I'm in Love With An Angel "23. Ρομαντικό δείπνο"

Προσοχή! αυτό το κεφάλαιο είναι το κανονικό 23 κεφάλαιο και όχι το κεφάλαιο με τίτλο "Αντιμέτωπος με τους φόβους μου" που είχα ανεβάσει. Οπότε η σειρά των κεφαλαίων έχει πια αλλάξει πάει ως εξής.

23. Ρομαντικό δείπνο

http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.gr/2014/09/im-in-love-with-angel-23.html

24. Αντιμέτωπος με τους φόβους μου

http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.gr/2014/09/im-in-love-with-angel-22.html
25. Good morning sunshine
http://xrysanthi-fanfictions.blogspot.gr/2014/09/im-in-love-with-angel-23-good-morning.html
Καλή σας ανάγνωση. 

Μέχρι να γυρίσει καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Το κινητό της ήταν απλά ένα περιττό αξεσουάρ για εκείνη. Μα μονίμως να είναι κλειστό; Όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει ετοιμάστηκα να σηκωθώ επάνω και να πάω να της τα σούρω αλλά συγκρατήθηκα. Άλλωστε εγώ είμαι αυτός που δήλωσα ότι δεν θέλω στενό μαρκάρισμα, το ότι εκείνη το σεβόταν έπρεπε να με καθησυχάζει όχι να με νευριάζει και από πάνω.  

Ακούγοντας τις σακούλες που έκαναν θόρυβο καθώς τις μετέφερε κατάλαβα ότι είχε πάει και για ψώνια. Τουλάχιστον αυτό θα σήμαινε ότι θα άρχισε να τρώει κανονικά και όχι από εδώ και από εκεί τίποτα στο πόδι. Όταν ένιωσα την παρουσία της πίσω μου γύρισα την καρέκλα του γραφείου μου προς το μέρος της. Ήμουν έτοιμος να της κάνω κανονική ανάκριση αλλά βλέποντας την απλά έμεινα χωρίς ανάσα να την κοιτώ. Με τα μαύρα της μαλλιά ολόισια να γυαλίζουν και να τονίζουν περισσότερο τα μυτάκια που τα είχε κόψει, την φράντζα της να είναι στο πλάι και όλο το μαλλί να πέφτει στον ένα ώμο, ήταν απλά… ΚΟΛΑΣΗ.

«Της είπα απλά να μου τα στεγνώσει και να με αφήσει να τα πιάσω κοτσίδα αλλά εκείνη δεν με άφηνε να φύγω αν δεν μου τα έκανε έτσι» παραπονέθηκε και δάγκωσα τα χείλια μου ενώ προσπάθησα με μεγάλο κόπο να μην γελάσω δυνατά.

«Τόσο χάλια;» ρώτησε απελπισμένη και αναστενάζοντας έτεινα τα χέρια μου μπροστά.

«Έλα εδώ βρε αγοροκόριτσο» την πείραξα εγώ και καθώς κατέθεσε τα όπλα ήρθε κοντά μου.

«Μπήκα στον πειρασμό να ξυρίσω όλη την αριστερή πλευρά και να βάλω ένα σκουλαρίκι σαν του Τότο αλλά τελικά το μετάνιωσα» παραδέχτηκε την στιγμή που την έβαζα να καθίσει πάνω στο πόδι μου και γέλασα πιο έντονα. «Αν με βλέπανε έτσι στο πειθαρχικό σίγουρα θα με πετάγανε κλοτσηδόν» συνέχισε και αυτό αυτόματα με επανέφερε στην πραγματικότητα.

«Μίλησες με τον Τότο;» ρώτησα αμέσως με αγωνία και εκείνη κούνησε το κεφάλι της θετικά αποφεύγοντας την ματιά μου.

«Το είχαν ήδη ενημερώσει» είπε και την κοίταξα με την καρδιά μου να καλπάζει σαν τρελή μέσα στο στήθος μου.

«Και;» την πίεσα ανυπόμονα.

«Δεν θα το γλυτώσω. Θα μας καλέσουν για να απολογηθώ όταν ο Τζες καταφέρει να έρθει ξανά στο κολέγιο. Μας θέλουν και τους δύο μαζί» είπε και με κοίταξε ανήσυχα.

«Αυτό είναι καλό» είπα αυτό που πίστευα και γύρισε την ματιά της νευρικά προς τα βιβλία για να αποφύγει και πάλι την ματιά μου.

«Δεν είμαι τόσο σίγουρη γι’ αυτό» εξέφρασε την ανησυχία της.

«Θα το ξεπεράσουμε» είπα με σιγουριά τρίβοντας της το μπράτσο. «Άλλωστε έχουμε με το μέρος μας και την κυρία της κουζίνας» της υπενθύμισα και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Δεν με ανησυχεί αυτό» είπε και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία. «Ο Τότο επιμένει να φέρει μαζί του και το ιστορικό μου» εξήγησε και κατάλαβα τι ήταν αυτό που την ανησυχούσε περισσότερο.

«Ελπίζω να μην χρειαστεί» είπα πνιγμένα νιώθοντας απόλυτα την αγωνία της.

«Συνεχίζεις την έρευνα;» ρώτησε αμέσως για να αλλάξει θέμα και κοίταξα προς τα βιβλία.

«Δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα» της είπα ενώ την φίλαγα πάνω στα μαλλιά της που μύριζαν υπέροχα καθώς την έσφιγγα στην αγκαλιά μου.

«Όμως θα πρέπει να συνεχίσεις μόνος σου» μου είπε εκείνη και σηκώθηκε. Καθώς την κοίταξα με περιέργεια εκείνη συνέχισε. «Πρέπει να φάμε και κάτι» εξήγησε και χαμογέλασα.

«Μπορώ να κάνω ένα διάλλειμα» είπα αμέσως ψάχνοντας αφορμή για να είμαι μαζί της και εκείνη κούνησε αμέσως αρνητικά το κεφάλι της.

«Δεν υπάρχει περίπτωση. Αύριο πρέπει να τα επιστρέψω. Άλλωστε σήμερα είναι η σειρά μου» είπε χωρίς να δέχεται αντίρρηση.

«Έφτιαξες το πρωινό» της υπενθύμισα.

«Μην με αναγκάσεις να σε κλειδώσω μέσα στο δωμάτιο σου» πείσμωσε παραπάνω. «Αύριο μπορείς να μαγειρέψεις πάλι εσύ. Σήμερα είναι η δική μου μέρα».

«Τι ετοιμάζεις;» είπα πονηρεμένος πια.

«Θα δεις. Μην αρχίζεις όμως της υστερίες γιατί δεν θα το αντέξω. Υπόσχομαι είναι από τις εκπλήξεις που δεν θα σε τρομοκρατήσουν» υποσχέθηκε και τα παράτησα.

«Αν θες βοήθεια απλά πες το μου» είπα τελικά και γύρισα προς το γραφείο μου αφήνοντας της το ελεύθερο να κάνει αυτό που είχε σχεδιάσει.

Μένοντας πάλι μόνος προσπάθησα να συγκεντρωθώ αλλά μου ήταν αδύνατον. Λες και τόση ώρα είχα κάνει καμία πρόοδο της προκοπής αλλά λέμε τώρα. Ξεφυσώντας, το πήρα απόφαση και έπεσα ξανά με τα μούτρα στο ψάξιμο. Έπρεπε να απασχολήσω το μυαλό μου οπωσδήποτε με κάτι αλλιώς θα τρελαινόμουν. Το θέμα με το πειθαρχικό με είχε αναστατώσει όσο δεν πήγαινε. Και αν όλα πήγαιναν στραβά; Όχι δεν έπρεπε να κάνω αρνητικές σκέψεις, έπρεπε να παραμείνω ψύχραιμος για εκείνη. Σίγουρα τώρα θα είχε την ανάγκη κάποιον να την στηρίξει.

«Μάλλον θα χρειαστώ την βοήθεια σου» παραδέχτηκε μετά από μια ώρα και γύρισα προς το μέρος της.

Το σαγόνι μου έπεσε στην κυριολεξία στο πάτωμα. Το μαύρο κοντό και στενό φόρεμα με τον ένα ώμο ακάλυπτο που είχε φορέσει και τόνιζε απίστευτα τις καμπύλες της, τα ψηλοτάκουνα μαύρα παπούτσια, το ένα μακρύ σκουλαρίκι από την μεριά που ήταν μαζεμένα τα μαλλιά της προς τα πίσω και που άγγιζε τον γυμνό της ώμο καθώς και το απαλό της μακιγιάζ με έκανε να παγώσω στην θέση μου.

«Σίγουρα θες να μου προκαλέσεις έμφραγμα δεν εξηγείτε αλλιώς» εξέφρασα με κομμένη την ανάσα και μου χαμογέλασε ντροπαλά σαν άξαφνα να ένιωθε ότι το είχε παρακάνει.  

«Θα έρθεις να βοηθήσεις ή όχι;» ρώτησε και αναστενάζοντας κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένα.

«Δώσε μου πέντε λεπτά να βάλω κάτι πιο κατάλληλο και έρχομαι» υποσχέθηκα κλείνοντας το φως του γραφείου ενώ σηκωνόμουν.

Εκείνη δεν μου έφερε αντίρρηση. Καθώς έφυγε ξανά από το δωμάτιο ξεκρέμασα ένα μαύρο υφασμάτινο παντελόνι, ένα λευκό μεταξωτό πουκάμισο και αφού τα φόρεσα, έβαλα την ζώνη μου με την ασημένια πλατιά αγκράφα. Φορώντας και τα μαύρα μου καλά παπούτσι πήγα στο μπάνιο έβρεξα λίγο τα μαλλιά μου και βάζοντας τζελ στα χέρια μου άρχισα να τα κάνω καρφάκια. Επιθεωρώντας τον εαυτό μου για μια στιγμή έπλυνα τα χέρια μου, έβαλα λίγο άρωμα και πήγα να την βρω.

Μόλις έφτασα κοντά της έβαλα τα χέρια μου πάνω στην μέση της και της έδωσα ένα υγρό φιλί πάνω στον γυμνό της ώμο. Η μυρωδιά του αρώματος της ήταν απίστευτη αλλά πιο απίστευτη ήταν η γεύση του. Ήξερε να διαλέγει αρώματα έπρεπε να το παραδεχτώ.

«Τι γιορτάζουμε;» μουρμούρισα ενώ συνέχισα να δίνω διάσπαρτα φιλιά πάνω στον λαιμό της.

«Όλα στην ώρα τους» είπε ενώ πάλευε με την μπριζόλα που είχε μπροστά της.

«Εντάξει» είπα ηττημένα και πήγα δίπλα της. «Που μπορώ να φανώ χρήσιμος;» ρώτησα και εκείνη πιάνοντας την ειδική κουτάλα που έλιωναν τις πατάτες την έτεινε προς το μέρος μου.

«Πουρές πατάτας;» ρώτησα σμίγοντας τα φρύδια μου λίγο απελπισμένα.

«Όταν τον φας θα με παρακαλάς να σου φτιάχνω κάθε μέρα» είπε αμέσως και ξεφύσησα.

«Θα πρέπει να βάλεις όλη σου την τέχνη» την πείραξα και με κοίταξε με το ύφος που δήλωνε ότι ήταν σίγουρη ότι θα με ξετρέλανε.

Καθώς μάζεψα τα μανίκια μου μέχρι τους αγκώνες μου έπιασα δουλειά ενώ έριχνα κλεφτές ματιές προς το μέρος της. Καθώς μου ανταπέδωσε το βλέμμα έμεινε για μια στιγμή να με κοιτάει με ένα διαβολικό χαμόγελο.

«Τι;» ρώτησα και άφησε ένα γελάκι κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της. «Δεν είσαι εντάξει» παραπονέθηκα και γέλασε περισσότερο.

«Απλά είναι απίστευτο το πόσο σου πάει ότι και να βάλεις» είπε τελικά και κρυφογέλασα και εγώ.

«Το παίρνω σαν κομπλιμέντο» είπα ενώ την σκούντησα με τον γοφό μου και γέλασε και πάλι.

Το πόσο μου άρεσε να την βλέπω να χαμογελά δεν λέγετε. Πραγματικά άλλαζε όλο της το πρόσωπο, την έκανε τόσο πιο γήινη που με ξετρέλαινε.

«Έβαψες και τα νύχια σου;» παρατήρησα με έκπληξη το μαύρο χρώμα στα νύχια της και ανασήκωσε τους ώμους της.

«Είπα να το κάνω σωστά αυτήν την φορά» είπε σχεδόν απολογητικά σαν να το είχε μετανιώσει και μόλις την είδα να βγάζει το λίπος από την μπριζόλα μπροστά της αναστέναξα.

«Το καλύτερο πετάς» γκρίνιαξα σαν μικρό παιδί και ανασηκώνοντας τα φρύδια της με κοίταξε σαν μητέρα που ήταν έτοιμη να μαλώσει το παιδί της.

«Αθλητής είσαι Κρις. Πρέπει να προσέχεις τι τρως» με επέπληξε και ξεφύσησα αποφεύγοντας την ματιά της.

«Χαλάω πολλές θερμίδες την ημέρα. Έχω το περιθώριο για μερικές ατασθαλίες» μουρμούρισα ενώ συνέχισα να λιώνω τις πατάτες.

«Έχεις και μια καρδιά που πρέπει να φροντίζεις» το συνέχισε εκείνη και την κοίταξα με έμφαση.

«Και εσύ δεν την βοηθάς καθόλου» την πείραξα και έσμιξε τα κατακόκκινα ζουμερά της χείλια με πείσμα.

«Μην με κάνεις να πάω να αλλάξω και να βάλω την πιτζάμα μου» με απείλησε και γέλασα.

«Αλήθεια πιστεύεις ότι θα έχει διαφορά αν το κάνεις;» είπα γελώντας ακόμα και δεν άντεξε άλλο.

«Λιώσε τις πατάτες επιτέλους. Θα κρυώσει το φαγητό και θα χάσει την νοστιμιά του» μούγκρισε και συνέχισα να γελάω διασκεδάζοντας το.

Όταν έβγαλε και το τελευταίο κομμάτι λίπος και από τις δύο μπριζόλες, πήρε την χαρτοπετσέτα που είχε αφήσει το λίπος που είχε αφαιρέσει και πήγε προς την μπαλκονόπορτα. Από περιέργεια την ακολούθησα και μόλις έκατσα μπροστά από την μπαλκονόπορτα την είδα τι έκανε. Εκείνη έχοντας κατέβει τα σκαλιά που οδηγούσαν προς την παραλία, σφύριξε τρεις συνεχόμενες φορές με ένα περίεργο σφύριγμα και έμεινε να κοιτάει προς τ’ αριστερά. Πριν αναρωτηθώ ποιον φωνάζει το ‘Fox terrier’ της κυρίας Άντερσον έτρεξε κοντά της γαυγίζοντας. Μόλις έφτασε στα πόδια της εκείνη σήκωσε τον δίκτυ του δεξιού της χεριού και αμέσως ο Μπάντι έκατσε στα δύο του πόδια. Σηκώνοντας το δεξί του πόδι άρχισε να το κουνάει σαν να της έλεγε ‘έλα’ και γρύλισε παραπονιάρικα. Η Κλερ χαρίζοντας του το πιο γλυκό της χαμόγελο του έτριψε την μουσούδα με το μπαταρισμένο της χέρι και γονατίζοντας άφησε την χαρτοπετσέτα με τα καλούδια στο ξύλινο πάτωμα.

«Ώστε εσύ είσαι αυτή που έκλεψες την καρδιά του Μπάντι μου;» μόλις άκουσα την φωνή της κυρίας Άντερσον που δεν είχα παρατηρήσει ότι την κοίταζε τόση ώρα, βρέθηκα σε εγρήγορση και βγαίνοντας στο μπαλκόνι πήγα κοντά στα κάγκελα για να δηλώσω την παρουσία μου.

«Καλησπέρα κυρία Άντερσον» της είπα αμέσως και μόλις γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου μού χαμογέλασε ευγενικά.

«Καλησπέρα Κρις αγόρι μου. Τι κάνει η μητέρα σου;» ρώτησε αμέσως και της ανταπέδωσα το χαμόγελο.

«Μια χαρά ευχαριστώ. Συμβαίνει κάτι;» μπήκα κατευθείαν στο θέμα βλέποντας την Κλερ να έχει σηκωθεί όρθια και να έχει παγώσει από την εισβολή της.

«Από την ημέρα που πάτησε το πόδι της εδώ η κοπέλα σου μου έχει κάνει μεγάλη ζημιά» είπε και την κοίταξα παραξενευμένος. «Ο Μπάντι δεν είναι ο ίδιος πια. Όλη μέρα κάθεται στο παράθυρο και περιμένει πότε θα την δει να τρέχει απ έξω. Αν δει κανέναν να τρέχει γαβγίζει και μόλις συνειδητοποιεί ότι δεν είναι εκείνη πάλι μαραζώνει το πουλάκι μου» εξήγησε και πραγματικά κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να μην ξεκαρδιστώ στα γέλια. 

«Πραγματικά σας ζητώ συγνώμη…» είπε αμέσως η Κλερ απολογητικά. «Δεν ήθελα να σας δημιουργήσω πρόβλημα» συνέχισε και η κυρία Άντερσον την κοίταξε αυστηρά.

«Καταλαβαίνεις ότι πρέπει να επανορθώσεις για ότι έκανες» της είπε κοιτώντας την έντονα.

«Φυσικά ότι θέλετε» είπε αμέσως η Κλερ και η κυρία Άντερσον αναθάρρησε.

«Τότε θα μου υποσχεθείς ότι θα αναλάβεις να τον απασχολείς και τα απογεύματα. Αν όχι όλα τουλάχιστον τρία με τέσσερα. Φυσικά είμαι διατεθειμένη να σε πληρώσω όσα ζητήσεις» η Κλερ είχε σοκαριστεί τελείως εμένα πάλι δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση η πρόταση της.

Ήξερα ότι αυτές οι κυρίες είχαν τρέλα με τα σκυλιά τους και έκανα τα πάντα για να τα βλέπουν ευτυχισμένα λες και ήταν τα ίδια τους τα παιδιά. Από τα αξεσουάρ και μόνο που αγοράζανε για εκείνα καταλάβαινες ότι δεν λογαριάζανε τα λεφτά προκειμένου να τα έχουν σαν φιγουρίνια.

«Κυρία Άντερσον δεν χρειάζεται να με πληρώνεται. Είναι ευχαρίστηση μου να το κάνω. Ο Μπάντι είναι πραγματικά πολύ καλή παρέα» της είπε η Κλερ ειλικρινά και δεν επέμβηκα. Ας τα έβρισκαν μεταξύ τους.

«Δεν το συζητώ. Τέτοια καλή δουλειά δεν έκανε ούτε ο ηλίθιος ο εκπαιδευτής του και φαντάσου ότι τον χρυσοπλήρωσα. Έχει επίδειξη στο τέλος του μήνα και θέλω να τον προετοιμάσει. Τα κόλπα που του έχεις μάθει είναι απίστευτα» είπε με ενθουσιασμό και η Κλερ γύρισε να με κοιτάξει σαν να προσπαθούσε να με ρωτήσει τι να κάνει.

Εγώ ανασηκώνοντας τους ώμους της έδωσα το δικαίωμα να κάνει αυτό που ήθελε εκείνη.

«Τι λες για αρχή να σου δώσω 600 δολάρια τον μήνα;» την ρώτησε και η Κλερ έμεινε σοκαρισμένη να την κοιτά. «Αν κάνεις καλή δουλειά θα σου δώσω και περισσότερα, αρκεί ο Μπάντι μου να γίνει και πάλι ευτυχισμένος» της είπε και η Κλερ έχασε την λαλιά της.

«Είναι πάρα πολλά» παραπονέθηκε.

«Πίστεψε με σε ρίχνω κιόλας» της είπε με έμφαση. «Λοιπόν τι λες; Να υπολογίζω σε σένα;» την πίεσε περισσότερο.

«Ναι, φυσικά» είπε κάπως μπερδεμένη ακόμα.

«Τέλεια» είπε κυρία Άντερσον και γύρισε το πρόσωπο της προς τα μένα. «Να δώσεις πολλούς χαιρετισμούς στην μητέρα σου» μου είπε και κατένευσα ενώ της χαμογέλασα.

«Ευχαρίστως» την διαβεβαίωσα και αφού μας καληνύχτισε πήρε τον Μπάντι αγκαλιά και έφυγε.

Η Κλερ ακόμα και όταν εκείνη είχε απομακρυνθεί αρκετά, παρέμεινε στο ίδιο σημείο να την κοιτά χωρίς να κουνιέται.

«Θα φάμε σήμερα;» την πείραξα και καθώς γύρισε ξαφνιασμένη προς το μέρος μου κούνησε το κεφάλι της για να ξεκαθαρίσει τις σκέψεις της και πήρε την απόφαση να έρθει κοντά μου.

«Τι ήταν αυτό;» με ρώτησε ενώ ήταν ακόμα πολύ σοκαρισμένη για να το χωνέψει.

«Πίστεψε με, το εννοούσε ότι σε έριξε κιόλας. Ξέρεις πόσα δίνουν στους εκπαιδευτές τους;» την ρώτησα ενώ τύλιγα τα χέρια μου γύρω από την λεπτή της μέση.

«Μα είναι πάρα πολλά» διαμαρτυρήθηκε.

«Σου αξίζουν περισσότερα» είπα δίνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στην μύτη της και πριν συνεχίσει άρχισα να την παρασέρνω προς τα μέσα. «Έχουμε και έναν δείπνο που μας περιμένει» της υπενθύμισα. «Και εγώ δεν ξέρω καν τον λόγο ακόμα» συνέχισα και αναστενάζοντας πέρασε την μπαλκονόπορτα και πήγε προς τον μπάγκο της κουζίνα για να συνεχίσει τις προετοιμασίες αλλά η διάθεση της είχε πια αλλάξει.

Τώρα έμοιαζε περισσότερο σαν κάτι να την προβλημάτιζε αλλά όπως πάντα ότι και να ήταν αυτό το κράταγε για τον εαυτό της.

«Ε» διαμαρτυρήθηκα. «Αντί να πετάς από την χαρά σου που βρήκες μια δουλειά και μάλιστα με τόσα καλά λεφτά, μούτρωσες και από πάνω;» την ρώτησα δύσπιστα.

Ρίχνοντας μου μια ματιά πήγε κάτι να πει αλλά τελευταία στιγμή το πήρε πίσω.

«Δώσε μου πέντε λεπτά και θα είναι όλα έτοιμα» είπε τελικά γυρίζοντας μου την πλάτη και πλένοντας τα χέρια της πήγε προς το ψυγείο. Βγάζοντας το γάλα και το βούτυρο πήγε και στάθηκε μπροστά στην κατσαρόλα που έλιωνα τόση ώρα τις πατάτες χωρίς να πει τίποτα άλλο.

Ίσως ήθελε τον χρόνο της… σκέφτηκα και δεν την πίεσα παραπάνω.

«Θες να κάνω κάτι άλλο εγώ;» την ρώτησα και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Πήγαινε κάτσε και θα σερβίρω αμέσως» είπε και αναστενάζοντας την άφησα και βγήκα έξω.

Ήταν εμφανές ότι ήθελε να με διώξει αλλά ακόμα δεν μπορούσα με τίποτα να καταλάβω το γιατί. Τι την είχε ενοχλήσει τόσο;

Όταν έβαλε το πιάτο μου μπροστά μου πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Μμμμ» μουρμούρισα. «Μυρίζει υπέροχα» πραγματικά το εννοούσα και μόλις το κατάλαβε και εκείνη μου χαμογέλασε και πάλι.

Είχε ξαναβρεί τον εαυτό της και αυτό με έκανε αυτόματα να χαλαρώσω. Πηγαίνοντας προς την κουζίνα, έφερε μια κανάτα με κρασί και μια γαβάθα με φρέσκια σαλάτα.

«Και κρασί;» ρώτησα έκπληκτος.

«Το καλύτερο στην αγορά» το παίνεψε και αφήνοντας την σαλάτα στην μέση, έπιασε το κολονάτο ποτήρι μου.

«Πως κατάφερες να το πάρεις;» την ρώτησα με πραγματική περιέργεια ενώ εκείνη έβαζε λίγο κρασί στο ποτήρι και μου το πρόσφερε για να το δοκιμάσω πριν το γεμίσει μέχρι επάνω.

«Έχω τον τρόπο μου» είπε κλείνοντας μου το μάτι και παίρνοντας το ποτήρι στο χέρι το κούνησα λίγο όπως κάνουν πριν το δοκιμάσουν.

Φέρνοντας το ποτήρι κοντά στην μύτη μου για να το μυρίσω άνοιξα τα μάτια μου με έκπληξη.

«Βυσσινάδα;» είπα χωρίς να το πιστεύω.

«Είσαι σε πλήρη δίαιτα, μην το ξεχνάς» μου τόνισε κάνοντας μου ρητό ότι αυτό το δείπνο ήταν απλά ένα δείπνο και τίποτα παραπάνω.

Καθώς κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένα, εκείνη γέμισε τα ποτήρια μας και έκατσε απέναντι μου.

«Εντάξει…» είπα τελικά παραδομένος. «Τι γιορτάζουμε λοιπόν;» την ρώτησα με πραγματική περιέργεια καθώς σήκωσα το ποτήρι μου και το έτεινα προς το μέρος της για να το τσουγκρίσω με το δικό της.

Περίμενα να μου πει ένα σορό πράγματα αλλά καθώς σήκωσε το δικό της ποτήρι με κοίταξε με ένα χαμόγελο ευτυχίας και απλά είπε.

«Στο ότι βρήκα σπίτι» ξεφούρνισε και δεν είχα ιδέα πως κατάφερε να μην φύγει το ποτήρι από το χέρι μου.

«Με δουλεύεις έτσι δεν είναι;» έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια αλλά όπως το περίμενα εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά απόλυτα σοβαρή.

«Όχι πραγματικά βρήκα σπίτι και μάλιστα είναι τόσο καλό που θα σου αρέσει πάρα πολύ» μου επιβεβαίωσε τις υποψίες μου και κατεβάζοντας το ποτήρι ξανά έκλεισα το πρόσωπο μου μέσα στο χέρι μου παλεύοντας πολύ σκληρά να μην αντιδράσω.

«Πραγματικά με δουλεύεις» εξέφρασα αγανακτισμένα.

«Κρις σκέψου το λίγο» προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη και με έβγαλε από τα ρούχα μου.

«Δεν άκουσες τίποτα από όσα είπα εχθές;» ξέσπασα χωρίς να αντέξω να ακούσω τις δικαιολογίες της.

«Μα δεν είπα ότι σε παρατάω…» προσπάθησε να υπερασπιστεί τον εαυτό της. «Απλά σκέφτηκα ότι θα είναι καλύτερα έτσι. Θα έχεις το χώρο σου και πάλι πίσω…»

«Που διάολο κατάλαβες από όσα σου είπα ότι θέλω τον χώρο μου πίσω;» διαμαρτυρήθηκα και αναστέναξε.

«Μα δεν αντέχεις να σε πνίγουν» παραπονέθηκε.

«Αν νιώσω ότι με πνίγεις πίστεψε με θα το καταλάβεις, δεν θα χρειαστεί καν να σου το πω» της επισήμανα και κατάπιε σπασμωδικά.

«Γιατί να φτάσουμε τα πράγματα μέχρι εκεί ενώ μπορούμε απλά να περνάμε λίγο χρόνο μαζί όταν το έχουμε ανάγκη;» με ρώτησε και ξεφύσησα προσπαθώντας να συγκεντρωθώ πριν ξεφύγω τελείως.

«Και με τον Μπάντι τι θα γίνει;» ρώτησα γρήγορα και εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της.

«Θα έρχομαι κάποια απογεύματα και θα τον απασχολώ» είπε με άνεση λες και τα είχε σκεφτεί όλα. Γαμώτο πράγματι τα είχε σκεφτεί όλα.

«Καταλαβαίνεις ότι η κυρία Άντερσον θα περιμένει να τον απασχολείς και κάθε πρωί» είπα με έμφαση και μάσησε τα χείλια της σκεπτική.

«Θα βρούμε την άκρη…» προσπάθησε να βρει γρήγορα μια λύση αλλά δεν την άφησα.

«Επιπλέον και εσύ θα χρειάζεσαι χώρο για να κάνεις την πρωινή σου προπόνηση. Που θα βρεις χώρο να το κάνεις στο καινούργιο σου σπίτι;» την ρώτησα και ξεφυσώντας με κοίταξε απηυδισμένα.

«Γιατί που έβρισκα στα προηγούμενα σπίτια Κρις;» με ρώτησε απελπισμένα και κατάλαβα ότι εννοούσε ότι θα βγαίνει κάθε πρωί στους δρόμους. Αυτό πήγαινε πολύ.

«Και που ακριβώς είναι αυτό το σπίτι;» συνέχισα τις απορίες μου και για λίγο μαγκώθηκε.

«Είναι κοντά στο κολέγιο» είπε μόνο και με πονήρεψε περισσότερο. Κάτι προσπαθούσε πάλι να κρύψει. 

«Και πότε το βρήκες;» την πίεσα περισσότερο και αναστέναξε.

«Δεν το βρήκα εγώ…» παραδέχτηκε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα. Τώρα ήμουν σίγουρος ότι θα άκουγα τα χειρότερα. «Είχα πει στον Έλιοτ ότι ψάχνω για σπίτι και μόλις άκουσε ότι θα αφήσουν το διαμέρισμα που είναι κάτω από το δικό του μίλησε στον ιδιοκτήτη για μένα και εκείνος συμφώνησε» είπε κάπως διστακτικά προσέχοντας τις αντιδράσεις μου.

«Διάολε… ξέρεις πολύ καλά πώς να χαλάς μια καλή στιγμή» αντέδρασα ενώ πιάνοντας το ποτήρι μου ήπια μια γουλιά από την βυσσινάδα μου για να καταφέρω να ελέγξω το ξέσπασμα μου.

«Κρις» ικέτεψε και δεν άντεξα άλλο.

«Πως διάολο να συμφωνήσω σε αυτό όταν θα ξέρω ότι εκείνος θα είναι συνέχεια τόσο κοντά σου;» την ρώτησα εξαγριωμένος.

«Θα πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη» παρακάλεσε πληγωμένη.

«Σε σένα έχω εμπιστοσύνη Κλερ, σε εκείνον δεν έχω» της είπα την αλήθεια και ξεφύσησε μασώντας τα χείλια της ενώ απέστρεφε την ματιά της. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει για να μου αλλάξει γνώμη.

«Αν φύγεις τώρα δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ τίποτα μεταξύ μας» της δήλωσα κατηγορηματικά και με κοίταξε σοκαρισμένη.

«Αυτό είναι απειλή;» με ρώτησε χωρίς να είναι ικανή να το πιστέψει.

«Όχι διάολε δεν είναι απειλή, είναι η πραγματικότητα… Αν πας να μείνεις εκεί δεν θα γίνω απλά παράλογος θα γίνω τόσο ανυπόφορος που θα σε κάνω να με μισήσεις» καθώς εκείνη συνέχισε να με κοιτά χωρίς να ξέρει τι να πει πήρα μια ανάσα για να καλμάρω και συνέχισα πιο ήρεμα. «Δεν θέλω να με μισήσεις, θέλω μόνο όλο αυτό να είναι μια πάρα πολύ καλή ανάμνηση και για τους δύο μας, όμως αν φύγεις το ορκίζομαι ότι θα καταλήξει σε εφιάλτης» της είπα την αλήθεια με τόσο πόνο στην ματιά μου που απλά δεν άντεξε άλλο να με κοιτά.

Καθώς γύρισε την ματιά της στο πλάι, πέταξα την πετσέτα που είχα στα πόδια μου πάνω στο τραπέζι και σηκώθηκα όρθιος. Κάνοντας το γύρω του τραπεζιού γονάτισα δίπλα στην καρέκλα της και φέρνοντας τα πόδια της προς το μέρος μου, έβαλα το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο της για να την αναγκάσω να με κοιτάξει αλλά εκείνη κρατούσε τα μάτια της πεισματικά κλειστά.

 «Που να πάρει, κοίταξε με» απαίτησα και παίρνοντας μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε. Το βλέμμα της δεν εξέφραζε τις σκέψεις της και αυτό με τρέλαινε περισσότερο.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα της κράτησα τα χέρια και προσπάθησα να κρατήσω την φωνή μου σταθερά χαμηλή.

«Θέλω πραγματικά να προσπαθήσω να το κάνω αυτό να λειτουργήσει αλλά αν είσαι μακριά μου δεν θα καταφέρω να κάνω τίποτα σωστά. Τις στιγμές που θα είσαι μακριά μου οι σκέψεις μου θα με τρελάνουν, θα κάνω τα χειρότερα σενάρια και δεν θα καταφέρω να συγκρατήσω τον εαυτό μου πριν αρχίσω να τα γαμάω όλα…» εξέφρασα τους φόβους μου και η θλίψη στα μάτια της με αποτελείωσε.

«Θες να κάνεις παρέα με τον κύριο τέλειο; Κάνε. Θες να παίζεις σε αγώνες με ένα μάτσο γυμνασμένους τύπους; Παίξε, κάνε ότι θες δεν πρόκειται να σε σταματήσω, ούτε να σου βάλω όρια, ούτε καν θα προσπαθήσω να σε αλλάξω γιατί σε θέλω ακριβώς όπως είσαι αλλά σε ικετεύω κάντο ενώ θα είσαι κοντά μου…» παρακάλεσα και η ανάσα της άρχισε να γίνεται πιο γρήγορη.

«Για να καταφέρω να κρατήσω την λογική μου έχω την ανάγκη να σε νιώθω εδώ Κλερ, κοντά μου, γύρω μου, να γυρίζω στο σπίτι και να ξέρω ότι θα είσαι εδώ για να με καθησυχάσεις» καθώς ξεροκατάπιε με δυσκολία άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου βαριά χωρίς να μπορώ να το σταματήσω.

«Σε ικετεύω Κλερ, δώσε μου μια ευκαιρία να προσπαθήσω να τα κάνω όλα σωστά. Μείνε μαζί μου και σου υπόσχομαι ότι δεν θα σου ζητήσω τίποτα άλλο…» καθώς το σκέφτηκα την κοίταξα απολογητικά. «Εντάξει… ίσως και κάτι ακόμα» συμπλήρωσα και με κοίταξε με περιέργεια. «Υποσχέσου μου ότι θα αλλάξεις επιτέλους το κινητό σου ή έστω θα πας να το φτιάξεις» της ζήτησα απαιτητικά και τα μάτια της αμέσως έγιναν δύο μικρές σχισμές.

«Επειδή θες να με ελέγχεις ανά πάσα ώρα και στιγμή;» μου χτύπησε σκληρά και αναστέναξα.

«Όχι γαμώτο μου, επειδή έχω την ανάγκη να ξέρω ότι είσαι καλά» ξέσπασα και στα χείλια της τρεμόπαιξε ένα χαμόγελο. «Θέλω να ξέρω ότι αν με χρειαστείς θα έχεις κινητό να με πάρεις τηλέφωνο» συνέχισα πιο πεισματικά και δάγκωσε τα χείλια της για να μην γελάσει πιο πλατιά.

«Εντάξει» κατέθεσε τα όπλα κάτω από τον αναστεναγμό της αλλά δεν μου έφτασε.

«Πες μου ότι θα μείνεις» την ικέτεψα και κλείνοντας τα μάτια της άρχισε να κουνάει το κεφάλι της θετικά. «Και ότι θα κοιμάσαι κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου…» το συνέχισα εγώ και καθώς άνοιξε τα μάτια της με κοίταξε επίμονα σαν να μου έλεγε ότι αυτό ήταν που δεν θα ζητούσες τίποτα άλλο;

«Κάτι άλλο;» με ρώτησε και απόλυτα σοβαρός συνέχισα.

«Και ότι θα μελετάς μαζί μου» απαίτησα και μασώντας τα χείλια της προσπάθησε να σταματήσει το χαμόγελο της αλλά δεν τα κατάφερε.

«Απλά υποσχέσου μου Κλερ» την ικέτεψα αγανακτισμένα και αφήνοντας τα χέρια μου τα σήκωσε ψηλά και έκλεισε το πρόσωπο μου μέσα στα δύο της χέρια.

«Εντάξει» υποσχέθηκε κάτω από τον αναστεναγμό της. «Αλλά και εγώ έχω ανάγκη να μου έχεις εμπιστοσύνη» με παρακάλεσε και καθώς τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα της την έφερα πιο κοντά μου.

«Σε σένα έχω εμπιστοσύνη Κλερ, τον εαυτό μου δεν εμπιστεύομαι» της είπα ειλικρινά και μου χάιδεψε το μάγουλο με τον αντίχειρα της.

«Εγώ σε εμπιστεύομαι» είπε απόλυτα ειλικρινά και την κοίταξα με παράπονο.

Γαμώτο σ’ αγαπώ τόσο πολύ… είπα με πόνο μέσα μου αλλά δεν ήθελα να ξεπεράσω τα όρια. Ήδη είχα εκφράσει τόσα πολλά και που να με πάρει ήταν ακόμα εδώ. Δεν είχε φοβηθεί ούτε στο ελάχιστο αντίθετα αυτό που με έκανε να νιώθω ήταν ότι περισσότερο ανησυχούσε για τον ίδιο της τον εαυτό παρά για μένα.

«Θα το κάνουμε να λειτουργήσει» είπα με σιγουριά και μου χαμογέλασε και πάλι. «Ποτέ δεν θα αφήσω τον εαυτό μου να σε πληγώσει» της υποσχέθηκα, σχεδόν της ορκίστηκα και πριν αντιδράσει την τράβηξα κοντά μου και άρχισα να την φιλώ.

«Σου το ορκίζομαι» μουρμούρισα πάνω στα χείλια της και εκείνη με έσφιξε κοντά της.

Ω! Γαμώτο, το ορκίζομαι… είπα με πείσμα μέσα μου.