Haunted Love "40. Whatcha Think About That"

«Λοιπόν τι λες τώρα μεγάλε, πληρώ τις προϋποθέσεις για να είμαι μέσα;» τον ρώτησα και εκείνος μόλις ξεπέρασε το πρώτο ξάφνιασμα, άρχισε να γελάει και στριφογύρισα τα μάτια μου ανάποδα.

Μέσα στο σκοτάδι πέταξα το μαχαίρι στον τοίχο και παίρνοντας το όπλο από τα χέρια του, τον ξεκαβάλισα λέγοντας του...

«Σήκω πάνω ρε γελοίε»

«Γιατί αλλιώς θα με σκοτώσεις;» ρώτησε ειρωνικά.

«Όχι αυτό θα το κάνεις εσύ» του γύρισα πίσω ειρωνικά και μόλις σφύριξα στον Φλικ, έβγαλα την γεμιστήρα του και πήγα προς τον τοίχο.

Μέχρι να έρθει ο Φλικ κοντά μου με τον γεμάτο γεμιστήρα, άκουσα τον Έντουαρτ να σηκώνεται... Αλλάζοντας τον μισοάδειο γεμιστήρα με τον γεμάτο που μου είχε φέρει ο Φλικ, τον έβαλα μέσα στο όπλο και του είπα.

«Άνοιξε τα φώτα και βγες έξω μωρό μου...» εκείνος όπως το περίμενα βάζοντας την μουσούδα του πάνω στο πόδι μου, γρύλισε προειδοποιώντας με ότι ο άλλος ήταν εκτός εαυτού... «Αυτό είναι μεταξύ εμένα και του Έντουαρτ Φλικ... Πήγαινε έξω και μείνε εκεί μέχρι να με ακούσεις να σφυρίζω... Οκ μωρό μου;» του είπα πιάνοντας τον από την μουσούδα χαϊδεύοντας τον παρηγορητικά και εκείνος γρύλισε παραπονιάρικα, αλλά φιλώντας τον στην κορυφή του κεφαλιού του, τον έσπρωξα απαλά και εκείνος μην έχοντας άλλη επιλογή υπάκουσε.

Μέχρι ο Φλικ να ανοίξει τα φώτα, όπλισα το όπλο και γύρισα προς το μέρος του για να τον αντιμετωπίσω.

«Αν ακόμα πιστεύεις ότι όλο αυτό το οργανώσαμε για να σε εκδικηθούμε για όσα μας έχεις κάνει...» του είπα με ήρεμη φωνή πλησιάζοντας τον... «Πάρτο...» είπα και πιάνοντας το χέρι του, έβαλα το όπλο του μέσα στην χούφτα του... «Αν ακόμα πιστεύεις ότι όλο αυτό το οργανώσαμε για να σου την φέρουμε πισώπλατα...» συνέχισα πισωπατώντας μένοντας με θάρρος μπροστά του... «Πυροβόλησε... Δεν θα σε εμποδίσει κανείς»  

Για λίγο έμεινε να με κοιτά ανέκφραστος αλλά παίρνοντας μια ανάσα ζάρωσε τα μάτια του και με κοίταξε εξεταστικά...

«Τότε γιατί το κάνατε;» ρώτησε και γυρίζοντας προς τα πίσω πήγα προς τον τοίχο και μόλις ακούμπησα την πλάτη απάνω του, σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και χαλαρά τον κοίταξα ανέκφραστα.

«Ο λόγος που το κάναμε, ήταν μόνο για να σου αποδείξουμε ότι είμαστε εδώ από επιλογή»

«Είσαστε εδώ από επιλογή» επανέλαβε δύσπιστα και άφησα ένα ειρωνικό γελάκι.

«Δεν είμαι ηλίθια Έντουαρτ... Πόσες πιθανότητες έχω να επιβιώσω εκεί έξω μόνη μου;»

«Δεν τα κατάφερες και άσχημα όλο αυτόν τον καιρό» ειρωνεύτηκε.

«Για πόσο;... Για έναν μήνα;... Για δύο;... Για πόσο Έντουαρτ;... Δεν επέλεξα αυτήν την ζωή, δεν σκεφτόμουν ποτέ ότι θα κατέληγα σαν φυγάς, όμως αν είναι να επιλέξω τον θάνατο μου, επιλέγω εσένα»

«Μπορώ να μάθω και το γιατί;»

«Γιατί θέλω η ματιά μου να σε στοιχειώνει» του απάντησα αμέσως με θράσος και άρχισε να γελάει.

«Και τώρα τι ζητάς;»

«Μια ευκαιρία... Αν δεν πιστεύεις ότι κάνω για τον αρχικό σκοπό που μου έκλεψες την ζωή μου, τότε σήκωσε το όπλο και αποτελείωσε με... Δεν υπάρχει άλλος λόγος να παίζουμε κρυφτούλι» του είπα και με το ελεύθερο του χέρι έτριψε το μέτωπο του.

«Και πιστεύεις ότι όλα αυτά φτάνουν για να είσαι έτοιμη;» ρώτησε ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.

«Σωστά, πέρασα το τεστ δεξιοτήτων, τώρα είναι η σειρά του τεστ γνώσεων...» ειρωνεύτηκα αλλά πριν μιλήσει ξεκίνησα... «Πρώτο θύμα... Αλφόνσο Μπινιαριάδες... Ισπανός πρόξενος που ήταν να έρθει πριν δύο μέρες, αλλά οι νέες μου πληροφορίες λένε ότι θα καταφθάσει μεθαύριο... 56 χρόνων με κλήση στα μικρά και απροστάτευτα κοριτσάκια... Τα αγαπημένα του φαγητά τα θαλασσινά και τα οστρακοειδή, λάτρης της Ισπανίδας ζωγράφου Φρίντα Κάλο,θες και την αυτοβιογραφία της;...» ρώτησα και ανασήκωσε το φρύδι του προκαλώντας με... «Συνοπτικά... Η Φρίντα Κάλο (Magdalena del Carmen Frida Kahlo y Calderón, γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1907 και πέθανε στις 13 Ιουλίου 1954) ήταν Μεξικάνα ζωγράφος. Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός. Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της.

Το 1929 η Φρίντα Κάλο παντρεύτηκε το Μεξικάνο τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Ο Ντιέγκο Ριβέρα δώρισε το 1957 το "Γαλάζιο Σπίτι" της στο Coyoacán, στην Πόλη του Μεξικού, και λειτουργεί πλέον ως μουσείο... Θες να σου πω μήπως και ολόκληρη την αυτοβιογραφία της;» ξαναρώτησα και κούνησε το κεφάλι του κοιτώντας το ταβάνι απηυδισμένα.

«Όχι με κάλυψες» είπε ψυχρά και συνέχισα.

«Εκείνος έχει κόλλημα με το έργο της «Ο σπασμένος κίονας»... στόχος μου είναι να τον πείσω ότι το έργο της "Αποβολή στο Ντιτρόιτ" είναι καλύτερος, θες να σου αναλύσω και το γιατί;» ρώτησα και άφησε το χαμόγελο του να εκδηλωθεί αλλά εγώ παρέμεινα ανέκφραστη και βλέποντας ότι δεν έπαιρνα απάντηση, συνέχισα ενώ ξεκολλώντας από τον τοίχο άρχισα να τον πλησιάζω με αργά και σταθερά βήματα... «Δεύτερος στόχος... Γιούρι Μπρέστοβητς... Ρώσος πρέσβης, λάτρης του Λεονάρντο ντα Βίντσι... Γνωρίζεις ήδη ότι ξέρω όλη την αυτοβιογραφία του οπότε την παρακάμπτω... Θες να σου πω και τις ορέξεις του;...» ρώτησα και το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ και με τον ίδιο τρόπο καθώς του απαριθμούσα τα θύματα μου και τις προτιμήσεις τους, φτάνοντας στον τελευταίο μου στόχο πέρασα το χέρι μου από το δικό του χέρι και μόλις ακούμπησα τον καρπό του το σήκωσα προς το μέρος μου κοιτώντας τον σταθερά στα μάτια και παίρνοντας το όπλο του το κράτησα στο δεξί μου χέρι χωρίς να σταματώ να του λέω τα γούστα του τελευταίου μου στόχου και καθώς τελείωσα και με εκείνον συμπλήρωσα καθώς έκανα δύο βήματα προς τα πίσω.

«Κάποια πράγματα κύριε Κάλεν δεν θέλουν κόπο...» είπα καθώς γονάτιζα στο ένα μου πόδι και γυρίζοντας το όπλο προς τον στόχο άρχισα να πυροβολώ ακριβώς στο κέντρο που ήδη βρισκόταν το μαχαίρι που είχα καρφώσει πριν, με το ελεύθερο χέρι μου πίσω από την πλάτη μου... Μετρώντας τις σφαίρες άφησα την τελευταία στην θαλάμη και φέρνοντας την κάνη του όπλου κοντά στο στόμα μου, φύσηξα τον καπνό που έβγαζε το όπλο και γυρίζοντας προς το μέρος του ίσιωσα το κορμί μου καθώς γύριζα το όπλο μέσα στο δάχτυλο μου... «Θέλουν τρόπο» συμπλήρωσα και κρατώντας το χέρι του μέσα στο δικό μου χέρι έβαλα ξανά το όπλο του μέσα στην χούφτα του... «Ακόμα τα σιχαίνομαι...» σχολίασα και μόλις χαμογέλασε συνέχισα... «Αν και αυτά δεν φτάνουν, τότε χρησιμοποίησε την τελευταία σφαίρα και προχώρα» του είπα και κάνοντας προς τα πίσω, έβαλα τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου και τον κοίταξα ανέκφραστα.

Χωρίς καν να γονατίσει γύρισε το όπλο προς τον τοίχο και πατώντας την σκανδάλη, πέτυχε ακριβώς την τρύπα που είχα κάνει εγώ και μιμούμενος τις κινήσεις μου, φυσώντας πρώτα τον καπνό που έβγαλε το όπλο, το γύρισε στο δάχτυλο του και το έβαλε πίσω στην πλάτη του.

«Καλή επιλογή» του είπα και σφυρίζοντας έβγαλα το κινητό μου και ενεργοποιώντας το πήγα προς τον τοίχο για να πατήσω το κουμπί ώστε να ρίξω τον τοίχο.

«Αν νομίζεις ότι σου ανήκει είσαι γελασμένη» είπε σκληρά και γέλασα καθώς πληκτρολογούσα τον κωδικό μου γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος του.

«Αν νομίζεις ότι είσαι το αφεντικό του, δεν ξέρεις τι σου γίνεται»

«Και θεωρείς ότι είσαι εσύ;» γύρισε πίσω και μόλις ο Φλικ ήρθε κοντά μου γονάτισα και τον έκλεισα στην αγκαλιά μου ενώ του έδωσα ένα μεγάλο φιλί πριν του απαντήσω.

«Τα σκυλιά κύριε Κάλεν, υπακούνε τυφλά μόνο ένα αφεντικό στην ζωή τους... Αν τύχει να το χάσουν, μετά είναι ελεύθερα πνεύματα, δεν ανήκουν σε κανέναν άλλον» του είπα και γυρίζοντας προς τον Φλικ τον έτριψα κάτω από τον λαιμό και τον έκανα να με κοιτάξει... «Πεινάς αγόρι μου;...» εκείνος αμέσως άρχισε να ξερογλείφεται και να κάνει χαρούλες... «Θα έρθεις μαζί μου;» τον ρώτησα και αμέσως ο Έντουαρτ τσιτώθηκε αλλά πριν αρχίσει τις βλακείες του συνέχισα... «Θα κάνω ένα ντουζάκι, τι λες θα μου κάνεις παρέα;» τον ρώτησα και εκείνος άρχισε να χοροπηδάει από την χαρά του... «Και σε μένα έλειψες μωρό μου έλα» του είπα και πατώντας το πλήκτρο αυτόματης κλήσης, πήρα τον Τεό... «Μωρό μου τάξε μου»

«ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ πες μου ότι τα κατάφερες» άρχισε να τσιρίζει και χρειάστηκε να απομακρύνω το ακουστικό από το αυτί μου για να μην με ξεκουφάνει.

«Σιγά καλέ τι τσιρίζεις;... Έχεις την φωτιά ακόμα αναμμένη;»

«Το ρωτάς;»

«Τότε ετοιμάσου και σου έρχομαι» του είπα και ο Τεό άρχισε να γελάει.

«Μωρή μην τον πεθάνεις πριν ακόμα τον κερδίσεις πίσω» είπε πιάνοντας αμέσως το κλίμα αλλά εγώ συνέχισα ακάθεκτη.

«Κάνω ντουζάκι και σου έρχομαι... Σήμερα θα το κάψουμε» του είπα και αφού αναστέναξε απάντησε.

«Το ένα με μπιφτέκι λαχανικών;»

«Μέσα είσαι» του απάντησα.

«Οκ θα είναι έτοιμα»

«Οκ μωρό μου... φιλάκια» του απάντησα και εγώ και μόλις έκλεισα το κινητό μπήκα στο παλιό μου δωμάτιο με τον Φλικ να προπορεύεται και την στιγμή που έκλεινα την πόρτα κοίταξα τον Έντουαρτ ανασηκώνοντας το φρύδι μου σε απάντηση στην ψυχρή του έκφρασης και κλείνοντας την πόρτα την κλείδωσα και αμέσως άρχισα να πανηγυρίζω άηχα με τον Φλικ να χορεύει στα πόδια μου.

Φτάνοντας στην κουζίνα τον είδα να είναι με γυρισμένη την πλάτη, ξυπόλητος, φορώντας μόνο μια μαύρη φόρμα, με την πλάτη του να γυαλίζει ακόμα από το ντους που είχε κάνει και τα μαλλιά του βρεγμένα να πετάνε από κάθε μεριά να με κάνουν να θέλω να πάω κοντά του να του τα τραβήξω και να του τα ξεριζώσω από το πάθος που μου προκαλούσε και μόνο με αυτήν την εικόνα που είχα μπροστά μου.

Χωρίς να γυρίσει με μια γρήγορη κίνηση που ίσα που πρόλαβα να την δω, πέταξε το μαχαίρι που κράταγε προς το μέρος μου και λυγίζοντας το κορμί μου προς τα πίσω, ακριβώς την στιγμή που το μαχαίρι με έφτασε, με το αριστερό μου χέρι το έπιασα από την λαβή του και βγάζοντας την γλώσσα μου έξω την πέρασα από την επιφάνεια του μαχαιριού γεύοντας τον χυμό της ντομάτας που ήταν ακόμα πάνω στο μαχαίρι.

«Μμμμ... βλέπω τα γούστα σου στο θέμα της διατροφής δεν έχουν αλλάξει» σχολίασα ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι σε απάντηση στο ανέκφραστο βλέμμα του και την στιγμή που εκείνος γύρισε προς τον μπάγκο, παίρνοντας ένα καθαρό μαχαίρι, συνέχισε να κόβει την ντομάτα που είχε μπροστά του χωρίς να το σχολιάσει.

Με απίστευτη ικανοποίηση τον πλησίασα και μόλις έφτασα ακριβώς από πίσω του, περνώντας την μύτη του μαχαιριού πάνω στην γυμνή του πλάτη, από τον αυχένα του μέχρι την μέση του, συνέχισα με παθιασμένη φωνή.

«Νομίζω ότι αυτό σας γλίστρησε» του είπα και κάτω από το άγγιγμα του μαχαιριού είδα τους μυς του να πάλλονται και κρύβοντας το χαμόγελο της ικανοποίησης, την στιγμή που γύρισε προς το μέρος μου τον κοίταξα με ένα προκλητικό βλέμμα καθώς έτεινα το μαχαίρι προς το μέρος του.

«Πας κάπου;» ρώτησε με έναν ειρωνικό τόνο και τσιμπώντας μια ντομάτα από τον ξύλινο πάγκο του, την έβαλα τελείως προκλητικά μέσα στο στόμα μου γλείφοντας επιδεικτικά το δάχτυλο μου καθώς συναίνεσα.

«Μμμχχχμμμ» απάντησα και μόλις άρχισα να πηγαίνω προς την πόρτα προσπάθησε να επιβληθεί.

«Νομίζεις ότι επειδή είσαι εδώ από επιλογή, αυτό αυτόματα σημαίνει και ότι θα κάνεις ότι γουστάρεις;» ρώτησε σκληρά και γέλασα κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου... Άρε Τεό... σε όλα μέσα είσαι, σχολίασα από μέσα μου.

«Είναι η τελευταία μέρα της ελευθερίας μου... Νομίζω ότι δικαιούμαι να την περάσω όπως γουστάρω εγώ» του απάντησα χωρίς να χάνω τον παλμό μου και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στο στήθος του εκφράζοντας όλον τον εκνευρισμό του στα χαρακτηρίστηκα του... «Μην ξεκινήσεις χωρίς εμάς» συμπλήρωσα και μόλις σφύριξα στον Φλικ, άνοιξα την πόρτα και βγήκα στον κήπο.

Παίρνοντας φόρα σκαρφάλωσα στον τοίχο και την στιγμή που έκατσα πάνω στο πεζούλι για να γυρίσω το κορμί μου από την άλλη μεριά, του έριξα ένα τελευταίο βλέμμα και πέρασα από την άλλη μεριά με τον Φλικ δίπλα μου να με συνοδεύει.

Φτάνοντας στην κουζίνα του Τεό εκείνος αμέσως έτρεξε προς το μέρος μου και σηκώνοντας με ψηλά, άρχισε να με στριφογυρίζει φωνάζοντας από την χαρά του.

«Το ήξερα ότι θα τον κάνεις να σέρνεται στα πατώματα»

«Μην βιάζεσαι, τίποτα δεν τελείωσε ακόμα... Τώρα αρχίζει το καλό» τον έκοψα και εκείνος αφήνοντας με στο πάτωμα με κοίταξε ερευνητικά... «Αλήθεια πίστεψες ότι ένας άντρας σαν τον Κιουπιτ, θα μπορούσε να πέσει τόσο εύκολα;» τον ρώτησα δύσπιστα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Για να είμαι ειλικρινής όχι, αλλά σε άκουσα τόσο σίγουρη στο τηλέφωνο...»

«Απλά κερδίζω χρόνο... Είναι τρομερά εγωιστής για να το χωνέψει, αλλά θα το χωνέψει που θα πάει» είπα με πείσμα και Τεό με έσπρωξε απαλά.

«Είμαι σίγουρη ότι θα τον λυγίσεις, δεν σε φοβάμαι»

«Η νεκροψία θα δείξει» του είπα πειραχτικά ενώ μέσα μου ήξερα ότι ήταν η απόλυτη αλήθεια και εκείνος κλείνοντας μου το μάτι, μου έδωσε την σακούλα που μου είχε ετοιμάσει και παίρνοντας την στα χέρια μου, πήγε να μου φέρει και το παγωτό που μου είχε φυλάξει.

«Μωρή... θα περιμένω τηλέφωνο ότι ώρα και να είναι»

«Αν με αφήσει να πάρω ανάσα σου το υπόσχομαι» του είπα με ένα πονηρό χαμόγελο και γέλασε πιάνοντας αυτό που ήθελα να του περάσω και όχι αυτό που πραγματικά υπονοούσα και σπρώχνοντας με προς την έξοδο συμπλήρωσε.

«Κοίτα μην το παρακάνετε και δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου αύριο... Κακομοίρα μου, μην μου την κάνεις τελευταία στιγμή σε σκότωσα» είπε και καλά απειλητικά και αναστέναξα.

«Θα τα πούμε το πρωί μωρό μου» του είπα και δίνοντας του ένα πεταχτό φιλί στο στόμα ο Φλικ που ήταν πίσω μου άρχισε να γρυλίζει.

«Γιαικ τι είναι αυτή η αηδία» είπε εκείνος κάνοντας προς τα πίσω έτοιμος να τον αντιμετωπίσει.

«Φλικ... σεμνά» του είπα βάζοντας το χέρι μου μπροστά και εκείνος χωρίς να χαλαρώνει συνέχισε να κοιτά τον Τεό... «Τεό χαλάρωσε, γιατί δεν είναι από τα σκυλιά που μασάνε»

«Τον ξέρεις;» ρώτησε σοκαρισμένος και γέλασα ενώ του έδωσα να κρατήσει για λίγο της σακούλες και πήγα προς το μέρος του... «Είσαι τρελή;» αναφώνησε και κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένα.

«Τι είναι μωράκι μου, τι έπαθες;» τον ρώτησα ήρεμα καθώς γονάτιζα και εκείνος βάζοντας το κεφάλι του στα πόδια μου κοίταξε τον Τεό με ένα αγριεμένο βλέμμα... «Πες μου ότι ζηλεύεις!» δεν άντεξα και είπα την διαπίστωση μου και η φατσούλα του εκείνην την στιγμή ήταν όλα τα λεφτά.

Τρίβοντας το κεφάλι του πάνω στο στήθος μου γρύλισε παραπονιάρικα...

«Α Χριστέ μου τι θα κάνω εγώ με εσάς τους δύο μου λες;» του είπα και κοιτώντας με στα μάτια ξεφύσησε... «Έλα και άσε τις ζήλιες, ο Τεό είναι φίλος και θέλει το καλό μου... Αυτό δεν σημαίνει ότι εσένα σε αγαπάω λιγότερο» του μίλησα όπως θα μίλαγα σε ένα μικρό παιδί αλλά ο εγωισμός του Φλικ ήταν ίδιος με του Έντουαρτ και για άλλη μια φορά μου απέδειξε το πόσο ίδιοι είναι... «Έλα να πάμε σπίτι μωρό μου» του είπα χαϊδεύοντας παιχνιδιάρικα την μουσούδα καθώς ίσιωσα το κορμί μου και γύρισα προς τον Τεό.

«Θα είσαι σίγουρα καλά με αυτόν τον αγροίκο;» είπε με μια αηδιαστική γκριμάτσα ο Τεό και γέλασα δυνατά αλλά την στιγμή που ο Φλικ άρχισε να ξεγυμνώνει τα δόντια του σοβάρεψα και έπιασα το κεφάλι μου απηυδισμένα.

«Το κάνει για να με προστατέψει...Δεν πρόκειται να με πειράξει, μην μου αγχώνεσαι» του είπα και μόλις πήρα ξανά τις σακούλες στα χέρια μου τον αγκάλιασα για να τον αποχαιρετίσω και το γάβγισμα του Φλικ με έκανε να τρελαθώ... «ΕΕΕ αρκετά... Ο Τεό είναι φίλος, μείνε εκεί...» απαίτησα και με ένα παραπονιάρικο γρύλισμα έκατσε στα δύο του πόδια αλλά και πάλι δεν χαλάρωνε... «Τεό την κάνω, τα λέμε αύριο οκ;» του είπα και εκείνος κατένευσε και δίνοντας μου την ευχή του με άφησε να πάρω τον δρόμο του γυρισμού αλλά στην μέση της διαδρομής δεν μπορούσα άλλο και έλυσα την σιωπή μου.

«Τι ήταν όλα αυτά;... Ξέρεις πολύ καλά ότι ο Τεό δεν είναι απειλή για μένα... Προς τι όλες αυτές οι βλακείες;» τον ρώτησα και ο Φλικ ξεφύσησε νευριασμένα... «Φλικκ...» είπα απηυδισμένα και σταματώντας τον, τον  έκανα να γυρίσει προς το μέρος μου... «Η αγάπη πολλαπλασιάζεται, δεν μοιράζεται... Το ότι αγαπώ τον Τεό, δεν σημαίνει ότι σταμάτησα να αγαπώ εσένα, ούτε ότι σε αγαπάω λιγότερο από όσο σε αγαπούσα ήδη... Πάντα θα είσαι το καλύτερο φιλαράκι μου,  το ξέρεις αυτό» του είπα με ένα παράπονο και εκείνος ξεφυσώντας τα παράτησε και άρχισε να τρίβει την μουσούδα του πάνω στα πόδια μου... «Κουτό μου αγόρι» είπα παιχνιδιάρικα και καθώς του έτριψα την κορυφή του κεφαλιού του ξεκινήσαμε και πάλι για τον δρόμο του γυρισμού.

Την στιγμή που άνοιξα την πόρτα ο Φλικ κάνοντας ένα βήμα προς τα πίσω, με προειδοποίησε κοιτώντας με επίμονα στα μάτια, για τις διαθέσεις του Έντουαρτ και κλείνοντας του το μάτι, με το κεφάλι μου του έκανα σήμα να περάσει πρώτος χαμογελώντας του πονηρά για να του περάσω το μήνυμα ότι είμαι οκ... Μπαίνοντας  μέσα, τον βρήκα να κάθετε στην συνηθισμένη του θέση, με ένα βιβλίο στο χέρι να τρώει την σαλάτα του πίνοντας κρασί, με τους μύες του να είναι τσιτωμένους και με τον Φλικ να ακολουθεί τα βήματα μου, άφησα τις σακούλες πάνω στον μπάγκο της κουζίνας με αέρινα βήματα και αφού πλησίασα το τραπέζι ανοίγοντας την καπαρντίνα που φόραγα, την έβγαλα και περνώντας την στην πλάτη της καρέκλας μου, άφησα να αποκαλυφθεί το μουσταρδί ξέκωλο ξώπλατο ζιβάγκο φορεματάκι που φόραγα από κάτω, που μόνο μπλούζα θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις.

Έφτανε μέχρι κάτω από τα κωλομέρια μου με δύο σκισίματα αριστερά και δεξιά να φτάνουν μέχρι ψηλά στους γοφούς μου, με ένα τεράστιο V που κατέληγε κάτω από το στήθος μου με διάφορες τριγωνικές πετρούλες να διακοσμούνε το κόψιμο στα χρώματα του μαύρου και του καφέ χρυσού ενώ η διακόσμηση αυτού του φορέματος ολοκληρωνόταν με μια ζώνη που ήταν ραμμένη στο ύψος της μέσης μου με τις ίδιες πέτρες που στόλιζε και το V του μπούστου μου... Είχα συνδυάσει το ντύσιμο με ένα καυτό σορτσάκι που κάλυπτε τα κωλομέρια μου ίσα ίσα, ενώ όταν έσκυβα φαινόντουσαν το τελείωμα τους, για εσώρουχο με μαύρο καλσόν και μαύρες 15ποντες μπότες που έφταναν μέχρι κάτω από το γόνατο και τίποτα άλλο.

Ήμουν σίγουρη ότι δεν του πέρασα απαρατήρητη, αλλά ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να το δείξει και συνεχίζοντας να κάνει ότι διαβάζει έκανε τον αδιάφορο... Γυρίζοντας προς τον μπάγκο της κουζίνας πλένοντας τα χέρια μου, άνοιξα την σακούλα που είχα μέσα το παγωτό και ανοίγοντας τον καταψύκτη κάνοντας ένα βαθύ κάθισμα κάνοντας το φόρεμα να ανασηκωθεί επίτηδες, άνοιξα το τελευταίο συρτάρι και βάζοντας το μέσα έκλεισα το συρτάρι ξανά και καθώς ίσιωσα το κορμί μου γυρίζοντας το πόδι μου έκλεισα την πόρτα του καταψύκτη με το τακούνι μου και πλησίασα τον μπάγκο.

Τεντώνοντας το κορμί μου άνοιξα το ντουλάπι και λυγίζοντας τον ένα μου πόδι έγειρα το κορμί μου προς τον μπάγκο κάνοντας το κωλαράκι μου να τουρλωθεί, ενώ έπιανα δύο πιάτα... Την στιγμή που έκλεισα το ντουλάπι και έβαλα τα πιάτα πάνω στον μπάγκο το κινητό μου άρχισε να χτυπάει και γυρίζοντας αέρινα προς την καρέκλα μου έσκυψα επιδεικτικά προς τα κάτω για να το πιάσω χωρίς να ξεχάσω να τουρλώσω ξανά το κωλαράκι μου χωρίς να του ρίχνω ούτε μια ματιά και μόλις είδα ποιος με καλεί το σήκωσα και άρχισα παιχνίδι.

«Καλώς το πικάντικο αγόρι... τι λέει;» απάντησα στην κλήση και η Ντάλια άρχισε να γελάει με την ψυχή της.

«Γιατί κάτι μου λέει ότι περνάς καλά;» ρώτησε με πονηριά και γυρίζοντας προς τον πάγκο ενώ άρχισα να τακτοποιώ τα φαγητά στα πιάτα, συνέχισα.

«Δεν έχεις ιδέα πόσο» της απάντησα και τσιμπώντας μια πατάτα, την βούτηξα βαθιά μέσα στην σως και χωρίς να την δαγκώνω άρχισα να παίζω μαζί της βάζοντας και βγάζοντας την από το στόμα μου ενώ την στριφογύριζα έχοντας φροντίσει να είμαι στο πλάι για να έχει καλή οπτική γωνία.

«Δηλαδή να μην σε υπολογίζουμε για το βράδυ;» ρώτησε απογοητευμένη.

«Παίζει τίποτα καλό;» ρώτησα ενώ βουτώντας την πατάτα μου βαθιά στην σως για άλλη μια φορά, συνέχισα με την ίδια τακτική.

«Έχουμε βραδιά “Dirty Dancing”»

«Μμμχχχμμμ... το ξέρω» της είπα και εκείνη άρχισε να κρυφογελάει.

«Ναι αλλά το καλύτερο είμαι σίγουρη ότι η φιλενάδα μας σου το κράτησε για έκπληξη»

«Το καλύτερο;» ρώτησα ενώ παίρνοντας άλλη μια πατάτα αφού είχα φάει την προηγούμενη, την βούτηξα και αυτήν μέσα στην σως και συνέχισα κανονικά να εντείνω την ατμόσφαιρα.

«Ποιος θα πάρει τον ρόλο του Johnny;» ρώτησε με νόημα και κάνοντας πως πνίγηκα απάντησα και καλά με έκπληξη στην φωνή βάζοντας το χέρι μου μπροστά στο στόμα για να κάνω ότι σοκαρίστηκα.

«Φύγε από εδώ, θα έρθει και ο Αντρέ;»

«Μμμχχχμμμ» απάντησε η Νταλια και κοπάνησα το χέρι μου στον μπάγκο και καλά νευριασμένα.

«Α την σκύλα... θα μου το πληρώσει αυτό» είπα με άγριο τόνο και η Ντάλια άρχισε πάλι να γελάει.

«Μωρήηη... μήπως το παρακάνεις;»

«Μην μου ανησυχείς μωρό μου και θα σου την κανονίσω εγώ» της απάντησα και τα παράτησε.

«Καλά να περάσεις φιλενάδα και θα τα πούμε αύριο» είπε τελικά πιάνοντας το μήνυμα και χαμογέλασα γυρίζοντας την πλάτη μου καθώς την χαιρετούσα για να κλείσω το τηλέφωνο.

«Σε ευχαριστώ μωρό μου... να μου τους φιλήσεις... έναν έναν ξεχωριστά και θα κανονίσω να τα πούμε πολύ σύντομα»

«Μην αργήσεις αύριο οκ;» είπε η Ντάλια και της το επιβεβαίωσα.

«Οκ μωρό μου... φιλάκια» είπα και κλείνοντας το κινητό ακούμπησα τα χέρια μου πάνω στον μπάγκο κάνοντας την εκνευρισμένη χτυπώντας το δάχτυλο μου πάνω στον πάγκο κάνοντας τον εκνευριστικό θόρυβο και καλά ότι σκεφτόμουν και μόλις άνοιξα το κινητό μου ξανά πάτησα την αυτόματη κλήση και κάλεσα τον Τεό.

«Έλα μωρό μου, προέκυψε τίποτα;» ρώτησε με αγωνία ο Τεό ανυποψίαστος και τον έπιασα από τα μούτρα.

«Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό;»

«Να σου κάνω τι μωρή... τι λες;» ρώτησε ξαφνιασμένος.

«Μην μου κάνεις εμένα τώρα την ανυποψίαστη γιατί δεν περνάνε σε μένα αυτά...»

«Μωρή τρελή, τι πίνεις και δεν μας δίνεις;»

«Ήξερες ότι θα έρθει ο Αντρε το βράδυ και δεν είπες κουβέντα;» τον ρώτησα και πιάνοντας το άρχισε να γελάει δυνατά.

«Μωρή με έστειλες στα τάρταρα... αλλά χαλάλι σου... ακόμα σου κάνει τσαλιμάκια;»

«Ότι έγινε, έγινε... Αλλά να ξέρεις ότι δεν είσαι εντάξει»

«Κατάλαβα... σου κάνει... κοίτα μην το τραβήξεις όμως το σκοινί... να τον κερδίσεις θες όχι να τον χάσεις τελείως» μου υπενθύμισε σοβαρός και αναστέναξα.

«Ότι πεις» του απάντησα εκνευρισμένα, κλείνοντας το τηλέφωνο και συνέχισα πετώντας το τηλέφωνο απότομα πάνω στον πάγκο αφού το είχα κλείσει τελείως πρώτα... «Αχάριστη σκύλα»