Μια φορά σε ένα ξέσπασμά μου, μου είπε μια συνάδελφος
«μα γιατί δεν με βλέπει κανείς?»
«γιατί είσαι ένα μυρμήγκι - ένας μικρός και ασήμαντος άνθρωπος - όπως λέει μεταφορικά ο λαός μας. Πάντα δουλεύεις εργατικά, αφοσιωμένα, πάντα με σκυμμένο το κεφάλι και ποτέ κανείς τελικά δεν βλέπει πόσο καλή, ικανή και εργατική είσαι, γιατί ποτέ δεν βγάζεις προς τα έξω αυτό που κάνεις» Είμαι η Ιζαμπέλα Τσέλσεν και αυτή είναι η ιστορία της πρώτης και μοναδικής ταινίας που τελικά έδειξα σε όλους τι αξίζω και κέρδισα τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου.
«μα γιατί δεν με βλέπει κανείς?»
«γιατί είσαι ένα μυρμήγκι - ένας μικρός και ασήμαντος άνθρωπος - όπως λέει μεταφορικά ο λαός μας. Πάντα δουλεύεις εργατικά, αφοσιωμένα, πάντα με σκυμμένο το κεφάλι και ποτέ κανείς τελικά δεν βλέπει πόσο καλή, ικανή και εργατική είσαι, γιατί ποτέ δεν βγάζεις προς τα έξω αυτό που κάνεις» Είμαι η Ιζαμπέλα Τσέλσεν και αυτή είναι η ιστορία της πρώτης και μοναδικής ταινίας που τελικά έδειξα σε όλους τι αξίζω και κέρδισα τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου.
Κεφάλαιο 1.
Η αναγνώριση
Έντουαρτ
«τι θα γίνει Κέιτ θα ξεκινήσουμε καμία φορά?»
«τι να σου πω Έντουαρτ μέσα γίνετε ένας χαμός, η Κέλη δεν έχει έρθει ακόμα»
«πάλι?? Και εχθές τα ίδια έκανε και χάσαμε τσάμπα την μέρα μας περιμένοντας την» η Κέιτ ανασήκωσε τους ώμους της απηυδισμένα και έφυγε απο δίπλα μου.
Τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο έτσι όπως το πήγαινε η Κέλη δεν θα τελειώναμε ποτέ αυτά τα γυρίσματα και οι υποχρεώσεις μου ήταν τόσες πολλές που δεν έπαιρνε καμία καθυστέρηση.
«Έντουαρτ έρχεσαι λίγο?» με φώναξε ο Κάρλος – ο σκηνοθέτης - και πετώντας το τσιγάρο μου πήγα κοντά του με βαριεστημένα βήματα.
«τι συμβαίνει Κάρλος?»
«η Κέλη έσπασε το συμβόλαιο της» είπε ξεφυσώντας και πέρασε το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του για να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα του πριν εκραγεί.
«καταλαβαίνεις τι λες Κάρλος? Αυτό είναι εξωφρενικό. Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο?»
«τι να σου πω Έντουαρτ, το θέμα είναι ότι το έκανε και τώρα πρέπει να βρούμε άλλη για να την αντικαταστήσει και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό»
«εγώ δεν έχω καιρό για καθυστερήσεις, ξέρεις τις υποχρεώσεις μου και δεν μπορώ να τις αλλάξω γιατί η Κέλη έτσι ξαφνικά αποφάσισε να χαλάσει μια τόσο καλή δουλειά»
«και τι προτείνεις να κάνω? Και εγώ χάνω πολλά λεφτά εξαιτίας της και ιδίως με αυτό το νησί που μου στοιχίζει καθημερινά ο κούκος αηδόνι, πόσο μάλλον να το παρατείνουνε κι άλλο μέχρι να βρούμε κάποια άλλη που να της μοιάζει να έχει φυσικά ταλέντο και τα λοιπά και τα λοιπά»
«γιατί δεν βάζουμε να παίξει αυτή?» είπα δείχνοντας του την βοηθό του και με κοίταξε με δυσπιστία
«την Μπέλα?»
«Μπέλα την λένε?»
«ναι αλλά πως σου ήρθε να πεις γι αυτήν»
«την ώρα των γυρισμάτων την έχω πετύχει να λέει τις ατάκες καλύτερα απο εμάς και το ύφος που παίρνει καμία φορά είναι λες και παίζει εκείνη και όχι εμείς εκείνη την στιγμή»
«τώρα που το λες είχα δει στο βιογραφικό της ότι πρώτα τελείωσε δραματική σχόλη και μετά πήγε για βοηθός σκηνοθέτη»
«τότε τι έχεις να χάσεις με το μακιγιάζ και με μια περούκα θα είναι μια χαρά και εμείς δεν θα χάσουμε τσάμπα τον καιρό μας περιμένοντας πότε θα βρούμε καινούργια και πότε αυτή η καινούργια θα μάθει τον ρόλο της»
«Μπέλα??... την φώναξε αλλά εκείνη δεν γύρισε. Έφτιαχνε τις τελευταίες λεπτομέρειες στο κρεβάτι για το γύρισμα και ήταν τόσο αφοσιωμένη σε αυτό που έκανε που δεν κατάλαβε καν ότι μιλάγαμε για εκείνη τόση ώρα αλλά ακόμα και τώρα που την φώναζε ο Κάρλος δεν το κατάλαβε και αυτό με έκανε άθελα μου να γελάσω και ο Κάρλος με σκούντηξε για να σοβαρέψω και τον κοίταξα στα μάτια απολογητικά γελώντας ακόμα.
«Μπέλα» είπε πιο δυνατά και πετάχτηκε τόσο απότομα που παραλίγο να πέσει κάτω και αυτό με έκανε να ξεσπάσω σε πιο τρανταχτά γέλια και ο Κάρλος με κοίταξε άγρια στα μάτια
«με ζητήσατε?» είπε δειλά κοκκινίζοντας και προσπάθησα πολύ σκληρά για να μην γελάσω ξανά.
Πάντα την παρατηρούσα απο την πρώτη στιγμή που είχε έρθει και πάντα με εξέπληττε αλλά και με βοηθούσε με τον τρόπο που έπαιρνε τις εκφράσεις της καθώς έλεγε ψιθυριστά το σενάριο όταν κανείς δεν την πρόσεχε.
Εδώ που τα λέμε ποτέ κανείς δεν την πρόσεχε άλλα ήταν τόσο καλή και αφοσιωμένη στην δουλειά της που είμαι σίγουρος ότι ο Κάρλος χωρίς εκείνη δεν νομίζω ότι θα είχε τόσο καλά αποτέλεσμα σε καμία απο τις τρεις ταινίες που είχαμε γυρίσει μέχρι στιγμής.
«ναι Μπέλα έλα λίγο σε παρακαλώ» της είπε και εκείνη ήρθε κοντά μας δειλά με απορία
«συμβαίνει κάτι??»
«ναι η Κέλη ακύρωσε το συμβόλαιο της και πρέπει να βρούμε αμέσως αντικαταστάτρια»
«δεν μιλάς σοβαρά» είπε σοκαρισμένη και αμέσως άρχισε να σκέφτεται τις επιπτώσεις
«δυστυχώς Μπέλα μου μιλάω πολύ σοβαρά και εσύ τουλάχιστον περισσότερο απο όλους καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά τι σημαίνει αυτό»
«θέλεις να σου κάνω μια λίστα με της πιο κατάλληλες για την αντικατάσταση της? Θα πάω..»
«όχι όχι Μπέλα έχουμε βρει, νομίζω, αντικαταστάτρια της»
«έχετε βρει? Ωραία πες μου ποιαν έχεις υπόψιν σου για να κάνω την επαφή και την προετοιμασία της» ο Κάρλος κοίταξε για λίγο προς το μέρος μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα της το ξεφούρνισε πολύ σοβαρά
«Μπέλα σκεφτήκαμε εσένα» σοκ διαπέρασε τα μάτια της και κάνοντας ένα βήμα προς τα πίσω άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες
«δεν μιλάς σοβαρά» είπε κουνόντας το κεφάλι της
«το ξέρεις ότι δεν έχουμε χρονικά περιθώρια και εσύ είσαι η μόνη που μπορείς να το κάνεις»
«και πως το ξέρεις αυτό?»
«ο τρόπος που μας προετοιμάζεις και που λες της ατάκες και παίρνεις τις εκφράσεις την ώρα των γυρισμάτων νομίζω ότι είναι ο πιο πειστικός λόγος για μας» της είπα εγώ και με κοίταξε στα μάτια με δυσπιστία
«Μπέλα ξέρεις πολύ καλά ότι ο χρόνος είναι χρήμα και όσο είμαστε σε αυτό το νησί δεν γίνετε να χρονοτριβούμε αλλά ούτε και έχουμε το περιθώριο για παραπάνω μέρες απο ότι έχουμε κλείσει οπότε πρέπει να μας βοηθήσεις σε παρακαλώ»
«άλλωστε τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνουμε να πάνε χαμένες, πρέπει να νιώθεις πολύ ευγνώμων που σου κάνουμε αυτήν την προσφορά» συνέχισα την πρόταση του Κάρλους και με κοίταξε πολύ άγρια στα μάτια αλλά για μια στιγμή άρχισε να το σκέφτεται
«ωωω έλα τώρα μην το σκέφτεσαι τόσο» της είπε ο Κάρλος παρακλητικά
«θα δεχτώ υπό έναν όρο»
«τι όρο?»
«να γυρίσουμε πρώτα τις πιο δυνατές σκηνές και να αφήσουμε στο τέλος τις σκηνές της εγκυμοσύνης»
«γιατί?»
«μπορείς να το δεχτείς αυτό?»
«δεν νομίζω ότι θα είναι πρόβλημα αλλά δεν μπορώ να μην ρωτήσω τον λόγο»
«θα είμαι πιο πιστευτή αν την αφήσουμε για το τέλος»
«και πάλι δεν καταλαβαίνω»
«δεν χρειάζεται να καταλάβεις κάτι δέχεσαι ή όχι?» ο Κάρλος γύρισε και με κοίταξε και του ανασήκωσα τους ώμους μου
«εντάξει τότε σύμφωνοι... είπε και της έδωσε το χέρι του... πηγαίνετε τώρα να ετοιμαστείτε και οι δύο, χάσαμε που χάσαμε την χθεσινή μέρα ας μην χάσουμε και την σημερινή»
«μισό λεπτό εννοείς ότι θα κάνουμε αυτήν την σκηνή τώρα?» είπε σοκαρισμένη και περνώντας απο δίπλα της για να πάω να ετοιμαστώ την σκούντηξα απαλά στον ώμο
«μην φοβάσαι δεν θα σε πονέσω» της είπα και έφυγα γιατί δεν μπορούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου απο την στιγμή που είδα το ύφος της
Μπέλα
Ήμουν έτοιμη για την πρώτο πραγματικό μου γύρισμα και είχα τόσο αμηχανία και τόσο τρακ που έτρεμα ολόκληρη. Φυσικά για τον ρόλο που είχα να παίξω είχα ακριβώς το συναίσθημα που χρειαζόταν, η Μπέλα η ηρωίδα του βιβλίου που αγαπούσα περισσότερο απο όλα τα βιβλία που είχα διαβάσει στην ζωή μου, είχε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που είχα και εγώ τώρα οπότε αυτό θα βοηθούσε περισσότερο να αποδώσω το συναίσθημα που απαιτούσε ο ρόλος μου αλλά θα ήταν πολύ πιο δύσκολο.
Είναι η πρώτη της επαφή με τον άνθρωπο που είχε αγαπήσει παράφορα απο την πρώτη μέρα που τον είχε δει και σήμερα επιτέλους μετά απο τόσο καιρό θα γινόταν για πρώτη φορά δικός της. Ήξερα φυσικά ότι το γύρισμα θα ήταν φτιαχτό δηλαδή χωρίς πραγματική σωματική επαφή και θα υπήρχε σεντόνι που θα μας κάλυπτε μέχρι την μέση αλλά όσο και να το κάνεις το να βρεθώ για πρώτη φορά γυμνή σώμα με σώμα με έναν άντρα και να υποκρίνομαι ότι έχω συναισθήματα γι αυτόν ενώ στην πραγματικότητα η καρδιά μου κάθε φόρα που τύχαινε να με κοιτάξει κάλπαζε σαν τρελή δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στην ζωή μου.
Όμως ήμουν πολύ καλή σε αυτό που έκανα και η αναγνώριση δεν είχε έρθει ποτέ και αυτό πάντα με πόναγε. Ο λόγος που πήρα την απόφαση να δεχτώ ήταν όμως περισσότερο γιατί έστω και με αυτόν τον τρόπο, έστω και προσποιητά, θα ήταν εκείνος που θα ήταν ο μοναδικός άντρας που θα με ακουμπούσε ποτέ και αυτό με έκανε να πάρω το θάρρος που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω όλα τα άλλα εμπόδια και να αφήσω την μοίρα μου να γελάσει για λίγο.
«είσαι έτοιμη?» τον άκουσα απο πίσω μου και πετάχτηκα τόσο απότομα που κόντεψα να πέσω στο πάτωμα και κρατώντας με απο την μέση προσπάθησε να κρύψει με πολύ κόπο το γέλιο του.
«ναι ευχαριστώ» του είπα και απομακρύνθηκα αμέσως απο κοντά του τελείως ντροπιασμένη παίρνοντας μια ανάσα.
«Μπέλα?? θα αρχίσουμε απο την στιγμή που μπαίνετε στο σπίτι εντάξει?» είπε ο Κάρλος που κοίταζε τις τελευταίες λεπτομέρειες που του είχα δώσει.
Εκτός του ότι θα έπαιζα στην ταινία της ζωής μου τον έπεισα να κρατήσω και την παλιά μου θέση. Ήξερα ότι αυτό απαιτούσε περισσότερη κούραση αλλά είχα κάνει τόσο κόπο και τόσες προετοιμασίες γι αυτήν την δουλειά που δεν ήθελα ξαφνικά να έρθει κάποιος άλλος στην θέση μου και να το χαλάσει όλο αυτό.
«ναι... του είπα και γύρισα προς τον Έντουαρτ... ξέρεις τι πρέπει να κάνεις ή θες προετοιμασία??... τον ρώτησα και με κοίταξε ειρωνικά... τότε πάμε προς την πόρτα» του απάντησα στο βλέμμα του και ήρθε κοντά μου την στιγμή που έφτασα στο άνοιγμα της πόρτας.
«μισό λεπτό να ρυθμιστούν οι κάμερες και ξεκινάμε. Έντουαρτ πάρτην στα χέρια σου και όταν σου πω άρχισε να πηγαίνεις προς το κρεβάτι» μας έδωσε τις οδηγίες του ο Κάρλος και ο Έντουαρντ με πήρε στα χέρια του και εγώ κοίταξα προς την άλλη μεριά αποφεύγοντας την ματιά του που ήταν καθαρά κοροϊδευτική.
«καλέ εσύ τρέμεις ολόκληρη, τόσο πολύ φοβάσαι??»
«εσύ την πρώτη φορά που βρέθηκες μπροστά στις κάμερες και έκανες το πρώτο σου γύρισμα θες να μου πεις ότι ήσουν σε καλύτερη κατάσταση?» του αντιγύρισα και δεν είπε τίποτα άλλο
Το γύρισμα ξεκίνησε και εγώ λόγο της νευρικότητας για την επόμενη σκηνή ήμουν τρομερά πειστική και ο Κάρλος αμέσως ενθουσιάστηκε και κράτησε την σκηνή μόνο με τρία γυρίσματα.
«πραγματικά Μπέλα απορώ πως μπόρεσες να αφήσεις την ηθοποιία για να γίνεις βοηθός σκηνοθέτη»
«όλοι κάνουμε τις επιλογές μας»
«και εσύ έκανες την χειρότερη... με πείραξε και με φώναξε κοντά του για να αναλύσουμε την σκηνή που μόλις είχαμε γυρίσει για να κρατήσω σημειώσεις για το μοντάζ... πάμε τώρα γρήγορα στην επόμενη... με το που το είπε κατευθείαν το στομάχι μου έγινε ένας κόμπος και με κόπο κατάφερα να ακούσω τα υπόλοιπα λόγια του... γιατί θα χάσουμε τον φωτισμό. Μπέλα ξέρω ότι θα σου είναι δύσκολο μιας και που είναι η πρώτη σου επαφή με τις κάμερες αλλά σε παρακαλώ προσπάθησε να είσαι όσο πιο πειστική μπορείς γιατί αλλιώς θα πρέπει να την γυρίσουμε αύριο πάλι εντάξει?»
«θες μήπως προετοιμασία?» είπε ειρωνικά ο Έντουαρτ για να με πικάρει για την προηγούμενη μας συζήτηση και τώρα ήταν σειρά μου να τον κοιτάξω ειρωνικά και καθώς του γύρισα την πλάτη για να προετοιμαστούμε για την επόμενη σκηνή και αντίκρισα το κρεβάτι ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια και η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία αλλά όπως πάντα δεν άφησα κανέναν να το καταλάβει και παίρνοντας μια ανάσα άρχισαν το γύρισμα.
Έβαλε απαλά το χέρι του πάνω στον ώμο μου και με γύρισε αργά προς το μέρος του έχοντας πάρει τον ρόλο του και μόλις αντίκρισα τα μάτια του ένιωσα την καρδιά μου να καλπάζει τρελά και κρύος ιδρώτας διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου.
«φοβάσαι?» με ρώτησε και άρχισα να γελάω
«στοπ στοπ στοπ» ούρλιαξε ο Κάρλος και εγώ κράτησα την κοιλιά μου με το χέρι μου και προσπάθησα να ηρεμήσω με πολύ κόπο
«μπορείς να μας πεις και μας το αστείο για να γελάσουμε?» είπε τελείως εκνευρισμένος και γελώντας ακόμα του έκανα νόημα με το χέρι μου να περιμένει για ένα λεπτό να ηρεμήσω και αφού πήρα βαθιές ανάσες για να καλμάρω τα γέλια μου
«πως φαίνεται ότι δεν είχες αγαπήσει ποτέ στην ζωή σου αληθινά» του είπα και έγινε πιο έξαλλος
«και πως μπορείς να το ξέρεις εσύ αυτό?»
«μα ρωτάς τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο και απο την ίδια σου την ζωή αν φοβάται με αυτό το ύφος και θες να πιστέψω ότι δεν είναι αλήθεια?»
«αν αυτό ισχύει τότε γιατί δεν μας δείχνεις εσύ ποιο είναι το πιο σωστό ύφος?»
«θα κάνεις την Μπέλα?» του είπα ειρωνικά και πήρε την θέση μου.
Έβαλα απαλά το χέρι μου στον ώμο του και τον γύρισα προς το μέρος μου αργά αφήνοντας την ματιά μου να τον αιχμαλωτίσει βγάζοντας όλη την αγωνιά και την πραγματική μου αγάπη για εκείνον και τον ρώτησα απαλά «φοβάσαι?» και εκείνος για μια στιγμή σάστισε μέχρι που η φωνή του Καρλος μας επανέφερε στην πραγματικότητα.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και αφού πέρασε νευρικά το χέρι του απο τα μαλλιά του πήρε πάλι την θέση του για να ξεκινήσουμε το γύρισμα χωρίς να πει τίποτα.
Αρχίσαμε πάλι απο το ίδιο σημείο και όταν με ρώτησε αν φοβάμαι με τον ίδιο τρόπο που τον είχα ρωτήσει εγώ πριν τώρα ήταν η σειρά μου να σαστίσω.
«εσύ?»
«πάρα πολύ» είπε χωρίς να χάνει το συναίσθημα που του είχα περάσει πριν και πηγαίνοντας κοντά του έβαλα το χέρι μου απαλά πάνω στο μάγουλο του και κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια...
«μην φοβάσαι είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο» του είπα τα λόγια μου αλλά εννοούσα κάθε λέξη ξεχωριστά και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και άφησε το μέτωπο του να ακουμπήσει τρυφερά πάνω στο δικό του και ταυτόχρονα κλείσαμε και οι δύο τα μάτια μας μέχρι που ακούσαμε το χαρακτηριστικό στοπ.
«απίστευτο.... αναφώνησε ο Κάρλος και γελάσαμε και οι δύο ταυτόχρονα... πάμε άλλη μια φορά για να το έχουμε σίγουρα και μετά προχωράμε»
Αφού το επαναλάβαμε άλλες τρεις φορές πάντα κρατώντας το ίδιο συναίσθημα ο Κάρλος αποφάσισε να προχωρήσουμε και στην πιο δύσκολη σκηνή όσο ακόμα ο φωτισμός μας βοηθούσε.
Βρεθήκαμε πάλι ο ένας απέναντι απο τον άλλο και με κοίταζε αλλόκοτα και παραξενεύτηκα, το ύφος του ήταν τόσο παράξενο που δεν μπορούσα να το αποκωδικοποιήσω και έτσι γύρισα την ματιά μου αλλού μέχρι να ετοιμαστούν οι κάμερες στο πάμε του Κάρλος εκείνος έγειρε κοντά μου για να με φιλήσει και η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τόσο γρήγορα που ένιωθα ότι θα βγει απο το στήθος μου και ο αέρας μου άρχισε να λιγοστεύει.
Την στιγμή όμως που τα χείλια του ενώθηκαν με τα δικά μου ξέχασα τα πάντα και παραδόθηκαν σε αυτό το φιλί με όλο το πάθος που έτρεφα όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν μαζί αλλά ποτέ δεν τόλμησα να του το εξομολογηθώ γιατί ποτέ δεν πίστευα ότι ένας τέτοιος άντρας θα γύριζε ποτέ να με κοιτάξει.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε στα μάτια και ένιωσα για μια στιγμή ότι ίσως το ίδιο συναίσθημα που είχε συγκλονίσει όλο μου το κορμί είχε συγκλονίσει και το δικό του, όμως την στιγμή που ένιωσα πάνω στο κορμί μου τα χέρια του θυμήθηκα που είμαστε και τι κάνουμε και τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι δανείζετε τις εκφράσεις μου για να μπορέσει να αποδώσει καλύτερα στον ρόλο του όπως έκανε πάντα όταν νόμιζε ότι δεν τον παρατηρώ αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκε μπροστά μου.
Με φυλάκισε στην αγκαλιά του και άρχισε να με φιλάει στον λαιμό ανοίγοντας το φόρεμα μου και τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν σε σημείο να με φέρουν σε δύσκολη θέση όμως εκείνος νιώθοντας το αντί να σταματήσει την σκηνή για να την πάμε απο την αρχή, σήκωσε το κεφάλι του για να αντικρίσει την ματιά μου και χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο μου άρχισε να αυτοσχεδιάζει προσθέτοντας λόγια που δεν υπήρχαν στο σενάριο.
«είσαι τόσο όμορφη... είπε και άφησε άλλο ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια μου και παίρνοντας το πρόσωπο μου στα δύο του χέρια με κοίταξε βαθιά στα μάτια και συνέχισε... αυτή η βραδιά είναι το ξεκίνημα της ζωής μας και όχι το τέλος, δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να σου κάνει κακό» είπε και άρχισε πάλι να με φιλάει με τέτοιο πάθος που κόντεψα να λιποθυμήσω απο την έλλειψη αέρα που ένιωθα στα πνευμόνια μου και το στοπ του Κάρλος ήρθε σωτήριο ακριβώς την στιγμή που ένιωθα τα πάντα να γυρίζουν.
«μπράβο Έντουαρτ με εκπλήσσεις ευχάριστα αλλά θα προτιμούσα να πατάς περισσότερο στο κείμενο και να αποφεύγεις τους αυτοσχεδιασμούς»
«ο Κάρλος μην γίνεσαι τόσο κλασικός αφού ξέρω ότι στο τέλος θα το κρατήσεις» του είπε και γέλασε με την έκφραση του Κάρλος
«οκ διάλειμμα ολίγων λεπτών και μετά πάμε να την ξανακάνουμε απο την αρχή για να την συνδέσουμε με την συνέχεια» είπε ο Κάρλος και πήγα στο μόνιτορ για να ξαναδώ την σκηνή.
Εκεί κατάλαβα ότι τελικά δεν είχα πέσει έξω, όλο του το ύφος και ο τρόπος που κινούταν και μιλούσε άλλαζε ανάλογα με το δικό μου ύφος και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου.
«τι συμβαίνει?» με ρώτησε ο Κάρλος με απορία και γελώντας ακόμα πήρα το σημειωματάριο μου και άρχισα να σημειώνω τις λεπτομέρειες που θα χρειαζόμουν για το μοντάζ προσπερνώντας τον
«πάω να κάνω ένα τσιγάρο και έρχομαι» του είπα χωρίς να αφήνω το σημειωματάριο μου απο τα μάτια μου και προχώρησα προς την βεράντα για να χαλαρώσω λίγο πριν ξεκινήσουμε πάλι
«δεν ήξερα ότι καπνίζεις» είπε ο Έντουαρτ την στιγμή που το άναψα και αφήνοντας τον καπνό να βγει απο το στόμα μου γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια
«όταν εσείς κάνετε διάλειμμα εγώ δουλεύω και όταν εσείς δουλεύετε τότε βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να κάνω το δικό μου διάλειμμα» του είπα απλά και γυρίζοντας πάλι την ματιά μου προς την παραλία έβαλα το τσιγάρο στο στόμα και σημείωσα κάτι που θυμικά.
«είσαι εργασιομανής πάντως»
«εσύ όχι?»
«εγώ αν ήμουν στην θέση σου θα παράταγα την δεύτερη δουλειά για να αφοσιωθώ στην πρώτη»
«άρα μάλλον είναι καλύτερα να αρχίσω να σου ψάχνω καινούργια παρτενερ» του είπα χωρίς να τον κοιτάω και άκουσα το σιγανό του γέλιο
«δεν εννοούσα αυτό»
«και τότε τι εννοούσες?»
«να παρατηθείς απο βοηθός σκηνοθέτη για να μην καταρρεύσεις στο τέλος» κοίταξα το απέραντο γαλάζιο για μια στιγμή παίρνοντας άλλη μια γερή ρουφηξιά απο το τσιγάρο μου και αφού το άφησα να βγει αργά απο μέσα μου γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια
«έχω κάνει τόσο σκληρή δουλειά που αν το παρατήσω τώρα και την δω να την καταστρέφει κάποιος άλλος λόγο άγνοιας τότε σίγουρα αυτό θα με κάνει να καταρρεύσω, οπότε εσύ στην θέση μου ποια κατάρρευση θα διάλεγες?» του είπα και πετώντας το τσιγάρο έφυγα χωρίς να περιμένω απάντηση.
Αφού γυρίσαμε την ίδια σκηνή άλλες τέσσερις φορές και προχωρήσαμε στην επόμενη σκηνή όπου ήταν και η τελική,η νευρικότητα μου και το άγχος μου είχε φτάσει πια στο αποκορύφωμα και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ήξερα ότι όλο αυτό ήταν ένα ψέμα, όλα μας τα φιλιά όλες μας οι κινήσεις, όμως ήταν η πρώτη φορά που θα ένιωθα πως νιώθει μια κοπέλα όταν κάποιος που τον αγαπάει την κάνει να νιώσει γυναίκα και αυτό με έκανε ακόμα πιο νευρική. Όταν ο Έντουαρτ ήρθε απο πάνω μου και το ένιωσε γύρισε και με κοίταξε κοροϊδευτικά.
«ηρέμησε, εσύ κάνεις λες και είναι η πρώτη σου φορά» είπε και γέλασε
«είναι η πρώτη μου φορά» του πέταξα νευριασμένη
«ναι σωστά, δεν φαντάζομαι να είσαι τόσο προχωρημένη ώστε να είχες ποτέ κοινό» είπε πάλι κοροϊδευτικά και τα λόγια του Κάρλο έκοψαν την κουβέντα μας στην μέση.
«δεν ξεκινάμε σιγά σιγά γιατί δεν βλέπω να προλαβαίνουμε αν την τελειώσουμε σήμερα ίσα που θα προλάβουμε να την τραβήξουμε μια φορά» ο Έντουαρτ ένευσε σε εκείνον και γύρισε προς το μέρος μου
«έτοιμη?» είπε και χαμογέλασε και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα κοιτάζοντας προς την άλλη μεριά και αυτό τον έκανε να γελάσει περισσότερο.
«εεε παιδιά δεν είναι ώρα για χαζολογήματα» είπε ο Κάρλος και τότε σοβάρεψε και πήρε πάλι το επαγγελματικό του ύφος και την στιγμή που η πλακέτα έκανε το κλακ τότε άρχισε το γύρισμα που στιγμάτισε την ζωή μου για πάντα.
Άρχισε να με φιλάει για να συνδέσουμε την προηγούμενη σκηνή με αυτήν αλλά το φιλί του ήταν τόσο ψεύτικο που στην αρχή βοήθησε λίγο την κατάσταση όμως ο Κάρλος απογοητεύτηκε και μας σταμάτησε δίνοντας την εντολή να έχουμε περισσότερη ένταση σε αυτό το φιλί.
Άρχισε πάλι να με φιλάει με περισσότερη ένταση και τα χείλια μου άρχισαν να πονάνε απο την τριβή και αυτήν την φορά τον σταμάτησα εγώ και με κοίταξε νευριασμένα στα μάτια.
«τι είναι τώρα?» είπε με απορία
«προσπάθησε να μπεις λίγο στον ρόλο σου» του απάντησα με το ίδιο ύφος
«Μπέλα έτσι κι αλλιώς το μόνο που φαίνεται είναι το πίσω μέρος του κεφαλιού μου γιατί να βάλω απο τώρα το πάθος» άφησα έναν αναστεναγμό και στριφογύρισα τα μάτια μου
«έτσι όπως το πας όμως θα φάμε την ώρα μας με αυτό το φιλί οπότε καλό είναι να συγκεντρωθείς» του αντιγύρισα και ο Κάρλος έπνιξε ένα γελάκι και αυτό τον έκανε πιο έξαλλο
«αφού το θες έτσι... είπε ειρωνικά... πάμε πάλι» έδωσε την εντολή και αφού ακούστηκε πάλι το κλακ απο την πλακέτα με κοίταξε βαθιά στα μάτια έχοντας πάρει το συναίσθημα απο την προηγούμενη μας σκηνή και τότε άρχισε να με φιλάει.
Τα χείλια μας ενώθηκαν και άρχισαν τον πιο ερωτικό χορό που είχα νιώσει ποτέ στην ζωή μου και άρχισε σιγά σιγά να κατεβάζει τα χέρια του προς το κορμί μου συνεχίζοντας την σκηνή χωρίς να περιμένει την εντολή απο τον Κάρλος και χωρίς να καταφέρω να συγκρατήσω το κύμα της φωτιάς που με διαπέρασε ανασήκωσα το κορμί μου και ένιωσα το χαμόγελο της ικανοποίησης του πάνω στην επιδερμίδα μου. Αυτό με επανέφερε στην πραγματικότητα αλλά ο ενθουσιασμός του Κάρλος δεν μας άφησε τα περιθώρια για να ξεφύγουμε απο την σκηνή και τότε ο Έντουαρτ συνέχισε χωρίς να σταματά.
Άφησε τα χείλια μου και άρχισε να κατηφορίζει προς τον λαιμό μου ενώ το χέρι του συνέχιζε να κάνει ένα τρελό ταξίδι πάνω στο κορμί μου. Την στιγμή που ένιωσα την γλώσσα του να περνάει ξυστά απο το δέρμα μου ανατρίχιασα και χωρίς να το καταλάβω ένα βογκητό ξέφυγε απο τα χείλια μου και τότε άκουσα έναν σιγανό αναστεναγμό να βγαίνει βίαια απο μέσα του και με έκανε για μια στιγμή να πιστέψω ότι το ένιωσε και εκείνος.
Τα φιλιά του πάνω στο σώμα μου τότε έγιναν πιο βαθιά και πιο απαιτητικά και για μια στιγμή ξέχασα τελείως που είμαι μέχρι που ένιωσα το χέρι του να κατεβάζει την τιράντα του σουτιέν μου και τα χείλια του άρχισαν να ακολουθούν την πορεία που έκανε το χέρι του και το τρακ του ηθοποιού ήρθε και φώλιασε ξανά μέσα μου ενώ η νευρικότητα μου γύρισε για τα καλά.
Καταλαβαίνοντας το τρέμουλο μου γύρισε και πάλι στα χείλια μου και το φιλί του ήταν τόσο τρυφερό που με έκανε να χαλαρώσω περισσότερο. Με ανασήκωσε απαλά και αφαιρώντας το πάνω μέρος του εσωρούχου μου έμεινε για μια στιγμή να με κοιτάζει με θαυμασμό περνώντας απαλά το χέρι του πάνω απο σώμα μου τόσο απαλά που με έκανε να ανατριχιάσω μέχρι που το χέρι του έφτασε στο κάτω μέρος του εσωρούχου μου και μαγκώθηκα για μια στιγμή κοιτάζοντας τον στα μάτια.
Εκείνος έγειρε και άρχισε πάλι να με φιλάει τρυφερά όπως και πριν για να μου δώσει δύναμη και με απαλές κινήσεις άρχισε να το κατεβάζει ενώ ταυτόχρονα συνέχισε να με φιλάει όλο και πιο χαμηλά περνώντας απαλά την γλώσσα του που και που απο το δέρμα μου αφήνοντας σε όλο μου το κορμί πύρινα φιλιά που με έκαναν να γυρίσω πάλι στο όνειρο που ήμουν πριν και όλο μου το κορμί συγκλονίστηκε και με έκανε αφήνω συνεχιζόμενους αναστεναγμούς.
Όταν με απελευθέρωσε απο τα εσώρουχα μου ήξερα ότι θα έπρεπε να κάνω και εγώ το ίδιο με το δικό του αλλά τα χέρια μου αρνιόντουσαν να ακολουθήσουν την εντολή αυτή και νιώθοντας τον δισταγμό μου για να μην σταματήσουμε την σκηνή και αναγκαστούμε να την πάμε απο την αρχή, πήρε το χέρι μου στο δικό του και το έβαλε πάνω στο στήθος του και συνεχίζοντας το φιλί του άρχισε να το περνάει απο το κορμί του και ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου να με διαπερνά.
Το δέρμα του ήταν τόσο σφιχτό και τόσο μαλακό που το άγγιγμα αυτό μου έκαψε την παλάμη μου. Σταμάτησε για μια στιγμή το φιλί του και κοιτώντας με στα μάτια προσπαθούσε να δει τις αντιδράσεις μου. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αν συνέχιζα έτσι θα έπρεπε να επαναλάβουμε την σκηνή πάλι απο την αρχή αυτήν την φορά τον πλησίασα εγώ και παίρνοντας το χέρι μου απο το δικό του το έφερα στο πρόσωπο του και με αυτόν τον τρόπο τον έφερα και πάλι πιο κοντά μου για να μην σταματήσει να με φιλάει.
Όταν ένωσε για άλλη μια φορά τα χείλια του πάνω στα δικά μου άρχισα να περνάω το χέρι μου απαλά πάνω στο κορμί του και αυτό τον έκανε να ανατριχιάσει ή έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω και την στιγμή που έβαλα το χέρι μου πάνω στο εσώρουχο του ανασηκώθηκε παρασύροντάς με μαζί του και αφήνοντας έναν αναστεναγμό έκλεισε τα μάτια του και με τα χέρια του με συγκράτησε μέσα στην αγκαλιά του.
Την στιγμή που τα χείλια μου ακούμπησαν την ζεστή του επιδερμίδα, δεν μπόρεσα άλλο να αντισταθώ και άρχισα να του μοιράζω διάφορα φιλιά πάνω στο κορμί του ενώ ταυτόχρονα τον απελευθέρωνα απο το μοναδικό πια ύφασμα που μας χώριζε και τότε συγκρατώντας με απο τον αυχένα με κοίταξε βαθιά στα μάτια και η ματιά του με έκανε να νιώσω ότι και εκείνος είχε νιώσει την φλόγα που είχε κάψει κάθε κύτταρο του κορμιού μου και η καρδιά μου άρχισε και πάλι να καλπάζει σαν τρελή.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνοντας με απαλά πίσω στα μαξιλάρια είδα στην ματιά του μια σύγκρουση να μαίνεται και τον κοίταξα παραξενεμένη για μια στιγμή αλλά εκείνος αμέσως με την αναστροφή του χεριού του μου χάιδεψε απαλά το πρόσωπο μου απο τον κρόταφο μέχρι το σαγόνι μου και κλείνοντας τα μάτια άπλωσα το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο του και εκείνος με το ελεύθερο του χέρι ανασήκωσε το πόδι μου και το στερέωσε πάνω στον γοφό του.
Χωρίς να σταματάει να με αγγίζει τρυφερά χαμήλωσε για λίγο το σώμα του και ετοιμάστηκα για να ξεκινήσω την παράσταση που θα ακολουθούσε, όμως αυτό που ακολούθησε δεν θα ήμουν ποτέ έτοιμη.
Αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί πάνω στα χείλια μου έφερε απότομα το σώμα του μπροστά και τότε ένιωσα μια φλόγα να περνάει μέσα μου και να με καίει ολόκληρη φέρνοντας μαζί και έναν οξύ πόνο που με έκανε να σαστίσω και πιάνοντας σφιχτά τα σεντόνια έτριξα τα δόντια μου για να μην φωνάξω και καταλάβει κανείς ότι πόνεσα πραγματικά.
Ο Έντουαρτ την στιγμή που μπήκε μέσα μου έκανε ακριβώς αυτό που ήταν προγραμματισμένο να κάνει και ανασηκώνοντας το κορμί του άφησε να του ξεφύγει ένα βογκητό και έριξε το κεφάλι του πάνω στα μαξιλάρια για να πεταχτούν τα πούπουλα όμως όταν συνειδητοποίησε τι ακριβώς είχε πραγματικά συμβεί σταμάτησε την παράσταση και αντικρίζοντας την ματιά μου άρχισε να μου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο απολογητικά.
«συγνώμη σε πόνεσα πολύ?» η αγωνία του και το ενδιαφέρον του καθώς και οι τύψεις που είχαν διαγραφεί στο πρόσωπο του ήταν φανερές όμως ο τρόπος που το είπε έτσι μπροστά σε όλους με έκανε να νιώσω πιο άβολα και δεν είχα άλλη επιλογή απο το να τον πίσω να συνεχίσει πριν καταλάβουν και οι υπόλοιποι τι είχε μόλις συμβεί.
Δάγκωσα τα χείλια μου και παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή πέρασα το χέρι μου απαλά απο το πρόσωπο του και με την ματιά μου του ζήτησα σιωπηλά να μην σταματήσει εκείνος ακόμα με κοίταζε με ανησυχία στα μάτια αλλά παρέμενε ακίνητος μέσα μου για να μην με πονέσει περισσότερο. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου γιατί δεν ήθελε και πολύ να αποκαλύψει τα πάντα και τότε δεν θα άντεχα με τίποτα αυτήν την ντροπή.
Πλησίασα τα χείλια του και άρχισα να τον φιλάω αλλά εκείνος δεν ανταποκρινόταν και με έφερε σε μεγαλύτερη αμηχανία. Άρχισα να τον φιλάω πάνω στον λαιμό και την στιγμή που έφτασα κοντά στο αφτί του του ψιθύρισα ελπίζοντας να μην με ακούσουν οι υπόλοιποι.
«συνέχισε πριν το καταλάβουν» γύρισα την ματιά μου σε εκείνον και αφήνοντας άλλον έναν αναστεναγμό άρχισε να κινείτε μέσα μου αργά και τότε ο πόνος άρχισε να χειροτερεύει.
Σφίχτηκα απάνω του και εκείνος με κράτησε στην αγκαλιά του και άρχισε να σκορπίζει σε όλο μου το πρόσωπο φιλιά και την στιγμή που έφτασε στο αφτί μου άρχισε να μου ψιθυρίζει.
«προσπάθησε να είσαι χαλαρή αλλιώς ο πόνος δεν θα περάσει» είπε τρυφερά με πόνο στην φωνή του και ήξερα ότι το είχε μετανιώσει αλλά ήταν αργά και για τους δύο μας να κάνουμε πίσω.
Απο εκείνη την στιγμή και μετά όλες του οι κινήσεις ήταν τόσο τρυφερές τόσο απαλές που με έκανε να νιώσω ότι το ζούσε μαζί μου και ένα παράπονο με έκανε να δακρύσω. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με τα χείλια του μου το απομάκρυνε αφήνοντας την λέξη "σ’ αγαπώ" πάνω στα χείλια μου όπως ακριβώς απαιτούσε το σενάριο και αυτό με έκανε να νιώσω ακόμα πιο άσχημα άλλα δεν είχα περιθώρια για να ξεσπάσω.
Έσφιξα τα δόντια και άρχισα να τον ακολουθώ αφήνοντας το εαυτό μου ελεύθερο να ζήσει αυτό το όνειρό και ας ήξερα ότι ήταν απλώς ένα όνειρο που ζούσα μόνο εγώ.
«τι θα γίνει Κέιτ θα ξεκινήσουμε καμία φορά?»
«τι να σου πω Έντουαρτ μέσα γίνετε ένας χαμός, η Κέλη δεν έχει έρθει ακόμα»
«πάλι?? Και εχθές τα ίδια έκανε και χάσαμε τσάμπα την μέρα μας περιμένοντας την» η Κέιτ ανασήκωσε τους ώμους της απηυδισμένα και έφυγε απο δίπλα μου.
Τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο έτσι όπως το πήγαινε η Κέλη δεν θα τελειώναμε ποτέ αυτά τα γυρίσματα και οι υποχρεώσεις μου ήταν τόσες πολλές που δεν έπαιρνε καμία καθυστέρηση.
«Έντουαρτ έρχεσαι λίγο?» με φώναξε ο Κάρλος – ο σκηνοθέτης - και πετώντας το τσιγάρο μου πήγα κοντά του με βαριεστημένα βήματα.
«τι συμβαίνει Κάρλος?»
«η Κέλη έσπασε το συμβόλαιο της» είπε ξεφυσώντας και πέρασε το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του για να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα του πριν εκραγεί.
«καταλαβαίνεις τι λες Κάρλος? Αυτό είναι εξωφρενικό. Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο?»
«τι να σου πω Έντουαρτ, το θέμα είναι ότι το έκανε και τώρα πρέπει να βρούμε άλλη για να την αντικαταστήσει και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό»
«εγώ δεν έχω καιρό για καθυστερήσεις, ξέρεις τις υποχρεώσεις μου και δεν μπορώ να τις αλλάξω γιατί η Κέλη έτσι ξαφνικά αποφάσισε να χαλάσει μια τόσο καλή δουλειά»
«και τι προτείνεις να κάνω? Και εγώ χάνω πολλά λεφτά εξαιτίας της και ιδίως με αυτό το νησί που μου στοιχίζει καθημερινά ο κούκος αηδόνι, πόσο μάλλον να το παρατείνουνε κι άλλο μέχρι να βρούμε κάποια άλλη που να της μοιάζει να έχει φυσικά ταλέντο και τα λοιπά και τα λοιπά»
«γιατί δεν βάζουμε να παίξει αυτή?» είπα δείχνοντας του την βοηθό του και με κοίταξε με δυσπιστία
«την Μπέλα?»
«Μπέλα την λένε?»
«ναι αλλά πως σου ήρθε να πεις γι αυτήν»
«την ώρα των γυρισμάτων την έχω πετύχει να λέει τις ατάκες καλύτερα απο εμάς και το ύφος που παίρνει καμία φορά είναι λες και παίζει εκείνη και όχι εμείς εκείνη την στιγμή»
«τώρα που το λες είχα δει στο βιογραφικό της ότι πρώτα τελείωσε δραματική σχόλη και μετά πήγε για βοηθός σκηνοθέτη»
«τότε τι έχεις να χάσεις με το μακιγιάζ και με μια περούκα θα είναι μια χαρά και εμείς δεν θα χάσουμε τσάμπα τον καιρό μας περιμένοντας πότε θα βρούμε καινούργια και πότε αυτή η καινούργια θα μάθει τον ρόλο της»
«Μπέλα??... την φώναξε αλλά εκείνη δεν γύρισε. Έφτιαχνε τις τελευταίες λεπτομέρειες στο κρεβάτι για το γύρισμα και ήταν τόσο αφοσιωμένη σε αυτό που έκανε που δεν κατάλαβε καν ότι μιλάγαμε για εκείνη τόση ώρα αλλά ακόμα και τώρα που την φώναζε ο Κάρλος δεν το κατάλαβε και αυτό με έκανε άθελα μου να γελάσω και ο Κάρλος με σκούντηξε για να σοβαρέψω και τον κοίταξα στα μάτια απολογητικά γελώντας ακόμα.
«Μπέλα» είπε πιο δυνατά και πετάχτηκε τόσο απότομα που παραλίγο να πέσει κάτω και αυτό με έκανε να ξεσπάσω σε πιο τρανταχτά γέλια και ο Κάρλος με κοίταξε άγρια στα μάτια
«με ζητήσατε?» είπε δειλά κοκκινίζοντας και προσπάθησα πολύ σκληρά για να μην γελάσω ξανά.
Πάντα την παρατηρούσα απο την πρώτη στιγμή που είχε έρθει και πάντα με εξέπληττε αλλά και με βοηθούσε με τον τρόπο που έπαιρνε τις εκφράσεις της καθώς έλεγε ψιθυριστά το σενάριο όταν κανείς δεν την πρόσεχε.
Εδώ που τα λέμε ποτέ κανείς δεν την πρόσεχε άλλα ήταν τόσο καλή και αφοσιωμένη στην δουλειά της που είμαι σίγουρος ότι ο Κάρλος χωρίς εκείνη δεν νομίζω ότι θα είχε τόσο καλά αποτέλεσμα σε καμία απο τις τρεις ταινίες που είχαμε γυρίσει μέχρι στιγμής.
«ναι Μπέλα έλα λίγο σε παρακαλώ» της είπε και εκείνη ήρθε κοντά μας δειλά με απορία
«συμβαίνει κάτι??»
«ναι η Κέλη ακύρωσε το συμβόλαιο της και πρέπει να βρούμε αμέσως αντικαταστάτρια»
«δεν μιλάς σοβαρά» είπε σοκαρισμένη και αμέσως άρχισε να σκέφτεται τις επιπτώσεις
«δυστυχώς Μπέλα μου μιλάω πολύ σοβαρά και εσύ τουλάχιστον περισσότερο απο όλους καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά τι σημαίνει αυτό»
«θέλεις να σου κάνω μια λίστα με της πιο κατάλληλες για την αντικατάσταση της? Θα πάω..»
«όχι όχι Μπέλα έχουμε βρει, νομίζω, αντικαταστάτρια της»
«έχετε βρει? Ωραία πες μου ποιαν έχεις υπόψιν σου για να κάνω την επαφή και την προετοιμασία της» ο Κάρλος κοίταξε για λίγο προς το μέρος μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα της το ξεφούρνισε πολύ σοβαρά
«Μπέλα σκεφτήκαμε εσένα» σοκ διαπέρασε τα μάτια της και κάνοντας ένα βήμα προς τα πίσω άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες
«δεν μιλάς σοβαρά» είπε κουνόντας το κεφάλι της
«το ξέρεις ότι δεν έχουμε χρονικά περιθώρια και εσύ είσαι η μόνη που μπορείς να το κάνεις»
«και πως το ξέρεις αυτό?»
«ο τρόπος που μας προετοιμάζεις και που λες της ατάκες και παίρνεις τις εκφράσεις την ώρα των γυρισμάτων νομίζω ότι είναι ο πιο πειστικός λόγος για μας» της είπα εγώ και με κοίταξε στα μάτια με δυσπιστία
«Μπέλα ξέρεις πολύ καλά ότι ο χρόνος είναι χρήμα και όσο είμαστε σε αυτό το νησί δεν γίνετε να χρονοτριβούμε αλλά ούτε και έχουμε το περιθώριο για παραπάνω μέρες απο ότι έχουμε κλείσει οπότε πρέπει να μας βοηθήσεις σε παρακαλώ»
«άλλωστε τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνουμε να πάνε χαμένες, πρέπει να νιώθεις πολύ ευγνώμων που σου κάνουμε αυτήν την προσφορά» συνέχισα την πρόταση του Κάρλους και με κοίταξε πολύ άγρια στα μάτια αλλά για μια στιγμή άρχισε να το σκέφτεται
«ωωω έλα τώρα μην το σκέφτεσαι τόσο» της είπε ο Κάρλος παρακλητικά
«θα δεχτώ υπό έναν όρο»
«τι όρο?»
«να γυρίσουμε πρώτα τις πιο δυνατές σκηνές και να αφήσουμε στο τέλος τις σκηνές της εγκυμοσύνης»
«γιατί?»
«μπορείς να το δεχτείς αυτό?»
«δεν νομίζω ότι θα είναι πρόβλημα αλλά δεν μπορώ να μην ρωτήσω τον λόγο»
«θα είμαι πιο πιστευτή αν την αφήσουμε για το τέλος»
«και πάλι δεν καταλαβαίνω»
«δεν χρειάζεται να καταλάβεις κάτι δέχεσαι ή όχι?» ο Κάρλος γύρισε και με κοίταξε και του ανασήκωσα τους ώμους μου
«εντάξει τότε σύμφωνοι... είπε και της έδωσε το χέρι του... πηγαίνετε τώρα να ετοιμαστείτε και οι δύο, χάσαμε που χάσαμε την χθεσινή μέρα ας μην χάσουμε και την σημερινή»
«μισό λεπτό εννοείς ότι θα κάνουμε αυτήν την σκηνή τώρα?» είπε σοκαρισμένη και περνώντας απο δίπλα της για να πάω να ετοιμαστώ την σκούντηξα απαλά στον ώμο
«μην φοβάσαι δεν θα σε πονέσω» της είπα και έφυγα γιατί δεν μπορούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου απο την στιγμή που είδα το ύφος της
Μπέλα
Ήμουν έτοιμη για την πρώτο πραγματικό μου γύρισμα και είχα τόσο αμηχανία και τόσο τρακ που έτρεμα ολόκληρη. Φυσικά για τον ρόλο που είχα να παίξω είχα ακριβώς το συναίσθημα που χρειαζόταν, η Μπέλα η ηρωίδα του βιβλίου που αγαπούσα περισσότερο απο όλα τα βιβλία που είχα διαβάσει στην ζωή μου, είχε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα που είχα και εγώ τώρα οπότε αυτό θα βοηθούσε περισσότερο να αποδώσω το συναίσθημα που απαιτούσε ο ρόλος μου αλλά θα ήταν πολύ πιο δύσκολο.
Είναι η πρώτη της επαφή με τον άνθρωπο που είχε αγαπήσει παράφορα απο την πρώτη μέρα που τον είχε δει και σήμερα επιτέλους μετά απο τόσο καιρό θα γινόταν για πρώτη φορά δικός της. Ήξερα φυσικά ότι το γύρισμα θα ήταν φτιαχτό δηλαδή χωρίς πραγματική σωματική επαφή και θα υπήρχε σεντόνι που θα μας κάλυπτε μέχρι την μέση αλλά όσο και να το κάνεις το να βρεθώ για πρώτη φορά γυμνή σώμα με σώμα με έναν άντρα και να υποκρίνομαι ότι έχω συναισθήματα γι αυτόν ενώ στην πραγματικότητα η καρδιά μου κάθε φόρα που τύχαινε να με κοιτάξει κάλπαζε σαν τρελή δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στην ζωή μου.
Όμως ήμουν πολύ καλή σε αυτό που έκανα και η αναγνώριση δεν είχε έρθει ποτέ και αυτό πάντα με πόναγε. Ο λόγος που πήρα την απόφαση να δεχτώ ήταν όμως περισσότερο γιατί έστω και με αυτόν τον τρόπο, έστω και προσποιητά, θα ήταν εκείνος που θα ήταν ο μοναδικός άντρας που θα με ακουμπούσε ποτέ και αυτό με έκανε να πάρω το θάρρος που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω όλα τα άλλα εμπόδια και να αφήσω την μοίρα μου να γελάσει για λίγο.
«είσαι έτοιμη?» τον άκουσα απο πίσω μου και πετάχτηκα τόσο απότομα που κόντεψα να πέσω στο πάτωμα και κρατώντας με απο την μέση προσπάθησε να κρύψει με πολύ κόπο το γέλιο του.
«ναι ευχαριστώ» του είπα και απομακρύνθηκα αμέσως απο κοντά του τελείως ντροπιασμένη παίρνοντας μια ανάσα.
«Μπέλα?? θα αρχίσουμε απο την στιγμή που μπαίνετε στο σπίτι εντάξει?» είπε ο Κάρλος που κοίταζε τις τελευταίες λεπτομέρειες που του είχα δώσει.
Εκτός του ότι θα έπαιζα στην ταινία της ζωής μου τον έπεισα να κρατήσω και την παλιά μου θέση. Ήξερα ότι αυτό απαιτούσε περισσότερη κούραση αλλά είχα κάνει τόσο κόπο και τόσες προετοιμασίες γι αυτήν την δουλειά που δεν ήθελα ξαφνικά να έρθει κάποιος άλλος στην θέση μου και να το χαλάσει όλο αυτό.
«ναι... του είπα και γύρισα προς τον Έντουαρτ... ξέρεις τι πρέπει να κάνεις ή θες προετοιμασία??... τον ρώτησα και με κοίταξε ειρωνικά... τότε πάμε προς την πόρτα» του απάντησα στο βλέμμα του και ήρθε κοντά μου την στιγμή που έφτασα στο άνοιγμα της πόρτας.
«μισό λεπτό να ρυθμιστούν οι κάμερες και ξεκινάμε. Έντουαρτ πάρτην στα χέρια σου και όταν σου πω άρχισε να πηγαίνεις προς το κρεβάτι» μας έδωσε τις οδηγίες του ο Κάρλος και ο Έντουαρντ με πήρε στα χέρια του και εγώ κοίταξα προς την άλλη μεριά αποφεύγοντας την ματιά του που ήταν καθαρά κοροϊδευτική.
«καλέ εσύ τρέμεις ολόκληρη, τόσο πολύ φοβάσαι??»
«εσύ την πρώτη φορά που βρέθηκες μπροστά στις κάμερες και έκανες το πρώτο σου γύρισμα θες να μου πεις ότι ήσουν σε καλύτερη κατάσταση?» του αντιγύρισα και δεν είπε τίποτα άλλο
Το γύρισμα ξεκίνησε και εγώ λόγο της νευρικότητας για την επόμενη σκηνή ήμουν τρομερά πειστική και ο Κάρλος αμέσως ενθουσιάστηκε και κράτησε την σκηνή μόνο με τρία γυρίσματα.
«πραγματικά Μπέλα απορώ πως μπόρεσες να αφήσεις την ηθοποιία για να γίνεις βοηθός σκηνοθέτη»
«όλοι κάνουμε τις επιλογές μας»
«και εσύ έκανες την χειρότερη... με πείραξε και με φώναξε κοντά του για να αναλύσουμε την σκηνή που μόλις είχαμε γυρίσει για να κρατήσω σημειώσεις για το μοντάζ... πάμε τώρα γρήγορα στην επόμενη... με το που το είπε κατευθείαν το στομάχι μου έγινε ένας κόμπος και με κόπο κατάφερα να ακούσω τα υπόλοιπα λόγια του... γιατί θα χάσουμε τον φωτισμό. Μπέλα ξέρω ότι θα σου είναι δύσκολο μιας και που είναι η πρώτη σου επαφή με τις κάμερες αλλά σε παρακαλώ προσπάθησε να είσαι όσο πιο πειστική μπορείς γιατί αλλιώς θα πρέπει να την γυρίσουμε αύριο πάλι εντάξει?»
«θες μήπως προετοιμασία?» είπε ειρωνικά ο Έντουαρτ για να με πικάρει για την προηγούμενη μας συζήτηση και τώρα ήταν σειρά μου να τον κοιτάξω ειρωνικά και καθώς του γύρισα την πλάτη για να προετοιμαστούμε για την επόμενη σκηνή και αντίκρισα το κρεβάτι ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια και η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία αλλά όπως πάντα δεν άφησα κανέναν να το καταλάβει και παίρνοντας μια ανάσα άρχισαν το γύρισμα.
Έβαλε απαλά το χέρι του πάνω στον ώμο μου και με γύρισε αργά προς το μέρος του έχοντας πάρει τον ρόλο του και μόλις αντίκρισα τα μάτια του ένιωσα την καρδιά μου να καλπάζει τρελά και κρύος ιδρώτας διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου.
«φοβάσαι?» με ρώτησε και άρχισα να γελάω
«στοπ στοπ στοπ» ούρλιαξε ο Κάρλος και εγώ κράτησα την κοιλιά μου με το χέρι μου και προσπάθησα να ηρεμήσω με πολύ κόπο
«μπορείς να μας πεις και μας το αστείο για να γελάσουμε?» είπε τελείως εκνευρισμένος και γελώντας ακόμα του έκανα νόημα με το χέρι μου να περιμένει για ένα λεπτό να ηρεμήσω και αφού πήρα βαθιές ανάσες για να καλμάρω τα γέλια μου
«πως φαίνεται ότι δεν είχες αγαπήσει ποτέ στην ζωή σου αληθινά» του είπα και έγινε πιο έξαλλος
«και πως μπορείς να το ξέρεις εσύ αυτό?»
«μα ρωτάς τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο και απο την ίδια σου την ζωή αν φοβάται με αυτό το ύφος και θες να πιστέψω ότι δεν είναι αλήθεια?»
«αν αυτό ισχύει τότε γιατί δεν μας δείχνεις εσύ ποιο είναι το πιο σωστό ύφος?»
«θα κάνεις την Μπέλα?» του είπα ειρωνικά και πήρε την θέση μου.
Έβαλα απαλά το χέρι μου στον ώμο του και τον γύρισα προς το μέρος μου αργά αφήνοντας την ματιά μου να τον αιχμαλωτίσει βγάζοντας όλη την αγωνιά και την πραγματική μου αγάπη για εκείνον και τον ρώτησα απαλά «φοβάσαι?» και εκείνος για μια στιγμή σάστισε μέχρι που η φωνή του Καρλος μας επανέφερε στην πραγματικότητα.
Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και αφού πέρασε νευρικά το χέρι του απο τα μαλλιά του πήρε πάλι την θέση του για να ξεκινήσουμε το γύρισμα χωρίς να πει τίποτα.
Αρχίσαμε πάλι απο το ίδιο σημείο και όταν με ρώτησε αν φοβάμαι με τον ίδιο τρόπο που τον είχα ρωτήσει εγώ πριν τώρα ήταν η σειρά μου να σαστίσω.
«εσύ?»
«πάρα πολύ» είπε χωρίς να χάνει το συναίσθημα που του είχα περάσει πριν και πηγαίνοντας κοντά του έβαλα το χέρι μου απαλά πάνω στο μάγουλο του και κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια...
«μην φοβάσαι είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο» του είπα τα λόγια μου αλλά εννοούσα κάθε λέξη ξεχωριστά και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και άφησε το μέτωπο του να ακουμπήσει τρυφερά πάνω στο δικό του και ταυτόχρονα κλείσαμε και οι δύο τα μάτια μας μέχρι που ακούσαμε το χαρακτηριστικό στοπ.
«απίστευτο.... αναφώνησε ο Κάρλος και γελάσαμε και οι δύο ταυτόχρονα... πάμε άλλη μια φορά για να το έχουμε σίγουρα και μετά προχωράμε»
Αφού το επαναλάβαμε άλλες τρεις φορές πάντα κρατώντας το ίδιο συναίσθημα ο Κάρλος αποφάσισε να προχωρήσουμε και στην πιο δύσκολη σκηνή όσο ακόμα ο φωτισμός μας βοηθούσε.
Βρεθήκαμε πάλι ο ένας απέναντι απο τον άλλο και με κοίταζε αλλόκοτα και παραξενεύτηκα, το ύφος του ήταν τόσο παράξενο που δεν μπορούσα να το αποκωδικοποιήσω και έτσι γύρισα την ματιά μου αλλού μέχρι να ετοιμαστούν οι κάμερες στο πάμε του Κάρλος εκείνος έγειρε κοντά μου για να με φιλήσει και η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τόσο γρήγορα που ένιωθα ότι θα βγει απο το στήθος μου και ο αέρας μου άρχισε να λιγοστεύει.
Την στιγμή όμως που τα χείλια του ενώθηκαν με τα δικά μου ξέχασα τα πάντα και παραδόθηκαν σε αυτό το φιλί με όλο το πάθος που έτρεφα όλα αυτά τα χρόνια που ήμασταν μαζί αλλά ποτέ δεν τόλμησα να του το εξομολογηθώ γιατί ποτέ δεν πίστευα ότι ένας τέτοιος άντρας θα γύριζε ποτέ να με κοιτάξει.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε στα μάτια και ένιωσα για μια στιγμή ότι ίσως το ίδιο συναίσθημα που είχε συγκλονίσει όλο μου το κορμί είχε συγκλονίσει και το δικό του, όμως την στιγμή που ένιωσα πάνω στο κορμί μου τα χέρια του θυμήθηκα που είμαστε και τι κάνουμε και τότε άρχισα να καταλαβαίνω ότι δανείζετε τις εκφράσεις μου για να μπορέσει να αποδώσει καλύτερα στον ρόλο του όπως έκανε πάντα όταν νόμιζε ότι δεν τον παρατηρώ αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκε μπροστά μου.
Με φυλάκισε στην αγκαλιά του και άρχισε να με φιλάει στον λαιμό ανοίγοντας το φόρεμα μου και τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν σε σημείο να με φέρουν σε δύσκολη θέση όμως εκείνος νιώθοντας το αντί να σταματήσει την σκηνή για να την πάμε απο την αρχή, σήκωσε το κεφάλι του για να αντικρίσει την ματιά μου και χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο μου άρχισε να αυτοσχεδιάζει προσθέτοντας λόγια που δεν υπήρχαν στο σενάριο.
«είσαι τόσο όμορφη... είπε και άφησε άλλο ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια μου και παίρνοντας το πρόσωπο μου στα δύο του χέρια με κοίταξε βαθιά στα μάτια και συνέχισε... αυτή η βραδιά είναι το ξεκίνημα της ζωής μας και όχι το τέλος, δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό μου να σου κάνει κακό» είπε και άρχισε πάλι να με φιλάει με τέτοιο πάθος που κόντεψα να λιποθυμήσω απο την έλλειψη αέρα που ένιωθα στα πνευμόνια μου και το στοπ του Κάρλος ήρθε σωτήριο ακριβώς την στιγμή που ένιωθα τα πάντα να γυρίζουν.
«μπράβο Έντουαρτ με εκπλήσσεις ευχάριστα αλλά θα προτιμούσα να πατάς περισσότερο στο κείμενο και να αποφεύγεις τους αυτοσχεδιασμούς»
«ο Κάρλος μην γίνεσαι τόσο κλασικός αφού ξέρω ότι στο τέλος θα το κρατήσεις» του είπε και γέλασε με την έκφραση του Κάρλος
«οκ διάλειμμα ολίγων λεπτών και μετά πάμε να την ξανακάνουμε απο την αρχή για να την συνδέσουμε με την συνέχεια» είπε ο Κάρλος και πήγα στο μόνιτορ για να ξαναδώ την σκηνή.
Εκεί κατάλαβα ότι τελικά δεν είχα πέσει έξω, όλο του το ύφος και ο τρόπος που κινούταν και μιλούσε άλλαζε ανάλογα με το δικό μου ύφος και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου.
«τι συμβαίνει?» με ρώτησε ο Κάρλος με απορία και γελώντας ακόμα πήρα το σημειωματάριο μου και άρχισα να σημειώνω τις λεπτομέρειες που θα χρειαζόμουν για το μοντάζ προσπερνώντας τον
«πάω να κάνω ένα τσιγάρο και έρχομαι» του είπα χωρίς να αφήνω το σημειωματάριο μου απο τα μάτια μου και προχώρησα προς την βεράντα για να χαλαρώσω λίγο πριν ξεκινήσουμε πάλι
«δεν ήξερα ότι καπνίζεις» είπε ο Έντουαρτ την στιγμή που το άναψα και αφήνοντας τον καπνό να βγει απο το στόμα μου γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια
«όταν εσείς κάνετε διάλειμμα εγώ δουλεύω και όταν εσείς δουλεύετε τότε βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να κάνω το δικό μου διάλειμμα» του είπα απλά και γυρίζοντας πάλι την ματιά μου προς την παραλία έβαλα το τσιγάρο στο στόμα και σημείωσα κάτι που θυμικά.
«είσαι εργασιομανής πάντως»
«εσύ όχι?»
«εγώ αν ήμουν στην θέση σου θα παράταγα την δεύτερη δουλειά για να αφοσιωθώ στην πρώτη»
«άρα μάλλον είναι καλύτερα να αρχίσω να σου ψάχνω καινούργια παρτενερ» του είπα χωρίς να τον κοιτάω και άκουσα το σιγανό του γέλιο
«δεν εννοούσα αυτό»
«και τότε τι εννοούσες?»
«να παρατηθείς απο βοηθός σκηνοθέτη για να μην καταρρεύσεις στο τέλος» κοίταξα το απέραντο γαλάζιο για μια στιγμή παίρνοντας άλλη μια γερή ρουφηξιά απο το τσιγάρο μου και αφού το άφησα να βγει αργά απο μέσα μου γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια
«έχω κάνει τόσο σκληρή δουλειά που αν το παρατήσω τώρα και την δω να την καταστρέφει κάποιος άλλος λόγο άγνοιας τότε σίγουρα αυτό θα με κάνει να καταρρεύσω, οπότε εσύ στην θέση μου ποια κατάρρευση θα διάλεγες?» του είπα και πετώντας το τσιγάρο έφυγα χωρίς να περιμένω απάντηση.
Αφού γυρίσαμε την ίδια σκηνή άλλες τέσσερις φορές και προχωρήσαμε στην επόμενη σκηνή όπου ήταν και η τελική,η νευρικότητα μου και το άγχος μου είχε φτάσει πια στο αποκορύφωμα και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ήξερα ότι όλο αυτό ήταν ένα ψέμα, όλα μας τα φιλιά όλες μας οι κινήσεις, όμως ήταν η πρώτη φορά που θα ένιωθα πως νιώθει μια κοπέλα όταν κάποιος που τον αγαπάει την κάνει να νιώσει γυναίκα και αυτό με έκανε ακόμα πιο νευρική. Όταν ο Έντουαρτ ήρθε απο πάνω μου και το ένιωσε γύρισε και με κοίταξε κοροϊδευτικά.
«ηρέμησε, εσύ κάνεις λες και είναι η πρώτη σου φορά» είπε και γέλασε
«είναι η πρώτη μου φορά» του πέταξα νευριασμένη
«ναι σωστά, δεν φαντάζομαι να είσαι τόσο προχωρημένη ώστε να είχες ποτέ κοινό» είπε πάλι κοροϊδευτικά και τα λόγια του Κάρλο έκοψαν την κουβέντα μας στην μέση.
«δεν ξεκινάμε σιγά σιγά γιατί δεν βλέπω να προλαβαίνουμε αν την τελειώσουμε σήμερα ίσα που θα προλάβουμε να την τραβήξουμε μια φορά» ο Έντουαρτ ένευσε σε εκείνον και γύρισε προς το μέρος μου
«έτοιμη?» είπε και χαμογέλασε και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα κοιτάζοντας προς την άλλη μεριά και αυτό τον έκανε να γελάσει περισσότερο.
«εεε παιδιά δεν είναι ώρα για χαζολογήματα» είπε ο Κάρλος και τότε σοβάρεψε και πήρε πάλι το επαγγελματικό του ύφος και την στιγμή που η πλακέτα έκανε το κλακ τότε άρχισε το γύρισμα που στιγμάτισε την ζωή μου για πάντα.
Άρχισε να με φιλάει για να συνδέσουμε την προηγούμενη σκηνή με αυτήν αλλά το φιλί του ήταν τόσο ψεύτικο που στην αρχή βοήθησε λίγο την κατάσταση όμως ο Κάρλος απογοητεύτηκε και μας σταμάτησε δίνοντας την εντολή να έχουμε περισσότερη ένταση σε αυτό το φιλί.
Άρχισε πάλι να με φιλάει με περισσότερη ένταση και τα χείλια μου άρχισαν να πονάνε απο την τριβή και αυτήν την φορά τον σταμάτησα εγώ και με κοίταξε νευριασμένα στα μάτια.
«τι είναι τώρα?» είπε με απορία
«προσπάθησε να μπεις λίγο στον ρόλο σου» του απάντησα με το ίδιο ύφος
«Μπέλα έτσι κι αλλιώς το μόνο που φαίνεται είναι το πίσω μέρος του κεφαλιού μου γιατί να βάλω απο τώρα το πάθος» άφησα έναν αναστεναγμό και στριφογύρισα τα μάτια μου
«έτσι όπως το πας όμως θα φάμε την ώρα μας με αυτό το φιλί οπότε καλό είναι να συγκεντρωθείς» του αντιγύρισα και ο Κάρλος έπνιξε ένα γελάκι και αυτό τον έκανε πιο έξαλλο
«αφού το θες έτσι... είπε ειρωνικά... πάμε πάλι» έδωσε την εντολή και αφού ακούστηκε πάλι το κλακ απο την πλακέτα με κοίταξε βαθιά στα μάτια έχοντας πάρει το συναίσθημα απο την προηγούμενη μας σκηνή και τότε άρχισε να με φιλάει.
Τα χείλια μας ενώθηκαν και άρχισαν τον πιο ερωτικό χορό που είχα νιώσει ποτέ στην ζωή μου και άρχισε σιγά σιγά να κατεβάζει τα χέρια του προς το κορμί μου συνεχίζοντας την σκηνή χωρίς να περιμένει την εντολή απο τον Κάρλος και χωρίς να καταφέρω να συγκρατήσω το κύμα της φωτιάς που με διαπέρασε ανασήκωσα το κορμί μου και ένιωσα το χαμόγελο της ικανοποίησης του πάνω στην επιδερμίδα μου. Αυτό με επανέφερε στην πραγματικότητα αλλά ο ενθουσιασμός του Κάρλος δεν μας άφησε τα περιθώρια για να ξεφύγουμε απο την σκηνή και τότε ο Έντουαρτ συνέχισε χωρίς να σταματά.
Άφησε τα χείλια μου και άρχισε να κατηφορίζει προς τον λαιμό μου ενώ το χέρι του συνέχιζε να κάνει ένα τρελό ταξίδι πάνω στο κορμί μου. Την στιγμή που ένιωσα την γλώσσα του να περνάει ξυστά απο το δέρμα μου ανατρίχιασα και χωρίς να το καταλάβω ένα βογκητό ξέφυγε απο τα χείλια μου και τότε άκουσα έναν σιγανό αναστεναγμό να βγαίνει βίαια απο μέσα του και με έκανε για μια στιγμή να πιστέψω ότι το ένιωσε και εκείνος.
Τα φιλιά του πάνω στο σώμα μου τότε έγιναν πιο βαθιά και πιο απαιτητικά και για μια στιγμή ξέχασα τελείως που είμαι μέχρι που ένιωσα το χέρι του να κατεβάζει την τιράντα του σουτιέν μου και τα χείλια του άρχισαν να ακολουθούν την πορεία που έκανε το χέρι του και το τρακ του ηθοποιού ήρθε και φώλιασε ξανά μέσα μου ενώ η νευρικότητα μου γύρισε για τα καλά.
Καταλαβαίνοντας το τρέμουλο μου γύρισε και πάλι στα χείλια μου και το φιλί του ήταν τόσο τρυφερό που με έκανε να χαλαρώσω περισσότερο. Με ανασήκωσε απαλά και αφαιρώντας το πάνω μέρος του εσωρούχου μου έμεινε για μια στιγμή να με κοιτάζει με θαυμασμό περνώντας απαλά το χέρι του πάνω απο σώμα μου τόσο απαλά που με έκανε να ανατριχιάσω μέχρι που το χέρι του έφτασε στο κάτω μέρος του εσωρούχου μου και μαγκώθηκα για μια στιγμή κοιτάζοντας τον στα μάτια.
Εκείνος έγειρε και άρχισε πάλι να με φιλάει τρυφερά όπως και πριν για να μου δώσει δύναμη και με απαλές κινήσεις άρχισε να το κατεβάζει ενώ ταυτόχρονα συνέχισε να με φιλάει όλο και πιο χαμηλά περνώντας απαλά την γλώσσα του που και που απο το δέρμα μου αφήνοντας σε όλο μου το κορμί πύρινα φιλιά που με έκαναν να γυρίσω πάλι στο όνειρο που ήμουν πριν και όλο μου το κορμί συγκλονίστηκε και με έκανε αφήνω συνεχιζόμενους αναστεναγμούς.
Όταν με απελευθέρωσε απο τα εσώρουχα μου ήξερα ότι θα έπρεπε να κάνω και εγώ το ίδιο με το δικό του αλλά τα χέρια μου αρνιόντουσαν να ακολουθήσουν την εντολή αυτή και νιώθοντας τον δισταγμό μου για να μην σταματήσουμε την σκηνή και αναγκαστούμε να την πάμε απο την αρχή, πήρε το χέρι μου στο δικό του και το έβαλε πάνω στο στήθος του και συνεχίζοντας το φιλί του άρχισε να το περνάει απο το κορμί του και ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου να με διαπερνά.
Το δέρμα του ήταν τόσο σφιχτό και τόσο μαλακό που το άγγιγμα αυτό μου έκαψε την παλάμη μου. Σταμάτησε για μια στιγμή το φιλί του και κοιτώντας με στα μάτια προσπαθούσε να δει τις αντιδράσεις μου. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αν συνέχιζα έτσι θα έπρεπε να επαναλάβουμε την σκηνή πάλι απο την αρχή αυτήν την φορά τον πλησίασα εγώ και παίρνοντας το χέρι μου απο το δικό του το έφερα στο πρόσωπο του και με αυτόν τον τρόπο τον έφερα και πάλι πιο κοντά μου για να μην σταματήσει να με φιλάει.
Όταν ένωσε για άλλη μια φορά τα χείλια του πάνω στα δικά μου άρχισα να περνάω το χέρι μου απαλά πάνω στο κορμί του και αυτό τον έκανε να ανατριχιάσει ή έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω και την στιγμή που έβαλα το χέρι μου πάνω στο εσώρουχο του ανασηκώθηκε παρασύροντάς με μαζί του και αφήνοντας έναν αναστεναγμό έκλεισε τα μάτια του και με τα χέρια του με συγκράτησε μέσα στην αγκαλιά του.
Την στιγμή που τα χείλια μου ακούμπησαν την ζεστή του επιδερμίδα, δεν μπόρεσα άλλο να αντισταθώ και άρχισα να του μοιράζω διάφορα φιλιά πάνω στο κορμί του ενώ ταυτόχρονα τον απελευθέρωνα απο το μοναδικό πια ύφασμα που μας χώριζε και τότε συγκρατώντας με απο τον αυχένα με κοίταξε βαθιά στα μάτια και η ματιά του με έκανε να νιώσω ότι και εκείνος είχε νιώσει την φλόγα που είχε κάψει κάθε κύτταρο του κορμιού μου και η καρδιά μου άρχισε και πάλι να καλπάζει σαν τρελή.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξαπλώνοντας με απαλά πίσω στα μαξιλάρια είδα στην ματιά του μια σύγκρουση να μαίνεται και τον κοίταξα παραξενεμένη για μια στιγμή αλλά εκείνος αμέσως με την αναστροφή του χεριού του μου χάιδεψε απαλά το πρόσωπο μου απο τον κρόταφο μέχρι το σαγόνι μου και κλείνοντας τα μάτια άπλωσα το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο του και εκείνος με το ελεύθερο του χέρι ανασήκωσε το πόδι μου και το στερέωσε πάνω στον γοφό του.
Χωρίς να σταματάει να με αγγίζει τρυφερά χαμήλωσε για λίγο το σώμα του και ετοιμάστηκα για να ξεκινήσω την παράσταση που θα ακολουθούσε, όμως αυτό που ακολούθησε δεν θα ήμουν ποτέ έτοιμη.
Αφήνοντας ένα πεταχτό φιλί πάνω στα χείλια μου έφερε απότομα το σώμα του μπροστά και τότε ένιωσα μια φλόγα να περνάει μέσα μου και να με καίει ολόκληρη φέρνοντας μαζί και έναν οξύ πόνο που με έκανε να σαστίσω και πιάνοντας σφιχτά τα σεντόνια έτριξα τα δόντια μου για να μην φωνάξω και καταλάβει κανείς ότι πόνεσα πραγματικά.
Ο Έντουαρτ την στιγμή που μπήκε μέσα μου έκανε ακριβώς αυτό που ήταν προγραμματισμένο να κάνει και ανασηκώνοντας το κορμί του άφησε να του ξεφύγει ένα βογκητό και έριξε το κεφάλι του πάνω στα μαξιλάρια για να πεταχτούν τα πούπουλα όμως όταν συνειδητοποίησε τι ακριβώς είχε πραγματικά συμβεί σταμάτησε την παράσταση και αντικρίζοντας την ματιά μου άρχισε να μου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο απολογητικά.
«συγνώμη σε πόνεσα πολύ?» η αγωνία του και το ενδιαφέρον του καθώς και οι τύψεις που είχαν διαγραφεί στο πρόσωπο του ήταν φανερές όμως ο τρόπος που το είπε έτσι μπροστά σε όλους με έκανε να νιώσω πιο άβολα και δεν είχα άλλη επιλογή απο το να τον πίσω να συνεχίσει πριν καταλάβουν και οι υπόλοιποι τι είχε μόλις συμβεί.
Δάγκωσα τα χείλια μου και παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή πέρασα το χέρι μου απαλά απο το πρόσωπο του και με την ματιά μου του ζήτησα σιωπηλά να μην σταματήσει εκείνος ακόμα με κοίταζε με ανησυχία στα μάτια αλλά παρέμενε ακίνητος μέσα μου για να μην με πονέσει περισσότερο. Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου γιατί δεν ήθελε και πολύ να αποκαλύψει τα πάντα και τότε δεν θα άντεχα με τίποτα αυτήν την ντροπή.
Πλησίασα τα χείλια του και άρχισα να τον φιλάω αλλά εκείνος δεν ανταποκρινόταν και με έφερε σε μεγαλύτερη αμηχανία. Άρχισα να τον φιλάω πάνω στον λαιμό και την στιγμή που έφτασα κοντά στο αφτί του του ψιθύρισα ελπίζοντας να μην με ακούσουν οι υπόλοιποι.
«συνέχισε πριν το καταλάβουν» γύρισα την ματιά μου σε εκείνον και αφήνοντας άλλον έναν αναστεναγμό άρχισε να κινείτε μέσα μου αργά και τότε ο πόνος άρχισε να χειροτερεύει.
Σφίχτηκα απάνω του και εκείνος με κράτησε στην αγκαλιά του και άρχισε να σκορπίζει σε όλο μου το πρόσωπο φιλιά και την στιγμή που έφτασε στο αφτί μου άρχισε να μου ψιθυρίζει.
«προσπάθησε να είσαι χαλαρή αλλιώς ο πόνος δεν θα περάσει» είπε τρυφερά με πόνο στην φωνή του και ήξερα ότι το είχε μετανιώσει αλλά ήταν αργά και για τους δύο μας να κάνουμε πίσω.
Απο εκείνη την στιγμή και μετά όλες του οι κινήσεις ήταν τόσο τρυφερές τόσο απαλές που με έκανε να νιώσω ότι το ζούσε μαζί μου και ένα παράπονο με έκανε να δακρύσω. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με τα χείλια του μου το απομάκρυνε αφήνοντας την λέξη "σ’ αγαπώ" πάνω στα χείλια μου όπως ακριβώς απαιτούσε το σενάριο και αυτό με έκανε να νιώσω ακόμα πιο άσχημα άλλα δεν είχα περιθώρια για να ξεσπάσω.
Έσφιξα τα δόντια και άρχισα να τον ακολουθώ αφήνοντας το εαυτό μου ελεύθερο να ζήσει αυτό το όνειρό και ας ήξερα ότι ήταν απλώς ένα όνειρο που ζούσα μόνο εγώ.
Κεφάλαιο 2.
Η αλήθεια
Την στιγμή που όλα είχαν τελειώσει μείναμε για λίγο ακίνητοι για να βρούμε και πάλι τις ισορροπίες μας. Εκείνος είχε αφήσει το κεφάλι του απαλά στο στήθος μου πάνω στο μέρος της καρδιάς μου και εγώ είχα γυρίσει το κεφάλι μου απο την άλλη για να αποφύγω τα βλέμματα του συνεργείου προσπαθώντας μαζί με την αναπνοή μου να μπορέσω να συγκρατήσω το ξέσπασμα που ένιωθα να έρχεται.
«μπράβο παιδιά, δεν έχω δει πιο ρεαλιστική σκηνή, θέλει λίγες διορθώσεις αλλά τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να την επαναλάβουμε όλη» είπε ο Κάρλος δίνοντας άδεια στο συνεργείο να μαζέψουν τα πράγματα τους για να ετοιμαστούμε να φύγουμε αφού λόγο του φωτισμού δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλο γύρισμα σήμερα.
«μπορείς να φύγεις απο πάνω μου?» του είπα ψυχρά και εκείνος ανασηκώθηκε και με κοίταξε στα μάτια αφήνοντας όλες τις τύψεις που ένιωθε να εκδηλωθούν.
«Μπέλα» άρχισε να λέει αλλά κλείνοντας αλλά η μάτια μου του έκοψα την φράση στην μέση
«φύγε απο πάνω μου τώρα» του είπα πιο εκνευρισμένη και εκείνος με αργές κινήσεις πήρε το μπουρνούζι του απο το πάτωμα και τραβώντας το σεντόνι κοντά μου το πέρασε απο τους ώμους μου και μου έκανε χώρο για να σηκωθώ.
Άρπαξα το σεντόνι και τυλίγοντας το γύρω μου σηκώθηκα και άρχισα με γρήγορα βήματα να πηγαίνω προς την τουαλέτα για να ελέγξω τα συναισθήματα μου, όμως φτάνοντας εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν το μόνο που έπρεπε να ελέγξω και αυτό με έκανε να σαστίσω περισσότερο.
Βγήκα γρήγορα απο το μπάνιο και παίρνοντας την τσάντα μου και τα ρούχα μου κλείστηκα ξανά μέσα και άρχισα να προβληματίζομαι για το τι έπρεπε να κάνω. Άνοιξα το ντουζ πετώντας την περούκα στο πάτωμα και βγάζοντας το σεντόνι που ήταν πια για πέταμα μπήκα μέσα στην ντουζιέρα τρομερά αγχωμένη.
Η θέα του αίματος με είχε κάνει να σαστίσω τόσο πολύ που για μια στιγμή ξέχασα όλα τα άλλα όταν όμως είδα ότι αντί το αίμα να ελαττώνετε άρχισε να έχει μεγαλύτερη ροή τότε τα χρειάστηκα για τα καλά.
Ετοιμάστηκα βιαστικά και αφού ντύθηκα άρχισα να σκέφτομαι πως θα ξεφορτωθώ αυτό το σεντόνι πριν το πάρει κανείς είδηση και γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Άρπαξα την σακούλα των σκουπιδιών και αφού το έβαλα μέσα άρχισα να καθαρίζω το πάτωμα με την πετσέτα που είχα σκουπιστεί και αφού την πέταξα και αυτήν έκλεισα με δύναμη την σακούλα ελπίζοντας να μην την ανοίξουν και αφού έπλυνα τα χέρια μου, έμεινα για άλλη μια στιγμή μπροστά στον νιπτήρα για να πάρω μια αναπνοή και να ελέγξω το ξέσπασμα που ερχόταν με μανία να με εξοντώσει.
«Μπελα σίγουρα θα είσαι κουρασμένη, τι λες να πάμε τώρα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να δούμε την σκηνή πάλι αύριο για να αποφασίσουμε για τις διορθώσεις?» είπε ο Κάρλος με ενθουσιασμένο ύφος για το αποτέλεσμα της σκηνής και με την άκρη του ματιού μου είδα τον Έντουαρντ να κάθετε στην πόρτα κοιτώντας με, με προβληματισμένο ύφος, σίγουρα είχε μετανιώσει πικρά για την απερισκεψία του και τώρα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να μπαλώσει την κατάσταση αλλά δεν θα του έκανα την χάρη να με τουμπάρει τόσο εύκολα. Όσο και να τον αγαπούσα αυτό δεν θα μπορούσα να του το συγχωρήσω ποτέ.
«εντάξει Κάρλος πάω να πάρω τα πράγματα μου και θα τα πούμε στο σκάφος» του είπα και γυρίζοντας του την πλάτη μου πήγα να ετοιμαστώ για την αναχώρηση μας απο το νησί.
Στο σκάφος ο Έντουαρντ έκατσε απέναντι μου και με κοίταζε καλά καλά παλεύοντας να βρει έναν τρόπο για να με πλησιάσει αλλά εγώ κοίταζα αδιάφορα τα κύματα που σχημάτιζε το σκάφος χωρίς να γυρίζω την ματιά μου αλλού.
Άκουγα το συνεργείο μαζί με τον Κάρλος να συζητούν για της λεπτομέρειες της επόμενης μέρας και ενώ συνήθως έπαιρνα μέρος σε αυτήν την συζήτηση αυτήν την στιγμή ήμουν τόσο χάλια συναισθηματικά που δεν παρακολουθούσα καν την συζήτηση τους απορροφημένη στις δικές μου σκέψεις και έτσι δεν κατάλαβα ότι ο Έντουαρντ είχε έρθει δίπλα μου και την στιγμή που άκουσα την φωνή του αναπήδησα κλείνοντας τα μάτια για να ηρεμήσω.
«είσαι καλά?» ρώτησε απαλά και πήρα μια βαθιά ανάσα για να πνίξω όλα τα λόγια που ήθελα να του πετάξω στα μούτρα και αρκέστηκα μόνο να συνεχίζω να κοιτάω μακριά αγνοώντας τον.
«Μπέλα πρέπει να μιλήσουμε» συνέχισε εκείνος προσπαθώντας για άλλη μια φορά και τότε σηκώθηκα και έφυγα απο κοντά του πηγαίνοντας προς τον Κάρλος για να μπω στην συζήτηση τους ώστε να με αφήσει ήσυχη.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο τους καληνύχτισα και με γρήγορα βήματα πήγα προς το ανσασερ και μπήκα μέσα αλλά την στιγμή που οι πόρτες άρχισαν να κλείνουν εκείνος μπήκε μέσα γρήγορα και μου έκοψε τον δρόμο για να μην προλάβω να βγω, δυστυχώς είχα ήδη πατήσει τον όροφο μου οπότε όταν έκλεισαν οι πόρτες το ανσασερ άρχισε να ανεβαίνει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πια για να ξεφύγω.
«τι θες?» του είπα απότομα
«Μπέλα κοίτα εγώ... είπε μασώντας τις λέξεις του αναποφάσιστος με το πως να συνεχίσει... συγνώμη εντάξει? Ήταν απαίσιο αυτό που έκανα... συνέχισε νευρικά χάνοντας τα λόγια του απο την αγωνία του... θα με συγχωρέσεις?»
«μην ανησυχείς δεν συμφέρει κανέναν απο τους δύο μας να αποκαλυφθεί κάτι τέτοιο οπότε μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ» του πέταξα και την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες τον παραμέρισα και άρχισα να βηματίζω προς το δωμάτιο μου τρομερά εκνευρισμένη.
«Μπέλα σε παρακαλώ»είπε και με σταμάτησε πιάνοντας με απο το χέρι στην μέση της διαδρομής
«πάρε το χέρι σου απο πάνω μου... του είπα έξαλλη και εκείνος σήκωσε τα χέρια του ψηλά και με κοίταξε στα μάτια απολογητικά... και μην τολμήσεις να με ξανά ακουμπήσεις ή να μου ξαναμιλήσεις εκτός πλατό το κατάλαβες?» του είπα πιο δυνατά και άφησε έναν αναστεναγμό.
«κοίτα πραγματικά νιώθω πάρα πολύ απαίσια γι όλα αυτά, αλλά που να φανταστώ ότι στην ηλικία σου...» αυτό με έβγαλε εκτός ορίων και άρχισα να ξεσπάω
«αυτό είναι το θέμα Έντουαρντ? Το ήταν η πρώτη μου φορά και όχι γιατί έκανες ότι έκανες χωρίς την άδεια μου?... του πέταξα σοκαρισμένη και για μια στιγμή κουμπώθηκε και έμεινε άφωνος... είσαι απίστευτος» του είπα κουνόντας το κεφάλι μου αηδιασμένη και μπαίνοντας στο δωμάτιο μου του έκλεισα την πόρτα στην μούρη και έπεσα πάνω στο κρεβάτι και άφησα όλα μου τα νεύρα επιτέλους να ξεσπάσουν αδιαφορώντας αν εκείνος ήταν ακόμα εκεί για να το ακούσει ή όχι.
Την άλλη μέρα στο πρωινό με κοίταζε πολύ διακριτικά αλλά κράτησε τις αποστάσεις του απο μένα και εγώ άρχισα να απορροφούμε στις σημειώσεις μου όπως πάντα για να ετοιμάσω το πρόγραμμα των γυρισμάτων, φυσικά εφόσον δεν είχα δει το τελευταίο γύρισμα δεν μπορούσα να το ολοκληρώσω αλλά έστω και αυτό που είχα να κάνω ήταν αρκετό ώστε να μου απασχολεί το μυαλό μου για να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο μέχρι να έρθει πάλι η στιγμή να αντιμετωπίσω εκείνον στην επόμενη σκηνή μας.
«πάρτε θέσεις... φώναξε ο Κάρλος την στιγμή που ξεκινήσαμε το γύρισμα και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι πήρα κοντά μου το σεντόνι και έβγαλα το μπουρνούζι μου με μια ανάσα... Μπέλα το πάμε απο το ξύπνημα εντάξει?» του ένευσα και άρχισα να προετοιμάζομαι αφήνοντας την Κεητ να κάνει τις τελευταίες διορθώσεις στο μακιγιάζ μου και στα πούπουλα που είχα πάνω στην περούκα μου.
Είχα αποφασίσει να φερθώ επαγγελματικά και να αφήσω όλες μου τις σκέψεις πίσω,όμως το ύφος και οι ματιές του Έντουαρντ δεν βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση και αυτό με εκνεύριζε περισσότερο.
Ξάπλωσε πίσω στο κεφαλάρι στην άκρη του κρεβατιού και την στιγμή που ακούμπησα πάνω στο στερνό του για να κλείσω τα μάτια και να ξεκινήσει το γύρισμα άκουσα να παίρνει μια βαθιά αναπνοή.
«πάμε» ακούσαμε την φωνή του Κάρλος και εκείνος άρχισε να μου χαϊδεύει απαλά την πλάτη με τα δάχτυλα του.
Όσο και να ήμουν θυμωμένη απο την χθεσινή του πράξη, όσο έξαλλη με έκανε να νιώθω η παρουσία του και μόνο, δεν μπορούσα να αγνοήσω τα αισθήματα που μου ξυπνούσε και το πιο απλό του άγγιγμα και αυτό με έκανε να εκνευριστώ περισσότερο και τραβώντας το σεντόνι κοντά μου έφυγα απο την αγκαλιά του και έκατσα στο κρεβάτι πιάνοντας το κεφάλι μου για να ελέγξω τα συναισθήματα μου.
«στοπ στοπ... φώναξε ο Κάρλος και ήρθε κοντά μας... Μπέλα τι συμβαίνει είσαι καλά?»
«ναι... του είπα απότομα και αφήνοντας έναν αναστεναγμό γύρισα την ματιά μου σε εκείνον... δώσε μου ένα λεπτό οκ?»
«εντάξει όταν είσαι έτοιμη ξεκινάμε»
Κοίταξα για μια στιγμή το κενό και άρχισα να συγκεντρώνομαι και τότε τον ένιωσα που ήρθε κοντά μου και μου ψιθύρισε
«είσαι σίγουρα καλά? Φαίνεσαι πολύ χλωμή»
«Κάρλος ξεκίνα» του είπα και γύρισα και κοίταξα έντονα τον Έντουαρντ στα μάτια και εκείνος τα παράτησε και ξάπλωσε πάλι πίσω για να ξεκινήσουμε την σκηνή απο την αρχή.
Την στιγμή που φτάσαμε στο σημείο του ξεσπάσματος της ηρωίδας που υποδυόμουν εκείνος άλλαξε την σκηνή και την έφερε στα μέτρα του για να με αναγκάσει να ακούσω αυτά που ήθελε να μου πει χωρίς να μπορέσω να αντιδράσω μπροστά στο συνεργείο που παρακολουθούσε την σκηνή και αυτό με έφερε σε μεγαλύτερη αμηχανία.
Ήμουν καθιστή πάνω στο κρεβάτι με τα πόδια μου μαζεμένα στο στήθος μου και την στιγμή που του είπα την ατάκα μου, εκείνος ήρθε κοντά μου και βάζοντας το χέρι του απαλά πάνω στον αυχένα μου με ανάγκασε να γυρίσω να τον κοιτάξω και άλλαξε τα λόγια του ρόλου του με τα δικά του.
«Μπέλα, αυτό είναι που σε ανησυχεί αν εγώ το ευχαριστήθηκα?... ξεκίνησε με τα λόγια που είχε το σενάριο και μετά συνέχισε με τα λόγια που ήθελε εκείνος να μου πει πολύ σοβαρά... ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, ποτέ δεν έχω ξανανιώσει έτσι στην ζωή μου και τα αισθήματα που με έκανες να νιώσω... δάγκωσε τα χείλια του κουνόντας απαλά το κεφάλι του και συνέχισε... είσαι το πιο υπέροχο πλάσμα που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου» και το στοπ του Κάρλος τον έκοψε στην μέση και εκείνος απογοητεύτηκε γιατί ήθελε να δει την δική μου αντίδραση
«τι βλακείες λες?» του είπα και άρχισα να γελάω και τότε εκνευρίστηκε αλλά δεν τα έχασε εύκολα
«παιδιά κάντε ένα διάλειμμα και το πάμε πάλι απο αυτό το σημείο, το άλλο το έχουμε. Ααα και Έντουαρντ προσπάθησε σε παρακαλώ να είσαι μέσα στο κείμενο δεν έχουμε περιθώρια για τέτοιες πλάκες» του είπε και πήρε μια βαθιά απογοητευμένη ανάσα και εγώ σηκώθηκα και βάζοντας το μπουρνούζι μου προχώρησα προς την τσάντα μου για να πάρω τα τσιγάρα μου και εκείνος με ακολούθησε.
«Μπέλα σε παρακαλώ, προσπαθώ...»
«τι να κάνεις τα πράγματα χειρότερα απο ότι είναι?» του πέταξα έξαλλη
«όχι... είπε πιο μαλακά με παρακλητική ματιά... προσπαθώ να σου εξηγήσω τον λόγο που με έκανε να κάνω αυτό που έκανα... είπε και περίμενε την αντίδραση μου. σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και με αυστηρό ύφος περίμενα να συνεχίσει... στην αρχή παραδέχομαι ότι το έκανα απο πείσμα γιατί ένιωθα ότι μου πήγαινες κόντρα και αυτό με έκανε να αντιδράσω αλλά μετά... πήρε μια βαθιά ανάσα κοιτώντας το πάτωμα και ξαναγύρισε την ματιά του σε μένα... τα συναισθήματα που με έκανες να νιώσω Μπέλα, δεν τα έχω ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου... και όταν κατάλαβα ότι λόγο της άγνοιας σου τα δικά σου ήταν αληθινά... τότε το μυαλό μου θόλωσε, δεν ήξερα τι έκανα... ένιωθα τέτοια ένταση, τέτοια έκρηξη μέσα μου που ένιωσα ότι θα ούρλιαζα απο τον πόθο που μου ξύπνησες... η ψυχρότητα μου τον έκανε να απογοητευτεί τόσο πολύ που άρχισε να απελπίζετε για μια στιγμή... σε παρακαλώ Μπέλα συγχώρεσε με» είπε πιο απολογητικά και ήρθε ένα βήμα πιο κοντά μου.
Αυτόματα εγώ έκανα ένα βήμα πίσω και αυτό τον σταμάτησε, τον κοίταζα αναποφάσιστα αλλά τελικά κατέθεσα τα όπλα γιατί όσο και να μην ήθελα να το παραδεχτώ είχα την ελπίδα αυτά τα λόγια να ήταν αληθινά.
«θα ξεχάσω ότι έγινε αλλά μην περιμένεις τίποτα άλλο, ακόμα ισχύει αυτό που σου είπα εχθές. Εκτός απο το πλατό δεν θέλω καμία άλλη επαφή μαζί σου»
«αυτό μου αρκεί για αρχή... είπε και χαμογέλασε στραβά και έκανε πάλι να με πλησιάσει και γυρίζοντας το πρόσωπο μου στο πλάι μου ψιθύρισε στο αυτί... θα κάνω τα πάντα για να κερδίσω την συγχώρεση σου» είπε απαλά και αφήνοντας ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου άρχισε να φεύγει.
Έμεινα για λίγο στην ίδια θέση παλεύοντας σκληρά με τον εσωτερικό μου κόσμο που ήταν σε μια σύγχυση. Απο την μια ήθελα να πιστέψω ότι όλο αυτό ήταν αληθινό απο την άλλη όμως ήξερα πως ήταν ένας καλός ηθοποιός που θα μπορούσε άνετα να παίξει οποιοδήποτε ρόλο ήθελε προκειμένου να με κάνει να τον συγχωρέσω για να έχεις την συνείδηση του πιο καθαρή και αυτό με πόναγε περισσότερο απο όλα.
Την στιγμή που όλοι είχαν καθίσει για να φάνε εγώ βρήκα την ευκαιρία να κάτσω στο μόνιτορ για να δω όλα τα γυρίσματα που είχαν γίνει απο εχθές ώστε να κρατήσω σημειώσεις για τις σκηνές που θα έπρεπε να επαναληφθούν αλλά και να διαπιστώσω και με τα μάτια μου αν όντως τα λόγια του ήταν αληθινά.
Βλέποντας τα γυρίσματα απο το χθεσινό γύρισμα, διαπίστωσα ότι όλη η σκηνή ήταν τόσο απίστευτα ρεαλιστική και αληθινή που ευτυχώς ήταν πολύ λίγα τα κομμάτια που θα έπρεπε να επαναληφθούν αλλά αυτό που δεν περίμενα να δω ήταν ότι και εκείνος ήταν τελείως φυσικός και στις περισσότερες στιγμές πάθους το πρόσωπο του αλλά και τα αγκομαχητά του ήταν εντελώς φυσικά σαν πράγματι να ζούσε εκείνη την στιγμή.
«τώρα με πιστεύεις?» άκουσα την φωνή του πίσω μου και αναπήδησα κρατώντας το στόμα μου κλειστώ για να μην ουρλιάξω και γύρισα την ματιά μου προς τα εκείνον έξαλλη
«γιατί δεν είσαι με τους άλλους?» τον ρώτησα αδιάφορα και ξαναγύρισα στο μόνιτορ αρχίζοντας πάλι να γράφω τις παρατηρήσεις μου
«ανησύχησα για σένα και σκέφτηκα να δω αν είσαι καλά»
«ξέρεις οι υποκριτικές σου ικανότητες δουλεύουν περισσότερο όταν είσαι μπροστά στην κάμερα» του αντιγύρισα και ένα γελάκι του ξέφυγε
«δεν θα φας μαζί μας?»
«είναι η καλύτερη ώρα για να συγκεντρωθώ και να κάνω την δουλειά μου ανεπηρέαστη»
«ναι αλλά αν δεν φας θα καταρρεύσεις στο τέλος»
«αν με αφήσεις να κάνω την δουλειά μου όπως πρέπει ίσως και να προλάβω να φάω αν όχι τότε θα έχεις άλλο ένα βάρος στην συνείδηση σου που με άφησες νηστική» συνέχισα ψυχρά και άφησε έναν αναστεναγμό να του ξεφύγει και τελικά τα παράτησε και έφυγε για να με αφήσει να συνεχίσω την δουλειά μου.
Την στιγμή που τελείωνα την δουλειά μου και ήμουν έτοιμη να κλείσω το μόνιτορ για να πάω να φάω κάτι και εγώ πριν συνεχίσουμε τα γυρίσματα, μια μυρωδιά μου έσπασε την μύτη και γύρισα προς την μεριά που ερχόταν και τον είδα να έρχεται με έναν δίσκο γεμάτο με φαγητό.
«αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό σκέφτηκα να φέρω το βουνό στον Μωάμεθ»
«σε ευχαριστώ αλλά έτσι κι αλλιώς τελείωσα» είπα και γύρισα να γράψω τις τελευταίες μου σημειώσεις και αφήνοντας τον δίσκο στο τραπεζάκι δίπλα μου με ρώτησε και καλά αδιάφορα
«τελικά δεν μου είπες θα γυρίσουμε πολλές σκηνές απο το χθεσινό γύρισμα?»
«διακρίνω έναν ενθουσιασμό και μια ανυπομονησία στην φωνή σου ή είναι ιδέα μου» τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτάω και γέλασε απαλά
«διαβάζεις πολύ καλά τους άλλους πάντως»
«αυτή είναι η δουλειά μου Έντουαρντ. Να βλέπω πότε ένας ηθοποιός υπηρετεί πιστά τον ρόλο του και τον αποδίδει στο μέγιστο» του είπα και γυρίζοντας την ματιά μου σε εκείνον για να δω τις αντιδράσεις του και εκείνος πέρασε το χέρι του νευρικά μέσα απο τα μαλλιά του
«δεν παίζω κανέναν ρόλο Μπέλα... είπε ήρεμα... πραγματικά ανησυχώ για σένα» είπε με πληγωμένο ύφος στην ματιά του
«κακός» του είπα και πήγα να τον προσπεράσω αλλά μπήκε μπροστά μου και με σταμάτησε
«Μπέλα σε παρακαλώ πες μου τι πρέπει να κάνω για να με συγχωρέσεις?»
«σταμάτα να φέρεσαι σαν ηλίθιος... ξεπέρασε το επιτέλους και άφησε με να κάνω το ίδιο, όσο συνεχίζεις με την ίδια τακτική δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις τα πράγματα χειρότερα??»
«υπόσχομαι να μην σε κάνω να νιώσεις ποτέ ξανά άσχημα»
«ωραία, τώρα μπορώ να φύγω?» του είπα κοιτώντας έντονα το χέρι του πάνω στο μπράτσο μου
«ναι συγνώμη» είπε και άφησε το χέρι του να πέσει
Είχε περάσει ενάμισης μήνας και τα πράγματα είχαν καλυτερεύσει πάρα πολύ μετά απο την τελευταία μας κουβέντα. Σαν τηλεοπτικό ζευγάρι υπήρχε αρκετή χημεία μεταξύ μας και αυτό έκανε τα γυρίσματα να προχωρούν αρκετά γρήγορα και με πολύ καλά αποτελέσματα.
Είχαμε περάσει με επιτυχία όλες τις δύσκολες σκηνές και είχαμε φτάσει στο σημείο της μεταμόρφωσης μου. Στην σκηνή που η Άλις η αδελφή του Έντουαρντ στην ταινία μας οδηγούσε στο μονοπάτι προς το σπίτι που θα μέναμε έπρεπε να ανέβει στους ώμους μου για να μου κλείσει τα μάτια για να μην βλέπω και όταν ετοιμαστήκαμε και την ένιωσα να κάθετε απάνω μου ένας οξύς πόνος μου διέλυσε τα σωθικά και λύγισα απο τον πόνο.
Ο Έντουαρντ που με είδε αμέσως φώναξε να πάρουν την Άλις απο πάνω μου και τρέχοντας κοντά μου με πήρε στην αγκαλιά του αφήνοντας με απαλά να κάτσω στο έδαφος ζητώντας ταυτόχρονα να φωνάξουν έναν γιατρό.
«όχι, όχι γιατρό» είπα τρομοκρατημένη και εκείνος με κοίταξε με περιέργεια στα μάτια λες και είχε ψιλιαστεί ότι κάτι έτρεχε με μένα αλλά για μια στιγμή το άφησε ασχολίαστο.
«Μπέλα έχεις γίνει κάτασπρη και είναι φανερό ότι πονάς πολύ»
«δεν είναι τίποτα θα πάω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ και αύριο θα είμαι μια χαρά» επέμεινα
«δεν υπάρχει περίπτωση θα σε πάω στο νοσοκομείο τώρα κι όλας» είπε με αγωνία απαιτητικά και τον κοίταξα άγρια στα μάτια
«είπα δεν πάω πουθενά και ειδικά μαζί σου» του είπα και έκανα να σηκωθώ και ευτυχώς ο πόνος είχε περάσει αρκετά και έτσι μπόρεσα να είμαι πιο πειστική ότι είμαι καλά και έπεισα και τον Κάρλος και όλους τους άλλους να πάω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ.
Όταν όμως έφτασα κάτι άρχισε να με ανησυχεί και παίρνοντας την ατζέντα μου άρχισα να ψάχνω για να δω τις σημειώσεις μου και μέσα απο αυτές δεν έβρισκα κανένα σύμπτωμα παρόμοιο σαν αυτό που είχα σήμερα όσο αφορούσε το πρόβλημα μου αλλά την στιγμή που έψαχνα τα συμπτώματα έπεσε το μάτι μου στην σελίδα που σημείωνα την περίοδό μου και για μια στιγμή πάγωσα.
Βάση του διαγράμματος μου είχα καθυστέρηση και αυτό με έκανε να σαστίσω. Χωρίς να χάνω χρόνο πήρα την τσάντα μου και έτρεξα στο πιο πλησιέστερο φαρμακείο για να πάρω ένα τεστ εγκυμοσύνης πριν γυρίσουν απο τα γυρίσματα οι υπόλοιποι και καταλάβουν τίποτα.
Την στιγμή που το έκανα έτρεμα ολόκληρη και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. «όχι σε παρακαλώ πες μου ότι είναι αρνητικό» παρακαλούσα μέσα μου και μόλις είδα της γραμμούλες να αλλάζουν χρώμα έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου και ένιωσα το σκοτάδι να με τυλίγει.
Ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε απο τον λήθαργο και με έκανε να σαστίσω για μια στιγμή.
«τώρα» φώναξα δυνατά και προσπάθησα με κόπο να σηκωθώ απο το πάτωμα όμως την στιγμή που είδα και πάλι στο χέρι μου το τεστ εγκυμοσύνης όλα γύρισαν στην μνήμη μου και συνειδητοποιώντας ότι αυτός που φωνάζει και χτυπάει την πόρτα ήταν ο Έντουαρντ σάστισα και έκανα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε και πέταξα το τεστ στα σκουπίδια για να μην το δει.
«είσαι καλά??... με ρώτησε με αγωνία πιάνοντας με απο τους ώμους... ξέρεις πόση ώρα χτυπάω?»
«με είχε πάρει ο ύπνος» είπε ψέματα και με κοίταξε εξονυχιστικά απο πάνω μέχρι κάτω
«με τα ρούχα?»
«νύσταζα» του είπα και απομακρύνθηκα απο κοντά του αλλά δεν με άφησε να φύγω
«Μπέλα μήπως πρέπει να μου πεις κάτι?» με ρώτησε σοβαρά και σάστισα για μια στιγμή «τι εννοεί?» σκέφτηκα αλλά αμέσως προσπάθησα να μπαλώσω την κατάσταση
«δεν καταλαβαίνω τι εννοείς» είπα και πήγα προς το μπαλκόνι για να ανάψω ένα τσιγάρο να καλμάρω τα νεύρα μου και με ακολούθησε
«τον τελευταίο καιρό είσαι πολύ αδύναμη και το χρώμα σου τις περισσότερες μέρες είναι τόσο άσπρο που με κάνεις να ανησυχώ»
«σου το έχω πει εκατό φορές να μην ανησυχείς για μένα γιατί επιμένεις να το κάνεις?» του είπα ψυχρά
«Μπέλα σε παρακαλώ άσε τα πείσματα και πάμε να σε δει κανένας γιατρός»
«θα πάρω το ρεπό μου αύριο και θα πάω»
«θα έρθω μαζί σου» είπε και γέλασα
«γιατί?»
«σου είπα γιατί»
«θα πάω μόνη μου, δεν χρειάζομαι συνοδεία» είπα απότομα και τον άκουσα που ξεφύσησε για να συγκρατήσει τα νεύρα του
«όπως θες, αρκεί να πας» είπε τελικά και ακούμπησε πάνω στο κάγκελο
«μπορείς τώρα να με αφήσεις μόνη μου?»
«αυτό θες?»
«ναι»
«εντάξει» είπε και έφυγε στην μπαλκονόπορτα όμως για μια στιγμή σταμάτησε και με κοίταξε αλλά τελικά χωρίς να πει τίποτα άλλο έφυγε.
Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα όμως ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε να κάνω και αυτό δεν θα ήταν καθόλου εύκολο σε καμία περίπτωση.
Όταν γύρισα απο το νοσοκομείο βρήκα τον Έντουαρντ να κάθετε δίπλα στην πόρτα του δωματίου μου με σταυρωμένα τα χέρια του στο στήθος να με περιμένει με ένα ανεξιχνίαστο ύφος.
«λοιπόν τι σου είπε ο γιατρός?» με ρώτησε την στιγμή που έβαζα την κάρτα στην κλειδαριά για να ανοίξω την πόρτα
«δεν νομίζω ότι σε αφορά» του πέταξα ξερά και την στιγμή που άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα έπιασε την πόρτα πριν προλάβω να την κλείσω και μπήκε μαζί μου χωρίς να μου δίνει το περιθώριο της αντίρρησης
«δεν νομίζεις ότι με αφορά?... είπε νευριασμένος και βγάζοντας απο την τσέπη του το τεστ εγκυμοσύνης που είχα κάνει εχθές συνέχισε πιο νευριασμένα... ούτε τώρα το νομίζεις?»
«τι είναι αυτό?» είπα προσποιητά και γύρισα την πλάτη μου σε εκείνον πλησιάζοντας την μπαλκονόπορτα και με πρόλαβε πριν κάνω δεύτερο βήμα και με γύρισε προς την μεριά του.
«Μπέλα κρύβεις ότι είσαι έγκυος απο μένα και μου λες ότι δεν με αφορά?» είπε πιο έξαλλος τώρα
«ήμουν» του πέταξα και σάστισε για μια στιγμή αφήνοντας όλα τα συναισθήματα που τον κυριαρχούσαν να βγουν στην επιφάνεια
«το έριξες χωρίς να μου πεις τίποτα?» είπε σοκαρισμένος και έκανε ένα βήμα πίσω για να κοντρολάρει τον εαυτό του πριν παρασυρθεί και κάνει τίποτα που θα το μετάνιωνε μετά
«γιατί θα άλλαζε κάτι?»
«φυσικά και θα άλλαζε, θα άλλαζε τα πάντα» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«γιατί Έντουαρντ, πες μου έναν λόγο γιατί θα έπρεπε να το κρατήσω? Μήπως γιατί ήταν σπόρος μια αγάπης ή μήπως γιατί θα σήμαινε ότι αυτό το παιδί θα έφερνε την ευτυχία μας?»
«ίσως να ήταν ένας λόγος να μας φέρει επιτέλους κοντά... πότε θα καταλάβεις ότι έχω αισθήματα για σένα?»
«σου είπα να μην το κάνεις» του είπα εκνευρισμένη και γύρισα την ματιά μου προς την μπαλκονόπορτα αποφεύγοντας την ματιά του για να μπορέσω να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που είχαν αρχίσει να έρχονται απειλητικά και εκείνος ήρθε κοντά μου
«γιατί δεν μου το είπες?» είπε πιο ήρεμα
«σου είπα δεν θα είχε διαφορά» με γύρισε πάλι προς την μεριά του και αντικρίζοντας την ματιά μου αναστέναξε
«γιατί με αποκόβεις απο την ζωή σου?»
«γιατί δεν έχω ζωή Έντουαρντ» του είπα και σάστισε για μια στιγμή
«τι εννοείς?» είπε με αγωνία
«είμαι άρρωστη Έντουαρντ» του είπα τελικά ελπίζοντας ότι αυτό θα αρκούσε για να σταματήσει να παλεύει για μένα
«άρρωστη?» είπε σοκαρισμένος
«ναι γι αυτό δεν θα είχε διαφορά αν το μάθαινες ή όχι γιατί είμαστε καταδικασμένοι και οι δύο»
«είσαστε?» είπε και δάγκωσα τα χείλια μου που ξεχάστηκα και ξεφούρνισα την αλήθεια και γύρισα την ματιά μου αλλού
«δεν μπόρεσα να το κάνω» είπα ψιθυριστά και παίρνοντας με στην αγκαλιά του άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν ελεύθερα και με τράβηξε προς το κρεβάτι και με άφησε να ξεσπάσω.
«ο γιατρός τι σου είπε?»
«ήξερα απο πριν ότι δεν πρέπει να μείνω έγκυος όποτε απλά με ενημέρωσε ότι ξέρω ότι είναι μονόδρομος»
«γιατί είπες πριν ότι είσαστε και οι δύο καταδικασμένοι?» είπε και ένιωσα την ανάσα του να πνίγετε στον λαιμό του.
«έχω λευχαιμία και δεν ανταποκρίνομαι στην θεραπεία»
«γιατί δεν είπες τίποτα σε κανέναν?»
«δεν ήθελα να με λυπούνται και ο γιατρός μου πρότεινε να ζήσω μια φυσιολογική ζωή» με έσφιξε απάνω του και μου έτριβε τρυφερά την πλάτη μου και κατάλαβα αμέσως ότι εκείνος είχε περισσότερο ανάγκη απο μένα αυτήν την παρηγοριά αυτήν την στιγμή.
«Μπέλα μπορώ να έρθω μαζί σου?» με ρώτησε μετά απο μία σύντομη σιωπή.
«να έρθεις που?» τον ρώτησα και τον κοίταξα στα μάτια
«όταν...» είπε με νόημα κοιτάζοντας την κοιλιά μου με πόνο στα μάτια χωρίς να μπορεί να ολοκληρώσει την φράση του
«Έντουαρντ σε παρακαλώ, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει μέλλον για μας και ο μόνος λόγος που σου το είπα ήταν ακριβώς γι αυτό, αλλιώς δεν θα το έλεγα ποτέ»
«δεν πρόκειται να τα παρατήσω»
«και εγώ δεν πρόκειται να σε αφήσω να το κάνεις αυτό... δεν έχουμε μέλλον Έντουαρτ... εγώ δεν έχω κανένα μέλλον... γιατί δεν το καταλαβαίνεις?» του είπα και φεύγοντας απο κοντά του βγήκα στο μπαλκόνι για να ανάψω ένα τσιγάρο για να ηρεμήσω
«Μπέλα σε παρακαλώ... είπε και ήρθε κοντά μου... δεν σου το ζητάω γιατί σε λυπάμαι ή γιατί όλο αυτό είναι ένα καπρίτσιο μόνο και μόνο απο την απόρριψη σου... έπιασε το πρόσωπο μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια... Μπέλα, σ΄ αγαπάω... είπε και έμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να πω κουβέντα... ίσως τώρα θα ήταν μια καλή στιγμή για να πεις κάτι» είπε και με κοίταξε με αγωνία στα μάτια και άρχισα να δακρύζω.
«σου είπα να μην το κάνεις» είπα παραπονιάρικα και με πήρε στην αγκαλιά του
«μπράβο παιδιά, δεν έχω δει πιο ρεαλιστική σκηνή, θέλει λίγες διορθώσεις αλλά τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να την επαναλάβουμε όλη» είπε ο Κάρλος δίνοντας άδεια στο συνεργείο να μαζέψουν τα πράγματα τους για να ετοιμαστούμε να φύγουμε αφού λόγο του φωτισμού δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλο γύρισμα σήμερα.
«μπορείς να φύγεις απο πάνω μου?» του είπα ψυχρά και εκείνος ανασηκώθηκε και με κοίταξε στα μάτια αφήνοντας όλες τις τύψεις που ένιωθε να εκδηλωθούν.
«Μπέλα» άρχισε να λέει αλλά κλείνοντας αλλά η μάτια μου του έκοψα την φράση στην μέση
«φύγε απο πάνω μου τώρα» του είπα πιο εκνευρισμένη και εκείνος με αργές κινήσεις πήρε το μπουρνούζι του απο το πάτωμα και τραβώντας το σεντόνι κοντά μου το πέρασε απο τους ώμους μου και μου έκανε χώρο για να σηκωθώ.
Άρπαξα το σεντόνι και τυλίγοντας το γύρω μου σηκώθηκα και άρχισα με γρήγορα βήματα να πηγαίνω προς την τουαλέτα για να ελέγξω τα συναισθήματα μου, όμως φτάνοντας εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν το μόνο που έπρεπε να ελέγξω και αυτό με έκανε να σαστίσω περισσότερο.
Βγήκα γρήγορα απο το μπάνιο και παίρνοντας την τσάντα μου και τα ρούχα μου κλείστηκα ξανά μέσα και άρχισα να προβληματίζομαι για το τι έπρεπε να κάνω. Άνοιξα το ντουζ πετώντας την περούκα στο πάτωμα και βγάζοντας το σεντόνι που ήταν πια για πέταμα μπήκα μέσα στην ντουζιέρα τρομερά αγχωμένη.
Η θέα του αίματος με είχε κάνει να σαστίσω τόσο πολύ που για μια στιγμή ξέχασα όλα τα άλλα όταν όμως είδα ότι αντί το αίμα να ελαττώνετε άρχισε να έχει μεγαλύτερη ροή τότε τα χρειάστηκα για τα καλά.
Ετοιμάστηκα βιαστικά και αφού ντύθηκα άρχισα να σκέφτομαι πως θα ξεφορτωθώ αυτό το σεντόνι πριν το πάρει κανείς είδηση και γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Άρπαξα την σακούλα των σκουπιδιών και αφού το έβαλα μέσα άρχισα να καθαρίζω το πάτωμα με την πετσέτα που είχα σκουπιστεί και αφού την πέταξα και αυτήν έκλεισα με δύναμη την σακούλα ελπίζοντας να μην την ανοίξουν και αφού έπλυνα τα χέρια μου, έμεινα για άλλη μια στιγμή μπροστά στον νιπτήρα για να πάρω μια αναπνοή και να ελέγξω το ξέσπασμα που ερχόταν με μανία να με εξοντώσει.
«Μπελα σίγουρα θα είσαι κουρασμένη, τι λες να πάμε τώρα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να δούμε την σκηνή πάλι αύριο για να αποφασίσουμε για τις διορθώσεις?» είπε ο Κάρλος με ενθουσιασμένο ύφος για το αποτέλεσμα της σκηνής και με την άκρη του ματιού μου είδα τον Έντουαρντ να κάθετε στην πόρτα κοιτώντας με, με προβληματισμένο ύφος, σίγουρα είχε μετανιώσει πικρά για την απερισκεψία του και τώρα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να μπαλώσει την κατάσταση αλλά δεν θα του έκανα την χάρη να με τουμπάρει τόσο εύκολα. Όσο και να τον αγαπούσα αυτό δεν θα μπορούσα να του το συγχωρήσω ποτέ.
«εντάξει Κάρλος πάω να πάρω τα πράγματα μου και θα τα πούμε στο σκάφος» του είπα και γυρίζοντας του την πλάτη μου πήγα να ετοιμαστώ για την αναχώρηση μας απο το νησί.
Στο σκάφος ο Έντουαρντ έκατσε απέναντι μου και με κοίταζε καλά καλά παλεύοντας να βρει έναν τρόπο για να με πλησιάσει αλλά εγώ κοίταζα αδιάφορα τα κύματα που σχημάτιζε το σκάφος χωρίς να γυρίζω την ματιά μου αλλού.
Άκουγα το συνεργείο μαζί με τον Κάρλος να συζητούν για της λεπτομέρειες της επόμενης μέρας και ενώ συνήθως έπαιρνα μέρος σε αυτήν την συζήτηση αυτήν την στιγμή ήμουν τόσο χάλια συναισθηματικά που δεν παρακολουθούσα καν την συζήτηση τους απορροφημένη στις δικές μου σκέψεις και έτσι δεν κατάλαβα ότι ο Έντουαρντ είχε έρθει δίπλα μου και την στιγμή που άκουσα την φωνή του αναπήδησα κλείνοντας τα μάτια για να ηρεμήσω.
«είσαι καλά?» ρώτησε απαλά και πήρα μια βαθιά ανάσα για να πνίξω όλα τα λόγια που ήθελα να του πετάξω στα μούτρα και αρκέστηκα μόνο να συνεχίζω να κοιτάω μακριά αγνοώντας τον.
«Μπέλα πρέπει να μιλήσουμε» συνέχισε εκείνος προσπαθώντας για άλλη μια φορά και τότε σηκώθηκα και έφυγα απο κοντά του πηγαίνοντας προς τον Κάρλος για να μπω στην συζήτηση τους ώστε να με αφήσει ήσυχη.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο τους καληνύχτισα και με γρήγορα βήματα πήγα προς το ανσασερ και μπήκα μέσα αλλά την στιγμή που οι πόρτες άρχισαν να κλείνουν εκείνος μπήκε μέσα γρήγορα και μου έκοψε τον δρόμο για να μην προλάβω να βγω, δυστυχώς είχα ήδη πατήσει τον όροφο μου οπότε όταν έκλεισαν οι πόρτες το ανσασερ άρχισε να ανεβαίνει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πια για να ξεφύγω.
«τι θες?» του είπα απότομα
«Μπέλα κοίτα εγώ... είπε μασώντας τις λέξεις του αναποφάσιστος με το πως να συνεχίσει... συγνώμη εντάξει? Ήταν απαίσιο αυτό που έκανα... συνέχισε νευρικά χάνοντας τα λόγια του απο την αγωνία του... θα με συγχωρέσεις?»
«μην ανησυχείς δεν συμφέρει κανέναν απο τους δύο μας να αποκαλυφθεί κάτι τέτοιο οπότε μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ» του πέταξα και την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες τον παραμέρισα και άρχισα να βηματίζω προς το δωμάτιο μου τρομερά εκνευρισμένη.
«Μπέλα σε παρακαλώ»είπε και με σταμάτησε πιάνοντας με απο το χέρι στην μέση της διαδρομής
«πάρε το χέρι σου απο πάνω μου... του είπα έξαλλη και εκείνος σήκωσε τα χέρια του ψηλά και με κοίταξε στα μάτια απολογητικά... και μην τολμήσεις να με ξανά ακουμπήσεις ή να μου ξαναμιλήσεις εκτός πλατό το κατάλαβες?» του είπα πιο δυνατά και άφησε έναν αναστεναγμό.
«κοίτα πραγματικά νιώθω πάρα πολύ απαίσια γι όλα αυτά, αλλά που να φανταστώ ότι στην ηλικία σου...» αυτό με έβγαλε εκτός ορίων και άρχισα να ξεσπάω
«αυτό είναι το θέμα Έντουαρντ? Το ήταν η πρώτη μου φορά και όχι γιατί έκανες ότι έκανες χωρίς την άδεια μου?... του πέταξα σοκαρισμένη και για μια στιγμή κουμπώθηκε και έμεινε άφωνος... είσαι απίστευτος» του είπα κουνόντας το κεφάλι μου αηδιασμένη και μπαίνοντας στο δωμάτιο μου του έκλεισα την πόρτα στην μούρη και έπεσα πάνω στο κρεβάτι και άφησα όλα μου τα νεύρα επιτέλους να ξεσπάσουν αδιαφορώντας αν εκείνος ήταν ακόμα εκεί για να το ακούσει ή όχι.
Την άλλη μέρα στο πρωινό με κοίταζε πολύ διακριτικά αλλά κράτησε τις αποστάσεις του απο μένα και εγώ άρχισα να απορροφούμε στις σημειώσεις μου όπως πάντα για να ετοιμάσω το πρόγραμμα των γυρισμάτων, φυσικά εφόσον δεν είχα δει το τελευταίο γύρισμα δεν μπορούσα να το ολοκληρώσω αλλά έστω και αυτό που είχα να κάνω ήταν αρκετό ώστε να μου απασχολεί το μυαλό μου για να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο μέχρι να έρθει πάλι η στιγμή να αντιμετωπίσω εκείνον στην επόμενη σκηνή μας.
«πάρτε θέσεις... φώναξε ο Κάρλος την στιγμή που ξεκινήσαμε το γύρισμα και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι πήρα κοντά μου το σεντόνι και έβγαλα το μπουρνούζι μου με μια ανάσα... Μπέλα το πάμε απο το ξύπνημα εντάξει?» του ένευσα και άρχισα να προετοιμάζομαι αφήνοντας την Κεητ να κάνει τις τελευταίες διορθώσεις στο μακιγιάζ μου και στα πούπουλα που είχα πάνω στην περούκα μου.
Είχα αποφασίσει να φερθώ επαγγελματικά και να αφήσω όλες μου τις σκέψεις πίσω,όμως το ύφος και οι ματιές του Έντουαρντ δεν βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση και αυτό με εκνεύριζε περισσότερο.
Ξάπλωσε πίσω στο κεφαλάρι στην άκρη του κρεβατιού και την στιγμή που ακούμπησα πάνω στο στερνό του για να κλείσω τα μάτια και να ξεκινήσει το γύρισμα άκουσα να παίρνει μια βαθιά αναπνοή.
«πάμε» ακούσαμε την φωνή του Κάρλος και εκείνος άρχισε να μου χαϊδεύει απαλά την πλάτη με τα δάχτυλα του.
Όσο και να ήμουν θυμωμένη απο την χθεσινή του πράξη, όσο έξαλλη με έκανε να νιώθω η παρουσία του και μόνο, δεν μπορούσα να αγνοήσω τα αισθήματα που μου ξυπνούσε και το πιο απλό του άγγιγμα και αυτό με έκανε να εκνευριστώ περισσότερο και τραβώντας το σεντόνι κοντά μου έφυγα απο την αγκαλιά του και έκατσα στο κρεβάτι πιάνοντας το κεφάλι μου για να ελέγξω τα συναισθήματα μου.
«στοπ στοπ... φώναξε ο Κάρλος και ήρθε κοντά μας... Μπέλα τι συμβαίνει είσαι καλά?»
«ναι... του είπα απότομα και αφήνοντας έναν αναστεναγμό γύρισα την ματιά μου σε εκείνον... δώσε μου ένα λεπτό οκ?»
«εντάξει όταν είσαι έτοιμη ξεκινάμε»
Κοίταξα για μια στιγμή το κενό και άρχισα να συγκεντρώνομαι και τότε τον ένιωσα που ήρθε κοντά μου και μου ψιθύρισε
«είσαι σίγουρα καλά? Φαίνεσαι πολύ χλωμή»
«Κάρλος ξεκίνα» του είπα και γύρισα και κοίταξα έντονα τον Έντουαρντ στα μάτια και εκείνος τα παράτησε και ξάπλωσε πάλι πίσω για να ξεκινήσουμε την σκηνή απο την αρχή.
Την στιγμή που φτάσαμε στο σημείο του ξεσπάσματος της ηρωίδας που υποδυόμουν εκείνος άλλαξε την σκηνή και την έφερε στα μέτρα του για να με αναγκάσει να ακούσω αυτά που ήθελε να μου πει χωρίς να μπορέσω να αντιδράσω μπροστά στο συνεργείο που παρακολουθούσε την σκηνή και αυτό με έφερε σε μεγαλύτερη αμηχανία.
Ήμουν καθιστή πάνω στο κρεβάτι με τα πόδια μου μαζεμένα στο στήθος μου και την στιγμή που του είπα την ατάκα μου, εκείνος ήρθε κοντά μου και βάζοντας το χέρι του απαλά πάνω στον αυχένα μου με ανάγκασε να γυρίσω να τον κοιτάξω και άλλαξε τα λόγια του ρόλου του με τα δικά του.
«Μπέλα, αυτό είναι που σε ανησυχεί αν εγώ το ευχαριστήθηκα?... ξεκίνησε με τα λόγια που είχε το σενάριο και μετά συνέχισε με τα λόγια που ήθελε εκείνος να μου πει πολύ σοβαρά... ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, ποτέ δεν έχω ξανανιώσει έτσι στην ζωή μου και τα αισθήματα που με έκανες να νιώσω... δάγκωσε τα χείλια του κουνόντας απαλά το κεφάλι του και συνέχισε... είσαι το πιο υπέροχο πλάσμα που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου» και το στοπ του Κάρλος τον έκοψε στην μέση και εκείνος απογοητεύτηκε γιατί ήθελε να δει την δική μου αντίδραση
«τι βλακείες λες?» του είπα και άρχισα να γελάω και τότε εκνευρίστηκε αλλά δεν τα έχασε εύκολα
«παιδιά κάντε ένα διάλειμμα και το πάμε πάλι απο αυτό το σημείο, το άλλο το έχουμε. Ααα και Έντουαρντ προσπάθησε σε παρακαλώ να είσαι μέσα στο κείμενο δεν έχουμε περιθώρια για τέτοιες πλάκες» του είπε και πήρε μια βαθιά απογοητευμένη ανάσα και εγώ σηκώθηκα και βάζοντας το μπουρνούζι μου προχώρησα προς την τσάντα μου για να πάρω τα τσιγάρα μου και εκείνος με ακολούθησε.
«Μπέλα σε παρακαλώ, προσπαθώ...»
«τι να κάνεις τα πράγματα χειρότερα απο ότι είναι?» του πέταξα έξαλλη
«όχι... είπε πιο μαλακά με παρακλητική ματιά... προσπαθώ να σου εξηγήσω τον λόγο που με έκανε να κάνω αυτό που έκανα... είπε και περίμενε την αντίδραση μου. σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και με αυστηρό ύφος περίμενα να συνεχίσει... στην αρχή παραδέχομαι ότι το έκανα απο πείσμα γιατί ένιωθα ότι μου πήγαινες κόντρα και αυτό με έκανε να αντιδράσω αλλά μετά... πήρε μια βαθιά ανάσα κοιτώντας το πάτωμα και ξαναγύρισε την ματιά του σε μένα... τα συναισθήματα που με έκανες να νιώσω Μπέλα, δεν τα έχω ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου... και όταν κατάλαβα ότι λόγο της άγνοιας σου τα δικά σου ήταν αληθινά... τότε το μυαλό μου θόλωσε, δεν ήξερα τι έκανα... ένιωθα τέτοια ένταση, τέτοια έκρηξη μέσα μου που ένιωσα ότι θα ούρλιαζα απο τον πόθο που μου ξύπνησες... η ψυχρότητα μου τον έκανε να απογοητευτεί τόσο πολύ που άρχισε να απελπίζετε για μια στιγμή... σε παρακαλώ Μπέλα συγχώρεσε με» είπε πιο απολογητικά και ήρθε ένα βήμα πιο κοντά μου.
Αυτόματα εγώ έκανα ένα βήμα πίσω και αυτό τον σταμάτησε, τον κοίταζα αναποφάσιστα αλλά τελικά κατέθεσα τα όπλα γιατί όσο και να μην ήθελα να το παραδεχτώ είχα την ελπίδα αυτά τα λόγια να ήταν αληθινά.
«θα ξεχάσω ότι έγινε αλλά μην περιμένεις τίποτα άλλο, ακόμα ισχύει αυτό που σου είπα εχθές. Εκτός απο το πλατό δεν θέλω καμία άλλη επαφή μαζί σου»
«αυτό μου αρκεί για αρχή... είπε και χαμογέλασε στραβά και έκανε πάλι να με πλησιάσει και γυρίζοντας το πρόσωπο μου στο πλάι μου ψιθύρισε στο αυτί... θα κάνω τα πάντα για να κερδίσω την συγχώρεση σου» είπε απαλά και αφήνοντας ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου άρχισε να φεύγει.
Έμεινα για λίγο στην ίδια θέση παλεύοντας σκληρά με τον εσωτερικό μου κόσμο που ήταν σε μια σύγχυση. Απο την μια ήθελα να πιστέψω ότι όλο αυτό ήταν αληθινό απο την άλλη όμως ήξερα πως ήταν ένας καλός ηθοποιός που θα μπορούσε άνετα να παίξει οποιοδήποτε ρόλο ήθελε προκειμένου να με κάνει να τον συγχωρέσω για να έχεις την συνείδηση του πιο καθαρή και αυτό με πόναγε περισσότερο απο όλα.
Την στιγμή που όλοι είχαν καθίσει για να φάνε εγώ βρήκα την ευκαιρία να κάτσω στο μόνιτορ για να δω όλα τα γυρίσματα που είχαν γίνει απο εχθές ώστε να κρατήσω σημειώσεις για τις σκηνές που θα έπρεπε να επαναληφθούν αλλά και να διαπιστώσω και με τα μάτια μου αν όντως τα λόγια του ήταν αληθινά.
Βλέποντας τα γυρίσματα απο το χθεσινό γύρισμα, διαπίστωσα ότι όλη η σκηνή ήταν τόσο απίστευτα ρεαλιστική και αληθινή που ευτυχώς ήταν πολύ λίγα τα κομμάτια που θα έπρεπε να επαναληφθούν αλλά αυτό που δεν περίμενα να δω ήταν ότι και εκείνος ήταν τελείως φυσικός και στις περισσότερες στιγμές πάθους το πρόσωπο του αλλά και τα αγκομαχητά του ήταν εντελώς φυσικά σαν πράγματι να ζούσε εκείνη την στιγμή.
«τώρα με πιστεύεις?» άκουσα την φωνή του πίσω μου και αναπήδησα κρατώντας το στόμα μου κλειστώ για να μην ουρλιάξω και γύρισα την ματιά μου προς τα εκείνον έξαλλη
«γιατί δεν είσαι με τους άλλους?» τον ρώτησα αδιάφορα και ξαναγύρισα στο μόνιτορ αρχίζοντας πάλι να γράφω τις παρατηρήσεις μου
«ανησύχησα για σένα και σκέφτηκα να δω αν είσαι καλά»
«ξέρεις οι υποκριτικές σου ικανότητες δουλεύουν περισσότερο όταν είσαι μπροστά στην κάμερα» του αντιγύρισα και ένα γελάκι του ξέφυγε
«δεν θα φας μαζί μας?»
«είναι η καλύτερη ώρα για να συγκεντρωθώ και να κάνω την δουλειά μου ανεπηρέαστη»
«ναι αλλά αν δεν φας θα καταρρεύσεις στο τέλος»
«αν με αφήσεις να κάνω την δουλειά μου όπως πρέπει ίσως και να προλάβω να φάω αν όχι τότε θα έχεις άλλο ένα βάρος στην συνείδηση σου που με άφησες νηστική» συνέχισα ψυχρά και άφησε έναν αναστεναγμό να του ξεφύγει και τελικά τα παράτησε και έφυγε για να με αφήσει να συνεχίσω την δουλειά μου.
Την στιγμή που τελείωνα την δουλειά μου και ήμουν έτοιμη να κλείσω το μόνιτορ για να πάω να φάω κάτι και εγώ πριν συνεχίσουμε τα γυρίσματα, μια μυρωδιά μου έσπασε την μύτη και γύρισα προς την μεριά που ερχόταν και τον είδα να έρχεται με έναν δίσκο γεμάτο με φαγητό.
«αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό σκέφτηκα να φέρω το βουνό στον Μωάμεθ»
«σε ευχαριστώ αλλά έτσι κι αλλιώς τελείωσα» είπα και γύρισα να γράψω τις τελευταίες μου σημειώσεις και αφήνοντας τον δίσκο στο τραπεζάκι δίπλα μου με ρώτησε και καλά αδιάφορα
«τελικά δεν μου είπες θα γυρίσουμε πολλές σκηνές απο το χθεσινό γύρισμα?»
«διακρίνω έναν ενθουσιασμό και μια ανυπομονησία στην φωνή σου ή είναι ιδέα μου» τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτάω και γέλασε απαλά
«διαβάζεις πολύ καλά τους άλλους πάντως»
«αυτή είναι η δουλειά μου Έντουαρντ. Να βλέπω πότε ένας ηθοποιός υπηρετεί πιστά τον ρόλο του και τον αποδίδει στο μέγιστο» του είπα και γυρίζοντας την ματιά μου σε εκείνον για να δω τις αντιδράσεις του και εκείνος πέρασε το χέρι του νευρικά μέσα απο τα μαλλιά του
«δεν παίζω κανέναν ρόλο Μπέλα... είπε ήρεμα... πραγματικά ανησυχώ για σένα» είπε με πληγωμένο ύφος στην ματιά του
«κακός» του είπα και πήγα να τον προσπεράσω αλλά μπήκε μπροστά μου και με σταμάτησε
«Μπέλα σε παρακαλώ πες μου τι πρέπει να κάνω για να με συγχωρέσεις?»
«σταμάτα να φέρεσαι σαν ηλίθιος... ξεπέρασε το επιτέλους και άφησε με να κάνω το ίδιο, όσο συνεχίζεις με την ίδια τακτική δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις τα πράγματα χειρότερα??»
«υπόσχομαι να μην σε κάνω να νιώσεις ποτέ ξανά άσχημα»
«ωραία, τώρα μπορώ να φύγω?» του είπα κοιτώντας έντονα το χέρι του πάνω στο μπράτσο μου
«ναι συγνώμη» είπε και άφησε το χέρι του να πέσει
*-*-*-*-*-*
Είχε περάσει ενάμισης μήνας και τα πράγματα είχαν καλυτερεύσει πάρα πολύ μετά απο την τελευταία μας κουβέντα. Σαν τηλεοπτικό ζευγάρι υπήρχε αρκετή χημεία μεταξύ μας και αυτό έκανε τα γυρίσματα να προχωρούν αρκετά γρήγορα και με πολύ καλά αποτελέσματα.
Είχαμε περάσει με επιτυχία όλες τις δύσκολες σκηνές και είχαμε φτάσει στο σημείο της μεταμόρφωσης μου. Στην σκηνή που η Άλις η αδελφή του Έντουαρντ στην ταινία μας οδηγούσε στο μονοπάτι προς το σπίτι που θα μέναμε έπρεπε να ανέβει στους ώμους μου για να μου κλείσει τα μάτια για να μην βλέπω και όταν ετοιμαστήκαμε και την ένιωσα να κάθετε απάνω μου ένας οξύς πόνος μου διέλυσε τα σωθικά και λύγισα απο τον πόνο.
Ο Έντουαρντ που με είδε αμέσως φώναξε να πάρουν την Άλις απο πάνω μου και τρέχοντας κοντά μου με πήρε στην αγκαλιά του αφήνοντας με απαλά να κάτσω στο έδαφος ζητώντας ταυτόχρονα να φωνάξουν έναν γιατρό.
«όχι, όχι γιατρό» είπα τρομοκρατημένη και εκείνος με κοίταξε με περιέργεια στα μάτια λες και είχε ψιλιαστεί ότι κάτι έτρεχε με μένα αλλά για μια στιγμή το άφησε ασχολίαστο.
«Μπέλα έχεις γίνει κάτασπρη και είναι φανερό ότι πονάς πολύ»
«δεν είναι τίποτα θα πάω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ και αύριο θα είμαι μια χαρά» επέμεινα
«δεν υπάρχει περίπτωση θα σε πάω στο νοσοκομείο τώρα κι όλας» είπε με αγωνία απαιτητικά και τον κοίταξα άγρια στα μάτια
«είπα δεν πάω πουθενά και ειδικά μαζί σου» του είπα και έκανα να σηκωθώ και ευτυχώς ο πόνος είχε περάσει αρκετά και έτσι μπόρεσα να είμαι πιο πειστική ότι είμαι καλά και έπεισα και τον Κάρλος και όλους τους άλλους να πάω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ.
Όταν όμως έφτασα κάτι άρχισε να με ανησυχεί και παίρνοντας την ατζέντα μου άρχισα να ψάχνω για να δω τις σημειώσεις μου και μέσα απο αυτές δεν έβρισκα κανένα σύμπτωμα παρόμοιο σαν αυτό που είχα σήμερα όσο αφορούσε το πρόβλημα μου αλλά την στιγμή που έψαχνα τα συμπτώματα έπεσε το μάτι μου στην σελίδα που σημείωνα την περίοδό μου και για μια στιγμή πάγωσα.
Βάση του διαγράμματος μου είχα καθυστέρηση και αυτό με έκανε να σαστίσω. Χωρίς να χάνω χρόνο πήρα την τσάντα μου και έτρεξα στο πιο πλησιέστερο φαρμακείο για να πάρω ένα τεστ εγκυμοσύνης πριν γυρίσουν απο τα γυρίσματα οι υπόλοιποι και καταλάβουν τίποτα.
Την στιγμή που το έκανα έτρεμα ολόκληρη και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. «όχι σε παρακαλώ πες μου ότι είναι αρνητικό» παρακαλούσα μέσα μου και μόλις είδα της γραμμούλες να αλλάζουν χρώμα έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου και ένιωσα το σκοτάδι να με τυλίγει.
Ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε απο τον λήθαργο και με έκανε να σαστίσω για μια στιγμή.
«τώρα» φώναξα δυνατά και προσπάθησα με κόπο να σηκωθώ απο το πάτωμα όμως την στιγμή που είδα και πάλι στο χέρι μου το τεστ εγκυμοσύνης όλα γύρισαν στην μνήμη μου και συνειδητοποιώντας ότι αυτός που φωνάζει και χτυπάει την πόρτα ήταν ο Έντουαρντ σάστισα και έκανα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε και πέταξα το τεστ στα σκουπίδια για να μην το δει.
«είσαι καλά??... με ρώτησε με αγωνία πιάνοντας με απο τους ώμους... ξέρεις πόση ώρα χτυπάω?»
«με είχε πάρει ο ύπνος» είπε ψέματα και με κοίταξε εξονυχιστικά απο πάνω μέχρι κάτω
«με τα ρούχα?»
«νύσταζα» του είπα και απομακρύνθηκα απο κοντά του αλλά δεν με άφησε να φύγω
«Μπέλα μήπως πρέπει να μου πεις κάτι?» με ρώτησε σοβαρά και σάστισα για μια στιγμή «τι εννοεί?» σκέφτηκα αλλά αμέσως προσπάθησα να μπαλώσω την κατάσταση
«δεν καταλαβαίνω τι εννοείς» είπα και πήγα προς το μπαλκόνι για να ανάψω ένα τσιγάρο να καλμάρω τα νεύρα μου και με ακολούθησε
«τον τελευταίο καιρό είσαι πολύ αδύναμη και το χρώμα σου τις περισσότερες μέρες είναι τόσο άσπρο που με κάνεις να ανησυχώ»
«σου το έχω πει εκατό φορές να μην ανησυχείς για μένα γιατί επιμένεις να το κάνεις?» του είπα ψυχρά
«Μπέλα σε παρακαλώ άσε τα πείσματα και πάμε να σε δει κανένας γιατρός»
«θα πάρω το ρεπό μου αύριο και θα πάω»
«θα έρθω μαζί σου» είπε και γέλασα
«γιατί?»
«σου είπα γιατί»
«θα πάω μόνη μου, δεν χρειάζομαι συνοδεία» είπα απότομα και τον άκουσα που ξεφύσησε για να συγκρατήσει τα νεύρα του
«όπως θες, αρκεί να πας» είπε τελικά και ακούμπησε πάνω στο κάγκελο
«μπορείς τώρα να με αφήσεις μόνη μου?»
«αυτό θες?»
«ναι»
«εντάξει» είπε και έφυγε στην μπαλκονόπορτα όμως για μια στιγμή σταμάτησε και με κοίταξε αλλά τελικά χωρίς να πει τίποτα άλλο έφυγε.
Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα όμως ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε να κάνω και αυτό δεν θα ήταν καθόλου εύκολο σε καμία περίπτωση.
Όταν γύρισα απο το νοσοκομείο βρήκα τον Έντουαρντ να κάθετε δίπλα στην πόρτα του δωματίου μου με σταυρωμένα τα χέρια του στο στήθος να με περιμένει με ένα ανεξιχνίαστο ύφος.
«λοιπόν τι σου είπε ο γιατρός?» με ρώτησε την στιγμή που έβαζα την κάρτα στην κλειδαριά για να ανοίξω την πόρτα
«δεν νομίζω ότι σε αφορά» του πέταξα ξερά και την στιγμή που άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα έπιασε την πόρτα πριν προλάβω να την κλείσω και μπήκε μαζί μου χωρίς να μου δίνει το περιθώριο της αντίρρησης
«δεν νομίζεις ότι με αφορά?... είπε νευριασμένος και βγάζοντας απο την τσέπη του το τεστ εγκυμοσύνης που είχα κάνει εχθές συνέχισε πιο νευριασμένα... ούτε τώρα το νομίζεις?»
«τι είναι αυτό?» είπα προσποιητά και γύρισα την πλάτη μου σε εκείνον πλησιάζοντας την μπαλκονόπορτα και με πρόλαβε πριν κάνω δεύτερο βήμα και με γύρισε προς την μεριά του.
«Μπέλα κρύβεις ότι είσαι έγκυος απο μένα και μου λες ότι δεν με αφορά?» είπε πιο έξαλλος τώρα
«ήμουν» του πέταξα και σάστισε για μια στιγμή αφήνοντας όλα τα συναισθήματα που τον κυριαρχούσαν να βγουν στην επιφάνεια
«το έριξες χωρίς να μου πεις τίποτα?» είπε σοκαρισμένος και έκανε ένα βήμα πίσω για να κοντρολάρει τον εαυτό του πριν παρασυρθεί και κάνει τίποτα που θα το μετάνιωνε μετά
«γιατί θα άλλαζε κάτι?»
«φυσικά και θα άλλαζε, θα άλλαζε τα πάντα» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«γιατί Έντουαρντ, πες μου έναν λόγο γιατί θα έπρεπε να το κρατήσω? Μήπως γιατί ήταν σπόρος μια αγάπης ή μήπως γιατί θα σήμαινε ότι αυτό το παιδί θα έφερνε την ευτυχία μας?»
«ίσως να ήταν ένας λόγος να μας φέρει επιτέλους κοντά... πότε θα καταλάβεις ότι έχω αισθήματα για σένα?»
«σου είπα να μην το κάνεις» του είπα εκνευρισμένη και γύρισα την ματιά μου προς την μπαλκονόπορτα αποφεύγοντας την ματιά του για να μπορέσω να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που είχαν αρχίσει να έρχονται απειλητικά και εκείνος ήρθε κοντά μου
«γιατί δεν μου το είπες?» είπε πιο ήρεμα
«σου είπα δεν θα είχε διαφορά» με γύρισε πάλι προς την μεριά του και αντικρίζοντας την ματιά μου αναστέναξε
«γιατί με αποκόβεις απο την ζωή σου?»
«γιατί δεν έχω ζωή Έντουαρντ» του είπα και σάστισε για μια στιγμή
«τι εννοείς?» είπε με αγωνία
«είμαι άρρωστη Έντουαρντ» του είπα τελικά ελπίζοντας ότι αυτό θα αρκούσε για να σταματήσει να παλεύει για μένα
«άρρωστη?» είπε σοκαρισμένος
«ναι γι αυτό δεν θα είχε διαφορά αν το μάθαινες ή όχι γιατί είμαστε καταδικασμένοι και οι δύο»
«είσαστε?» είπε και δάγκωσα τα χείλια μου που ξεχάστηκα και ξεφούρνισα την αλήθεια και γύρισα την ματιά μου αλλού
«δεν μπόρεσα να το κάνω» είπα ψιθυριστά και παίρνοντας με στην αγκαλιά του άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν ελεύθερα και με τράβηξε προς το κρεβάτι και με άφησε να ξεσπάσω.
«ο γιατρός τι σου είπε?»
«ήξερα απο πριν ότι δεν πρέπει να μείνω έγκυος όποτε απλά με ενημέρωσε ότι ξέρω ότι είναι μονόδρομος»
«γιατί είπες πριν ότι είσαστε και οι δύο καταδικασμένοι?» είπε και ένιωσα την ανάσα του να πνίγετε στον λαιμό του.
«έχω λευχαιμία και δεν ανταποκρίνομαι στην θεραπεία»
«γιατί δεν είπες τίποτα σε κανέναν?»
«δεν ήθελα να με λυπούνται και ο γιατρός μου πρότεινε να ζήσω μια φυσιολογική ζωή» με έσφιξε απάνω του και μου έτριβε τρυφερά την πλάτη μου και κατάλαβα αμέσως ότι εκείνος είχε περισσότερο ανάγκη απο μένα αυτήν την παρηγοριά αυτήν την στιγμή.
«Μπέλα μπορώ να έρθω μαζί σου?» με ρώτησε μετά απο μία σύντομη σιωπή.
«να έρθεις που?» τον ρώτησα και τον κοίταξα στα μάτια
«όταν...» είπε με νόημα κοιτάζοντας την κοιλιά μου με πόνο στα μάτια χωρίς να μπορεί να ολοκληρώσει την φράση του
«Έντουαρντ σε παρακαλώ, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει μέλλον για μας και ο μόνος λόγος που σου το είπα ήταν ακριβώς γι αυτό, αλλιώς δεν θα το έλεγα ποτέ»
«δεν πρόκειται να τα παρατήσω»
«και εγώ δεν πρόκειται να σε αφήσω να το κάνεις αυτό... δεν έχουμε μέλλον Έντουαρτ... εγώ δεν έχω κανένα μέλλον... γιατί δεν το καταλαβαίνεις?» του είπα και φεύγοντας απο κοντά του βγήκα στο μπαλκόνι για να ανάψω ένα τσιγάρο για να ηρεμήσω
«Μπέλα σε παρακαλώ... είπε και ήρθε κοντά μου... δεν σου το ζητάω γιατί σε λυπάμαι ή γιατί όλο αυτό είναι ένα καπρίτσιο μόνο και μόνο απο την απόρριψη σου... έπιασε το πρόσωπο μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια... Μπέλα, σ΄ αγαπάω... είπε και έμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να πω κουβέντα... ίσως τώρα θα ήταν μια καλή στιγμή για να πεις κάτι» είπε και με κοίταξε με αγωνία στα μάτια και άρχισα να δακρύζω.
«σου είπα να μην το κάνεις» είπα παραπονιάρικα και με πήρε στην αγκαλιά του
Κεφάλαιο 3.
Το θαύμα της αγάπης
Αυτή η βδομάδα ήταν η πιο απελπιστική της ζωής μου. Με την εγκυμοσύνη η υγεία μου είχε επιβαρυνθεί που εξαντλούμουν τόσο πολύ και με τις δύο δουλειές ταυτόχρονα που με έκαναν να ενισχύω την απόφαση μου να μην το κρατήσω. Απο την άλλη όλη αυτή η αίσθηση ότι μέσα μου κρυβόταν ένα δικό του κομμάτι με έκανε να θέλω να ουρλιάξω που αναγκαζόμουν να το ρίξω αλλά ήξερα ότι και να το κρατήσω δεν υπήρχε καμία ελπίδα να βγει υγιές και αυτό με έκανε χίλια κομμάτια.
Ο Έντουαρντ ήταν πάντα εκεί άγρυπνος φρουρός μου, να παρατηρεί και να προσέχει κάθε μου κίνηση κάθε μου ανάσα και κάθε μου βήμα με την ματιά του γεμάτη αγάπη για μένα που με έκανε να αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα γι αυτό που θα έπρεπε να κάνω αλλά και γιατί θα τον άφηνα πίσω να αντιμετωπίσει μόνος του όλον τον πόνο που θα του προκαλέσει η απώλεια μου.
Πάντα ήμουν ένας αφανής ήρωας απο τα σχολικά μου χρόνια ως τώρα με την καλή θέληση να βοηθώ όποιον το είχε ανάγκη και να είμαι εκεί να στηρίζω όποιον το χρειαζόταν που στο τέλος κατέληξα να μένω πάντα στην αφάνεια και να με χρησιμοποιούν μόνο γι αυτόν τον σκοπό. Πάντα με ένα παράπονο γιατί ποτέ κανείς δεν είχε τρέξει για μένα όταν εγώ το χρειαζόμουν μέχρι τώρα.
Η προστατευτικότατη και αγάπη που μου χάριζε ο Έντουαρντ σε κάθε του βλέμμα, σε κάθε του κίνηση μου χάλαγε όλα τα δεδομένα και τις ισορροπίες που είχα μέχρι τώρα και αυτό με έκανε να αντιδρώ άσχημα απέναντι του, όμως εκείνος δεν τα παράταγε ποτέ.
Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι ο λόγος που θέλει να είναι κοντά μου είναι απο τύψεις για ότι είχε κάνει αλλά δεν μπορούσα και να δεχτώ ότι τώρα στις τελευταίες στιγμές της ζωής μου αυτός ο άνθρωπος γύρισε και κοίταξε μέσα στην ψυχή μου βλέποντας την καλύτερα και απο ότι την είχαν κοιτάξει οι ίδιοι μου οι γονείς.
Την μητέρα μου την είχαμε χάσει νωρίς και αυτό έκανε τον πατέρα μου να είναι πάντα υπερπροστατευτικός απέναντι μου σε σημείο να με πνίγει. Δεν μπορώ να πω ότι η αγάπη του για μένα δεν ξεπερνούσε τα όρια της φαντασίας αλλά ποτέ δεν κατάλαβε ότι είχα και εγώ φτερά και ότι ήθελα να πετάξω μακριά για να γνωρίσω τον κόσμο απο κοντά.
Όταν μάθαμε για την κατάσταση της υγείας μου έκανε τα πάντα για να με πείσει να μείνω μαζί του για να με φροντίσει και έτσι αναγκάστηκα να του πω ψέματα ότι η θεραπεία πήγαινε καλά για να μπορέσω να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και να μείνω στην δουλειά που τόσο είχα λατρέψει και είχα δώσει όλην μου την ψυχή σε αυτήν και κανείς και τίποτα δεν θα με σταματούσε να την τελειώσω όπως εγώ την είχα ονειρευτεί ούτε καν ο ίδιο μου ο θάνατος.
«σου έχω πει εκατό φορές να μην το κάνεις αυτό» του είπα την στιγμή που πήρε το τσιγάρο μου απο το στόμα και γύρισα εκνευρισμένη και τον κοίταξα στα μάτια
«Μπέλα δεν σου κάνει καλό γιατί δεν το καταλαβαίνεις?»
«γιατί φοβάσαι μην πάθω καρκίνο?» του είπα και η ματιά του με τσάκισε και αμέσως το μετάνιωσα και άναψα άλλο ένα τσιγάρο συνεχίζοντας να γράφω τις σημειώσεις μου αγνοώντας τον για άλλη μια φορά
Όλη την βδομάδα του είχα κάνει την ζωή κόλαση αλλά εκείνος ότι και να του έλεγα δεν άκουγε τίποτα, ακόμα και η ψυχρότητα μου δεν έφτανε για να τον κάνει να καταλάβει ότι δεν θέλω να είναι δίπλα μου, ενώ μέσα μου ήξερα πολύ καλά ότι αν συνέβαινε αυτό δεν θα το άντεχα με τίποτα.
«τι ώρα έχεις ραντεβού με τον γιατρό?» είπε απαλά μόλις ξεπέρασε την πρώτη του αντίδραση στα προηγούμενα μου λόγια και χωρίς να τον κοιτάω του είπα το ίδιο ψέμα που του είχα πει και εχθές
«στις 6»
«τα γυρίσματα θα τελειώσουν στις 5:30 θα με περιμένεις στο ξενοδοχείο ή θα σε βρω εκεί?»
«θα με βρεις εκεί» είπα χωρίς να τον κοιτάω
«εντάξει» είπε με έναν αναστεναγμό και αφού είδε ότι δεν είχα όρεξη για κουβέντα έκατσε δίπλα μου και κοίταξε μακριά.
Είχα σχεδιάσει έτσι το πρόγραμμα του ώστε την ώρα του ραντεβού μου να έχει γύρισμα και ήξερα ότι θα γινόταν έξαλλος με αυτό αλλά δεν μπορούσα να έχω στο μυαλό μου την εικόνα του να είναι στην αναμονή να με περιμένει και όσο και να του το εξηγούσα εκείνος δεν ήθελε να το καταλάβει οπότε δεν μου έδωσε άλλη επιλογή.
Οι ώρες περνούσαν αρκετά βασανιστικά λες και το ρολόι είχε κολλήσει επίτηδες. Απο την μια δεν ήθελα να έρθει εκείνη η ώρα αλλά απο την άλλη όλη αυτή η αναμονή με είχε τρελάνει.
Έντουαρντ
Ήταν σκληρό καρύδι και πολύ πεισματάρα αλλά ήξερα πολύ καλά ότι αν αποφάσιζα να τα παρατήσω όπως εκείνη απαιτούσε τότε για εκείνη θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ο λόγος όμως που δεν τα παρατούσα δεν ήταν αυτός, όσο και να με πλήγωνε η σκέψη ότι δεν θα την έχω για πάντα δίπλα μου τόσο το πείσμα μου να την κατακτήσω γινόταν όλο και πιο δυνατό.
Η παρουσία της δίπλα μου με έκανε να νιώθω έτσι όπως δεν έχω νιώσει ποτέ στην ζωή μου. Η αγάπη μου για εκείνην ξεπερνούσε κάθε λογική.
Την παρακολουθούσα σε κάθε της κίνηση σε κάθε της ανάσα για να κρατήσω για πάντα μέσα μου κάθε της στιγμή και κάθε της λεπτό για πάντα χαραγμένα στην μνήμη μου. Ίσως να ένιωθε ότι το κάνω απο τύψεις ίσως απο λύπηση αλλά ποτέ δεν κατάλαβε ή δεν ήθελε να καταλάβει οτί ήμουν εδώ για εκείνην μόνο απο αγάπη, μια αγάπη που ποτέ δεν θα ξεπεραστεί όσα χρόνια και αν περάσουν.
Όταν άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπάει,ο Κάρλος σταμάτησε το γύρισμα και με κοίταξε για μια στιγμή, εγώ έτρεξα το σήκωσα και μόλις άκουσα ότι με καλούν απο το νοσοκομείο, μου κόπηκαν τα πόδια.
Άρχισα να τρέχω σαν τον άνεμο ξεχνώντας τελείως ότι έφυγα με τα ρούχα και το μακιγιάζ του γυρίσματος αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο μπήκα μέσα σαν σίφουνας και άρχισα να ρωτάω της πληροφορίες για εκείνη και όταν μου είπαν σε πιο δωμάτιο την έχουν έτρεξα να την βρω όμως δεν ήμουν προετοιμασμένος για το θέαμα που θα αντικρίσω και όταν την είδα ακίνητη και πανιασμένη μέσα στα λευκά σεντόνια μου κόπηκε η ανάσα και κόντεψα να λιποθυμήσω, το μόνο που με επανέφερε στην πραγματικότητα ήταν ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανήματος που μετρούσε την καρδιά της και για μια στιγμή πήρα μια ανάσα και με αργά βήματα άρχισα να την πλησιάζω.
Έκατσα στην καρέκλα που ήταν δίπλα της και όταν έπιασα το χέρι της η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια απο το πόσο κρύο ήταν και τα δάκρυα μου ξεχείλισαν χωρίς να μπορώ να τα σταματήσω.
Μπέλα
Άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο του μηχανήματος που μέτραγε τους χτύπους της καρδιά μου και αυτό αυτομάτως με έκανε να καταλάβω ότι κάτι πήγε στραβά και πεταρίζοντας τα μάτια μου τα άνοιξα και αντίκρισα το άσπρο αποκρουστικό δωμάτιο του νοσοκομείου και με έκανε να κατσουφιάσω όμως το ζεστό χέρι που χάιδευε απαλά το δικό μου χέρι με έκανε να τρομάξω και γυρίζοντας προς την άλλη μεριά αντίκρισα τα τρομοκρατημένα μάτια του και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.
«Έντουαρντ?»
«σσσς καρδιά μου όλα είναι καλά τώρα... πως νιώθεις?» είπε με τρομερή αγωνία στην φωνή του και αμέσως η καρδιά μου άρχισε να αυξάνει τους ρυθμούς της
«δεν ξέρω, νομίζω λίγο περίεργα, τι έγινε, γιατί είμαι εδώ?»
«έχασες πολύ αίμα και σε έφεραν για να σου κάνουν μετάγγιση και στην συνέχεια σε κράτησαν για παρακολούθηση»
«πότε μπορώ να φύγω?» αυτό τον εκνεύρισε και με κοίταξε άγρια στα μάτια
«όταν γίνεις καλά» τόνισε τις λέξεις μια μια
«ξέρεις ότι αυτό που λες δεν ισχύει» του είπα γελώντας και αφήνοντας το χέρι μου σηκώθηκε απότομα και πήγε και στάθηκε στο παράθυρο κοιτώντας μακριά για να ελέγξει το ξέσπασμά του
«μπορείτε να βγείτε για μια στιγμή έξω γιατί θα περάσει ο γιατρός να την εξετάσει» ρώτησε η νοσοκόμα που στάθηκε εκείνη την στιγμή στην πόρτα και εκείνος γυρίζοντας προς τα εκείνη της ένευσε και ήρθε κοντά μου. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου τρυφερά και αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο μου μου είπε ότι θα γυρίσει και με άφησε μόνη.
«Μπέλα πως νιώθεις?» με ρώτησε ο γιατρός την στιγμή που με εξέταζε και γέλασα
«με δεδομένη την κατάσταση μου πολύ καλά ευχαριστώ. Πότε μπορώ να φύγω?» με κοίταξε μέσα στα μάτια και βγάζοντας το στηθοσκόπιο απο πάνω του έκανε τον γύρω και έκατσε στην καρέκλα βαριά και δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο για να επιβεβαιώσω όλα όσα ένιωθα και μόνη μου.
«Μπέλα δυστυχώς δεν έχω και τόσα καλά νέα»
«ναι ναι ξέρω, πότε μπορώ να φύγω?» συνέχισα εγώ και ξεφύσησε απελπισμένα
«πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις»
«φυσικά και μπορείς την υπογραφή μου χρειάζεσαι μόνο, φέρε μου το εξιτήριο και θα σου το υπογράψω αυτήν την στιγμή»
«Μπέλα λυπάμαι αλλά μάλλον δεν έχεις καταλάβει καλά»
«άκουσε με γιατρέ το ίδιο σκηνικό έγινε και πριν δύο χρόνια και όμως είμαι ακόμα εδώ, τώρα αν περάσει το δικό σου και με κρατήσεις με το ζόρι δεν νομίζω ότι θα είμαι ακόμα εδώ τον επόμενο μήνα γι αυτό αν θες να με βοηθήσεις να ζήσω λίγο παραπάνω απο μήνα άφησε με να φύγω» με κοίταζε μέσα στα μάτια και η αμηχανία του και ο διχασμός του ήταν πλέον φανερός
Απο την μια σαν γιατρός ήξερε ότι έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να με κρατήσει, απο την άλλη όλο το ιστορικό μου έδειχνε ότι ο λόγος που ζω ακόμα ήταν μόνο απο θαύμα και όλοι είχαν πιστεί ότι τελικά το καλύτερο για μένα είναι να ζω όπως έχω επιλέξει εγώ να ζω γιατί μονο με αυτόν τον τρόπο παρατείνω την ίδια μου την ζωή εκεί που τα στατιστικά και οι εξετάσεις έδειχναν το αντίθετο.
«δεν μπορώ να σε αφήσω αν δεν σταματήσει η αιμορραγία, όσο χάνεις αίμα τόσο επιβαρύνετε η υγεία σου»
«σε πόσες μέρες?»
«συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σε μια βδομάδα το αίμα σταματάει τελείως ή γίνετε ελάχιστο και ελεγχόμενο, στην δική σου περίπτωση δεν ξέρω τι θα μπορέσει να συμβεί»
«μόλις σταματήσει όμως θα φύγω και τίποτα δεν θα με κρατήσει εδώ» του είπα κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια τονίζοντας κάθε λέξη ξεχωριστά
«αν αυτό σε βοηθάει τότε τι να πω Μπέλα, αρκεί να μου υποσχεθείς ότι θα ξεκουράζεσαι αρκετά»
«αυτό μπορώ να το κάνω» του είπα και κούνησε το κεφάλι του
«εντάξει λοιπόν θα τα ξαναπούμε αύριο» είπε και σηκώθηκε απρόθυμα απο την καρέκλα του κοιτώντας με για άλλη μια φορά και έφυγε.
Πράγματι μετά απο μια βδομάδα το αίμα ήταν πλέον ελεγχόμενο και εγώ είχα ανακτήσει της δυνάμεις μου όσο μπορούσε αυτό να ήταν δυνατόν για την κατάσταση μου και έτσι επιτέλους έπεισα τον γιατρό να μου δώσει εξιτήριο για να μπορέσω να γυρίσω πίσω στην δουλειά μου.
Ο Έντουαρντ βέβαια ήταν αρκετά αντίθετος με αυτό αλλά εγώ δεν του έδινα τα περιθώρια για να μου αρνηθεί το μοναδικό πράγμα που με κράταγε σε αυτήν την ζωή και η ένταση μεταξύ μας καθημερινά αυξανόταν και ένιωθα ότι πολύ σύντομα θα ερχόταν και η έκρηξη μας.
«τι κάνει το κορίτσι μου σήμερα?» είπε καθώς ερχόταν με ένα γλυκό χαμόγελο κοντά μου και ευτυχώς δεν υπήρχε πια ο καρδιογράφος για να με προδίδει και του χαμογέλασα και εγώ
«καλύτερα δεν γίνετε» του είπα ενθουσιασμένα και με κοίταξε εξονυχιστικά
«μου διαφεύγει κάτι?» είπε γλυκά και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου
«αύριο παίρνω εξιτήριο» στο άκουσμα της λέξης εξιτήριο η ματιά του σάστισε για μια στιγμή αλλά πολύ γρήγορα βρήκε την ψυχραιμία να την μαζέψει
«αυτό είναι καλό νέο» είπε προσποιητά και έκατσε στην καρέκλα και την έφερε πιο κοντά μου
«επιτέλους θα γυρίσω στο πλατό» συνέχισα εγώ και τότε δεν άντεξε άλλο
«όχι πριν ο γιατρός μας δώσει το οκ» είπε αυστηρά
«αν περιμένω απο τον γιατρό... Έντουαρντ ξέρεις ότι έχουμε μείνει ήδη πίσω και αν συνεχίσουμε έτσι η ταινία δεν θα τελειώσει ποτέ»
«η ζωή σου είναι πολύ πιο σημαντική απο αυτήν την ταινία»
«ναι άλλα δεν είναι αρκετή για να την χασομεράω άσκοπα» αυτό τον έκανε να πάρει μια βαθιά ανάσα. Ποτέ δεν μπορούσε να αντέξει την αλήθεια και κάθε φορά που άκουγε τέτοια λόγια απο μένα πάντα ένιωθα τον πόνο που τον διαπερνούσε.
«Μπέλα μου... είπε πιο μαλακά και ήρθε πιο κοντά μου... δεν πρέπει να κουράζεσαι»
«Έντουαρντ δεν θα λέμε τα ίδια ξανά και ξανά» πήρε μια ανάσα και τα παράτησε
«τι διαβάζεις εκεί?» είπε για να αλλάξει κουβέντα και κοίταξα το βιβλίο που κρατούσα
*«είναι ένα σημειωματάριο Της μητέρας μου. Έχει κομμάτια από τα βιβλία που λάτρευε... και λόγια διάσημων αντρών»
«μπορώ να το δω?»
«φυσικά» του είπα και του το έδωσα
«Για να δούμε... "Τι είναι ο φίλος;" Είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα. Αριστοτέλης»
«διάβασε αυτό εδώ» του είπα και άλλαξα μια σελίδα
«"Μάθε ποιος είσαι και κάν' το επίτηδες."»
«Η Ντόλι Πάρτον το είπε»
«Πάντα πίστευα ότι είναι έξυπνη... είπε και γελάσαμε μαζί και γυρίζοντας άλλη μια σελίδα συνέχισε... "Ή αγάπη είναι υπομονετική και ευγενική. Δε ζηλεύει ποτέ. Ή αγάπη δεν είναι ποτέ αλαζονική. Δεν είναι ποτέ αγενής ή εγωιστική.Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται"» γύρισε την ματιά του σε μένα και με κοίταξε βαθιά στα μάτια και του χαμογέλασα
«ξέρεις τι σκεφτόμουν σήμερα?»
«τι?»
«Μπορεί ο Θεός... να έχει μεγαλύτερα σχέδια από ότι εγώ για τον εαυτό μου. Λες κι αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Λες και σ' έστειλε σε μένα,επειδή είμαι άρρωστη... για να με βοηθήσεις ως το τέλος. Είσαι ο άγγελός μου»* με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με πλησίασε περισσότερο βάζοντας το χέρι του απαλά πάνω στο μάγουλο μου
«είσαι η ζωή μου, εσύ είσαι ο άγγελος μου» είπε και ένα δάκρυ κύλησε απο τα μάτια μου και με φίλησε με τόσο πάθος που ένιωσα την καρδιά μου να ζωντανεύει και να παίρνει δύναμη απο την δική του καρδιά
Την επόμενη μέρα όταν φτάσαμε στα πλατό όλοι τρέξανε και με αγκάλιασαν και με καλωσόρισαν με τόση ζεστασιά που πραγματικά ένιωσα ότι γύρισα στο σπίτι μου. Φυσικά είχαν μάθει πια για το θέμα της υγείας μου και αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο ήταν ότι αντί να δω στα βλέμματα τους λύπη και συμπόνια όπως θα περίμενα, το μόνο που είδα ήταν θαυμασμό και υπερηφάνεια για όλη αυτήν την δύναμη που έκρυβε η ψυχή μου.
Οι μέρες και οι μήνες κυλούσαν σαν νερό και όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν την τελική τους πορεία και αυτό με έκανε όλο και πιο ανήσυχη, όλα κάποτε τελειώνουν και όπως είπε και η συγγραφέας του βιβλίου «είναι η ώρα που δύει ο ήλιος, η ώρα του λυκόφωτος. Άλλο ένα τέλος. Όσο τέλεια κι αν ήταν η μέρα, πάντα πρέπει να τελειώνει» έτσι ακριβώς ένιωθα και εγώ.
Τα γυρίσματα σύντομα θα τελείωναν και όλα θα γινόντουσαν τόσο διαφορετικά. Η ζωή μου με τον Έντουαρντ ήταν διαφορετική ήταν ένα όνειρο που δεν τόλμησα ποτέ να κάνω όμως ακόμα και αυτό ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έφτανε στο τέλος της.
«γιατί δεν κοιμάσαι?» άκουσα την γλυκιά του φωνή να μου σιγοψιθυρίζει και γύρισα προς την μεριά του και ακούμπησα στο στερνό του αναπνέοντας την γλυκιά του μυρωδιά για να μου πλημμυρίσει τα πνευμόνια μου με ζωή.
«δεν νυστάζω»
«τι σκέφτεσαι και είσαι ανήσυχη?» ήξερε να με διαβάζει τόσο καλά που ποτέ δεν μπορούσα να του κρύψω τίποτα και χαμογέλασα
«ότι τα γυρίσματα τελειώνουν»
«ευτυχώς... είπε χαρούμενος και σήκωσα το κεφάλι μου για να αντικρίσω την ματιά του και όταν είδε πόσο με πλήγωσαν τα λόγια του, έβαλε απαλά το χέρι του πάνω στο μάγουλο μου και είπε πιο ήρεμα... καρδιά μου έχεις εξαντληθεί πάρα πολύ»
«και μετά?»
«μετά τι?»
«μετά τι θα κάνω?» χαμογέλασε απαλά και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου
«μετά θα αφεθείς στα χέρια μου και θα κάνεις ότι σου πω εγώ» τον κοίταξα δύσπιστα
«ναι λες και δεν σε περιμένουν ένα σωρό άλλες δουλείες που θα σε κρατάνε μακριά μου» είπα παραπονιάρικα και γέλασε
«και πιστεύεις ότι θα αφήσω οποιαδήποτε δουλειά να μου στερήσει την αγκαλιά σου»
«Έντουαρντ...»
«σσσς μην απασχολείς το μυαλουδάκι σου με τέτοια θέματα τώρα, άλλωστε έχουμε πολλά να κάνουμε και μετά την ταινία»
«δηλαδή?»
«φωτογραφίσεις συνεντεύξεις, την πρεμιέρα ακόμα και τα βραβεία» έκανε τόσα όνειρα για τον μέλλον που με έκανε να τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι όλα αυτά μπορεί να του τα στερήσω.
Τα περιγράφει με τέτοιον τρόπο που με κάνει να νιώθω ότι είμαι ήδη εκεί έχοντας με μέσα στην αγκαλιά του να νιώθω πιο ευτυχισμένη και μόνο που ξέρω ότι εκείνος είναι δίπλα μου.
«δεν σου είπα»
«τι?»
«αύριο θα γυρίσουμε ξανά την σκηνή του γάμου»
«ναι το ξέρω»
«πως?»
«ο Κάρλος με ενημέρωσε γι αυτό»
«περίεργο εμένα μου το είπε πριν φύγουμε και μάλιστα μου έκανε εντύπωση γιατί δεν θυμάμαι να υπήρχε κάτι που χρειάζεται αλλαγή»
«εγώ δεν συμφωνώ»
«γιατί?»
«δεν ήσουν πολύ πειστική σε αυτήν την σκηνή» είπε για να με πειράξει και τον τσίμπησα και γέλασε δυνατά
«έτσι εεε»
«έλα κοιμήσου τώρα γιατί δεν κάνει η νύφη να έχει μαύρους κύκλους»
«ναι σωστά γιατί αλλιώς η Άλις θα αρχίσει να με κυνηγάει... του είπα και γελάσαμε μαζί ... πάντως αν ποτέ παντρευόμουν θα ήθελα ο γάμος μου να γινόταν όπως στην ταινία, ήταν όλα τόσο μαγικά»
«ήσουν η πιο όμορφη νύφη που έχει υπάρξει»
«μήπως είσαι λίγο προκατειλημμένος» τον πείραξα και εκείνος σοβάρεψε
«Μπέλα μ’ αγαπάς?»
«τι ερώτηση είναι αυτή?» του είπα γελώντας
«απάντησε μου»
«σ’ αγαπάω, πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» του είπα και μέσα στην ματιά μου άφησα να ξεχειλίσει όλη μου η αγάπη που ένιωθα για εκείνον
«τότε θα μου κάνεις μια χάρη?»
«ότι θες»
«θα με παντρευτείς?... είπε και μου κόπηκε η ανάσα μου και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου... λοιπόν?»
«ναι» είπα με φωνή που ίσα ακουγόταν και με πήρε στην αγκαλιά του ανασαίνοντας βαθιά
Την επόμενη μέρα στο στούντιο γινόταν ένας χαμός και δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο όλης αυτής της τρέλας αφού ήταν απλά μια σκηνή που θα την επαναλαμβάναμε και μάλιστα για περιττούς λόγους.
Με είχαν βάλει στην μέση του καμαρινιού μου και με ετοιμάζανε λες και θα παντρευόμουν στ’ αλήθεια και μου έφερε τέτοιο νευρικό γέλιο που δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Όταν έφτασε η στιγμή για το γύρισμα ανέβηκα την σκάλα για να πάρω θέση με την Άλις δίπλα μου και μόλις άνοιξα την πόρτα μπήκα μέσα και ξεκινήσαμε.
Μόλις μπήκε μπροστά η Άλις για να ξεκινήσει γύρισε με πήρε μια ζεστή αγκαλιά και έφυγε. Την κοίταζα παραξενεμένη και δεν καταλάβαινα τίποτα, όλοι σήμερα ήταν τόσο παράξενα φορτισμένη που με έκαναν να τρελαίνομαι.
Με το σύνθημα άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα σιγά σιγά υποβασταζόμενη απο τον Τσάρλη που ήταν ο πατέρας της ηρωίδας που υποδιόμουνα και μόλις τα πόδια μου ακούμπησαν το τελευταίο σκαλί γύρισα την ματιά μου για να αντικρίσω τον άντρα της ζωής μου για άλλη μια φορά να με περιμένει ντυμένος με το υπέροχο κουστούμι του και μου κόπηκε η ανάσα απο την ομορφιά του.
Καθώς προχωρούσα τον διάδρομο τα μάτια μου ήταν τόσο απορροφημένη απο την ματιά του που δεν το κατάλαβα αμέσως ότι ο παπάς ήταν ο ίδιος μου ο πατέρας. Μόλις η ματιά μου συνάντησε την δική του τότε σάστισα και πάγωσα για μια στιγμή και κοιτώντας μια τον πατέρα μου και μια τον Έντουαρντ που μου χαμογελούσε απαλά και συνειδητοποίησα την αλήθεια.
Όταν έφτασα κοντά του και του έδωσα το χέρι μου, μου έκλεισε το μάτι και μου ψιθύρισε
«είπες ναι μην το ξεχάσεις» είπε με μια υποψία ανησυχίας στην φωνή του και του χαμογέλασα και μόλις γύρισα την ματιά μου προς τον πατέρα μου, μου χαμογέλασε ζεστά και άρχισε να διαβάζει τον λόγο του για να ενώσει τα δεσμά μας.
*«Η αγάπη είναι υπομονετική κι ευγενική. Δε ζηλεύει ποτέ» μόλις άκουσα τα πρώτα λόγια του λόγου του γύρισα την ματιά μου προς τον Έντουαρντ με γουρλωμένα τα μάτια και εκείνος μου χαμογέλασε και μου ψιθύρισε
«Σ' αγαπώ» και χαμογελώντας του και εγώ συμπλήρωσα την φράση του
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή»
«Δεν είναι αγενής ή εγωιστική. Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται. Η αγάπη δεν ικανοποιείται με τις αμαρτίες των άλλων...αλλά χαίρεται με την αλήθεια. Πάντα δικαιολογεί, εμπιστεύεται, ελπίζει και υπομένει... ό,τι κι αν συμβαίνει»*
«εγώ ο Έντουαρντ Καρλάηλ Κάλεν ορκίζομαι να πάρω την Ιζαμπέλα Ελίζαμπεθ Τσέλσεν ως νόμιμο σύζυγό μου... για να την τιμώ... για όλες τις μέρες της ζωής μου»
«εγώ Ιζαμπέλα Ελίζαμπεθ Τσέλσεν ορκίζομαι να πάρω τον Έντουαρντ Καρλάηλ Κάλεν ως νόμιμο σύζυγό μου... για να τον τιμώ... για όλες τις μέρες της ζωής μου»
«μπορείς να φιλήσεις την νύφη» είπε ο πατέρας μου και τον κοίταξα με λατρεία στα μάτια και μου ένευσε.
Γύρισα την ματιά μου στον Έντουαρντ και όλη η αγάπη του για μένα ξεχείλιζε μέσα σε αυτήν την ματιά που με έκανε να δακρύσω. Ήρθε κοντά μου και με πήρε στην αγκαλιά του τρυφερά και γέρνοντας κοντά μου μου έδωσε το πιο γλυκό και το πιο βαθύ φιλί που είχα νιώσει ποτέ στην ζωή μου.
Τα είχε σχεδιάσει έτσι ώστε όλο το σκηνικό του γάμου και της δεξίωσης να είναι όπως ακριβώς η σκηνή που είχα παίξει για τον ρόλο μας ακριβώς όπως του το είχα πει μόλις εχθές.
«πότε τα ετοίμασες όλα αυτά?» του είπα με απορία την στιγμή που χορεύαμε τον πρώτο μας χορό
«πριν μια βδομάδα»
«και πως ήξερες ότι ήθελα αυτόν τον γάμο ακριβώς?»
«όλη σου η ζωή είναι εξαρτημένη απο αυτό το πλατό έτσι σκέφτηκα κάπως έτσι θα είχες ονειρευτεί τον γάμο σου» ακούμπησα το χέρι μου στο πρόσωπο του και σταματώντας τα βήματα μου έγειρα και του έδωσα ένα βαθύ φιλί
«μπορεί η ζωή μου να είναι εξαρτημένη απο αυτό το πλατό αλλά την δύναμη για να συνεχίσω να ζω μου την δίνει μόνο αυτό το φιλί... του είπα και με έσφιξε στην αγκαλιά του και ένιωσα να πνίγει έναν λυγμό και ένα του δάκρυ του μούσκεψε τον λαιμό μου... σ’ αγαπάω» του είπα μέσα απο τα δικά μου δάκρυα και εκείνος συνέχισε την φράση μου
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» και συνεχίσαμε να χορεύουμε τον πρώτο χορό μας.
Μέσα σε αυτούς τους μήνες που μοιραστήκαμε μαζί με τον Έντουαρντ, ήταν οι πιο ονειρικές στιγμές της ζωής μου.... *με περισσότερη αγάπη, απ' όση έχουν άλλοι σε όλη τους τη ζωή* και μετά τον γάμο αρχίσαμε την αντίστροφή μέτρηση για τα γυρίσματα που στιγμάτισαν για πάντα την ζωή μας.
Έντουαρντ
Πέρναγα τις πιο υπέροχες στιγμές της ζωής μου με όλη την ευτυχία και την αγάπη να ξεχειλίζει μέσα απο την καρδιά μας.
Η Μπέλα μέρα με την ημέρα άρχισε να εμφανίζει σημάδια κόπωσης και με είχε πιάσει τέτοια ανησυχία που δεν ήθελα πολύ να σταματήσω τα γυρίσματα προκειμένου να την πίσω να ξεκουραστεί, όμως το πείσμα της και η θέληση της πάντα με έκανε να υποχωρώ και ας μου τσάκιζαν την καρδιά.
Σήμερα επιτέλους θα κάναμε το τελευταίο μας γύρισμα και ένιωθα τέτοια ανακούφιση γι αυτό. Επιτέλους θα μπορούσε να αφεθεί στα χέρια μου για να την ξεκουράσω και να απολαύσουμε το υπόλοιπο της ζωής που μας απομένει απαλλαγμένοι απο όλα αυτά.
Τον ενθουσιασμό μου τον επισκίαζε η μελαγχολία της, παρόλο που δεν το παραδεχόταν ήταν τόσο καταβεβλημένη που με έκανε να απορώ πως μπορούσε να στέκεται χωρίς βοήθεια αλλά παρόλα αυτά και πάλι αν της έλεγε ο Κάρλος ότι έχουμε ακόμα έναν μήνα εκείνη και πάλι θα έβρισκε την δύναμη και θα συνέχιζε χωρίς σταματημό.
«πως νιώθεις?» την ρώτησα απαλά την ώρα που την πλησίασα για να ξεκινήσουμε το γύρισμα
«σαν το τέρας του λόχνες» είπε και γέλασε αδύναμα και της χαμογέλασα
«πέρα απο αυτό?»
«είμαι λίγο κουρασμένη» παραδέχτηκε και της χάιδεψα απαλά το μάγουλο και της έδωσα ένα βαθύ φιλί για να πάρει δύναμη
«λίγο ακόμα έμεινε μόλις τελειώσουμε αυτήν την σκηνή θα πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστείς εντάξει?... κούνησε το κεφάλι της απαλά και χαμογελώντας της πήγα να πάρω θέση να ξεκινήσουμε αλλά μου έπιασε το χέρι και γύρισα την ματιά μου πάλι σε εκείνην... τι είναι καρδιά μου?» την ρώτησα τρυφερά
«σ’ αγαπάω» είπε και μέσα στο βλέμμα της είδα όλη την αγάπη που μπορούσε ένας άνθρωπος να νιώσει και έκανε την καρδιά μου να πεταρίσει
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» συμπλήρωσα τα λόγια της και της άφησα άλλο ένα τρυφερό φιλί στα χείλια και μου χαμογέλασε απαλά
Στο πάμε του Κάρλο της άφησα το μωρό στα αδύναμα χέρια της και το κοίταξε με ένα συνεσταλμένο ύφος για μια στιγμή λέγοντας την ατάκα της
«Ρενες... μι. Τόσο... όμορφη» και γύρισε την ματιά της πάλι σε μένα και με κοίταξε για άλλη μια φορά με λατρεία στα μάτια και όλο της το κορμί τεντώθηκε και ένιωσα την αναπνοή της να βγαίνει βίαια απο μέσα της και για μια στιγμή τα έχασα τελείως χωρίς να ξέρω αν αυτό που έβλεπα ήταν πραγματικό ή ήταν η τελική πράξη του ρόλου της.
«πάρε το παιδί» φώναξα στον Τζέικ και εκείνος συνέχισε την σκηνή χωρίς να παρατηρεί εκείνην που έσβηνε απάνω στα χέρια του.
«πέτα το απο το παράθυρο» είπε την ατάκα του και ένιωσα ότι ήθελα να τον σκοτώσω εκείνη την στιγμή που δεν καταλάβαινε ότι όλη μου η ζωή χάνετε μπροστά στα μάτια μου πάνω στα ίδια του τα χέρια.
«πάρτε το παιδί» φώναξα πάλι και τότε έτρεξε η Ρόζαλι και το άρπαξε απο τα χέρια μου και εγώ έπεσα απάνω της και χωρίς να χάνω χρόνο φύσηξα δυνατά μέσα στο στόμα της και είδα το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει χωρίς ζωή και τότε έβαλα με δύναμη τα χέρια μου πάνω στην καρδιά της και πάλεψα με όλη την δύναμη της ψυχής μου προσπαθώντας να την επαναφέρω φωνάζοντας της
«όχι Μπέλα, όχι τώρα» και συνέχισα με όλη την δύναμη που μου είχε απομείνει να συνεχίζω να της δίνω αέρα στα πνευμόνια της και να της πιέζω την καρδιά ελπίζοντας να γυρίσει και πάλι κοντά μου.
Το συνεργείο είχε σαστίσει προσπαθώντας να καταλάβει αν αυτό που έβλεπαν μπροστά τους ήταν αλήθεια ή όχι.
«φωνάξτε τον γιατρό» τσίριξα και τότε όλοι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι καταλαβαίνοντας ότι εκείνη είχε φύγει για πάντα.
Μετά απο 6 μήνες ανέβηκε η ταινία στην μεγάλη οθόνη και όλες οι κριτικές που γραφτήκαν για την ταινία της ζωής μας, ήταν ότι οι πιο δυνατές σκηνές που ξεχώρισα σε όλο το έργο ήταν η πρώτη μας επαφή και η σκηνή που η Μπέλα άφησε την τελευταία της πνοή.
Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να ξέρει ότι για εμάς ήταν η πιο πραγματικές σκηνές της ίδιας μας της ζωή. Η αρχή της αγάπη μας και το απότομο τέλος της.
Έδωσε την ίδια της την ζωή γι αυτήν την ταινία και όλοι την αντάμειψαν με το παραπάνω, οι κριτικές την αποθεώνανε σαν την καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιό που είχε περάσει ποτέ απο την μεγάλη οθόνη και στα βραβεία που ακολούθησαν δεν υπήρχε συμμετοχή που να μην την κέρδισε.
Κάθε φορά που άκουγα το όνομα της φούσκωνα απο υπερηφάνεια για εκείνην όμως τις στιγμές που ανέβαινα να πάρω το βραβείο της αντί για εκείνην η καρδιά μου πάγωνε και τα λόγια δεν ήταν αρκετά για να εκφράσω όλον τον θαυμασμό και την αγάπη που ένιωθα για εκείνη.
Πέρασαν 4 χρόνια απο τότε και ακόμα η απουσία της ήταν αισθητή όμως εγώ ήμουν δυνατός γιατί ήξερα ότι πάντα είναι μαζί μου και πάντα η αγάπη της θα μου δίνει δύναμη για να συνεχίζω γιατί η αγάπη μας είναι σαν τον άνεμο μπορεί να μην την βλέπω αλλά ξέρω ότι είναι πάντα εδώ δίπλα μου να με συντροφεύει για μια ζωή μένοντας ανεξίτηλη μέσα στην καρδιά μου να της δίνει πνοή για να συνεχίσει να χτυπάει μόνο για εκείνη.
*τα λόγια αυτά είναι ατόφια απο την ταινία που με έκανε να εμπνευστώ αυτήν την
ιστορίαWalk To Remember
Ο Έντουαρντ ήταν πάντα εκεί άγρυπνος φρουρός μου, να παρατηρεί και να προσέχει κάθε μου κίνηση κάθε μου ανάσα και κάθε μου βήμα με την ματιά του γεμάτη αγάπη για μένα που με έκανε να αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα γι αυτό που θα έπρεπε να κάνω αλλά και γιατί θα τον άφηνα πίσω να αντιμετωπίσει μόνος του όλον τον πόνο που θα του προκαλέσει η απώλεια μου.
Πάντα ήμουν ένας αφανής ήρωας απο τα σχολικά μου χρόνια ως τώρα με την καλή θέληση να βοηθώ όποιον το είχε ανάγκη και να είμαι εκεί να στηρίζω όποιον το χρειαζόταν που στο τέλος κατέληξα να μένω πάντα στην αφάνεια και να με χρησιμοποιούν μόνο γι αυτόν τον σκοπό. Πάντα με ένα παράπονο γιατί ποτέ κανείς δεν είχε τρέξει για μένα όταν εγώ το χρειαζόμουν μέχρι τώρα.
Η προστατευτικότατη και αγάπη που μου χάριζε ο Έντουαρντ σε κάθε του βλέμμα, σε κάθε του κίνηση μου χάλαγε όλα τα δεδομένα και τις ισορροπίες που είχα μέχρι τώρα και αυτό με έκανε να αντιδρώ άσχημα απέναντι του, όμως εκείνος δεν τα παράταγε ποτέ.
Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι ο λόγος που θέλει να είναι κοντά μου είναι απο τύψεις για ότι είχε κάνει αλλά δεν μπορούσα και να δεχτώ ότι τώρα στις τελευταίες στιγμές της ζωής μου αυτός ο άνθρωπος γύρισε και κοίταξε μέσα στην ψυχή μου βλέποντας την καλύτερα και απο ότι την είχαν κοιτάξει οι ίδιοι μου οι γονείς.
Την μητέρα μου την είχαμε χάσει νωρίς και αυτό έκανε τον πατέρα μου να είναι πάντα υπερπροστατευτικός απέναντι μου σε σημείο να με πνίγει. Δεν μπορώ να πω ότι η αγάπη του για μένα δεν ξεπερνούσε τα όρια της φαντασίας αλλά ποτέ δεν κατάλαβε ότι είχα και εγώ φτερά και ότι ήθελα να πετάξω μακριά για να γνωρίσω τον κόσμο απο κοντά.
Όταν μάθαμε για την κατάσταση της υγείας μου έκανε τα πάντα για να με πείσει να μείνω μαζί του για να με φροντίσει και έτσι αναγκάστηκα να του πω ψέματα ότι η θεραπεία πήγαινε καλά για να μπορέσω να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και να μείνω στην δουλειά που τόσο είχα λατρέψει και είχα δώσει όλην μου την ψυχή σε αυτήν και κανείς και τίποτα δεν θα με σταματούσε να την τελειώσω όπως εγώ την είχα ονειρευτεί ούτε καν ο ίδιο μου ο θάνατος.
«σου έχω πει εκατό φορές να μην το κάνεις αυτό» του είπα την στιγμή που πήρε το τσιγάρο μου απο το στόμα και γύρισα εκνευρισμένη και τον κοίταξα στα μάτια
«Μπέλα δεν σου κάνει καλό γιατί δεν το καταλαβαίνεις?»
«γιατί φοβάσαι μην πάθω καρκίνο?» του είπα και η ματιά του με τσάκισε και αμέσως το μετάνιωσα και άναψα άλλο ένα τσιγάρο συνεχίζοντας να γράφω τις σημειώσεις μου αγνοώντας τον για άλλη μια φορά
Όλη την βδομάδα του είχα κάνει την ζωή κόλαση αλλά εκείνος ότι και να του έλεγα δεν άκουγε τίποτα, ακόμα και η ψυχρότητα μου δεν έφτανε για να τον κάνει να καταλάβει ότι δεν θέλω να είναι δίπλα μου, ενώ μέσα μου ήξερα πολύ καλά ότι αν συνέβαινε αυτό δεν θα το άντεχα με τίποτα.
«τι ώρα έχεις ραντεβού με τον γιατρό?» είπε απαλά μόλις ξεπέρασε την πρώτη του αντίδραση στα προηγούμενα μου λόγια και χωρίς να τον κοιτάω του είπα το ίδιο ψέμα που του είχα πει και εχθές
«στις 6»
«τα γυρίσματα θα τελειώσουν στις 5:30 θα με περιμένεις στο ξενοδοχείο ή θα σε βρω εκεί?»
«θα με βρεις εκεί» είπα χωρίς να τον κοιτάω
«εντάξει» είπε με έναν αναστεναγμό και αφού είδε ότι δεν είχα όρεξη για κουβέντα έκατσε δίπλα μου και κοίταξε μακριά.
Είχα σχεδιάσει έτσι το πρόγραμμα του ώστε την ώρα του ραντεβού μου να έχει γύρισμα και ήξερα ότι θα γινόταν έξαλλος με αυτό αλλά δεν μπορούσα να έχω στο μυαλό μου την εικόνα του να είναι στην αναμονή να με περιμένει και όσο και να του το εξηγούσα εκείνος δεν ήθελε να το καταλάβει οπότε δεν μου έδωσε άλλη επιλογή.
Οι ώρες περνούσαν αρκετά βασανιστικά λες και το ρολόι είχε κολλήσει επίτηδες. Απο την μια δεν ήθελα να έρθει εκείνη η ώρα αλλά απο την άλλη όλη αυτή η αναμονή με είχε τρελάνει.
Έντουαρντ
Ήταν σκληρό καρύδι και πολύ πεισματάρα αλλά ήξερα πολύ καλά ότι αν αποφάσιζα να τα παρατήσω όπως εκείνη απαιτούσε τότε για εκείνη θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ο λόγος όμως που δεν τα παρατούσα δεν ήταν αυτός, όσο και να με πλήγωνε η σκέψη ότι δεν θα την έχω για πάντα δίπλα μου τόσο το πείσμα μου να την κατακτήσω γινόταν όλο και πιο δυνατό.
Η παρουσία της δίπλα μου με έκανε να νιώθω έτσι όπως δεν έχω νιώσει ποτέ στην ζωή μου. Η αγάπη μου για εκείνην ξεπερνούσε κάθε λογική.
Την παρακολουθούσα σε κάθε της κίνηση σε κάθε της ανάσα για να κρατήσω για πάντα μέσα μου κάθε της στιγμή και κάθε της λεπτό για πάντα χαραγμένα στην μνήμη μου. Ίσως να ένιωθε ότι το κάνω απο τύψεις ίσως απο λύπηση αλλά ποτέ δεν κατάλαβε ή δεν ήθελε να καταλάβει οτί ήμουν εδώ για εκείνην μόνο απο αγάπη, μια αγάπη που ποτέ δεν θα ξεπεραστεί όσα χρόνια και αν περάσουν.
Όταν άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπάει,ο Κάρλος σταμάτησε το γύρισμα και με κοίταξε για μια στιγμή, εγώ έτρεξα το σήκωσα και μόλις άκουσα ότι με καλούν απο το νοσοκομείο, μου κόπηκαν τα πόδια.
Άρχισα να τρέχω σαν τον άνεμο ξεχνώντας τελείως ότι έφυγα με τα ρούχα και το μακιγιάζ του γυρίσματος αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο μπήκα μέσα σαν σίφουνας και άρχισα να ρωτάω της πληροφορίες για εκείνη και όταν μου είπαν σε πιο δωμάτιο την έχουν έτρεξα να την βρω όμως δεν ήμουν προετοιμασμένος για το θέαμα που θα αντικρίσω και όταν την είδα ακίνητη και πανιασμένη μέσα στα λευκά σεντόνια μου κόπηκε η ανάσα και κόντεψα να λιποθυμήσω, το μόνο που με επανέφερε στην πραγματικότητα ήταν ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανήματος που μετρούσε την καρδιά της και για μια στιγμή πήρα μια ανάσα και με αργά βήματα άρχισα να την πλησιάζω.
Έκατσα στην καρέκλα που ήταν δίπλα της και όταν έπιασα το χέρι της η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια απο το πόσο κρύο ήταν και τα δάκρυα μου ξεχείλισαν χωρίς να μπορώ να τα σταματήσω.
Μπέλα
Άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο του μηχανήματος που μέτραγε τους χτύπους της καρδιά μου και αυτό αυτομάτως με έκανε να καταλάβω ότι κάτι πήγε στραβά και πεταρίζοντας τα μάτια μου τα άνοιξα και αντίκρισα το άσπρο αποκρουστικό δωμάτιο του νοσοκομείου και με έκανε να κατσουφιάσω όμως το ζεστό χέρι που χάιδευε απαλά το δικό μου χέρι με έκανε να τρομάξω και γυρίζοντας προς την άλλη μεριά αντίκρισα τα τρομοκρατημένα μάτια του και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.
«Έντουαρντ?»
«σσσς καρδιά μου όλα είναι καλά τώρα... πως νιώθεις?» είπε με τρομερή αγωνία στην φωνή του και αμέσως η καρδιά μου άρχισε να αυξάνει τους ρυθμούς της
«δεν ξέρω, νομίζω λίγο περίεργα, τι έγινε, γιατί είμαι εδώ?»
«έχασες πολύ αίμα και σε έφεραν για να σου κάνουν μετάγγιση και στην συνέχεια σε κράτησαν για παρακολούθηση»
«πότε μπορώ να φύγω?» αυτό τον εκνεύρισε και με κοίταξε άγρια στα μάτια
«όταν γίνεις καλά» τόνισε τις λέξεις μια μια
«ξέρεις ότι αυτό που λες δεν ισχύει» του είπα γελώντας και αφήνοντας το χέρι μου σηκώθηκε απότομα και πήγε και στάθηκε στο παράθυρο κοιτώντας μακριά για να ελέγξει το ξέσπασμά του
«μπορείτε να βγείτε για μια στιγμή έξω γιατί θα περάσει ο γιατρός να την εξετάσει» ρώτησε η νοσοκόμα που στάθηκε εκείνη την στιγμή στην πόρτα και εκείνος γυρίζοντας προς τα εκείνη της ένευσε και ήρθε κοντά μου. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου τρυφερά και αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο μου μου είπε ότι θα γυρίσει και με άφησε μόνη.
«Μπέλα πως νιώθεις?» με ρώτησε ο γιατρός την στιγμή που με εξέταζε και γέλασα
«με δεδομένη την κατάσταση μου πολύ καλά ευχαριστώ. Πότε μπορώ να φύγω?» με κοίταξε μέσα στα μάτια και βγάζοντας το στηθοσκόπιο απο πάνω του έκανε τον γύρω και έκατσε στην καρέκλα βαριά και δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο για να επιβεβαιώσω όλα όσα ένιωθα και μόνη μου.
«Μπέλα δυστυχώς δεν έχω και τόσα καλά νέα»
«ναι ναι ξέρω, πότε μπορώ να φύγω?» συνέχισα εγώ και ξεφύσησε απελπισμένα
«πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις»
«φυσικά και μπορείς την υπογραφή μου χρειάζεσαι μόνο, φέρε μου το εξιτήριο και θα σου το υπογράψω αυτήν την στιγμή»
«Μπέλα λυπάμαι αλλά μάλλον δεν έχεις καταλάβει καλά»
«άκουσε με γιατρέ το ίδιο σκηνικό έγινε και πριν δύο χρόνια και όμως είμαι ακόμα εδώ, τώρα αν περάσει το δικό σου και με κρατήσεις με το ζόρι δεν νομίζω ότι θα είμαι ακόμα εδώ τον επόμενο μήνα γι αυτό αν θες να με βοηθήσεις να ζήσω λίγο παραπάνω απο μήνα άφησε με να φύγω» με κοίταζε μέσα στα μάτια και η αμηχανία του και ο διχασμός του ήταν πλέον φανερός
Απο την μια σαν γιατρός ήξερε ότι έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να με κρατήσει, απο την άλλη όλο το ιστορικό μου έδειχνε ότι ο λόγος που ζω ακόμα ήταν μόνο απο θαύμα και όλοι είχαν πιστεί ότι τελικά το καλύτερο για μένα είναι να ζω όπως έχω επιλέξει εγώ να ζω γιατί μονο με αυτόν τον τρόπο παρατείνω την ίδια μου την ζωή εκεί που τα στατιστικά και οι εξετάσεις έδειχναν το αντίθετο.
«δεν μπορώ να σε αφήσω αν δεν σταματήσει η αιμορραγία, όσο χάνεις αίμα τόσο επιβαρύνετε η υγεία σου»
«σε πόσες μέρες?»
«συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σε μια βδομάδα το αίμα σταματάει τελείως ή γίνετε ελάχιστο και ελεγχόμενο, στην δική σου περίπτωση δεν ξέρω τι θα μπορέσει να συμβεί»
«μόλις σταματήσει όμως θα φύγω και τίποτα δεν θα με κρατήσει εδώ» του είπα κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια τονίζοντας κάθε λέξη ξεχωριστά
«αν αυτό σε βοηθάει τότε τι να πω Μπέλα, αρκεί να μου υποσχεθείς ότι θα ξεκουράζεσαι αρκετά»
«αυτό μπορώ να το κάνω» του είπα και κούνησε το κεφάλι του
«εντάξει λοιπόν θα τα ξαναπούμε αύριο» είπε και σηκώθηκε απρόθυμα απο την καρέκλα του κοιτώντας με για άλλη μια φορά και έφυγε.
Πράγματι μετά απο μια βδομάδα το αίμα ήταν πλέον ελεγχόμενο και εγώ είχα ανακτήσει της δυνάμεις μου όσο μπορούσε αυτό να ήταν δυνατόν για την κατάσταση μου και έτσι επιτέλους έπεισα τον γιατρό να μου δώσει εξιτήριο για να μπορέσω να γυρίσω πίσω στην δουλειά μου.
Ο Έντουαρντ βέβαια ήταν αρκετά αντίθετος με αυτό αλλά εγώ δεν του έδινα τα περιθώρια για να μου αρνηθεί το μοναδικό πράγμα που με κράταγε σε αυτήν την ζωή και η ένταση μεταξύ μας καθημερινά αυξανόταν και ένιωθα ότι πολύ σύντομα θα ερχόταν και η έκρηξη μας.
«τι κάνει το κορίτσι μου σήμερα?» είπε καθώς ερχόταν με ένα γλυκό χαμόγελο κοντά μου και ευτυχώς δεν υπήρχε πια ο καρδιογράφος για να με προδίδει και του χαμογέλασα και εγώ
«καλύτερα δεν γίνετε» του είπα ενθουσιασμένα και με κοίταξε εξονυχιστικά
«μου διαφεύγει κάτι?» είπε γλυκά και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου
«αύριο παίρνω εξιτήριο» στο άκουσμα της λέξης εξιτήριο η ματιά του σάστισε για μια στιγμή αλλά πολύ γρήγορα βρήκε την ψυχραιμία να την μαζέψει
«αυτό είναι καλό νέο» είπε προσποιητά και έκατσε στην καρέκλα και την έφερε πιο κοντά μου
«επιτέλους θα γυρίσω στο πλατό» συνέχισα εγώ και τότε δεν άντεξε άλλο
«όχι πριν ο γιατρός μας δώσει το οκ» είπε αυστηρά
«αν περιμένω απο τον γιατρό... Έντουαρντ ξέρεις ότι έχουμε μείνει ήδη πίσω και αν συνεχίσουμε έτσι η ταινία δεν θα τελειώσει ποτέ»
«η ζωή σου είναι πολύ πιο σημαντική απο αυτήν την ταινία»
«ναι άλλα δεν είναι αρκετή για να την χασομεράω άσκοπα» αυτό τον έκανε να πάρει μια βαθιά ανάσα. Ποτέ δεν μπορούσε να αντέξει την αλήθεια και κάθε φορά που άκουγε τέτοια λόγια απο μένα πάντα ένιωθα τον πόνο που τον διαπερνούσε.
«Μπέλα μου... είπε πιο μαλακά και ήρθε πιο κοντά μου... δεν πρέπει να κουράζεσαι»
«Έντουαρντ δεν θα λέμε τα ίδια ξανά και ξανά» πήρε μια ανάσα και τα παράτησε
«τι διαβάζεις εκεί?» είπε για να αλλάξει κουβέντα και κοίταξα το βιβλίο που κρατούσα
*«είναι ένα σημειωματάριο Της μητέρας μου. Έχει κομμάτια από τα βιβλία που λάτρευε... και λόγια διάσημων αντρών»
«μπορώ να το δω?»
«φυσικά» του είπα και του το έδωσα
«Για να δούμε... "Τι είναι ο φίλος;" Είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα. Αριστοτέλης»
«διάβασε αυτό εδώ» του είπα και άλλαξα μια σελίδα
«"Μάθε ποιος είσαι και κάν' το επίτηδες."»
«Η Ντόλι Πάρτον το είπε»
«Πάντα πίστευα ότι είναι έξυπνη... είπε και γελάσαμε μαζί και γυρίζοντας άλλη μια σελίδα συνέχισε... "Ή αγάπη είναι υπομονετική και ευγενική. Δε ζηλεύει ποτέ. Ή αγάπη δεν είναι ποτέ αλαζονική. Δεν είναι ποτέ αγενής ή εγωιστική.Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται"» γύρισε την ματιά του σε μένα και με κοίταξε βαθιά στα μάτια και του χαμογέλασα
«ξέρεις τι σκεφτόμουν σήμερα?»
«τι?»
«Μπορεί ο Θεός... να έχει μεγαλύτερα σχέδια από ότι εγώ για τον εαυτό μου. Λες κι αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Λες και σ' έστειλε σε μένα,επειδή είμαι άρρωστη... για να με βοηθήσεις ως το τέλος. Είσαι ο άγγελός μου»* με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με πλησίασε περισσότερο βάζοντας το χέρι του απαλά πάνω στο μάγουλο μου
«είσαι η ζωή μου, εσύ είσαι ο άγγελος μου» είπε και ένα δάκρυ κύλησε απο τα μάτια μου και με φίλησε με τόσο πάθος που ένιωσα την καρδιά μου να ζωντανεύει και να παίρνει δύναμη απο την δική του καρδιά
Την επόμενη μέρα όταν φτάσαμε στα πλατό όλοι τρέξανε και με αγκάλιασαν και με καλωσόρισαν με τόση ζεστασιά που πραγματικά ένιωσα ότι γύρισα στο σπίτι μου. Φυσικά είχαν μάθει πια για το θέμα της υγείας μου και αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο ήταν ότι αντί να δω στα βλέμματα τους λύπη και συμπόνια όπως θα περίμενα, το μόνο που είδα ήταν θαυμασμό και υπερηφάνεια για όλη αυτήν την δύναμη που έκρυβε η ψυχή μου.
Οι μέρες και οι μήνες κυλούσαν σαν νερό και όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν την τελική τους πορεία και αυτό με έκανε όλο και πιο ανήσυχη, όλα κάποτε τελειώνουν και όπως είπε και η συγγραφέας του βιβλίου «είναι η ώρα που δύει ο ήλιος, η ώρα του λυκόφωτος. Άλλο ένα τέλος. Όσο τέλεια κι αν ήταν η μέρα, πάντα πρέπει να τελειώνει» έτσι ακριβώς ένιωθα και εγώ.
Τα γυρίσματα σύντομα θα τελείωναν και όλα θα γινόντουσαν τόσο διαφορετικά. Η ζωή μου με τον Έντουαρντ ήταν διαφορετική ήταν ένα όνειρο που δεν τόλμησα ποτέ να κάνω όμως ακόμα και αυτό ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έφτανε στο τέλος της.
«γιατί δεν κοιμάσαι?» άκουσα την γλυκιά του φωνή να μου σιγοψιθυρίζει και γύρισα προς την μεριά του και ακούμπησα στο στερνό του αναπνέοντας την γλυκιά του μυρωδιά για να μου πλημμυρίσει τα πνευμόνια μου με ζωή.
«δεν νυστάζω»
«τι σκέφτεσαι και είσαι ανήσυχη?» ήξερε να με διαβάζει τόσο καλά που ποτέ δεν μπορούσα να του κρύψω τίποτα και χαμογέλασα
«ότι τα γυρίσματα τελειώνουν»
«ευτυχώς... είπε χαρούμενος και σήκωσα το κεφάλι μου για να αντικρίσω την ματιά του και όταν είδε πόσο με πλήγωσαν τα λόγια του, έβαλε απαλά το χέρι του πάνω στο μάγουλο μου και είπε πιο ήρεμα... καρδιά μου έχεις εξαντληθεί πάρα πολύ»
«και μετά?»
«μετά τι?»
«μετά τι θα κάνω?» χαμογέλασε απαλά και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου
«μετά θα αφεθείς στα χέρια μου και θα κάνεις ότι σου πω εγώ» τον κοίταξα δύσπιστα
«ναι λες και δεν σε περιμένουν ένα σωρό άλλες δουλείες που θα σε κρατάνε μακριά μου» είπα παραπονιάρικα και γέλασε
«και πιστεύεις ότι θα αφήσω οποιαδήποτε δουλειά να μου στερήσει την αγκαλιά σου»
«Έντουαρντ...»
«σσσς μην απασχολείς το μυαλουδάκι σου με τέτοια θέματα τώρα, άλλωστε έχουμε πολλά να κάνουμε και μετά την ταινία»
«δηλαδή?»
«φωτογραφίσεις συνεντεύξεις, την πρεμιέρα ακόμα και τα βραβεία» έκανε τόσα όνειρα για τον μέλλον που με έκανε να τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι όλα αυτά μπορεί να του τα στερήσω.
Τα περιγράφει με τέτοιον τρόπο που με κάνει να νιώθω ότι είμαι ήδη εκεί έχοντας με μέσα στην αγκαλιά του να νιώθω πιο ευτυχισμένη και μόνο που ξέρω ότι εκείνος είναι δίπλα μου.
«δεν σου είπα»
«τι?»
«αύριο θα γυρίσουμε ξανά την σκηνή του γάμου»
«ναι το ξέρω»
«πως?»
«ο Κάρλος με ενημέρωσε γι αυτό»
«περίεργο εμένα μου το είπε πριν φύγουμε και μάλιστα μου έκανε εντύπωση γιατί δεν θυμάμαι να υπήρχε κάτι που χρειάζεται αλλαγή»
«εγώ δεν συμφωνώ»
«γιατί?»
«δεν ήσουν πολύ πειστική σε αυτήν την σκηνή» είπε για να με πειράξει και τον τσίμπησα και γέλασε δυνατά
«έτσι εεε»
«έλα κοιμήσου τώρα γιατί δεν κάνει η νύφη να έχει μαύρους κύκλους»
«ναι σωστά γιατί αλλιώς η Άλις θα αρχίσει να με κυνηγάει... του είπα και γελάσαμε μαζί ... πάντως αν ποτέ παντρευόμουν θα ήθελα ο γάμος μου να γινόταν όπως στην ταινία, ήταν όλα τόσο μαγικά»
«ήσουν η πιο όμορφη νύφη που έχει υπάρξει»
«μήπως είσαι λίγο προκατειλημμένος» τον πείραξα και εκείνος σοβάρεψε
«Μπέλα μ’ αγαπάς?»
«τι ερώτηση είναι αυτή?» του είπα γελώντας
«απάντησε μου»
«σ’ αγαπάω, πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» του είπα και μέσα στην ματιά μου άφησα να ξεχειλίσει όλη μου η αγάπη που ένιωθα για εκείνον
«τότε θα μου κάνεις μια χάρη?»
«ότι θες»
«θα με παντρευτείς?... είπε και μου κόπηκε η ανάσα μου και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου... λοιπόν?»
«ναι» είπα με φωνή που ίσα ακουγόταν και με πήρε στην αγκαλιά του ανασαίνοντας βαθιά
Την επόμενη μέρα στο στούντιο γινόταν ένας χαμός και δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο όλης αυτής της τρέλας αφού ήταν απλά μια σκηνή που θα την επαναλαμβάναμε και μάλιστα για περιττούς λόγους.
Με είχαν βάλει στην μέση του καμαρινιού μου και με ετοιμάζανε λες και θα παντρευόμουν στ’ αλήθεια και μου έφερε τέτοιο νευρικό γέλιο που δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Όταν έφτασε η στιγμή για το γύρισμα ανέβηκα την σκάλα για να πάρω θέση με την Άλις δίπλα μου και μόλις άνοιξα την πόρτα μπήκα μέσα και ξεκινήσαμε.
Μόλις μπήκε μπροστά η Άλις για να ξεκινήσει γύρισε με πήρε μια ζεστή αγκαλιά και έφυγε. Την κοίταζα παραξενεμένη και δεν καταλάβαινα τίποτα, όλοι σήμερα ήταν τόσο παράξενα φορτισμένη που με έκαναν να τρελαίνομαι.
Με το σύνθημα άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα σιγά σιγά υποβασταζόμενη απο τον Τσάρλη που ήταν ο πατέρας της ηρωίδας που υποδιόμουνα και μόλις τα πόδια μου ακούμπησαν το τελευταίο σκαλί γύρισα την ματιά μου για να αντικρίσω τον άντρα της ζωής μου για άλλη μια φορά να με περιμένει ντυμένος με το υπέροχο κουστούμι του και μου κόπηκε η ανάσα απο την ομορφιά του.
Καθώς προχωρούσα τον διάδρομο τα μάτια μου ήταν τόσο απορροφημένη απο την ματιά του που δεν το κατάλαβα αμέσως ότι ο παπάς ήταν ο ίδιος μου ο πατέρας. Μόλις η ματιά μου συνάντησε την δική του τότε σάστισα και πάγωσα για μια στιγμή και κοιτώντας μια τον πατέρα μου και μια τον Έντουαρντ που μου χαμογελούσε απαλά και συνειδητοποίησα την αλήθεια.
Όταν έφτασα κοντά του και του έδωσα το χέρι μου, μου έκλεισε το μάτι και μου ψιθύρισε
«είπες ναι μην το ξεχάσεις» είπε με μια υποψία ανησυχίας στην φωνή του και του χαμογέλασα και μόλις γύρισα την ματιά μου προς τον πατέρα μου, μου χαμογέλασε ζεστά και άρχισε να διαβάζει τον λόγο του για να ενώσει τα δεσμά μας.
*«Η αγάπη είναι υπομονετική κι ευγενική. Δε ζηλεύει ποτέ» μόλις άκουσα τα πρώτα λόγια του λόγου του γύρισα την ματιά μου προς τον Έντουαρντ με γουρλωμένα τα μάτια και εκείνος μου χαμογέλασε και μου ψιθύρισε
«Σ' αγαπώ» και χαμογελώντας του και εγώ συμπλήρωσα την φράση του
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή»
«Δεν είναι αγενής ή εγωιστική. Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται. Η αγάπη δεν ικανοποιείται με τις αμαρτίες των άλλων...αλλά χαίρεται με την αλήθεια. Πάντα δικαιολογεί, εμπιστεύεται, ελπίζει και υπομένει... ό,τι κι αν συμβαίνει»*
«εγώ ο Έντουαρντ Καρλάηλ Κάλεν ορκίζομαι να πάρω την Ιζαμπέλα Ελίζαμπεθ Τσέλσεν ως νόμιμο σύζυγό μου... για να την τιμώ... για όλες τις μέρες της ζωής μου»
«εγώ Ιζαμπέλα Ελίζαμπεθ Τσέλσεν ορκίζομαι να πάρω τον Έντουαρντ Καρλάηλ Κάλεν ως νόμιμο σύζυγό μου... για να τον τιμώ... για όλες τις μέρες της ζωής μου»
«μπορείς να φιλήσεις την νύφη» είπε ο πατέρας μου και τον κοίταξα με λατρεία στα μάτια και μου ένευσε.
Γύρισα την ματιά μου στον Έντουαρντ και όλη η αγάπη του για μένα ξεχείλιζε μέσα σε αυτήν την ματιά που με έκανε να δακρύσω. Ήρθε κοντά μου και με πήρε στην αγκαλιά του τρυφερά και γέρνοντας κοντά μου μου έδωσε το πιο γλυκό και το πιο βαθύ φιλί που είχα νιώσει ποτέ στην ζωή μου.
Τα είχε σχεδιάσει έτσι ώστε όλο το σκηνικό του γάμου και της δεξίωσης να είναι όπως ακριβώς η σκηνή που είχα παίξει για τον ρόλο μας ακριβώς όπως του το είχα πει μόλις εχθές.
«πότε τα ετοίμασες όλα αυτά?» του είπα με απορία την στιγμή που χορεύαμε τον πρώτο μας χορό
«πριν μια βδομάδα»
«και πως ήξερες ότι ήθελα αυτόν τον γάμο ακριβώς?»
«όλη σου η ζωή είναι εξαρτημένη απο αυτό το πλατό έτσι σκέφτηκα κάπως έτσι θα είχες ονειρευτεί τον γάμο σου» ακούμπησα το χέρι μου στο πρόσωπο του και σταματώντας τα βήματα μου έγειρα και του έδωσα ένα βαθύ φιλί
«μπορεί η ζωή μου να είναι εξαρτημένη απο αυτό το πλατό αλλά την δύναμη για να συνεχίσω να ζω μου την δίνει μόνο αυτό το φιλί... του είπα και με έσφιξε στην αγκαλιά του και ένιωσα να πνίγει έναν λυγμό και ένα του δάκρυ του μούσκεψε τον λαιμό μου... σ’ αγαπάω» του είπα μέσα απο τα δικά μου δάκρυα και εκείνος συνέχισε την φράση μου
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» και συνεχίσαμε να χορεύουμε τον πρώτο χορό μας.
Μέσα σε αυτούς τους μήνες που μοιραστήκαμε μαζί με τον Έντουαρντ, ήταν οι πιο ονειρικές στιγμές της ζωής μου.... *με περισσότερη αγάπη, απ' όση έχουν άλλοι σε όλη τους τη ζωή* και μετά τον γάμο αρχίσαμε την αντίστροφή μέτρηση για τα γυρίσματα που στιγμάτισαν για πάντα την ζωή μας.
Έντουαρντ
Πέρναγα τις πιο υπέροχες στιγμές της ζωής μου με όλη την ευτυχία και την αγάπη να ξεχειλίζει μέσα απο την καρδιά μας.
Η Μπέλα μέρα με την ημέρα άρχισε να εμφανίζει σημάδια κόπωσης και με είχε πιάσει τέτοια ανησυχία που δεν ήθελα πολύ να σταματήσω τα γυρίσματα προκειμένου να την πίσω να ξεκουραστεί, όμως το πείσμα της και η θέληση της πάντα με έκανε να υποχωρώ και ας μου τσάκιζαν την καρδιά.
Σήμερα επιτέλους θα κάναμε το τελευταίο μας γύρισμα και ένιωθα τέτοια ανακούφιση γι αυτό. Επιτέλους θα μπορούσε να αφεθεί στα χέρια μου για να την ξεκουράσω και να απολαύσουμε το υπόλοιπο της ζωής που μας απομένει απαλλαγμένοι απο όλα αυτά.
Τον ενθουσιασμό μου τον επισκίαζε η μελαγχολία της, παρόλο που δεν το παραδεχόταν ήταν τόσο καταβεβλημένη που με έκανε να απορώ πως μπορούσε να στέκεται χωρίς βοήθεια αλλά παρόλα αυτά και πάλι αν της έλεγε ο Κάρλος ότι έχουμε ακόμα έναν μήνα εκείνη και πάλι θα έβρισκε την δύναμη και θα συνέχιζε χωρίς σταματημό.
«πως νιώθεις?» την ρώτησα απαλά την ώρα που την πλησίασα για να ξεκινήσουμε το γύρισμα
«σαν το τέρας του λόχνες» είπε και γέλασε αδύναμα και της χαμογέλασα
«πέρα απο αυτό?»
«είμαι λίγο κουρασμένη» παραδέχτηκε και της χάιδεψα απαλά το μάγουλο και της έδωσα ένα βαθύ φιλί για να πάρει δύναμη
«λίγο ακόμα έμεινε μόλις τελειώσουμε αυτήν την σκηνή θα πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστείς εντάξει?... κούνησε το κεφάλι της απαλά και χαμογελώντας της πήγα να πάρω θέση να ξεκινήσουμε αλλά μου έπιασε το χέρι και γύρισα την ματιά μου πάλι σε εκείνην... τι είναι καρδιά μου?» την ρώτησα τρυφερά
«σ’ αγαπάω» είπε και μέσα στο βλέμμα της είδα όλη την αγάπη που μπορούσε ένας άνθρωπος να νιώσει και έκανε την καρδιά μου να πεταρίσει
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» συμπλήρωσα τα λόγια της και της άφησα άλλο ένα τρυφερό φιλί στα χείλια και μου χαμογέλασε απαλά
Στο πάμε του Κάρλο της άφησα το μωρό στα αδύναμα χέρια της και το κοίταξε με ένα συνεσταλμένο ύφος για μια στιγμή λέγοντας την ατάκα της
«Ρενες... μι. Τόσο... όμορφη» και γύρισε την ματιά της πάλι σε μένα και με κοίταξε για άλλη μια φορά με λατρεία στα μάτια και όλο της το κορμί τεντώθηκε και ένιωσα την αναπνοή της να βγαίνει βίαια απο μέσα της και για μια στιγμή τα έχασα τελείως χωρίς να ξέρω αν αυτό που έβλεπα ήταν πραγματικό ή ήταν η τελική πράξη του ρόλου της.
«πάρε το παιδί» φώναξα στον Τζέικ και εκείνος συνέχισε την σκηνή χωρίς να παρατηρεί εκείνην που έσβηνε απάνω στα χέρια του.
«πέτα το απο το παράθυρο» είπε την ατάκα του και ένιωσα ότι ήθελα να τον σκοτώσω εκείνη την στιγμή που δεν καταλάβαινε ότι όλη μου η ζωή χάνετε μπροστά στα μάτια μου πάνω στα ίδια του τα χέρια.
«πάρτε το παιδί» φώναξα πάλι και τότε έτρεξε η Ρόζαλι και το άρπαξε απο τα χέρια μου και εγώ έπεσα απάνω της και χωρίς να χάνω χρόνο φύσηξα δυνατά μέσα στο στόμα της και είδα το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει χωρίς ζωή και τότε έβαλα με δύναμη τα χέρια μου πάνω στην καρδιά της και πάλεψα με όλη την δύναμη της ψυχής μου προσπαθώντας να την επαναφέρω φωνάζοντας της
«όχι Μπέλα, όχι τώρα» και συνέχισα με όλη την δύναμη που μου είχε απομείνει να συνεχίζω να της δίνω αέρα στα πνευμόνια της και να της πιέζω την καρδιά ελπίζοντας να γυρίσει και πάλι κοντά μου.
Το συνεργείο είχε σαστίσει προσπαθώντας να καταλάβει αν αυτό που έβλεπαν μπροστά τους ήταν αλήθεια ή όχι.
«φωνάξτε τον γιατρό» τσίριξα και τότε όλοι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι καταλαβαίνοντας ότι εκείνη είχε φύγει για πάντα.
Μετά απο 6 μήνες ανέβηκε η ταινία στην μεγάλη οθόνη και όλες οι κριτικές που γραφτήκαν για την ταινία της ζωής μας, ήταν ότι οι πιο δυνατές σκηνές που ξεχώρισα σε όλο το έργο ήταν η πρώτη μας επαφή και η σκηνή που η Μπέλα άφησε την τελευταία της πνοή.
Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να ξέρει ότι για εμάς ήταν η πιο πραγματικές σκηνές της ίδιας μας της ζωή. Η αρχή της αγάπη μας και το απότομο τέλος της.
Έδωσε την ίδια της την ζωή γι αυτήν την ταινία και όλοι την αντάμειψαν με το παραπάνω, οι κριτικές την αποθεώνανε σαν την καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιό που είχε περάσει ποτέ απο την μεγάλη οθόνη και στα βραβεία που ακολούθησαν δεν υπήρχε συμμετοχή που να μην την κέρδισε.
Κάθε φορά που άκουγα το όνομα της φούσκωνα απο υπερηφάνεια για εκείνην όμως τις στιγμές που ανέβαινα να πάρω το βραβείο της αντί για εκείνην η καρδιά μου πάγωνε και τα λόγια δεν ήταν αρκετά για να εκφράσω όλον τον θαυμασμό και την αγάπη που ένιωθα για εκείνη.
Πέρασαν 4 χρόνια απο τότε και ακόμα η απουσία της ήταν αισθητή όμως εγώ ήμουν δυνατός γιατί ήξερα ότι πάντα είναι μαζί μου και πάντα η αγάπη της θα μου δίνει δύναμη για να συνεχίζω γιατί η αγάπη μας είναι σαν τον άνεμο μπορεί να μην την βλέπω αλλά ξέρω ότι είναι πάντα εδώ δίπλα μου να με συντροφεύει για μια ζωή μένοντας ανεξίτηλη μέσα στην καρδιά μου να της δίνει πνοή για να συνεχίσει να χτυπάει μόνο για εκείνη.
*τα λόγια αυτά είναι ατόφια απο την ταινία που με έκανε να εμπνευστώ αυτήν την
ιστορίαWalk To Remember
