Έντουαρντ συναισθήματα
Ελένη Βιτάλη - Όσοι αγαπούν
Έτσι πεθαίνω κάθε μέρα στη ζωή μου
και την απάντηση μην ψάξεις να τη βρεις.
Εσύ που ήσουν ο μεγάλος δικαστής μου
να αθωώσεις μη γυρεύεις την ψυχή μου.
Όσοι αγαπούν πεθαίνουν νέοι,
ζηλεύει ο Χάρος και τους κόβει τα φτερά.
Μη με ρωτήσεις το γιατί και το ποιος φταίει,
όσοι αγαπούνε φεύγουν έτσι ξαφνικά.
Έτσι πεθαίνω κάθε νύχτα σαν αστέρι
που πέφτει απότομα από τον ουρανό.
Μη με ρωτήσεις πιο πολλά για να σου πω,
ρώτησε μόνο την καρδιά, αυτή θα ξέρει.
Όσοι αγαπούν πεθαίνουν νέοι,
ζηλεύει ο Χάρος και τους κόβει τα φτερά.
Μη με ρωτήσεις το γιατί και το ποιος φταίει,
όσοι αγαπούνε φεύγουν έτσι ξαφνικά.
*_*_*_*_*_*_*
«τι σου προκαλεί αυτή η στάση?» άφησα στην άκρη τις σκέψεις μου για αργότερα, για να μπορέσω να το σκεφτώ πιο καθαρά και τον καθοδήγησα για να συνεχίσει
«όταν κλείνω τα μάτια νιώθω ότι βρίσκομαι κλεισμένος σε μια αποθήκη γεμάτη με ποντίκια» σταμάτησα να αναπνέω και έκλεισα τα μάτια για να ελέγξω τα συναισθήματα μου
«αφού ξέρεις τι πρέπει να κάνεις... γιατί δεν το κάνεις για να τελειώσει το παιχνίδι?»
«γιατί θέλω να πριν τελειώσει το παιχνίδι να είμαι σίγουρος ότι θα μου δώσεις μια ευκαιρία να σου εξηγήσω»
«την έχεις... πραγματικά πρέπει να φύγω Έντουαρντ... δεν σε κοροϊδεύω... έχω δουλειά και πρέπει να είμαι σε λιγότερο από 1 ώρα στο “Club 4”... αλλά αν το θες ακόμα μπορείς μόλις ηρεμήσεις να έρθεις να με βρεις εκεί και να συνεχίσουμε την κουβέντα μας, με περισσότερη ηρεμία»
«πόσες μέρες?»
«3»
«σε είχε δεμένη?»
«ήταν το πρώτο μου βασανιστήριο... μου είχε τα μάτια κλειστά και δεμένη σε εμβρυακή θέση... για να μην μπορώ να κουνηθώ»
«σε δαγκώσανε?»
«εσύ τι λες?» τον ρώτησα και κούνησε το κεφάλι του λυπημένος
«να φανταστώ, ότι σε είχε, με χωρίς νερό και φαγητό?»
«το νερό και το φαγητό ήταν η ανταμοιβή μου τον πρώτο μήνα»
«πόσες μέρες έμεινες με χωρίς νερό και φαγητό?»
«13 στο σύνολο»
«πόσες μέρες συνεχόμενες?»
«4»
«4 μέρες χωρίς νερό και φαγητό?»
«ναι... πριν λήξεις εδώ το παιχνίδι μπορώ να ρωτήσω και εγώ κάτι τελευταίο?»
«είναι απίστευτο το πως με διαβάζεις... φυσικά και μπορείς»
«όλα είναι θέμα εξάσκησης Έντουαρντ... και εσύ μπορείς να το κάνεις αν το θες... αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα... μπορείς να μου απαντήσεις στις ίδιες ερωτήσεις?... αν θες μπορώ να σε λύσω για να είσαι πιο άνετα»
«αν θες μπορώ να σε λύσω για να είσαι πιο άνετα... επανέλαβε την φράση μου για να μου δώσει να καταλάβω ότι έπιασε το υπονοούμενο... σε εμπιστεύομαι Μπέλα δεν χρειάζεται να με λύσεις για να συνεχίσω... ναι μπορώ να σου απαντήσω... είχες δίκιο... ήμουν πολύ τυχερός που δεν ήξερε τι έκανε»
«όσο αφορά τα βασανιστήρια» τον καθοδήγησα
«και πολύ άτυχος γιατί τελικά λόγο της αγνείας της με κατέστρεψε... το περισσότερο που έμεινα χωρίς νερό και φαγητό κλεισμένος στην αποθήκη με τα ποντίκια ήταν 1 μέρα... είχα ελευθερία κινήσεων αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τον φόβο μην με φάνε... είναι ο λόγος που δεν κοιμάμαι μέχρι και σήμερα χωρίς υπνωτικό... αλλά δεν με δαγκώσανε ποτέ... και δεν μου είχε τα μάτια κλειστά... αλλά πάντα με έβαζε μετά από καταλαβαίνεις... ήταν η ανταμοιβή μου... και ακόμα και την ημέρα το φως ήταν ελάχιστο... ίσα που μπορούσα να δω τις σκιές από τις κούτες για να μην πέσω... αυτό σημαίνει ότι με λυπότανε?» με ρώτησε με αγωνία
Ο κακόμοιρος... πάντα προσπαθούσε να της βρει ένα καλό στοιχείο... της είχε τόση αγάπη που όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να βρει τα καλά της στοιχεία αλλά δεν τα κατάφερνε... γι αυτό και πάντα πάλευε να βρει τα κακά στοιχεία των άλλων.
«θες να σε βοηθήσω να βρεις μόνος σου την απάντηση?»
«ναι σε παρακαλώ» του χάιδεψα το μάγουλο και πήγα να του λύσω τα χέρια
«όχι ακόμα»
«γιατί?»
«όχι ακόμα... βοήθησε με σε παρακαλώ» τα μάτια μου δάκρυσαν και έκανα πιο πίσω για να τον κοιτώ σκουπίζοντας τα
«εντάξει... ήταν η ανταμοιβή σου... τι ήταν αυτό που δεν έκανες και η ανταμοιβή σου ήταν τιμωρία?»
«στην αρχή αρνιόμουν να την γλύψω.. μετά πάντα έβρισκε τον τρόπο να με καταφέρνει να μην υπακούω για να το κάνει πάλι»
«γινόταν σε καθημερινή βάση?»
«σχεδόν ναι»
«και δεν σε άφηνε να πας σχολείο επειδή ήσουν τιμωρία?»
«όχι όταν ήταν καθημερινή με έβγαζε και με έστελνε σχολείο νηστικό»
«τι συμπέρασμα βγάζεις από αυτό»
«όταν ήμασταν μπροστά σε γνωστούς πάντα μου φερόταν με τον καλύτερο τρόπο... το συμπέρασμα είναι ότι δεν ήθελε ποτέ να βγει προς τα έξω ότι με κακοποιούσε... φόβος... φοβόταν να παραδεχτεί την αλήθεια»
«πιστεύεις ότι ο λόγος είναι ότι το έκανε γιατί σε λυπόταν?»
«με μπερδεύει λίγο αυτό... γιατί ακόμα και τα παρασκευοσαββατοκύριακα... έκανε το ίδιο... ενώ εσένα σε άφησε 3 μέρες συνεχόμενες»
«τι καταλαβαίνεις από αυτό?»
«η ανάγκη της ήταν μεγαλύτερη από την επιθυμία της»
«όταν σε έβγαζε από την αποθήκη... τι έκανε?»
«ξεκλείδωνε την πόρτα και με διέταζε να πάω στο δωμάτιο μου, να κάνω μπάνιο και να βάλω καθαρά ρούχα»
«μόνος σου?»
«ναι... αλλά εκείνη ετοίμαζε το νερό... και ήταν πάντα κρύο»
«την έβλεπες πριν κάνεις μπάνιο και πριν αλλάξεις?»
«όχι» είπε κουνώντας το κεφάλι του και γύρισε την ματιά του προς το ταβάνι αναστενάζοντας... άρχισε να το συνειδητοποιεί
«στο σπίτι είχατε μόνιμο προσωπικό?»
«όχι πάντα ερχόντουσαν όταν εγώ έλειπα στο σχολείο και τα σαββατοκύριακα τους άκουγα που καθαρίζανε το σπίτι όσο με είχε κλειδωμένο στην αποθήκη»
«γιατί πιστεύεις ότι το έκανε αυτό?» ξεφύσησε απελπισμένος
«για να μην χρειαστεί να προσποιείτε μπροστά τους... δεν με λυπόταν... συνέχισε μόνος του... δεν με έπαιρνε ποτέ αγκαλιά αν δεν ήταν άλλοι μπροστά και όταν το έκανε πάντα μου ψιθύριζε στο αυτί ότι θα το πληρώσω ακριβά αν τόλμαγα να την αγκαλιάσω απροειδοποίητα χωρίς την άδεια της... δεν με αγάπησε ποτέ... δάκρυσε... Μπέλα?»
«ναι?»
«θέλω να λήξω το παιχνίδι αλλά θέλω την ανταμοιβή μου»
«μπορείς να το λήξεις όποτε θες αλλά θα σε πείραζε να σε ανταμείψω το βράδυ?... πρέπει πραγματικά να φύγω Έντουαρντ... ήδη έχω αργήσει»
«δεν θα πάρει πολύ σε παρακαλώ» αναστέναξα ηττημένη και έβαλα τα χέρια μου πάνω στα δικά του για να τον λύσω
«όχι ακόμα.. με σταμάτησε και τον κοίταξα με απορία... θέλω να αναθεωρήσω την ανταμοιβή μου»
«τι ανταμοιβή θες?» ρώτησα μπερδεμένη
«θέλω να φέρεις μια σκληρή επιφάνεια να χτυπήσω το κεφάλι μου όσο είμαι δεμένος» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«πως σου ήρθε αυτό?»
«αυτή την ανταμοιβή θέλω» είπε σοβαρός και περίμενε με κομμένη την ανάσα
«εντάξει... αφού αυτό θες, ορίστε» του είπα και έγειρα το κεφάλι μου προς το μέρος του προσφέροντας το κούτελο μου για επιφάνεια... πριν προλάβω να δω την κίνηση του άρχισε να με φιλάει στα χείλια... έκανα λίγο πίσω και τον κοίταξα
«γιατί το έκανες αυτό?»
«για να σου αποδείξω ότι ξέρω να σε διαβάζω... και για να σε ευχαριστήσω... μόνος μου δεν θα κατάφερνα ποτέ να τα συνδυάσω όλα αυτά»
«τότε γιατί μου ζήτησες να κοπανήσεις το κεφάλι σου και δεν μου ζήτησες να με φιλήσεις?»
«γιατί ήξερα ότι θα μου πρόσφερες το κούτελο σου» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«όσο και να θέλω να σε σκοτώσω... δεν μπορώ να σε βλέπω να υποφέρεις» επανέλαβε τα λόγια που του είχα πει στο Παρίσι...
«σε εμπιστεύομαι Μπέλα» έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο του και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια
«δεν έχεις λόγο να με φοβάσαι»
«το ξέρω... τώρα το ξέρω» μου είπε με ειλικρίνεια και άρχισα να τον φιλάω
«εσένα θέλω Μπέλα... μόνο εσένα... έλεγε ανάμεσα στο φιλί μας... μόνο εσένα»...
Τον κοίταξα στα μάτια αναποφάσιστη
«τι συμβαίνει?» με ρώτησε αγχωμένος
«μπορείς να μου δανείσεις την Άστον Μάρτιν σου?» τον ρώτησα και έσμιξε τα φρύδια του με απορία
«φυσικά και μπορώ... τι έχεις στο μυαλό σου?» με κοίταξε παιχνιδιάρικα... είχε καταλάβει ακριβός που το πήγαινα
«έχεις 20 λεπτά, θα σου λύσω τα χέρια αλλά μην τα κουνήσεις» του είπα με σοβαρό ύφος και μου χάρισε το σταυρό του χαμόγελο που με έστελνε στον παράδεισο
Του έπιασα το σαγόνι του με τα δύο μου δάχτυλα και του έδωσα ένα σκαστό φιλί πριν αρχίσω να τον λύνω... την στιγμή που ξεκίνησα να του λύνω το δεξί του πόδι, πήγε να κουνήσει τα χέρια του και έσφιξε τα δόντια του για να μην ουρλιάξει από τον πόνο
«είσαι 5 ώρες δεμένος τι περίμενες ότι δεν θα έχεις πιαστεί?» τον ρώτησα και αφού του έλυσα και το αριστερό του πόδι γύρισα και τον κοίταξα με νόημα στα μάτια
«ωραία και τώρα?» είπε με πονεμένο ύφος και πήρα το λαδάκι στα χέρια μου
«για ποιον λόγο πίστεψες ότι θα χρειαζόσουν μασάζ?» τον ρώτησα και με κοίταξε ξαφνιασμένος
«γι αυτό?»
«και γι αυτό... το άλλο μασάζ σου το χρωστάω γιατί δεν προλαβαίνουμε τώρα... αν αργήσω παραπάνω ο μίστερ ΜΠ θα αφηνιάσει» του είπα και άρχισα να απλώνω απαλά το λαδάκι πάνω στους ώμους του
«ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση έχετε εσείς οι δύο»
«θες να αναλύσουμε την σχέση που έχουμε εγώ και ο μίστερ ΜΠ ή προτιμάς να εκμεταλλευτούμε τα 20 λεπτά που έχουμε στην διάθεση μας, για να σου δώσω την ανταμοιβή σου?»
«την ανταμοιβή μου την έχω πάρει ήδη»
«δεν πιάνετε την πήρες μισή» του είπα και του έβγαλα την γλώσσα μου και γέλασε με την καρδιά του κουνώντας το κεφάλι του.
Άρχισα να του κάνω μαλάξεις πάνω στους ώμους του και τον καθοδήγησα
«όσο θα πηγαίνουν τα χέρια μου προς τα μπράτσα σου εσύ άνοιγε τα χέρια σου μέχρι να τα φέρεις πάνω στους δικού μου ώμους σε κυκλική κίνηση» κατένευσε και ακολούθησε τις οδηγίες μου... την στιγμή που τα χέρια του έφτασα στα μπράτσα μου τα χάιδεψε τρυφερά και αναστέναξε
«σε πλήγωσα πολύ» δήλωσε χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια και γέρνοντας κοντά του, του έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο του
«σημασία έχει ότι κατάλαβες» του είπα με βαθιά φωνή και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια μου
«τι έκανες για να σου άξιζε τέτοια τιμωρία?» με ρώτησε πιέζοντας με τον δίκτυ του απαλά την αόρατη ουλή μου... για να μου δηλώσει ότι έχει καταλάβει τι μου έκανε... έβαλα τα χέρια του να ακουμπήσουν πάνω στους ώμους μου και με τα δάχτυλα μου πάνω στα νεύρα των ώμων του, με μια κίνηση τα πάτησα με δύναμη για να τα ξεμπλοκάρω.
Εκείνος κράτησε την αναπνοή του κλείνοντας τα μάτια του και σφίγγοντας τα δόντια του κράτησε την κραυγή του για να μην ουρλιάξει από τον πόνο που του προκάλεσα.
Του κατέβασα τα χέρια που τους ώμους μου και τον άφησα να τα κινήσει... μόλις ένιωσε την διαφορά... αναστέναξε με ανακούφιση και άνοιξε τα μάτια του κοιτώντας με απορία... δεν πόναγε πια.
«δεν λύγισες... διαπίστωσε και χαμογέλασα ζεστά... κάθε φορά που τελείωνε τα βασανιστήρια του εσύ έπαιρνες και περισσότερα από εκείνον... όσο έλειπε μάζευες τα κομμάτια σου και όταν γύριζε ήσουν πιο δυνατή από πριν... και αυτό τον εξόργιζε... αλλά εσύ ήξερες ότι, ότι και να σου κάνει... όσο πόνο και να σου προκαλέσει αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα... και όταν τελειώσει εσύ θα είσαι πιο δυνατή... όσο δεν λύγιζες τόσο υποχωρούσε... εκείνος κέρδιζε την μάχη αλλά εσύ τον πόλεμο»
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και άφησα το δάκρυ μου να δραπετεύσει... εκείνος αμέσως το φίλησε και κλείδωσε στην αγκαλιά του χαϊδεύοντας την πλάτη μου παρηγορητικά
«δεν θα ξανά λυγίσω... αλλά χρειάζομαι την βοήθεια σου... Μπέλα εσένα θέλω μόνο σου το ορκίζομαι... θέλω να σε επιλέξω αλλά δεν είναι στο χέρι μου... χωρίς εσένα είμαι χαμένος... το διάστημα που ήσουν μακριά μου... έσφιξε τα δόντια του και κούνησε το κεφάλι του απελπισμένος... δεν μπορείς να φανταστείς τι κόλαση ήταν για μένα... αλλά και τώρα... αναστέναξε βαθιά...είσαι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί για μένα... δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα... αλλά αν είσαι δίπλα μου θα υποφέρεις και αυτό δεν το αντέχω... γι αυτό και θέλω να αποφασίσεις εσύ για μένα... δεν θέλω να είσαι μαζί μου από λύπηση... θέλω να είσαι μαζί μου μόνο αν μου ορκιστείς ότι θα μπορέσεις να το αντέξεις όλο αυτό... αν μπορέσεις να το αντέξεις, τότε σου ορκίζομαι ότι θα κάνω ότι μου πεις... θα το παλέψω Μπέλα... κουράστηκα να είμαι μόνος... σιχαίνομαι την μαύρη μου πλευρά... θέλω να επιλέξω την άσπρη πλευρά μου... αλλά χωρίς την βοήθεια σου δεν θα μπορέσω ποτέ να βρω τον δρόμο... χωρίς την βοήθεια σου θα είμαι μονίμως μέσα στην έρημο αποπροσανατολισμένος να ψάχνω την όαση μου χωρίς επιτυχία... η όαση μου Μπέλα είσαι εσύ... και χωρίς εσένα δεν θα καταφέρω ποτέ να ξεδιψάσω»
«δεν είσαι πια μόνος» του είπα με ήρεμη φωνή και με κοίταξε στα μάτια
«ο Τάηλερ... διαπίστωσε... γι αυτό τον έφερες μέσα?»
«ναι... ήθελα να καταλάβεις το πόσο έμπιστος σου είναι... αν δεν μπορείς να δεις τα πόσα έχει κάνει για σένα αυτός ο εκπληκτικός άνθρωπος... τότε ποτέ δεν θα δεις και κανέναν άλλον... μην κλείνεις τα μάτια σου Έντουαρντ... δώστου μια ευκαιρία να σου αποδείξει πόσο μπορεί να σου σταθεί... να σου αποδείξει το πόσο καλός σου φίλος μπορεί να γίνει»
«αυτό είναι για σένα ο μίστερ ΜΠ» χαμογέλασα
«και πολλά άλλα... και αν δώσεις την ευκαιρία στον Τάηλερ... τότε και εκείνος θα είναι για σένα... στην ζωή μας Έντουαρντ... δεν φτάνει μόνο ένας σύντροφος για να βρίσκουμε τις ισορροπίες μας... έχουμε ανάγκη και την οικογένεια μας... αλλά και ένα καλό και έμπιστο φίλο... μην τους γυρίζεις την πλάτη... ξέρεις ότι θα είναι πάντα δίπλα σου σε ότι χρειαστείς... αρκεί πρώτα να το θέλεις εσύ»
«δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα Μπέλα... αλλά δεν αρνούμαι ότι έχεις δίκιο... όμως μην ξεχάσεις ποτέ ότι εσύ είσαι πιο σημαντική στην ζωή μου από όλους του άλλους» αχχχ βρε Έντουαρντ
«το ξέρω ότι σε σκοτώνω... συνέχισε και πήρε μια βαθιά ανάσα κοιτώντας με απολογητικά... αλλά σ’ αγαπάω Μπέλα... η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά... πάντα σε αγαπούσα γι αυτό και αντιδράω όπως αντιδράω»
«Έντουαρντ αυτό που λες δεν έχει λογική»
«το ξέρω καρδιά μου... όπως ακούγετε το ξέρω ότι δεν έχει λογική αλλά είναι η μόνη αλήθεια... γι αυτό και δεν μπορούσα να σου το πω όλη αυτήν την ώρα... όμως όταν σου εξηγήσω θα καταλάβεις ότι έχει»
«ακόμα με μισείς» είπα ξέπνοα και ένας πόνος διαπέρασε το στήθος μου και σφίγγοντας το σαγόνι μου χαμήλωσα το ύφος μου για να αποφύγω την ματιά του
«όχι Μπέλα δεν σε μισώ... είπε λυπημένα και έβαλε το χέρι του πάνω στο μάγουλο μου για να με αναγκάσει να τον κοιτάξω... ποτέ δεν μπόρεσα να σε μισήσω... αυτό ήταν πάντα το πρόβλημα» μου είπε και τον κοίταζα χωρίς να καταλαβαίνω... μου χάιδεψε το μάγουλο και με κοίταξε απολογητικά
«συγχώρεσε με καρδιά μου... σε παρακαλώ... θα κάνω τα πάντα για σένα... τα πάντα» με παρακάλεσε και έπεσα στην αγκαλιά του και άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν
«σ’ αγαπάω Έντουαρντ... δεν μπορώ να σου περιγράψω με λόγια πόσο μεγάλη είναι η αγάπη μου για σένα... και πάντα ευχόμουν αυτό να ήταν αρκετό»
«είναι καρδιά μου... σου το ορκίζομαι ότι είναι» είπε με πνιγμένη φωνή και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου