Μπέλλα
Δεν μπορούσα να το πιστέψω το πως μια στιγμή μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω... Δεν έχω αυταπάτες, με θέλει μόνο σαρκικά... Δεν πρόκειται ποτέ να νιώσει τίποτα παραπάνω, αλλά τι άλλο έχω να χάσω!... Μόνη μου ποτέ δεν θα μπορέσω να επιβιώσω σε αυτήν την ζωή που διάλεξε εκείνος για μένα, αλλά αν πραγματικά και ο ίδιος θέλει να βρούμε την χρυσή τομή, τότε μπορούμε να την βρούμε για να καταφέρουμε να συμβιβαστούμε και οι δύο.
Ο Τεό ήμουν σίγουρη ότι ακόμα και τώρα δεν τον έχει πιστέψει... Η αλήθεια είναι ούτε και εγώ, αλλά φαίνεται πρόθυμος να προσπαθήσει και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το αμφισβητήσω... Το θέμα όμως είναι πόσο πρόθυμος είναι να μπορέσει να συγκρατήσει όλα τα άγρια του ένστικτα, μόνο και μόνο για μένα;... Δεν μπορώ με τίποτα να φανταστώ την ζωή μου να γυρίζει στην κόλαση που έζησα το λίγο διάστημα που ήμουν μαζί του, αλλά ελπίζω αυτήν την φορά τα πράγματα να αλλάξουν γιατί δεν είμαι διατεθειμένη να τα ξαναπεράσω από την αρχή και θα κάνω τα πάντα για να το αποδείξω αυτό.
«Καλύτερα;» με ρώτησε καθώς μου ανασήκωνε το πρόσωπο για να τον κοιτάξω και χαμογέλασα βεβιασμένα καθώς κατένευσα... «Θα πάω τότε να φέρω τα λεφτά και θα την κάνουμε από εδώ» δήλωσε και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω.
«Ποια λεφτά;» ρώτησα και γέλασε με το χαρακτηριστικό κοροϊδευτικό γελάκι του.
«Τι εννοείς ποια λεφτά;» γύρισε την ερώτηση και ο Τεό πετάχτηκε πριν από μένα.
«Δεν μιλάς σοβαρά» αναφώνησε με σοκαρισμένη έκφραση.
«Μιλάω απόλυτα σοβαρά» δήλωσε σοβαρός κοιτώντας τον στα μάτια και δεν ήξερα τι να πω.
«Δεν πρόκειται να τα δεχτώ… Το έκανες για να γλυτώσεις το κορίτσι μας, αυτό μου φτάνει... Πάρε την και φύγετε από εδώ»
«Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» του είπε καθώς με ανασήκωνε από την αγκαλιά του... Αφού έκλεισε το μάτι του και χωρίς να περιμένει κάτι άλλο, πήγε προς την κουζίνα για να βγει από την πίσω πόρτα και εγώ κοίταξα τον Τεό.
«Πάει καλά το άτομο;... Πραγματικά θα το κάνει;» ρώτησε ο Τεό καθώς με πλησίασε και αναστέναξα.
«Από ότι φαίνεται» είπα και ο Τεό μου έτριψε τον ώμο καθώς είδε την διάθεση μου να αλλάζει.
«Δεν είσαι σίγουρη για την απόφαση σου Μπέλλα... Γιατί γυρνάς;»
«Γιατί όσο παράλογο και να ακούγεται αυτό, είναι ο μόνος που με κάνει να νιώθω ασφάλεια δίπλα του και αυτό μου αρκεί» του απάντησα απόλυτα ειλικρινά και εκείνος με έκλεισε στην αγκαλιά του.
«Θα είμαι πάντα εδώ για σένα... Το ξέρεις αυτό» δήλωσε καθώς με ανάγκαζε να τον κοιτάξω και του χαμογέλασα μελαγχολικά καθώς ένιωθα τα μάτια μου έτοιμα να δακρύσουν και πάλι.
«Θα μου λείψεις τόσο πολύ» είπα με παράπονο ενώ έβαζα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο στερνό του.
«Και εγώ σ’ αγαπάω» μου απάντησε και τρίβοντας την πλάτη μου με έσφιξε περισσότερο απάνω του και ο Έντουαρτ ξερόβηξε για να δηλώσει την παρουσία του και αυθόρμητα γέλασα καθώς τον κοίταξα δύσπιστα.
Έλα Χριστέ μου πια... Η ζήλια του δεν έχει όρια και αυτό είναι κάτι που με κάνει να τρελαίνομαι... Μα να ζηλεύει τον Τεό ενώ ξέρει ότι η αγάπη που μοιραζόμαστε δεν έχει καμία σχέση με ερωτική;... Μήπως τελικά αυτό ακριβώς έχει και εκείνος ανάγκη;... Μπαααα... αν ήταν αυτό τότε γιατί να βάλει τα όρια που έχει βάλει;... Ή μήπως τώρα άλλαξε γνώμη;... Γαμώτο του γιατί πάντα πρέπει να με κάνει να διχάζομαι τόσο πολύ;
Πλησιάζοντας μας έτεινε έναν φουσκωμένο φάκελο προς τον Τεό και εκείνος δίστασε.
«Είναι λίγα μπροστά σε αυτά που έκανες για το κορίτσι μας...» του είπε και αυτόματα κοιταχτήκαμε με τον Τεό χωρίς να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας... «Θα σου το χρωστάω» συμπλήρωσε και ο Τεό αφήνοντας έναν αναστεναγμό έτεινε το χέρι του και παίρνοντας τον φάκελο του είπε σκληρά.
«Κοίτα να την κάνεις ευτυχισμένη αλλιώς...» τόνισε αλλά πριν πει κάτι ο Εντουαρτ πάνω σε αυτό, συμπλήρωσε πιο ήρεμα... «Θα το έκανα ξανά χωρίς δεύτερη σκέψη... Το κορίτσι μου και τα μάτια σου» του είπε και ο Έντουαρτ χαμογέλασε καθώς τυλίγοντας το χέρι του γύρω από την μέση μου με έφερνε πιο κοντά του.
«Να είσαι σίγουρος γι αυτό» του είπε και ο Τεό του ανταπέδωσε το χαμόγελο συγκρατημένα.
«Άντε πάρτε δρόμο τώρα από εδώ» είπε και ο Έντουαρτ δεν ήθελε τίποτα περισσότερο... Τραβώντας με προς την κουζίνα άρχισε να με οδηγεί προς το αυτοκίνητο αλλά μόλις ο Τεό χάθηκε από την περιφερειακή μου όραση δεν άντεξα άλλο και μόλις ξεκόλλησα το χέρι του από πάνω μου άρχισα να τρέχω προς τον Τεό αφήνοντας τον πίσω μου και ο Τεό με κοίταξε με αγωνία.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα έκανες για μένα» του είπα καθώς έπεφτα στην αγκαλιά του και εκείνος με παρηγόρησε τρίβοντας την πλάτη μου καθώς μου φιλούσε την κορυφή του κεφαλιού μου.
«Μην γίνεις άγνωστη» είπε με πόνο στην φωνή του και καθώς τον κοίταξα πληγωμένα στα μάτια κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου με πείσμα με τα δάκρυα μου να τρέχουν ακατάπαυστα...Εκείνος σκουπίζοντας τα προσεκτικά δίνοντας μου άλλο ένα φιλί πάνω στο μέτωπο μου, με έσπρωξε απαλά για να γυρίσω προς τον Έντουαρτ... «Πήγαινε να το ζήσεις, εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σε περιμένω» συμπλήρωσε και κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια για μια τελευταία φορά του χαμογέλασα και πήρα την απόφαση να φύγω.
«Έντουαρτ;» τον σταμάτησα βάζοντας το χέρι μου πάνω στο δικό του την στιγμή που πήγε να βάλει μπρος την μηχανή και γύρισε προς το μέρος μου ερωτηματικά... «Επειδή εκείνος μας είδε μαζί τώρα έχω στιγματιστεί μαζί σου;... Εννοώ, είσαι σίγουρος ότι τώρα είναι εντάξει να κυκλοφορούμε μαζί;» τον ρώτησα και ζάρωσε τα φρύδια του με απορία.
«Που θες να καταλήξεις;» ρώτησε πίσω και τον κοίταξα παρακλητικά.
«Μπορούμε να κάνουμε μια παράκαμψη πριν γυρίσουμε σπίτι;» τον ρώτησα όλο ελπίδα και η περιέργεια του έγινε πιο έκδηλη στα χαρακτηριστικά του... «Υπόσχομαι ότι δεν θα αργήσουμε, 5 με 10 λεπτά το πολύ» προσπάθησα περισσότερο και το σκέφτηκε για λίγο... Ήμουν σίγουρη ότι είχε κάνει ήδη σχέδια με το μυαλό του και το να του τα καθυστερήσω δεν ήταν το καλύτερο, από την στιγμή που δεν διέφευγε από την αντίληψη μου το πόσο καυλωμένος ήταν.
«Που θες να πάμε;» ρώτησε τελικά
«Στο “Πασιφικ Παρκ”;» είπα ερωτηματικά κάνοντας μια παρακλητική γκριμάτσα και γέλασε ευδιάθετα.
«Θες να με πας στο λούνα Παρκ που είναι πιο κάτω;» ρώτησε δύσπιστα και ανασήκωσα τους ώμους μου.
«Πίστευα ότι ήθελες να γνωρίσεις τον δάσκαλο μου στις πολεμικές τέχνες» είπα και καλά αδιάφορα για να τον χτυπήσω στο ευαίσθητο του σημείο και προς μεγάλη μου έκπληξη, τσίμπησε.
«Ανυπομονώ» είπε με μια δόση ειρωνείας στην φωνή του, ενώ το δηλητήριο στην φωνή του μου δήλωνε το πόσο τον είχαν πειράξει τα λόγια μου, καθώς για άλλη μια φορά του χτύπαγα το πόσο είχε αποτύχει.
Την στιγμή που έβαζε την μηχανή μπροστά, τον σταμάτησα άλλη μια φορά.
«Περίμενε με ένα λεπτό» ζήτησα και βγάζοντας την ζώνη μου βγήκα από το αυτοκίνητο και έτρεξα πίσω στον Τεό να πάρω το σακουλάκι με τα ψιλά που μου φίλαγε πάντα και όταν γύρισα πίσω σε εκείνον με κοίταξε εξεταστικά... «Δεν μπορούμε να πάμε στον πόλεμο χωρίς πολεμοφόδια» τον πείραξα και εκείνος κούνησε το κεφάλι του απηυδισμένα και ξεκίνησε πριν προλάβω να βάλω την ζώνη μου ξανά.
Φτάνοντας στο γκαράζ του λούνα Παρκ αντί να παρκάρει, έστριψε βάζοντας το αμάξι μέσα στο δασάκι που ήταν δίπλα και το πάρκαρε σε σημείο που ήταν μακριά από τα άγρυπνα βλέμματα και αυτό με έκανε να τον κοιτάξω ερωτηματικά.
«Το ότι στιγματίστηκες μαζί μου... Δεν σημαίνει ότι πρέπει να διακινδυνεύουμε να δίνουμε το στίγμα μας» είπε και χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοεί πραγματικά ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.
«Εσύ ξέρεις καλύτερα» απάντησα και χωρίς να τον περιμένω έβγαλα την ζώνη μου και ανοίγοντας την πόρτα μου βγήκα από το αμάξι... Πριν κλείσω την πόρτα ο Φλικ με ακολούθησε βγαίνοντας με ένα σάλτο από την δική μου μεριά και γελώντας του έτριψα την κορυφή του κεφαλιού του αλλά μόλις ασφάλισε ο Έντουαρτ το αυτοκίνητο χωρίς να μας περιμένει εκείνος εξαφανίστηκε αφήνοντας μας μόνους.
«Πάμε;» ρώτησα και ερχόμενος κοντά μου άρχισε να ακολουθεί τα βήματα μου χωρίς να με αγγίζει και ήθελα να γελάσω με την τόσο αλλόκοτη συμπεριφορά του… αλλά λόγω του ότι δεν ήθελα να προκαλέσω το μένος του ξανά δεν το τόλμησα και σοβαρή τον οδήγησα προς το αγαπημένο μου στέκι.
«Δεν έχει καθόλου κόσμο» σχολίασε και χαμογέλασα καθώς προχώραγα προς το σκοπευτήριο μου.
«Γι αυτό και είναι η αγαπημένη μου ώρα... Δεν χρειάζεται να περιμένεις ώρες ολόκληρες για να αδειάσει κάποιο και επιπλέον μπορείς να παίξεις όση ώρα θες χωρίς να κάνεις κάποιον να απηυδήσει περιμένοντας σε» απάντησα στο σχόλιο του και μόλις έβαλα το πρώτο κέρμα γύρισα προς την μεριά του... «Θες να παίξεις πρώτος;» ρώτησα και ανασήκωσε το ένα φρύδι κοροϊδευτικά... «Σε προκαλώ» του είπα και ερχόμενος κοντά μου πήρε το όπλο που του πρόσφερα και έκανα πιο πίσω χαζεύοντας τον πραγματικά για την γρηγοράδα του και την αποτελεσματικότητα του... Δεν έχανε κανέναν στόχο, ωστόσο επειδή ήταν, μπορώ να φανταστώ, η πρώτη φορά που έπαιζε το σκορ του ήταν μικρότερο από όσο το έφτανα εγώ... Μόλις τελείωσε έβαλε εκείνος το επόμενο κέρμα και το έτεινε προς το μέρος μου.
«Προσπάθησε να το ξεπεράσεις» προκάλεσε και χαμογέλασα με ικανοποίηση.
«Την πάτησες» του δήλωσα και κλείνοντας τον ήχο που έβγαζε το όπλο, δυνάμωσα την μουσική του ηλεκτρονικού και μόλις πάτησα το start δεν άφησα κανένα στόχο να μου ξεφύγει ξεπερνώντας τον δικό του σκορ... «Έλεγες κάτι;» ρώτησα ειρωνικά και με κοίταξε δύσπιστα.
«Έχεις απομνημονεύσει όλους τους στόχους» παρατήρησε και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα... Καθώς άφησα το όπλο στην θέση του, πήρα το σακουλάκι με τα ψιλά και πήγα προς το ηλεκτρονικό του Κινγκ μποξινκ.
«Θα δοκιμάσεις πρώτος;» ρώτησα ξανά καθώς το ρύθμιζα στο πιο ανώτατο λεβελ και ανασήκωσε το ένα του φρύδι.
«Μπορεί να παιχτεί με δύο παίχτες» προκάλεσε και χαμογέλασα με περισσότερη αυτοπεποίθηση.
«Μέσα» είπα και βάζοντας και δεύτερο κέρμα... Ρύθμισα και την δική του οθόνη και δίνοντας του τα ειδικά γυαλιά και τα γάντια τα φόρεσε και πατήσαμε το start… Αρχίσαμε να παλεύουμε στον αέρα χωρίς να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο, αφήνοντας τα εικονικά ανθρωπάκια μας να τρώνε όλες τις μπουνιές και τις κλοτσιές που σε άλλη περίπτωση θα δίναμε ο ένας στον άλλον, αφήνοντας μας ξέπνοους από τον πόνο.
Το σκορ δεν ξέφευγε με τίποτα, είχαμε χάσει την αίσθηση του χρόνου και κανείς από τους δύο δεν έλεγε να πέσει κάτω... Κανείς όμως από τους δύο μας δεν τα παράταγε και εκεί που εκείνος πίστευε ότι ήταν έτοιμος να πει την τελευταία λέξη, σκύβοντας του έδωσα μια μπουνιά στην κοιλιά και μόλις το ανθρωπάκι του άλλαξε την στάση του σώματος του πριν αντιδράσει τον βάρεσα στο πρόσωπο και μόλις εκείνος έπεσε τον αποτελείωσα σε χρόνο ντε τε.
Βγάζοντας τα γυαλιά και τα γάντια άρχισα να πανηγυρίζω χωρίς να το πιστεύω και εκείνος μιμούμενος τις κινήσεις μου με κοίταξε δύσπιστα.
«Αλήθεια πιστεύεις ότι αν ήταν κανονική μάχη θα μπορούσες να τα είχες καταφέρει;» ρώτησε με ειρωνεία προκαλώντας με, ενώ δίπλωνε τα χέρια του μπροστά στο στήθος του.
«Ακόμα δεν το έχεις πιάσει έτσι;» του γύρισα την ειρωνεία ενώ ακουμπούσα πάνω στην μπάρα που μας χώριζε και εκείνος συνέχισε να με κοιτάει χωρίς να ανταποκρίνεται περιμένοντας να συνεχίσω... «Αλήθεια πιστεύεις όλα ότι αυτά, μου μάθανε μέσα σε τόσες λίγες μέρες, όσα εσύ πάλευες να με μάθεις όλον τον καιρό που ήμουν μαζί σου;» τον ρώτησα δύσπιστα κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου σμίγοντας τα χείλια μου σε μια ίσια γραμμή... «Όχι Έντουαρτ, αυτά εδώ...» είπα δείχνοντας τα ηλεκτρονικά που ήταν γύρω μας... «Δεν μου μάθανε τίποτα περισσότερο από ότι ήδη γνώριζα... Το μόνο που κάνανε ήταν απλά να με κάνουν να τα κατανοήσω... Όταν πάλευες να μου τα μάθεις... ο λόγος που δεν μπορούσα να αντικρούσω τα χτυπήματα σου, δεν ήταν γιατί δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω Έντουαρτ, αυτό προσπαθούσα να σου πω αλλά ο εγωισμός σου σε έκανε να κλείνεις τα μάτια και να συνεχίζεις χωρίς καν να με ακούς... Αυτό όμως που δεν κατάλαβες ποτέ ήταν ότι μπορεί να έκανα κάποιες κινήσεις υποσυνείδητα αλλά ακόμα και αυτές δεν έφταναν να σε σταματήσουν γιατί τελευταία στιγμή εγώ έκανα πίσω επειδή φοβόμουν ότι αυτή μου η κίνηση θα μπορούσε να σε πονέσει» με αυτήν μου την δήλωση χαλαρώνοντας απόλυτα άρχισε να γελάει τόσο δυνατά για να με πικάρει που σε άλλη περίπτωση αυτήν την στιγμή θα με έκανε να βγω από τα ρούχα μου αλλά όχι σήμερα... όχι τώρα...
«Είσαι άνθρωπος Έντουαρτ με σάρκα και οστά και μην πας να με πείσεις ότι όταν εχθές κάρφωσα τον αγκώνα μου εκεί που σε πονάει περισσότερο, δεν βόγκηξες από πόνο γιατί δεν θα σε πιστέψω... Όσο καλά και να κατάφερες να το κρύψεις δεν σημαίνει ότι δεν σε λύγισε από τον πόνο και όσο και απίστευτο να σου φαίνεται αυτό, ήμουν τόσο κοντά να τα παρατήσω για να μην σε πονέσω περισσότερο» του είπα απόλυτα σοβαρά και με κοίταξε σταθερά στα μάτια σοβαρεύοντας... «Δεν είμαι σαν και εσένα Έντουαρτ, αυτό προσπαθώ να σου πω... Δεν μπορώ να αντιμετωπίσω ένα αληθινό σώμα ξέροντας ότι θα του προκαλέσω πόνο, ακόμα και αν αυτό το σώμα με έχει κάνει να πονέσω άπειρες φορές... Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όταν χρειαστεί δεν ξέρω να παραμερίζω αυτήν την σκέψη για να μπορέσω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου γιατί δεν έχω άλλη επιλογή» ολοκλήρωσα την σκέψη μου και μου χαμογέλασε καθώς μου χάιδευε απαλά το μάγουλο μου με μια ανεξιχνίαστη έκφραση, που με έκανε να σκάω από περιέργεια για το τι θα μπορούσε αυτήν την στιγμή να σκεφτόταν.
«Τότε ας κανονίσουμε να μην χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσεις» είπε μόνο σαν απάντηση και κατένευσα.
«Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο σε αυτό...» του είπα χαμογελώντας αυτάρεσκα... «Έλα...» συνέχισα ενώ ίσιωνα το σώμα μου... «Κερνάω αρκουδάκι... είσαι;» ρώτησα και γελώντας καθώς κούναγε το κεφάλι του απηυδισμένα τελικά ανασήκωσε τους ώμους του και με ακολούθησε.
«Γιατί όχι» απάντησε και βάζοντας το χέρι του γύρω από την μέση μου με παρέσυρε προς τα έξω.
«Hey amigo, cómo estás?»
«Γεια σου φίλε, τι κάνεις;» είπα στο φιλαράκι μου τον Πεπίτο και εκείνος απλώνοντας το χέρι του με χαιρέτισε με τον ιδιαίτερο χαιρετισμό μας.
«Re tarde»
«Άργησες» με κατηγόρησε και του έκλεισα το μάτι μου.
«Pero ahora estoy aquí»
«Τώρα όμως είμαι εδώ» του απάντησα και εκείνος χαμογελώντας μπήκε μέσα στο μπάγκο του και ετοίμασε το όπλο της σκοποβολής.
«Prepare dos»
«Ετοίμασε δύο» του είπα και εκείνος κατένευσε, ενώ με γρήγορες κινήσεις αφού πρώτα ετοίμασε τα όπλα, τα έβαλε πάνω στον μπάγκο και έκανε στην άκρη για να μας αφήσει να ξεκινήσουμε.
Γυρίζοντας προς τον Έντουαρτ τον είδα να με κοιτά με το ίδιο ανεξιχνίαστο βλέμμα με πριν.
«Τι;» ρώτησα και αφήνοντας την ανάσα του να βγει από μέσα του αργά, ήρθε δίπλα μου και χωρίς να απαντήσει, πήρε το όπλο στα χέρια του και πριν ξεκινήσει με κοίταξε για να βεβαιωθεί ότι θα τον μιμηθώ και εγώ.
Τον πούστη δεν άφηνε στόχο για στόχο, φυσικά ούτε και εγώ... Πριν τελειώσει με είχε πιάσει μια ακατανίκητη επιθυμία να τον κάνω να αστοχήσει που χωρίς να το σκεφτώ, γυρίζοντας το πόδι μου με το παπούτσι μου του έδωσα μια ψεύτικη κλοτσιά στον κώλο για να τον κουνήσω αλλά ακόμα και αυτό δεν έφτασε για να τον κάνει να χάσει τον στόχο του... Αντίθετα όταν ανταπέδωσε την ψεύτικη κλωτσιά εγώ αστόχησα και έβρισα από μέσα μου.
«Δεν είσαι εντάξει» του είπα παραπονιάρικα και άρχισε να γελάει δυνατά.
Τελειώνοντας είχαμε και οι δύο κερδίσει με διαφορά μια δικής μου αστοχίας και γυρίζοντας προς τον πιτσιρίκο μου, του έδωσε εντολή να γεμίσει ακόμα ένα και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί.
Μόλις ο Πετίτο του το έδωσε έκανε και πάλι στην άκρη... εκείνος περνώντας το κάτω από την μασχάλη μου το συγκράτησε στα χέρια μου ενώ ακουμπώντας με ανεπαίσθητα με χαμήλωσε ώστε να ακουμπήσω τους αγκώνες μου πάνω στον μπάγκο και με αυτόν τον τρόπο ενώ με καθοδηγούσε με άφηνε να πατάω την σκανδάλη μόνο όταν ήμουν έτοιμη γι αυτό.
Πως μπορεί κάτι τόσο απλό να γίνεται τόσο ερωτικό;... σκέφτηκα και αναρίγησα την στιγμή που ένιωσα την ανάσα του να μου γαργαλάει το αυτί μου και αυτόματα έχασα τον στόχο μου.
«Μην ξεχνάς ποτέ ποιος είναι ο αρχικός σου στόχος» είπε αυτόματα ξενερώνοντας με και αναστέναξα.
«Πως περιμένεις να μην χάνω την αυτοσυγκέντρωση μου, όταν μου τα κάνεις αυτά;» ρώτησα με παράπονο και χαμογέλασε και πάλι ευδιάθετα.
«Αυτό είναι το πρόβλημα σου Μπέλλα... Δεν είσαι ποτέ συγκεντρωμένη, με την παραμικρή κίνηση χάνεις κάθε σου προηγούμενη σκέψη» δήλωσε και κατέβασα το κεφάλι μου για λίγο ντροπιασμένα ενώ με περισσότερο πείσμα έπιασα ξανά πιο σταθερά την καραμπίνα στα χέρια μου και παίρνοντας μια σταθερή ανάσα συγκεντρώθηκα ξανά και άφησα το ένστικτο μου να με καθοδηγήσει.
Εκείνος συνεχίζοντας να με προκαλεί άρχισε να γίνεται πιο επιθετικός χωρίς να γίνεται πρόστυχος μπροστά στο παιδί και αυτό για μια στιγμή με έκανε να παραξενευτώ που μπόρεσε να παραμερίσει για λίγο αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει για χάρη του αλλά προς στιγμή το άφησα στην άκρη για να συγκεντρωθώ στον στόχο μου όπως εκείνος μου είχε πει μέχρι που ένιωσα τον ερεθισμό του να με ακουμπά και τότε σάστισα.
Γαμώτο σου... είσαι τόσο καυτός... κλαψούρισα μέσα μου αλλά από πείσμα δεν τον άφησα να με κάνει πάλι ρεζίλι.
«Μμμμ...» μουρμούρισε μέσα στο αυτί μου... «Βλέπω ότι τώρα κατάφερες να με ακούσεις... Δεν σου κρύβω ότι καίγομαι να μάθω το γιατί» είπε την στιγμή που άφηνα ξανά στον μπάγκο την άδεια πια καραμπίνα και γύρισα προς την μεριά του την στιγμή που εκείνος έκανε πιο πίσω για να μου κάνει λίγο χώρο.
«Έχω φάει πολλά σακουλάκια με ψιλά για να τα καταφέρω και δεν επιτρέπω να με κάνεις να φανώ γελοία με τα κόλπα σου» του δήλωσα ενώ σταύρωνα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και άρχισε να γελάει με την καρδιά του ενώ κούναγε το κεφάλι του χωρίς να το πιστεύει.
«Qué le debo?»
«Τι σου χρωστάμε;» ρώτησε ο Έντουαρτ τον Πετίτο και εκείνος με κοίταξε για λίγο.
«Todo tuyo Petito... No eche a perder uno y porque lo hago siempre para volver»
«Όλα δικά σου Πετίτο...» του είπα καθώς πέταγα το σακουλάκι με τα ψιλά προς το μέρος του και εκείνος με κοίταξε με το χαμόγελο του να επιστρέφει στα χείλια του πιο πλατύ... «Μην τα χαλάσεις μια και έξω γιατί θα κάνω καιρό να έρθω ξανά» του είπα και με κοίταξε με παράπονο.
«Gracias»
«Σε ευχαριστώ» ανταποκρίθηκε το πιτικάκι μου και του έκλεισα το μάτι.
«Le doy las gracias a todos... Para ver a mi amigo ... ok?»
«Εγώ σε ευχαριστώ για όλα» του είπα μέσα από την καρδιά μου και την στιγμή που έκανε τον γύρω του μπάγκου ήρθε κοντά μου και τον αγκάλιασα ζεστά... «Να μου προσέχεις φιλαράκι... οκ;» του είπα και καθώς κατένευσε γύρισε στον μπάγκο του και μου έφερε ένα αρκουδάκι.
«To Remember Me»
«Για να με θυμάσαι» είπε και του χαμογέλασα καθώς έπαιξα παιχνιδιάρικα με τα μαλάκια του και παίρνοντας τον Έντουαρτ από το χέρι αρχίσαμε να ξεμακραίνουμε.
«Τελικά δεν θα μου γνωρίσεις τον δάσκαλο σου;» ρώτησε πειραχτικά καθώς πηγαίναμε προς την έξοδο και τον κοίταξα γελώντας ενώ κούναγα το κεφάλι μου καθώς δάγκωνα το κάτω χείλος μου.
«Δεν θέλω να σου προκαλέσω το μένος από τώρα» του απάντησα παιχνιδιάρικα και σταματώντας τον βηματισμό του με ανάγκασε να τον κοιτάξω... «Τι; Ακόμα δεν το κατάλαβες;» τον ρώτησα δύσπιστα και συνέχισε να με κοιτά επίμονα... «Ο Πετίτο ήταν αυτός που μου έμαθε όλα του τα κόλπα» δήλωσα και με κοίταξε δύσπιστα... «Μπορεί να είναι μικρός στο μάτι, αλλά πίστεψε με ξέρει την κάθε μηχανή απ' έξω και ανακατωτά» του είπα κλείνοντας του το μάτι μου και ξεφύσησε απηυδισμένα.
«Ένα δωδεκάχρονο πιτσιρίκι κατάφερε να σε κάνει να τα κατανοήσεις;...» ρώτησε χωρίς πραγματικά να το πιστεύει και ανασήκωσα τους ώμους μου για απάντηση αδιάφορα επιβεβαιώνοντας του το... «Πόσα θες πια για να με τρελάνεις;» είπε μόνο και πιάνοντας με από την μέση συνεχίσαμε την πορεία μας προς το αυτοκίνητο.
