Την στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τι προσπαθούσε να μου περάσει ο Φλικ άρχισα να γελάω νευρικά κρατώντας την κοιλιά μου από τα γέλια...
«Βρε αγάπη μου γλυκιά πραγματικά πιστεύεις ότι όσα δεν έμαθα με τον άσο των πολεμικών τεχνών, θα τα μάθω βλέποντας το Καράτε Κιντ;» τον ρώτησα δύσπιστα και εκείνος γρύλισε απογοητευμένος με μια πονεμένη γκριμάτσα και αναστέναξα μετανιώνοντας που τον πλήγωσα.
«Δεν λέω ότι δεν είναι καλή η ιδέα σου... Τουλάχιστον αυτός ήξερε τον τρόπο πως να του περάσει ότι ήθελε χωρίς να τον κάνει να νιώθει ότι είναι το ίδιο πράγμα για να μην τον αγχώνει, αλλά εδώ υπάρχουν δύο προβλήματα... Πρώτον για να με φέρεις εδώ σημαίνει ότι δεν έχεις τις ταινίες στην δική σου τηλεόραση άρα ο μόνος τρόπος να τις βλέπω και να κάνω εξάσκηση είναι εδώ, πράγμα πολύ επικίνδυνο γιατί δεν θα αργήσει να το καταλάβει... Και δεύτερον έχουμε μόνο 4 μέρες μην σου πω 3 λόγο του ότι η σημερινή πήγε χαμένη... Πως θα καταφέρω να τα μάθω σε τόσο λίγο χρόνο βρε Φλικ;» τον ρώτησα και ξεφυσώντας χαμήλωσε το κεφάλι του απογοητευμένος.
«Θα βρούμε άλλον τρόπο... Αν απογοητευόμαστε από τώρα καλύτερα να τα παρατήσουμε πριν αρχίσουμε...» του είπα χαϊδεύοντας το κεφάλι του για να πάρει τα πάνω του και μόλις το σημείωσα και αυτό στο σημειωματάριο μου συνέχισα... «Μας μένει η σκοποβολή και το να γίνω γυναίκα... Αυτό να δω πως θα το καταφέρω... Τέλος πάντων ας επικεντρωθούμε σε αυτά που ξέρεις... Όπλο έχουμε... Που μπορώ να κάνω εξάσκηση χωρίς εκείνος να το πάρει είδηση;» τον ρώτησα και παίρνοντας ξανά τα πάνω του άρχισε να βγαίνει από το δωμάτιο κοιτώντας κιόλας αν τον ακολουθώ.
Βάζοντας τα πάντα στην θέση τους, έκλεισα τα φώτα και ακολουθώντας τον, εκείνος με οδήγησε πάλι στο δωμάτιο του αλλά μόλις μπήκε στον αεραγωγό προς μεγάλη μου έκπληξη αντί να πάει προς τα δεξιά, πήγε προς τα αριστερά που ήταν το παλιό μου δωμάτιο και εφόσον ήξερα ότι ήταν το τέρμα του έμεινα για λίγο να τον περιμένω γιατί κατάλαβα ότι κάτι άλλο είχε στο μυαλό του... Πράγματι όταν γύρισε με την σακούλα που είχα βάλει τα ρούχα μου, επιβεβαιώθηκα.
«Θες να φορέσω τα ρούχα μου» του είπα την διαπίστωση μου και εκείνος γαβγίζοντας μου το επιβεβαίωσε και αμέσως άλλαξα... Πριν βάλω τα καθαρά ρούχα στην σακούλα, εκείνος την πήρε για να την κρύψει και πάλι και όταν γύρισε τον κοίταξα δείχνοντας τα καθαρά που κράταγα ακόμα στο χέρι και πριν τον ρωτήσω αμέσως πήγε κοντά στο κρεβάτι του και με την μύτη του έσπρωξε το στρώμα.
«Έξυπνο ζουζούνι, κάτω από το στρώμα» είπα αμέσως και ανασηκώνοντας το, τα έστρωσα καλά καλά ώστε να μην ανασηκώνουν το στρώμα και γυρίζοντας προς το μέρος του παρατήρησα τις πατημασιές στο πάτωμα που είχαν αφήσει τα παπούτσια μου.
«Κάτι πρέπει να κάνουμε και γι αυτό» του είπα δείχνοντας τες και εκείνος πήγε αμέσως στο μπάνιο του και όταν γύρισε κράταγε με τα δύο του μπροστινά πόδια ένα σάρωθρο χωρίς το κοντάρι της... Αφού την έσπρωξε με τα δύο πισινά του πόδια έκανε πατινάζ ενώ καθάριζε το πάτωμα αλλά φτάνοντας κοντά μου κοίταξε τον αεραγωγό επίμονα και πιάνοντας το μήνυμα που μου πέρναγε, αμέσως εκτέλεσα την εντολή του για να τον αφήσω να συνεχίσει κοιτώντας τον από το άνοιγμα με περιέργεια να δω που θα τα παραχώσει.
Εκείνος περνώντας και γυαλίζοντας όλο το πάτωμα σταμάτησε στην μέση του δωματίου του και μόλις έξυσε με τα νύχια του ένα κομμάτι εκείνο άνοιξε ελάχιστα, το αφαίρεσε με τα δόντια του, το άφησε στην άκρη και έριξε μέσα με μεγάλη προσοχή τα χώματα... Κλείνοντας το ξανά, έφερε το σάρωθρο κοντά μου και εγώ προσεκτικά το πήρα με τρόπο διπλώνοντας το έτσι ώστε να μην πέσουν τα χώματα ξανά στο πάτωμα και του έκλεισα το μάτι.
«Θα το τινάξουμε πριν γυρίσουμε» του επιβεβαίωσα και παίρνοντας το μαζί μου άρχισα να προχωρώ προς την έξοδο αφήνοντας τον πίσω μου.
Βγαίνοντας έξω αφού τίναξα το σάρωθρο, το άφησα ξανά μέσα και μόλις έκλεισα το καπάκι της καταπακτής γύρισα προς την μεριά του ενώ βεβαιώθηκα ότι είχα το πιστόλι μαζί μου... Εκείνος πηγαίνοντας σε άλλο ένα άκυρο σημείο της αυλής που ήταν το γκαζον που τρέχαμε κάθε πρωί, έμεινε ακίνητος σε ένα σημείο και χαμηλώνοντας στα τέσσερα μου έδειξε το σημείο αλλά μέσα στην νύχτα δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τίποτα το διαφορετικό και τον κοίταξα απογοητευμένη.
Παίρνοντας το χέρι μου στο στόμα του με έβαλε να χαϊδέψω το χορτάρι και ακουμπώντας το χέρι μου πάνω στο χώμα κάποια στιγμή, ένιωσα την διαφορά... Υπήρχε ένα τόσο ανεπαίσθητο σημείο που έκανε την διαφορά που ποτέ δεν θα μπορούσες να το βρεις χωρίς την βοήθεια του Φλικ και μόλις ένιωσα ένα μάνταλο το κράτησα και τραβώντας το προς τα πάνω, μια δεύτερη καταπακτή άνοιξε και χωρίς να κοιτάξω τον Φλικ μπήκα αμέσως μέσα... Μόλις κατέβηκα τα σκαλιά, περίμενα υπομονετικά τον Φλικ να έρθει δίπλα μου να με καθοδηγήσει αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνος άνοιξε τα φώτα και μόλις κοίταξα γύρω μου έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Μόνο ένα παρανοϊκό μυαλό σαν τον Έντουαρτ θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο... σκέφτηκα και μόλις κοίταξα τον Φλικ εκείνος γάβγισε μια φορά παροτρύνοντας με να πάω προς τα μέσα, αλλά πως μπορούσα να το κάνω αυτό... Ο χώρος όπως μπορούσα να καταλάβω χωριζόταν στα δύο... Το πρώτο κομμάτι ήταν πλαισιωμένο με ρόδες αυτοκινήτου και εκεί που τελείωναν υπήρχε ένα άδειο διάστημα και μπροστά ένας τοίχος τόσο ψηλός που έπρεπε σίγουρα να περπατήσω απάνω του πριν φτάσω το υψηλότερο του σημείο για να καταφέρω να ανέβω απάνω του αλλά και πάλι ήταν τόσο κοντά στο ταβάνι που για να περάσω από την άλλη μεριά θα έπρεπε να το κάνω έρποντας γιατί δεν χώραγα ούτε καθιστή να κάτσω απάνω του... Όσο για το τι υπήρχε από την άλλη πλευρά θα έπρεπε να περιμένω για να το δω γιατί ρίχνοντας μια ματιά γύρω μου κατάλαβα ότι δεν υπήρχε άλλο πέρασμα πέρα από αυτό, εκτός από ένα μικρό άνοιγμα που ίσα έφτανε να περάσει ο Φλικ.
«Έχω υψοφοβία Φλικ, δεν θα καταφέρω ποτέ να περάσω τον τοίχο» του είπα απολογητικά και εκείνος γάβγισε με πείσμα σπρώχνοντας με.
«Εντάξει να περάσω τα λάστιχα, τόση εκπαίδευση που μου έχεις κάνει... Πόσο θα με πάρει να τα μάθω αλλά ο τοίχος;» ξαναρώτησα αλλά εκείνος αμέσως αγρίεψε περισσότερο περνώντας μου το μήνυμα ότι απαιτούσε να προσπαθήσω και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα τα παράτησα.
«Οκ... οκ... θα προσπαθήσω αλλά δεν σου υπόσχομαι τίποτα» του είπα και εκείνος πηγαίνοντας προς την πόρτα έμεινε εκεί και με περίμενε.
Πηγαίνοντας προς τον τοίχο που ήταν πίσω μου πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα ελπίζοντας να τα καταφέρω, αλλά κάθε φορά που μπουρδουκλωνόμουν από τα λάστιχα και έπεφτα κάτω ο Φλικ μου γάβγιζε και με γύριζε πίσω μέχρι να τα περάσω σωστά.
Κάποια στιγμή από τις απανωτές μου αποτυχίες άρχισε να γαβγίζει σκληρά απογοητευμένος κάνοντας με να γυρίσω και μόλις έφτασα κοντά του στο σημείο που είχε σταθεί μπροστά από τις πρώτες ρόδες έσκυψα προς το μέρος του και λαχανιασμένη όπως ήμουν τον ρώτησα ήρεμα.
«Τι λάθος κάνω αγόρι μου;» εκείνος κοιτώντας με, με το αυστηρό του βλέμμα που κάθε φορά που το έκανε μου θύμιζε απόλυτα τον Έντουαρτ... Τέντωνε το κεφάλι του προς τα πάνω επανειλημμένα περνώντας μου το μήνυμα ότι ήθελε να ισιώσω το κορμί μου και μόλις το έκανα άρχισε να μου χτυπάει τις φτέρνες μου ενώ τις ανέβαζε στιγμιαία προς τα πάνω τραβώντας μου το μπατζάκι με τα δόντια του.
«Να πατώ στις μύτες, το έπιασα» του είπα αμέσως και μόλις έμεινα στις μύτες των ποδιών μου, εκείνος ήρθε δίπλα μου και κοιτώντας με άρχισε να ανεβοκατεβάζει εναλλάξ τα δύο του μπροστινά πόδια... «Επιτόπου βηματάκια, το έπιασα» του είπα αμέσως σοβαρά και ακολουθώντας την εντολή του το έκανα χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά του... Μόλις εκείνος έκρινε ότι βρήκα τον παλμό μου τινάζοντας το κεφάλι του προς τον τοίχο μου έδωσε το σήμα να ξεκινήσω αλλά πιάνοντας με αμέσως το άγχος της αποτυχίας, δεν κατάφερα να περάσω πολλά λάστιχα πριν σωριαστώ και εκείνος γρυλίζοντας απογοητευμένος αμέσως γάβγισε κοφτά τινάζοντας τον κεφάλι του προς την αντίθετη πλευρά για να μου δώσει πάλι το σύνθημα να γυρίσω και για μια στιγμή μου φάνηκε τόσο ειρωνικό που γέλασα χωρίς να το θέλω και εκείνος αγρίεψε και πάλι.
«Μην το πάρεις στραβά αλλά κάθε φορά που γαβγίζεις με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να ακούω εκείνον να λέει... ΞΑΝΑ» του είπα καθώς γύριζα προς τα πίσω και μου γρύλισε απειλητικά... «Καλά ντε δεν σε είπα και καμπούρη, κομπλιμέντο ήταν» αμύνθηκα σηκώνοντας τα χέρια μου στον αέρα αλλά μόλις έκατσα ξανά δίπλα του πήρα μια βαθιά ανάσα και συγκεντρώθηκα για να του δείξω ότι το έχω πάρει στα σοβαρά και εκείνος αρχίζοντας πάλι να κάνει εναλλάξ βήματα επιτόπου μου έδωσε την εντολή να το ξανακάνω... Την στιγμή όμως που είδε ότι το κάνω ενώ τον κοιτώ κοίταξε για λίγο προς τον τοίχο και πάλι προς το μέρος μου με αργό ρυθμό για να μου περάσει το μήνυμα να κοιτώ τον στόχο μου και όχι εκείνον και μόλις το έκανα έκανε ένα βήμα προς τα πίσω για να μη με αποσπά.
Δεν μπορώ να πω, όσο πιστός και καλός φίλος και να είναι ο Φλικ, όταν πρόκειται για εκπαίδευση γίνεται πραγματικά σκυλί και δεν καταλαβαίνει Χριστό... Μπορεί όμως να σου βγάζει την ψυχή αλλά δεν χάνει ποτέ την ψυχραιμία του και πάντα όταν βλέπει ότι κάτι δεν έχω πιάσει καλά θα με γυρίσει πίσω να μου δείξει το λάθος μου και όλη η διαφορά του με τον Έντουαρτ είναι ακριβώς αυτό... Ενώ είναι και οι δύο το ίδιο σκληροί και αμίληκτοι, ο Έντουαρτ απλά δεν πιστεύει ότι δεν το έχω καταλάβει και νομίζει ότι τον κοροϊδεύω γιατί άλλες φορές το κάνω σωστά αυθόρμητα χωρίς να ξέρω πραγματικά τι κάνω και την επόμενη ενώ κάνω το ίδιο πράγμα το κάνω λάθος ακριβώς γιατί δεν έχω καταλάβει τι έχω κάνει και εκεί τον πιάνει απελπισία και αρχίζει να ωρύεται... Μα τώρα το έκανες πως μπορείς να μου λες ότι δεν μπορείς να το κάνεις;... Ήταν η μόνιμη απορία του αλλά άντε να του το εξηγήσεις και να το καταλάβει...
Ακούγοντας το γάβγισμα του δεν σκέφτηκα... Άρχισα να τρέχω χοροπηδώντας ανάμεσα από τις τρύπες κοιτώντας μόνιμα τον τοίχο αντί για τα πόδια μου και αυτήν την φορά η πτώση ήρθε λίγο πριν τις τελευταίες ρόδες και μόλις έπεσα τον κοίταξα και εκείνος χαμογέλασε... Δεν είχε σημασία που δεν τα είχα καταφέρει, για εκείνον είχε σημασία ότι έπιασα το λάθος μου και αυτό του το χαμόγελο ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν για να συνεχίσω με περισσότερο πείσμα και αυτοπεποίθηση, κάτι που ο ίδιος ήξερε πάρα πολύ καλά σε αντίθεση με τον Έντουαρτ που αυτήν την στιγμή θα τράβαγε τα μαλλιά του και αυτό ήταν κάτι που σου έκανε πολύ εντύπωση... Γιατί για κάποιον που έχει τόση υπομονή σαν τον Έντουαρτ, σε τέτοια θέματα εκείνος παραληρεί.
Έκλεισα το μάτι μου στον Φλικ και του χαμογέλασα....
«Το έπιασα αγόρι μου, πάμε πάλι» του είπα με αυτοπεποίθηση και μόλις έκατσα ξανά στην θέση μου αρχίσαμε από την αρχή, μέχρι να το πετύχω.
Φτάνοντας επιτέλους στον τοίχο ενώ ήξερα τι έπρεπε να κάνω με έπιασε η ψυχή μου και κάνοντας ένα βήμα πάνω στον τοίχο αντί να προσπαθήσω περισσότερο άφησα το σώμα μου να πέσει και ο Φλικ άρχισε να ωρύεται νευριασμένος.
«Μια απόφαση είναι θα την πάρω μην με μαλώνεις...» παραπονέθηκα και κοίταξα προς τα πάνω... «Γαμώτο είναι πολύ ψηλά...» κλαψούρισα και το κοφτό του γάβγισμα δεν μου έδωσε περιθώριο για δεύτερη σκέψη και γυρίζοντας κοντά του πήρα μια βαθιά ανάσα... «Δώσε μου ένα λεπτό εντάξει;» τον παρακάλεσα αλλά εκείνος δεν μου έδωσε το δικαίωμα να το σκεφτώ αλλά κάτι άλλαξε στην συμπεριφορά του και την στιγμή που άρχισα να χοροπηδώ πάνω στις ρόδες σε κάθε μου βήμα, εκείνος γάβγιζε και κάποια στιγμή με αποσυντόνισε και πέφτοντας τον κοίταξα με απορία.
«Θες να μετρώ τα βήματα μου;» ρώτησα με απορία και το γάβγισμα του μου το επιβεβαίωσε... «Οκ... πάμε πάλι» του είπα και μόλις άρχισα να κάνω επιτόπου βήματα ξανά, εκείνος γύρισε στην πρώτη του θέση πίσω στην σκάλα... Δίνοντας μου το σύνθημα, άρχισα να περνώ τις τρύπες μετρώντας τις και μόλις έφτασα ξανά στον τοίχο, εκείνος έκλεισε το φως και με έπιασε η ψυχή μου αφήνοντας την κραυγή μου να βγει από μέσα μου πριν καταφέρω να την σταματήσω και μόλις άνοιξε ξανά το φως με κοίταξε ανέκφραστα.
«Θες να μάθω τις τρύπες για να περάσω τον τοίχο με κλειστό το φως ώστε να μην με αγχώνει το ύψος» διαπίστωσα αλλά εκείνος δεν ανταποκρίθηκε... «Ή κάτι τέτοιο;» προσπάθησα ξανά και εκείνος γάβγισε μια φορά για επιβεβαίωση και τα παράτησα ξύνοντας νευρικά το κεφάλι μου... «Οκ θα προσπαθήσω να το κάνω με κλειστά τα μάτια, για να δούμε τι κατάφερα μέχρι τώρα» τον βοήθησα αλλά την στιγμή που γύριζα προς τα πίσω το σκέφτηκα ξανά... «Άσε με να μετρήσω τα βήματα μέχρι τον τοίχο και την επόμενη θα το κάνω με κλειστά τα μάτια... οκ;» τον ρώτησα και εκείνος αμέσως ανταποκρίθηκε θετικά και με άφησε να το πάρω από την αρχή μόνη μου και μόλις μου έδωσε το σύνθημα ξεκίνησα υπολογίζοντας το κάθε μου βήμα και μόλις έφτασα στον τοίχο προσπάθησα να τον ανέβω αλλά το δεύτερο μου βήμα γλίστρησε και ο Φλικ γάβγισε και γυρίζοντας το κεφάλι μου προς το μέρος του τον είδα να πλαγιάζει το πέλμα του και κοίταξα πάλι τον τοίχο.
«Όχι με τις μύτες» διαπίστωσα και γύρισα πίσω... «Οκ Φλικ άσε τα φώτα ανοιχτά και αν δεν το βρω και τώρα θα δοκιμάσουμε και με κλειστά... οκ;» τον ρώτησα και πάλι και εκείνος με άφησε να το πάω με τον παλμό μου χωρίς να μου φέρει αντίρρηση και μόλις έφτασα ξανά στον τοίχο προσπάθησα να το κάνω πλαγιάζοντας τα πέλματα μου και είδα ότι είχε δίκιο... Μόλις στυλώθηκα στα πόδια μου και πάλι τον κοίταξα ξανά.
«Οκ... το έπιασα... πάμε αγόρι μου» του είπα και μόλις γύρισα ξανά στην θέση μου έκλεισα τα μάτια μου και πριν αρχίσω τον βηματισμό προσπάθησα πρώτα να αποστηθίσω την διαδρομή... Νιώθοντας έτοιμη, ξεκίνησα τον βηματισμό αλλά χωρίς να περιμένω την εντολή του Φλικ ξεκίνησα και νιώθοντας τον τοίχο κοντά μου, ο Φλικ έκλεισε το φως αλλά χωρίς να χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου παραμένοντας με κλειστά μάτια προσπάθησα να φτάσω τα χέρια μου πάνω στον τοίχο κρατώντας την ανάσα μου και τα κατάφερα αλλά χωρίς να έχω ώθηση να συνεχίσω άφησα τα χέρια μου και προσγειώθηκα στα πέλματα μου και αμέσως ο Φλικ άνοιξε τα φώτα και με κοίταξε.
«Το χω... πάμε αγόρι μου... κράτα τα κλειστά γιατί με αποσυντονίζουν» του έδωσα εντολή και μόλις είδε ότι πήρα την θέση μου τα έκλεισε και περίμενε υπομονετικά.
Γύρω στην 5η-6η φορά κατάφερα να ανέβω αλλά παραμένοντας πάνω στο τοίχο δεν ήξερα τι υπήρχε από κάτω μου και έμεινα αναποφάσιστη.
«Φλικ;» τον φώναξα και εκείνος άνοιξε το φως για να με διευκολύνει και αμέσως πέρασε από το κομμάτι που μόνο εκείνος χωρούσε και ήρθε από την άλλη μεριά που μόλις την κοίταξα γούρλωσα τα μάτια.
«Είσαι σίγουρος γι αυτό;» ρώτησα τρομοκρατημένη... Τι το ήθελε να ανοίξει τα φώτα;... Τώρα πως θα κατέβω;... αναρωτήθηκα με την καρδιά μου να χάνει τους χτύπους της από τον φόβο μου.
«Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω» είπα απελπισμένα και εκείνος γάβγισε άγρια... «Είναι πολύ ψηλά» συνέχισα και με τα συρματοπλέγματα από κάτω μου να τα νιώθω τόσο κοντά δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρω να πέσω και να μην βγω αλάβωτη... Το γάβγισμα του σε συνδυασμό με την νευρικότητα του με κατατρόμαξε και τον κοίταξα πιο φοβισμένη από ποτέ.
«Πες μου ότι δεν γύρισε εκείνος, δεν θα το αντέξω και αυτό» είπα με την φωνή μου να χάνετε και εκείνος άρχισε να τρέχει προς τα πίσω αφήνοντας με μόνη μου και αυτό με τρομοκράτησε περισσότερο... «Φλικ μην με αφήνεις μόνη σε παρακαλώ» είπα με όση ανάσα μου είχε απομείνει αλλά ήταν μια άστοχη προσπάθεια... Εκείνος κλείνοντας το φως, άνοιξε το καπάκι της καταπακτής και εξαφανίστηκε αφήνοντας με στο έλεος μου και δεν είχα ιδέα τι να κάνω.
Χωρίς να έχω επιλογή πέρασα τα πόδια μου από την άλλη πλευρά αλλά πάνω στον πανικό μου η χαζή έχασα τον προσανατολισμό μου και αντί να πέσω προς την μεριά που ήταν οι ρόδες, έπεσα από την μεριά που ήταν τα συρματοπλέγματα και μόλις ο Φλικ με άκουσε να σωριάζομαι στο πάτωμα άνοιξε ξανά τα φώτα και έτρεξε κοντά μου κοροϊδεύοντας με, με το χαζό του χαμόγελο και δεν ξέρω πως κρατήθηκα για να μην του δώσω καμία να πάει από εκεί που ήρθε.
«Ηλίθιε, χέστηκα απάνω μου» αναφώνησα πάνω στην τρομάρα μου και εκείνος μου έκανε ένα παραπονιάρικο μουτράκι και αμέσως το μετάνιωσα και του άνοιξα την αγκαλιά μου... «Συγνώμη αλλά με κατατρόμαξες, μην μου το κάνεις αυτό ξανά εντάξει;» παρακάλεσα και εκείνος άρχισε να με γλύφει και του έτριψα την μουσούδα του αναστενάζοντας... «Οκ πέρασα, να δω πως θα γυρίσω τώρα» είπα κοιτάζοντας το προς τον τοίχο αλλά εκείνος άρχισε να έρπετε κατευθείαν κάτω από τα σύρματα χωρίς να μου δίνει επιλογή και εγώ τον ακολούθησα... Τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα με είχε εκπαιδεύσει καλά και είχα καταφέρει μπορώ να πω να γίνω πολύ γρήγορη αλλά μόλις έφτασα στην άλλη άκρη εκείνος που είχε βγει πριν από μένα γυρίζοντας το ποπό του προς το μέρος μου πριν προλάβω να βγω, άρχισε να μου πετάει χώμα με τα πισινά του πόδια και βάζοντας το κεφάλι μου κάτω για να το αποφύγω άρχισα να του φωνάζω.
«Εεε... γιατί το κάνεις αυτό;» είπα και σταματώντας με κοίταξε για λίγο και συνέχισε να το κάνει προς την αντίθετη πλευρά προσπαθώντας να μου περάσει ότι το ίδιο ήθελε να κάνω και εγώ.
«Οκ το έπιασα» είπα και βάζοντας τον καρπό μου πάνω στο χώμα το έκανα και εγώ και μόλις τον κοίταξα τίναξε το κεφάλι του πάνω κάτω με δύναμη... «Ποιο δυνατά, πιο γρήγορα, το έπιασα» είπα και μόλις το επανέλαβα εκείνος έκανε μια κίνηση σαν να έκανε ύπτιο και κατάλαβα ότι ήθελε να βγω από εκεί και τον υπάκουσα.
Μόλις σηκώθηκα εκείνος κοίταξε τον τοίχο και μόλις τον κοίταξα και εγώ κατάλαβα ότι θέλει να κάνω σκοποβολή προς τους στόχους που ήταν απέναντι μας αλλά το θέμα ήταν ότι δεν είχα ούτε τα γυαλιά, ούτε τα ακουστικά που είχε ο Έντουαρτ στο σκοπευτήριο και αυτό με προβλημάτισε για λίγο... Γιατί αν τα χάνω με τα ακουστικά, χωρίς αυτά ο θόρυβος και μάλιστα σε ένα τέτοιο κλειστό χώρο σαν και αυτόν θα ήταν ανυπόφορος.
Κοίταξα για λίγο τον Φλικ και μόλις έβγαλα το όπλο από την ζώνη το απασφάλησα και οπλίζοντας το πήρα μια βαθιά αναπνοή.
«Δεν σου υπόσχομαι τίποτα αλλά θα προσπαθήσω» του είπα σοβαρή και γυρίζοντας γονάτισα για να είμαι στην ευθεία με τον στόχο και αφού σημάδεψα με την ψυχή στο στόμα πάτησα την σκανδάλη... Μόλις ο ήχος τρύπησε τα αυτιά μου, αυτόματα το πέταξα από τα χέρια μου και κλείνοντας τα αυτιά μου άρχισα να κλαψουρίζω... «Τα σιχαίνομαι, δεν τα αντέχω» είπα με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που λίγο κόντεψε να τρυπήσει στο στήθος μου και το χάδι του Φλικ με έκανε να πάρω μια ανάσα και βγάζοντας τα χέρια μου από τα αυτιά μου τον κοίταξα απολογητικά... «Τι θα κάνω;» τον ρώτησα και εκείνος γαβγίζοντας μια φορά άρχισε να τρέχει αφήνοντας με πίσω και μόλις έκατσα στο πάτωμα άρχισα να τρίβω τον σβέρκο μου κουρασμένα και απελπισμένα... Δεν θα τα καταφέρω... Κλαψούρισα απηυδισμένη με τον ίδιο μου τον εαυτό και εκεί που ήμουν έτοιμη να αφήσω την μαυρίλα να πλημμυρίσει την καρδιά μου, ο Φλικ γύρισε και μόλις είδα να κρατάει στο στόμα του ένα μαχαίρι τον κοίταξα με απορία και εκείνος αφήνοντας το στο πάτωμα μου έδειξε τον τοίχο παροτρύνοντας με να το δοκιμάσω.
«Τι έχουμε να χάσουμε» απάντησα και πιάνοντας το από την λαβή του, εκείνος με σταμάτησε αμέσως και μου γάβγισε με ένσταση... «Ανάποδα;» ρώτησα και μόλις μου το επιβεβαίωσε το κράτησα από την μύτη και προσπάθησα.
Πήγε αλλού ντα αλλού, αλλά τουλάχιστον ήταν πιο ευνοϊκό να μάθω σημάδι με ένα μαχαίρι παρά με ένα όπλο... σκέφτηκα ... Αφού πήρα το θάρρος που χρειαζόμουν, έχασα την επαφή με τον χρόνο, προσπαθώντας ξανά και ξανά και ξανά... Μέχρι που άρχισα να του παίρνω το κολάι και κάθε φορά που το χτύπαγα κοντά στον στόχο ο Φλικ με επιβράβευε και κάπως έτσι περάσαμε το υπόλοιπο μας βράδυ τα δύο μας παρεούλα μέχρι που τα έπαιξα τελείως και από την εξάντληση αντί να καλυτερεύω άρχισα να χάνω τελείως το σημάδι και ο Φλικ καταλαβαίνοντας το με σταμάτησε βάζοντας την μουσούδα του στο πόδι μου και πέφτοντας στο πάτωμα παραδόθηκα.
«Καλά όλα αυτά, αλλά από ύπνο τι κάνουμε;» του είπα και εκείνος γαβγίζοντας μια φορά... σηκώθηκε και πηγαίνοντας προς τον τοίχο άρχισε να χοροπηδάει σε ένα σημείο και πατώντας πάνω σε κάποιο κομμάτι του ο τοίχος άρχισε να κατεβαίνει και τον κοίταξα με ανοιχτό το στόμα... «Βρε άτιμο μπορούσες να το χαμηλώσεις και με άφησες να παιδεύομαι τόση ώρα;» τον ρώτησα και εκείνος ξεφύσησε απηυδισμένος... «Σωστά στο σημείο που φτάσαμε, πρέπει να πέσουμε στα βαθιά νερά... Αν το πάμε σιγά σιγά δεν θα καταφέρουμε τίποτα» του επιβεβαίωσα και εγώ και μόλις σηκώθηκα, άρχισα να τον ακολουθώ ενώ εκείνος μόλις πέρασα από την άλλη μεριά πάτησε ξανά το κουμπί για να σηκωθεί ο τοίχος και με ένα σάλτο με πρόλαβε πριν ο τοίχος υψωθεί ξανά.
Γυρίζοντας στο δωμάτιο του και αφού κάναμε ξανά μπάνιο για να καθαριστούμε από τα χώματα... Φόρεσα την καθαρή φόρμα που είχα κρύψει κάτω από το κρεβάτι του και μόλις γύρισα προς την μεριά του, εκείνος μου γάβγισε και βγαίνοντας από το δωμάτιο του γύρισε και κοίταξε αν τον ακολουθώ... Βλέποντας με να τον πλησιάζω με οδήγησε στο παλιό μου δωμάτιο.
«Φλικ πας καλά;, δεν γίνεται να μείνω εδώ... Πόσο χρόνο νομίζεις ότι θα του πάρει να με ανακαλύψει» του είπα απηυδισμενα αλλά εκείνος δεν άκουγε τίποτα, τραβώντας με από το μπατζάκι άρχισε πάλι να με σέρνει προς το κρεβάτι... «Φλικ... όχι πρέπει να υπάρχει κάποιο άλλο μέρος για να κοιμηθώ, δεν θα μπορέσω ποτέ να χαλαρώσω όταν ξέρω ότι είναι τόσο κοντά» του είπα κατηγορηματικά αλλά εκείνος για άλλη μια φορά δεν άκουγε τίποτα... Συνεχίζοντας να με σέρνει σαν τρελός μόλις έφτασα κοντά στο κρεβάτι για λίγο έφυγε από δίπλα μου και με ένα σάλτο έπεσε απάνω μου υποχρεώνοντας με να σωριαστώ πάνω στο στρώμα και με μια βαριά ανάσα τα παράτησα.
«Αν μας ανακαλύψει την πατήσαμε και οι δύο» τον προειδοποίησα αλλά εκείνος ξεφυσώντας με μια περίεργη γκριμάτσα βολεύτηκε καλύτερα δίπλα μου γουργουρίζοντας ναζιάρικα και αυτό με έκανε για μια στιγμή να γελάσω.
«Την βρίσκεις να κοιμάσαι μαζί μου ατιμούλη» του είπα παιχνιδιάρικα και μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι, χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα και γυρίζοντας προς το μέρος του τον φώλιασα μέσα στην αγκαλιά μου.
«Σε ευχαριστώ» του είπα και εκείνος γύρισε την μουσούδα του προς το μέρος μου... «Θα ήμουν σίγουρα νεκρή αν δεν σε γνώριζα» του είπα και εκείνος άφησε έναν λυγμό ενώ έτριβε την μουσούδα του πάνω στο χέρι μου που τον χάιδευε με μεγαλύτερη ένταση... «Και εγώ σ’ αγαπώ καρδιά μου, είσαι ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσα ποτέ μου να έχω» του είπα ειλικρινά αλλά εκείνος ξεφύσησε και κλαψούρισε για λίγο ενώ γύριζε την ματιά από την άλλη μεριά και κατάλαβα ότι προσπαθούσε να μου κάτι άλλο.
«Και εκείνος το ίδιο νιώθει, μην αμφιβάλεις γι αυτό, αλλιώς δεν έχω καμία αμφιβολία πια... Σίγουρα θα ήμασταν και οι δύο νεκροί μέχρι τώρα... Είναι βαρύ πλήγμα για τον Έντουαρτ να δεχθεί ότι του την έφερες και από την στιγμή που είσαι εδώ, αυτό και μόνο λέει πολλά... Άστον τι λέει, αν σε ήθελε μόνο για την δουλειά του, θα σε είχε ήδη αντικαταστήσει Φλικ» του είπα πιστεύοντας κάθε λέξη που έλεγα και εκείνος γυρίζοντας την μουσούδα μου προς το μέρος μου κλαψούρισε παραπονιάρικα.
«Θα το καταλάβει κάποια στιγμή και ο ίδιος και αν δεν το κάνει από μόνος του, θα του το αποδείξουμε εμείς» του απάντησα και μόλις γύρισε και πάλι το κεφάλι του από την άλλη τον χάιδεψα απαλά αναστενάζοντας και κλείνοντας τα μάτια μου, ένιωσα τέτοια ασφάλεια κοντά του που παρόλο που δεν το πίστευα τελικά βυθίστηκα μέσα στα όνειρα μου σχεδόν αμέσως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου