«θα παριστάνει την ηρωίδα απο το έργο,την «Natalie» και θα φοράει την ίδια περούκα και τα ίδια ρούχα με εκείνην «μπλε φόρεμα»... είναι η τελευταία σου ευκαιρία... κοίτα να την εκμεταλλευτείς σωστά» έγραφε το μήνυμα του Μάικ και γέλασα
«αν δεν το κάνω,θα έρθω για να εκπληρώσεις την υπόσχεση σου» του απάντησα και άρχισα να ετοιμάζομαι
Ο Έμετ με είχε ήδη ξεχέσει για τα καλά... όχι ότι δεν το άξιζα αλλά ήμουν που ήμουν νευρικός τώρα ήρθε και το κατσάδιασμα του και έδεσε... εφόσον θα κάνει αυτήν την Νάταλι θα κάνω και εγώ τον Λούκ... σκέφτηκα και πήρα απο την ντουλάπα μου το κουστούμι μου και μετά απο ένα γρήγορο ντουζ άρχισα να ετοιμάζομαι...
Όταν φτάσαμε στο Paradise Spirit η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει... δεν ξέρω πως κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην κοιτάξει προς τον μεγάλο καθρέφτη ελπίζοντας ότι ίσως καταφέρω να την δω... όμως δεν έπρεπε να προδωθώ και έτσι έκατσα υπομονετικά μαζί με την παρέα μου και άρχισα να απολαμβάνω την βραδιά περιμένοντας να ξεκινήσει η παράσταση.
Ο Έμετ με σκούντησε και γύρισα προς την μεριά που κοίταγε και εκείνος... τα μάτια μου πετάρισαν και με δυσκολία κρατήθηκα για να μην σηκωθώ να πάω κοντά της... ήταν τόσο εκθαμβωτική... ακόμα και με την μάσκα και την περούκα που φορούσε και να μην ήξερα ότι ήταν εκείνη και πάλι θα την αναγνώριζα...
Ο Μάικ ανέβηκε στην σκηνή και παίρνοντας ένα μικρόφωνο άρχισε την παράσταση... η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει και ο Έμετ με σκούντησε παρηγορητικά για να μου δώσει δύναμη προσπαθώντας να είναι διακριτικός για να μην καταλάβουν τίποτα οι υπόλοιποι.
«καλησπέρα σας... ξεκίνησε ο Μάικ και μου κόπηκε η αναπνοή... σήμερα όπως θα ξέρετε ήδη είναι μια ιδιαίτερη βραδιά... και είναι αφιερωμένη σε ένα αγαπημένος μας ζευγάρι την Νάταλι και τον Λουκ απο την ομώνυμη ταινία «Step Up 3»... έχω κοντά μου 5 υπέροχες καλλονές έτοιμες για να αναπαραστήσουν την πιο αισθησιακή σκηνή της ταινίας το «Broken Tango»... για να την αναπαραστήσουν όμως χρειάζομαι εθελοντές... γι αυτό όσοι ξέρετε καλά να χορεύετε αυτόν τον χορό παρακαλώ να έρθετε στην σκηνή... αν είσαστε περισσότεροι απο τις δεσποινίδες μου τότε θα κάνουμε επιλογή... μέχρι να μαζευτούν οι εθελοντές δείτε την αγαπημένη μας σκηνή στην οθόνη» τελείωσε την φράση του και έδειξε προς την μεγάλη οθόνη που ηταν απο πάνω του
αμέσως ο Έμετ τσίμπησε
«εεε μεγάλε δεν πας και εσύ??»με ρώτησε προσποιητά
«λες?» τον ρώτησα εγώ με αγωνία
«τράβα βρε να περάσεις καλά, που είσαι μες την μούχλα τελευταία και που ξέρεις ίσως να χτυπήσεις και κανένα καλό κομμάτι» είπε κλείνοντας το μάτι του και δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο για να σηκωθώ απο την θέση μου
«δεν έχεις άδικο» του είπα και εγώ με ενθουσιασμό και του έκλεισα και εγώ το δικό μου
«βλέπω ότι έχουμε περισσότερες συμμετοχές απο όσα είναι τα κορίτσια μου γι αυτό και θα κρατήσω όσους πληρούν τις προϋποθέσεις» είπε ο Μάικ παιχνιδιάρικα όταν πήγαμε κοντά στην σκηνή και έδιωξε όσους δεν φορούσαν κουστούμι, μας μοίρασε μάσκες για να μπούμε μέσα στο ρόλο μας.
Όταν μας έστησε με έβαλε απέναντι απο την Μπέλα και εκείνη τον κοίταξε άγρια μέσα στα μάτια αλλά εκείνος δεν μάσησε μια και φεύγοντας έδωσε σύνθημα στον τιτζεη να ξεκινήσει...
Όταν άρχισε το τραγούδι να παίζει όλοι ταυτόχρονα με αργά συρτά βήματα αρχίσαμε να πλησιάζουμε τα κορίτσια και εκείνα ταυτόχρονα άρχισαν να πλησιάζουν εμάς, αλλά τελευταία στιγμή η Μπέλα έκανε ένα μεγαλύτερο βήμα και την στιγμή που την πλησίασα έκανε ένα πλαϊνό βήμα και έπιασε το νεαρό που ήταν δίπλα μου και αναγκαστικά εγώ έπιασα την κοπέλα που ήταν προορισμένη για εκείνον και αρχίσαμε να χορεύουμε...
Ένα χαμόγελο μου ξέφυγε και η κοπέλα που χόρευα, με κοίταξε με απορία αλλά συνέχισε να χορεύει στον βηματισμό που της έδινα... σε μια στροφή άρπαξα την ευκαιρία και την στιγμή που η Μπέλα γύρισε προς την μεριά μου την έπιασα και την φυλάκισα στην αγκαλιά μου...
«σε κρατάω» της ψιθύρισα και με κοίταξε εκνευρισμένη
«Έντουαρτν» είπε μέσα απο τα δόντια της
«Λουκ» την διόρθωσα και ένα δειλό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και συνεχίσαμε να λικνίζουμε τα κορμιά μας αισθησιακά με το ρυθμό της μουσικής
Τα κορμια μας είχαν πάρει φωτιά και όλες μας οι κινήσεις ήταν τόσο συντονισμένες λες και κάναμε χρόνια αυτό το ντουέτο... η καρδιά μου κόντευε να σπάσει... ήταν τόσο καυτή τόσο αισθησιακή που κάθε της άγγιγμα ζωντάνευε κάθε κύτταρο μου και με έκανε να την θέλω όλο και πιο πολύ.
Η μουσική άρχισε να πλησιάζει προς το τέλος και εγώ δεν ήθελα να την αφήσω απο την αγκαλιά μου... έτριψε το κορμί της πάνω στο δικό μου κατεβαίνοντας προς τα κάτω και το μυαλό μου τρελάθηκε... κρατώντας το χέρι της την γύρισα και πάλι προς την μεριά μου και ανασηκώνοντας την στην αγκαλιά μου έφερα ένα γύρω απο το τον εαυτό μου και κοιτάζοντας με βαθιά μέσα στα μάτια είδα μέσα απο αυτήν την ματιά όλον της τον πόθο που σιγόκαιγε και άρχισα να δυναμώνω τα βήματα μου.
Έκανε μια στροφή και μόλις καρφώθηκε απάνω μου την συγκράτησα απο το αυχένα της και την παρέσυρα να παίσει προς τα πίσω απότομα... πέρασα αισθησιακά το χέρι μου απο την βάση του λαιμού της μέχρι το πόδι της και ένιωσα όλος της το σώμα να συγκλονίζετε και να τρέμει... την σήκωσα ξανα απότομα και την κόλλησα απάνω μου και η ματιά της έγινε ακόμα πιο ζεστή.
Συνεχίσαμε με το ίδιο πάθος μέχρι την στιγμή που το τραγούδι άρχισε να φτάνει στο τέλος του και ήξερα ότι έπρεπε να τα δώσω όλα για να την ξανακερδίσω... εκεί που το τραγούδι άρχισε να σβήνει την παρέσυρα να πάει μακριά μου χωρίς να αφήνω το χέρι της απο το δικό μου την ξανατράβηξα με δύναμη προς την μεριά μου... περιστράφηκε δύο φορές γύρω απο τον εαυτό της και την στιγμή που πλησίασε πάλι στο κορμί μου έβαλα και πάλι το χέρι μου στον αυχένα της και την παρέσυρα για άλλη μια φορά προς τα κάτω και την στιγμή που σήκωσε το πόδι της την συγκράτησα απο τον γλουτό της και σκύβοντας της έδωσα ένα παθιασμένο φιλί πάνω στον θώρακα της και αργά την ξανάεπανέφερα στην αγκαλιά μου...
Έφερε το χέρι της πάνω στο πρόσωπο μου και το πέρασε τρυφερά απο τον κρόταφο μέχρι τον λαιμό μου και η καρδιά μου κόντεψε να βγει απο το στήθος μου... όλοι μας χειροκροτούσαν αλλά εμείς δεν είχαμε μάτια για κανέναν άλλον... όταν πάτησε και τα δύο της πόδια στο πάτωμα με κράτησε απο το χέρι και άρχισε να με παρασέρνει περνώντας ανάμεσα απο το πλήθος που χειροκροτούσε με μανία και εγώ την ακολουθούσα μαγεμένος.
Η φωτιά που σιγόκαιγε τα κορμιά μας, μας έκανε να τρέχουμε... όταν ανεβήκαμε την σκάλα και βρεθήκαμε σε ένα μακρύ διάδρομο όμως δεν άντεξα άλλο και τραβώντας την απο το χέρι την κόλλησα απάνω μου και άρχισα να την φιλάω με πάθος και τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω απο τον λαιμό μου... την σήκωσα στην αγκαλιά μου και την κόλλησα στον τοίχο χωρίς να σταματάω το φιλί μας όμως εκείνη χρειαζόταν ανάσα και αφήνοντας τα χείλια μου σήκωσε το κεφάλι της προς τα πάνω αφήνοντας να βγει απο μέσα της ένας αναστεναγμός.
Φίλαγα αχόρταγα τον λαιμό της και ότι άλλο ήταν εκτεθειμένο και ένιωσα όλο της το κορμί να συγκλονίζεται... τα χέρια της στα μαλλιά μου παίζανε ένα τρελό χορό και τότε ξέχασα τα πάντα... τα κορμιά μας είχαν πάρει φωτιά και η φλόγα μας μας έκανε να ξεχάσουμε και το όνομα μας... φωνές απο την σκάλα μας επανέφεραν στην πραγματικότητα και όταν την άφησα να πατήσει και πάλι στα πόδια της με τράβηξε απο το χέρι και με παρέσυρε μέχρι το τέρμα του διαδρόμου.
Άνοιξε την πόρτα και την στιγμή που γύρισε να την κλειδώσει πέρασα το ένα μου χέρι γύρω απο το σώμα της και φυλακίζοντας το στήθος της στην χούφτα μου με το σώμα μου την κάρφωσα πάνω στην πόρτα και ένα βογκητό ξέφυγε απο τα καυτά της χείλια και με έκανε να τρελαθώ...
Της παραμέρισα τα μαλλιά της και άρχισα πάλι να την φιλάω αχόρταγα στον λαιμό και ένιωσα όλο της το κορμί να τρέμει απο την επιθυμία και την ηδονή... με το ελεύθερο μου χέρι της κατέβασα την τιράντα της και άρχισα να την φιλάω στον ώμο της κατηφορίζοντας προς το φερμουάρ του φορέματος της... με τα δόντια μου άρχισα να το κατεβάζω προς τα κάτω ένω το χέρι μου άρχισε να χαϊδεύει το θεσπέσιο της πόδι...
Ενώ κατέβαζα το φερμουάρ,το χέρι μου άρχισε να ανεβαίνει ανασηκώνοντας το φόρεμα της και οι αναστεναγμοί της Μπέλα άρχισα να γίνονται πιο γρήγοροι και πιο βαθιοί... πέρναγα το χέρι μου ακουμπώντας την ελάχιστα πάνω απο όλο της το πόδι και μόλις έφτασα στην καυτή της σάρκα με μια γρήγορη κίνηση έκανα το σλιπάκι της κομμάτια και το πέταξα στο πάτωμα... η Μπέλα έβγαλε ένα ουρλιαχτό τεντώνοντας το κορμί της και γυρίζοντας την προς την μεριά μου άφησα το φόρεμα της να πέσει στο πάτωμα...
Έπεσα πάλι πάνω της για να την φυλακίσω στην αγκαλιά μου και εκείνη αρπάζοντας με απο τα μαλλιά άρχισε να με φιλάει με τέτοιο πάθος που έχασα το μυαλό μου... τα χέρια μου εξερευνούσα το κορμί της με λαχτάρα και όταν το χέρι μου έφτασε στην φλόγα της και ένιωσα πόσο καυτή ήταν άφησα τα χίλια της και ρίχνοντας το κεφάλι μου πάνω στον ώμο της, έκλεισα τα μάτια και άφησα το βογκητό να βγει απο το στήθος μου βίαια...
Εξερευνούσα τον εσωτερικός της κόσμο με μανία και το σώμα της Μπέλα ανταποκρινόταν τόσο αισθησιακά που δεν άντεξα άλλο να μείνω μακριά της... άρχισα να της φιλάω το σώμα της παθιασμένα μέχρι να φτάσω την φλόγα της για να απολαύσω του χυμούς της και εκείνη ήδη είχε αρχίσει να μπαίνει στον κόσμο της ηδονής... έφερα το πόδι της πάνω στον ώμο μου και άρχισα να την γευόμουν με λαχτάρα... το χέρι μου είχε πάρει φωτιά και οι ανάσες της γινόντουσαν πιο γρήγορες... η καυτή της λάβα αγκάλιαζε τα δάχτυλα μου και εγώ την ήθελα όλο και πιο πολύ... την γευόμουν με μανία μέχρι που όλο της το κορμί άρχισε να τρέμει... η Μπέλα με δυσκολία φώναζε το όνομα μου και αυτό με έστελνε στον έβδομο ουρανό και με έκανε να μην καταλαβαίνω τίποτα μέχρι που άρχισε να μου τραβάει τα μαλλιά...
«δεν αντέχω άλλο» την άκουσα να ουρλιάζει προσπαθώντας να βρει και πάλι την ανάσα της και ισιώνοντας το κορμί μου την φυλάκισα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και βγάζοντας τις μάσκες μας χάιδεψα απαλά το πρόσωπο της και κλείνοντας τα μάτια μου άφησα να ακουμπήσει το μέτωπο μου πάνω στο δικό της.
«σ’ αγαπάω... της είπα με βαθιά φωνή και συνέχισα πριν μιλήσει... ξέρω ότι είναι η πιο φτηνή δικαιολογία για ότι κάνω, αλλά είναι η μόνη αλήθεια... δεν έχω αγαπήσει ποτέ στην ζωή μου τόσο βαθιά και η καρδιά μου πονάει... δεν αντέχω να βλέπω ξένα χέρια να αγγίζουν αυτό το κορμί με οποιονδήποτε τρόπο και τρελαίνομαι... με κάνει να χάνω το μυαλό μου»
«μα είναι μόνο δικό σου» είπε παραπονιάρικα και σήκωσα το κεφάλι μου για να αντικρίσω την ματιά της που ήταν δακρυσμένη και η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει...
«το ξέρω που να με πάρει... το ξέρω καρδιά μου και γι αυτό υποφέρω περισσότερο που σε πλήγωσα με αυτόν τον τρόπο... δεν αμφέβαλα ούτε για μια στιγμή γι αυτό αλλά όλα αυτά είναι τόσο καινούργια για μένα που δεν έχω ιδέα πως να τα διαχειριστώ» της είπα και παίρνοντας τα δάκρυα της μακριά απο τα μάγουλα της εκείνη ρίχτηκε στην αγκαλιά μου.
«σ’ αγαπάω» της είπα άλλη μια φορά και της φίλησα τον λαιμό τρυφερά
«και εγώ σ’ αγαπάω» είπε παραπονιάρικα και άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
«ξέρω ότι είμαι ένα τέρας αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς την αγκαλιά σου... σε παρακαλώ συγχώρεσε με» την παρακάλεσα και ανασηκώνοντας το κεφάλι της με κοίταξε βαθιά στα μάτια
«μην πεις τίποτα άλλο... είπε με δάκρυα στα μάτια... κάνε με δική σου» μου ζήτησε παρακλητικά και την ανασήκωσα στην αγκαλιά μου και μόλις την άφησα απάνω στον καναπέ άρχισα πάλι να την φυλάω με πάθος και εκείνη άρχισε να μου βγάζει τα ρούχα με γρήγορες κινήσεις
«δεν μπορώ να χορτάσω αυτό το κορμί» της είπα με βαθιά φωνή πάνω στα χείλια της και εκείνη άφησε έναν αναστεναγμό τεντώνοντας το κορμί της.
Άνοιγε τα κουμπιά του πουκαμίσου μου με μανία και την βοήθησα ανασηκώνοντας το κορμί μου και σήκωσε το κορμί της ταυτόχρονα με μένα για να μην χάσει την επαφή... αφού με απελευθέρωσε απο τα πρώτα ρούχα και έφτασε στο παντελόνι μου την άφησα μόνο για μια στιγμή, απελευθερώθηκα και απο τα υπόλοιπα ρούχα μου και βγάζοντας το προφυλακτικό απο την τσέπη μου πήγα πάλι κοντά της και άρχισα να την φιλάω με το ίδιο πάθος...
Εκείνη ξαπλώνοντας πάλι πάνω στον καναπέ πήρε το προφυλακτικό απο τα χέρια μου και το πέταξε πίσω της πριν τυλίξει τα χέρια της και πάλι γύρω απο τον λαιμό μου χωρίς να σταματάει το φιλί μας και σταμάτησα για λίγο κοιτώντας την στα μάτια με απορία...
«δεν το χρειαζόμαστε πια... είπε πριν έρθει και πάλι κοντά μου για να συνεχίσει το φιλί μας αλλά την πρόλαβα πριν κολλήσει τα χείλια της πάνω στα δικά μου και πριν την ρωτήσω συνέχισε απατώντας στην απορία που είδε μέσα στην ματιά μου... άρχισα παίρνω αντισύλληψη» είπε μόνο και βουτώντας με απαίτησε και πάλι το φιλί μου.
Την φίλαγα με όλο το πάθος που με είχε συνεπάρει και το κορμί της στα χέρια μου σπαρταρούσε και ζήταγε να λυτρωθεί... ένωσα τα κορμιά μας και αμέσως άρχισαν να παίρνουν φωτιά και να γίνονται ένα... ένιωθα την καρδιά της πάνω στο στήθος μου να καλπάζει τρελά και οι ανάσες της και οι αναστεναγμοί της με έστελναν στα ουράνια.
Την είχα τόσο ανάγκη, ήθελα και πάλι το πάθος της να με λυτρώσει και να νιώσω μέσα απο αυτό την συγχώρεση της... βυθιζόμουν μέσα στην απόλαυση και άφηνα το κορμί μου να εκφράσει όλην του την λαχτάρα γι αυτήν την σάρκα που έκαιγε όλη μου την ύπαρξη και η ανταπόκριση της ήταν τόσο άμεση που έκανε το κορμιά μας τόσο ταιριαστά...
Φίλαγα αχόρταγα το κορμί της και τα βογκητά της ξεπερνούσαν την μουσική που πλημμύριζε το δωμάτιο... ένιωθα να τρελαίνομαι, έχανα το μυαλό μου σε κάθε της άγγιγμα σε κάθε της αναπνοή και ήθελα σαν τρελός να απελευθερώσω την καρδιά μου, να απελευθερώσω όλην μου την ύπαρξη και να την κάνω να λυτρωθεί...
Έκανα την επαφή μου πιο βαθιά για να την νιώσω μέχρι τα βάθη της ύπαρξης της και νιώθοντας την καυτή της λάβα δεν άντεξα άλλο όλο το βάρος της καρδιάς μου και φτάνοντας στην κορύφωση μου όλο μου το κορμί άρχισε να τρέμει και με μια κραυγή άφησα τον πόθο μου για εκείνη να απελευθερωθεί μέσα στην καυτή της σάρκα...
Η Μπέλα είχε μπλέξει τα δάχτυλα της μέσα στα μαλλιά μου και τα χάιδευε απαλά προσπαθώντας και πάλι να βρει την αναπνοή της... άφησα το πρόσωπο μου να ακουμπήσει πάνω στην καρδιά της και ακούγοντας την άρχισα και πάλι να γυρίζω στους φυσιολογικούς μου ρυθμούς.
«σ’ αγαπάω» της είπα απαλά και με τα χέρια της με ανάγκασε να την κοιτάξω
«σ’ αγαπάω» μου είπε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο μου και γέρνοντας κοντά της άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια της και ξανά άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο στήθος της φυλακίζοντας την στην αγκαλιά μου.
«Μπέλα?» άρχισα δειλά
«μμμμ?»
«συγνώμη που σε κατηγόρησα άδικα» πήρε μια βαθιά αναπνοή
«πέρασε αυτό» είπε εκείνη για να με απενοχοποιήσει αλλά εγώ δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι
«άκουγα που έκανες εμετό και...» με ανάγκασε να την κοιτάξω και γέλασε κουνόντας το κεφάλι της απαλά
«Έντουαρτν ποτέ δεν πίνω τόσο πολύ ώστε να μου προκαλεί εμετό ή πρωινό πονοκέφαλο»
«δεν καταλαβαίνω»
«όταν πιέζομαι ή όταν ξενυχτάω νιώθω μια πίεση στα μυλίγκια και αυτό είναι που μου προκαλεί τον εμετό» την χάιδεψα απαλά στο πρόσωπο και την κοίταξα με αγωνία
«έχεις πάει στο γιατρό γι αυτό?»
«δεν είναι τίποτα... με καθησύχασε χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου... ο γιατρός μου είπε ότι είναι περισσότερο ψυχολογικό, όσο ήμουν ήρεμη με είδες να έχω πονοκέφαλο?»
«όχι» είπα και ξεφύσησα άτσαλα βγάζοντας απο μέσα μου όλην την αγωνία που ένιωσα και μου χαμογέλασε ζεστά
«έλα να πάμε κάτω... δεν κάνει να αφήνουμε τους φίλους σου να περιμένουν τόσο πολύ»
«θα έρθεις μαζί μου?» την ρώτησα με ενθουσιασμό και όλο της το πρόσωπο φωτίστικε
«γιατί λες να έκανα τόσο κόπο γι αυτήν την βραδιά»
«πως?»
«όλα τα ζευγάρια που χόρευαν σήμερα είναι θαμώνες στο μαγαζί και ο Μαηκ τους έπεισε να κάνουμε αυτήν την παράσταση και με την βοήθεια του Ντανιελ μετά το κλείσιμο του μαγαζιού τους κάναμε μαθήματα και αν πας κοντά στο τζάμι θα δεις ότι όλα τα ζευγάρια είναι μαζί και οι κοπέλες φοράνε ακόμα τις μάσκες τους» τελείωσε την φράση της ανασηκώνοντας τα φρύδια της παιχνιδιάρικα και γελώντας την ξαναπήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να την φιλάω με πάθος
«μμμ έτσι όπως το πας μάλλον θα βγάλουμε την νύχτα μας εδώ» είπε πάνω στα χείλια μου και έτριψε την μύτη της πάνω στην δική μου
«δεν θα έλεγα όχι» της είπα με πάθος και πήρε μια βαθιά αναπνοή
«άλλη φορά... είπε πιο αποφασιστικά... σήμερα θέλω να γνωρίσω την παρέα σου»
«καλά» είπα με παράπονο και έκανα μούτρα και γέλασε δυνατά
«έλα παραπονιάρικο μου εσύ» είπε και ανασηκώνοντας το σώμα της με ανάγκασε να σηκωθώ αλλά δεν την άφηνα απο την αγκαλιά μου
«καλά θα σηκωθώ αλλά με έναν όρο»
«τι όρο?»
«θα κοιμηθείς το βράδυ μαζί μου, το πρωί θα φτιάξεις καφέ και θα μείνεις όλο το Σαββατοκύριακο στην αγκαλιά μου»
«αυτός δεν είναι ένας όρος αλλά τρεις» με πείραξε γελώντας
«πάνε πακέτο» της αντιγύρισα και άρχισε να γελάει δυνατά τραντάζοντας τα κορμιά μας απο τα γέλια της και αμέσως το κορμί μου άρχισε να αντιδράει απο αυτήν την επαφή
«σύμφωνοι τότε» είπε μέσα απο τα γέλια της και άρχισα να την φιλάω και πάλι αχόρταγα
«εεε είπαμε να κατέβουμε κάτω» είπε ανάμεσα στα φιλιά μας
«δεν πειράζει να περιμένουν λίγο ακόμα» της απάντησα ξαπλώνοντας την πάλι πάνω στον καναπέ χωρίς να την αφήνω απο την αγκαλιά μου και με έναν αναστεναγμό τα παράτησε και παραδόθηκε στο πάθος μου με όλο της το είναι.
Όταν κατεβήκαμε στην παρέα μου ο Μάικ μας κοίταζε χαμογελαστός και του κούνησα το κεφάλι μου ευχαριστώντας τον σιωπηλά...
«παιδιά να σας γνωρίσω απο εδώ είναι η Νάταλι... είπα αφού είχαμε συνεννοηθεί με την Μπέλα να την συστήσω με αυτό το όνομα... Νάταλι απο εδώ ο Έμετ, η Ροζαλι, ο Τζασπερ και η Ζελτα» την σύστησα στους κολλητούς μου και στις κοπελιές τους και εκείνη έδινε το χέρι της και τους χαιρετούσε θερμά
«χαίρω πολύ» είπε με ένα χαμόγελο και όλος μου ο κόσμος φωτίστηκε
«θα κάτσεις παρέα μας?» την ρώτησε ο Έμετ χαμογελώντας μας
«αν το θέλετε» είπε με την ελαφρότητα μιας κοπέλας της ηλικίας της και τότε κατάλαβα περισσότερα για εκείνην...
Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να είναι παρέα με άτομα της ηλικίας της αλλά λόγο της θέση της και καθώς οι περισσότεροι θαμώνες ήταν απο το πανεπιστήμιο όπου δίδασκε εκείνη και πάντα υπήρχε ο φόβος κάποιος να το δει με στραβό μάτι εκείνη παρέμενε κλεισμένη στο καβούκι της παρατηρώντας τους απο μακριά.
«έλα» την παρότρυνα και την έβαλα να κάτσει μαζί μας και αμέσως ένιωσα την νευρικότητα της...
Ευτυχώς απο την τάξη της ήμασταν μόνο εγώ και ο Έμετ που ήδη ξέραμε πια πραγματικά είναι, τα άλλα παιδιά όμως φοιτούσαν στο ίδιο πανεπιστήμιο με μας αλλά δεν την γνωρίζανε οπότε η κουβέντα μπόρεσε να εξελιχθεί πιο ομαλά.
«την μάσκα δεν θα την βγάλεις?» την ρώτησε η Ρόζαλι λίγο ειρωνικά και τσιτώθηκα γιατί δεν μου άρεσε καθόλου το ύφος της...
Γενικότερα με την Ρόζαλι δεν τα πηγαίναμε και πολύ καλά... θα έλεγε κανείς ότι ήταν αμοιβαία τα αισθήματα... απο την μεριά της ποτέ δεν με είδε με καλό μάτι γιατί πάντα πίστευε ότι λόγο του χαρακτήρα μου και της περιπέτειες που είχα με της γυναίκες παράσερνα τον Έμετ... αν ήξερε όμως το πόσο λάθος ήταν θα άλλαζε πολύ περισσότερο τα μούτρα της και ίσως να έβλεπε καλύτερα ποιο ήταν πραγματικά το πρόβλημα της.
Ο Έμετ πάντα πίστευε ότι με εκείνην ένιωθε διαφορετικά αλλά όλο της το πείσμα και η ξινίλα που έβγαζε καμιά φορά απο την ζήλια της για εκείνον, έφερνε πολλές φορές το Έμετ στα όρια του και τον έκανε καμιά φορά να ξεφεύγει όσο ήμασταν μαζί... αλλά να τον παρασύρω εγώ??? Αυτό και αν ήταν για γέλια.
Απο την μεριά μου πάλι δεν μπορούσα να βλέπω τον Έμετ τόσο καταπιεσμένο απο τα πείσματα και την γκρίνια της αλλά πάλι ήταν δικιά του επιλογή οπότε και εγώ την ανεχόμουν.
«είναι μέσα στο ύφος της βραδιάς... της απάντησε αμέσως η Μπέλα χωρίς να τα χάσει αφού περίμενε ότι σίγουρα κάποιος θα της έκανε αυτήν την ερώτηση... και οι όροι για να πάρω μέρος σε αυτή την δουλειά ήταν να μην βγάλω την μάσκα για την υπόλοιπη βραδιά»
«δηλαδή είσαι χορεύτρια?»
«περιστασιακά για να βγάζω κανένα χαρτζιλίκι» της απάντησε με την ψυχραιμία που πάντα την χαρακτήριζε.
Αυτό που πάντα θαύμαζα πάνω στην Μπέλα ήταν ότι σπάνια έχανε την ψυχραιμία της και πάντα έδινε στον άλλο τις εξηγήσεις και την καθοδήγηση της με τεράστια υπομονή και ηρεμία στην φωνή της και αυτό βοήθησε πάρα πολύ όλη αυτήν την περίοδο ώστε να καλύψει τις καταστάσεις όσες φορές πήγαν να ξεφύγουν... όπως στην αρχή με τον Έμετ και όπως και την ημέρα που έφυγα απο το μάθημα ξαφνικά.
Εκείνη την ημέρα τα κουτσομπολιά στην τάξη λόγο της απότομης φυγής μου δεν είχαν λείψει αλλά ευτυχώς ο Έμετ το κάλυψε με πολύ διπλωματικό τρόπο... έστειλε μήνυμα στην Ρόζαλι και όταν του απάντησε φώναξε την Μπέλα και της είπε και καλά ψιθυριστά αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να το ακούσουν και οι άλλοι, ότι του έστειλα μήνυμα ενημερώνοντας τον πως οι δικοί μου με χρειαζόντουσαν επειγόντως γιατί κάτι τους συνέβη και έτσι τα κουτσομπολιά έληξαν εκεί.
Φυσικά για την υπόλοιπη βδομάδα όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα απάνω μου και όλοι παρατηρούσαν τις εκφράσεις και τις κινήσεις μου γιατί υποψιάζονταν ότι όλο αυτό ήταν φτιαχτό και ότι ο λόγος που έφυγα ήταν κάποιος άλλος που είχε σχέση με την Μπέλα.
Εντάξει χαζοί δεν είναι και σίγουρα όλοι είχαν καταλάβει ότι εγώ είμαι τσιμπημένος με την Μπέλα αλλά πριν απο αυτό το συμβάν κανείς δεν έδινε σημασία γιατί όπως είχε τονίσει και εκείνη απο την αρχή, δεν ήμουν ο μόνος που την κοίταζα παραπάνω απο όσο έπρεπε και έτσι κανείς δεν έδινε σημασία σε αυτό... όμως το γεγονός ότι έφυγα απο το μάθημα έτσι ξαφνικά ακριβώς πάνω στο φιλί που της έδωσε ο Ντανιέλ δεν πέρασε και τόσο απαρατήρητο και τότε άρχισαν με το μυαλό τους να κάνουν σενάρια και εκεί ήρθε για άλλη μια φορά η Μπέλα με την ηρεμία της και την ψυχραιμία της να μας σώσει τονίζοντας μπροστά σε όλην την τάξη το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί και καλά με τους δικούς μου και έτσι όλοι ξανάκουμπώθηκαν και άρχισαν πάλι να με αγνοούν όπως και πριν.
«σπουδάζεις?» την ρώτησε η Ζελτα και εκείνη της χαμογέλασε θερμά
«ναι αλλά απο το σπίτι» είπε σοβαρά
«δεν καταλαβαίνω» συνέχισε η Ζελτα και της χαμογέλασε
«σπουδάζω στο ανοικτό πανεπιστήμιο και έτσι έχω περισσότερο χρόνο» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους της και αυτό δεν ήταν ψέματα...
Η αγάπη της για την γνώση καθώς και ο τρόπος που ρούφαγε κάθε βιβλίο και κάθε τι που μπορούσε να της προσφέρει περισσότερα πράγματα ώστε να την κάνουν καλύτερη σε αυτό που αγαπούσε, την έκανε να είναι σε διαρκή εκπαίδευση με όποιο τρόπο μπορούσε μέσα απο το σπίτι ώστε να μην φεύγει πολύ απο αυτό αφήνοντας με μόνο μου πίσω.
«τι σπουδάζεις?» την ρώτησε με περισσότερο ενδιαφέρον η Ζελτα και τότε η γλώσσα της λύθηκε και άρχισε να μιλάνε λες και γνωρίζονταν χρόνια και ένιωσα όλην την ελαφρότητα και την ηρεμία της να ζεσταίνει το κορμί της και να συμμετέχει σε μια ανάλαφρη κουβέντα που δεν περιελάμβανε ούτε μαθήματα αλλά ούτε και καθηγητές.
Την έβλεπα να απολαμβάνει όλην αυτήν την ατμόσφαιρα και ένιωθα τόσο όμορφα... την στιγμή που ήρθε το γκαρσόνι να μας πάρει παραγγελία γύρισα και την κοίταξα και εκείνη χωρίς να με κοιτάει ζήτησε ένα ουίσκι... δεν είπα τίποτα αλλά μέσα μου η ανησυχία μου δεν μπορούσε να μην έρθει να τρυπώσει στην καρδιά μου... όμως εκείνη το είχε μπροστά της περισσότερο για να το έχει παρά για να το πίνει και αυτό με έκανε να νιώσω τόσο υπερήφανος για εκείνη.
Όλο το βράδυ χορεύαμε και περνάγαμε μια ανέμελη βραδιά σαν να ήταν το πιο φυσικό για μας και το να βλέπω την Μπέλα τόσο απελευθερωμένη και ξένοιαστη με έκανε να νιώθω τόσο υπέροχα που ρουφούσα όλην την βραδιά μέχρι το μεδούλι της.
Μέσα απο αυτήν την βραδιά την γνώρισα όσο δεν την είχα γνωρίσει όσο ζούσαμε μαζί και πραγματικά είχα μείνει εκστασιασμένος με όλες αυτές τις πληροφορίες που έμαθα μέσα σε μια βραδιά για εκείνην... πόσο λάθος τελικά ήμουν... την είχα μπροστά μου, δίπλα μου κάθε στιγμή και κάθε λεπτό και ποτέ δεν έκατσα πραγματικά να μάθω κάποια πράγματα για εκείνη.
Πολλές φορές όσα θεωρούμε δεδομένα τελικά μας κάνουν να αναπαυόμαστε και να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα που θα πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας... να κοιτάμε σε βάθος αυτόν που έχουμε δίπλα μας και πάντα να ενδιαφερόμαστε και για τα δικά του θέλω και ενδιαφέροντα βάζοντας τον στην ζωή μας πάνω απο μας ξεχνώντας για λίγο το εγώ μας.
*_*_*_*_*
Οι μήνες που πέρασαν μου άλλαξαν όλην μου την ιδιοσυγκρασία, με κάνανε πιο ώριμο και πιο συνεπή σε όλες μου τις πράξεις και τις αποφάσεις που άρχιζα πλέον να παίρνω για την ίδια μου την ζωή... η ευτυχία μου δίπλα στην Μπέλα ξεχείλιζε με κάθε τρόπο που μέχρι και οι ίδιοι μου οι γονείς άρχισαν να βλέπουν τις διαφορές επάνω μου και ήθελαν με κάθε τρόπο να γνωρίσουν τον άγγελο που ήρθε και άγγιξε την ψυχή μου και την έκανε καλύτερη.
Η Μπέλα δεν ήταν θετική σε αυτό γιατί θα έπρεπε να τους πούμε για το πια πραγματικά είναι και την φόβιζε πάρα πολύ η αντίδραση τους πάνω σε αυτό και δεν είχε άδικο... όσο και προχωρημένοι να είναι οι δικοί μου σίγουρα η ανακοίνωση ότι η Μπέλα είναι καθηγήτρια μου άσχετα με την ηλικία της δεν νομίζω ότι απο πρώτης άποψης θα ήταν και το καλύτερο για εκείνους και έτσι ποτέ δεν την πίεσα γι αυτό.
Το πρώτο εξάμηνο είχε φτάσει στο τέλος του και η εξεταστική ήταν πολύ ζόρικη και για τους δύο μας αλλά με τον εκπληκτικό τρόπο της Μπέλας να μου περνάει ότι με δυσκόλευε μέσα απο τα βιβλία τα όσα έπρεπε να μάθω με διαφορετικούς τρόπους και πράξεις με έκανε να ξεπερνάω το περισσότερο άγχος πιο ομαλά... ήταν γεννημένη καθηγήτρια αυτό της το αναγνωρίζα... κάθε της διδασκαλία είτε είχε σχέση με το αντικείμενο της είτε όχι ήταν εκπληκτική και δεν υπήρχε περίπτωση να μην σου περάσει αυτό που εκείνη ήξερε με τέτοιον τρόπο ώστε όχι μόνο να το θυμάσαι απλά για να το γράψεις αλλά να το θυμάσαι για μια ζωή.
Εκείνη απο την άλλη είχε πιεστεί υπερβολικά και παρόλο που προσπαθούσε να το κρύψει με κάθε τρόπο μπροστά μου κάτι μου έλεγε ότι ο μεγαλύτερος λόγος που πιεζόταν αφορούσε εμένα... οι πρωινοί της εμετοί και οι πονοκέφαλοι της είχαν αρχίσει να γίνονται μόνιμοι και αυτό μέσα σε όλα τα άλλα άρχισε να με αγχώνει περισσότερο αλλά εκείνη πάντα προσπαθούσε με καθησυχάσει ρίχνοντας την ευθύνη στην εξεταστική και την έκθεση που ετοίμαζε για τον επόμενο μήνα που θα γινόταν στο Παρίσι αλλά εμένα δεν με ξεγέλαγε τόσο εύκολα.
Ένα απόγευμα εκεί που προσπαθούσε να μου εξηγήσει το μάθημα που διάβαζα ένιωσα τόσο πιεσμένος απο την επιμονή της που ξέσπασα και άρχισα να την πειράζω...
«αμάν βρε Μπέλα έλεος πια... ξεκίνησα να της λέω χαμογελαστά και με κοίταξε με απορία στα μάτια... ώρες ώρες νιώθω σαν παιδί του δημοτικού που το διαβάζει η μαμά του... η αντίδραση της ήταν αναμενόμενη αλλά εγώ συνέχισα το πείραγμα μου για να την κάνω να καταλάβει ότι δεν το εννοώ... στο τέλος θα κάνουμε έρωτα και εγώ θα σου απαγγέλνω το κείμενο απο την ιστορία της τέχνης» τελείωσα την φράση μου και παίρνοντας την στην αγκαλιά μου την ζουζουνεψα για να γελάσει αλλά εκείνη αντί γι αυτό άφησε έναν αναστεναγμό και αφού έκρυψε το πρόσωπο της στην αγκαλιά μου, μου ζήτησε συγνώμη και πάγωσα
Σίγουρα κάτι την είχε αγχώσει που είχε σχέση με μένα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί το είχε πάρει τόσο προσωπικά και κατέβαλε το εαυτό της τόσο πολύ μέχρι που ήρθε η μέρα που την είδα πιο πιεσμένη απο ποτέ και τότε δεν άντεξα άλλο και την ανάγκασα να μου πει.
Διάβαζα για πολλοστή φορά ιστορία της τέχνης που ήταν το μάθημα που θα έδινα την επόμενη μέρα και να ηρεμήσω πια απο αυτό που είχε αρχίσει να μου γίνετε βραχνάς... εγώ καθόμουν στο σαλόνι με το βιβλίο στο χέρι και εκείνη είχε κάτσει σε ένα σκαμπό πάνω στον πάγκο της κουζίνας και με μανία κοίταζε ξανά και ξανά τα χαρτιά της κρατώντας σημειώσεις... είχαμε συμφωνήσει να μην επεμβαίνω στα πράγματα της δουλειάς της και πάντα σεβόμουν τον χώρο της όταν μελετούσε και έκανε όσα χρειαζόταν για εκείνην χωρίς να την ενοχλώ.
Εκεί που διάβαζα άκουσα τον αναστεναγμό που της ξέφυγε και ρίχνοντάς της μια γρήγορη ματιά χωρίς να με καταλάβει την έπιασα να τρίβει τους κροτάφους της και δεν άντεξα άλλο να την αφήσω έτσι να υποφέρει χωρίς να κάνω κάτι για να την ξελαφρώσω... δεν ήξερα αν μπορούσα να την βοηθήσω σε αυτό που έκανε αλλά έπρεπε να κάνω κάτι για εκείνην όπως έκανε για μένα τόσες φορές.
Την πλησίασα και μόλις το πήρε είδηση έκλεισε γρήγορα το μπλοκ που σημείωνε και μάζεψε τα χαρτιά της για να μην προλάβω να δω τίποτα και αυτό μου δημιούργησε περισσότερες υποψίες...
«τι σου συμβαίνει?» την ρώτησα απαλά την στιγμή που τύλιξα τα χέρια μου γύρω απο το κορμί της και άφησα το σαγόνι μου να ακουμπήσει απαλά πάνω στον ώμο της
«δεν είναι τίποτα καρδιά μου απλά κάτι δεν μου βγαίνει αυτό είναι όλο» απάντησε εκείνη ήρεμα όπως πάντα και την χάιδεψα τρυφερά στα μπράτσα της.
«μπορώ να σε βοηθήσω εγώ?» προσπάθησα αλλά η άρνηση της δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση
«Έντουαρντ μακάρι να μπορούσες αλλά ξέρεις ότι δεν γίνεται» μου αρνήθηκε όσο πιο ήρεμα μπορούσε για να μην με πληγώσει και με έκανε να νιώσω πιο άσχημα...
Την γύρισα προς το μέρος μου και την ανάγκασα να με κοιτάξει στα μάτια...
«έχει σχέση με μένα έτσι δεν είναι?... προσπάθησε να το αρνηθεί αλλά την διέκοψα πριν μιλήσει... όλη αυτή η πίεση για να βγάλω μεγαλύτερους βαθμούς και τα λοιπά έχουν σχέση με αυτό που σε κάνει τόσες μέρες να ανησυχείς και να αγχώνεσαι έτσι δεν είναι?» την ρώτησα κοιτώντας την βαθιά στα μάτια και δεν μπόρεσε άλλο να μου κρυφτεί και ο αναστεναγμός της μαζί με την ματιά της που κοίταξε πέρα απο μένα μου το επιβεβαίωσε
«δεν νομίζω ότι θα καταφέρεις να πάρεις την υποτροφία» είπε με πόνο στην φωνή της και την πήρα στην αγκαλιά μου
«και γι αυτό μου σκας βρε χαζούλη μου και χαλάς την ζαχαρένια σου τόσο καιρό?» της είπα ανάλαφρα και ταράχτηκε
«θες να μου πεις ότι δεν σε πειράζει καθόλου?» με ρώτησε σοκαρισμένη και με ανάγκασε να την κοιτάξω στα μάτια
«εντάξει δεν πετάω απο την χαρά μου και σίγουρα τώρα θα πρέπει να ζοριστώ περισσότερο αλλά μπροστά στην υγεία σου δεν με νοιάζει ούτε η υποτροφία άλλα ούτε και τίποτα άλλο... της είπα σοβαρά και τα έχασε για μια στιγμή... δεν μπορώ να σε βλέπω να βασανίζεσαι καρδιά μου» τελείωσα την φράση μου και ηρέμησε η ματιά της
«τι εννοείς ότι θα ζοριστείς περισσότερο?» με ρώτησε με απορία
«οι γονείς μου, μου είχαν ξεκαθαρίσει απο την αρχή ότι μπορούν να με καλύψουν μόνο για το πρώτο εξάμηνο στην σχολή... είπα ανάλαφρα σαν να έλεγα τον καιρό και εκείνη σοκαρίστηκε περισσότερο... και για να συνεχίσω την σχολή θα πρέπει να πιάσω καμιά δουλειά γιατί αλλιώς δεν με βλέπω καλά» της τελείωσα την φράση μου χαμογελώντας ανάλαφρα γιατί πραγματικά δεν ένιωθα άσχημα γι αυτό, ούτε ο πρώτος θα ήμουν ούτε ο τελευταίος και όσο είχα την ψυχολογική στήριξη της Μπέλας δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο ήξερα ότι ήμουν δυνατός για να καταφέρω τα πάντα
«γιατί δεν μου το είπες αυτό ποτέ?» με ρώτησε αγχωμένη
«δεν έχει και τόση σημασία... είπα ανασηκώνοντας τους ώμους... άλλωστε ήξερες απο την αρχή ότι αν μπορούσα να πάρω την υποτροφία θα ήταν μόνο με την αξία μου, απλά δεν τα κατάφερα δεν τρέχει τίποτα, θα προσπαθήσω πιο σκληρά την επόμενη φορά και ελπίζω να τα καταφέρω»
«πως θα τα καταφέρεις Έντουαρντ με τόσο διάβασμα και ταυτόχρονα να δουλεύεις?»
«ούτε ο πρώτος είμαι ούτε ο τελευταίος» έβλεπα στην ματιά της την ανησυχία και τις σκέψεις που πέρναγαν απο το μυαλό της και ήξερα πολύ καλά πια θα ήταν η συνέχεια αλλά δεν θα της το επέτρεπα ποτέ αυτό
«αν...» ξεκίνησε και αμέσως της έκοψα την φράση της πριν συνεχίσει
«άκουσε με, ήξερες απο την αρχή ότι θέλω,ότι αποκτώ να το κάνω με την αξία μου και όχι εις βάρος των άλλων... το ότι μένω εδώ μαζί σου για μένα είναι μεγάλη υποχώρηση αλλά το κάνω γιατί ξέρω ότι είναι ο μόνος τρόπος για να είμαστε μαζί... αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μου είναι ευχάριστο απο την στιγμή που δεν με αφήνεις να συνεισφέρω και εγώ και το ξέρεις πάρα πολύ καλά πόσο μου την δίνει που ποτέ δεν με αφήνεις να συμμετέχω και εγώ στα οικονομικά του σπιτιού αλλά το καταπίνω γιατί δεν μου αρέσει να τσακωνόμαστε... όμως ως εκεί... δεν θα επιτρέψω ποτέ να με συντηρείς οικονομικά μόνο και μόνο γιατί έτυχε να έχεις την ευχερια να το κάνεις... εντάξει?»
«μα Έντουαρτ πως θα τα βγάλεις πέρα?» με ρώτησε παραπονιάρικα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου
«πιστεύεις ότι ο Μάικ θα χρειαστεί βοηθό άμεσα?... την πείραξα και την ένιωσα να σφίγγετε απάνω μου περισσότερο... καρδιά μου μην κάνεις έτσι σε παρακαλώ, δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου» της είπα ήρεμα και της χάιδεψα την πλάτη της παρηγορητικά
«έχεις αλλάξει τόσο πολύ» είπε εκείνη με υπερηφάνεια στην φωνή της
«δεν έχεις ακούσει αυτό που λένε?»
«ποιο?»
«με όποιον δάσκαλο καθίσεις?»
«τέτοια γράμματα θα μάθεις» τελείωσε την φράση μου και γελάσαμε μαζί...
