Στο ξενοδοχείο δεν είχα όρεξη να πάω στο δωμάτιο μου... αφού τους καληνύχτισα πήγα στο μπαράκι και έκατσα λίγο για να χαλαρώσω την ένταση μου... μετά απο δύο ποτά και μισό πακέτο τσιγάρα ο Έντουαρτ έκανε την εμφάνιση του... φαινομενικά ήταν ήρεμος αλλά μέσα του έβλεπα ότι ακόμα έβραζε.
«πως ξέρεις τόσα πολλά για μένα?» με ρώτησε χωρίς να κάνει τον κόπο να κρύψει τον εκνευρισμό του πριν κάτσει δίπλα μου
«Έντουαρτ... στριφογύρισα τα μάτια μου... αρκετά δράματα είχαμε μέσα σε μία μέρα... μην το ζορίζεις άλλο»
«πως ήξερες πως να με σταματήσεις?» συνέχισε και ξεφύσησα δυνατά
«έχω πάθει και εγώ νευρικό κλονισμό... ξέρεις πόσες ατελείωτες ώρες έχω περάσει πάνω στην ηλεκτρική καρέκλα του ψυχιάτρου?... νομίζεις ότι είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσω το παρανοϊκό σου μυαλό?»
«τελικά είχα άδικο... εσύ αδίκησε... ψυχίατρος έπρεπε να γίνεις όχι δικηγόρος» γέλασε εριστικά
«αρκετά προβλήματα έχω στο κεφάλι μου... δεν έχω ανάγκη να το επιβαρύνω με τα προβλήματα των άλλων»
«έχεις και εσύ προβλήματα?... ειρωνεύτηκε... νόμιζα ότι τα είχες ξεπεράσει»
«μόνο η γνώση ότι είμαι η αιτία για τον θάνατο δύο γυναικών σου φαίνεται λίγο?»
«τότε γιατί επιμένεις να μένεις κοντά μου?»
«γιατί είμαστε τα ίδια σκατά Έντουαρτ... και μόνο εγώ μπορώ να διαβάσω το παρανοϊκό σου μυαλό... μόνο εγώ ξέρω το πραγματικό σου πόνο... γιατί μοιραζόμαστε τον ίδιο πόνο» ήπια μια γουλιά απο το ποτό μου και τον άφησα να συγκεντρώσει την σκέψη του.
«δεν νομίζω» μου πέταξε ειρωνικά αμυνόμενος
«λες ότι με μισείς γιατί σε έκανα να με αγαπήσεις... αλλά η αλήθεια είναι ότι με μισείς γιατί είμαι η αιτία που σκοτώθηκε η μοναδική γυναίκα που αγάπησες ποτέ... ακόμα δεν το νομίζεις?» του απάντησα ήρεμα και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του... τα μάτια του ήταν διάπλατα και ενώ ετοιμάστηκε να πει κάτι η ματιά μου τον σταμάτησε.
«για τον ίδιο λόγο μισώ και εγώ τον εαυτό μου... συνέχισα και γύρισε την ματιά του προς το ποτό του... γιατί είμαι η αιτία γι αυτούς τους θανάτους και αυτό καμία καρέκλα ψυχιάτρου δεν μπορεί να το σβήσει... γύρισε πάλι την ματιά του προς το μέρος μου και μέσα σε αυτήν διάβασα πόνο... όσες φορές και να το εξομολογηθώ ποτέ δεν διαγράφεται απο το μυαλό μου... ποτέ δεν θα με κάνει να ξαναγίνω η Μπέλα που ήμουν κάποτε... όσε φορές και να το εξομολογηθώ Έντουαρτ... τα γεγονότα δεν πρόκειται να αλλάξουν... ο χρόνος δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω ώστε να αλλάξω τα δεδομένα... όσες φορές και να το εξομολογηθώ εκείνες θα παραμένουν νεκρές και εγώ πάντα θα θεωρώ τον εαυτό μου υπαίτιο γι αυτούς τους θανάτους... τα μάτια του γυάλισαν αλλά κανένα δάκρυ δεν κύλησε στα μάγουλα του... δεν έχασες μόνο εσύ κάποιαν που αγαπούσες... έχασα και εγώ την δική μου αγάπη... έχασα τον μοναδικό άνθρωπο που με αγάπησε ανιδιοτελώς... έχασα τα πάντα εκείνην την ημέρα Έντουαρτ και καμία εξομολόγηση δεν πρόκειται να το σβήσει αυτό» είχε χάσει την φωνή του, πάλευε με το μέσα του αλλά δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί.
«μην καταστρέφεις άλλο την ζωή σου για κάτι που δεν θα ξαναέρθει... όσο σκληρό και αν ακούγετε αυτό... η ζωή συνεχίζεται και εσύ είσαι πολύ νέος για να την χαλάς άσκοπα... δεν θα γυρίσει πίσω Έντουαρτ ότι και να κάνεις» μου έπιασε το χέρι και ανάσαινε γρήγορα η σιωπή του για άλλη μια φορά με τρόμαζε αλλά δεν του το έδειξα.
«εσύ πως την συνέχισες?» με ρώτησε με πραγματική αγωνία... ήθελε να μάθει... ήθελε να προσπαθήσει.
«με πολύ αγώνα... δεν αλλάζει τίποτα απο την μια μέρα στην άλλη... αλλά αν το παλέψεις μετά απο λίγο καιρό τα καταφέρνεις... αρκεί να το θέλεις... θέλεις να παλέψεις?... κούνησε το κεφάλι του, η ματιά του θύμιζε ματιά μικρού παιδιού... τότε άσε αυτούς που σε αγαπούν να σε βοηθήσουν... ζήτα τους βοήθεια και εκείνοι θα κάνουν τα πάντα για σένα»
«και εσύ?» με ρώτησε και ένα οξύς πόνος διέλυσε το στήθος μου
«εγώ προσπάθησα Έντουαρτ... αλλά με διέλυσες το ξέχασες?... η άμαξα μου έγινε κολοκύθα και τώρα θα πρέπει να φύγω»
«τα παρατάς?» με ρώτησε ξέπνοος
«το έκανες εσύ για μένα Έντουαρτ... δεν έχω άλλες δυνάμεις για να μείνω... πρέπει να καταλάβεις ότι όλοι έχουμε τα όρια μας... και εσύ ξεπέρασες όλα μου τα όρια και όμως πάλι είμαι εδώ... αλλά δυστυχώς δεν είναι ούτε αυτό αρκετό γι σένα... πίστευα ότι η αγάπη μου ίσως να ήταν αρκετή... αλλά σήμερα μου απέδειξες το πόσο άδικο είχα... δεν έχω άλλες αντοχές Έντουαρτ... έβγαλα το χέρι του απο τον ώμο μου και το φίλησα απαλά... μακάρι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα άλλα δεν είναι... είπες κάποτε... έπρεπε τότε να σε ακούσω» του άφησα το χέρι πάνω στο πόδι του και πήρα την τσάντα μου και τα τσιγάρα μου απο το μπαρ.
«σε έχω ανάγκη» είπε την στιγμή που γύρισα την πλάτη μου και έκλεισα τα μάτια για να ελέγξω τα συναισθήματα μου... ήξερε ότι δεν μπορώ να του αντισταθώ... αλλά έπρεπε να τον κάνω να έρθει εκείνος σε μένα... έπρεπε να τον κάνω να καταλάβει ότι πραγματικά με έχει ανάγκη αλλιώς αν υπέκυπτα θα ήταν άλλο ένα φιάσκο... ένα φιάσκο που θα με έκανε να διαλυθώ σε περισσότερα κομμάτια.
«καληνύχτα Έντουαρτ... ζήτα βοήθεια απο αυτούς που σε αγαπάνε και θα την έχεις... εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο» του είπα χωρίς να γυρίσω να τον αντικρίσω και άρχισα να προχωρώ προς την έξοδο.
«για άλλη μια φορά τα παρατάς» ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα πριν κλείσω την πόρτα και έτρεξα προς το ασανσέρ πριν τα δάκρυα ξεχειλίσουν απο τα μάτια μου.
Μόλις έφτασα στο δωμάτιο μου έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα κάτω απο το νερό... ήταν το μόνο που κατάφερνε να με ηρεμεί... έκλαψα μέχρι που τα δάκρυα μου στέρεψαν και μόλις βγήκα έπεσα στο κρεβάτι εντελώς εξαντλημένη και πριν το καταλάβω μπήκα στην χώρα των ονείρων.
«άνοιξε την πόρτα πριν την σπάσω» άκουγα την άγρια φωνή του και άνοιξα ξαφνικά τα μάτια μου και σηκώθηκα απο το κρεβάτι... τι στο καλό?... πάει καλά?... τα χτυπήματα στην πόρτα εξακολουθούσαν και η άγρια φωνή του μου τρύπαγε τα αυτιά.
«άνοιξε την ριμάδιασμενη την πόρτα... γιατί αν την ανοίξω εγώ τότε θα το μετανιώσεις» συνέχιζε να λέει... είχε βγει εκτός εαυτού
Πήρα την ρόμπα απο το κρεβάτι και την φόρεσα γρήγορα... όταν έφτασα στην πόρτα ήμουν ακόμα αναποφάσιστη... ήταν φανερό ότι είχε έρθει για να με κάνει να πληρώσω την απόρριψή μου... μπορούσα να το χειριστώ αυτό?
«άνοιξε την» φώναξε ξανά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα γύρισα το πόμολο και έτρεξα προς το κρεβάτι για να έχω προβάδισμα... όταν πήγε να την ξαναχτυπήσει η πόρτα κοπάνησε πάνω στον τοίχο και έμεινε για μια στιγμή να με κοιτάει με μίσος... Χριστέ μου είναι τύφλα... η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει.
Έκανε ένα βήμα μπροστά και χτύπησε με δύναμη την πόρτα για να κλείσει.
«τσουλάκι... φώναξε μέσα απο τα δόντια του... πιστεύεις ότι μπορείς να τα παίξεις μαζί μου και να την βγάλεις καθαρή?» απείλησε και έκανε να έρθει προς το μέρος μου.
«Έντουαρντ τι προσπαθείς να καταφέρεις με όλα αυτά?»
«θα σε σκοτώσω... το ορκίζομαι... θα σε σκοτώσω που τόλμησες να τα βάλεις μαζί μου» είπε και ήρθε με γρήγορα βήματα κοντά μου... τον απέφυγα ανεβαίνοντας στο κρεβάτι και πριν ξανακατέβω πρόλαβε να μου πιάσει το πόδι και έπεσα πάνω στο κρεβάτι
«νομίζεις ότι μπορείς να μου ξεφύγεις?» είπε γελώντας δαιμόνια
«αρκετά» φώναξα και με το ελεύθερο πόδι μου του έδωσα μια δυνατή στο πρόσωπο ενώ ταυτόχρονα γύρισα και το σώμα μου για να τον αντιμετωπίσω... εκείνος γέλασε περισσότερο.
«μμμ... το θύμα αντιστέκεται... καλό αυτό... είχα αρχίσει να βαριέμαι» είπε αυτάρεσκα και μου έπιασε και το άλλο μου πόδι.
Σήκωσα το σώμα μου και πιάνοντας τον απο τα μαλλιά, άρχισα να τον δαγκώνω με όλην μου την δύναμη στο λαιμό... έβγαλε μια κραυγή και την στιγμή που μου ελευθέρωσε τα πόδια για να με ακινητοποιήσει του έδωσα μια στο ευαίσθητο σημείο και λύγισε... με το χέρι που του κράταγα τα μαλλιά χτύπησα το κεφάλι του πάνω στο σίδερο του κρεβατιού και τότε έχασε τις αισθήσεις του.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έμεινα για λίγο αναποφάσιστη... τι θα μπορούσα να κάνω για να τον συνεφέρω... ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να τον κάνω να συνέλθει?... μήπως πρέπει να φωνάξω τους δικούς του να τον μαζέψουν?... σίγουρα όχι... αυτό θα τον κάνει χειρότερα... αλλά πάλι τι να κάνω?... ίσως τελικά να ήρθε η ώρα να κλειστεί σε καμία ψυχιατρική κλινική... η κατάσταση του έχει ξεφύγει... αλλά απο την άλλη αυτό θα τον διαλύσει περισσότερο... έχω την δύναμη να τον βοηθήσω?... είμαι αρκετά δυνατή να παλέψω κι άλλο γι αυτόν?... δεν ξέρω Χριστέ μου... δεν ξέρω τίποτα πια.
Είχαν περάσει τρεις ώρες και ακόμα ήταν αναίσθητος... έξω ήταν ακόμα σκοτάδι και εγώ είχα κλείσει όλα τα φώτα και καθόμουν απο πάνω του και τον κοίταγα με το λιγοστό φως που έμπαινε απο το παράθυρο... μόλις τα όνειρα του γίνανε πάλι εφιάλτες και άρχισε να μουγκρίζει και να παλεύει... ένιωσε ότι δεν μπορούσε να κουνηθεί και άνοιξε τα μάτια του τρομαγμένος... προσπάθησε να προσαρμόσει τα μάτια του στο σκοτάδι και την στιγμή που άναψα ένα τσιγάρο για να του αποσπάσω την προσοχή, εκείνος αφήνιασε.
«λύσε με τώρα» μούγκριζε σαν λυσσασμένο λιοντάρι και πήγα κοντά του
«δεν νομίζω ότι είσαι σε θέση να δίνεις διαταγές» του πέταξα στο ίδιο ύφος και πηγαίνοντας προς το κομοδίνο άναψα το πορτατίφ και έκλεισε τα μάτια του μουγκρίζοντας.
«μμμ... άσχημο πράγμα ο πονοκέφαλος σωστά?» τον ειρωνεύτηκα και έκατσα κοντά του και πήρα άλλη μια ρουφηξιά απο το τσιγάρο μου προκλητικά.
«να εύχεσαι να μην ξελυθώ ποτέ» απείλησε και γέλασα δυνατά
«λες να είμαι τόσο χαζή ώστε να σε αφήσω ποτέ να φύγεις απο εδώ?» άρχισε να γελάει δυνατά
«μην μου πεις ότι θα με σκοτώσεις»
«το σκέφτηκα... βλέπεις είχα ένα πολύ καλό άλλοθι... και θα ήταν ευκαιρία η ανθρωπότητα να γλυτώσει απο ένα τέρας σαν και εσένα»
«δεν είσαι ικανή να το κάνεις»
«έτσι νομίζεις?... ξεχνάς ότι έχω ήδη δύο φόνους στην πλάτη μου... πιστεύεις ότι θα μου έπεφτε βαρύς ένας τρίτος?» τον ρώτησα σηκώνοντας το ένα μου φρύδι
«ναι αλλά αυτήν την φορά θα μπεις στην φυλακή και θα πληρώσεις και για τους τρεις, όπως σου αξίζει»
«μπααα, δεν νομίζω... βλέπεις κύριε Κάλεν... το πρόβλημα σου πάντα είναι ότι όταν τα χάνεις ξεχνάς να καλύψεις τον κώλο σου... γι αυτό και πάντα είσαι τόσο εκτεθειμένος»
«τι εννοείς?»
«οι κάμερες του ξενοδοχείου έχουν ήδη καταγράψει τις απειλές σου την στιγμή που χτύπαγες την πόρτα μου... θα μπορώ να ισχυριστώ ότι με βασάνισες και την στιγμή που προσπάθησες να με σκοτώσεις αμύνθηκα και σε σκότωσα... ποιος δεν θα με πιστέψει?... ακόμα και οι ίδιοι σου οι συγγενείς θα με υπερασπιστούν μετά τις τελευταίες σου αποκαλύψεις... οπότε πιστεύεις ακόμα ότι δεν είμαι ικανή για όλα?... ή πιστεύεις ότι δεν έχω τα κότσια μετά απο όσα μου έκανες?»
«δεν θα το κάνεις»
Τίναξα την στάχτη του τσιγάρου στο πάτωμα και περνώντας το χέρι μου πάνω απο το κορμί του στερέωσα το σώμα μου και άρχισα να περνώ την καύτρα του τσιγάρου απο το στερνό του... έσφιξε τα δόντια του σταματώντας να αναπνέει και να κουνιέται για να μην καεί και χαμογέλασα.
«τον νιώθεις αυτό?... όπως τσουρουφλίζονται οι τρίχες σου έτσι θα σου τσουρουφλίσω, όλο σου το κορμί σιγά, σιγά... αργά και βασανιστικά... και όταν τελειώσω μαζί σου... να είσαι σίγουρος ότι θα σε αποτελειώσω» του είπα απειλητικά και άνοιξε τα μάτια του για να με διαβάσει... στο βλέμμα του υπήρχε αμφιβολία... άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το εννοώ και ανεπαίσθητα το σώμα του άρχισε να τρέμει.
«πολύ ωραία... συνέχισα αυτάρεσκα... έχω επιτέλους την προσοχή σου... ακόμα πιστεύεις ότι δεν είμαι ικανή να το κάνω?»
«δεν μπορείς να με σκοτώσεις»
«ωωω... μπορώ και θα το κάνω... μην αμφιβάλεις γι αυτό»
«και πως σκοπεύεις να το κάνεις αυτό?» γύρισε στην επίθεση ειρωνικά και γέλασα δυνατά... τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά απο το τσιγάρο μου και αφού το έσβησα στο τασάκι γύρισα πάλι κοντά του και τον κοίταξα στα μάτια με ικανοποίηση
«αφού σου δώσω μια πολύ καλή ιδέα το πως ένιωθαν όλα αυτά τα κακόμοιρα κοριτσάκια που υπέφεραν απο τα χέρια σου»
«θα με δείρεις» με διέκοψε και γέλασε δυνατά
«ξέρω ότι αντέχεις τον πόνο... άρα όχι... υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κάνεις κάποιον να πονέσει... και εσύ θα πονέσεις πάρα πολύ... αυτό σου το υπόσχομαι»
«πως?»
«πάντα ανυπόμονος... σχολίασα και συνέχισα... αφού λοιπόν πάρεις μια καλή ιδέα... πως μας κάνεις να νιώθουμε... τότε» είπα χαμογελώντας και δάγκωσα το κάτω μου χείλος και περίμενε υπομονετικά να συνεχίσω... πέρασα το χέρι μου πάνω απο το στερνό του και το σταμάτησα πάνω στον λαιμό του βάζοντας τον αντίχειρά μου πάνω στο λαρύγγι του και το έτριβα με περισσότερη δύναμη απο όσο χρειαζόταν.
«θα με πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα» υπέθεσε και τον κοίταξα ειρωνικά στα μάτια
«τότε... θα καλέσω τους υπέροχους κυρίους με τα άσπρα... και θα σιγουρευτώ οτι το υπόλοιπο της ζωή σου θα το περάσεις σε μια ψυχιατρική κλινική» συνέχισα και τότε είδα φόβο να περνάει απο την ματιά του.
«νόμιζα ότι ήθελες να με αποτελειώσεις» μπλόφαρε και χαμογέλασα
«ο πιο ικανοποιητικός θάνατος είναι ο αργός... του απάντησα και πήρε μια κοφτή ανάσα... αν σε σκοτώσω... τότε θα σε λυτρώσω... και εγώ Έντουαρντ δεν θέλω να σε λυτρώσω... θέλω να υποφέρεις όπως υπέφεραν όλα τα κορμιά που πέρασαν απο το κρεβάτι σου... αφού πρώτα πάρω την δική μου ικανοποίηση... και αυτό ξέρω πολύ καλά ότι είναι ο μεγαλύτερος σου φόβος... ξέρω ότι ο μόνος λόγος που δεν σε έχουν κλείσει ακόμα σε κλινική είναι γιατί αυτό θα σε σκοτώσει... γι αυτό και οι δικοί σου όλα αυτά τα χρόνια σε αφήσαν ανεξέλεγκτο... είχαν την ελπίδα ότι με την αγάπη τους θα σε κάνουν να το ξεπεράσεις... αλλά εσύ ήξερες πως να παίξεις μαζί τους και τους ξεγέλασες εύκολα ώστε να σε αφήσουν στην ησυχία σου για να συνεχίσεις να κάνεις την ζωής σου όπως γουστάρεις... εμένα όμως δεν με ξεγελάς... και ήρθε η ώρα να μπουν τα πράγματα στην θέση τους... γιατί η κατάσταση έχει ξεφύγει... και εσύ είσαι τρομερά επικίνδυνος για να κυκλοφορείς ελεύθερος»
«σε αυτήν την περίπτωση τότε... να εύχεσαι να μην το σκάσω ποτέ... γιατί αν τα καταφέρω»
«αν τα καταφέρεις τι?... τον διέκοψα και άρχισε να αναπνέει γρήγορα αρχίζοντας πάλι να χάνει τον έλεγχο του... πιστεύεις ότι είμαι τόσο χαζή ώστε να μην ξέρω πως να προστατέψω τον εαυτό μου?... πιστεύεις ότι είμαι τόσο χαζή ώστε να σε αφήσω να φύγεις απο εδώ μέσα χωρίς να είμαι σίγουρη ότι δεν θα καταφέρεις να με ξανά ακουμπήσεις?... πιστεύεις ότι δεν θα πάρω τα μέτρα μου ώστε στην περίπτωση που θα το σκάσεις να μην μπορείς να έχεις την ευκαιρία να με πλησιάσεις?»
«τότε τελείωνε ότι έχεις να κάνεις και φώναξε τους να με πάρουν απο εδώ» είπε ηττημένος μην έχοντας τίποτα άλλο για να μου γυρίσει
«δεν θέλω να μου βιάζεσαι... είναι η τελευταία μας βραδιά... γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια να την απολαύσεις?»
«με αηδιάζεις»
«γι αυτό με κυνηγάς ακόμα?... γιατί σε αηδιάζω?... γέλασα δυνατά... ή γιατί δεν μπορείς να αντισταθείς στα χάδια μου?»
«σε σιχαίνομαι» είπε άγρια και άρχισα να τον χαϊδεύω στο στερνό και κατεβάζοντας το χέρι μου προς τον ερεθισμό του έκλεισε τα μάτια για να ελέγξει το κορμί του αλλά δεν τα κατάφερε.
«μμμ... το βλέπω» του είπα και όταν άρχισα να τον τρίβω αισθησιακά, το κορμί του άρχισε να αντιδρά απο τα χάδια μου
«προσπαθείς να με ικανοποιήσεις?» ρώτησε ειρωνικά
«όχι... του απάντησα αυτόματα... προσπαθώ να σου αποδείξω πόσο λάθος είσαι... ξέρεις ότι θα μπορούσες να το έχεις αυτό όποτε ήθελες... αλλά εσύ επέλεξες να τα καταστρέψεις όλα... σήμερα θα σου δείξω τι έχασες... ώστε όταν θα είσαι τρελαμένος και μόνος σου στο ψυχρό σου κελί... να βασανίζεσαι περισσότερο... και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο που άφησες το δαίμονα να σου στερήσει ότι λαχτάρησες περισσότερο στην ζωή σου» όσο του μίλαγα τον ερέθιζα περισσότερο και οσο το κορμί του ανταποκρινόταν στα χάδια μου τόσο εκείνος νευρίαζε με τον εαυτό του.
«και τι λαχτάρισα περισσότερο?» ρώτησε παίρνοντας μια αναπνοή για να πνίξει το βογκητό του.
«λαχτάρησες την λύτρωση... ήθελες όσο τίποτε να πιστέψεις σε μένα... ήθελες να ήμουν εγώ αυτή που θα σε έβγαζε απο αυτόν τον εφιάλτη... και ήσουν έτοιμος να τα καταφέρεις μέχρι που δείλιασες για άλλη μια φορά»
«σε παρακαλώ Μπέλα» είπε απελπισμένος
«με παρακαλάς για πιο πράγμα?»
«σε παρακαλώ άσε με να φύγω... δώσε μου άλλη μια ευκαιρία και σου υπόσχομαι... σου ορκίζομαι να προσπαθήσω»
«να προσπαθήσεις?... τον ρώτησα δύσπιστα... είχες 12 χρόνια την ευκαιρία να προσπαθήσεις και το μόνο που έκανες ήταν να θρέφεις τον δαίμονα που σε τρώει... και πιστεύεις ότι τώρα μπορείς να τον κερδίσεις μόνο με το να προσπαθήσεις?»
«θα κάνω ότι μου πεις... σε παρακαλώ... προσπάθησε πάλι... αν δεν πίστευες ότι μπορείς να με βοηθήσεις δεν θα προσπαθούσες καν» κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά
«αν προσπαθείς να με κάνεις να σε λυπηθώ... σου έχω νέα... το μόνο που καταφέρνεις είναι να με νευριάζεις περισσότερο» του πέταξα και σηκώθηκα απο το κρεβάτι πηγαίνοντας προς την τηλεόραση.
Έβαλα το DVD και πάτησα το start... η τηλεόραση πήρε ζωή και εγώ πήγα στο κομοδίνο και πήρα το ποτό μου στο χέρι μου... τον κοίταζα που έλεγχε τις κινήσεις μου με απορία και γέλασα... τράβηξα μια ρουφηξιά απο το ποτό μου και έκατσα στην αντίθετη μεριά απο εκείνον για να τον παρατηρώ... η τηλεόραση ήταν απο πίσω του και κοίταξε προς τα πίσω με απορία για να δει τι έβαλα και ανοίγοντας τα μάτια του διάπλατα, γέλασε δυνατά.
«με αυτό νομίζεις ότι θα με βασανίσεις?»
«όχι... του είπα κουνόντας το κεφάλι μου... αυτό θα με βοηθήσει να σε κάνω πιο έξαλλο»
«με τις ψεύτικες φωνές τους?»
«έχεις δει αυτό το DVD?»
«δεν συνηθίζω να βλέπω τσόντες» είπε με αηδία
«τότε δεν ξέρεις πόσο απολαυστική είναι αυτή η πρωταγωνίστρια... δεν έχω ξαναδεί πορνοσταρ να χύνει τόσο εντυπωσιακά... αυτή... πραγματικά το ευχαριστιέται» έκανε μια αηδιαστική γκριμάτσα και έκλεισε τα μάτια του.
Πήγα κοντά του και του έπιασα το σαγόνι...
«όχι αγόρι μου... δεν σου έδωσα την άδεια να κλείσεις τα μάτια... θέλω να βλέπεις ότι σου κάνω... άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε... έτσι μπράβο... θες να σε ικανοποιήσω?» τον ρώτησα και με κοίταξε με δυσπιστία.
«αυτό τώρα τι είναι?»
«θες ή όχι?»
«θα έλεγα ναι... αλλά ξέρω ότι θα κάνεις το αντίθετο» χαμογέλασα και αφού χάιδεψα το μάγουλο του κατέβηκα προς τα κάτω και πήρα τον ερεθισμό του στο χέρι μου... με παρακολουθούσε προσπαθώντας να καταλάβει που το πήγαινα.
Η αλήθεια ήταν ότι ούτε εγώ ήξερα τι ήθελα να κάνω... ή που θα κατέληγε όλο αυτό... αλλά σίγουρα δεν θα τα παρατούσα τώρα...
Άρχισα να τον ερεθίζω πάλι με το χέρι κοιτώντας τον στα μάτια... ακόμα πάλευε να καταλάβεις τις προθέσεις μου αλλά δεν έλεγε τίποτα... ήμουν σίγουρη ότι πάλευε να βρει κάποιο σχέδιο για να με σταματήσει... και ήμουν πολύ περίεργη να δω τι θα σκαρφιστεί αυτήν την φορά για να καταφέρει να με τουμπάρει.
Τον πήρα βαθιά στο λαρύγγι μου και βόγκηξε... στην ταινία είχαν αρχίσει τα αισθησιακά βογκητά και ήθελα να δω πως αυτά θα τον επηρεάσουν... τον έπαιρνα γρήγορα και βαθιά και το κορμί του ανταποκρινόταν... δεν έδειχνε να τον ενοχλούν ή να τον επηρεάζουν τα αγκομαχητά απο την ταινία... ήταν συγκεντρωμένος σε αυτό που έκανα εγώ.
Έπαιζα μαζί του και το ευχαριστιόταν... το στόμα μου είχε πάρει φωτιά και εγώ είχα ανάψει για τα καλά... θα μπορούσα να το κάνω αυτό ξανά και ξανά...
«σου αρέσει μωρό μου να σε γαμάνε με το στόμα?» τον ρώτησα και μούγκρισε για απάντηση... τον έβαλα βαθιά και τέντωσε το κορμί του... ήταν πολύ κοντά στην κορύφωση του.
«σου αρέσει να τελειώνεις μέσα στο στόμα?» τον ξαναρώτησα και βόγκηξε απο ηδονή.
«σου αρέσει να σου τον αφήνουν την στιγμή που είσαι έτοιμος να εκραγείς?» τον ρώτησα ξανά και τότε άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε ανασαίνοντας γρήγορα με θυμωμένο βλέμμα.
«μμμ... να υποθέσω πως όχι» του είπα χαμογελώντας αυτάρεσκα και αφού τον άφησα τελείως ένωσα τον αντίχειρα με το μεσαίο μου δάχτυλο και του χτύπησα το κεφάλι του πούτσου του και ούρλιαξε απο τον πόνο.
«είδες τι ωραία που είναι όταν σε αφήνουν πάνω στο καλύτερο?... του είπα άγρια και πήγα κοντά του... είχε τα μάτια του κλειστά και πάλευε να συγκρατήσει την οργή του για να μην με προκαλέσει περισσότερο... ήξερε ότι μπορώ να τον διαχειριστώ καλύτερα όταν είναι εξαγριωμένος και δεν θέλει να μου κάνει την χάρη να έχω το πάνω χέρι... τον έπιασα απο τα μαλλιά και τον ανάγκασα να με κοιτάξει.
«έχεις ιδέα πως είναι να σε αφήνουν την στιγμή που είσαι έτοιμος να εκραγείς?... τον ρώτησα και γέλασε... μάλλον τώρα ξέρεις»
«νομίζεις ότι είναι η πρώτη φορά?... ή νομίζεις ότι τώρα κάτι μου έκανες?» με προκάλεσε και γέλασα
«όχι αγόρι μου τώρα αρχίσαμε... ακόμα δεν έχω τελειώσει μαζί σου» του είπα και γέλασε δυνατά.
«μμμμ... δεν έχεις ιδέα πόσο με καυλώνεις όταν γελάς» του είπα παιχνιδιάρικα και του κόπηκε το γέλιο.
«Μπέλα τι προσπαθείς να καταφέρεις με όλα αυτά»
«σου είπα... είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω... θέλω να σε ευχαριστηθώ πριν σε αποχαιρετίσω»
«τότε λύσε με και θα με ευχαριστηθείς... αυτό σου το υπόσχομαι»
«μπαα δεν νομίζω... μου αρέσει να έχω το πάνω χέρι... έτσι θα το ευχαριστηθώ περισσότερο... κοίταξα προς την οθόνη την στιγμή που η πρωταγωνίστρια έφτανε στην κορύφωση της και με το χέρι μου στα μαλλιά του τον ανάγκασα να κοιτάξει προς τα πίσω για να την δει και αυτός.
«βλέπεις πόσο το ευχαριστιέται... τον ρώτησα και έκλεισε τα μάτια του... άνοιξε τα και κοίτα την... απαίτησα και ξεφύσησε αλλά δεν τα άνοιξε... άνοιξε τα γιατί θα το μετανιώσεις... του είπα πιο άγρια και τα άνοιξε και με κοίταξε στα μάτια... όχι εμένα την τηλεόραση» διέταξα αλλά δεν την κοίταξε.
Έσκυψα προς τον λαιμό του και του έδωσα μια δυνατή δαγκωνιά και φώναξε δυνατά αλλά δεν σταμάτησα μέχρι που άρχισε να με παρακαλά...
«κάθε φορά που δεν θα ακούς τις εντολές μου θα το πληρώνεις ακριβά... του είπα άγρια και με κοίταξε και εκείνος με το ίδιο ύφος αλλά τα παράτησε... κοίταξε προς την οθόνη και πήρε μια βαθιά ανάσα... μπράβο καλό αγόρι... τώρα κοίτα πως ένας πραγματικός άντρας μπορεί να κάνει μια γυναίκα να τελειώσει... και ας είναι αυτή η δουλειά της» του είπα και έσφιξε το σαγόνι του για να μην μου απαντήσει.
Χριστέ μου τι κάνω?... ποια είμαι??... γιατί δεν φωνάζω τους δικούς του να τον μαζέψουν???.
«οκ και τώρα που το είδα τι ακριβώς πρέπει να καταλάβω?» ρώτησε ειρωνικά.
«τώρα που το είδες πρέπει να το επαναλάβεις και εσύ» του είπα και με κοίταξε σοκαρισμένος
«δεν μιλάς σοβαρά» είπε με τρόμο στα μάτια
«μμμ... βλέπω φόβο στα μάτια σας κύριε Κάλεν ή είναι ιδέα μου?» του είπα και αφού τον καβάλησα έμεινα για λίγο για να δω τις αντιδράσεις του.
«δεν πρόκειται να σε γλύψω ότι και να κάνεις»
«εγώ λέω πως θα το κάνεις» συνέχισα και αφού πήγα πιο κοντά του, του κράτησα το κεφάλι σταθερό απο τα μαλλιά του και έφερα το μουνάκι μου πάνω στα χείλια του... εκείνος σφράγισε τα δικά του με πείσμα και έκλεισε τα μάτια.
«άνοιξε τα μάτια σου θέλω να με κοιτάς όταν θα τελειώνω» απαίτησα και αναστέναξε απελπισμένα αλλά τα άνοιξε και με κοίταξε ψυχρά.
«τώρα άνοιξε το στόμα σου και κάνε ακριβώς ότι είδες... κούνησε αρνητικά το κεφάλι του... κάντω... απαίτησα και με κοίταξε νευριασμένα αλλά πάλι δεν κουνήθηκε... θες να το κάνω εγώ για σένα αλλά όχι εσύ σε μένα... εεε?... εντάξει τότε απόλαυσε το» του είπα και άρχισα να τρίβω το μουνάκι μου με το χέρι μου και τον ανάγκασα να με κοιτάζει... η ματιά του ήταν ακόμα ψυχρή αλλά δεν έπαιρνε τα μάτια του απο το χέρι μου που με αισθησιακό τρόπο ικανοποιούσα τον εαυτό μου.
Έβαλα δύο δάχτυλα μέσα μου και ανάσανα βαθιά απο ικανοποίηση... ήμουν πολύ υγρή και καυτή και δεν ήθελα πολύ για να φτάσω στην κορύφωση μου... έβγαλα απο μέσα μου τα δάχτυλα μου και έτριψα στα δάχτυλα μου την υγρασία μου μπροστά στο πρόσωπο του.
«είδες τι κάνεις στο σώμα μου... ακόμα και χωρίς να με αγγίζεις?... άνοιξε το στόμα σου... απαίτησα αλλά το σφράγισε περισσότερο... έβγαλα το χέρι μου απο τα μαλλιά του και του έκλεισα την μύτη... άνοιξε το πριν σκάσεις... του είπα πιο αυστηρά αλλά και πάλι δεν το άνοιγε... μπορώ να περιμένω... βλέπεις εγώ είμαι υπομονετικός άνθρωπος και έχουμε όλον τον καιρό μπροστά μας... κάποια στιγμή θα το ανοίξεις» πέρασα τα δάχτυλα μου απο τα χείλια του και τα άνοιξα ακουμπώντας τα δόντια του... τα δόντια του ήταν σφραγισμένα αλλά την στιγμή που άνοιξα τα χείλια του πρόλαβε να αφήσει τον αέρα να βγει απο μέσα του και να πάρει καινούργια ανάσα χωρίς να ανοίξει τα δόντια του.
«μμμμ... ξέρουμε και κόλπα ε?» τον ρώτησα και αφού έβαλα ξανά το χέρι μου μέσα στο καυτό μου μουνάκι και ύγρανα ξανά τα δάχτυλα μου επανέλαβα την διαδικασία αφήνοντας τα υγρά μου στο εσωτερικό των χειλιών του.
«το ίδιο και εγώ... του είπα ειρωνικά και έκανε μια αηδιαστική γκριμάτσα... είναι ωραίο να καταπίνουμε τα δικά σου αλλά αηδιαστικό να καταπίνεις τα δικά μας?... δεν απάντησε... άνοιξε το στόμα σου... απαίτησα πάλι και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του... άνοιξε το είπα» είπα πιο θυμωμένα και είδα τα μάτια του να χαμογελάνε... αυτό για κάποιον λόγο έγινε το κόκκινο μου πανί.
«νομίζεις ότι μόνο εσύ είσαι ο παρανοϊκός μέσα σε αυτό το δωμάτιο κύριε Κάλεν?» τον ρώτησα ειρωνικά και αφού τον άφησα ίσιωσα το κορμί μου και άρχισα να τρίβομαι πάλι για να τελειώσω πάνω στο πρόσωπο του... αν ήθελε ας μην με έγλυφε... τα καυτά μου όμως υγρά θα του τα έτριβα στην μούρη.
Το χέρι μου πάνω στο μουνί μου έπαιζε γρήγορα και έβλεπα την σκηνή που παιζόταν εκείνη την στιγμή στην τηλεόραση και καύλωνα περισσότερο... τα δάχτυλα μου κατακτούσαν ξανά και ξανά το εσωτερικό μου κόσμο και εγώ βογκούσα δυνατά... ενώ λίκνιζα το κορμί μου σε κάθε κίνηση του χεριού μου... είχα κλειστά τα μάτια και δεν έβλεπα τις αντιδράσεις του για να μην με αποπροσανατολίσουν και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο κάγκελο για να στηριχτώ άρχισα να τα δίνω όλα για να φτάσω στην κορύφωση μου.
Εκεί που δεν το περίμενα ξαφνικά ένιωσα την γλώσσα του μέσα στην τρύπα μου και τότε ούρλιαξα απο ηδονή... το χέρι μου έκανε γρήγορους κύκλους πάνω στην κληρωτίδα μου και τα καυτά μου υγρά άρχισαν να ξεχύνονται πάνω στην καυτή του γλώσσα... τα χείλια του τύλιξαν τα χείλια του κόλπου μου και ξαφνικά άρχισε να τα ρουφά με μανία... Χριστέ μου θα με αποτελειώσει... έβαλα και το δεύτερο χέρι πάνω στο κάγκελο για να στηριχτώ και τον άφησα να συνεχίσει... ήταν τόσο τέλειο που ο οργασμός μου διπλασιάστηκε και άρχισα να τρέμω.
«μην σταματάς» απαίτησα και έγινε πιο επιθετικός... η ανάσα μου έγινε επικίνδυνα γρήγορη και η καρδιά μου κόντεψε να διαλύσει το στήθος μου... ήταν τόσο τέλειο... τόσο καλό... που με έκανε να δακρύσω.
Ξαφνικά έφυγα απο πάνω του και πήγα στο παράθυρο για να ηρεμήσω... άνοιξα την μπαλκονόπορτα και χωρίς να με νοιάζει που ήμουν γυμνή βγήκα έξω και έκλεισα την μπαλκονόπορτά για να μην με βλέπει... γιατί πάντα καταφέρνει να με τσακίζει αυτός ο άνθρωπος?... γιατί εκεί που έχω το πάνω χέρι με κάνει να θέλω να τα παρατήσω και να τον πάρω στην αγκαλιά μου?... πως σκατά καταφέρνει να με τουμπάρει?
Αφού πήρα δύο βαθιές ανάσες και στεγνώνοντας τα μάγουλα μου απο τα δάκρυα μου μπήκα πάλι μέσα πιο έξαλλη απο πριν.
«είσαι καλά?» με ρώτησε με αγωνία... ναι μας έπεισες τώρα
«σου μοιάζω να είμαι καλά?... του πέταξα εκνευρισμένη... γιατί το έκανες αυτό?» τον ρώτησα φωνάζοντας και με κοίταξε με απορία
«νόμιζα ότι αυτό ήθελες να κάνω»
«όχι Έντουαρντ δεν ήθελα να το κάνεις αυτό... δεν περίμενα ότι θα υπέκυπτες τόσο εύκολα» του είπα και άρχισα να βηματίζω στο δωμάτιο νευριασμένη πάνω κάτω έχοντας το ένα μου χέρι στην μέση και το άλλο πάνω στα μαλλιά μου προσπαθώντας να ανακτήσω την ψυχραιμία μου και εκείνος γέλασε.
«δεν σε καταλαβαίνω... τότε τι ήθελες?»
«δεν έχει σημασία πια... τα γάμησες όλα» του πέταξα και του γύρισα την πλάτη για να πάρω μια βαθιά ανάσα
«είχα δίκιο τελικά... δεν έχεις και μεγάλη διαφορά απο εκείνην» είπε ξαφνικά και γύρισα να τον κοιτάξω με απορία
«εκείνην?... τον ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω... ποια εκείνην»
«την μητέρα μου φυσικά» είπε αδιάφορα και έμεινα να τον κοιτώ σοκαρισμένη
«που κολλάει η μητέρα σου σε όλα αυτά ρε Έντουαρντ... θες να με τρελάνεις βραδιάτικα?»
«τελικά όντως δεν ξέρεις τίποτα για την ζωή μου έτσι δεν είναι?» ρώτησε και έχασα έναν χτύπο... τι προσπαθεί να μου πει?
«σου είπα... δεν θέλω να ξέρω» του είπα ένιωσα την καρδιά μου να επιταχύνετε... είναι δυνατόν να υπονοεί ότι κάτι τέτοιο του έκανε και εκείνη?
«ο λόγος που σιχαίνομαι τα υγρά σας είναι γιατί με ανάγκαζε να ρουφάω τα δικά της όταν τελείωνε» είπε επιβεβαιώνοντας τους φόβους μου και έκλεισα τα αυτιά μου με τα χέρια μου
«σκάσε... φώναξα... σκάσε δεν θέλω να ξέρω» είπα και έκλεισα τα μάτια για να μην τον βλέπω... πως μπορεί να έκανε κάτι τέτοιο... πως μπόρεσε να το κάνει αυτό στο ίδιο της το παιδί... πως μπόρεσα εγώ να του κάνω το ίδιο... έστω και με την άγνοια μου... είχα καταλάβει ότι το σιχαίνεται για κάποιον λόγο... και ήθελα να τον εκβιάσω με αυτό... πως μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι υπάρχει σοβαρός λόγος που δεν το αντέχει.
Εκείνος περίμενε υπομονετικά να βρω ξανά την ψυχραιμία μου χωρίς να πει τίποτα άλλο... γύρισα προς το παράθυρο και κοίταξα μακριά, βάζοντας το ένα μου χέρι πάνω στο τζάμι.
«πως σκατά καταφέρνεις πάντα να μου γαμάς έτσι την ψυχολογία... του πέταξα χτυπώντας το χέρι μου πάνω στο τζάμι... πως σκατά θα μπορέσω τώρα να ζήσω με αυτό» συνέχισα απευθυνόμενη περισσότερο στον εαυτό μου... ήμουν νευριασμένη με εκείνον... ήθελα να πάρω το αίμα μου πίσω... αλλά για άλλη μια φορά το μόνο που κατάφερα ήταν να πληγωθώ εγώ περισσότερο.
«Μπέλα... πραγματικά δεν το ήξερες?» με ρώτησε και σκούπισα τα δάκρυα μου... κουνόντας αρνητικά το κεφάλι μου.
«σου είπα δεν ήθελα να ξέρω»
«εγώ νόμιζα ότι το έκανες επειδή το ήξερες»
«όχι Έντουαρντ... αν το ήξερα δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο... δεν είμαι αυτό που νομίζεις... προσπάθησα να σου δείξω ποια πραγματικά είμαι αλλά ποτέ δεν θέλησες να με δεις» στην τελευταία μου λέξη η φωνή μου έσπασε και έκλεισα τα μάτια για να καλμάρω την ένταση μου... το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να με δει να κλαίω για εκείνον.
«δεν θέλω να κλαις για μένα... είπε απαλά... δεν θέλω να με λυπάσαι»
«αυτό να το σκεφτόσουν πριν αποφάσιζες να ανοίξεις το στόμα σου» του πέταξα έξαλλη και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πήρα την ρόμπα μου και την φόρεσα ενώ ταυτόχρονα έκλεισα την τηλεόραση... πήγα στο μπάνιο και μπήκα κάτω απο το ντουζ... είχα χάσει το μυαλό μου... ήθελα να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου.
Άνοιξα το νερό και το άφησα να πέσει πάνω στο πρόσωπο μου για να με ηρεμήσει... άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν ανενόχλητα και προσπαθούσα πολύ σκληρά να σκεφτώ τι να κάνω... δεν μπορούσα να τον αφήσω να φύγει έτσι όσο και να το ήθελα... τον ήξερα καλά ώστε να μην τον εμπιστεύομαι... αλλά μετά απο αυτήν του την εξομολόγηση δεν μου πήγαινε η καρδιά να τον ρεζιλέψω κι άλλο στους δικούς του.
Τι να κάνω Χριστέ μου... τα έχω χάσει τελείως... δεν ξέρω τι άλλο να κάνω με αυτόν τον άνθρωπο... η ρόμπα μου έγινε μούσκεμα και τότε συνειδητοποίησα ότι την φορούσα ακόμα... με τρελαίνει... το ορκίζομαι ότι με αυτόν τον άνθρωπο χάνω τα λογικά μου... τι θα κάνω τώρα???
Έκλεισα το νερό και εφόσον έβγαλα την βρεγμένη μου ρόμπα και την πέταξα στο πάτωμα, πήρα μια πετσέτα και άρχισα να σκουπίζω το σώμα μου με μανία... τα δάκρυα μου δεν λέγανε να σταματήσουν και εγώ ακόμα δεν είχα βρει τις ισορροπίες μου.
Τύλιξα την πετσέτα γύρω απο το σώμα μου και στέγνωσα με μια δεύτερη πετσέτα τα μαλλιά μου... αφού έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου, το έτριψα καλά για να αφαιρέσω την υγρασία και παίρνοντας δύο βαθιές ανάσες ξαναγύρισα στο δωμάτιο ακόμα αναποφάσιστη... εκείνος έλεγχε όλες μου τις κινήσεις.
Πήρα το ποτήρι με το ουίσκι στο χέρι και αφού άδειασα με μια ρουφηξιά το περιεχόμενο του... το ξαναγέμισα και άναψα ένα τσιγάρο για να καλμάρω... εκείνος δεν μίλαγε... ήμουν σίγουρη ότι μέσα του ένιωθε νικητής... γύρισα το πρόσωπο μου προς το μέρος του και τον κοίταξα κενή.
«τι σκέφτεσαι?» με ρώτησε χωρίς να συγκρατήσει άλλο την περιέργεια του.
«θέλω να μάθω» του είπα και για μια στιγμή σάστισε
«να μάθεις τι?»
«τα πάντα» του είπα και με κοίταξε για λίγο παίρνοντας τις αποφάσεις του.
«είσαι σίγουρη ότι θα το αντέξεις?»
«θέλω να ξέρω» επανέλαβα και πήρε μια βαθιά ανάσα
«τουλάχιστον θα με λύσεις?» προσπάθησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι
«δεν σε εμπιστεύομαι»
«δεν έχεις άδικο» αναστέναξε
«θα μου πεις?» τον ρώτησα και πήρα άλλη μια ρουφηξιά απο το τσιγάρο μου
«γιατί τώρα?»
«θέλω να καταλάβω»
«να καταλάβεις τι?»
«γιατί θες να ζεις μέσα στο μίσος» του είπα και ήπια λίγο ακόμα απο το ποτό μου.
«είναι περίπλοκο»
«νομίζω ότι μπορώ να σε παρακολουθήσω»
«είναι κάπως άβολα έτσι»
«Έντουαρντ δεν πρόκειται να σε λύσω γι αυτό μην το παιδεύεις άλλο... θες να σε συγχωρέσω... ξεκίνα να μιλάς... δεν θες... πες μου να φωνάξω τους δικούς σου να σε μαζέψουν και να τελειώσει εδώ το παραμύθι... τι επιλέγεις»
«με εκβιάζεις?»
«όχι... σου λέω τις επιλογές σου»
«εντάξει λοιπόν... είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα... όλα ξεκίνησαν όταν πέθανε ο πατέρας μου»
«πως πέθανε?»
«είπαν άπο καρδιακή προσβολή... αλλά εγώ πάντα πίστευα ότι εκείνη έβαλε το χέρι της» δήλωσε αχρωμάτιστα και έμεινα να τον κοιτάζω... πως μπορεί να λέει κάτι τέτοιο τόσο ψύχραιμος.
«τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό?»
«δεν ξέρω... όλα έγιναν τόσο ξαφνικά... ο πατέρας μου ποτέ δεν έδειχνε να έχει τίποτα... και ξαφνικά πέθανε» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους του.
«μάλιστα... είπα και πήρα άλλη μια ρουφηξιά απο το τσιγάρο και το έσβησα... πόσο χρονών ήσουν όταν τον έχασες?» τον ρώτησα και λύνοντας το ένα του πόδι έκατσα πιο αναπαυτικά στο κεφαλάρι του κρεβατιού και πήρα το ουίσκι μου στο χέρι περιμένοντας τον.
«8... και το πήρα πολύ άσχημα»
«τον αγαπούσες» δήλωσα και ένευσε σφίγγοντας το σαγόνι του... ήταν η πρώτη φορά που τον ένιωσα να δυσκολεύεται να πει κάτι... η θλίψη του διαγραφόταν στα χαρακτηριστικά του.
«όσο δεν φαντάζεσαι... και αυτό ήταν που την εκνεύριζε πάντα»
«εκείνην?»
«ήταν μητέρα μου φυσικά και την αγαπούσα... αλλά δεν ήταν το ίδιο» ήπια άλλη μια γουλιά και προσπαθούσα να καταλάβω... με κοίταξε καλά καλά και ξεφύσησε.
«Μπέλα σου το ορκίζομαι ότι θα σου πω ότι θες να μάθεις... και δεν θα κάνω καμία τρέλα... μπορείς να με λύσεις?» τον κοίταξα δύσπιστα
«είναι λογικό να μην με εμπιστεύεσαι... αλλά σε παρακαλώ... δεν αντέχω να σου μιλώ γι αυτά και να είμαι σε αυτήν την στάση» είπε και υπήρχε ειλικρίνεια στο βλέμμα του... πήρα μια βαθιά ανάσα και τα παράτησα... τι σημασία είχε τώρα πια... είτε μου λέει την αλήθεια είτε όχι δεν είχα άλλη δύναμη να του κρύψω το πόσο πόνο είχα μέσα μου ακόμα και χωρίς να ξέρω όλη την αλήθεια για την ζωή του... ένευσα και άφησα το ποτήρι μου δίπλα μου.
Του έλυσα το πόδι και όταν τον πλησίασα απέφυγα την ματιά του.
«αν θες να φύγεις είσαι ελεύθερος... δεν είσαι υποχρεωμένος να μου πεις τίποτα... αλλά θέλω να σε καταλάβω... και αν το θες και εσύ να ξέρεις ότι μπορώ να σε ακούσω» του είπα καθώς του έλυνα το ένα του χέρι και τον άφησα να λύσει το άλλο του χέρι μόνος του, πηγαίνοντας προς το παράθυρο.
Όταν ελευθερώθηκε... έμεινε για λίγο πίσω μου αναποφάσιστος... τον άκουσα που ντυνόταν και ήμουν σίγουρη ότι ετοιμαζόταν να φύγει... αγκάλιασα τα μπράτσα μου και δεν κουνήθηκα... τον άφησα να κάνει ότι ήθελε... τι σημασία είχε πια... και για να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου έχει δίκιο... δεν είμαι σίγουρη αν θα μπορέσω να το αντέξω.
Ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω μου και μέσα απο τα χείλια μου ξέφυγε ένας λυγμός και τα δάκρυα μου άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα μου... πόσα περισσότερα κομμάτια μπορώ να γίνω... μου έδωσε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου και με γύρισε προς το μέρος του.
«δεν θέλω να κλαις για μένα... είπε και άρχισε να στεγνώνει τα δάκρυα μου με τα χείλια του... δεν μου αξίζει... δεν έκανα τίποτα που να μην το ήθελα» είπε και τότε η καρδιά μου πάγωσε.
«φύγε σε παρακαλώ» του είπα με κόπο με φωνή τόσο ψιθυριστή που δεν ήμουν σίγουρη αν το άκουσε
«θέλω να σου μιλήσω... θέλω να έχεις έναν λόγο να θυμάσαι γιατί θα πρέπει να φύγεις μακριά μου... θέλω να με σιχαθείς Μπέλα... γιατί όταν μάθεις την αλήθεια... δεν θα θες να με ξαναδείς μπροστά στα μάτια σου» κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και έφυγα απο το κράτημα του... πλησίασα το κομοδίνο και παίρνοντας το ποτό πάλι στο χέρι μου ήπια το περιεχόμενο του μια και έξω... έκατσα βαριά στο κρεβάτι και με τρεμάμενα χέρια έπιασα το πακέτο με τα τσιγάρα.
«ξέρεις πόσα χρόνια είχα να καπνίσω?... τώρα δεν μπορώ πάλι χωρίς αυτό» είπα αλλά εκείνος δεν μίλησε... έβαλα ένα τσιγάρο στο στόμα μου και αφού το άναψα ακούμπησα πάλι την πλάτη μου στο κεφαλάρι του κρεβατιού και αφού πήρα άλλη μια ρουφηξιά γύρισα και τον κοίταξα.
«σε ακούω» του είπα και αφού ξεφύσησε πέρασε το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του και γύρισε προς το παράθυρο... δεν μπορούσε να με κοιτάει καθώς μιλούσε.
«η σχέση μου με τους γονείς μου πάντα ήταν περίεργη... ο πατέρας μου μου είχε παθολογική αγάπη και πάντα αυτό για κάποιον λόγο την μητέρα μου την εκνεύριζε... την άκουσα πολλές φορές να με κατηγορεί ότι ήμουν η αιτία για ότι τους συνέβη... πήρα μια βαθιά ανάσα... γινόντουσαν μπροστά μου ομηρικοί καυγάδες και πάντα η αφορμή για εκείνην ήμουν εγώ... ο πατέρας μου απο την άλλη πάντα προσπαθούσε να με προστατέψει και όσο εκείνος με κανάκευε τόσο εκείνη έβγαινε εκτός ελέγχου... όταν πέθανε ο πατέρας μου... πέρασε το χέρι του απο τα μαλλιά του και πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα.
«όταν πέθανε προσπάθησα να την πλησιάσω για να βρω παρηγοριά... ποτέ δεν θα ξεχάσω τι μου είπε ‘τώρα με θυμήθηκες... τόσα χρόνια σας παρακαλούσα να μου δώσετε ψίχουλα απο την αγάπη σας και εσείς μου γυρίζατε την πλάτη... και τώρα θες να σε παρηγορήσω?’ ήταν τα λόγια που μου είπε στην κηδεία και έκανα ένα μήνα να την ξαναδώ... η θεία Έσμε πάντα ήταν δίπλα μου και πάλευε να με κάνει να νιώσω καλά... αλλά εγώ ήθελα την δική της αγάπη...
«πάλευα πολύ σκληρά κάθε μέρα να της αποδείξω πόσο άδικο είχε... εγώ πάντα την αγαπούσα αλλά εκείνη με τον τρόπο της πάντα με τρόμαζε και με απομάκρυνε απο κοντά της... ένα μήνα μετά τον θάνατο του πατέρα μου άρχισε να φέρνει γκόμενους στο σπίτι και πάντα άφηνε την πόρτα ανοιχτή για να την ακούω... εγώ κλεινόμουνα στο δωμάτιο μου και έκλεινα τα αυτιά μου με το μαξιλάρι μου για να μην την ακούω... νόμιζα ότι αυτός που ήταν μαζί της την πόναγε... δεν μπορούσα να καταλάβω τότε τι ήταν αυτό που έκανε και με έκανε να πονάω και να κλαίω... έκανε μια παύση για να αναδιοργανωθεί και έσφιξε το χέρι του σε μπουνιά πάνω στο τζάμι... εγώ δεν μίλαγα... καθόμουν και τον περίμενα υπομονετικά να συνεχίσει.
«ένα βράδυ δεν άντεξα άλλο και πήγα στο δωμάτιο της... πίστευα ότι ήμουν αρκετά γενναίος να σταματήσω αυτόν που την βασάνιζε αλλά όταν έφτασα εκεί και είδα τι της έκανε πάγωσα... δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που έβλεπα... εκείνη γύρισε και με κοίταξε στα μάτια και ο εραστής της σταμάτησε σοκαρισμένος αλλά εκείνη του είπε να συνεχίσει... εκείνος κοίταζε μια εμένα και μια εκείνην χωρίς να μπορεί να αντιδράσει... μέχρι που εκείνη του επέβαλε για άλλη μια φορά να συνεχίσει... ήταν τόσο γουρούνι που την άκουσε και με αγνόησε... και τότε εκείνη γύρισε απαθέστατα και μου είπε ‘βλέπεις πως ένας άντρας ικανοποιεί μια γυναίκα?... όχι σαν τον ανίκανο τον πατέρα σου που δεν άντεχε ούτε να με ακουμπά εξαιτίας σου’... δεν καταλάβαινα τίποτα... για άλλη μια φορά κλείστηκα στο δωμάτιο μου και έκλαιγα χωρίς να καταλαβαίνω τι ήταν αυτό που μου έλεγε... ποτέ μου δεν κατάλαβα ποιο ήταν τελικά το πρόβλημα της μαζί μου» ξεφύσησε και πέρασε πάλι το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του.
«ήταν μπροστά ο πατέρας σου όταν γεννήθηκες?» τον ρώτησα και γύρισε προς την μεριά μου με απορία.
«τι σχέση έχει αυτό?»
«ξέρεις αν ήταν μπροστά?» τον ρώτησα πιο ήπια και πήρε μια βαθιά ανάσα.
«μου είχε πει ότι εκείνος με ξεγέννησε... είπε ανασηκώνοντας του ώμους του... μέχρι να γυρίσει για να την πάει στο νοσοκομείο της σπάσανε τα νερά και δεν πρόλαβαν να βγουν απο το σπίτι... οπότε αναγκαστικά την βοήθησε εκείνος μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο»
«έπαθε σοκ» είπα ήρεμα και πήρα μια ρουφηξιά απο το ποτό μου
«δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι θες να πεις»
«πολύ άντρες όταν είναι παρών στην γέννηση του παιδιού τους παθαίνουν σοκ και δεν μπορούν να πλησιάσουν τις γυναίκες τους απο φόβο μην ξαναπεράσουν το ίδιο» του είπα και με κοίταζε σαν χαζός.
«να ξαναπεράσουν τι?»
«την διαδικασία της γέννας... δεν είναι και ότι καλύτερο για έναν άντρα να δει την διαδικασία της γέννας... πίστεψε με»
«πως μπορείς να το ξέρεις εσύ αυτό» χαμογέλασα και άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο κάγκελο του κρεβατιού κοιτώντας το ταβάνι.
«πριν πάω για δικηγόρος... ξεκίνησα να σπουδάζω ψυχολόγος... αλλά τα παράτησα»
«κακός» είπε και γέλασα
«βοήθησε πάντως»
«σίγουρα... ιδίως στην δική μου περίπτωση» κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά
«στην δική μου περίπτωση εννοώ» ήρθε κοντά μου και έκατσε δίπλα μου... χαμήλωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα στα μάτια.
«θα με βοηθήσεις?» με ρώτησε και έσπασε η καρδιά μου... ένα δάκρυ κύλισε απο τα μάτια μου και έσπευσε να το μαζέψει περιμένοντας με υπομονετικά να του απαντήσω.
«δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα Έντουαρντ... χρειάζεσαι βοήθεια και το ξέρεις... μπορώ όμως να σου σταθώ αν το θες πραγματικά... λέω εσένα ανώμαλο... είπα και γελάσαμε και οι δύο... αλλά εγώ δεν είμαι καλύτερη... του έπιασα τα μαλλιά και του τα τράβηξα τρυφερά βάζοντας το μέτωπο μου να ακουμπήσει πάνω στο δικό του... όσο και να θέλω να σου σπάσω το κεφάλι... όσο και να προσπαθώ να κάνω τον εαυτό μου να σε μισήσει... κάθε φορά που μου με τσακίζεις σε αγαπάω περισσότερο... μπορείς να μου εξηγήσεις πως γίνεται αυτό?... κούνησε το κεφάλι του αρνητικά... ούτε και εγώ» μου πήρε το ποτό απο τα χέρια μου και αφού το άφησε στο κομοδίνο με έκλεισε στην αγκαλιά του.
«σε χρειάζομαι Μπέλα... μουρμούρισε και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του άρχισα να του χαϊδεύω τα μαλλιά του τρυφερά... ξέρω ότι είναι άδικο για σένα... αλλά χωρίς την αγάπη σου νιώθω να πνίγομαι... η αγάπη σου με αλλάζει Μπέλα... πάντα με άλλαζε»
«το ξέρω μωρό μου»
«το ξέρεις πως?» με ρώτησε και με απομάκρυνε για λίγο για να με κοιτάξει στα μάτια.
«μου το είπε ο Καρλάηλ... την ημέρα που σου έφερα το CD» του είπα και χαμήλωσα την ματιά μου και με κλείδωσε ξανά στην αγκαλιά του.
«δεν σε αδικώ που έφυγες... αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί»
«στην αρχή διχάστηκα... αλλά μετά στο δείπνο προσπαθούσα να σκεφτώ αν όντως αυτό που μου είπε ήταν αλήθεια ή όχι»
«δεν τον πίστεψες» διαπίστωσε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου
«γι αυτό έφυγα Έντουαρντ... γιατί τον πίστεψα»
«δεν καταλαβαίνω»
«ήταν η πρώτη φορά που έφυγα για μένα Έντουαρντ... γιατί κατάλαβα ότι η σχέση μας δεν θα άλλαζε ποτέ... όσο και να πάλευα ένιωθα ότι εσύ θα συνέχιζες να μην με θες και δεν είχα άλλο κουράγιο»
«και τότε γιατί ήρθες εδώ?»
«γιατί κατάλαβα ότι όσο και να με πληγώνεις... όταν είμαι μακριά σου είναι χειρότερα... χωρίς εσένα Έντουαρντ είμαι μισή... αλλά όταν είμαι μαζί σου με κάνεις χίλια κομμάτια... και δεν ξέρω τελικά ποιο είναι το πιο δύσκολο για μένα» με απομάκρυνε πάλι απο την αγκαλιά του και έμεινε για λίγο να με κοιτάζει... μέσα στα μάτια του υπήρχε τόσος πόνος που έκανε την καρδιά μου να υποφέρει.
Η ανάσα του είχε αρχίσει να γίνετε επικίνδυνα γρήγορη αλλά εκείνος παρέμενε ακίνητος να με κοιτάει... κάτι μέσα του ένιωθα ότι άλλαζε και αυτή του η σιωπή άρχισε πάλι να με τρομάζει.
«πες κάτι» τον παρακάλεσα και έφερα το χέρι μου μπροστά για να του χαϊδέψω το μάγουλο αλλά κλείνοντας τα μάτια του με ακινητοποίησε
«σε ικετεύω Μπέλα μην κουνηθείς» με τα λόγια του η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο και αυτόματα σταμάτησα να αναπνέω... περίμενα υπομονετικά κάνοντας αυτό ακριβώς που μου ζήτησε μέχρι που το σαγόνι του άρχισε να τρέμει και αφήνοντας με απο την αγκαλιά του πήγε στο παράθυρο και προσπάθησε να το ανοίξει.
«διάολε» φώναξε και κλώτσησε την μπαλκονόπορτα και αφού βρήκε την άκρη και την άνοιξε όρμισε έξω και το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές.
Έτρεξα πίσω του και του έπιασα το πουκάμισο την στιγμή που έπιασε τα κάγκελα... Χριστέ μου κάνε να μην σκέφτηκε να αυτοκτονήσει... η καρδιά μου ένιωσα να σπάει και τα δάκρυα μου έτρεχαν στα μάγουλα μου ανεξέλεγκτα.
«Μπέλα σε ικετεύω μπες μέσα» φώναζε αλλά εγώ δεν τον άφηνα... κράταγε τα κάγκελα και έβλεπα τις κλειδώσεις του να ασπρίζουν, απο την δύναμη που έβαζε για να κρατηθεί εκεί... τα μάτια του παρέμεναν κλειστά.
«όχι αν δεν έρθεις μαζί μου» είπα με πείσμα και γύρισε προς το μέρος μου.
«γιατί... φώναζε μέσα απο τα δόντια του... γιατί δεν κάνεις ποτέ αυτό που σου ζητάνε» ούρλιαζε απελπισμένος.
«σε παρακαλώ Έντουαρντ έλα μέσα και σου υπόσχομαι να κάνω ότι μου πεις... μόνο έλα μέσα... σε παρακαλώ» τον παρακάλαγα με τρεμάμενη φωνή και μόλις είδε τα δάκρυα μου λύγισε.
«μην κλαις σε παρακαλώ... δεν μου αξίζουν τα δάκρυα σου»
«έλα μαζί μου μέσα... σε παρακαλώ» έκανα άλλη μια προσπάθεια και με πήρε στην αγκαλιά του.
«ορκίσου μου ότι δεν θα ξανακλάψεις για μένα» απαίτησε και ένευσα μην μπορώντας να κάνω κάτι άλλο.
Με απομάκρυνε απο την αγκαλιά του και το ύφος του με τρόμαξε τόσο πολύ που αμέσως σφίχτηκε το στομάχι μου... υπήρχε πόνος και απελπισία... αν τον άφηνα μόνο του σίγουρα θα έκανε κάτι τρελό... τώρα με είχε περισσότερη ανάγκη απο ποτέ.
«έλα μαζί μου μέσα» του είπα ήρεμα και τότε άρχισε να με φιλάει.
Το φιλί του ήταν τόσο βίαιο τόσο απαιτητικό που μου έκοψε την ανάσα... τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και αφήνοντας τα μπράτσα μου με έπιασε απο την μέση και με γύρισε να ακουμπήσω πάνω στα κάγκελα... παραδόθηκα στο φιλί του για να του δείξω ότι είμαι εδώ αλλά ταυτόχρονα αυτό το φιλί μου έκαψε τόσο τις αισθήσεις μου που άρχισα να ξεχνώ όλα τα άλλα.
Τα χέρια του πάνω στο κορμί μου με εξερευνούσαν απαιτητικά και η γλώσσα του κατακτούσε την δική μου με έναν μοναδικό τρόπο... τα χέρια μου πάνω στα μαλλιά του προσπαθούσα να του δείξω το πως με έκανε να νιώθω και εκείνος τρελαινόταν περισσότερο... μου άνοιξε απότομα την πετσέτα και πιάνοντας το στήθος μου άρχισε να το ζουλάει δυνατά και να με φιλάει και να με δαγκώνει στον λαιμό μου.
Βόγκηξα αλλά δεν φάνηκε αυτό να τον ενόχλησε... συνέχισε να με φιλάει με πάθος και όταν έφτασε στο στήθος μου με ανάγκασε να λυγίσω το κορμί μου προς τα πίσω... έχασα τα πάντα... την λογική... τον χρόνο... τον τόπο... μέχρι και το τι είχε συμβεί πριν λίγο... ο πόθος του με παρέσυρε και το ζούσα και εγώ μαζί του με όλο μου το είναι.
Ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενα με άφησε και με έπιασε απο την μέση μου και μπήκε μέσα μου με όλην του την δύναμη... με είχαν συνεπάρει τόσο πολύ τα φιλιά του που δεν κατάλαβα καν πότε έκανε την κίνηση να ξεκουμπωθεί... όσο μπαινόβγαινε μέσα μου τόσο εγώ χανόμουν σε έναν δικό μου κόσμο... οι ωθήσεις του ένιωθα να με παρασέρνουν και ξαφνικά ένιωθα το κορμί μου να αιωρείται αλλά ούτε αυτό με ένοιαζε.
«Μπέλα έχεις συνειδητοποιήσει που βρίσκεσαι?» με ρώτησε με την γνωστή αχρωμάτιστη φωνή του... αλλά ήμουν πολύ μακριά για να δώσω σημασία σε αυτό πια... βόγκηξα δυνατά και η ανάσα μου άρχισε να επιταχύνετε σε μεγάλο βαθμό.
«δεν με νοιάζει που είμαι... μην τολμήσεις να σταματήσεις» απαίτησα και έβγαλα μια κραυγή όταν ένιωσα τον ερεθισμό μου να καρφώνεται με δύναμη στο τέρμα μου.
«εσύ το ζήτησες» τον άκουσα να λέει μέσα απο τα δόντια του και τότε τα έδωσε όλα
Έκανε τις ωθήσεις του πιο γρήγορες και τότε τα είδα όλα... όσο εγώ φώναζα απο την ηδονή τόσο εκείνος μούγκριζε σαν θυμωμένο λιοντάρι αλλά δεν τα παρατούσε... με κατακτούσε με μανία και εγώ ένιωθα μέσα μου να γίνεται μια διαρκής έκρηξη... ποτέ στην ζωή μου δεν ξανά είχα πολλαπλό οργασμό και αυτό που μου συνέβαινε τώρα δεν μπορούσα να το συλλάβω.
Ξαφνικά η κορύφωση του ήρθε και μου έκαψε όλο μου το είναι και εκεί που προσπαθούσα να βρω ξανά την ανάσα μου ένιωσα να ζαλίζομαι.... ένιωθα μια περίεργη πίεση στο κεφάλι μου και τα χέρια μου για κάποιον λόγο ήταν κρεμασμένα πάνω απο το κεφάλι μου και κουνιόντουσαν με δική τους βούληση... τι στο καλό μου συμβαίνει?... που βρίσκομαι... σκέφτηκα και άνοιξα τα μάτια μου... μόλις είδα ότι βλέπω τα πάντα ανάποδα... έκλεισα απότομα τα μάτια μου και αντανακλαστικά σήκωσα το χέρι μου και το έβαλα πάνω στο κάγκελο για να κρατηθώ... έσφιξα τα δόντια για να μην ουρλιάξω και έμεινα για λίγο ακίνητη για να βρω την ψυχραιμία μου πριν τον αντιμετωπίσω.
Ο Έντουαρντ είχε αρχίσει να τρέμει και τα χέρια του παρέμεναν κλειδωμένα γύρω απο την μέση μου βάζοντας περισσότερη δύναμη απο όσο θα έπρεπε... ήταν σε θέση να του μιλήσω ή τι?... Χριστέ μου τι σκεφτόταν??... είναι αυτό το τέλος μου???
«Μπέλα» άκουσα την φωνή του και άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου με αγωνία... η ίδια αγωνία υπήρχε και στο πρόσωπο του αλλά δεν κουνιόταν.
«Μπέλα συγνώμη... είπα ασθμαίνοντας... δεν θέλω να σου κάνω κακό... βοήθησε με» τι έλεγε... να τον βοηθήσω σε τι... δεν ήξερα πως να αντιδράσω.
«θες να σε βοηθήσω να με σηκώσεις?» δοκίμασα και εκείνος κούνησε το κεφάλι του... και η ματιά του μου δήλωνε πόσο πολύ φοβόταν.
«εντάξει αλλά υποσχέσου μου ότι θα κάνεις ότι σου πω» κούνησε πάλι το κεφάλι του ανίκανος να μιλήσει.
«κράτα με σφιχτά με το αριστερό σου χέρι και δώσε μου το δεξί για να μπορέσω να σηκώσω το κορμί μου» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του νευρικά
«Έντουαρντ... προσπάθησε»
«θα μου πέσεις» ξέσπασε και έβρισε μέσα απο τα δόντια του... είχε φρικάρει τελείως... ήταν φανερό ότι ήθελε να με βοηθήσει να σηκωθώ αλλά φοβόταν ότι αν κάνει οποιαδήποτε κίνηση ίσως και αυτή να αποβεί μοιραία
«άκουσε με... τα πόδια μου είναι κλειδωμένα στην μέση σου... φέρε το σώμα σου λίγο προς το μέρος μου και σφίξε την μέση μου περισσότερο με το αριστερό... το έκανε αμέσως... ωραία... τώρα σιγά σιγά άφηνε το δεξί σου χέρι... άρχισε να κουνάει το κεφάλι του αρνητικά με πείσμα... Έντουαρντ κάντω» απαίτησα και ξεφύσησε
«συγνώμη» άρχισε πάλι να απολογείται
«Έντουαρντ κάντω» του είπα πάλι και τότε άφησε απότομα το δεξί του χέρι και το έφερε μπροστά... πήρα μια βαθιά ανάσα και το έπιασα... έκλεισε τα μάτια του και σταμάτησε να αναπνέει.
«κράτα αντίσταση για να σηκωθώ» του είπα και άνοιξε τα μάτια του και έβαλε όλην του την δύναμη... πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να σηκώσω το κορμί μου... μόλις έφτασα κοντά του άφησα το χέρι μου που έπιανε το κάγκελο και τον άρπαξα απο το πουκάμισο... μόλις ένιωσε το χέρι μου πάνω του έκανε ένα βήμα πίσω και μας έριξε στο πάτωμα... η καρδιές μας κόντευαν να διαλύσουν το στήθος μας αλλά κανείς απο τους δύο μας δεν είχε κουράγιο να μιλήσει.
Τι ήταν αυτό?... καθόμουν και σκεφτόμουν... δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω καν τι είχε συμβεί μόλις αυτή την στιγμή... ήταν έτοιμος να με πετάξει απο κάτω?... και αν ναι τι τον σταμάτησε?... το σώμα μου απο την συνειδητοποίηση της αλήθειας άρχισε να τρέμει και μόλις ο Έντουαρντ το κατάλαβε ξαναβρήκε τα λογικά του... σηκώθηκε και με πήρε στα χέρια του για να με πάει μέσα... με έβαλε απαλά πάνω στο κρεβάτι και με τύλιξε τρυφερά με την κουβέρτα κοιτώντας με πάντα μέσα στα μάτια για να δει τις αντιδράσεις μου.
Εγώ ακόμα πάλευα να βρω την λογική μου όταν ένιωσα τα χέρια του να με τυλίγουν... εκείνος δεν μίλαγε περίμενε υπομονετικά τις δικές μου αντιδράσεις προσέχοντας τις κάθε μου κίνηση... η καρδιά του στο στήθος του χτύπαγε σε ξέφρενους ρυθμούς όπως και η δική μου και η ανάσα του ήταν κοφτή... ήταν πολύ νευρικός και όλες του οι κινήσεις δήλωναν το πόσο σοκαρισμένος ήταν και ο ίδιος.
Με είχε βάλει να ακουμπήσω πάνω στο στήθος του και τα χέρια μου κράταγαν δυνατά το πουκάμισο του... τα δικά του χέρια τρεμάμενα χάιδευαν την πλάτη μου παρηγορητικά... η συνείδηση μου άρχισε σταδιακά να επανέρχεται και η ανάσα μου έγινε πιο γρήγορη... τι έκανε μόλις τώρα?... αναρωτιόμουν και δεν μπορούσα να το συλλάβω καν... πήγε να με σκοτώσει?... ήθελε να με σκοτώσει?... προσπάθησε να με σκοτώσει?... σαν να άκουσε τις σκέψεις μου άρχισε να μου ζητάει συγνώμη σφίγγοντας με περισσότερο κοντά του... η φωνή του έτρεμε και αν και δεν ήμουν σίγουρη γι αυτό... νόμιζα ότι έκλεγε και εκείνος.
«έπρεπε να με αφήσεις... έλεγε μέσα απο τους λυγμούς του και πετάρισα τα μάτια μου... έπρεπε να με αφήσεις να το κάνω» τι εννοούσε... να κάνει τι?
«θα αυτοκτονούσες» συνειδητοποίησα και μου κόπηκε η ανάσα
«έπρεπε να με αφήσεις Μπέλα... δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω να υποφέρεις για μένα... δεν σου αξίζουν όλα αυτά» έλεγε ξανά και ξανά και με έσφιγγε περισσότερο
«μην τολμήσεις να ξανασκεφτείς κάτι τέτοιο με ακούς?... ξέσπασα ξαφνικά και έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω για να αντικρίσω την ματιά του... τα μάγουλα του ήταν μούσκεμα και μόλις τον κοίταξα στα μάτια έκλεισε τα δικά του απο ντροπή... δεν άντεχε να με κοιτάει.
«άνοιξε τα μάτια σου και κοιτάμε... απαίτησα και ξεφύσησε αλλά τα άνοιξε... μην τολμήσεις να ξανασκεφτείς κάτι τέτοιο... απαίτησα για άλλη μια φορά και έσμιξε τα φρύδια του απελπισμένος... ο πόνος στην ματιά του μου διέλυσε το στήθος.
«δεν είναι αυτό η λύση Έντουαρτ... σε παρακαλώ... ορκίσουμε ότι δεν θα τολμήσεις να το ξανασκεφτείς» σήκωσε το χέρι του και μου απομάκρυνε τα δάκρυα μου... ήθελα να κάνω και εγώ το ίδιο στα δικά του δάκρυα αλλά με κράταγε τόσο σφιχτά που δεν μπορούσα να κουνηθώ.
«αν σε χάσω... δεν θα το αντέξω Μπέλα... δεν μπορώ να σκεφτώ την ζωή μου χωρίς εσένα... και είναι τόσο άδικο... δεν σου αξίζουν όλα αυτά»
«και πιστεύεις ότι αν σε χάσω εγώ θα είναι καλύτερα για μένα?... κούνησε το κεφάλι του καταφατικά... Έντουαρτ... ούτε εγώ θα αντέξω να σε χάσω... γιατί νομίζεις ότι μαζεύω τα κομμάτια μου και συνεχίζω?... κοίταξε προς την άλλη μεριά για να αποφύγει την ματιά μου αναστενάζοντας βαριά... έβγαλα το χέρι μου με κόπο απο το στερνό του και το έβαλα πάνω στο μάγουλο του για να τον αναγκάσω να με κοιτάξει... χωρίς εσένα είμαι μισή... συμφωνώ ότι δεν μου αξίζει να με διαλύεις ξανά και ξανά... αλλά δεν είμαι απο αυτές που τα παρατάνε»
«μπορεί εγώ να είμαι σαδιστής... αλλά παραδέξου το... είσαι μεγάλη μαζόχα» είπε για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα αλλά δεν γέλασα.
«σε αγαπάω Έντουαρτ... δεν μπορώ να σου περιγράψω με λόγια το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για σένα... αλλά κάθε μέρα με σκοτώνεις λίγο λίγο... και δεν ξέρω πόσες αντοχές έχω ακόμα» χαμήλωσε την ματιά του και ένευσε καινούργια δάκρυα ήρθαν να μουσκέψουν τα μάγουλα του και η αναπνοή του άρχισε να γίνετε πιο δύσκολη.
«θα κάνω ότι μου πεις Μπέλα... αν το καλύτερο για όλους μας είναι να κλειστώ σε ψυχιατρική κλινική... θα το κάνω... αλλά σε παρακαλώ μην με αφήσεις... δεν αντέχω να σε χάσω ξανά» είπε και η φωνή του πνίγηκε μέσα στους λυγμούς του.
«είμαι εδώ... του είπα και του σήκωσα το πρόσωπο του για να με κοιτάξει στα μάτια... αλλά πρέπει να μου υποσχεθείς... έχω ανάγκη να μου ορκιστείς... ότι αύριο το πρωί δεν θα μου τα γυρίσεις... είναι πολύ ψυχοφθόρο Έντουαρτ... δεν ξέρω πόσα κομμάτια μπορώ να γίνω ακόμα» μου χάιδεψε το πρόσωπο και μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα χείλια.
«δεν είναι παιχνίδι Μπέλα... δεν θέλω να σε πληγώσω... δεν αντέχω να σε πληγώνω άλλο» κούνησα το κεφάλι μου και έβαλα το χέρι μου γύρω απο τον λαιμό του και με έσφιξε κοντά του.
Μείναμε για αρκετή ώρα στην ίδια θέση χωρίς να κουνιόμαστε μέχρι που εξαντλημένοι πια μας πήρε ο ύπνος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου