Ετικέτες

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Haunted Love "32. Κατασκοπεύοντας τον"





Αφού ο Φλικ βεβαιώθηκε ότι οι κλώσες του φύγανε ήρθε να με γυρίσει στο σπίτι και εγώ τον ακολούθησα....

Περνώντας από τον αεραγωγό για να πάμε πίσω στο δωμάτιο του... στις πρώτες περσίδες που είδα φως σταμάτησα ενώ ο Φλικ συνέχιζε και μόλις κοίταξα προς τα κάτω... κατάλαβα ότι ήταν το κρυφό γραφείο του Έντουαρτ και εκείνος ήταν εκεί.

Με βρεγμένα τα μαλλιά του και γυμνός από την μέση και πάνω... καθόταν στο γραφείο του με την πλάτη του γυρισμένη προς το μέρος μου και κοίταζε κάτι λεφτά που είχε μπροστά του ενώ κρατώντας μια δεσμίδα πέρναγε τον αντίχειρά του ξανά και ξανά σαν να τα μετρούσε αλλά στην ουσία ήταν μια αφηρημένη κίνηση που την έκανε ενώ σκεφτόταν έντονα κοιτώντας την κίνηση του αυτή... Με νεύρο ξαφνικά πέταξε με μια γρήγορη κίνηση την δεσμίδα που κρατούσε πάνω στα υπόλοιπα λεφτά και βάζοντας το χέρι του πάνω στο πρόσωπο του κοπάνησε την γροθιά του δυνατά πάνω στο γραφείο κάνοντας τις δεσμίδες να πεταχτούν και οι περισσότερες να πέσουν κάτω από το γραφείο του λέγοντας μέσα από τα δόντια του.

«Που να σε πάρει Μπέλλα... που να σε πάρει... Δεν έχεις αφήσει τίποτα όρθιο... Διέλυσες τα πάντα... Τα πάντα» είπε και με κομμένη την ανάσα έμεινα ακίνητη χωρίς να ξέρω πως να νιώσω γι αυτό που άκουσα.

«Διάολε... τι άλλο θα κάνω πια για χάρη σου... Τι;...» συνέχισε μουγκρίζοντας και για λίγο παρέμεινε σιωπηλός κοιτώντας το κενό, ενώ εγώ παρέμεινα στην θέση μου σαν άγαλμα ξέπνοη, καθώς καταλάβαινα ότι είχε να πει περισσότερα πάνω στο ξέσπασμα του.

Ξαφνικά σκύβοντας σήκωσε κάτι από το πάτωμα που εγώ δεν μπορούσα να δω και μένοντας πάλι ακίνητος το κοίταζε επίμονα ενώ ένιωθα όλο του το σώμα να τρέμει από θυμό και αγανάκτηση και ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι έτριζε τα δόντια του με μανία.

«Γιατί γαμώ το κέρατο μου;... Γιατί;... όπ’ όλες της γυναίκες της γης, έπρεπε να είσαι εσύ;... Γιατί;» συνέχιζε με τα νεύρα του να χτυπάνε κόκκινο... «Που να σε πάρει και να σε σηκώσει... Δεν θα σε βρω;... Θα σε βρω... και όταν το κάνω προετοιμάσου κακομοίρα μου να πεις τον δεσπότη Παναγιώτη... Αν νομίζεις ότι δεν θα μετανιώσεις πικρά τα όσα μου έκανες είσαι πολύ γελασμένη... Μια βδομάδα θα βογκάς από κάτω μου και δεν πρόκειται να σταματήσω να σε γαμάω μέχρι να μείνεις παράλυτη.. Το ακούς;» συριξε λες και μιλούσε σε μένα και κατάλαβα ότι πρέπει να κράταγε κάποια φωτογραφία μου... αλλά ξαφνικά άλλαξε και σαν να το μετάνιωσε... που πολύ αμφιβάλω συνέχισε τον μονόλογο του πιο ήρεμα.

«Γαμώ το σου... Πως διάολο το κάνεις αυτό;... Πως διάολο καταφέρνεις να με κάνεις να ξεθάβω ότι με τόσο κόπο έχω θάψει βαθιά μέσα μου;... Πως διάολο το κάνεις;... Μπορείς να μου πεις;» ρώτησε και έμεινα ξέπνοη να τον κοιτώ με απορία... Τι ακριβός κάνω;

«Για χάρη σου μέχρι και τον ζιγκολό έφτασα να κάνω για να καταφέρω να πίσω την Ρόουζ να μου δώσει όσα χρειάζομαι για να μπορέσω να σε βρω... και εσύ δεν μπορείς να δώσεις ούτε ένα στίγμα; Κάτι για να μπορέσω να σε βρω;... Διάολε όσο σκέφτομαι το πόσο τρομοκρατημένη μπορεί να είσαι αυτήν την στιγμή τρελαίνομαι...» συνέχισε με απόγνωση κρατώντας το κεφάλι του και η καρδιά μου άρχισε να φτερουγίζει.

«Που είσαι ρε Μπέλλα... Γαμώ το σου που είσαι;» ρώτησε με πόνο και έκανε την καρδιά μου κομμάτια.

Ήμουν στο τσακ να προδώσω την θέση μου αλλά κάτι μέσα μου με έκανε να σωπάσω την στιγμή που θυμήθηκα τα πρώτα του λόγια... Ήξερα ότι είχα πάρει την σωστή απόφαση και εκείνα τα λόγια, ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο την απόφαση μου αυτή... Δεν μπορούσα να γυρίσω αν πρώτα δεν ήμουν έτοιμη να του αποδείξω ότι ήμουν έτοιμη γι αυτό... ώστε να καταφέρω να τον πείσω ότι ο τρόπος που προσπαθεί να μου επιβληθεί το μόνο που καταφέρνει είναι να με κάνει να τα χάνω και να ξεχνώ ότι και να έχω μάθει επειδή με τρομοκρατεί.

Παίρνοντας και πάλι εκείνη την περίεργη οθόνη στα χέρια του που είχα δει να κρατάει και στην βιβλιοθήκη του άρχισε πάλι να πατάει διάφορα κουμπιά με μανία και κατάλαβα ότι με αυτό το πραγματάκι με κάποιον τρόπο μπορούσε να εντοπίσει το στίγμα μου μέσα από τις ταυτότητες που μου είχε δώσει... και η επιβεβαίωση ήρθε στα επόμενα του λόγια.

«Γαμώ το σου... χρησιμοποίησε μια ταυτότητα επιτέλους...» μούγκρισε και πάλι μέσα από τα δόντια του... «Γιατί είσαι τόσο πεισματάρα πια;... Γιατί ποτέ δεν ακούς λέξη από όσα σου λέω;» συνέχισε και αναστέναξα ενώ ταυτόχρονα έβαλα το χέρι μου πάνω στο στόμα μου, ελπίζοντας να μην είχα ακουστεί και εκείνος παγώνοντας για λίγο στην θέση του, ξαφνικά γύρισε προς το μέρος μου και αμυντικά έκανα το σώμα μου προς τα πίσω αλλά η χαζή χτυπώντας την πλάτη μου πάνω στον αεραγωγό έκανα τα πράγματα χειρότερα, όμως για καλή μου τύχη μπήκε μπροστά μου ο Φλικ και βάζοντας την μουσούδα του μπροστά στις περσίδες άρχισε να γρυλίζει παραπονιάρικα.

«Που γυρνάς πάλι εσύ;... Δεν σου είπα να μείνεις στο δωμάτιο σου;» τον ρώτησε εκνευρισμένος και το παραπονιάρικο γρύλισμα του Φλικ που έδωσε για απάντηση τον έκανε να αλλάξει αμέσως συμπεριφορά.

«Εντάξει... εντάξει... μόνο να χαρείς σταμάτα... Δεν αντέχω άλλο κλαψούρισμα» είπε απηυδισμένα και έμεινα για λίγο σοκαρισμένη από αυτήν του την αντίδραση.

«Τουλάχιστον εσύ το ευχαριστήθηκες;» τον ρώτησε πιο παιχνιδιάρικα ενώ ένιωθα την φωνή του να ξεμακραίνει και ο Φλικ γαβγίζοντας με απόλυτη ικανοποίηση γύρισε προς την μεριά μου και άρχισε να με γλύφει με τέτοιο ενθουσιασμό που δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα για να μην γελάσω.

«Χαίρομαι... Τράβα τώρα για ύπνο... γιατί έχουμε μείνει πολύ πίσω και να δω τι θα πρωτομαζέψω τώρα» του απάντησε και ο Φλικ γυρίζοντας προς τις περσίδες γάβγισε μια φορά και ο Έντουαρτ αμέσως του απάντησε.

«Δεν έχω ύπνο... ευκαιρία είναι να τελειώνω από εδώ... Η Ρόουζ θα μου κόψει τον κώλο αν δεν το έχω έτοιμο, μέχρι αύριο το βράδυ... Τράβα εσύ και το καλό που σου θέλω το πρωί να είσαι έτοιμος... Αύριο θα πάμε να κάνουμε αναγνώριση» του είπε και ο Φλικ αφού γάβγισε άλλη μια φορά για απάντηση γύρισε προς το μέρος μου αλλά εγώ του κούνησα αρνητικά το κεφάλι για να του περάσω το μήνυμα ότι θα έμενα λίγο ακόμα αλλά εκείνος δεν είχε επιλογή.

Φεύγοντας θορυβώδες για να δώσει στον Έντουαρτ να καταλάβει ότι εκτελεί την εντολή του μετά από λίγο γύρισε και πάλι σαν την γάτα και έμεινε δίπλα μου καθώς εγώ ακόμα τον κοίταζα να κάνει αμίλητος την δουλειά του... Δεν καταλάβαινα Χριστό αλλά ήταν τόσο πρωτόγνωρο για μένα να τον βλέπω να είναι τόσο απόλυτα συγκεντρωμένος και αμίλητος σε κάτι που αμέσως η εικόνα του με μάγεψε και με απορρόφησε.

Έχοντας μαζέψει ότι υπήρχε πάνω στο γραφείο του... άπλωσε σαν σταφύλια μπροστά του, διάφορα χαρτιά και κοιτάζοντας τα άρχισε να κάνει διάφορους υπολογισμούς με ένα κομπιουτεράκι... ενώ μόλις έβρισκε αυτό που ήθελε το πέρναγε στο κομπιούτερ του και αφού το διπλό τσέκαρε πάταγε ένα κουμπί και το πλότερ του ζωντάνευε συμπληρώνοντας σιγά σιγά τον πίνακα που δημιουργούσε... Από το σημείο που ήμουν δεν μπορούσα να δω την οθόνη του υπολογιστή του γιατί η φιγούρα του τον έκρυβε... αλλά ήμουν σίγουρη ότι και να την κοιτούσα δεν θα υπήρχαν και πολλά πράγματα να καταλάβω... Τι δουλειά κάνει επιτέλους αυτός ο άνθρωπος;... Υπάρχει περίπτωση να καταλάβω ποτέ;... Η πραγματική ερώτηση εδώ είναι... θέλω να μάθω;... Θέλω να μπλεχτώ περισσότερο μέσα σε αυτήν την ζωή που το μόνο που δείχνει είναι να σπέρνει τον θάνατο στο πέρασμα της;

Κάθε λίγο και λιγάκι, κοίταζε την οθόνη προσπαθώντας να δει αν έχω χρησιμοποιήσει καμία ταυτότητα και απογοητευμένος την άφησε στην άκρη και συνέχιζε την δουλειά του μέχρι που ένα λάθος τον έκανε να εκραγεί και τραβώντας τα μαλλιά του άρχισε να ωρύεται και πάλι.

«Που να σε πάρει... μου έχεις πάρει το μυαλό πια... Γαμώτο σου... πως σκατά το κατάφερες αυτό;...» φώναξε ενώ ανέπνεε γρήγορα και πιάνοντας το κεφάλι του ακούμπησε πάνω στην πλάτη της καρέκλας του και κοίταζε το ταβάνι με μανία... «Δεν πάει άλλο... αν δεν την βρω δεν βλέπω να την βγάζω καθαρή... Κατάρα πια... Κατάρα» συνέχισε και αφήνοντας τα πάντα όπως ήταν σηκώθηκε και άρχισε να βγαίνει από το δωμάτιο κλείνοντας το φως πίσω του.

Μόλις τον άκουσα να ξεμακραίνει σύρθηκα προς τα πάνω και φτάνοντας στις περσίδες που ήταν στο μπάνιο του τον βρήκα να είναι γυμνός με γυρισμένη την πλάτη του προς το μέρος μου, με λυγισμένα τα γόνατα μπροστά από την συρταροθήκη του... Η θέα του μου έκοψε την ανάσα... ενώ το τερατάκι του που αχνοφαινόταν ανάμεσα στα πόδια του μου κέντρισε το ενδιαφέρον και με έκανε να αναστατωθώ... Χριστέ μου πόσο μεγάλο παίζει τελικά να είναι;... Όχι τώρα Μπέλλα... προέχουν άλλα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.

«Δεν θα με τρελάνεις εσύ το ακούς;» συνέχισε εκείνος εκνευρισμένος και κλείνοντας δυνατά το συρτάρι που είχε ανοιχτό, άνοιξε ένα δεύτερο και με γρήγορες κινήσεις πήρε στα χέρια του ένα εσώρουχο, το φόρεσε έκλεισε το συρτάρι ξανά με το πόδι του και πιάνοντας ένα άσπρο βαμβακερό απλό μπλουζάκι με κοντό μανίκι, ένα τζιν, κάλτσες και μπότες, σε χρόνο ντε τε τα φόρεσε και καθώς έπιασε ένα δερμάτινο μπουφάν έκλεισε την ντουλάπα και άρχισε με γρήγορο βήμα να φεύγει φωνάζοντας προς τον Φλικ.

«Φλικ... την κάνω... Μην το κουνήσεις ρούπι από εδώ» διέταξε καθώς άκουγα την φωνή του να ξεμακραίνει και πηγαίνοντας στο δωμάτιο του Φλικ περίμενα λίγο για να σιγουρευτώ ότι δεν θα γυρίσει... Κοιτάζοντας τον Φλικ, εκείνος γαβγίζοντας, μου επιβεβαίωσε ότι όλα είναι οκ για να βγω από την κρυψώνα μου και μόλις μπήκα στο δωμάτιο του έκατσα στο πάτωμα και αναστέναξα.

«Κάτι πρέπει να κάνω Φλικ... δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό... Δεν θα είμαι εγώ η αιτία που θα χάσει το κεφάλι του» του είπα και εκείνος γρυλίζοντας παραπονιάρικα ήρθε και κούρνιασε στην αγκαλιά μου... «Αλλά τι;» είπα φωναχτά την σκέψη μου και κοιτάζοντας για λίγο γύρω μου, έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

«Συγνώμη αυτό είναι το δωμάτιο σου;» ρώτησα χωρίς να το πιστεύω και εκείνος γαβγίζοντας, κάνοντας χαρούλες με το χαζοχαρούμενο σκυλίσιο του χαμόγελο, μου το επιβεβαίωσε... «Απίστευτο!» συνέχισα.


Έχετε δει ποτέ εσείς να έχει ολόκληρο δωμάτιο ένας σκύλος, διακοσμημένο με θέμα από ταινία “Κατσαριδάκι αγάπη μου” και μάλιστα να του έχει φτιάξει και ολόκληρο κρεβάτι χρησιμοποιώντας ένα πραγματικό αυτοκίνητο;... Εγώ πάντως όχι... αλλά καθώς μιλάμε για τον Φλικ δεν θα έπρεπε να μου κάνει και τόση εντύπωση... Ήταν προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια... Τι να πρωτοσχολιάσεις πια γι αυτό το απίστευτο δωμάτιο... Την τηλεόραση;... Την απίστευτη οροφή που ήταν σαν σε βενζινάδικο;... Τις τοιχογραφίες που σου θύμιζαν γκαράζ αυτοκινήτων της δεκαετίας του 70;... Πραγματικά αυτό το δωμάτιο είναι τόσο μοναδικό όπως ακριβός είναι και ο ίδιος.

Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι ότι ο ίδιος ο φοβερός και τρομερός δίχως αισθήματα, Έντουαρτ Κάλλεν... μπήκε σε τόσο κόπο για να φτιάξει κάτι τόσο απίστευτα έξω από τα νερά του δωμάτιο, μόνο και μόνο για να τον ευχαριστήσει... Μωρέ λες τελικά ο Φλικ να έχει δίκιο και πράγματι να τον αγαπάει όπως εκείνος νιώθει;... Στο σημείο που φτάσαμε για να είμαι ειλικρινής δεν θα μου φαινόταν καθόλου απίθανο.

«Οκ Φλικ ήρθε η ώρα να οργανωθούμε...» είπα με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση... «Και πιστεύω ότι είναι η καλύτερη στιγμή τώρα που λείπει... Τι λες;» των ρώτησα και εκείνος γάβγισε μια φορά για επιβεβαίωση... «Οκ... ας ξεκινήσουμε λοιπόν» του απάντησα και εκείνος κουνώντας το παπούτσι μου με την μύτη του με έκανε να τον κοιτάξω με απορία.

«Θες να βγάλω τα παπούτσια μου;» ρώτησα και γάβγισε επιβεβαιώνοντας το μου ενώ ταυτόχρονα τράβαγε και το παντελόνι μου... «Και τα ρούχα μου» διαπίστωσα και άρχισε να με οσφρίζεται... «Για να μην είναι αισθητή η μυρωδιά μου» διαπίστωσα και πάλι και του έκλεισα το μάτι... «Έγινε» του είπα και μόλις άρχισα να ξεντύνομαι εκείνος έφυγε για λίγο και μόλις γύρισε κράταγε στα δόντια του μια σακούλα... Αμέσως τα έβαλα μέσα μένοντας με τα εσώρουχα μου αλλά εκείνος γάβγισε και πάλι... «Τι και αυτά;» τον ρώτησα και με κοίταξε υπομονετικά... «Οκ... και αυτά» είπα και μόλις τα έβγαλα τα εσώρουχα μου, τα έβαλα στην σακούλα μένοντας τελείως γυμνή... Παίρνοντας την σακούλα, μπήκε στον αεραγωγό, πήγε προς την μεριά που ήταν το δωμάτιο μου και μόλις γύρισε μου γάβγισε μια φορά και με οδήγησε προς το μπάνιο που ήταν στο δωμάτιο του.

Μπαίνοντας μέσα έμεινα και πάλι με το στόμα ανοιχτό... Δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο αλλά αυτό που σου έκανε εντύπωση ήταν το πως είχε διαμορφώσει την ντουζιέρα... Πάνω στα πλακάκια είχε φτιάξει μια κατασκευή που υπήρχε μια πετσετένια επιφάνεια που μόλις έφτασε κοντά ο Φλικ με κάποιο κύτταρο εκείνο απελευθέρωσε με μια αντλία σαπούνι απάνω του ενώ το νερό άνοιξε αυτόματα και εκείνος άρχισε να τρίβεται απάνω της από όλες της μεριές του σώματος του και μόλις είχε γεμίσει παντού αφρούς πήγε πιο δίπλα και το τηλέφωνο της ντουζιέρας άρχισε αυτόματα να τρέχει νερό ενώ εκείνος διασκεδάζοντας έκανε σβούρες ξεβγάζοντας τους αφρούς ενώ τιναζόταν σαν τρελός κάνοντας τα νερά να πετάγονται πάνω στους γυάλινους τοίχους και αφού έκανε ένα βήμα πιο μπροστά και το νερό σταμάτησε, συνέχισε να τινάζεται για να πετάξει όλο το νερό από πάνω του... Παίρνοντας μια πετσέτα γονάτισα και τον περίμενα και μόλις είδε την κίνηση μου έτρεξε αμέσως κοντά μου και δέχτηκε με μεγάλη χαρά την προσφορά μου... ενώ χαμογέλαγε με το χαζό σκυλίσιο του γέλιο και δεν μπορούσα πάρα να το ευχαριστηθώ και εγώ.

Μόλις τον στέγνωσα καλά στάθηκε στα δύο του πόδια και περίμενε να κάνω το ίδιο... αλλά κοιτάζοντας τον τοίχο γύρισα προς την μεριά του.

«Εντάξει είπαμε ότι είμαι τάπα όχι και έτσι» του είπα κοροϊδευτικά αλλά εκείνος δεν έπιασε το αστείο και τα παράτησα.

Μπαίνοντας μέσα στην ντουζιέρα του έβαλα το χέρι μου κάτω από την αντλία και μαζεύοντας όσο περισσότερο σαπούνι μπορούσα στο χέρι μου, γονάτισα κάτω από την ντουζιέρα που εκείνος ξέβγαλε το σώμα του και σχολαστικά άρχισα να καθαρίζω όλο μου το σώμα και τα μαλλιά μου.

Η μυρωδιά ήταν αξεπέραστη... αυτό σίγουρα δεν πρόκειται να το ξεχάσω όσο ζω... η απόλυτη θηλυκότητα... ιδίως όταν μυρίζεις σαν τον Φλικ... Σκέφτηκα γελώντας και μόλις καθάρισα τους αφρούς πήρα μια καθαρή πετσέτα και στεγνώνοντας καλά το σώμα μου και τα μαλλιά μου, την τύλιξα γύρω μου και τον κοίταξα.

«Είναι ανοιχτή η ντουλάπα μου;» τον ρώτησα και εκείνος γαβγίζοντας μια φορά έφυγε χωρίς να με κοιτάξει κάνοντας με να καταλάβω ότι ήθελε να παραμείνω στην θέση μου και όταν γύρισε ξανά κράταγε ένα ζευγάρι παντόφλες πάνινες.

«Μμμ... μην αφήσω πατημασιές... Έξυπνο αγόρι» του είπα καθώς του χάιδευα την μουσούδα του και μόλις τις φόρεσα πήγα στην ντουλάπα μου... Παίρνοντας ένα καθαρό σετ εσωρούχων και μια φόρμα τα φόρεσα και γυρίζοντας προς το μέρος του, του έδειξα την πετσέτα.

«Που θα την κρύψουμε;» ρώτησα και εκείνος αρπάζοντας την έφυγε.

Δεν τον περίμενα να γυρίσει... πηγαίνοντας προς το δωμάτιο μου άνοιξα το φως και χωρίς να μπαίνω μέσα έμεινα στο κατώφλι της πόρτας κοιτάζοντας το με έναν αναστεναγμό... Όλες οι ημέρες και οι νύχτες περνάγανε σαν ταινία μπροστά στα μάτια μου κάνοντας με για μια στιγμή, να αμφιβάλω για την απόφαση μου... αλλά το σκούντημα του Φλικ με έκανε να τα σβήσω από το μυαλό μου και μπαίνοντας μέσα ξεκίνησα προς το έπιπλο του καθρέφτη... Μόλις έκατσα το άνοιξα και έβγαλα έξω το ανέγγιχτο σημειωματάριο μου που έλειπε μόνο η σελίδα που είχα γράψει το γράμμα στον Έντουαρτ.

Ακουμπώντας την πάνω στο έπιπλο άνοιξα το εξώφυλλο και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έγραψα...

“Τι θα χρειαστώ”

Παίρνοντας το μαζί μου, πέρασα τον στυλό μέσα στο σπιράλ και κοίταξα τον Φλικ...

«Ξέρεις που κρύβει τον φάκελο μου;» τον ρώτησα και γαβγίζοντας μια φορά έκανε την κίνηση να βγει από το δωμάτιο αλλά την στιγμή που γύρισε προς το μέρος μου τον σταμάτησα... «Μια στιγμή... από που έμπαινες όταν μου κλείδωνε την πόρτα;» τον ρώτησα και πηγαίνοντας στον διάδρομο που οδηγούσε προς την τουαλέτα στάθηκε μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη που κάλυπτε σχεδόν όλον τον τοίχο που ήταν δίπλα από την πόρτα της τουαλέτας και βάζοντας την μουσούδα του στην άκρη του τον έγειρε για λίγο και πλησιάζοντας τον γονάτισα και κοίταξα τον τοίχο καλά, καλά.

Ήταν σαν χάρτινος... Το σπίτι όπως είχε πει ο Έντουαρτ είχε καεί παλιότερα... και οι τοίχοι ήταν τόσο κούφιοι που αν έβγαζες την ταπετσαρία άνετα μπορούσες να ξεκολλήσεις ολόκληρα κομμάτια με τα χέρια σου και αυτό για λίγο με σόκαρε... γιατί αν τελικά αναλογιστείς το πόσο εύκολο ήταν να ξεφύγεις από εδώ μέσα... τότε θα χτύπαγες το κεφάλι σου στον τοίχο από απελπισία.

Δεν έκατσα να το σκεφτώ περισσότερο... τον άφησα να με οδηγήσει προς το μέρος που φύλαγε τον φάκελο μου και μόλις συνειδητοποίησα ότι με οδηγούσε στο δωμάτιο του κατάλαβα ότι δεν του είχε αλλάξει θέση.

Σταματώντας στο δωμάτιο του για πρώτη φορά... το κοίταξα πιο εξεταστικά και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με την απλότητα του που έκανε τόσο αντίθεση με το υπόλοιπο σπίτι.


Σε όλο το δωμάτιο ακριβός όπως και στην κουζίνα... επικρατούσε το μαύρο σπάζοντας την μονοτονία με  το λίγο λευκό που υπήρχε, στους τοίχους και στο πάτωμα... Η διαφορά με την κουζίνα ήταν ότι εδώ αντί να δεσπόζουν τα χρυσά ανάγλυφα που υπήρχαν στην κουζίνα, οι λεπτομέρειες κινούνταν στους τόνους του ασημί, με τα μοναδικά διακοσμητικά αντικείμενα που υπήρχαν στον χώρο, να δίνουν πιο μοντέρνα διάσταση... Το βάζο σε ένα περίεργο ντιζάιν που βρίσκονταν δίπλα στο κρεβάτι αντί για κομοδίνο και το μόνο φως στο δωμάτιο που προέρχονταν από μια λάμπα δαπέδου... ήταν ασημένια... ενώ ένα μαύρο πιάνο που ήταν μπροστά από την τζαμαρία με την εκπληκτική θέα που είχε πιάτο μπροστά του... σε έκανε να νιώθεις και μια νότα ευαισθησίας που μπορεί να είχε μέσα του... Ευαισθησία;... Ναι καλά!... όσο μιλάμε για τον Έντουαρτ Κάλλεν... μόνο δύσπιστος μπορείς να είσαι πάνω σε αυτό... Απλό, λιτό και απέριττο... να σε κάνει να αναρωτιέσαι τελικά το τι διάολο συμβαίνει με αυτόν τον άνθρωπο με τα χιλιάδες πρόσωπα που ποτέ δεν ξέρει το κάθε λεπτό ποιο από όλα θα χρησιμοποιείσει για να σε λυγίσει στο πάτωμα, είτε με την καλή, είτε με την κακή έννοια.

Μπαίνοντας όμως στο μπάνιο δεν μπορούσα παρά να χαζέψω το πόσο εντυπωσιακό ήταν για μία φορά πιο χαλαρά...



Ακόμα και αυτό το δωμάτιο του σπιτιού... σου δήλωνε το ίδιο πράγμα που σου δήλωναν και η κουζίνα με το δωμάτιο του... που ήταν πλέον χωρίς αμφιβολία τα μοναδικά δωμάτια που εκείνος είχε ανακαινίσει με το προσωπικό και ιδιαίτερο του γούστο...

Εδώ ο ίδιος γρανίτης που υπήρχε και στην κουζίνα, σε συνδυασμό με τις εντυπωσιακές κολώνες και τα περίτεχνα σκαλίσματα που υπήρχαν στα ντουλαπόφυλα, του νεροχύτη σε κάνανε να καταλαβαίνεις το πως ο ίδιος έβλεπε τον εαυτό του... Όμορφος... περίτεχνος... σκληρός... και εντυπωσιακά λυγερόκορμος με περίσσια χάρη.

Η ματιά μου σταματώντας πάνω στο τζακούζι έκανε το μυαλό μου να θολώσει... Όλες οι εικόνες από εκείνην την ημέρα που το είχαμε μοιραστεί μαζί... κατέρριψαν οποιαδήποτε άλλη σκέψη κάνοντας με να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο... καθώς το κορμί μου αυτόματα ως αντίδραση στις αναμνήσεις άρχισε να τρέμει... και με ένα βογκητό μου να σπάει την σιωπή με βουρκωμένα μάτια και γεμάτη απελπισία βρήκα τον εαυτό μου να αναρωτιέται... Γιατί αυτό που ζήσαμε να μην είναι αληθινό;.

Αχ ρε Έντουαρντ... Γιατί να είναι απλά άλλο ένα τέχνασμα σου για να καταφέρεις να πάρεις το μοναδικό πράγμα που ήθελες από μένα;... Γιατί αυτό που μου χάρισες τόσο απλόχερα... μου το στέρησες τόσο άδικα μέσα σε μια στιγμή;... Δεν ήμουν ποτέ αυτό που αναζητούσες... Δεν ήμουν τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα κομμάτι κρέας... που έτσι απλά σαν πρόβατο στην σφαγή... με θυσίασες για να ικανοποιηθείς.

Γαβγίζοντας μια φορά ο Φλικ με απέσπασε από τις σκέψεις μου και κοιτώντας τον απολογητικά εκείνος μου, έδειξε προς τον τεράστιο καθρέφτη που χρησίμευε σαν διαχωριστικό της τουαλέτας με την γκαρνταρόμπα του και τραβώντας το μανίκι μου κάλυψα τον δείκτη μου και πάτησα το κουμπί.

“Υφασμάτινα γάντια”

Σημείωσα μέχρι η πόρτα να ανοίξει και μόλις μπήκα μέσα έκατσα στο πάτωμα στο σημείο που πριν λίγο εκείνος καθόταν μπροστά και χωρίς την υπόδειξη του Φλικ άνοιξα το συρτάρι που θυμόμουν ότι φύλαγε τον φάκελο και μόλις είδα ξανά τα εσώρουχα μου που ήταν ακόμα εκεί δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω καθώς στην μνήμη μου, μου ήρθε η φράση του.

«Δεν θα με τρελάνεις εσύ το ακούς;»

Και τώρα κατάλαβα ακριβός που αναφερόταν.

Χωρίς να χάνω χρόνο... άρχισα να ξεφυλλίζω τον φάκελο και μόλις βρήκα το πρώτο μου “θύμα” άρχισα να γράφω στο μπλοκ μου όλα όσα χρειαζόμουν να ξέρω γι αυτό και μόλις διάβασα πια σημεία είχε εκείνος υπογραμμίσει με σταμπιλοτ αναστέναξα... Γαμώ το πρέπει να βρω και στοιχεία για τους ζωγράφους και τα έργα που του αρέσουν... σκέφτηκα και μόλις γύρισα στην πρώτη σελίδα του μπλοκ το σημείωσα και αυτό.

Μόλις τελείωσα με τις λεπτομέρειες πριν το κλείσω για καλό και για κακό σκέφτηκα να κάνω το ίδιο και για τα υπόλοιπα πέντε “θύματα” μου... και χωρίς να χρονοτριβώ το έκανα πράξη.

Κλείνοντας τον φάκελο τον έβαλα στην θέση του, προσέχοντας να φαίνονται όλα όπως ήταν πριν και μόλις βγήκα από την ντουλάπα, την έκλεισα και κλείνοντας και τα φώτα βγήκαμε από το δωμάτιο του και κοίταξα τον Φλικ.

«Οκ... πάει αυτό... Θα πάω αύριο στην βιβλιοθήκη θα βρω και τα υπόλοιπα που χρειάζομαι και....» έμεινα για λίγο σκεπτική... «Δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι» αναφώνησα και αμέσως το σημείωσα και αυτό... «Σίγουρα θα μου χρειαστεί και αυτό... Τι άλλο;» σκέφτηκα τρίβοντας το κεφάλι μου και αμέσως θυμήθηκα την αρχική ερώτηση που ήθελα να του κάνω και συνέχισα... «Και καλά όλα αυτά θα τα βρω, θα τα μάθω... Πως σκατά θα μάθω να παλεύω μαζί του βρε Φλικ... Πως εσύ μπορείς να μου τα δείξεις;» τον ρώτησα με παράπονο και εκείνος γαβγίζοντας μια φορά άρχισε να πηγαίνει προς την σκάλα και κάνοντας δύο βήματα σταμάτησε με κοίταξε και παίρνοντας μου το μήνυμα ότι ήθελε να τον ακολουθήσω το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Φτάνοντας όμως στην αρχή της σκάλας την κοίταξα για λίγο και αμέσως ένιωσα την αισθητή αντίθεση που έκανε όχι μόνο η σκάλα αλλά και ολόκληρο το σπίτι σε σχέση με το μπάνιο του, το δωμάτιο του και την κουζίνα που έκαναν μπαμ από μακριά ότι ήταν τα τρία αγαπημένα του μέρη από όλο το σπίτι.


Όχι πείτε μου ειλικρινά... πως θα μπορούσε ένας απλός άνθρωπος με στοιχειώδεις γνώσεις πάνω στην ιστορία της τέχνης... μην πω κάποιος με μηδέν γνώσεις όπως εγώ... να έχει άποψη γι αυτό το αριστούργημα που απλωνόταν μπροστά μου... με τα περίτεχνα γυάλινα κάγκελα που φοβόσουν ακόμα και να τα ακουμπήσεις από φόβο μην γίνουν σκόνη στο άγγιγμα σου από την τόση λεπτοδουλεμένη σκαλιστή λεπτομέρεια που είχε το κάθε κολονάκι ξεχωριστά... με τις τοιχογραφίες και τα σκαλιστά σημεία που τόνιζαν κάθε γωνία αυτής της σκάλας... με τις εντυπωσιακές κολώνες που βαστούσαν αυτήν την καταπληκτική οροφή με τον γυάλινο θόλο από πάνω να λούζει με το ασημένιο φως του φεγγαριού την κάθε γωνία ξεχωριστά και να τις κάνει να φαίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακές λες και δεν ήταν αρκετός ο τεράστιος πολυέλαιος με τα τόσα κρύσταλλα που στο φως του ήλιου έκανα εφέ ντισκομπαλας... που ήταν σαν χείμαρρος από πολύ μικρούς σταλαγμίτες... βαλμένους σαν παζλ τον έναν δίπλα στον άλλο να σε κάνουν να νιώθεις ότι λίγο να ακουμπήσεις σε λάθος σημείο θα πέσουν και θα σε κάνουν σουρωτήρι... Ή μήπως τελικά και να είναι αυτό;... Μήπως εκείνος το είχε δημιουργήσει έτσι σαν παγίδα;... Όλα είναι πια πιθανά.

Κατεβαίνοντας προς τα κάτω... κοιτώντας τα περίεργα του βάζα που τα είχε πάνω σε κολώνες... γέλασα στην θύμηση εκείνης της πρώτης βραδιάς μου εδώ και μην θέλοντας να κάνω πάλι καμία ζημιά και δηλώσω την παρουσία μου... πέρασα από δίπλα τους και συνέχισα να ακολουθώ τον Φλικ που είχε περάσει ήδη στο επόμενο πάτωμα.


Φτάνοντας στην μέση της σκάλας... όλο το σκηνικό άλλαζε λες και ήταν δύο διαφορετικά σημεία που το χώριζε τον πάνω όροφο από το κάτω... Τα κάγκελα εδώ ήταν όλα σιδερένια με στρογγυλεμένα τελειώματα δημιουργώντας διάφορα σχήματα ενώ στο πλάι υπήρχαν τέσσερις εξώστες με ημικυκλικά μπαλκονάκια σαν αυτά που υπάρχουν στα θέατρα της παλιάς εποχής... Σε κάθε μπαλκονάκι υπήρχε και ένα παράθυρο με μια καρέκλα μπροστά ενώ βαριές κουρτίνες στο χρώμα του καφέ όπως και τα κάγκελα... μισοκάλυπταν το άπλετο πρωινό φως.

Φτάνοντας στο τέλος της σκάλας ο Φλικ συνέχισε να με οδηγεί προς μια πτέρυγα του σπιτιού που δεν είχα πάει ποτέ μου και μόλις άνοιξε μια πόρτα και μπήκε μέσα έψαξα για τον διακόπτη ώστε να ανοίξω τα φώτα και μόλις το έκανα το στόμα μου έπεσε στο πάτωμα.

Α τον πούστη... είχε τέτοιο δωμάτιο και εμένα δεν με άφησε ούτε μια μέρα να δω τηλεόραση ή έστω να βάλω μια μουσική της προκοπής από το να ακούω όλες εκείνες τις μπαλιατζούρες του;... Τώρα που το θυμήθηκα καλό είναι να πάρω και κανένα MB4 να ξεχνιέμαι που και που όσο εκείνος θα είναι εδώ και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα άλλο... Σκέφτηκα και αμέσως το σημείωσα και αυτό.


Το δωμάτιο που με είχε φέρει ο Φλικ ήταν ένα εντυπωσιακό home theater... με όλα τα κομφόρ... Έχοντας... πανί για προβολή ταινίας σε μεγάλη οθόνη... μια τεράστια φλατ τηλεόραση... μπαράκι για να έχει και κάτι να πίνει ο μπέμπης... και μέσα σε όλην την τεχνολογία... το απαίσιο τεράστιο τζάκι, σου έφτιαχνε το κέφι... ενώ βλέποντας το, μέσα σου έλεγες... “Έλεος βρε μεγάλε πια... δεν μπορούσες να το κάνεις όπως και τα άλλα προσωπικά σου δωμάτια;;;... Έπρεπε να το κάνεις παλιατζούρα όπως το υπόλοιπο σπίτι για να σου θυμίζει πόσο κολλημένος είσαι με την μπάλα;;;”... Αψυχολόγητος τελείως... πρέπει να το πάρω απόφαση... Δεν θα τον καταλάβω ποτέ... Μα ποτέ!.

«Οκ λοιπόν... και τώρα τι κάνουμε;» τον ρώτησα και εκείνος γαβγίζοντας μια φορά πήρε το τηλεκοντρόλ και βάζοντας το στο πάτωμα άρχισε να πατάει διάφορα κουμπιά... Πλάκα μου κάνεις... Τι άλλο έχω να δω θεέ μου από αυτό το σκυλί... Όχι πείτε μου τι άλλο;... Αλλά θα μου πεις εδώ έχει τηλεόραση στο δωμάτιο του εδώ θα κολλήσει;... σκέφτηκα και μόλις έκατσα στον καναπέ... περίμενα να δω τι θα κάνει υπομονετικά............

Δεν υπάρχουν σχόλια:

ESCAPE POLH FANTASMA