Haunted Love "39. Ήρθε η στιγμή"

Οι μέρες περνούσαν σαν το νερό και η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τρελά... Όσο ερχόταν η στιγμή να εκπληρώσω το σχέδιο μου, τόσο δείλιαζα μέσα μου αλλά δεν τα παρατούσα...

«Εεε μωρό μου πάλι χάθηκες στον κόσμο σου;» ρώτησε ο Τεό μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο μετά από το μπάνιο του και αναστέναξα ενώ γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του ακριβώς την στιγμή που έβγαζε το μπουρνούζι του για να ντυθεί και χωρίς να το θέλω κόλλησε η ματιά μου στοοοοο... εεεε... Πλάκα μου κάνεις... όλα τόσα μεγάλα είναι;

«Έλα τώρα... πες μου τώρα ότι είναι πρώτη φορά που βλέπεις κροκοδειλάκι να με στείλεις» είπε πειραχτικά και ξεκολλώντας την ματιά μου από εκεί ,τον κοίταξα στα μάτια κοκκινίζοντας ολόκληρη, ενώ με κόπο κατάπια το σάλιο μου άτσαλα.

«Κροκοδειλάκι;... Αν αυτό είναι κροκοδειλακι τότε οι κανονικοί κροκόδειλοι πως είναι ακριβός;» ρώτησα με μια σοκαρισμένη έκφραση και εκείνος άρχισε να γελάει με την ψυχή του.

«Άρε φιλενάδα... να είσαι καλά, τέτοιο γέλιο που ρίχνω μαζί σου, δεν έχω ρίξει σε όλη μου την ζωή... Πραγματικά όταν γυρίσεις στον Κιούπιτ, θα πάθω κατάθλιψη» είπε και τρίβοντας το μέτωπο μου νευρικά, ένιωσα να με παίρνει το παράπονο και εκείνος μόλις φόρεσε την φόρμα του, έκατσε δίπλα μου και με έκλεισε στην αγκαλιά του.

«Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλω να φύγω, αλλά δεν μπορώ να σου καταστρέφω την ζωή σου» του είπα με πόνο ενώ τα δάκρυα μου άρχισαν να με πνίγουν.

«Μην λες αηδίες...» ξεκίνησε εκείνος αλλά τον διέκοψα αμέσως.

«Τεό δεν γίνεται να μπαίνω ανάμεσα σας για πάντα... Δεν έχεις ιδέα πόσο άσχημα νιώθω γι αυτό... Τον άνθρωπο τον έχω διώξει από το κρεβάτι του, εξαιτίας μου έχετε χάσει τις προσωπικές σας στιγμές... Πόσο μπορεί να κρατήσει αυτό;... Μπορεί να έχετε κατανόηση και περισσότερο ο Αντρέ, γιατί είσαι αλλού παπά ευαγγέλιο...» τον πείραξα και γέλασε σκουντώντας με... «Αλλά δεν είναι σωστό... Έχετε μια ζωή που εγώ δεν χωράω μέσα σε αυτήν»

«Κακομοίρα μου κοίτα να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου και τα λέμε» είπε αυστηρά και αναστέναξα.

«Ξέρεις ότι δεν το εννοούσα έτσι Τεό» αμύνθηκα και μου χαμογέλασε.

«Το ξέρω βρε χαζούλα, αλλά ήταν προειδοποίηση» είπε αυστηρά και του χαμογέλασα ενώ τον σκουντούσα απαλά.

«Λύσε μου μια απορία γιατί θα σκάσω» είπα τελικά και εκείνος με κοίταξε υπομονετικά... «Όλοι... τόσο μεγάλο τον έχετε;» ρώτησα κάτω από την ανάσα μου με τις λέξεις να διακόπτονται από την ντροπή που ένιωσα πιάνοντας τα μάγουλα μου που είχαν κατακοκκινίσει και το νέο ξέσπασμα από τον Τεό με έκανε χειρότερα... «Τεόοοοο» είπα απηυδισμένα και βάζοντας το χέρι του μπροστά στο στόμα του, προσπάθησε να ηρεμήσει.

«Άρε φιλενάδα, δεν φαντάζεσαι πόσο θα μου λείψεις...» επανέλαβε αλλά σοβαρεύοντας, πήρε μια ανάσα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του... «Ένα λεπτό... θες να πεις ότι και του Κιούπιτ....» είπε με νόημα χωρίς να ολοκληρώσει την πρότασή του και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά... «Τυχερή σκύλα, καλά το κατάλαβα εγώ ότι τα είχε πλούσια τα ελέη του όταν τον είδα... Άντε βρε σε καλή μεριά» συμπλήρωσε και αναστέναξα.

«Ναι σε καλή μεριά...» επανέλαβα τα λόγια του, στριφογυρίζοντας τα μάτια μου κοροϊδευτικά.

«Και γιατί παρακαλώ το λες έτσι;» είπε παραξενευμένος.

«Ξέρω κι εγώ βρε Τεό... Κάθε φορά μου γυρίζουν τα μάτια ανάποδα από τον πόνο και αν είναι δυνατόν νομίζω ότι κάθε φορά είναι και πιο μεγάλο... Μπορεί πράγματι αυτό να συμβαίνει;» τον ρώτησα με περιέργεια και εκείνος γέλασε για λίγο αλλά το μάζεψε αμέσως καθώς κατάλαβε ότι ήμουν πραγματικά ανίδεη και για να μην με πληγώσει ή μην με κάνει να νιώσω άβολα μου απάντησε τελείως σοβαρά.

«Όχι δεν αλλάζει μέγεθος... Άλλες φορές μπορεί να είναι πιο σκληρό άλλες λίγο πιο μαλακό αλλά το ύψος παραμένει το ίδιο... Μπορεί να παίζει μισός πόντος πάνω, μισός πόντος κάτω ανάλογα με το πόσο καυλωμένος είναι εκείνη την στιγμή αλλά να γίνετε κάθε φορά μεγαλύτερο όχι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο... Μπορεί όμως να παίζει η στάση που παίρνει και άλλες φορές μπορεί να το νιώθεις τελείως μέσα σου και άλλες λιγότερο» είπε και το σκέφτηκα για λίγο.

«Και πάντα θα πονάει τόσο πολύ;» ρώτησα τώρα που πήρα φόρα.

«Όχι καρδιά μου μην μου αγχώνεσαι... Να φανταστώ ότι είναι ο πρώτος σου;» με ρώτησε και κατένευσα κοιτώντας τα χέρια μου ντροπιασμένα και εκείνος βάζοντας το δάχτυλο του κάτω από το σαγόνι μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«Εεειιι τι είναι αυτά... εμένα ντρέπεσαι;... Τς τς τς... Έλα τώρα που έχουμε λίγο χρόνο μέχρι να έρθει ο λουλούκος... πες μου τι απορίες έχεις» μου είπε και το σκέφτηκα για λίγο.

«Βασικά σκεφτόμουν το στοματικό, ξέρεις...» είπα με νόημα και δάγκωσε τα χείλια του για να μην γελάσει πάλι.

«Τι με το στοματικό» ρώτησε τελικά.

«Δεν ξέρω ρε Τεό και μόνο που το σκέφτομαι μου έρχεται να ξεράσω... Όλο αυτό το πράγμα να μπαίνει μέσα στο στόμα μου...» και μόνο στην σκέψη ανατρίχιασα ολόκληρη από τον τρόμο και ο Τεό τρίβοντας την πλάτη μου, αυτήν την φορά δεν άντεξε να κρατήσει το γέλιο του και τραβώντας με μαζί του άρχισε να με παρασέρνει προς την κουζίνα και αφού με έβαλε να κάτσω στην μια καρέκλα έκατσε και εκείνος δίπλα μου και μου έδωσε μια μπανάνα.

«Τεό σοβαρέψου, δεν θα κάνω αυτό που σκέφτεσαι» του είπα κατηγορηματικά και εκείνος με κοίταξε επιβλητικά.

«Θες να μάθεις ή όχι;» μου γύρισε πίσω και αναστέναξα.

«Χριστέ μου τι άλλο θα κάνω γι αυτόν τον άνθρωπο»

«Ποιος σου είπε ότι θα το κάνεις για εκείνον;» ρώτησε ο Τεό και άρχισε να παίζει με την μπανάνα του με ένα τρόπο, που μόνο ντροπή μπορούσα να νιώσω εκείνην την στιγμή.

«Τι εννοείς;» ρώτησα.

«Μωρό μου αν το κάναμε για να ευχαριστήσουμε μόνο εκείνους, πίστεψε με καμία από εμάς δεν θα το έκανε» είπε κλείνοντας μου το μάτι και τον κοίταξα με απορία.

«Τόσο καλό είναι πια;»

«Θα πρέπει να περιμένεις για να το καταλάβεις η ίδια, γιατί ότι και να σου πω τώρα θα το πάρεις στραβά, αλλά για να μην σου έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις, καλό είναι να του κρατάς τα χέρια μακριά στην αρχή» συμπλήρωσε και κατένευσα καταλαβαίνοντας ακριβώς τι εννοούσε... «Έλα και θα δεις ότι δεν είναι τίποτα» συνέχισε και αρχίζοντας να παίζει με την μπανάνα του, μου εξήγησε κάθε τι  που με προβλημάτιζε και μέχρι να έρθει ο Αντρέ μπορώ να πω ότι ένιωθα πιο αισιόδοξη... Τουλάχιστον θα ήμουν προετοιμασμένη και ότι ήθελε ας προκύψει, αν προκύψει... Αχ Χριστέ μου τι σκέφτομαι;... αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά και πιάνοντας το, ο Τεό μου σκούντησε τον ώμο και γύρισα προς την μεριά του.

«Τι ηττοπάθεια είναι πάλι αυτή;» ρώτησε κατηγορηματικά και αναστέναξα πιάνοντας το μέτωπο μου με το ένα μου χέρι και γυρίζοντας προς την μεριά του,τον κοίταξα για μια στιγμή πριν απαντήσω.

«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα» είπα τελικά αποφασιστικά και έσμιξε τα φρύδια του.

«Τι σήμερα;» ρώτησε σοκαρισμένος.

«Δεν έχει νόημα να περιμένω άλλο» του απάντησα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Βρε φιλενάδα είσαι σίγουρη;» ρώτησε επιφυλακτικά και ενώ σηκώθηκα από την καρέκλα πήγα κοντά του και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το κορμί του.

«Και εμένα θα μου λείψεις βρε Τεό... Να ήξερες πόσο πονάω και μόνο που το σκέφτομαι ότι δεν θα μπορώ να σε έχω όπως τώρα, αλλά δεν μπορώ να το καθυστερήσω περισσότερο... Όσο περισσότερες μέρες μένω εδώ, τόσο περισσότερο θα με κάνεις να μην θέλω να φύγω» με κοίταξε με ένα θλιμμένο χαμόγελο και απομακρύνοντας τα δάκρυα του πήρε πάλι το αυστηρό του ύφος.

«Κακομοίρα μου... κοίτα μην μου την κάνεις αύριο γιατί θα σε σκοτώσω»

«Ωχ αυτό το είχα ξεχάσει...» είπα απολογητικά με το μυαλό μου να είναι αλλού αλλά πριν προλάβει εκείνος να υποψιαστεί τις σκέψεις μου συνέχισα... «Θα είμαι εκεί»

«Και ότι και να γίνει θα με πάρεις τηλέφωνο» είπε κουνώντας το δάχτυλο του μπροστά από το πρόσωπο μου, όπως θα έκανε η γιαγιά μου και γέλασα.

«Ναι μαμά» τους είπα και ο Αντρέ που είχε μόλις γυρίσει, άρχισε να γελάει και τον μιμήθηκα και εγώ.

«Καλά κοροϊδεύετε εσείς» είπα παραπονιάρικα και τον έσφιξα περισσότερο απάνω μου και εκείνος αναστέναξε.

«Θα μου λείψεις» επανέλαβε και κατένευσα σοβαρή.

«Όσο θα λείψεις και σε μένα» του είπα σοβαρά.

~`~`~`~`~`~`~`~

Είχε έρθει η ώρα και το ήξερα πολύ καλά, δεν υπήρχε λόγος να το καθυστερήσω περισσότερο και αφήνοντας τον Τεό να με ετοιμάσει, κοιτάχτηκα για άλλη μια φορά στον καθρέφτη και πήρα μια βαθιά ανάσα... Όλα για όλα Μπέλα, μην αφήσεις τίποτα πίσω.

Παρακολουθώντας τους κάθε βράδυ ήξερα την ώρα που έφευγαν και την ώρα που γύριζαν και έτσι λίγο πριν εκείνοι γυρίσουν την καθορισμένη τους ώρα, μπήκα από τον αεραγωγό και με ένα λοστό που είχα μαζί μου βάζοντας τον ανάμεσα στον τοίχο και την σανίδα, χτυπώντας τον λοστό με το πόδι μου, άνοιξα το πέρασμα και αφού πήγα στο παλιό μου δωμάτιο, άφησα την σακούλα με τα ρούχα μου στο μπάνιο και βγάζοντας την καπαρντίνα μου απενεργοποίησα το κινητό μου πριν το περάσω στην θήκη που είχα ράψει πάνω στο καυτό σορτσάκι που είχα φορέσει κάτω από το παρεό μου, επάλειψα όλα τα εκτεθειμένα σημεία του κορμιού με το λαδάκι που μου είχε δώσει ο Τεο και παίρνοντας ένα μαχαίρι από την κουζίνα βάζοντας το μέσα στην μπότα μου, ετοιμάζοντας το σαλόνι για την παράσταση μου, έμεινα μέσα στο σκοτάδι περιμένοντας να δω τα φώτα του αυτοκινήτου του, με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή μέσα στο στήθος μου αλλά δεν ήταν ώρα για να δειλιάσω... Ήταν ώρα για όλα ή τίποτα.

Έντουαρτ

Μπαίνοντας στο γκαράζ η μουσική που ερχόταν μέσα από το σπίτι με έκανε να εκραγώ και κοιτώντας από τον καθρέφτη μου τον Φλικ που είχε βγάλει το κεφάλι του από την κρυψώνα του, αμέσως έσμιξα τα χείλια μου σε μια ίσια γραμμή ενώ έλεγα μέσα από τα δόντια μου.

«Της έφτιαξες πάλι πέρασμα έτσι δεν είναι;» τον ρώτησα διαπιστώνοντας το πόσο ηλίθιος ήμουν που τον εμπιστεύτηκα και για άλλη μια φορά μου την έφερε πισώπλατα... «Την έχετε πολύ άσχημα, πάρα πολύ άσχημα» του δήλωσα με δηλητήριο στην φωνή μου και εκείνος γρύλισε παραπονιάρικα... «Μην τολμήσεις να το κουνήσεις από εδώ γιατί αν την υπερασπιστείς και αυτήν την φορά θα βρεθείς με μια σφαίρα στον κρόταφο, μην μου πεις μετά ότι δεν σε προειδοποίησα» του είπα αυστηρά και ανοίγοντας την πόρτα μου άρχισα να τρέχω προς το εσωτερικό του σπιτιού με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο.

Ιδιωτικό πάρτι θες δεσποινίς Σουαν;... Τώρα θα σου το κάνω εγώ πιο ενδιαφέρον, απείλησα από μέσα μου αλλά την ώρα που έφτασα στην τελευταία πόρτα και την άνοιξα το θέαμα με άφησε τελείως ξέπνοο και φρενάροντας έμεινα για μια στιγμή να την κοιτώ χωρίς να πιστεύω αυτό που έβλεπα μπροστά μου.

Μέσα στο σκοτάδι με το φως του φεγγαριού να αχνοφέγγει από τα παράθυρα η φιγούρα της με έκανε να σαστίσω... Φορώντας μόνο ένα μαύρο σουτιέν με μπλουζάκι που ήταν ανοιχτό μπροστά αφήνοντας να φαίνεται από μέσα το σουτιέν, με ένα παρεό από κάτω να καλύπτει το καυτό σορτσάκι της αφήνοντας ακάλυπτο τελείως το δεξί της πόδι και με 15ποντες μαύρες μπότες μέχρι  πάνω από το γόνατο, με ισιωμένο μαλλί που από τον ιδρώτα κολλούσε πάνω στο σώμα της που γυάλιζε κάτω από το φως του φεγγαριού δηλώνοντας μου ότι είχε ήδη διασκεδάσει μόνη της αρκετά...

...λίκνιζε τους γοφούς της στον ρυθμό της μουσικής πάνω στην σκάλα, ενώ κάνοντας δύο αισθησιακά βήματα, έβαλε τα πόδια της πάνω στην κουπαστή και κατεβαίνοντας μέχρι το σημείο που ήταν ο αμφορέας που χώριζε την μια κουπαστή από την άλλη, σταματώντας ακριβώς εκεί, κρατώντας με τα χέρια της την κουπαστή, άρχισε να κουνάει το κωλαράκι της αισθησιακά πάνω του ενώ λίκνιζε το πάνω μέρος του κορμιού της σαν να κολυμπούσε κάνοντας ύπτιο με τον πιο αργό ρυθμό... Καθώς την έβλεπα κάτι μέσα μου έσπασε και με έκανε να εκραγώ ενώ χωρίς να είμαι ικανός να το ελέγξω, ένα μου αγκομαχητό έσπασε την σιωπή αλλά εκείνη χαμένη στον δικό της κόσμο δεν έδειξε να το πρόσεξε και ακάθεκτη συνέχισε...

Με έναν φυσικό τρόπο που ήταν σαν να το έκανε μια ζωή, γύρισε προς το εσωτερικό της σκάλας και βάζοντας τα χέρια της πάνω στην κουπαστή, ενώ κούνησε άλλη μια φορά το αισθησιακό της κωλαράκι, ξαφνικά γύρισε προς τα πίσω και εκεί που πίστευα ότι η χαζή ήταν έτοιμη να σκοτωθεί, εκείνη προσγειώθηκε με τόση ευκολία στα πόδια της, ενώ λυγίζοντας τα γόνατα της έμεινε για λίγο κάτω και αμέσως πάντα στον ρυθμό της μουσικής, κουνώντας τον γοφό της κυκλικά με τα χέρια της να είναι τεντωμένα ψηλά και ενωμένα, άρχισε να ισιώνει το κορμί της απτόητη και ξέπνοος έμεινα να την κοιτώ χωρίς να μπορώ να κάνω μια λογική σκέψη... Πως διάολο τα έμαθε όλα αυτά;... Όταν έφυγε από μένα δεν μπορούσε να περπατήσει πάνω σε 10ποντα τακούνια και τώρα χορεύει και μάλιστα κάνοντας και τέτοια σάλτα πάνω σε 15ποντες μπότες;... Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν την βγάζει καθαρή... Αν με δούλευε όλον αυτόν τον καιρό, δεν την βγάζει καθαρή, σκέφτηκα από μέσα μου αλλά πριν προλάβω να βγω από την κρυψώνα μου για να της δείξω εγώ ποιον βρήκε να κοροϊδέψει, εκείνη άρχισε να κάνει κάτι ανοίγματα που για λίγο έκλεισα τα μάτια μου για να συγκεντρωθώ... Μην την αφήνεις να σε επηρεάσει... Διέταξα τον εαυτό μου αλλά μόλις άνοιξα τα μάτια μου ξανά, δεν μπόρεσα να σταματήσω την επόμενη έκρηξη που ένιωσα να διαπερνάει όλο μου το κορμί και να το κάνει να γίνεται κομμάτια... Με τον ερεθισμό μου να είναι ήδη στα όρια του και τα νεύρα μου κουρέλια, ήμουν σε τέτοιο διχασμό που δεν ήξερα αν ήθελα να την σαπίσω στο ξύλο ή να την γαμήσω μέχρι να πει έλεος.

Κάνοντας μια διαδρομή από την σκάλα μέχρι του εσωτερικό του δωματίου, περπατώντας όπως θα περπάταγε ένα διάσημο μοντέλο στην πασαρέλα, με οδηγό την μουσική και την φωνούλα της να τραγουδάει τα λόγια της τραγουδίστριας τόσο αισθησιακά, δεν μπορούσα να μην με αφήσει παράλυτο στην θέση μου να την κοιτώ να συνεχίζει αυτό το αισθησιακό της χορό κάνοντας με να παραληρώ από έξαψη.

Φτάνοντας μπροστά σε μια καρέκλα που ήμουν σίγουρος ότι την είχε βάλει επίτηδες για να κάνει κάποιο χορευτικό που είχε αντιγράψει ή είχε σκαρφιστεί η ίδια, έπιασε την πλάτη της και μόλις την στριφογύρισε μπροστά της με το ένα χέρι με τέτοια ευκολία, με έκανε να χάσω την ανάσα μου και μόλις την σταμάτησε μπροστά της και καρφώθηκε με δύναμη απάνω της με ορθάνοιχτα τα πόδια της, με κόλλησε στον τοίχο να ουρλιάζω, ενώ βάζοντας το χέρι μου στο στόμα έσφιξα τα δόντια μου κλείνοντας τα μάτια για να μπορέσω να βρω ξανά τον εαυτό μου... Δεν άντεξα όμως  να μην δω τι άλλο μπορούσε να κάνει και ανοίγοντας τα ξανά αμέσως κρυφοκοίταξα από την πόρτα και μόλις την είδα λικνίζοντας τους γοφούς της να ισιώνει το κορμί της, η καρδιά μου άρχισε να ξεπερνάει κάθε όριο της και να χτυπάει τόσο δυνατά που λίγο ήθελε να βγει από το στήθος μου....

Βάζοντας τα χέρια της ξανά πάνω στην πλάτη της καρέκλας με γρήγορες κινήσεις που μέσα στο μισοσκόταδο δεν πρόλαβα να τις δω όλες, έβαλε το ένα της πόδι πάνω στην καρέκλα και αφού κούνησε το κωλαράκι της αριστερά και δεξιά γρήγορα ανέβασε και το δεύτερο πόδι απάνω και κάνοντας ένα βαθύ κάθισμα ανοίγοντας διάπλατα τα πόδια της έγειρε το κεφάλι της μπροστά και αυτόματα προς τα πίσω... Ισιώνοντας τα πόδια, επανέλαβε την κίνηση του κεφαλιού κάνοντας την κίνηση σαν να περπάταγε πάνω στην καρέκλα και μόλις ίσιωσε τελείως το κορμί της λικνίζοντας το αισθησιακά, άρχισε να στριφογυρίζει γύρω από τον εαυτό της τόσο γρήγορα που για μια στιγμή πίστευα ότι θα έφευγε από την καρέκλα και θα εκσφενδονιζόταν σε κανέναν τοίχο και εκεί που ήμουν έτοιμος να τρέξω να την αρπάξω για να μην χτυπήσει πουθενά, ξαφνικά εκείνη άνοιξε τα πόδια της και έκατσε ξανά στην καρέκλα βάζοντας το δεξί της χέρι μπροστά ενώ κατέβαζε το κεφάλι προς τα κάτω και αυτόματα προς τα πάνω κάνοντας τον χείμαρρο τον μαλλιών της να τιναχτεί, ενώ χτυπώντας τα στην πλάτη της εκείνη άρχισε να περνάει αισθησιακά το χέρι της από τον λαιμό της προς αντικείμενο του πόθου μου χωρίς να σταματά να τραγουδά και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε και μην αντέχοντας άλλο να μένω αμέτοχος, με το που την είδα να σηκώνεται και να συνεχίζει να λικνίζεται ενώ κράταγε την πλάτη της καρέκλας έχοντας την πλάτη της γυρισμένη προς το μέρος μου, άνοιξα διάπλατα την πόρτα και με δύο τρεις δρασκελιές την πλησίασα για να την αιφνιδιάσω αλλά που να ήξερα ο μαλάκας.........

Μπέλλα

Τον κοίταζα από το τζάμι απέναντι, να αχνοφέγγει και όσο τον έβλεπα να κρύβεται για να με κοιτάει τόσο έπαιρνα τα πάνω μου και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση συνέχιζα να λικνίζομαι στον ρυθμό της μουσικής αλλά μόλις τον είδα να ανοίγει την πόρτα η καρδιά μου σταμάτησε...

Τώρα Μπέλα είναι η ώρα σου... διέταξα τον εαυτό μου και μόλις ένιωσα την αύρα του να με πλησιάζει έκανα ένα βαθύ κάθισμα και κρατώντας την γροθιά μου κράτησα την ανάσα μου και αιφνιδιάζοντας τον έχωσα τον αγκώνα μου εκεί που θα τον πονούσε περισσότερο και διπλώνοντας στα δύο, την στιγμή που ένιωσα το χέρι του να κατεβαίνει την στιγμή που έπνιξε την κραυγή του, βάζοντας το ένα μου πόδι μπροστά από το άλλο, έκανα μια περιστροφή γύρω από το σώμα μου και κρατώντας και πάλι την γροθιά μου έχωσα τον αγκώνα μου λίγο πιο κάτω από τον αυχένα του για να τον λυγίσω, αποφεύγοντας να τον αναισθητοποιήσω και μόλις εκείνος παρασέρνοντας και την καρέκλα μαζί του έπεσε στο πάτωμα... 

Πιάνοντας το πόδι μου με καθήλωσε στο πάτωμα και έμεινα αλλά χωρίς να τα χάνω βάζοντας τα χέρια μου στο πάτωμα γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του και κοιτώντας τον ειρωνικά σε απάντηση στο δολοφονικό του βλέμμα ανασήκωσα το ένα μου φρύδι και την στιγμή που έχωσα το τακούνι μου στον καρπό του πριν προλάβει να κουνηθεί, γύρισα το σώμα μου στο πλάι δύο τρεις φορές για να απομακρυνθώ από κοντά του σφυρίζοντας στο Φλικ και με γρήγορες κινήσεις πρώτα μπουσουλώντας και αμέσως μετά ισιώνοντας το κορμί μου, άρχισα να τρέχω προς την μπαλκονόπορτα που είχα απασφαλίσει πριν πάρω θέση...

Βγαίνοντας στην μπροστινή αυλή συνέχισα να τρέχω με τον Φλικ να με προφταίνει και μόλις έφτασα κοντά στο λάστιχο, του σφύριξα ξανά και του έδειξα προς την βάνα και μέχρι να με φτάσει ο Έντουαρτ ο Φλικ έπιασε το μήνυμα και έτρεξε να ανοίξει την βρύση την στιγμή που γαβγίζοντας με προειδοποίησε για τις κινήσεις του Έντουαρτ και μόλις είδα το λάστιχο να αλλάζει κατεύθυνση πήδηξα ψηλά μαζεύοντας τα πόδια μου κοντά στο σώμα μου και την στιγμή που άλλαξε πάλι κατεύθυνση έπεσε στο έδαφος βάζοντας τα χέρια μου μπροστά… Μόλις το σώμα μου πρόσκρουσε με το έδαφος, άρχισα να κατρακυλώ προς τα αριστερά την ώρα που είδα την πίεση του νερού να αλλάζει κατεύθυνση στο λάστιχο και χωρίς να κοιτάξω τι κάνει εκείνος αμέσως σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω...

Φτάνοντας στο αδιέξοδο του σπιτιού για να περάσω στην πίσω αυλή έπρεπε να περάσω από την σκεπή, κάτι που δεν θα μπορούσα με τίποτα σε άλλη περίπτωση να κάνω αλλά με τον διάβολο να με καταδιώκει, οι κινήσεις μου πια με είχαν ξεπεράσει...

Σκαρφαλώνοντας από τα εξογκώματα που είχε κάνει αυτός για να εξασκείτε ανέβηκα στην σκεπή και την στιγμή που άρχισα να τρέχω κάνοντας ισορροπία στην μικρή λουρίδα που διαχώριζε τα κεραμίδια ακούγοντας το γάβγισμα του Φλικ, αμέσως έκανε ένα σάλτο πέφτοντας μπροστά περνώντας από την απέναντι μεριά της καπνοδόχου ακριβώς την στιγμή που άκουσα τον πυροβολισμό και η καρδιά μου πάγωσε...

Τον πούστη... τώρα θα δεις... είπα μέσα μου με περισσότερο πείσμα και πλαγιάζοντας το κορμί μου το άφησα να κατρακυλήσει μέχρι την άκρη της στέγης... Πατώντας οι μύτες των παπουτσιών μου στην άκρη της σανίδας που είχε εκείνος, ίσιωσα το σώμα μου και τρέχοντας δύο τρία βήματα για να πάρω φόρα άρχισα να κάνω ρόδα πάνω της για να την κατέβω πιο γρήγορα αλλά στο γάβγισμα του Φλικ σε ένα μου γύρισμα, κρατώντας την σανίδα με το δεξί μου χέρι γύρισα το σώμα μου προς την δεξιά μεριά και το έφερα κάτω από την σανίδα ακριβώς την στιγμή που ακούστηκε ο δεύτερος πυροβολισμός και αυτό με έβγαλε από τα ρούχα μου...

Αφήνοντας το χέρι μου στάθηκα στα πόδια μου και τρέχοντας προς το τέρμα της σανίδας, άρχισα ξανά να την ανεβαίνω κοιτώντας τον στα μάτια με ένα δολοφονικό βλέμμα και την στιγμή που σήκωνε ξανά το όπλο του απειλητικά προς το μέρος μου, έκανα ένα ψηλό πήδημα και με μια κραυγή έσπασα την σανίδα με τα πόδια μου ενώ μόλις τα πόδια μου βρέθηκαν στο έδαφος κάνοντας μια ανάποδη ρόδα για να αποφύγω να με χτυπήσει η σανίδα που πάταγε στο πρόσωπο, χτύπησα την σανίδα με το πόδι μου με δύναμη αναγκάζοντας τον να πηδήξει και να κρατηθεί από την υδρορροή για να μην πέσει απότομα στο πάτωμα...

Χωρίς να χάνω χρόνο έτρεξα μέχρι την μέση του γκαζόν και υπολογίζοντας τα βήματα μου έπεσα στο έδαφος και μόλις βρήκα το χερούλι της καταπακτής, την άνοιξα και πήδηξα μέσα...

Αγνοώντας τα φώτα πήδηξα πάνω από την σκάλα για να γλιτώσω χρόνο και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου κοιτώντας την ευθεία έδωσα τα πάντα και περνώντας τα λάστιχα και τον τοίχο έπεσα από την άλλη την στιγμή που άκουσα την καταπακτή να κλείνει και έρποντας τα έδωσα όλα για όλα...

Φτάνοντας στο τέρμα της διαδρομής τον άκουγα να είναι πολύ κοντά μου αλλά δεν πτοήθηκα... Βγάζοντας το δεξί μου χέρι έξω από το συρματόπλεγμα ακριβώς την στιγμή που τον ένιωσα δίπλα μου με όλη μου την δύναμη του πέταξα χώμα προς το μέρος του και πριν προλάβει εκείνος να καταφέρει να βγάλει το σώμα του έξω από το συρματόπλεγμα, σηκώθηκα όρθια, τον καβάλησα πατώντας του με το τακούνι μου το χέρι που κρατούσε το όπλο του και βγάζοντας το μαχαίρι από την μπότα μου τραβώντας του τα μαλλιά τον ανάγκασα να ανασηκώσει το κεφάλι του προς το μέρος μου ενώ βάζοντας το μαχαίρι κάτω από τον λαιμό του έγειρα προς το πρόσωπο του.

«Μπορεί να μην τα πηγαίνω καλά με τα όπλα, αλλά στα μαχαίρια έχω πάρει μάστερ...» είπα με βαθιά φωνή και για να καταλάβει ότι δεν αστειεύομαι, περνώντας την λεπίδα από το δέρμα του, ξύρισα ένα κομμάτι του λαιμό του και εκείνος έτριξε τα δόντια... Εφόσον όμως ακόμα το σώμα του ήταν μέσα στο συρματόπλεγμα δεν είχε το περιθώριο να μπορέσει να γυρίσει το σώμα του και έτσι έμεινε σταθερός... «Λοιπόν τι λες τώρα μεγάλε;... Πληρώ  τις προϋποθέσεις για να είμαι μέσα;»