Τον είχα στην αγκαλιά μου... τόσο ήρεμος... τόσο ξέγνοιαστος... ένιωθα λες και όλα όσα τον πιέζανε ξαφνικά να έχουν εξανεμιστεί... η αναπνοή του απαλή... Που να τον είχαν οδηγήσει οι σκέψεις του, άραγε;;;... Που ταξίδευε το περίπλοκο μυαλό του;;;
«Δεν θα τον κάνεις ποτέ δικό σου... πάντα θα ανήκει αλλού» τα λόγια του Πάολο ήρθαν και με έκαναν να πεταχτώ... η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει άρρυθμα και τα χέρια του Έντουαρντ άρχισαν να χαϊδεύουν τρυφερά τα δικά μου χέρια που είχαν τυλιχτεί γύρω του.
Πόσο άδικο είχες... σκέφτηκα με παράπονο... πόσο άδικο...
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα το ζεστό νερό να πλημμυρίσει τις αισθήσεις μου και πριν το καταλάβω άρχισε το μυαλό μου να ταξιδεύει στις αναμνήσεις...
Άκουσα τα βήματα του να πλησιάζουν και κλείνοντας το βιβλίο μου, έτρεξα στην μέση του δωματίου μου για να ετοιμαστώ για εκείνον... την ώρα που άκουσα τα κλειδιά να ξεκλειδώνουν την πόρτα έκατσα στα γόνατα μου και αφού άφησα τα κωλομέρια μου να ακουμπήσουν πάνω στα ψηλοτάκουνα τακούνια μου, έβαλα τα χέρια μου πάνω στα γόνατα μου και κλείνοντας τα μάτια μου έγειρα το κεφάλι μου προς τα κάτω περιμένοντας...
Η πόρτα άνοιξε και εγώ κράτησα την αναπνοή μου για να αφουγκραστώ την δική του... πήρε μια βαθιά ανάσα και έμεινε ακίνητος... ωωω Πάολο... είσαι εδώ... άραγε περίμενε ότι θα είχα γυρίσει... άραγε ο Τζέικομπ τον ενημέρωσε για την άφιξη μου;;;
Έμενε ακίνητος... η αναπνοή του δήλωνε ανακούφιση... αλλά και εκνευρισμό... ωωω Πάολο...* mi sombra dulce de la soledad... δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο σου... ποτέ.
«Βλέπω πήρες την απόφαση σου» άκουσα να μου λέει μέσα από τα δόντια του... η φωνή του τραχιά... είναι εκνευρισμένος;... γιατί;... ωωω Πάολο μην μου θυμώνεις... υπόσχομαι να μην σε ξαναφήσω.
Έκλεισε την πόρτα και μόλις την κλείδωσε άρχισε να έρχεται κοντά μου με αργά και βασανιστικά βήματα... σταμάτησα να αναπνέω για άλλη μια φορά για να μπορέσω να καταλάβω τις προθέσεις του... αλλά με μπέρδευε τόσο πολύ σήμερα... γιατί είναι εκνευρισμένος;... δεν καταλαβαίνω.
Ήρθε κοντά μου και τον ένιωσα να σκύβει προς το μέρος μου... Εγώ ακόμα αρνιόμουν να πάρω αναπνοή... Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει τα νεύρα του;... Έκανα κάτι που δεν έπρεπε;... Είμαι εδώ... δεν θα ξαναφύγω... ωωω Πάολο σε παρακαλώ δώσε μου την ευκαιρία να σου μιλήσω, σε παρακαλώ.
«Ιζαμπέλααα... μου ψιθύρισε στο αυτί για να με κάνει να καταλάβω ότι δεν ήταν εκνευρισμένος με μένα... σέρνοντας την φωνή του... **mi salvaje dulce se levantó... ***tanto hermoso... ****tanto airosamente... πως θα μπορέσω να ζήσω ξανά χωρίς εσένα;» συνέχισε με την υπέροχη Ισπανική του προφορά και ένιωσα να πνίγομαι... ωωω Πάολο... είμαι εδώ... δεν θα σε αφήσω ξανά ποτέ μόνο σου... του έλεγα παρακλητικά με την σκέψη μου... και περίμενα υπομονετικά να μου δώσει το δικαίωμα να του μιλήσω.
«Πόσο έξω έπεσα με σένα... πήρε μια βαθιά ανάσα και μύρισε το άρωμα μου... tanto hermoso... tanto airosamente» επανέλαβε αλλά δεν με άγγιξε.
«Πίστευα ότι αν σου μάθω όσα ξέρω θα ήσουν η τέλεια ενδοτική... στο τέλος όμως κατάλαβα ότι εσύ είχες να μου μάθεις πολλά περισσότερα από όσα είχα να σου μάθω εγώ... η γενναιότητα σου... η υπομονή σου... η δύναμη ψυχής που έχεις μέσα σου... κούνησε το κεφάλι του με υπερηφάνεια... είμαι τόσο υπερήφανος για σένα... υποκλίνομαι μπροστά σου... mi salvaje dulce se levantó... όσα έμαθα από σένα... όλα είναι ανεκτίμητα κομμάτια της ζωής μου... πως θα μπορέσω να ζήσω ξανά χωρίς εσένα Ιζαμπέλα... πες μου πως;» .
Τον άκουγα να λέει απελπισμένος και η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει... περίμενα υπομονετικά μέχρι να μου δώσει την άδεια να μιλήσω... ωωω Πάολο... mi sombra dulce de la soledad... είμαι εδώ... δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο σου... σου το υπόσχομαι.
«Πως mi salvaje dulce se levantó... Πως να μπορέσω να δεχτώ την υποταγή σου, όταν εσύ είσαι πιο πάνω από μένα;... Πως θα μπορέσω να σε κοιτάξω ξανά στα μάτια, όταν ξέρω πόσα υπέφερες για μένα;... Πως γλυκιά μου Ιζαμπέλα να μπορέσω να δεχτώ αυτήν την προσφορά;».
Ξαφνικά έπιασε την αλογοουρά μου και τράβηξε απότομα το κεφάλι μου προς τα πίσω... περίμενα υπομονετικά να ξεθυμάνει... Γιατί αγαπημένε μου λυγίζεις τώρα;... δεν θα σε αφήσω... το ορκίζομαι ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά.
«Άνοιξε τα μάτια σου Ιζαμπέλα... διέταξε και τα άνοιξα αμέσως υπακούοντας την εντολή του... κοίτα με καλά... κοίτα με... απαίτησε άγρια και έμεινα να τον κοιτάζω σιωπηλή, έβαλε το χέρι του κάτω από την μάσκα και την έβγαλε, αποκαλύπτοντας μου για πρώτη φορά το πρόσωπο του... δεν κουνήθηκα... δεν βλεφάρισα... σταμάτησα για μια ακόμα φορά να αναπνέω.
«Κοίτα με Ιζαμπέλα... διέταξε... αυτό θες;... Είσαι σίγουρη ότι αυτό θες;... Να ζήσεις την υπόλοιπη σου ζωή με ένα παραμορφωμένο τέρας σαν και εμένα; Με μια μοναχική σκιά; Με έναν δαίμονα που σε κατατρώει λίγο, λίγο;» ωωω Πάολο... αγαπημένη μου μοναχική σκιά... γιατί αγάπη μου τώρα;... γιατί βασανίζεις πάλι την ψυχή σου;
«Σε άφησα να φύγεις... σε άφησα να πας σε αυτός και εσύ επέλεξες να γυρίσεις πίσω;... γιατί Ιζαμπέλ;... γιατί;... απάντησε μου γιατί;» διέταξε και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Τι θέλει ο κύριος μου να του απαντήσω;» τον ρώτησα ήρεμα.
«Μόνο την αλήθεια Ιζαμπέλ... από εσένα θέλω μόνο την αλήθεια» είπε πιο ήρεμα και με κοίταξε με πόνο στα μάτια.
«Όσο εσύ με αγαπάς και με δέχεσαι όπως είμαι χωρίς να απαιτείς να αλλάξω τίποτα στον εαυτό μου... τόσο και εγώ θα κάνω το ίδιο για σένα» του απάντησα με ειλικρίνεια και πετάρισε το καλό του μάτι ξαφνιασμένος από την απάντηση μου.
«Και είσαι σίγουρη ότι αυτό θες;... να υποταχτείς σε μένα;... απάντησε μου»
«Μάλιστα κύριε» του απάντησα και έβγαλε το χέρι του από τα μαλλιά μου.
«Σήκω όρθια Ιζαμπέλα» διέταξε και αμέσως υπάκουσα στην εντολή του αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε από την θέση του... η ανάσα μου είχε αρχίσει να γίνεται γρήγορη... τι είχε στο μυαλό του... τι είχε σκοπό να κάνει;
«Θες να υποταχτείς σε μένα... σε άφησα να πας σε εκείνον και εσύ θες να υποταχτείς σε μένα... κούνησε το κεφάλι του απηυδισμένα... Ιζαμπέλα δεν μπορείς να υποταχτείς σε μένα... είπε και με κοίταξε στα μάτια... δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι που δεν σου ανήκει» όχι Πάολο... ανήκω σε σένα... μόνο σε σένα... φώναζα μέσα μου αλλά δεν με άφηνε ακόμα να μιλήσω.
«Πάντα θα ανήκεις σε εκείνον... η καρδιά σου... η ψυχή σου... το σώμα σου... όλο σου το είναι... πάντα θα ανήκει σε εκείνον» συνέχισε με τραχιά φωνή μέσα από τα δόντια του.
«ωωω... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τον ζηλεύω... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τον μισώ... έσφιξε τα χέρια του σε μπουνιές για να ελέγξει την οργή του... τυχερέ μπάσταρδε... πάντα θα είναι δική σου... πήρε μερικές αναπνοές και αφού ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία του συνέχισε... ήθελα να τον σκοτώσω Ιζαμπέλα... τελικά παραδέχτηκε και μου έκοψε την ανάσα... ήμουν τόσο κοντά... δεν φαντάζεσαι πόσο κοντά ήμουν να το κάνω... αλλά δεν μπόρεσα... τυχερέ μπάσταρδε... κούνησε το κεφάλι του... δεν μπόρεσα Ιζαμπέλα και ξέρεις γιατί;» με ρώτησε και με κοίταξε μέσα στα μάτια διαβάζοντας τις αντιδράσεις μου χωρίς να μου δίνει την άδεια να μιλήσω.
«Γιατί αν θα το έκανα Ιζαμπέλα... τον μόνο άνθρωπο που θα σκότωνα θα ήσουν εσύ... και αυτό mi salvaje dulce se levantó δεν θα το άντεχα... δεν θα άντεχα να σε σκοτώσω ξανά» παρέμενα σιωπηλή και ανάσαινα ήρεμα... ήξερα ότι η μπόρα είχε περάσει και τώρα ήθελε μόνο να μου εξομολογηθεί όσα τον έπνιγαν.
«Δεν σου αξίζει Ιζαμπέλα αυτός ο μπάσταρδος... δεν θα δει ποτέ μέσα στην ψυχή σου... δεν θα σε αγαπήσει ποτέ... αλλά εσύ πάντα θα ανήκεις σε εκείνον και δεν θα μπορέσεις ποτέ να υποταχτείς σε μένα... δεν θα μπορέσω ποτέ Ιζαμπέλα να δεχθώ κάτι που δεν είναι δικό μου» πήρε μια βαθιά ανάσα και έκατσε γονατιστός μπροστά μου... η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει... ΟΧΙ... φώναξα μέσα μου... ΟΧΙ μην το κάνεις αυτό... τον παρακαλούσα με την ματιά μου αλλά ακόμα δεν μου έδινε το δικαίωμα να μιλήσω... ωωω Πάολο... σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό.
«Μi salvaje dulce se levantó... δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι που δεν σου ανήκει αλλά εγώ μπορώ... η καρδιά μου... η ψυχή μου... το κορμί μου... όλο μου το είναι, σου ανήκουν... υποτάσσομαι σε σένα... και σου παραδίνω τον εαυτό μου» τελείωσε την φράση του και βάζοντας τα χέρια του πάνω στα γόνατα του χαμήλωσε το κεφάλι του και υποτάχτηκε περιμένοντας να του δώσω τις διαταγές μου.
Τα είχα χαμένα... δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχε γίνει μόλις τώρα... μου χάρισε την ελευθερία μου, γιατί ήξερε ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να του παραδοθώ ολοκληρωτικά... όμως εγώ έκανα την επιλογή μου... γύρισα σε εκείνον... επέλεξα εκείνον, γιατί ξέρω ότι μόνο εκείνος είναι ικανός να με αγαπήσει... γιατί μόνο εκείνος ικανός να με καταλάβει... να διαβάσει την ψυχή μου... γιατί εκείνος με έχει ανάγκη όσο και εγώ και μόνο αν ήμαστε μαζί μπορούμε να βρίσκουμε την εσωτερική μας ισορροπία.
Γονάτισα μπροστά του και βάζοντας το δάχτυλό μου κάτω από το σαγόνι του τον ανάγκασα να σηκώσει το κεφάλι του... το καλό του μάτι ήταν κλειστό.
«Κοίταξε με... τον διέταξα και υπάκουσε αμέσως... επιλέγω εσένα, όχι γιατί σε λυπάμαι... όχι γιατί σου το χρωστάω αλλά γιατί σε αγαπώ... δεν θα σε ξαναφήσω ποτέ ξανά μόνο σου... σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό... δεν θέλω να υποταχτείς σε μένα... θέλω να ήμαστε ίσοι... δεν μίλαγε περίμενε υπομονετικά να του δώσω την άδεια να το κάνει... επίπεδο5» τον διέταξα και πήρε μια βαθιά ανάσα
«Τι θέλει η κύρια μου να της απαντήσω;» με ρώτησε ήρεμα.
«Μόνο την αλήθεια Πάολο... από εσένα θέλω μόνο την αλήθεια»
«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα Ιζαμπέλα... χωρίς εσένα δεν υπάρχω... γι αυτό προτιμώ να σε μοιράζομε παρά να μην σε έχω καθόλου»
«Δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο... καρδιά μου... δεν θέλω να είμαι πουθενά αλλού»
«Η καρδιά σου όμως θα ανήκει πάντα σε εκείνον» είπε με παράπονο.
Άπλωσα το χέρι μου και το έβαλα πλάι από το κατεστραμμένο του μάγουλο αλλά δεν τον ακούμπησα... περίμενα υπομονετικά την δική του κίνηση... έκλεισε το καλό του μάτι και έγειρε το κεφάλι του προς το χέρι μου... μόλις το κατεστραμμένο του δέρμα ακούμπησε πάνω στην παλάμη μου κράτησε την ανάσα του και έμεινε ακίνητος... περίμενα υπομονετικά χωρίς να κουνιέμαι για να του δώσω τον χρόνο που χρειαζότανε... άφησε την αναπνοή του να βγει βίαια από μέσα του και ένα δάκρυ κύλησε από το καλό του μάτι... ενώ ταυτόχρονα άρχισε να τρίβει απαλά το κατεστραμμένο του δέρμα πάνω στην παλάμη μου... η μπόρα είχε περάσει... η αναπνοή του είχε αρχίσει να γίνετε ήρεμη και τότε με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
«Το ξέρω ότι με αγαπάς mi salvaje dulce se levantó... αλλά εκείνον πάντα θα τον αγαπάς περισσότερο»
«ωωω... mi sombra dulce de la soledad... όσο ζω θα είμαι δική σου... όσο ζω δεν θα αφήσω ποτέ ξανά κανέναν να σε πληγώσει... όσο ζω θα είμαι πάντα δίπλα σου να σε φροντίζω και να σε προστατεύω με την αγάπη μου... όσο είσαι δικός μου... θα είμαι και εγώ δική σου... ως ίσοι»
«Δεν μπορούμε να ήμαστε ίσοι Ιζαμπέλα... πάντα εγώ θα ανήκω σε σένα και εσύ πάντα θα ανήκεις σε εκείνον»
Έντουαρν
Η αναπνοή της είχε γίνει ακανόνιστη... τα χέρια της πάνω στο στήθος μου ήταν ακίνητα και έτρεμαν ελαφρά... πρέπει να την είχε πάρει ο ύπνος και αποφάσισα να σηκωθώ για να την βγάλω από το νερό πριν κρυώσει... μόλις όμως γύρισα προς το μέρος της, τα λόγια της ήρθαν και με καρφώσαν στην καρδιά...
«ωωω... mi sombra dulce de la soledad... όσο ζω θα είμαι δική σου... όσο ζω δεν θα αφήσω ποτέ ξανά κανέναν να σε πληγώσει... όσο ζω θα είμαι πάντα δίπλα σου να σε φροντίζω και να σε προστατεύω με την αγάπη μου... όσο είσαι δικός μου... θα είμαι και εγώ δική σου... ως ίσοι»
Έμεινα να την κοιτάζω ανίκανος να συλλάβω τα λόγια που μόλις ξεστόμισε... τον αγαπάει... αγαπάει το τέρας που την βασάνισε... αγαπάει εκείνον, όχι εμένα... ψεύτρα... υποκρίτρια... παλιοθήλυκο... πόσο χαζός είμαι που την πίστεψα... πόσο ηλίθιος είμαι που άφησα τον εαυτό μου να πιστέψει σε εκείνην... δεν θα το αφήσω αυτό να περάσει έτσι... καμία γυναίκα δεν θα με κοροϊδέψει ξανά... το ορκίζομαι Ιζαμπέλα Σουαν... εγώ θα είμαι η καταδίκη σου... εγώ θα είμαι ο χειρότερος σου εφιάλτης...
* mi sombra dulce de la soledad >my sweet loneliness shadow> γλυκιά μου Μοναχική Σκιά
** mi salvaje dulce se levantó >my sweet wild rose> γλυκό μου Άγριο Ρόδο
*** tanto hermoso > so much beautiful > τόσο όμορφη
**** tanto airosamente >so much bravely > τόσο γενναία
«Δεν θα τον κάνεις ποτέ δικό σου... πάντα θα ανήκει αλλού» τα λόγια του Πάολο ήρθαν και με έκαναν να πεταχτώ... η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει άρρυθμα και τα χέρια του Έντουαρντ άρχισαν να χαϊδεύουν τρυφερά τα δικά μου χέρια που είχαν τυλιχτεί γύρω του.
Πόσο άδικο είχες... σκέφτηκα με παράπονο... πόσο άδικο...
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα το ζεστό νερό να πλημμυρίσει τις αισθήσεις μου και πριν το καταλάβω άρχισε το μυαλό μου να ταξιδεύει στις αναμνήσεις...
*_*_*_*_*_*
Άκουσα τα βήματα του να πλησιάζουν και κλείνοντας το βιβλίο μου, έτρεξα στην μέση του δωματίου μου για να ετοιμαστώ για εκείνον... την ώρα που άκουσα τα κλειδιά να ξεκλειδώνουν την πόρτα έκατσα στα γόνατα μου και αφού άφησα τα κωλομέρια μου να ακουμπήσουν πάνω στα ψηλοτάκουνα τακούνια μου, έβαλα τα χέρια μου πάνω στα γόνατα μου και κλείνοντας τα μάτια μου έγειρα το κεφάλι μου προς τα κάτω περιμένοντας...
Η πόρτα άνοιξε και εγώ κράτησα την αναπνοή μου για να αφουγκραστώ την δική του... πήρε μια βαθιά ανάσα και έμεινε ακίνητος... ωωω Πάολο... είσαι εδώ... άραγε περίμενε ότι θα είχα γυρίσει... άραγε ο Τζέικομπ τον ενημέρωσε για την άφιξη μου;;;
Έμενε ακίνητος... η αναπνοή του δήλωνε ανακούφιση... αλλά και εκνευρισμό... ωωω Πάολο...* mi sombra dulce de la soledad... δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο σου... ποτέ.
«Βλέπω πήρες την απόφαση σου» άκουσα να μου λέει μέσα από τα δόντια του... η φωνή του τραχιά... είναι εκνευρισμένος;... γιατί;... ωωω Πάολο μην μου θυμώνεις... υπόσχομαι να μην σε ξαναφήσω.
Έκλεισε την πόρτα και μόλις την κλείδωσε άρχισε να έρχεται κοντά μου με αργά και βασανιστικά βήματα... σταμάτησα να αναπνέω για άλλη μια φορά για να μπορέσω να καταλάβω τις προθέσεις του... αλλά με μπέρδευε τόσο πολύ σήμερα... γιατί είναι εκνευρισμένος;... δεν καταλαβαίνω.
Ήρθε κοντά μου και τον ένιωσα να σκύβει προς το μέρος μου... Εγώ ακόμα αρνιόμουν να πάρω αναπνοή... Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει τα νεύρα του;... Έκανα κάτι που δεν έπρεπε;... Είμαι εδώ... δεν θα ξαναφύγω... ωωω Πάολο σε παρακαλώ δώσε μου την ευκαιρία να σου μιλήσω, σε παρακαλώ.
«Ιζαμπέλααα... μου ψιθύρισε στο αυτί για να με κάνει να καταλάβω ότι δεν ήταν εκνευρισμένος με μένα... σέρνοντας την φωνή του... **mi salvaje dulce se levantó... ***tanto hermoso... ****tanto airosamente... πως θα μπορέσω να ζήσω ξανά χωρίς εσένα;» συνέχισε με την υπέροχη Ισπανική του προφορά και ένιωσα να πνίγομαι... ωωω Πάολο... είμαι εδώ... δεν θα σε αφήσω ξανά ποτέ μόνο σου... του έλεγα παρακλητικά με την σκέψη μου... και περίμενα υπομονετικά να μου δώσει το δικαίωμα να του μιλήσω.
«Πόσο έξω έπεσα με σένα... πήρε μια βαθιά ανάσα και μύρισε το άρωμα μου... tanto hermoso... tanto airosamente» επανέλαβε αλλά δεν με άγγιξε.
«Πίστευα ότι αν σου μάθω όσα ξέρω θα ήσουν η τέλεια ενδοτική... στο τέλος όμως κατάλαβα ότι εσύ είχες να μου μάθεις πολλά περισσότερα από όσα είχα να σου μάθω εγώ... η γενναιότητα σου... η υπομονή σου... η δύναμη ψυχής που έχεις μέσα σου... κούνησε το κεφάλι του με υπερηφάνεια... είμαι τόσο υπερήφανος για σένα... υποκλίνομαι μπροστά σου... mi salvaje dulce se levantó... όσα έμαθα από σένα... όλα είναι ανεκτίμητα κομμάτια της ζωής μου... πως θα μπορέσω να ζήσω ξανά χωρίς εσένα Ιζαμπέλα... πες μου πως;» .
Τον άκουγα να λέει απελπισμένος και η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει... περίμενα υπομονετικά μέχρι να μου δώσει την άδεια να μιλήσω... ωωω Πάολο... mi sombra dulce de la soledad... είμαι εδώ... δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο σου... σου το υπόσχομαι.
«Πως mi salvaje dulce se levantó... Πως να μπορέσω να δεχτώ την υποταγή σου, όταν εσύ είσαι πιο πάνω από μένα;... Πως θα μπορέσω να σε κοιτάξω ξανά στα μάτια, όταν ξέρω πόσα υπέφερες για μένα;... Πως γλυκιά μου Ιζαμπέλα να μπορέσω να δεχτώ αυτήν την προσφορά;».
Ξαφνικά έπιασε την αλογοουρά μου και τράβηξε απότομα το κεφάλι μου προς τα πίσω... περίμενα υπομονετικά να ξεθυμάνει... Γιατί αγαπημένε μου λυγίζεις τώρα;... δεν θα σε αφήσω... το ορκίζομαι ότι δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά.
«Άνοιξε τα μάτια σου Ιζαμπέλα... διέταξε και τα άνοιξα αμέσως υπακούοντας την εντολή του... κοίτα με καλά... κοίτα με... απαίτησε άγρια και έμεινα να τον κοιτάζω σιωπηλή, έβαλε το χέρι του κάτω από την μάσκα και την έβγαλε, αποκαλύπτοντας μου για πρώτη φορά το πρόσωπο του... δεν κουνήθηκα... δεν βλεφάρισα... σταμάτησα για μια ακόμα φορά να αναπνέω.
«Κοίτα με Ιζαμπέλα... διέταξε... αυτό θες;... Είσαι σίγουρη ότι αυτό θες;... Να ζήσεις την υπόλοιπη σου ζωή με ένα παραμορφωμένο τέρας σαν και εμένα; Με μια μοναχική σκιά; Με έναν δαίμονα που σε κατατρώει λίγο, λίγο;» ωωω Πάολο... αγαπημένη μου μοναχική σκιά... γιατί αγάπη μου τώρα;... γιατί βασανίζεις πάλι την ψυχή σου;
«Σε άφησα να φύγεις... σε άφησα να πας σε αυτός και εσύ επέλεξες να γυρίσεις πίσω;... γιατί Ιζαμπέλ;... γιατί;... απάντησε μου γιατί;» διέταξε και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Τι θέλει ο κύριος μου να του απαντήσω;» τον ρώτησα ήρεμα.
«Μόνο την αλήθεια Ιζαμπέλ... από εσένα θέλω μόνο την αλήθεια» είπε πιο ήρεμα και με κοίταξε με πόνο στα μάτια.
«Όσο εσύ με αγαπάς και με δέχεσαι όπως είμαι χωρίς να απαιτείς να αλλάξω τίποτα στον εαυτό μου... τόσο και εγώ θα κάνω το ίδιο για σένα» του απάντησα με ειλικρίνεια και πετάρισε το καλό του μάτι ξαφνιασμένος από την απάντηση μου.
«Και είσαι σίγουρη ότι αυτό θες;... να υποταχτείς σε μένα;... απάντησε μου»
«Μάλιστα κύριε» του απάντησα και έβγαλε το χέρι του από τα μαλλιά μου.
«Σήκω όρθια Ιζαμπέλα» διέταξε και αμέσως υπάκουσα στην εντολή του αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε από την θέση του... η ανάσα μου είχε αρχίσει να γίνεται γρήγορη... τι είχε στο μυαλό του... τι είχε σκοπό να κάνει;
«Θες να υποταχτείς σε μένα... σε άφησα να πας σε εκείνον και εσύ θες να υποταχτείς σε μένα... κούνησε το κεφάλι του απηυδισμένα... Ιζαμπέλα δεν μπορείς να υποταχτείς σε μένα... είπε και με κοίταξε στα μάτια... δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι που δεν σου ανήκει» όχι Πάολο... ανήκω σε σένα... μόνο σε σένα... φώναζα μέσα μου αλλά δεν με άφηνε ακόμα να μιλήσω.
«Πάντα θα ανήκεις σε εκείνον... η καρδιά σου... η ψυχή σου... το σώμα σου... όλο σου το είναι... πάντα θα ανήκει σε εκείνον» συνέχισε με τραχιά φωνή μέσα από τα δόντια του.
«ωωω... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τον ζηλεύω... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τον μισώ... έσφιξε τα χέρια του σε μπουνιές για να ελέγξει την οργή του... τυχερέ μπάσταρδε... πάντα θα είναι δική σου... πήρε μερικές αναπνοές και αφού ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία του συνέχισε... ήθελα να τον σκοτώσω Ιζαμπέλα... τελικά παραδέχτηκε και μου έκοψε την ανάσα... ήμουν τόσο κοντά... δεν φαντάζεσαι πόσο κοντά ήμουν να το κάνω... αλλά δεν μπόρεσα... τυχερέ μπάσταρδε... κούνησε το κεφάλι του... δεν μπόρεσα Ιζαμπέλα και ξέρεις γιατί;» με ρώτησε και με κοίταξε μέσα στα μάτια διαβάζοντας τις αντιδράσεις μου χωρίς να μου δίνει την άδεια να μιλήσω.
«Γιατί αν θα το έκανα Ιζαμπέλα... τον μόνο άνθρωπο που θα σκότωνα θα ήσουν εσύ... και αυτό mi salvaje dulce se levantó δεν θα το άντεχα... δεν θα άντεχα να σε σκοτώσω ξανά» παρέμενα σιωπηλή και ανάσαινα ήρεμα... ήξερα ότι η μπόρα είχε περάσει και τώρα ήθελε μόνο να μου εξομολογηθεί όσα τον έπνιγαν.
«Δεν σου αξίζει Ιζαμπέλα αυτός ο μπάσταρδος... δεν θα δει ποτέ μέσα στην ψυχή σου... δεν θα σε αγαπήσει ποτέ... αλλά εσύ πάντα θα ανήκεις σε εκείνον και δεν θα μπορέσεις ποτέ να υποταχτείς σε μένα... δεν θα μπορέσω ποτέ Ιζαμπέλα να δεχθώ κάτι που δεν είναι δικό μου» πήρε μια βαθιά ανάσα και έκατσε γονατιστός μπροστά μου... η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει... ΟΧΙ... φώναξα μέσα μου... ΟΧΙ μην το κάνεις αυτό... τον παρακαλούσα με την ματιά μου αλλά ακόμα δεν μου έδινε το δικαίωμα να μιλήσω... ωωω Πάολο... σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό.
«Μi salvaje dulce se levantó... δεν μπορείς να μου δώσεις κάτι που δεν σου ανήκει αλλά εγώ μπορώ... η καρδιά μου... η ψυχή μου... το κορμί μου... όλο μου το είναι, σου ανήκουν... υποτάσσομαι σε σένα... και σου παραδίνω τον εαυτό μου» τελείωσε την φράση του και βάζοντας τα χέρια του πάνω στα γόνατα του χαμήλωσε το κεφάλι του και υποτάχτηκε περιμένοντας να του δώσω τις διαταγές μου.
Τα είχα χαμένα... δεν μπορούσα να πιστέψω τι είχε γίνει μόλις τώρα... μου χάρισε την ελευθερία μου, γιατί ήξερε ότι ποτέ δεν θα μπορέσω να του παραδοθώ ολοκληρωτικά... όμως εγώ έκανα την επιλογή μου... γύρισα σε εκείνον... επέλεξα εκείνον, γιατί ξέρω ότι μόνο εκείνος είναι ικανός να με αγαπήσει... γιατί μόνο εκείνος ικανός να με καταλάβει... να διαβάσει την ψυχή μου... γιατί εκείνος με έχει ανάγκη όσο και εγώ και μόνο αν ήμαστε μαζί μπορούμε να βρίσκουμε την εσωτερική μας ισορροπία.
Γονάτισα μπροστά του και βάζοντας το δάχτυλό μου κάτω από το σαγόνι του τον ανάγκασα να σηκώσει το κεφάλι του... το καλό του μάτι ήταν κλειστό.
«Κοίταξε με... τον διέταξα και υπάκουσε αμέσως... επιλέγω εσένα, όχι γιατί σε λυπάμαι... όχι γιατί σου το χρωστάω αλλά γιατί σε αγαπώ... δεν θα σε ξαναφήσω ποτέ ξανά μόνο σου... σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό... δεν θέλω να υποταχτείς σε μένα... θέλω να ήμαστε ίσοι... δεν μίλαγε περίμενε υπομονετικά να του δώσω την άδεια να το κάνει... επίπεδο5» τον διέταξα και πήρε μια βαθιά ανάσα
«Τι θέλει η κύρια μου να της απαντήσω;» με ρώτησε ήρεμα.
«Μόνο την αλήθεια Πάολο... από εσένα θέλω μόνο την αλήθεια»
«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα Ιζαμπέλα... χωρίς εσένα δεν υπάρχω... γι αυτό προτιμώ να σε μοιράζομε παρά να μην σε έχω καθόλου»
«Δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο... καρδιά μου... δεν θέλω να είμαι πουθενά αλλού»
«Η καρδιά σου όμως θα ανήκει πάντα σε εκείνον» είπε με παράπονο.
Άπλωσα το χέρι μου και το έβαλα πλάι από το κατεστραμμένο του μάγουλο αλλά δεν τον ακούμπησα... περίμενα υπομονετικά την δική του κίνηση... έκλεισε το καλό του μάτι και έγειρε το κεφάλι του προς το χέρι μου... μόλις το κατεστραμμένο του δέρμα ακούμπησε πάνω στην παλάμη μου κράτησε την ανάσα του και έμεινε ακίνητος... περίμενα υπομονετικά χωρίς να κουνιέμαι για να του δώσω τον χρόνο που χρειαζότανε... άφησε την αναπνοή του να βγει βίαια από μέσα του και ένα δάκρυ κύλησε από το καλό του μάτι... ενώ ταυτόχρονα άρχισε να τρίβει απαλά το κατεστραμμένο του δέρμα πάνω στην παλάμη μου... η μπόρα είχε περάσει... η αναπνοή του είχε αρχίσει να γίνετε ήρεμη και τότε με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
«Το ξέρω ότι με αγαπάς mi salvaje dulce se levantó... αλλά εκείνον πάντα θα τον αγαπάς περισσότερο»
«ωωω... mi sombra dulce de la soledad... όσο ζω θα είμαι δική σου... όσο ζω δεν θα αφήσω ποτέ ξανά κανέναν να σε πληγώσει... όσο ζω θα είμαι πάντα δίπλα σου να σε φροντίζω και να σε προστατεύω με την αγάπη μου... όσο είσαι δικός μου... θα είμαι και εγώ δική σου... ως ίσοι»
«Δεν μπορούμε να ήμαστε ίσοι Ιζαμπέλα... πάντα εγώ θα ανήκω σε σένα και εσύ πάντα θα ανήκεις σε εκείνον»
*_*_*_*_*_*
Έντουαρν
Η αναπνοή της είχε γίνει ακανόνιστη... τα χέρια της πάνω στο στήθος μου ήταν ακίνητα και έτρεμαν ελαφρά... πρέπει να την είχε πάρει ο ύπνος και αποφάσισα να σηκωθώ για να την βγάλω από το νερό πριν κρυώσει... μόλις όμως γύρισα προς το μέρος της, τα λόγια της ήρθαν και με καρφώσαν στην καρδιά...
«ωωω... mi sombra dulce de la soledad... όσο ζω θα είμαι δική σου... όσο ζω δεν θα αφήσω ποτέ ξανά κανέναν να σε πληγώσει... όσο ζω θα είμαι πάντα δίπλα σου να σε φροντίζω και να σε προστατεύω με την αγάπη μου... όσο είσαι δικός μου... θα είμαι και εγώ δική σου... ως ίσοι»
Έμεινα να την κοιτάζω ανίκανος να συλλάβω τα λόγια που μόλις ξεστόμισε... τον αγαπάει... αγαπάει το τέρας που την βασάνισε... αγαπάει εκείνον, όχι εμένα... ψεύτρα... υποκρίτρια... παλιοθήλυκο... πόσο χαζός είμαι που την πίστεψα... πόσο ηλίθιος είμαι που άφησα τον εαυτό μου να πιστέψει σε εκείνην... δεν θα το αφήσω αυτό να περάσει έτσι... καμία γυναίκα δεν θα με κοροϊδέψει ξανά... το ορκίζομαι Ιζαμπέλα Σουαν... εγώ θα είμαι η καταδίκη σου... εγώ θα είμαι ο χειρότερος σου εφιάλτης...
* mi sombra dulce de la soledad >my sweet loneliness shadow> γλυκιά μου Μοναχική Σκιά
** mi salvaje dulce se levantó >my sweet wild rose> γλυκό μου Άγριο Ρόδο
*** tanto hermoso > so much beautiful > τόσο όμορφη
**** tanto airosamente >so much bravely > τόσο γενναία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου