Παίρνοντας ένα ταπεράκι με φαγητό από το ψυγείο, ο λουλούκος κοιτώντας με, με ένα νευριασμένο βλέμμα άνοιξε την πόρτα και κοπανώντας την πίσω του έφυγε και μας άφησε μόνους μας... Κοιτώντας το πάτωμα δεν ήξερα τι να κάνω για να αλλάξω την γνώμη του Τεό... Δεν ήθελα να είμαι η αιτία που θα τους χάλαγα όλη αυτήν την καλή ατμόσφαιρα που είχα νιώσει να έχουν μεταξύ τους, μέχρι που εκείνος να έρθει και να με δει εδώ, αλλά πριν σκεφτώ κάτι ο Τεό αμέσως έπιασε την διάθεση μου και ερχόμενος δίπλα μου, έκατσε με μια χάρη που θα την ζήλευε η κάθε γυναίκα και γυρίζοντας προς την μεριά μου, κάνοντας μια αόριστη κίνηση με το χέρι του στον αέρα, στριφογύρισε τα μάτια του.
«Μην του δίνεις σημασία... Πάντα έτσι κάνει στην αρχή αλλά μόλις σε γνωρίσει καλύτερα θα αλλάξει γνώμη» είπε για να με κάνει να νιώσω καλύτερα αλλά εγώ κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου με πείσμα.
«Νομίζω ότι είναι καλύτερα να φύγω...»
«Δεν υπάρχει περίπτωση...» με διέκοψε και διακόπτοντας τον ξανά συνέχισα.
«Δεν θέλω εξαιτίας μου να μαλώσετε...»
«Να μαλώσουμε;...» με διέκοψε πάλι κάνοντας μια ειρωνική γκριμάτσα... «Τα έχουμε ξεπεράσει προ πολλού αυτά»
«Πριν...» είπα κοιτώντας τον τρομοκρατημένα.
«Ήθελε μόνο να θυμίσει ποιος είναι ο άντρας του σπιτιού...» είπε σταματώντας την φράση μου στην μέση και αναστέναξα... «Μην ανησυχείς γι αυτόν, θα το ξεπεράσει... Σημασία έχει να δούμε τι θα κάνουμε με σένα» είπε κατηγορηματικά χωρίς να δέχεται αντίρρηση και δεν ήξερα τι άλλο να κάνω.
«Τεόοοο» έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια εξουθενωμένα και εκείνος περνώντας το χέρι του γύρω από τους ώμους μου, με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια.
«Όλα θα πάνε καλά, αρκεί να το πιστέψεις» είπε με περισσότερη πειθώ και κοιτώντας την ώρα αναστέναξε... «Πρέπει να γυρίσω πίσω στο μαγαζί, θα είσαι εντάξει μόνη σου;» με ρώτησε και γούρλωσα τα μάτια μου... Δεν άντεχα στην ιδέα να μείνω εδώ και ξαφνικά να εμφανιστεί ο λουλούκος του.
«Δεν μπορώ να έρθω μαζί σου;» ρώτησα παρακλητικά και μου χαμογέλασε συγκαταβατικά καταλαβαίνοντας αμέσως τις φοβίες μου και τρίβοντας το μπράτσο μου το σκέφτηκε για λίγο... «Τα παπούτσια σου τα έβαλα για πλύσιμο και δεν νομίζω ότι θα στεγνώσουν μέχρι αύριο αλλά νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι και γι αυτό... Τι νούμερο φοράς;» ρώτησε και αναστέναξα ανακουφισμένη.
«37» είπα απολογητικά και εκείνος κατένευσε καθώς με παρέσερνε μαζί του.
«Έλα... Ξέρω κάποια που μπορεί να μας βοηθήσει, σε αυτό» μου έκλεισε το μάτι και μόλις μου έφερε ένα μπουφάν μου το έδωσε και παίρνοντας και το δικό του άνοιξε την πόρτα και με άφησε να προπορευτώ.
Κατεβαίνοντας από την σκάλα, μόλις φτάσαμε στον από κάτω όροφο από τον δικό του, στάθηκε μπροστά από την πόρτα και την χτύπησε απαλά... Μόλις η πόρτα άνοιξε μια εντυπωσιακή γυναίκα, πιο ψηλή από μένα με ένα λυγερόκορμο κορμί και απίστευτα μάτια που σε μαγνήτιζαν και δεν μπορούσες να πάρεις την ματιά σου από πάνω τους, λίγο πιο ανοιχτόχρωμη απο τον Τεό, έκανε την εμφάνισή της και την κοίταζα αποσβολωμένη.
«Χειιι μωρό μου... έχεις λίγο χρόνο;» αμέσως την ρώτησε ο Τεό και μόλις η κοπέλα απάντησε έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
«Για σένα μωρό μου πάντα, ελάτε μέσα» είπε με γυναικείο στυλ αλλά με αντρική φωνή που χωρίς να το θέλω κοίταξα τον Τεό με απορία και εκείνος πιάνοντας την απορία μου στον αέρα, με κράτησε από την μέση και με παρέσυρε μέσα στο διαμέρισμα... Τώρα να πω του ή της;... δεν είχα ιδέα.
«Χειιι Ντάλια, να σου συστήσω το νέο μου κορίτσι... Μπελλα... από εδώ μια πολύ καλή μου φίλη η Ντάλια ή αλλιώς Μάια» είπε κλείνοντας το μάτι προς το μέρος μου και έδωσα το χέρι μου.
«Χάρηκα» είπα κάπως ντροπαλά και εκείνη αμέσως μου χαμογέλασε ζεστά.
«Και εγώ» ανταπέδωσε και γύρισε ξανά προς τον Τεό.
«Τι έγινε μωρό μου, βρήκαμε την Κριστίνα που μας έλειπε;» τον ρώτησε και ο Τεό αναστέναξε βαριά.
«Ακόμα το ψάχνω» απάντησε και η Ντάλια με κοίταξε μπερδεμένη.
«Μην απογοητεύεσαι φιλενάδα... Το βράδυ θα ρωτήσω αν θέλει να έρθει η Μπολετ... Άλλωστε μου χρωστάει, δεν μπορεί»
«Θα τα κανονίσουμε άλλη φορά αυτά γιατί πρέπει να γυρίσω στο μαγαζί... Ήθελα να σε ρωτήσω μήπως σου έχει μείνει κανένα ρούχο και κανένα παπούτσι τίποτα ξεχασμένο εδώ από την Ζανέτ;... Η φιλενάδα μου από εδώ έφυγε βιαστικά και δεν έχει τίποτα μαζί της... Από ρούχα μπορώ να την βολέψω με του λουλούκου αλλά την λυπάμαι να την βλέπω τέτοια κοπελάρα με αντρικά ρούχα... Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι τα παπούτσια» εξήγησε
«Για να δω» απάντησε αμέσως η Ντάλια έφυγε από δίπλα μας πηγαίνοντας προς τον διάδρομο.
«Χρυσό κορίτσι άλλα άτυχο» σχολίασε ο Τεό και γύρισα προς το μέρος του... «Όταν την βρήκα, μόλις την είχαν διώξει οι γονείς της από το σπίτι επειδή ανακάλυψαν ότι δεν είναι στρέιτ... Ακόμα να το ξεπεράσει» συμπλήρωσε και τον κοίταξα με πόνο στα μάτια.
«Αν δεν μίλαγε δεν θα το πίστευα ποτέ ότι είναι άντρας, είναι τόσο όμορφη» είπα αυθόρμητα και η φωνή της Ντάλιας με έκανε να αναπηδήσω.
«Σε ευχαριστώ... είναι περίεργο να ακούς κάτι τέτοιο από γυναίκα και να το εννοεί» είπε εκείνη και την κοίταξα απολογητικά... Δεν ήξερα αν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τους προσβάλει, αλλά βλέποντας την ευγνωμοσύνη μέσα στην ματιά της, πήρα μια ανακουφιστική ανάσα και συμπλήρωσα.
«Πραγματικά το εννοώ»
«Το ξέρω καλή μου...» μου το επιβεβαίωσε και μου έτεινε μια σακούλα που κρατούσε... «Αυτά είναι τα μόνα που είχε αφήσει και από παπούτσια βρήκα δύο ζευγάρια ψηλοτάκουνα» είπε και δαγκώθηκα.
«Δεν μπορώ να τα περπατήσω» είπα απολογητικά και αμέσως και οι δύο άρχισαν να σκάνε στα γέλια.
«Γυναίκεςςςς» είπαν με μια φωνή κάνοντας μια αόριστη κίνηση στον αέρα ειρωνικά και ένιωσα να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί από την ντροπή μου.
«Έλα φιλενάδα και θα δεις, δεν είναι τίποτα να τα συνηθίσεις» μου έκλεισε το μάτι ο Τεό και παίρνοντας την σακούλα από την Ντάλια την άνοιξε και βγάζοντας ένα ζευγάρι ροζ ψηλοτάκουνες πλατφόρμες με μυτερό τακούνι και με χιλιάδες στρας απάνω τους τα κοίταξα με γουρλωμένα τα μάτια.
«Αυτά είναι πολύ ψηλά» είπα περισσότερο στον εαυτό μου και ο Τεό χαζογέλασε για λίγο.
«Έλα να τα δοκιμάσεις» είπε και αμέσως έκατσε στο πάτωμα να μου τα φορέσει... Δεν ήθελα να τον προσβάλω και χωρίς να φέρω αντίρρηση τον άφησα... Μόλις όμως πάτησα και στα δύο μου πόδια, έχασα την ισορροπία και η Ντάλια με έπιασε στο τσακ πριν σωριαστώ.
«Το μυστικό είναι να στηρίζεσαι στις μύτες των ποδιών σου και όχι σε όλο το πέλμα... Πάνω στην κίνηση του βηματισμού σου το τακούνι να πατά τελευταίο ή και καθόλου, όπως σε βολεύει» είπε η Ντάλια και την κοίταξα καθώς κατένευσα.
«Θα προσπαθήσω» είπα και μόλις με άφησαν πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να περπατήσω αλλά φυσικά αμέσως βρέθηκα στο πάτωμα και η Ντάλια με τον Τεό, άρχισαν να γελάνε με την καρδιά τους.
«Νομίζω τα ρούχα του λουλούκου την εκφράζουν καλύτερα» σχολίασε η Ντάλια και την στιγμή που ο Τεό ήρθε να με σηκώσει απάντησε στην ανύποτη ερώτηση μου.
«Περπατάς σαν νταλικέρης... Γυναίκα είσαι αγάπη μου, λύγισε τα γόνατα και την μέση σου... Μην περπατάς σαν να σου έχουν καρφώσει κάποιο παλούκι μην σου πω που και κοκκινίσεις πάλι» μου είπε και μόλις ίσιωσα το κορμί μου, πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Δεν ξέρω πως να το κάνω αυτό» είπα απολογητικά και η Ντάλια ήρθε δίπλα μου.
«Έτσι» είπε και αμέσως μου έδειξε τον σωστό τρόπο και εγώ δειλά στην αρχή άρχισα να την μιμούμαι.
«Χριστέ μου εσύ δεν έχεις καθόλου παλμό» σχολίασε ο Τεό και πηγαίνοντας προς το στερεοφωνικό έβαλε ένα cd και ήρθε δίπλα μου.
«Ξέρεις να χορεύεις;» ρώτησε και κοκκίνισα ολόκληρη.
«Έκανα χορό όταν ήμουν μικρή αλλά δεν ήμουν πολύ καλή» είπα απολογητικά.
«Ανοησίες... Έτσι όπως έπεσες σίγουρα τώρα θα τρέχαμε στο νοσοκομείο για να σου βάλουμε γύψο... Με το άνοιγμα που έκανες όμως τον γλύτωσες, οπότε το έχεις αγάπη μου» είπε εκείνος με σιγουριά και μόλις άρχισε το τραγούδι “Crazy In Love” με την Beyoncé και τον Jay-Z, η Ντάλια και ο Τεό αμέσως άρχισαν να κάνουν πασαρέλα πάνω στον ρυθμό της μουσικής, δείχνοντας μου πως να βρω το παλμό μου και μόλις πήρα μπρος και άρχισα να περπατάω... Αμέσως άρχισα να νιώθω την διαφορά και έμεινα έκπληκτη με τον εαυτό μου.
«Δεν το πιστεύω ήταν τόσο εύκολο;» αναφώνησα και η Ντάλια με τον Τεό άρχισαν πάλι να γελάνε με την ψυχή τους.
«Τόσο» επιβεβαίωσε η Ντάλια και μου έκλεισε το μάτι.
«Απίστευτο!» είπα πάλι και κοίταξα προς τα τακούνια.
«Φιλενάδα πρέπει να την κάνουμε γιατί η Μπιάνκα θα τα παίξει» είπε ο Τεό αγχωμένα και μόλις τον κοίταξα κατένευσα σοβαρεύοντας και μόλις ευχαρίστησα την Ντάλια και αφού χαιρετηθήκαμε πήγαμε προς το αυτοκίνητο... Στην σκάλα φυσικά έβγαλα τα παπούτσια για να μην καθυστερήσω τον Τεό αλλά μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο του τα φόρεσα ξανά και άρχισα να τα κοιτάω με περιέργεια... Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι τελικά δεν ήθελε κόπο αλλά τρόπο για να καταφέρεις να σταθείς απάνω τους, φυσικά θα χρειαζόμουν πολλά χιλιόμετρα απάνω τους για να καταφέρω να τα δαμάσω, όμως δεν απογοητευόμουν... Τώρα που έπιασα τον τρόπο, με λίγη εξάσκηση ήμουν σίγουρη ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω.
«Τι εννοούσε η Ντάλια πριν;» ρώτησα ξαφνικά και ο Τεό πιάνοντας αμέσως τι εννοώ άφησε την ανάσα του να βγει από μέσα του βεβιασμένα.
«Μου ήρθε η εφορία και αν δεν βρω τα χρήματα να την πληρώσω θα μου πάρουν το μαγαζί και φαντάζεσαι πόσο με τρελαίνει και μόνο στην ιδέα κάτι τέτοιο» είπε με πόνο και αμέσως ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται.
«Είναι πολλά;» ρώτησα και εκείνος κατένευσε.
«10.000»
«Χριστέ μου...» αναφώνησα σοκαρισμένη... «Και τι θα κάνεις τώρα;» δεν μπορούσα να μην ρωτήσω και εκείνος το σκέφτηκε για λίγο.
«Βασικά σκεφτήκαμε με τα κορίτσια να κάνουμε ένα χάπενινκ... Ξέρεις να αντιγράψουμε το “Moulin Rouge” και μετά να πλύνουμε αυτοκίνητα ώστε να μαζέψουμε όσα περισσότερα μπορούμε για να πληρώσω ένα μέρος του ποσού για να τους καθυστερήσω λίγο αλλά μας λείπει μια Αγκιλέρα... Τι λες είσαι μέσα;» με ρώτησε με ελπίδα και την κοίταξα σοκαρισμένη.
«Εγώ να κάνω την Αγκιλέρα;» ρώτησα ξέπνοα και στριφογύρισε τα μάτια του.
«Τι ηττοπάθεια είναι αυτή βρε φιλενάδα... Πίστεψε με το έχεις και πολύ μάλιστα... Η μουσική σε απογειώνει... Αν έβλεπες λίγο το πως περπάταγες πάνω στον ρυθμό της μουσικής ούτε εσύ δεν θα το πίστευες» είπε απόλυτα σοβαρός και δεν ήξερα τι να πω.
«Δεν νομίζω Τεό, έχω χρόνια να χορέψω και....»
«Αηδίες... Ο χορός είναι να το έχεις στο αίμα σου και εσύ αγάπη μου κάνει μπαμ από μακριά ότι τον έχεις... Από την άλλη εφόσον έκανες μαθήματα από μικρή πόσο δύσκολο είναι να τα θυμηθείς... Αυτά τα πράγματα είναι σαν το ποδήλατο, δεν τα ξεχνάς ποτέ... Άλλωστε τα ανοίγματα τα έχεις, όλα τα υπόλοιπα θα σε βοηθήσουμε εμείς να τα θυμηθείς» είπε κλείνοντας μου το μάτι, αλλά μόλις είδε ότι δεν ανταποκρίνομαι συνέχισε... «Ωωω έλα βρε φιλενάδα, δεν θες να με βοηθήσεις;» ρώτησε χτυπώντας με στην αχίλλειο φτέρνα μου και τον κοίταξα με ένα πληγωμένο ύφος.
«Το ξέρεις ότι θα έκανα τα πάντα για σένα, αλλά αυτό που μου ζητάς είναι τόσο πολύ για μένα... Δεν έχω χορέψει ποτέ μπροστά σε τρίτους και ντρέπομαι πάρα πολύ να το κάνω» είπα απολογητικά.
«Έτσι όπως θα σε κάνουμε δεν θα αναγνωρίζεις ούτε εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό... Ακόμα και ο Cupid να σε δει δεν θα σε αναγνωρίσει, αυτό σου το εγγυώμαι... Δες το σαν παράσταση, νιώσε σαν να είσαι ηθοποιός και παίζεις έναν ρόλο και τότε θα δεις ότι όλο το άγχος θα πάει περίπατο» μου έκλεισε το μάτι και αναστέναξα.
«Θα προσπαθήσω αλλά δεν σου εγγυώμαι τίποτα» είπα και εκείνος κατένευσε ικανοποιημένος.
«Η εξάσκηση τελειοποιεί... Θα κάνουμε όσες πρόβες χρειαστεί και δεν θα οργανώσουμε το χάπενινκ αν δεν νιώσεις έτοιμη γι αυτό» μου έδωσε μια ανάσα ελπίδας και για μια στιγμή έκατσα και το σκέφτηκα... Τι διάολο κάνω;... εγώ δεν ξέρω αν θα ζω αύριο και οργανώνω και χάπενικ;... αλλά δεν τόλμησα να πω τίποτα άλλο.
Μπαίνοντας στην κουζίνα από την πίσω πόρτα με άφησε να κάτσω στο τραπεζάκι που είχε μέσα στην κουζίνα του και χαιρετώντας την Μπιάνκα αμέσως έπιασε δουλειά και τον κοίταζα εκστασιασμένη καθώς τα χέρια του δούλευαν τόσο γρήγορα που υπήρχαν στιγμές που δεν προλάβαινα να δω τις κινήσεις του.
«Απίστευτο!» εξωτερίκευσα κάποια στιγμή την σκέψη μου και γυρίζοντας το μισό του κορμί προς το μέρος μου, με κοίταξε με απορία ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι... «Είσαι απίστευτος, πως τα κάνεις όλα αυτά τόσο γρήγορα» διευκρίνισα την σκέψη μου και εκείνος γέλασε τελείως ικανοποιημένος και γυρίζοντας προς τον πάγκο του έβαλε μουσική και πάνω στον ρυθμό της μουσικής άρχισε να χορεύει και να παίζει με τα μαχαίρια του, κόβοντας τα μαρούλια και τις ντομάτες με τέτοια δεξιοτεχνία που θα τον ζήλευε και ο πιο διάσημος σεφ, ενώ που και που πέταγε τα μαχαίρια στον αέρα κάνοντας διάφορες φιγούρες και το στόμα μου έπεσε στο πάτωμα.
«Είσαι το κάτι άλλο» δεν άντεξα και είπα και εκείνος άρχισε να γελάει δυνατά.
«Ωωω μωρό μου, είσαι τόσο αθώα» ανταπέδωσε και κοκκίνισα μέχρι το κόκαλο... «Είναι να έχεις τον ρυθμό μέσα σου, η μουσική είναι το κλειδί μου... Όταν παίζει ένα χορευτικό κομμάτι είναι σαν να με βάζεις σε μια πρίζα, με κάνει να απογειώνομαι» είπε και κατένευσα επιβεβαιώνοντας τα λόγια του.
«Πράγματι» είπα ακόμα εκστασιασμένη από τις κινήσεις του.
«Ξέρεις να κόβεις μαρούλια;» ρώτησε και του χαμογέλασα.
«Αυτό είναι κάτι που το έμαθα πολύ καλά» απάντησα και ενώ με κοίταξε με απορία δεν ρώτησε τίποτα παραπάνω.
Μόλις σηκώθηκα και προσπάθησα να κάνω ένα βήμα το πόδι μου δίπλωσε και σταματώντας έβρισα από μέσα μου αλλά το γέλιο του Τεό, με έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα... Σκατά... θα τα καταφέρω ποτέ;
«Νιώσε την μουσική μωρό μου, εκείνη θα σε βοηθήσει να απελευθερωθείς... Το σκέφτεσαι πάρα πολύ, ξέχνα το, σκέψου ότι είσαι ξυπόλητη και περπατάς στις μύτες» με ενθάρρυνε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα προσπάθησα να το ξεχάσω αλλά ήταν τόσο δύσκολο... Τουλάχιστον όμως δεν σωριάστηκα κιόλας, κάτι ήταν και αυτό.
Φτάνοντας στον πάγκο πήρα το μαχαίρι και το μαρούλι και όπως μου είχε δείξει ο Έντουαρτ άρχισα να το κόβω και εκείνος ενθουσιάστηκε.
«Ουυυ το πας το γράμμα φιλενάδα» με επιβράβευσε και γέλασα δυνατά.
«Είχα καλό δάσκαλο» ανταπέδωσα και μόλις με κοίταξε με περιέργεια συνέχισα... «Έχει ψύχωση με την υγιεινή διατροφή και το σπιτικό φαγητό... Μαγειρεύαμε ώρες ατελείωτες μαζί... Μπορώ να πω ότι το απολάμβανα πάρα πολύ, ιδίως τις στιγμές που ερχόταν από πίσω μου για να μου δείξει πως να κρατώ το μαχαίρι και να κόβω...» στην θύμηση εκείνων των ημερών ένιωσα αμέσως να αναστατώνομαι και δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου, έμεινα για λίγο να κοιτώ το κενό με έναν αναστεναγμό.
«Είχε βρει τα κουμπιά σου» σχολίασε και τον κοίταξα για λίγο χωρίς να καταλαβαίνω... «Πως νομίζεις ότι ηρέμησα τον λουλουκο μου...» συνέχισε και τον κοίταξα με περισσότερο ενδιαφέρον και συμπλήρωσε... «Το παν αγάπη μου είναι να βρεις τα κουμπιά του άλλου, μόλις τα βρεις μπορείς να τον κάνεις αλοιφή για κάλους στα χέρια σου»
«Δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω» είπα ειλικρινά και εκείνος αναστέναξε και με κοίταξε με πόνο στα μάτια.
«Αχχχ αγάπη μου πραγματικά είσαι τόσο αθώα...» σχολίασε και κοκκινίζοντας συνέχισα να κόβω χωρίς να τον κοιτώ... «Όλοι οι άντρες μωρό μου, σκέφτονται με το κάτω κεφάλι, ακόμα και εγώ» είπε και άρχισε να γελάει κάνοντας με να τον κοιτάξω ξανά δειλά... «Όσο πιο απασχολημένο το κρατάς τόσο λιγότερο θα καταφέρει να έχει το μυαλό του κάπου αλλού» είπε και αναστέναξα.
«Εγώ δεν μπορώ ούτε στα μάτια να τον κοιτάξω χωρίς να κοκκινίσω, πόσο μάλλον να τον προκαλέσω κιόλας» είπα με απογοήτευση και ο Τεό σκουπίζοντας τα χέρια του ήρθε δίπλα μου και μου έτριψε τα μπράτσα μου για να με παρηγορήσει.
«Δεν θέλουν κόπο, θέλουν τρόπο» είπε ότι μου είχε πει και πριν και πήρα μια βαθιά ανάσα κοιτώντας τον παρακλητικά.
«Εσύ τι έκανες;» ρώτησα και αμέσως πήρε τα πάνω του ενώ γυρίζοντας στην δουλειά του άρχισε να μιλάει με τέτοιον ενθουσιασμό που με έκανε αμέσως να νιώσω όλην την σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που είχε μέσα του κάνοντας με για μια στιγμή να τον ζηλέψω γι αυτό.
«Έκανα αυτό που ήξερα καλύτερα... Ο λουλούκος με είδε σε μια παράσταση μου και από τότε έγινε ο πιο φανατικός μου θαυμαστής... Τα λουλούδια και τα γλυκά ερχόντουσαν σε καθημερινή βάση αλλά εκείνος δεν εμφανιζόταν ποτέ... Σε μια φάση είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι πάρα πολύ, αλλά όταν πήρε την απόφαση να έρθει στο καμαρίνι μου, ένιωσα ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο του και τα ξέχασα όλα... Όταν συνέβη ότι συνέβη τέλος πάντων, τον μίσησα περισσότερο γιατί με τον τρόπο του μου στερούσε αυτό που αγαπούσα περισσότερο... Όταν όμως πήρα την απόφαση να έρθω εδώ, κατάλαβα ότι το πιο σημαντικό πράγμα, αυτό που μου έλειπε περισσότερο ήταν εκείνος και όχι η δουλειά μου και έτσι όταν ήρθε να με βρει τότε κατάφερα να το ξεπεράσω και να δεχτώ την νέα μου ζωή... Αλλά ο χορός Μπέλλα είναι στο αίμα μου, δεν μπορώ να ζω χωρίς αυτόν και έτσι σκέφτηκα για να νιώσω καλύτερα να αρχίσω και πάλι τις παραστάσεις, αλλά εκείνος μόλις το άκουσε έγινε έξαλλος... Δεν ήθελε να χορεύω για άλλους, η ζήλια του ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο έτσι όταν άρχισε πάλι τα ίδια από την αρχή, συνέχισα τις πρόβες μου τις στιγμές που έλειπε... Ωστόσο ένα απόγευμα γύρισε πιο νωρίς και με τσάκωσε και εκεί που περίμενα νέο ξέσπασμα εκεί με ξάφνιασε με το πάθος του και είδα τα ραδίκια ανάποδα όπως λες και εσύ και προβληματισμένη το σκέφτηκα για λίγο... Έτσι κάθε μέρα έφευγα πιο νωρίς, πήγαινα σπίτι, έφτιαχνα ατμόσφαιρα, ντυνόμουν και λίγο πριν γυρίσει άρχισα να χορεύω και μόλις εκείνος έμπαινε μέσα ξεσηκωνόταν τόσο πολύ που άφηνε τα πάντα στην άκρη... Του άλλαξα τα φώτα...» είπε κλείνοντας το μάτι με νόημα... «Και από τότε όχι μόνο δεν ξανά τόλμησε να με ακουμπήσει αλλά τώρα ανυπομονεί και περισσότερο να γυρίσει στο σπίτι» τελείωσε ενώ κούναγε την μέση του πάνω στον ρυθμό της μουσικής και γέλασα με θαυμασμό.
«Μακάρι να έπιανε και στον Cupid αλλά δεν τον έχω για τέτοιο τύπο»
«Δεν μπορεί να μην έχει κάποιο κουμπί, όλοι έχουμε τα κουμπιά μας» είπε με σιγουριά και παραμένοντας στην σιωπή το σκέφτηκα για λίγο.
«Το ελπίζω» είπα μόνο και δεν ξαναμίλησα χαμένη μέσα στις σκέψεις μου, μέχρι που κάποια στιγμή ήμουν τόσο απορροφημένη που μόλις ένιωσα τα χέρια του Τεό πάνω στην μέση μου αναπήδησα και δεν έχω ιδέα πως δεν κόπηκα.
«Κούνα το μωρό μου» είπε εκείνος ενώ με παρότρυνε να συνεχίσω.
Χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει, είχα αρχίσει αν κουνιέμαι στον ρυθμό της μουσικής, παρασυρμένη από εκείνον και ερχόμενος δίπλα μου με σιγοντάρισε και μαζί αρχίσαμε να τραγουδάμε και να κουνάμε τα κορμιά μας.
«Το ήξερα ότι το είχες μωρό μου... Έλα κούνα το μαζί μου» συνέχισε απτόητος και άρχισα να γελάω χωρίς να το πιστεύω ότι το έκανα εγώ αυτό... «Έτσι μωρό μου... ουυυυ γεαααα... κούνα το μωρό μου» έλεγε συνέχεια και κάπως έτσι μέχρι να φύγει και η τελευταία παραγγελία συνεχίζαμε να τις ετοιμάζουμε μαζί δείχνοντας μου όλα του τα κόλπα και κάνοντας με να νιώθω τόσο όμορφα που ένιωθα ότι πράγματι υπήρχε κάποια ελπίδα για να πάνε όλα καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου