Γυρίζοντας προς την μεριά του Φλικ τον είδα να με κοιτάζει ερευνητικά με το βλέμμα της απορίας χωρίς να μπορεί να καταλάβει τις εναλλαγές της διάθεσης μου... Πως μπορούσε άλλωστε... Και λυγίζοντας το κορμί μου βάζοντας το ένα μου χέρι πάνω στην κορυφή του κεφαλιού του και το άλλο κάτω από το σαγόνι του τον κοίταξα μέσα στα μάτια.
«Θες μια συμβουλή μωρό μου;» τον ρώτησα και με κοίταξε αφήνοντας ένα γρύλισμα απορίας ενώ έγλυψε την μύτη του... «Μην εμπιστευτείς ποτέ γυναίκα στην ζωή σου... Είναι όλες τους ψεύτρες και πανούργες, σου κάνουν την φίλη και στην πρώτη ευκαιρία σου την φέρνουν πισώπλατα» του είπα με πόνο στην ματιά μου και εκείνος ξεφύσησε απηυδισμένος χωρίς να καταλαβαίνει και γέλασα στιγμιαία... «Έλα να φάμε όσο προλαβαίνουμε, γιατί είμαι σίγουρη ότι είναι το τελευταίο δείπνο που θα μας αφήσει το "αφεντικούλι" μας να χαρούμε» του είπα συνωμοτικά κλείνοντας του το μάτι και χωρίς να κοιτώ την αντίδραση του Έντουαρτ γυρίζοντας ξανά προς τον μπάγκο της κουζίνας έβγαλα το μπολ του Φλικ από το κάτω ντουλάπι, του έβαλα μέσα την δική του μερίδα και αφού άφησα το μπολάκι στο πάτωμα δίπλα από την καρέκλα μου γύρισα ξανά στον μπάγκο... Μάζεψα την σακούλα και τα περιτυλίγματα και αφού τα πέταξα, καθάρισα τον μπάγκο, έπλυνα τα χέρια μου και παίρνοντας τα πιάτα μας στο χέρι γύρισα προς το τραπέζι για να συνεχίσω την παράσταση απτόητη.
Αφήνοντας το πιάτο του δίπλα του, εκείνος γυρίζοντας μόνο την ματιά του προς το μέρος μου με κοίταξε ψυχρά.
«Δεν τρώω αυτές τις αηδίες» δήλωσε με μια αηδιαστική γκριμάτσα και ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου.
«Εγώ είχα όλη την καλή διάθεση να σε κεράσω... Αν δεν το θες, εσύ χάνεις» του απάντησα και γυρίζοντας του την πλάτη μου, πήγα προς την μεριά μου και αφού άφησα το πιάτο μου στην θέση μου έκατσα με χάρη στην καρέκλα και αφού σταύρωσα τα πόδια μου έκατσα όπως μου είχε δείξει ο Τεό, τινάζοντας τα μαλλιά μου προς τα πίσω ενώ έπιασα το χάμπουργκερ στα χέρια μου και χωρίς να τον κοιτώ έβγαλα την γλώσσα μου έξω και άρχισα να γεύομαι την σως που είχε ανάμεσα στο ψωμάκι και το μπιφτέκι με τελείως προκλητικό τρόπο.
«Μμμμμ... αυτό θα πει φαΐ» γουργούρισα αισθησιακά με το βλέμμα της ικανοποίησης και ανοίγοντας τα μάτια μου τον είδα να με κοιτάει με ένα εκνευρισμένο ύφος.
Ήμουν σίγουρη ότι ήταν ήδη στα όρια του, αλλά ήθελα να τον κάνω να τα ξεπεράσει...
Συνεχίζοντας να τρώμε σιωπηλά, εκείνος συνεχίζοντας να διαβάζει το βιβλίο του με αγνοούσε παντελώς αλλά δεν είχα πει ακόμα την τελευταία μου κουβέντα.
«Με τρώει η περιέργεια...» ξεκίνησα και ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι με κοίταξε ανέκφραστος... «Πως γίνεται να το έχεις τόσο ξέφραγο αμπέλι, από την στιγμή που προσπαθείς να κρύψεις τόσα μυστικά;» τον ρώτησα και ζαρώνοντας τα μάτια του κρυφογέλασε.
«Έτσι νομίζεις» απάντησε.
«Δεν μου ήταν τόσο δύσκολο να έρχομαι τις ώρες που λείπατε ώστε να κάνω εξάσκηση και εσύ να έχεις μαύρα μεσάνυχτα γι αυτό» του απάντησα με έναν ειρωνικό αυτάρεσκο τόνο.
«Δεν έμπαινες όμως μέσα στο σπίτι» απάντησε.
«Να κάνω τι;... Δεν με ενδιέφερε ο εσωτερικός σου κόσμος... Δεν έχει τίποτα να μου προσφέρει» του πέταξα ψυχρά.
«Και τότε τι σε ενδιαφέρει;» ανταπάντησε.
«Να παραμείνω ζωντανή με αξιοπρέπεια... Σου φτάνει αυτό;» του απάντησα σοβαρά και αφήνοντας την πλάτη του να ξεκουραστεί χαλαρά πάνω στην πλάτη της καρέκλας του με κοίταξε ανέκφραστος στραβώνοντας τα χέρια του μπροστά στο στήθος του.
«Τι είναι αυτό που πραγματικά θες Μπέλα;» ρώτησε σοβαρός και σκουπίζοντας τα χέρια μου και το στόμα μου, άφησα την χαρτοπετσέτα μου στο πλάι και μόλις μιμήθηκα την κίνηση του, τον κοίταξα σοβαρά πριν απαντήσω.
«Το μόνο που θέλω, είναι να σταματήσω να ζω με φόβο» του δήλωσα απόλυτα ξεκάθαρα και πέταξε ένα ειρωνικό γελάκι.
«Δεν φαίνεσαι και τόσο φοβισμένη αυτήν την στιγμή» σχολίασε.
«Γιατί δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω τον θάνατο...» του απάντησα ψυχρά και αυτό για λίγο φάνηκε να τον προβληματίζει... «Δεν επέλεξα αυτήν την ζωή... Εσύ την επέλεξες για μένα, και αν πρέπει να συνεχίσω να την ζω, τότε κι εσύ θα πρέπει να δεχθείς τις συνέπειες της» του είπα και ζάρωσε τα φρύδια του με απορία.
«Τις συνέπειες της» επανέλαβε ερωτηματικά.
«Αν πραγματικά θες να λειτουργήσει όλο αυτό με κάποιον τρόπο τότε θα πρέπει να δεχθείς να το κάνουμε με τον δικό μου τρόπο και όχι με τον δικό σου... Σου ξεκαθαρίζω από τώρα ότι ό,τι πέρασα μέσα σε αυτές τις 20 μέρες δεν είμαι διατεθειμένη να το ξαναπεράσω» του δήλωσα.
«Και ποιος είναι ο δικός σου τρόπος;» ρώτησε με μια δόση ειρωνείας στην φωνή του και άρχισα να ανασαίνω πιο γρήγορα από αγανάκτηση... Ο εγωισμός του δεν έχει όρια, όχι ότι δεν το ήξερα ήδη αυτό.
«Θέλεις κάτι, απλά ζήτα το... Δεν χρειάζεται να επιβάλλεσαι κάθε λίγο και λιγάκι μόνο και μόνο για να υπενθυμίσεις ποιος είναι το αφεντικό εδώ μέσα... Το ξέρουμε ήδη αυτό... Βλέπεις ότι κάνουμε κάτι λάθος;... κάτσε και συζήτησε το... Δεν είμαι σας τα άλλες Έντουαρτ... όχι ότι δεν το ξέρεις ήδη αυτό... και με τον τρόπο εκπαίδευσης που χρησιμοποιείς δεν πρόκειται να καταφέρεις ποτέ να με κάνεις να δω τι σκατά ζητάς από μένα... Πόσο δύσκολο σου είναι να εξηγείς κάτι πριν το κάνεις;... Πόσο δύσκολο σου είναι... να ζητάς κάτι πριν το απαιτήσεις;... Πόσο δύσκολο σου είναι... να επιβεβαιώνεις αν το έχω καταλάβει πριν μου ζητήσεις να το επαναλάβω;... Θες την δική μου γνώμη;...» τον ρώτησα αλλά πριν μου απαντήσει συνέχισα... «Καθόλου, αλλά είσαι πολύ εγωιστής για να το παραδεχτείς... Ναι είμαι αγύριστο κεφάλι, αλλά αν μου ζητήσεις κάτι ευγενικά, αν με κάνεις να νιώσω ότι χρειάζεσαι την βοήθεια μου, δεν θα αρνηθώ ποτέ το θέλημα σου και είμαι σίγουρη ότι ήδη το ξέρεις και αυτό... Επειδή όμως με έχεις δει σε όλες μου τις άσχημες στιγμές πάνω στην αντίδραση μου, πιστεύεις ότι δεν θα το κάνω για σένα επειδή σε σιχαίνομαι... Δεν έχεις άδικο σε αυτό, αλλά θα το πω για τελευταία φορά και δεν θα το επαναλάβω... Είμαι σήμερα εδώ από επιλογή, γύρισα πίσω γιατί το θέλω και όχι γιατί με εξαναγκάζεις... Είμαι διατεθειμένη να εκτελέσω οποιαδήποτε εντολή σου, αρκεί και εσύ να αφήσεις στην άκρη τον εγωισμό σου και να μου υποσχεθείς ότι θα κάνεις πίσω και θα σεβαστείς τις επιθυμίες μου... Δεν θέλω να ζω στον φόβο Έντουαρτ και αν και τώρα δεν το πιστεύεις, τότε συγνώμη αλλά μην έχεις ελπίδες ότι θα καταφέρουμε ποτέ να συνεργαστούμε» είπα και εκείνος βάζοντας το χέρι του πάνω στο σαγόνι του το σκέφτηκε για λίγο πριν απαντήσει... «Εμπιστεύσου με Έντουαρτ» έκανα άλλη μια προσπάθεια και άφησε ένα ειρωνικό γελάκι.
«Να σε εμπιστευτώ» επανέλαβε δύσπιστα.
«Το ξέρεις ότι μπορείς να το κάνεις» του απάντησα απόλυτα σοβαρά και άφησε την ανάσα του να βγει βαριά.
«Η εμπιστοσύνη κερδίζεται Μπέλα και μετά τα τελευταία γεγονότα...»
«Πες μου ειλικρινά Έντουαρτ...» τον διέκοψα και κλείνοντας το στόμα του σφιχτά με πείσμα με κοίταξε εκνευρισμένα αλλά δεν με διέκοψε και συνέχισα... «Αν γύριζα πίσω την ημέρα που ήρθες να με βρεις... Θα άλλαζε τίποτα;... Θα υπήρχε περίπτωση να ξέρω όσα ξέρω τώρα;»
«Ήταν στο χέρι σου να τα μάθεις» απάντησε με δηλητήριο στην φωνή του χωρίς να παραδέχεται ότι ήταν δικό του λάθος και όχι δικό μου που δεν τα είχα μάθεις πιο νωρίς.
«Ναι ήταν και όπως μπόρεσες να δεις και μόνος σου το κατάφερα, αλλά δεν σε ρώτησα αυτό» του υπενθύμισα και τρίζοντας τα δόντια του γύρισε στο πλάι για να αποφύγει την ματιά μου ώστε να μπορέσει να συγκρατήσει την οργή του... «Θα άλλαζε τίποτα Έντουαρτ;» Επανέλαβα την ερώτηση μου πιο ήρεμα και κοιτώντας με, άφησε την ανάσα του και με κοίταξε ανασηκώνοντας και τα δύο του φρύδια δίνοντας μου την απάντηση που ήδη ήξερα... «Είναι στο χέρι μας να το κάνουμε να δουλέψει όλο αυτό» του είπα αλλά εκείνος ήταν ακόμα πολύ εκνευρισμένος για να μπορέσει να πει οτιδήποτε άλλο... «Τελικά θα το φας ή όχι;» τον ρώτησα αλλάζοντας θέμα και σηκώνοντας την ματιά μου προς το μέρος μου με κοίταξε ειρωνικά, δίνοντας μου την απάντηση του... «Όπως θες» του είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και μόλις σηκώθηκα μάζεψα το τραπέζι και αφού ξέβγαλα τα πιάτα τα έβαλα μέσα στο πλυντήριο πιάτων… Καθαρίζοντας το τραπέζι, πήγα στο ψυγείο και αφού έβγαλα το παγωτό, πήρα ένα μικρό κουτάλι και γυρίζοντας στο τραπέζι έκατσα όσο πιο πίσω μπορούσα στην καρέκλα και βάζοντας το αριστερό μου πόδι διπλωμένο πάνω στην καρέκλα ακουμπώντας την μπότα πάνω στο δεξί μου μπούτι, λύγισα και το δεξί μου πόδι και βάζοντας το τακούνι μου να ακουμπήσει πάνω στην καρέκλα μπροστά από το αριστερό μου πόδι, άφησα το καλάμι μου να ακουμπήσει πάνω στο πλαίσιο του τραπεζιού και ανοίγοντας το καπάκι του παγωτού γύρισα προς τον Φλικ.
«Γλυκάκι;» τον ρώτησα και εκείνος άρχισε να ξερογλείφεται ενώ όπως ήταν καθισμένος στα δύο του πόδια έκανε επιτόπου βηματισμό με τα μπροστινά του πόδια κουνώντας μπρος πίσω το κορμί του χωρίς να φεύγει από την θέση του και με την άκρη του ματιού μου είδα τον Έντουαρτ να αγριεύει... «Ωωω έλα τώρα...» του απάντησα καθώς έτεινα το καπάκι προς τον Φλικ αφήνοντας τον να το γλύψει... «Λίγη ζάχαρη δεν θα τον βλάψει,άλλωστε είμαστε και οι δύο σίγουροι ότι θα κάνουμε χρόνια και ζαμάνια να φάμε κάτι της προκοπής» είπα πειραχτικά καθώς έκλεινα το μάτι μου προς το Φλικ και μόλις εκείνος έγλειψε το καπάκι καλά, καλά το πήρε στα δόντια του για να το παίξει.
«Μόνο ο Φλικ δικαιούται γλυκό;» ρώτησε με ένα περίεργο τόνο που με έκανε να γυρίσω προς το μέρος του με ένα βλέμμα περιέργειας.
«Συγνώμη, αλλά λόγω του ότι ήξερα ότι δεν τρως γλυκά, πήρα μόνο ένα μπολ» είπα απολογητικά και ανασήκωσε το ένα του φρύδι ειρωνικά.
«Και δεν μπορείς να το μοιραστείς;» ρώτησε και περνώντας το κουτάλι από όλη την πάνω επιφάνεια κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά με αργό ρυθμό καθώς έβαζα επιδεικτικά το κουτάλι μέσα στο στόμα ενώ κλείνοντας τα μάτια άρχισα να το απολαμβάνω.
«Μμμμμμ» μουρμούρισα με έναν τρόπο που ο καθένας θα μπορούσε να νομίζει ότι εκείνην την στιγμή τελείωνα με απόλυτη ικανοποίηση και μόλις άνοιξα τα μάτια μου και κοιτώντας τον τελείως προκλητικά, απάντησα στην ερώτηση του... «Τέτοιο ποίημα δεν μοιράζεται» γερνώντας το σώμα του προς το τραπέζι σταύρωσε τα χέρια του μπροστά του, ακουμπώντας τα πάνω στο τραπέζι και με κοίταξε ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.
«Είπες ότι μπορώ να έχω ότι θέλω αρκεί να το ζητήσω» άρχισε το παιχνίδι και αμέσως μπήκα και εγώ.
«Φυσικά» του απάντησα σοβαρά και εκείνος έγλειψε τα χείλια του ενώ με κοίταξε με ένα πεινασμένο βλέμμα και αμέσως η καρδιά μου άρχισε να αυξάνει τους παλμούς της.
«Σε αυτήν την περίπτωση, θα μπορούσα να έχω το επιδόρπιο μου;» ρώτησε και ανταποδίδοντας το βλέμμα του, έβαλα άλλη μια μεγάλη κουταλιά μέσα στο στόμα μου πριν απαντήσω και απολαμβάνοντας την στο έπακρο, πήρα μια ανάσα και τον κοίταξα ξανά.
«Αναλόγως το επιδόρπιο» του απάντησα απλά ενώ πέρναγα την γλώσσα μου από τα χείλια μου για να γλύφω το παγωτό που είχα αφήσει επίτηδες πάνω στα χείλια μου.
«Ξέρεις πολύ καλά ποιο είναι το επιδόρπιο μου»
«Αν θυμάμαι καλά, αυτό δεν περιλαμβάνεται στα καθήκοντα μου ως υπάλληλος σας, οπότε μπορώ να το αρνηθώ ή μήπως κάνω λάθος...» τον προκάλεσα και ανασήκωσε το ένα του φρύδι αλλά πριν πει τίποτα συνέχισα... «Άλλωστε σύμφωνα με το πρόγραμμα σας από στιγμή σε στιγμή θα έρθει η δίμετρη ξανθιά σας... Γιατί δεν το ζητάτε από αυτήν;» του είπα και δάγκωσε το κάτω χείλος του για να σταματήσει την πρώτη του αντίδραση.
«Βλέπω είσαστε καλά ενημερωμένη, δεσποινίς Σουαν»
«Όταν αναλαμβάνω να κάνω μια δουλειά, κύριε Κάλλεν... κοιτάζω να την κάνω σωστά» του απάντησα και μόλις έβαλα ξανά λίγο παγωτό πάνω στο κουτάλι μου έβγαλα την γλώσσα μου έξω επιδεικτικά και με τον πιο αργό τρόπο χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά του, που είχε αρχίσει να καίγεται, έγλυψα επιδεικτικά το κουτάλι από την βάση του μέχρι το πάνω μέρος του παίρνοντας με αυτόν τον τρόπο το παγωτό... Γυρίζοντας την γλώσσα μου προς τα μέσα ξανά, έκλεισα αργά τα χείλια μου αφήνοντας ένα επιφώνημα ευχαρίστησης και είδα να σφίγγει τις γροθιές του περισσότερο για να μπορέσει να συγκρατήσει τα ένστικτα του.
«Βλέπω ότι το μπανιστήρι σε ωφέλησε» είπε για να με προσβάλει και άρχισα να γελάω διασκεδάζοντας το.
«Ναι άλλη δουλειά δεν είχα να κάνω...» τον ειρωνεύτηκα... «Μην ξεράσω...» συνέχισα στριφογυρίζοντας τα μάτια μου με αηδία... «Τι λέει μωρό μου;...» είπα γυρίζοντας προς τον Φλικ και εκείνος μου ανταπέδωσε το βλέμμα με ένα παραπονιάρικο ύφος ενώ μου έσπρωχνε το καπάκι του παγωτού και ανασήκωσα τα φρύδια μου επιδεικτικά... «Δεν υπάρχει περίπτωση, ξέρεις ότι δεν το μοιράζομαι, το δικό σου το έφαγες...» του είπα κατηγορηματικά και αμέσως μόλις με είδε να βάζω άλλη μια κουταλιά παγωτού στο στόμα μου τσίμπησε και πέφτοντας στα τέσσερα άρχισε να μπουσουλάει προς το μέρος μου σπρώχνοντας το καπάκι παρακαλώντας με... «Μμμκκκ... δεν υπάρχει περίπτωση... είναι δικό μου...» του απάντησα άκαρδα και εκείνος άρχισε να μουρμουρίζει σαν να μίλαγε ενώ έτριβε την μουσούδα του πάνω στην μπότα μου... «Ίσως να το μοιραστώ, αν μου υποσχεθείς και εσύ κάτι...» του είπα σαν απάντηση και αμέσως έκατσε στα δύο του πόδια και έμεινε σοβαρός... «Τέρμα οι ζήλιες...» του δήλωσα κατηγορηματικά και εκείνος άρχισε να κάνει μια αγριεμένη γκριμάτσα ενώ παραμίλαγε... «Αν θες να μοιραστώ το γλυκό μου, μάθε και εσύ να μοιράζεσαι την καρδιά μου...» του απάντησα αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους μου ενώ επιδεικτικά συνέχιζα να τρώω το παγωτό μου για να τον προκαλέσω περισσότερο και εκείνος παρακολουθούσε την κίνηση του χεριού μου περιμένοντας... αλλά μόλις είδε ότι δεν είχα πρόθεση να του δώσω άλλο άρχισε πάλι να παρακαλάει τρίβοντας την μουσούδα του πάνω στο πόδι μου και ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι γύρισα προς το μέρος του... «Μόνο αν μου το υποσχεθείς» δήλωσα κατηγορηματικά και ξεφυσώντας τα παράτησε και έμεινε σούζα σοβαρός δηλώνοντας μου ότι είχε υπακούσει... «Καλό αγόρι, τώρα φέρε το καπάκι να σου βάλω λίγο» του είπα και εκείνος αμέσως το σήκωσε από το πάτωμα και εγώ βάζοντας μια αρκετή ποσότητα στο κουτάλι μου τινάζοντας το από πιο ψηλά, άφησα το παγωτό να πέσει πάνω στο καπάκι της συσκευασίας του παγωτού και μόλις το άφησε στο πάτωμα και άρχισε να το τρώει… ο Έντουαρτ άρχισε να χειροκροτεί και εγώ σε απάντηση του έκανα υπόκλιση, χαμογελώντας αυτάρεσκα.
«Μπράβο... μπράβο... δεν έχω λόγια» είπε ειρωνικά και αναστέναξα.
«Φλικ αγόρι μου πήγαινε να παίξεις» του είπα σοβαρά και εκείνος αφού είχε φάει ήδη το παγωτό του βγήκε από την κουζίνα αμέσως και γύρισα την ματιά μου προς τον Έντουαρτ προκλητικά.
«Τι νομίζεις ότι θα καταφέρεις με όλα αυτά;» ρώτησε εκνευρισμένος.
«Πολύ απλά σου αποδεικνύω ότι δεν είσαι το αφεντικό του όπως το έχεις εσύ μέσα στο μυαλό σου» του δήλωσα και ζάρωσε τα μάτια του ενώ βάζοντας το πόδι του κάτω από την καρέκλα μου, την τράβηξε απότομα προς το μέρος του για να με σφηνώσει μεταξύ της καρέκλας και του τραπεζιού ώστε να μην μου δώσει το περιθώριο να ξεφύγω.
«Ουυυ και τώρα τρόμαξα» τον ειρωνεύτηκα... «Σύνελθε Έντουαρτ και σταμάτα να αφήνεις τον εγωισμό σου να σε τυφλώνει... Όσο και να μην σου αρέσει αυτό, ο Φλικ δεν σου ανήκει... Ο μόνος λόγος που είναι δίπλα σου, όσο παράλογο και να σου φαίνεται αυτό, είναι γιατί σε αγαπάει... Ο μόνος λόγος που δίνει την ζωή του για να σε προστατέψει, άσχετο αν δεν το αξίζεις ή όχι, είναι γιατί νιώθει ότι τον αγαπάς και εσύ...» με αυτήν μου την δήλωση άρχισε να ξεσπά σε ειρωνικά γέλια και συνέχισα πιο δυναμικά... «Πίστεψε με την ίδια αντίδραση είχα και εγώ όταν μου το έδωσε να το καταλάβω, αλλά ξέρεις τι ανακάλυψα;... Ότι έχει δίκιο» του δήλωσα και με κοίταξε εχθρικά... «Όσο και να το αρνείσαι ακόμα και στον εαυτό σου Έντουαρτ... αυτή είναι η αλήθεια... και θες να σου το αποδείξω;»
«Είμαι πολύ περίεργος να δω το πως» απάντησε χωρίς να αλλάζει ύφος.
«Αν δεν ήταν αλήθεια Έντουαρτ, θα ήταν ήδη νεκρός και μην πας να μου ισχυριστείς ότι δεν το έχεις κάνει μόνο γιατί τον έχεις ανάγκη γιατί αν πράγματι ίσχυε αυτό, αυτήν την στιγμή θα είχες βρει ήδη τον αντικαταστάτη του... Και επειδή ξέρω ότι είσαι ικανός αυτήν την στιγμή από το θολωμένο σου εγωισμό να σηκωθείς και να πας να τον βρεις για να τον σκοτώσεις μόνο και μόνο για να μου αποδείξεις και καλά ότι δεν ισχύει αυτό, πριν σου προκαλέσω το μένος σου περισσότερο, έχω να σου κάνω μια ερώτηση... Τι είναι πιο καλό... να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου κάνοντας αυτήν την πράξη με το να νομίζεις ότι έτσι μου έχεις θολώσει τα νερά;... ή να κρατήσεις έναν πιστό και αφοσιωμένο φίλο περισσότερα χρόνια;... Ο Φλικ Έντουαρτ δεν είναι από τα σκυλιά που επηρεάζονται και αυτό το ξέρεις ήδη» του είπα και εκείνος έτριξε τα δόντια του ενώ σκλήρυνε το πρόσωπο του περισσότερο... «Δεν προσπαθώ να σου τον κλέψω Έντουαρτ, αν αυτό βάζεις με το μυαλό σου... Ο μόνος λόγος που με υπακούει ο Φλικ και δίνει και την ζωή του για μένα είναι ακριβώς για τους ίδιους λόγους που υπακούει και δίνει και την ζωή του για σένα» του δήλωσα σοβαρά και αυτό τον έκανε για λίγο να το σκεφτεί... «Παρόλα αυτά...» συνέχισα... «Ξέρει να ξεχωρίζει ποιος είναι το “αφεντικό”...» του είπα κάνοντας αποσιωπητικά στον αέρα... «Αλλά όταν το “αφεντικό” παύει να πληρώνει τον υπάλληλο, περιμένεις ο υπάλληλος να μην σηκώσει μπαϊράκι;»
«Όλες αυτές της μέρες τον τάιζες» ήταν το μόνο που βρήκε να απαντήσει και γελώντας κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένα.
«Όχι θα τον άφηνα να λυσσάξει... Φυσικά και τον τάιζα, όχι όμως για να τον πλευρίσω, δεν χρειαζόταν να το κάνω για να τον έχω με το μέρος μου Έντουαρτ και θες να μάθεις το γιατί;»
«Είμαι όλος αυτιά» απάντησε σκληρά.
«Γιατί ο Φλικ Έντουαρτ, ξέρει να ξεχωρίζει την αδικία» του απάντησα ψυχρά και χαλαρά συνέχισα να τρώω το παγωτό μου με απόλυτη ικανοποίηση με τελείως προκλητικό τρόπο, κάνοντας τον να ξεπεράσει και τα τελευταία προσωπικά όρια του... Τα μηλίγγια του άρχισαν να πάλλονται γρήγορα όσο γρήγορα πάλλονταν και οι μύες των χεριών του, με τα μάτια του να πετάνε σπίθες.
«Γιατί γύρισες;» είπε μέσα από τα δόντια του εκδηλώνοντας ανοιχτά όλη του την οργή και γέρνοντας το κορμί μου προς το μέρος του, του απάντησα με τον ίδιο τόνο.
«Γιατί ήθελα να με κοιτάς στα μάτια την στιγμή που θα πάταγες την σκανδάλη» του απάντησα ψυχρά και ανασηκώνοντας το σώμα του από την καρέκλα την πέταξε στο πάτωμα ενώ περνώντας κάτω από το τραπέζι έφτασε στην καρέκλα μου σε τόσο λίγο χρόνο που δεν πρόλαβα να καν να αντιδράσω... Μόλις έπιασε την καρέκλα με τα χέρια του με συγκράτησε για να μην μπορέσω να μετακινήσω την καρέκλα μου και τον κοίταξα ανασηκώνοντας το φρύδι μου επιδεικτικά... «Τι νομίζεις ότι κάνεις;» τον ρώτησα και εκείνος απάντησε απλά.
«Τρώω το επιδόρπιο μου» ενώ ταυτόχρονα έκανε κομμάτια το καλσόν μου και τον κοίταξα νευριασμένα.
«Με ποιο δικαίωμα;» του γύρισα πίσω.
«Έτσι κι αλλιώς είσαι νεκρή... Δες το σαν δώρο για να με θυμάσαι στην άλλη σου ζωή» είπε προκλητικά ενώ τα χέρια του συνέχιζαν να σκίζουν το σορτσάκι μου από τις ραφές και την στιγμή που προσπάθησα να κάνω προς τα πίσω εκείνος με συγκράτησε βάζοντας τα χέρια του πάνω στα πόδια της καρέκλας και την στιγμή που με σφήνωσε ξανά πάνω στο τραπέζι για να με ακινητοποιήσει, ένιωσα τα χείλια του πάνω εκεί που τον είχα περισσότερο ανάγκη και πριν προλάβω να το σταματήσω το βογκητό μου ξεπήδησε από τα χείλια μου... Αμέσως εκείνος πήρε τα πάνω του και ανοίγοντας το στόμα του διάπλατα, άρπαξε όσο περισσότερο δέρμα χώραγε μέσα στο στόμα του και άρχισε να το ρουφάει με τέτοιον τρόπο που ήταν αδύνατον να εμποδίσω την επόμενη έκρηξη που ένιωσα μέσα μου να με ξεπερνά.
«Σταμάτα τώρα» φώναξα με όση λογική μου είχε απομείνει σηκώνοντας προς τα πάνω το αριστερό μου πόδι που ακουμπούσε πάνω στην καρέκλα και εκείνος πιάνοντας την κίνηση μου, συγκράτησε το πόδι μου με το χέρι του και τραβώντας το απότομα, το ξεκόλλησε από την καρέκλα ενώ περνώντας το μπροστά από το σώμα του, το έβαλε πάνω στον ώμο του.
Ακουμπώντας τα χείλια του πάλι πάνω στην κλειτορίδα μου, βάζοντας τα χέρια του πάνω στους γλουτούς μου με τράβηξε πιο κοντά του και από την πίεση που ένιωσα πάνω στο πόδι μου που το είχε μπλοκάρει μεταξύ του τραπεζιού και του σώματος μου, έτριξα τα δόντια μου προσπαθώντας όσο περισσότερο μπορούσα να κρατήσω την λογική μου καθαρή, γιατί ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω έτσι όπως με είχε σφηνώσει.
«Σταμάτα τώρα» επανέλαβα ανασαίνοντας γρήγορα καθώς ένιωθα την γλώσσα του να εισχωρεί μέσα στην είσοδο μου καθώς προσπάθησα με νύχια και με δόντια να καταπνίξω κάθε βογκητό που προσπαθούσε να βγει στην επιφάνεια... Που να με πάρει όμως ήταν τόσο καλός σε αυτό που έκανε, που δεν ήθελα πολύ ακόμα για να τελειώσω και ο πούστης το ήξερε πολύ καλά αυτό.
Με την γλώσσα του να μαγεύει κάθε κύτταρο της καυτής μου σάρκας την έκανε να κελαηδά και αυτό δεν το άντεχα... Δεν άντεχα που το ίδιο μου το σώμα με πρόδιδε για άλλη μια φορά.
«Είσαι σίγουρη ότι θες να σταματήσω;» ρώτησε ειρωνικά καθώς ένα του δάχτυλο εισχωρούσε μέσα μου και κρατώντας την ανάσα μου έτριξα τα δόντια μου για να σταματήσω το επόμενο βογκητό μου, ενώ η καρδιά μου ήδη ήταν έτοιμη να ξεπηδήσει από το στήθος μου.
«Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου» φώναξα δυνατά και εκείνος παίζοντας με τις λέξεις έβγαλε τα χέρια του και συνέχιζε να με γλύφει με τέτοιον τρόπο που ήταν αδύνατον να καταφέρω να σταματήσω την επόμενη έκρηξη που ήρθε να με αποτελειώσει.
Ανοίγοντας το στόμα μου πριν προλάβω να το σφραγίσω, άφησα την κραυγή μου να ξεπηδήσει από μέσα μου ενώ το σώμα μου άρχισε να τραντάζεται και γέρνοντας μπροστά το σώμα μου ακουμπώντας το κεφάλι μου πάνω στο κρύο μάρμαρο σφράγισα τα μάτια μου σφιχτά και έμεινα εκεί προσπαθώντας πολύ σκληρά να βρω ξανά την ανάσα μου......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου