Καλό Ταξίδι

 Η διαδρομή που ξεκίνησες, μακρινή και μοναχική....

Λένε όμως ότι εκεί που πας έχουν πάει και άλλοι

όποτε θα βρεις γνωστούς.....

Καλό ταξίδι.

I'm in Love With An Angel "33. What Have You Done Now"

 «Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο…» έβρισα με αγανάκτηση και πριν το σκεφτώ περισσότερο πήγα γρήγορα προς το δωμάτιο της.

Όπως το περίμενα η πόρτα ήταν κλειδωμένη αλλά δεν θα τα παράταγα τόσο εύκολα. Έπρεπε να τα ξεκαθαρίσουμε όλα και θα το κάναμε αυτήν την στιγμή. Το πείσμα μου ήταν τόσο μεγάλο που αν χρειαζόταν θα έφτανα μέχρι και να γκρεμίσω την πόρτα για να το καταφέρω.

«Κλερ, άνοιξε την πόρτα τώρα» απαίτησα αλλά από μέσα επικράτησε η απόλυτη σιωπή. «Άνοιξε την γιατί στο ορκίζομαι ότι θα την σπάσω» φώναξα πιο δυνατά και καθώς άκουσα το κλικ στην κλειδαριά γύρισα το πόμολο και την άνοιξα με φόρα.

Εκείνη φορώντας ήδη το σορτσάκι και το μπουστάκι που φόραγε συνήθως όταν είχε κάποιον αγώνα, γύρισε προς την ντουλάπα της και έβγαζε μια μακριά φόρμα για να την φορέσει πάνω από τα ρούχα που φόραγε.

«Τι κάνεις;» ρώτησα σοκαρισμένος.

«Σαν τι φαίνεται να κάνω;» με ρώτησε πίσω με ειρωνεία και καθώς έσκυψε άρχισε να φοράει το κάτω μέρος της φόρμας της με τόσο νεύρο που με έκανε να χάσω το μυαλό μου.

«Κλερ…» είπα επιτακτικά και καθώς σήκωσε την φόρμα μέχρι τους γοφούς της γύρισε επιθετικά προς το μέρος μου.

«Έχεις σκοπό να με σταματήσεις;» με ρώτησε απειλητικά και τα έχασα τελείως.

«Δεν μπορείς να αγωνιστείς τώρα, δεν σκέφτεσαι καθαρά» διαμαρτυρήθηκα με την αγωνία μου να χτυπάει στο κόκκινο.

«Όχι Κρις, κάνεις λάθος, αν δεν με αφήσεις να φύγω τώρα τότε είναι που δεν θα σκεφτώ καθαρά» είπε με νόημα υπονοώντας ότι αν δεν έκανα στην άκρη τότε σίγουρα όλο αυτό θα κατέληγε σε έναν άσχημο καυγά που ίσως να μην κατάφερνα αυτήν την φορά να βγω αλάβωτος. Όχι δεν με τρόμαζε, ήξερα ότι το έλεγε απλά για να με φοβερίσει.

«Θα έρθω μαζί σου» της δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι’ αυτό.

«Όχι δεν θα το κάνεις» μου είπε απευθείας και πιάνοντας το πάνω μέρος της φόρμας της και τα παπούτσια της στο χέρι, έκανε την κίνηση να φύγει αλλά δεν την άφησα.

«Κλερ» παρακάλεσα ενώ πιάνοντας την από το μπράτσο της επέβαλα να γυρίσει να με κοιτάξει.

«Για τελευταία φορά, έχεις σκοπό να με σταματήσεις;» ρώτησε με ύφος που δήλωνε ότι αν τόλμαγα να το κάνω δεν θα μου άρεσε και τόσο η αντίδραση της.

«Εντάξει…» έκανα για λίγο πίσω. «Θα σε αφήσω να πας, μόνη…» τόνισα αλλά δεν σταμάτησα εκεί. «Αλλά θα σε περιμένω να γυρίσεις και όταν το κάνεις εμείς οι δύο θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα».

«Μην το κάνεις… Δεν υπόσχομαι ότι θα γυρίσω» η καρδιά μου αυτόματα σταμάτησε να χτυπάει.

Όχι, δεν μπορεί να υπονοούσε ότι… Όχι απλά ήθελε χρόνο, ήθελε μόνο λίγο χρόνο για να σκεφτεί… επαναλάμβανα μέσα μου για να καθησυχάσω τον εαυτό μου.

«Συγνώμη που διακόπτω…» ακούσαμε την διστακτική φωνή του Ζαν και γυρίσαμε αυτόματα τις ματιές μας προς το μέρος του. «Είναι ένα ταξί έξω, λέει πως κάποιος το κάλεσε;» ρώτησε ενώ κοίταζε μια εμένα και μια την Κλερ.

«Εμένα περιμένει, σε ευχαριστώ» είπε αμέσως η Κλερ και καθώς τράβηξε το χέρι της μέσα από το δικό μου, άφησε τα παπούτσια της πάνω στο κρεβάτι και πέρασε το πάνω μέρος της φόρμας της γύρω από τους ώμους της.

«Έχω κάνει τον λογαριασμό από τα κέρδη σου αλλά θα τα ξεκαθαρίσω σπίτι και θα σου τα φέρω αύριο» είπε γρήγορα ο Ζαν και καθώς εκείνη ανέβασε το φερμουάρ της φόρμας της έπιασε τα παπούτσια της ξανά στο χέρι και γύρισε προς την μεριά του.

«Άσε τα 100$ που σου έδωσα αρχικά για να αλλάξεις σε μάρκες και τα άλλα κράτα τα και μοίρασε τα στα παιδία» του είπε αυτόματα αλλά ο Ζαν δεν έκανε πίσω, ούτε της έκανε χώρο για να περάσει.

«Κλερ τα κέρδισες…» προσπάθησε να την μεταπείσει αλλά εκείνη ήταν ανένδοτη.

«Όχι Ζαν, δεν κέρδισα τίποτα, αντίθετα τα έχασα όλα…» του είπε και η ανάσα μου κόπηκε στην μέση. «Τώρα κάνε στην άκρη» συνέχισε και καθώς ο Ζαν μου έριξε ένα βλέμμα τελικά το έκανε και η Κλερ όρμισε στον διάδρομο με γρήγορο και νευριασμένο βήμα.

«Κλερ» φώναξα πίσω της αλλά εκείνη δεν σταμάτησε.

Μόλις έφτασα στην εξώπορτα, την είδα να ανοίγει την πίσω πόρτα του ταξί και να μπαίνει μέσα. Γαμώτο, γιατί έπρεπε να γίνει αυτό; Γιατί ο μαλάκας δεν το σταμάτησα όταν είχα την ευκαιρία;

«Θες παρέα;» με ρώτησε ο Ζαν παρηγορητικά ενώ έβαζε το χέρι του πάνω στον ώμο μου για να μου συμπαρασταθεί. Καθώς γύρισα προς το μέρος του κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Τελειώσατε από εδώ;» ρώτησα ενώ κοίταζα για πρώτη φορά αν οι υπόλοιποι είχαν φύγει. Ευτυχώς είχανε μείνει μόνο ο Ζαν και η κοπέλα που ήταν μαζί του η οποία με κοίταζε με ένα περίεργο βλέμμα που δεν είχα κουράγιο να το αποκωδικοποιήσω αυτήν την στιγμή.

«Έχω να σημειώσω και των υπολοίπων παιδιών τις μάρκες…» ξεκίνησε ο Ζαν απολογητικά και χωρίς να έχω κουράγιο να ακούσω την συνέχισα τον διέκοψα.

«Πάρε όσο χρόνο θες. Αν χρειαστείς κάτι θα είμαι στο δωμάτιο μου» του είπα γρήγορα και καθώς έκλεισα την εξώπορτα, πήγα με γρήγορα βήματα προς τον διάδρομο.

Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε. Με εκείνη να είναι άφαντη και το κινητό της κλειστό δεν μπορούσα να ησυχάσω με τίποτα. Έπρεπε να κάνω υπομονή, να της δώσω λίγο χρόνο να τα βρει με τον εαυτό της, στην τελική μπορεί να απέφευγε να γυρίσει σπίτι αλλά σίγουρα θα ερχόταν στο κολέγιο. Εκεί θα την έβρισκα και θα απαιτούσα να μου μιλήσει, θα απαιτούσα να μου πει τις σκέψεις της και μετά απλά θα προσπαθούσα να επανορθώσω.

Γαμώτο, πως διάολο κατάφερα να τα κάνω όλα τόσο σκατά;

Μόλις έφτασα κοντά στην καφετέρια που σύχναζε αυτόματα πάρκαρα απ’ έξω και μπήκα μέσα σαν σίφουνας για να ψάξω να την βρω. Δεν ήταν πουθενά αλλά δεν άφησα τον εαυτό μου να τα χάσει τώρα.

Παίρνοντας το αυτοκίνητο ξανά πήγα και πάρκαρα το αυτοκίνητο στην συνηθισμένη θέση μου στο παρκινγκ και αμέσως έτρεξα προς την κεντρική είσοδο που ήταν ακριβώς από την αντίθετη μεριά που ήταν το παρκινγκ του κολεγίου. Μόλις έφτασα στην κεντρική είσοδο και είδα όλα τα παιδία να είναι μαζεμένα, δεν το σκέφτηκα στιγμή, πήγα κατευθείαν κοντά τους.

«Τι έγινε ρε μεγάλε πιάσαμε φωτιά;» ρώτησε κατευθείαν ο Κλάρις και ο Ζαν που ήταν δίπλα του τού έριξε μια αγκωνιά για να το βουλώσει.

«Είδατε καθόλου την Κλερ;» ρώτησα απευθείας και τα μάτια του Ζαν γούρλωσαν αγχωμένα.

«Δεν γύρισε εχθές;» με ρώτησε και πιάνοντας το κινητό από την τσέπη μου προσπάθησα να την πάρω άλλη μια φορά ενώ κούναγα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Όχι, ούτε λέει να ανοίξει το κινητό της» εξέφρασα με αγανάκτηση καθώς άκουσα πάλι το χαρακτηριστικό μήνυμα που έλεγε ότι το τηλέφωνο είναι απενεργοποιημένο.

«Λες να έγινε τίποτα;» με ρώτησε ο Ζαν τρομοκρατημένος και ο Κλάρις άρχισε να μας κοιτάει με περιέργεια.

«Δεν ξέρω γαμώτο, αλλά σίγουρα, αν δεν την δω, δεν θα ησυχάσω με τίποτα» του είπα ανοιχτά ενώ κοίταζα γύρω μου μήπως και την δω πουθενά.

«Τι έγινε ρε παιδιά; Τι έχασα;» ρώτησε ο Κλάρις ανήσυχος πια και εκείνος.

Καθώς ο Ζαν, του ψιθύρισε στο αυτί του μάλλον τι έγινε εχθές ο Κλάρις άρχισε να κουνάει το κεφάλι του σκεπτικός.

«Μάλλον τσάμπα ανησυχείτε. Θέλω να πω… για την Κλερ μιλάμε» είπε με νόημα προς τα εμένα.

«Όχι Κλάρις, δεν καταλαβαίνεις, δεν πήγε μια βόλτα στην εξοχή» ξέσπασα απηυδισμένος με υπονοούμενο προς τον Κλάρις και εκείνος γύρισε την ματιά του προς τον Ζαν παραξενευμένος.

«Τόσο χάλια;» τον ρώτησε και ο Ζαν σμίγοντας τα χείλια του τον κοίταξε στα μάτια με νόημα ενώ κατένευσε για να του το επιβεβαιώσει.

«Τι να σας πω; Εγώ πάλι πιστεύω ότι τσάμπα…» δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του.

Καθώς ένιωσα κάποιον να με πιάνει από τον ώμο και να με γυρίζει προς την αντίθετη μεριά, το μόνο που πρόλαβα να δω ήταν την γροθιά του Έλιοτ να προσγειώνεται λίγο πιο κάτω από το αριστερό μου μάτι. Μα τι διάολο τον έπιασε τώρα αυτόν;

«Πως τόλμησες γομάρι να της το κάνεις αυτό;» ούρλιαξε ενώ προσπάθησε και πάλι να με χτυπήσει αλλά αυτήν την φορά ήμουν πιο προετοιμασμένος.

Πιάνοντας την γροθιά του στον αέρα με το αριστερό μου χέρι, του γύρισα το χέρι και του έριξα μια γροθιά πάνω στο σαγόνι του, γιατί αν τον έβρισκα πιο ψηλά, με τόση δύναμη που έβαλα, σίγουρα τα γυαλιά του θα γινόντουσαν θρύψαλα και θα χωνόντουσαν στα μάτια του.

«Μπορείς να μου πεις τι διάολο σε έπιασε; Για ποιο πράγμα μιλάς;» φώναξα ενώ τον έσπρωχνα με δύναμη προς τα πίσω για να ξεκολλήσει από πάνω μου πριν αφήσω τον εαυτό μου να τον κάνει κομμάτια.

Ήθελα οπωσδήποτε να ξεσπάσω κάπου, αν μου έδινε την αφορμή, δεν θα κατάφερνε να με σταματήσει κανείς μετά. Εκείνος, πιάνοντας το σαγόνι του, σήκωσε ξανά το ανάστημα του και από το ύφος του κατάλαβα ότι δεν είχε σκοπό να κάνει πίσω. Όμως δεν το πρόσεξα μόνο εγώ και την στιγμή που ορμίσει πάλι, ο Πολ με τον Ντανιέλ που ήταν πιο κοντά του τον άρπαξαν από πίσω για να τον σταματήσουν, ενώ ο Κλάρις με τον Ζαν που ήταν ακριβώς πίσω από εμένα, με άρπαξαν από τα μπράτσα για να μην κάνω καμία μαλακία και το συνεχίσω.

«Πως τόλμησες παλιοτόμαρο να σηκώσεις χέρι επάνω της;» ούρλιαξε με όλη του την δύναμη ενώ πάλευε να ξεφύγει από τον Πολ και τον Ντάνιελ και ένιωσα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Όλοι μου οι φόβοι επαληθευόντουσαν.

«Η Κλερ...» είπα αυτόματα τελείως σοκαρισμένος. «Είδες την Κλερ. Που είναι; Πως είναι;» ρώτησα απανωτά ενώ η ανάσα μου δεν είχα ιδέα που είχε πάει.

«Μην μου κάνεις εμένα τον ανήξερο…» σύριξε εξαγριωμένος ο Έλιοτ. «Ξέρεις πολύ καλά πως είναι. Εσύ της το έκανες αυτό» το συνέχιζε με δυνατή φωνή και πριν χάσω τελείως το μυαλό μου άκουσα την φωνή της και έμεινα ακαριαία ακίνητος.

«Ο Κρις δεν έχει καμία σχέση με ότι μου συνέβη» άκουσα την τσιριχτή της φωνή να φωνάζει με όλη της δύναμη ώστε να σιγουρευτεί ότι την είχαν ακούσει όλοι και αμέσως έψαξα μέσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί γύρω μας για να την βρω. «Δεν το ήξερε καν ηλίθιε» συνέχισε καθώς έσπρωξε κάποιον που ήταν μπροστά της για να έρθει κοντά μας.

Όταν αντίκρισα το πρόσωπο της η καρδιά μου σταμάτησε αυτόματα να χτυπά. Ήταν πολύ άσχημα, πάρα πολύ άσχημα. Το δεξί της χέρι πια ήταν μπαταρισμένο με νάρθηκα και κρεμόταν από τον λαιμό της με ένα ειδικό υποστηρικτή. Το δεξί της μάτι ήταν τελείως μελανιασμένο και κλειστό, ενώ το αριστερό της την είχε πάθει μικρότερη ζημιά αλλά και πάλι και εκείνο ήταν εξίσου χτυπημένο. Υπήρχαν γδαρσίματα στα μάγουλα της αλλά το χείλι της ήταν χειρότερο. Είχε σκιστεί τελείως από την αριστερή πλευρά και ήταν και εκείνο επίσης πρησμένο. Για το υπόλοιπο σώμα δεν είχα καμία ιδέα το πώς μπορεί να ήταν αλλά κάτι μου έλεγε ότι δεν θα ήταν σε καλύτερη κατάσταση.

«Κλερ» είπα σοκαρισμένος σχεδόν άηχα και καθώς γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.

Το πρόσωπο μου σίγουρα είχε πανιάσει ήδη ενώ τα πόδια μου ένιωσα να μην με κρατάνε πια. Αν ο Κλάρις και ο Ζαν δεν με στήριζαν ακόμα ήμουν σίγουρος ότι θα σωριαζόμουν στο πάτωμα.

«Τι έγινε;» την ρώτησα χωρίς να είμαι ικανός ακόμα να κουνηθώ από την θέση μου. Πραγματικά είχα παγώσει ολόκληρος.

«Τα κατέστρεψα όλα, αυτό έγινε» είπε με άχτι ενώ το πρόσωπο της ζάρωνε από πόνο.

«Τον άφησες να σου το κάνει αυτό;» ρώτησα χωρίς να πιστεύω ότι πράγματι υπονοούσε κάτι τέτοιο και καθώς απέφυγε την ματιά μου έχασα τελείως το μυαλό μου.

Γιατί; Γιατί γαμώτο το έκανε αυτό;

«Δηλαδή πράγματι δεν το έκανες εσύ;» ρώτησε ο Έλιοτ σοκαρισμένος και ο Ζαν δεν άντεξε άλλο.

«Φυσικά και δεν το έκανε ο Κρις ηλίθιε. Ήμουν εκεί όταν έφυγε η Κλερ και σε διαβεβαιώνω ότι την παρακαλούσε να μην το κάνει» του πέταξε νευριασμένα και η Κλερ έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας πολύ σκληρά να καταπνίξει τις τύψεις της.

«Πραγματικά με απογοητεύεις» πετάχτηκε η Βάλερι που δεν είχα ιδέα από πού ξεφύτρωσε και αυτόματα γύρισα εξαγριωμένος την ματιά μου προς το μέρος της.

«Σκάσε Βάλερι» της είπε προειδοποιητικά ο Κλάρις αλλά εκείνη δεν μάσησε μια.

«Μην μου το παίζεις υποστηρικτής της τώρα. Το ξέρεις ότι της άξιζε, όλοι μας ξέρουμε ότι το άξιζε και χαίρομαι που βρέθηκε κάποιος να την βάλει επιτέλους στην θέση της. Πραγματικά να αγιάσει το χέρι του όποιος και αν το έκανε αυτό» του γύρισε εκείνη με δηλητήριο και δεν κρατήθηκα.

Καθώς πήγα να ορμίσω προς το μέρος της ο Κλάρις και ο Ζαν αυτόματα με κράτησα με περισσότερη δύναμη κοντά τους.

«Όχι…» φώναξε η Κλερ για να με σταματήσει και γύρισα αυτόματα το πρόσωπο μου προς το μέρος της. «Έχει δίκιο» συμπλήρωσε και με έβγαλε από τα ρούχα μου.

«Κλερ» είπα για να την σταματήσω αλλά εκείνη άκουγε κουβέντα.

«Ξεπέρασα τα όρια…» πήγε να συνεχίσει αλλά ο Κλάρις δεν την άφησε να το κάνει.

«Κλερ…» απαίτησε αμέσως την προσοχή της. «Μην το παίρνεις όλο επάνω σου. Μην ξεχνάς ότι εμείς ήμασταν αυτοί που το ξεκινήσαμε όλο αυτό, ιδίως εγώ, όχι εσύ…» προσπάθησε να την απ’ ενοχοποιήσει και η Βάλερι έμεινε σοκαρισμένη να τον κοιτά.

«Μην μου πεις ότι την υπερασπίζεσαι και από πάνω» αναφώνησε και ο Κλάρις κάρφωσε την ματιά του επάνω της.

«Δεν ήταν εκείνη που με έκανε χθες σχεδόν να τελειώσω μπροστά στα μάτια τους γι’ αυτό σκάσε. Δεν σε παίρνει να μιλάς;» της κάρφωσε στα μούτρα και η Βάλερι δεν το άφησε να περάσει έτσι απλά αυτό.

«Μιλάς εσύ…;;;» τον ρώτησε εκτός εαυτού πια ενώ τον πλησίαζε και μην αντέχοντας άλλο να τους ακούω, πήρα τα χέρια του Κλάρις και του Ζαν από πάνω μου και έκανα να πλησιάσω την Κλερ.

«Κρις, όχι…» φώναξε με αγωνία ενώ έκανε το σώμα της πιο πίσω καθώς σήκωνε το χέρι της μπροστά για να με εμποδίσει να πάω κοντά της. Πάγωσα ακαριαία.

«Πόσο άσχημα είσαι;» την ρώτησα χωρίς ανάσα.

«Πολύ… άσχημα» τόνισε με έμφαση προσπαθώντας να πάρει μια επαρκή ανάσα.   

«Τουλάχιστον πες μου ότι πήγες στο νοσοκομείο» παρακάλεσα ενώ πάλευα να κρατήσω την ψυχραιμία μου με νύχια και με δόντια.

«Από εκεί έρχομαι» είπε πνιγμένα και ξεφύσησα αγανακτισμένα.

«Γαμώτο Κλερ…» αντέδρασα χωρίς να μπορώ άλλο να το κρατήσω. «Γιατί διάολε δεν με πήρες ένα τηλέφωνο να έρθω να σε βρω;» την ρώτησα με παράπονο και με κοίταξε απολογητικά.

«Δεν ήθελα να με δεις έτσι» μου είπε με πόνο ενώ κράταγε με μεγάλη δυσκολία τα δάκρυα της πριν τα αφήσει να ξεχειλίσουν.

«Και γιατί ήρθες τώρα;» την ρώτησα με την αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά, κάτι μέσα μου με προειδοποιούσε ότι δεν θα μου άρεσε καθόλου η συνέχεια.

«Ο ηλίθιος ο Έλιοτ με είδε στο αυτοκίνητο του Τότο την ώρα που τον περίμενα να γυρίσει και έφυγε σφαίρα πριν προλάβω να του εξηγήσω. Δεν ήθελα να κατηγορήσουν εσένα…» εξήγησε και κράτησα την ανάσα μου πριν κάνω κάτι απερίσκεπτο.

«Πάμε να σε γυρίσω σπίτι…» προσπάθησα να την πάρω από εδώ πριν ξεσπάσω πουθενά μπροστά σε όλους αλλά εκείνη δεν με άφησε να κουνηθώ από την θέση μου.

«Κρις, όχι» μου είπε αμέσως και ένιωσα να αδειάζω ολόκληρος.

«Τι εννοείς όχι;» την ρώτησα λίγο πιο σκληρά από όσο έπρεπε αλλά εκείνη δεν έδωσε σημασία στο ξέσπασμα μου.

«Όλα τελείωσαν» είπε αυτό που δεν ήθελα με τίποτα να ακούσω και την στιγμή που προσπάθησα να μιλήσω εκείνη συνέχισε. «Τα κατέστρεψα όλα…»

«Κλερ…» έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια να της εξηγήσω ότι για μένα δεν άλλαζε τίποτα αλλά δεν με άφησε να συνεχίσω.

«Μας κάλεσαν να παρουσιαστούμε στο γραφείο του διευθυντή, γι’ αυτό είμαστε εδώ. Ο Τότο πήγε να αφήσει τα χαρτιά του νοσοκομείου στην γραμματεία για να το παρατείνουμε αλλά όσο και να το κάνουμε δεν αλλάζει τίποτα. Αν με δούνε σε αυτήν την κατάσταση…» είπε με νόημα.

«Θα σε αποβάλουν μια και καλή» συμπλήρωσε η Βάλερι με απόλυτη ικανοποίηση. «Και να είσαι σίγουρη ότι όχι απλά θα το ευχαριστηθώ αλλά θα έρθω και η ίδια να καταθέσω ώστε να σιγουρευτώ ότι θα το κάνουν» το χέρι του Κλάρις ενέργησε αυτόματα.

Η ανοιχτή του παλάμη βρήκε απευθείας το μάγουλο της κάνοντας όλο το πρόσωπο της να γυρίσει από την άλλη αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό. Εγώ ήθελα να το δώσω αυτό το χαστούκι όχι εκείνος.

«Θα μου το πληρώσεις αυτό…» γρύλισε εκείνη κοιτώντας τον Κλάρις δολοφονικά καθώς έπιανε το μάγουλο της. «Όλοι σας θα το πληρώσετε αυτό».

Δεν κρατήθηκα άλλο. Αν την έπιανα την πουτάνα τώρα στα χέρια μου θα την έκανα να φτύσει το γάλα της μάνας της. Μόλις η Κλερ είδε το σώμα μου να μετακινείτε αυτόματα έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό μου για να με σταματήσει.

«Κρις…» μου ζήτησε παρακλητικά και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της με οργή. «Είχες δίκιο» συνέχισε πιο γρήγορα. «Δεν μπορώ να μάχομαι με όλους» μου υπενθύμισε ενώ τα μάτια της πια άρχισα να δακρύζουν και δεν το άντεξα άλλο.

Καθώς έσβησα την απόσταση που μας χώριζε με μια δρασκελιά έβαλα τα χέρια μου πάνω στον λαιμό της που ήταν το μοναδικό σημείο που πίστευα ότι δεν θα την πόναγα και βύθισα την ματιά μου μέσα στην δική της.

«Όχι δεν μπορείς να μάχεσαι με όλους μόνη σου… αλλά δεν είσαι μόνη πια Κλερ» της υπενθύμισα και πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί ο Κλάρις πετάχτηκε πρώτος.

«Είμαστε και εμείς μαζί σου» την διαβεβαίωσε και καθώς γυρίσαμε τις ματιές μας προς το μέρος του τον πλησίασαν και τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας μου.

«Όλοι μας» την διαβεβαίωσε ο Ζαν εκ μέρους των υπολοίπων και ένιωσα να παίρνω μια ανάσα.

«Δεν θα τους αφήσουμε να κερδίσουν» της είπα με μεγαλύτερη σιγουριά και εκείνη κοιτώντας μας μπερδεμένη δεν ήξερε τι να πει.

«Είπες ότι ο Τότο είναι έξω και σε περιμένει;» την ρώτησα για να της αποσπάσω την προσοχή και καθώς με κοίταξε παραξενευμένη ένευσε θετικά. «Πάμε να τον βρούμε» της είπα αμέσως και πριν αρχίσει να διαμαρτύρεται έκανα πιο πίσω και έβαλα απαλά το χέρι μου πάνω στον ένα της ώμο ελπίζοντας να μην την πονέσω.

«Μην πάτε στο μάθημα, θα γυρίσω» είπα προς τα παιδία αλλά κυρίως προς τον Κλάρις και τον Ζαν και καθώς εκείνοι κατένευσαν άρχισα να κάνω χώρο για να περάσουμε.

Η Κλερ αν και ήταν ακόμα παραξενευμένη από αυτήν μου την κίνηση ωστόσο δεν μου έφερε αντίρρηση. Αφήνοντας με να την οδηγήσω προς την έξοδο, έμεινε στο πλάι μου σιωπηλή μέχρι που φτάσαμε κοντά στο Τότο που ακουμπούσε πάνω στο αυτοκίνητο του με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος και μας περίμενε. Μόλις η ματιά του έπεσε επάνω μου δεν φάνηκε να το ευχαριστιέται κιόλας αλλά τουλάχιστον δεν φαινόταν να έχει επιθετικές διαθέσεις απέναντι μου.

«Γεια» είπα αμέσως σοβαρός και εκείνος μου ένευσε ανταποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο τον χαιρετισμό του αλλά ήταν το τελευταίο που με απασχολούσε αυτήν την στιγμή.

«Μίλησες με την γραμματεία;» ρώτησα χωρίς περιστροφές και με κοίταξε με περιέργεια αλλά τελικά μου απάντησε.

«Ναι».

«Και; Τι είπαν; Σας δώσανε παράταση;» ρώτησα ανυπόμονα και καθώς έριξε μια φευγαλέα ματιά προς την Κλερ, γύρισε την ματιά του πιο αποφασιστικά προς το μέρος μου.

«Λόγο της κατάστασης, μας χάρισαν την σημερινή μέρα αλλά αν δεν εμφανιστεί και αύριο τότε θα γίνει κανονικά η εξέταση της υπόθεσης της είτε εμφανιστεί για να υπερασπιστεί τον εαυτό της είτε όχι» μου απάντησε αμέσως και ξεφύσησα.

«Τι ώρα;» συνέχισα τις απορίες μου και η Κλερ άρχισε τρώγεται αλλά προς στιγμή δεν μίλησε.

«Στις 9 πρέπει να είμαστε εδώ» μου απάντησε εκείνος και κατένευσα σκεπτικός.

«Έχουμε χρόνο» μουρμούρισα περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε εκείνους και η Κλερ δεν κρατήθηκε άλλο.

«Κρις, τι έχεις σκοπό να κάνεις;» με ρώτησε και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος της την κοίταξα με ένταση.

«Μπορείς για μια φορά στην ζωή σου… Μόνο για μία φορά, να κάνεις λίγο πίσω και να με αφήσεις να σε προστατεύσω με τον τρόπο που εγώ ξέρω;» ξέσπασα αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις του Τότο.

 «Δεν θέλω να ανακατευτείς σε αυτό» ήταν κάθετη σε αυτό αλλά το ίδιο και εγώ.

«Κλερ… ειλικρινά, αυτήν την στιγμή, λίγο με νοιάζει τι θες και τι όχι, γι’ αυτό γύρνα στο σπίτι να ξεκουραστείς και σταμάτα να προσπαθείς να μου αλλάξεις γνώμη γιατί δεν πρόκειται να σου κάνω την χάρη» της είπα νευριασμένα αλλά εκείνη δεν άλλαζε στάση ούτε στο ελάχιστο.

«Δεν πρόκειται να γυρίσω σπίτι» πραγματικά πίστευε ότι αυτό θα με τρόμαζε αυτήν την στιγμή; Μα πόσο λίγο με ξέρει πια;

«Θες να πας στο σπίτι του Τότο, για πόσο; Για μια; Δύο; Τρεις μέρες, μέχρι να αναρρώσεις πλήρως; Κάν’ το, δεν θα σε σταματήσω, αλλά αν τελειώσουν οι δικαιολογίες και δεν έχεις γυρίσει ακόμα, τότε να είσαι σίγουρη ότι θα έρθω να σε βρω όπου και να είσαι και θα τα ξεκαθαρίσουμε όλα… γιατί δεν πρόκειται να το αφήσω να τελειώσει έτσι αυτό, όχι τουλάχιστον πριν πω την τελευταία μου κουβέντα» της δήλωσα και καθώς έκανα την κίνηση να φύγω ξαφνικά σταμάτησα.

Ανοίγοντας την μπροστινή θήκη της τσάντας μου, έπιασα ένα στυλό και καθώς γύρισα προς τον Τότο τον πλησίασα.

«Δώσε μου το χέρι σου» του ζήτησα επιτακτικά και εκείνος ανασήκωσε τα φρύδια του εριστικά χωρίς να το κάνει. «Δώσε μου το γαμιμένο το χέρι σου» απαίτησα ξανά και καθώς το τράβηξα κοντά μου χωρίς την άδεια του άρχισα να γράφω μέσα στην ανοιχτή του παλάμη.

«Αυτό είναι το κινητό μου, αν χρειαστείτε κάτι και εκείνη είναι πολύ κότα να με πάρει για να μου το ζητήσει, πάρε με εσύ τηλέφωνο» του είπα ενώ ακόμα έγραφα.

«Θα είναι μια χαρά μαζί μου» προσπάθησε να με προκαλέσει αλλά ήμουν τελείως εκτός εαυτού πια για να του δώσω την οποιαδήποτε σημασία.

«Πίστεψε με, αν δεν ήμουν σίγουρος γι’ αυτό, τώρα θα ήταν ήδη στο κρεβάτι μου και θα φρόντιζα να μην κουνηθεί από εκεί μέχρι αύριο το πρωί που θα πρέπει να έρθει πάλι εδώ» του είπα με αδίστακτο ύφος και η Κλερ ξεφύσησε απηυδισμένη.

«Υπερβολικός όπως πάντα» σχολίασε κάπως ειρωνικά και στην κυριολεξία, μου γύρισε το μάτι.

«Εγώ είμαι ο υπερβολικός; Μετά από όλα αυτά τολμάς να λες ότι ο υπερβολικός είμαι εγώ; Έχεις ιδέα πως είσαι αυτήν την στιγμή; Πριν φύγεις από το νοσοκομείο έκανες τον κόπο να κοιτάξεις τα μούτρα σου στον καθρέφτη;» σύριξα μέσα στην μούρη της και πριν πει οτιδήποτε κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά χωρίς να είμαι ικανός ακόμα να το πιστέψω ότι πράγματι το είχε πει αυτό.

«Ξέρεις κάτι; Κάνε ότι καταλαβαίνεις. Θες να πας να γαμιθείς στο ξύλο με κάποιον που δεν θα διστάσει να σε σακατέψει; Πήγαινε. Θες να πάρεις φόρα και να πέσεις στις ρόδες των αυτοκινήτων; Κάν’ το. Θες να πας να πηδήξεις από κανέναν γκρεμό; Πάρε φόρα και πήδα, αλλά όταν θα βρίσκεσαι στο κενό και θα σκέφτεσαι ΤΙ έκανες μην τολμήσεις να γυρίσεις να μου πεις ότι δεν προσπάθησα να σε σταματήσω, μην τολμήσεις καν να μου πεις ότι τα παράτησα νωρίς γιατί αν ήσουν λίγο παρατηρητική τότε θα έβλεπες ότι εγώ είμαι ακόμα ΕΔΩ, ότι εγώ ΔΕΝ τα παρατάω…» ούρλιαξα και εκείνη αυτόματα έκοψε την ανάσα της στην μέση και με κοίταξε παγωμένα.

«Αν θελήσεις να μιλήσεις ξέρεις το κινητό μου, όμως μην περιμένεις να σε πάρω εγώ ξανά γιατί βαρέθηκα να μιλάω σε έναν αυτόματο τηλεφωνητή και να μην με ακούει κανείς από την άλλη μεριά της γραμμής» της πέταξα στα μούτρα και χωρίς να περιμένω άλλο έπιασα το λουρί της τσάντας μου για να μην μου φύγει από τον ώμο και καθώς της γύρισα την πλάτη έφυγα με γρήγορα και νευριασμένα βήματα από κοντά της χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω μου.

I'm in Love With An Angel "32. Στριπ Πόκερ"

Αυτήν την φορά ήταν όλα πολύ διαφορετικά. Απαλλαγμένος τελείως από ότι με βάραινε έδινα όλο μου τον εαυτό χωρίς να με φοβίζει πια τίποτα. Τα έδινα όλα και εκείνη αντί να τρομάξει, αντί να με σταματάει, μου τα ανταπέδιδε όλα τόσο απλόχερα πίσω που μέσα στο παραζάλη μου για μια στιγμή ένιωσα ότι με αγαπούσε και εκείνη, απλά αντί να το εκφράζει με λόγια προσπαθούσε να μου το δείξει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο μπορούσε. Όχι πραγματικά παραλογίζομαι… ίσως να ένιωθε ότι μου χρώσταγε πολλά και απλά ήθελε να μου το ξεπληρώσει αλλά να με αγαπάει;

Αν με αγάπαγε θα μου το έλεγε έτσι δεν ήταν; Αν με αγάπαγε δεν είχε κανέναν λόγο να το κρύψει πια. Είχε τόσες ευκαιρίες να το εκφράσει και όμως, εκείνη απλά με κοίταζε με εκείνο το ύφος που ήταν σαν να μου ζήταγε συγνώμη. Γιατί να μου ζητάει συγνώμη επειδή με αγαπά;

Όχι το πιθανότερο ήταν να μου ζητάει συγνώμη επειδή ακόμα και μετά από όλα αυτά εκείνη απλά δεν μπορεί να το νιώσει. Αν πω ότι δεν με ενοχλούσε ψέματα θα ήταν αλλά πως θα μπορούσα να παραπονεθώ γι’ αυτό; Όχι δεν είχα κανένα παράπονο και μόνο που ήταν ακόμα εδώ, χωμένη μέσα στην αγκαλιά μου, για μένα αυτό ήταν ΥΠΕΡ αρκετό.

Τελικά το πρωινό που μου είχε ετοιμάσει έμεινε παραπονεμένο. Όταν πήραμε την απόφαση να πάρουμε μια ανάσα, είχε πια μεσημεριάσει. Με τις κοιλιές μας να χτυπάνε σαν ταμπούρλα, σκεφτήκαμε να φάμε κάτι που θα μας κρατούσε μέχρι το απόγευμα από το να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο, έτσι, παραγγέλνοντας κινέζικο, σηκωθήκαμε να κάνουμε ένα ντουζάκι. Φυσικά ούτε εκεί δεν κατάφερα να συγκρατηθώ. Μόλις την είδα μέσα στους αφρού να τρίβει την κορμάρα της απλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Κολλώντας το στήθος της πάνω στα πλακάκια, την πήρα επιτόπου χωρίς να είμαι ικανός να σκεφτώ τίποτα. Φυσικά φρόντισα να τραβηχτώ έγκαιρα άλλα όταν τελείωσα άρχισα πάλι να βρίζω τον εαυτό μου γι’ αυτήν την απερισκεψία μου.

Σίγουρα έπρεπε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό γιατί αλλιώς δεν θα αργούσε η στιγμή που θα έφτανε η κατάσταση στο απροχώρητο και φυσικά δεν το ήθελα με τίποτα αυτό. Εγώ ήμουν είκοσι χρονών και εκείνη μόλις δεκαεννέα, πως θα μπορούσα να καταστρέψω τους εαυτούς μας από τόση μικρή ηλικία όταν είχαμε ακόμα να ζήσουμε τόσα πολλά; Και φυσικά αν γινόταν η στραβή δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου, γιατί ο μόνος που θα έφταιγε θα ήμουν εγώ.  

Όταν ήρθε το φαγητό ξέχασα τα πάντα. Παίρνοντας τα κουτάκια στο κρεβάτι προσπαθήσαμε πραγματικά πάρα πολύ σκληρά να φάμε αλλά λες και ήμασταν δύο μικρά παιδιά, δεν καταφέραμε να το κάνουμε με μεγάλη επιτυχία. Στην κυριολεξία παίζαμε με το φαγητό. Προσπαθούσαμε να ταΐσουμε ο ένας τον άλλο με τα ξυλάκια στο στόμα και το μόνο που καταφέρναμε ήταν να καταλήγει το φαγητό στα μαξιλάρια, το σεντόνι, το σώμα μας, δηλαδή οπουδήποτε αλλού εκτός από τον αρχικό μας στόχο. Αλλά δεν μας ένοιαζε ούτε στο ελάχιστο, το ευχαριστιόμασταν τόσο πολύ που στο τέλος το βάλαμε τόσο πείσμα να το καταφέρουμε που δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε με τίποτα.

Το γέλιο της ήταν τόσο ανάλαφρο, τόσο αβίαστο και ξεκαρδιστικό που δεν χόρταινα να την κοιτώ. Σε μια στιγμή καθώς ήταν τελείως πασαλειμμένη από την τελευταία της μπουκιά, έπιασα το κινητό μου και άρχισα να την βγάζω φωτογραφίες. Έγινε έξαλλη αλλά όχι γιατί δεν ήθελε να την φωτογραφίσω αλλά γιατί ήθελε σε όλες τις φωτογραφίες να είμαστε μαζί. Πως μπορούσα να της το αρνηθώ από την στιγμή που το ήθελα και εγώ όσο τίποτα.

Ήταν οι πιο γελοίες φωτογραφίες που είχα βγάλει ποτέ στην ζωή μου αλλά ταυτόχρονα ήταν και οι πιο όμορφες που είχα ποτέ τραβήξει. Η ευτυχία που νιώθαμε αυτήν ακριβώς την στιγμή ήταν αποτυπωμένη σε κάθε μια φωτογραφία ξεχωριστά. Όταν πήραμε την απόφαση να σταματήσουμε, εκείνη διάλεξε όσες της άρεσαν περισσότερο, δηλαδή σχεδόν όλες και με έβαλε να τις περάσω και στο δικό της κινητό.

Καθώς κοίταζα ξανά και ξανά τις φωτογραφίες τελικά διάλεξα την πιο ξεκαρδιστική από όλες και την έβαλα σαν Wallpaper στο κινητό και των δύο μας. Ήθελα να κοιτάμε την ίδια φωτογραφία και οι δύο κάθε φορά που πιάναμε στα χέρια μας το κινητό μας και εκείνη, παραδόξως, δεν μου το αρνήθηκε, ίσια, ίσα που της άρεσε η ιδέα και μάλιστα πάρα πολύ.

Πριν προλάβω να αφήσω το κινητό ξανά στο κομοδίνο μου εκείνο άρχισε να χτυπά και βλέποντας ότι με καλούσε ο Κλάρις απέρριψα την κλήση και έκλεισα το κινητό τελείως. Εκείνη με κοίταξε με απορία.

«Ο Κλάρις ήταν…» εξήγησα αμέσως. «Θα ήθελε να πάμε για καμιά μπύρα με τα παιδιά ή κάτι τέτοιο».

«Και γιατί τον απέρριψες;» με ρώτησε με πραγματική περιέργεια.

«Εχθές σου έκανα την χάρη να σε μοιραστώ μαζί τους, σήμερα η μέρα είναι αποκλειστικά δική μου» δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι’ αυτό και εκείνη άρχισε να κρυφογελά.

«Κακός τον απέρριψες πάντως» μου είπε αυστηρά σαν να με μάλωνε. «Είναι οι φίλοι σου» τόνισε και αναστέναξα.

«Και αύριο θα είμαστε πάλι όλοι μαζί» της τόνισα και εγώ και πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί συνέχισα. «Τώρα σήκω να μαζέψουμε αυτόν τον χαμό πριν αρχίσουμε να έχουμε καμία επιδρομή μυρμηγκιών και έλα να ξαπλώσουμε λίγο να κοιμηθούμε».

«Να κοιμηθούμεεεεε;;;» έσυρε η μουσίτσα δελεαστικά αλλά δεν με κατάφερε αυτήν την φορά.

Έπρεπε να κάνω μια παύση αλλιώς αν το συνεχίζαμε έτσι, αντί να γίνεται καλύτερο, από την εξάντληση, θα γινόταν όλο και πιο απογοητευτικό.

«Να κοιμηθούμε» τόνισα ξανά και καθώς σηκώθηκα να μαζέψω τα κουτάκια, αυτόματα σηκώθηκε και εκείνη για να με βοηθήσει.

Αυτήν την φορά ξύπνησα πριν από εκείνη. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου πραγματικά έλιωσα. Ήταν… ένας άγγελος, ο δικός μου προσωπικός άγγελος με σάρκα και οστά. Τα μάτια μου ρούφαγαν άπληστα κάθε εκατοστό του προσώπου της και δεν τόλμαγα να πάρω ούτε μια ανάσα με τον φόβο ότι θα μπορεί να της τάραζα τα όνειρα. Το μόνο που ευχόμουν ήταν να ήταν όσο όμορφα ήταν και τα δικά μου που είχαν μόνο την δική της εικόνα. Μια τεράστια αγκαλιά γεμάτη με όλα τα χρώματα του παραδείσου. Αλλά όπως λένε, όλα τα όμορφα πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν έτσι και αυτήν την απέραντη ομορφιά ήρθε να ταράξει το χτύπημα της πόρτας μου.

Καθώς ξεφύσησα απηυδισμένα εκείνη αναδεύτηκε μέσα στην αγκαλιά μου και άνοιξε τα μάτια της.

«Περιμένεις κανέναν;» μουρμούρισε με βραχνή φωνή με μάτια μισάνοιχτα.

«Όχι» είπα την αλήθεια και καθώς άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια της, την κοίταξα ξανά μέσα στα μάτια.

«Μην κουνηθείς από εδώ. Όποιος και να είναι θα τον ξεφορτωθώ γρήγορα και θα γυρίσω» της είπα και μου χαμογέλασε νυσταγμένα.

«Έλπιζα να το πεις αυτό» μουρμούρισε ενώ έτριψε το κεφάλι της πάνω στο στέρνο μου.

Πριν προλάβω να κουνηθώ, το κουδούνι της πόρτας χτύπησε πιο επίμονα και με έκανε να αναστενάξω.

«Έρχομαι» της έδωσα τον λόγο μου και αφού άφησα άλλο ένα φιλί πάνω στα μαλλιά της σηκώθηκα όρθιος.

Βάζοντας γρήγορα το παντελόνι της φόρμας μου, βγήκα στον διάδρομο και καθώς άκουσα το κουδούνι να χτυπάει ξανά άρχισα να τρέχω πριν μου την ξυπνήσουν για τα καλά.

«Τώραααα» μούγκρισα και μόλις έπιασα το πόμολο, άνοιξα την πόρτα και έμεινα στήλη άλατος.

«Άντε ρε μαλάκα τι κάνεις τόση ώρα;» μου επιτέθηκε αμέσως ο Κλάρις και δεν είχα ιδέα τι να πω ή πώς να αντιδράσω.

«Είχε δουλίτσα και μάλλον το διακόψαμε» είπε με υπονοούμενο η Βάλερι που είχε καρφώσει τα μάτια της στο πρησμένο ερεθισμό μου και πραγματικά, για πρώτη φορά στην ζωή μου, ένιωσα να με ενοχλεί τόσο ένα βλέμμα.

«Πήγαινε να ντυθείτε και εμείς θα ετοιμάσουμε τα υπόλοιπα» είπε αμέσως ο Κλάρις ενώ έκανε ένα βήμα για να μπει μέσα και εγώ έμεινα ακόμα παγωμένος να τον κοιτώ.

«Μην μου πεις ότι ξέχασες» συνέχισε γουρλώνοντας τα μάτια του και έτριψα το μέτωπο μου νευρικά.

Γαμώτο πράγματι το είχα ξεχάσει τελείως και τώρα δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Δεν μπορούσα να το αναβάλω αλλά και πάλι…

«Δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσεις απ’ έξω. Είναι η δική σου σειρά σήμερα» τόνισε και ξεφυσώντας άνοιξα την πόρτα διάπλατα και τους έκανα χώρο να περάσουν.

Θα ήμουν μεγάλο καθίκι αν τους έδιωχνα αλλά από την άλλη δεν είχα ιδέα πώς να μπαλώσω τώρα τα αμπάλωτα.

Γυρίζοντας γρήγορα στο δωμάτιο μου, βρήκα την Κλερ να είναι καθισμένη στο κρεβάτι και με το σεντόνι να είναι τυλιγμένο γύρω από το κορμί της, πείραζε τα δάχτυλα του ποδιού της ενώ με το σαγόνι της ακουμπισμένο πάνω στο γόνατο, κοίταζε την κίνηση του χεριού της μιλώντας χαμηλόφωνα.

«Δεν ξέρω αν έχω όρεξη σήμερα» είπε κάτω από την ανάσα της και καθώς με είδε να μπαίνω σαν σίφουνας μέσα στο δωμάτιο και να κλείνω την πόρτα πίσω μου, έκοψε την ανάσα της καθώς με κοίταξε με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα.

Την είχα τρομάξει που μπήκα έτσι ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο ή δεν ήθελε να ακούσω αυτό που έλεγε; Δεν είχα χρόνο να το ξεδιαλύνω είχα χειρότερο πρόβλημα να με βασανίζει αυτήν την στιγμή.

«Περίμενε λίγο…» είπε στον συνομιλητή της και με κοίταξε πιο εξεταστικά. «Κρις;» με ρώτησε και δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι να κάνω τώρα. Γαμώτο θα πρέπει να έδειχνα πολύ ταραγμένος και ένοχος αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πια γι’ αυτό.

«Τελειώνεις;» την ρώτησα ενώ της έδειξα με νόημα το τηλέφωνο και εκείνη χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου είπε αυτόματα.

«Να σε πάρω σε πέντε λεπτά;…» καθώς άκουσε τι της είπε ο συνομιλητής της εκείνη συνέχισε. «Δεν ξέρω, αυτό προσπαθώ να καταλάβω και εγώ… Θα σε πάρω εγώ οκ;» μόλις άκουσε την απάντηση, έκλεισε αμέσως την γραμμή και κρατώντας το κινητό στο χέρι έμεινε να με κοιτά περιμένοντας να της εξηγήσω τι είχε συμβεί.

Καθώς έκατσα στο στρώμα δίπλα της πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα.

«Σου το ορκίζομαι, το ξέχασα τελείως…» απολογήθηκα και έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

«Είχες κανονίσει να έρθουν τα παιδία…» είπε απλά σαν να μην την ενοχλούσε καθόλου αυτό το γεγονός.

«Δεν έχουν έρθει απλά για να αράξουμε» της είπα διστακτικά και η περιέργεια της έγινε μεγαλύτερη.

«Τότε γιατί ήρθαν;» προσπαθούσε να καταλάβει και ήξερα ότι δεν μπορούσα να κάνω τώρα πίσω.

«Έχουν έρθει για να παίξουμε χαρτιά» είπα μια και έξω και έμεινα να περιμένω τις αντιδράσεις της.

«Παίζεις εσύ χαρτιά;» με ρώτησε παραξενευμένη.

«Μόνο για την παρέα» της ορκίστηκα και καθώς δεν το σχολίασε συνέχισα πιο γρήγορα. «Πέρσι, ο Κλάρις είχε την ιδέα να μας μαζέψει ένα βράδυ μετά από αγώνα και να μας βάλει να παίξουμε χαρτιά. Τα παιδιά στην παρέα ενθουσιάστηκαν και έγινε θεσμός. Έτσι, από τότε, την επόμενη μέρα μετά από κάθε αγώνα μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι και παίζουμε για την πλάκα μας» εξήγησα και έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

«Ακόμα δεν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα» είπε ειλικρινά και χρειάστηκε να πάρω άλλη μια ανάσα για να καταφέρω να πω και τα υπόλοιπα.

«Είναι Strip poker Κλερ» της είπα με νόημα και άνοιξε τα μάτια της με έκπληξη.

«Α!» κατάφερε να πει αλλά ξεπερνώντας αμέσως την έκπληξη συνέχισε τις απορίες της. «Και παίζουν και οι κοπέλες;»

«Όχι, μόνο εμείς παίζουμε και οι ντάμες πληρώνουν το τίμημα αυτού που χάνει» είπα νευρικά ενώ τρίβοντας το μέτωπο μου απέφυγα την ματιά της.

«Και θες να κάνω την δική σου ντάμα;» ο τόνος της φωνής της ήταν επίπεδος χωρίς ίχνος συναισθήματος αλλά δεν με ξεγέλασε, σίγουρα προσπαθούσε να κρύψει καλά τα αισθήματα της.

«Είσαι με τα καλά σου;» σχεδόν αναφώνησα προσπαθώντας πολύ σκληρά να κρατήσω την φωνή μου χαμηλή ώστε να μην ακουστώ έξω. «Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις την ντάμα μου ή οποιουδήποτε άλλου» δήλωσα αυτόματα και έμεινε να με κοιτά χωρίς να ξέρει τι να πει.

«Τότε τι θες;» ρώτησε εύλογα και αναστέναξα.

«Απλά… το ξέχασα τελείως και δεν έχω ιδέα τι να κάνω τώρα, εννοώ είναι πολύ αργά να το ακυρώσω» της είπα με νόημα.

«Και ποια θα κάνει την δική σου ντάμα;» με ρώτησε τελείως περίεργη πια χωρίς να δείχνει να την ενοχλεί και τόσο.

«Δεν ξέρω, συνήθως φέρνουν καμία παραπάνω για όποιον δεν είναι σε σχέση, δεν έχω ιδέα όμως τι κάνανε σήμερα, δεν είχα το μυαλό εκείνη την στιγμή να δω ποιοι ήρθαν» της είπα ενώ την κοίταξα και πάλι ένοχα στα μάτια.

«Έχεις σκοπό να την γαμίσεις;» με ρώτησε συγκρατημένα.

«Κλερ…» της είπα κουρασμένα. «Δεν είναι έτσι. Ένα παιχνίδι είναι μόνο, μόλις τελειώνει ο καθένας μας πάει σπίτι του, δεν καταλήγει σε κανένα όργιο».

«Ε τότε, άντε να βάλεις κάτι επάνω σου και καλά να περάσεις» είπε αυτόματα ενώ έβλεπα ξεκάθαρα στο βλέμμα της ότι πραγματικά δεν την πείραζε.

«Σίγουρα δεν σε πειράζει;» ήθελα να βεβαιωθώ.

«Κρις…» μου είπε με το πιο ζεστό της χαμόγελο ενώ χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο μου, μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί πάνω στα χείλια μου. «Φυσικά και δεν με πειράζει. Το ότι είμαστε μαζί δεν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξεις τις συνήθειες σου ή να αποκοπείς από την παρέα σου» μου είπε σοβαρά εννοώντας το και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.

«Υπόσχομαι ότι θα επανορθώσω» της υποσχέθηκα και καθώς της έδωσα ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια σηκώθηκα να πάω προς την ντουλάπα για να αλλάξω.

«Εσύ τι θα κάνεις;» την ρώτησα μόλις τράβηξα ένα τζιν από την κρεμάστρα.

«Δεν ξέρω…» είπε αδιάφορα. «Έχω μια συνομιλία που άφησα στην μέση και μετά... Μπορεί να έρθω να σας κάνω παρέα ή να πάω να διαβάσω κανένα μάθημα… θα δω» είπε εξίσου αδιάφορα και την στιγμή που κούμπωσα το παντελόνι μου γύρισα να την κοιτάξω.

«Χάλασα την μέρα μας» είπα απογοητευμένος με τον εαυτό μου και εκείνη κούνησε αμέσως το κεφάλι της αρνητικά.

«Όχι ήταν υπέροχα…»

«Όσο κράτησε» συμπλήρωσα τα λόγια της και μου χαμογέλασε.

«Δεν τελείωσαν οι μέρες Κρις. Και αύριο εδώ θα είμαι» είπε με νόημα και της χαμογέλασα.

Ναι θα ήταν αλλά δεν ήθελα να τελειώσει έτσι η μέρα μας. Είχα ακόμα τόσα σχέδια για μας τους δύο. Δεν είπα όμως τίποτα. Πιάνοντας ένα μπλουζάκι, το πέρασα πάνω από το κεφάλι μου και την πλησίασα ξανά.

«Υπόσχομαι να τους ξεφορτωθώ γρήγορα» της υποσχέθηκα ενώ άφηνα άλλο ένα απαλό φιλί πάνω στα χείλια της και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Μην το κάνεις για μένα» καθώς απομάκρυνα το πρόσωπο μου για να την κοιτάξω εκείνη μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο μου. «Καλά να περάσεις» μου χαμογέλασε χωρίς να εκφράζει στο πρόσωπο της κάποιο συναίσθημα που θα με έκανε να νιώσω ότι την είχα πληγώσει.

«Θα προσπαθήσω» της είπα και αφού την φίλησα άλλη μια φορά, πήρα την απόφαση να πάω μέσα.

Τα πειράγματα από τα κωλόπαιδα δεν έλειψαν αλλά δεν έδωσα και τόσο σημασία. Εκτός φυσικά από τα δηλητηριώδη καρφιά της Βάλερι.

«Για δες κάτι πράγματα… ε δεν την είχα για τόσο σεμνότυφη» σχολίασε πικρόχολα την στιγμή που είπα ότι η Κλερ δεν θα μας κάνει παρέα και μόλις την κοίταξα δολοφονικά μια ξανθιά κοπελίτσα που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν δίπλα μου προσπάθησε να μας βγάλει από την άβολη αυτή στιγμή.

«Μπορώ να κάνω εγώ την ντάμα σου, αν θες» την άκουσα να λέει και καθώς γύρισα να την κοιτάξω αναστέναξα.

«Έρικα, σωστά;» την ρώτησα και μόλις κατένευσε συνέχισα. «Είσαι απόλυτα σίγουρη; Δεν φημίζομαι να είμαι καλός παίκτης» την προειδοποίησα και ανασήκωσε τους ώμος της.

«Δεν με πειράζει. Ίσως μπορώ να βοηθήσω» είπε με αέρα και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου.

«Αφού δεν σε πειράζει» είπα και εγώ αδιάφορα και κοίταξα γύρω μου. «Να φέρω τίποτα;» ρώτησα και ο ανυπόμονος Κλάρις με κοίταξε με ένταση στα μάτια.

«Τον κώλο σου στην καρέκλα. Βραδιάσαμε πια» είπε και γέλασα. Αδιόρθωτος όπως πάντα.

Χωρίς άλλη πια καθυστέρηση τελικά το παιχνίδι ξεκίνησε. Η Έρικα που καθόταν στο ένα μου πόδι πραγματικά προσπάθησε πολύ σκληρά να με βοηθήσει αλλά ήμουν γνωστός γκαντέμης όποτε από ένα σημείο και μετά κατάλαβε ότι πολύ σύντομα θα κατέληγε χωρίς ρούχα. Τι να της έκανα; Εγώ την προειδοποίησα εκείνη επέμενε να μην το πιστεύει. 

Καθώς σε μια παρτίδα έπιασα στα χέρια μου τα τέσσερα χαρτιά που μου είχαν μοιράσει, άνοιξα για να τα δω αλλά η ξαφνική αλλαγή της Βάλερι που για κακή μου τύχη καθόταν απέναντι μου, πάνω στο πόδι του Κλάρις, μου τράβηξε την προσοχή.

«Καλησπέρα» άκουσα την εύθυμη φωνή της Κλερ και γύρισα απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος της.

Αν πω ότι δεν ένιωσα ντροπή να έχω μια κοπέλα στα πόδια μου φορώντας μόνο τα εσώρουχα της, ψέματα θα ήταν. Πραγματικά ήθελα εκείνη την στιγμή να ανοίξει η γη και να με καταπιεί αλλά η Κλερ δεν έδειξε να την ξαφνιάζει και τόσο το θέαμα ή έστω να την ενοχλεί. Ή ήξερε πολύ καλά να καλύπτει τα συναισθήματα της ή πράγματι μου είχε εμπιστοσύνη. Γαμώτο πόσο ήθελα να ίσχυε το δεύτερο.

«Καλώς την» είπε αμέσως ο Κλάρις, με το χαμόγελο της ευτυχίας.

Φυσικά πώς να μην χαμογελούσε το καθίκι που δεν μας άφηνε να πάρουμε ούτε μια παρτίδα.

«Εσύ έτσι κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι; Γι’ αυτό ο Κρις έχει μόνη στύση» πέταξε αμέσως το καρφί της η Βάλερι βλέποντας το μποξεράκι και το μπλουζάκι μου που φόραγε η Κλερ.

«Όχι, με λιγότερα» της γύρισε με άνεση η Κλερ και φυσικά δεν το σταμάτησε εκεί. «Αλλά είπα να μην τραβήξω όλα τα βλέμματα επάνω μου γιατί μετά θα ήσασταν άχρηστες ή μάλλον να το πω πιο σωστά, τα υποκατάστατα μου» καθώς ο Κλάρις άρχισε να κρυφογελά, η Βάλερι του έδωσε μια αγκωνιά και εκείνος έβηξε προσπαθώντας να κόψει το γέλιο του στην μέση.

«Τι καλό παίζεται;» ρώτησε ενώ πλησιάζοντας με ανασήκωσε στο ελάχιστο τα χαρτιά μου και τα κρυφοκοίταξε χωρίς όμως να αποκαλύπτει στο πρόσωπο της αν το χαρτί μου ήταν καλό ή όχι.

«Limit Omaha» είπε αμέσως ο Κλαρις που φυσικά είχε κάνει διατριβή σε όλα τα είδη πόκερ που υπήρχαν.

«Αλήθεια;» είπε ζαρώνοντας τα φρύδια της με ενδιαφέρον.

«Το ξέρεις το παιχνίδι;» το συνέχισε ο Κλάρις και η Βάλερι τον κοίταξε με φρίκη.

«Μαθαίνω γρήγορα» είπε αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους της.

«Πρωτάρα; Τότε σίγουρα πρέπει να παίξεις μαζί μας» είπε αμέσως εκείνος και η Βάλερι του έδωσε άλλη μια αγκωνιά για να το βουλώσει.

«Τι κρίμα που ο Κρίς έχει ήδη ντάμα» ειρωνεύτηκε η Βάλερι αλλά σιγά μην μάσησε η Κλερ.

Ανασηκώνοντας την ματιά της αργά προς το μέρος της, χαμογέλασε ειρωνικά.

«Όχι μωρό μου, δεν κατάλαβες καλά. Εγώ δεν αφήνω κανέναν να πουλάει το σώμα μου για την διασκέδαση του» της κάρφωσε στην μούρη και έπεσε η απόλυτη σιωπή.

«Τότε είναι κρίμα που δεν θα σε δούμε να χάνεις ότι έχεις επάνω σου γιατί αυτή η βραδιά είναι αποκλείστηκα μόνο για άντρες» το συνέχισε η Βάλερι σαν να μην την είχε ενοχλήσει το σχόλιο της.

«Νόμιζα ότι αυτό το είχα ήδη ξεκαθαρίσει μωρό μου» της το γύρισε η Κλερ με άνεση και ξεφύσησα απηυδισμένα.

«Θες να παίξεις» είπα την διαπίστωση μου ανοιχτά καταλαβαίνοντας πια ότι αυτός ήταν ο σκοπός της από την αρχή.

«Αν δεν έχετε πρόβλημα» απάντησε εκείνη κοιτώντας τους υπόλοιπους αλλά κυρίως τον Κλάρις που είχε ήδη τσιμπήσει.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να το χάσω αυτό» είπε αμέσως εκείνος και τα υπόλοιπα παιδία συμφώνησαν μαζί του, ενώ η Βάλερι τον κοίταζε δολοφονικά αλλά εκείνος δεν άλλαζε γνώμη.

«Μην χαλάτε την παρτίδα σας. Πάω να βάλω κάτι πιο κατάλληλο και θα έρθω να σας κάνω παρέα».

«Κλερ» παρακάλεσα και αυτόματα εκείνη έγειρε προς το μέρος μου και ακούμπησε το χέρι της πάνω στον ώμο μου.

«Τι είναι μωρό μου; Φοβάσαι μην χάσεις από μια γυναίκα;» με ρώτησε προκαλώντας τις αντιδράσεις μου.

«Ο Κρις! Ναι καλά» είπε αυτόματα ο Κλάρις ενώ κρυφογέλαγε. «Μάλλον δεν έχεις ιδέα πόσο γκαντέμης είναι» συνέχισε εκείνος και η Κλερ κοίταξε την κοπέλα που καθόταν ακόμα πάνω στο πόδι μου από πάνω μέχρι κάτω.

«Μάλλον τώρα το ξέρω» κάρφωσε εκείνη και χωρίς να αφήσει την κατάσταση να προχωρήσει άλλο συνέχισε.

«Να φανταστώ ότι οι μάρκες είναι πραγματικά λεφτά;» ρώτησε πια ξεκάθαρα μόνο τον Κλάρις.

«Δεν θα είχε αξία αν δεν ήταν» της επιβεβαίωσε εκείνος.

«Πόσα;» ρώτησε σοβαρά.

«Ξεκινάμε από πέντε δολάρια και ανεβαίνουμε» της απάντησε και εκείνος σοβαρά και η Κλερ άφησε ένα γελάκι να της ξεφύγει.

«Τότε καλό είναι να πάω να ψάξω το πορτοφόλι μου για να δω τι ψηλά έχω» του είπε εκείνη ενώ του έκλεινε το μάτι και πριν της απαντήσει κάποιος άλλος γύρισε την πλάτη της και με αέρα πήγε κατευθείαν προς το δωμάτιο της.

Είχε ήδη αρχίσει να ανεβαίνει το αίμα μου στο κεφάλι. Ω ναι, ήξερε πολύ καλά να κρύβει τα συναισθήματα της αλλά πια δεν με ξεγελούσε.

«Θα παίξεις;» με ρώτησε ο Κλάρις μιας και που ήταν η σειρά μου να ποντάρω και πέταξα τα χαρτιά μου στην άκρη.

Ήταν η πρώτη φορά που είχα καταφέρει να έχω πραγματικά ένα πολύ καλό φύλο αλλά δεν είχα καμία όρεξη να συνεχίσω πια. Μένοντας ανυπόμονος να τους κοιτώ να παίζουν περίμενα εκείνη να γυρίσει. Γιατί γαμώτο έπρεπε να γίνει αυτό; Μα που διάολο είχα το μυαλό μου; Τώρα που ήμουν πιο συγκεντρωμένος θυμώνουν ότι ο Κλάρις με είχε ρωτήσει κάποια στιγμή μέσα στην βδομάδα αν ίσχυε το σημερινό και εγώ ο ηλίθιος του είχα πει ναι. Ήξερα ή τουλάχιστον έπρεπε να φανταστώ πως θα αντιδρούσε εκείνη. Γαμώτο δεν έπρεπε να δεχτώ αλλά ήταν πολύ αργά για να αλλάξει η κατάσταση πια.

Όταν γύρισε η Κλερ, αυτόματα όλα τα μάτια γύρισαν επάνω της. Εκείνη, φορώντας ένα μαύρο γυναικείο κουστούμι με λευκές διακριτικές ρίγες, ένα λευκό πουκάμισο με μια μαύρη χοντρή γραβάτα να καλύπτει τα κουμπιά του πουκαμίσου της, με τα μαλλιά τραβηγμένα πίσω σε ένα σφιχτό χαμηλό κότσο ώστε να μοιάζει από μπροστά σαν να είχε κοντά μαλλιά, ήρθε δίπλα μου και πετώντας πάνω στο τραπέζι ένα χοντρό πάκο με λεφτά, μας κοίταξε όλους καλά, καλά για να δει τις αντιδράσεις μας.

«Ισχύει ακόμα η προσφορά;» είπε με ύφος που έλεγε ότι ήταν έτοιμη για όλα.

«Κρις, καρέκλα» είπε αυτόματα ο Κλάρις επιτακτικά και τα παράτησα.

«Είσαι σίγουρη ότι το θες αυτό;» την ρώτησα για τελευταία φορά και για απάντηση ανασήκωσε το ένα της φρύδι προκλητικά.

«Μην μου ανησυχείς. Αν έχω την δική σου τύχη τότε σε τέσσερις παρτίδες δεν θα έχω να ποντάρω τίποτα άλλο» μου κάρφωσε δηλώνοντας σε όλη την παρέα ότι πέρα από το σακάκι, το πουκάμισο, την γραβάτα και το παντελόνι, από κάτω δεν φορούσε τίποτα άλλο.

Τι μπορούσα να πω τώρα που δεν θα κατέληγε σε καυγά και μάλιστα μπροστά σε ένα τόσο καλό κοινό που περίμενε πως και πώς να μας στήσει στον τοίχο;

«Τότε πάρε την δική μου θέση. Εγώ τελείωσα» δήλωσα και πιάνοντας τις μάρκες μου, τις πέταξα προς τον Ζαν που κράταγε το ταμείο.

«Τώρα που γύρισε η τύχη σου;» με ρώτησε η Έρικα απογοητευμένα την στιγμή που έβαλα τα χέρια μου πάνω στην μέση της για να την παροτρύνω να σηκωθεί και η Κλερ πρόλαβε να απαντήσει πριν από μένα.

«Μπορείς να κάνεις την δική μου ντάμα αν θες» της είπε απόλυτα σοβαρά και η Έρικα αυτόματα έφριξε.

«Δεν υπάρχει περίπτωση» αναφώνησε και αυτόματα έπιασε τα ρούχα της από το πάτωμα και τα κόλλησε πάνω στο σώμα της σαν να ντρεπόταν για την γύμνια της.

«Εσύ χάνεις» της είπε αδιάφορα η Κλέρ και η Έρικα γύρισε αυτόματα την ματιά της προς το μέρος μου.

 «Που είναι το μπάνιο» την στιγμή που της έδειχνα που να πάει η Κλερ έκατσε στην θέση μου και ο Κλάρις σταματώντας την παρτίδα που παίζαμε, μάζεψε τα χαρτιά.

Καθώς ανέλαβε να της πει τους κανόνες άρχισε να μοιράζει χαρτιά μόνο σε εκείνη και τον εαυτό του με σκοπό να της εξηγήσει πως ακριβώς παιζόταν το παιχνίδι. Μέχρι ο Ζαν να μετρήσει τα λεφτά της και να τα αλλάξει σε μάρκες εκείνη κοίταζε τον Κλάρις με ενδιαφέρον ενώ άκουγε κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του με μεγάλη προσοχή.

«Δηλαδή αυτό πιάνει τίποτα;» ρώτησε τελείως αθώα αποκαλύπτοντας τα χαρτιά της την στιγμή που ο Κλάρις είχε ανοίξει τα πέντε κοινά χαρτιά που είχε τοποθετήσει στην μέση και όλοι αυτόματα μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Τέτοιο ισχυρό χαρτί δεν είχε πιάσει ούτε ο Κλάρις όλη αυτήν την ώρα που παίζαμε.

«Η τύχη του πρωτάρη» είπε ο Κλάρις κατενθουσιασμένος ενώ μάζευε ξανά τα χαρτιά για να τα ανακατέψει. «Ω! Μωρό μου πρέπει να παίξεις οπωσδήποτε» το συνέχισε και τον κοίταξα δολοφονικά αλλά εκείνος δεν μου έδωσε καμία σημασία.

«Αν επιμένετε» του απάντησε η Κλερ χαρίζοντας του το πιο γλυκό και το πιο αθώο της χαμόγελο.   

Μέχρι ο Ζαν που ήταν η σειρά του, να ανακατέψει την τράπουλα και να μοιράσει τα χαρτιά, ο Κλάρις με το πιο σοβαρό και επαγγελματικό του ύφος άρχισε να εξηγεί στην Κλερ ποια χαρτιά ήταν τα πιο ισχυρά και ποια τα πιο αδύναμα. Πώς να κάνει ζευγάρια και πώς να ξέρει πότε έχει ισχυρό φύλλο. Η Κλερ με τελείως ανέκφραστο ύφος τον κοίταζε με ενδιαφέρον παρακολουθώντας κάθε του λέξη.

«Θα τα θυμάσαι; Θες να τα γράψεις κάπου;» την ρώτησε ο Κλάρις και εκείνη κούνησε το κεφάλι της αμέσως αρνητικά.

«Όχι είμαι μια χαρά» τον διαβεβαίωσε και καθώς ακούμπησε την πλάτη της στην ράχη της καρέκλα της, πιάνοντας κάπως αδέξια τα φύλα άρχισε να τα κοιτά με ενδιαφέρον σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί όσα της είχε πει μέχρι τώρα.

Κανείς δεν πονηρεύτηκε ούτε στο ελάχιστο ότι έπαιζε μαζί τους όμως όταν άρχισε να κερδίζει την μια παρτίδα μετά την άλλη όλοι άρχισαν να δυσανασχετούν, περισσότερο ο Κλάρις που δεν ήξερε να χάνει, ιδίως από μια γυναίκα και μάλιστα που υποτίθεται είναι πρωτάρα. Παίζανε πολύ συντηρητικά και κανείς δεν τόλμαγε να ανεβάσει το ποντάρισμα γιατί προφανώς δεν θέλανε να κλέψουν την Κλερ μιας και ήταν πρωτάρα αλλά μια η τύχη του πρωτάρη, δύο η τύχη του πρωτάρη, τρις η τύχη του πρωτάρη, ε νισάφι πια πόσο θα κρατούσε. Από όσο μπορούσα να καταλάβω μάλλον για αρκετή ώρα ακόμα.

Στην τέταρτη παρτίδα η συμπεριφορά της Κλερ άλλαξε τελείως. Την στιγμή που πήγε να κοιτάξει τα χαρτιά της έπιασε τον Κλάρις να κοιτάει τα χέρια της επίμονα και κάρφωσε την ματιά της επάνω του. Εκείνος τραβώντας το βλέμμα του στα δικά του χαρτιά έπαιξε τον αδιάφορο αλλά η Κλερ δεν το άφησε να περάσει έτσι.

«Ποιος έφερε την τράπουλα;» ρώτησε ενώ χαμήλωσε την ματιά της και πάλι προς το φύλλο της.

«Εγώ» είπε αυτόματα ο Κλάρις και η Κλερ σήκωσε ξανά την ματιά της προς το μέρος του και κάρφωσε το βλέμμα της αδίστακτα μέσα στο δικό του.

«Τότε φρόντισε να μην ρίξεις καμία άλλη ματιά ούτε στα δικά μου χαρτιά αλλά ούτε και στα χαρτιά των υπολοίπων γιατί τότε το παιχνίδι θα σταματήσει εδώ και θα φροντίσω να πάρουν όλοι πίσω ότι χάσανε» του είπε κατηγορηματικά και ο Κλάρις ξεροκατάπιε. Ήξερε ότι το εννοούσε.

«Δεν πιστεύω να υπονοείς ότι την έχω σημαδέψει» είπε σοκαρισμένος και η Κλερ πλάγιασε λίγο το κεφάλι της και τον κοίταξε με ένα βλέμμα που δήλωνε καθαρά ότι δεν την έπειθε.

«Τότε δεν πιστεύω ότι έχεις κάποιο πρόβλημα να την ελέγξω» του γύρισε με άνεση και η Βάλερι άρχισε να γελάει ειρωνικά.

«Εσύ δεν ξέρεις να ξεχωρίζεις τον Άσσο από την Κούπα και θα ξέρεις να ελέγξεις αν η τράπουλα είναι σημαδεμένη;» της είπε δύσπιστα αλλά η Κλερ δεν της έδωσε καμία σημασία.

Κοιτώντας ακόμα σταθερά στα μάτια τον Κλάρις περίμενε μια απάντηση.

«Παρακαλώ» της έδωσε την άδεια και καθώς εκείνη έκανε την κίνηση να μαζέψει τα φύλα ο Ζαν διαμαρτυρήθηκε.

«Όχι γαμώτο τώρα που είχα καλό φύλλο» είπε και η Κλέρ αυτόματα γύρισε τα χαρτιά της για να τα δουν όλοι.

«Καλύτερο από αυτό;» ρώτησε δύσπιστα και ο Ζαν πετώντας τα χαρτιά του πάνω στο τραπέζι τα παράτησε.

«Πρέπει να τα μαγεύεις δεν εξηγείτε αλλιώς» παραπονέθηκε ηττημένα αλλά δεν το σχολίασε κανένας άλλως.

«Τουλάχιστον ξέρεις πώς να ανακατεύεις μια τράπουλα;» της κάρφωσε η Βάλερι μόλις την είδε να κρατά όλα τα χαρτιά στα χέρια και χωρίς η Κλερ να αποχωρίζεται την ματιά της άρχισε να παίζει με τα χαρτιά χωρίς καν να τα κοιτάει.

Πρώτα ξεκίνησε να τα μεταφέρει με ταχύτητα από το ένα χέρι στο άλλο με τα φύλα να ξεπετάγονται ένα, ένα ξεχωριστά, μετά, τελείως στον αέρα, τα ανακάτεψε ακριβώς όπως κάνουν και οι επαγγελματίες στο καζίνο και τέλος αφού άφησε την στοίβα πάνω στο τραπέζι, με το ένα της χέρι το άνοιξε σαν βεντάλια. Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Μόλις άνοιξε και το τελευταίο φύλο έδωσε ώθηση και ενώ όλα τα φύλα ήταν κλειστά καθώς γύρναγαν προς την αντίθετη μεριά αποκαλύπτανε τις φιγούρες που ήταν από κάτω.

«Αυτό είναι αρκετό;» την ρώτησε. «Ξέρω και άλλα κόλπα αλλά νομίζω ότι είμαστε εδώ για να παίξουμε και όχι για να σας κάνω επίδειξη» της κάρφωσε και έμειναν όλοι με το στόμα ανοιχτό.

«Υποτίθεται ότι ΔΕΝ ήξερες» της κάρφωσε με δηλητήριο η Βάλερι αλλά η Κλερ δεν μάσησε μια.

«Με ρωτήσατε αν ξέρω το συγκεκριμένο παιχνίδι όχι αν έχω πιάσει ποτέ χαρτιά στα χέρια μου» της γύρισε με άνεση η Κλερ και χωρίς να της δίνει άλλη σημασία άρχισε να ελέγχει τα χαρτιά με ένα τελείως εντυπωσιακό τρόπο.

Ξεχωρίζοντας τα πιο ισχυρά χαρτιά, τα γύρισε από την ανάποδη και πιάνοντας στα χέρια της αντίστοιχα μερικά πιο ανίσχυρα τα έβαλε με τις φιγούρες προς τα κάτω. Ανακατεύοντας μόνο όσα είχε ξεχωρίσει πάντα με τον επαγγελματικό τρόπο, τα κράτησε στα χέρια της και περνώντας το ένα της δάχτυλο από πάνω τα ξεχώρισε ένα, ένα με ταχύτητα. Πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω πως θα μπορούσε έτσι να δει αν η τράπουλα ήταν σημαδεμένη. Αφήνοντας τα και πάλι πάνω στο τραπέζι, με το δάχτυλο της τα άνοιξε και πάλι σε μια κυκλική βεντάλια και έκανε πιο πίσω.

«Διάλεξε ένα» είπε προς τον Κλάρις και εκείνος την κοίταξε για μια στιγμή παραξενευμένος αλλά δεν της το αρνήθηκε κιόλας.

Καθώς άπλωσε το χέρι του μπροστά, έπιασε ένα φύλο και το κοίταξε.

«Και τώρα;» την ρώτησε και η Κλέρ τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.

«Είναι 3 καρό;» τον ρώτησε εκείνη με την σειρά της και ο Κλάρις τελείως σοκαρισμένος γύρισε το φύλο προς την μεριά της.

«Εγώ δεν παίζω άλλο αν δεν αλλάξετε τράπουλα» δήλωσε και έμειναν όλοι σοκαρισμένοι να την κοιτούν.

«Πως το κατάλαβες;» δεν κρατήθηκε ο Ζαν και την ρώτησε.

«Από το ύφος του» του απάντησε η Κλερ αλλά δεν του έφτασε.

«Ναι αλλά ήξερες ακριβώς ποιο φύλλο κρατούσε» επέμενε εκείνος και η Κλερ γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια.

«Διάλεξε ένα» τον παρότρυνε και καθώς ο Ζαν το έκανε η Κλερ συνέχισε.

«Εσύ έχεις Άσσο μπαστούνι» του είπε αμέσως πριν ακόμα προλάβει να το κοιτάξει.

«Δεν το πιστεύω» αναφώνησε ο Ζαν ενώ γύριζε το φύλλο για να το δουν όλοι.

«Αυτό τώρα πως το κατάλαβες, αφού εκείνος δεν πρόλαβε καν να το κοιτάξει» είπε αυτόματα ο Κλάρις και η Κλέρ χαμογέλασε ανασηκώνοντας το φρύδι της.

«Το είδες όμως εσύ και ήξερες τι ήταν σωστά;» του χτύπησε εκείνη και τα παιδιά τα παράτησαν.

«Αν θέλετε ακόμα να παίξουμε εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα… αλλά τουλάχιστον ας είμαστε ειλικρινής μεταξύ μας εντάξει;» του είπε και ο Κλάρις παρατώντας τα πια αμέσως άρχισε να μοιράζει τις μάρκες του ζητώντας συγνώμη από όλα τα παιδιά.

Τώρα που είχε ξεκαθαρίσει η κατάσταση και όλοι ήταν πιο σίγουροι ότι ο Κλάρις δεν θα τους την ξανάφερνε είχαν πάρει τα πάνω τους και ξεκίνησα το παιχνίδι από την αρχή. Με τις κοπέλες να φοράνε και πάλι όλα τα ρούχα τους, ανοίξανε μια σφραγισμένη με νάιλον τράπουλα που είχε μαζί του ο Ζαν και άρχισαν πάλι να μοιράζουν τα χαρτιά.

«Κουκλίτσα, μιας και που δεν κάνεις τίποτα, δεν πετάγεσαι να μου φέρεις καμία μπύρα από το ψυγείο;» είπε η Κλέρ προς την Έρικα που δεν έλεγε να ξεκολλήσει από δίπλα μου και ξεφύσησα απηυδισμένος τρίβοντας την ράχη της μύτης μου για να καλμάρω.

Τα είχε πάρει άγρια και τώρα δεν την σταμάταγε τίποτα. Πραγματικά ήθελα να δω τι άλλο θα έκανε για να τους κάνει να πληρώσουν την ανωριμότητα τους, ιδίως στον Κλάρις. Το έβλεπα στο βλέμμα της, μπορεί να έμοιαζε απαθής και κουλ αλλά δεν με ξεγέλασε. Κάτι ετοίμαζε και εγώ δεν είχα την δύναμη να την σταματήσω, όχι αν δεν ήθελα να τσακωθώ άγρια μαζί της.  

«Να πας να την φέρεις μόνη σου» αντέδρασε η Έρικα θυμωμένη και την στιγμή που σηκώθηκα για να πάω εγώ να πιάσω μια την άκουσα να λέει πίσω μου.

«Αυτά τα σημερινά κορίτσια…» είπε με απογοήτευση. «Δεν έχουν κανένα σεβασμό στο ισχυρό φύλο».

Δεν θα είχαμε καλή συνέχεια αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.

Όταν γύρισα κοντά της τα χαρτιά είχαν ήδη μοιραστεί και εκείνη έριχνε μια γρήγορη ματιά στα φύλλα της.

«Είσαι μαστουρωμένη;» της ψιθύρισα στο αυτί δύσπιστα καθώς άφηνα την μπύρα δίπλα στο χέρι της.

Τι ρωτούσα; Η μυρωδιά του στόματος της έφτανε για να μου το επιβεβαιώσει. Εκείνη τελείως απαθέστατα, γύρισε το κεφάλι της στο πλάι για να με κοιτάξει.

«Έχεις σκοπό να με κάνεις να χάσω την αυτοσυγκέντρωση μου;» με ρώτησε και ξεφυσώντας κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά. «Τότε κάτσε στο πάγκο και δες πως παίζει ένας γνήσιος άντρας» μου χτύπησε σκληρά και τα παράτησα. Τα είχε πάρει άγρια, πάρα πολύ άγρια.

«Ωωω χοχο» αμέσως όλοι έβαλαν τα δυνατά τους για να το κάνουν ακόμα πιο προσβλητικό από όσο ήδη ήταν αλλά δεν τους έδωσα σημασία.

Ήξερα πολύ καλά ότι δεν το εννοούσε, ήξερα ότι αν ήταν αλλιώς η κατάσταση ποτέ δεν θα ξεστόμιζε κάτι τέτοιο προς τα μένα οπότε τελείως άνετος το άφησα απλά να περάσει.  

«Παρακαλώ» της είπα αδιάφορα ενώ με το χέρι μου της έδειχνα το τραπέζι με την στρωμένη τσόχα. «Δείξε μας τι μπορείς να κάνεις» της έδωσα την άδεια και καθώς πήγα πάλι κοντά στον καναπέ έκατσα στο μπράτσο του και περίμενα να δω τι άλλο είχε το μενού για σήμερα.   

Γιατί κάτι μου έλεγε ότι, ό,τι και να ήταν αυτό δεν θα μου άρεσε καθόλου;

Και οι επόμενες παρτίδες δεν είχαν καμία διαφορά. Η Κλερ δεν τους άφηνε να πάρουν ανάσα, όχι γιατί της ερχόταν πάντα καλό χαρτί αλλά γιατί ήξερε πολύ καλά πώς να τους κάνει να πιστεύουν ότι πράγματι είχε. Με το ατάραχο και αποφασιστικό της ύφος αλλά και με τα πονταρίσματα που τα ανέβαζε αμέσως μόλις έβλεπε κάποιον να παίρνει τα πάνω του, τους έκανε να πιστεύουν ότι είχε τόσο ισχυρό χαρτί που τελικά κατάφερνε να τους κάνει να τα παρατάνε με αποτέλεσμα στο τέλος και πάλι να κερδίζει εκείνη. Έπρεπε να το παραδεχτώ, ήταν ασυναγώνιστη και μαζί με μένα όλοι άρχισα να το καταλαβαίνουν και σιγά, σιγά να τα παρατούν. Εκείνη δεν τους άφησε να το κάνουν τόσο εύκολα.

Στην τέταρτη παρτίδα, την στιγμή που είχε μείνει ο Ζαν, ο Κλάρις και η ίδια, λίγο πριν ο Ζαν τα παρατήσει, εκείνη πέταξε τα χαρτιά της και τους άφησε να συνεχίσουν. Από το ύφος και μόνο του Ζαν και του Κλάρις ήταν ξεκάθαρο ότι ο Ζαν πρέπει να είχε καλύτερο χαρτί και κάτι μου έλεγε ότι η Κλερ είχε παρατήσει επίτηδες την παρτίδα αυτή. Ήμουν σίγουρος ότι ήθελε να χάσει αλλά δεν ήθελε με τίποτα να δώσει την ικανοποίηση στον Κλάρις ότι κέρδισε, οπότε μόλις είδε την ευκαιρία απλά την έκλεψε. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ήθελε τόσο πολύ να χάσει μέχρι που ο Ζαν αποκάλυψε τα χαρτιά του και ήρθε η ώρα να πληρώσει το τίμημα με κάποιο ρούχο της.

«Πλήρωνε» της χτύπησε η Βάλερι καθώς εκείνη έβγαζε την μπλούζα της και η Κλερ τελείως αδιάφορα ανασήκωσε τους ώμους της.

«Κανένα πρόβλημα κούκλα» της απάντησε και μόλις έβαλε τα χέρια της πάνω στο μοναδικό άχρηστο αξεσουάρ που φόραγε άρχισε να το ξελύνει χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά της Βάλερι.

Είπα άχρηστο; Πόσο ηλίθιος έπαιζε να ήμουν. Τα είχε σχεδιάσει όλα τελεία και τώρα, παρόλο που δεν μας αποκάλυψε ποτέ τα χαρτιά της, ήμουν πιο σίγουρος από ποτέ ότι πράγματι είχε χάσει επίτηδες.

Βγάζοντας την γραβάτα που φορούσε με αργές κινήσεις, την πέταξε κάτω και καθώς έστρωσε τον γιακά της ξεροκατάπια. Οι σούστες που συγκρατούσαν το πουκάμισο της κλειστό ξεκίναγαν λίγο πιο κάτω από την διαχωριστική γραμμή του στήθους της αποκαλύπτοντας έτσι το στέρνο της μαζί και το πάνω μέρος του πλούσιου στήθους της, ενώ όπως ήταν κουμπωμένο το σακάκι κάτω από το στήθος της το τόνιζε τόσο πολύ που κάθε αντρικό βλέμμα καρφώθηκε ακριβώς εκεί. Μετά από αυτό ποιος θα τολμούσε να σταματήσει; Είμαι σίγουρος κανείς.

«Συνεχίζουμε;» ρώτησε και αμέσως όλοι πήραν θέση και περίμεναν τον Πολ να μοιράσει τα χαρτιά.

Πριν πέσει το πρώτο ποντάρισμα αμέσως πήρε τον λόγο.

«Έχω να σας κάνω μια πρόταση» αυτόματα έπεσε σιωπή στο τραπέζι και όλοι περίμεναν να συνεχίσει. «Έτσι όπως το πάμε θα τελειώσουμε πολύ γρήγορα, τι λέτε να το κάνουμε πιο ενδιαφέρον;» τους ρώτησε και αμέσως της έδωσαν την άδεια να πει τις σκέψεις της. «Προτείνω όποιος παρατάει το παιχνίδι πριν το πρώτο ποντάρισμα να μην θεωρείτε χαμένος και φυσικά να μην πληρώνει η ντάμα του το αντίτιμο, από την άλλη όσοι αποφασίζουν να προχωρήσουν, αν χάσουν, τότε ο νικητής θα ορίζει ποιο ρούχο θα αφαιρεθεί. Τι λέτε;» τους ρώτησε και αμέσως κατάλαβα ότι δεν ήταν και τόσο αθώα η πρόταση της αλλά δεν είπα τίποτα, έμεινα απλά να κοιτώ τις αντιδράσεις τους.

«Μέσα» πετάχτηκε πρώτος ο Πολ και αμέσως ακολούθησαν οι υπόλοιποι ενώ ο Κλάρις έμεινε τελευταίος ακόμα να το σκέφτεται. Δεν τον είχε ξεγελάσει ούτε εκείνον αλλά δεν την πρόδωσε.

«Μέσα και εγώ» είπε τελικά και αυτόματα ξεκίνησαν.

Μόλις η παρτίδα έφτασε στο τέλος της με την Κλερ και πάλι νικήτρια εκείνη έγειρε το σώμα της προς τα πίσω και ακουμπώντας την πλάτη της στην ράχη της καρέκλας της, σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος κάνοντας το να τονιστεί περισσότερο ενώ τελείως ικανοποιημένη ανακοίνωσε.

«Λοιπόν κορίτσια είσαστε έτοιμες γι’ αυτό;» ρώτησε με ένα δαιμόνιο χαμόγελο και αυτόματα τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους τρομοκρατημένα. «Τότε θέλω να σας δω να βγάζετε τα μπλουζάκια ή τα πουκάμισα των αγοριών σας πολύ, πολύ αργά» το συνέχισε εκείνη και όλοι την κοίταξαν σοκαρισμένοι. «Από όσο θυμάμαι όλοι συμφωνήσατε σε αυτό» τόνισε με νόημα και άρχισα να γελάω. Τους την είχε φέρει κανονικά και φυσικά κανείς δεν μπορούσε πια να κάνει πίσω.

«Εντάξει, το παραδέχομαι, είσαι πολύ καλή» είπε ηττημένος ο Κλάρις και η Κλερ τον κοίταξε ευθεία στα μάτια απόλυτα σοβαρά.

«Αν δεν ξέρεις να μπλοφάρεις αγόρι μου τότε μάζεψε τις μάρκες σου και πήγαινε σπίτι σου πριν τις χάσεις όλες» τον προκάλεσε αλλά φυσικά το σχόλιο της δεν πήγαινε αποκλειστικά στον Κλάρις αλλά σε κάθε έναν τους ξεχωριστά και αυτή την φορά εκείνοι την άκουσαν.

Από την επόμενη παρτίδα και μετά τα αγόρια το σκέφτονταν πολύ σοβαρά να συνεχίσουν πριν πέσει το πρώτο ποντάρισμα εκτός από τον Κλάρις, τον Ζαν και λιγότερο τον Πολ που δεν έλεγαν να το πάρουν απόφαση ότι ήταν χαμένοι από χέρι.

Με την Κλερ να είναι η σειρά της να μοιράσει, η Βάλερι έκανε τα πάντα να πείσει τον Κλάρις να κερδίσει με οποιονδήποτε τρόπο τόσο πρόστυχα που αν το συνέχιζαν έτσι σίγουρα θα είχαμε σε λίγο και Live θέαμα. Όχι ότι θα ήταν η πρώτη φορά, ο Κλάρις ήξερε να διαλέγει τα χειρότερα τσουλάκια που υπήρχαν ώστε να κάνει την δουλειά του ανενόχλητος αλλά απλά έλπιζα να μην ξεφύγουν τα πράγματα τελείως. Από την ματιά της Κλερ που δεν έφευγε από πάνω τους άρχισα να νιώθω ότι δεν θα έφευγαν από εδώ χωρίς να τους κάνει να το μετανιώσουν και αυτό αυτόματα άρχισε να με κάνει να καρδιοχτυπώ. Τι διάολο είχε σκοπό να κάνει;

Καθώς ο Κλάρις κοίταξε τα φύλλα του δεν έκανε καν τον κόπο να κρύψει πόσο καλό χαρτί είχε και ήμουν σίγουρος ότι η Κλερ εκεί πόνταρε.

«Έτσι μωρό μου, φτιάξε με παραπάνω…» είπε αμέσως ο Κλάρις ενώ άρχισε να την φιλάει στο στόμα. «Αυτήν την φορά το έχουμε μωρό μου» το συνέχισε εκείνος αλλά η Κλερ δεν εκφράστηκε ούτε στο ελάχιστο.

Την στιγμή που ήταν έτοιμη να ανοίξει τα πρώτα τρία κοινά χαρτιά στο κέντρο του τραπεζιού τον κοίταξε στα μάτια. Όλοι οι άλλοι, μετά την δήλωση του, τα είχαν παρατήσει όχι όμως και η Κλερ.

«Είσαι έτοιμος γι’ αυτό;» τον ρώτησε και εκείνος ανασαίνοντας γρήγορα κατένευσε.

«Άνοιξε τα αργά, αργά» είπε και η Κλερ δεν του χάλασε το χατίρι.

Ανοίγοντας το πρώτο χαρτί, ο Κλάρις άρχισε να πανηγυρίζει.

«Αυτό είναι μωρό μου, σου το είπα ότι το έχουμε» είπε προς την Βάλερι και εκείνη αμέσως τσίμπησε.

«Σκίσε στην σκύλα μωρό μου» του είπε ενώ άρχισε να τον φιλά πάνω στον λαιμό του από τον ενθουσιασμό της και η Κλερ αποκάλυψε το δεύτερο φύλλο.

«Ναιιιιι μωρό μου έτσι» σύριξε σαν να ήταν έτοιμος να χύσει και η άλλη χωρίς να πάρει χαμπάρι ότι ο Κλάρις εννοούσε το χαρτί που μόλις είχε ανοίξει η Κλερ, συνέχισε να τον φιλά πιο αισθησιακά νομίζοντας ότι αυτό εννοούσε ότι ήθελε ο άλλος να κάνει, ενώ το χέρι της κατέβαινε όλο και πιο χαμηλά προς το καβάλο του.

Η Κλερ ανενόχλητη άνοιξε και το τρίτο χαρτί και ο Κλάρις έδωσε τα ρέστα του.

«Μωρό μουυυυ, ετοιμάσου για μεγαλεία, απόψε θα το κάψουμε» είπε προς την Βάλερι και άρχισε να την φιλάει ξανά στο στόμα.

«Αν είσαι τόσο σίγουρος γι’ αυτό, τι λες να το κάνουμε πιο ενδιαφέρον;» αμέσως πρότεινε η Κλερ κλέβοντας την ευκαιρία και η καρδιά μου αυτόματα σταμάτησε να χτυπά.

Σε παρακαλώ μην κάνεις καμία μαλακία, σε παρακαλώ… έλεγα μέσα μου αλλά ήξερα ήδη ότι δεν υπήρχε περίπτωση η άλλη να μην το χοντρύνει περισσότερο μόνο που εκείνη την στιγμή δεν ήξερα το πόσο.

«Τι προτείνεις;» της έδωσε την άδεια ο Κλάρις να συνεχίσει, καθώς τσίμπησε αμέσως και η Κλερ έβαλε το δάχτυλο της πάνω στα χείλια της και άρχισε να το περνά από όλη την επιφάνεια τους απαλά ενώ το σκεφτόταν.

«Αν κερδίσεις…» τόνισε. «Τότε θα σου επιστρέψω όσα κέρδισα από σένα και επιπλέον, αύριο το πρωί θα σκάσω στο χέρι σου, 500$ ζεστά και μετρητά…» μετά από αυτό ο Κλάρις άρχισε πραγματικά να πανηγυρίζει.

«Αλλαγή σχεδίων…» είπε αυτόματα προς την Βάλερι. «Σήμερα θα περάσουμε την μέρα μας στο ποιο ακριβό ξενοδοχείο και θα σε κάνω να αναστενάξεις μωρό μου όσο δεν έχεις αναστενάξει ποτέ ξανά στην ζωή σου» της έδωσε τον λόγο του και καθώς η Κλερ πιάστηκε από αυτό συνέχισε.

«Αν όμως κερδίσω εγώ…» του είπε και καθώς κέρδισε ξανά την προσοχή του τότε συνέχισε. «Τότε εσύ και το γκομενάκι σου θα μας κάνετε μια πλήρη αναπαράσταση του τι έχει να επακολουθήσει στο ξενοδοχείο, ακριβώς εδώ, μπροστά σε όλους, πάνω σε αυτόν τον καναπέ» κατέληξε και έμειναν όλοι χωρίς ανάσα να κοιτάνε την αντίδραση του Κλάρις.

Η Βάλερι έχασε το χρώμα της ενώ το χέρι της αυτόματα τραβήχτηκε από το σώμα του Κλάρις σαν να είχε μόλις καεί.

«Κλάρις…» αναφώνησε καθώς τον είδε ότι ο Κλάρις όχι μόνο δεν είχε ταραχτεί καθόλου αλλά το σκεφτόταν και μάλιστα πολύ σοβαρά.

«Βούλωσε το Βάλερι, προσπαθώ να συγκεντρωθώ» της είπε εκείνος αμέσως και η Βάλερι τα έπαιξε τελείως.

«Δεν μπορεί να σκέφτεσαι σοβαρά να συμφωνήσεις σε αυτό» αναφώνησε αλλά ο Κλάρις δεν γύρισε καν να την κοιτάξει.

«Μέσα» είπε αυτόματα και η Κλερ χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά του αποκάλυψε και τα δύο επόμενα φύλλα που αν και με τις δηλώσεις που είχε κάνει ο Κλάρις μάλλον ήταν άχρηστα για εκείνον.

«Παρακαλώ» του είπε η Κλερ προκαλώντας τον να ανοίξει τα χαρτιά του και εκείνος το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Καθώς είδε την Κλερ να κοιτάει τα χαρτιά του με ενδιαφέρον σαν να είχε δυσανασχετήσει ο Κλάρις, παίρνοντας το λάθος μήνυμα συνέχισε τους πανηγυρισμούς του.

«Ετοιμάσου μωρό μου, είναι ώρα να ιδρώσουμε τα σεντόνια» της είπε με απόλυτη ικανοποίηση αλλά δεν του έδωσα σημασία.

Έχοντας καρφωμένη την ματιά μου επάνω της έμεινα με χωρίς ανάσα να δω τις δικές της αντιδράσεις. Ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε πει ακόμα την τελευταία της κουβέντα.

«Τότε τι περιμένετε;» τον ρώτησε η Κλερ και τελείως απαθέστατα γύρισε και τα δικά της φύλλα. «Ο καναπές δικός σας» συνέχισε και έπεσε η απόλυτη σιωπή.

Το εννοούσε; Γαμώτο το εννοούσε.

«Κλερ» της είπα προειδοποιητικά αλλά εκείνη δεν μου έδωσε σημασία.

«Το στοίχημα είναι στοίχημα και εγώ δεν φεύγω αν δεν πάρω την ανταμοιβή μου» είπε κατηγορηματικά και μόλις άκουσα τα λόγια της, που ήταν ακριβώς τα λόγια εκείνου που την είχε βιάσει, δεν άντεξα άλλο και σηκώθηκα όρθιος.

«Σήκω, τώρα» απαίτησα και με το χέρι μου πάνω στο μπράτσο της την ανάγκασα να σηκωθεί. «Και εσείς, εξαργυρώστε τις μάρκες σας και κάντε την από εδώ» είπα προς τους άλλους.

Χωρίς να δίνω σημασία στις αντιδράσεις τους άρχισα να την σέρνω προς το δωμάτιο μου και εκείνη προς μεγάλη μου έκπληξη δεν μου αντιστάθηκε.

«Μπορείς να μου πεις τι διάολο σε έπιασε;» της φώναξα μόλις την έβαλα μέσα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου με το πόδι για να την κοιτάω στα μάτια.

«Ο φιλαράκος σου σας κατακλέβει, βάζει την γκόμενα του να τρίβεται επάνω του και να τον φτιάχνει και ρωτάς εμένα τι έπαθα;» με ρώτησε με δυσπιστία.

«Ήξερες ότι μας έκλεβε από την αρχή έτσι δεν είναι;» την ρώτησα και με κοίταξε σαν να μην πίστευε ότι πράγματι το είχα απορία ακόμα.

«Τα χαρτιά ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπιασα στα χέρια μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οκτώ ολόκληρα χρόνια καθόμουν στα πόδια του πιο διάσημου χαρτοκλέφτη και με ρωτάς αν το ήξερα από την αρχή;» πραγματικά δεν μπορούσε να το πιστέψει.

«Γι’ αυτό ήθελες να παίξεις χαρτιά και όχι γιατί τα είχες πάρει μαζί μου;» το συνέχισα εγώ και τράβηξε το χέρι της από το δικό μου.

«Μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις αλλά αν θες να μένω αμέτοχη τότε φρόντιζε να είσαι κάπου που να μην είμαι μπροστά εγώ» ήταν η μοναδική απάντηση που μου έδωσε και καθώς με παραμέρισε στο πλάι άνοιξε την πόρτα και έφυγε.