Τα τρυφερά του χάδια και τα ζεστά του χείλια άρχισαν να με ξυπνάνε... πάντα ήταν τόσο τρυφερός όταν κοιμόμουν... ποτέ όταν ήμουν ξύπνια... τι περίεργο... προσπάθησα να το παρατείνω όσο μπορούσα για να το απολαύσω περισσότερο... αλλά το σώμα μου με πρόδωσε και τα χέρια μου βρέθηκαν με δική τους πρωτοβουλία πάνω στα μαλλιά του και άρχισαν να τον χαϊδεύουν τρυφερά... εκείνος πάγωσε.
«μην σταματάς» κλαψούρισα παραπονιάρικα και χαμογέλασε.
«ξύπνα σταχτοπούτα... έχουν περάσει τα μεσάνυχτα και η άμαξα σου έγινε ξανά κολοκύθα»
Η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο... σταμάτησα να αναπνέω και ξαφνικά τα μάτια μου άνοιξαν και τον κοίταξα παγωμένη, ανίκανη να πιστέψω τα λόγια του... τα χέρια μου μείναν μετέωρα αριστερά και δεξιά απο το πρόσωπο του και όλο μου το σώμα και όλες μου οι αισθήσεις νεκρώθηκαν.
«η πτήση σου φεύγει σε δύο ώρες... προλαβαίνεις να πάρεις πρωινό... θα πάω να προετοιμάσω τους δικούς μου για την αναχώρηση σου... πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να ετοιμαστείς... θα μας βρεις στην τραπεζαρία» συνέχισε και φεύγοντας απο την αγκαλιά μου παρατήρησα ότι ήταν ήδη ντυμένος.
Τον παρακολουθούσα μηχανικά... τα πνευμόνια μου άρχισαν να διαμαρτύρονται και το στόμα μου είχε ξεραθεί... έκλεισα τα μάτια μου και κούνησα το κεφάλι μου για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου... τι είπε μόλις τώρα???
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και άνοιξα τα μάτια μου ακριβώς την στιγμή που έβαλε το χέρι του στο πόμολο για να ανοίξει την πόρτα... ξαφνικά το μυαλό μου πήρε φωτιά και το σώμα μου ξεπάγωσε... σηκώθηκα απο το κρεβάτι και έκλεισα ξανά την πόρτα ξαφνιάζοντας τον... γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε περίεργος.
«θα φύγω... αν αυτό είναι που θες, θα το κάνω»
«Μπέλα τι προσπαθείς να κάνεις?»
«το ίδιο θα σε ρώταγα και εγώ αλλά δεν έχει πια σημασία»
«πρέπει να πάω να προετοιμάσω τους δικούς μου... είπε ψυχρά... και τον εαυτό μου για την εξομολόγηση που έχω να κάνω... οπότε αν μου επιτρέπεις» συνέχισε και κοίταξε το χέρι μου πάνω στο πόμολο.
«δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα απο όλα αυτά... δεν μου χρωστάς τίποτα» με κοίταξε ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.
«είμαι άντρα με αρχές... έσπασα το συμβόλαιο και τώρα θα πληρώσω το τίμημα... δεν θέλω χάρες απο σένα» γέλασα ειρωνικά
«πόσο λίγο με ξέρεις... του πέταξα και πήγα προς την ντουλάπα και μόλις έβγαλα την βαλίτσα μου έξω πήρα το συμβόλαιο και την ταυτότητα μου στα χέρια μου και πήγα κοντά του ξανά... είναι ίδια?» τον ρώτησα και του την πέταξα στα μούτρα... σήκωσε απο το πάτωμα την ταυτότητα και το συμβόλαιο και τα κοίταξε καλά καλά.
«έβαλες ψεύτικη υπογραφή... γιατί?»
«γιατί ήξερα ότι θα τα σκατώσεις... ήξερα ότι δεν θα μπορούσες να μείνεις για πολύ μακριά απο αυτό που πραγματικά είσαι... ήξερα ότι για μια ακόμα φορά θα με διαλύσεις... αλλά είμαι εδώ... κοίτα με Έντουαρντ... είμαι εδώ... εσύ που είσαι???»
«τότε γιατί το έκανες?»
«ήθελα να πιστεύω ότι υπήρχε ελπίδα... ήθελα να πιστεύω ότι αυτό θα ήταν αρκετό... ήθελα να πιστεύω ότι η αγάπη μου ήταν αρκετή να νικήσει τον δαίμονα... αλλά ο δαίμονας είναι πιο δυνατός... για άλλη μια φορά έχασα... δεν πειράζει... τουλάχιστον ξέρω ότι προσπάθησα... τώρα μπορώ να προχωρήσω έχοντας το κεφάλι μου ψηλά... δεν είμαι εγώ αυτή που το βάζει στα πόδια... Έντουαρντ... αλλά εσύ... ελπίζω τουλάχιστον τώρα που γεύτηκες τον έρωτα... να σταματήσεις να γαμάς την ζωή σου... αν όχι... λυπάμαι... αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο... ως εδώ ήταν Έντουαρντ... το τελευταίο κομμάτι που με κρατούσε... διαλύθηκε... έγινε χίλια κομμάτια... δεν έχω απο που να κρατηθώ... δεν έχω τίποτα άλλο να ελπίζω... με διέλυσες Έντουαρντ... ελπίζω τώρα να πήρες την εκδίκηση σου και να με αφήσεις ήσυχη να συνεχίσω την ζωή μου»
«θα σε δω κάτω» είπε μόνο και μου έδωσε πίσω το συμβόλαιο και την ταυτότητα μου.
Τα πήρα στο χέρι μου με νεύρο και του γύρισα την πλάτη... δεν ήξερα αν ήταν ακόμα εκεί ή όχι... πήγα στην ντουλάπα και άρχισα να βγάζω με δύναμη τα ρούχα και να τα πετάω στο πάτωμα... δεν είχα άλλο κουράγιο να κρυφτώ... έπρεπε να ξεσπάσω.
Μετά απο δεν ξέρω και εγώ πόση ώρα, έκατσα στο πάτωμα και κοίταξα γύρω μου τα διαλυμένα μου ρούχα να κείτονταν στο πάτωμα σε ένα σωρό... τα μόνα ρούχα που είχαν μείνει άθικτα ήταν το τζιν και η μπλούζα που είχα αφήσει στο μπάνιο εχθές το βράδυ και τα εσώρουχα μου που ήταν στην συρταριέρα... σηκώθηκα και πήρα μια βαθιά αναπνοή... ανάλαφρη και αποφασισμένη.
Έκανα ένα γρήγορο ντουζ... στέγνωσα τα μαλλιά μου με το μπιστολάκι και αφού έβαλα καθαρά εσώρουχα πήρα τα υπόλοιπα που υπήρχαν μέσα στο συρτάρι και τα έριξα άτσαλα μέσα στην βαλίτσα... έκατσα στο σκαμπό μπροστά στον καθρέφτη και άρχισα να βάφομαι... κάλυψα τους μαύρους κύκλους και τα σημάδια φθοράς απο το ξέσπασμα και βάζοντας μόνο μάσκαρα και το κόκκινο κραγιόν μου που απεχθάνεται... κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και γέλασα με ικανοποίηση.
«δεν είμαι απο αυτές που τα παρατάνε κύριε Κάλεν... ζήσε με αυτό» είπα με αυτοπεποίθηση και αφού ντύθηκα και έβαλα τα σταράκια μου... έβαλα το βαλιτσάκι με τα καλλυντικά και τα παπούτσια μου που ήταν ακόμα στην ντουλάπα μέσα στην βαλίτσα... την έκλεισα και άρχισα να προχωρώ προς την πόρτα αφήνοντας τα πάντα πίσω μου.
Όταν κατέβηκα στην ρεσεψιόν... κανόνισα τις λεπτομέρειες και κατευθύνθηκα προς την τραπεζαρία... πριν ανοίξω την πόρτα... πήρα μια βαθιά αναπνοή... φόρεσα το μεγαλύτερο μου χαμόγελο και μπήκα με το κεφάλι ψηλά.
Η Έσμε με κοίταζε ανήσυχη...
«Μπέλα μου... αναφώνησε και ήρθε και με πήρε μια ζεστή αγκαλιά μόλις έφτασα στο τραπέζι τους... ο Έντουαρντ με κοίταζε εξονυχιστικά... έλα κάτσε, θα φας πρωινό?» με ρώτησε ανήσυχη
«όχι ευχαριστώ Έσμε μου είμαι λιγάκι βιαστικιά» της είπα χαμογελώντας και μελαγχόλησε.
«έχεις ώρα για την πτήση σου... κάτσε λίγο μαζί μας» παρακάλεσε
«για την ακρίβεια... έχω σκοπό να πάω στα μαγαζιά... το βράδυ στο Μπελ Ρουζόν... θα ανεβάσουν την λίμνη των κύκνων και θέλω να πάρω ένα καλό φόρεμα... θα θέλετε να με συνοδεύσετε?... τα εισιτήρια θα τα βάλω εγώ» είπε με ένα χαμόγελο και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος των υπολοίπων παραβρισκομένων που είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα.
«μα Μπέλα... ο Έντουαρντ μας είπε» ξεκίνησε η Έσμε και γυρίζοντας προς την μεριά της, της χαμογέλασα παρηγορητικά.
«τον Έντουαρντ παράτησα, όχι την εταιρία, Έσμε... ακόμα δουλεύω για σας ή μήπως όχι?» συνέχισα και κοίταξα τον Καρλάηλ ο οποίος με την σειρά του κοίταζε γύρω του χωρίς να ξέρει τι να πει.
«φυσικά δουλεύεις ακόμα για μας» απάντησε αγνοώντας το βλέμμα του Έντουαρντ.
«και από όσο θυμάμαι... αυτό... είναι ένα επαγγελματικό ταξίδι... και εγώ σαν επαγγελματίας δεν έχω σκοπό να το καταστρέψω... έχω ακόμα εκκρεμότητες και δεν σκοπεύω να σας εκθέσω... αν φυσικά συμφωνείτε και εσείς» απευθύνθηκα ξανά στον Καρλάηλ και μου χαμογέλασε.
«φυσικά και συμφωνούμε καλή μου» επιβεβαίωσε και του χαμογέλασα θερμά... ο Έμετ δεν μπορούσε να κρύψει το αυτάρεσκο χαμόγελο του αλλά ούτε και ο Έντουαρντ τον δικό του εκνευρισμό.
«οπότε αν έχεις τελειώσει... θα ήθελες να πάμε για ψώνια τώρα?» γύρισα την ματιά μου προς την Έσμε και κατένευσε σαστισμένη χωρίς να ξέρει τι να πει.
«θα σας δούμε στο μεσημεριανό» γύρισα την ματιά μου προς τους υπόλοιπους και αφού μας χαιρέτησαν όλοι... εκτός από τον Έντουαρντ που είχε καταπιεί την γλώσσα του φύγαμε αξιοπρεπώς.
Στον καφέ ανάμεσα στα ψώνια η Έσμε λύθηκε...
«είσαι σίγουρα καλά?»
«καλύτερα δεν γίνεται» της επιβεβαίωσα πίνοντας μια γουλιά απο τον καφέ μου.
«ο Έντουαρντ μας είπε»
«Έσμε μου χωρίς παρεξήγηση... αλλά δεν μου καίγεται καρφί τι σας είπε... τελείωσε οριστικά»
«τότε γιατί δεν έφυγες?»
«γιατί πάνω από όλα είμαι επαγγελματίας... αύριο έχουμε να κλείσουμε μια μεγάλη συμφωνία και τα συμβόλαια τα έχω εγώ... θα προτιμούσες να τους παρατήσω και να τους αφήσω εκτεθειμένους???»
«και η παράσταση?»
«κάνω μπαλέτο απο τα τέσσερα μου... η μητέρα μου ήταν μπαλαρίνα και επέμενε να κάνει και μένα... αλλά δεν μου άρεσε και τόσο πολύ και τα παράτησα... η αγαπημένη μου παράσταση είναι η λίμνη τον κύκνων... δεν θα το έχανα με τίποτα... και εφόσον είμαστε μαζί σκέφτηκα να σας προσκαλέσω... που είναι το κακό?» την ρώτησα ανάλαφρα και με κοίταξε μπερδεμένη.
«τότε καλύτερα να πάμε να βρούμε φόρεμα και για τις δύο... είπε κλείνοντας το μάτι της και χαμογέλασα... αλήθεια τόσα ρούχα τι τα θες?» ρώτησε με απορία και μου έδειξε με το βλέμμα της τις τσάντες που ήταν δίπλα μου.
«τα παλιά είναι σκισμένα στο δωμάτιο του Έντουαρντ... κάπως έπρεπε να εκτονωθώ» της είπα και γέλασα με τον εαυτό μου αλλά εκείνη μελαγχόλησε.
«Μπέλα» είπε θλιμμένα και της έτριψα το μπράτσο παρηγορητικά.
«τώρα είμαι καλά» της επιβεβαίωσα και με έκλεισε στην αγκαλιά της.
Ήθελε όσο τίποτα αυτό να λειτουργήσει κάπως... ίσως και περισσότερο απο όσο το ήθελα εγώ... αλλά δεν ήταν γυναίκα που ζούσε στα παραμύθια... ήξερε καλά τον Έντουαρντ και ήξερε ότι θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο... αλλά όπως και εγώ έτσι και εκείνη απλά είχε την ελπίδα... και δεν μπορούσε να ρίξει την ευθύνη απάνω μου... ξέρει ότι προσπάθησα... είναι η μόνη που ξέρει όλην την αλήθεια... και είναι η μόνη που με καταλαβαίνει όσο κανείς άλλος.
«θα του δώσεις και άλλη ευκαιρία» διαπίστωσε στο τέλος και της χαμογέλασα.
«δεν είμαι απο τις γυναίκες που τα παρατάνε... αλλά αυτήν την φορά θα πρέπει εκείνος να παλέψει Έσμε... δεν έχω άλλο κουράγιο να παλέψω μόνη μου»
«ήθελε να σου κάνει πρόταση γάμου»
«τι?» είπα και κόντεψα να πνιγώ με τον καφέ μου
«αυτό μας είπε όταν ήρθε το πρωί στο τραπέζι»
«δεν καταλαβαίνω» είπα τρομερά σοκαρισμένη
«μας είπε ότι μαλώσατε και ότι χωρίσατε... και μας ενημέρωσε ότι μαζεύεις τα πράγματα σου για να φύγεις... και όταν τον ρώτησα γιατί δεν έκανε κάτι για να σε σταματήσει, μου είπε ότι θα το κάνει πριν φύγεις»
«δηλαδή περίμενε να έρθω στο τραπέζι και να κάτσω ήρεμα και ωραία και να φάω πρωινό σαν να μην έγινε τίποτα και την στιγμή που θα σας αποχαιρετούσα θα έσκαγε το παραμύθι??? Τι γελοίος Χριστέ μου»
«το ίδιο του είπα και εγώ... το τράβηξε πάρα πολύ αυτήν την φορά Μπέλα και δεν σε αδικώ αν κάνεις πίσω τώρα»
«δεν πρόκειται να κάνω πίσω... αλλά δεν πρόκειται να συνεχίσω άλλο το παραμύθι του... δεν θα δεχτώ Έσμε»
«δεν σε αδικώ... αλλά μήπως το τραβάς και εσύ το σκοινί αυτήν την φορά?»
«να σου θυμίσω τι μου έκανε εχθές ή σήμερα το πρωί?» την ρώτησα και σταμάτησε για μια στιγμή... φυσικά και είχαμε μιλήσει για την χθεσινή μέρα, στην διάρκεια που ψωνίζαμε και τώρα ήταν αναποφάσιστη.
«είναι πληγωμένος... Μπέλα... προσπάθησε να τον δικαιολογήσει... όλα αυτά τα χρόνια νόμιζε ότι τον είχες προδώσει εσύ... νόμιζε ότι τον είχες παρατήσει... και τώρα παλεύει πολύ σκληρά να τα βρει με τον εαυτό του»
«πως??? Δουλεύοντας με??? Τι περιμένει ότι θα κάνουμε έναν γελοίο γάμο και θα λυθούν όλες μας οι διαφορές??? Ακόμα με μισεί Έσμε κατάλαβε το... ακόμα με θεωρεί υπαίτια για όλα... ακόμα αρνείται να καταλάβει ότι δεν είμαι εγώ αυτή που τον πρόδωσε»
«δώστου το να το καταλάβει» παρακάλεσε
«πως Έσμε μου... πες μου πως... τι άλλο να κάνω πια???»
«είσαι εδώ... αυτό για αρχή αρκεί» ξεφύσησε και τα παράτησε γιατί ήξερε ότι είχα δίκιο
«όχι για εκείνον» απάντησα αυτόματα και έπεσα στην πλάτη της καρέκλας βαριά.
«πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως του ήρθε να σου κάνει πρόταση γάμου»
«Έσμε μου... είπα απιβδισμένα... για τον Έντουαρτ όλα είναι ένα παιχνίδι... είναι σίγουρος ότι θα αρνηθώ και γι αυτό το κάνει»
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω»
«αν αρνηθώ τότε θα μπορεί να γυρίσει μετά και να σας πει... ορίστε εγώ προσπάθησα εκείνη είναι που τα παρατά... και έτσι θα βγει λάδι δεν το καταλαβαίνεις?»
«έχεις δίκιο» είπε με μια γκριμάτσα και τα παράτησε... τι άλλο να κάνει πια και αυτή η γυναίκα... του έχει δοθεί ολοκληρωτικά και το μόνο που εισπράττει είναι η κοροϊδία του... έλεος πια.
Στο μεσημεριανό δεν εμφανίστηκε και είχαμε ένα ήρεμο γεύμα... το βράδυ όμως με είχε ενημερώσει η Έσμε ότι θα ερχόταν μαζί μας και αυτό ήταν καλό σημάδι... φόρεσα το μπλε μακρύ φόρεμα που είχα πάρει γι αυτήν την περίσταση και έβαλα τα ‘γυάλινα’ γοβάκια μου και γέλασα... σίγουρα αυτό θα του δώσει αφορμή για σχόλια.
Όταν βγήκα απο το δωμάτιο μου, που ήταν στον ίδιο όροφο με τον δικό του και προχώρησα προς το ανσανσερ, άκουσα μια πόρτα να κλείνει αλλά δεν γύρισα πίσω μου να δω αν ήταν εκείνος... πάτησα το κουμπί του ασανσερ και περίμενα... η ανάσα του γαργάλησε το αυτί μου και με κόπο προσπάθησα να ελέγξω τον εαυτό μου για να μην προδωθώ.
«μμμμ... περίεργη επιλογή παπουτσιών... είσαι σίγουρη ότι θα δούμε την λίμνη των κύκνων και όχι την σταχτοπούτα?» ρώτησε με βαθιά φωνή και χαμογέλασα.
«είμαι σίγουρη ότι θα ζήσω το σωστό παραμύθι απο εδώ και πέρα» του απάντησα χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω και μπήκα στην καμπίνα του ασανσερ την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες και εκείνος με ακολούθησε... με προσπέρασε και ακούμπησε την πλάτη του στο τοίχο και την στιγμή που πάτησα το κουμπί για τον σωστό όροφο, έμεινα μπροστά στις πόρτες αφήνοντας τον πίσω μου.
Δεν άντεξε για πολύ και ήρθε και κόλλησε το σώμα του κοντά μου... με ακούμπησε ανεπαίσθητα αρχίζοντας πάλι να μου μιλάει με σταθερή και ζεστή φωνή κοντά στο αφτί μου... εξιτάροντας όλες μου τις αισθήσεις.
«η καμαριέρα βρήκε δύο άθικτα φορέματα απο τον τυφώνα που πέρασε απο το δωμάτιο μου και με ρώτησε τι θα ήθελε να τα κάνω»
«ανήκουν στην παλιά μου ζωή δεν τα χρειάζομαι πια... μπορείς να τα κρατήσεις και να τα χαρίσεις στον επόμενο σάκο του μποξ που θα βρεις για να εκτονωθείς... λίγο με νοιάζει» χαμογέλασε με το σχόλιο μου και συνέχισε.
«και τα εσώρουχα που άφησες στο μπάνιο μου?»
«είναι χρησιμοποιημένα... μπορείς να τα κρατήσεις για να τα μυρίζεις κάθε φορά που θα θες να θυμηθείς πως μυρίζει μια γυναίκα που έχει τελειώσει απο τα μαγικά σου χέρια» τσιτώθηκε αλλά δεν αντέδρασε.
«ώστε παραδέχεσαι ότι δεν μπορείς να μείνεις μακριά απο τα μαγικά μου χέρια» δήλωσε και γέλασα
«παραδέχομαι οτι τα χέρια σου είναι μαγικά και με κάνουν να τελειώνω... αλλά όχι ότι και δεν μπορώ να τα αντικαταστήσω... το έκανα μια φορά... μπορώ να το ξανακάνω και δεύτερη με μεγαλύτερη ευκολία αυτήν την φορά... όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσεις ότι έχω ‘τελειώσει’ μαζί σου... τόσο πιο γρήγορα θα συνεχίσεις την ζωή σου και εσύ όπως την συνεχίζω... εγώ»
«έχεις τελειώσει μαζί μου? είσαι σίγουρη γι αυτό?» ρώτησε και η ανάσα του με έκανε να αναστενάξω.
«πολλές φορές... γύρισα το σχόλιο του κάνοντας την απάντηση μου να έχει διαφορετική έννοια απο το αρχικό μου σχόλιο... ειρωνεία δεν είναι???... του είπα και γύρισα προς το μέρος του χαμογελώντας αυτάρεσκα... αυτός που νομίζει ότι δεν μπορεί να ικανοποιεί τις γυναίκες... με κοίταξε άγρια... διόρθωση... που δεν θέλει να ικανοποιεί τις γυναίκες... καταφέρνει μόνο με την ανάσα του μέσα στο αυτί μου να με κάνει να τελειώνω στην στιγμή» του είπα και σήκωσα το ένα μου φρύδι προκλητικά περιμένοντας την αντίδραση του.
«λες ψέματα»
«αλήθεια?... γιατί δεν το διαπιστώνεις μόνος σου?... είμαστε μόνοι μας... ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να το επιβεβαιώσεις» τον προκάλεσα και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω αμυντικά.
Η καμπίνα σταμάτησε και οι πόρτες άνοιξαν αλλά εγώ δεν κουνήθηκα απο την θέση μου... περίμενα ακόμα την δική του αντίδραση... με προσπέρασε και βγήκε βιαστικά απο το ασανσερ εντελώς εκνευρισμένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου