«Για να δούμε τι μάθαμε μέχρι τώρα... του είπα παιχνιδιάρικα και μου χαμογέλασε... θα σου κάνω ερωτήσεις και θέλω να μου απαντάς αυτόματα... μην περιμένεις να σου δώσω άδεια... θα απαντάς μονολεκτικά με όχι, ναι ή ίσως... κατανοητό;»
«Ναι»
«Με πιστεύεις;»
«Ναι» κόμπιασε.
«Αμφιβάλεις ακόμα για μένα;»
«…»
«Αυτόματα Έντουαρντ.. αμφιβάλεις ακόμα για μένα;»
«Ίσως»
«Μου έχεις εμπιστοσύνη;»
«Ίσως»
«Με φοβάσαι»
«Όχι»
«Παύση: μπορείς να μιλήσεις και να κινηθείς ελεύθερα μέχρι να πάμε στο επόμενο στάδιο... πρώτο μάθημα... ειλικρίνεια... 3-4 όχι και άσχημα για πρώτη φορά... έτσι δεν είναι... ;χαμογέλασε... γιατί ακόμα πιστεύεις ότι μπορείς να με ξεγελάσεις;»
«Οι κακίες συνήθειες δεν κόβονται εύκολα» με πείραξε και γέλασα.
«Πράγματι... και ιδίως στην δική σου περίπτωση όχι με το κάλο... είπα σοβαρά και σταμάτησε να αναπνέει... αλλά επειδή είναι το πρώτο σου μάθημα... υποσχέθηκα ότι θα είμαι επιεικής... 3-4... μμμ... δεν είναι και άσχημο σκορ... σκέψου την ανταμοιβή σου καλά... δεν θέλω να μου την πεις ακόμα... ήμαστε σε παύση... μπορείς να ρωτήσει ότι θες» του είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ανάψω ένα τσιγάρο... αχχ Έντουαρντ και να ήξερες πόσο τυχερός είσαι... άλλοι τώρα θα είχαν καεί... για το ίδιο λάθος που έκανες εσύ.
«Ο Τάιλερ είναι ενδοτικός σου;» ρώτησε κατευθείαν.
«Και έλεγα πότε θα ρωτήσεις... βγαίνοντας έξω από την πόρτα την κράτησα ανοιχτή και έκανα νόημα στον Τάιλερ να περάσει... ο κύριος σου θέλει να σου κάνει μερικές ερωτήσεις» του δήλωσα και μπήκε μέσα.
«Κύριε;» τον ρώτησε και τον κοίταξε στα μάτια.
«Όλη αυτήν την ώρα ήσουν έξω από το δωμάτιο;» τον ρώτησε ο Έντουαρντ σοκαρισμένος.
«Φυσικά κύριε... ξέρετε ότι παίρνω εντολές μόνο από εσάς... απλά εκείνη την ώρα είδα έξαλλη την κυρία και σκέφτηκα να την καθησυχάσω... κάνοντας την να νομίζει ότι θα ακούσω την εντολή της» ο Έντουαρντ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
«Την γνώριζες πριν έρθει στο σπίτι;»
«Όχι κύριε... την πρώτη μέρα που την είδα ήταν την ημέρα που περιμένατε την Wild Rose» είπε ειλικρινέστατα ο Τάιλερ και ο Έντουρντ δεν ήξερε τι να πει.
«Καλά πήγαινε δεν θα σε χρειαστούμε άλλο... όπως βλέπεις δεν πρόκειται να με αφήσει να την αγγίξω» είπε ο Έντουαρντ και έβαλα το χέρι μου στο στόμα για να σταματήσω το νευρικό μου γέλιο.
«Κύριε... είπε ο Τάιλερ... κυρία» γύρισε προς το μέρος μου κοιτώντας με μέσα στα μάτια για να μην με κάνε να αισθανθώ άσχημα για την γύμνια μου... αχχ και να ξέρατε... είπα από μέσα μου και μόλις έκλεισα την πόρτα πήγα πάλι στο έπιπλο και παίρνοντας το τσιγάρο μου στα χέρια μου τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά.
«Λοιπόν;» τον ρώτησα και τον κοίταξα στα μάτια και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του ηττημένος.
«Είσαι δαίμονας»
«Όχι... απλά ξέρω πως να παίζω καλά το παιχνίδι του μυαλού... όταν βγήκα έξω έκανα νόημα στον Τάιλερ με τα ματιά μου... αλλά φυσικά εσύ ήσουν πολύ εκνευρισμένος για να το δεις... ενώ θα μπορούσες να το είχες καταλάβει αν ήσουν λίγο πιο συγκεντρωμένος»
«Άρα ο Τάιλερ είπε ψέματα»
«Όχι... δεν είπε... τα έχασε που με είδε γυμνή και από τον πανικό του δεν είδε το νεύμα μου... οπότε έπρεπε να αυξήσω την ένταση της φωνής μου για να τον τρομάξω»
«Είσαι δαίμονας» επανέλαβε και κοίταξε το ταβάνι.
«Σκέφτηκες την ανταμοιβή σου;» τον ρώτησα και κούνησε το κεφάλι του... τράβηξα την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και αφού το έσβησα πήγα πάλι κοντά του.
«Και αν δεν έχουν δει τα μάτια μου...και αν δεν έχουν ακούσει τα αυτιά μου... αλλά να προσλαμβάνεις σωματοφύλακα για να σε προστατεύει από τον ίδιο σου τον εαυτό για να μην κάνεις καμία βλακεία πάνω στον σεξ... αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία... Επίπεδο 1... είπα απευθείας για να μην προλάβει να απαντήσει... Πως θες να σε ανταμείψω... ;έκλεισε τα μάτια και περίμενε υπομονετικά για να του δώσω την άδεια να απαντήσει... μπορείς να μου πεις» είπα μετά από λίγο και χαμογέλασε... αλλά θα σου κοπεί το γέλιο κάποια μέρα... το πότε δεν ξέρω.
«Θέλω να μου πάρεις πίπα»
«Πίπα... επανέλαβα αυτόματα... έχεις ένα θέμα με τις πίπες κύριε Κάλεν... και πάντα με κάνει να αναρωτιέμαι το γιατί... έχω μια θεωρία αλλά προτιμώ να το ακούσω από εσένα γι αυτό λέω να επικεντρωθούμε σε αυτό...
Αμοιβή: Σημαίνει ότι παίρνεις το δικαίωμα να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο.
Τιμωρία: Χάνεις το δικαίωμα να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο και ξεκινάς πάλι από την αρχή... σε όποιο επίπεδο και να είσαι αν φας τιμωρία ξεκινάς πάλι από το μηδέν... Πίπα λοιπόν... Πριν σου δώσω την αμοιβή σου έχεις να κάνεις κανένα σχόλιο πάνω σε αυτά που σου προείπα... ; μπορείς να απαντήσεις»
«Πόση ώρα παίρνει αυτό το παιχνίδι;»
«Πάντα ανυπόμονος κύριε Κάλεν... αυτό εξαρτάτε πάντα από τον ενδοτικό... όσο πιο συγκεντρωμένος είναι ο ενδοτικός τόσο πιο γρήγορα τελειώνει το παιχνίδι» του είπα και ξεφύσησε... ελπίζω τώρα να προσπαθήσει περισσότερο.
Έκατσα ανάμεσα στα πόδια του και άρχισα να χτενίζω παιχνιδιάρικα το χνούδι του...
«μμμμ... μουρμούρισα... ποσό μου αποσπούν την προσοχή... ξέρεις κύριε Κάλεν ποιος είναι ο πιο επώδυνος τρόπος να κάνεις αποτρίχωση...; Επίπεδο 2... Πες τον κανόνα και απάντησε»
«Το μόνο που μπορώ να κάνω χωρίς την άδεια σου είναι να αναπνέω... ότι και να μου λες... εγώ θα παραμένω ακίνητος... σιωπηλός και με κλειστά τα μάτια... μέχρι να μου κάνεις μια ερώτηση... θα απαντάω αυτόματα στην ερώτηση σου χωρίς δεύτερη σκέψη... οι απαντήσεις μου θα είναι ξεκάθαρες... και ποτέ δεν θα απαντάω μια ερώτηση με ερώτηση... όχι δεν ξέρω» απάντησε και χαμογέλασα.
«Ο ποιο επώδυνος τρόπος για να κάνει κανείς αποτρίχωσή κύριε Κάλεν είναι να σου τραβάνε τις τρίχες μία, μία με το τσιμπιδάκι... είναι αρκετά επώδυνο και βασανιστικό... και όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο επώδυνο... υπάρχει λόγος να ξέρεις αυτήν την πληροφορία;»
«Δεν νομίζω»
«Δεν νομίζεις... πιστεύεις ότι είμαι ικανή να το κάνω σε σένα;»
«Ναι»
«Πιστεύεις ότι θα το κάνω αν χρειαστεί;»
«Ναι»
«Τότε μην ενεργοποιήσεις τα χέρια μου κύριε Κάλεν... μην με κάνεις να επαναλαμβάνομαι... γιατί τότε οι τιμωρίες σου ανεβαίνουν επίπεδο... κάθε φορά που με κάνεις να επαναλαμβάνομαι γίνονται πιο αυστηρές... και πίστεψε με δεν θέλεις να μάθεις τι είναι ικανά τα χέρια μου να κάνουν και τι όχι... μην τα αναγκάσεις ποτέ να σου το δείξουν... η επιλογή είναι πάντα δική σου Έντουαρντ... αυτό να το θυμάσαι καλά» τελείωσα την φράση μου και άρχισα να περνάω ξυστά την μύτη μου πάνω από το χνούδι του... εκείνος αναστέναξε.
«Για να δούμε τι σου έμαθε η γαμημένη σκύλα σου... μουρμούρισα ενώ συνέχιζα να τον ερεθίζω περνώντας μόνο την μύτη μου πάνω από τον ερεθισμό του και το χνούδι του και περίμενα την αντίδραση του... φυσικά όπως το περίμενα έτριξε τα δόντια του και προσπάθησε πολύ σκληρά να μην αντιδράσει... για να δούμε πόση ώρα μπορείς να μείνεις ακίνητος ενώ θα σε ικανοποιώ»
Συνέχισα και πέρασα την γλώσσα μου αργά και βασανιστικά πάνω από τον ερεθισμό του και όταν έφτασα στο χνούδι του άρχισα να παίζω με τις μπούκλες του... εκείνος ανέπνεε γρήγορα και κοφτά... αλλά δεν κουνήθηκε.
«Βλέπω ότι σε αυτόν τον τομέα έχεις εκπαιδευτεί... είμαι περίεργη όμως το πόσο καλά έχεις εκπαιδευτεί... άραγε πόση ώρα μπορείς να παραμείνει ακίνητος κύριε Κάλεν;»
«Αρκετή»
Απάντησε αυτόματα και κάρφωσα απευθείας τον ερεθισμό του μέσα στο λαρύγγι μου παίρνοντας τον όλο με δύναμη... φυσικά ο ερεθισμός του είχε φτάσει ήδη στα ανώτατα όρια του... και μόλις έκανα την κίνηση μου εκείνος σταμάτησε να αναπνέει... έμεινα ακίνητη μέχρι να αρχίσει πάλι να αναπνέει και τότε τον έβγαλα αργά από το στόμα μου και άρχισα πάλι να τον ερεθίζω με την μύτη μου για να μην χαλαρώσει.
«μμμ... βλέπω ότι ξέρεις πολύ καλά τη επίπτωση είχε η κίνηση αυτή σε μένα κύριε Κάλεν... που σημαίνει ότι το έχεις βιώσει και εσύ... όπως και έχεις βιώσει να σε αναγκάζουν να κάθεσαι σε σκληρή επιφάνεια απότομα μετά από ξυλοδαρμό... του δήλωσα τα συμπεράσματα μου για να του δείξω τον τρόπο που τον διαβάζω... αρκετή... επανέλαβα... αυτό σε ρώτησα εγώ κύριε Κάλεν;»
«Όχι»
«Τότε γιατί η απάντηση σου ήταν άλλη από αυτή που σε ρώτησα;»
Δεν απάντησε... κράτησα μια τρίχα από το χνούδι του και την ξερίζωσα... έσφιξε τα δόντια του για να μην ουρλιάξει και σταμάτησε να αναπνέει... περίμενα μέχρι να αρχίσει πάλι να αναπνέει και συνέχισα να τον ερεθίζω με την μύτη μου.
«Ξανά... τότε γιατί η απάντηση σου ήταν άλλη από αυτή που σε ρώτησα;»
«Δεν ξέρω... αυτό μου ήρθε να απαντήσω» είπε ηττημένος.
«Δεν ξέρεις... άρα δεν πιστεύεις ακόμα τι είμαι ικανή να κάνω σε σένα αν με αναγκάσεις να το κάνω... πέρασα πάλι την γλώσσα μου από τον ερεθισμό του και του έδωσα λίγο το χρόνο να αναθεωρήσει τις απόψεις του... ξανά... άραγε πόση ώρα μπορείς να παραμείνει ακίνητος κύριε Κάλεν;»
«Το περισσότερο που έχω μείνει ακίνητος όταν ήμουν μαζί της... ήταν 1 μέρα... τώρα δεν μπορώ να μείνω ακίνητος παραπάνω από 5 λεπτά»
«Και έχεις την εντύπωση ότι αυτό δεν το ήξερα ήδη;»
«Πως;»
Ξερίζωσα άλλη μια τρίχα από το χνούδι του και ούρλιαξε...
«Κανόνας δευτέρου επιπέδου... Το μόνο που μπορείς να κάνεις χωρίς την άδεια μου είναι να αναπνέεις... ότι και να σου λέω... εσύ θα παραμένεις ακίνητος... και με κλειστά τα μάτια... απαντάς αυτόματα στην ερώτηση μου χωρίς δεύτερη σκέψη... οι απαντήσεις σου θα είναι ξεκάθαρες... και ποτέ δεν θα απαντάς μια ερώτηση με ερώτηση... μην με κάνεις να επαναλαμβάνομαι... γιατί τότε οι τιμωρίες σου ανεβαίνουν επίπεδο... κάθε φορά που με κάνεις να επαναλαμβάνομαι γίνονται πιο αυστηρές... και πίστεψε με δεν θέλεις να μάθεις τι είναι ικανά τα χέρια μου να κάνουν και τι όχι... μην τα αναγκάσεις ποτέ να σου το δείξουν... η επιλογή είναι πάντα δική σου κύριε Κάλεν... αυτό να το θυμάσαι πάντα... ξανά... και έχεις την εντύπωση ότι αυτό δεν το ήξερα ήδη;»
«Όχι δεν το ήξερα»
«μμμμ» μουρμούρισα ήρεμα και πέρασα άλλη μια φορά την γλώσσα μου πάνω από τον ερεθισμό του... είχε αρχίσει πάλι να χάνει την υπομονή του... η ανυπομονησία του τον είχε κυριεύσει... δεν πίστευε ότι θα τελείωνα ποτέ την διαδικασία... πιστεύει ότι, ότι κάνω τώρα είναι για να μην τον κάνω να τελειώσει ποτέ... πιστεύει ότι ψάχνω να βρω δικαιολογία για να τον αφήσω ανικανοποίητο... άρα εκείνη δεν τον ικανοποιούσε ποτέ... πάντα έβρισκε τρόπο για να τον τιμωρεί ακόμα και όταν έκανε τα θελήματα της... η ανταμοιβή της ήταν πάλι τιμωρία... αχχχ Έντουαρντ... πόσο λάθος σε έχει εκπαιδεύσει.
«Πως... ρώτησες ... Τι είπα πριν κύριε Κάλεν για την γλώσσα του σώματος;»
«Ότι ξέρεις να την διαβάζεις πάρα πολύ καλά»
«Ξέρεις πόσα μου έχεις δώσει να διαβάσω αυτήν την στιγμή από σένα;»
«Όχι»
«Θες να σου το αποδείξω;»
«Ναι»
«Είχες αρχίσει πάλι να χάνεις την υπομονή σου... η ανυπομονησία σου σε είχε κυριεύσει... δεν πιστεύεις ότι θα τελειώσω ποτέ την διαδικασία... πιστεύεις ότι, ότι κάνω τώρα είναι για να μην σε κάνω να τελειώσεις ποτέ... πιστεύεις ότι ψάχνω να βρω δικαιολογία για να σε αφήσω ανικανοποίητο... άρα εκείνη δεν σε ικανοποιούσε ποτέ... πάντα έβρισκε τρόπο για να σε τιμωρεί ακόμα και όταν έκανες τα θελήματα της... η ανταμοιβή της ήταν πάλι τιμωρία... έχω δίκιο;»
«Ναι»
«Τώρα πιστεύεις ότι μπορώ να σε διαβάζω ακόμα και όταν δεν μιλάς;»
«Ναι»
«Πιστεύεις ότι δεν μπορείς να με ξεγελάσεις;»
«Ναι»
«Πιστεύεις σε μένα κύριε Κάλεν;»
«Ίσως»
«Ίσως» όλη αυτή την ώρα δεν σταμάταγα να τον ερεθίζω με την μύτη μου και μόλις επανέλαβα την λέξη του κάρφωσα για δεύτερη φορά στο λαρύγγι μου όλον τον ερεθισμό του... πάλι σταμάτησε να αναπνέει... περίμενα μέχρι να βρει την αναπνοή του και τον έβγαλα αργά από το στόμα μου.
«Ίσως... επανέλαβα... ερώτηση ενδοτικού: Πιστεύεις ότι όλα αυτά με επηρεάζουν...; απάντηση Κυρίαρχου: Ναι Έντουαρντ σε επηρεάζουν... γιατί τα έχεις βιώσει και δεν θες να τα ξαναπεράσεις σε καμία περίπτωση και ιδίως από μένα...
«Ίσως... επανέλαβα... συμπέρασμα ενδοτικού: Δεν έχεις ιδέα τι κάνεις Μπέλα... δεν ξέρεις τίποτα για μένα... απάντηση Κυρίαρχου: Γι’ αυτό επιμένω να παίξουμε αυτό το παιχνίδι... για να σε μάθω... είναι ένα παιχνίδι Έντουαρντ και όχι πραγματικότητα... δεν θες να γίνεις ενδοτικός μου... γι αυτό μην με αναγκάσεις ποτέ να σε κάνω... σε παρακαλώ... σε ικετεύω... μην ενεργοποιήσεις τα χέρια μου... μην με αναγκάσεις να κάνω το παιχνίδι πραγματικότητα... δεν θες να ξέρεις τι είμαι ικανή να κάνω και τι όχι... συγκεντρώσου... και όσο αφορά το πρώτο σου συμπέρασμα... νομίζω ότι σου το έχω ήδη αποδείξει αν ξέρω τι κάνω ή όχι...
«Ίσως... επανέλαβα... ερώτηση ενδοτικού: Το ξέρεις ότι είσαι ίδια με εκείνην;... απάντηση Κυρίαρχου: Όχι Έντουαρντ... δεν είμαι ίδια με την γαμημένη την σκύλα... είμαι πολύ χειρότερη, όταν αποφασίζεις να ενεργοποιείς τον σκοτεινό μου εαυτό... και όταν τελειώσω μαζί σου... θα καταλάβεις πόσο τυχερός είσαι που εκείνη δεν είχε ιδέα τι έκανε γιατί δεν είχε έναν τόσο καλό εκπαιδευτή όπως είχα εγώ... αυτή η απάντηση σε ικανοποιεί;»
«Τώρα όχι»
«Γιατί;»
«Γιατί είσαι χειρότερη... και δεν ξέρω αν θέλω να παίξω άλλο αυτό το παιχνίδι»
«Ακριβός Έντουαρντ... όταν αποφασίζει να ενεργοποιείς τον σκοτεινό μου εαυτό είμαι χειρότερη από εκείνην... αλλά όχι ίδια... εγώ ξέρω τι κάνω... εκείνη δεν είχε ιδέα τι σου έκανε... και ξέρεις γιατί;»
«Όχι»
«Γιατί η ίδια δεν έχει βιώσει το πόνο που σου προκάλεσε Έντουαρντ... γι αυτό και δεν ήξερε τι επιπτώσεις είχαν όλα όσα έκανε απάνω σου... ξέρεις πολύ καλά τι μου προκαλεί αυτή η κίνηση» του είπα και επανέλαβα την ίδια κίνηση με πριν... καρφώνοντας τον ερεθισμό του στο λαρύγγι μου με περισσότερη δύναμη από πριν και σταμάτησε να αναπνέει... του έδωσα τον χρόνο του και όταν άρχισε να αναπνέει και πάλι ρυθμικά τον έβγαλα από μέσα μου αργά και βασανιστικά... πήρε άλλη μια βαθιά αναπνοή.
«Γιατί σε επηρεάζει όταν το κάνω;»
«Γιατί δεν θέλω να πονάς»
«Γιατί πιστεύεις ότι το κάνω;»
«Γιατί δεν θέλεις να πονέσεις εμένα»
«Γιατί;»
«Γιατί δεν θέλεις να ενεργοποιείς τα χέρια σου»
«Πιστεύεις σε μένα;»
«Ίσως»
«Γιατί;»
«Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τα κίνητρα σου... δεν μπορώ να καταλάβω αν πράγματι θες να μου κάνεις ότι μου έκανε εκείνη ή αν θες να μου δείξεις τι σου έκανε εκείνος... και αυτό με τρελαίνει»
«Αν ήθελα να σου δείξω με αυτόν τον τρόπο τι μου έκανε εκείνος... θα σου αποκάλυπτα ότι αυτό που κάνουμε τώρα είναι ένα παιχνίδι και όχι η πραγματικότητα;»
«Όχι»
«Αν ήθελα να σου δείξω με αυτόν τον τρόπο τι μου έκανε εκείνος... θα σε τιμωρούσα που πίστεψες ότι μπορούσες να με κοροϊδέψεις;»
«Ναι»
«Γιατί πάντα βγάζεις τα λάθος συμπεράσματα... ; Μην απαντήσεις σε αυτό... σου τόνισα... θέλω να παίξουμε αυτό το... παιχνίδι Έντουαρντ... παιχνίδι όχι πραγματικότητα... για να σε μάθω και να με μάθεις... γιατί δεν μου δίνεις άλλη επιλογή... σου είπα ότι ο σκοπός μου Έντουαρντ είναι να σε κάνω να καταλάβεις πόσο λάθος αντίληψη έχεις για μένα... και εσύ πίστεψες ότι θα σου κάνω ότι και εκείνη;... Ενώ στο Παρίσι με είδες να λυγίζω μπροστά στα μάτια σου και να σου αποκαλύπτω ωμά την σκέψη μου... ‘πως σκατά θα μπορέσω τώρα να ζήσω με αυτό’... και πίστεψες ποτέ ότι θα μπορούσα ποτέ να σου κάνω ότι και εκείνη... ; Μην απαντήσεις σε αυτό... μου είπες ότι ‘δεν αντέχω να σου μιλάω γι αυτά και να είμαι σε αυτήν την στάση’ και εγώ σε έχω δεμένο... πως αλλιώς θα σε κάνω να μου πεις για σένα αν δεν σε διαβάσω με την γλώσσα του σώματος;»
«Δεν ξέρω»
«Πιστεύεις σε μένα;»
«Ίσως»
«Γιατί;»
«Γιατί είμαι ακόμα μπερδεμένος»
«Είσαι ακόμα μπερδεμένος... θες να συνεχίσω το... παιχνίδι... ή όχι;»
«Όχι»
«Τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις»
Έμεινε ακίνητος και έσφιξε το στόμα του για να μην πει τίποτα... παρέμενε ακίνητος και με κλειστά τα μάτια αναπνέοντας βαριά... δεν ήθελε να ηττηθεί... όχι γιατί ήθελε να με επιλέξει αλλά για να μην μου δώσει την ικανοποίηση ότι κέρδισα... πήγα πάλι κοντά του και έκατσα στα τέσσερα χωρίς να τον ακουμπώ.
«Άνοιξε τα μάτια σου... το έκανε αυτόματα... τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις μπερδεμένος;»
«Δεν ξέρω αν μπορώ να σε εμπιστευτώ»
«Σίγουρα έχουμε δρόμο ακόμα γι αυτό... αλλά πιστεύεις ότι σου λέω την αλήθεια;»
«Θέλω να το πιστέψω»
«Γιατί;»
«Γιατί θέλω να πιστέψω σε σένα»
«Αλλά είσαι ακόμα μπερδεμένος... αν ήθελα να σου κάνω κακό θα σε προειδοποιούσα;»
«Όχι»
«Πως το ξέρεις αυτό;»
«Δεν ξέρω... απλά το ξέρω»
«Σου το λέει η καρδιά ή η λογική;»
«Δεν ξέρω... απλά το ξέρω» είπε υψώνοντας την φωνή του... ζαρώνοντας τα μάτια του για να συγκρατήσει τα συναισθήματα του.
«Θες να συνεχίσω ή όχι;»
«Δεν ξέρω... θέλω λίγο χρόνο»
«Θες να κάνω παύση;»
«Ναι»
«Οκ... πάρε τον χρόνο σου... παύση» του είπα και έφυγα από πάνω του και πήγα προς τον καθρέπτη... άναψα ένα τσιγάρο και έκατσα στο έπιπλο... περιμένοντας υπομονετικά να συγκεντρώσει τις σκέψεις του χωρίς να του μιλάω.
«Είσαι σίγουρη ότι δεν έχεις σκοπό να με πονέσεις επίτηδες;»
«Αν είχα σκοπό να σε πονέσω αδικαιολόγητα... θα το είχα κάνει μέχρι στιγμής;»
«Ναι»
«Τότε η ερώτηση σου ήταν περιττή»
«Γιατί το κάνεις αυτό... ; Εννοώ γιατί επιμένεις να θέλεις να είσαι κοντά μου... όταν νιώθεις ότι σου ενεργοποιώ τον σκοτεινό σου εαυτό... από την στιγμή που δεν θέλεις να τον ενεργοποιήσεις;»
«Γιατί μου το ζήτησες να το κάνω»
«Και αυτό μόνο φτάνει;»
«Για μένα ναι... για σένα εξακολουθεί να μην φτάνει» ξεφύσησε και κοίταξε το ταβάνι για να συγκεντρώσει και πάλι τις σκέψεις του.
«Με ρώτησες εχθές... συνέχισα αναστενάζοντας... ‘Πως μπορείς να ακόμα να παλεύεις για μένα;’ Τι σου απάντησα;»
«Γιατί πιστεύεις σε μένα»
«Πιστεύεις ότι το εννοούσα;» δεν απάντησε αμέσως... με κοίταξε στα μάτια και έμεινε για λίγο ακίνητος.
«Θέλω να συνεχίσουμε... δεν χρειάζεται να με διαβάζεις μόνο με την γλώσσα του σώματος... αν θες κάτι να σου πω ρωτάμε και θα σου απαντήσω... δεν μπορώ να σου πω ότι σε εμπιστεύομαι... όμως σε πιστεύω... και ξέρω ότι δεν θα κάνεις κάτι που θα είναι άσχημο για να με βλάψεις περισσότερο» είπε σοβαρά και χρειάστηκε όλη η δύναμη της ψυχής μου εκείνην την στιγμή για να μην τον λύσω από τα δεσμά του για να τον πάρω στην αγκαλιά μου.
«Όταν είσαι έτοιμος να συνεχίσουμε πες μου» του απάντησα και γύρισε πάλι την ματιά του προς το ταβάνι... αναστενάζοντας βαριά.
«Όποτε θες συνέχισε» μου έδωσε την άδεια και παίρνοντας την τελευταία μου ρουφηξιά την άφησα να βγει από μέσα μου αργά και έσβησα το τσιγάρο μου για να πάω κοντά του.
«Είσαι ακόμα σε παύση... μπορείς να με ρωτήσεις ότι θες» του επισήμανα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
«Κοίταξε με Έντουαρντ... με κοίταξε αυτόματα... θες να με ρωτήσεις κάτι;»
«Γιατί επιμένεις Μπέλα;»
«Γιατί πιστεύω σε σένα Έντουαρντ» του είπα και του χάιδεψα το μάγουλο και κλείνοντας τα μάτια του κατένευσε.
«Τότε πες μου αυτό... γιατί άλλες φορές με αποκαλείς Έντουαρντ και άλλες φορές με αποκαλείς κύριε Κάλεν;» γέλασα .
«Και πως προτιμάς να σε αποκαλώ μίστερ Χάιντ;» γέλασε και εκείνος.
«Δεν με πιστεύεις... αμφιβάλεις για μένα... δεν μου έχεις εμπιστοσύνη... με φοβάσαι.... αυτά είναι όσα νιώθει για μένα ο μίστερ Χάιντ... αυτό που θέλω να μάθω εγώ... είναι τι νιώθει για μένα ο Έντουαρντ... και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα ο μίστερ Χάιντ να τον αφήσει να σκεφτεί καθαρά»
«Είσαι απίστευτη»
«Σ’ αγαπάω... Έντουαρντ... δεν μπορώ να σου περιγράψω με λόγια το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για σένα... αλλά αν δεν πίστευα σε σένα δεν θα ήταν αυτό αρκετό»
«Πιστεύεις σε μένα... γι αυτό και δεν το βάζεις κάτω»
«Ναι πιστεύω σε σένα... και γι αυτό και μπορώ να παλέψω... γιατί ξέρω ότι υπάρχεις Έντουαρντ... όμως υπάρχει και ο μίστερ Χάιντ... και όσο τον αφήνεις να είναι ανάμεσα μας... εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω»
«Γι’ αυτό είπες στο Παρίσι ότι δεν μπορείς να με βοηθήσεις;»
«Όχι... για άλλον λόγο δεν μπορώ να σε βοηθήσω... χωρίς την βοήθεια ενός ειδικού»
«Για ποιον λόγο;»
«Δεν είσαι ακόμα έτοιμος για να το μάθεις αυτό... κρατάω την ερώτηση για μετά... οκ;»
«Εντάξει»
«Είσαι έτοιμος να συνεχίσουμε;»
«Τώρα ναι»
«Γιατί;»
«Γιατί πιστεύω σε σένα»...
«Ναι»
«Με πιστεύεις;»
«Ναι» κόμπιασε.
«Αμφιβάλεις ακόμα για μένα;»
«…»
«Αυτόματα Έντουαρντ.. αμφιβάλεις ακόμα για μένα;»
«Ίσως»
«Μου έχεις εμπιστοσύνη;»
«Ίσως»
«Με φοβάσαι»
«Όχι»
«Παύση: μπορείς να μιλήσεις και να κινηθείς ελεύθερα μέχρι να πάμε στο επόμενο στάδιο... πρώτο μάθημα... ειλικρίνεια... 3-4 όχι και άσχημα για πρώτη φορά... έτσι δεν είναι... ;χαμογέλασε... γιατί ακόμα πιστεύεις ότι μπορείς να με ξεγελάσεις;»
«Οι κακίες συνήθειες δεν κόβονται εύκολα» με πείραξε και γέλασα.
«Πράγματι... και ιδίως στην δική σου περίπτωση όχι με το κάλο... είπα σοβαρά και σταμάτησε να αναπνέει... αλλά επειδή είναι το πρώτο σου μάθημα... υποσχέθηκα ότι θα είμαι επιεικής... 3-4... μμμ... δεν είναι και άσχημο σκορ... σκέψου την ανταμοιβή σου καλά... δεν θέλω να μου την πεις ακόμα... ήμαστε σε παύση... μπορείς να ρωτήσει ότι θες» του είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι για να ανάψω ένα τσιγάρο... αχχ Έντουαρντ και να ήξερες πόσο τυχερός είσαι... άλλοι τώρα θα είχαν καεί... για το ίδιο λάθος που έκανες εσύ.
«Ο Τάιλερ είναι ενδοτικός σου;» ρώτησε κατευθείαν.
«Και έλεγα πότε θα ρωτήσεις... βγαίνοντας έξω από την πόρτα την κράτησα ανοιχτή και έκανα νόημα στον Τάιλερ να περάσει... ο κύριος σου θέλει να σου κάνει μερικές ερωτήσεις» του δήλωσα και μπήκε μέσα.
«Κύριε;» τον ρώτησε και τον κοίταξε στα μάτια.
«Όλη αυτήν την ώρα ήσουν έξω από το δωμάτιο;» τον ρώτησε ο Έντουαρντ σοκαρισμένος.
«Φυσικά κύριε... ξέρετε ότι παίρνω εντολές μόνο από εσάς... απλά εκείνη την ώρα είδα έξαλλη την κυρία και σκέφτηκα να την καθησυχάσω... κάνοντας την να νομίζει ότι θα ακούσω την εντολή της» ο Έντουαρντ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.
«Την γνώριζες πριν έρθει στο σπίτι;»
«Όχι κύριε... την πρώτη μέρα που την είδα ήταν την ημέρα που περιμένατε την Wild Rose» είπε ειλικρινέστατα ο Τάιλερ και ο Έντουρντ δεν ήξερε τι να πει.
«Καλά πήγαινε δεν θα σε χρειαστούμε άλλο... όπως βλέπεις δεν πρόκειται να με αφήσει να την αγγίξω» είπε ο Έντουαρντ και έβαλα το χέρι μου στο στόμα για να σταματήσω το νευρικό μου γέλιο.
«Κύριε... είπε ο Τάιλερ... κυρία» γύρισε προς το μέρος μου κοιτώντας με μέσα στα μάτια για να μην με κάνε να αισθανθώ άσχημα για την γύμνια μου... αχχ και να ξέρατε... είπα από μέσα μου και μόλις έκλεισα την πόρτα πήγα πάλι στο έπιπλο και παίρνοντας το τσιγάρο μου στα χέρια μου τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά.
«Λοιπόν;» τον ρώτησα και τον κοίταξα στα μάτια και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του ηττημένος.
«Είσαι δαίμονας»
«Όχι... απλά ξέρω πως να παίζω καλά το παιχνίδι του μυαλού... όταν βγήκα έξω έκανα νόημα στον Τάιλερ με τα ματιά μου... αλλά φυσικά εσύ ήσουν πολύ εκνευρισμένος για να το δεις... ενώ θα μπορούσες να το είχες καταλάβει αν ήσουν λίγο πιο συγκεντρωμένος»
«Άρα ο Τάιλερ είπε ψέματα»
«Όχι... δεν είπε... τα έχασε που με είδε γυμνή και από τον πανικό του δεν είδε το νεύμα μου... οπότε έπρεπε να αυξήσω την ένταση της φωνής μου για να τον τρομάξω»
«Είσαι δαίμονας» επανέλαβε και κοίταξε το ταβάνι.
«Σκέφτηκες την ανταμοιβή σου;» τον ρώτησα και κούνησε το κεφάλι του... τράβηξα την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και αφού το έσβησα πήγα πάλι κοντά του.
«Και αν δεν έχουν δει τα μάτια μου...και αν δεν έχουν ακούσει τα αυτιά μου... αλλά να προσλαμβάνεις σωματοφύλακα για να σε προστατεύει από τον ίδιο σου τον εαυτό για να μην κάνεις καμία βλακεία πάνω στον σεξ... αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία... Επίπεδο 1... είπα απευθείας για να μην προλάβει να απαντήσει... Πως θες να σε ανταμείψω... ;έκλεισε τα μάτια και περίμενε υπομονετικά για να του δώσω την άδεια να απαντήσει... μπορείς να μου πεις» είπα μετά από λίγο και χαμογέλασε... αλλά θα σου κοπεί το γέλιο κάποια μέρα... το πότε δεν ξέρω.
«Θέλω να μου πάρεις πίπα»
«Πίπα... επανέλαβα αυτόματα... έχεις ένα θέμα με τις πίπες κύριε Κάλεν... και πάντα με κάνει να αναρωτιέμαι το γιατί... έχω μια θεωρία αλλά προτιμώ να το ακούσω από εσένα γι αυτό λέω να επικεντρωθούμε σε αυτό...
Αμοιβή: Σημαίνει ότι παίρνεις το δικαίωμα να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο.
Τιμωρία: Χάνεις το δικαίωμα να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο και ξεκινάς πάλι από την αρχή... σε όποιο επίπεδο και να είσαι αν φας τιμωρία ξεκινάς πάλι από το μηδέν... Πίπα λοιπόν... Πριν σου δώσω την αμοιβή σου έχεις να κάνεις κανένα σχόλιο πάνω σε αυτά που σου προείπα... ; μπορείς να απαντήσεις»
«Πόση ώρα παίρνει αυτό το παιχνίδι;»
«Πάντα ανυπόμονος κύριε Κάλεν... αυτό εξαρτάτε πάντα από τον ενδοτικό... όσο πιο συγκεντρωμένος είναι ο ενδοτικός τόσο πιο γρήγορα τελειώνει το παιχνίδι» του είπα και ξεφύσησε... ελπίζω τώρα να προσπαθήσει περισσότερο.
Έκατσα ανάμεσα στα πόδια του και άρχισα να χτενίζω παιχνιδιάρικα το χνούδι του...
«μμμμ... μουρμούρισα... ποσό μου αποσπούν την προσοχή... ξέρεις κύριε Κάλεν ποιος είναι ο πιο επώδυνος τρόπος να κάνεις αποτρίχωση...; Επίπεδο 2... Πες τον κανόνα και απάντησε»
«Το μόνο που μπορώ να κάνω χωρίς την άδεια σου είναι να αναπνέω... ότι και να μου λες... εγώ θα παραμένω ακίνητος... σιωπηλός και με κλειστά τα μάτια... μέχρι να μου κάνεις μια ερώτηση... θα απαντάω αυτόματα στην ερώτηση σου χωρίς δεύτερη σκέψη... οι απαντήσεις μου θα είναι ξεκάθαρες... και ποτέ δεν θα απαντάω μια ερώτηση με ερώτηση... όχι δεν ξέρω» απάντησε και χαμογέλασα.
«Ο ποιο επώδυνος τρόπος για να κάνει κανείς αποτρίχωσή κύριε Κάλεν είναι να σου τραβάνε τις τρίχες μία, μία με το τσιμπιδάκι... είναι αρκετά επώδυνο και βασανιστικό... και όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο επώδυνο... υπάρχει λόγος να ξέρεις αυτήν την πληροφορία;»
«Δεν νομίζω»
«Δεν νομίζεις... πιστεύεις ότι είμαι ικανή να το κάνω σε σένα;»
«Ναι»
«Πιστεύεις ότι θα το κάνω αν χρειαστεί;»
«Ναι»
«Τότε μην ενεργοποιήσεις τα χέρια μου κύριε Κάλεν... μην με κάνεις να επαναλαμβάνομαι... γιατί τότε οι τιμωρίες σου ανεβαίνουν επίπεδο... κάθε φορά που με κάνεις να επαναλαμβάνομαι γίνονται πιο αυστηρές... και πίστεψε με δεν θέλεις να μάθεις τι είναι ικανά τα χέρια μου να κάνουν και τι όχι... μην τα αναγκάσεις ποτέ να σου το δείξουν... η επιλογή είναι πάντα δική σου Έντουαρντ... αυτό να το θυμάσαι καλά» τελείωσα την φράση μου και άρχισα να περνάω ξυστά την μύτη μου πάνω από το χνούδι του... εκείνος αναστέναξε.
«Για να δούμε τι σου έμαθε η γαμημένη σκύλα σου... μουρμούρισα ενώ συνέχιζα να τον ερεθίζω περνώντας μόνο την μύτη μου πάνω από τον ερεθισμό του και το χνούδι του και περίμενα την αντίδραση του... φυσικά όπως το περίμενα έτριξε τα δόντια του και προσπάθησε πολύ σκληρά να μην αντιδράσει... για να δούμε πόση ώρα μπορείς να μείνεις ακίνητος ενώ θα σε ικανοποιώ»
Συνέχισα και πέρασα την γλώσσα μου αργά και βασανιστικά πάνω από τον ερεθισμό του και όταν έφτασα στο χνούδι του άρχισα να παίζω με τις μπούκλες του... εκείνος ανέπνεε γρήγορα και κοφτά... αλλά δεν κουνήθηκε.
«Βλέπω ότι σε αυτόν τον τομέα έχεις εκπαιδευτεί... είμαι περίεργη όμως το πόσο καλά έχεις εκπαιδευτεί... άραγε πόση ώρα μπορείς να παραμείνει ακίνητος κύριε Κάλεν;»
«Αρκετή»
Απάντησε αυτόματα και κάρφωσα απευθείας τον ερεθισμό του μέσα στο λαρύγγι μου παίρνοντας τον όλο με δύναμη... φυσικά ο ερεθισμός του είχε φτάσει ήδη στα ανώτατα όρια του... και μόλις έκανα την κίνηση μου εκείνος σταμάτησε να αναπνέει... έμεινα ακίνητη μέχρι να αρχίσει πάλι να αναπνέει και τότε τον έβγαλα αργά από το στόμα μου και άρχισα πάλι να τον ερεθίζω με την μύτη μου για να μην χαλαρώσει.
«μμμ... βλέπω ότι ξέρεις πολύ καλά τη επίπτωση είχε η κίνηση αυτή σε μένα κύριε Κάλεν... που σημαίνει ότι το έχεις βιώσει και εσύ... όπως και έχεις βιώσει να σε αναγκάζουν να κάθεσαι σε σκληρή επιφάνεια απότομα μετά από ξυλοδαρμό... του δήλωσα τα συμπεράσματα μου για να του δείξω τον τρόπο που τον διαβάζω... αρκετή... επανέλαβα... αυτό σε ρώτησα εγώ κύριε Κάλεν;»
«Όχι»
«Τότε γιατί η απάντηση σου ήταν άλλη από αυτή που σε ρώτησα;»
Δεν απάντησε... κράτησα μια τρίχα από το χνούδι του και την ξερίζωσα... έσφιξε τα δόντια του για να μην ουρλιάξει και σταμάτησε να αναπνέει... περίμενα μέχρι να αρχίσει πάλι να αναπνέει και συνέχισα να τον ερεθίζω με την μύτη μου.
«Ξανά... τότε γιατί η απάντηση σου ήταν άλλη από αυτή που σε ρώτησα;»
«Δεν ξέρω... αυτό μου ήρθε να απαντήσω» είπε ηττημένος.
«Δεν ξέρεις... άρα δεν πιστεύεις ακόμα τι είμαι ικανή να κάνω σε σένα αν με αναγκάσεις να το κάνω... πέρασα πάλι την γλώσσα μου από τον ερεθισμό του και του έδωσα λίγο το χρόνο να αναθεωρήσει τις απόψεις του... ξανά... άραγε πόση ώρα μπορείς να παραμείνει ακίνητος κύριε Κάλεν;»
«Το περισσότερο που έχω μείνει ακίνητος όταν ήμουν μαζί της... ήταν 1 μέρα... τώρα δεν μπορώ να μείνω ακίνητος παραπάνω από 5 λεπτά»
«Και έχεις την εντύπωση ότι αυτό δεν το ήξερα ήδη;»
«Πως;»
Ξερίζωσα άλλη μια τρίχα από το χνούδι του και ούρλιαξε...
«Κανόνας δευτέρου επιπέδου... Το μόνο που μπορείς να κάνεις χωρίς την άδεια μου είναι να αναπνέεις... ότι και να σου λέω... εσύ θα παραμένεις ακίνητος... και με κλειστά τα μάτια... απαντάς αυτόματα στην ερώτηση μου χωρίς δεύτερη σκέψη... οι απαντήσεις σου θα είναι ξεκάθαρες... και ποτέ δεν θα απαντάς μια ερώτηση με ερώτηση... μην με κάνεις να επαναλαμβάνομαι... γιατί τότε οι τιμωρίες σου ανεβαίνουν επίπεδο... κάθε φορά που με κάνεις να επαναλαμβάνομαι γίνονται πιο αυστηρές... και πίστεψε με δεν θέλεις να μάθεις τι είναι ικανά τα χέρια μου να κάνουν και τι όχι... μην τα αναγκάσεις ποτέ να σου το δείξουν... η επιλογή είναι πάντα δική σου κύριε Κάλεν... αυτό να το θυμάσαι πάντα... ξανά... και έχεις την εντύπωση ότι αυτό δεν το ήξερα ήδη;»
«Όχι δεν το ήξερα»
«μμμμ» μουρμούρισα ήρεμα και πέρασα άλλη μια φορά την γλώσσα μου πάνω από τον ερεθισμό του... είχε αρχίσει πάλι να χάνει την υπομονή του... η ανυπομονησία του τον είχε κυριεύσει... δεν πίστευε ότι θα τελείωνα ποτέ την διαδικασία... πιστεύει ότι, ότι κάνω τώρα είναι για να μην τον κάνω να τελειώσει ποτέ... πιστεύει ότι ψάχνω να βρω δικαιολογία για να τον αφήσω ανικανοποίητο... άρα εκείνη δεν τον ικανοποιούσε ποτέ... πάντα έβρισκε τρόπο για να τον τιμωρεί ακόμα και όταν έκανε τα θελήματα της... η ανταμοιβή της ήταν πάλι τιμωρία... αχχχ Έντουαρντ... πόσο λάθος σε έχει εκπαιδεύσει.
«Πως... ρώτησες ... Τι είπα πριν κύριε Κάλεν για την γλώσσα του σώματος;»
«Ότι ξέρεις να την διαβάζεις πάρα πολύ καλά»
«Ξέρεις πόσα μου έχεις δώσει να διαβάσω αυτήν την στιγμή από σένα;»
«Όχι»
«Θες να σου το αποδείξω;»
«Ναι»
«Είχες αρχίσει πάλι να χάνεις την υπομονή σου... η ανυπομονησία σου σε είχε κυριεύσει... δεν πιστεύεις ότι θα τελειώσω ποτέ την διαδικασία... πιστεύεις ότι, ότι κάνω τώρα είναι για να μην σε κάνω να τελειώσεις ποτέ... πιστεύεις ότι ψάχνω να βρω δικαιολογία για να σε αφήσω ανικανοποίητο... άρα εκείνη δεν σε ικανοποιούσε ποτέ... πάντα έβρισκε τρόπο για να σε τιμωρεί ακόμα και όταν έκανες τα θελήματα της... η ανταμοιβή της ήταν πάλι τιμωρία... έχω δίκιο;»
«Ναι»
«Τώρα πιστεύεις ότι μπορώ να σε διαβάζω ακόμα και όταν δεν μιλάς;»
«Ναι»
«Πιστεύεις ότι δεν μπορείς να με ξεγελάσεις;»
«Ναι»
«Πιστεύεις σε μένα κύριε Κάλεν;»
«Ίσως»
«Ίσως» όλη αυτή την ώρα δεν σταμάταγα να τον ερεθίζω με την μύτη μου και μόλις επανέλαβα την λέξη του κάρφωσα για δεύτερη φορά στο λαρύγγι μου όλον τον ερεθισμό του... πάλι σταμάτησε να αναπνέει... περίμενα μέχρι να βρει την αναπνοή του και τον έβγαλα αργά από το στόμα μου.
«Ίσως... επανέλαβα... ερώτηση ενδοτικού: Πιστεύεις ότι όλα αυτά με επηρεάζουν...; απάντηση Κυρίαρχου: Ναι Έντουαρντ σε επηρεάζουν... γιατί τα έχεις βιώσει και δεν θες να τα ξαναπεράσεις σε καμία περίπτωση και ιδίως από μένα...
«Ίσως... επανέλαβα... συμπέρασμα ενδοτικού: Δεν έχεις ιδέα τι κάνεις Μπέλα... δεν ξέρεις τίποτα για μένα... απάντηση Κυρίαρχου: Γι’ αυτό επιμένω να παίξουμε αυτό το παιχνίδι... για να σε μάθω... είναι ένα παιχνίδι Έντουαρντ και όχι πραγματικότητα... δεν θες να γίνεις ενδοτικός μου... γι αυτό μην με αναγκάσεις ποτέ να σε κάνω... σε παρακαλώ... σε ικετεύω... μην ενεργοποιήσεις τα χέρια μου... μην με αναγκάσεις να κάνω το παιχνίδι πραγματικότητα... δεν θες να ξέρεις τι είμαι ικανή να κάνω και τι όχι... συγκεντρώσου... και όσο αφορά το πρώτο σου συμπέρασμα... νομίζω ότι σου το έχω ήδη αποδείξει αν ξέρω τι κάνω ή όχι...
«Ίσως... επανέλαβα... ερώτηση ενδοτικού: Το ξέρεις ότι είσαι ίδια με εκείνην;... απάντηση Κυρίαρχου: Όχι Έντουαρντ... δεν είμαι ίδια με την γαμημένη την σκύλα... είμαι πολύ χειρότερη, όταν αποφασίζεις να ενεργοποιείς τον σκοτεινό μου εαυτό... και όταν τελειώσω μαζί σου... θα καταλάβεις πόσο τυχερός είσαι που εκείνη δεν είχε ιδέα τι έκανε γιατί δεν είχε έναν τόσο καλό εκπαιδευτή όπως είχα εγώ... αυτή η απάντηση σε ικανοποιεί;»
«Τώρα όχι»
«Γιατί;»
«Γιατί είσαι χειρότερη... και δεν ξέρω αν θέλω να παίξω άλλο αυτό το παιχνίδι»
«Ακριβός Έντουαρντ... όταν αποφασίζει να ενεργοποιείς τον σκοτεινό μου εαυτό είμαι χειρότερη από εκείνην... αλλά όχι ίδια... εγώ ξέρω τι κάνω... εκείνη δεν είχε ιδέα τι σου έκανε... και ξέρεις γιατί;»
«Όχι»
«Γιατί η ίδια δεν έχει βιώσει το πόνο που σου προκάλεσε Έντουαρντ... γι αυτό και δεν ήξερε τι επιπτώσεις είχαν όλα όσα έκανε απάνω σου... ξέρεις πολύ καλά τι μου προκαλεί αυτή η κίνηση» του είπα και επανέλαβα την ίδια κίνηση με πριν... καρφώνοντας τον ερεθισμό του στο λαρύγγι μου με περισσότερη δύναμη από πριν και σταμάτησε να αναπνέει... του έδωσα τον χρόνο του και όταν άρχισε να αναπνέει και πάλι ρυθμικά τον έβγαλα από μέσα μου αργά και βασανιστικά... πήρε άλλη μια βαθιά αναπνοή.
«Γιατί σε επηρεάζει όταν το κάνω;»
«Γιατί δεν θέλω να πονάς»
«Γιατί πιστεύεις ότι το κάνω;»
«Γιατί δεν θέλεις να πονέσεις εμένα»
«Γιατί;»
«Γιατί δεν θέλεις να ενεργοποιείς τα χέρια σου»
«Πιστεύεις σε μένα;»
«Ίσως»
«Γιατί;»
«Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τα κίνητρα σου... δεν μπορώ να καταλάβω αν πράγματι θες να μου κάνεις ότι μου έκανε εκείνη ή αν θες να μου δείξεις τι σου έκανε εκείνος... και αυτό με τρελαίνει»
«Αν ήθελα να σου δείξω με αυτόν τον τρόπο τι μου έκανε εκείνος... θα σου αποκάλυπτα ότι αυτό που κάνουμε τώρα είναι ένα παιχνίδι και όχι η πραγματικότητα;»
«Όχι»
«Αν ήθελα να σου δείξω με αυτόν τον τρόπο τι μου έκανε εκείνος... θα σε τιμωρούσα που πίστεψες ότι μπορούσες να με κοροϊδέψεις;»
«Ναι»
«Γιατί πάντα βγάζεις τα λάθος συμπεράσματα... ; Μην απαντήσεις σε αυτό... σου τόνισα... θέλω να παίξουμε αυτό το... παιχνίδι Έντουαρντ... παιχνίδι όχι πραγματικότητα... για να σε μάθω και να με μάθεις... γιατί δεν μου δίνεις άλλη επιλογή... σου είπα ότι ο σκοπός μου Έντουαρντ είναι να σε κάνω να καταλάβεις πόσο λάθος αντίληψη έχεις για μένα... και εσύ πίστεψες ότι θα σου κάνω ότι και εκείνη;... Ενώ στο Παρίσι με είδες να λυγίζω μπροστά στα μάτια σου και να σου αποκαλύπτω ωμά την σκέψη μου... ‘πως σκατά θα μπορέσω τώρα να ζήσω με αυτό’... και πίστεψες ποτέ ότι θα μπορούσα ποτέ να σου κάνω ότι και εκείνη... ; Μην απαντήσεις σε αυτό... μου είπες ότι ‘δεν αντέχω να σου μιλάω γι αυτά και να είμαι σε αυτήν την στάση’ και εγώ σε έχω δεμένο... πως αλλιώς θα σε κάνω να μου πεις για σένα αν δεν σε διαβάσω με την γλώσσα του σώματος;»
«Δεν ξέρω»
«Πιστεύεις σε μένα;»
«Ίσως»
«Γιατί;»
«Γιατί είμαι ακόμα μπερδεμένος»
«Είσαι ακόμα μπερδεμένος... θες να συνεχίσω το... παιχνίδι... ή όχι;»
«Όχι»
«Τότε ξέρεις τι πρέπει να κάνεις»
Έμεινε ακίνητος και έσφιξε το στόμα του για να μην πει τίποτα... παρέμενε ακίνητος και με κλειστά τα μάτια αναπνέοντας βαριά... δεν ήθελε να ηττηθεί... όχι γιατί ήθελε να με επιλέξει αλλά για να μην μου δώσει την ικανοποίηση ότι κέρδισα... πήγα πάλι κοντά του και έκατσα στα τέσσερα χωρίς να τον ακουμπώ.
«Άνοιξε τα μάτια σου... το έκανε αυτόματα... τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις μπερδεμένος;»
«Δεν ξέρω αν μπορώ να σε εμπιστευτώ»
«Σίγουρα έχουμε δρόμο ακόμα γι αυτό... αλλά πιστεύεις ότι σου λέω την αλήθεια;»
«Θέλω να το πιστέψω»
«Γιατί;»
«Γιατί θέλω να πιστέψω σε σένα»
«Αλλά είσαι ακόμα μπερδεμένος... αν ήθελα να σου κάνω κακό θα σε προειδοποιούσα;»
«Όχι»
«Πως το ξέρεις αυτό;»
«Δεν ξέρω... απλά το ξέρω»
«Σου το λέει η καρδιά ή η λογική;»
«Δεν ξέρω... απλά το ξέρω» είπε υψώνοντας την φωνή του... ζαρώνοντας τα μάτια του για να συγκρατήσει τα συναισθήματα του.
«Θες να συνεχίσω ή όχι;»
«Δεν ξέρω... θέλω λίγο χρόνο»
«Θες να κάνω παύση;»
«Ναι»
«Οκ... πάρε τον χρόνο σου... παύση» του είπα και έφυγα από πάνω του και πήγα προς τον καθρέπτη... άναψα ένα τσιγάρο και έκατσα στο έπιπλο... περιμένοντας υπομονετικά να συγκεντρώσει τις σκέψεις του χωρίς να του μιλάω.
«Είσαι σίγουρη ότι δεν έχεις σκοπό να με πονέσεις επίτηδες;»
«Αν είχα σκοπό να σε πονέσω αδικαιολόγητα... θα το είχα κάνει μέχρι στιγμής;»
«Ναι»
«Τότε η ερώτηση σου ήταν περιττή»
«Γιατί το κάνεις αυτό... ; Εννοώ γιατί επιμένεις να θέλεις να είσαι κοντά μου... όταν νιώθεις ότι σου ενεργοποιώ τον σκοτεινό σου εαυτό... από την στιγμή που δεν θέλεις να τον ενεργοποιήσεις;»
«Γιατί μου το ζήτησες να το κάνω»
«Και αυτό μόνο φτάνει;»
«Για μένα ναι... για σένα εξακολουθεί να μην φτάνει» ξεφύσησε και κοίταξε το ταβάνι για να συγκεντρώσει και πάλι τις σκέψεις του.
«Με ρώτησες εχθές... συνέχισα αναστενάζοντας... ‘Πως μπορείς να ακόμα να παλεύεις για μένα;’ Τι σου απάντησα;»
«Γιατί πιστεύεις σε μένα»
«Πιστεύεις ότι το εννοούσα;» δεν απάντησε αμέσως... με κοίταξε στα μάτια και έμεινε για λίγο ακίνητος.
«Θέλω να συνεχίσουμε... δεν χρειάζεται να με διαβάζεις μόνο με την γλώσσα του σώματος... αν θες κάτι να σου πω ρωτάμε και θα σου απαντήσω... δεν μπορώ να σου πω ότι σε εμπιστεύομαι... όμως σε πιστεύω... και ξέρω ότι δεν θα κάνεις κάτι που θα είναι άσχημο για να με βλάψεις περισσότερο» είπε σοβαρά και χρειάστηκε όλη η δύναμη της ψυχής μου εκείνην την στιγμή για να μην τον λύσω από τα δεσμά του για να τον πάρω στην αγκαλιά μου.
«Όταν είσαι έτοιμος να συνεχίσουμε πες μου» του απάντησα και γύρισε πάλι την ματιά του προς το ταβάνι... αναστενάζοντας βαριά.
«Όποτε θες συνέχισε» μου έδωσε την άδεια και παίρνοντας την τελευταία μου ρουφηξιά την άφησα να βγει από μέσα μου αργά και έσβησα το τσιγάρο μου για να πάω κοντά του.
«Είσαι ακόμα σε παύση... μπορείς να με ρωτήσεις ότι θες» του επισήμανα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
«Κοίταξε με Έντουαρντ... με κοίταξε αυτόματα... θες να με ρωτήσεις κάτι;»
«Γιατί επιμένεις Μπέλα;»
«Γιατί πιστεύω σε σένα Έντουαρντ» του είπα και του χάιδεψα το μάγουλο και κλείνοντας τα μάτια του κατένευσε.
«Τότε πες μου αυτό... γιατί άλλες φορές με αποκαλείς Έντουαρντ και άλλες φορές με αποκαλείς κύριε Κάλεν;» γέλασα .
«Και πως προτιμάς να σε αποκαλώ μίστερ Χάιντ;» γέλασε και εκείνος.
«Δεν με πιστεύεις... αμφιβάλεις για μένα... δεν μου έχεις εμπιστοσύνη... με φοβάσαι.... αυτά είναι όσα νιώθει για μένα ο μίστερ Χάιντ... αυτό που θέλω να μάθω εγώ... είναι τι νιώθει για μένα ο Έντουαρντ... και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα ο μίστερ Χάιντ να τον αφήσει να σκεφτεί καθαρά»
«Είσαι απίστευτη»
«Σ’ αγαπάω... Έντουαρντ... δεν μπορώ να σου περιγράψω με λόγια το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για σένα... αλλά αν δεν πίστευα σε σένα δεν θα ήταν αυτό αρκετό»
«Πιστεύεις σε μένα... γι αυτό και δεν το βάζεις κάτω»
«Ναι πιστεύω σε σένα... και γι αυτό και μπορώ να παλέψω... γιατί ξέρω ότι υπάρχεις Έντουαρντ... όμως υπάρχει και ο μίστερ Χάιντ... και όσο τον αφήνεις να είναι ανάμεσα μας... εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω»
«Γι’ αυτό είπες στο Παρίσι ότι δεν μπορείς να με βοηθήσεις;»
«Όχι... για άλλον λόγο δεν μπορώ να σε βοηθήσω... χωρίς την βοήθεια ενός ειδικού»
«Για ποιον λόγο;»
«Δεν είσαι ακόμα έτοιμος για να το μάθεις αυτό... κρατάω την ερώτηση για μετά... οκ;»
«Εντάξει»
«Είσαι έτοιμος να συνεχίσουμε;»
«Τώρα ναι»
«Γιατί;»
«Γιατί πιστεύω σε σένα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου