Έντουαρτ
Την έβλεπα να πέφτει στο κενό... την έβλεπα να θυσιάζει την ζωή της για μένα και εγώ ούρλιαζα ανίκανος να κουνηθώ... ανίκανος να κάνω το οτιδήποτε για να την σταματήσω...
«σ’ αγαπώ» άκουσα τα τελευταία της λόγια και όλο μου το κορμί ένιωσα να σπάει και να γίνεται χίλια κομμάτια όπως ακριβός και την ημέρα που με εξόρισαν, με την διαφορά ότι τώρα ξανά βρήκα τις αισθήσεις μου και ένιωθα τα πάντα... πόνος, απελπισία, αγάπη, κατέκλυσε το σώμα μου και ο ψυχικός μου πόνος έγινε πιο δυνατός.
«Μαρίνααααααα» ούρλιαξα όταν ξαφνικά βρήκα τις αισθήσεις μου και σηκώθηκα και έτρεξα κοντά της την στιγμή που είδα την Έσμε να την πλησιάζει για να πάρει την ψυχή της να αναπαυτεί.
«οχιιιιι» της ούρλιαζα και έπεσα στα γόνατα παίρνοντας την στην αγκαλιά μου.
Η καρδιά μου κόντευε να διαλύσει το στήθος μου και δάκρυα έτρεχαν με ορμή απο τα μάτια μου... το στήθος μου ήταν διαλυμένο απο το πόνο και την απελπισία αλλά δεν θα τα παρατούσα όχι τώρα.
«Έντουαρτ... θυσίασε την ζωή της για σένα... πήρες αυτό που αναζητούσες τόσο καιρό... άσε με τώρα να πάρω την ψυχή της να αναπαυθεί εν ειρήνη» είπε με την ζεστής φωνή κοιτώντας με ήρεμα στα μάτια.
«ποτέ... με ακούς... της φώναξα μέσα απο τους λυγμούς μου με πείσμα... ποτέ δεν θα δεχτώ αυτήν την θυσία»
«τότε δώστης ότι πολυτιμότερο έχεις και σώσε την ζωή της» μου είπε και γύρισα την ματιά μου στην Μαρίνα... της χάιδεψα απαλά το πρόσωπο... και με τρεμάμενη φωνή της είπα
«και εγώ σ’ αγαπώ... αγγελούδι μου... δεν μου αξίζει αυτή η θυσία... πάντα θα σε αγαπάω» της είπα και κόλλησα τα χείλια μου πάνω στα δικά της.
Με όση δύναμη είχα... άρχισα να της δίνω όση ανάσα είχαν τα πνευμόνια μου... όση ανάσα είχε απομείνει στο κορμί μου και της χάρισα την ψυχή μου... της χάρισα την καρδιά μου και ένιωσα τις αισθήσεις μου και πάλι να σβήνουν... και η ζωή της γύριζε στο σώμα της.
«πάντα θα σε αγαπώ» είπα για τελευταία φορά και της χάρισα και την τελευταία αναπνοή που μου είχε απομείνει...
Μαρίνα
Μέσα στα αυτιά μου ερχόταν ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανήματος που μέτραγε τους παλμούς μου και κάτι στην μύτη μου με ενοχλούσε γαργαλώντας την με έναν αέρα που είχε μια περίεργη μυρωδιά... το σώμα μου πόναγε ολόκληρο λες και είχε περάσει απο πάνω μου ένα φορτηγό και το κεφάλι μου ήταν τόσο βαρύ...
Άνοιξα τα μάτια μου δειλά και είδα μια φωτεινή αύρα να είναι απο πάνω μου... τόσο γνωστή... τόσο όμορφη που με τύφλωνε και δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο...
«Έντουαρτ» είπα ξέπνοα με όσο δύναμη είχα μέσα μου και τότε τα μάτια μου άρχισαν να ξεθολώνουν και τον είδα να με κοιτά με σφιγμένο το σαγόνι και πήρα μια βαθιά αναπνοή.
«καλός ο αγώνας στο γυμναστήριο... νομίζω όμως, πως θα μπορούσες να επωφεληθείς μερικών μαθημάτων πυγμαχίας... αγγελούδι» τον άκουσα να μου λέει με την γνωστή πια σε μένα ειρωνική του φωνή.
Έτσι ξαφνικά όλα όσα είχαν συμβεί επανήλθαν στην μνήμη μου και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα...
«τι συνέβη?... ρώτησα με αγωνία... που είναι ο Τζέηκοπ... ο Τζάσπερ... η Άλις?...πήρα μια ανάσα για να μετριάσω την αγωνία μου και τότε θυμήθηκα... ρίχτηκα απο το δοκάρι... συνειδητοποίησα... πως βρέθηκα εδώ?» με πλησίασε περισσότερο για να με καθησυχάσει αλλά ακόμα ήταν μακριά μου και αυτό άρχισε να κάνει την αγωνία μου μεγαλύτερη... ήταν τόσο θυμωμένος που δεν με ήθελε πια?... αναρωτήθηκα και ένας πόνος διαπέρασε το στήθος μου και πήρα μια βαθιά αναπνοή και ο πόνος στα πλευρά μου με έκανε να κοπώ στα δύο... στην ματιά του είδα να περνάει ένα πόνος και τα μισόκλεισε για να ξαναβρεί τις ισορροπίες του.
«χρειαζόταν πολύ θάρρος για να κάνεις κάτι τέτοιο... η φωνή του ήταν βραχνή απο την συγκίνηση... εκμηδένισες την απόσταση που υπήρχε και έκατσε απαλά στο κρεβάτι... τι άλλο θυμάσαι?»
«είμαι νεκρή, έτσι δεν είναι?... είπα ενώνοντας τα κομμάτια... είμαι φάντασμα?» τον ρώτησα και μειδίασε κοιτώντας προς το μηχάνημα που μετρούσε τους παλμούς μου και κατάλαβα τι εννοούσε... πως μπορεί να είμαι νεκρή και ταυτόχρονα να έχω καρδιακό παλμό?
«όταν πήδηξες, η θυσία σου σκότωσε τον Τζέηκοπ... κανονικά, όταν επανήλθες, θα έπρεπε να συμβεί το ίδιο και σ’ εκείνον. Η Έσμε όμως είχε προλάβει να πάρει την ψυχή του και όταν επανήλθες δεν μπορούσε να ξαναζωντανέψει... πήρα μια ανακουφιστική ανάσα και συνέχισε... ο Τζάσπερ είναι δύο δωμάτια πιο πέρα μέσα στον γύψο»
«μέσα στον γύψο?» τον ρώτησα ανασηκώνοντας το φρύδι μου
«τουλάχιστον ζει... κάτι δεν είναι και αυτό?... απάντησε στο ίδιο ύφος χωρίς ντροπή... επιβεβαιώνοντας μου ότι ήταν δικό του κατόρθωμα αυτό... και η Άλις είναι απέξω και περιμένει για να σε δει... είναι λίγο σοκαρισμένη αλλά είναι καλά»
«πως επανήλθα?»
«δεν αποδέχτηκα την θυσία σου. Την απέρριψα» τον κοίταζα μέσα στα μάτια και ένιωθα τα πρώτα δάκρυα να κάνουν την εμφάνιση τους
«δηλαδή μου λες ότι παράτησες ένα ανθρώπινο σώμα για να μου χαρίσεις την ζωή?» η φωνή μου προς το τέλος είχε γίνει ένας ψίθυρος και η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει πιο ζωηρά... ο Έντουαρτ πήρε το μπαταρισμένο μου χέρι που κάτω απο όλη εκείνη την γάζα, οι κλειδώσεις μου κόχλαζαν απο την μπουνιά που είχα δώσει στον Τζέηκ και άρχισε με το πάσο του κοιτώντας με, πάντα μες τα μάτια, να φιλάει ένα ένα τα δάχτυλα μου.
«σε τι ωφελεί ένα σώμα, αν δεν μπορώ να έχω εσένα?» είπε σοβαρά και τότε τα δάκρυα μου άρχισαν να κατρακυλούν πάνω στα καυτά μου μάγουλα με περισσότερη ορμή και εκείνος με πήρε στην αγκαλιά του και με απαλές κινήσεις άρχισε να με παρηγορεί.
Όλες μου οι ανησυχίες, είχαν εξανεμιστεί και η ανάσα μου ήταν πιο ήρεμη γεμύζοντας τα πνευμόνια μου με το γλυκό του άρωμα... και ξαφνικά έκανα την σύνδεση... αν είχε απορρίψει την θυσία, τότε...
«μου έσωσες τη ζωή... γύρνα απο την άλλη» απαίτησα και ένα παιχνιδιάρικο χαμόγελο άστραψε στο υπέροχο και ζεστό πρόσωπο του και γύρισε την πλάτη του.
Στηρίχτικα καλήτερα στο στρώμα και άφησα τα χέρια μου να χαϊδέψουν την γραμμωμένη του πλάτη... ήταν τόσο λεία... οι ουλές είχαν χαθεί.
«δεν μπορείς να δεις τα φτερά μου... είπε προλαβαίνοντας την ερώτηση μου... είναι πλασμένα απο πνευματική ύλη» συνέχισε και γύρισε προς το μέρος μου.
«είσαι φύλακας άγγελος πλέον» αναφώνησα συγκλονισμένη... γεμάτη κατάπληξη και ευτυχία.
«είμαι ο φύλακα άγγελος σου» με διόρθωσε και χαμογέλασα ζεστά
«έχω ολόδικο μου φύλακα άγγελο?... κούνησε το κεφάλι του χαμογελώντας... τι ακριβώς περιλαμβάνεται στα καθήκοντά σου?» τον ρώτησα γεμάτη περιέργεια
«να προστατεύω και να... φιλάω... κάθε σπιθαμή αυτού του σώματος... τόνισε με ένα έντονο βλέμμα και δάγκωσα ασυναίσθητα τα χείλια μου, ενώ η καρδιά μου έκανε άλλον έναν τρελό γύρω καλπάζοντας και το σώμα μου άρχισε να παίρνει φωτιά... και έχε υπόψιν σου ότι παίρνω την δουλειά μου στα σοβαρά... με κοίταξε με νόημα στα μάτια... πράγμα που σημαίνει πως χρειάζεται να γνωριστώ καλύτερα με την προστατευόμενη μου σε προσωπικό επίπεδο» το στομάχι μου γέμισε με άπειρες πεταλούδες και δεν ήθελα πολύ για να σβήσω την απόσταση που είχα με μεταξύ μας... αλλά τα πλευρά μου άρχισαν να διαμαρτύρονται και άφησα το σώμα μου να ακουμπήσει στο στρώμα για να ηρεμήσω τον πόνο.
«πως λειτουργεί όλο αυτό το θέμα με τον φύλακα άγγελο? Είμαι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να σε βλέπει? Εννοώ, είσαι αόρατος για όλους τους άλλους?» ο Έντουαρτ με κοίταξε λες κι ήλπιζε να μη σοβαρολογούσα
«δεν είσαι αόρατος?... κούνησε αρνητικά το κεφάλι του... αυτό σημαίνει ότι αισθάνεσαι?» ρώτησα παίρνοντας μια πιο ήρεμη αναπνοή.
«όχι άλλα σίγουρα σημαίνει ότι δεν βρίσκομαι στην μαύρη λίστα»
«ούτε όπως πριν» ρώτησα ξέπνοα και χαμογέλασε παιχνιδιάρικα και έσκυψε μηδενίζοντας την απόσταση μεταξύ μας
«αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει» είπε με βαθιά φωνή και άφησε τα χείλια του να ακουμπήσουν τα δικά μου τόσο απαλά... το χέρι του χάιδευε τα μαλλιά μου και τα δικά μου αυτόματα βρέθηκαν μέσα στα δικά του.
«σ’ αγαπώ» είπα πάνω στα χείλια του ενω είχα αρχίσει να τρέμω απο την συγκίνηση και την ανακούφιση
«πάντα θα σ’ αγαπώ... αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει» μου είπε και σφράγισε τα λόγια του με ένα φιλί.
Η πόρτα άνοιξε απότομα και αυτόματα εκείνος απομακρύνθηκε απο κοντά μου... όλο μου το σώμα άρχισε να πονάει απο την απουσία του αλλά τώρα ήξερα ότι δεν πρόκειται να με αφήσει πια και αυτό με έκανε να βρω πιο γρήγορα την ψυχραιμία μου.
«Μαρίνα μου?... άκουσα την φωνή της μητέρας μου και αμέσως την είδα να τρέχει προς το μέρος μου... Μαρίνα μου τι έπαθες καρδιά μου?» άκουγα την αγωνία στην φωνή της και άρχισα να δακρύζω απο τις τύψεις που φέρθηκα τόσο απερίσκεπτα και έκανα όλους όσους με αγαπούν να πονέσουν... αλλά ποτέ δεν θα το μετάνιωνα όσο χρόνια και να περάσουν... και αν γύριζα τον χρόνο προς τα πίσω θα το έκανα ξανά και ξανά μόνο για εκείνον... το χαμόγελο του μου έδωσε την δύναμη που χρειαζόμουν και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, άφησα όλα όσα με πνίγανε πίσω και ξεκίνησα μια καινούργια ζωή με εκείνον δίπλα μου να με φυλάει για πάντα...
*_*_*_*_*_*_*_*
Είχε περάσει ένας μήνας απο εκείνη την ημέρα και κάθε μέρα ένιωθα πιο ζωντανή... πιο ολοκληρωμένη... πιο ευτυχισμένη...
Ο Έντουαρτ πάντα στο πλευρό μου με έκανε να νιώθω τόσο ασφάλεια... κάθε του άγγιγμα... κάθε του φιλί ζωντάνευε όλες μου τις αισθήσεις και όλο μου το σώμα... όλη μου η καρδιά και όλη μου η ψυχή ήταν ολοκληρωτικά δικά του.
«είσαι έτοιμη» άκουσα την ζεστή του φωνή
«δεν γίνεται χωρίς το μαντήλι?» παραπονέθηκα εγώ καθώς ένιωθα περίεργα με όλην αυτήν την μυστικότητα
«σχεδόν φτάσαμε... μην μου το χαλάς» με παρακάλεσε και του χαμογέλασα
Όταν σταμάτησε το αυτοκίνητο αντι να μου δώσει το χέρι του για να με βοηθήσει να βγω με πήρε στα χέρια του και άρχισε να κατηφορίζει χωρίς να μιλά... τα κύματα της θάλασσας έσπαγαν την σιωπή και η μυρωδιές της αλμύρας πλημμύρισαν τις αισθήσεις μου και με αγαλλίασαν.
«μπορείς τώρα να το βγάλεις» άκουσα την βαθιά του φωνή και ανατρίχιασα με την ανάσα του... όταν όμως έβγαλα το μαντίλι η έκπληξη που με περίμενε με έκανε να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα.
«έτσι φανταζόμουν την πρώτη μας φορά» απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση μου και τα μάτια του έλαμψαν σε απάντηση της δική μου αντίδρασης.
Γύρισα τα μάτια μου μπροστά για να αντικρίσω για άλλη μια φορά αυτό το υπέροχο τοπίο και εκείνος με αργό και σταθερό βήμα άρχισε να το πλησιάζει χωρίς να με αφήνει απο τα χέρια του...
Στην μέση της παραλία υπήρχε μια τεράστια καρδιά, σχηματισμένη απο γυάλες με κεριά... τις γυάλες τις ένωναν κόκκινα τριαντάφυλλα και στο εσωτερικό έχει βάλει ένα σατέν πουπουλένιο πάπλωμα σε σαμπανί χρώμα με πολλά μαξιλάρια στο πάνω μέρος της καρδιά και το έχει ράνει με ροδοπέταλα...
Πλησιάζοντας την καρδιά παρατήρησα ότι η τελευταία γυάλα που ολοκλήρωνε την καρδιά, αντί να βρίσκετε στην θέση της, ήταν στο κέντρο της καρδιάς και ο Έντουαρτ πήγαινε προς το μέρος της...
Μόλις άφησε τα πόδια μου να ακουμπήσουν σταθερά στο έδαφος... πήρε την τελευταία γυάλα στα χέρια του και με σοβαρό ύφος με κοίταξε στα μάτια με λατρεία...
«είσαι το μεγαλύτερο... το καλύτερο... και το πιο δυνατό κομμάτι της ζωής μου... η καρδιά μου... η ψυχή μου... και τα φτερά μου σου ανοίκουν» είπε και έτεινε την τελευταία γυάλα με το κερί προς το μέρος μου προσφέροντας μου όλα όσα μου είπε με αυτήν την κίνηση περιμένοντας με να τα δεχτώ.
Άφησα τα χέρια μου να ακουμπήσουν πάνω στα δικά του τρυφερά και κοιτώντας τον στα μάτια άφησα να μιλήσει η καρδιά μου τα λόγια που εκείνη ήθελε να εκφράσει...
«είσαι όλη μου η ζωή... είσαι η ανάσα μου... οι χτύποι της καρδιά μου... και όλο μου το είναι είναι δικό σου
Μαζί, χωρίς να αποχωριζόμαστε την ένωση των χεριών μας τοποθετήσαμε και το τελευταίο κομμάτι της καρδιά μας, κλείνοντας μέσα σε αυτήν την ύπαρξη μας, αφήνοντας απ’ έξω όλον τον υπόλοιπο κόσμο και με την ένωση των χειλιών μας σφραγίσαμε τους όρκους μας, με το πιο τρυφερό... το πιο γλυκό και το πιο δυνατό φιλί της ζωής μας....
Τέλος
