«Μπέλα μου......... άκουσα την γλυκιά του φωνή να με ξυπνάει και χαμογέλασα .......... ξύπνα καρδιά μου» με παρακάλεσε καθώς μου χάιδευε απαλά το μάγουλο μου
«άσε με λίγο ακόμα» είπα ναζιάρικα και ένιωσα να περνάει το χέρι του κάτω απο τον αυχένα μου
«ξύπνα καρδούλα μου να κάνουμε τον υπέρηχο και μετά σου υπόσχομαι ότι θα σε αφήσω να κοιμηθείς πάλι»
«σε λίγο» είπα πάλι χωρίς να ανοίγω τα μάτια μου
«πάλι δεν κοιμήθηκες το βράδυ» είπε απαλά δίνοντας μου ένα φιλί στα μαλλιά
«μμμμμ»
«γιατί ψυχή μου?»
«δεν νύσταζα»
«πρέπει να ξυπνήσεις όμως τώρα για λίγο γιατί θα αργήσω» αυτό με ξύπνησε και άνοιξα τα ματιά μου να τον κοιτάξω
«θα φύγεις?» είπα ανήσυχα
«ξέχασες ότι έχω την συνάντηση με την Τάνια και τους δικηγόρους?» άφησα έναν αναστεναγμό και έγειρα πάλι το κεφάλι μου πάνω στο χέρι του
«τι μέρα είναι?»
«Τρίτη»
«έχω χάσει τις μέρες»
«λογικό είναι»
«μμμμμμ» είπα πάλι ναζιάρικα και ασυναίσθητα έκλεισα τα μάτια μου, γέλασε απαλά και μου χάιδεψε το μάγουλο μου προσπαθώντας πάλι να με ξυπνήσει
«ξύπνα ομορφιά μου»
«μμμμμμ» είπα πάλι και έτριψα το μάγουλο μου πάνω στο στήθος τους ναζιάρικα, ένιωσα την ανάσα του να κόβεται πνίγοντας έναν αναστεναγμό
«θα αργήσω» είπε με βαθιά φωνή κοντά στο αφτί μου δίνοντας μου ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο, γύρισα νωχελικά και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια περνώντας το χέρι μου μέσα στα μαλλιά του φέρνοντας τον πιο κοντά μου, αμέσως δέχτηκε την πρόσκληση και άρχισε να με φιλάει με πάθος στα χείλια, ήμουν τόσο αναμένει απο την χθεσινή βραδιά που δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και άρχισα να βαθαίνω το φιλί μου δείχνοντας του πόσο τον ήθελα.
Ο Έντουαρτ προσπαθούσε πάρα πολύ σκληρά να μείνει ακίνητος για να μην με ταρακουνήσει άλλα ένιωθα ότι και εκείνος ήταν το ίδιο αναμμένος με μένα.
«Έντουαρτ?» είπα πάνω στα χείλια του
«μμμμμμμμμμ»
«μην το πάρεις στραβά αλλά καλό είναι να σταματήσεις για λίγο» γύρισε την ματιά του σε μένα με απορία
«τι συμβαίνει?»
«να πως να σου το πω» είπα νευρικά αποφεύγοντας την ματιά του
«Μπέλα μου τι συμβαίνει?» είπε τώρα πιο ανυπόμονα
«να νιώθω μια υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου ............ αμέσως τσιτώθηκε αλλά πριν προλάβει να σηκωθεί τον συγκράτησα απο το πουκάμισο του .............. Έντουαρτ ......... είπα με κομμένη την ανάσα μέσα απο τα δόντια μου ...........δεν εννοώ τέτοια υγρασία» είπα με κόπο καθώς άρχισα να κοκκινίζω. Άφησε την ανάσα που είχε κρατήσει να βγει βίαια απο το στόμα του
«μην μου τα πετάς έτσι αυτά»
«συγνώμη δεν ήξερα πως αλλιώς να το πω ............είπα απολογητικά χαμηλώνοντας την ματιά μου κοκκινίζοντας περισσότερο, καθώς ακουμπούσα και πάλι το κεφάλι μου στο στήθος του για να κρυφτώ. Ακούμπησε το κεφάλι του στο δικό μου και προσπάθησε να ηρεμήσει την ταχυπαλμία που τον είχε πιάσει απο την τρομάρα που πήρε.............. γι αυτό δεν κοιμάμαι πολύ τα τελευταία βράδια» συνέχισα κρύβοντας το πρόσωπο μου περισσότερο.
«καρδιά μου εσύ...............είπε και γέλασε απαλά ανασηκώνοντας το πρόσωπο μου για να αντικρίσω την ματιά του ........... γιατί δεν μου το είπες?»
«ντρεπόμουν να σου το πω»
«ντρεπόσουν να το πεις σε μένα?»
«Έντουαρτ σε παρακαλώ μην με κάνεις να νιώθω πιο άσχημα απο ότι νιώθω ήδη»
«καλός, θα κάνω τώρα τον υπέρηχο γιατί πρέπει να φύγω και όταν γυρίσω θα το συζητήσουμε εντάξει?»
«εντάξει .............. του είπα κουνόντας το κεφάλι μου πνίγοντας με κόπο τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να ξεχειλίσουν, όταν έκατσε απο την άλλη μεριά και κατέβασε το σεντόνι έκανε μια προσπάθεια για να ελέγξει την κατάσταση, ώστε να δει αν όντως η υγρασία που ένιωσα δεν έχει σχέση με αιμορραγία. Την στιγμή που έβαλε το χέρι του στο σλιπάκι μου όμως εγώ έκλεισα τα πόδια μου ασυναίσθητα και τα έσφιξα για να τον εμποδίσω ........... Έντουαρτ ..... είπα με κόπο μέσα απο τα δόντια μου .......... σε παρακαλώ»
«Μπέλα εγώ σε παρακαλώ πρέπει να σιγουρευτώ ότι όλα είναι εντάξει»
«όχι τώρα» είπα πνιγμένα καθώς ένα δάκρυ έκανε την εμφάνιση του
«καρδιά μου μην ντρέπεσαι τόσο πολύ»
«δεν είναι θέμα ντροπής, σε παρακαλώ»
«τι συμβαίνει» με ρώτησε με αγωνία
«είμαι στα όρια μου και νιώθω ότι το παραμικρό σου άγγιγμα θα με κάνει να τα ξεπεράσω» είπα αρχίζοντας να κλαίω βουβά και ήρθε αμέσως και με πήρε στην αγκαλιά του
«σσσς μην μου κλαις ματάκια μου σε παρακαλώ.......... κούνησα το κεφάλι και προσπάθησα με κόπο να σταματήσω το ξέσπασμα μου .............. θα κάνω τώρα τον υπέρηχο και όταν γυρίσω σου υπόσχομαι ότι θα το συζητήσουμε εντάξει?» κούνησα άλλη μια φορά το κεφάλι μου μην μπορώντας ακόμα να μιλήσω.
Αφού έκανε την μέτρηση στην ρωγμή έφερε τον υπέρηχο χαμηλά στο κέντρο της κοιλιά μου για να δούμε τον μικρό. Αυτήν την στιγμή ήταν πολύ ζωηρός και η κίνηση του αυτή με έκανε να νιώσω ένα φτερούγισμα χαμηλά, ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου στο στόμα και έπνιξα μια κραυγή γουρλώνοντας τα μάτια, κοιτώντας μια την οθόνη και μια την κοιλιά μου.
«τι συμβαίνει καρδιά μου?» είπε ο Έντουαρτ με αγωνία
«μην το πάρεις ακόμα απο εκεί» τον παρακάλεσα περιμένοντας να το ξαναδώ και να το νιώσω πάλι
«Μπέλα μου το ξέρεις ότι δεν πρέπει να το κρατάω πολύ ώρα»
«σε παρακαλώ μισό λεπτάκι θέλω κάτι να δω» εκείνη την στιγμή ο μικρός έκανε άλλη μια τούμπα και ένιωσα πάλι το ίδιο φτερούγισμα ακριβός εκεί που με ακούμπαγε ο υπέρηχος.
«το ένιωσα ........... ξεφώνισα απο χαρά και στο πρόσωπο μου άστραψε ένα χαμόγελο χωρίς να μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου απο την οθόνη ............ είμαι σίγουρη το ένιωσα» ο Έντουαρτ έβαλε το μηχάνημα στην άκρη και ήρθε κοντά μου
«αγάπη μου» είπε και με αγκάλιασε με ένα μεγάλο χαμόγελο
«το ένιωθα καιρό τώρα αλλά νόμιζα ότι ήταν το έντερο» είπα χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα χαράς που τώρα πια δεν σταματάγανε με τίποτα. Ο Έντουαρτ έβαλα απαλά το χέρι του πάνω στο εξόγκωμα και το χάιδευε μόνο με τον αντίχειρα του για να μην μου τραντάξει την κοιλιά και με φίλησε απαλά στα μάγουλα μου απομακρύνοντας τα δάκρυα μου με τα χείλια του.
«δεν είναι μαγεία?» με ρώτησε με ένα τεράστιο χαμόγελο
«δεν έχω λόγια να το περιγράψω» του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια, μου φίλησε την μύτη και έβαλε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου κλείνοντας τα μάτια
«μακάρι να μην έπρεπε να φύγω» είπε με πόνο στην φωνή του αφήνοντας έναν αναστεναγμό
«πήγαινε αγάπη μου θα είμαι εδώ όταν γυρίσεις» τον πείραξα και γέλασε
«εντάξει» παραδόθηκε και γύρισε στην κοιλιά μου καθάρισε το τζελ και αφού με σκέπασε και πάλι με φίλησε απαλά κοιτώντας με μέσα στα μάτια με λατρεία και έφυγε αφήνοντας με μόνη μου.
Είχε περάσει αρκετή ώρα και δεν φάνηκε ούτε η Άλις αλλά ούτε και ο Έντουαρτ και αυτό άρχισε να με κάνει να διαισθάνομαι ότι δεν ήταν καλό σημάδι. Πάνω στην ανησυχία μου είχα ξεχάσει να ελέγξω τους παλμούς μου που είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν επικίνδυνα και όταν είδα την Ζαφήρα να έρχεται γρήγορα κοντά μου τρόμαξα και την κοίταξα παραξενεμένη.
«Μπέλα είσαι καλά? Τι συμβαίνει? Θέλεις μήπως να καλέσω τον κύριο Κάλεν?»
«τον κύριο Κάλεν? ...... την ρώτησα εγώ με περιέργεια .... δηλαδή θες να πεις ότι είναι εδώ?» την ρώτησα με κομμένη την ανάσα περιμένοντας την απάντηση της
«ναι είναι στο ιατρείο του δεν το ήξερες?» με ρώτησε με περιέργεια δαγκώνοντας τα χείλια της νιώθοντας ότι εκείνη την στιγμή μάλλον μου είπε κάτι που δεν έπρεπε. Τότε όλοι μου οι φόβοι επαληθεύτηκαν και αυτό με έκανε πιο νευρική απο πριν.
«όχι δεν το ήξερα .... είπα αφηρημένα κοιτώντας αλλού αλλά πριν προλάβει να κάνει οτηδήποτε γύρισα πάλι το πρόσωπο μου σε εκείνη .... Ζαφήρα μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη?»
«τι χάρη?» ρώτησε εκείνη περίεργα
«σε παρακαλώ μην του πεις τίποτα γι αυτό, δεν είναι τίποτα θα ηρεμήσω σου το υπόσχομαι»
«Μπέλα .... είπε εκείνη και χαμήλωσε την ματιά της ... εγώ νομίζω ότι δεν πρέπει να του κρύβεις τέτοια συμπτώματα όσο αθώα και να είναι» την κοίταξα με περιέργεια στα μάτια
«είναι κάτι που μου κρύβετε?» είπα δυνατά τις σκέψεις μου συνειδητοποιώντας την αλήθεια
«ίσως δεν θα έπρεπε να πω τίποτα αλλά δεν μπορώ να σε βλέπω και να βασανίζεσαι χωρίς...»
«χωρίς τι Ζαφήρα σε παρακαλώ πες μου» άφησε έναν αναστεναγμό και ήρθε πιο κοντά μου ελέγχοντας πίσω της μην είναι κανείς που μπορούσε να την ακούσει
«η αλήθεια είναι ότι προχθές ερχόμενη στην δουλειά καταλάθος έπεσα απάνω στον κύριο Κάλεν και τον κύριο Μπουρνετι τον καρδιολόγο σου και άκουσα κάτι που με ανησύχησε» είπε απολογητικά και τότε κατάλαβα τι ακριβός εννοούσε
«η καρδιά μου έχει υποστεί φθορά έτσι δεν είναι?» είπα ψιθυριστά σοκαρισμένη και εκείνη κούνησε το κεφάλι της με πόνο στα μάτια
«σε παρακαλώ μην πεις σε κανέναν ότι το έμαθες απο μένα γιατί θα χάσω την δουλειά μου» είπε ξαφνικά πανικόβλητη και της έπιασα το χέρι
«μην ανησυχείς δεν πρόκειται να πω τίποτα σε κανέναν αλλά σε παρακαλώ μπορείς να κάνεις και εσύ το ίδιο? Δεν θέλω να το μάθει ..... την είδα να διστάζει ... σε παρακαλώ?» προσπάθησα άλλη μια φορά κοιτώντας την παρακλητικά στα μάτια
«εντάξει αλλά να μου υποσχεθείς ότι θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις?»
«σου το υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να μην το ξανακάνω .... ξέρεις αν η Άλις είναι μαζί του?»
«ναι έχουν πολύ δουλειά κάτω»
«είναι εύκολο να την ενημερώσεις ότι την θέλω αλλά χωρίς να το καταλάβει?... με κοίταξε με απορία στα μάτια αλλά το δέχτηκε και πήγε προς την πόρτα .... Ζαφήρα? .... γύρισε και με κοίταξε .... σε ευχαριστώ» της είπα και κουνόντας το κεφάλι της γύρισε και έφυγε
Η Ζαφήρα ήταν σχετικά καινούργια στην δουλειά και είχε μεγάλο σεβασμό στον Έντουαρτ και σε σύγκριση με τις υπόλοιπες κοπέλες που κάνανε βάρδια πάντα με πρόσεχε πολύ σεβόμενη το πρόβλημα μου και της είχα εμπιστοσύνη. Η κατάσταση εδώ γενικότερα ήταν περίεργη με τα βλέμματα και τα κουτσομπολιά που άκουγα όταν εκείνες νόμιζαν ότι εγώ κοιμόμουν όμως μπορώ να πω ότι όσο άκουγα την δυσαρέσκιά τους τόσο με έκαναν να νιώθω ότι ο Έντουαρτ πραγματικά είχε αφήσει την παλιά του ζωή πίσω του.
«Μπέλα?» η φωνή της Άλις με έφερε στην πραγματικότητα και γύρισα να την κοιτάξω
«Άλις?» της είπα με αγωνία και ήρθε κατευθείαν κοντά μου
«τι συμβαίνει γλυκιά μου?»
«γιατί δεν ήρθατε να με δείτε τόση ώρα?» είπα με παράπονο και μου χάιδεψε τα μαλλιά χαμογελώντας
«έχουμε πολύ δουλειά καρδιά μου κάτω και δεν πρόλαβε να ανέβει να σε δει»
«είσαι σίγουρη ότι είναι μόνο αυτό?» της είπα κατευθείαν μην μπορώντας να ελέγξω την ένταση μου
«γλυκιά μου Μπέλα .... είπε με έναν αναστεναγμό ... γιατί πάντα βάζεις το κακό στο μυαλό σου?»
«έχω άδικο? ... την ρώτησα κοιτώντας την στα μάτια με παράπονο ... φεύγει για να δει την Τάνια με τους δικηγόρους και όταν γυρίζει δεν έρχεται να με δει και μου λες να μην βάλω κάτι κακό με το νου μου?» άφησε πάλι έναν αναστεναγμό και γυρίζοντας πάλι το πρόσωπο της προς τα μένα με κοίταξε με πόνο στα μάτια
«σε παρακαλώ Μπέλα μην κάνεις την κατάσταση σου χειρότερη χωρίς λόγο» είπε μαλακά αποφεύγοντας να μου μιλήσει με ειλικρίνεια
«Άλις μου το υποσχέθηκες ότι δεν θα μου κρύβεις τίποτα»
«και εσύ μου υποσχέθηκες ότι δεν θα με φέρεις ξανά σε δύσκολη θέση»
«άρα όντως κάτι συμβαίνει έτσι δεν είναι?»
«Μπέλα»
«Άλις σε παρακαλώ πως περιμένεις να ηρεμήσω όταν δεν ξέρω τι συμβαίνει»
«και θεωρείς ότι είναι καλύτερα να ξέρεις τα πάντα?»
«ναι» είπα με πείσμα και είδε την καρδιά μου να επιταχύνετε και με κοίταξε πάλι στα μάτια
«θα σου πω αλλά κακομοίρα μου κουβέντα στον Έντουαρτ και σε παρακαλώ προσπάθησε να είσαι ήρεμη γιατί αλλιώς δεν θα σου ξαναπώ τίποτα άλλο το κατάλαβες?» εκείνη την στιγμή άρπαξα την ευκαιρία για να επιβεβαιώσω όσα μου είχε πει η Ζαφήρα πριν
«η καρδιά μου είναι μια χαρά απο νεύρα πάσχω... της είπα και καλά αδιάφορα και την είδα αμέσως που άλλαξε ύφος και αυτό έφτασε για να μου επιβεβαιώσει τα πάντα .... ή μήπως και αυτή άρχισε να φθείρετε και δεν μου το λέτε» είπα ειρωνικά και τότε σάστισε καταλαβαίνοντας ότι το ήξερα ήδη.
«Μπέλα τις λες?»
«αυτό είναι... έτσι?»
«Μπέλα καλύτερα να φωνάξω τον Έντουαρτ τώρα» είπε για να με κάνει να φοβηθώ άλλα τώρα πια δεν με φόβιζε τίποτα.
«δεν πρόκειται να με φοβίσεις με τέτοια κόλπα πια Άλις πες μου τι συμβαίνει και πες το μου τώρα» απαίτησα
«δεν συμβαίνει τίποτα» είπε προσπαθώντας να αποφύγει την ματιά μου αλλά την έπιασα απο το χέρι και την ανάγκασα να με κοιτάξει και πάλι
«Άλις το υποσχεθήκατε» της είπα πιο ήρεμα και την είδα να λυγίζει
«ναι» είπε τελικά καταθέτοντας τα όπλα
«δηλαδή όντως υπάρχουν σημάδια φθοράς και δεν μου το λέτε?»
«ναι» είπε και πάλι με πόνο στα μάτια
«και γιατί δεν είπατε τίποτα Άλις? Εγώ σας είχα εμπιστοσύνη και με την πρώτη ευκαιρία πάλι με προδώσατε»
«Μπέλα μην τρελαίνεσαι δεν είναι τόσο σοβαρό»
«αν δεν είναι τόσο σοβαρό όπως λες γιατί δεν είπατε τίποτα? Καλά απο εκείνον το περιμένω αλλά απο εσένα Άλις δεν το περίμενα ποτέ»
«ξέρεις ότι ακολουθώ εντολές»
«εγώ νόμιζα ότι ήσουν όμως και δική μου φίλη»
«είμαι Μπέλα αλλά στα θέματα υγείας σου δεν μπορώ να παραβλέψω κάποια πράγματα»
«εκείνος σου είπε να μην μου πεις τίποτα?»
«όχι ήταν ιδέα του καρδιολόγου σου, λέει ότι είναι καλύτερα να μην σε επιβαρύνουμε με λεπτομέρειες μιας που γνωρίζεις περισσότερα απο έναν οποιοδήποτε ασθενή λόγο της ειδικότητας σου» είπε με έμφαση και αυτό μου έδωσε μια ιδέα άλλα δεν την άφησα να την δει ακόμα πριν την επεξεργαστώ καλύτερα όταν θα έμενα μόνη μου, τώρα είχα άλλα θέματα πρώτα να λύσω και δεν θα την άφηνα να φύγει πριν μου πει τα πάντα.
«προς το παρόν με νοιάζει να μάθω τι έγινε με τον Έντουαρτ και την συνάντηση τους για το θέμα της καρδιάς μου θα το συζητήσουμε κάποια στιγμή που θα έχεις περισσότερο χρόνο» τις είπα δίνοντας της το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να ξανά αφήσω τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να μάθω γι αυτά.
«Μπέλα γιατί δεν περιμένεις καλύτερα να τελειώσει την βάρδια του και να έρθει να σου μιλήσει ο ίδιος?»
«γιατί ξέρω ότι δεν θα μου τα πει όλα όπως θα κάνεις εσύ τώρα» άφησε έναν αναστεναγμό και με βαριά καρδιά με κοίταξε στα μάτια και τελικά μου είπε όλη την αλήθεια
«να ξέρεις ότι το κάνω μόνο γιατί ξέρω ότι αυτό θα σε κάνει να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις πιο ήρεμα και πιο ώριμα, αλλιώς δεν θα σου έλεγα τίποτα ... κούνησα το κεφάλι μου με κομμένη την ανάσα περιμένοντας ... τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά Μπέλα, εκεί που θα μπορούσε να την είχε στριμώξει τώρα εκείνη είναι αυτή που τον κρατάει στο χέρι»
«έμαθε για μένα» είπα και κούνησε το κεφάλι της
«δεν είναι όμως μόνο αυτό, έκανε κόμμα με την μητέρα του και εκείνη την υποστηρίζει εκβιάζοντας τον»
«τι εννοείς?»
«λέει ότι θα του πάρει την περιουσία αν αναγνωρίσει αυτό το παιδί»
«μπορεί να το κάνει αυτό?»
«μπορεί να προσβάλει την διαθήκη αν αποδεχθεί ότι ήταν η αιτία που διαλύθηκε ο γάμος τους»
«εκείνος πως το έχει πάρει?»
«πως θες να το πήρε Μπέλα είναι σκασμένος»
«έχει τόσο σημασία όλη αυτή η περιουσία?»
«αν του την πάρουν πως πιστεύεις ότι θα καταφέρει να πληρώσει το νοσοκομείο απο την στιγμή που δεν έχεις ασφάλεια, Μπέλα δεν έχεις ιδέα πόσο θα κοστίσει η νοσηλεία σου εδώ και χωρίς την κληρονομιά θα βρεθεί χρεωμένος μέχρι τον λαιμό»
«δεν το πιστεύω ότι όλα αυτά γίνονται εξαιτίας μου» είπα με πόνο και η Άλις με ταρακούνησε για να συνέλθω.
«Μπέλα μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό, είσαι ότι καλύτερο του έχει συμβεί στην ζωή του, λες να τον νοίαζουν περισσότερο τα λεφτά απο σένα την ίδια?»
«ναι αλλά»
«μην πεις τίποτα άλλο, σου είπα ότι ήθελες να μάθεις τώρα σκέψου πως θα το χειριστείς καλύτερα ώστε να το ξεπεράσεις και να ηρεμήσεις εντάξει?» είπε αυστηρά και με κοίταξε μέσα στα μάτια
«Άλις? Να σε ρωτήσω κάτι ακόμα? ... είπα δειλά και την είδα να με κοιτάει με απορία ... μην το πάρεις όμως στραβά ... συνέχισα και εκείνη κούνησε μόνο το κεφάλι ... πως γίνεται να είσαστε τόσο κοντά ο ένας στον άλλο και να μην....» είπα σβήνοντας την φωνή μου μην μπορώντας να ολοκληρώσω την φράση μου. Εκείνη καταλαβαίνοντας κατευθείαν τι εννοούσα άρχισε να γελάει δυνατά πιάνοντας το κεφάλι της.
«εννοείς πως γίνεται να μην είμαστε ζευγάρι? ... είπε και κούνησα το κεφάλι μου κοκκινίζοντας .... όταν πρώτο ήρθα εδώ τον πρώτο καιρό προσπάθησε να με πολιορκήσει αλλά μετά την πρώτη μας βραδιά καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει χημεία μεταξύ μας και απο τότε παραμέναμε πολύ καλοί φίλοι και τίποτα άλλο»
«δηλαδή??» είπα με νόημα και κούνησε αδιάφορα τους ώμους της
«αν δεν είχε συμβεί πως θα καταλαβαίναμε ότι το μόνο που μας ενώνει είναι μόνο μια πραγματική φιλία και τίποτα άλλο» είπε χαμογελώντας με το ύφος μου
«μάλλον έχεις δίκιο»
«μην ζηλεύεις τόσο πολύ ξέρεις ότι όλα αυτά είναι στο παρελθόν ... είπε και περίμενε την αντίδραση μου ... Μπέλα αν έβλεπα έστω και το παραμικρό νομίζεις ότι θα τον άφηνα ποτέ να σε κοροϊδέψει?»
«όχι του έχω εμπιστοσύνη αλλά»
«καταλαβαίνω ότι οι πιτσιρίκες απο έξω θα σε έχουν τρελάνει με την μουρμούρα τους»
«μην του πεις τίποτα, σε παρακαλώ δεν θέλω εξαιτίας μου να βρουν τον μπελά τους»
«ναι άλλα κάποιος πρέπει να της βάλει μυαλό γιατί το έχουν παρακάνει, μην σε ανησυχεί όμως αυτό θα το αναλάβω εγώ και θα της βάλω στην θέση τους»
«εντάξει»
Την υπόλοιπη ώρα μέχρι να έρθει ο Έντουαρτ καθόμουν και επεξεργαζόμουν όλες τις πληροφορίες που είχα μάθει απο την Άλις και αυτό με έκανε να πάρω μερικές αποφάσεις και θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να της υλοποιήσω...
«τι κάνει η πριγκίπισσα μου?» τον άκουσα την ώρα που ήρθε στην πόρτα και γύρισα προς το μέρος του να τον κοιτάξω ανοίγοντας τα χέρια μου για να έρθει κοντά μου και αμέσως δέχτηκε την πρόσκληση μου.
«μια χαρούλα?» του απάντησα με το πιο ζεστό μου χαμόγελο και αμέσως τον είδα που χαλάρωσε και ερχόμενος κοντά μου με πήρε μια τρυφερή αγκαλιά
«πολύ χαίρομαι γι αυτό» είπε ζεστά και άφησε ένα τρυφερό φιλί στον κρόταφο μου
«εσύ πως είσαι?»
«καλά θα έλεγα... σήμερα είχε πολύ τρέξιμο απο πολλές απόψεις» είπε αφήνοντας έναν αναστεναγμό
«δεν πήγαν και πολύ καλά τα πράγματα»
«όχι όπως θα τα περίμενα αλλά θα βρω τον τρόπο να τα διορθώσω μην σε απασχολούν τώρα αυτά»
«Έντουαρτ... δεν μπορώ να βλέπω ότι δεν είσαι καλά και να μην με απασχολούν»
«το μόνο που με νοιάζει είσαι εσύ και τίποτα άλλο... όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα» είπε σοβαρά κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια
«και εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι να είσαι εσύ καλά και τίποτα άλλο» μου χαμογέλασε με το στραβό του χαμόγελο που τόσο λάτρευα και με κοίταξε δύσπιστα
«και εγώ που νόμιζα ότι είχα περάσει ήδη σε δεύτερη μοίρα»
«ζηλεύεις απο τώρα?» τον ρώτησα χαμογελώντας
«όχι όπως το εννοείς αλλά για να είμαι ειλικρινής... ανησυχώ λίγο ότι δεν θα έχω τον πρώτο ρόλο στην ζωή σου πια»
«πάντα θα έχετε και οι δύο τον πρώτο ρόλο στην ζωή μου και το ξέρεις αυτό... τι είναι αυτό που σε κάνει να το σκέφτεσαι έτσι?»
«να δεν έχω προλάβει να σε χορτάσω ακόμα... είπε με βαθιά φωνή αφήνοντας ένα παθιασμένο φιλί στα χείλια μου και αμέσως η καρδιά μου πετάρισε και χαμογέλασε
«κύριε Κάλενννν» του είπα όπως του έλεγα όταν ήμασταν σπίτι όταν ξεπερνούσε τα όρια και αναστέναξε βαθιά
«πως με τρελαίνεις όταν λες το όνομα μου με αυτόν τον τρόπο» είπε και με φίλησε πιο βαθιά απο πριν
«όμως θα πρέπει να περιμένεις λίγο καιρό για αυτό» του είπα για να τον πειράξω
«μπορώ να περιμένω και μια αιωνιότητα για να σε έχω ξανά στην αγκαλιά μου» είπε σοβαρά και παίρνοντας το χέρι μου μέσα στο δικό του άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στον καρπό μου και ένιωσα να δακρύζω.
Έφυγε απο δίπλα μου για να μην με επιβαρύνει περισσότερο και φέρνοντας την καρέκλα πιο κοντά μου έκατσε δίπλα μου χωρίς να αφήνει το χέρι μου απο το δικό του... με κοίταξε για άλλη μια φορά μέσα στα μάτια και φέρνοντας το κοντά στο πρόσωπο του πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.
«θέλεις να το συζητήσουμε?» με ρώτησε αναφερόμενος στην πρωινή μας κουβέντα...
«θέλω να συζητήσουμε άλλα όχι αυτό που εννοείς» με κοίταξε με απορία... το ξεπέρασα» του απάντησα στην ερώτηση που έβλεπα στα μάτια του
«πως έγινε αυτό?»
«σκέφτηκα κάποια πράγματα όσο έλειπες και πήρα κάποιες αποφάσεις» του είπα σοβαρά
«και ποιες είναι αυτές?»
«να... ξέρεις ότι με την τηλεόραση δεν έχω και πολύ καλή σχέση και έχω βαρεθεί να διαβάζω άσχετα πράγματα και σκέφτηκα ότι κάθομαι που κάθομαι εδώ χωρίς να κάνω τίποτα και όπως πάνε τα πράγματα το χάνω αυτό το εξάμηνο στην σχολή... όμως απο την άλλη σκέφτηκα γιατί να μην εκμεταλλευτώ τον χρόνο που μου δίνετε ώστε να διαβάσω τα μαθήματα που προχωράνε στην σχολή και να είμαι έτοιμη για όταν καταφέρω να γυρίσω σε αυτήν για να την προχωρήσω πιο γρήγορα» το επεξεργαζόταν για μια στιγμή χωρίς να μιλάει αλλά απο την μια έβλεπα έναν ενθουσιασμό στην ματιά του, απο την άλλη όμως κάτι τον έφερνε μια ανησυχία και ήξερα ακριβός πια ήταν αυτή
«δεν είναι καθόλου άσχημη ηδέα... ξεκίνησε κοιτώντας μακριά... αλλά πιστεύεις ότι θα σου κάνει καλό στην κατάσταση που είσαι?»
«δες το αλλιώς... θα κάνω πρακτική πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό... συνέχισα αποφασιστικά και τον ένιωσα να σταματάει την αναπνοή του, άρα υπήρχαν κι άλλα σίγουρα... και σαν πρώτη μου ασθενής θα κάνω τα πάντα για να με κάνω καλά και να βγω νικήτρια και απο τις δύο πλευρές»
«Μπέλα δεν σου κρύβω ότι είναι πολύ καλή η ιδέα σου να προχωρήσεις στα μαθήματα σου... αλλά απο την άλλη δεν πιστεύω ότι να κάνεις την πρακτική σου πάνω στην κατάσταση σου είναι το καλύτερο αυτήν την στιγμή»
«μου έχεις εμπιστοσύνη?»
«περισσότερο απο όσο έχω στον ίδιο μου τον εαυτό» μου είπε και είδα στην ματιά του ότι εννοούσε κάθε λέξη του
«τότε άσε με να το διαχειριστώ όπως ξέρω να το κάνω εγώ καλύτερα»
«είσαι σίγουρη γι αυτό?»
«απόλυτα»
«θα το δεχτώ με ένα όρο»
«τι όρο?»
«άσε με λίγο ακόμα» είπα ναζιάρικα και ένιωσα να περνάει το χέρι του κάτω απο τον αυχένα μου
«ξύπνα καρδούλα μου να κάνουμε τον υπέρηχο και μετά σου υπόσχομαι ότι θα σε αφήσω να κοιμηθείς πάλι»
«σε λίγο» είπα πάλι χωρίς να ανοίγω τα μάτια μου
«πάλι δεν κοιμήθηκες το βράδυ» είπε απαλά δίνοντας μου ένα φιλί στα μαλλιά
«μμμμμ»
«γιατί ψυχή μου?»
«δεν νύσταζα»
«πρέπει να ξυπνήσεις όμως τώρα για λίγο γιατί θα αργήσω» αυτό με ξύπνησε και άνοιξα τα ματιά μου να τον κοιτάξω
«θα φύγεις?» είπα ανήσυχα
«ξέχασες ότι έχω την συνάντηση με την Τάνια και τους δικηγόρους?» άφησα έναν αναστεναγμό και έγειρα πάλι το κεφάλι μου πάνω στο χέρι του
«τι μέρα είναι?»
«Τρίτη»
«έχω χάσει τις μέρες»
«λογικό είναι»
«μμμμμμ» είπα πάλι ναζιάρικα και ασυναίσθητα έκλεισα τα μάτια μου, γέλασε απαλά και μου χάιδεψε το μάγουλο μου προσπαθώντας πάλι να με ξυπνήσει
«ξύπνα ομορφιά μου»
«μμμμμμ» είπα πάλι και έτριψα το μάγουλο μου πάνω στο στήθος τους ναζιάρικα, ένιωσα την ανάσα του να κόβεται πνίγοντας έναν αναστεναγμό
«θα αργήσω» είπε με βαθιά φωνή κοντά στο αφτί μου δίνοντας μου ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο, γύρισα νωχελικά και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια περνώντας το χέρι μου μέσα στα μαλλιά του φέρνοντας τον πιο κοντά μου, αμέσως δέχτηκε την πρόσκληση και άρχισε να με φιλάει με πάθος στα χείλια, ήμουν τόσο αναμένει απο την χθεσινή βραδιά που δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και άρχισα να βαθαίνω το φιλί μου δείχνοντας του πόσο τον ήθελα.
Ο Έντουαρτ προσπαθούσε πάρα πολύ σκληρά να μείνει ακίνητος για να μην με ταρακουνήσει άλλα ένιωθα ότι και εκείνος ήταν το ίδιο αναμμένος με μένα.
«Έντουαρτ?» είπα πάνω στα χείλια του
«μμμμμμμμμμ»
«μην το πάρεις στραβά αλλά καλό είναι να σταματήσεις για λίγο» γύρισε την ματιά του σε μένα με απορία
«τι συμβαίνει?»
«να πως να σου το πω» είπα νευρικά αποφεύγοντας την ματιά του
«Μπέλα μου τι συμβαίνει?» είπε τώρα πιο ανυπόμονα
«να νιώθω μια υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου ............ αμέσως τσιτώθηκε αλλά πριν προλάβει να σηκωθεί τον συγκράτησα απο το πουκάμισο του .............. Έντουαρτ ......... είπα με κομμένη την ανάσα μέσα απο τα δόντια μου ...........δεν εννοώ τέτοια υγρασία» είπα με κόπο καθώς άρχισα να κοκκινίζω. Άφησε την ανάσα που είχε κρατήσει να βγει βίαια απο το στόμα του
«μην μου τα πετάς έτσι αυτά»
«συγνώμη δεν ήξερα πως αλλιώς να το πω ............είπα απολογητικά χαμηλώνοντας την ματιά μου κοκκινίζοντας περισσότερο, καθώς ακουμπούσα και πάλι το κεφάλι μου στο στήθος του για να κρυφτώ. Ακούμπησε το κεφάλι του στο δικό μου και προσπάθησε να ηρεμήσει την ταχυπαλμία που τον είχε πιάσει απο την τρομάρα που πήρε.............. γι αυτό δεν κοιμάμαι πολύ τα τελευταία βράδια» συνέχισα κρύβοντας το πρόσωπο μου περισσότερο.
«καρδιά μου εσύ...............είπε και γέλασε απαλά ανασηκώνοντας το πρόσωπο μου για να αντικρίσω την ματιά του ........... γιατί δεν μου το είπες?»
«ντρεπόμουν να σου το πω»
«ντρεπόσουν να το πεις σε μένα?»
«Έντουαρτ σε παρακαλώ μην με κάνεις να νιώθω πιο άσχημα απο ότι νιώθω ήδη»
«καλός, θα κάνω τώρα τον υπέρηχο γιατί πρέπει να φύγω και όταν γυρίσω θα το συζητήσουμε εντάξει?»
«εντάξει .............. του είπα κουνόντας το κεφάλι μου πνίγοντας με κόπο τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να ξεχειλίσουν, όταν έκατσε απο την άλλη μεριά και κατέβασε το σεντόνι έκανε μια προσπάθεια για να ελέγξει την κατάσταση, ώστε να δει αν όντως η υγρασία που ένιωσα δεν έχει σχέση με αιμορραγία. Την στιγμή που έβαλε το χέρι του στο σλιπάκι μου όμως εγώ έκλεισα τα πόδια μου ασυναίσθητα και τα έσφιξα για να τον εμποδίσω ........... Έντουαρτ ..... είπα με κόπο μέσα απο τα δόντια μου .......... σε παρακαλώ»
«Μπέλα εγώ σε παρακαλώ πρέπει να σιγουρευτώ ότι όλα είναι εντάξει»
«όχι τώρα» είπα πνιγμένα καθώς ένα δάκρυ έκανε την εμφάνιση του
«καρδιά μου μην ντρέπεσαι τόσο πολύ»
«δεν είναι θέμα ντροπής, σε παρακαλώ»
«τι συμβαίνει» με ρώτησε με αγωνία
«είμαι στα όρια μου και νιώθω ότι το παραμικρό σου άγγιγμα θα με κάνει να τα ξεπεράσω» είπα αρχίζοντας να κλαίω βουβά και ήρθε αμέσως και με πήρε στην αγκαλιά του
«σσσς μην μου κλαις ματάκια μου σε παρακαλώ.......... κούνησα το κεφάλι και προσπάθησα με κόπο να σταματήσω το ξέσπασμα μου .............. θα κάνω τώρα τον υπέρηχο και όταν γυρίσω σου υπόσχομαι ότι θα το συζητήσουμε εντάξει?» κούνησα άλλη μια φορά το κεφάλι μου μην μπορώντας ακόμα να μιλήσω.
Αφού έκανε την μέτρηση στην ρωγμή έφερε τον υπέρηχο χαμηλά στο κέντρο της κοιλιά μου για να δούμε τον μικρό. Αυτήν την στιγμή ήταν πολύ ζωηρός και η κίνηση του αυτή με έκανε να νιώσω ένα φτερούγισμα χαμηλά, ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου στο στόμα και έπνιξα μια κραυγή γουρλώνοντας τα μάτια, κοιτώντας μια την οθόνη και μια την κοιλιά μου.
«τι συμβαίνει καρδιά μου?» είπε ο Έντουαρτ με αγωνία
«μην το πάρεις ακόμα απο εκεί» τον παρακάλεσα περιμένοντας να το ξαναδώ και να το νιώσω πάλι
«Μπέλα μου το ξέρεις ότι δεν πρέπει να το κρατάω πολύ ώρα»
«σε παρακαλώ μισό λεπτάκι θέλω κάτι να δω» εκείνη την στιγμή ο μικρός έκανε άλλη μια τούμπα και ένιωσα πάλι το ίδιο φτερούγισμα ακριβός εκεί που με ακούμπαγε ο υπέρηχος.
«το ένιωσα ........... ξεφώνισα απο χαρά και στο πρόσωπο μου άστραψε ένα χαμόγελο χωρίς να μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου απο την οθόνη ............ είμαι σίγουρη το ένιωσα» ο Έντουαρτ έβαλε το μηχάνημα στην άκρη και ήρθε κοντά μου
«αγάπη μου» είπε και με αγκάλιασε με ένα μεγάλο χαμόγελο
«το ένιωθα καιρό τώρα αλλά νόμιζα ότι ήταν το έντερο» είπα χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα χαράς που τώρα πια δεν σταματάγανε με τίποτα. Ο Έντουαρτ έβαλα απαλά το χέρι του πάνω στο εξόγκωμα και το χάιδευε μόνο με τον αντίχειρα του για να μην μου τραντάξει την κοιλιά και με φίλησε απαλά στα μάγουλα μου απομακρύνοντας τα δάκρυα μου με τα χείλια του.
«δεν είναι μαγεία?» με ρώτησε με ένα τεράστιο χαμόγελο
«δεν έχω λόγια να το περιγράψω» του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια, μου φίλησε την μύτη και έβαλε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου κλείνοντας τα μάτια
«μακάρι να μην έπρεπε να φύγω» είπε με πόνο στην φωνή του αφήνοντας έναν αναστεναγμό
«πήγαινε αγάπη μου θα είμαι εδώ όταν γυρίσεις» τον πείραξα και γέλασε
«εντάξει» παραδόθηκε και γύρισε στην κοιλιά μου καθάρισε το τζελ και αφού με σκέπασε και πάλι με φίλησε απαλά κοιτώντας με μέσα στα μάτια με λατρεία και έφυγε αφήνοντας με μόνη μου.
Είχε περάσει αρκετή ώρα και δεν φάνηκε ούτε η Άλις αλλά ούτε και ο Έντουαρτ και αυτό άρχισε να με κάνει να διαισθάνομαι ότι δεν ήταν καλό σημάδι. Πάνω στην ανησυχία μου είχα ξεχάσει να ελέγξω τους παλμούς μου που είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν επικίνδυνα και όταν είδα την Ζαφήρα να έρχεται γρήγορα κοντά μου τρόμαξα και την κοίταξα παραξενεμένη.
«Μπέλα είσαι καλά? Τι συμβαίνει? Θέλεις μήπως να καλέσω τον κύριο Κάλεν?»
«τον κύριο Κάλεν? ...... την ρώτησα εγώ με περιέργεια .... δηλαδή θες να πεις ότι είναι εδώ?» την ρώτησα με κομμένη την ανάσα περιμένοντας την απάντηση της
«ναι είναι στο ιατρείο του δεν το ήξερες?» με ρώτησε με περιέργεια δαγκώνοντας τα χείλια της νιώθοντας ότι εκείνη την στιγμή μάλλον μου είπε κάτι που δεν έπρεπε. Τότε όλοι μου οι φόβοι επαληθεύτηκαν και αυτό με έκανε πιο νευρική απο πριν.
«όχι δεν το ήξερα .... είπα αφηρημένα κοιτώντας αλλού αλλά πριν προλάβει να κάνει οτηδήποτε γύρισα πάλι το πρόσωπο μου σε εκείνη .... Ζαφήρα μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη?»
«τι χάρη?» ρώτησε εκείνη περίεργα
«σε παρακαλώ μην του πεις τίποτα γι αυτό, δεν είναι τίποτα θα ηρεμήσω σου το υπόσχομαι»
«Μπέλα .... είπε εκείνη και χαμήλωσε την ματιά της ... εγώ νομίζω ότι δεν πρέπει να του κρύβεις τέτοια συμπτώματα όσο αθώα και να είναι» την κοίταξα με περιέργεια στα μάτια
«είναι κάτι που μου κρύβετε?» είπα δυνατά τις σκέψεις μου συνειδητοποιώντας την αλήθεια
«ίσως δεν θα έπρεπε να πω τίποτα αλλά δεν μπορώ να σε βλέπω και να βασανίζεσαι χωρίς...»
«χωρίς τι Ζαφήρα σε παρακαλώ πες μου» άφησε έναν αναστεναγμό και ήρθε πιο κοντά μου ελέγχοντας πίσω της μην είναι κανείς που μπορούσε να την ακούσει
«η αλήθεια είναι ότι προχθές ερχόμενη στην δουλειά καταλάθος έπεσα απάνω στον κύριο Κάλεν και τον κύριο Μπουρνετι τον καρδιολόγο σου και άκουσα κάτι που με ανησύχησε» είπε απολογητικά και τότε κατάλαβα τι ακριβός εννοούσε
«η καρδιά μου έχει υποστεί φθορά έτσι δεν είναι?» είπα ψιθυριστά σοκαρισμένη και εκείνη κούνησε το κεφάλι της με πόνο στα μάτια
«σε παρακαλώ μην πεις σε κανέναν ότι το έμαθες απο μένα γιατί θα χάσω την δουλειά μου» είπε ξαφνικά πανικόβλητη και της έπιασα το χέρι
«μην ανησυχείς δεν πρόκειται να πω τίποτα σε κανέναν αλλά σε παρακαλώ μπορείς να κάνεις και εσύ το ίδιο? Δεν θέλω να το μάθει ..... την είδα να διστάζει ... σε παρακαλώ?» προσπάθησα άλλη μια φορά κοιτώντας την παρακλητικά στα μάτια
«εντάξει αλλά να μου υποσχεθείς ότι θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις?»
«σου το υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να μην το ξανακάνω .... ξέρεις αν η Άλις είναι μαζί του?»
«ναι έχουν πολύ δουλειά κάτω»
«είναι εύκολο να την ενημερώσεις ότι την θέλω αλλά χωρίς να το καταλάβει?... με κοίταξε με απορία στα μάτια αλλά το δέχτηκε και πήγε προς την πόρτα .... Ζαφήρα? .... γύρισε και με κοίταξε .... σε ευχαριστώ» της είπα και κουνόντας το κεφάλι της γύρισε και έφυγε
Η Ζαφήρα ήταν σχετικά καινούργια στην δουλειά και είχε μεγάλο σεβασμό στον Έντουαρτ και σε σύγκριση με τις υπόλοιπες κοπέλες που κάνανε βάρδια πάντα με πρόσεχε πολύ σεβόμενη το πρόβλημα μου και της είχα εμπιστοσύνη. Η κατάσταση εδώ γενικότερα ήταν περίεργη με τα βλέμματα και τα κουτσομπολιά που άκουγα όταν εκείνες νόμιζαν ότι εγώ κοιμόμουν όμως μπορώ να πω ότι όσο άκουγα την δυσαρέσκιά τους τόσο με έκαναν να νιώθω ότι ο Έντουαρτ πραγματικά είχε αφήσει την παλιά του ζωή πίσω του.
«Μπέλα?» η φωνή της Άλις με έφερε στην πραγματικότητα και γύρισα να την κοιτάξω
«Άλις?» της είπα με αγωνία και ήρθε κατευθείαν κοντά μου
«τι συμβαίνει γλυκιά μου?»
«γιατί δεν ήρθατε να με δείτε τόση ώρα?» είπα με παράπονο και μου χάιδεψε τα μαλλιά χαμογελώντας
«έχουμε πολύ δουλειά καρδιά μου κάτω και δεν πρόλαβε να ανέβει να σε δει»
«είσαι σίγουρη ότι είναι μόνο αυτό?» της είπα κατευθείαν μην μπορώντας να ελέγξω την ένταση μου
«γλυκιά μου Μπέλα .... είπε με έναν αναστεναγμό ... γιατί πάντα βάζεις το κακό στο μυαλό σου?»
«έχω άδικο? ... την ρώτησα κοιτώντας την στα μάτια με παράπονο ... φεύγει για να δει την Τάνια με τους δικηγόρους και όταν γυρίζει δεν έρχεται να με δει και μου λες να μην βάλω κάτι κακό με το νου μου?» άφησε πάλι έναν αναστεναγμό και γυρίζοντας πάλι το πρόσωπο της προς τα μένα με κοίταξε με πόνο στα μάτια
«σε παρακαλώ Μπέλα μην κάνεις την κατάσταση σου χειρότερη χωρίς λόγο» είπε μαλακά αποφεύγοντας να μου μιλήσει με ειλικρίνεια
«Άλις μου το υποσχέθηκες ότι δεν θα μου κρύβεις τίποτα»
«και εσύ μου υποσχέθηκες ότι δεν θα με φέρεις ξανά σε δύσκολη θέση»
«άρα όντως κάτι συμβαίνει έτσι δεν είναι?»
«Μπέλα»
«Άλις σε παρακαλώ πως περιμένεις να ηρεμήσω όταν δεν ξέρω τι συμβαίνει»
«και θεωρείς ότι είναι καλύτερα να ξέρεις τα πάντα?»
«ναι» είπα με πείσμα και είδε την καρδιά μου να επιταχύνετε και με κοίταξε πάλι στα μάτια
«θα σου πω αλλά κακομοίρα μου κουβέντα στον Έντουαρτ και σε παρακαλώ προσπάθησε να είσαι ήρεμη γιατί αλλιώς δεν θα σου ξαναπώ τίποτα άλλο το κατάλαβες?» εκείνη την στιγμή άρπαξα την ευκαιρία για να επιβεβαιώσω όσα μου είχε πει η Ζαφήρα πριν
«η καρδιά μου είναι μια χαρά απο νεύρα πάσχω... της είπα και καλά αδιάφορα και την είδα αμέσως που άλλαξε ύφος και αυτό έφτασε για να μου επιβεβαιώσει τα πάντα .... ή μήπως και αυτή άρχισε να φθείρετε και δεν μου το λέτε» είπα ειρωνικά και τότε σάστισε καταλαβαίνοντας ότι το ήξερα ήδη.
«Μπέλα τις λες?»
«αυτό είναι... έτσι?»
«Μπέλα καλύτερα να φωνάξω τον Έντουαρτ τώρα» είπε για να με κάνει να φοβηθώ άλλα τώρα πια δεν με φόβιζε τίποτα.
«δεν πρόκειται να με φοβίσεις με τέτοια κόλπα πια Άλις πες μου τι συμβαίνει και πες το μου τώρα» απαίτησα
«δεν συμβαίνει τίποτα» είπε προσπαθώντας να αποφύγει την ματιά μου αλλά την έπιασα απο το χέρι και την ανάγκασα να με κοιτάξει και πάλι
«Άλις το υποσχεθήκατε» της είπα πιο ήρεμα και την είδα να λυγίζει
«ναι» είπε τελικά καταθέτοντας τα όπλα
«δηλαδή όντως υπάρχουν σημάδια φθοράς και δεν μου το λέτε?»
«ναι» είπε και πάλι με πόνο στα μάτια
«και γιατί δεν είπατε τίποτα Άλις? Εγώ σας είχα εμπιστοσύνη και με την πρώτη ευκαιρία πάλι με προδώσατε»
«Μπέλα μην τρελαίνεσαι δεν είναι τόσο σοβαρό»
«αν δεν είναι τόσο σοβαρό όπως λες γιατί δεν είπατε τίποτα? Καλά απο εκείνον το περιμένω αλλά απο εσένα Άλις δεν το περίμενα ποτέ»
«ξέρεις ότι ακολουθώ εντολές»
«εγώ νόμιζα ότι ήσουν όμως και δική μου φίλη»
«είμαι Μπέλα αλλά στα θέματα υγείας σου δεν μπορώ να παραβλέψω κάποια πράγματα»
«εκείνος σου είπε να μην μου πεις τίποτα?»
«όχι ήταν ιδέα του καρδιολόγου σου, λέει ότι είναι καλύτερα να μην σε επιβαρύνουμε με λεπτομέρειες μιας που γνωρίζεις περισσότερα απο έναν οποιοδήποτε ασθενή λόγο της ειδικότητας σου» είπε με έμφαση και αυτό μου έδωσε μια ιδέα άλλα δεν την άφησα να την δει ακόμα πριν την επεξεργαστώ καλύτερα όταν θα έμενα μόνη μου, τώρα είχα άλλα θέματα πρώτα να λύσω και δεν θα την άφηνα να φύγει πριν μου πει τα πάντα.
«προς το παρόν με νοιάζει να μάθω τι έγινε με τον Έντουαρτ και την συνάντηση τους για το θέμα της καρδιάς μου θα το συζητήσουμε κάποια στιγμή που θα έχεις περισσότερο χρόνο» τις είπα δίνοντας της το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να ξανά αφήσω τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς να μάθω γι αυτά.
«Μπέλα γιατί δεν περιμένεις καλύτερα να τελειώσει την βάρδια του και να έρθει να σου μιλήσει ο ίδιος?»
«γιατί ξέρω ότι δεν θα μου τα πει όλα όπως θα κάνεις εσύ τώρα» άφησε έναν αναστεναγμό και με βαριά καρδιά με κοίταξε στα μάτια και τελικά μου είπε όλη την αλήθεια
«να ξέρεις ότι το κάνω μόνο γιατί ξέρω ότι αυτό θα σε κάνει να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις πιο ήρεμα και πιο ώριμα, αλλιώς δεν θα σου έλεγα τίποτα ... κούνησα το κεφάλι μου με κομμένη την ανάσα περιμένοντας ... τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά Μπέλα, εκεί που θα μπορούσε να την είχε στριμώξει τώρα εκείνη είναι αυτή που τον κρατάει στο χέρι»
«έμαθε για μένα» είπα και κούνησε το κεφάλι της
«δεν είναι όμως μόνο αυτό, έκανε κόμμα με την μητέρα του και εκείνη την υποστηρίζει εκβιάζοντας τον»
«τι εννοείς?»
«λέει ότι θα του πάρει την περιουσία αν αναγνωρίσει αυτό το παιδί»
«μπορεί να το κάνει αυτό?»
«μπορεί να προσβάλει την διαθήκη αν αποδεχθεί ότι ήταν η αιτία που διαλύθηκε ο γάμος τους»
«εκείνος πως το έχει πάρει?»
«πως θες να το πήρε Μπέλα είναι σκασμένος»
«έχει τόσο σημασία όλη αυτή η περιουσία?»
«αν του την πάρουν πως πιστεύεις ότι θα καταφέρει να πληρώσει το νοσοκομείο απο την στιγμή που δεν έχεις ασφάλεια, Μπέλα δεν έχεις ιδέα πόσο θα κοστίσει η νοσηλεία σου εδώ και χωρίς την κληρονομιά θα βρεθεί χρεωμένος μέχρι τον λαιμό»
«δεν το πιστεύω ότι όλα αυτά γίνονται εξαιτίας μου» είπα με πόνο και η Άλις με ταρακούνησε για να συνέλθω.
«Μπέλα μην τολμήσεις να το ξαναπείς αυτό, είσαι ότι καλύτερο του έχει συμβεί στην ζωή του, λες να τον νοίαζουν περισσότερο τα λεφτά απο σένα την ίδια?»
«ναι αλλά»
«μην πεις τίποτα άλλο, σου είπα ότι ήθελες να μάθεις τώρα σκέψου πως θα το χειριστείς καλύτερα ώστε να το ξεπεράσεις και να ηρεμήσεις εντάξει?» είπε αυστηρά και με κοίταξε μέσα στα μάτια
«Άλις? Να σε ρωτήσω κάτι ακόμα? ... είπα δειλά και την είδα να με κοιτάει με απορία ... μην το πάρεις όμως στραβά ... συνέχισα και εκείνη κούνησε μόνο το κεφάλι ... πως γίνεται να είσαστε τόσο κοντά ο ένας στον άλλο και να μην....» είπα σβήνοντας την φωνή μου μην μπορώντας να ολοκληρώσω την φράση μου. Εκείνη καταλαβαίνοντας κατευθείαν τι εννοούσα άρχισε να γελάει δυνατά πιάνοντας το κεφάλι της.
«εννοείς πως γίνεται να μην είμαστε ζευγάρι? ... είπε και κούνησα το κεφάλι μου κοκκινίζοντας .... όταν πρώτο ήρθα εδώ τον πρώτο καιρό προσπάθησε να με πολιορκήσει αλλά μετά την πρώτη μας βραδιά καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει χημεία μεταξύ μας και απο τότε παραμέναμε πολύ καλοί φίλοι και τίποτα άλλο»
«δηλαδή??» είπα με νόημα και κούνησε αδιάφορα τους ώμους της
«αν δεν είχε συμβεί πως θα καταλαβαίναμε ότι το μόνο που μας ενώνει είναι μόνο μια πραγματική φιλία και τίποτα άλλο» είπε χαμογελώντας με το ύφος μου
«μάλλον έχεις δίκιο»
«μην ζηλεύεις τόσο πολύ ξέρεις ότι όλα αυτά είναι στο παρελθόν ... είπε και περίμενε την αντίδραση μου ... Μπέλα αν έβλεπα έστω και το παραμικρό νομίζεις ότι θα τον άφηνα ποτέ να σε κοροϊδέψει?»
«όχι του έχω εμπιστοσύνη αλλά»
«καταλαβαίνω ότι οι πιτσιρίκες απο έξω θα σε έχουν τρελάνει με την μουρμούρα τους»
«μην του πεις τίποτα, σε παρακαλώ δεν θέλω εξαιτίας μου να βρουν τον μπελά τους»
«ναι άλλα κάποιος πρέπει να της βάλει μυαλό γιατί το έχουν παρακάνει, μην σε ανησυχεί όμως αυτό θα το αναλάβω εγώ και θα της βάλω στην θέση τους»
«εντάξει»
Την υπόλοιπη ώρα μέχρι να έρθει ο Έντουαρτ καθόμουν και επεξεργαζόμουν όλες τις πληροφορίες που είχα μάθει απο την Άλις και αυτό με έκανε να πάρω μερικές αποφάσεις και θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να της υλοποιήσω...
«τι κάνει η πριγκίπισσα μου?» τον άκουσα την ώρα που ήρθε στην πόρτα και γύρισα προς το μέρος του να τον κοιτάξω ανοίγοντας τα χέρια μου για να έρθει κοντά μου και αμέσως δέχτηκε την πρόσκληση μου.
«μια χαρούλα?» του απάντησα με το πιο ζεστό μου χαμόγελο και αμέσως τον είδα που χαλάρωσε και ερχόμενος κοντά μου με πήρε μια τρυφερή αγκαλιά
«πολύ χαίρομαι γι αυτό» είπε ζεστά και άφησε ένα τρυφερό φιλί στον κρόταφο μου
«εσύ πως είσαι?»
«καλά θα έλεγα... σήμερα είχε πολύ τρέξιμο απο πολλές απόψεις» είπε αφήνοντας έναν αναστεναγμό
«δεν πήγαν και πολύ καλά τα πράγματα»
«όχι όπως θα τα περίμενα αλλά θα βρω τον τρόπο να τα διορθώσω μην σε απασχολούν τώρα αυτά»
«Έντουαρτ... δεν μπορώ να βλέπω ότι δεν είσαι καλά και να μην με απασχολούν»
«το μόνο που με νοιάζει είσαι εσύ και τίποτα άλλο... όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα» είπε σοβαρά κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια
«και εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι να είσαι εσύ καλά και τίποτα άλλο» μου χαμογέλασε με το στραβό του χαμόγελο που τόσο λάτρευα και με κοίταξε δύσπιστα
«και εγώ που νόμιζα ότι είχα περάσει ήδη σε δεύτερη μοίρα»
«ζηλεύεις απο τώρα?» τον ρώτησα χαμογελώντας
«όχι όπως το εννοείς αλλά για να είμαι ειλικρινής... ανησυχώ λίγο ότι δεν θα έχω τον πρώτο ρόλο στην ζωή σου πια»
«πάντα θα έχετε και οι δύο τον πρώτο ρόλο στην ζωή μου και το ξέρεις αυτό... τι είναι αυτό που σε κάνει να το σκέφτεσαι έτσι?»
«να δεν έχω προλάβει να σε χορτάσω ακόμα... είπε με βαθιά φωνή αφήνοντας ένα παθιασμένο φιλί στα χείλια μου και αμέσως η καρδιά μου πετάρισε και χαμογέλασε
«κύριε Κάλενννν» του είπα όπως του έλεγα όταν ήμασταν σπίτι όταν ξεπερνούσε τα όρια και αναστέναξε βαθιά
«πως με τρελαίνεις όταν λες το όνομα μου με αυτόν τον τρόπο» είπε και με φίλησε πιο βαθιά απο πριν
«όμως θα πρέπει να περιμένεις λίγο καιρό για αυτό» του είπα για να τον πειράξω
«μπορώ να περιμένω και μια αιωνιότητα για να σε έχω ξανά στην αγκαλιά μου» είπε σοβαρά και παίρνοντας το χέρι μου μέσα στο δικό του άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στον καρπό μου και ένιωσα να δακρύζω.
Έφυγε απο δίπλα μου για να μην με επιβαρύνει περισσότερο και φέρνοντας την καρέκλα πιο κοντά μου έκατσε δίπλα μου χωρίς να αφήνει το χέρι μου απο το δικό του... με κοίταξε για άλλη μια φορά μέσα στα μάτια και φέρνοντας το κοντά στο πρόσωπο του πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε.
«θέλεις να το συζητήσουμε?» με ρώτησε αναφερόμενος στην πρωινή μας κουβέντα...
«θέλω να συζητήσουμε άλλα όχι αυτό που εννοείς» με κοίταξε με απορία... το ξεπέρασα» του απάντησα στην ερώτηση που έβλεπα στα μάτια του
«πως έγινε αυτό?»
«σκέφτηκα κάποια πράγματα όσο έλειπες και πήρα κάποιες αποφάσεις» του είπα σοβαρά
«και ποιες είναι αυτές?»
«να... ξέρεις ότι με την τηλεόραση δεν έχω και πολύ καλή σχέση και έχω βαρεθεί να διαβάζω άσχετα πράγματα και σκέφτηκα ότι κάθομαι που κάθομαι εδώ χωρίς να κάνω τίποτα και όπως πάνε τα πράγματα το χάνω αυτό το εξάμηνο στην σχολή... όμως απο την άλλη σκέφτηκα γιατί να μην εκμεταλλευτώ τον χρόνο που μου δίνετε ώστε να διαβάσω τα μαθήματα που προχωράνε στην σχολή και να είμαι έτοιμη για όταν καταφέρω να γυρίσω σε αυτήν για να την προχωρήσω πιο γρήγορα» το επεξεργαζόταν για μια στιγμή χωρίς να μιλάει αλλά απο την μια έβλεπα έναν ενθουσιασμό στην ματιά του, απο την άλλη όμως κάτι τον έφερνε μια ανησυχία και ήξερα ακριβός πια ήταν αυτή
«δεν είναι καθόλου άσχημη ηδέα... ξεκίνησε κοιτώντας μακριά... αλλά πιστεύεις ότι θα σου κάνει καλό στην κατάσταση που είσαι?»
«δες το αλλιώς... θα κάνω πρακτική πάνω στον ίδιο μου τον εαυτό... συνέχισα αποφασιστικά και τον ένιωσα να σταματάει την αναπνοή του, άρα υπήρχαν κι άλλα σίγουρα... και σαν πρώτη μου ασθενής θα κάνω τα πάντα για να με κάνω καλά και να βγω νικήτρια και απο τις δύο πλευρές»
«Μπέλα δεν σου κρύβω ότι είναι πολύ καλή η ιδέα σου να προχωρήσεις στα μαθήματα σου... αλλά απο την άλλη δεν πιστεύω ότι να κάνεις την πρακτική σου πάνω στην κατάσταση σου είναι το καλύτερο αυτήν την στιγμή»
«μου έχεις εμπιστοσύνη?»
«περισσότερο απο όσο έχω στον ίδιο μου τον εαυτό» μου είπε και είδα στην ματιά του ότι εννοούσε κάθε λέξη του
«τότε άσε με να το διαχειριστώ όπως ξέρω να το κάνω εγώ καλύτερα»
«είσαι σίγουρη γι αυτό?»
«απόλυτα»
«θα το δεχτώ με ένα όρο»
«τι όρο?»
«μου υπόσχεσαι ότι θα βάλεις τα δυνατά σου να κάνεις καλά την αγαπημένη μου ασθενή?»
«σου το ορκίζομαι ότι απο εδώ μέσα θα φύγουμε και οι δύο γεροί και δυνατοί» του είπα σοβαρά και πλησιάζοντας με άφησε το μέτωπο του να ακουμπήσει πάνω στο δικό μου απαλά
«σ’ αγαπάω... δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς εσένα»
«θα κάνεις την ζωή σου λιγότερη περίπλοκη» τον πείραξα και σοβάρεψε
«Μπέλα έχεις καταλάβει καθόλου το τι σημαίνεις για μένα?»
«το ξέρω καρδιά μου» του είπα ήρεμα χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο του και πήρε μια βαθιά αναπνοή και ξανά έκατσε στην καρέκλα του
«μάλλον πρέπει να πάω απο το πανεπιστήμιο να δω αν μπορούν να σου δώσουν τα μαθήματα που προχωρούν»
«δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό... έχω μιλήσει ήδη με την συν φοιτήτρια που έμενα μαζί της όταν έφυγα απο το σπίτι και μου είπε ότι θα μου γράψει σε ένα dvd όλες τις σημειώσεις της για να της εκτυπώσω»
«δεν χρειάζεται να τις εκτυπώσεις θα σου φέρω ένα λάπτοπ για να κάνεις την δουλειά σου καλύτερα και άλλωστε θα είμαι εδώ για να σε βοηθήσω και σε ότι χρειαστείς»
«θα είσαι εδώ? Τι εννοείς?»
«το σπίτι είναι τελείως άδειο χωρίς εσένα και την Ρένεσμη... και σκέφτηκα τον ελεύθερο χρόνο μου να τον περνάω εδώ, εφόσον δεν έχω κάτι άλλο να με κρατάει εκεί και απο την άλλη η Άλις μου πρότεινε να μου δώσει το δεύτερο δωμάτιο της που δεν το χρησιμοποιεί ώστε να μπορώ να ξεκουράζομαι εκεί όταν θα το έχω ανάγκη»
«μισό... μισό λεπτό μου λες ότι θα παρατήσεις το σπίτι τελείως? Γιατί?»
«γιατί όχι... έτσι θα έχουμε περισσότερο χρόνο και για τους δύο μας και δεν θα τρώω όλη την ημέρα μου στους δρόμους μιας και το σπίτι της Άλις μένει δίπλα»
«γιατί κάτι μου λέει ότι κάτι κρύβεται πίσω απο όλα αυτά?»
«γιατί έχεις γίνει πολύ καχύποπτη μήπως» με πείραξε αλλά εμένα δεν με ξεγελάει
«έχει να κάνει με την Τάνια σωστά?» δεν με κοίταξε στα μάτια
«μην λες κουταμάρες» ξεκίνησε αλλά τον έκοψα
«φοβάσαι τώρα που το έμαθε ότι μπορεί να κάνει κάτι που θα με βλάψει... έτσι δεν είναι?»
«δεν είναι κακό να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα» απάντησε τελικά παραδεχοντας τις φοβίες του
«ναι αλλά έτσι θα διαλυθείς καρδιά μου»
«μην σε ανησυχεί αυτό... θα κάνουμε βάρδιες με την Άλις και έτσι θα μπορώ να ξεκουράζομαι για λίγο... αλλά ένα είναι το σίγουρο... δεν πρόκειται να σε αφήσω ξανά κανένα βράδυ μόνη σου»
«Έντουαρτ»
«δεν το διαπραγματεύομαι αυτό Μπέλα»
«εντάξει... αλλά μπορείς να μου υποσχεθείς ότι θα ξεκουράζεσαι έστω και μέσα στην ημέρα?»
«σου το υπόσχομαι»
«τότε είμαστε σύμφωνοι?»
«σύμφωνοι» είπε και εκείνος καταθέτοντας τα όπλα....
«σου το ορκίζομαι ότι απο εδώ μέσα θα φύγουμε και οι δύο γεροί και δυνατοί» του είπα σοβαρά και πλησιάζοντας με άφησε το μέτωπο του να ακουμπήσει πάνω στο δικό μου απαλά
«σ’ αγαπάω... δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς εσένα»
«θα κάνεις την ζωή σου λιγότερη περίπλοκη» τον πείραξα και σοβάρεψε
«Μπέλα έχεις καταλάβει καθόλου το τι σημαίνεις για μένα?»
«το ξέρω καρδιά μου» του είπα ήρεμα χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο του και πήρε μια βαθιά αναπνοή και ξανά έκατσε στην καρέκλα του
«μάλλον πρέπει να πάω απο το πανεπιστήμιο να δω αν μπορούν να σου δώσουν τα μαθήματα που προχωρούν»
«δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό... έχω μιλήσει ήδη με την συν φοιτήτρια που έμενα μαζί της όταν έφυγα απο το σπίτι και μου είπε ότι θα μου γράψει σε ένα dvd όλες τις σημειώσεις της για να της εκτυπώσω»
«δεν χρειάζεται να τις εκτυπώσεις θα σου φέρω ένα λάπτοπ για να κάνεις την δουλειά σου καλύτερα και άλλωστε θα είμαι εδώ για να σε βοηθήσω και σε ότι χρειαστείς»
«θα είσαι εδώ? Τι εννοείς?»
«το σπίτι είναι τελείως άδειο χωρίς εσένα και την Ρένεσμη... και σκέφτηκα τον ελεύθερο χρόνο μου να τον περνάω εδώ, εφόσον δεν έχω κάτι άλλο να με κρατάει εκεί και απο την άλλη η Άλις μου πρότεινε να μου δώσει το δεύτερο δωμάτιο της που δεν το χρησιμοποιεί ώστε να μπορώ να ξεκουράζομαι εκεί όταν θα το έχω ανάγκη»
«μισό... μισό λεπτό μου λες ότι θα παρατήσεις το σπίτι τελείως? Γιατί?»
«γιατί όχι... έτσι θα έχουμε περισσότερο χρόνο και για τους δύο μας και δεν θα τρώω όλη την ημέρα μου στους δρόμους μιας και το σπίτι της Άλις μένει δίπλα»
«γιατί κάτι μου λέει ότι κάτι κρύβεται πίσω απο όλα αυτά?»
«γιατί έχεις γίνει πολύ καχύποπτη μήπως» με πείραξε αλλά εμένα δεν με ξεγελάει
«έχει να κάνει με την Τάνια σωστά?» δεν με κοίταξε στα μάτια
«μην λες κουταμάρες» ξεκίνησε αλλά τον έκοψα
«φοβάσαι τώρα που το έμαθε ότι μπορεί να κάνει κάτι που θα με βλάψει... έτσι δεν είναι?»
«δεν είναι κακό να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα» απάντησε τελικά παραδεχοντας τις φοβίες του
«ναι αλλά έτσι θα διαλυθείς καρδιά μου»
«μην σε ανησυχεί αυτό... θα κάνουμε βάρδιες με την Άλις και έτσι θα μπορώ να ξεκουράζομαι για λίγο... αλλά ένα είναι το σίγουρο... δεν πρόκειται να σε αφήσω ξανά κανένα βράδυ μόνη σου»
«Έντουαρτ»
«δεν το διαπραγματεύομαι αυτό Μπέλα»
«εντάξει... αλλά μπορείς να μου υποσχεθείς ότι θα ξεκουράζεσαι έστω και μέσα στην ημέρα?»
«σου το υπόσχομαι»
«τότε είμαστε σύμφωνοι?»
«σύμφωνοι» είπε και εκείνος καταθέτοντας τα όπλα....
