Για πρώτη φορά μετά απο τόσο καιρό είχα επιτέλους την Μπέλα, ήρεμη και γαλήνια να κοιμάται μέσα στην αγκαλιά μου χωρίς να την βασανίζουν άσχημα όνειρα... η ανάσα της έβγαινε ρυθμική και το άρωμα της με τύλιγε με τέτοιο τρόπο που έδινε και πάλι ζωή και ένιωθα γαλήνη να πλημμυρίζει την καρδιά μου και όλο μου το είναι.
Την κράταγα σφιχτά επάνω στο στήθος μου και δεν ήθελα να τελειώσει όλη αυτή η μαγεία, δεν ήθελα να την αφήσω ποτέ απο αυτήν την αγκαλιά, όμως ήξερα ότι όσο και να το θέλαμε και οι δύο αργά ή γρήγορα όλο αυτό κάποτε θα τελείωνε... πόσο με πόναγε όλη αυτή η γνώση, πόσο ήθελα να ουρλιάξω... όμως έπρεπε να κρατηθώ για εκείνην δυνατός, έπρεπε να βρω οποιοδήποτε τρόπο να την προστατέψω και να την κρατήσω για πάντα κοντά μου.
Δεν θα τα παράταγα ποτέ, αν ήταν δυνατόν θα έδινα και την ίδια μου την ψυχή προκειμένου εκείνη να μείνει ζωντανή... ήξερα ότι αν φύγω εγώ εκείνη θα με είχε για πάντα μαζί της φυλακισμένο μέσα στο ίδιο της το κορμί και αυτό ήταν το μόνο που ήθελα, όμως αν έφευγε εκείνη πως θα άντεχα να είμαι μακριά της...
Ήξερα ότι άκουγε κάθε μου σκέψη, ένιωθε κάθε ανάσα και συναίσθημα που ζούσα και την ζήλευα τόσο γι αυτό, όμως απολαμβάνοντας όλη της την αγάπη μέσα απο τα λόγια της, μέσα απο τις πράξεις της με έκανε τον πιο ευτυχισμένο πλάσμα σε όλη τον πλανήτη...
Άφησα το πρόσωπο μου να ακουμπήσει για άλλη μια φορά πάνω στον λαιμό της και άρχισα αχόρταγα να αναπνέω το άρωμα της για να μου ζεστάνει την καρδιά και ένας αναστεναγμός βγήκε απο μέσα μου και έσπασε την απόλυτη σιωπή... η Μπέλα γουργούρισε ναζιάρικα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια της που έκανε την καρδιά μου να φτερουγίσει απο ευτυχία...
«είσαι όλη μου η ζωή... μόνο εσύ... και θέλω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να είσαι μέσα στην αγκαλιά μου, να σε νιώθω και να πλημμυρίζεις όλες μου τις αισθήσεις με την αναπνοή σου» της ψιθύρισα και ένα δάκρυ κύλησε στα μαγούλα της.
Έγειρα κοντά της για να το γευτώ και με έπιασε το παράπονο που δεν μπορούσα και εγώ να δακρύσω για να μπορέσω να βγάλω όλον τον χείμαρρο που έπνιγε το στήθος μου και το έκανε να πονά τόσο πολύ...
«θέλω να σε κάνω δική μου για πάντα... θα με παντρευτείς?» της ψιθύρισα και η καρδιά της έχασε έναν χτύπο και μετά άρχισε να καλπάζει σαν τρελή αλλά εκείνη δεν κουνήθηκε.
«Έντουαρντ» είπε μέσα απο τα όνειρα της διστακτικά και πάγωσε η ανάσα μου όμως δεν τα παράτησα
«bloody swan η καρδιά μου, το σώμα μου και η ψυχή μου σου ανήκουν... είσαι η μοναδική αγάπη της ζωής μου και θέλω να σφραγίσω αυτούς τους όρκους για πάντα μέσα στην καρδιά σου, για να τους έχεις για πάντα κοντά σου... θα μου κάνεις την εξαιρετική τιμή να με παντρευτείς?»
«Έντουαρντ... ψιθύρισε για άλλη μια φορά μέσα απο τα όνειρα της και άλλο ένα δάκρυ κύλισε στα ζεστά της μάγουλα... ναι» τελείωσε την πρόταση της και ένιωσα όλο μου το κορμί να συγκλονίζετε...
«σ’ αγαπώ... σ’ αγαπώ... σ’ αγαπώ» της ψιθύριζα στο αυτί της και την φίλαγα στον λαιμό της όσο πιο απαλά μπορούσα προσέχοντας να μην την ξυπνήσω αλλά το πάθος μου για εκείνην την ξύπνησε και τυλίγοντας γύρω απο τον λαιμό μου τα χέρια της άρχισε να με φιλάει με όλη της την ψυχή κάνοντας με να τρελαίνομαι και αρπάζοντας την στην αγκαλιά μου άρχισα να την παρασέρνω σε έναν έρωτα που όμοιο του δεν είχαμε ζήσει ποτέ ξανά...
Την κράταγα σφιχτά επάνω στο στήθος μου και δεν ήθελα να τελειώσει όλη αυτή η μαγεία, δεν ήθελα να την αφήσω ποτέ απο αυτήν την αγκαλιά, όμως ήξερα ότι όσο και να το θέλαμε και οι δύο αργά ή γρήγορα όλο αυτό κάποτε θα τελείωνε... πόσο με πόναγε όλη αυτή η γνώση, πόσο ήθελα να ουρλιάξω... όμως έπρεπε να κρατηθώ για εκείνην δυνατός, έπρεπε να βρω οποιοδήποτε τρόπο να την προστατέψω και να την κρατήσω για πάντα κοντά μου.
Δεν θα τα παράταγα ποτέ, αν ήταν δυνατόν θα έδινα και την ίδια μου την ψυχή προκειμένου εκείνη να μείνει ζωντανή... ήξερα ότι αν φύγω εγώ εκείνη θα με είχε για πάντα μαζί της φυλακισμένο μέσα στο ίδιο της το κορμί και αυτό ήταν το μόνο που ήθελα, όμως αν έφευγε εκείνη πως θα άντεχα να είμαι μακριά της...
Ήξερα ότι άκουγε κάθε μου σκέψη, ένιωθε κάθε ανάσα και συναίσθημα που ζούσα και την ζήλευα τόσο γι αυτό, όμως απολαμβάνοντας όλη της την αγάπη μέσα απο τα λόγια της, μέσα απο τις πράξεις της με έκανε τον πιο ευτυχισμένο πλάσμα σε όλη τον πλανήτη...
Άφησα το πρόσωπο μου να ακουμπήσει για άλλη μια φορά πάνω στον λαιμό της και άρχισα αχόρταγα να αναπνέω το άρωμα της για να μου ζεστάνει την καρδιά και ένας αναστεναγμός βγήκε απο μέσα μου και έσπασε την απόλυτη σιωπή... η Μπέλα γουργούρισε ναζιάρικα και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια της που έκανε την καρδιά μου να φτερουγίσει απο ευτυχία...
«είσαι όλη μου η ζωή... μόνο εσύ... και θέλω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να είσαι μέσα στην αγκαλιά μου, να σε νιώθω και να πλημμυρίζεις όλες μου τις αισθήσεις με την αναπνοή σου» της ψιθύρισα και ένα δάκρυ κύλησε στα μαγούλα της.
Έγειρα κοντά της για να το γευτώ και με έπιασε το παράπονο που δεν μπορούσα και εγώ να δακρύσω για να μπορέσω να βγάλω όλον τον χείμαρρο που έπνιγε το στήθος μου και το έκανε να πονά τόσο πολύ...
«θέλω να σε κάνω δική μου για πάντα... θα με παντρευτείς?» της ψιθύρισα και η καρδιά της έχασε έναν χτύπο και μετά άρχισε να καλπάζει σαν τρελή αλλά εκείνη δεν κουνήθηκε.
«Έντουαρντ» είπε μέσα απο τα όνειρα της διστακτικά και πάγωσε η ανάσα μου όμως δεν τα παράτησα
«bloody swan η καρδιά μου, το σώμα μου και η ψυχή μου σου ανήκουν... είσαι η μοναδική αγάπη της ζωής μου και θέλω να σφραγίσω αυτούς τους όρκους για πάντα μέσα στην καρδιά σου, για να τους έχεις για πάντα κοντά σου... θα μου κάνεις την εξαιρετική τιμή να με παντρευτείς?»
«Έντουαρντ... ψιθύρισε για άλλη μια φορά μέσα απο τα όνειρα της και άλλο ένα δάκρυ κύλισε στα ζεστά της μάγουλα... ναι» τελείωσε την πρόταση της και ένιωσα όλο μου το κορμί να συγκλονίζετε...
«σ’ αγαπώ... σ’ αγαπώ... σ’ αγαπώ» της ψιθύριζα στο αυτί της και την φίλαγα στον λαιμό της όσο πιο απαλά μπορούσα προσέχοντας να μην την ξυπνήσω αλλά το πάθος μου για εκείνην την ξύπνησε και τυλίγοντας γύρω απο τον λαιμό μου τα χέρια της άρχισε να με φιλάει με όλη της την ψυχή κάνοντας με να τρελαίνομαι και αρπάζοντας την στην αγκαλιά μου άρχισα να την παρασέρνω σε έναν έρωτα που όμοιο του δεν είχαμε ζήσει ποτέ ξανά...
*_*_*_*_*_*
«τι ώρα θα κάνουμε εξάσκηση?» με ρώτησε η Μπέλα και την κοίταξα με απορία
«κάνουμε??»
«τι νομίζατε ότι θα με αφήσετε απ’έξω?»είπε ναζιάρικα και μου έτριψε την μύτη της στην δική μου
«απο την στιγμή που δεν θα συμμετέχεις ποιος ο λόγος να εξασκηθείς?» είπα αρχίζοντας να με τρώει η αγωνία ότι ίσως τελικά είχε κάτι στο μυαλό της για να με ξεγελάσει και τελικά να πάρει μέρος και εκείνη... ακούγοντας όμως τις σκέψεις μου.
«Έντουαρντ χαλάρωσε σε παρακαλώ, δεν ετοιμάζω τίποτα αλλά δεν βρίσκω τον λόγο γιατί εγώ να μην εκπαιδευτώ ώστε να ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου και χωρίς την ασπίδα και απο την άλλη πρέπει να βοηθήσω και τους λύκους και χωρίς την εξάσκηση δεν θα είναι το ίδιο»
«μου το υπόσχεσαι ότι είναι μόνο αυτός ο λόγος?»
«σου το ορκίζομαι» είπε σοβαρά και σφράγιζε τον όρκο της με ένα φιλί...
«εεεε πιτσουνάκια μου γυρίσαμε» ακούσαμε την σκέψη της Άλις και γελάσαμε ταυτόχρονα
«έλα να ντυθούμε γιατί δεν θέλουν πολύ για να αρχίσουν το δούλεμα» μου είπε και ένιωσα στην φωνή της να είναι το ίδιο απρόθυμη με μένα και την σταμάτησα...
«Μπέλα?»
«τι είναι καρδιά μου» με ρώτησε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια χαϊδεύοντας το μάγουλο μου για να με καθησυχάσει ξέροντας ήδη την ανησυχία μου αλλά εγώ δεν μπορούσα να μην της το πω
«δεν ξέρω αλλά νιώθω ότι για κάποιον λόγο ο χρόνος μας τελειώνει και νιώθω....»
«σσσς.... είπε σφραγίζοντας τα χείλια μου με το χέρι της ενώ ταυτόχρονα ξανά έκατσε στο κρεβάτι αντικριστά μου και με έκλεισε στην αγκαλιά της... όλα θα πάνε καλά»
«πως είσαι τόσο σίγουρη?»
«δεν είμαι αλλά το νιώθω... και όσο είσαι εσύ κοντά μου δεν με φοβίζει τίποτα»
«απο την ημέρα που μιλήσαμε με τον Εφραίμ έχω γίνει άνω κάτω. Δεν μπορώ να βγάλω τα λόγια εκείνης της γυναίκας απο το μυαλό μου»
«της μητέρας μου?» με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια
«ναι... σε συνδυασμό με εσένα που προσπαθούσες να την πείσεις να μην μιλήσει.... Μπέλα γιατί πάντα νιώθω ότι κάτι μου κρύβεις???»
«σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν έχουν υποθεί ακόμα αλλά μόνο γιατί ο χρόνος δεν με άφησε να σου τα εκμυστηρευτώ αλλά όλα αυτά θα τα ανακαλύψουμε μαζί σιγά σιγά... δεν έχεις λόγο να ανησυχείς για κάτι περισσότερο»
«είσαι σίγουρη???»
«τι είναι αυτό ακριβώς που σε κάνει ανήσυχο?»
«δεν ξέρω... απλά ώρες ώρες νιώθω να πνίγομαι» με κοίταξε βαθιά στα μάτια παραμερίζοντας τις τούφες απο τα μαλλιά μου που είχαν πέσει στο πρόσωπο μου διαλέγοντας ταυτόχρονα τις κατάλληλες λέξεις για να με καθησυχάσει
«ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ξέρεις το μέλλον σου ιδίως όταν αυτό δεν έχει αίσιο τέλος, όμως αν το αφήσουμε να μας επηρεάσει τόσο πολύ θα χάσουμε και το παρόν... κούνησα το κεφάλι μου ηττημένος... ξέρεις πόσο σ’ αγαπώ» την έσφιξα στην αγκαλιά μου και άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες αφήνοντας το γλυκό της άρωμα να με τυλίξει.
Κάθε φορά που μύριζα αυτό το άρωμα, για τον λαιμό μου ήταν μια πύρινη λάβα που με έκαιγε κάνοντας το κορμί μου να ουρλιάζει απο τον πόνο αλλά δεν θα το άλλαζα με τίποτα... γιατί κάθε φορά που νιώθω αυτόν τον πόνο ξέρω πως εκείνη είναι ζωντανή και είναι πραγματικά κοντά μου...
«έλα πάμε κάτω... οι άλλοι θα μας περιμένουν»
«έτσι θα κατέβεις?» την πείραξα και άρχισε να γελάει
«είμαι σίγουρη ότι έχει φροντίσει και γι αυτό η Άλις»
«και εγώ»
«πάντως αν και δεν προλάβαμε να δούμε πολλά... είπε κλείνοντας το μάτι... έκανε καταπληκτική δουλειά με το δωμάτιο σου»
«πράγματι οι δύο τους κάνουν θαύματα»
«οι δυο του?»
«το έφτιαξε μαζί με την Έσμε»
«μην ξεχάσεις να τις ευχαριστήσεις»
«δεν θα υπήρχε τέτοια περίπτωση» είπα σοβαρά και αφού της έδωσα άλλο ένα βαθύ φιλί σηκωθήκαμε για να ετοιμαστούμε για να πάμε να κάνουμε παρέα στους δικούς μου.
Μετά απο λίγο.....
«δεν κατέβηκες ακόμα??» με ρώτησε περίεργα την στιγμή που μπήκε στο δωμάτιο
«όχι σε περίμενα... έλα λίγο εδώ... της είπα απλώνοντας το χέρι μου για να έρθει κοντά μου... ξέρω ότι θα νιώσεις άβολα με αυτό που θέλω να σου πω...»
«ήδη νιώθω πολύ άβολα» είπε προλαβαίνοντας με και πήγε να σηκωθεί νευριασμένα αλλά εγώ την σταμάτησα και την έκλεισα στην αγκαλιά μου... τελικά όντως είναι πολύ άβολο να ξέρει κάποιος την σκέψη σου πριν καν την εκφράσεις... τώρα το καταλαβαίνω πολύ καλύτερα... σκέφτηκα και χαμογέλασε
«όπως και να έχει εγώ θέλω να σου πω τι σκέφτομαι, σε παρακαλώ»
«εντάξει αλλά σου το λέω απο τώρα ότι δεν θα αλλάξει τίποτα»
«ξέρω ότι χάλασες όλες σου τις οικονομίες για να έρθεις να με βρεις στην Ιταλία... ξεκίνησα αγνοώντας το σχόλιο της... και έτσι όπως πάνε τα πράγματα δεν θα καταφέρεις να βγάλεις καλού βαθμούς ώστε να σε βοηθήσουν να προχωρήσεις σε ένα καλό πανεπιστήμιο... όμως αν με αφήσεις να σε βοηθήσω θα μπορέσεις να μπεις κάπου χωρίς να χρειάζεται να περιμένεις να τελειώσεις την επόμενη χρονιά... απο τον επόμενο εξάμηνο μπορούμε μαζί να γραφτούμε κάπου και να κάνουμε μια νέα αρχή μακριά απο όλα αυτά και να είμαστε μαζί...»
«μπορούμε να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή» είπε για να ξεφύγει αλλά δεν την άφησα
«επίσης τώρα που θα γίνεις γυναίκα μου... την κοίταξα στα μάτια και μου χαμογέλασε... ελπίζω να μην ξέχασες ότι ήδη έχεις δεχτεί μόνο και μόνο γιατί κοιμόσουν»
«όχι δεν το ξέχασα αλλά μπορώ να σε παρακαλέσω κάτι σχετικά με αυτό?»
«ότι θες»
«μπορεί να γίνει χωρίς πολλές πολλές φαμφάρες?... είπε παρακλητικά... ξέρεις ότι δεν τα πάω καλά με όλα αυτά»
«αυτό το αφήνω απάνω σου... εμένα δεν με νοιάζει το πως θα γίνει, αρκεί να με παντρευτείς» της είπα ειλικρινά και χαμογέλασε
«εντάξει»
«και μιας και θίξαμε αυτό το θέμα θέλω να πάρεις αυτό» τις είπα και της έδωσα το κουτάκι που είχα δίπλα μου όλη αυτήν την ώρα... ήταν της μητέρας μου το κράταγα σαν φυλαχτό για να το δώσω στην μοναδική γυναίκα που θα άγγιζε ποτέ την καρδιά μου... και τώρα που το βλέπω στα χέρια της δεν μπορούσα να μην συγκινηθώ...
Το άνοιξε δειλά και βλέποντας το μου χαμογέλασε
«είναι τόσο όμορφο...» είπε με θαυμασμό
«είσαι λίγο παλιομοδίτικο σαν και εμένα... είπα και γέλασε δυνατά... αλλά είναι το μόνο συναισθηματικό κομμάτι που με κρατάει απο την ανθρώπινη μου ζωή και θέλω να το έχεις μόνο εσύ» ένα δάκρυ κύλησε στα μαγουλά της και χάιδεψε απαλά το πρόσωπο μου
«σε ευχαριστώ... είπε φιλώντας με τρυφερά... αλλά καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να το φοράω προς το παρόν» είπε και με κοίταξε με πόνο στα μάτια
«μόλις τελειώσουν όμως όλα αυτά»
«σου υπόσχομαι ότι δεν θα το ξαναβγάλω ποτέ απο πάνω μου» είπε σοβαρά και ένευσα
«μπορώ να σου το φορέσω τουλάχιστον τώρα?» την παρακάλεσα και μου έτεινε το κουτάκι... πήρα το δαχτυλίδι στα χέρια μου και της το πέρασα στο μεσαίο της δάχτυλο και εκείνη το έφερε μπροστά και το κοίταξε καλύτερα χαμογελώντας μου ζεστά και έγω δεν χόρταινα να την κοιτάω
«σου αρέσει απάνω μου έτσι δεν είναι?» με ρώτησε πειράζοντας με και εγώ την άρπαξα και άρχισα να την φιλάω αχόρταγα και μόλις με απομάκρυνε απαλά για να πάρει μια ανάσα...
«δεν έχεις ιδέα πόσο...»
«οοο πίστεψε με έχω» είπε και γελάσαμε μαζί και μου έδωσε άλλο ένα πεταχτό φιλί βγάζοντας το δαχτυλίδι για να το φυλάξουμε μέχρι να έρθει η ώρα που θα το έβαζε μόνιμα ξανά στην θέση που άνηκε
«πάμε τώρα γιατί θέλω να μιλήσω και στον Τζάσπερ»
«στον Τζάσπερ γιατί?» την ρώτησα με αγωνία
«θέλω να κανονίσουμε κάποιες λεπτομέρειες τίποτα το ανησυχητικό» είπε και μου έκλεισε το μάτι.
«ένα λεπτό δεν τελείωσα πριν αυτό που ήθελα να σου πω» ξεφύσησε δυνατά αλλά έκανε λίγο υπομονή για να μην με κακοκαρδίσει και συνέχισα
«αυτό που ήθελα να πω... είναι ότι, ότι είναι δικό μου είναι και δικό σου, γι αυτό θέλω ότι χρειάζεσαι να μου το λες αμέσως και θα το έχεις... όπως τα λεφτά για το πανεπιστήμιο ή ακόμα και για ψώνια με την Άλις και οποιαδήποτε άλλο θες, θέλω να μου το λες ή ακόμα καλύτερα ξέρεις που έχω λεφτά αν χρειάζεσαι να παίρνεις χωρίς να με ρωτάς εντάξει??» είπε παρακλητικά χαϊδεύοντας το μάγουλο της
«εντάξει? Αυτό ήταν?» την κοίταξα ξεφυσώντας και παραδόθηκα
«ναι αυτό ήθελα να σου πω»
«τώρα μπορούμε να κατέβουμε κάτω?» είπε παρακλητικά για να μην αναγκαστεί να πει αυτά που σκεφτόταν γιατί ήξερε ότι θα με πλήγωναν και δίνοντας της ένα ζεστό φιλί πήρα το χέρι της στο δικό μου και αρχίσαμε να προχωράμε προς την σκάλα.
Φτάνοντας στο σαλόνι όλοι μαζί η οικογένεια μου μας συγχαρήκανε με ενθουσιασμό... εντάξει με μια εξαίρεση την Ρόζαλι που πάντα έβλεπε τα πράγματα με την δική της οπτική γωνιά αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος και ευτυχισμένος που ακόμα και αυτό με έκανε να γελάσω... η Άλις έτρεξε στην αγκαλιά της Μπέλας και αφού την άρχισε να την κάνει σβούρες στον αέρα η Μπέλα άρχισε να γελάει με τον ενθουσιασμό της και το πρόσωπο της έλαμπε τόσο πολύ απο ευτυχία που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απο πάνω της.
«εεεε Άλις θα με σκάσεις» είπε ακόμα γελώντας και όλοι γελάσαμε με αυτόν τον ενθουσιασμό
«πω πω έχω τόσα να ετοιμάσω... ευτυχώς που το νυφικό δεν θα αργήσει να έρθει και...»
«ετοιμασίες... το νυφικό???» την ρώτησε εκείνη με απορία
«δεν μπορεί να πιστεύεις ότι η μέλλουσα κυρία Κάλεν θα έβαζε ποτέ κάτι ετοιματζίδικο»
«Άλις τι πήγες και έκανες??? Και ποιος σου είπε ότι θα κάνω τέτοιο γάμο... γιατί απο ότι καταλαβαίνω έχεις ήδη ετοιμάσει υπέρ παραγωγή στο μυαλό σου»
«οοο έλα τώρα δεν με αγαπάς καθόλου???»
«τι σχέση έχει αν σε αγαπώ ή όχι Άλις με το πως θα γίνει ο γάμος???»
«αν με αγαπάς άσε με να τα ετοιμάσω όπως το έχω οραματιστεί»
«ούφφφ Άλις θα με σκάσεις.... είμαστε στα πρόθυρα μια μεγάλης μάχης και εσύ το μόνο σκέφτεσαι είναι πως θα κάνεις έναν μεγαλοπρεπή γάμο για μας???» της είπε με πόνο στα μάτια
«άλλο το ένα άλλο το άλλο» είπε με πείσμα
«καλά καλά, θα δούμε τι θα κάνουμε άλλα όχι σήμερα εντάξει???»
«τουλάχιστον μπορώ να δω το δαχτυλίδι???... είπε προσποιούμενη την θιγμένη και η Μπέλα γύρισε την ματιά της σε μένα... δεν νομίζω ότι μου διαφεύγει τίποτα... αφού τον είδα να σου το περνάει... για να δω... είπε και κλείνοντας τα μάτια άρχισε να βλέπει το μέλλον και εκεί που το όραμα της πήγε να ξετρυπώσει στην σκέψη της όλα χάθηκαν και πάγωσε στην θέση της... μη μου πεις ότι του αρνήθηκες» είπε σοκαρισμένη και εγώ και η Μπέλα παγώσαμε και κοιταχτήκαμε στα μάτια...
«όχι... είπε ξεψυχισμένα χωρίς να αφήνει τα χέρια της Άλις και η ματιά της άρχισε να σκοτεινιάζει και το δικό μου στήθος άρχισε να διαλύει απο τον πόνο που πέρασε στιγμιαία και άρχισα να αγωνιώ το ίδιο με εκείνη... Άλις προσπάθησε σε παρακαλώ πάλι... της είπε παρακλητικά χωρίς να αφήνει τα χέρια της και κατάλαβα ότι θα προσπαθήσει να το δει εκείνη. Η Άλις προσπάθησε για άλλη μια φορά και η Μπέλα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της σοκαρισμένη και αμέσως πήγα δίπλα της και την κράτησα απο τους ώμους πριν καταρρεύσει... όχι» είπε κουνώντας το κεφάλι της και άρχισα να ανασαίνω πιο γρήγορα γιατί αυτό σίγουρα δεν ήταν καλό.
«Μπέλα τι είδες??» ρώτησε η Άλις απαιτητικά πριν απο μένα και η Μπέλα πετάρισε τα μάτια της προσπαθώντας να βγει απο τον όραμα
«δεν είδα τίποτα» είπε με κομμένη την ανάσα της
«τι εννοείς δεν είδες τίποτα?» την ρώτησα με αγωνία και γύρισε την ματιά της σε μένα
«δεν είδα τίποτα» είπε με σπασμένη την φωνή της και δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλα της... την πήρα στην αγκαλιά μου και την κράτησα σφιχτά
«δεν καταλαβαίνω... είπε η Άλις σαστισμένη... αφού οι αποφάσεις σε αυτό το θέμα δεν αλλάζουν γιατί δεν μπορούμε να δούμε το γάμο???» η Μπέλα την κοίταξε με πόνο στα μάτια και πνίγοντας τον λυγμό της απάντησε με κόπο
«τι δεν καταλαβαίνεις Άλις? Που να με πάρει τι?» είπε ξεσπώντας και φεύγοντας απο την αγκαλιά μου πήγε κοντα στο τραπέζι και πιάστηκε απο εκείνο σκύβοντας το κεφάλι αφήνοντας όλον της τον πόνο να ξεσπάσει σιωπηλά.
«Μπέλα εξήγησε μας και σε μας τι ακριβώς είδες και σε τάραξε?» είπε ο Καρλάηλ και την πλησίασε ήρεμα
«το μέλλον μας έχει σβηστεί Καρλάηλ δεν υπάρχει τίποτα να δω» είπε πιο ήρεμα σηκώνοντας πιο αποφασιστικά το κεφάλι της για να τον αντικρίσει
«άρα έχει σχέση με την μάχη που θα δώσουμε με τους νεογέννητους... συνέχισε σκεπτόμενος ο Καρλάηλ και γύρισε στον Τζασπερ... πιστεύεις ότι θα έχουμε πρόβλημα να μην συμπεριλάβουμε και τον Έντουαρντ?»
«όχι θα είμαστε εντάξει και χωρίς εκείνον» είπε ο Τζάσπερ και οι σκέψεις του το επιβεβαίωσαν
«ένα λεπτό... πετάχτηκα εγώ... είσαστε σίγουροι?»
«δεν ξέρω Καρλάηλ είναι ήδη περισσότεροι απο εσάς, σίγουρα έχουμε το πλεονέκτημα με τους λύκους αλλά και πάλι δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε τις δικές σας ζωές για ένα όραμα που δεν είναι σαφές για πιο λόγο εξαφανίζετε το μέλλον μας» συνέχισε η Μπέλα και την κοίταξα στα μάτια και συνέχισα πριν μιλήσει κανείς άλλος έξαλλος απο αυτό που κατάλαβα ότι είχε ήδη στο μυαλό της
«και τι προτείνεις δηλαδή?... την ρώτησα απαιτητικά... να συμμετέχεις και εσύ?»
«όχι ακριβώς» μου απάντησε με το ίδιο ύφος
«τότε πως?»
«Έντουαρντ χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου και άστην να μας πει τι έχει στο μυαλό της» προσπάθησε ο Καρλάηλ να ηρεμίσει τα πνεύματα πριν βγούμε εκτός εαυτού
«δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να μείνεις σε αυτήν την μάχη το ακούς?» είπα πλησιάζοντας την αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε και γύρισε την ματιά της προς τον Καρλάηλ
«θυμάστε την ημέρα που συναντήσατε τον Τζέιμς... ο Καρλάηλ κούνησε το κεφάλι του... πίσω απο τον καταρράκτη υπάρχει ένα κρυφό σημείο που δεν το ξέρουν ούτε οι λύκοι... προτείνω να κρυφτούμε με τον Έντουαρντ εκεί και να συμμετέχουμε μόνο αν χρειαστεί»
«να συμμετέχουμε?» την ρώτησα ειρωνικά
«πιστεύεις ότι μετά απο αυτό υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνο σου» ανταπάντησε και ξεφύσα περνώντας το χέρι μου μέσα απο τα μαλλιά μου
«τι ήταν αυτό που ήθελες να ρωτήσεις τον Τζασπερ?» την ρώτησα πονηρά για να δω τελικά τι σχέση είχε αυτό που ήθελε απο την αρχή και που κόλλαγε ο καταρράκτης που απο την αρχή το είχε στο μυαλό της
«αυτό που ήθελα να τον ρωτήσω... μου απάντησε ειρωνικά και μετά γύρισε την ματιά της στον Τζασπερ πριν συνεχίσει... είναι ότι σκεφτόμουν ότι το ξέφωτο είναι το πιο κατάλληλο σημείο γι αυτήν την μάχη και βάση του αρχικού οράματος της Άλις αλλά και για την κάλυψη των λύκων για καλύτερο αιφνιδιασμό»
«ναι αυτό το ξέραμε ήδη απο την αρχή» είπε εκείνος προσπαθώντας να καταλάβει που το πήγαινε
«αυτό που ήθελα να ρωτήσω είναι πως θα τους κάνουμε να έρθουν σε μας, γιατί στο όραμα ήμουν εγώ εκείνη που τους καθοδήγησα στο ξέφωτο, τώρα όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο»
«αν και δεν βλέπω το λόγο να κάνεις κάτι τέτοιο, ωστόσο δεν μπορώ να μην ρωτήσω το γιατί» είπε φανερά περίεργος
«γιατί θα εξασθενήσει τον Έντουαρντ και δεν το διακινδυνεύω... και δεύτερον το βρίσκω περιττό... απο την άλλη όμως σκεφτόμουν το άλλο... γιατί να μην εκμεταλλευτούμε αυτό το γεγονός και να μην στείλουμε τον Έντουαρντ να το κάνει αυτό»
«δεν το θεωρείς επικίνδυνο να είναι τόσο εκτεθειμένος?»
«δεν θα είναι μόνος θα είμαι και εγώ μαζί του»
«ένα λεπτό... είπα σταματώντας τους... τι εννοείς θα είσαι μαζί μου»
«Έντουαρντ σε παρακαλώ ηρέμησε και προσπάθησε να μας αφήσεις να βρούμε μια άκρη. Για κανέναν μας δεν είναι εύκολο όλο αυτό» με παρακάλεσε η Μπέλα με όσο πιο ήρεμο τρόπο μπορούσε κλείνοντας τα μάτια για να ελέγξει όλο της το ξέσπασμα
«εντάξει αλλά στο λέω ότι εγώ δεν συμφωνώ»
«αν με αφήσεις να τελειώσω τότε θα καταλάβεις ότι είναι για το καλό όλων μας»
«σε ακούμε τότε» της απάντησα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άρχισε να λέει το σχέδιο που είχε στο μυαλό της και ο Τζάσπερ αμέσως ενθουσιάστηκε και συμφώνησε μαζί της.
Το ίδιο βράδυ στην συνάντηση που είχαμε με τους λύκους, τους ενημέρωσε και εκείνους και συμφώνησαν ότι το σχέδιο του Τζάσπερ μαζί με αυτό της Μπέλας θα είχε το αποτέλεσμα που ζητάγαμε και έτσι αφού είχαμε καταλήξει με τις λεπτομέρειες αρχίσαμε άλλον έναν γύρω εξάσκησης, μόνο που σήμερα η Μπέλα είχε το πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτόν.
