«Γαμώτο, γαμώτο,
γαμώτο…» έβρισα με αγανάκτηση και πριν το σκεφτώ περισσότερο πήγα γρήγορα προς
το δωμάτιο της.
Όπως το περίμενα η
πόρτα ήταν κλειδωμένη αλλά δεν θα τα παράταγα τόσο εύκολα. Έπρεπε να τα
ξεκαθαρίσουμε όλα και θα το κάναμε αυτήν την στιγμή. Το πείσμα μου ήταν τόσο
μεγάλο που αν χρειαζόταν θα έφτανα μέχρι και να γκρεμίσω την πόρτα για να το
καταφέρω.
«Κλερ, άνοιξε την
πόρτα τώρα» απαίτησα αλλά από μέσα επικράτησε η απόλυτη σιωπή. «Άνοιξε την
γιατί στο ορκίζομαι ότι θα την σπάσω» φώναξα πιο δυνατά και καθώς άκουσα το
κλικ στην κλειδαριά γύρισα το πόμολο και την άνοιξα με φόρα.
Εκείνη φορώντας ήδη
το σορτσάκι και το μπουστάκι που φόραγε συνήθως όταν είχε κάποιον αγώνα, γύρισε
προς την ντουλάπα της και έβγαζε μια μακριά φόρμα για να την φορέσει πάνω από
τα ρούχα που φόραγε.
«Τι κάνεις;» ρώτησα
σοκαρισμένος.
«Σαν τι φαίνεται να
κάνω;» με ρώτησε πίσω με ειρωνεία και καθώς έσκυψε άρχισε να φοράει το κάτω
μέρος της φόρμας της με τόσο νεύρο που με έκανε να χάσω το μυαλό μου.
«Κλερ…» είπα
επιτακτικά και καθώς σήκωσε την φόρμα μέχρι τους γοφούς της γύρισε επιθετικά
προς το μέρος μου.
«Έχεις σκοπό να με
σταματήσεις;» με ρώτησε απειλητικά και τα έχασα τελείως.
«Δεν μπορείς να
αγωνιστείς τώρα, δεν σκέφτεσαι καθαρά» διαμαρτυρήθηκα με την αγωνία μου να
χτυπάει στο κόκκινο.
«Όχι Κρις, κάνεις
λάθος, αν δεν με αφήσεις να φύγω τώρα τότε είναι που δεν θα σκεφτώ καθαρά» είπε
με νόημα υπονοώντας ότι αν δεν έκανα στην άκρη τότε σίγουρα όλο αυτό θα
κατέληγε σε έναν άσχημο καυγά που ίσως να μην κατάφερνα αυτήν την φορά να βγω
αλάβωτος. Όχι δεν με τρόμαζε, ήξερα ότι το έλεγε απλά για να με φοβερίσει.
«Θα έρθω μαζί σου»
της δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι’ αυτό.
«Όχι δεν θα το κάνεις»
μου είπε απευθείας και πιάνοντας το πάνω μέρος της φόρμας της και τα παπούτσια
της στο χέρι, έκανε την κίνηση να φύγει αλλά δεν την άφησα.
«Κλερ» παρακάλεσα ενώ
πιάνοντας την από το μπράτσο της επέβαλα να γυρίσει να με κοιτάξει.
«Για τελευταία φορά,
έχεις σκοπό να με σταματήσεις;» ρώτησε με ύφος που δήλωνε ότι αν τόλμαγα να το
κάνω δεν θα μου άρεσε και τόσο η αντίδραση της.
«Εντάξει…» έκανα για
λίγο πίσω. «Θα σε αφήσω να πας, μόνη…» τόνισα αλλά δεν σταμάτησα εκεί. «Αλλά θα
σε περιμένω να γυρίσεις και όταν το κάνεις εμείς οι δύο θα τα ξεκαθαρίσουμε
όλα».
«Μην το κάνεις… Δεν
υπόσχομαι ότι θα γυρίσω» η καρδιά μου αυτόματα σταμάτησε να χτυπάει.
Όχι, δεν μπορεί να
υπονοούσε ότι… Όχι απλά ήθελε χρόνο, ήθελε μόνο λίγο χρόνο για να σκεφτεί…
επαναλάμβανα μέσα μου για να καθησυχάσω τον εαυτό μου.
«Συγνώμη που
διακόπτω…» ακούσαμε την διστακτική φωνή του Ζαν και γυρίσαμε αυτόματα τις
ματιές μας προς το μέρος του. «Είναι ένα ταξί έξω, λέει πως κάποιος το κάλεσε;»
ρώτησε ενώ κοίταζε μια εμένα και μια την Κλερ.
«Εμένα περιμένει, σε
ευχαριστώ» είπε αμέσως η Κλερ και καθώς τράβηξε το χέρι της μέσα από το δικό
μου, άφησε τα παπούτσια της πάνω στο κρεβάτι και πέρασε το πάνω μέρος της
φόρμας της γύρω από τους ώμους της.
«Έχω κάνει τον
λογαριασμό από τα κέρδη σου αλλά θα τα ξεκαθαρίσω σπίτι και θα σου τα φέρω
αύριο» είπε γρήγορα ο Ζαν και καθώς εκείνη ανέβασε το φερμουάρ της φόρμας της
έπιασε τα παπούτσια της ξανά στο χέρι και γύρισε προς την μεριά του.
«Άσε τα 100$ που σου
έδωσα αρχικά για να αλλάξεις σε μάρκες και τα άλλα κράτα τα και μοίρασε τα στα
παιδία» του είπε αυτόματα αλλά ο Ζαν δεν έκανε πίσω, ούτε της έκανε χώρο για να
περάσει.
«Κλερ τα κέρδισες…» προσπάθησε
να την μεταπείσει αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη.
«Όχι Ζαν, δεν κέρδισα
τίποτα, αντίθετα τα έχασα όλα…» του είπε και η ανάσα μου κόπηκε στην μέση.
«Τώρα κάνε στην άκρη» συνέχισε και καθώς ο Ζαν μου έριξε ένα βλέμμα τελικά το
έκανε και η Κλερ όρμισε στον διάδρομο με γρήγορο και νευριασμένο βήμα.
«Κλερ» φώναξα πίσω
της αλλά εκείνη δεν σταμάτησε.
Μόλις έφτασα στην
εξώπορτα, την είδα να ανοίγει την πίσω πόρτα του ταξί και να μπαίνει μέσα.
Γαμώτο, γιατί έπρεπε να γίνει αυτό; Γιατί ο μαλάκας δεν το σταμάτησα όταν είχα
την ευκαιρία;
«Θες παρέα;» με
ρώτησε ο Ζαν παρηγορητικά ενώ έβαζε το χέρι του πάνω στον ώμο μου για να μου
συμπαρασταθεί. Καθώς γύρισα προς το μέρος του κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Τελειώσατε από εδώ;»
ρώτησα ενώ κοίταζα για πρώτη φορά αν οι υπόλοιποι είχαν φύγει. Ευτυχώς είχανε
μείνει μόνο ο Ζαν και η κοπέλα που ήταν μαζί του η οποία με κοίταζε με ένα περίεργο
βλέμμα που δεν είχα κουράγιο να το αποκωδικοποιήσω αυτήν την στιγμή.
«Έχω να σημειώσω και
των υπολοίπων παιδιών τις μάρκες…» ξεκίνησε ο Ζαν απολογητικά και χωρίς να έχω
κουράγιο να ακούσω την συνέχισα τον διέκοψα.
«Πάρε όσο χρόνο θες.
Αν χρειαστείς κάτι θα είμαι στο δωμάτιο μου» του είπα γρήγορα και καθώς έκλεισα
την εξώπορτα, πήγα με γρήγορα βήματα προς τον διάδρομο.
Δεν έκλεισα μάτι όλο
το βράδυ αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε. Με εκείνη να είναι
άφαντη και το κινητό της κλειστό δεν μπορούσα να ησυχάσω με τίποτα. Έπρεπε να
κάνω υπομονή, να της δώσω λίγο χρόνο να τα βρει με τον εαυτό της, στην τελική
μπορεί να απέφευγε να γυρίσει σπίτι αλλά σίγουρα θα ερχόταν στο κολέγιο. Εκεί
θα την έβρισκα και θα απαιτούσα να μου μιλήσει, θα απαιτούσα να μου πει τις
σκέψεις της και μετά απλά θα προσπαθούσα να επανορθώσω.
Γαμώτο, πως διάολο
κατάφερα να τα κάνω όλα τόσο σκατά;
Μόλις έφτασα κοντά
στην καφετέρια που σύχναζε αυτόματα πάρκαρα απ’ έξω και μπήκα μέσα σαν σίφουνας
για να ψάξω να την βρω. Δεν ήταν πουθενά αλλά δεν άφησα τον εαυτό μου να τα
χάσει τώρα.
Παίρνοντας το
αυτοκίνητο ξανά πήγα και πάρκαρα το αυτοκίνητο στην συνηθισμένη θέση μου στο
παρκινγκ και αμέσως έτρεξα προς την κεντρική είσοδο που ήταν ακριβώς από την
αντίθετη μεριά που ήταν το παρκινγκ του κολεγίου. Μόλις έφτασα στην κεντρική
είσοδο και είδα όλα τα παιδία να είναι μαζεμένα, δεν το σκέφτηκα στιγμή, πήγα
κατευθείαν κοντά τους.
«Τι έγινε ρε μεγάλε
πιάσαμε φωτιά;» ρώτησε κατευθείαν ο Κλάρις και ο Ζαν που ήταν δίπλα του τού έριξε
μια αγκωνιά για να το βουλώσει.
«Είδατε καθόλου την
Κλερ;» ρώτησα απευθείας και τα μάτια του Ζαν γούρλωσαν αγχωμένα.
«Δεν γύρισε εχθές;»
με ρώτησε και πιάνοντας το κινητό από την τσέπη μου προσπάθησα να την πάρω άλλη
μια φορά ενώ κούναγα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Όχι, ούτε λέει να
ανοίξει το κινητό της» εξέφρασα με αγανάκτηση καθώς άκουσα πάλι το
χαρακτηριστικό μήνυμα που έλεγε ότι το τηλέφωνο είναι απενεργοποιημένο.
«Λες να έγινε
τίποτα;» με ρώτησε ο Ζαν τρομοκρατημένος και ο Κλάρις άρχισε να μας κοιτάει με
περιέργεια.
«Δεν ξέρω γαμώτο,
αλλά σίγουρα, αν δεν την δω, δεν θα ησυχάσω με τίποτα» του είπα ανοιχτά ενώ
κοίταζα γύρω μου μήπως και την δω πουθενά.
«Τι έγινε ρε παιδιά;
Τι έχασα;» ρώτησε ο Κλάρις ανήσυχος πια και εκείνος.
Καθώς ο Ζαν, του
ψιθύρισε στο αυτί του μάλλον τι έγινε εχθές ο Κλάρις άρχισε να κουνάει το
κεφάλι του σκεπτικός.
«Μάλλον τσάμπα
ανησυχείτε. Θέλω να πω… για την Κλερ μιλάμε» είπε με νόημα προς τα εμένα.
«Όχι Κλάρις, δεν
καταλαβαίνεις, δεν πήγε μια βόλτα στην εξοχή» ξέσπασα απηυδισμένος με
υπονοούμενο προς τον Κλάρις και εκείνος γύρισε την ματιά του προς τον Ζαν
παραξενευμένος.
«Τόσο χάλια;» τον
ρώτησε και ο Ζαν σμίγοντας τα χείλια του τον κοίταξε στα μάτια με νόημα ενώ
κατένευσε για να του το επιβεβαιώσει.
«Τι να σας πω; Εγώ
πάλι πιστεύω ότι τσάμπα…» δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του.
Καθώς ένιωσα κάποιον
να με πιάνει από τον ώμο και να με γυρίζει προς την αντίθετη μεριά, το μόνο που
πρόλαβα να δω ήταν την γροθιά του Έλιοτ να προσγειώνεται λίγο πιο κάτω από το αριστερό
μου μάτι. Μα τι διάολο τον έπιασε τώρα αυτόν;
«Πως τόλμησες γομάρι
να της το κάνεις αυτό;» ούρλιαξε ενώ προσπάθησε και πάλι να με χτυπήσει αλλά
αυτήν την φορά ήμουν πιο προετοιμασμένος.
Πιάνοντας την γροθιά
του στον αέρα με το αριστερό μου χέρι, του γύρισα το χέρι και του έριξα μια γροθιά
πάνω στο σαγόνι του, γιατί αν τον έβρισκα πιο ψηλά, με τόση δύναμη που έβαλα,
σίγουρα τα γυαλιά του θα γινόντουσαν θρύψαλα και θα χωνόντουσαν στα μάτια του.
«Μπορείς να μου πεις
τι διάολο σε έπιασε; Για ποιο πράγμα μιλάς;» φώναξα ενώ τον έσπρωχνα με δύναμη προς
τα πίσω για να ξεκολλήσει από πάνω μου πριν αφήσω τον εαυτό μου να τον κάνει
κομμάτια.
Ήθελα οπωσδήποτε να
ξεσπάσω κάπου, αν μου έδινε την αφορμή, δεν θα κατάφερνε να με σταματήσει
κανείς μετά. Εκείνος, πιάνοντας το σαγόνι του, σήκωσε ξανά το ανάστημα του και
από το ύφος του κατάλαβα ότι δεν είχε σκοπό να κάνει πίσω. Όμως δεν το πρόσεξα
μόνο εγώ και την στιγμή που ορμίσει πάλι, ο Πολ με τον Ντανιέλ που ήταν πιο
κοντά του τον άρπαξαν από πίσω για να τον σταματήσουν, ενώ ο Κλάρις με τον Ζαν
που ήταν ακριβώς πίσω από εμένα, με άρπαξαν από τα μπράτσα για να μην κάνω
καμία μαλακία και το συνεχίσω.
«Πως τόλμησες
παλιοτόμαρο να σηκώσεις χέρι επάνω της;» ούρλιαξε με όλη του την δύναμη ενώ
πάλευε να ξεφύγει από τον Πολ και τον Ντάνιελ και ένιωσα την γη να φεύγει κάτω
από τα πόδια μου. Όλοι μου οι φόβοι επαληθευόντουσαν.
«Η Κλερ...» είπα
αυτόματα τελείως σοκαρισμένος. «Είδες την Κλερ. Που είναι; Πως είναι;» ρώτησα απανωτά
ενώ η ανάσα μου δεν είχα ιδέα που είχε πάει.
«Μην μου κάνεις εμένα
τον ανήξερο…» σύριξε εξαγριωμένος ο Έλιοτ. «Ξέρεις πολύ καλά πως είναι. Εσύ της
το έκανες αυτό» το συνέχιζε με δυνατή φωνή και πριν χάσω τελείως το μυαλό μου
άκουσα την φωνή της και έμεινα ακαριαία ακίνητος.
«Ο Κρις δεν έχει
καμία σχέση με ότι μου συνέβη» άκουσα την τσιριχτή της φωνή να φωνάζει με όλη
της δύναμη ώστε να σιγουρευτεί ότι την είχαν ακούσει όλοι και αμέσως έψαξα μέσα
στο πλήθος που είχε μαζευτεί γύρω μας για να την βρω. «Δεν το ήξερε καν ηλίθιε»
συνέχισε καθώς έσπρωξε κάποιον που ήταν μπροστά της για να έρθει κοντά μας.
Όταν αντίκρισα το
πρόσωπο της η καρδιά μου σταμάτησε αυτόματα να χτυπά. Ήταν πολύ άσχημα, πάρα
πολύ άσχημα. Το δεξί της χέρι πια ήταν μπαταρισμένο με νάρθηκα και κρεμόταν από
τον λαιμό της με ένα ειδικό υποστηρικτή. Το δεξί της μάτι ήταν τελείως
μελανιασμένο και κλειστό, ενώ το αριστερό της την είχε πάθει μικρότερη ζημιά
αλλά και πάλι και εκείνο ήταν εξίσου χτυπημένο. Υπήρχαν γδαρσίματα στα μάγουλα
της αλλά το χείλι της ήταν χειρότερο. Είχε σκιστεί τελείως από την αριστερή
πλευρά και ήταν και εκείνο επίσης πρησμένο. Για το υπόλοιπο σώμα δεν είχα καμία
ιδέα το πώς μπορεί να ήταν αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν θα ήταν σε καλύτερη
κατάσταση.
«Κλερ» είπα
σοκαρισμένος σχεδόν άηχα και καθώς γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου έχασα
την γη κάτω από τα πόδια μου.
Το πρόσωπο μου
σίγουρα είχε πανιάσει ήδη ενώ τα πόδια μου ένιωσα να μην με κρατάνε πια. Αν ο
Κλάρις και ο Ζαν δεν με στήριζαν ακόμα ήμουν σίγουρος ότι θα σωριαζόμουν στο
πάτωμα.
«Τι έγινε;» την
ρώτησα χωρίς να είμαι ικανός ακόμα να κουνηθώ από την θέση μου. Πραγματικά είχα
παγώσει ολόκληρος.
«Τα κατέστρεψα όλα,
αυτό έγινε» είπε με άχτι ενώ το πρόσωπο της ζάρωνε από πόνο.
«Τον άφησες να σου το
κάνει αυτό;» ρώτησα χωρίς να πιστεύω ότι πράγματι υπονοούσε κάτι τέτοιο και
καθώς απέφυγε την ματιά μου έχασα τελείως το μυαλό μου.
Γιατί; Γιατί γαμώτο το
έκανε αυτό;
«Δηλαδή πράγματι δεν
το έκανες εσύ;» ρώτησε ο Έλιοτ σοκαρισμένος και ο Ζαν δεν άντεξε άλλο.
«Φυσικά και δεν το
έκανε ο Κρις ηλίθιε. Ήμουν εκεί όταν έφυγε η Κλερ και σε διαβεβαιώνω ότι την
παρακαλούσε να μην το κάνει» του πέταξε νευριασμένα και η Κλερ έκλεισε τα μάτια
προσπαθώντας πολύ σκληρά να καταπνίξει τις τύψεις της.
«Πραγματικά με
απογοητεύεις» πετάχτηκε η Βάλερι που δεν είχα ιδέα από πού ξεφύτρωσε και
αυτόματα γύρισα εξαγριωμένος την ματιά μου προς το μέρος της.
«Σκάσε Βάλερι» της
είπε προειδοποιητικά ο Κλάρις αλλά εκείνη δεν μάσησε μια.
«Μην μου το παίζεις
υποστηρικτής της τώρα. Το ξέρεις ότι της άξιζε, όλοι μας ξέρουμε ότι το άξιζε
και χαίρομαι που βρέθηκε κάποιος να την βάλει επιτέλους στην θέση της. Πραγματικά
να αγιάσει το χέρι του όποιος και αν το έκανε αυτό» του γύρισε εκείνη με
δηλητήριο και δεν κρατήθηκα.
Καθώς πήγα να ορμίσω
προς το μέρος της ο Κλάρις και ο Ζαν αυτόματα με κράτησα με περισσότερη δύναμη
κοντά τους.
«Όχι…» φώναξε η Κλερ
για να με σταματήσει και γύρισα αυτόματα το πρόσωπο μου προς το μέρος της.
«Έχει δίκιο» συμπλήρωσε και με έβγαλε από τα ρούχα μου.
«Κλερ» είπα για να
την σταματήσω αλλά εκείνη άκουγε κουβέντα.
«Ξεπέρασα τα όρια…»
πήγε να συνεχίσει αλλά ο Κλάρις δεν την άφησε να το κάνει.
«Κλερ…» απαίτησε
αμέσως την προσοχή της. «Μην το παίρνεις όλο επάνω σου. Μην ξεχνάς ότι εμείς
ήμασταν αυτοί που το ξεκινήσαμε όλο αυτό, ιδίως εγώ, όχι εσύ…» προσπάθησε να
την απ’ ενοχοποιήσει και η Βάλερι έμεινε σοκαρισμένη να τον κοιτά.
«Μην μου πεις ότι την
υπερασπίζεσαι και από πάνω» αναφώνησε και ο Κλάρις κάρφωσε την ματιά του επάνω
της.
«Δεν ήταν εκείνη που
με έκανε χθες σχεδόν να τελειώσω μπροστά στα μάτια τους γι’ αυτό σκάσε. Δεν σε
παίρνει να μιλάς;» της κάρφωσε στα μούτρα και η Βάλερι δεν το άφησε να περάσει
έτσι απλά αυτό.
«Μιλάς εσύ…;;;» τον
ρώτησε εκτός εαυτού πια ενώ τον πλησίαζε και μην αντέχοντας άλλο να τους ακούω,
πήρα τα χέρια του Κλάρις και του Ζαν από πάνω μου και έκανα να πλησιάσω την
Κλερ.
«Κρις, όχι…» φώναξε
με αγωνία ενώ έκανε το σώμα της πιο πίσω καθώς σήκωνε το χέρι της μπροστά για
να με εμποδίσει να πάω κοντά της. Πάγωσα ακαριαία.
«Πόσο άσχημα είσαι;»
την ρώτησα χωρίς ανάσα.
«Πολύ… άσχημα» τόνισε
με έμφαση προσπαθώντας να πάρει μια επαρκή ανάσα.
«Τουλάχιστον πες μου
ότι πήγες στο νοσοκομείο» παρακάλεσα ενώ πάλευα να κρατήσω την ψυχραιμία μου με
νύχια και με δόντια.
«Από εκεί έρχομαι»
είπε πνιγμένα και ξεφύσησα αγανακτισμένα.
«Γαμώτο Κλερ…»
αντέδρασα χωρίς να μπορώ άλλο να το κρατήσω. «Γιατί διάολε δεν με πήρες ένα
τηλέφωνο να έρθω να σε βρω;» την ρώτησα με παράπονο και με κοίταξε απολογητικά.
«Δεν ήθελα να με δεις
έτσι» μου είπε με πόνο ενώ κράταγε με μεγάλη δυσκολία τα δάκρυα της πριν τα
αφήσει να ξεχειλίσουν.
«Και γιατί ήρθες
τώρα;» την ρώτησα με την αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο. Κάτι δεν μου πήγαινε
καλά, κάτι μέσα μου με προειδοποιούσε ότι δεν θα μου άρεσε καθόλου η συνέχεια.
«Ο ηλίθιος ο Έλιοτ με
είδε στο αυτοκίνητο του Τότο την ώρα που τον περίμενα να γυρίσει και έφυγε
σφαίρα πριν προλάβω να του εξηγήσω. Δεν ήθελα να κατηγορήσουν εσένα…» εξήγησε
και κράτησα την ανάσα μου πριν κάνω κάτι απερίσκεπτο.
«Πάμε να σε γυρίσω
σπίτι…» προσπάθησα να την πάρω από εδώ πριν ξεσπάσω πουθενά μπροστά σε όλους
αλλά εκείνη δεν με άφησε να κουνηθώ από την θέση μου.
«Κρις, όχι» μου είπε
αμέσως και ένιωσα να αδειάζω ολόκληρος.
«Τι εννοείς όχι;» την
ρώτησα λίγο πιο σκληρά από όσο έπρεπε αλλά εκείνη δεν έδωσε σημασία στο
ξέσπασμα μου.
«Όλα τελείωσαν» είπε
αυτό που δεν ήθελα με τίποτα να ακούσω και την στιγμή που προσπάθησα να μιλήσω
εκείνη συνέχισε. «Τα κατέστρεψα όλα…»
«Κλερ…» έκανα μια
απελπισμένη προσπάθεια να της εξηγήσω ότι για μένα δεν άλλαζε τίποτα αλλά δεν
με άφησε να συνεχίσω.
«Μας κάλεσαν να
παρουσιαστούμε στο γραφείο του διευθυντή, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Ο Τότο πήγε να
αφήσει τα χαρτιά του νοσοκομείου στην γραμματεία για να το παρατείνουμε αλλά
όσο και να το κάνουμε δεν αλλάζει τίποτα. Αν με δούνε σε αυτήν την κατάσταση…»
είπε με νόημα.
«Θα σε αποβάλουν μια
και καλή» συμπλήρωσε η Βάλερι με απόλυτη ικανοποίηση. «Και να είσαι σίγουρη ότι
όχι απλά θα το ευχαριστηθώ αλλά θα έρθω και η ίδια να καταθέσω ώστε να
σιγουρευτώ ότι θα το κάνουν» το χέρι του Κλάρις ενέργησε αυτόματα.
Η ανοιχτή του παλάμη
βρήκε απευθείας το μάγουλο της κάνοντας όλο το πρόσωπο της να γυρίσει από την άλλη
αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό. Εγώ ήθελα να το δώσω αυτό το χαστούκι όχι
εκείνος.
«Θα μου το πληρώσεις
αυτό…» γρύλισε εκείνη κοιτώντας τον Κλάρις δολοφονικά καθώς έπιανε το μάγουλο της.
«Όλοι σας θα το πληρώσετε αυτό».
Δεν κρατήθηκα άλλο. Αν
την έπιανα την πουτάνα τώρα στα χέρια μου θα την έκανα να φτύσει το γάλα της μάνας
της. Μόλις η Κλερ είδε το σώμα μου να μετακινείτε αυτόματα έβαλε το χέρι της
πάνω στο δικό μου για να με σταματήσει.
«Κρις…» μου ζήτησε παρακλητικά
και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της με οργή. «Είχες δίκιο» συνέχισε πιο
γρήγορα. «Δεν μπορώ να μάχομαι με όλους» μου υπενθύμισε ενώ τα μάτια της πια
άρχισα να δακρύζουν και δεν το άντεξα άλλο.
Καθώς έσβησα την
απόσταση που μας χώριζε με μια δρασκελιά έβαλα τα χέρια μου πάνω στον λαιμό της
που ήταν το μοναδικό σημείο που πίστευα ότι δεν θα την πόναγα και βύθισα την
ματιά μου μέσα στην δική της.
«Όχι δεν μπορείς να
μάχεσαι με όλους μόνη σου… αλλά δεν είσαι μόνη πια Κλερ» της υπενθύμισα και
πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί ο Κλάρις πετάχτηκε πρώτος.
«Είμαστε και εμείς
μαζί σου» την διαβεβαίωσε και καθώς γυρίσαμε τις ματιές μας προς το μέρος του
τον πλησίασαν και τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας μου.
«Όλοι μας» την
διαβεβαίωσε ο Ζαν εκ μέρους των υπολοίπων και ένιωσα να παίρνω μια ανάσα.
«Δεν θα τους αφήσουμε
να κερδίσουν» της είπα με μεγαλύτερη σιγουριά και εκείνη κοιτώντας μας
μπερδεμένη δεν ήξερε τι να πει.
«Είπες ότι ο Τότο
είναι έξω και σε περιμένει;» την ρώτησα για να της αποσπάσω την προσοχή και
καθώς με κοίταξε παραξενευμένη ένευσε θετικά. «Πάμε να τον βρούμε» της είπα
αμέσως και πριν αρχίσει να διαμαρτύρεται έκανα πιο πίσω και έβαλα απαλά το χέρι
μου πάνω στον ένα της ώμο ελπίζοντας να μην την πονέσω.
«Μην πάτε στο μάθημα,
θα γυρίσω» είπα προς τα παιδία αλλά κυρίως προς τον Κλάρις και τον Ζαν και
καθώς εκείνοι κατένευσαν άρχισα να κάνω χώρο για να περάσουμε.
Η Κλερ αν και ήταν
ακόμα παραξενευμένη από αυτήν μου την κίνηση ωστόσο δεν μου έφερε αντίρρηση.
Αφήνοντας με να την οδηγήσω προς την έξοδο, έμεινε στο πλάι μου σιωπηλή μέχρι
που φτάσαμε κοντά στο Τότο που ακουμπούσε πάνω στο αυτοκίνητο του με τα χέρια
σταυρωμένα στο στήθος και μας περίμενε. Μόλις η ματιά του έπεσε επάνω μου δεν
φάνηκε να το ευχαριστιέται κιόλας αλλά τουλάχιστον δεν φαινόταν να έχει
επιθετικές διαθέσεις απέναντι μου.
«Γεια» είπα αμέσως
σοβαρός και εκείνος μου ένευσε ανταποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο τον χαιρετισμό
του αλλά ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε αυτήν την στιγμή.
«Μίλησες με την γραμματεία;»
ρώτησα χωρίς περιστροφές και με κοίταξε με περιέργεια αλλά τελικά μου απάντησε.
«Ναι».
«Και; Τι είπαν; Σας
δώσανε παράταση;» ρώτησα ανυπόμονα και καθώς έριξε μια φευγαλέα ματιά προς την
Κλερ, γύρισε την ματιά του πιο αποφασιστικά προς το μέρος μου.
«Λόγο της κατάστασης,
μας χάρισαν την σημερινή μέρα αλλά αν δεν εμφανιστεί και αύριο τότε θα γίνει
κανονικά η εξέταση της υπόθεσης της είτε εμφανιστεί για να υπερασπιστεί τον
εαυτό της είτε όχι» μου απάντησε αμέσως και ξεφύσησα.
«Τι ώρα;» συνέχισα
τις απορίες μου και η Κλερ άρχισε τρώγεται αλλά προς στιγμή δεν μίλησε.
«Στις 9 πρέπει να
είμαστε εδώ» μου απάντησε εκείνος και κατένευσα σκεπτικός.
«Έχουμε χρόνο»
μουρμούρισα περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε εκείνους και η Κλερ δεν
κρατήθηκε άλλο.
«Κρις, τι έχεις σκοπό
να κάνεις;» με ρώτησε και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος της την
κοίταξα με ένταση.
«Μπορείς για μια φορά
στην ζωή σου… Μόνο για μία φορά, να κάνεις λίγο πίσω και να με αφήσεις να σε
προστατεύσω με τον τρόπο που εγώ ξέρω;» ξέσπασα αδιαφορώντας για τις
αντιδράσεις του Τότο.
«Δεν θέλω να ανακατευτείς σε αυτό» ήταν κάθετη
σε αυτό αλλά το ίδιο και εγώ.
«Κλερ… ειλικρινά, αυτήν
την στιγμή, λίγο με νοιάζει τι θες και τι όχι, γι’ αυτό γύρνα στο σπίτι να
ξεκουραστείς και σταμάτα να προσπαθείς να μου αλλάξεις γνώμη γιατί δεν
πρόκειται να σου κάνω την χάρη» της είπα νευριασμένα αλλά εκείνη δεν άλλαζε
στάση ούτε στο ελάχιστο.
«Δεν πρόκειται να
γυρίσω σπίτι» πραγματικά πίστευε ότι αυτό θα με τρόμαζε αυτήν την στιγμή; Μα
πόσο λίγο με ξέρει πια;
«Θες να πας στο σπίτι
του Τότο, για πόσο; Για μια; Δύο; Τρεις μέρες, μέχρι να αναρρώσεις πλήρως; Κάν’
το, δεν θα σε σταματήσω, αλλά αν τελειώσουν οι δικαιολογίες και δεν έχεις γυρίσει
ακόμα, τότε να είσαι σίγουρη ότι θα έρθω να σε βρω όπου και να είσαι και θα τα
ξεκαθαρίσουμε όλα… γιατί δεν πρόκειται να το αφήσω να τελειώσει έτσι αυτό, όχι τουλάχιστον
πριν πω την τελευταία μου κουβέντα» της δήλωσα και καθώς έκανα την κίνηση να
φύγω ξαφνικά σταμάτησα.
Ανοίγοντας την μπροστινή
θήκη της τσάντας μου, έπιασα ένα στυλό και καθώς γύρισα προς τον Τότο τον
πλησίασα.
«Δώσε μου το χέρι
σου» του ζήτησα επιτακτικά και εκείνος ανασήκωσε τα φρύδια του εριστικά χωρίς
να το κάνει. «Δώσε μου το γαμιμένο το χέρι σου» απαίτησα ξανά και καθώς το
τράβηξα κοντά μου χωρίς την άδεια του άρχισα να γράφω μέσα στην ανοιχτή του παλάμη.
«Αυτό είναι το κινητό
μου, αν χρειαστείτε κάτι και εκείνη είναι πολύ κότα να με πάρει για να μου το
ζητήσει, πάρε με εσύ τηλέφωνο» του είπα ενώ ακόμα έγραφα.
«Θα είναι μια χαρά
μαζί μου» προσπάθησε να με προκαλέσει αλλά ήμουν τελείως εκτός εαυτού πια για
να του δώσω την οποιαδήποτε σημασία.
«Πίστεψε με, αν δεν
ήμουν σίγουρος γι’ αυτό, τώρα θα ήταν ήδη στο κρεβάτι μου και θα φρόντιζα να
μην κουνηθεί από εκεί μέχρι αύριο το πρωί που θα πρέπει να έρθει πάλι εδώ» του
είπα με αδίστακτο ύφος και η Κλερ ξεφύσησε απηυδισμένη.
«Υπερβολικός όπως
πάντα» σχολίασε κάπως ειρωνικά και στην κυριολεξία, μου γύρισε το μάτι.
«Εγώ είμαι ο
υπερβολικός; Μετά από όλα αυτά τολμάς να λες ότι ο υπερβολικός είμαι εγώ; Έχεις
ιδέα πως είσαι αυτήν την στιγμή; Πριν φύγεις από το νοσοκομείο έκανες τον κόπο
να κοιτάξεις τα μούτρα σου στον καθρέφτη;» σύριξα μέσα στην μούρη της και πριν
πει οτιδήποτε κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά χωρίς να είμαι ικανός ακόμα να το
πιστέψω ότι πράγματι το είχε πει αυτό.
«Ξέρεις κάτι; Κάνε
ότι καταλαβαίνεις. Θες να πας να γαμιθείς στο ξύλο με κάποιον που δεν θα
διστάσει να σε σακατέψει; Πήγαινε. Θες να πάρεις φόρα και να πέσεις στις ρόδες
των αυτοκινήτων; Κάν’ το. Θες να πας να πηδήξεις από κανέναν γκρεμό; Πάρε φόρα
και πήδα, αλλά όταν θα βρίσκεσαι στο κενό και θα σκέφτεσαι ΤΙ έκανες μην τολμήσεις
να γυρίσεις να μου πεις ότι δεν προσπάθησα να σε σταματήσω, μην τολμήσεις καν
να μου πεις ότι τα παράτησα νωρίς γιατί αν ήσουν λίγο παρατηρητική τότε θα
έβλεπες ότι εγώ είμαι ακόμα ΕΔΩ, ότι εγώ ΔΕΝ τα παρατάω…» ούρλιαξα και εκείνη
αυτόματα έκοψε την ανάσα της στην μέση και με κοίταξε παγωμένα.
«Αν θελήσεις να
μιλήσεις ξέρεις το κινητό μου, όμως μην περιμένεις να σε πάρω εγώ ξανά γιατί
βαρέθηκα να μιλάω σε έναν αυτόματο τηλεφωνητή και να μην με ακούει κανείς από
την άλλη μεριά της γραμμής» της πέταξα στα μούτρα και χωρίς να περιμένω άλλο
έπιασα το λουρί της τσάντας μου για να μην μου φύγει από τον ώμο και καθώς της
γύρισα την πλάτη έφυγα με γρήγορα και νευριασμένα βήματα από κοντά της χωρίς να
κοιτάξω ξανά πίσω μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου