The Destiny "13b. Η ελπίδα"

«Δηλαδή ο παππούς είχε δίκιο;» την ρώτησε σοκαρισμένος από την διαπίστωση που είχε κάνει μόλις και καθώς έσμιξε τα φρύδια της ερωτηματικά εκείνος συμπλήρωσε. «Για να σε πείσω να μείνεις χρειαζόταν μόνο να σου κάνω έρωτα;» την ρώτησε χωρίς να μπορεί πραγματικά να το πιστέψει και ο ίδιος ακόμα.

«Τι;» τον ρώτησε ενώ κλείνοντας τα μάτια της άρχισε να κουνάει το κεφάλι της για να καταφέρει να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις της. «Τι πράγμα;»

«Εγώ επέμενα ότι το σωστό ήταν μόλις έρθεις να σου μιλήσω, να σου εξηγήσω αλλά εκείνος έλεγε ότι το μόνο που χρειαζόταν να κάνω ήταν απλά να σε κλείσω σε ένα εύκαιρο δωμάτιο και να…»

«Άσε κατάλαβα» τον σταμάτησε και κλείνοντας ξανά τα μάτια πήρε μια ανάσα για να συγκεντρωθεί.

«Είχε δίκιο; Τώρα θα μείνεις;» επέμενε ο Φράνσις.

«Μην αρχίζεις να πανηγυρίζεις, δεν είναι τόσο απλό» τον πρόλαβε πριν αρχίσει να χοροπηδάει πάνω στο κρεβάτι από την χαρά του. «Ακόμα χρειάζομαι χρόνο. Αν ήταν μόνο το κρεβάτι το θέμα τώρα θα είχα ήδη το στέμμα αλλά δεν είναι μόνο αυτό το θέμα Φράνσις και το ξέρεις» του είπε λίγο πιο απότομα από όσο θα ήθελε και ο Φράνσις αναστέναξε βαριά.

«Η μητέρα μου» διαπίστωσε.

«Πιστεύεις ότι αν διέταζα να φτιάξουν ένα πύργο τόσο ψηλό που να αγγίζει τα σύννεφα και την έκλεινα εκεί για το υπόλοιπο της ζωής της, θα ήταν αρκετό για να μας αφήσει ήσυχους;»

«Όχι» συμφώνησε απόλυτα μαζί της. «Ακόμα και χωρίς να μιλήσει όλοι υπακούν σε αυτό που θέλει εκείνη» της επιβεβαίωσε τις υποψίες της.

«Ακριβώς» του τόνισε. 

«Δηλαδή τον γάμο με την άλλη δεν τον γλυτώνω» μουρμούρισε κάτω από τον αναστεναγμό του.

«Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να εκπληρώσεις τα συζυγικά σου καθήκοντα» συμπλήρωσε την φράση του και ο Φράνσις σφραγίζοντας τα χείλια του με δύναμη άρχισε να κουνάει το κεφάλι του αρνητικά χωρίς να την κοιτά.

«Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να…» πριν προλάβει να εκφράσει την ευχή της ο Φράνσις γύρισε απότομα προς το μέρος της και κλείνοντας της το στόμα την κοίταξε αυστηρά.

«Πρόσεχε τι εύχεσαι» την προειδοποίησε αυστηρά.

«Μα τι πίστευες ότι θα μπορούσα να ευχηθώ;» τον ρώτησε παραξενευμένη απομακρύνοντας το χέρι του από το στόμα της.

«Δεν ξέρω… εγώ αν ήμουν στην θέση σου ίσως και να ευχόμουν να μην υπήρχε ποτέ» της είπε ειλικρινά και τον κοίταξε σοκαρισμένη.

«Μπορεί να την μισώ αλλά δεν είμαι σαν εκείνη Φράνσις. Πότε δεν θα μπορούσα να ευχηθώ το κακό της. Άλλωστε όσο και να με πονάει είναι η μητέρα σου…» του είπε με έμφαση. «Αν δεν υπήρχε εκείνη τότε δεν θα υπήρχες και εσύ» του τόνισε και καθώς ο Φράνσις πήρε μια ανακουφιστική ανάσα κούνησε το κεφάλι του θετικά αποφεύγοντας την ματιά της.

«Συγνώμη, έπρεπε να σε ξέρω καλύτερα…» απολογήθηκε.

«Αυτό που εύχομαι…» μουρμούρισε απαλά ενώ του γύριζε ξανά το πρόσωπο με το χέρι της για να την κοιτάξει. «… είναι να υπήρχε κάτι, οτιδήποτε, που θα μπορούσε να την κάνει έστω και λίγο να κάνει πίσω και να μας αφήσει να ζήσουμε την ζωή μας ακριβώς όπως εμείς την θέλουμε και όχι όπως εκείνη την ονειρεύεται» του εξήγησε και χαμογελώντας της θλιμμένα της χάιδεψε το πρόσωπο ενώ την κοίταζε σαν να μην μπορούσε να πιστέψει στα λόγια της.

«Πραγματικά το εννοείς; Θα έκανες τα πάντα;» θέλησε να βεβαιωθεί.

«Φυσικά και το εννοώ χαζούλι» του είπε πειραχτικά και καθώς ο Φράνσις την κοίταξε με λατρεία στα μάτια, χωρίς να είναι ικανός ακόμα να το πιστέψει, η Μάριαν έβαλε απαλά το χέρι της πάνω στο μάγουλο του ανταποδίδοντας το βλέμμα του με την ίδια λατρεία.

«Σ’ αγαπάω, πάντα σ’ αγαπούσα…» του είπε με βαθιά από συγκίνηση φωνή. «Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα αυτά τα δύο πανέμορφα και πανέξυπνα μάτια να κοιτούν βαθιά μέσα στα δικά μου με τόση λατρεία, ήξερα ότι εσύ θα ήσουν το πεπρωμένο μου».

«Δεν θυμάμαι να σε κοίταξα ακριβώς έτσι την πρώτη φορά που σε είδα» είπε λίγο μπερδεμένος και η Μάριαν χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά.

«Δεν το θυμάσαι γιατί δεν έχει γίνει ακόμα» του είπε συνωμοτικά και μόλις εκείνος κατάλαβε τι εννοεί άνοιξε τα μάτια του διάπλατα από την έκπληξη.

«Εννοείς ότι το είχες δει σε όραμα πριν με γνωρίσεις;» ρώτησε χωρίς να μπορεί να το πιστέψει.

«Όταν ήμουν μόλις τεσσάρων χρόνων» του επιβεβαίωσε.

«Μα… πως;» ακόμα του φαινόταν απίστευτο.

«Δεν ξέρω, ήταν πραγματικά απίστευτο. Την μια στιγμή έβλεπα το δάσος μπροστά μου και την επόμενη τα μάτια σου» του εξήγησε και τελείως εκστασιασμένος ο Φράνσις τύλιξε τα χέρια του τρυφερά γύρω από το σώμα της και την έφερε ακόμα πιο κοντά του.

«Πες μου κι άλλα;» την παρακάλεσε.

«Τι άλλο θες να μάθεις;» τον ρώτησε με ένα πειραχτικό χαμόγελο.

«Πες μου πως έγινε, ποια νου το χέρι έπιασες, πως το είδες, τι είδες, τι έκανες μετά… τα πάντα» της ζήτησε παρακλητικά και η Μάριαν γελώντας πιο έντονα άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια του.

«Βασικά δεν έπιασα το χέρι κάποιου…» ξεκίνησε και μόλις ακούμπησε ξανά το κεφάλι της πάνω στο στερνό του άρχισε να χαϊδεύει απαλά το στήθος του με τα ακροδάχτυλα της την στιγμή που εκείνος την φίλαγε απαλά πάνω στα μαλλιά της.

«Ο θείος με μάθαινε να κάνω ιππασία και τα πήγαινα αρκετά καλά αλλά ακόμα φοβόμουν πάρα πολύ. Το άλογο απλά περπάταγε δίπλα από τα δέντρα και εγώ αντί να χαλαρώνω σφιγγόμουν όλο και περισσότερο. Ήθελα να τα παρατήσω, να ζητήσω από τον θείο μου να με πάρει στο δικό του άλογο και να με γυρίσει πίσω αλλά την στιγμή που άνοιξα το στόμα μου να διαμαρτυρηθώ άξαφνα είδα μπροστά μου τα δικά σου μάτια. Το άλογο πριν το καταλάβω άρχισε να τρέχει αλλά εγώ δεν φοβήθηκα καθόλου. Όσο έβλεπα τα δικά σου μάτια αντί για τα δέντρα που έρχονταν καταπάνω μου ένιωθα ότι μπορούσα να κάνω τα πάντα αλλά μόλις τα μάτια σου εξαφανίστηκαν και συνειδητοποίησα τι συνέβαινε πραγματικά τότε τα έχασα τόσο πολύ που τελικά κατέληξα στο έδαφος με το άλογο να με έχει πλακώσει πάνω στο στήθος» κατέληξε ενώ καθώς το θυμόταν ξανά χαμογέλασε και ο Φράνσις βάζοντας το χέρι του πάνω στο πρόσωπο της την παρότρυνε να τον κοιτάξει.

«Δηλαδή την ημέρα που σε ανέβασε πάνω στο δέντρο…»

«Ήταν η ημέρα που είδα το πρώτο μου όραμα» συμπλήρωσε τα λόγια του τρυφερά. «Η ημέρα που σε γνώρισα… όχι στην πραγματικότητα αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ» του είπε και ο Φράνσις παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έσμιξε τα χείλια του με δύναμη και άρχισε να κουνάει το κεφάλι του αρνητικά χωρίς να είναι ικανός ακόμα να το πιστέψει.

«Σ’ αγαπώ τόσο πολύ» έκφρασε με όλη την αγάπη που ένιωθε για εκείνη να ξεχειλίζει μέσα από κάθε λέξη ξεχωριστά.

Η Μάριαν χαμογελώντας του, έτεινε το χέρι της προς το πρόσωπο του και καθώς το ακούμπησε απαλά πάνω στο μάγουλο του τον παρότρυνε να έρθει πιο κοντά της. Ο Φράνσις καταλαβαίνοντας τις προθέσεις της από την ματιά της και μόνο, πλάγιασε το πρόσωπο του και μόλις τα χείλια του ακούμπησαν πάνω στα δικά της απαλά εκείνη ανατρίχιασε ολόκληρη.

«Σ’ αγαπώ τόσο πολύ» επανέλαβε εκείνος και λιώνοντας στην κυριολεξία μέσα στην αγκαλιά του, η Μάριαν παίρνοντας μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα έχωσε το χέρι της μέσα στα μαλλιά του για να τον φέρει πιο κοντά της.

Με το πόδι της να ανεβαίνει προς τον ανδρισμό του, ακούμπησε το στήθος της πάνω στο δικό του και βαθαίνοντας το φιλί τους προσπάθησε να τον αποπλανήσει και πάλι αλλά εκείνος χαμογελώντας με ευχαρίστηση έκανε το κεφάλι του πιο πίσω.

«Ε… Μάριαν;» προσπάθησε να την σταματήσει ενώ εκείνη συνέχιζε να τον φιλάει πάνω στον λαιμό. «Δεν λέω ότι δεν το θέλω κι εγώ αλλά κάποιος μάλλον χρειάζεται λίγο χρόνο παραπάνω» της είπε με νόημα δείχνοντας με την ματιά του χαμηλά προς τα πόδια του την στιγμή που εκείνη σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει παραξενευμένη.

«Αν είναι μόοονο αυτό το πρόβλημα…» του είπε καθώς άρχισε να τον φιλάει ξανά πάνω στον λαιμό του. «Τότε πίστεψε με, όταν τελειώσω μαζί του…» συνέχιζε ενώ φιλώντας τον πάνω στο στερνό χαμήλωνε το σώμα της. «…να είσαι σίγουρος ότι θα είναι πανέτοιμος» δήλωσε με σιγουριά και ο Φράνσις έμεινε στήλη άλατος.

«Μάριαν τι κάνεις;» ρώτησε ενώ στηρίζοντας το σώμα του στους αγκώνες ανασήκωσε το σώμα του και την είδε να πλησιάζει το κεφάλι της επικίνδυνα προς τον ανδρισμό του.

«Αλλάζω τις αποστολές μας… τώρα κάτσε και απόλαυσε το» του είπε εκείνη και μόλις το χέρι της έπιασε τον υγρό ακόμα ερεθισμό του ένιωσε την καρδιά του να σταματά.

«Μάριαν είναι ακόμα υγρός από τον σπόρο μου καιιιι τοοο…» δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την φράση του.

Μόλις ένιωσε την γλώσσα της να τον περικυκλώνει σφράγισε τα χείλια του κόβοντας την ανάσα του στην μέση.

«Και;» τον παρότρυνε να συνεχίσει καθώς κοιτώντας τον μέσα στα μάτια τον έβαζε μέσα στο στόμα της και τον ρούφαγε με τέτοιον τρόπο που τον έκανε να ξεχάσει τι ήθελε να πει.

«Θες να σταματήσω;» τον ρώτησε ενώ πριν εκείνος καταφέρει να βρει ξανά την φωνή του εκείνη συνέχιζε να τον ρουφάει με τον ίδιο ηδονικό τρόπο.

«Όχι» είπε ξέπνοα κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά με ένταση.

«Τότε μην ξεχνάς την αποστολή σου» του υπενθύμισε κλείνοντας του το μάτι και με ένα χαμόγελο ικανοποίησης συνέχισε με τόσο πάθος που έκανε την καρδιά του Φράνσις να εκτοξευτεί στα ύψη.

«Διάολε Μάριαν…» εξέφρασε λαχανιασμένα ενώ έριχνε το κεφάλι του προς τα πίσω κλείνοντας τα μάτια για να συγκεντρωθεί.

«Που τα έμαθες όλα αυτά;» δεν κατάφερε να μην αναρωτηθεί φωναχτά.

«Θυμάσαι εκείνο το τετράγωνο κουτί με τις πολλές εικόνες που το λένε τηλεόραση;» τον ρώτησε πίσω ενώ κρατώντας τον ερεθισμό του χαμήλωνε το κεφάλι της.

«Μμμχχχμμμ;» της είπε κουνώντας το κεφάλι του θετικά ενώ κατάπινε με δυσκολία καθώς ένιωθε την γλώσσα της πάνω στα μπαλάκια του.

«Δεν έχεις ιδέα πόσο εκπαιδευτική μπορεί να γίνει» του είπε με μια πονηρή ματιά και πριν προλάβει ο Φράνσις να αντιδράσει άρπαξε το ένα του μπαλάκι μέσα στο στόμα της και άρχισε να τον ρουφά αφήνοντας τον άναυδο.

«Δεν το πιστεύω» έλεγε αγκομαχώντας ενώ το σώμα του σφίγγονταν. «Πότε το έκανες αυτό;» την ρώτησε χωρίς να είναι ακόμα ικανός να πιστέψει ότι άκουγε αυτό που άκουγε.

«Είχα ατελείωτο ελεύθερο χρόνο τα βράδια μου αλλά από ότι φαίνεται ο παππούς σου μάλλον παρέλειψε να σου το αναφέρει αυτό» του είπε πειραχτικά και καθώς άρχισε να ρουφά ξανά τον ανδρισμό του ο Φράνσις άρχισε να μουγκρίζει με ευχαρίστηση χωρίς να μπορέσει να τον συγκρατήσει.

«Αμφιβάλω αν το ήξερε» της απάντησε με κομμένη την ανάσα σφίγγοντας τις γροθιές του για να καταφέρει να κρατήσει τα χέρια του κοντά στο σώμα του.

«Πολύ ανακουφιστικό αυτό» του είπε και καθώς συνέχισε να ανεβοκατεβάζει το κεφάλι της γρήγορα ο Φράνσις άρχισε να χάνει τα λογικά του.

«Στο είπα ότι όταν τελειώσω μαζί του θα είναι πανέτοιμος» μουρμούρισε εκείνη με ικανοποίηση και ανοίγοντας τα μάτια του, στηρίζοντας ακόμα το σώμα του πάνω στον αγκώνα του έτεινε το χέρι του προς το μέρος της.

«Έλα εδώ» σχεδόν την ικέτεψε και η Μάριαν δεχόμενη την παράκληση του χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά του άρχισε να τον πλησιάζει.

Περνώντας τα πόδια της πάνω από τα δικά του, άφησε τον ανδρισμό του να μπει μέσα της αργά και μόλις έβαλε τα χέρια της πάνω στου ώμους του, ο Φράνσις τυλίγοντας τα δικά του γύρω από το κορμί της την τράβηξε απότομα κοντά του. Πριν προλάβει η Μάριαν να αρχίσει να κουνιέται, ο Φράνσις ένωσε τα χείλια τους και δίνοντας ώθηση στα κορμιά τους την γύρισε έτσι ώστε να την φέρει από κάτω του.

«Μπορεί να είναι υπέροχο να σε έχω από πάνω… αλλά εγώ είμαι ακόμα ο άντρας μέσα σε αυτό το δωμάτιο» της δήλωσε κατηγορηματικά και μόλις άρχισε να κουνιέται εκείνη έκλεισε τα μάτια και αναστέναξε βαθιά.

«Ω ναι μωρό μου! Εσύ είσαι» του επιβεβαίωσε βογκώντας από ευχαρίστηση με ένα πονηρό χαμόγελο. «Αλλά μην ξεχνάς ότι αυτό το παιχνίδι παίζεται με δύο άτομα» συνέχισε και ο Φράνσις με τα χείλια του πάνω στον λαιμό της άρχισε να γελά κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά.

«Δεν θα με αφήσεις μια φορά να έχω το πάνω χέρι» είπε ανοιχτά την διαπίστωση του καθώς ένιωσε τα πόδια της να ανεβαίνουν πιο ψηλά.

«Είμαι από κάτω… δεν είμαι;» τον ρώτησε δύσπιστα ενώ βάζοντας τα γόνατα της να ακουμπήσουν κάτω από της μασχάλες του, ανασήκωσε τους γοφούς της και κουνώντας τους άρχισε να ακολουθεί τον ρυθμό του βοηθώντας τον να κάνει τις ωθήσεις του πιο έντονες.

«Αν δεν κάνεις το δικό σου…» παραπονέθηκε μουγκρίζοντας με ευχαρίστηση αλλά δεν την σταμάτησε κιόλας.

Βάζοντας το ένα του χέρι να ακουμπήσει πάνω στο στρώμα δίπλα από το σώμα της άφησε ένα βογκητό και ανασηκώνοντας τον κορμό του άρπαξε τον γλουτό της με το άλλο του χέρι για να πάρει τον έλεγχο. Ήθελε μια φορά να την κάνει δική του με τον δικό του τρόπο αλλά γνώριζε πλέον ότι δεν θα είχε καμία ελπίδα να το καταφέρει. Η μανίας της να περνάνε όλα από το χέρι της ώρες, ώρες τον έφτανε στα όρια της τρέλας, αλλά σε αυτήν την τρέλα σίγουρα δεν μπορούσε να πει όχι. Η αγάπη του για εκείνη τον ξεπερνούσε σε τέτοιο σημείο που θα μπορούσε να αντέξει τα πάντα. Όχι φυσικά ότι παραπονιόταν… όλα αυτά τα χρόνια η φαντασία του είχε καλπάσει πολύ άγρια αλλά να το ζει τώρα και μάλιστα με εκείνην αυτό ξεπερνούσε κατά πολύ κάθε του όνειρο.

«Σήκω» είπε άξαφνα την στιγμή που ένιωθε να φτάνει και πάλι στην κορύφωση του και εκείνη ξέπνοη τον κοίταξε ξαφνιασμένη.

«Τι;» ρώτησε σαν να ξύπνησε απότομα από όνειρο χωρίς να καταλαβαίνει.

«Έλα, σήκω, μην μου το χαλάς τώρα» είπε γρήγορα με την αγωνία μην ξενερώσει πριν κάνει αυτό που του είχε μπει μέσα στο μυαλό.

Καθώς εκείνη κατένευσε μπερδεμένη, άρπαξε το χέρι του και τον άφησε να την οδηγήσει εκεί που ήθελε. Βάζοντας την να καθίσει πάλι στην καρέκλα που καθόταν και πριν, γονάτισε μπροστά της και καθώς άρχισε να την φιλάει ορμητικά στο στόμα, βάζοντας τα χέρια του πάνω στην μέση της την τράβηξε απότομα κοντά του. Η Μάριαν αφήνοντας ένα γελάκι να της ξεφύγει από το ξάφνιασμα, έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω και τεντώνοντας το κορμί της τον παρότρυνε να συνεχίσει. Καθώς ο Φράνσις με μια βαθιά ώθηση μπήξε ξανά μέσα της η Μάριαν βόγκηξε και τύλιξε αυτόματα τα πόδια της γύρω από το κορμί του.

«Δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο» την προειδοποίησε και η Μάριαν κλείνοντας τα μάτια αφέθηκε στα χέρια του. 

Όταν ο Φράνσις άρχισε να κουνιέται ξανά, προσπάθησε να μην τον σταματήσει αλλά της ήταν αδύνατον.

«Φράνσις… Φράνσις, σταμάτα» είπε ξέπνοα και εκείνος καταλαβαίνοντας από τον τόνο της φωνής της ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, σταματώντας την κοίταξε με αγωνία.

«Δεν γίνεται…» του είπε απολογητικά και καθώς ο Φράνσις έκανε πιο πίσω εκείνη σηκώθηκε όρθια.

«Κάτσε εσύ» του είπε γρήγορα και χωρίς να θέλει να της χαλάσει χατίρι το έκανε αδιαμαρτύρητα.

«Μην φοβάσαι πάλι εσύ θα έχεις το πάνω χέρι» του είπε ενώ του έκλεινε το μάτι και ο Φράνσις έμεινε να την κοιτά τελείως περίεργος πια για το τι είχε βάλει στο μυαλό της.

Καθώς έκατσε αντικριστά του, βάζοντας τα πόδια της πάνω στα μπράτσα της καρέκλας, παρότρυνε τα χέρια του να μπούνε κάτω από τα πόδια της και μόλις ο Φράνσις την κράτησε από τους γλουτούς της εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του.

«Πάρ’ το επάνω σου τίγρη μου» του είπε με βαθιά παθιασμένη φωνή και πριν προλάβει ο Φράνσις να αναρωτηθεί τι εννοούσε εκείνη άρχισε να τον φιλάει παθιασμένα αλλά χωρίς να κουνιέται.

Πιάνοντας το νόημα, έβαλε δύναμη στα χέρια του και καθώς την ανασήκωσε λίγο πιο ψηλά προσπάθησε να βρει ξανά τους ρυθμούς του. Μία κουνώντας το δικό του σώμα και μια κουνώντας το δικό της με την δύναμη των χεριών του συνέχισε να μπαινοβγαίνει μέσα της μουγκρίζοντας με τόση ευχαρίστηση που η Μάριαν άρχισε να βογκά με το σώμα της να τσιτώνεται. Ήταν πολύ κοντά στην κορύφωση της αλλά δεν ήταν και η μόνη. Με τον ιδρώτα του να στάζει, την ανάσα του να χάνετε και την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή, ο Φράνσις άρχισε πια να τα δίνει όλα. Η στιγμή που και οι δύο ξέπνοοι πια δεν είχαν τίποτα άλλο να δώσουν δεν άργησε να έρθει.

«Συγνώμη που σου το χάλασα» του είπε παραπονιάρικα ενώ ακουμπώντας το μέτωπο της πάνω στο δικό του προσπάθησε να βρει ξανά την ανάσα της.

«Μου το χάλασες;» ρώτησε δύσπιστα και ανοίγοντας τα μάτια της τον κοίταξε για να δει αν το εννοούσε.

«Εντάξει το παραδέχομαι, δεν το είχα φανταστεί έτσι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι παραπονιέμαι κιόλας» της είπε ειλικρινά και η Μάριαν παίρνοντας μια ανακουφιστική ανάσα έκλεισε ξανά τα μάτια.

«Πεθαίνω για ένα τσιγάρο αλλά νομίζω ότι θα χρειαστώ βοήθεια για να κατέβω» παραδέχτηκε πονεμένα και ο Φράνσις παλεύοντας να μην γελάσει δυνατά την βοήθησε να κατεβάσει τα πόδια της από την καρέκλα.

«Μάλλον θα πρέπει να κόψεις αυτήν την συνήθεια αν πραγματικά αποφασίσεις να γυρίσεις» την μάλωσε πειράχτηκα καθώς την έβλεπε να πιάνει από το πάτωμα το μεσοφόρι της για να το φορέσει.     

«Ή να φροντίσω να φέρω πολλές προμήθειες μαζί μου» του γύρισε το πείραγμα πηγαίνοντας προς την κρυφή πόρτα για να πιάσει το τσαντάκι της.

«Θα ήθελα πολύ να δω πως θα φαινόντουσαν οι πεταμένες γόπες στις υπηρέτριες που θα της μαζεύουν» μουρμούρισε σκεπτικός ενώ γέρνοντας το κορμί του μπροστά ακούμπαγε τους αγκώνες του πάνω στα γόνατα του και έκλεινε το πρόσωπο του μέσα στα χέρια του.

«Δεν νομίζω ότι αυτό που σε προβληματίζει αυτήν την στιγμή είναι οι γόπες των τσιγάρων μου» του χτύπησε λίγο πιο σκληρά από όσο θα ήθελε και ο Φράνσις αναστέναξε ενώ κατεβάζοντας τα χέρια του πιο χαμηλά τα άφησε να ακουμπήσουν πάνω στο στόμα του κοιτάζοντας στην ευθεία για να αποφύγει την ματιά της.

«Όχι δεν είναι» παραδέχτηκε ενώ σκεφτόταν τι διάολο να κάνει τώρα.

Με τον ερεθισμό του να έχει ζαρώσει ξανά από την ευχαρίστηση, την Μάριαν να είναι τελείως πλήρης και σίγουρα έτοιμη να φύγει έπρεπε να σκεφτεί γρήγορα ένα σχέδιο για να την καθυστερήσει πριν το κάνει… αλλά τι;

«Ακόμα πιστεύεις ότι αν φύγω τώρα δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά» μάντεψε εκείνη λανθασμένα τις σκέψεις του και αρπάζοντας κατευθείαν την ευκαιρία που του δινόταν γύρισε την ματιά του προς το μέρος της.

«Εσύ αν ήσουν στην θέση μου δεν θα σκεφτόσουν το ίδιο;» την ρώτησε δύσπιστα και εκείνη αφήνοντας την ανάσα της βαριά, ακούμπησε το τσαντάκι της πάνω σε ένα έπιπλο που ήταν δίπλα της και κρατώντας το αναμμένο της τσιγάρο στο ένα χέρι προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο που ήταν ακριβώς μπροστά της.

«Έχε μου λίγη εμπιστοσύνη Φράνσις» τον παρακάλεσε ενώ ακουμπώντας πάνω στο πλαίσιο του παραθύρου γύριζε να τον κοιτάξει στα μάτια.

«Εμπιστοσύνη…» επανέλαβε ενώ απέφευγε και πάλι την ματιά της. «Πώς να το κάνω αυτό όταν θα ξέρω ότι σε λίγο θα είσαι και πάλι στην αγκαλιά εκείνου του γελοίου του μπάσταρδου;» την ρώτησε πικραμένος.

«Φράνσις…» τον παρακάλεσε αλλά εκείνος δεν σταμάτησε εκεί.

«Μπορεί να τον αρνιόσουν πριν αλλά ποιος μου λέει ότι τώρα που ξέρεις τι έχανες όλο αυτόν τον καιρό δεν θα σε κάνει να το δοκιμάσεις και πάλι μαζί του;» το χόντρυνε περισσότερο πατώντας ακριβώς εκεί που την πόναγε πιο πολύ για να την κάνει να αντιδράσει.

«Αλήθεια αυτό σκέφτεσαι για μένα;» τον ρώτησε ξέπνοα χωρίς να μπορεί να πιστέψει τα λόγια του και ο Φράνσις συνεχίζοντας την παράσταση του έβαλε το χέρι του πάνω στα μάτια του και άρχισε να τα τρίβει με μανία.

«Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια» μουρμούρισε και την άκουσε να αναστενάζει πικραμένη.

«Φράνσις…» ζήτησε ικετευτικά την κατανόηση του. «Αν δεν ήμουν τόσο μεθυσμένη…»

«Το ξέρω…» την διαβεβαίωσε γνωρίζοντας ακριβώς τι προσπαθούσε να του πει. «Δεν φαντάζεσαι τι ανακούφιση ένιωσα όταν εκείνος ο γελοίος άρχισε να ψάχνει την πόρτα για να φύγει την στιγμή που εσύ φώναζες το όνομα μου αντί για το δικό του…»

«Τι ακριβώς έκανα;» αναφώνησε σοκαρισμένη.

«Πραγματικά δεν θυμάσαι τίποτα;» την ρώτησε καθώς γύριζε να την κοιτάξει και έμεινε παγωμένη να τον κοιτά κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά χωρίς να είναι ικανή να πιστέψει ότι πράγματι θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι τέτοιο.

«Είπαμε είμαι γερό ποτήρι αλλά έχοντας ήδη πιει ένα μπουκάλι ουίσκι από πριν έρθει και σχεδόν ένα δεύτερο όταν πήρε την απόφαση να με σταματήσει» μουρμούρισε την σκέψη της παγωμένη ακόμα από το σοκ, ενώ ακουμπώντας τους αγκώνες της πάνω στο πρεβάζι έκλεινε το πρόσωπο της μέσα στο ένα της χέρι αποφεύγοντας την ματιά του. «Απορώ πως δεν άρχισα να ξερνάω ότι είχα και δεν είχα μέσα μου όχι να θυμάμαι κιόλας τι ακριβώς έκανα» συνέχισε περισσότερο στον εαυτό της παρά σε εκείνον.

«Μακάρι να ξέρναγα» συνέχισε να μουρμουρίζει και βλέποντας ότι πια είχε πετύχει τον σκοπό του, ο Φράνσις σηκώθηκε όρθιος.

Μένοντας στην σιωπή, έπιασε την ρόμπα του Κωνσταντίν και αφού την φόρεσε της έδωσε λίγο χρόνο ακόμα να παλέψει με τις τύψεις της. Πλησιάζοντας το έπιπλο που φύλαγε ο Κωνσταντίν την κανάτα με το κρασί, το άνοιξε και μόλις είδε το μικρό φιαλίδιο με το μπλε φωσφόριζε υγρό να τον περιμένει εκεί αναστέναξε βαριά. Μισούσε τον εαυτό του που της το έκανε αυτό αλλά τι άλλη επιλογή είχε; Ήξερε τον χαρακτήρα της, τον ήξερε πάρα πολύ καλά και αν επέλεγε τώρα να της πει την αλήθεια εκείνη όχι απλά θα έφευγε αλλά δεν θα γύρναγε και ποτέ ξανά πίσω.

Το θέμα όμως παρέμενε το ίδιο… ήταν τελικά πράγματι τόσο δυνατός ώστε να της κάνει κάτι τέτοιο;

The Destiny "12b. Επικίνδυνη αποστολή"

Απαλλαγμένος πια από όλα του τα ρούχα, πλησίασε κοντά της και την κοίταζε μέσα στα μάτια με ένα πονηρό χαμόγελο. Γονατίζοντας με το ένα του πόδι πάνω στο στρώμα έβαλε τα χέρια του στο μεσοφόρι της.

«Λοιπόν… ανακεφαλαιώνουμε» της είπε ενώ βάζοντας τα δάχτυλα του μέσα από το ύφασμα άρχισε να το κατεβάζει αργά.

Η Μάριαν ανατριχιάζοντας ολόκληρη από το άγγιγμα του, ανασήκωσε του γοφούς της για να τον βοηθήσει και εκείνος γέρνοντας κοντά της άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στον αφαλό της.

«Για να πετύχω την αποστολή μου…» συνέχιζε ενώ έβγαζε το μεσοφόρι τελείως από πάνω της. «Πρέπει να χαλαρώσω, σωστά;» την ρώτησε αφήνοντας το ύφασμα να πέσει στο πάτωμα και καθώς εκείνη ένευσε θετικά τελείως αναψοκοκκινισμένη με την ανάσα της να γίνετε όλο και πιο γρήγορη, εκείνος έπιασε το ένα της πόδι και άρχισε να βγάζει το παπούτσι της χωρίς να την κοιτά.

«Και να το διασκεδάσω;» την ρώτησε ενώ πετώντας το πρώτο παπούτσι στο πάτωμα άφηνε και πάλι το πόδι της πάνω στο στρώμα.

«Ναι» έκπνευσε με δυσκολία η Μάριαν καθώς εκείνος έπιανε το άλλο της πόδι από τον αστράγαλο για να το σηκώσει πιο ψηλά ώστε να βγάλει και το άλλο της παπούτσι.

«Και να βρω τρόπο να φροντίσω η φωλίτσα να γίνει πολύ…» τόνισε αργά. «Πολύ υγρή».

«Μην μασάς τίποτα τίγρη μου, το ‘χεις, το ‘χεις» του επιβεβαίωσε εκείνη και σηκώνοντας το κεφάλι του την κοίταξε προβληματισμένος.

«Τι να μασήσω; Δεν έφερα φαγητό μαζί μου» της είπε μπερδεμένος.

Η Μάριαν χτυπώντας με δύναμη το μέτωπο της με την παλάμη της άρχισε να γελά κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά χωρίς να μπορεί να το πιστέψει.

«Α! Μην με μπερδεύεις τώρα» διαμαρτυρήθηκε εκείνος. «Δεν είπες τίποτα για φαγητό. Δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτό;» την ρώτησε σοβαρός και η Μάριαν καθώς έκοψε το γέλιο της ζάρωσε τα μάτια της ενώ μασώντας τα χείλια της κοίταξε για λίγο το ταβάνι.

«Μμμμ φαγητό ε;» μουρμούρισε σκεπτική. «Τελικά δεν κακή ιδέα. Τι λες θα καταφέρεις να πας μέχρι την κουζίνα χωρίς να σε καταλάβει κανείς και να φέρεις καμία φράουλα; Ίσως και λίγη σαντιγί ή αν δεν βρεις μέλι…;» πριν συνεχίσει, ο Φράνσις χωρίς να αντέχει άλλο έπιασε τα χέρια της από τους καρπούς και τα επέβαλε να πάνε πάνω από το κεφάλι της ενώ έπεφτε με ορμή πάνω στο σώμα της.

«Α! Εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτα» την κατηγόρησε σκληρά που είχε καταφέρει ξανά να γυρίσει το δικό του αστείο μπούμερανκ και η Μάριαν άρχισε να χαχανίζει.

«Μπουμπουνοκέφαλε» του γύρισε κοροϊδευτικά χαχανίζοντας ακόμα και για να την σταματήσει άρχισε να την φιλά με τόσο πάθος που η Μάριαν έπνιξε μια κραυγούλα από την έκπληξη αλλά δεν τον σταμάτησε.

Προσέχοντας ο Φράνσις να κρατάει το σώμα του σε απόσταση από το δικό της για μην την ακουμπήσει και χάσει την αυτοσυγκέντρωση του, βαθαίνοντας το φιλί τους συνέχισε να την φιλά μέχρι να σιγουρευτεί ότι εκείνη θα ήταν απόλυτα παραδομένη σε εκείνον.

«Φράνσις;» μουρμούρισε πάνω στα χείλια του ναζιάρικα.

«Μμμμ;» την ρώτησε πίσω ενώ αφήνοντας τα χείλια της άρχισε να σκορπά υγρά και ανατριχιαστικά φιλιά πάνω στον λαιμό της απελπιστικά αργά κάνοντας το σώμα της να σφίγγετε όλο και περισσότερο.

«Μπορώ να έχω τώρα έστω και το ένα μου χέρι πίσω;» παρακάλεσε εκείνη ενώ τεντώνοντας το σώμα της προσπάθησε με μεγάλο κόπο να καταφέρει να το ακουμπήσει πάνω στο ανατριχιασμένο του δέρμα.

«Όχι» της είπε κατηγορηματικά και εκεί που περίμενε ότι εκείνη θα άρχιζε πάλι να απαιτεί αυτό που ήθελε η Μάριαν μόλις ένιωσε το καυτό του κορμί πάνω στο δικό της βόγκηξε και τύλιξε τα δάχτυλα της γύρω από τα δικά του.

Ο Φράνσις από το ξάφνιασμα σήκωσε το κεφάλι του για να την κοιτάξει. Πραγματικά αυτό δεν το περίμενε με τίποτα από εκείνη.

«Μην σταματάς» τον παρακάλεσε με τα μάτια κλειστά ενώ έσφιξε με περισσότερη δύναμη τα δάχτυλα της γύρω από τα δικά του.

«Συγνώμη αλλά δεν μπορώ άλλο» είπε απολογητικά και την στιγμή που η Μάριαν σήκωσε το κεφάλι για να τον κοιτάξει ξαφνιασμένη εκείνος φέρνοντας το σώμα του πιο κοντά της άφησε τον ανδρισμό του να ακουμπήσει πάνω στην τρυφερή της σάρκα.

«Φράνσις» αναφώνησε η Μάριαν ενώ γέρνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω έσφιξε τα δόντια και προσπάθησε να πνίξει την κραυγή της.

«Σς, σς, σς, δεν θα μπω ακόμα» την διαβεβαίωσε και καθώς άνοιξε τα μάτια της ξέπνοη για να τον κοιτάξει εκείνος άρχισε να την φιλάει στο στόμα παθιασμένα. «Πρέπει να τον χαλαρώσω λίγο πριν χάσω το μυαλό μου» εξήγησε πάνω στα χείλια της και η Μάριαν καταλαβαίνοντας ακριβώς τι εννοούσε, ανασηκώνοντας τους γοφούς της, άρχισε να τρίβετε με ένταση επάνω του.

«Είπα πριν χάσω το μυαλό μου» διαμαρτυρήθηκε ο Φράνσις απηυδισμένος.

«Θες να σταματήσω;» τον ρώτησε αγκομαχώντας και ο Φράνσις παρατώντας τα άρχισε πάλι να την φιλά.

«Ναι» της είπε και μόλις εκείνη το έκανε, ελευθερώνοντας τα χέρια της το πήρε επάνω του.

Κρατώντας την σταθερή με το ένα του χέρι από την μέση και με το άλλο του από τον αυχένα, όρμισε στα χείλια της βογκώντας και άρχισε να κινεί ξανά το σώμα του προσέχοντας να μην κάνει καμία λάθος κίνηση και μπει μέσα της. Την στιγμή που ένιωσε την υγρασία της πάνω στον ερεθισμό του καθώς τον έτριβε με ένταση επάνω της, έχασε τελείως το μυαλό του. Την ήθελε σαν τρελός αλλά ακόμα δεν είχε τελειώσει μαζί της και έπρεπε να κάνει λίγο υπομονή.

«Μάριαν;» μουρμούρισε πάνω στα πρησμένα της, από τα φιλιά του. χείλη.

«Το ξέρω μωρό μου…» του επιβεβαίωσε ότι είχε καταλάβει τι ήθελε και βογκώντας καθώς τέντωσε το σώμα της ανασήκωσε τους γοφούς της παροτρύνοντας τον να κάνει αυτό που θέλει.  «Μην το σκέφτεσαι, κάντο» του είπε αγκομαχώντας και ο Φράνσις έκανε αυτόματα προς τα πίσω. 

«Τι…;» ‘κάνεις;’… πήγε να τον ρωτήσει αλλά εκείνος βάζοντας τα χείλια του πάνω στον λαιμό της την σταμάτησε.

«Δεν μπορώ να το κάνω ακόμα…» εξήγησε. «Όχι πριν βεβαιωθώ ότι έχω πετύχει την αποστολή μου».

«Πίστεψε με… αποστολή εξετελέσθη» τόνισε εκείνη με έμφαση προσπαθώντας να τον τραβήξει ξανά κοντά της αλλά ο Φράνσις δεν άκουσε κουβέντα.

«Όχι πριν βεβαιωθώ ότι τα έχω κάνει όλα σωστά» της είπε κατηγορηματικά ενώ φτάνοντας στο στήθος της, περνώντας την παλάμη του πάνω από την σκληρή της ρογίτσα έγειρε για την γευτεί.

«Φράνσιςςς» αναφώνησε η Μάριαν απελπισμένα.

«Σσσς, μωρό μου, δεν θες να μας ακούσουν απ’ έξω έτσι δεν είναι;» την ρώτησε ενώ κρατώντας το στήθος της μέσα στην χούφτα του σήκωσε την ματιά του προς το πρόσωπο της για να την κοιτάξει καθώς άρπαζε την ρόγα της τρυφερά μέσα στα δόντια του.

«Όχι» είπε ξέπνοα ενώ πάλευε πολύ σκληρά να πάρει μια ανάσα. «Δεν θέλω».

Ο Φράνσις χαρίζοντας της ένα νικητήριο χαμόγελο, ζούλιξε λίγο παραπάνω το στήθος της και ανοίγοντας περισσότερο το στόμα του ρούφηξε όση περισσότερη επιδερμίδα του στήθους της μπορούσε. Η Μάριαν πνίγοντας μια κραυγή έβαλε το χέρι της αυτόματα μέσα στα μαλλιά του και πιέζοντας το κεφάλι του πάνω της τον παρότρυνε να συνεχίσει.

«Άλλωστε εσύ δεν είπες ότι δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε;» συνέχισε εκείνος ενώ αφήνοντας διάσπαρτα φιλιά πάνω στο στερνό της γύριζε το κεφάλι του έτσι ώστε να γευτεί και την άλλη της ρογίτσα.

«Γιατί κάτι μου λέει ότι θα με κάνεις να μετανιώσω την ώρα και την στιγμή που άνοιξα το στόμα μου;» ρώτησε με παράπονο ρητορικά εκείνη.

Δεν έχεις ιδέα πόσο… της επιβεβαίωσε εκείνος μέσα του με άλλο ένα νικητήριο χαμόγελό. 

«Δεν είπες ότι πρέπει να χαλαρώσουμε;» την ρώτησε αθώα χωρίς να δίνει σημασία στα λόγια της καθώς τώρα κατηφόριζε προς τον αφαλό της ενώ δεν σταματούσε να σκορπά διάσπαρτα υγρά φιλιά πάνω στην επιδερμίδα της.

«Να το διασκεδάσουμε…» συνέχισε με υπονοούμενο σαν να την προειδοποιούσε και φτάνοντας ακριβώς εκεί που τον είχε περισσότερο ανάγκη, έκανε το κεφάλι του λίγο πίσω και έμεινε για λίγο σκεπτικός να το κοιτάει χωρίς να το ακουμπάει.

«Περίεργο» είπε παραξενευμένος.

«Τι είναι πάλι;» ρώτησε απηυδισμένη πια η Μάριαν.

«Είχα την εντύπωση ότι εδώ…» είπε σκεπτικός ενώ με τον δίκτυ του άγγιζε ανεπαίσθητα την τρυφερή της σάρκα δίπλα από τα υγρά της χειλάκια. «Είσαστε πιο τριχωτές».

«Εγώ κοντεύω να πεθάνω εδώ πέρα και εσύ θες να μιλήσουμε για τριχιές;» των ρώτησε χωρίς να μπορεί να πιστέψει αυτό που άκουγε αλλά περισσότερο αυτό που της έκανε.

«Δεν είναι;» συνέχισε τις απορίες του χωρίς να σταματά να την αγγίζει στα σημεία όπου ήταν ξυρισμένη.

«Ναι είναι…» του είπε εξαγριωμένη απότομα. «…τόσο τριχωτές που είναι το πιο αηδιαστικό θέαμα που μπορείς να δεις ποτέ στην ζωή σου» συμπλήρωσε εκνευρισμένα σφίγγοντας το σεντόνι μέσα στις χούφτες της για να καταφέρει να σταματήσει τον εαυτό της πριν σηκωθεί επάνω και τον καβαλήσει ώστε να τον κάνει να το βουλώσει.

«Και εσύ για τι δεν είσαι» συνέχιζε εκείνος ακάθεκτος να την βασανίζει.

«Γιατί ξυρίζομαι. Εντάξει τώρα; Ικανοποιήθηκες;»

«Αλήθεια; Ξυρίζεσαι; Δεν είναι επικίνδυνο;» της έλεγε σοκαρισμένος ενώ πάλευε πολύ σκληρά να μην γελάσει.

«Φράνσιςςςς» μούγκρισε και πριν προλάβει να ανασηκωθεί και αρχίσει να τον τραβάει από τα μαλλιά για να τον φέρει ξανά κοντά της εκείνος έγειρε κοντά της και άρχισε να περνάει την γλώσσα του πάνω στην τρυφερή της ξυρισμένη επιδερμίδα.

«Μμμμ… πολύ τρυφερό» μουρμούρισε και η Μάριαν βάζοντας το χέρι της πάνω στο μέτωπο της άρχισε να κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε.

«Δεν αντέχω άλλοοο…» κλαψούρισε και ο Φράνσις την λυπήθηκε για λίγο.  

«Σωστά η αποστολή» είπε σαν να θυμήθηκε ξαφνικά. «Για να δούμε πως μπορώ να διαπιστώσω ότι την έχω ολοκληρώσει με επιτυχία» συνέχιζε να μουρμουρίζει στον εαυτό του και η Μάριαν άρχισε να μουγκρίζει.

«Απλά βάλε…»

«Όχι, όχι, μην μου πεις. Πρέπει να το βρω μόνος μου» της θύμισε και καθώς εκείνη ανασήκωσε το κορμί της απότομα αυτόματα εκείνος εισχώρησε γρήγορα ένα του δάχτυλο μέσα της.

«Θα σε σκοτώσωωω…» σύριξε πέφτοντας πάλι απότομα πάνω στο στρώμα. «Μα τον θεό θα σε σκοτώσω» επανέλαβε καθώς εκείνος συνέχισε να εξερευνεί τον εσωτερικό της κόσμο εκστασιασμένος.

«Πριν ή μετά;» την ρώτησε αδιάφορα ενώ βάζοντας την γλώσσα του πάνω στην κλειτορίδα της άρχισε να την πιπιλίζει.

«Σίγουρα μετά…» τον διαβεβαίωσε απειλητικά.

«Οπότε έχω χρόνο ακόμα» της είπε με άνεση εκείνος και κάνοντας πιο πίσω έβγαλε το δάχτυλο του από μέσα της φέρνοντας το κοντά στο πρόσωπο του.

«Φράνσιςςς…» τον απείλησε και πάλι αλλά εκείνος δεν της έδωσε σημασία.

«Υγρό…» μουρμούρισε. «Ευωδιαστό…» συνέχισε ενώ το μύριζε με περιέργεια. «Λες να είναι και εύγεστο;» αναρωτήθηκε και κοιτώντας την μέσα στα μάτια έβαλε το δάχτυλο του μέσα στο στόμα για να το δοκιμάσει.

«Είσαι νεκρός… είσαι τελείως νεκρός» του δήλωσε κοιτώντας τον δολοφονικά.

«Αν είμαι νεκρός μπορώ να κάνω αυτό;» την ρώτησε ενώ έβαζε το δάχτυλο του ξανά μέσα στην είσοδο της και αυτόματα έκοψε την ανάσα της στην μέση. «Ή αυτό;» συνέχισε να την ρωτά ενώ αρπάζοντας την κλειτορίδα της με τα χείλια του άρχισε και πάλι να την πιπιλίζει. «Ή αυτό;» κατέληξε με πάθος ενώ άρχισε να κουνάει το δάχτυλο του μέσα της.

«Φράνσις» τσίριξε ξέπνοη.

«Το ξέρω μωρό μου» επανέλαβε τα λόγια της κάτω από τον αναστεναγμό του καταλαβαίνοντας ακριβώς πως νιώθει και πήρε την απόφαση να πάει ξανά κοντά της.

«Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ… μην με βασανίζεις άλλο» τον ικέτεψε τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του για να τον τραβήξει κοντά της ώστε να τον νιώσει απόλυτα επάνω της.

«Τελικά είχαν δίκιο όταν τους άκουγα να λένε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από τον να έχεις μια γυναίκα στο έλεος σου να σε παρακαλάει να την κάνεις δική σου» μουρμούρισε και η Μάριαν παίρνοντας τα πια στο κρανίο άρχισε να τον χτυπάει στο στήθος.

«Τώρα είσαι νεκρός» μούγκριζε και ο Φράνσις γελώντας με το ύφος της, έπιασε τα χέρια της από τους καρπούς της και βάζοντας πάνω από το κεφάλι της την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.

«Πόσο χρόνο έχω;» μουρμούρισε πειραχτικά ενώ καθώς εισχώρησε μέσα της βόγκηξε κλείνοντας τα μάτια του για να απόλαυση αυτή την μοναδική στιγμή.

«Σκάσε επιτέλους και γάμαμε» του είπε εκείνη εκτός εαυτού πια.

«Γάμαμε; Τι είναι πάλι αυτό;» την ρώτησε παραξενευμένος ενώ άνοιγε τα μάτια για να την κοιτάξει παραξενευμένος.

«Έλεος πια…» ξεφώνησε αγανακτισμένα. «Γύρνα από την άλλη» απαίτησε και εκείνος την κοίταξε καλά, καλά για να δει αν το εννοεί.    

«Θες να μάθεις τι είναι το γάμαμε ή όχι;» του επιτέθηκε εκείνη με μοχθηρό ύφος.

«Εντάξει, εντάξει, δεν είναι ανάγκη να βαράς κιόλας» αμύνθηκε ενώ αφήνοντας τα χέρια της έκανε πιο πίσω για να βγει από μέσα της.

«Αν συνεχίσεις έτσι πίστεψε με θα το κάνω και σου το ορκίζομαι ότι δεν θα το ευχαριστηθείς καθόλου. Τώρα γύρνα ανάσκελα και βγάλε τον σκασμό» του είπε απειλητικά και ο Φράνσις καταλαβαίνοντας ότι πια είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της, ξεκόλλησε από πάνω της για να ξαπλώσει δίπλα της.

«Χριστέ μου γυναίκα, αν μου φέρεσαι έτσι τώρα τι άλλο μπορεί να κάνεις όταν πάρεις το στέμμα;» την ρώτησε και η Μάριαν ακούγοντας τα λόγια του τον κοίταξε δολοφονικά την στιγμή που  πέρναγε το πόδι της πάνω από το σώμα του.   

«Θες να μάθεις τι είναι το γάμαμε;» τον ρώτησε απειλητικά ενώ ταυτόχρονα κρατώντας τον ερεθισμό του με το ένα της χέρι, με μία γρήγορη κίνηση τον κάρφωσε πάνω στο τέρμα της.

Ο Φράνσις κόβοντας την ανάσα του στην μέση, έσφιξε τα δόντια και άρπαξε το σεντόνι μέσα στις γροθιές του για να προσπαθήσει να μείνει ακίνητος.

«Δεεεεν είμαι σίγουρος ότι η σωστή απάντηση είναι ναι» παραδέχτηκε σχεδόν τρομοκρατημένος.

«Αυτό σημαίνει γάμαμε» του απάντησε εκείνη ενώ τυλίγοντας το χέρι της γύρω από τον αυχένα του άρχισε να κουνιέται τόσο ξέφρενα και τόσο δυνατά που του έκοψε την ανάσα.

«Όσο αφόρα τι άλλο μπορεί να κάνω αν πάρω το στέμμα…» είπε με υπονοούμενο χωρίς να σταματά να κουνιέται.

«Σίγουρα την γάμισα» συμπλήρωσε τα λόγια της απόλυτα συνειδητοποιημένος πια.

«Μέσα είσαι» του επιβεβαίωσε και ο Φράνσις βάζοντας τα χέρια του πάνω στους γοφούς της προσπάθησε πολύ σκληρά να ακολουθήσει τον ξέφρενο ρυθμό της.

«Αυτό είναι κάτι που μπορώ να σου το επιβεβαιώσω με απόλυτη σιγουριά» της επιβεβαίωσε με έμφαση.

Μπορεί στην αρχή να ένιωθε κάπως περίεργα με τον ξέφρενο ρυθμό της αλλά όσο συνέχιζε τόσο ο Φράνσις άρχισε πραγματικά να χαλαρώνει και να το απολαμβάνει όσο δεν πήγαινε.

«Ε Μάριαν;» της είπε αγκομαχώντας.

«Ναι;» τον ρώτησε γλυκά με βαθιά παθιασμένη φωνή ενώ πιάνοντας το κάτω του χείλος μέσα στα δόντια της το τράβηξε απαλά.    

«Μην το πάρεις στραβά… δεν είναι ότι παραπονιέμαι» συνέχισε εκείνος βογκώντας. «Αλλά πραγματικά είναι λίγο περίεργο να είσαι από πάνω μου» παραδέχτηκε αυτό που ένιωθε.

«Και τι περιμένεις;» τον ρώτησε εκείνη και ανοίγοντας τα μάτια του την κοίταξε ξαφνιασμένος. «Γιατί δεν κάνεις κάτι γι’ αυτό;» συνέχισε κοιτώντας τον με νόημα στα μάτια.

Ο Φράνσις χωρίς να περιμένει κάτι άλλο, τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από την πλάτη της, την γύρισε τόσο απότομα από την άλλη που η Μάριαν έβγαλε μια κραυγούλα έκπληξης πριν αρχίσει να γελά.

«Μπουμπουνοκέφαλε» τον κορόιδεψε γελώντας ακόμα.

«Θα μου το πληρώσεις αυτό» την απείλησε.

«Πριν ή μετά;» τον ρώτησε αγκομαχώντας.

«Τώρα» μούγκρισε και πριν εκείνη αντιδράσει βάζοντας τα χείλια του πάνω στον λαιμό της άρχισε να τον ρουφάει τόσο δυνατά που η Μάριαν δεν κατάφερε να πνίξει την επόμενη κραυγή της.

«Συγνώμη σε πόνεσα;» την ρώτησε μετανιωμένος καθώς πάγωσε.

«Αχ μην μου το χαλάς τώρα» τον παρακάλεσε και μόλις ο Φράνσις κατάλαβε ότι το ήθελε και εκείνη συνέχισε πιο δυναμικά.

Πιάνοντας ξανά τον δικό της ξέφρενο ρυθμό άρχισε να την φιλά τόσο παθιασμένα και λαίμαργα πάνω  στα χείλια και τον λαιμό της που η Μάριαν τελείως εκστασιασμένη πια, άφηνε ασυγκράτητα ηδονικά βογκητά και αναστεναγμούς επαναλαμβάνοντας συνέχισε το όνομα του. Τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από την μέση του, τέντωσε το σώμα της και χώνοντας το χέρι της μέσα στα μαλλιά του τον παρότρυνε να συνεχίσει.    

«Μάριαν δεν νομίζω…» προσπάθησε με κόπο να την προειδοποιήσει ότι δεν μπορούσε άλλο να το κρατήσει αλλά εκείνη δεν το άφησε.

«Όχι, όχι, όχι, μην σταματάς, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ μην σταματάς» τον ικέτεψε ενώ τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του ακούμπησε το μέτωπο της πάνω στο στερνό του.

«Δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο» παραπονέθηκε εκείνος βογκώντας με αγωνία.

«Δεν με νοιάζει, μην σταματάς, σε ικετεύω, μην σταματάς τώρα» τον ικέτεψε και πάλι και ο Φράνσις δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο.

Βάζοντας το ένα του χέρι πάνω στον αυχένα της, πλάγιασε ελαφρά το σώμα του και περνώντας το άλλο του χέρι κάτω από το δικό της το ακούμπησε πάνω στην πλάτης της για να την κολλήσει απόλυτα επάνω του.

«Αχ Φράνσις» κλαψούρισε δακρυσμένη η Μάριαν ενώ παίρνοντας μια ανάσα άρχισε να τον φιλάει.

Καθώς σιγουρεύτηκε ότι η Μάριαν θα έμεινε κολλημένη επάνω του, κατέβασε το χέρι του μέχρι τον γοφό της και κρατώντας τον σφιχτά άρχισε πια να τα δίνει όλα.

«Μην σταματάς» φώναξε εκείνη ενώ σφίχτηκε επάνω του γέρνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω καθώς κράταγε τα μάτια της ερμητικά κλειστά. «Μην σταματάς, μην σταματάς, μην σταματάς» επαναλάμβανε γρήγορα και την στιγμή που ο Φράνσις ένιωσε να γίνεται μια περίεργη έκρηξη μέσα του, εκείνη με το σώμα της να τραντάζεται ολόκληρο άρχισε να ουρλιάζει.

Με την ανάσα του να έχει πια χαθεί, το σώμα του να τρέμει σύγκορμο και την καρδιά του να χτυπάει τόσο δυνατά που θα μπορούσε μέχρι και να ξεπηδήσει από το στήθος του, ο Φράνσις τελείως κατάκοπος, αφήνοντας την από την αγκαλιά του γύρισε ανάσκελα και ακουμπώντας το χέρι του στο μέτωπο του προσπάθησε να πάρει μια ανάσα.

«Αυτό ήταν…» είπε ξέπνοος.

«Α-ΠΙ-στευτό» συμπλήρωσε εκείνη σοκαρισμένη ακόμα.

«Νιώθω σαν να έσπασα σε εκατομμύρια μικρά κομμάτια και να ενώθηκα ξανά από την αρχή» μουρμούρισε χωρίς να είναι ικανός ακόμα να το πιστέψει.

«Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το περιγράψω καλύτερα» την άκουσε να του λέει και βγάζοντας το χέρι του πάνω από το πρόσωπο του γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος της.

«Αυτό σημαίνει ότι η αποστολή εξετελέσθη;» την ρώτησε μισό αστεία μισό σοβαρά περιμένοντας όμως με πραγματική αγωνία την επιβεβαίωση της.

«Με άριστα το δέκα;» τον ρώτησε σκεπτική. «Σίγουρα άγγιξε τα χίλια» είπε με έμφαση εννοώντας το και μόλις γύρισε να τον κοιτάξει ταυτόχρονα και οι δύο άρχισαν να γελάνε με την καρδιά τους.

«Έλα εδώ βρε ξεροκέφαλο, ανάγωγο, μυξιάρικο σκατό που μου κλέβεις και τις ατάκες μου τώρα» την πείραξε απλώνοντας τα χέρια για να την τραβήξει κοντά του.

«Αντί να χαίρεσαι που τις θυμάμαι μετά από δέκα χρόνια, γκρινιάζεις και από πάνω;» τον ρώτησε δύσπιστα ενώ αγκαλιάζοντας τον άφηνε το κεφάλι της απαλά πάνω στο στερνό του.

«Πως θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό;» μουρμούρισε κάτω από τον αναστεναγμό του φιλώντας την απαλά πάνω στα μαλλιά της.

«Τελικά είχα δίκιο έτσι δεν είναι;» την ρώτησε μετά από μια σύντομη σιωπή μόλις οι χτύποι τις καρδιά τους άρχισαν να γίνονται και πάλι λίγο πιο φυσιολογικοί.

«Για πιο πράγμα;» μουρμούρισε νυσταγμένα με περιέργεια.

«Στο κρεβάτι προτιμάς τα άγρια ένστικτα μου παρά την ρομαντική μου πλευρά» της είπε πειραχτικά. 

«Σταμάτα επιτέλους να το κάνεις αυτό» παραπονέθηκε ενώ σφίχτηκε επάνω του. «Με φρικάρει τελείως».

«Ποιο;» ρώτησε με πραγματική περιέργεια.

«Το να μου μιλάς σαν να με γνωρίζεις απ’ έξω και ανακατωτά» εξήγησε.

«Δεν φταίω εγώ που είσαι ανοιχτό βιβλίο» απολογήθηκε.

«Και εξακολουθεί να μου την μου την δίνει που όσο και να προσπάθησα ακόμα δεν κατάφερα να το κλείσω» μούγκρισε με αγανάκτηση και ο Φράνσις άρχισε να γελά.

«Είχα όμως δίκιο» την πίεσε περισσότερο.

«Όχι Φράνσις δεν είχες» του απάντησε εκείνη κάτω από τον αναστεναγμό της και έμεινε παγωμένος να την κοιτά καθώς ανασήκωνε το κεφάλι της για να του ανταποδώσει το βλέμμα.

«Μα νόμιζα ότι αυτό ήθελες» είπε αυτό που πραγματικά πίστευε αγωνιώντας μήπως είχε κάνει κάτι λάθος. 

«Στο τέλος ναι…» του επιβεβαίωσε απαλά. «Αλλά αν το είχες κάνει από την αρχή τότε σίγουρα περισσότερο θα κατέληγε σε βιασμό παρά οτιδήποτε άλλο» του εξήγησε και ο Φράνσις ένιωσε να μπερδεύετε.

«Η γυναίκα δεν είναι σαν τον άντρα Φράνσις…» του είπε πιο μαλακά ενώ έπαιζε με μια τούφα από τα μαλλιά του για να τον χαλαρώσει λίγο. «Χρειάζεται χρόνο να προετοιμαστεί, να υγρανθεί» του είπε με νόημα. «Και ακόμα όταν το κάνει δεν είναι σίγουρο ότι θα έχει ανάγκη τα άγρια ένστικτα» κατέληξε με υπονοούμενο κλείνοντας το μάτι.

«Δεν νομίζω ότι θα καταφέρω να σας καταλάβω ποτέ» παραδέχτηκε ηττημένος.

«Είναι απλό Φράνσις, όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες. Παράδειγμα, αν σε άφηνα να συνεχίσεις εκείνη την στιγμή ξέρεις τι θα μπορούσε να συμβεί; Ιδίως αν ήμουν και παρθένα!» τον ρώτησε και την κοίταξε τρομοκρατημένος ερωτηματικά. «Αν ήμουν παρθένα και έμπαινες μέσα μου απότομα σαν να ήσουν κανένα κτήνος το πιθανότερο θα ήταν τώρα να τρέχω σε κανένα νοσοκομείο για κολπορραφή» του είπε απόλυτα σοβαρά.

«Κόλπο τι;» ρώτησε μπερδεμένος.

«Για να μου κάνουν ράμματα μέσα στον κόλπο… μέσα στην φωλίτσα…» διευκρίνισε με νόημα για να καταλάβει τι εννοεί. «Ώστε να σταματήσουν την αιμορραγία και πίστεψε με δεν είναι καθόλου αστείο. Ιδίως γι’ αυτήν την εποχή που δεν υπάρχουν νοσοκομεία και ο χασάπης που έχετε για γιατρό το μόνο που ξέρει να κάνει στον κόλπο είναι να χώνει το χοντρό-δάχτυλο του μέσα για να επιβεβαιώσει ότι υπάρχει παρθενικός υμένας και τίποτα παραπάνω».

«Μα πόσο ηλίθιοι είναι πια;» διαμαρτυρήθηκε απηυδισμένος κλείνοντας το πρόσωπο του μέσα στο χέρι του τελείως σοκαρισμένος από αυτά που άκουγε.

«Άσε να μαντέψω…» του είπε και την κοίταξε διστακτικά καθώς εκείνη συμπλήρωνε. «Οι πολύτιμες συμβουλές που σου έδωσαν ήταν, να μπεις μέσα μια και έξω και να κοιτάξεις να το ευχαριστηθείς όσο περισσότερο μπορείς;» τον ρώτησε γελώντας με το ξαφνιασμένο του ύφος.

«Πάνω κάτω» παραδέχτηκε απολογητικά.

«Ελπίζω όμως τώρα να κατάλαβες ότι στον έρωτα χρειάζονται δύο και όχι ένας» του τόνισε και εκείνος κατένευσε με κατανόηση καταλαβαίνοντας ακριβώς τι εννοούσε με αυτό. «Αλλά περισσότερο πάντα πρέπει να θυμάσαι ότι η κάθε φορά είναι διαφορετική. Άλλες φορές μπορεί να φτάσεις να σπας κρεβάτια…» τον πείραξε και ο Φράνσις χαλαρώνοντας άρχισε να γελάει πιο ανάλαφρος πια. «Άλλες πάλι να υπάρχει τόσο ρομαντισμός γύρω σου…»

«Που σίγουρα θα σε κάνει να στριφογυρίζεις τα μάτια σου με αηδία λέγοντας την ατάκα ‘Ω! Κάνε μου την χάρη’» την πείραξε και του έδωσε μια μπουνιά στο μπράτσο.

«Κόφ’ το εντάξει; Είναι τελείως ανατριχιαστικό αυτό» παραπονέθηκε.

«Πιο;» ρώτησε γελώντας ενώ έτριβε τον μπράτσο του.

«Να ξέρεις τα πάντα για μένα» είπε αγανακτισμένη.

«Εντάξει, θα προσπαθήσω να μην το κάνω» της υποσχέθηκε. «Έχεις καμία άλλη συμβουλή να μου δώσεις;» την ρώτησε σοβαρός για να την κάνει να ξεχαστεί.

«Δεν ξέρω, τώρα ξέχασα τι έλεγα» είπε εννοώντας το πραγματικά.

«Έλεγες ότι όλες οι στιγμές δεν είναι ίδιες» της θύμισε.

«Α! Ναι… Ε τέλος πάντων, πάνω κάτω αυτά είναι όλα» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της.  

«Οπότε το μυστικό είναι απλά να το πηγαίνω σιγά, σιγά και να δοκιμάζω τα όρια και τις αντοχές» ανακεφαλαίωσε εκείνος.

«Εντάξει δεν χρειάζεται πάντα να ξεκινάς και από το μηδέν» τον διόρθωσε εκείνη.

«Α μην με μπερδεύεις πάλι. Τώρα δεν είπες…;»

«Απλά λέω…» τον πρόλαβε πριν αρχίσει να διαμαρτύρεται. «Ότι πρώτα βλέπεις την διάθεση που υπάρχει εκείνη την στιγμή στην ατμόσφαιρα και μετά ανάλογα πράττεις» του εξήγησε τι εννοούσε πριν και ο Φράνσις κατένευσε και πάλι με κατανόηση. 

«Οκ, νομίζω ότι τώρα το ‘χω» της είπε πειραχτικά. «Ευχαριστώ για τις συμβουλές, σίγουρα θα μου χρειαστούν… Ιδίως με την επόμενη που θα είναι και σίγουρα παρθένα» τόνισε με υπονοούμενο και η Μάριαν κόβοντας την ανάσα της στην μέση έμεινε τελείως παγωμένη να τον κοιτά.