« Άργησες...» άκουσα την φωνή του κοντά στο αυτί μου την στιγμή που βγήκα από την δέκατη τρίτη πόρτα και κράτησα την ανάσα μου για να μην ουρλιάξω από το ξάφνιασμα καθώς γύριζα πολύ αργά προς το μέρος του.
«Μου έκοψες την χολή» είπα ενώ ακόμα κράταγα την ανάσα μου και κοιτάζοντας με από πάνω μέχρι κάτω ανασήκωσε το φρύδι του.
«Άλλαξες» με κατηγόρησε και τον κοίταξα απολογητικά.
«Το φόρεμα που μου έδωσες δεν ταίριαζε με τα παπούτσια» είπα και περίμενα ξέπνοα να δω την αντίδραση του.
«Δείξε μου τι φόρεσες» απάντησε εκείνος ψυχρά χωρίς ίχνος αισθήματος στα χαρακτηριστικά του... Άνοιξα την καμπαρτίνα, την κράτησα ανοιχτή και χωρίς ακόμα να παίρνω ανάσα και με τα πνευμόνια μου να διαμαρτύρονται για λίγο αέρα, έμεινα να διαβάζω τις αντιδράσεις του.
“Ανυπομονώ να το βγάλω” το βλέμμα του λαίμαργο έλεγε όσα εκείνος δεν εξέφραζε δυνατά και πήρα μια κοφτή ανάσα πριν γυρίσει την ματιά του προς το μέρος μου.
«Έχεις γούστο τελικά, μου αρέσει» είπε χωρίς να δηλώνει τα αισθήματα του και εγώ κόντεψα να σκάσω... Τελικά είναι θυμωμένος ή όχι;
«Αυτό είναι κομπλιμέντο;» τόλμησα να ρωτήσω και ένα χαμόγελο του ξέφυγε πριν προλάβει να το κρύψει και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου.
«Πάμε πριν το μετανιώσω» είπε μόνο σαν απάντηση και πιάνοντας με από την μέση, άρχισε να με σέρνει προς την σκοτώστρα του χωρίς να μου δίνει την επιλογή και αναστέναξα την στιγμή που έκατσα αλλά δεν είπα τίποτα.
Εκείνος ακόμα ανέκφραστος και αμίλητος άρχισε να οδηγεί όπως το περίμενα σαν τρελός και χωρίς να το αντέχω όλο αυτό τελικά έλυσα πρώτη την σιωπή.
«Δεν είσαι θυμωμένος;» ρώτησα χωρίς να σταματώ να τον κοιτώ και η ματιά του, μου έδωσε την απάντηση που ήδη ήξερα “Περισσότερο από όσο δείχνω”... «Τότε γιατί είσαι τόσο ψύχραιμος;» εξέφρασα την απορία μου και χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά.
«Δεν τα παρατάς» σχολίασε δυνατά αλλά πριν απαντήσω συνέχισε... «Έκανες καλή επιλογή, αλλά να μην ξαναγίνει» είπε σκληρά και κατένευσα χωρίς να το πιστεύω ότι το ζω αυτό.
«Ένιωσα ότι αυτό ταιριάζει περισσότερο στην ηλικία μου» είπα για να δω μέχρι πόσο θα μπορέσει να συγκρατηθεί... Δεν τον άντεχα έτσι, ας ξέσπαγε, ας έλεγε κάτι, οτιδήποτε.
«Γιατί το άλλο δεν ταίριαζει;» ρώτησε και χωρίς να το σκεφτώ τον προκάλεσα περισσότερο.
«Εκείνο ταιριάζει περισσότερο στην δική σου, 25 είμαι όχι 45» του είπα και προς έκπληξη μου άρχισε να γελάει κοιτώντας την διασταύρωση για να στρίψει χωρίς να σταματά... Κάτι δεν πάει καλά ή είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα ή σκατά δεν ξέρω τι άλλο... είπα μέσα μου απηυδισμένα αλλά δεν το συνέχισα.
«Βλέπω ξεπέρασες την ταχύτητα» διαπίστωσε μόλις ηρέμησε και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Ήταν ανάγκη να μου το θυμίσεις;» αναφώνησα πιάνοντας το κεφάλι μου... Προσπάθησα να παίρνω ήρεμες ανάσες, έτσι ώστε να ελέγξω την κρίση που ένιωθα να έρχεται με ορμή.
«Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν πήρες το αμάξι για να φύγεις» σχολίασε κοιτάζοντας με στιγμιαία με απορία και γούρλωσα τα μάτια από την έκπληξη... Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβει το γιατί.
«Πας καλά;... Με φαντάζεσαι να οδηγώ εγώ εκείνην την σκοτώστρα;» είπα με φρίκη και άρχισε πάλι να γελά... Γαμώτο θα με τρελάνει σήμερα.
«Όχι απλά σε φαντάζομαι αλλά ανυπομονώ να σε δω πίσω από το τιμόνι της» είπε ακόμα εύθυμα και άνοιξα το στόμα μου διάπλατα.
«Σίγουρα δεν πας καλά» του ανταπέδωσα και αναστέναξε.
«Τουλάχιστον ξέρεις να οδηγείς ή θα πρέπει να σου το μάθω και αυτό;» ρώτησε με μια δόση ειρωνείας και κοίταξα τα χέρια μου ντροπιασμένα.
«Έχω δίπλωμα» ήταν η μόνη απάντηση που μου ήρθε να πω και αναστέναξε.
«Ξέρω ότι έχεις δίπλωμα Μπέλα, να οδηγείς ξέρεις;» ρώτησε πάλι και περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου, πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Δεν έχω οδηγήσει ξανά από τότε» απάντησα με την φωνή μου ένας ψίθυρος και εκείνος κατένευσε σοβαρός χωρίς να το σχολιάσει.
Καθώς παρέμενε σιωπηλός η ανάσα μου άρχισε πάλι να πιάνετε χωρίς να είμαι ικανή να κάνω κάτι για να μπορέσω να ξεπεράσω την ταραχή που μου προκαλούσε η οδήγηση του και εκείνος κοιτάζοντας με για μια στιγμή τελικά έσπασε την σιωπή ξανά.
«Η μουσική θα βοηθήσει;» ρώτησε και άνοιξα τα μάτια μου με έκπληξη.
«Μαγική λέξη» απάντησα και με το βλέμμα του μου έδειξε το ντουλαπάκι του.
«Διάλεξε ότι θες» είπε και καθώς το άνοιξα άρχισα να ψάχνω ανάμεσα στα τόσο τακτοποιημένα CD του αλλά όπως το περίμενα τίποτα από αυτά δεν ήταν κάτι που θα ήθελα να ακούσω... Ακόμα και στην μουσική του μούχλας είναι... Τίποτα διαφορετικό από Μπετόβεν και Μοτζαρτ δεν υπάρχει;... ρώτησα από μέσα μου και μόλις έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα CD της Σακίρας γύρισα με απορία προς το μέρος του.
«Σου αρέσει η Σακίρα;» ρώτησα δύσπιστα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
«Δεν είναι από το είδος μουσικής που ακούω... Μάλλον θα έμεινε ξεχασμένο... Ωστόσο δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ο τρόπος που κουνάει το κορμί της με εξιτάρει» συμπλήρωσε και γυρίζοντας την ματιά μου προς ντουλαπάκι για να μην δει την έκφραση μου, έμεινα να κοιτώ ξανά τα CD του.
Το αίσθημα της ζήλιας που με τρύπησε με ξάφνιασε τόσο πολύ που δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω σε αυτό... Φυσικά τι να περίμενα... Τι θα του άρεσε, ένα ατσούμπαλο κοριτσάκι που δεν ξέρει που πατάει και που βρίσκετε;... Αναρωτήθηκα με τα μάγουλα μου να φλέγονται από αγανάκτηση για τον ίδιο μου τον εαυτό... Τι διάολο με έχει πιάσει πια και τι με νοιάζουν εμένα τα γούστα του... Είπα από μέσα μου νευριασμένα και βγάζοντας το CD τον κοίταξα ξανά.
«Σε πειράζει να ακούσουμε αυτό;... Δεν βρίσκω κάτι άλλο που να μην περιέχει μέσα κλασική μουσική» είπα ελπίζοντας να μην τον προσβάλω και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του ενώ απλώνοντας το χέρι του περίμενε να του το δώσω.
Ανοίγοντας το καπάκι του έδωσα το CD και κοιτώντας ποια τραγούδια είχε μέσα την ώρα που είδα κάποιο αγαπημένο μου του είπα δειλά.
«Μπορείς να το βάλεις στο πέντε;» ρώτησα και πατώντας τα κουμπιά ρύθμισε την ένταση και το τραγούδι που ζήτησα χωρίς να απαντάει.
Την στιγμή που το τραγούδι ξεκίνησε δάγκωσα τα χείλια μου αλλά δεν μπορούσα να μην τον ρωτήσω.
«Σε ενοχλεί αν τραγουδαώ;» ρώτησα και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου με απορία αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
«Καθόλου» απάντησε τελικά και ακούγοντας το τραγούδι περίμενα μέχρι να ξεκινήσουν τα λόγια της Σακίρας για να την ακολουθήσω αφήνοντας τα λόγια του Alejandro Sanz να προχωρήσουν χωρίς να τον ακολουθήσω.
No pido que todos los días sean de sol
No pido que todos los viernes sean de fiesta
Tampoco te pido que vuelvas rogando perdón
Si lloras con los ojos secos
Y hablando de ella
Ay amor me duele tanto
Me duele tanto (Ανταπώδωσε)
Que te fueras sin decir a donde
Ay amor, fue una tortura perderte
Yo se que no he sido un santo
Pero lo puedo arreglar amor
(Άρχισε να τραγουδάει και για λίγο πάγωσα αλλά χωρίς να τα χάνω συνέχισα)
No solo de pan vive el hombre
Y no de excusas vivo yo.
Solo de errores se aprende
Y hoy se que es tuyo mi corazón
Mejor te guardas todo eso
A otro perro con ese hueso
Y nos decimos adiós
«Ξέρεις τι σημαίνουν τα λόγια ή τα λες από μνήμης;» ρώτησε και γέλασα αυτάρεσκα.
«El Sr. Cullen, el idioma español es como mi primera lengua ... Hablo español con fluidez... Usted?»
«Κύριε Κάλλεν η Ισπανική γλώσσα είναι σαν πρώτη μου γλώσσα... Μιλάω άπταιστα Ισπανικά... Εσείς;»
«Hablo con fluidez cinco idiomas, por lo que el español es uno de los»
«Μιλάω άπταιστα 5 γλώσσες και ναι η Ισπανική είναι μια από αυτές»
«Ουυυ Me ha impresionado»
«Ουαααουυυ εντυπωσιάστηκα»
«Es una broma?»
«Με δουλεύεις;»
«No, realmente estoy impresionado... Me encantan los idiomas extranjeros... Me gustaría saber más»
«Όχι, πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί... Λατρεύω τις ξένες γλώσσες... Μακάρι να μπορούσα και εγώ να μάθω περισσότερες»
«Si quieres te puedo enseñar»
«Αν το θες μπορώ να σου μάθω»
«Realmente?»
«Αλήθεια;»
«Por qué no»
«Γιατί όχι»
«Gracias»
«Σε ευχαριστώ» είπα παγωμένα χωρίς να το πιστεύω ότι πράγματι συνέβη αυτό... Και γαμώτο μου είχε τόσο υπέροχη φωνή που ήθελα οπωσδήποτε να τον ξανακούσω.
«Μπορείς να το βάλεις από την αρχή;» ρώτησα καθώς είδα ότι είχε χαθεί μέσα στον κόσμο του ξανά και με κοίταξε για μια στιγμή μουρμουρίζοντας ένα «μμμ;;;»... «Το τραγούδι μου το έκοψες στην μέση» διευκρίνισα και με την ελπίδα να με συνοδεύσει ξανά έμεινα να τον κοιτώ και εκείνος ανασηκώνοντας παιχνιδιάρικα το φρύδι του στιγμιαία μου έκανε την χάρη άλλα όπως το περίμενα δεν άρχισε να τραγουδά και πλέων ήμουν σίγουρη ότι το έκανε επίτηδες... «Δεν είσαι εντάξει» του είπα και άρχισε να γελάει πειραχτικά ενώ το ξεκίναγε πάλι από την αρχή αλλά αυτή την φορά τραγουδώντας και εκείνος αρχίσαμε να το απολαμβάνουμε μαζί.
«Που έμαθες τόσο καλά Ισπανικά;» ρώτησε μόλις το τραγούδι τελείωσε με απορία και τον κοίταξα.
«Όταν πήγα να μείνω στην γιαγιά μου, στην ηλικία μου ήμασταν εγώ, η Βι και η Φοέρια... στην πολυκατοικία»
«Η Φοέρια;» ρώτησε με απορία δίνοντάς μου να καταλάβω ότι δεν γνώριζε για εκείνην.
«Την χάσαμε πριν έναν χρόνο...» διευκρίνισα και κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά με άφησε να συνεχίσω... «Εμείς της μαθαίναμε την γλώσσα μας και εκείνη την δική της ενώ η μητέρα της μας μάθαινε τους χορούς των λαών της... Ήταν δασκάλα στην χώρα της αλλά εδώ δούλευε σαν καθαρίστρια και μας παρακάλαγε να μας μάθει... Έπρεπε να την δεις... ήταν το κάτι άλλο... Αν σου αρέσουν οι κινήσεις της Σακίρας, εκείνης σίγουρα θα την ερωτευόσουν...» είπα και με κοίταξε με ένα έντονο βλέμμα... «Που λέει ο λόγος» συμπλήρωσα αμυντικά και γέλασε.
«Τουλάχιστον σου έκανε και ένα καλό»
«Καλό;» ρώτησα με απορία και κοίταξε για μία στιγμή τα πόδια μου.
«Αν έπρεπε να σου μάθω και τα ανοίγματα πραγματικά θα άρχιζα να ουρλιάζω» διευκρίνισε και αναστέναξα.
«Κοίτα Έντουαρτ, πραγματικά το έχω σκυλοβαρεθεί όλο αυτό... Εγώ προσπάθησα να σε προειδοποιήσω ότι είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως, εσύ δεν ήθελες να ακούσεις... Μην τα βάζεις μαζί μου που έχεις μείνει πίσω στο πρόγραμμα σου» του είπα ξεσπώντας χωρίς να το θέλω και εκείνος άλλαξε αμέσως και ο Έντουαρτ που είχα γνωρίσει όλον αυτόν τον καιρό γύρισε πια για τα καλά.
«Προσπάθησες να με προειδοποιήσεις;...» ρώτησε δύσπιστα... «Πραγματικά Μπέλα δεν έχεις ιδέα πόσο τα έχω πάρει μαζί σου... 20 μέρες τώρα με βλέπεις να ξεσπάω όλη μου την οργή και την αγανάκτηση γιατί με κάνεις να πιστεύω ότι με κοροϊδεύεις και ότι τεμπελιάζεις και αντί να ανοίξεις το ρημάδι το στόμα σου, να πεις ότι με αυτόν τον τρόπο δεν πρόκειται να δούμε ποτέ μια άσπρη μέρα, κάθεσαι και τρως ότι μαλακία σου κάνω;...» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του με απελπισία... «Τουλάχιστον υπάρχει κάποιος λόγος που δεν το είπες πιο πριν;» ρώτησε με την φωνή του να ανεβαίνει μια οκτάβα και πιάνοντας το κεφάλι αναστέναξα βαριά.
«Νόμιζα ότι θα νευρίαζες περισσότερο αν καταλάβαινες ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα να τα μάθω» είπα κάτω από την αναπνοή μου και εκείνος κοπανώντας το τιμόνι του τόσο δυνατά που για μια στιγμή νόμιζα ότι θα το σπάσει, συνέχισε πιο σκληρά.
«Ειλικρινά δεν βγάζω άκρη πια μαζί σου... Είσαι πολύ τυχερή που φτάσαμε... αλλιώς...» έτριξε τα δόντια του αλλά παρκάροντας δεν το συνέχισε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συμπλήρωσε πριν βγει από το αυτοκίνητο... «Μην ξεχάσεις πάλι την ζώνη» και την στιγμή που έκλεισε την πόρτα του έμεινα να τον κοιτώ παγωμένα καθώς έκανε τον γύρω του αυτοκινήτου για να έρθει να ανοίξει την δική μου.
Σίγουρα έχει τύψεις, διαπίστωσα... Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία γι αυτό, αλλά τι ήταν αυτό που του το προκάλεσε;
Μέχρι να μπούμε μέσα στο κτήριο δεν έβγαλε άχνα, αλλά πατώντας το κουμπί του ασανσέρ για να πάμε στον δεύτερο όροφο... Γύρισε προς την μεριά μου επιβλητικά.
«Πρόσεξε καλά τι θα πεις και που» είπε μόνο και την στιγμή που κατένευσα κάρφωσε την ματιά του ξανά προς τις κλειστές πόρτες, περιμένοντας εκείνες να ανοίξουν.
Βγαίνοντας από το ασανσέρ μια τεράστια γυάλινη πόρτα με την επωνυμία *“Monde De Beauté” εμφανίστηκε μπροστά μας και πιάνοντας με από την μέση άρχισε να με παρασέρνει προς το μέρος της.
«Ω τον αξιότιμο κύριο Κάλλεν...» είπε μια εντυπωσιακή δίμετρη ξανθιά με καταπράσινα μάτια και καλλίγραμμο σώμα που κάθε γυναίκα θα ζήλευε στον Έντουαρτ και ερχόμενη κοντά του τον φίλησε με ένα πάθος που με έκανε να εκραγώ, σταυρωτά καθώς συνέχιζε... «Χάθηκες, να μην συμβεί ξανά αυτό» τον κατηγόρησε και εκείνος αναστέναξε.
«Κόφτο Ρόουζ και δεν έχω όρεξη πρωί, πρωί» Ρόουζ;... Όρε πούστη πρέπει να είναι αυτή που είχε έρθει την πρώτη μέρα που με είχε πάει σπίτι του, γι αυτό μου φάνηκε γνωστή η φωνή της.
«Μμμμ» έσυρε με την φωνή της σκεπτική και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με ανασηκωμένο το φρύδι της... «Βλέπω δεν άλλαξαν πολύ τα πράγματα... Να πω ότι σου τα έλεγα εγώ;» τον ρώτησε ειρωνικά αλλά το ύφος του Έντουαρτ την έβαλε στην θέση της και εκείνη σηκώνοντας τα χέρια της ψηλά αμυντικά συνέχισε... «Τα συνηθισμένα;» ρώτησε και την στιγμή που εκείνος κατένευσε, γύρισε προς την μεριά μου... «Έλα να σε κάνουμε άνθρωπο... Βολέψου μόνος σου... Μόλις βρω ευκαιρία θα έρθω να σου κάνω παρέα» είπε στον Έντουαρντ και χωρίς τίποτα άλλο έβαλε τα χέρια της πάνω στους ώμους μου και άρχισε να με σέρνει προς τα μέσα.
Μέσα στον χώρο υπήρχαν 6 πάγκοι για μανικιούρ σε αρκετή απόσταση ο ένας από τον άλλον και οι 5 από αυτούς ήταν γεμάτοι ενώ ένας ήταν άδειος και φαντάστηκα ότι ήταν για να κάτσω εγώ αλλά δεν υπήρχε κάποια κοπέλα να με περιμένει… Εκεί που άρχισα να αναρωτιέμαι αν η Ρόουζ θα ήταν αυτή που θα με εξυπηρετούσε, μια γνωστή φωνή με έκανε να ξαφνιαστώ και γυρίζοντας προς τα πίσω είδα την Βι και κοκάλωσα.
«Μπέμπαααα...» αναφώνησε και έτρεξε κοντά μου... «Μπέμπα εσύ είσαι;» ρώτησε χωρίς να το πιστεύει βάζοντας τα χέρια της στα μπράτσα μου κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω σοκαρισμένη.
«Δεσποινίς Μοράλες» η Ρόουζ την επανέφερε στην πραγματικότητα με μια αυστηρή χροιά και εκείνη αμέσως έκατσε σούζα σαν στρατιωτάκι και έμεινα να κοιτώ μια εκείνη και μια την Βι χωρίς να είμαι ικανή να κάνω μια λογική σκέψη... «Θέλω να εξυπηρετήσεις και την κυρία Κάλλεν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο... Δεν θα ανεχθώ λάθη γιατί ξέρεις τις συνέπειες» συμπλήρωσε και κάνοντας μεταβολή έφυγε αφήνοντας μας μόνες μας... Πως με είπε;... αναρωτήθηκα και η φωνή της Βι με έκανε να γυρίσω προς το μέρος της.
«Μωρή παντρεύτηκες και δεν είπες τίποτα;... Καλά δεν θα σχολιάσω το γεγονός που με ξέχασες τελείως όλον αυτόν τον καιρό... Τόσο τέλεια περνάς που δεν είχες ούτε 5 λεπτά να πάρεις τηλέφωνο την κολλητή σου;» έλεγε ακατάπαυστα ενώ βοηθώντας με να βγάλω το παλτό μου, με έβαλε να καθίσω στον μοναδικό μπάγκο που ήταν άδειος και σοκαρισμένη ακόμα την κοίταξα χωρίς να το πιστεύω.
«Τι μαλακίες λες;...» κατάφερα να πω και μόλις έβαλε στον καλόγερο που ήταν δίπλα της τα πράγματα μου έκατσε στην καρέκλα της και με κοίταξε με περιέργεια.
«Δεν παντρεύτηκες;» ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Τότε γιατί κλείνει το ραντεβού με το όνομα του;» ρώτησε εύλογα και έπιασα το κεφάλι μου απελπισμένα.
«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα» είπα μέσα από την αναπνοή μου και η Βι ξεφύσησε σκεφτική.
«Τέλος πάντων δεν έχει σημασία... Πες τα μου όλα, με κάθε λεπτομέρεια... Είναι τόσο τέλεια όπως λένε οι φήμες;» απαίτησε και την κοίταξα με περιέργεια.
«Ποιες φήμες;» ρώτησα συνωμοτικά ψιθυριστά και εκείνη έκανε αέρα με το χέρι της στο πρόσωπο της.
«Τα μισά να είναι αλήθεια από όσα έχω ακούσει όλον αυτόν τον καιρό για τον δικό σου, πραγματικά έχεις κάνει την τύχη σου φιλενάδα και κοίτα κακομοίρα μου να χάσεις το κελεπούρι... Θα το μετανιώσεις σου το λέω»
«Βι... ποιες φήμες;... Και για να έχουμε καλό ερώτημα τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;» απαίτησα και τείνοντας μου ένα μπολάκι με ένα υγρό μέσα πήρε το χέρι μου στο δικό της και βάζοντας το μέσα, πήρε το άλλο μου χέρι και κάτι σύνεργα και δουλεύοντας άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα χωρίς να παίρνει ανάσα.
«Τον θυμάσαι τον Μισέλ;» με ρώτησε και κατένευσα... «Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ με την δουλειά μου, που μου πρότεινε να έρθω να δουλέψω για την κυρία Χέιλ... Εκείνη δεν το πήρε με καλό μάτι αρχικά και πίστεψε με δούλεψα πολύ σκληρά για να την πείσω να με κρατήσει, αλλά τελικά υποχώρησε και να με... Ψώνιο;» ρώτησε και χαμογέλασα.
«Ποιο ψώνιο δεν γίνεται» επιβεβαίωσα και εκείνη γέλασε με ένα χαμόγελο νικητή... «Βι τι φήμες έχεις ακούσει γιαααα» είπα με νόημα και βάζοντας το χέρι της πάνω στο μέτωπό της άφησε έναν αναστεναγμό.
«Είναι αλήθεια ότι είναι τόσο τέλειος στο κρεβάτι;...» ρώτησε και την κοίταξα με περιέργεια... «Ωωω έλα τώρα μην μου πεις ότι δεν το έχετε κάνει ακόμα γιατί θα αρχίσω να ουρλιάζω... Έχεις τον κούκλο, τον άσο του σεξ... αυτόν που όποια πάει μαζί του βλέπει τα ραδίκια ανάποδα και είσαι ακόμα παρθένα;» ρώτησε με φρίκη και μένοντας σε μια πρόταση κοκάλωσα.
«Τα ραδίκια ανάποδα;» ρώτησα ξέπνοα ενώ κοίταγα τριγύρω για να σιγουρευτώ ότι δεν είναι πουθενά και μας ακούει και η Βι συνέχισε.
«Ξέρεις τώρα... Όλα τα βεγγαλικά του 4ης Ιουλίου μαζεμέναααα» διευκρίνισε και πήρα μια ανάσα αλλά εκείνη κοιτώντας τα χέρια μου ακόμα μόλις είδε την έλλειψη ανταπόκρισης μου σήκωσε την ματιά της ερευνητικά... «Τελικά το κάνατε ή όχι... Μην με σκας φιλενάδα» είπε απηυδισμένα και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου ενώ ήμουν σίγουρη ότι πρέπει να είχα κοκκινίσει ολόκληρη και εκείνη ενθουσιασμένη άνοιξε διάπλατα τα μάτια της... «Καιιιιι» συνέχισε και αναστέναξα.
«Τι καιιιιι» της απάντησα ψιθυριστά.
«Είναι όπως τα λένε;»
«Μάλλον ξέρω εγώ;...» είπα και το ύφος της όλο άλλαξε και δεν ήξερε τι να σκεφτεί.
«Τι δεν ξέρεις... παιδάκι μου... Θα με σκάσεις τελείως σήμερα... Το κάνατε ναι ή όχι»
«Ναι» απάντησα και αναστέναξε.
«Και δεν ήταν καλό;» συνέχισε να με πιέζει και τα παράτησα.
«Καλύτερο από όλα τα βεγγαλικά της 4ης Ιουλίου» είπα δαγκώνοντας τα χείλια μου καθώς ένιωθα να φλέγομαι περισσότερο.
«Αλλά;» με πίεσε περισσότερο.
«Αλλά δεν ξέρω ρε Βι... Όλη και όλη ήταν μια φορά και...»
«Μια μόνο φορά;...» με διέκοψε σοκαρισμένη... «Κοιμάσαι με τον παίδαρο περίπου έναν μήνα τώρα και το κάνατε μόνο μια φορά;» ρώτησε με φρίκη χωρίς να το πιστεύει και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία.
«Δεν κοιμάμαι μαζί του και ναι το κάναμε μόνο μια φόρα» της απάντησα και κούνησε το κεφάλι της απηυδισμένα χωρίς να το πιστεύει.
«Δεν μπορώ να το πιστέψω... Σύμφωνα με τις φήμες που λέγονται αυτός το έχει όπως έχουμε εμείς την σοκολάτα μετά το φαγητό... Λένε ότι δεν πάει για ύπνο αν δεν ξεδώσει για τουλάχιστον δύο με τρεις ώρες και με σένα πήγε μόνο μια φορά;» ρώτησε ξανά δύσπιστα και αυτό με έκανε εκατό φορές χειρότερα από όσο ένιωθα τις τελευταίες μέρες όταν τον έβλεπα να μην με πλησιάζει.
«Τι να πω...» είπα σκύβοντας το κεφάλι μου τελείως διαλυμένη... «Ίσως να μην είμαι αρκετά καλή για εκείνον» είπα ξεψυχισμένα ενώ ένιωθα να πνίγομαι με τα δάκρυα μου να είναι πολύ κοντά ώστε να προδώσουν όλον τον πόνο που ένιωσα μέσα μου.
*“Ο κόσμος της ομορφιάς”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου