρεις, είναι που πας να μπλέξεις» της είπα ωμά και με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα από την έκπληξη.

«Δεν έχω λόγια πια... Δεν μπορώ να σε πιάσω πουθενά» είπε με παράπονο και γέλασα απηυδισμένα.

«Μπέλλα σύνελθε και σήκω και φύγε από εδώ»

«Δεν έχω να πάω πουθενά... περνάω πάρα πολύ καλά και δεν θα σε αφήσω να μου χαλάσεις την βραδιά επειδή ξέμεινες από το γκομενάκι σου... Αρκετά μου χάλασες τα Χριστούγεννα, δεν θα μου χαλάσεις και την πρωτοχρονιά» μου πέταξε στα μούτρα για να με πικάρει αλλά δεν μάσησα μια.

«Και προτιμάς να μείνεις με αυτόν τον μαλάκα μόνο και μόνο για ένα πείσμα και στο τέλος να μην ξέρεις από που να φύγεις... από το να γυρίσεις στο ξενοδοχείο μαζί μου;... Τράβα τότε κοντά του... αλλά όταν θα σου την πέσει κακομοίρα μου για να σε γαμήσει... μην με πάρεις τηλέφωνο να έρθω να σε σώσω γιατί δεν πρόκειται να το κάνω... Και ελπίζω να σε στριμώξει σε καμία γωνία για να δεις πως είναι να σε χρησιμοποιούν σαν τσουλάκι μπας και στρώσει το κεφάλι σου... γιατί εγώ μάλλον δεν ήμουν αρκετά πιστικός... Αλλά ένα να έχεις στο χοντροκέφαλο σου... Αν πας μαζί του τελειώσαμε... και βγάλτα πέρα μόνη σου... Αρκετά έκανα τον μαλακά για πάρτη σου... τέρμα τα καραγκιοζιλίκια» της δήλωσα και εκείνη με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος.

«Είσαι το κάτι άλλο... Ναι φυσικά... αν πας μαζί του τελειώσαμε... εγώ τι θα έπρεπε να πω;» το γύρισε στην επίθεση και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Μπέλλα σοβαρέψου... είναι μέρος της δουλειάς μου... δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Δεν πάω μαζί τους... της αφήνω να παίξουν λίγο και αυτό είναι όλο»

«Ναι και τώρα το έσωσες» μου γύρισε και αναστέναξα.

«Μην καταστρέφεις τα πάντα για ένα πείσμα... Λογικεύσου» την προειδοποίησα και εκείνη προσπάθησε να με απωθήσει από πάνω της.

«Παράτα με» είπε αμυντικά και με έσπρωξε μακριά της.

«Αυτό θες πραγματικά, να σε παρατήσω;» την ρώτησα και με κοίταξε για μια στιγμή αναποφάσιστη.

«Ναι... θέλω να με παρατήσεις... βαρέθηκα να με κοροϊδεύεις κατάμουτρα... βαρέθηκα αυτόν τον γλοιώδη κόσμο σου... βαρέθηκα να τρώω συνέχεια στην μούρη όλη αυτήν την κοροϊδία, τον εξευτελισμό και πάντα να βγαίνεις και λάδι από απάνω... Είναι μέρος της δουλειάς μου Μπέλλα και κουραφέξαλα... και από μένα τι ακριβός θες... να κάτσω να τα φάω και να σου πω και ευχαριστώ από πάνω;»

«Θέλω να με εμπιστευτείς Μπέλλα... ξέρεις ότι μπορώ να σε προστατέψω από όλες αυτές τις αηδίες... ξέρεις ότι δεν είμαι σαν και εκείνον... δεν πρόκειται ποτέ να σου φερθώ σαν να είσαι κανένα τσουλάκι»

«Αυτό είναι το πρόβλημα Έντουαρτ... κάθε φορά που σε εμπιστεύομαι καταλήγουμε στο ίδιο σημείο... Κάθε φορά που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή είναι η ζωή για σένα... τόσο περισσότερο με πληγώνει... και δεν το αντέχω άλλο» έλεγε με πείσμα και δεν είχα ιδέα τι να κάνω για την μεταπείσω... να πω ότι την αδικώ;

«Μπέλλα σκέψου το... μην καταστρέψεις τα πάντα για ένα πείσμα... Θα γυρίσω στο ξενοδοχείο... αν θες ακόμα να είμαστε μαζί... έλα να με βρεις στην πισίνα... αλλιώς βρες τρόπο να γυρίσεις μόνη σου» της είπα και εκείνη με κοίταξε δύσπιστα

«Πάλι με απειλείς;... Πως τολμάς;»

«Εσύ το επέλεξες αυτό όχι εγώ... Δεν θα κάνω και τον μαλάκα από πάνω» της γύρισα και πριν προλάβει να πει τίποτα άλλο... άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω για να της δώσω το περιθώριο να το σκεφτεί πιο ήρεμα.

Ήξερα πολύ καλά ότι θα σκεφτεί λογικά αν της έδινα το περιθώριο να σκεφτεί μόνη της... αλλά δεν μπορούσα και να το διακινδυνεύσω και την στιγμή που πέρασα από το τραπέζι τους, σταμάτησα μπροστά στον Ζωρζ και έκατσα στην καρέκλα που ήταν απέναντι του.

«Άκου να σου πω λαμόγιο... ότι και να ετοιμάζεις ξέχνα το... Αν θες τα χέρια σου ακέραια... κράτα τα μακριά από την Ροζέ... αλλιώς δεν σου εγγυώμαι ότι θα τα έχεις για πολύ ακόμα» τον απείλησα και με κοίταξε δύσπιστα.

«Τολμάς να με απειλείς;»

«Τολμάς να αμφισβητείς τα λόγια μου;» τον ρώτησα πίσω και αμέσως εκείνος μαζεύτηκε ενώ κοίταζε για λίγο γύρω του.

«Τι θέλεις;» τελικά υποχώρησε και τον κοίταξα με ικανοποίηση.

«Μακριά από την Ροζέ... δεν είναι για τα μούτρα σου»

«Για αντάλλαγμα θέλω την Όρκα» είπε αμέσως και ανασήκωσα τους ώμους μου.

«Δικιά σου» του είπα και ζάρωσε τα φρύδια του με δυσπιστία.

«Μου την δίνεις έτσι απλά... για ένα γκομενάκι;»

«Δεν είμαι τόσο ηλίθιος σαν και εσένα... Η δουλειά μου εδώ τελείωσε... πάρτη και τρίψτην στα μούτρα σου... εγώ δεν την χρειάζομαι άλλο»

«Πότε γε μαλάκα πγόλαβες;»

«Καλή διασκέδαση... και η συμφωνία ισχύει άσχετο του αποτελέσματος» του δήλωσα και εκείνος με κοίταξε εκνευρισμένος... «Αυτά παθαίνεις όταν έχεις στο μυαλό σου τα γαμήσια φιλαράκο... τώρα βγάλτα πέρα μόνος σου» του είπα κυνικά και σηκώθηκα όρθιος.

«Δεν τελειώσαμε ακόμα» δήλωσε και γέρνοντας προς το μέρος του τον έπιασα από τα πέτα του.

«Θα τελειώσουμε όταν το πω εγώ... Κάνε τώρα την δουλειά σου μόνος και μην σε ξαναδώ να την γυροφέρνεις γιατί την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο ελαστικός μαζί σου... Έγινα κατανοητός;» του είπα και εκείνος κατένευσε ενώ κοίταζε για λίγο γύρω του μην χαλάσει και την μόστρα του... ο μαλάκας... «Καλός» συμπλήρωσα και αφήνοντας τον, κίνησα για να φύγω... ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα την Μπέλλα να είναι παγωμένη στην θέση της και να μας κοιτά σοκαρισμένη... Δεν της έριξα ούτε μια ματιά... έπρεπε τώρα να τρέξω να σώσω ότι μπορούσα.

Haunted Love "70 3η Αποστολή : Σκληρή πραγματικότητα"

Όλα ήταν έτοιμα για την μεγάλη βραδιά... και καθώς δεν ήθελα η Μπέλλα να βαλαντώσει με την μοναξιά της, ιδίως εφόσον θα έπρεπε να την αφήσω μόνη πρωτοχρονιάτικα... σκέφτηκα να φύγουμε δύο μέρες πιο νωρίς ώστε να μπορέσω να εκπληρώσω την επιθυμία της και να την πάω και στο χωριό του Άι Βασίλη που τόσο ήθελε... Η χαρά της δεν περιγράφετε... έκανε σαν πεντάχρονο που του χάριζες όλον τον κόσμο... τόσο μαγεμένη, πραγματικά, δεν την είχα ξαναδεί ποτέ ξανά... όσο για την ανταμοιβή μου, αυτή και αν ήταν έκπληξη... πραγματικά εκείνο το βράδυ τα έδωσε όλα... το πόσο το ευχαριστήθηκα δεν λέγετε.

Όμως είχα έρθει για μια αποστολή και το μυαλό μου έπρεπε να το έχω καθαρό... Δεν θα ήταν τίποτα για μένα μιας και είχα κάνει ήδη την προετοιμασία από πριν φύγουμε... αλλά όσο να το πεις, ποτέ δεν ξέρεις και όπως πάντα ήθελα όλα να είναι άψογα.

Η αποστολή ήταν τόσο απλή... Θα την έπεφτα στην προσωπική μασέρ του μεγαλοκαρχαρία που ήταν η συνεργάτιδα του Ζωρζ που επίσης έκανε τον μασέρ για να την πέσει στην Όρκα για να την ξελογιάσει... Θα του την έκλεβα με συνοπτικές διαδικασίες και αφού θα ήταν ελεύθερο το πεδίο από εκεί... θα έριχνα την Μπέλλα δίπλα στον μεγαλοκαρχαρία και η Όρκα προκειμένου να μην τον χάσει, θα τους γινόταν κολλιτσίδα και έτσι εγώ θα μπορούσα άνετα να τρυπώσω στο δωμάτιο τους και να αλλάξω τους πίνακες, την επόμενη της πρωτοχρονιάς, στην επέτειο τους που θα κάνανε την μεγάλη γιορτή για να δείξουν σε όλον τον κύκλο τους, το πόσο ευτυχισμένοι ήταν... Μην ξεράσω τώρα... Τόσο εύκολα και τόσο απλά... τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

Μπαίνοντας στο ραντεβού που είχα με την συνεργάτιδα του Ζωρζ, κοίταξα την κοπελίτσα που ετοίμαζε τα διάφορα έλαια πάνω στο τραπέζι που είχε δίπλα από τον κρεβάτι για μασάζ και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Εντάξει δεν μπορείς να την πεις και αδιάφορη... ήταν σίγουρα πιο ψιλή από την Μπέλλα αλλά στο σώμα δεν απείχαν και πολύ... με τουρλωτό γυμνασμένο κωλαράκι, λεπτά ντελικάτα πόδια με ίχνος κυτταρίτιδας... λεπτούλα μέση και πλούσιο στήθος να χώσεις το κεφάλι σου στο ενδιάμεσο και να χαθείς μέσα τους να το ευχαριστηθείς... με ένα τελείως baby face πρόσωπο με σαρκώδη χειλάκια που τα τόνιζε με ένα κατακόκκινο λιπ γκλος... με καστανά αμυγδαλωτά ματάκια και καστανά μαλλιά στο ύψος του ντελικάτου της λαιμού... να το βλέπεις και να λες αυτό είναι μωρό για να περάσεις την ώρα σου ευχάριστα... αλλά έχοντας στο μυαλό μου το κορμάκι και το πρόσωπο της Μπέλλας μου... μπροστά της αυτή δεν έπιανε μια... τουλάχιστον θα μπορούσα να κλείσω τα μάτια και να σκέφτομαι την Μπέλλα μου για να καυλώσω όσο εκείνη θα έκανε τα δικά της... σκέφτηκα και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση άρχισα να την πλησιάζω.

«Καλημέρα» είπα και εκείνη αναπήδησε μιας και δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου και μόλις γύρισε προς το μέρος μου για μια στιγμή κόλλησε και με κοίταξε καλά, καλά από πάνω μέχρι κάτω δαγκώνοντας το κάτω της χείλος... Καλό αυτό δεν άργησε να τσιμπήσει... είχαν δίκιο οι πληροφορίες που είχα πάρει για εκείνην... τρομερά επιρρεπής... τέλεια για μένα.

«Καλημέρα σας» είπε καθώς ήρθε πιο κοντά μου τείνοντας μου το χέρι της... και κοίταξα γύρω μου.

«Είμαστε πολλοί;» ρώτησα με ένα πειραχτικό ύφος και χαμογέλασε πιο πλατιά.

«Πληθυντικός ευγενείας» απάντησε θερμά και χαμογέλασα με το πιο δελεαστικό μου χαμόγελο και εκείνη πήρε μια κοφτή ανάσα... Γαμώτο τρομερά εύκολη.

«Με κάνεις να νιώθω γέρος» της γύρισα καθώς δέχτηκα την χειραψία της και μου ανταπέδωσε και εκείνη το χαμόγελο.

«Τότε ας τον κόψουμε, τι λες;» ρώτησε και δεν ήθελα τίποτα άλλο.

«Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο...» ανταποκρίθηκα καθώς της φιλούσα απαλά το χέρι της χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά της, με την πιο αισθησιακή μου φωνή και εκείνη πετάρισε τα μάτια της... «Έντουαρτ... γοητευμένος» συνέχισα την παράσταση και τα μάγουλα της πήραν ένα ροδαλό χρώμα από την έξαψη που ένιωσε.

«Δήμητρα» ανταπέδωσε και κάνοντας τον γύρω του κορμιού μου, πήγε να με βοηθήσει να βγάλω το μπουρνούζι μου.

«Πριν το κάνεις αυτό, οφείλω να σε προειδοποιήσω» της είπα και πάγωσε για μια στιγμή... «Ότι και να δεις απλά μην δώσεις σημασία» συνέχισα καθώς την άφηνα να βγάλει το μπουρνούζι και μόλις είδε τα σημάδια στο σώμα μου ένιωσα την ξαφνική της παγωμάρα... «Πες ότι δεν υπάρχουν... για μένα ούτως η αλλιώς δεν υπάρχουν» της είπα καθώς της τσιμπούσα ήρεμα το σαγόνι για να την ξεπαγώσω και μόλις κατένευσε πετάρισε για λίγο τα μάτια της για να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις της ενώ πηγαίνοντας ξανά στον μπάγκο της περίμενε να ξαπλώσω για να ξεκινήσει την δουλειά της.

Ξαπλώνοντας, φορώντας μόνο το στενό μου Calvin Klein... εκείνη έβαλε μια πετσέτα πάνω από το εσώρουχο μου και βάζοντας διάφορα έλαια στα χέρια της άρχισε να μου κάνει μασάζ τόσο επαγγελματικά που ξενέρωσα τελείως και κάτι έπρεπε να κάνω γι αυτό... Κλείνοντας για λίγο τα μάτια μου, φέρνοντας στην μνήμη μου το μωράκι μου και τα χθεσινοβραδινά της κόλπα... αμέσως ο μεγάλος άρχισε να αντιδρά και ένιωσα την ανάσα της να επιταχύνεται... άνοιξα τα μάτια μου και όπως την είδα να είναι πάνω από το κεφάλι μου με τα πόδια της ανοιχτά δεν άργησα να μπω στο παιχνίδι... Απλώνοντας τα χέρια μου προς τα πίσω τα έβαλα πάνω στα πόδια της και καλά για να τα υποβαστάξω, κοιτώντας πάντα τις αντιδράσεις της και μόλις είδα ότι εκείνη δεν με απορρίπτει συνέχισα πιο δυναμικά.

Περνώντας τα χέρια μου απαλά πάνω από την επιφάνεια των μοιρών της... εκείνη ανατρίχιασε ολόκληρη και φέρνοντας την πιο κοντά μου με τα μαλλιά μου όπως ήταν ανάμεσα από τα πόδια της, άρχισα να γαργαλάω το εσωτερικό των μοιρών της και τα χέρια της πάνω στο κορμί μου άρχισαν να γίνονται πιο αισθησιακά και αυτό μου έδινε το έναυσμα που χρειαζόμουν για να συνεχίσω... Γυρίζοντας το κεφάλι μου προς το πλάι δάγκωσα το εσωτερικό μηρό του αριστερού της ποδιού και εκείνη άφησε ένα βογκητό την στιγμή που το μουνάκι της άρχισε να πάλετε μέσα από το στενό καυτό σορτσάκι που φορούσε... Γαμώτο αυτό και αν είναι εύκολο.

«Μμμμ... ωραία θέα» είπα με παθιασμένη φωνή και εκείνη βογκώντας περισσότερο έφερε το σώμα της πιο κοντά μου βάζοντας το μουνάκι της να είναι ακριβός πάνω από το πρόσωπο μου... ενώ λύγιζε το κορμί της πιο μπροστά για να περιποιηθεί και το υπόλοιπο σώμα μου καθώς τα χέρια της κατηφορίζανε προς τον μεγάλο.

«Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο σε αυτό» ανταπέδωσε εκείνη ενώ το ένα της χέρι γλίστραγε κάτω από το εσώρουχο μου και τέντωσα το κορμί μου για απάντηση αφήνοντας ένα αγκομαχητό καθώς σηκώνοντας το κεφάλι μου, συνάντησα το μουνάκι της που ήταν έτοιμο να εκραγεί και χωρίς να χάνω χρόνο το δάγκωσα τρυφερά και εκείνη αμέσως τρελάθηκε τόσο πολύ που η υγρασία της νότισε το ύφασμα και θέλοντας να την αποτελειώσω βάζοντας τα χέρια μου πάνω στα κωλομέρια της, την κράτησα σταθερή απάνω στο πρόσωπο μου ενώ περιποιόμουν το μουνάκι της καταλλήλως καθώς την χούφτωνα άγρια... και εκεί που εκείνη ήταν έτοιμη να μου το ανταποδώσει, με τον μεγάλο σε απόσταση αναπνοής από το στόμα της... η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και ταυτόχρονα γυρίσαμε στην προηγούμενη μας θέση.

Γυρίζοντας το πρόσωπο μου προς την πόρτα... η έκπληξη που με περίμενε εκεί με έκανε να σαστίσω... Φτου γαμώτο... έπρεπε να γίνει και αυτό;... Τι δουλειά έχει εδώ;... Σκεφτόμουν και εκείνη άρχισε να απολογείται ενώ έκρυβε το πρόσωπο της τρομερά ντροπιασμένη.

«Συγνώμη... συγνώμη... δεν ήθελα... εννοώ δεν ήξερα... Μάλλον μπέρδεψα τις πόρτες» έλεγε η Μπέλλα ακατάπαυστα και κρατώντας την ψυχραιμία μου έκανα τον παγερά αδιάφορο για να μην καρφωθώ στην Δήμητρα και τα διαλύσω όλα.

«Δεν πειράζει... ποιο νούμερο σας έχουν δώσει» είπε αμέσως η Δήμητρα με απίστευτη ηρεμία καθώς ίσιωνε το κορμί της και απομακρυνόταν από κοντά μου, σαν να μην συνέβη τίποτα και εκείνη το σκέφτηκε για λίγο αλλά συνέχιζε να κοιτάει από την άλλη μεριά αποφεύγοντας να κοιτάξει προς το μέρος μου... Είναι δυνατών να την γλύτωσα και να μην έχει καταλάβει ότι είμαι εγώ αυτός που ήταν έτοιμη η Δήμητρα να περιποιηθεί;

«Το τρία μου είπαν»

«Αυτό είναι το τρία... γνωρίζεται με ποιον συνάδελφο;»

«Την Κωστάντζα» ανταποκρίθηκε εκείνη και η Δήμητρα πλησιάζοντας την συνέχισε να την εξυπηρετεί όπως θα έκανε φαντάζομαι και σε κάθε άλλη περίπτωση.

«Η Κωστάντζα είναι στον διάδρομο δύο... στην τρίτη πόρτα» την ενημέρωσε και η Μπέλλα καρφώνοντας την ματιά της αποκλειστικά πάνω στην Δήμητρα, την κοίταξε απολογητικά.

«Χίλια συγνώμη... μπέρδεψα τους διαδρόμους... αλλά επειδή βρήκα κλειδωμένη την προηγούμενη πόρτα, θεώρησα ότι είχα κάνει λάθος»

«Κανένα πρόβλημα... Χτυπήστε το κουδούνι και θα σας ανοίξουν» της είπε η Δήμητρα μπαίνοντας μπροστά της, κόβοντας μου την οπτική επαφή με την Μπέλλα, μιας και ήταν πιο ψιλή από εκείνην, της έδωσε οδηγίες και την έδιωξε με συνοπτικές διαδικασίες ενώ κλείνοντας την πόρτα πίσω της άφησε την ανάσα της να βγει από μέσα της εξουθενωμένα.

«Θα με κάνεις να χάσω την δουλειά μου» με κατηγόρησε και της χαμογέλασα με το πιο πονηρό μου χαμόγελο.

«Δεν πρόκειται να το πω πουθενά... Μήπως να τελείωνες αυτό που άφησες στην μέση;» την προκάλεσα περισσότερο και με κοίταξε με ένα πρόστυχο βλέμμα.

«Καλύτερα να κλειδώσω για να έχουμε το μυαλό μας ήσυχο... Τι λες;» ρώτησε και αναστέναξα... Δεν μπορούσες να το έκανες πιο πριν;... σκέφτηκα αλλά οι ομιλίες που ερχόταν από έξω από την πόρτα, μου κίνησα το ενδιαφέρον και για μια στιγμή παραμέρισα κάθε άλλη σκέψη.

Μπέλλα

Το καθίκι πως τολμά να μου το κάνει αυτό;... Εμένα για ποιον ακριβός λόγο με τραβολογά, για γλάστρα;... Με κλείνει όλη μέρα μέσα σε ένα δωμάτιο απαγορεύοντας μου να πάω οπουδήποτε, μην τυχών και με δει κανείς ή τολμήσει κανείς να αγγίξει το πολυτιμότερο του και εκείνος εξαφανίζεται και πάει και την πέφτει σε άλλες κάνοντας τι;... Τον τζόβενο... τον γόη... τον καζανόβα;... Χριστέ μου τα είχα πάρει τόσο άγρια με την υποκρισία του που δεν είχα ιδέα τι να κάνω... Καθόμουν ακόμα έξω από την πόρτα τους και περίμενα τι;... Να βγει για να τον αρπάξω από το μαλλί και να τον κάνω ρεζίλι μπροστά σε όλους;... Να σπάσω την πόρτα και να τους πιάσω στα πράσα και να του σπάσω τα μούτρα;... Τι;

«Ματμαζέλ... είσαστε καλά;» άκουσα μια φωνή δίπλα μου και γύρισα το κεφάλι μου ξαφνιασμένη και είδα έναν δίμετρο μελανούρι που σου έκοβε την ανάσα, να με κοιτά με ένα χαμόγελο που οπωσδήποτε σε άλλη περίπτωση θα με έκανε να πεταρίσω τώρα τα μάτια μου από το πόσο σαγηνευτικό ήταν.

«Μπερδεύτηκα» είπα αυτόματα και το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ.

«Είχατε γαντεβού με την Δήμητγά» απάντησε με ένα γαλλικό τόνο και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία.

«Είσαστε Γάλλος;» ρώτησα αυθόρμητα, χωρίς να είμαι ικανή να το χαλιναγωγήσω.

«Με ουι... ματμαζέλ... συγνώμη για την παγαληψής... Είμαι ο Ζωρζ Ντελαβουιζιέν» μου συστήθηκε και δίνοντας του το χέρι μου αμέσως εκείνος το έκλεισε μέσα στα δύο δικά του και φέρνοντας το κοντά στα χείλια του, χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου, το φίλησε τόσο τρυφερά που σε άλλη περίπτωση αν δεν ήμουν τόσο εκνευρισμένη με το θέαμα που είχα αντικρίσει πιο πριν, θα μπορούσε τώρα να με συγκινούσε αλλά τίποτα τέτοιο δεν συνέβη αυτήν την στιγμή.

«Χάρηκα πολύ Ζωρζ... εγώ είμαι η...» για λίγο κόμπιασα αλλά αμέσως το μάζεψα και συνέχισα πιο δυναμικά... «Ροζέ Κρόνεμπουρκ» είπα το ψεύτικο όνομα που μου είχε δώσει ο Έντουαρτ για το ταξίδι και εκείνος μου χαμογέλασε ζεστά.

«Γοητευμένος...» είπε και για λίγο μέσα μου για κάποιον λόγο με έκανε να αναστατωθώ... πραγματικά αν συνέχιζε λίγο ακόμα σίγουρα θα ξέρναγα απάνω του... όλη αυτή η διαχυτικότητα του ήταν τόσο γλοιώδες που πραγματικά με έκανε να θέλω να τρέξω μακριά του αλλά για κάποιον λόγο δεν το έκανα... «Τελικά δεν μου είπατε... έχετε γαντεβου με την Δήμητγά;»

«Όχι έγινε ένα μπέρδεμα... εγώ έπρεπε να πάω στον διάδρομο δύο στην Τρίτη πόρτα και εφόσον την βρήκα κλειδωμένη... μπήκα σε αυτόν τον διάδρομο και έγινε ένα μπάχαλο» διευκρίνισα και εκείνος γέλασε πιο πονηρά με την ματιά του να αστράφτει με ένα περίεργο τρόπο.

«Ετοιμαζόμουν να κάνω το διάλειμμα μου... έχω κενό για την επόμενη ώγα... τι θα λέγατε να σας αναλάβω εγώ» είπε και για μια στιγμή το σκέφτηκα αλλά μόλις στην μνήμη μου επανήλθε το προηγούμενο σκηνικό μια ακατανίκητη δύναμη με έκανε να θέλω όσο τίποτα να κάνω το οτιδήποτε ώστε να εκνευρίσω τον άλλον και χωρίς πραγματικά να το πιστεύω και εγώ η ίδια, τελικά δέχτηκα και μάλιστα με περίσσια χαρά.

«Με μια συμφωνία» του είπα αυστηρά μπαίνοντας στο παιχνίδι, υψώνοντας επίτηδες την φωνή μου μια οκτάβα πιο πάνω για να με ακούει και ο άλλος.

«Τι συμφωνία» τσίμπησε αμέσως ο άλλος και του χαμογέλασα πλατιά.

«Κομμένος ο πληθυντικός» του δήλωσα και χαμογελώντας μου πιο ζεστά πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου και άρχισε να με παρασέρνει προς το δικό του δωματιάκι... Και ο θεός βοηθός.

Έντουαρτ

Ήμουν εκτός εαυτού... τα είχα πάρει τόσο πολύ που όταν ένιωσα να τελειώνω απόρησα πραγματικά και εγώ ο ίδιος με τον εαυτό μου πως τα είχα καταφέρει... Προφανώς η κοπελίτσα ήταν πραγματικά πολύ καλή σε αυτό που έκανε αλλά εγώ την δεδομένη στιγμή, ήμουν πολύ μακριά για να το αντιληφθώ.

«Μμμμ... έχεις απίστευτη γεύση» μουρμούρισε ναζιάρικα καθώς σκούπιζε το στόμα της και την τράβηξα κοντά μου.

«Τι λες το βράδυ να δοκιμάσεις και τα υπόλοιπα προσόντα μου;» της είπα δελεαστικά καθώς δεν σταμάταγα να την χουφτώνω άγρια για να την παραπλανήσω και εκείνη για λίγο το σκέφτηκε.

«Το βράδυ;» ρώτησε διστακτικά και πιάνοντας το πρόσωπο της, την έκανα να με κοιτάξει.

«Έχεις κανονίσει κάτι άλλο;» την ρώτησα και αναστέναξε.

«Ναι» είπε με απογοητευμένο ύφος και άρχισα να πιπιλίζω το κάτω χείλος της.

«Και δεν μπορείς να το ξεκανονίσεις;... Θα περάσουμε καλά» της είπα πιο δελεαστικά με βαθιά φωνή ενώ φέρνοντας την πιο κοντά μου άρχισα να την φιλώ πιο πειστικά στο στόμα.

«Γαμώτο είσαι τόσο καυτός» αναφώνησε και μην αντέχοντας άλλο άρχισε να ανταποκρίνεται στα φιλιά μου με τέτοια λύσσα που λίγο ήθελε να με πάρει επιτόπου.

«Σκέψου το...» συνέχισα με περισσότερη πειθώ καθώς το χέρι μου περνούσε μέσα από την μπλούζα της για να συναντήσει το σφιχτό στηθάκι της... «Θα αλλάξουμε τον χρόνο μαζί... και μετά...» άφησα την φράση μου στην μέση καθώς της ζούλαγα το στήθος ενώ της τσίμπαγα την ρώγα της και εκείνη βόγκηξε μέσα στο στόμα μου ενώ το σωματάκι της άρχισε να τρέμει από προσμονή.

«Γαμώτο είσαι διάβολος» είπε χωρίς να έχεις άλλες αντοχές και καθώς έγινε πιο επιθετική άρχισε να με χουφτώνει στο επίμαχο σημείο ελπίζοντας να έχουμε μια επανάληψη από τα προηγούμενα και αμέσως την έκοψα και με κοίταξε με απορία.

«Το βράδυ» είπα απαιτητικά και ενώ σηκώθηκα από το κρεβάτι του μασάζ, πήρα το μπουρνούζι μου και άρχισα να το φοράω κοιτάζοντας την στα μάτια.

«Το βράδυ» τελικά υποχώρησε μέσα από τον αναστεναγμό της και μόλις έδεσα την ζώνη μου, την πλησίασα και βάζοντας το χέρι μου πίσω από τον αυχένα της, την έφερα κοντά μου.

«Θα σε περιμένω στην είσοδο του ξενοδοχείου» της είπα πιο παθιάρικα και δαγκώνοντας το σαγόνι της, την άφησα αναμμένο κεράκι για να της κάνω την ανυπομονησία της πιο μεγάλη και βγήκα από το δωματιάκι.

Εκείνην την στιγμή η Μπέλλα έβγαινε από το δωματιάκι που ήταν με τον Ζωρζ και μέσα μου ένιωσα μια απερίγραπτη έκρηξη... Πως τόλμαγε να μου το κάνει αυτό;... σκέφτηκα αλλά για το καλό όλων μας, με νύχια και με δόντια κράτησα την ψυχραιμία μου πριν τα διαλύσω όλα... ο Ζωρζ δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να καταλάβει ότι είναι δική μου γιατί αλλιώς τα πράγματα θα γινόντουσαν χειρότερα.

«nous les dirons le soir»
«Θα τα πούμε το βράδυ» της είπε ο γλοιώδης τύπος και εκείνη πετάρισε τα μάτια της καθώς εκείνος της φίλαγε το χέρι.

«pour sois sûr»
«Να είσαι σίγουρος» του απάντησε η δικιά μου και δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα και δεν γύρισα να την αρπάξω από το μαλλί για να την κάνω σβούρες που μου κανόνιζε και ραντεβουδάκια μπροστά στην μούρη μου... και για να μην προδοθώ περισσότερο, άρχισα να προχωρώ προς τον διάδρομο για να πάω προς τα αποδυτήρια με σκοπό να την ξεμοναχιάσω μόλις ο άλλος έμπαινε ξανά μέσα στο δωμάτιο του.

Μόλις είδα ότι το πεδίο είναι ελεύθερο και ότι δεν υπήρχε κανείς να μας δει... ελέγχοντας μια πόρτα, βλέποντας ότι το δωμάτιο ήταν άδειο, μπήκα μέσα πριν με δει εκείνη και μόλις πέρασε μπροστά από την πόρτα, την άνοιξα πιο πολύ και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο στόμα της για να της κόψω το πρώτο ξάφνιασμα, την τράβηξα βίαια προς το δωμάτιο και κλείνοντας την πόρτα την κάρφωσα απάνω της και την κοίταξα επιβλητικά.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις;» απαίτησα με σιγανή φωνή αλλά τραχιά και με κοίταξε δύσπιστα.

«Εσύ τι νομίζεις ότι κάνεις;» μου γύρισε τελείως νευριασμένη και την κοίταξα προειδοποιητικά.

«Δεν θα σου δώσω αναφορά τι κάνω και τι δεν κάνω στην δουλειά μου» της είπα αφρίζοντας και εκείνη άρχισε να γελάει ειρωνικά.

«Μωρέ τι μας λες;... Εγώ τόσο καιρό ήξερα ότι ήσουν ένα άξεστος κλέφτης... και τώρα μου λες κατάμουτρα ότι είσαι ένα άθλιος ζιγκολό;... Μπράβο βρε πήρες προαγωγή και δεν μας το είπες;... Θύμισε μου το βράδυ να παραγγείλω σαμπάνια να το γιορτάσουμε» ειρωνεύτηκε και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

«Μπέλλα μην τραβάς το σκοινί...» την προειδοποίησα κουνώντας το δάχτυλο μου μπροστά στην μούρη της.

«Αλλιώς τι;... Τι θα μου κάνεις ρε περισσότερο από όσα μου έχεις κάνει ήδη;... Με ξευτέλισες με τον χειρότερο τρόπο... με έκανες σκουπίδι... έφτασες σε σημείο να με σκοτώσεις... Τι παραπάνω μπορείς να κάνεις από αυτά;... Τι; Άθλιο υποκείμενο;... Τι;» σχεδόν φώναξε και έτριξα τα δόντια μου για να μπορέσω να κρατήσω την ψυχραιμία μου.

«Τι δουλειά έχεις εσύ με αυτό το... το...» είχα χάσει την μπάλα, δεν είχα τίποτα να της γυρίσω πίσω και γαμώτο μου αυτό δεν μπορούσα να ανεχτώ.

«Ότι δουλειά έχεις και εσύ με αυτήν την... την...» ειρωνεύτηκε πίσω και με έβγαλε τελείως από τα ρούχα μου.

«Ο Ζωρζ...» προσπάθησα αλλά δεν με άφησε.

«Ξέρω πολύ καλά τι είναι ο Ζωρζ και τι δεν είναι, δεν είμαι καμιά ηλίθια και αν θες να ξέρεις ο Ζωρζ είναι πολύ πιο έξυπνος από σένα και ελπίζω να σου πάρει την δουλειά να το ευχαριστηθώ» μου γύρισε πίσω και την κοίταξα δύσπιστα.

«Τι εννοείς ότι ξέρεις» ρώτησα ενώ την κοίταζα καλά, καλά... μπορεί ο άλλος να είναι τόσο μαλάκας ώστε να της είπε τα πάντα;

«Τράβα κάνε την δουλίτσα σου, να κάνω και εγώ την δική μου και παράτα με... παλιό μαλάκα που έχεις τα μούτρα και μιλάς» μου χτύπησε καθώς προσπάθησε να αποτραβηχτεί από πάνω μου.

«Είσαι δική μου... μόνο δική μου... και αν τολμήσεις...»

«Μπα τώρα θυμήθηκες ότι είμαι δική σου;... Όταν έχωνες την μούρη σου στο ζεστό της μουνάκι, το είχες ξεχάσει τελείως;... Τράβα κουρέψου ρε Cupid του κώλου που τολμάς να μου την πεις και από πάνω» είπε με περισσότερο πείσμα και σπρώχνοντας με προς τα πίσω γύρισε να ανοίξει την πόρτα αλλά πριν προλάβει να βγει έπεσα πάνω της και κλείνοντας ξανά την πόρτα την κάρφωσα πάνω της.

«Δεν τελειώσαμε ακόμα...» την προειδοποίησα και εκείνη άρχισε να γελάει ψυχρά.

«Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... ακόμα δεν είπα την τελευταία μου λέξη» με απείλησε και βάζοντας όλη της την δύναμη με έσπρωξε για άλλη μια φορά προς τα πίσω για να με ξεκολλήσει από πάνω της και πριν προλάβω να την σταματήσω πάλι, βγήκε από το δωμάτιο γρήγορα κοπανώντας την πόρτα στην μούρη μου και κοπάνησα το χέρι μου πάνω στην πόρτα εκφράζοντας όλα μου τα νεύρα καθώς δεν είχα ιδέα τι σχέδια είχε κάνει με το μυαλό της... Δεν με έπαιρνε να χάσω και την δουλειά μου εξαιτίας της... Γαμώτο τι δουλειά είχε να έρθει;... Ήταν ικανή να μου τα καταστρέψει όλα για ένα πείσμα;... Ποτέ δεν ξέρεις.