Fallen angel "4. Με σένα"
Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν πάνω σε ένα υγρό γρασίδι... κοίταξα πιο καλά γύρω μου και τότε είδα μια νεκροκεφαλή να με κοιτάει με τα νεκρά κενά της μάτια και αναπήδησα ουρλιάζοντας απότομα... όταν βρήκα και πάλι την ψυχραιμία μου κοίταξα γύρω μου και είδα τον Έντουαρντ να κάθετε πάνω σε μια ταφόπλακα και να ατενίζει τα άστρα... τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο και έτρεξα κοντά του...
«τι σόι αρρωστημένα παιχνίδια είναι αυτά... φώναξα χτυπώντας τον στο στήθος αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε ούτε στο ελάχιστο... γιατί μου τα κάνεις αυτά?» ούρλιαξα και άρχισα να τον χτυπώ πιο δυνατά αλλά εκείνος δεν αντιδρούσε.
«φεγγαράδα με τους νεκρούς... άκουσα μια φωνή πίσω μου και ακινητοποιήθηκα αυτόματα, γυρίζοντας προς το μέρος που ερχόταν η φωνή και πάγωσα... άσε να μαντέψω, έχεις κατά νου να καταλάβεις το σώμα των νεκρών? Μμμ, δεν ξέρω... κάμπιες να κουλουριάζονται στις τρύπες των ματιών σου και στις υπόλοιπες κοιλότητες σου... ίσως παραπάρει» είπε εκείνος και έμεινα να τον κοιτάζω... να καταλάβει άλλο σώμα? σκέφτηκα και τότε θυμήθηκα την εικόνα πάνω στο βαγόνι του αρχάγγελου με το κοριτσάκι που την μια στιγμή ήταν αθώο και την άλλη διαβολικό και έκανα αυτόματα την σύνδεση.
«γι αυτό σε κάνω παρέα Έμετ... βλέπεις πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων»
«ο Τσεσβάν αρχίζει απόψε και οι Νεφελιμ υποτελείς μας, μας περιμένουν να εκπληρώσουν την υπόσχεση τους... εσύ τι κάνεις εδώ και τρως την ώρα σου με τα κουφάρια?»
«σκέφτομαι»
«πως να γίνεις ένα απο αυτά?» τον πείραξε και γέλασε απρόθυμα
«τις επιλογές μου... σώσε μια ανθρώπινη ζωή και γίνε φύλακας άγγελος ή κυρίευσε τον Νεφιλιμ υποτελή σου και γίνε άνθρωπος. Εσύ τι θα διάλεγες?»
«κοίτα αν ήμουν στην θέση σου, θα στόχευα να να γίνω φύλακας άγγελος... του είπε και ξίνισε ο Έντουαρντ τα μούτρα του... περνάς τον καιρό σου προστατεύοντας θνητούς απο κινδύνους... που ξέρεις... συνέχισε ο Έμετ... ίσως και να έχει πλάκα... γλύτωσε μια ανθρώπινη ζωή και γίνε φύλακας άγγελος... εγώ τουλάχιστον θα το έκανα αν ήξερα κάποιον στα πρόθυρα του θανάτου»
«θέλω ένα ανθρώπινο σώμα» απέμεινε ο Έντουαρντ
«να είσαι ευχαριστημένος με την δεκαπενθήμερη διορία σου και με το σώμα του Νεφιλίμ. Μισός άνθρωπος είναι καλύτερος απ’ ότι καθόλου»
«δύο εβδομάδες δεν είναι αρκετές. Θέλω να γίνω άνθρωπος μόνιμα»
«ε τότε τι σε προβληματίζει τόσο?» είπε εκείνος αδιάφορα
«το θέμα Έμετ... είναι ότι αυτή που μπορώ να σώσω είναι αυτή που μπορεί να μου δώσει την λύση»
«δεν καταλαβαίνω τι εννοείς»
«συμφωνά με το βιβλίο του Ενώχ... αν καταφέρω να κυριεύσω το σώμα του Νεφιλίμ υποτελή μου... μπορώ να αποκτήσω ανθρώπινο σώμα»
«σε χάνω λίγο... η κοπέλα που κολλάει» είπε και κατάλαβα αμέσως ότι εννοούσε εμένα
«είναι η απόγονος του Τζέηκοπ... αν την σκοτώσω μπορώ να τον κυριεύσω» έμεινα άφωνη... έκανα ένα πίσω βήμα και άρχισα να αναπνέω με δυσκολία
«αν είναι απόγονος του τότε γιατί την κυνηγάει, το ξέρει και εκείνος?»
«όχι, δεν το ξέρει... ξέρει ότι έχει επιρροή απάνω μου... και θέλει να με εκδικηθεί»
«δηλαδή... αν την σκοτώσει πρώτος»
«δεν θα μπορέσω ποτέ να τον κυριεύσω... συνέχισε την φράση του Έμετ»
«και τι σκέφτεσαι να κάνεις?»
«δεν ξέρω... είπε απελπισμένος... όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί την μισούσα θανάσιμα... αλλά τώρα» η φωνή του έσβησε και ένα δάκρυ κύλισε στα μάτια μου κάνοντας με να χάσω την γη κάτω απο τα πόδια μου... το σκοτάδι για άλλη μια φορά με τύλιξε και ένιωσα δυο χέρια να με ταρακουνάνε...
«γιατί το έκανες αυτό?... άκουγα την άγρια φωνή του Έντουαρντ στα αυτιά μου και πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται με έριξε με βία πάνω στο κρεβάτι και με ακινητοποίησε με το σώμα του τραντάζοντας με άγρια... γιατί πρέπει όλα να τα καταστρέφεις?» τσίριζε και εγώ ανοίγοντας έκπληκτη τα μάτια μου τον κοίταζα άφωνη ενώ τα δάκρυα μου έτρεχαν ανεξέλεγκτα
«είμαι η μόνη σου λύση... είπα ξέπνοα και χαλάρωσε το κράτημα του... χωρίς εμένα δεν μπορείς να πας ούτε μπροστά αλλά ούτε και πίσω» συνέχισα και η φωνή μου έσβησε.
«ήσουν... τόνισε και με αργό ρυθμό άρχισε να φεύγει απο πάνω μου... η μόνη μου λύση... τώρα έχω κολλήσει εδώ» είπε την στιγμή που έκατσε στην άκρη του κρεβατιού δείχνοντας το σώμα του.
«δεν καταλαβαίνω... τι πρόβλημα έχει αυτό το σώμα που σε κάνει να κυριεύεις ξένα σώματα»
«μοιάζει περισσότερο με γυαλί... πραγματικό, αλλά επιφανειακό, αντανακλώντας τον κόσμο γύρω μου. Με βλέπεις και με ακούς, σε βλέπω και σε ακούω. Όταν με αγγίζεις, το νιώθεις. Δεν σε βιώνω με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορώ να σε αισθανθώ. Βιώνω τα πάντα μέσα απο ένα γυάλινο πλέγμα και ο μόνος τρόπος που μπορώ να σπάσω το πλέγμα αυτό είναι καταλαμβάνοντας ένα ανθρώπινο σώμα»
«ή τον Νεφιλιμ υποτελή σου» διαπίστωσα και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου
«όταν άγγιξες τις ουλές μου... είδες τον Τζέικοπ?» κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... ώστε αυτό έγινε? Σκέφτηκα αυτόματα... άρα είχα μπει στο μυαλό του.
«είδα εσένα και τον Έμετ στο νεκροταφείο» κούνησε το κεφάλι του και γύρισε πάλι την ματιά του προς τον τοίχο
«τότε ξέρεις το γιατί»
«δηλαδή ήθελες να κυριεύσεις το σώμα μου?» ρώτησα μπερδεμένη
«πολλά θέλω να κάνω στο κορμί σου... αλλά όχι το συγκεκριμένο»
«μμμ, πολύ ώριμο... τον ειρωνεύτηκα και χαμογέλασε πειραχτικά... βλέπω ότι δεν μπορείς να μείνεις μακριά για πολύ ώρα απο αυτό που είσαι» του αντιγύρισα για να τον πικάρω για την έκφραση του.
«ποιος σου είπε ότι δεν το εννοώ» απάντησε σοβαρά και ήρθε πιο κοντά μου
«ένα λεπτό... είπα βάζοντας τα χέρια μου μπροστά για να τον εμποδίσω... γιατί εσύ έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να με τρελάνεις... τώρα δεν είπες ότι δεν νιώθεις τίποτα?»
«αυτό είναι το θέμα Μαρίνα... δεν ξέρω πως αλλά όταν είμαι μαζί σου... είπε και περνώντας τα ακροδάχτυλα του απο το πρόσωπο μου, τα κατεύθυνε με αργό και βασανιστικό ρυθμό μέχρι την καρδιά μου που κάλπαζε απο το άγγιγμα του και ακουμπώντας την παλάμη του πάνω στην καρδιά μου, σήκωσε την ματιά του προς την δική μου και συνέχισε σοβαρός... το νιώθω εδώ, στην καρδιά μου... δεν έχω χάσει την ικανότητα να νιώθω συναισθήματα... ας το θέσω ως εξής: η όποια σχέση μας δεν πάσχει απο έλλειψη συναισθημάτων» έχασα ένα χτύπο και η καρδιά μου άρχισε πάλι να καλπάζει πιο ζωντανή, λες και μόλις είχε ξαναγεννηθεί.
«εννοείς ότι όταν είσαι κοντά μου... ξεροκατάπια... μπορείς να νιώσεις χαρά ή θλίψη ή...»
«επιθυμία» συμπλήρωσε την λέξη που δεν μπόρεσα εγώ να ξεστομίσω για μένα, επιβεβαιώνοντας τα λόγια μου.
«τότε γιατί έφυγες?» ρώτησα ξέπνοα απλώς και μόνο για να επιβεβαιώσω τις φοβίες μου και εκείνος απομακρύνθηκε και έκατσε και πάλι στην άκρη του κρεβατιού κοιτώντας μακριά αναδιοργανώνοντας τις σκέψεις του και αμέσως ένιωσα το κενό στην καρδιά μου να με κάνει να λυγίζω απο πόνο και ανασήκωσα το κορμί μου για να πάω κοντά του και εκείνος γύρισε την ματιά του στην δική μου... έβλεπα πόνο μέσα σε αυτήν ματιά... έβλεπα όλα όσα είχα καταλάβει μόνη μου... επιβεβαιώνοντας όλες μου τις φοβίες... όλες μου τις σκέψεις... και εκείνος χαμήλωσε την ματιά του για να αποφύγει το βλέμμα μου.
Έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του και τον ανάγκασα να με κοιτάξει ενώ με το άλλο μου χέρι έμπλεξα τα δάχτυλα μου μέσα στα δικά του ελπίζοντας αυτή η κίνηση να τον κάνει να μείνει κοντά μου... δεν άλλαζε το ύφος του αλλά δεν έκανε και καμία κίνηση για να με σταματήσει... πήρα μια ανάσα και τον ρώτησα απαλά την τελευταία μου φοβία.
«θα μείνεις μαζί μου?»
«Μαρίνα... ξεκίνησε διστακτικά... δεν είμαι πια ο Αρχάγγελος που ερωτεύτηκες...» συνέχισε και έβαλα το χέρι μου πάνω στα χείλια του για να τον σταματήσω
Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και χάιδεψα με τα ακροδάχτυλα μου απαλά τα χείλια του πριν αφήσω την παλάμη μου ξανά πάνω στο μάγουλο του...
«μπορεί να μην μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν... και σίγουρα το δικό σου κρύβει πολλά... του είπα σοβαρά κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια... αλλά μπορούμε αλλάξουμε το μέλλον... οι άνθρωποι αλλάζουν Έντουαρντ... και εσύ το έχεις αποδείξει με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους» με κοίταξε για μια στιγμή χωρίς να μιλάει και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πλησίασε τα χείλια μου και άφησε πάνω σε αυτά ένα τρυφερό φιλί
«σε ευχαριστώ... είπε με βαθιά φωνή... δεν έχεις ιδέα πως με κάνει να νιώθω η εμπιστοσύνη που μου δείχνεις... πόσο με επιρρεάζει η αγάπη σου»
«νομίζω ότι έχω μια ιδέα για να μου το αποδείξεις» του είπα και γέλασε πονηρά ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι
«δεν εννοούσα αυτό ακριβώς... πονηρό διαβολάκι» τον πείραξα και γέλασε δυνατά
«και τότε τι εννοούσες?» είπε πιο σοβαρά
«άσε με να αγγίξω άλλη μια φορά τις ουλές σου» του είπα με ήρεμη φωνή και πήρε μια κοφτή ανάσα
«δεν νομίζω ότι αυτό είναι καλή ιδέα» μου είπε και κοίταξε τα χέρια μας που ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους.
«γιατί όχι?»
«δεν μπορώ να ελέγξω τι βλέπεις»
«αυτό είναι το νόημα της υπόθεσης» του απάντησα και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και με έναν αναστεναγμό τα παράτησε
«εντάξει... αλλά να θυμάσαι αυτό που είπες και μόνη σου... οι άνθρωποι αλλάζουν, όχι όμως το παρελθόν τους» είπε παρακλητικά και κατένευσα για να τον βεβαιώσω ότι δεν θα με επιρρεάσει αυτό που θα δω.
«τι σόι αρρωστημένα παιχνίδια είναι αυτά... φώναξα χτυπώντας τον στο στήθος αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε ούτε στο ελάχιστο... γιατί μου τα κάνεις αυτά?» ούρλιαξα και άρχισα να τον χτυπώ πιο δυνατά αλλά εκείνος δεν αντιδρούσε.
«φεγγαράδα με τους νεκρούς... άκουσα μια φωνή πίσω μου και ακινητοποιήθηκα αυτόματα, γυρίζοντας προς το μέρος που ερχόταν η φωνή και πάγωσα... άσε να μαντέψω, έχεις κατά νου να καταλάβεις το σώμα των νεκρών? Μμμ, δεν ξέρω... κάμπιες να κουλουριάζονται στις τρύπες των ματιών σου και στις υπόλοιπες κοιλότητες σου... ίσως παραπάρει» είπε εκείνος και έμεινα να τον κοιτάζω... να καταλάβει άλλο σώμα? σκέφτηκα και τότε θυμήθηκα την εικόνα πάνω στο βαγόνι του αρχάγγελου με το κοριτσάκι που την μια στιγμή ήταν αθώο και την άλλη διαβολικό και έκανα αυτόματα την σύνδεση.
«γι αυτό σε κάνω παρέα Έμετ... βλέπεις πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων»
«ο Τσεσβάν αρχίζει απόψε και οι Νεφελιμ υποτελείς μας, μας περιμένουν να εκπληρώσουν την υπόσχεση τους... εσύ τι κάνεις εδώ και τρως την ώρα σου με τα κουφάρια?»
«σκέφτομαι»
«πως να γίνεις ένα απο αυτά?» τον πείραξε και γέλασε απρόθυμα
«τις επιλογές μου... σώσε μια ανθρώπινη ζωή και γίνε φύλακας άγγελος ή κυρίευσε τον Νεφιλιμ υποτελή σου και γίνε άνθρωπος. Εσύ τι θα διάλεγες?»
«κοίτα αν ήμουν στην θέση σου, θα στόχευα να να γίνω φύλακας άγγελος... του είπε και ξίνισε ο Έντουαρντ τα μούτρα του... περνάς τον καιρό σου προστατεύοντας θνητούς απο κινδύνους... που ξέρεις... συνέχισε ο Έμετ... ίσως και να έχει πλάκα... γλύτωσε μια ανθρώπινη ζωή και γίνε φύλακας άγγελος... εγώ τουλάχιστον θα το έκανα αν ήξερα κάποιον στα πρόθυρα του θανάτου»
«θέλω ένα ανθρώπινο σώμα» απέμεινε ο Έντουαρντ
«να είσαι ευχαριστημένος με την δεκαπενθήμερη διορία σου και με το σώμα του Νεφιλίμ. Μισός άνθρωπος είναι καλύτερος απ’ ότι καθόλου»
«δύο εβδομάδες δεν είναι αρκετές. Θέλω να γίνω άνθρωπος μόνιμα»
«ε τότε τι σε προβληματίζει τόσο?» είπε εκείνος αδιάφορα
«το θέμα Έμετ... είναι ότι αυτή που μπορώ να σώσω είναι αυτή που μπορεί να μου δώσει την λύση»
«δεν καταλαβαίνω τι εννοείς»
«συμφωνά με το βιβλίο του Ενώχ... αν καταφέρω να κυριεύσω το σώμα του Νεφιλίμ υποτελή μου... μπορώ να αποκτήσω ανθρώπινο σώμα»
«σε χάνω λίγο... η κοπέλα που κολλάει» είπε και κατάλαβα αμέσως ότι εννοούσε εμένα
«είναι η απόγονος του Τζέηκοπ... αν την σκοτώσω μπορώ να τον κυριεύσω» έμεινα άφωνη... έκανα ένα πίσω βήμα και άρχισα να αναπνέω με δυσκολία
«αν είναι απόγονος του τότε γιατί την κυνηγάει, το ξέρει και εκείνος?»
«όχι, δεν το ξέρει... ξέρει ότι έχει επιρροή απάνω μου... και θέλει να με εκδικηθεί»
«δηλαδή... αν την σκοτώσει πρώτος»
«δεν θα μπορέσω ποτέ να τον κυριεύσω... συνέχισε την φράση του Έμετ»
«και τι σκέφτεσαι να κάνεις?»
«δεν ξέρω... είπε απελπισμένος... όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί την μισούσα θανάσιμα... αλλά τώρα» η φωνή του έσβησε και ένα δάκρυ κύλισε στα μάτια μου κάνοντας με να χάσω την γη κάτω απο τα πόδια μου... το σκοτάδι για άλλη μια φορά με τύλιξε και ένιωσα δυο χέρια να με ταρακουνάνε...
«γιατί το έκανες αυτό?... άκουγα την άγρια φωνή του Έντουαρντ στα αυτιά μου και πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται με έριξε με βία πάνω στο κρεβάτι και με ακινητοποίησε με το σώμα του τραντάζοντας με άγρια... γιατί πρέπει όλα να τα καταστρέφεις?» τσίριζε και εγώ ανοίγοντας έκπληκτη τα μάτια μου τον κοίταζα άφωνη ενώ τα δάκρυα μου έτρεχαν ανεξέλεγκτα
«είμαι η μόνη σου λύση... είπα ξέπνοα και χαλάρωσε το κράτημα του... χωρίς εμένα δεν μπορείς να πας ούτε μπροστά αλλά ούτε και πίσω» συνέχισα και η φωνή μου έσβησε.
«ήσουν... τόνισε και με αργό ρυθμό άρχισε να φεύγει απο πάνω μου... η μόνη μου λύση... τώρα έχω κολλήσει εδώ» είπε την στιγμή που έκατσε στην άκρη του κρεβατιού δείχνοντας το σώμα του.
«δεν καταλαβαίνω... τι πρόβλημα έχει αυτό το σώμα που σε κάνει να κυριεύεις ξένα σώματα»
«μοιάζει περισσότερο με γυαλί... πραγματικό, αλλά επιφανειακό, αντανακλώντας τον κόσμο γύρω μου. Με βλέπεις και με ακούς, σε βλέπω και σε ακούω. Όταν με αγγίζεις, το νιώθεις. Δεν σε βιώνω με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορώ να σε αισθανθώ. Βιώνω τα πάντα μέσα απο ένα γυάλινο πλέγμα και ο μόνος τρόπος που μπορώ να σπάσω το πλέγμα αυτό είναι καταλαμβάνοντας ένα ανθρώπινο σώμα»
«ή τον Νεφιλιμ υποτελή σου» διαπίστωσα και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου
«όταν άγγιξες τις ουλές μου... είδες τον Τζέικοπ?» κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... ώστε αυτό έγινε? Σκέφτηκα αυτόματα... άρα είχα μπει στο μυαλό του.
«είδα εσένα και τον Έμετ στο νεκροταφείο» κούνησε το κεφάλι του και γύρισε πάλι την ματιά του προς τον τοίχο
«τότε ξέρεις το γιατί»
«δηλαδή ήθελες να κυριεύσεις το σώμα μου?» ρώτησα μπερδεμένη
«πολλά θέλω να κάνω στο κορμί σου... αλλά όχι το συγκεκριμένο»
«μμμ, πολύ ώριμο... τον ειρωνεύτηκα και χαμογέλασε πειραχτικά... βλέπω ότι δεν μπορείς να μείνεις μακριά για πολύ ώρα απο αυτό που είσαι» του αντιγύρισα για να τον πικάρω για την έκφραση του.
«ποιος σου είπε ότι δεν το εννοώ» απάντησε σοβαρά και ήρθε πιο κοντά μου
«ένα λεπτό... είπα βάζοντας τα χέρια μου μπροστά για να τον εμποδίσω... γιατί εσύ έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να με τρελάνεις... τώρα δεν είπες ότι δεν νιώθεις τίποτα?»
«αυτό είναι το θέμα Μαρίνα... δεν ξέρω πως αλλά όταν είμαι μαζί σου... είπε και περνώντας τα ακροδάχτυλα του απο το πρόσωπο μου, τα κατεύθυνε με αργό και βασανιστικό ρυθμό μέχρι την καρδιά μου που κάλπαζε απο το άγγιγμα του και ακουμπώντας την παλάμη του πάνω στην καρδιά μου, σήκωσε την ματιά του προς την δική μου και συνέχισε σοβαρός... το νιώθω εδώ, στην καρδιά μου... δεν έχω χάσει την ικανότητα να νιώθω συναισθήματα... ας το θέσω ως εξής: η όποια σχέση μας δεν πάσχει απο έλλειψη συναισθημάτων» έχασα ένα χτύπο και η καρδιά μου άρχισε πάλι να καλπάζει πιο ζωντανή, λες και μόλις είχε ξαναγεννηθεί.
«εννοείς ότι όταν είσαι κοντά μου... ξεροκατάπια... μπορείς να νιώσεις χαρά ή θλίψη ή...»
«επιθυμία» συμπλήρωσε την λέξη που δεν μπόρεσα εγώ να ξεστομίσω για μένα, επιβεβαιώνοντας τα λόγια μου.
«τότε γιατί έφυγες?» ρώτησα ξέπνοα απλώς και μόνο για να επιβεβαιώσω τις φοβίες μου και εκείνος απομακρύνθηκε και έκατσε και πάλι στην άκρη του κρεβατιού κοιτώντας μακριά αναδιοργανώνοντας τις σκέψεις του και αμέσως ένιωσα το κενό στην καρδιά μου να με κάνει να λυγίζω απο πόνο και ανασήκωσα το κορμί μου για να πάω κοντά του και εκείνος γύρισε την ματιά του στην δική μου... έβλεπα πόνο μέσα σε αυτήν ματιά... έβλεπα όλα όσα είχα καταλάβει μόνη μου... επιβεβαιώνοντας όλες μου τις φοβίες... όλες μου τις σκέψεις... και εκείνος χαμήλωσε την ματιά του για να αποφύγει το βλέμμα μου.
Έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του και τον ανάγκασα να με κοιτάξει ενώ με το άλλο μου χέρι έμπλεξα τα δάχτυλα μου μέσα στα δικά του ελπίζοντας αυτή η κίνηση να τον κάνει να μείνει κοντά μου... δεν άλλαζε το ύφος του αλλά δεν έκανε και καμία κίνηση για να με σταματήσει... πήρα μια ανάσα και τον ρώτησα απαλά την τελευταία μου φοβία.
«θα μείνεις μαζί μου?»
«Μαρίνα... ξεκίνησε διστακτικά... δεν είμαι πια ο Αρχάγγελος που ερωτεύτηκες...» συνέχισε και έβαλα το χέρι μου πάνω στα χείλια του για να τον σταματήσω
Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και χάιδεψα με τα ακροδάχτυλα μου απαλά τα χείλια του πριν αφήσω την παλάμη μου ξανά πάνω στο μάγουλο του...
«μπορεί να μην μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν... και σίγουρα το δικό σου κρύβει πολλά... του είπα σοβαρά κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια... αλλά μπορούμε αλλάξουμε το μέλλον... οι άνθρωποι αλλάζουν Έντουαρντ... και εσύ το έχεις αποδείξει με τόσους πολλούς διαφορετικούς τρόπους» με κοίταξε για μια στιγμή χωρίς να μιλάει και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πλησίασε τα χείλια μου και άφησε πάνω σε αυτά ένα τρυφερό φιλί
«σε ευχαριστώ... είπε με βαθιά φωνή... δεν έχεις ιδέα πως με κάνει να νιώθω η εμπιστοσύνη που μου δείχνεις... πόσο με επιρρεάζει η αγάπη σου»
«νομίζω ότι έχω μια ιδέα για να μου το αποδείξεις» του είπα και γέλασε πονηρά ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι
«δεν εννοούσα αυτό ακριβώς... πονηρό διαβολάκι» τον πείραξα και γέλασε δυνατά
«και τότε τι εννοούσες?» είπε πιο σοβαρά
«άσε με να αγγίξω άλλη μια φορά τις ουλές σου» του είπα με ήρεμη φωνή και πήρε μια κοφτή ανάσα
«δεν νομίζω ότι αυτό είναι καλή ιδέα» μου είπε και κοίταξε τα χέρια μας που ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους.
«γιατί όχι?»
«δεν μπορώ να ελέγξω τι βλέπεις»
«αυτό είναι το νόημα της υπόθεσης» του απάντησα και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και με έναν αναστεναγμό τα παράτησε
«εντάξει... αλλά να θυμάσαι αυτό που είπες και μόνη σου... οι άνθρωποι αλλάζουν, όχι όμως το παρελθόν τους» είπε παρακλητικά και κατένευσα για να τον βεβαιώσω ότι δεν θα με επιρρεάσει αυτό που θα δω.
Ακούμπησα απαλά την μια του ουλή και όλα μαύρισαν για μια στιγμή... άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα να κοιτώ τον εαυτό μου να είμαι ακίνητη με κλειστά τα μάτια... δεν γινόταν τίποτα... τι στο καλό κάνω εγώ στην μέση του πεζοδρομίου ακίνητη? Αναρωτήθηκα και τότε είδα μια σκιά να με πλησιάζει και πάγωσα... η αναπνοή μου κόπηκε και έτρεξα να τον απομακρύνω απο πάνω μου αλλά αυτός δεν κουνήθηκε και τότε συνειδητοποίησα την αλήθεια... ήμουν μέσα στην ανάμνηση του Έντουαρντ και παρακολουθούσα την σκηνή απο το πρώτο ατύχημα.
Αυτό που έβλεπα τώρα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που βίωσα εγώ και όλα μπήκαν στην θέση τους... είχα καταλάβει ότι μου περνούσε ο Έντουαρντ ή ο Τζέηκοπ ή και οι δύο σε διαφορετικές στιγμές εικόνες στο μυαλό μου αλλά αυτό που ζούσα τώρα σαν τρίτο πρόσωπο και με την ανάμνηση την δική μου με έκανε να καταλάβω ότι αυτές οι εικόνες δεν ήταν απλά εικόνες... ήταν ικανές να ρουφήξουν και την ίδια μου την ψυχή την στιγμή που εγώ θα τα παρατούσα.
Κοίταξα την σκιά καλύτερα και ανατρίχιασα... το πρόσωπο του έκπτωτου που ρουφούσε την ζωή μου μέσα απο τις εικόνες που μου μετέφερε ήταν τόσο τρομακτικό... τόσο αποκρουστικό... τόσο διαβολικό... έμενε ακίνητος όπως και εγώ απέναντι του και το δαβολικο του χαμόγελο τράνταζε όλην μου την ψυχραιμία.
«όχιιιιι... όχι τόσο εύκολα... που να πάρει είσαι δική μου... όχι δική του» άκουσα τα τελευταία λόγια που είχα ακούσει απο τον Έντουαρντ, εκείνη την ημέρα και γύρισα προς την μεριά που ακουσα την φωνή του και τον είδα να πέφτει απάνω μου την ώρα που εγώ ξέπνοη παρέλια πάνω στο υγρό γρασίδι.
Εκείνος μου έδινε την ζωή και έβλεπα την ζωή του έκπτωτου να μειώνετε... λυγισμένος στα γόνατα προσπαθούσε να βρει την αναπνοή του... όσο ο Έντουαρντ μου έδινε την ανάσα του τόσο ο έκπτωτος ούρλιαζε και πάλευε να βρει την αυτοκυριαρχία του... μέχρι που άνοιξα τα μάτια μου... ο έκπτωτος ήταν εκεί και μας κοιτούσε έτοιμος να ορμίσει απάνω μας... αλλά την στιγμή που εγώ έδωσα την ψυχή μου και την καρδιά μου στον Έντουαρντ ο έκπτωτος με μια σπαρακτική φωνή έγινε χίλια κομμάτια...
Σαστισμένηκοίταγα μία προς την μεριά που ήμουν εγώ και ο Έντουαρντ και μια προς την μεριά που ο Έκπτωτος είχε γίνει κομμάτια και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί... μέχρι που είδα τον Έντουαρντ να απομακρύνετε απο πάνω μου και να αρχίζει να πετάει ψηλά... το σώμα μου τον ακολουθούσε και εγώ τον κοίταζα παραξενεμένη... εκείνος έμοιαζε να βασανίζετε τόσο πολύ που η καρδιά μου ράγισε... τον έβλεπα να παλεύει να φτάσει στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού αλλά πάλευε πολύ σκληρά... και όσο ανέβαινε τόσο η ανάσα του γινόταν και πιο βαριά... το σώμα μου και η καρδιά μου βίωνε την ίδια ένταση και τον ίδιο πόνο με εκείνον.
Δεν μπορούσα να δω τα φτερά του... αλλά έβλεπα διάσπαρτα πούπουλα να είναι γύρω μου... μαύρα πούπουλα που όσο εκείνος έκανε την προσπάθεια να ανέβει τόσο εκείνα γινόντουσαν περισσότερα και έπεφταν πάνω στο κορμί μου... όταν έφτασε σε ένα ψηλό σημείο άφησε το κορμί του να ξεκουραστεί πάνω σε ένα απαλό σύννεφο... τα πόδια μας ήταν σταθερά αλλά καμία επιφάνεια δεν υπήρχε κάτω απο τα πέλματα μας.
Εκείνος ξέπνοος προσπαθούσε να βρει τις ισορροπίες του αλλά πριν τις βρει... τρεις μαύροι άγγελοι πήγαν κοντά του και τον ακινητοποιήσαν πριν προλάβει να κουνηθεί και εκείνος τους κοίταζε με πόνο στα μάτια... ο ένας τον κράταγε στον αέρα απο τον λαιμό... και αμέσως ένοιωσα να πνίγομαι και εγώ μαζί του... και οι άλλοι του ξέσκιζαν τα φτερά και αμέσως η πλάτη μου άρχισε να με πονάει τόσο πολύ που ήθελα να ουρλιάξω απο τον πόνο...
Περισσότερα πούπουλα διαπέρασαν το κορμί μου και όταν ο πρώτος άγγελος άφησε το σφιχτό του κράτημα βρεθήκαμε και οι δύο να πέφτουμε με δύναμη προς το κενό... το σώμα μου πόναγε απο τον αέρα που με μαστίγωνε και η αναπνοή μου έβγαινε με δυσκολία... ο ψυχικός μου πόνος όμως ήταν χίλιες φορές πιο δυνατός απο τον σωματικό... ένιωθα απελπισία... ένιωθα προδοσία... ένιωθα να χάνω τα πάντα... και τότε το σώμα μου με ένα δυνατό κρότο συγκρούστηκε στην γη και ένιωσα τα πάντα μέσα μου να σπάνε μέχρι που ήρθε η απόλυτη αναισθησία... δεν ένιωθα τίποτα... όλα ήταν άδεια... όλα ήταν κενά... δεν υπήρχε κανένα συναίσθημα... και εκείνος κοίταζε το κενό άδειος και ανέκφραστος.
Άνοιξα τα μάτια μου και πήρα μια ανάσα... ο Έντουαρντ περίμενε την αντίδραση μου υπομονετικά αλλά εγώ δεν είχα το κουράγιο να μιλήσω... είχα χάσει την λαλιά μου... είχα χάσει την καρδιά μου... είχα χάσει τα πάντα.
«Μαρίνα?» άκουσα την φωνή του με αγωνία να με φωνάζει και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του
Τα δάκρυα μου άρχισαν να τρέχουν ανεξέλεγκτα και εκείνος άρχισε να αγωνιά περισσότερο... ήθελα να μιλήσω... ήθελα να τον καθησυχάσω... αλλά δεν ήξερα πως να βγω προς την επιφάνεια, μέχρι που ένιωσα το χέρι του πάνω στο πρόσωπο μου και πήρα μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια... εκείνος με πλησίασε και άρχισε τρυφερά να απομακρύνει τα δάκρυα μου με τα χείλια του και τότε άρχισα πάλι να αναπνέω πιο ήρεμα... η καρδιά μου κάλπαζε πιο ζωηρά και εγώ άρχισα και πάλι να βρίσκω την λογική μου.
«συγνώμη» κατάφερα μόνο να πω και η φωνή μου βγήκε σαν ψίθυρος απο τα χείλια μου
«σσσς, καρδιά μου... με καθησύχασε... δεν μπορούσες να το ξέρεις» με παρηγορούσε καταλαβαίνοντας τι ήταν αυτό που είχα μόλις δει και με φυλάκισε στην ζεστή του αγκαλιά
Έβαλα το μάγουλο μου πάνω στον ώμο του και τον κράτησα με όλην μου την δύναμη κοντά μου... δεν μπορούσα να ηρεμήσω απο αυτήν την αποκάλυψη... τον είχα τόσο ανάγκη... ήθελα τόσο πολύ να επιβεβαιώσω ότι ήταν πραγματικά κοντά μου που άρχισα χωρίς να το καταλάβω να τον φιλώ και εκείνος με απομάκρυνε απο κοντά του ήρεμα...
«Μαρίνα... ξεκίνησε ήρεμα στην προσπάθεια του να μην με πληγώσει... όχι εδώ... όχι έτσι» είπε μαλακά και μου χάιδευε και μου απομάκρυνε τα δάκρυα μου απο το πρόσωπο μου στοργικά.
«δεν έχεις σημασία το μέρος... η ώρα... η στιγμή... σημασία για μένα έχει ότι είμαστε μαζί» του είπα τρέμοντας... φοβούμενη την απόρριψη του και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλια.
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και έφερα το σώμα μου πιο κοντά του και εκείνος με έγειρε πάνω στο στρώμα απαλά... τα χείλια μας πλέον είχαν πάρει φωτιά... και οι δύο παλεύαμε να πάρουμε ανάσα απο την ανάσα του άλλου... τα κορμιά μας ζητούσαν την λύτρωση και η καρδιές μας ζητούσαν να ενωθούν και να γίνουν μια.
«Έντουαρντ?»
«ναι άγγελε μου» είπε τρυφερά κοιτώντας με βαθιά στα μάτια χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο μου
«μπορείς να ανάψεις το κερί?... με κοίταξε με απορία... θέλω να σε βλέπω» του απάντησα στην ανείπωτη ερώτηση του
Άφησε ένα τρυφερό φιλί στα χείλια μου και σηκώθηκε να πάρει τα σπίρτα απο το μπάνιο και την στιγμή που άναβε το κερί με κοίταξε στα μάτια και μια αγωνία είδα μέσα στην δική του ματιά.
«φοβάσαι?» με ρώτησε απαλά και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού περνώντας τα χέρια του αριστερά και δεξιά του κορμιού μου χωρίς να με ακουμπά και αυτόματα τα χέρια μου ακούμπησαν πάνω στα μπράτσα του για να μην χάσουν την επαφή... κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και απορία διαγράφτηκε στα υπέροχα χαρακτηριστικά του.
«τότε γιατί τρέμεις?» με ρώτησε με ψιθυριστή φωνή
«γιατί σε έχω ανάγκη... έχω τόσο ανάγκη να σε νιώσω γύρω μου... που όταν απομακρύνεσαι έστω και για λίγο το σώμα μου πονάει απο την απουσία σου... άρχισε να μου χαϊδεύει το πρόσωπο και εγώ συνέχισα... δεν μπορούσα άλλο να κρατάω αυτό το βάρος μέσα μου...
«όλο αυτό το διάστημα, το σώμα μου, το μυαλό μου, όλη μου η ύπαρξη σε αναζητούσε... προσπαθούσα να με πείσω ότι ήσουν πλάσμα της φαντασίας μου... ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο όπως όλοι μου έλεγαν... άλλα δεν τα κατάφερα... όταν συνειδητοποίησα την αλήθεια και έκανα την σύνδεση... τότε πάγωσα... είπα και έσβησε η φωνή μου... το απαλό του άγγιγμα μου έδωσε την δύναμη που χρειαζόμουν και συνέχισα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα
«δεν ήσουν αυτό που είχα νιώσει... αυτό που είχα φανταστεί... δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήσουν ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που έβλεπα στα όνειρα μου... είπα και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο μου... διχάστηκα... δεν ήξερα τι να πιστέψω... η λογική μου μου φώναζε να φύγω μακριά σου αλλά η καρδιά μου και το σώμα μου αδυνατούσαν να υπακούσουν σε εαυτήν την εντολή και εγώ ήμουν στην μέση και δεν ήξερα τι να κάνω... όταν έφυγες... την φωνή μου την κάλυψε ένας λυγμός και πήρα μια βαθιά ανάσα για να βρω την δύναμη να συνεχίσω... μέσα στην ματιά του έβλεπα όλον τον πόνο και την λύπη που ένιωθε γι αυτήν του την πράξη αλλά εγώ δεν είχα ανάγκη να τον συγχωρέσω... είχα την ανάγκη να τον κάνω να καταλάβει... τι ακριβώς συμμένει για μένα.
Πήρα το χέρι του στο δικό μου και το έβαλα πάνω στην καρδιά μου...
«το νιώθεις αυτό?... τον ρώτησα και κατένευσε... μόνο εσύ την κάνεις να χτυπάει έτσι... όταν είσαι μακριά μου... η καρδιά μου απλά χτυπάει, για να με κάνει να θυμάμαι ότι υπάρχω... όχι όμως ότι ζω... χωρίς εσένα Έντουαρτ απλά υπάρχω... μόνο η ανάσα σου με κάνει να ζω»
Αυτό που έβλεπα τώρα δεν είχε καμία σχέση με αυτό που βίωσα εγώ και όλα μπήκαν στην θέση τους... είχα καταλάβει ότι μου περνούσε ο Έντουαρντ ή ο Τζέηκοπ ή και οι δύο σε διαφορετικές στιγμές εικόνες στο μυαλό μου αλλά αυτό που ζούσα τώρα σαν τρίτο πρόσωπο και με την ανάμνηση την δική μου με έκανε να καταλάβω ότι αυτές οι εικόνες δεν ήταν απλά εικόνες... ήταν ικανές να ρουφήξουν και την ίδια μου την ψυχή την στιγμή που εγώ θα τα παρατούσα.
Κοίταξα την σκιά καλύτερα και ανατρίχιασα... το πρόσωπο του έκπτωτου που ρουφούσε την ζωή μου μέσα απο τις εικόνες που μου μετέφερε ήταν τόσο τρομακτικό... τόσο αποκρουστικό... τόσο διαβολικό... έμενε ακίνητος όπως και εγώ απέναντι του και το δαβολικο του χαμόγελο τράνταζε όλην μου την ψυχραιμία.
«όχιιιιι... όχι τόσο εύκολα... που να πάρει είσαι δική μου... όχι δική του» άκουσα τα τελευταία λόγια που είχα ακούσει απο τον Έντουαρντ, εκείνη την ημέρα και γύρισα προς την μεριά που ακουσα την φωνή του και τον είδα να πέφτει απάνω μου την ώρα που εγώ ξέπνοη παρέλια πάνω στο υγρό γρασίδι.
Εκείνος μου έδινε την ζωή και έβλεπα την ζωή του έκπτωτου να μειώνετε... λυγισμένος στα γόνατα προσπαθούσε να βρει την αναπνοή του... όσο ο Έντουαρντ μου έδινε την ανάσα του τόσο ο έκπτωτος ούρλιαζε και πάλευε να βρει την αυτοκυριαρχία του... μέχρι που άνοιξα τα μάτια μου... ο έκπτωτος ήταν εκεί και μας κοιτούσε έτοιμος να ορμίσει απάνω μας... αλλά την στιγμή που εγώ έδωσα την ψυχή μου και την καρδιά μου στον Έντουαρντ ο έκπτωτος με μια σπαρακτική φωνή έγινε χίλια κομμάτια...
Σαστισμένηκοίταγα μία προς την μεριά που ήμουν εγώ και ο Έντουαρντ και μια προς την μεριά που ο Έκπτωτος είχε γίνει κομμάτια και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί... μέχρι που είδα τον Έντουαρντ να απομακρύνετε απο πάνω μου και να αρχίζει να πετάει ψηλά... το σώμα μου τον ακολουθούσε και εγώ τον κοίταζα παραξενεμένη... εκείνος έμοιαζε να βασανίζετε τόσο πολύ που η καρδιά μου ράγισε... τον έβλεπα να παλεύει να φτάσει στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού αλλά πάλευε πολύ σκληρά... και όσο ανέβαινε τόσο η ανάσα του γινόταν και πιο βαριά... το σώμα μου και η καρδιά μου βίωνε την ίδια ένταση και τον ίδιο πόνο με εκείνον.
Δεν μπορούσα να δω τα φτερά του... αλλά έβλεπα διάσπαρτα πούπουλα να είναι γύρω μου... μαύρα πούπουλα που όσο εκείνος έκανε την προσπάθεια να ανέβει τόσο εκείνα γινόντουσαν περισσότερα και έπεφταν πάνω στο κορμί μου... όταν έφτασε σε ένα ψηλό σημείο άφησε το κορμί του να ξεκουραστεί πάνω σε ένα απαλό σύννεφο... τα πόδια μας ήταν σταθερά αλλά καμία επιφάνεια δεν υπήρχε κάτω απο τα πέλματα μας.
Εκείνος ξέπνοος προσπαθούσε να βρει τις ισορροπίες του αλλά πριν τις βρει... τρεις μαύροι άγγελοι πήγαν κοντά του και τον ακινητοποιήσαν πριν προλάβει να κουνηθεί και εκείνος τους κοίταζε με πόνο στα μάτια... ο ένας τον κράταγε στον αέρα απο τον λαιμό... και αμέσως ένοιωσα να πνίγομαι και εγώ μαζί του... και οι άλλοι του ξέσκιζαν τα φτερά και αμέσως η πλάτη μου άρχισε να με πονάει τόσο πολύ που ήθελα να ουρλιάξω απο τον πόνο...
Περισσότερα πούπουλα διαπέρασαν το κορμί μου και όταν ο πρώτος άγγελος άφησε το σφιχτό του κράτημα βρεθήκαμε και οι δύο να πέφτουμε με δύναμη προς το κενό... το σώμα μου πόναγε απο τον αέρα που με μαστίγωνε και η αναπνοή μου έβγαινε με δυσκολία... ο ψυχικός μου πόνος όμως ήταν χίλιες φορές πιο δυνατός απο τον σωματικό... ένιωθα απελπισία... ένιωθα προδοσία... ένιωθα να χάνω τα πάντα... και τότε το σώμα μου με ένα δυνατό κρότο συγκρούστηκε στην γη και ένιωσα τα πάντα μέσα μου να σπάνε μέχρι που ήρθε η απόλυτη αναισθησία... δεν ένιωθα τίποτα... όλα ήταν άδεια... όλα ήταν κενά... δεν υπήρχε κανένα συναίσθημα... και εκείνος κοίταζε το κενό άδειος και ανέκφραστος.
Άνοιξα τα μάτια μου και πήρα μια ανάσα... ο Έντουαρντ περίμενε την αντίδραση μου υπομονετικά αλλά εγώ δεν είχα το κουράγιο να μιλήσω... είχα χάσει την λαλιά μου... είχα χάσει την καρδιά μου... είχα χάσει τα πάντα.
«Μαρίνα?» άκουσα την φωνή του με αγωνία να με φωνάζει και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του
Τα δάκρυα μου άρχισαν να τρέχουν ανεξέλεγκτα και εκείνος άρχισε να αγωνιά περισσότερο... ήθελα να μιλήσω... ήθελα να τον καθησυχάσω... αλλά δεν ήξερα πως να βγω προς την επιφάνεια, μέχρι που ένιωσα το χέρι του πάνω στο πρόσωπο μου και πήρα μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια... εκείνος με πλησίασε και άρχισε τρυφερά να απομακρύνει τα δάκρυα μου με τα χείλια του και τότε άρχισα πάλι να αναπνέω πιο ήρεμα... η καρδιά μου κάλπαζε πιο ζωηρά και εγώ άρχισα και πάλι να βρίσκω την λογική μου.
«συγνώμη» κατάφερα μόνο να πω και η φωνή μου βγήκε σαν ψίθυρος απο τα χείλια μου
«σσσς, καρδιά μου... με καθησύχασε... δεν μπορούσες να το ξέρεις» με παρηγορούσε καταλαβαίνοντας τι ήταν αυτό που είχα μόλις δει και με φυλάκισε στην ζεστή του αγκαλιά
Έβαλα το μάγουλο μου πάνω στον ώμο του και τον κράτησα με όλην μου την δύναμη κοντά μου... δεν μπορούσα να ηρεμήσω απο αυτήν την αποκάλυψη... τον είχα τόσο ανάγκη... ήθελα τόσο πολύ να επιβεβαιώσω ότι ήταν πραγματικά κοντά μου που άρχισα χωρίς να το καταλάβω να τον φιλώ και εκείνος με απομάκρυνε απο κοντά του ήρεμα...
«Μαρίνα... ξεκίνησε ήρεμα στην προσπάθεια του να μην με πληγώσει... όχι εδώ... όχι έτσι» είπε μαλακά και μου χάιδευε και μου απομάκρυνε τα δάκρυα μου απο το πρόσωπο μου στοργικά.
«δεν έχεις σημασία το μέρος... η ώρα... η στιγμή... σημασία για μένα έχει ότι είμαστε μαζί» του είπα τρέμοντας... φοβούμενη την απόρριψη του και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλια.
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και έφερα το σώμα μου πιο κοντά του και εκείνος με έγειρε πάνω στο στρώμα απαλά... τα χείλια μας πλέον είχαν πάρει φωτιά... και οι δύο παλεύαμε να πάρουμε ανάσα απο την ανάσα του άλλου... τα κορμιά μας ζητούσαν την λύτρωση και η καρδιές μας ζητούσαν να ενωθούν και να γίνουν μια.
«Έντουαρντ?»
«ναι άγγελε μου» είπε τρυφερά κοιτώντας με βαθιά στα μάτια χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο μου
«μπορείς να ανάψεις το κερί?... με κοίταξε με απορία... θέλω να σε βλέπω» του απάντησα στην ανείπωτη ερώτηση του
Άφησε ένα τρυφερό φιλί στα χείλια μου και σηκώθηκε να πάρει τα σπίρτα απο το μπάνιο και την στιγμή που άναβε το κερί με κοίταξε στα μάτια και μια αγωνία είδα μέσα στην δική του ματιά.
«φοβάσαι?» με ρώτησε απαλά και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού περνώντας τα χέρια του αριστερά και δεξιά του κορμιού μου χωρίς να με ακουμπά και αυτόματα τα χέρια μου ακούμπησαν πάνω στα μπράτσα του για να μην χάσουν την επαφή... κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και απορία διαγράφτηκε στα υπέροχα χαρακτηριστικά του.
«τότε γιατί τρέμεις?» με ρώτησε με ψιθυριστή φωνή
«γιατί σε έχω ανάγκη... έχω τόσο ανάγκη να σε νιώσω γύρω μου... που όταν απομακρύνεσαι έστω και για λίγο το σώμα μου πονάει απο την απουσία σου... άρχισε να μου χαϊδεύει το πρόσωπο και εγώ συνέχισα... δεν μπορούσα άλλο να κρατάω αυτό το βάρος μέσα μου...
«όλο αυτό το διάστημα, το σώμα μου, το μυαλό μου, όλη μου η ύπαρξη σε αναζητούσε... προσπαθούσα να με πείσω ότι ήσουν πλάσμα της φαντασίας μου... ότι όλα αυτά ήταν ένα όνειρο όπως όλοι μου έλεγαν... άλλα δεν τα κατάφερα... όταν συνειδητοποίησα την αλήθεια και έκανα την σύνδεση... τότε πάγωσα... είπα και έσβησε η φωνή μου... το απαλό του άγγιγμα μου έδωσε την δύναμη που χρειαζόμουν και συνέχισα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα
«δεν ήσουν αυτό που είχα νιώσει... αυτό που είχα φανταστεί... δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήσουν ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που έβλεπα στα όνειρα μου... είπα και ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο μου... διχάστηκα... δεν ήξερα τι να πιστέψω... η λογική μου μου φώναζε να φύγω μακριά σου αλλά η καρδιά μου και το σώμα μου αδυνατούσαν να υπακούσουν σε εαυτήν την εντολή και εγώ ήμουν στην μέση και δεν ήξερα τι να κάνω... όταν έφυγες... την φωνή μου την κάλυψε ένας λυγμός και πήρα μια βαθιά ανάσα για να βρω την δύναμη να συνεχίσω... μέσα στην ματιά του έβλεπα όλον τον πόνο και την λύπη που ένιωθε γι αυτήν του την πράξη αλλά εγώ δεν είχα ανάγκη να τον συγχωρέσω... είχα την ανάγκη να τον κάνω να καταλάβει... τι ακριβώς συμμένει για μένα.
Πήρα το χέρι του στο δικό μου και το έβαλα πάνω στην καρδιά μου...
«το νιώθεις αυτό?... τον ρώτησα και κατένευσε... μόνο εσύ την κάνεις να χτυπάει έτσι... όταν είσαι μακριά μου... η καρδιά μου απλά χτυπάει, για να με κάνει να θυμάμαι ότι υπάρχω... όχι όμως ότι ζω... χωρίς εσένα Έντουαρτ απλά υπάρχω... μόνο η ανάσα σου με κάνει να ζω»
Χάιδεψε απαλά το μάγουλο μου με την αναστροφή του χεριού του και αν και δεν ξέρω αν μπορεί να δακρύσει ή όχι, ένοιωσα ότι τα μάτια του ήταν θολά... έγειρε το πρόσωπο του και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου.
«δεν μπορείς να φανταστείς πως με κάνεις να νιώθω αυτήν την στιγμή... ψιθύρισε με τα χείλια του να ακουμπούν ανεπαίσθητα πάνω στο μέτωπο μου... σ’ αγαπάω Μαρίνα... δεν ξέρω αν μπορείς να το νιώσεις όπως εγώ... δεν έχω καρδιά... συνέχισε και έβαλε το χέρι μου να ακουμπήσει στην καρδιά του και δεν ένιωσα να πάλετε... αλλά έχω ψυχή... συνέχισε κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια... και αυτή σου ανοίκει απο την πρώτη στιγμή που αντίκρισες το πρώτο φως της ημέρας» τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν... δεν είχα φωνή για να εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνον.
Οι ματιές μας ανταλλάσανε τα λόγια που δεν μπορούσαν να πούνε οι φωνές μας... τα αγγίγματα μας τραγουδάγανε την μελωδία της ψυχής μας... και τα φιλιά μας εκφράζανε την αγάπη που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον...
Ένιωσα τα χείλια του να με αγγίζουν τρυφερά και άνοιξα απαλά τα χείλια μου για να ρουφήξω την ανάσα που θα με ξανά έφερνε πίσω στην ζωή... η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει σαν τρελή και εκείνος μου χάριζε την ψυχή του...
Άφησε τα χείλια μου και άρχισε να μου φιλάει κάθε σπιθαμή του προσώπου μου απομακρύνοντας κάθε δάκρυ που είχε κυλήσει και απομνημονεύοντας κάθε κύτταρο μου... το χέρι του στο σώμα μου άφηνε πύρινες πορείες και οι αναστεναγμοί μου γινόντουσαν πιο βαθιοί...
Τύλιξα τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του και τον έφερα πιο κοντά μου για να τον νιώσω... μόλις τα χείλια του άρχισαν εξερευνούν τον λαιμό μου και η γλώσσα του να γεύεται το άρωμα μου, το σώμα μου άρχισε να τρέμει.
«Μαρίνα?»
«ναι» είπα βογκώντας την στιγμή που τέντωσα το κορμί μου
«δεν είμαι σίγουρος αν καταφέρω να συγκρατήσω την σκοτεινή μου πλευρά» είπε και ένιωσα το δάχτυλο του ανάμεσα στο δέρμα μου και το λάστιχο του εσωρούχου μου...
«Έντ... βόγκηξα δυνατά.. ουαρτ» κατάφερα να συνεχίσω δαγκώνοντας τα χείλια μου
«Μαρινάκι μου δεν είμαι...» τον φίλησα απαιτητικά για να το βουλώσει αλλά δεν μου έκανε την χάρη
«δεν θέλω να σε πληγώσω... φοβάμαι ότι θα σε πονέσω» μωρέ πέταξε μου τα μάτια έξω... σκέφτηκα αλλά απο το πάθος μου δεν κατάφερα να βγάλω λέξη παρά αρκέστηκα να ανασηκώσω τους γοφούς μου ανοίγοντας τα πόδια για να έχει το χέρι του καλύτερη πρόσβαση στο σημείο που τον επιθυμούσα περισσότερο.
«Εντουαρτ... είπα μέσα απο τα δόντια μου... σταμάτα να το σκέφτεσαι.... είπα πιο άγρια και τον κοίταξα νευριασμένη... εγώ κοντεύω να τελειώσω και εσύ δεν έχεις καν αρχίσει... και θες να το συζητήσουμε????» ούρλιαξα έξαλλη απο θυμό και εκείνος έπνιξε το γέλιο του βάζοντας τα χείλια του πάνω στον λαιμό μου, δίνοντας μου ένα ρουφηχτό, υγρό, παθιασμένο φιλί και με έστειλε αδιάβαστη... Χριστέ μου τελιώνωωωω
«είσαι σίγουρη?» με ρώτησε για τελευταία φορά και δεν άντεξα άλλο και τον χαστούκισα δυνατά
«σκάσε και συνέχισε πριν δεις την δική μου σκοτεινή πλευρά» του είπα άγρια και βουτώντας τον απο το μαλλί άρχισα να τον φιλάω βίαια...
Αυτό ήταν η αρχή του τέλους μου... παρακάτω δεν θυμάμαι.
Έντουαρτ
Όταν την έβλεπα να παίρνει αυτό το θυμωμένο ύφος... μου ήταν αδύνατον να συγκρατήσω το πάθος μου για εκείνην... ο ερεθισμός μου είχε φτάσει στα όρια του και εγώ ήμουν ανίκανος να πνίξω κάθε πτυχή του εαυτού μου... αλλά εκείνη για άλλη μια φόρα δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να καταλάβει το πόσο διαβολική ήταν αυτή η πλευρά μου.
Με άρπαξε απο το μαλλί και άρχισε να με φιλάει τόσο βίαια που θόλωσε το μυαλό μου... με μια κίνηση έκανα κομμάτια το λεπτό ύφασμα που τόση ώρα έπαιζα στα χέρια μου και με νευρίαζε που ήταν ο λόγος που ήμουν μακριά της... η Μαρίνα εκστασιασμένη τέντωσε περισσότερο το κορμί της και άνοιξε τα πόδια της για να μου διευκολύνει την πρόσβαση να εισχωρήσω στα πιο απόκρυφα σημεία του θεσπέσιου κορμιού της.
Το χαστούκι της είχε στείλει σε όλο μου το κορμί μεγάλες δώσεις ρεύματος ηλεκτρίζοντας όλο μου το κορμί και όλες μου οι αισθήσεις πια είχαν πάρει φωτιά... είχαμε τόσο ανάγκη ο ένας τον άλλον που όλα όσα γινόντουσαν γύρω μας είχαν γίνει γυάλινα όπως ακριβός ήταν και το κορμί μου... αλλά είχε δίκιο... ήμασταν μόνο εκείνη και εγώ και τα κορμιά μας καμένα απο το πάθος ζητούσαν απεγνωσμένα να βρουν την λύτρωση τους.
Ανασηκώθηκα και βιαστικά μας απάλλαξα απο όλα μας τα ρούχα... εκείνη με τα χέρια της άρχισε να εξερευνεί το σώμα μου και εγώ θαύμαζα αυτό το θεσπέσιο κορμί που είχε γίνει η προσωπική μου κόλαση... έπεσα πάνω στο σώμα της για να νιώσω την καυτή της επιδερμίδα και όλο μου το σώμα πήρε φωτιά... τα χείλια μου αχόρταγα ρούφαγαν τα χείλια της και τα συχνά της αγκομαχητά με έστελνα απο εκεί που ήρθα και με γύριζα ξανά πίσω... το χέρι μου πλησίασε την καυτή της σάρκα και μόλις ένιωσα την θερμότητα της σίριξα δυνατά...
«να πάρει Μαρίνα είσαι τόσο καυτή... μου θολώνεις το μυαλό»
«αυτός είναι ο στόχος μου... σταμάτα να σκέφτεσαι» είπε άγρια και με έπιασε πάλι απο το μαλλί και με έφερε κοντά της
«σου αρέσουν τα άγρια μωρό μου???» την πείραξα και εκείνη μου δάγκωσε το κάτω χείλος
Εεε, αυτό ήταν... δεν είχα άλλες αντοχές για να κάνω πίσω... άρπαξα τα χείλια της μέσα στα δικά μου και με τα δόντια μου άρχισα να της δαγκώνω ότι σάρκα πέρναγε απο τα δόντια μου και εκείνη άρχισε να τραντάζεται μέσα στην αγκαλιά μου και να φωνάζει δυνατά...
«αααχχχ Έντουαρτ.... μην σταματάς... τελιώνωωωω» φώναζε και ένοιωσα τις συσπάσεις του κόλπου της να σφίγγουν τα δάχτυλα μου ενώ ταυτόχρονα ένιωθα την καυτή της λάβα να αγκαλιάζει τα δάχτυλα μου.
Άφησα τα χείλια της και άρχισα να της φιλάω τον λαιμό... τα δόντια μου πίεζαν την σάρκα της και εκείνη φώναζε πιο δυνατά.
«ναι μωρό μου μην σταματάςςςς... σε παρακαλώωωω... κάνε με να ξεχάσω το όνομα μουυυυυ» ενώ ταυτόχρονα τράνταζε και τσίτωνε το κορμί της ακολουθώντας την κίνηση των δαχτύλων μου που μπαινόβγαιναν μέσα στην καυτή της σάρκα...
Τα χείλια μου αχόρταγα άρχισαν να την πολιορκούν και να την γεύονται σε όλην την έκταση του κορμιού της... φτάνοντας στο στητό μικρο της στήθος άνοιξα το στόμα μου περισσότερο και το έβαλα όσο περισσότερη επιδερμίδα χωρούσε μέσα σε αυτό, ρουφώντας το αχόρταγα και οι κραυγές της με ικανοποιούσαν περισσότερο... με το ένα μου χέρι έπαιζα με το ελεύθερος στήθος τσιμπώντας την ρόγα της, ενώ με το άλλο συνέχισα να την κάνω δική μου και το στόμα μου είχε πάρει φωτιά δαγκώνοντας και γλύφοντας την τρυφερή της ροζ ρόγα που με προκαλούσε.
Ο ερεθισμός μου είχε πάρει φωτιά και άρχισε να με πονάει απο τον πόθο... έβαλα το πόδι της ανάμεσα στα δικά μου και όταν τον ένιωσε πάνω στο πόδι της ούρλιαξε απο ενθουσιασμό, τραβώντας τις τούφες του μαλλιού μου περισσότερο.
«βλέπεις τι μου κάνεις... της είπα άγρια και την κοίταξα στα μάτια την στιγμή που άρχισα να τον τρίβω απάνω της για να ανακουφιστώ... με τρελαίνεις με ένα βλέμμα σου μόνο, πόσο μάλλον όταν είσαι έτσι μαζί μου» συνέχισα και το χέρι μου μέσα της άρχισε να γίνεται πιο απαιτητικό... ήθελα να την δω να σπαρταράει... ήθελα να φωνάζει το όνομα μου μέσα απο τα καυτά της χείλια... ήθελα να την κάνω να ξεχάσει τα πάντα.
«ναιιιι» ούρλιαξε καθώς τέντωνε το κορμί της και συνέχισα να την χαρίζω περισσότερη ηδονή μέχρι τα βάθη της ύπαρξης της.
Το στόμα μου απαιτητικό πάνω στο στήθος της γευόταν κάθε σπιθαμή του και εκείνη ήταν έτοιμη να εκραγεί... άρχισα να χαμηλώνω προς την κοιλιά της και της κόπηκε η ανάσα...
«μην σταματάς» μου φώναξε και όταν έφτασα στην φλόγα της πριν προλάβω να την ακουμπήσω ένιωσα τον οργασμό της να την απογειώνει.
Με την γλώσσα μου γευόμουν του πιο εύγευστους χυμούς που είχα γευτεί ποτέ στην ζωή μου και με έκαναν να τρελαθώ... παραμέρισα το πόδι της για να την ανοίξω περισσότερο και μόλις τα χείλια μου ακούμπησαν πάνω στην φλόγα της βόγκηξα δυνατά απο τον ηλεκτρισμό που διαπέρασε όλο μου το κορμί...
Η ανάσα μου την διέγειρε περισσότερο και έτσι συνέχισα να την γλύφω και να την φυσάω ταυτόχρονα, μέχρι που άρχισε η αναπνοή της να γίνεται πιο βαριά...
«πρέπει να πάρω ανάσα» είπε ξέπνοα αλλά εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω.
Έβαλα την γλώσσα μου βαθιά μέσα στην ύπαρξη της και τραντάχτηκε ολόκληρη... το χέρι μου έσφιγγε τον γλουτό της και εκείνη μου τράβαγε το μαλλί μου περισσότερο για να με κάνει να ξεκολλήσω απο πάνω της.
Σήκωσα το κεφάλι μου και την είδα να αγκομαχά, προσπαθώντας να βρει και πάλι τις ισορροπίες της.
«θα με πεθάνειςςς» είπε μέσα απο τις γρήγορες ανάσες της
«όχι ακόμα» είπα απειλητικά και συνέχισα απο εκεί που είχα σταματήσει ενώ παράλληλα συνέχισα να τρίβω τον ερεθισμό μου πάνω στο πόδι της με περισσότερη ένταση.
«δεν θα σου κάνω την χάρη» άκουσα την κελαρυστή φωνούλα της να φωνάζει άγρια και αυτό με άναψε περισσότερο.
«και τι θα κάνεις γι αυτό???» της είπα πειραχτικά και εκείνη ανασήκωσε το κορμί της και απαίτησε με την στάση του κορμιού της να πάω κοντά της και δεν της το αρνήθηκα
Με ξάπλωσε στο στρώμα και άρχισε να με φιλάει με τέτοιο πάθος... τα χέρια της να με χαϊδεύουν με τέτοια ένταση που το σώμα μου αν είναι δυνατόν, πήρε περισσότερη φωτιά... τα χείλια της πάνω στον λαιμό μου με φιλάγανε απαιτητικά και με δάγκωναν σκληρά... ενώ η ήβη της πάνω στον ερεθισμό μου τριβόταν με τόση ένταση που αν συνέχιζε έτσι σίγουρα θα τελείωνα επιτόπου...
Έχωσα τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά της και τα κράταγα δυνατά απο το πάθος μου και αυτό την εξίταρε περισσότερο... συνέχισε να με φιλάει και να με γεύεται με την γλώσσα της και όταν έφτασε στο στήθος μου έκανε έναν τρελό χορό με την γλώσσα της πάνω στις ρόγες μου εναλλάξ και ούρλιαξα απο ενθουσιασμό...
Άρχισε να κατεβαίνει προς τον ερεθισμό μου με τόσο πάθος, που ήμουν σίγουρος ότι θα με αποτελειώσει πριν προλάβω να την κάνω δική μου... τα δόντια της έγδαραν το δέρμα μου και η γλώσσα της έπαιζε έναν τρελό χορό πάνω στην κορυφή του ανδρισμού μου... τέντωσα το κορμί μου και άφησα την ανάσα μου να βγει βίαια απο το σώμα μου.
«ναι μωρό μου... βασάνισε τον» είπα πάνω στο πάθος μου και εκείνη συνέχισε με περισσότερη μανία να με αποπλανεί και να με συνεπαίρνει
«μην αφήσεις σπιθαμή να σου ξεφύγει» είπα πιο άγρια και ένιωσα να το καταπίνει όλο... το λαρύγγι της πάνω στην κορυφή του ανδρισμού μου, το έκανε να καεί και άρχισε να συσπάτε για να βρει την λύτρωση του.
Εκείνη καταλαβαίνοντας το, τράβηξε απότομα το στόμα της βεντουζάροντας το και το άφησε απότομα για να πάρει μια ανάσα...
«θες να σε αποτελειώσω τώρα?» είπε κοιτώντας με, άγρια στα μάτια... αν εγώ είμαι σατανικός αυτή είναι η ακόλουθος μου σε αυτό τον τομέα... σκέφτηκα και πιάνοντας την απο τα μπράτσα την ανάγκασα να κάτσει στα τέσσερα.
Φίλαγα την πλάτη της και εκείνη αναστέναζε απο την ηδονή... τα πόδια της ανοιχτά μου δίνανε την πρόσβαση που ήθελα και πριν το σκεφτώ μπήκα απότομα μέσα της και ουρλιάξαμε ταυτόχρονα... η καυτή της σάρκα με έκαψε ως τα βάθη της ύπαρξης μου και μου ήταν αδύνατον να σταματήσω ή να σκεφτώ τίποτα άλλο.
Την κράτησα απο τους γοφούς της και άρχισα να κινούμαι μέσα και έξω με όλο το πάθος που με είχε συνεπάρει ξεχνώντας όλα τα άλλα και εκείνη με ακολουθούσε σε κάθε μου κίνηση βογκώντας δυνατά και με τρέλαινε περισσότερο... οι ωθήσεις μου ήταν αργές και βασανιστικές και εκείνη προσπαθούσε να με παρακινείσει για περισσότερα αλλά εγώ ήθελα να την βασανίσω κι άλλο.
Τα χέρια μου πάνω στο σώμα της, την λεηλατούσαν και το άγγιγμα μου την έκανε να τρελαίνετε περισσότερο... έβαλε το ένα της χέρι πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού και με ακολουθούσε απόλυτα σε κάθε μου κίνηση...
«δεν μπορώ άλλο... είπε με δυσκολία με κομμένη την ανάσα... μη με βασανίζεις άλλο» φώναξε.
Έγειρα το κορμί μου πάνω στο κορμί της και βάζοντας το χέρι μου πάνω στην φλόγα της άρχισα να την τρίβω γρήγορα και τα αγκομαχητά της άρχισαν να αυξάνονται και η αναπνοή της γινόταν όλο και πιο γρήγορη... έκανα τις ωθήσεις μου πιο δυνατές... πιο βαθιές και πιο γρήγορες και ένιωσα να πλησιάζει στην λύτρωση της.
«ναιιι... ούρλιαξε και τέντωσε το κορμί της... ναι Εντουαρτ... έτσι μωρό μου... δεν θέλω πολύ ακόμα για να τελειώσω» συνέχιζε να παραμιλάει απο την ηδονή και συνέχισα να την χαρίζω περισσότερη απόλαυση.
Με ένα δυνατό ουρλιαχτό, ένιωσα αν απελευθερώνει τον εαυτό της και όλο της το κορμί άρχισε να τρέμει απο τον οργασμό... τα καυτά της υγρά τυλίχτηκαν γύρω απο τον ερεθισμό μου και τον έκαναν να απογειωθεί... βγήκα απο μέσα της και την γύρισα προς το μέρος μου αρχίζοντας να την φιλάω με όλο το πάθος που με είχε συνεπάρει και τα χέρια της βρέθηκα αμέσως στα μαλλιά μου τρελαίνοντας όλες μου τις αισθήσεις.
Την ξάπλωσα πάνω στο στρώμα και μόλις έφερα το κορμί μου κοντά στο δικό της εκείνη αμέσως τύλιξε τα πόδια της γύρω μου και ανασήκωσε τους γοφούς της για να με συναντήσει... μπήκα μέσα στον παράδεισο της και συνέχισα να την φιλάω απαιτητικά... τα καυτά της υγρά όσο πέρναγε η ώρα γινόντουσαν όλο και πιο πλούσια και έκανε την επαφή μας μοναδική.
Ένιωθα τα κορμιά μας να είναι πλασμένα το ένα για το άλλο... τέλεια ταιριασμένα συγχρονίζονταν στον πιο ερωτικό... στον πιο αρχαίο χορό, κάνοντας τα να παίρνουν φωτιά και να απογειώνονται... την θέλω απόλυτα δική μου και αυτό με κάνει να γίνομαι τρελός για εκείνην... και να ξεχνάω τα πάντα.
Της χάριζα την απόλυτη ηδονή και όλο μου το είναι αναπτερώνονταν... τα βογκητά της και τα ουρλιαχτά της με έστελναν στον έβδομο ουρανό και εγώ δεν ήθελα να σταματήσω μέχρι να νιώσω ότι δεν έχω άλλη ανάσα... τα χείλια μου πάνω στον λαιμό της ρουφούσαν την λεπτή της σάρκα και με την γλώσσα μου γευόμουν το πιο υπέροχο άρωμα που ζωντάνευε ακόμα και την νεκρή μου καρδιά.
Οι κινήσεις μας συγχρονισμένες απορροφούσαν όλους του κραδασμούς των κορμιών μας και ένιωθα πια ότι ήμασταν ένα πάνω σε αυτό το στρώμα που είχε μουσκέψει απο τον ιδρώτα του έρωτα μας... οι ανάσες μας είχαν γίνει ένα και τα πιο καυτά μας σημεία ήταν έτοιμα να εκραγούν...
«κανε με δική σου ξανά... ξανά» άκουσα να μου λέει και δεν ήθελα τίποτα άλλο
Έκανα τις ωθήσεις μου πιο γρήγορες... πιο δυνατές... πιο βαθιές και εκείνη ακολουθούσε την κάθε μου κίνηση απόλυτα συγχρονισμένη με μένα... την διεκδικούσα και την τρέλαινα με το σώμα μου και εκείνο μου έδινε την απόλυτη ικανοποίηση... την στιγμή που ένιωσα για άλλη μια φορά την λάβα της να αγκαλιάζει τον ερεθισμό μου εκείνος άρχισε να συσπάτε και δεν άντεξα άλλο όλο αυτό το βάρος... αύξησα τον ρυθμό μου και η Μαρίνα άρχισε να σπαρταράει στα χέρια μου ανασαίνοντας πιο γρήγορα και η καρδιά της ένιωθα ότι θα της διαλήσει το στήθος της... αλλά εκείνη δεν με σταματούσε... το ένιωθα.. το έβλεπα ήθελε παραπάνω και εγώ δεν την είχα χορτάσει ακόμα.
«σε θέλω μωρό μου σε έχω ανάγκη»
«είμαι δικιά σου μωρό μου... μόνο δικιά σου»
«Μαρίνα.... φώναξα δυνατά καθώς ένοιωθα τον εαυτό μου να φτάνει στην κορύφωση του... σ’ αγαπώ»φώναξα και απελευθέρωσα όλα όσα με πνίγανε όλον αυτόν τον καιρό καίγοντας την ύπαρξη της με τα καυτά υγρά μου
«Έντουαρτ... άκουσα να μου φωνάζει την στιγμή που τελείωνα βαθιά μέσα της... καίγομαι» ούρλιαξε τεντώνοντας το κορμί της
«και εγώ μωρό μου» φώναξα και με τρεις ωθήσεις άφησα τον οργασμό μου να εκφραστεί σε όλο μου το κορμί και τραντάχτηκα ολόκληρος
Έπεσα απάνω στο στήθος της προσπαθώντας να βρω την αναπνοή μου και άκουγα την καρδιά της να καλπάζει σε ξέφρενους ρυθμούς... τα απαλά της χέρια χάιδευαν απαλά τα μαλλιά μου και η αναπνοή της πάλευε να βρει ξανά τους κανονικού της ρυθμούς.
«σ΄αγαπώ» είπε τρυφερά και σήκωσα το κεφάλι μου για να αντικρίσω την ματιά της
Τα καυτά της μάγουλα ήταν υγρά και στο βλέμμα της ένιωθα όλην την αγάπη που υπήρχε στην καρδιά της για μένα
«και εγώ σ αγαπώ αγγελούδι μου» της είπα τρυφερά και πλησιάζοντας την, γύρισα στο πλάι και την φώλιασα στην αγκαλιά μου πλέκοντας τα δάχτυλα μου μέσα στα δικά της.
«πες μου ότι δεν ήταν άλλη μια εικόνα που πέρασες στο μυαλό μου» με παρακάλεσε και της φίλησα τρυφερά τα καυτά της χείλια
«ήταν κάτι παραπάνω απο πραγματικότητα» της επιβεβαίωσα σοβαρά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άφησε το κεφάλι της να ακουμπήσει στο στερνό μου και ένιωσα ότι άρχισα και πάλι να ζω...
