Φτάσαμε κοντά στους δικούς του και αφού χαιρετηθήκαμε βγήκαμε έξω για να πάμε στην λιμουζίνα που είχανε νοικιάσει για την μετακίνηση μας... φτάνοντας κοντά στο αμάξι κάποιος που δεν αναγνώριζα μας άνοιξε την πόρτα και μας περίμενε να μπούμε.
«τι έγινε... ο Τάιλερ δεν σε άντεξε άλλο και σε παράτησε?» του ψιθύρισα και γύρισε αυτόματα και με κοίταξε κάνοντας μια γκριμάτσα στο στιλ... θα ήθελες?
«τότε γιατί δεν είναι εδώ?»
«τον έστειλα σε κάτι δουλειές»
«τον λυπάμαι τον κακομοίρη... ποιος ξέρει σε τι βρομοδουλειές τον έμπλεξες πάλι» τον ειρωνεύτηκα και έκανε μια γκριμάτσα
«πληρώνετε και κάνει μια τίμια δουλειά... τουλάχιστον αυτός δεν την πέφτει στο αφεντικό του» χα... χαχαχαχα.... τι είπε τώρα???
«μπορώ να μάθω το αστείο?» πέταξε ξερά νευριασμένος
«γι αυτό μου έκανες έρωτα εχθές?... του ρώτησα χωρίς να σταματάω να γελάω... κακομοίρη μου είσαι τρομερά απελπισμένος» συνέχισα και μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο ακόμα γελώντας μέχρι δακρύων και οι δικοί του με κοιτάζανε καλά καλά.
«Μπέλα τι συμβαίνει?» ρώτησε περίεργη η Έσμε και είδα τα μάτια της να χαμογελάνε... πήγα να της απαντήσω αδιάφορα αλλά μόλις είδα το ύφος του Έντουαρτ την στιγμή που έκατσε δίπλα μου, ξέσπασα σε νέα γέλια και άρχισα να σκουπίζω τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλα μου... είσαι πολύ γελοίος... σκέφτηκα και προσπάθησα να ηρεμήσω τα γέλια μου αλλά δεν μπορούσα με τίποτα.
Σε όλην την παράσταση δεν ανταλλάξαμε ούτε βλέμμα άλλα ήμουν σίγουρη ότι σίγουρα κάτι θα σκαρφιζόταν το ηλίθιο μυαλό του για να πάρει το αίμα του πίσω... προσπάθησε Κάλεν και τα λέμε... πίσω έχει αχλάδα την ουρά... νομίζεις ότι θα το αφήσω αυτό να περάσει έτσι???
Όταν βγήκαμε έξω για να πάμε προς το αμάξι μιλάγαμε με την Έσμε και σχολιάζαμε την παράσταση που μας είχε συνεπάρει... εκεί που δεν πρόσεχα που πατάω το παπούτσι μου σφηνώθηκε και στο επόμενο μου βήμα έμεινε πίσω και εγώ σκόνταψα... με κράτησαν τα χέρια του και έμεινα για λίγο να τον κοιτάζω... εκείνος δεν τα έχασε καθόλου... μόλις στερέωσα το πόδι μου πάνω στο πεζοδρόμιο με άφησε και έσκυψε να πάρει το παπούτσι.
«για να δούμε αν είσαι η σωστή σταχτοπούτα» σχολίασε και αφού πέρασε αισθησιακά το χέρι του απο την γάμπα μου προς την φτέρνα μου το σήκωσε κοιτώντας με στα μάτια και μου χαμογέλασε.
Για να μην πέσω έβαλα το χέρι μου πάνω στον ώμο του και προσπάθησα σκληρά να μην δείξω την αναστάτωση που μου προκάλεσε... πήρε στο χέρι του το παπούτσι και το έβαλε στο πόδι μου χαμογελώντας αυτάρεσκα.
«μμμ... ταιριάζει τέλεια... άρα είσαι η σωστή σταχτοπούτα»
«και τι θα κάνεις τώρα γι αυτό?» τον προκάλεσα και τα μάτια του άστραψαν παιχνιδιάρικα.
«νομίζω ότι δεν έχω άλλη επιλογή απο το να σε παντρευτώ» σήκωσα το φρύδι μου προκλητικά και γέλασα δυνατά.
«μου κάνετε πρόταση γάμου κύριε Κάλεν?» έβαλε το χέρι του μέσα στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του και έβγαλε ένα βελούδινο κόκκινο κουτάκι και αμέσως σοβάρεψα.
«Ιζαμπέλα Μαρί Σουαν... είμαι αιώνιος σκλάβος σας... γέλασα δυνατά βάζοντας το χέρι μου στο στόμα και τον μπλόκαρα για λίγο αλλά συνέχισε... ξέρω ότι σας χρωστάω πολλά αλλά έχω σκοπό να σας αποζημιώσω για όλα... έκανε μια παύση και σοβάρεψα, ελπίζω να μην εννοεί να κάνει την εξομολόγηση τώρα ή μπορεί?... Μπέλα, θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για όσα υπέφερες εξαιτίας μου... τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια και το στόμα μου έμεινε ανοιχτό... δεν είναι και τόσο κρυφό ότι είχα άστατη ζωή... για να ακριβολογώ μέχρι τώρα όλοι μου οι έρωτες ήταν αγορασμένοι και ήμουν αρκετά άδικος μαζί τους γιατί πάντα πίστευα ότι αυτή είναι η φύση της δουλειάς τους... αλλά απο την ημέρα που σε γνώρισα κατάλαβα το πόσο απαίσια τους φέρθηκα και μακάρι να μπορούσα να το διορθώσω αυτό αλλά ξέρεις ότι είναι λίγο δύσκολο... ωστόσο θέλω να επανορθώσω για όλα τα λάθη που έκανα σε σένα και στους δικούς μου... γι αυτό μπροστά σε όλους θέλω να σου ζητήσω συγνώμη που ήμουν ένα απαίσιο τέρας που κοίταζα μόνο την πάρτη μου αγνοώντας τα αισθήματα τον ανθρώπων που με αγαπούν τόσο πολύ»
«Έντουαρτ αρκετά σήκω πάνω» απαίτησα κλείνοντας τα μάτια μου και μου πήρε το χέρι μου μέσα στα δικά του και το έβαλε απάνω στην καρδιά του.
«Μπέλα... σε αγαπώ... και θέλω να με συγχωρέσεις για τον βιασμό... τον ξυλοδαρμό και τον ψυχικό τραυματισμό που υπέστης απο μένα... θέλω να με συγχωρέσεις που προσπάθησα να σε εξαγοράσω για να κοροϊδέψω τους δικούς μου εκμεταλλευόμενος την αγάπη σου... θέλω να σου αποδείξω ότι με έχεις αλλάξει Μπέλα... θέλω να μου δώσεις την ευκαιρία να σου δείξω το πόσο σε αγαπώ... σε παρακαλώ Μπέλα θα με παντρευτείς?» οι δικοί του είχαν σοκαριστεί... ο Καρλάηλ και ο Έμετ επειδή τα άκουγαν για πρώτη φορά και η Έσμε επειδή βρήκε το κουράγιο να τα εκφράσει δυνατά.
«νομίζω ότι έχεις κάτι ακόμα να πεις» του είπα σοβαρά... αφού αποφάσισες να εκθέσεις τον εαυτό σου τώρα θα τα πεις όλα... έσκυψε το κεφάλι και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα ξανασήκωσε την ματιά του σε μένα και συνέχισε σοβαρά.
«όλα αυτά τα χρόνια πίστευα ότι εσύ είσαι η αιτία για όλα... αλλά είχα κάνει λάθος... απο την ημέρα που κοιμήθηκες μαζί σου Μπέλα κατάλαβα το λάθος που είχα κάνει... δεν έφταιγες εσύ... Μπέλα για όσα έκανα όλον αυτόν τον καιρό»
«τότε ποιος Έντουαρτ... ποιος κινεί τα νήματα?... ποιος είναι ο υπαίτιος?» τον προκάλεσα και με κοίταξε στα μάτια αναποφάσιστος
«εγώ... εγώ φταίω για όλα»
«δεν με πείθεις»
«είναι η αλήθεια Μπέλα... είχες δίκιο σε ότι είπες μέχρι σήμερα... κανείς άλλος δεν με ψυχολόγησε τόσο καλά όσο εσύ... όσα σου είπα εχθές ήταν αλήθεια Μπέλα... σε παρακαλώ πίστεψε με»
«αν είναι αλήθεια τότε πες μου γιατί τα γάμησες όλα?... γιατί κατέστρεψες κάθε προσπάθεια που έκανα για να σε πλησιάσω?»
«γιατί είμαι δειλός... γιατί πίστευα ότι τα έκανες όλα αυτά για να με εκδικηθείς... δεν πίστευα ότι με αγαπούσες»
«και τώρα τι άλλαξε? Γιατί τώρα ξαφνικά πιστεύεις ότι λέω την αλήθεια?»
«όταν μου έστειλες το συμβόλαιο νόμιζα ότι ήταν ένα ακόμα παιχνίδι σου... όταν σήμερα το πρωί μου είπες ότι ήταν πλαστό τότε τα έχασα... δεν ήξερα τι να πιστέψω»
«και περίμενες μέχρι τώρα για να μου το πεις?... νόμιζες ότι θα έφευγα... γιατί δεν προσπάθησες να με σταματήσεις πριν κατέβω στην τραπεζαρία?»
«δεν ξέρω Μπέλα... απολογήθηκε ηττημένος... το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν θέλω να σε χάσω... δεν μπορώ να σε χάσω ξανά... σε παρακαλώ συγχώρεσε με»
«θα σε συγχωρέσω μόνο αν μου πεις κάτι ακόμα»
«ότι θες» είπε σοβαρά με κομμένη την ανάσα
«είπες ότι την ημέρα που με πήγες στο σπίτι σου... απο την μια ήθελες να μου κάνεις έρωτα αλλά απο την άλλη... απο την άλλη τι Έντουαρτ»
«όχι αυτό» παρακάλεσε μέσα απο τα δόντια του και αν δεν ήμουν τόσο κοντά του δεν θα είχα την δυνατότητα να το ακούσω... λύγισα τα γόνατα μου και έφερα το κορμί στο ίδιο ύψος με το δικό του... έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του και τον ανάγκασα να με κοιτάξει... η ματιά του κλειδώθηκε στην δική μου και ξεροκατάπιε... η ανάσα του είχε αρχίσει να γίνεται γρήγορη και η ματιά του άρχιζε να αλλάζει... κατάλαβε ότι δεν θα κάνω πίσω και τότε άρχισε να χάνει την υπομονή του.
«απο την άλλη τι Έντουρτ?» επανέλαβα και έσφιξε το σαγόνι του
«μη μου το κάνεις αυτό» παρακάλεσε
«θες να να είμαι μαζί σου?... κούνησε το κεφάλι του... τότε θέλω να είσαι ειλικρινής μαζί μου... απο την άλλη τι... γιατί κατέστρεψες εκείνη την ημέρα?» απαίτησα με περισσότερο πείσμα αλλά πάλι δεν απάντησε.
«Έντουαρτ... είπα θυμωμένα και έσμιξε τα φρύδια του... είπες ότι απο την μια ήθελες να μου κάνεις έρωτα άλλα απο την άλλη... απο την άλλη τι?... του πέταξα πιο αυστηρά αυτήν την φορά και έχασε την ψυχραιμία του... απο την άλλη τι Έντουαρτ, τι ήθελες να μου κάνεις?» φώναξα και τον κοίταξα νευριασμένα και τότε ξέσπασε
«ήθελα να σε σκοτώσω... είπε μέσα απο τα δόντια του με δολοφονικό ύφος, είχε χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, το έλεγε και το ζούσε, τον είχα φέρει στα όρια του... το κορμί του άρχισε να γέρνει προς το δικό μου απειλητικά και οι δικοί του μας κοίταζαν χωρίς να καταλαβαίνουν τι γίνεται γιατί τα λόγια του βγήκαν απο μέσα του ψιθυριστά και κανείς δεν είχε ακούσει εκτός απο μένα τι είχε πει μόλις τώρα... αλλά βλέποντας την στάση του σώματος του και τα χέρια του που άρχισαν να ανηφορίζουν προς το λαιμό μου ο Καρλάηλ με κοίταζε καλά καλά να δει τις δικές μου αντιδράσεις... με ένα κούνημα των φρυδιών μου τον σταμάτησα και γύρισα την ματιά μου προς τον Έντουαρτ που πάλευε να βρει την ψυχραιμία του.
«ήθελες να με σκοτώσεις?» των ρώτησα νευριασμένα και η ματιού έγινε πιο έξαλλη καθώς κατάλαβε ότι το είπα πιο δυνατά απο ότι εκείνος ήθελε.
«ναι... μίλησε τώρα πιο δυνατά... ήθελα να σε σκοτώσω... σε έβλεπα να τελειώνεις και σε μισούσα τόσο πολύ γι αυτό... που ήθελα να βάλω τα χέρια μου πάνω στο λαιμό σου... συνέχισε ξέπνοα και κλείδωσε τα χέρια του πάνω στον λαιμό μου, ο Καρλάηλ προσπάθησε να τον σταματήσει αλλά για άλλη μια φορά τον σταμάτησα... να σου συνθλίψω το λαρύγγι σου... ταυτόχρονα με τα λόγια του το έκανε και πράξη... για λίγο η αναπνοή μου κόπηκε αλλά δεν έχασα την ψυχραιμία μου και τον άφησα να συνεχίσει χωρίς να τον διακόψω... να νιώσω στο πρόσωπο μου την τελευταία σου ανάσα» η ανάσα του είχε γίνει κοφτή και τα μάτια του είχαν κλειδώσει πάνω στα χέρια του που έσφιγγαν τον λαιμό μου.
«και μετά απο όλα αυτά πιστεύεις ότι θα δεχτώ να παντρευτώ έναν παρανοϊκό σαν και εσένα?... τον προκάλεσα περισσότερο και σήκωσε την ματιά του στην δική μου και τότε συνειδητοποίησε τι έκανε άλλα ήταν πολύ αργά για να το πάρει πίσω, τα χέρια του μηχανικά μείναν στην ίδια θέση αλλά πλέων είχαν σταματήσει να με πιέζουν... ύστερα απο αυτήν την εξομολόγηση πιστεύεις ότι μπορείς να εξιλεωθείς και να σβήσεις ότι έχεις κάνεις? Νομίζεις ότι μετά απο όλα αυτά θα μπορέσεις ποτέ να ξαναγίνεις άνθρωπος? ή πιστεύεις ότι θα βρεις την γαλήνη μόνο και μόνο γιατί βρήκες το κουράγιο να τα εξομολογηθείς μπροστά στους μοναδικούς ανθρώπους που σε αγάπησαν πραγματικά και όλα αυτά τα χρόνια πάλευαν για σένα αλλά εσύ ήσουν πολύ τυφλός για να το δεις ή πολύ δειλός για να το παραδεχτείς?» είχε χάσει την φωνή του... είχε χάσει την λογική του δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί... η ανάσα του έγινε για μια ακόμη φορά γρήγορη και η σιωπή του μου δήλωνε ότι είχε πλέων ξεπεράσει τα όρια του.
«δεν θες να γιατρευτείς Έντουαρτ... δεν θες να πας παρακάτω... δεν με θες... δεν με αγάπησες ποτέ... όλα ήταν μια αυταπάτη... ένα ψέμα που ήθελες να κρατηθείς απο κάπου για να έχεις την δικαιολογία να κάνεις αυτό που κάνεις... εγώ ήμουν η αφορμή Έντουαρτ όχι η αιτία... γιατί αν όντως φταίω εγώ για την κατάντια σου τότε θα ήμουν ήδη νεκρή... ποιος είναι ο λόγος που σταματάς πάντα την τελευταία στιγμή? γιατί δεν με αποτελειώνεις τώρα?... Τι σε σταματάει Έντουαρτ?... έβαλα τα χέρια μου πάνω στα δικά του και πήρε μια βαθιά αναπνοή και έκλεισε τα μάτια για να συγκεντρώσει τις σκέψεις του... αποτελείωσε με Έντουαρτ... αν εγώ είμαι η αιτία για όλα σου τα προβλήματα κάντο τώρα... λύτρωσε μας και τους δύο απο αυτήν την τρέλα... άνοιξε απότομα τα μάτια του και έσφιξε τα δόντια του... κάντο... φώναξα... κάντο τώρα... επανέλαβα και τότε τα χέρια του για άλλη μια φορά άρχισαν να σφίγγουν το λαρύγγι μου αλλά όχι με πολύ δύναμη... τι περιμένεις Έντουαρτ? Κανείς δεν πρόκειται να σε σταματήσει... κάντο τώρα» συνέχισα να τον προκαλώ και τότε άρχισε να μουγκρίζει σαν αφηνιασμένο λιοντάρι... όλο του το σώμα έτρεμε και η αναπνοή του είχε σταματήσει.
Πάλευε με όλο του το είναι και έβλεπα τις φλέβες του πάνω στο μέτωπο του και στον λαιμό του που ήταν έτοιμες να εκραγούν... κοίταζε τα χέρια του και προσπαθούσε να το κάνει αλλά τα χέρια του δεν με έσφιγγαν περισσότερο.
«τώρα» απαίτησα και ξαφνικά έβγαλε μια σπαρακτική φωνή και έριξε πίσω το σώμα του στο πεζοδρόμιο και έκλεισε τα μάτια του με τα χέρια του παλεύοντας να βρει ξανά την αναπνοή του... με το χέρι μου έκανα σήμα στους δικούς του να μην κουνηθούν και να του δώσουν λίγο χρόνο για να συνέλθει.
Ο κόσμος που είχε μαζευτεί γύρω μας, εκεί που μας κοίταζε άφωνος, τώρα άρχισε να ψιθυρίζει μεταξύ του και αυτό έκανε τον Έντουαρτ πιο νευρικό... πήγα κοντά του και του απομάκρυνα τα χέρια απο το πρόσωπο του... με κοίταξε με μια παγωμένη ματιά και ήταν έτοιμος να αντιδράσει αλλά η ηρεμία μου τον ακινητοποίησε.
«έλα... πάμε να ξεκουραστείς» του είπα μαλακά και κουνόντας το κεφάλι με άφησε να τον βοηθήσω να σηκωθεί... ακόμα δεν είχε βρει τις ισορροπίες του και μόλις σηκώθηκε άρχισε να τρέχει για να ξεφύγει απο μας
«Καρλάηλ» είπε με μια σπαρακτική φωνή η Έσμε... παρακαλώντας τον σιωπηλά να πάει να τον προλάβει.
«αφήστε τον... επενέβηκα εγώ και τους σταμάτησα... θέλει τον χρόνο του, για να τα βρει με τον εαυτό του... μην το ζορίσετε περισσότερο» οι δικοί του ένευσαν και όλοι κινήσαμε προς το αυτοκίνητο για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.
Στον γυρισμό ο Καρλάηλ δεν άντεξε άλλο και ξέσπασε...
«εσύ φταις που τον άφησες όλα αυτά τα χρόνια ανεξέλεγκτο»
«και τι ήθελες να κάνω... ξέσπασε η κακομοίρα η Έσμε μέσα απο τα δάκρυα της... δεν μπορούσα να τον βλέπω να υποφέρει μέσα στην κλινική... θυμάσαι πως έκανε τότε» συνέχισε και έμεινα να την κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα
«ο Έντουαρτ νοσηλεύτηκε σε κλινική?» είπα σοκαρισμένη και με κοίταξαν όλοι τους
«δεν το ήξερες?» ρώτησε ο Καρλάηλ και κοίταξε την Έσμε και αυτήν την φορά την κοίταξα και εγώ και εκείνη σάστισε
«μου ορκίζετε ότι παίρνει κανονικά την αγωγή του... και όλη του η συμπεριφορά είναι άψογη όταν είναι μαζί μας» είπε παραπονιάρικα
«Έσμε... μετά απο όσα σου είπα ακόμα πιστεύεις ότι παίρνει κανονικά την αγωγή του?... γιατί δεν μου είπες τίποτα πιο πριν... Έσμε σε παρακαλώ άνοιξε τα μάτια σου και δες την αλήθεια... ο Έντουαρτ δεν μοιάζει να παίρνει καμία αγωγή... έχει ξεφύγει τελείως»
«μα και εσύ βρε κοπέλα μου πως πήγες και τον προκάλεσες έτσι... αφού τον βλέπεις δεν είναι στα καλά του... δεν φοβήθηκες μην σε στραγγαλίσει?» ρώτησε ο Έμετ σπάζοντας την σιωπή με απορία... ακόμα δεν μπορούσε να συλλάβει όσα συνέβησαν.
«Έμετ λέγε αντίστροφη ψυχολογία... πάντα πιάνει στον Έντουαρτ και παρόλο που το ξέρει όταν τα έχει χαμένα δεν μπορεί να το χειριστεί σωστά και πέφτει στην παγίδα... λες αν καταλάβαινα ότι θα το έκανε να σας σταμάταγα?»
«τότε γιατί το έκανες?» ρώτησε ο Καρλάηλ απο περιέργεια
«για να τον φέρω στα όρια του... για να δει ο ίδιος ότι κάνει λάθος και ότι δεν μπορεί να παίζει άλλο μαζί μου»
«πρέπει οπωσδήποτε να τον πείσουμε να μπει στην κλινική... αυτήν την φορά θα τον πάω σηκωτό θέλει δεν θέλει»
«όχι... τσίριξε η Έσμε... σε παρακαλώ θα τον σκοτώσει... μην του το κάνεις αυτό»
«και τι θες να κάνω Έσμε... μα πραγματικά σε βίασε?» με ρώτησε ξαφνικά και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια
«κοίτα Κάρλαηλ ότι έγινε έγινε με την συγκατάθεση μου... δηλαδή περίπου... είπα νευρικά και πέρασα το χέρι μου μέσα απο τα μαλλιά μου... την ημέρα που με γνωρίσατε εγώ είχα πάει σε εκείνον στην θέση της κοπέλας που είχε αγοράσει... το παρακολουθούσα καιρό και ήθελα να τον κάνω να πληρώσει για ότι έκανε τότε... ήταν μια μεγάλη ανοησία μου... δεν έπρεπε να το είχα κάνει ποτέ... τα πράγματα ξέφυγαν και τέλος πάντων καταλήξαμε να κάνουμε έρωτα»
«έρωτα ή σε βίασε»
«στην αρχή δεν είχα επιλογή το παραδέχομαι... αλλά μετά ήταν με την θέληση μου» κοκκίνισα απο ντροπή δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να το παραδεχτώ έτσι ανοιχτά στους δικούς του αλλά δεν μπορούσα και να τον αφήσω εκτεθειμένο... αυτή ήταν και η αλήθεια
«και τι εννοούσε ότι προσπάθησε να σε εξαγοράσει»
«σε παρακαλώ Καρλάηλ δεν μου είναι εύκολο να μιλάω γι αυτά... ότι έγινε έγινε... τώρα είναι το θέμα τι θα κάνουμε? Πρέπει να τον κοιτάξει γιατρός... αλήθεια όταν τον κλείσανε στην κλινική τι πόρισμα βγάλανε?» ο Καρλάηλ και η Έσμε κοιτάχτηκαν για μία στιγμή αλλά η απάντηση του Έμετ με έκανε να γυρίσω προς το μέρος του και τελικά δεν κατάφερα να αποκωδικοποιήσω το βλέμμα τους.
«ψυχικά διαταραγμένος... όσο ήταν στο σπίτι με την αγωγή ήταν μια χαρά... αξέχαστα χρόνια... περνάγαμε τόσο ανέμελα... στο πανεπιστήμιο άρχισε πάλι λίγο να μου τα χαλάει αλλά όχι για πολύ... μετά το δεύτερο έτος ήταν και πάλι ο εαυτός του και απο τότε δεν ξαναπισωγύρισε»
«είσαι σίγουρος γι αυτό?» τον ρώτησα με περιέργεια
«για ποιο?»
«ότι δεν ξαναπισωγύρισε»
«όλα αυτά τα χρόνια που κάνουμε παρέα φαίνεται φυσιολογικός Μπέλα... ποτέ δεν ήμουν μέσα στην κρεβατοκάμαρα του για να δω τι κάνει με τις γκόμενες του... αλλά στην παρέα και στο γραφείο είναι πάντα άψογος»
«τι να πω» τα παράτησα και εγώ ηττημένη... δεν έχω λόγια πια» άφησα το κεφάλι μου να πέσει πάνω στο μαξιλάρι του καθίσματος και έκλεισα τα μάτια εξαντλημένη για να απομονωθώ απο τους άλλους... είναι προφανές ότι δεν ακολουθεί καμία αγωγή ... και σίγουρα πρέπει να τον δει κάποιος ιδικός άμεσα.
«Μπέλα»
«ναι Καρλάηλ»
«αν σε ενοχλήσει ξανά... μην διστάσεις να μας φωνάξεις να τον μαζέψουμε... αν χρειαστεί θα φύγουμε αύριο κι όλας για να λύσουμε αυτό το ζήτημα»
«μην ανησυχείς Καρλάηλ... καλός ή κακός... δεν μπορεί να με πειράξει»
«πως το λες με τόση σιγουριά»
«με έχει ανάγκη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου