Μόλις γύρισε και σέρβιρε το δείπνο μας έμεινα να κοιτώ σαν χαζή το πιάτο μου χωρίς να το πιστεύω... Με είχε ταράξει στα υγιεινά φαγητά που τις περισσότερες φορές με έκαναν να μένω νηστική... και σίγουρα στο μενού του ποτέ δεν περιελάμβανε ζυμαρικά... Το να φτιάξει μια μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα και μπόλικο τυρί ακριβώς όπως μου αρέσει ήταν κάτι που δεν μπορούσε να με κάνει να πονηρευτώ ότι κάτι έτρεχε εδώ που εγώ δεν έπιανα... Φυσικά δεν παρέλειψε την πλούσια σαλάτα με όλον τον κήπο να κάνει παρέλαση αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο.
Την στιγμή που στάθηκε πίσω από την πλάτη μου και με ένα ξυλάκι έπιανε τα μαλλιά μου ψηλά με δύο κινήσεις, δεν μπόρεσα άλλο να συγκρατηθώ.
«Γιατί όλα αυτά;» ρώτησα και μόλις ένιωσα τα χέρια του να περνάνε γύρω από τον λαιμό μου, από το ξάφνιασμα έκλεισα τα μάτια μου ενώ σταμάτησα την ανάσα μου στην μέση για να σταματήσω την αυτόματη μου αντίδραση.
«Όπως ξέρω να τιμωρώ τα λάθη... Έτσι ξέρω και να ανταμείβω την προσπάθεια» είπε με την πιο βελούδινη φωνή του να χαϊδεύει το αυτί μου ενώ ταυτόχρονα κάτι κρύο άγγιξε την επιδερμίδα μου… Ξαφνιασμένη άνοιξα τα μάτια μου κοιτώντας προς τα κάτω την στιγμή που εκείνος περνώντας απαλά τα χέρια του από τους ώμους μου για άλλη μια φορά, περίμενε υπομονετικά την αντίδραση μου.
Πάνω στον λαιμό μου ένα εντυπωσιακό *“Διαμαντένιο κόσμημα” σαν δάκρυ στόλιζε τον μπούστο μου και δεν είχα ιδέα πως να νιώσω γι αυτό.
«Σου αρέσει;» ρώτησε τελικά χωρίς να αντέχει όλη αυτήν την αναμονή από την έλλειψη ανταπόκρισης μου και γυρίζοντας προς το μέρος του, τον κοίταξα χωρίς να έχω ιδέα τι πρόδιδε το πρόσωπο μου.
«Δεν ξέρω τι να πω...» είπα ειλικρινά και μου χαμογέλασε με το γνωστό στραβό χαμόγελο του που με έκανε να τον χαζεύω σαν χαζή από τα ανάμικτα συναισθήματα που μου προκαλούσε κάθε φορά που το έβλεπα να κάνει την εμφάνισή του.
«Σου αρέσει ή όχι» ρώτησε ξανά και πεταρίζοντας τα μάτια μου το κοίταξα άλλη μια φορά αποσβολωμένη.
«Είναι πάρα πολύ όμορφο, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι έκανα για να το αξίζω» είπα ανοιχτά την σκέψη μου και τρίβοντας τα μπράτσα μου απαλά, πήγε και έκατσε στην θέση του και μέχρι που έβαλε την πετσέτα του στα πόδια του δεν απάντησε.
«Αντιστάθηκες» είπε απλά σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο και έμεινα να τον κοιτώ χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα.
«Όλα αυτά είναι γιατί αντιστάθηκα;» ρώτησα δείχνοντας το τραπέζι και εκείνος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά σοβαρός.
«Ξέρεις πόσο του μηνός έχουμε σήμερα;» ρώτησε και προσπάθησα να θυμηθώ αλλά πραγματικά δεν είχα ιδέα.
«Έχω χάσει λίγο της μέρες» παραδέχτηκα με σιγανή φωνή ντροπαλά ενώ χαμήλωνα την ματιά μου και εκείνος συμπλήρωσε ενώ με το σώμα του με πλησίαζε κάνοντας με να τον κοιτάξω ξανά.
«13 Νοεμβρίου» είπε και πετάρισα τα μάτια μου από την έκπληξη.
«Σήμερα έχω γενέθλια» είπα αυτόματα και μου χαμογέλασε επιβεβαιώνοντας το μου ενώ ταυτόχρονα μου έδειχνε ανοιχτά ότι το γνώριζε ήδη και ότι το είχε όλο αυτό προσχεδιάσει για να γιορτάσει μαζί μου αυτό το γεγονός... «Σε ευχαριστώ» είπα με βαθιά φωνή από συγκίνηση που σκέφτηκε να κάνει κάτι τέτοιο για μένα.
«Για ποιο πράγμα;» με ρώτησε με την απορία έκδηλη στα χαρακτηριστικά του.
«Για όλα» είπα με τα μάτια μου να τσούζουν και κατεβάζοντας το κεφάλι μου, προσπάθησα πολύ σκληρά να καταπνίξω τα δάκρυα μου πριν αρχίσουν να ξεχειλίζουν ανεξέλεγκτα.
«Δεν έκανα τίποτα...» είπε με μια αδιάφορη φωνή... «Άλλα μου έκανε τρομερή εντύπωση που η φίλη σου το ξέχασε» συμπλήρωσε και άρχισα να γελάω ενώ έξυνα νευρικά το κεφάλι μου προσπαθώντας να καταπνίξω όλα τα συναισθήματα που είχαν φωλιάσει μέσα μου από αυτήν του την κίνηση.
«Έχουμε κόψει πολλά χρόνια τώρα τις γιορτές και τα πανηγύρια... Άλλωστε είχε τόσα πολλά ερωτηματικά που ήθελε να λύσει, που είμαι σίγουρη ότι τώρα θα χτυπιέται που δεν το θυμήθηκε, αλλά δεν με πειράζει γιατί ξέρω ότι δεν το έκανε γιατί πραγματικά το ξέχασε, εδώ το είχα ξεχάσει εγώ» είπα ενώ άρχισα να γελάω με τον εαυτό μου ξανά.
«Πάντα έτσι είναι;» ρώτησε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του ενώ χαχανίζοντας κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
«Και χειρότερα μην σου πω... Όταν την πιάνει δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα, αλλά σήμερα ήταν συγκρατημένη...Πιθανολογώ λόγο του ότι ο χώρος δεν ήταν κατάλληλος για τέτοιες συζητήσεις»
«Το φαντάζομαι» σχολίασε δίνοντας μου να καταλάβω ότι δεν ήταν από τους τύπους που ο ίδιος θα προτιμούσε για παρέα αλλά δεν είπα τίποτα πάνω σε αυτό... «Δεν θα δοκιμάσεις;» άλλαξε θέμα κοιτώντας το αχνιστό μου πιάτο και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, το κοίταξα λαίμαργα αλλά δεν είχαμε φάει παρόμοιο πιάτο και δεν ήξερα ποιο από όλα τα πιρούνια που κάνανε παρέλαση να χρησιμοποιήσω ή πως να τα φάω σωστά με τον ιδιαίτερο τρόπο που πάντα εκείνος χρησιμοποιούσε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του.
«Εσύ;» ρώτησα με την ελπίδα να ξεκινήσει πρώτος ώστε να μιμηθώ τις κινήσεις του και εκείνος καταλαβαίνοντας το, γέλασε με ένα διαβολικό χαμόγελο και κατάλαβα ότι δεν θα μου κάνει την χάρη.
«Ξέρεις ότι δεν είναι από τα πιάτα που εγώ προτιμώ αλλά θα σου κάνω παρέα» απάντησε διπλωματικά και αναστέναξα ενώ κοίταζα ξανά απελπισμένη προς τα πιρούνια... «Το δεύτερο» τελικά είπε για να με βοηθήσει χωρίς να με τυραννήσει περισσότερο και τον κοίταξα ευγνωμονώντας τον με το βλέμμα μου αλλά μόλις το πήρα στο χέρι έμεινα πάλι αναποφάσιστη... «Μπέλα... φάε όπως θες... άλλωστε δεν σε βλέπει κανείς» πέταξε την ατάκα που του είχα πει εγώ και αυτόματα απάντησα χωρίς να το σκεφτώ.
«Με βλέπεις εσύ και πίστεψε με αυτό είναι χίλιες φορές χειρότερο» μόλις κατάλαβα τι πέταξα, δάγκωσα τα χείλια μου μετανιώνοντας το και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος του τον κοίταξα απολογητικά... «Συγνώμη δεν...» προσπάθησα να το σώσω αλλά εκείνος κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
«Μην απολογείσαι... Σε άλλη περίπτωση θα είχες δίκιο, αλλά σήμερα είναι η μέρα σου... Σταμάτα να το σκέφτεσαι και απλά απόλαυσε την όπως θα έκανες κάθε άλλη φορά, δεν θα σε κρίνω, το υπόσχομαι» είπε σοβαρά και πήρα μια βαθιά ανάσα ενώ το σκεφτόμουν για λίγο.
«Δεν θέλω να γίνω αγενής... Έχεις κάνει τόσα για μένα, τουλάχιστον δείξε μου τι πρέπει να κάνω» παρακάλεσα και κουνώντας το κεφάλι του απηυδισμένα έτριψε για λίγο τα μάτια μου αλλά μου έκανε την χάρη και ξεκινώντας πρώτος, μου έδειξε τον σωστό τρόπο και μιμούμενη τις κινήσεις του έβαλα την πρώτη μπουκιά στο στόμα μου και γούρλωσα τα μάτια μου από έκπληξη.
«Τόσο χάλια είναι;» ρώτησε πειραχτικά και μόλις κατάπια την μπουκιά μου πήρα το νερό μου... Πίνοντας μια γουλιά όπως μου είχε δείξει σήκωσα την πετσέτα από τα πόδια μου και σκουπίζοντας τις άκρες των χειλιών μου την έβαλα στην θέση της πριν γυρίσω προς το μέρος του για να του απαντήσω... Το χαμόγελο ικανοποίησης που υπήρχε στα χείλια του δεν διέφυγε της προσοχής μου και μέσα μου πανηγύριζα που τα είχα καταφέρει τόσο καλά.
«Είναι η καλύτερη μακαρονάδα που έχω φάει ποτέ μου!» είπα ειλικρινά αλλά εκείνος με κοίταξε δύσπιστα.
«Αυτό είναι κομπλιμέντο;» ρώτησε παιχνιδιάρικα αλλά εγώ σοβαρή κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Μόνο η αλήθεια» απάντησα και εκείνος αμέσως σοβάρεψε και πιάνοντας το ποτήρι του κρασιού του στο χέρι του, κοίταξε το δικό μου περνώντας μου το μήνυμα ότι ήθελε να κάνω το ίδιο και αμέσως το έκανα.
«Σε τι θες να πιούμε;» ρώτησε τείνοντας το ποτήρι του αφήνοντας σε μένα την πρόποση και χωρίς να το σκεφτώ απάντησα αυτόματα.
«Σε μια νέα αρχή χωρίς λάθη»
«Σε μια νέα αρχή χωρίς λάθη λοιπόν» επανέλαβε απόλυτα σοβαρός τσουγκρίζοντας το ποτήρι του απαλά πάνω στο δικό μου και αυτόματα το έφερε κοντά στα χείλια του και ήπιε μια γουλιά... Τον μιμήθηκα και εγώ αλλά ίσα που έβρεξα τα χείλια μου χωρίς ουσιαστικά να πιω καθόλου... Περνώντας την γλώσσα μου από τα χείλια μου έμεινα άφωνη από την γλυκύτητα του, όμως γνωρίζοντας πολύ καλά τις επιπτώσεις δεν τόλμησα να πιω περισσότερο και την στιγμή που το άφησα στην θέση του εκείνος συμπλήρωσε... «Δεν είναι καλό;»
«Έχει πολύ ωραίο άρωμα» απάντησα αυτόματα.
«Τότε γιατί δεν πίνεις;» ρώτησε με απορία και αναστέναξα.
«Ξέρεις τι επίδραση έχει απάνω μου... Προτιμώ να μην το διακινδυνεύσω»
«Δεν ήταν και τόσο άσχημα την τελευταία φορά» σχολίασε με έναν πονηρό τόνο και τον κοίταξα ερευνητικά.
«Κύριε Κάλλεν... είναι ιδέα μου ή προσπαθείτε να με μεθύσετε;» τον πείραξα με ένα ψεύτικο σοκαρισμένο ύφος και εκείνος ανταπέδωσε ανασηκώνοντας το φρύδι του παιχνιδιάρικα ενώ πέρναγε την γλώσσα του διακριτικά από τα χείλια του, χωρίς να το κάνει προκλητικά.
«Που ξέρετε δεσποινίς Ιζαμπέλα... Ίσως τελικά να μην είναι και τόσο αθώο το δείπνο αυτό, ίσως τελικά να έχει απώτερους σκοπούς...» δήλωσε και τώρα σοκαρίστηκα πραγματικά... Από όλες τις ημέρες που μπορούσε να το κάνει σήμερα του ήρθε να με προκαλέσει;... Γαμώτο σου Έντουαρτ... πως σκατά το κάνεις αυτό;... Πως θα το πάρει άραγε όταν το αρνηθώ;... «Παρατηρώ ότι είσαστε κάπως νευρική δεσποινίς Ιζαμπέλα, συνέβη κάτι;» ρώτησε ενώ το πειραχτικό του ύφος δεν έφευγε από τα χαρακτηριστικά του και αρκέστηκα να κουνήσω αρνητικά το κεφάλι μου αποφεύγοντας την ματιά του ενώ έπαιρνα ξανά το πιρούνι και το κουτάλι στα χέρια μου για να κόψω την συζήτηση εδώ… Ήλπιζα να μην το συνεχίσει γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα τι να κάνω για να τον σταματήσω πριν αρχίσει να κάνει την δήλωση του πράξη.
Για λίγο τρώγαμε σιωπηλά... Εκείνος κυρίως σαλάτα ενώ εγώ μόνο τα μακαρόνια μου αλλά αναμασώντας αυτό που μου είχε πει πριν δεν κατάφερα να χαλιναγωγήσω την περιέργειά μου και έλυσα ξανά πρώτη την σιωπή.
«Πραγματικά δεν είσαι θυμωμένος μαζί μου;» ρώτησα και τον κοίταξα με κομμένη την ανάσα περιμένοντας να δω την ανταπόκρισή του στην απορία μου.
«Μπέλα μην το σκέφτεσαι, δεν ήσουν σε θέση να κάνεις τίποτα περισσότερο από ότι έκανες για να την εμποδίσεις να κάνει αυτό που είχε στο μυαλό της» επιβεβαίωσε σοβαρός κάνοντας μου ρητό ότι το εννοούσε και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.
«Δεν μπορώ να καταλάβω την λογική της... Αφού ήξερε ότι θα σε νευριάσει γιατί το επιδίωξε εξαρχής;» συνέχισα παίρνοντας θάρρος από την διάθεση του και το σκέφτηκε πριν απαντήσει.
«Η Ρόουζ έχει περάσει από την εκπαίδευση μου Μπέλα και όταν θέλει κάτι το διεκδικεί»
«Μα ήξερε ότι δεν θα την αφήσεις ατιμώρητη γι αυτό» επέμενα εγώ και αφήνοντας την ανάσα του να βγει ήρεμα από μέσα του, μάζεψε κάθε συναίσθημα που εκείνην την στιγμή ένιωσε πάνω στην θύμηση του γεγονότος που είχε διαδραματιστεί.
«Και θα το πληρώσει, να είσαι σίγουρη γι αυτό» απάντησε με μια τραχιά φωνή που δήλωνε όσα τα χαρακτηριστικά του κρύβανε.
«Γιατί έχει τόσο κόλλημα μαζί μου;» δεν άντεξα και προχώρησα στην επόμενη μου απορία και τότε το πονηρό του χαμόγελο επέστρεψε και με κοίταξε με ένα λαίμαργο ύφος που λίγο ήθελα να μην πνιγώ με το σάλιο μου.
«Για τον ίδιο λόγο που έχω κόλλημα και εγώ...» απάντησε απλά σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο αλλά βλέποντας την απορία στο πρόσωπο μου συνέχισε ακάθεκτος... «Βλέπεις είναι τόσο σπάνιο στον κύκλο μας να βρούμε ένα τόσο στενό μουνάκι και μάλιστα αμόλυντο, που απλά είναι αδύνατον να μην προσπαθήσουμε να το διεκδικήσουμε...» είπε και αυτόματα κατάπια την γλώσσα μου ψάχνοντας το νερό μου ενώ ήμουν σίγουρη ότι είχα κοκκινίσει ολόκληρη από το σχόλιο του σε σημείο να νιώθω τα μάγουλα μου να φλέγονται... «Σε συνδυασμό με το σφιχτό κωλαράκι που επίσης είναι αχρησιμοποίητο ακόμα...» τόνισε και κατάπια γρήγορα πριν φτύσω την γουλιά μου όπως όπως και αμέσως άρχισα να βήχω άτσαλα για να καταφέρω να πάρω ανάσα και εκείνος ενώ σηκώθηκε από την θέση του προσπάθησε να με ηρεμήσει όπως μπορούσε ενώ ήμουν σίγουρη ότι γέλαγε όμως το κάλυπτε καλά για να μην με κάνει χειρότερα... «Μην ανησυχείς και δεν πρόκειται να το παραβιάσω αν δεν είσαι έτοιμη γι αυτό» δήλωσε και καλά για να με κάνει να νιώσω καλύτερα αλλά εγώ δεν μπόρεσα να μην το πάρω σαν προειδοποίηση ή απειλή;... Δεν είχα ιδέα εκείνην την στιγμή όμως πάλεψα να το καταπνίξω γιατί πραγματικά δεν ήθελα να μάθω περισσότερα την δεδομένη στιγμή.
«Καλύτερα;» ρώτησε μόλις κατάφερα να πάρω ανάσα και μόλις κατένευσα γύρισε ξανά στην θέση του, με κοίταξε εξεταστικά αλλά μου έδωσε τον χρόνο μου ώστε να συνέλθω τελείως σιωπηλός.
«Και πάλι δεν έχει λογική...» συνέχισα αλλάζοντας το θέμα αλλά ταυτόχρονα προσπαθώντας να λύσω το αναπάντητο ακόμα ερώτημα μου... «Είσαστε συνεργάτες σωστά;...» κατένευσε υπομονετικά... «Δεν σκέφτηκε ότι κάτι τέτοιο θα επηρέαζε την συνεργασία σας;» τελικά ολοκλήρωσα την απορία μου και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά χωρίς να συμπληρώσει κάτι άλλο... «Δεν μπορώ να σας καταλάβω» είπα απηυδισμένα πιάνοντας το μέτωπο μου χωρίς να είμαι ικανή να βγάλω μια άκρη σε όλα αυτά.
«Είναι πολύ απλό Μπέλα... Ήξερε ότι αν σε έπειθε να μου κάνεις πρόταση για ένα τρίο εγώ δεν θα το αρνιόμουν, οπότε θα το έριχνε απάνω σου και εκείνη θα έβγαινε λάδι» διευκρίνισε επιτέλους και έμεινα μπερδεμένη να τον κοιτώ.
«Δεν θα το αρνιόσουν;... Δηλαδή θα ήθελες κάτι τέτοιο;» ρώτησα με κομμένη την ανάσα και πλησιάζοντας με, με το σώμα του γύρισε την ερώτηση.
«Εσύ θα ήθελες κάτι τέτοιο;» με ένα ύφος που πραγματικά δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω και αμυντικά πήγα το σώμα μου πιο πίσω κοιτώντας τον σοκαρισμένη ενώ κούναγα το κεφάλι μου αρνητικά με πείσμα όχι γιατί φοβόμουν την αντίδραση του αλλά γιατί πραγματικά δεν θα μπορούσα να το αντέξω και αυτό.
«Φυσικά και όχι... Πως σου πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό;... Μπορεί να μην είμαι έμπειρη αλλά ξέρω σίγουρα ότι δεν είμαι λεσβία» του είπα υπερασπίζοντας τον εαυτό μου και αμέσως τα χαρακτηριστικά του μαλάκωσαν.
«Ορίστε... το θέμα έληξε εδώ...» είπα απλά αδιάφορα... «Μην ασχολείσαι άλλο μαζί της, σου εγγυώμαι ότι δεν πρόκειται να τολμήσει να ξανακάνει κάτι τέτοιο... Θα το φροντίσω εγώ γι αυτό» είπε με τέτοιο δηλητήριο στην φωνή του που με έκανε να φοβηθώ για την ζωή της.
«Σε παρακαλώ μην το κάνεις» είπα αμέσως χωρίς να το σκεφτώ παρακλητικά και εκείνος με κοίταξε ξαφνιασμένος.
«Να μην κάνω τι;» ρώτησε πίσω και παίρνοντας μια κοφτή ανάσα μάζεψα όσο περισσότερο αέρα μπορούσα για να συνεχίσω πριν τα χάσω τελείως.
«Μην της κάνεις τίποτα, άλλωστε είσαστε συνεργάτες» συμπλήρωσα αλλά εκείνος δεν μάσησε μια.
«Έτερον εκάτερον... Ήξερε ότι δεν είμαι διατεθειμένος να σε μοιραστώ και δεν το σεβάστηκε» δήλωσε ξεκάθαρα ότι είχε ήδη προσχεδιάσει ακριβώς στο μυαλό του με ποιον τρόπο θα την έκανε να το πληρώσει ακριβά και μόνο που τόλμησε να το σκεφτεί... Πίνοντας μια μεγάλη γουλιά από το κρασί του ενώ τα μηλίγγια του άρχισαν να πάλλονται και η γνωστή φλέβα που πεταγόταν πάντα όταν ήταν νευριασμένος πάνω στο μέτωπο του έκανε την εμφάνισή της και με όση δύναμη μου είχε απομείνει μέσα μου, έκανα μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια να τον αποτρέψω ελπίζοντας να μην τον κάνω χειρότερα.
«Έντουαρντ σε παρακαλώ, δεν θέλω να είμαι η αιτία που θα χαλάσετε την μεταξύ σας σχέση... Άλλωστε δεν έγινε τίποτα το ανεπανόρθωτο... Έκανε την κίνηση της, πήρε την απάντηση της και ιδίως μετά τον τρόπο που την κοίταξες είμαι σίγουρη ότι έχει πάρει το μήνυμα που ήθελες να της περάσεις και δεν θα το τολμήσει ξανά... Σε παρακαλώ κάντο για μένα, πες ότι είναι το δώρο μου για τα γενέθλια μου...» τι λέω Χριστέ μου;... «Μην το τραβήξεις άλλο» παρακάλεσα ξέπνοα ενώ τον κοίταζα με ένα πληγωμένο ύφος και εκείνος έμεινε για μια στιγμή παγωμένος στην θέση του ενώ για πρώτη φορά είδα σοκ να διαπερνά την ματιά του και αμέσως μετά άρχισε να γελάει δυνατά ενώ τρίβοντας τα μάτια του κούναγε το κεφάλι του δύσπιστα... Ειλικρινά δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω σε αυτό, είχα τρομοκρατηθεί τόσο πολύ που έμεινα παγωμένη να περιμένω την πραγματική του αντίδραση.
«Δεν το πιστεύω αυτό που ζω, ειλικρινά θα με πεθάνεις...» είπε ενώ δεν σταμάταγε λεπτό να γελάει... «Ενώ μπορείς να έχεις ότι δώρο θέλεις για τα γενέθλια σου, εσύ ζητάς αυτό και μάλιστα για κάποια που δεν πρόκειται να εκτιμήσει ποτέ αυτήν την πράξη;» ρώτησε χωρίς να το πιστεύει ακόμα και έξυσα τον αυχένα μου νευρικά ενώ δεν ήξερα πως να ανταποκριθώ σε αυτό του το σχόλιο... Γιατί το κολιέ που μου φόρεσε και όλο αυτό το δείπνο, δεν φτάνει;... αναρωτήθηκα αλλά δεν τόλμησα να το εκφράσω δυνατά.
«Δεν μου αρέσει να ανακατεύεται η ζωή σου εξαιτίας μου» είπα μέσα από την αναπνοή μου σκύβοντας το κεφάλι μου και εκείνος σοβαρεύοντας αμέσως έβαλε τον δείκτη του κάτω από το σαγόνι μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Δεν θα κάνω τίποτα... Αλλά αν το προσπαθήσει ξανά, δεν σου υπόσχομαι ότι θα καταφέρω να συγκρατηθώ για να μην ξεσπάσω και για τις δύο περιπτώσεις» τόνισε κάνοντας με να καταλάβω ότι αν συμβεί ξανά θα την πληρώσει πολύ άσχημα και για τις δύο φορές ταυτόχρονα... «Ελπίζω τουλάχιστον να καταφέρει να ρίξει λίγο τα μούτρα της και να ζητήσει έστω και ένα ευχαριστώ» πρόσθεσε καθώς χάιδευε απαλά το πρόσωπο μου και αλλάζοντας τελείως διάθεση και κουβέντα γύρισε στην θέση του και συνέχισε να τρώει σαν να μην είχε ειπωθεί τίποτα όλη αυτήν την ώρα... «Μην χαλάς την όρεξή σου... Ποιος ξέρει πότε θα σου δοθεί η ευκαιρία να φας ξανά κάτι που πραγματικά σου αρέσει» είπε με έναν τελείως πειραχτικό τόνο και χαμογελώντας πήρα ξανά το πιρούνι στο χέρι μου και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.
«Έλα μου ντε... δυστυχώς δεν έχω κάθε μέρα γενέθλια» ανταπέδωσα το πείραγμα και μου χαμογέλασε και εκείνος.
Regal Pear Shape Diamond Pendant
Price: $2.5 million
Tiffany’s Majestic Diamond Necklace will be center stage wherever it’s displayed. With a fluid design that lies softly on the neck. This glittering choker evoke outstanding glamour, with a 41.4-carat, pear-shaped diamond accompanied by a multitude of round and pear shaped diamonds. Each stone is top-of-the-crust in color and clarity; of course, as is the pretty blue box it comes in.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου