I'm in Love With An Angel "16. Μην φύγεις τώρα"

Μέχρι που φτάσαμε στο αμάξι δεν έβγαλε μιλιά αλλά μόλις απομονωθήκαμε μέσα στην καμπίνα και το αυτοκίνητο άρχισε να κινείτε δεν κρατήθηκε άλλο.

«Είμαι ηλίθια. Είμαι  τόσο ηλίθια» έλεγε ξανά και ξανά ενώ βάζοντας τα πέλματα της να ακουμπήσουν πάνω στο κάθισμα αγκάλιασε τα πόδια της και έκρυψε το πρόσωπο της στα γόνατα τα της.   

«Τι περίμενες Κλερ;» ξέσπασα χωρίς να είμαι ικανός να το συγκρατήσω μέσα μου και γύρισε να με κοιτάξει ξαφνιασμένη.

«Όσο αφήνεις τις φήμες να οργιάζουν, όσο τους προκαλείς περισσότερο με την συμπεριφορά σου και την στάση σου, τόσο χειρότερα τα κάνεις τα πράγματα δεν το καταλαβαίνεις;» είπα την αλήθεια και άρχισε να ανασαίνει πιο γρήγορα.

Ήξερα ότι έπρεπε να προσπαθήσω να την κατευνάσω, να την καθησυχάσω αλλά δεν μπορούσα να της χρυσώσω το χάπι. Όχι πια. 

«Και τι περιμένεις δηλαδή να κάνω; Να γίνω άλλη μια Μπάρμπι;» ειρωνεύτηκε. «Αυτή είμαι Κρις. Δεν μεγάλωσα σε μεγάλα σαλόνια ούτε μέσα σε ινστιτούτα ομορφιάς. Μεγάλωσα σαν άντρας και μόνο έτσι ξέρω να φέρομαι και να αντιδρώ» μου χτύπησε στην μούρη και προσπάθησα πολύ σκληρά να έχω τα μάτια μου στον δρόμο πριν χάσω την αυτοσυγκέντρωση μου και τρακάρουμε πουθενά.

«Τότε να μην απορείς όταν θα αρχίσεις να τρως την μια αποβολή μετά την άλλη γιατί εκείνοι να είσαι σίγουρη ότι τώρα θα γίνουν χειρότεροι μετά από αυτό» της είπα χωρίς να την κοιτώ και κοίταξε στην ευθεία προσπαθώντας πολύ σκληρά να καταπιεί τον πόνο και τον εγωισμό της πριν τα βάλει και μαζί μου.

«Τα θηρία καραδοκούν παντού Κλερ και πάντα θα βρίσκουν τρόπο να χτυπάνε τις αδυναμίες κάποιου όταν τον βλέπουν ευάλωτο. Και εσύ όσο σκληρή και να το παίζεις παραείσαι ευάλωτη και μόλις τους το απέδειξες. Αν νομίζεις ότι θα το αφήσουν έτσι είσαι πολύ γελασμένη. Τώρα είναι που θα σου την πέφτουν από παντού χωρίς έλεος» της δήλωσα σκληρά και τα χέρια της σχηματίστηκαν σε γροθιές ενώ η ανάσα της άρχισε να γίνεται πιο γρήγορη.

«Δεν μπορείς να τα βάλεις με όλους Κλερ. Πάρ’ το απόφαση. Είσαι μόνη και είναι πολλοί. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι απλά να το αποδεχτείς και να τους αγνοήσεις και ίσως μια μέρα εκείνοι να τα παρατήσουν» την συμβούλευσα και δεν ήξερε τι να πει. Ήξερε ότι είχα δίκιο αλλά τι να το κάνεις. Αυτό δεν έφτανε και τόσο να αλλάξει την κατάσταση που μόνη της είχε φέρει τον εαυτό της.

«Είμαι τόσο ηλίθια» μουρμούρισε καταρρακωμένη ενώ ακούμπαγε το κεφάλι της ξανά πάνω στα γόνατα της.

«Πες μου ειλικρινά Κλερ, τι περίμενες ότι θα συναντούσες όταν ερχόσουν εδώ;» την ρώτησα και εκείνη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της αρνητικά χωρίς να είναι ικανή να με κοιτάξει στα μάτια.

«Δεν υπάρχουν πια πρίγκιπες Κλερ, όλοι τους είναι το ίδιο, το μόνο που τους νοιάζει είναι να βρουν την ευκαιρία να γαμίσουν και τίποτα παραπάνω» της έριξα το τελειωτικό χτύπημα και αυτό την έκανε να τα χάσει ακόμα ποιο πολύ. 

«Δεν είναι όλοι το ίδιο» προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της περισσότερο από όσο ήθελε να πείσει εμένα. «Εσύ…» πήγε να συνεχίσει και με έβγαλε τελείως από τα ρούχα μου.

«Με δουλεύεις τώρα;» ξέσπασα πριν προλάβει να ολοκληρώσει την φράση της. «Για να υποστηρίξεις την άποψη σου φέρνεις για παράδειγμα εμένα; Εμένα που είμαι ο χειρότερος από όλους τους;» την ρώτησα χωρίς να το πιστεύω ότι πράγματι πίστευε ότι εγώ ήμουν διαφορετικός.

«Μα ενδιαφέρεσαι για μένα» προσπάθησε να παραπονεθεί και με έκανε χειρότερα.

«Όχι Κλερ, δεν ενδιαφέρομαι για σένα γιατί αν πράγματι το έκανα τότε θα φρόντιζα να σε προστατέψω από τις φήμες και όχι να της επιβεβαιώνω και από πάνω. Αν ενδιαφερόμουν πραγματικά για σένα, θα κράταγα τα χέρια μου μακριά σου. Αν ενδιαφερόμουν, θα φρόντιζα πρώτα να σου βρω μια δουλειά, ένα σπίτι, ώστε να μην έχει κανείς να πει κουβέντα για σένα και μετά θα σε πλησίαζα για να σε ρίξω αλλά εγώ δεν ενδιαφερόμουν για τα σχόλια που λένε πίσω από την πλάτη σου. Εκμεταλλευτικά με την πρώτη ευκαιρία τις ανάγκες σου και σε έριξα στο κρεβάτι. Εκμεταλλευτικά την υπερηφάνεια σου και έκανα ξεκάθαρο σε όλους ότι σε χρησιμοποιώ και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο και εσύ αντί να με στείλεις στο διάολο όπως μου άξιζε πήγες και τους το επιβεβαίωσες από πάνω» είπα ενώ χτύπησα το τιμόνι με δύναμη έχοντας χάσει κάθε έλεγχο του εαυτού μου πια.

«Όχι Κλερ, δεν είμαι διαφορετικός, είμαι χειρότερος. Γιατί αν ήμουν διαφορετικός τότε όταν σε άκουγα εχθές να παρακαλάς τον αδελφό σου να σε βοηθήσει να φύγεις θα έμπαινα μέσα στο δωμάτιο σου και θα προσπαθούσα να μάθω την αιτία που σε έκανε να θες να φύγεις. Όμως δεν το έκανα γιατί πολύ απλά δεν με ενδιαφέρει να την μάθω. Προτίμησα χίλιες φορές να πάρω όσα περισσότερα μπορούσες να μου δώσεις πριν φύγεις παρά να σε κάνω να μου πεις τις συνέβαινε και αυτό γιατί αν υποψιαστώ έστω και στο ελάχιστο ότι ο λόγος ήταν γιατί άρχισες να έχεις αισθήματα για μένα τότε δεν θα μπορούσα να σταματήσω τον εαυτό μου. Τότε σίγουρα θα σε πέταγα έξω από το σπίτι μου είτε είχες κάπου να μείνεις είτε όχι γιατί αυτό είμαι. Ένα αρχίδι που τα θέλει όλα χωρίς δεσμεύσεις και ανταλλάγματα».

Δεν χρειαζόταν να την κοιτάξω. Από την ακαμψία της μπορούσα να καταλάβω το πόσο σοκαρισμένη ήταν και δεν την αδικούσα όμως δεν μπορούσα να την βλέπω να είναι πάνω στο ροζ καταραμένο της συννεφάκι και να με θεοποιεί. Δεν ήθελα να είμαι ο ήρωας της γιατί που να με πάρει ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ.

Μέχρι και που φτάσαμε στο σπίτι δεν είπε τίποτα άλλο. Παρκάροντας το αυτοκίνητο στο παρκινγκ εκείνη άνοιξε την πόρτα της και αφού την έκλεισε ίσως με περισσότερη δύναμη από όσο χρειαζόταν, πήγε προς την εξώπορτα και ξεκλειδώνοντας την μπήκε μέσα. Μένοντας να κοιτώ την κλειστή πόρτα προσπάθησα να πίσω τον εαυτό μου να φύγει αλλά που να με πάρει δεν μπορούσα να το κάνω. Από τον τρόπο που έφυγε ήμουν σίγουρος ότι δεν θα πήγαινε να βαρέσει πάλι εκείνον τον ξύλινο στύλο όμως κάτι μου έλεγε ότι αυτήν την φορά σίγουρα θα έφευγε από το σπίτι και μάλιστα για πάντα.

Σβήνοντας την μηχανή, άνοιξα την πόρτα και πήγα να την βρω. Μόλις έφτασα στο δωμάτιο της εκείνη ήδη είχε προλάβει να αδειάσει την μισή της ντουλάπα. Με τα ρούχα της ένα κουβάρι να ξεχειλίζουν τσαλακωμένα έξω από τον σάκο της εκείνη συνέχισε να παλεύει να βάλει και τα υπόλοιπα ρούχα ενώ έτσι όπως τα πέταγε μέσα ποτέ δεν υπήρχε περίπτωση να χωρέσουν όλα. Όχι γιατί τα πέταγε με νεύρα αλλά γιατί περισσότερο βιαζόταν να τελειώσει ώστε να φύγει όσο γίνεται πιο γρήγορα.  

Την είχα πληγώσει. Την είχα προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα και αντί εκείνη να ξεσπάσει επάνω μου, αντί να κλάψει και να αρχίσει να ξεθυμαίνει αντίθετα ήταν τόσο ήρεμη που πραγματικά με εξέπληττε. Το περίμενε αυτό από μένα; Μήπως ήδη το γνώριζε απλά δεν ήθελε να το πιστέψει και η ίδια; Μήπως ήθελε να το ακούσει για να πάρει την επιβεβαίωση που χρειαζόταν ώστε να τα παρατήσει μια και καλή; Όχι δεν μπορούσε να τα παρατήσει όλα και να γυρίσει πίσω. Όχι δεν μπορούσε να το κάνει τώρα… Τώρα που είχε καταφέρει τόσα πολλά.

«Σταμάτα να το κάνεις αυτό;» φώναξα ενώ πιάνοντας τα ρούχα που κρατούσε στα χέρια της τα πέταξα όπως ήταν και πάλι μέσα στην ντουλάπα. Εκείνη με κοίταξε ξαφνιασμένη. Δεν ήξερε πραγματικά τι να υποθέσει από αυτήν μου την κίνηση.

«Δεν πρόκειται να πάρω τίποτα πίσω γιατί ξέρεις ότι ό,τι είπα είναι η αλήθεια, όμως που να με πάρει δεν το εννοούσα έτσι όπως ακούστηκε» είπα και την είδα να με κοιτά μπερδεμένη.

 «Ενδιαφέρομαι για σένα αλλά…» αφήνοντας έναν αναστεναγμό συνέχισα πιο διστακτικά. «όχι όπως θα έπρεπε» παραδέχτηκα και μόλις εκείνη κατάλαβε τι προσπαθούσα να της πω προσπάθησε να με απ’ ενοχοποιήσει και με έκανε χειρότερα.

«Μα Κρις, δεν θα ζητούσα ποτέ τίποτα παραπάνω. Δεν θέλω κάτι παραπάνω» με διαβεβαίωσε και έπιασα τα μαλλιά μου με απελπισία.

«Το ξέρω γαμώτο και αυτό είναι το πρόβλημα» αναφώνησα και την ένιωσα να μπερδεύεται ακόμα πιο πολύ. «Ο μόνος λόγος που προχώρησα μαζί σου ήταν γιατί το έβλεπα ότι πράγματι δεν ήθελες κάτι σταθερό αλλά όσο περισσότερο σε γνωρίζω τόσο περισσότερο πείθομαι ότι αυτό ακριβώς έχεις ανάγκη και ας μην το παραδέχεσαι. Και αυτό με τσακίζει… με τσακίζει γιατί δεν μπορώ να σου το δώσω. Είμαι τόσο εγωιστικό καθίκι που πάντα θα βάζει τις προτεραιότητες του πάνω από οτιδήποτε άλλο».

«Κρις…» προσπάθησε να με διακόψει αλλά δεν την άφησα.

«Όταν ήρθα εδώ…» συνέχισα και εκείνη κλείνοντας ξανά το στόμα της έμεινε να με κοιτά υπομονετικά. Καταλάβαινε την ανάγκη μου να εκφράσω όσα με έπνιγαν και το σεβάστηκε. «Έκανα όνειρα, έβαλα στόχους και το μόνο που θέλω είναι να τους πραγματοποιήσω. Δεν θέλω να κλειστώ μέσα σε μια σχέση γιατί φοβάμαι ότι θα μου στερήσει τα όνειρα μου θα με αποπροσανατολίσει από τους στόχους μου και δεν πρόκειται να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί. Θέλω να τραβήξω όλα τα βλέμματα επάνω μου, να κάνω τους κυνηγούς ταλέντων να με προσέξουν, να με πάρουν και να με ανεβάσουν στην κορυφή. Θέλω μια μέρα να παίζω σε μια από τις πιο μεγάλες ομάδες, να ζήσω μέχρι το μεδούλι όλη την ζωή που θα μου προσφέρει η κορυφή, θέλω…» ο αναστεναγμός που μου βγήκε έκανε την φράση μου να κοπεί στην μέση. Δεν ήξερα πώς να συνεχίσω. «θέλω απλά να το ζήσω» κατέληξα και την είδα να με κοιτά με αμέριστη κατανόηση.

«Και θα το ζήσεις» ήταν τόσο απόλυτα σίγουρη γι’ αυτό. «Θα το ζήσεις γιατί το θες πραγματικά» με διαβεβαίωσε και δεν ήξερα πώς να νιώσω γι’ αυτό.

Αντί να είναι νευριασμένη μαζί μου, αηδιασμένη που για άλλη μια φορά της αποδεικνύω το πόσο εγωιστικό καθίκι είμαι εκείνη με ενθαρρύνει και από πάνω; Τι σόι άνθρωπος ήταν; Δεν είχε καθόλου εγωισμό μέσα της;

«Και σίγουρα δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα σου σταθεί εμπόδιο» συμπλήρωσε ενώ έκανε την κίνηση να συνεχίσει να μαζεύει τα πράγματα της και της έπιασα τα χέρια της για να την σταματήσω.

«Όχι έτσι» την παρακάλεσα και ζάρωσε τα φρύδια της με απορία. «Αν θες να φύγεις δεν θα σε σταματήσω αλλά θέλω πριν το κάνεις να είμαι σίγουρος ότι έχεις πράγματι κάπου να μείνεις» της εξήγησα και πριν προλάβει να μου απαντήσει το κινητό της χτύπησε και άφησε την ανάσα της να βγει από μέσα της βαριά.

Τραβώντας τα χέρια της από τα δικά μου έβγαλε το κινητό από την τσέπη του τζιν της και πριν απαντήσει έκατσε πάνω στο κρεβάτι αποφεύγοντας την ματιά μου.    

«Πες μου ότι τα βρήκες» ήταν η πρώτη κουβέντα που είπε και κατάλαβα ότι στην άλλη μεριά της γραμμής ήταν ο Τότο.

«Σταμάτα να κάνεις σενάρια… είμαι μια χαρά. Λέγε τώρα τα βρήκες;» επέμενε και έμεινα να ακούει.

«Όχι καλύτερα έτσι…» απάντησε στην ερώτηση που της είχε κάνει ο Τότο και συνέχισε να ακούει με προσοχή.

«Μην σε απασχολεί, τον έχω, καλά έκανες και δέχτηκες την πρόκληση, θα ανέβουν τα στοιχήματα και θα βγάλουμε πιο πολλά…»

«…»

«Οκ, θα είμαι εκεί…»

«…»

«Όχι θα πάρω ένα ταξί και θα έρθω» είπε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά.

«Ναι είμαι σίγουρη…»

«…»

«Σε παρακαλώ Τότο…» αναστέναξε.

«Ναι τσακώθηκα με ένα καθίκι αλλά έληξε το θέμα» παραδέχτηκε τελικά.

«Όχι ήταν εκεί ο Κρις και με τράβηξε πριν πάρουν άσχημη τροπή τα πράγματα…»

«…»

«Εντάξει αν χρειαστεί θα σου πω» του είπε τελικά και αφού τον αποχαιρέτησε έκλεισε τελικά το τηλέφωνο και πέρασε μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της χωρίς να με κοιτά.

«Δεν θα χρειαστεί να περιμένεις πολύ. Αύριο θα έχω τα λεφτά οπότε και το σπίτι» είπε και ξεφύσησα.

Το έκανε να φαίνεται σαν την έβλεπα ένα βάρος που ήθελα να το ξεφορτωθώ. Να πω ότι την αδικούσα; Όχι δεν την αδικούσα αφού εγώ ήμουν αυτός που πάντα έδειχνε ακριβώς αυτό.

«Έχεις αγώνα» είπα δυνατά την διαπίστωση μου και ανασήκωσε τους ώμους της για απάντηση ενώ κοίταζε ακόμα το κλειστό της κινητό.

«Δεν χρειάζεται να πάρεις ταξί. Θα σε πάω εγώ» της δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση και η ματιά της γύρισε προς το μέρος μου ξαφνιασμένα.

Φαινόταν ότι ήταν έτοιμη να μου αλλάξει γνώμη αλλά καταπίνοντας το τελικά είπε μόνο. «Εντάξει» και αφού άδειασε τον σάκο της πάνω στο κρεβάτι τον έβαλε στο πάτωμα μπροστά στα πόδια της και παίρνοντας ένα μπλουζάκι άρχισε να το διπλώνει.

«Τι ώρα πρέπει να φύγουμε;» την ρώτησα την στιγμή που έβαλε το διπλωμένο μπλουζάκι πάλι μέσα στο σακίδιο.

«Στις εξίμιση» απάντησε χωρίς να με κοιτά και κούνησα το κεφάλι λες και εκείνη μπορούσε να δει την κίνηση μου αυτή.

«Θα είμαι εδώ» της υποσχέθηκα και χωρίς να περιμένω άλλο πήγα προς την εξώπορτα.

Την άνοιξα και καθώς κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο, το ξεκλείδωσα και μπήκα μέσα. Θα έφευγε, αυτό ήταν το μόνο σίγουρο και σίγουρα το πιο σωστό, γιατί στο διάβολο δεν με ικανοποιούσε;

Στις έξι και τέταρτο ακριβώς ήμουν έτοιμος αλλά όχι και εκείνη. Βγαίνοντας στο σαλόνι έμεινα να την περιμένω. Η αγωνία μου είχε χτυπήσει κόκκινο. Ήμουν σίγουρος ότι ήθελα να το δω αυτό; Τα λόγια που μου είχε πει εκείνο το βράδυ όταν είχε γυρίσει από τον τελευταίο της αγώνα είχαν σφηνωθεί μέσα στο μυαλό μου και δεν έλεγαν να βγουν. Η σιγουριά της ότι αν την δω να αγωνίζεται τότε σίγουρα θα με έκανε να την μισήσω με έκανε να μετανιώνω που της είχα ζητήσει να με πάρει μαζί της. Όμως τώρα πια ήταν αργά να κάνω πίσω. Αν το έκανα σίγουρα θα πίστευε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και δεν ήθελα να το καταλάβει αυτό. Δεν ήθελα να ξέρει ότι δεν ήθελα να φύγει από το σπίτι, από την αγκαλιά μου, το κρεβάτι μου, ήθελα να πιστεύει ότι ήθελα όσο τίποτα να φύγει μακριά μου, όσο και να με πόναγε αυτό.

«Έτοιμος;» άκουσα την φωνή της πίσω μου και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει βαριά γύρισα να την κοιτάξω.

Όπως και την προηγούμενη φορά, φόραγε μια απλή φόρμα με κουκούλα, τα μαλλιά της ήταν πιασμένα ψηλά ενώ το πρόσωπο της δεν είχε ίχνος μακιγιάζ επάνω του. Δεν έμοιαζε να φαίνεται ότι ήταν έτοιμη για να αντιμετωπίσει έναν άντρα στο ρινγκ, περισσότερο έμοιαζε ότι ήταν έτοιμη να βγει στον δρόμο και να κάνει τζόκιν. Η ηρεμία που εξέπεμπε με μπέρδευε τελείως. Πως αυτό το πρόσωπο θα μπορούσα ποτέ να το μισήσω.

Καθώς κατένευσα για απάντηση, πήγα προς την πόρτα και αφήνοντας την να προπορευτεί, έκλεισα την πόρτα πίσω μου, την κλείδωσα και πήγα προς το αυτοκίνητο με εκείνη να με ακολουθεί αμίλητη. Σε όλη την διαδρομή δεν είχαμε να πούμε τίποτα. Θα περίμενα από εκείνη να έχει αγωνία αλλά η ηρεμία της έμοιαζε να μην μπορεί να αποσπαστεί από τίποτα. Ούτε καν από τον αγώνα που ήταν έτοιμη να κάνει.

Μόλις φτάσαμε σε ένα γκαράζ, πάρκαρα το αυτοκίνητο στον πρώτο όροφο και μόλις βγήκα από το αμάξι έκανα τον γύρω για να πάω κοντά της. Εκείνη με περίμενε με μια περίεργη αγωνία να επισκιάζει τα χαρακτηριστικά της. Καθώς την κοίταξα παραξενευμένος εκείνη πήρε το θάρρος και μου εξήγησε τον λόγο που ένοιωθε άξαφνα αναστατωμένη.

«Θέλω να σου ζητήσω μια χάρη» είπε και η περιέργεια μου έγινε μεγαλύτερή.

«Τι χάρη;» ρώτησα και μάσησε τα χείλια της.

«Όταν βγάλω την φόρμα μην αρχίσεις να με κοιτάς σαν να είναι η πρώτη φορά που με βλέπεις με ένα μπουστάκι και ένα σορτσάκι» είπε απόλυτα σοβαρά και κρυφογέλασα.

«Νόμιζα ότι ο Τότο καταλαβαίνει» της χτύπησα και εκείνη αναστενάζοντας έβαλε το χέρι της πάνω στο μέτωπο της και το έξυσε λίγο νευρικά αποφεύγοντας το βλέμμα μου.

«Καταλαβαίνει αλλά ο Τότο…» αναστέναξε. «Είναι ο Τότο. Πάντα θα με βλέπει σαν την μικρή του αδελφή που χρειάζεται το χέρι του για να μπορέσει να κάνει έστω και ένα βήμα, που έχει ανάγκη να μιλήσει εκείνος αντί για μένα σε κάποιον» κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά, σαν να ένιωσε ότι είχε πει ήδη αρκετά ενώ είχε να πει άλλα τόσα, πήρε την απόφαση και με κοίταξε στα μάτια. «Απλά μην το κάνεις» ζήτησε παρακλητικά και κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

«Θα είμαι προσεκτικός» υποσχέθηκα και εκείνη χαλάρωσε και πάλι.

Γυρίζοντας μου την πλάτη άρχισε να προχωρά προς το υπόγειο γκαράζ και εγώ την ακολούθησα αφήνοντας πάντα μια απόσταση μεταξύ μας. Εδώ ήταν η έδρα της και δεν ήθελα να την φέρω σε δύσκολη θέση. Πριν φτάσουμε κοντά στην είσοδο του υπόγειου γκαράζ, ένα τεράστιος τύπος εμφανίστηκε ξαφνικά και άρχισε να έρχεται προς το μέρος μας.

«Έιντζελ» είπε με ενθουσιασμό και καθώς άνοιξε τα χέρια του διάπλατα σαν να ήταν έτοιμος να την πάρει αγκαλιά ήρθε και στάθηκε ακριβώς μπροστά της.

«Μπρομ» του ανταπέδωσε εκείνη και αντί να τον πάρει αγκαλιά άπλωσε την γροθιά της στην κοιλιά του και το σαγόνι του και εκείνος άρχισε να χαχανίζει.

«Έτοιμη για όλα;» ρώτησε ανταποδίδοντας μια ψεύτικη μπουνιά στο σαγόνι της και εκείνη του χαμογέλασε με ένα χαμόγελο όλο υποσχέσεις.

«Πάντα» τον διαβεβαίωσε και γύρισε προς την μεριά μου.

«Κρις, αυτός είναι ο Μπρομ, ο καλύτερος φίλος του αδελφού μου» με σύστησε και ο Μπρομ με κοίταξε με το ύφος που δήλωνε ότι μια μου μαλακία και το χώμα θα είναι ο επόμενος δικός μου μοναδικός φίλος.

«Μαζέψου» σφύριξε η Κλερ προς τον Μπρομ και εκείνος γύρισε την προσοχή του όλη προς τα εκείνη.

«Ο Τότο, σε περιμένει» της είπε και με μια απαλή κίνηση του κεφαλιού του την προέτρεψε να προχωρήσει.

«Θα έρθει μαζί μας» αυτό για κάποιον λόγο έμοιαζε σαν να του χάλαγε κάποια σχέδια. «Δεν ήρθε για να δει τις πλάτες του εκστασιασμένου πλήθους» συνέχισε η Κλερ και αυτό έμοιαζε σαν να τον ικανοποίησε για κάποιον λόγο.

«Μετά από εσάς;» είπε σαν ιππότης κάνοντας μια υπόκλιση.

Μόλις η Κλερ άρχισε να προχωράει μπροστά βάζοντας την κουκούλα της για να καλύψει το πρόσωπο της, ο Μπρομ μπήκε επίτηδες ανάμεσα σε μένα και σε εκείνη και αφού την άφησε να κάνει μερικά βήματα άρχισε να προχωράει και εκείνος προσέχοντας πάντα να με έχει πίσω του. Σωστός προστάτης… σχολίασα μέσα μου αλλά δεν το έκανα θέμα.

Περνώντας από το πλήθος φτάσαμε στην πόρτα που οδηγούσε στους πάνω ορόφους και μόλις η Κλερ μπήκε μέσα. Ο Μπρομ μπήκε σαν φρουρός μπροστά στην πόρτα και σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά στο στήθος κάλυψε το κενό της κλειστής πόρτας με το σώμα μου και με κοίταξε προκλητικά. Μια κίνηση να τον πλησιάσω και τον είχα ικανό να μου χιμήξει. Δεν ήθελα να εμπλακώ μαζί του, έτσι γυρίζοντας του την πλάτη κοίταξα προς τον κόσμο που είχε μαζευτεί. Τα λεφτά αλλάζανε με ταχύτητα χέρια ενώ ένας τύπος με ένα μικρόφωνο στο χέρι πάλευε να παθιάσει, αν είναι δυνατόν, το πλήθος περισσότερο. Όλοι περιμένανε πως και πως ο αγώνας να ξεκινήσει εγώ όμως όχι. Δεν έπρεπε να έρθω εδώ, δεν ήξερα τι θα έβλεπα αλλά ότι και να ήταν αυτό σίγουρα θα με έκανε να το μετανιώσω.

Από το σημείο που ήμουν έβλεπα ότι υπήρχε ένα αυτοσχέδιο ρινγκ που το είχαν ορίσει με κόκκινη κορδέλα. Κανείς δεν πλησίαζε την κορδέλα ενώ όλοι ψάχνανε την ευκαιρία να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά της ώστε να έχουν καλύτερη θέα. Όμως εγώ δεν χρειαζόταν να βρίσκομαι κοντά στην κορδέλα. Από το σημείο που βρισκόμουν είχα θέα όλο το αυτοσχέδιο ρινγκ. Νιώθοντας κάποια κίνηση πίσω μου γύρισα και είδα την πόρτα ξανά ανοιχτή. Ο Μπρομ είχε μείνει στο πλάι της πόρτας για να βοηθήσει την Κλερ να δέσει τους επιδέσμους στα χέρια της ενώ εκείνη ατάραχη του έδινε οδηγίες. Δεν ήταν ταραγμένη, ούτε αγχωμένη, ούτε καν νευριασμένη. Όπως και πριν φαινόταν ότι ήταν έτοιμη να κάνει απλά την προπόνηση της.

Για άλλη μια φορά ήμουν μπερδεμένος. Πως θα μπορούσε να με κάνει να την μισήσω όταν φαινόταν για εκείνη όλο αυτό να είναι κάτι φυσικό, κάτι που θα έκανε με ευκολία και θα σηκωνόταν νικήτρια και θα έφευγε; Τι θα άλλαζε δηλαδή στο ρινγκ; Δεν μπορούσα να καταλάβω.

Καθώς η ματιά μου έπεσε πάνω στα τατουάζ της, παρόλο που είχα υποσχεθεί να μην την κοιτάξω επίμονα, δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Με κάποια γυαλίστηκη κρέμα τα είχε κάνει να τονίζονται περισσότερο και δεν μπορούσα για άλλη μια φορά να μην αναρωτηθώ. Τι το ιδιαίτερο είχαν; Γιατί τώρα τα είχε τονίσει σαν να προκαλούσαν τον αντίπαλο της να προσπαθήσει να χτυπήσει ακριβώς εκείνα τα σημεία; Ήταν το κόκκινο πανί για εκείνη, αυτό το είχα καταλάβει ήδη, αλλά γιατί; Τι διάολο κρύβανε;    

«Ο μόνος άντρας που θα έχει το δικαίωμα να την αγγίξει έστω και με ένα βλέμμα θα είναι αυτός που θα την κοιτάει με λατρεία μόνο στα μάτια, αυτός που θα δει μέσα στην ψυχή της και θα την αγαπήσει γι’ αυτό που είναι και ΕΣΥ, δεν πληρείς τις προϋποθέσεις» άκουσα τα απειλητικά λόγια του Τότο μέσα στο αυτί μου και ένοιωθα να εκρήγνυμαι αλλά δεν το έδειξα.

Ήθελα να γυρίσω και να του πω κατάμουτρα το πόσο λάθος έκανε για μένα αλλά αν το έκανα τότε θα τα κατέστρεφα όλα. Σίγουρα εκείνος δεν θα το πίστευε αλλά ήταν το λιγότερο που με ενδιέφερε αυτήν την στιγμή. Αν εκείνη το άκουγε ή αν έστω το καταλάβαινε τότε σίγουρα θα την έχανα για πάντα, τότε σίγουρα δεν θα γύρναγε ξανά ούτε καν να με κοιτάξει.

Καθώς γύρισα να τον αντικρίσω ανέκφραστος στα μάτια, εκείνος συνέχισε.

«Πάντα θα έχω τα μάτια μου στραμμένα επάνω σου…» δήλωσε και έμεινα υπομονετικά να περιμένω και την συνέχεια. «Ένα σου λάθος και η μαμάκα σου θα σε κλαίει για μήνες πάνω από το προσκεφάλι σου στο νοσοκομείο» κατέληξε κοιτώντας με αδίστακτα αλλά ούτε καν αυτό δεν έφτασε να με κάνει έστω και λίγο να χάσω την αυτοπεποίθηση μου.

Δεν με ένοιαζε τι έλεγε, ήξερα ότι ήταν ικανός να το κάνει αλλά περισσότερο ήξερα τον εαυτό μου και δεν θα επέτρεπα ποτέ να φτάσω τα πράγματα μέχρι εκεί. Που να τον πάρει είχε απόλυτο δίκιο, ο μόνος που ήταν ικανός να την κοιτάξει ήταν μόνο κάποιος που μπορούσε να της δώσεις τα πάντα, την ίδια του την ψυχή και εγώ δεν πληρούσα τις προϋποθέσεις.

«Άφησε με επιτέλους;» άκουσα την εξαγριωμένη φωνή της Κλερ πίσω μου και καθώς ο Τότο απομακρύνθηκε απόλυτα ικανοποιημένος ένιωσα την Κλερ να τρέχει προς το μέρος μου.

«Πες μου τι σου είπε» απαίτησε να μάθει ενώ με έπιανε από την μπλούζα μου και ξεφυσώντας την κοίταξα με μια νεκρή ματιά στα μάτια.

«Ήθελες να σε δω στο ρινγκ, να δω ποια πραγματικά είσαι, αυτή είναι η ευκαιρία σου…» της είπα και για μια στιγμή πάγωσε. «Πήγαινε και δώστα όλα, μην κρατήσεις τίποτα για τον εαυτό σου» συνέχισα και καθώς έβαλα τα χέρια μου πάνω στα δικά της και τα απομάκρυνα από πάνω μου σαν να ήταν αγκάθια που με τρύπαγαν εκείνη έκανε πιο πίσω.

Αφήνοντας τα χέρια της να πέσουν άψυχα πάνω στο κορμί της, με το σαγόνι της να τρέμει ανεξέλεγκτα, έσμιξε τα χείλια της με τόση δύναμη που εκείνα αμέσως άσπρισαν. Δεν είπε τίποτα. Κάνοντας άλλα δύο βήματα προς τα πίσω για να δημιουργήσει απόσταση μεταξύ μας, μου γύρισε την πλάτη και άρχισε να πηγαίνει προς τον αδελφό της.

Εκείνος αμέσως μόλις τον έφτασε προσπάθησε να την πάρει στην αγκαλιά του αλλά η Κλερ δεν τον άφησε. Λέγοντας του κάτι έντονα, του γύρισε την πλάτη της και στράβωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος. Ο Τότο ότι και να του είχε πει δεν το άφησε έτσι. Πιάνοντας την από την κοτσίδα και την μέση της, πλάγιασε το κεφάλι της απότομα στο πλάι και άρχισε να της ψιθυρίζει κάτι στο αυτί ενώ η αμείλικτη σαδιστική του ματιά ήταν καρφωμένη στα μάτια μου. Η Κλερ προσπάθησε να του ξεφύγει αλλά εκείνος δεν της έδωσε το δικαίωμα να το κάνει μέχρι που τελειώνοντας ότι είχε να της πει, κρατώντας την πάντα από την κοτσίδα της της επέβαλε να τον κοιτάξει. Δεν του είπε τίποτα για απάντηση παρά μόνο τον κοίταζε με μια εξοργισμένη ματιά που θα μπορούσε άνετα να τον σκοτώσει μόνο με αυτήν την ματιά αν μπορούσε.

Καθώς ο εκφωνητής άρχισε να ανακοινώνει την έναρξη του αγώνα, ο Τότο άφησε την κοτσίδα από τα χέρια του και μόλις η Κλερ γύρισε την ματιά της προς το πλήθος εκείνος έβαλε τα χέρια του πάνω στους ώμους της και άρχισε να τους τρίβει και να την ταρακουνάει σαν προπονητής που ετοίμαζε τον πυγμάχο του. 

«Και στην αντίπαλη μεριά, η μια και μοναδική, ‘Έϊντζελ-Ντέβιλ’» συνέχισε ο εκφωνητής και μόλις το πλήθος άρχισε να την επευφημεί και να ζητωκραυγάζει το όνομα της, ο Τότο άρχισε να σπρώχνει την Κλερ προς το άνοιγμα που είχε αφήσει το πλήθος για να περάσουν.

Φτάνοντας μπροστά στην κορδέλα, ο Τότο της είπε κάτι τελευταίο στο αυτί και σηκώνοντας την κορδέλα την άφησε να περάσει από κάτω. Κοιτώντας το θηρίο που ήταν εκεί και την περίμενε έχασα την ανάσα μου. Εκείνη μπροστά του ήταν σαν μικρό παιδί. Ήταν πολύ πιο ψηλός της, και σίγουρα διπλάσιος σε μέγεθος και μυς, πως διάολο θα κατάφερνε να βγει αλάβωτη από αυτήν την μάχη; Μάλλον έπρεπε να το δω για να το πιστέψω.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κάρφωσα τα μάτια μου επάνω της και έμεινα να την κοιτώ με την αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο. Αν άρχισε να την πλακώνει αυτό το θηρίο δεν είχα ιδέα πως θα κατάφερνα να συγκρατήσω τον εαυτό μου ώστε να μην χιμήξω ώστε να τον πάρω από πάνω της. Ο Μπρομ που βρέθηκε αστραπιαία δίπλα μου με έκανε να πιστεύω ότι σίγουρα δεν θα με άφηνε να κουνηθώ σπιθαμή από δίπλα του.

Δεν χρειάστηκε να ακουστεί κανένα καμπανάκι για να ξεκινήσουν. Κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, περπατώντας παράλληλα άρχισαν να προκαλούν ο ένας τον άλλον με λόγια μέχρι το θηρίο που άκουγε στο όνομα ‘Μπουλντόκ’ έκανε την πρώτη κίνηση. Η Κλερ κάνοντας το κεφάλι της πιο πίσω απέφυγε την γροθιά του με ευκολία και συνέχισε να αποφεύγει και τις υπόλοιπες γροθιές που απειλούσαν το πρόσωπο της μέχρι που ξαφνικά σήκωσε την αριστερή της γροθιά και την κάρφωσε πάνω στην μύτη του. Το θηρίο παραπάτησε και πιάνοντας την μύτη του κούνησε το κεφάλι του σαν να προσπαθούσε να ξεζαλιστεί. Αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Το θηρίο μετά από αυτό έγινε πραγματικό θηρίο. Καθώς της επιτέθηκε αμείλικτα προσπάθησε να την πετύχει αλλά η Κλερ πιο γρήγορη και ευέλικτη απέφευγε με ευκολία τελευταία στιγμή τα χτυπήματα του και του τα ανταπέδιδε με τέτοια δύναμη που το θηρίο άρχισε να χάνει έδαφος. Την έβλεπα και πραγματικά δεν το πίστευα. Ήταν το κάτι άλλο. Τόσο σέξι και τόσο δυναμική που τώρα πραγματικά άρχισα να καταλαβαίνω τον Πολ. 

Άκουγα το πλήθος να φωνάζει το όνομα της και πραγματικά είχα εκστασιαστεί τόσο πολύ που λίγο ήθελα να τους μιμηθώ και εγώ και να αρχίσω να το φωνάζω δυνατά. Αλλά με τον Μπρομ να είναι δίπλα μου και να ελέγχει κάθε μου κίνηση δεν έκανα τίποτα. Δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα.

Όλα φαίνονταν τέλεια. Ο αγώνας σίγουρα ήταν υπέρ της μέχρι που το θηρίο έκανε το λάθος να τυλίξει τα χέρια του γύρω από το σώμα της. Όλο το πλήθος αυτόματα πάγωσε και αμέσως μετά άρχισε να μετρά.

«Πέντε, τέσσερα, τρία» φώναξαν με μια φωνή ενώ κούναγαν την γροθιά τους στον αέρα και σε κάθε τους μέτρημα εκείνη έδινε και μια αγκωνιά πάνω στον κρόταφο του θηρίου.

«Δύο» συνέχισε το πλήθος και καθώς εκείνη κράτησε το παραζαλισμένο θηρίο από την μπλούζα του πριν σωριαστεί στο πάτωμα έχωσε με τέτοια δύναμη το γόνατο της ανάμεσα στα πόδια του που εκείνος ούρλιαξε και διπλώθηκε στα δύο.

«Ένα» φώναξε ξανά το πλήθος και καθώς το σώμα του θηρίου έσκασε στο έδαφος εκείνη τον καβάλησε και πιάνοντας τον από τον λαιμό, σήκωσε την γροθιά της και την κάρφωσε στην μύτη του.

Το θηρίο είχε χάσει την μάχη και μάλλον τις αισθήσεις του αλλά για εκείνη δεν ήταν αρκετό. Με το πλήθος σχεδόν να μην ανασαίνει το μουγκρητό της Κλερ έφτασε στα αυτιά μου και καθώς την είδα να συνεχίζει να τον γρονθοκόπαει και με τα δύο χέρια εναλλάξ κάτι έσπασε μέσα μου. Ήταν ικανή να τον σκοτώσει; Ναι ήταν.

Οπότε αυτό ήθελε να δω; Αυτό της συνέβαινε όταν ξεκίναγε έναν καυγά; Απλά μετά έχανε τον εαυτό της και δεν ήξερε πότε ήταν η κατάλληλη στιγμή να σταματήσει;

Βλέποντας τον Τότο να σκίζει την κορδέλα και να τρέχει κοντά της η καρδιά μου πήγε στην θέση της. Μπορεί να έχανε τον εαυτό της αλλά σίγουρα εκείνος θα είχε τον τρόπο να την συνεφέρει. Έτσι δεν ήταν; Μάλλον βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα. Καθώς τα χέρια του Τότο έπιασαν τα δικά της για να την σταματήσουν, ο εκφωνητής δήλωνε το τέλος του αγώνα με νικήτρια την Κλερ και ο Τότο πάλεψε πολύ σκληρά για να την πάρει από πάνω του. Τελείως ασυναίσθητα έκανα την κίνηση να τους πλησιάσω για να τον βοηθήσω αλλά ένα χέρι στον ώμο μου με σταμάτησε.

«Κανείς που σέβεται την ζωή του δεν μπαίνει ανάμεσα στα αδέλφια Ντόνοβαν» άκουσα την φωνή του Μπρομ δίπλα στο αυτί μου και αμέσως κατάλαβα ακριβώς το νόημα των λόγων του.

Δεν ενδιαφερόταν για την σωματική μου ακεραιότητα, απλά μου έλεγε πλαγίως ότι ήταν ώρα να πηγαίνω όμως εγώ δεν του έκανα την χάρη. Μένοντας εκεί, είδα τον Τότο να την σηκώνει με το ζόρι πιο ψηλά από το πάτωμα και με γρήγορα βήματα να έρχεται προς το μέρος μας με εκείνη να συνεχίζει να παλεύει αφρίζοντας στην κυριολεξία. Η εξαγριωμένη της ματιά πραγματικά με στοίχειωσε. Δεν νομίζω ότι την είχα ξαναδεί ξανά τόσο εκτός εαυτού.

Μόλις μας προσπέρασαν, ο Τότο την έκλεισε πίσω από την πόρτα όπου είχε μπει και πριν για να αλλάξει και από όσο μπορούσα να ακούσω πίσω από την κλειστή πόρτα ξεκίναγε μια νέα μάχη. Μια μάχη με αντίπαλο τον ίδιο της τον αδελφό.

Το πλήθος άρχισε να αραιώνει αλλά εγώ ακόμα δεν έπαιρνα την απόφαση να φύγω. Ήθελα να την δω, να με κοιτάξει στα μάτια και αν μου πει η ίδια κατάμουτρα ότι ήθελε να φύγω. Καθώς η πόρτα άνοιξε και ο Τότο εμφανίστηκε στο κατώφλι τα έπαιξα τελείως. Αν εκείνος ήταν με μαυρισμένο μάτι, σκισμένο χείλη, και στραβιά μύτη που αιμορραγούσε η Κλερ σε τι κατάσταση ήταν; Καθώς ο Τότο ίσιωσε την μύτη του και έφτυσε το αίμα που είχε μαζευτεί στο στόμα του στο πάτωμα, έκανε ένα νεύμα προς τον Μπρομ ενώ το βλέμμα του ήταν στραμμένο επάνω μου και ο Μπρομ αυτόματα έβαλε το χέρι του πάνω στο μπράτσο μου.

«Είναι ώρα να σου δείξω την έξοδο» είπε χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι’ αυτό και τραβώντας το χέρι μου απότομα από το δικό του γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια.

«Θα βρω μόνος μου την έξοδο» του δήλωσα εκνευρισμένα και χωρίς να περιμένω την αντίδραση του τον προσπέρασα και άρχισα να πηγαίνω προς το μέρος όπου οι τελευταίοι έφευγαν από το γκαράζ που είχε σχεδόν πλέον αδειάσει.