I'm in Love With An Angel "19. Το νέο σπίτι"

Η προπόνηση πήγε κατά διάολου. Τα πόδια μου δεν πήγαιναν με τίποτα, τα αντανακλαστικά μου δεν λειτουργούσαν όσο για την συγκέντρωση μου… αυτή πια είχε γίνει παρελθόν. Νόμιζα ότι τα κατάφερνα αλλά μόλις είδα τον Τότο να είναι δίπλα της και να μιλάνε έντονα με χειρονομίες τότε καταστράφηκα τελείως. Με τον φόβο ότι θα την πείσει να την πάρει μαζί του αντί να κοιτάω που πήγαινε η μπάλα έριχνα κλεφτές ματιές συνέχεια προς το μέρος τους. Μέχρι που κάποια στιγμή η μπάλα κατέληξε στην αγκαλιά μου και εκεί που προσπάθησα να αντιδράσω γρήγορα όλοι οι αντίπαλοι συμπαίκτες μου έπεσαν επάνω μου και με έκαναν ένα με την γη.

Εκεί πια τα παράτησα. Ακόμα και αν ο προπονητής μου ο Τάιλερ να μην γκάριζε να βγω από το γήπεδο θα έβγαινα και μόνος μου. Τα είχα χάσει όλα. Κάθε μου φόβος γινόταν πραγματικότητα, κάθε μου εφιάλτης έπαιρνε ζωή και εγώ αντί να νευριάζω με τον εαυτό μου που είχα παρασυρθεί, πήγαινα προς τον πάγκο χωρίς να σταματώ να τους κοιτώ έντονα. Αν δεν ήταν ο Τάιλερ να μου ρίξει τον εξάψαλμο, σίγουρα τώρα θα τα είχα παρατήσει όλα και θα έτρεχα κοντά τους. Δεν μπορούσε να μου την πάρει τώρα. Όχι αυτό δεν θα το επέτρεπα ποτέ. Ήταν δικιά μου που να πάρει… μόνο δικιά μου.

Όταν ο Τάιλερ μου είπε να εξαφανιστώ από μπροστά του και να μην γυρίσω πριν συνέλθω εγώ έκλεψα την ευκαιρία και άρχισα να πηγαίνω προς τις κερκίδες. Από όσο μπορούσα να δω τα αδέλφια πια τα είχαν βρει και με την Κλερ να κάθεται πάνω στα πόδια του Τότο μιλούσαν πια πιο ήρεμα. Όταν τους πλησίασα ο Τότο, όπως και το περίμενα, μου έριξε ένα αγριεμένο βλέμμα και σηκώθηκε παρασέρνοντας μαζί του και την Κλερ.

«Εγώ να πηγαίνω» είπε μόνο και καθώς της έδωσε ένα τρυφερό φιλί πάνω στον κρόταφο της έκανε την κίνηση να φύγει. Τουλάχιστον δεν την έπαιρνε μαζί του σκέφτηκα και πριν προλάβω να το σκεφτώ τον σταμάτησα.

«Το Σάββατο έχουμε αγώνα» είπα γρήγορα και τα αδέλφια με κοίταξαν ταυτόχρονα ξαφνιασμένα.

«Δεν πρόκειται να γίνω φίλος σου» δήλωσε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Δεν ήταν φιλική πρόσκληση… απλά σκέφτηκα ότι η Κλερ θα το διασκέδαζε περισσότερο αν βλέπατε τον αγώνα μαζί αντί να κάθετε μόνη ανάμεσα στα μεθυσμένα κολεγιόπαιδα που θα προσπαθούσαν να βρουν την ευκαιρία να της βάλουν χέρι» εξήγησα και ο Τότο με κοίταξε ειρωνικά.

«Εγώ πάλι πιστεύω ότι με θες εδώ για να είσαι πιο συγκεντρωμένος στο παιχνίδι» μου κάρφωσε και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.

«Μπορεί και γι’ αυτό…» παραδέχτηκα. «Αλλά είμαι σίγουρος ότι και οι δύο μας ξέρουμε ότι θα είναι καλύτερα να είσαστε μαζί παρά μόνη» του γύρισα το σχόλιο και η Κλερ άρχισε να κουνάει το κεφάλι της αρνητικά απηυδισμένη.

«Κουλάρετε αγόρια, ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μας» είμαι σίγουρος ότι και εγώ αλλά και ο Τότο ακριβώς αυτό φοβόμασταν.

«Τι ώρα είναι ο αγώνας;» ρώτησε απευθείας ο Τότο και η Κλερ τον κοίταξε σοκαρισμένη.

«Στις 6:30 θα γίνει η έναρξη κατά της 7:00 θα αρχίσει το παιχνίδι» του είπα και γύρισε την ματιά του προς την Κλερ.

«Πάρε με τηλέφωνο από που θες να έρθω να σε πάρω» της είπε αμέσως και καθώς εκείνη ξεφύσησε καταθέτοντας τα όπλα του ένευσε θετικά.

Τι διάολο ήταν τώρα αυτό; Δεν είχα την ευκαιρία να μάθω. Μόλις ο Τότο έφυγε, πριν προλάβω να την ρωτήσω τι εννοούσε με αυτό, γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε απολογητικά.

«Λυπάμαι που ήμουν η αιτία να τ’ ακούσεις από τον προπονητή σου» είπε και με έβγαλε από τα ρούχα μου.

«Κλερ κόφ’ το…» απαίτησα νευριασμένος. «Δεν θα το πάρεις και αυτό επάνω σου στην τελική δεν ήξερες ότι είχα προπόνηση. Εγώ είμαι αυτός που έπρεπε να φερθώ υπεύθυνα και κάνω πίσω» της δήλωσα και αναστέναξε.

«Τι σου είπε;» ρώτησε με πραγματική περιέργεια.

«Είμαι τιμωρημένος…» είπα κάτω από τον αναστεναγμό μου. «Αν μέχρι την Παρασκευή δεν δώσω το 100% των ικανοτήτων μου δεν θα με αφήσει να παίξω το Σάββατο και ξέρεις τι σημαίνει αυτό…» της είπα με νόημα και αμέσως κατένευσε.

«Τέρμα οι κραιπάλες…» είπε με έμφαση και γελώντας κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

«Είμαι σε πλήρη δίαιτα μέχρι το Σάββατο» επιβεβαίωσα.

«Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να μπεις στον πειρασμό» συμπλήρωσε εκείνη και την κοίταξα ζαρώνοντας τα φρύδια μου με απορία.

«Ο Τότο μου έφερε τα λεφτά…» εξήγησε ενώ μου έδειχνε τον κίτρινο φάκελο που κράταγε με τέτοιον ενθουσιασμό που με έκανε να εκραγώ. «Και μου έβαλε και ένα επιπλέον ποσόν για να περάσω λίγο καιρό ώστε να μην χρειαστεί να παίξω σε άλλο αγώνα αν δεν το θέλω» συνέχισε και ένιωσα την ανάσα μου να χάνεται. Πραγματικά δεν είχα ιδέα πως αναπνέουν.

Ώστε αυτό ήταν; Όλα τελειώνουν εδώ; Και τώρα τι στο διάολο κάνουνε; Αν την σταματήσω τότε θα έχω να δώσω εξηγήσεις… αν πάλι την αφήσω να φύγει τότε δεν θα έχω την ευκαιρία να την κερδίσω σιγά σιγά. Αν άρχισα τώρα να την προσεγγίζω τότε σίγουρα θα φοβηθεί περισσότερο και θα την έχανα για πάντα.

«Πότε;» ρώτησα εννοώντας το πότε είχε σκοπό να φύγει.

«Θα πάω τώρα από εκεί να το κλείσω και θα έρθω πιο μετά να πάρω τα πράγματα μου» η μια κατραπακιά ερχόταν πίσω από την άλλη και δεν είχα ιδέα πώς να το διαχειριστώ.

«Θα σε πάω εγώ» της δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση και εκείνη για κάποιον λόγο θέλησε να με κάνει να αλλάξω γνώμη.

«Κρις, δεν χρειάζεται. Εδώ δίπλα είναι μπορώ…»

«Μην με κάνεις να το επαναλάβω. Θα σε πάω εγώ» επανέλαβα πιο επιτακτικά και εκείνη δυσανασχέτησε.

«Εντάξει, εντάξει, τράβα να κάνεις ένα ντουζ και να αλλάξεις. Θα σε περιμένω εδώ» υποσχέθηκε και καθώς κατένευσα άρχισα να πηγαίνω προς τα αποδυτήρια με γρήγορα βήματα.

Τι στο διάολο θα έκανα τώρα; Πες τε μου τι;

Μέχρι να τελειώσω το ντουζ τα παιδιά άρχισαν να μπαίνουν στα αποδυτήρια και μόλις άρχισα να αλλάζω ο Κλάρις ήρθε κοντά μου. Ήμουν σίγουρος ότι όλοι είχαν δει το σκηνικό αλλά ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος να με προσεγγίσει παρόλο που έβλεπε ότι δεν ήμουν και στα καλύτερα μου.  

«Τι συμβαίνει μεγάλε; Σέρνουμε τα πόδια μας στην προπόνηση, φέρνουμε την γκόμενα μαζί, δεν την αφήνουμε από τα μάτια μας… τρέχει κάτι που μας διαφεύγει;» ρώτησε και καθώς πέταξα τα άπλυτα στον σάκο μου έκλεισα το ντουλάπι και γύρισα να τον κοιτάξω.

«Δεν νομίζω ότι χρωστάω σε κανέναν εξηγήσεις» του δήλωσα νευριασμένα και καθώς κρέμασα τον σάκο μου στον ώμο έκανα την κίνηση να φύγω.

«Κρις…» προσπάθησε να με σταματήσει αλλά εγώ δεν γύρισα να τον κοιτάξω.

Όταν έβαλα τον σάκο μου μέσα στο πορτμπαγάζ, εκείνη μου έδειξε τον δρόμο με την ματιά της και άρχισα να την ακολουθώ. Δεν ήταν μακριά από το κολέγιο οπότε δεν χρειάστηκε να πάρουμε το αυτοκίνητο. Φτάνοντας έξω από μια πολυκατοικία που ήταν άθλια εκείνη πήγε προς την είσοδο και την κοίταξα με έμφαση.

«Τι περίμενες καμία έπαυλη;» με ρώτησε ειρωνικά και μόλις άκουσε το συρτό ήχο που έκανε η πόρτα την έσπρωξε και την άνοιξε.

Καθώς ανεβαίναμε από τις σκάλες η εικόνα γινόταν χειρότερη. Ξεκολλημένες ταπετσαρίες ξεπετάγονταν από τους τοίχους ενώ τα κάγκελα στα σκαλιά κινιόντουσαν σαν παλαβά. Για ασανσέρ ούτε λόγος. Ήταν τελείως διαλυμένο. Έλεος εδώ ήθελε να μείνει;

Όταν φτάσαμε στον δεύτερο όροφο προχωρήσαμε στο άθλιο και μουντό διάδρομο και μόλις σταμάτησε μπροστά από μια πόρτα την χτύπησε απαλά με το χέρι της και περίμενε. Όταν άνοιξε η πόρτα δεν είχα ιδέα πως δεν την βούτηξα από την μέση της και δεν άρχισα να την σέρνω προς την έξοδο.

«Ναι;» ρώτησε ένας γλοιώδες τύπος που φορώντας ένα ξεκούμπωτο πουκάμισο και ένα μισάνοιχτο παντελόνι με την ζώνη του να κρέμεται στο πλάι με την τεράστια κοιλιά του να καλύπτει ότι σίγουρα δεν θέλαμε με τίποτα να δούμε.

«Συγνώμη που ενοχλώ…» είπε ευγενικά η Κλερ αγνοώντας τελείως το λιγούρικο βλέμμα του που την έτρωγε από πάνω μέχρι κάτω. «Είναι εδώ η κυρία Μελίντα;» ρώτησε και ο τύπος χωρίς να σταματά να κοιτά το πλούσιο στήθος της ανασήκωσε τα φρύδια του με ικανοποίηση.

«Όχι, αλλά είμαι εδώ εγώ» της είπε με έμφαση και μου ήρθε να ουρλιάξω επιτόπου. «Πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω κουκλίτσα;»

«Ενδιαφέρομαι για το διαμέρισμα του τρίτου» εξήγησε η Κλερ και τα μάτια του άστραψαν.

«Μμμμ… φυσικά» είπε και έτριψε το σαγόνι του. «Θα μείνετε μαζί;» ψάρεψε και την στιγμή που εγώ είπα «Ναι» εκείνη αυτόματα είπε «Όχι» καθώς ο τύπος μας κοίταξε μπερδεμένος εγώ συνέχισα.

«Βασικά θα μείνει μόνη της αλλά έχω σκοπό να βρίσκομαι αρκετές ώρες μαζί της» τόνισα για να του περάσω το μήνυμα ότι ό,τι έχει στο μυαλό του να το ξεχάσει.

Η Κλερ γύρισε να με κοιτάξει αλλά δεν της έδωσα σημασία. Περνώντας το χέρι μου κτητικά γύρω από την μέση της την έφερα κοντά μου και συνέχισα να κοιτώ τις αντιδράσεις του τύπου.

«Φαντάζομαι ότι θα θέλετε να το δείτε» είπε εκείνος και αμέσως πήρα τα πάνω μου. Αν ήταν τόσο άθλιο όσο ήταν και το υπόλοιπο κτήριο σίγουρα θα είχα κάτι να πιαστώ για να την κάνω να αλλάξει γνώμη.

«Ναι» είπα γρήγορα πριν προλάβει να απαντήσει η Κλερ και με κοίταξε και πάλι. Είχε αρχίσει να τα παίρνει στο κρανίο αλλά εγώ αδιαφορούσα για τις αντιδράσεις της.

«Για να δω» είπε σκεπτικός και πηγαίνοντας στο πλάι άρχισε να σκαλίζει κάτι κλειδιά.

Αυτό πήγαινε πολύ. Αν είχε και κλειδιά του σπιτιού τότε σίγουρα αυτός πολύ σύντομα θα κατέληγε στο χώμα και η Κλερ στην φυλακή.

«Πάμε;» είπε κρατώντας μια αρμαθιά κλειδιά και άρχισε να προχωράει μπροστά χωρίς να κάνει καν τον κόπο έστω να κουμπωθεί.

Καθώς βρήκε η Κλερ την ευκαιρία με κοίταξε προειδοποιητικά. Της ανταπέδωσα το βλέμμα το ίδιο προειδοποιητικά και την έσφιξα περισσότερο κοντά μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να της επιτρέψω να μείνει εδώ όσο και να χτυπιόταν.

Μόλις η πόρτα άνοιξε και κάνανε ένα βήμα προς τα μέσα πραγματικά έφριξα. Αυτό δεν ήταν σπίτι αλλά στέκι για τοξικομανείς. Ο μοναδικός καναπές ήταν ξεσκισμένος λες και το είχε σακατέψει δόντια σκύλου, το γραφείο - ο θεός να το κάνει γραφείο - στερεωνόταν από την μια μεριά με δύο τούβλα, τα παράθυρα ήταν καλυμμένα με σπρέι και οι ταπετσαρίες στους τοίχους ήταν ξεκολλημένες σε εκατό μεριές. Η κουζίνα ήταν κρυμμένη πίσω από μια πόρτα αλλά και χωρίς να την δω ήμουν σίγουρος ότι και εκεί θα επικρατούσε πάνω κάτω η ίδια κατάσταση. Με λιγδιασμένα πλακάκια και ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια.

«Είσαι σοβαρή;» δεν άντεξα και αναφώνησα. «Αυτό ήταν το καλύτερο που βρήκες;» την ρώτησα και γύρισε να με κοιτάξει εξαγριωμένα.

«Αυτό μπορώ να πληρώσω γι’ αυτό σταμάτα να ανακατεύεσαι» μου γύρισε εκείνη και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Δεν υπάρχει περίπτωση. Όσα και να σου ζητάει γι’ αυτό το αχούρι θα χρειαστείς τα διπλάσια μην πω τα τετραπλάσια για να το κάνεις σπίτι, εκτός και αν το φτιάξουν» συνέχισα εγώ με πείσμα και ο τύπος μπήκε στην μέση.

«Αυτό είναι… αν σας αρέσει» δήλωσε και η καρδιά μου μπήκε στην θέση της. Αν της πρότεινε να το φτιάξει τότε εκείνη δεν θα άκουγε κουβέντα.

«Φεύγουμε τώρα» της είπα και την τράβηξα προς την εξώπορτα με εκείνη να προσπαθεί να με σταματήσει.

«Κρις» τσίριξε και γύρισα προς το μέρος της.

«Προτιμάς να έρθεις μαζί μου τώρα ή μήπως να πάρω τον Τότο και να του πω να έρθει μια βόλτα από εδώ;» την απείλησα και ζάρωσε τα μάτια της. «Είμαι σίγουρος ότι αυτήν την φορά θα συμφωνήσει μαζί μου» της χτύπησα και το πείσμα της έγινε μεγαλύτερο.

«Έχουμε ζήσει και σε χειρότερα διαμερίσματα» μου πέταξε εκείνη.

«Όμως τότε δεν ήσουν μόνη…» της είπα με νόημα. «Και μάλιστα με έναν τύπο που έχει τα κλειδιά του διαμερίσματος σου» συνέχισα και ξεφυσώντας γύρισε και κοίταξε τον τύπο που είχε κάτσει στο άνοιγμα της πόρτας με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μας κοίταζε.

Δεν είπε τίποτα, δεν παραδέχτηκε καν ότι είχα δίκιο, με το ίδιο πείσμα, έβγαλε το χέρι μου από πάνω της και άρχισε να προχωράει μπροστά. Τουλάχιστον είχε καταλάβει πόσο λάθος ήταν η απόφαση της, κάτι ήταν και αυτό για αρχή. Μέχρι που φτάσαμε στο αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα ακόμα κράταγε μούτρα αλλά τουλάχιστον δεν έκανε πίσω.

«Έχεις σκοπό να με αφήσεις να φύγω από το σπίτι σου ή όχι;» είπε τελικά πονηρεμένη μετά από λίγο και ανασήκωσα τους ώμους χωρίς να αφήνω τα μάτια μου από τον δρόμο.

«Αν το σπίτι αξίζει τον κόπο, δεν θα σε σταματήσω» παλιοψεύτη… επέπληξα τον εαυτό μου αλλά συγκρατήθηκα.

«Έχεις ιδέα πόσο δύσκολο είναι αυτό;» με ρώτησε χτυπώντας το πόδι της με νεύρο στο πάτωμα. «Τα καλά τα έχουν ήδη καπαρώσει και όσα αξίζουν είναι πολύ ακριβά για μένα» συνέχισε και την κοίταξα για μια στιγμή.

«Θες να καταλήξεις κάπου;» την ρώτησα χωρίς να αντέχω να περιμένω άλλο να τελειώσει.  

«Δεν μπορώ να μένω στο σπίτι σου χωρίς να πληρώνω τουλάχιστον το μισό ενοίκιο» ξεφούρνισε και άρχισα να γελώ.

«Αν μιλάμε για ενοίκιο μάλλον δεν θα κατάφερνες να πληρώσεις ούτε το μισό».

«Αυτό κατάλαβα και εγώ» μουρμούρισε.

«Αλλά για καλή σου τύχη δεν χρειάζεται να πληρώσεις τίποτα γιατί πολύ απλά δεν πληρώνω ενοίκιο» συνέχισα εγώ και με κοίταξε ξαφνιασμένη.

«Θα πληρώνει όμως η μητέρα σου» μάντεψε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Όχι, το σπίτι είναι δικό μου» της είπα ειλικρινά και τα μάτια της άστραψαν. «Το αγόρασα με λεφτά που έστελνε ο πατέρας μου για διατροφή όλα αυτά τα χρόνια και η μητέρα μου δεν ακούμπαγε» διευκρίνισα και αυτό της έκοψε την φόρα. Με μια ματιά που της έριξα μου φάνηκε ότι ήταν έτοιμη να πει κάτι αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσε. 

«Άραααα…» είπε σκεπτική. «Εφόσον είσαι εσύ ο ιδιοκτήτης μπορούμε να τα βρούμε» πρότεινε και κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένος.

«Κράτα τα λεφτά σου Κλερ…»

«Δεν το συζητώ…» με έκοψε με την μία. «Δεν μένω μέρα παραπάνω αν δεν δεχτείς να παίρνεις νοίκι» ήταν ανένδοτη.

«Πόσα θα έδινες σε εκείνο το αχούρι;» ρώτησα.

«400 το μήνα» μου απάντησε και έφριξα.

«Είσαι τελείως τρελή… εκείνο δεν αξίζει ούτε για 100 δολάρια» φώναξα και ξεφύσησε. «Δώσε μου 150 και είμαστε εντάξει» είπα τελικά αλλά δεν της έφτασε.

«200» αντέτεινε και της έριξα μια φευγαλέα ματιά.

«Κλερ τα παζάρια γίνονται προς τα κάτω όχι προς τα πάνω» της είπα πειραχτικά αλλά εκείνη δεν άκουγε κουβέντα.

«200 δολάρια τον μήνα και θα πληρώνω εγώ για το φαγητό μου» αρκεί να τρως… σκέφτηκα μέσα μου και αναστέναξα.

«Κάνε ότι θες» κατέθεσα τα όπλα και την στιγμή που ετοιμάστηκα να στρίψω ώστε να μπω στο παρκινγκ του σπιτιού μου εκείνη έβαλε το χέρι της μέσα στον κίτρινο φάκελο και έβγαλε ένα ποσόν.

«Πάρ’ τα» είπε μόλις πάρκαρα πριν προλάβω να σβήσω την μηχανή και την κοίταξα.

«Κράτα. Αν με αντέξεις μέχρι το τέλος του μήνα τότε θα σε αφήσω να με πληρώσεις» της είπε νευριασμένα και σβήνοντας το αμάξι, πήρα το κλειδί στα χέρια μου, βγήκα από το αμάξι και κοπάνησα την πόρτα πίσω μου.

Πραγματικά καμία γκόμενα δεν είχε καταφέρει να με κάνει να νιώσω χειρότερα. Οκ καταλάβαινα την υπερηφάνεια της αλλά να με πληρώνει; Όχι δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό. Καθώς άνοιξα το πορτμπαγκάζ για να βγάλω τα σακίδια μου από μέσα εκείνη βγήκε από την θέση του συνοδηγού και ήρθε κοντά μου.

«Τι υποτίθεται ότι σημαίνει τώρα αυτό;» με ρώτησε με νεύρο και κλείνοντας το πορτμπαγκάζ της γύρισα την πλάτη και άρχισα να πηγαίνω προς το σπίτι ενώ πάτησα το κουμπί για να κλειδώσω το αυτοκίνητο, με εκείνη να με ακολουθεί περιμένοντας μια απάντηση.

«Αν πιστεύεις ότι είμαι ο ευκολότερος άνθρωπος στον κόσμο είσαι γελασμένη» της απάντησα τελικά και ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μου την άφησα ανοιχτή και πήγα προς το δωμάτιο μου να αφήσω τα πράγματα μου.

Εκείνη δεν το σχολίασε. Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσε να βάλει στο μυαλό της μετά από αυτήν μου την δήλωση αλλά δεν με ένοιαζε. Ήξερα τον εαυτό μου! Κάθε φορά που ένιωθα ότι ζοριζόμουν όλες οι φοβίες μου έβγαιναν στην επιφάνεια και κατέληγα να τα καταστρέφω όλα και σίγουρα ούτε με εκείνη δεν θα είχε διαφορά. Γαμώτο ίσως έπρεπε να φύγει τώρα που ήταν νωρίς. Ίσως έτσι θα μπορούσα να την προστατέψω από τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να τα καταστρέψω όλα, ήθελα απλά να το ζήσω αλλά αν έφευγε τώρα δεν ήμουν σίγουρος ότι θα είχα ποτέ την ευκαιρία να έχω έστω και το πιο απλό μαζί της όπως το να είμαστε μαζί. Τόσα πολλά ζητάω;

 Για την υπόλοιπη μέρα ήταν τελείως εξαφανισμένη. Από την στιγμή που γυρίσαμε σπίτι κλείστηκε μέσα στο δωμάτιο της και δεν βγήκε ούτε καν για να τσιμπήσει κάτι. Ωραία αρχή… σχολίασα μέσα μου και κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και πήγα να την βρω. Ήταν μόλις 8:30 το βράδυ θα μπορούσαμε να αράξουμε και να δούμε καμία ταινία ή κάτι τέτοιο… σκέφτηκα αλλά μόλις άνοιξα την πόρτα της φρέναρα. Εκείνη με ένα σορό βιβλία πάνω στο κρεβάτι της είχε γύρει στο πλάι και κρατώντας ακόμα το βιβλίο της ανοιχτό μπροστά στο στήθος της κοιμόταν. Τι στο καλό; Από τις κότες πέφτει για ύπνο; Αναστέναξα και πλησιάζοντας την άρχισα να μαζεύω τα βιβλία πάνω από το κρεβάτι της για να είναι πιο άνετα.

Μου την έδινε που δεν θα είχα την ευκαιρία να κοιμηθώ μαζί της αλλά δεν μπορούσα και να κρυφτώ στο κρεβάτι της χωρίς την άδεια της. Έπρεπε να το πάρω απόφαση η Κλερ δεν ήταν εύκολη υπόθεση και θα έπρεπε να διαχειριστώ διαφορετικά τα πράγματα αν ήθελα να την κερδίσω. Ήθελα να την κερδίσω; Γαμώτο μου σαν τρελός αλλά δεν ήξερα αν έπρεπε. Δεν είχε μόνο εκείνη τα θέματα της, είχα και εγώ τα δικά μου. Από την άλλη έκανα τόσο κόπο για να της ξεκαθαρίσω ότι δεν ήθελα με τίποτα να είμαι όχι μόνο μαζί της αλλά και με καμία άλλη γκόμενα, τώρα πως θα το γύριζα; Σκατά… τα είχα κάνει σκατά και τώρα δεν είχα ιδέα πώς να το κάνω αυτό να λειτουργήσει.

Μόλις πήρα με απαλές κινήσεις το βιβλίο που κράταγε στα χέρια εκείνη μετακινήθηκε. Με κομμένη την ανάσα έμεινα να την κοιτώ. Πίστευα ότι την είχα ξυπνήσει αλλά εκείνη χωρίς να διαμαρτυρηθεί, βολεύτηκε καλύτερα πάνω στο μαξιλάρι της και συνέχισε τον ύπνο της. Γαμώτο ήταν πραγματικά σαν άγγελος όταν κοιμόταν. Χωρίς να μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου, σήκωσα το χέρι μου και καθώς απομάκρυνα μια τούφα από τα μαλλιά της που είχε πέσει πάνω στο πρόσωπο της πλησίασα τα χείλια μου κοντά στο πρόσωπο της. Αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στο μάγουλο της προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου να φύγω αλλά που να με πάρει δεν μου ήταν αρκετό έτσι χαμηλώνοντας το πρόσωπο μου άγγιξα τα χείλια της με τα δικά μου. Η ανάσα της κόπηκε στην μέση και αν και δεν πρόλαβα να την δω σίγουρα θα είχε ανοίξει και τα μάτια.

«Σσσς…» είπα γρήγορα ενώ σήκωσα το κεφάλι μου και γύρισα να την κοιτάξω. «Κοιμήσου» μουρμούρισα χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της και πριν αντιδράσει, σηκώθηκα και έφυγα σαν κυνηγημένος. 

Όχι δεν είχα ιδέα πώς να το διαχειριστώ όλο αυτό. Την ήθελα στην αγκαλιά μου, στο κρεβάτι μου, στην ίδια μου την ζωή αλλά αν άφηνα τον εαυτό μου να το εκφράσει αυτό τότε σίγουρα θα την τρόμαζα αλλά χειρότερα θα άρχισα να κάνω το ένα λάθος μετά το άλλο και τότε σίγουρα θα την έχανα για πάντα. Γαμώ τις ανασφάλειες μου γαμώ… έβρισα τον εαυτό μου και μην έχοντας τι άλλο να κάνω πήγα και ξάπλωσα και εγώ.