The Destiny "11b. Παλεύοντας με τα θέλω και τα πρέπει"

«Περίμενε» του φώναξε και καθώς τινάχτηκε επάνω έτρεξε πίσω του.

Την στιγμή που εκείνος έβαλε το χέρι του πάνω στο σύρτη, πριν προλάβει να τον ανοίξει, η Μάριαν του το τράβηξε και μπήκε μπροστά του για να τον σταματήσει.

«Τι άλλο έμεινε Μάριαν;» την ρώτησε εκείνος ενώ τραβώντας το χέρι του από σφιχτό της κράτημα έκανε ένα βήμα προς τα πίσω για να δημιουργήσει απόσταση μεταξύ τους.

«Δεν μπορείς να πετάς κάτι τέτοιο και να σηκώνεσαι να φεύγεις έτσι απλά» του είπε εκείνη έξαλλη.

«Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι δεν τον αγαπάς…» της χτύπησε σκληρά και η Μάριαν άρχισε να εξοργίζεται.

«Φυσικά και τον αγαπάω, είναι ο φίλος, ο αδελφός μου…» του απάντησε με πείσμα.

«Και πάντα ήταν και κάτι παραπάνω απλά εσύ δεν το παραδεχόσουν» συμπλήρωσε την φράση της και η Μάριαν τον κοίταξε σοκαρισμένη.

«Νομίζεις ότι διαλέγω εκείνων αντί για σένα;» τον ρώτησε χωρίς να μπορεί να το πιστέψει.

«Όχι, ξέρω ότι πάντα διάλεγες εμένα…» της είπε με σιγουριά. «Αλλά δεν αλλάζει τίποτα έτσι δεν είναι; Γιατί ανάμεσα σε αυτήν την ζωή και στην άλλη εσύ πάντα θα διαλέγεις την άλλη…» συμπλήρωσε και η Μάριαν παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την άφησε να βγει αργά από μέσα της και έκανε ένα βήμα κοντά του.

«Φράνσις χρειάζομαι απλά χρόνο για να σκεφτώ…» του ζήτησε παρακλητικά.

«Αλλά δεν μπορείς να σκεφτείς ήρεμα όσο είσαι εδώ. Το καταλαβαίνω…» την διαβεβαίωσε.

«Όμως είσαι σίγουρος ότι αν γυρίσω τώρα πίσω δεν θα έρθω ποτέ ξανά εδώ» είπε ανοιχτά την διαπίστωση της.

«Αν ήμουν στην θέση σου ούτε εγώ πιστεύω ότι θα το έκανα. Αλλά δεν είμαι στην θέση σου Μάριαν και δεν έχω άλλο κουράγιο να ζω κάθε μέρα με την ίδια αγωνία. Ξέρω πόσο υπέφερες μακριά μου, πόσα στερήθηκες για να με κάνεις να νιώσω υπερήφανος για σένα αλλά σκέφτηκες έστω και για μια στιγμή ότι το ίδιο υπέφερα και εγώ;…» την ρώτησε.

Δεν του απάντησε αμέσως. Καθώς τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του, κόλλησε το μέτωπο της πάνω στο δικό του και κλείνοντας τα μάτια αναστέναξε.

«Σε περίμενα Μάριαν…» μουρμούρισε κάτω από την ανάσα του με πόνο ενώ τύλιγε και τα δικά του χέρια γύρω από την μέση της ώστε να την φέρει πιο κοντά του. «Ακόμα και όταν έχανα την ελπίδα μου, έσφιγγα τα δόντια και συνέχιζα να προσπαθώ. Έφευγα μακριά από κάθε πειρασμό - και σε διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν λίγοι – όμως τους πάλεψα, τους έδιωξα μακριά και έκανα τα πάντα ώστε όταν γύριζες - αν γύριζες ποτέ - να ένιωθες και εσύ υπερήφανη για μένα ακριβώς όπως ένιωθα και εγώ για σένα» κατέληξε και καθώς η Μάριαν έκανε το κεφάλι της πιο πίσω για να τον κοιτάξει εκείνος σήκωσε το χέρι του για να της χαϊδέψει το μάγουλο της τρυφερά.

«Όταν έφυγα δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό που σε αρρώσταινε τόσο πολύ αλλά από την πρώτη στιγμή που έμεινα μόνη, τόσο μακριά από την αγκαλιά σου, κατάλαβα ακριβώς τι σου συνέβαινε» του εκμυστηρευτικέ. «Όταν έμεινα μόνη ούρλιαζα μέσα μου, πονούσα όσο δεν είχα πονέσει ποτέ ξανά στην ζωή μου και έκλαιγα. Κάθε βράδυ κρατούσα το μαξιλάρι μου αγκαλιά και έκλαιγα που κράταγα εκείνο το κρύο αντικείμενο αντί για σένα».

«Μάριαν…» μουρμούρισε παρηγορητικά ενώ απομάκρυνε το δάκρυ της με τον αντίχειρα του.

«Δεν υπήρξε ποτέ επιλογή ανάμεσα σε σένα και τον Μπας, Φράνσις γιατί πάντα… ΠΑ-ΝΤΑ εσύ ήσουν αυτός που ήθελα να με κρατάει στην αγκαλιά του, κανένας άλλος» συνέχισε πιο γρήγορα και ο Φράνσις χωρίς να μπορεί να σταματήσει τον εαυτό του έγειρε κοντά της και άρχισε να την φιλάει.

Με τα χέρια της να τον τραβάνε κοντά της, η Μάριαν αφήνοντας έναν λυγμό σφίχτηκε επάνω στο σώμα του και του ανταπέδωσε το φιλί του με τόσο πάθος που ο Φράνσις για να μην πέσουν αναγκάστηκε να την κολλήσει πάνω στην πόρτα. 

«Εσύ ήσουν μέσα σε κάθε βασανιστικό μου όνειρο…» συνέχισε λαχανιασμένη καθώς τα χείλια του Φράνσις άφηναν τα δικά της για να γευτούν την επιδερμίδα του λαιμού της. «Και ήθελα τόσο πολύ αυτά τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Χριστέ μου! Πόσο ήθελα να γίνουν πραγματικότητα» έλεγε ενώ τέντωνε το σώμα της ξέπνοη καθώς ένιωθε το χέρι του να μπαίνει κάτω από το μεσοφόρι της και να ανηφορίζει προς το σημείο όπου τον είχε περισσότερο ανάγκη αυτήν την στιγμή. «Αλλά πως μπορώ να αφεθώ όταν ξέρω ότι αυτό ακριβώς θέλει και ο μπάσταρδος ο παππούς σου να κάνω;» κατέληξε με τόσο παράπονο που έκανε τον Φράνσις να παγώσει.

«Ο μόνος λόγος που με αρνείσαι είναι γιατί πιστεύεις ότι όλα αυτά γίνονται μόνο για να σε αφήσω έγκυο;» την ρώτησε δύσπιστα ενώ την κοίταζε αυστηρά μέσα στα μάτια.

«Φράνσις…» προσπάθησε να απολογηθεί αλλά εκείνος δεν την άφησε.

«Αν πραγματικά πιστεύεις ότι σε έφερα εδώ για να σου στήσω μια τόσο ηλίθια παγίδα που δεν έχει καν λογική, τότε πάρε…» της είπε ενώ κάνοντας πιο πίσω έτεινε τον καρπό του προς το μέρος της.

«Φράνσις τι κάνεις;» τον ρώτησε τελείως μπερδεμένη.

«Μπορεί να μην βλέπεις το δικό σου μέλλον αλλά μπορείς να δεις το δικό μου» της είπε με περισσότερο πείσμα και αρπάζοντας το χέρι της την επέβαλε να πιάσει τον καρπό του αλλά η Μάριαν είχε ήδη προλάβει να κλείσει τα δάχτυλα της ώστε να τον αποτρέψει να το κάνει.

«Φράνσις μην το κάνεις αυτό» προσπάθησε να τον μεταπείσει αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος.

«Αν δεις ότι μετά από αυτό θα σε άφησα έγκυο τότε θα ανοίξω αυτήν την πόρτα και θα φύγω χωρίς να σε ακουμπήσω. Αν όμως δεις οτιδήποτε άλλο δεν θα έχεις καμία δικαιολογία πια» της είπε κατηγορηματικά κάνοντας της ρητό ότι αν διαπίστωνε ότι της έλεγε την αλήθεια δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει να φύγει πριν πάρει αυτό που περίμενε όλα αυτά τα χρόνια.

Η Μάριαν κοιτάζοντας τα χέρια τους, πήρε μια βαθιά ανάσα και τελείως διστακτικά, άνοιξε τα δάχτυλα της. Τυλίγοντας τα γύρω από τον καρπό του έκλεισε τα μάτια και αυτόματα, από αυτό που είδε, τινάχτηκε πίσω και κόλλησε πάνω στην πόρτα.

~*~*~*~*~

Βλέποντας τον Φράνσις να είναι μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κόσμο που τον κοιτούσαν να ανεβαίνει πάνω στο κρεβάτι όπου η Κένα ήταν ήδη ξαπλωμένη μόνο με το μεσοφόρι της περιμένοντας τον να πάει κοντά της, ήθελε όσο τίποτα να τραβήξει το χέρι της μακριά για να σταματήσει το όραμα αλλά το δικό του χέρι που ήταν πάνω από το δικό της δεν την άφηνε να το κάνει οπότε, χωρίς επιλογή, είδε τελικά και την συνέχεια. Με το που ο Φράνσις ανέβηκε πάνω στο κρεβάτι και βολεύτηκε ανάμεσα στα πόδια της, πριν προλάβει να κάνει καμία κίνηση, η Κένα έβαλε τα χέρια της πάνω στους ώμους του και τον έσφιξε με τόση δύναμη που εκείνος έσμιξε τα φρύδια του παραξενευμένος.

«Πονάει πολύ» είπε τρομοκρατημένη ενώ τα μάτια της δάκρυζαν καθώς τα έκλεινε.

«Κένα σύνελθε…» της είπε ενώ βάζοντας το χέρι του πάνω στο πρόσωπο της την ανάγκασε να τον κοιτάξει στα μάτια. «Όχι ακόμα» της είπε συνωμοτικά σχεδόν άηχα.

Εκείνη χωρίς να ακούει τα λόγια του, έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω και κλείνοντας τα μάτια ξανά, πάτησε μια τσιρίδα που ο Φράνσις τα έχασε τελείως.

«Κένα; Κένα…» προσπάθησε να την συνεφέρει αλλά εκείνη πριν προλάβει ακόμα να πάρει μια ανάσα άρχισε να ουρλιάζει όλο τον πόνο που ένιωθε μέσα της ακόμα πιο δυνατά.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ένας κύριος που η Μάριαν δεν είχε ιδέα ποιος ήταν.

«Δεν έχω ιδέα… Το ορκίζομαι δεν έκανα τίποτα» του απάντησε ο Φράνσις τελείως μπερδεμένος ενώ βάζοντας το χέρι του πάνω στο πρόσωπο της ξανά άρχισε να της το ταρακουνά με αγωνία. «Κένα…» προσπάθησε να την κάνει να ανοίξει τα μάτια για να τον κοιτάξει αλλά εκείνη πιάνοντας την κοιλιά της και με τα δύο της χέρια άρχισε να κλαίει με αναφιλητά.

«Βοήθησε με» τον ικέτεψε απελπισμένη ενώ το σώμα της έκανε σπασμούς.

Ο Φράνσις καταλαβαίνοντας πια την αιτία του πόνου της έκανε πιο πίσω και βλέποντας όλο εκείνο το αίμα που είχε νοτίσει το μεσοφόρι της και το μακρύ του πουκάμισο έμεινε παγωμένα ακίνητος να το κοιτά χωρίς να ξέρει τι να κάνει.

~*~*~*~*~

«Λοιπόν θα γίνω σύντομα πατέρας;» την ρώτησε μόλις την είδε να τρεμοπαίζει τα βλέφαρα της παγωμένη ακόμα από το σοκ.

«Όχι» του απάντησε ξέπνοα ενώ προσπάθησε να πάρει μια επαρκή ανάσα.

Εκείνος χωρίς να περιμένει πια άλλο σφραγίζοντας τα χείλια της με τα δικά του άρχισε να την φιλάει τόσο λαίμαργα και απαιτητικά που της έκλεψε την ανάσα που μόλις είχε προλάβει να πάρει.

«Φράνσις, σταμάτα… Φράνσιςς» του ζήτησε επιτακτικά ενώ με τα χέρια της πάλευε να τον ξεκολλήσει από πάνω της.

«Δεν έχεις πια καμία δικαιολογία» επανέλαβε εκείνος και πριν ακόμα προλάβει η Μάριαν να του εξηγήσει εκείνος συνέχισε πιο δυναμικά.

Με τα χέρια του να κατεβάζουν με μια κίνηση απότομα την δαντέλα που αγκάλιαζε το στερνό της μέχρι την κοιλιά της, κόλλησε τα χείλια του πάνω στον λαιμό της και άρχισε να τον ρουφάει και να τον δαγκώνει τόσο δυνατά που η Μάριαν ήταν σίγουρη ότι μετά από αυτό θα της άφηνε σημάδια.

«Έχεις σκοπό να μου κάνεις έρωτα ή με βιάσεις;» του φώναξε εξοργισμένη πια την στιγμή που εκείνος έπιασε και ζούλισε με τέτοια λύσσα το στήθος της που την πόνεσε.

Ο Φράνσις ακούγοντας τα λόγια της αυτόματα πάγωσε και σήκωσε το κεφάλι του για να την κοιτάξει.

«Συγνώμη, συγνώμη… δεν το ήθελα, σου το ορκίζομαι δεν ήθελα να σου κάνω κακό» είπε γρήγορα καταλαβαίνοντας τι είχε μόλις κάνει ενώ σαν ελατήριο έκανε προς τα πίσω σηκώνοντας της παλάμες του μέχρι το ύψος του στήθους της χωρίς όμως να την ακουμπά.

«Είπαμε και το δικό μου μάτι έχει μαυρίσει από την αγαμία αλλά άνθρωπος είμαι όχι ζώο να σου χιμήξω και να σε κατασπαράξω με τα νύχια και με τα δόντια μου» του επιτέθηκε εκείνη ενώ σήκωνε ξανά το ρούχο της για να καλύψει το στήθος της εκνευρισμένα.

«Έλεος πια» συνέχισε αγανακτισμένα ενώ ακούμπαγε την παλάμη της πάνω στο σημείο όπου το δέρμα της είχε μυρμηγκιάσει από τις δαγκωνιές του.

«Συγνώμη, έχεις δίκιο… ότι και να πεις έχεις δίκιο» συνέχισε να λέει εκείνος απολογητικά και η Μάριαν βάζοντας το χέρι της πάνω στο μέτωπο της έκλεισε τα μάτια για να μπορέσει να ξαναβρεί τον εαυτό της.

«Εντάξει δεν το ήθελες, τώρα σταμάτα να μου ζητάς συγνώμη και δώσε μου ένα λεπτό να πάρω μια ανάσα» του είπε λίγο πιο απότομα από όσο σκόπευε αλλά ήταν αργά για να το πάρει πίσω.  

«Φταίει το όραμα που είδες» μάντεψε και η Μάριαν αφήνοντας την ανάσα της να βγει από μέσα της βαριά ένευσε θετικά.

Και όχι μόνο… ήθελε να του πει αλλά το κράτησε για τον εαυτό της.

«Θες να το συζητήσεις;» την ρώτησε πιο απαλά ενώ πλησιάζοντας την με δειλά βήματα την τράβηξε απαλά μέσα στην αγκαλιά του.

«Η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί» ήταν το μόνο που μπόρεσε να πει καθώς τύλιγε τα χέρια της γύρω από την μέση του και άφηνε το κεφάλι της να ακουμπήσει πάνω στον ώμο του.

«Ποια ευχή;» ρώτησε χωρίς να καταλαβαίνει.

«Θα πάρεις το στέμμα αλλά ο γάμος σου θα ακυρωθεί πριν προλάβει να ολοκληρωθεί» εξήγησε και κάνοντας το κεφάλι του πιο πίσω την κοίταξε μπερδεμένος. «Χριστέ μου! Σαν ηλίθιο μέντιουμ που μιλάει με γρίφους πρέπει να ακούγομαι» εξέφρασε την σκέψη της απηυδισμένη και παίρνοντας μια ανάσα προσπάθησε να του εξηγήσει καλύτερα.

«Την Κένα θα παντρευτείς όχι εμένα και εκείνη θα χάσει το μωρό πριν προλάβεις να εκτελέσεις τα συζυγικά σου καθήκοντα» του είπε με μια ανάσα πριν το μετανιώσει και ο Φράνσις χωρίς να ξέρει τι να πει ή τι να σκεφτεί έμεινε παγωμένος να την κοιτά.

«Αλήθεια πρέπει την πρώτη φορά να το κάνεις μπροστά σε όλο αυτόν τον κόσμο για να είναι έγκυρος ο γάμος;» τον ρώτησε κάπως αηδιασμένη και τρομοκρατημένη μαζί.

«Τι;» την ρώτησε λίγο αποπροσανατολισμένος αλλά μόλις κατάλαβε τι εννοούσε πρόσθεσε γρήγορα. «Α! Ναι» απάντησε και αυτόματα έκλεισε τα μάτια για να συγκεντρώσει τις σκέψεις του πριν τα ανοίξει ξανά. «Δηλαδή αυτό σημαίνει…» δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την φράση του.

«Δεν μπορώ να μείνω Φράνσις και όχι γιατί δεν θέλω να είμαι μαζί σου» του είπε με πόνο στην φωνή της.

Καθώς ο Φράνσις παρατώντας τα άφησε τα χέρια του να πέσουν άψυχα η Μάριαν έλυσε τα χέρια της και κάνοντας πιο πίσω έμεινε για λίγο να τον κοιτά περιμένοντας την αντίδραση του.

«Δεν μπορώ να πω ότι σε αδικώ, ούτε εγώ θα ήθελα να μείνω αν ήμουν στην θέση σου» την δικαιολόγησε με κατανόηση προσπαθώντας πολύ σκληρά να κρύψει το πόσο τον είχαν πονέσει τα λόγια της. «Αν θες να φύγεις…» συνέχισε με έναν αναστεναγμό προσπαθώντας να την αποδεσμεύσει αλλά εκείνη δεν τον άφησε να ολοκληρώσει την φράση του.

Σβήνοντας την απόσταση που υπήρχε ανάμεσα τους με μια δρασκελιά, τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του και πριν την σταματήσει άρχισε πάλι να τον φιλά.

«Όχι ακόμα» μουρμούρισε πάνω στα χείλια του δηλώνοντας ανοιχτά τις προθέσεις της. «Όχι πριν πάρω αυτό που μου ανήκει» του είπε κατηγορηματικά. «Και δεν εννοώ το στέμμα» διευκρίνισε με νόημα και ο Φράνσις δεν ήθελε τίποτα παραπάνω.

Τυλίγοντας ξανά τα χέρια του γύρω από το σώμα της, την σήκωσε ψηλά και κάνοντας μια γρήγορη περιστροφή γύρω από τον άξονα του την ακούμπησε απότομα πάνω στην πόρτα. Η Μάριαν χαχανίζοντας κούνησε το κεφάλι της απηυδισμένα και μόλις άγγιξε ξανά τα χείλια του πάνω στα δικά της αφέθηκε τελείως στα χέρια του.

Αυτήν την φορά προσπάθησε πολύ σκληρά να μην κάνει σαν λυσσασμένο λιοντάρι. Μόλις έλυσε το τσαντάκι από τον καρπό της το άφησε να πέσει στο πάτωμα και αφού κατέβασε το μεσοφόρι της μέχρι την κοιλιά της λίγο άγαρμπα, την βοήθησε να το αφαιρέσει από τα χέρια της. Γυρίζοντας την έτσι ώστε να κοιτάει προς την πόρτα έπεσε με φόρα πάνω στο σώμα της και άρχισε να της φιλάει με πάθος στον λαιμό. Η Μάριαν βγάζοντας μια μικρή κραυγή έκπληξης γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος του για να τον κοιτάξει αλλά εκείνος χαμένος στον δικό του κόσμο, δεν κατάλαβε την έκπληξη της. Καθώς άκουσε να ξελύνει την ζώνη του, καταλαβαίνοντας ακριβώς τι είχε σκοπό να κάνει, χωρίς να μπορεί να το συγκρατήσει άλλο, ακούμπησε το μέτωπο της πάνω στην πόρτα και άρχισε να γελά κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά με δυσπιστία.

«Δεν το πιστεύω ότι το ζω όλο αυτό» μουρμούρισε στον εαυτό της.

«Τι έκανα πάλι λάθος;» ρώτησε ο Φράνσις τελείως απελπισμένος πια.

«Κοίτα…» του είπε κοφτά ενώ γύριζε προς το μέρος του. «Καταλαβαίνω ότι σας μεγαλώνουν με την λογική ότι σε αυτήν την πράξη, σαν αρσενικά που είσαστε, πρέπει να έχετε εσείς το πάνω χέρι. Αλλά σε εκλιπαρώ, σε ικετεύω μπορείς για μια στιγμή, μόνο για μια στιγμή, να κάνεις έστω και λίγο πίσω;» τον ικέτεψε και ο Φράνσις παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έκανε λίγο πιο πίσω κουνώντας το κεφάλι του θετικά.

«Σου το υπόσχομαι…» συνέχισε ενώ τον πλησίαζε και έβαζε απαλά τα χέρια της πάνω στο πουκάμισο του. «Σου το ορκίζομαι…» συνέχισε ενώ αργά, αργά καθώς μίλαγε έλυνε τα κορδόνια του πουκαμίσου του για να το ανοίξει. «Ότι πολύ σύντομα, πολύ πιο σύντομα από όσο περιμένεις, θααα… ωραία πώς να το πω τώρα αυτό χωρίς να ακουστώ χυδαία;» αναρωτήθηκε φωναχτά ενώ αποφεύγοντας την ματιά του κοίταζε για λίγο προς τα πάνω σκεπτική χωρίς να σταματά να λύνει τα κορδόνια του πουκαμίσου του. 

«Θα χωθείς στην υγρή μου φωλίτσα;» τον ρώτησε ενώ κοιτάζοντας τον περίμενε τις αντιδράσεις του και καθώς εκείνος με σφραγισμένα τα χείλια άρχισε να γελά πιο χαλαρωμένος πια εκείνη αφήνοντας έναν αναστεναγμό, τον πλησίασε περισσότερο.

«Δεν υπάρχει λόγος να βιάζεσαι» του είπε πιο σοβαρά αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί πάνω στα χείλια του. «Είμαι εδώ, πρόθυμη να κάνω ότι θες, να ικανοποιήσω κάθε σου ανάγκη…» συνέχιζε με βαθιά φωνή ενώ τα χείλια της σερνόντουσαν πάνω στον λαιμό του αφήνοντας διάσπαρτα φιλιά καθώς τα χέρια της τελειώνοντας με τα κορδόνια του πουκαμίσου του άνοιγαν τα πέτα του και άγγιζαν απαλά και ανατριχιαστικά το γεροδεμένο του στήθος.

«Αλλά για να μπορέσω να ικανοποιήσω τις ανάγκες σου, θα χρειαστεί πρώτα εσύ να πραγματοποιήσεις μια πάρα, πάρα, πολύ δύσκολη ίσως και επικίνδυνη αποστολή» μουρμούρισε ενώ περνώντας τα ακροδάχτυλα της πάνω από τις ρόγες του άρχισε να της τρίβει κυκλικά και ερεθιστικά.

Καθώς ο Φράνσις ανατρίχιασε ολόκληρος κατάπιε με δυσκολία και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έσφιξε τις γροθιές του για να καταφέρει να τα κρατήσει μακριά της.

«Τι αποστολή;» ρώτησε ξέπνοα με δυσκολία.

Περνώντας πολύ αργά την υγρή της γλώσσα από την βάση του λαιμού του μέχρι το σαγόνι του, κατέβασε τα χέρια της προς το παντελόνι του και καθώς άρχισε να το ξεκουμπώνει ισιώνοντας το κορμί της ξανά τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.

«Πριν έρθει η στιγμή να μπεις μέσα στην υγρή φωλίτσα…» του είπε με νόημα καθώς άνοιγε το παντελόνι του και έχωνε το χέρι της μέσα. «Πρέπει πρώτα να βεβαιωθείς…» του τόνισε. «Ότι η φωλίτσα είναι πάρα, πάρα πολύ υγρή» κατέληξε και την στιγμή που εκείνος έκοψε την ανάσα του στην μέση καθώς ένιωσε το απαλό της χέρι να τον αγγίζει εκεί που ένιωθε να καίγετε πιο πολύ, η Μάριαν γούρλωσε τα μάτια της με τρόμο και αυτόματα ο Φράνσις πάγωσε.

«Οκ τώρα τα έχω δει όλα» είπε εκείνη βάζοντας το χέρι της ακόμα πιο βαθιά. «Όχι δεν μπορεί» συνέχισε τελείως σοκαρισμένη και πριν προλάβει ο Φράνσις να αντιδράσει εκείνη κατεβάζοντας το παντελόνι πιο χαμηλά έκανε ένα βήμα προς τα πίσω.

«O… My… God» αναφώνησε πνιχτά βάζοντας τα χέρια της πάνω στο στόμα της καθώς κοίταζε τον ανδρισμό του έντρομη.

«Τι;» ρώτησε ο Φράνσις έχοντας τα τελείως χαμένα από το σοκαρισμένο της ύφος ενώ κοίταζε με απορία αυτό που έβλεπαν και τα δικά της μάτια.

«Όχι, όχι δεν μπορεί, δεν ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση να μπει αυτό το τεράστιο πράγμα μέσα στην τόσο δα μικρή μου φωλίτσα» δήλωσε κατηγορηματικά και μόλις άκουσε τα λόγια της την κοίταξε χωρίς να μπορεί να το πιστέψει.

«Όχι, όχι, όχι… δεν πρόκειται να μου το κάνεις τώρα αυτό» της είπε σχεδόν απειλητικά ενώ πιάνοντας το χέρι της την τράβηξε απότομα επάνω του.

Η Μάριαν χωρίς να μπορεί να κρατηθεί άλλο, έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω και μόλις άρχισε να γελάει με την ψυχή της ο Φράνσις την κοίταξε δολοφονικά.

«Με δουλεύεις;» σύριξε μέσα από τα δόντια του χωρίς να είναι ικανός να πιστέψει ότι είχε καταφέρει να του την φέρει πάλι.

«Φυσικά και σε δουλεύω βρε μπουμπουνοκέφαλε» του είπε εκείνη ενώ έβαλε τα χέρια της πάνω στα μαλλιά του και κρατώντας τα σφιχτά άρχισε να του κουνάει το κεφάλι. «Πως αλλιώς θα σε κάνω να ξεκολλήσεις επιτέλους που μου έχεις κάτσει σαν τον μαρμαρωμένο βασιλιά που βλέπει τον πλήθος έντρομος λες και έχει σκοπό να βγάλει κανείς ένα μαστίγιο για να αρχίσει να τον μαστιγώνει μέχρι να ματώσει;» συνέχισε βάζοντας το μέτωπο της πάνω στο δικό του.

«Χαλάρωσε» του ζήτησε παρακλητικά μόλις εκείνος άφησε την ανάσα του να βγει από μέσα του βαριά. «Υπόσχομαι να μην εμφανίσω κανένα μαστίγιο από το πουθενά» μουρμούρισε με πιο βαθιά φωνή ενώ τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του άγγιζε τα χείλια του με τα δικά της χείλη απαλά και μόλις εκείνος χαλάρωσε και της ανταπέδωσε το φιλί τρυφερά εκείνη συνέχισε. «Όχι τουλάχιστον πριν δω ότι είσαι έτοιμος γι’ αυτό».

«Μάριαν φτάνει» μούγκρισε αγανακτισμένα ενώ έκανε το κεφάλι του απότομα προς τα πίσω για να την κοιτάξει προειδοποιητικά στα μάτια και εκείνη άρχισε πάλι να γελά.

«Αχ Χριστέ μου όταν τσιμπάς είσαι πραγματικά όλα τα λεφτά» του είπε και τον έβγαλε από τα ρούχα του.

«Δεν είναι αστείο εντάξει;» διαμαρτυρήθηκε θιγμένος.

«Ω! παραδέξου το, είναι και πάρα πολύ μάλιστα» τον πείραξε περισσότερο και άρχισε να απηυδίζεται τελείως. «Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός Φράνσις…» συνέχισε κοιτώντας τον με νόημα στα μάτια. «Να χαλαρώσουμε, να το διασκεδάσουμε, να το απολαύσουμε και οι δύο» του είπε πιο σοβαρά και καθώς ο Φράνσις με έναν αναστεναγμό έβγαλε όλη την ένταση που ένιωθε μέσα του, εκείνη του χάιδεψε απλά τα μαλλιά δίνοντας τον χρόνο που χρειαζόταν για να καταφέρει να σκεφτεί τα λόγια της.

«Εντάξει, τι θες να κάνω;» την ρώτησε παραιτημένα και εκείνη του χαμογέλασε γλυκά.

 «Τι δεν κατάλαβες από όσα είπα μόλις τώρα;» τον ρώτησε σοβαρά πίσω.

«Θες να χαλαρώσω και να το διασκεδάσω» επανέλαβε.

«Και μην ξεχνάς την αποστολή σου» του θύμισε.

«Να φροντίσω να υγράνω πολύ, πολύ καλά την φωλίτσα» παπαγάλισε σαν μαθητής που έλεγε το μάθημα του απ’ έξω. «Οκ και πως το κάνουν αυτό;» την ρώτησε και η Μάριαν ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.

«Α μην με ανακατεύεις εμένα με αυτό, εσύ είσαι ο άντρας εσύ βρες τον τρόπο, εγώ έχω την δικιά μου αποστολή».

«Αλήθεια; Και ποια είναι αυτή;» την ρώτησε με ενδιαφέρον.

«Να κάτσω και να το απολαύσω» του απάντησε θριαμβευτικά και την κοίταξε με το ύφος που έλεγε ‘Με δουλεύεις;’

«Πρόσεχε μην κουραστείς» την ειρωνεύτηκε και τον κοίταξε δύσπιστα.

«Θες να αλλάξουμε αποστολές; Εγώ δεν έχω πρόβλημα» του είπε σοβαρά ανασηκώνοντας τους ώμους της αδιάφορα και ο Φράνσις τα χρειάστηκε.

«Δεν ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση…» δήλωσε κατηγορηματικά ενώ σκύβοντας προς τα κάτω έβαλε το χέρι του πίσω από τα γόνατα της και την άρπαξε στα χέρια του. «Αν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου σε έχω ικανή να βγάλεις κανένα μαστίγιο» της είπε πιστεύοντας το πραγματικά και μόλις η Μάριαν άρχισε να γελά σφράγισε τα χείλια της με τα δικά του για να την σταματήσει.

«Μόνο να ήξερες πόσο μου έλειψες» του είπε με έναν αναστεναγμό ενώ ακούμπαγε χαλαρωμένη το κεφάλι της πάνω στον λαιμό του όταν εκείνος, κρατώντας την ακόμα στα χέρια του άρχισε να την πηγαίνει προς το κρεβάτι.

«Όσο ακριβώς μου έλειψες και εσύ» της ανταπέδωσε κάτω από τον αναστεναγμό του και μόλις την άφησε απαλά πάνω στο στρώμα την κοίταξε αυστηρά μέσα στα μάτια.

«Μην το κουνήσεις από εκεί» απείλησε ενώ αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί πάνω στα χείλια της απομακρύνθηκε για λίγο από κοντά της και άρχισε να βγάζει τα ρούχα του από πάνω του όσο πιο γρήγορα μπορούσε.