Άνοιξα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα...
«Mείνε ακίνητη... κοίτα το ταβάνι... ποτέ δεν θα με ψάχνεις με την ματιά σου... ποτέ δεν θα με κοιτάς... αλλιώς θα σε τυφλώσω μόνιμα... το κατάλαβες αυτό Ιζαμπέλα;» οι εντολές του κυρίου μου, από την πρώτη φορά που με μετέφερε σε κανονικό δωμάτιο, ήρθαν στην μνήμη μου για να μου υπενθυμίσουν τι πρέπει να κάνω.
Το φως από το παράθυρο έφεγγε ελάχιστα... πρέπει να είναι πολύ νωρίς ακόμα... τα μάτια μου καρφωμένα στο ταβάνι προσπαθούσαν να βρουν ένα στοιχείο για να καταλάβω που βρίσκομαι... περίεργο δεν το αναγνωρίζω αυτό το δωμάτιο... σε ποιο επίπεδο να με έχει μεταφέρει αυτήν την φορά;
Έκλεισα τα μάτια μου ξανά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την κράτησα για λίγο πριν την αφήσω πάλι ήρεμα... για να του δώσω να καταλάβει ότι έχω ξυπνήσει και ότι είμαι έτοιμη για τις εντολές του.
Ήταν και εκείνος στο δωμάτιο... μπορώ να νιώσω την παρουσία του... με κοιτάζει όταν κοιμάμαι... πάντα το κάνει αυτό... ελπίζω μια μέρα να μου πει το γιατί.
Κράτησα την ανάσα μου για να αφουγκραστώ την δική του...
Αναπνέει βαριά> είναι εκνευρισμένος.
Τι έκανα πάλι;... Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ;... Είναι νευριασμένος μαζί μου;
Μείνε ακίνητη... ανέπνεε απαλά.. δώσ’ του τον χρόνο που χρειάζεται... άκουσα την φωνή της λογική μου να μου λέει... περίμενα υπομονετικά στην ίδια θέση διαβάζοντας τις προθέσεις του.
Γιατί είσαι νευριασμένος κύριε μου... έκανα κάτι που σε δυσαρέστησε;
Η ανάσα του αλλάζει... γίνεται πιο βαριά... πιο γρήγορη >χάνει την υπομονή του... αλλά και πάλι παραμένει ακίνητος
Νιώθω την ανάσα του κοντά αλλά όχι δίπλα μου >δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να μου κάνει.
Τι σου συμβαίνει κύριες μου;... γιατί δεν μου δίνεις τις διαταγές σου;
Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κράτησα για λίγο πριν την αφήσω να βγει από μέσα μου αργά και σταθερά για να του δώσω να καταλάβει ότι είμαι έτοιμη για εκείνον> και πάλι δεν έκανε καμία κίνηση.
Περίεργο... αυτό δεν είναι κάτι που το συνηθίζει ο κύριος μου... ποτέ δεν αργεί να πάρει μια απόφαση... τι του συμβαίνει σήμερα;... κάτι δεν πάει καλά... κάτι δεν κολλάει στην συμπεριφορά του.
«Μην σκέφτεσαι πολύ Ιζαμπέλα… Θέλω οι σκέψεις σου πάντα να είναι γρήγορες και ξεκάθαρες» τα λόγια του κυρίου μου, ήρθαν στην μνήμη μου για να με επαναφέρουν.
Ξέρεις τι θέλει ο κύριος σου... κάντο χωρίς δεύτερη σκέψη... άκουσα πάλι την φωνή της λογική μου και πήρα μια ήρεμη ανάσα για να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου.
Η σιωπή του με φρικάρει... ξέρει ότι δεν μου αρέσει να παίζει με το μυαλό μου με αυτόν τον τρόπο και το κάνει επίτηδες για να με δοκιμάσει... είναι πολύ άσχημα τα πράγματα...για κάποιον λόγο έχει νευριάσει μαζί μου... αλλά γιατί;... γιατί δε μπορώ να θυμηθώ;
Τα χέρια του άρχισαν να κινούνται αλλά εκείνος παραμένει στην ίδια θέση> παίρνει τις αποφάσεις του.
Το κρεβάτι ανεπαίσθητα κουνήθηκε >άρα είναι στα πόδια του κρεβατιού.
Αφήνει την ανάσα του να βγει βίαια από μέσα του >είναι απηυδισμένος... περιμένει κάτι από μένα αλλά τι;
Πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα και την κράτησα για λίγο πριν την αφήσω να βγει από μέσα μου ήρεμη, για να του δώσω να καταλάβει ότι έχω πάρει το μήνυμα του.
Αρχίζει να περπατάει...
Τα βήματα του σταθερά... αργά... συρτά >είναι ακόμα αναποφάσιστος.
Η ανάσα του πιο γρήγορη > έχει εξαντλήσει όλη του την υπομονή.
Δεν σταματάει να βηματίζει> είναι έτοιμος να κάνει την κίνηση του.
Παραμένω ήρεμη... οι ανάσες μου αργές και επιφανειακές> είμαι έτοιμη για σένα κύριε μου
Σταματάει δίπλα στο κρεβάτι αλλά δεν κάθετε > είναι ακόμα αναποφάσιστος.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα> μην με βασανίζεις άλλο.
Τα χέρια του είναι σε κίνηση... το σώμα του όχι >θέλει να με πονέσει αλλά διστάζει.
Δισταγμός;... Ο κύριος μου έχει δισταγμό;... Τι άλλαξε;... Γιατί διστάζει;
Παίρνει μια βαθιά ανάσα και την αφήνει να βγει από μέσα του άτσαλα> τα παρατάει.
Άλλαξε γνώμη... τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη... ποτέ δεν αλλάζει γνώμη όταν παίρνει μια απόφαση... ακόμα και όταν ξέρει ότι μετά θα το μετανιώσει.
Κάθετε στην άκρη του κρεβατιού αλλά ακόμα δεν κάνει την κίνηση του... η ανάσα του βγαίνει γρήγορη ,ακανόνιστη >φόβος τον κατέκλεισε.
Ο κύριος μου φοβάται;... είναι ποτέ δυνατόν ο κύριος μου να φοβάται;
Περνάει το χέρι του ξυστά πάνω από το δικό μου χέρι αλλά δεν με αγγίζει >με ποθεί αλλά ακόμα είναι αναποφάσιστος.
Γέρνει το σώμα του προς το μέρος μου και παίρνει μια βαθιά ανάσα για να μυρίσει το άρωμα μου >δεν θέλει να μου κάνει κακό... θέλει να κοντρολάρει ότι τον πνίγει.
Σηκώνει το σώμα του ξαφνικά και ανάβει το φως> είναι στα όρια του... περιμένει να ανταποκριθώ... όμως τι θέλει να κάνω; Γιατί δεν μου δίνει ένα σημάδι για να καταλάβω;
Παίρνει άλλη μια βαθιά ανάσα και πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου...
«Μπέλα;» μου ψιθυρίζει απαλά
Μπέλα;... Ο κύριος μου με αποκαλεί Μπέλα;... ποτέ δεν με αποκαλεί Μπέλα... γιατί το κάνει τώρα;... Τι θέλει να καταλάβω;
Μου ψιθυρίζει >δεν είναι θυμωμένος μαζί μου.
Περνάει ξυστά την μύτη του από το μάγουλο μου >με προκαλεί... θέλει να αντιδράσω.
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και τέντωσα το κορμί μου >και εγώ σε θέλω.
Άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου αλλά ακόμα δεν με αγγίζει >δεν με πιστεύει.
Δεν μου δίνει εντολή... περιμένει τις δικές μου αντιδράσεις... Τι θέλει να όμως να κάνω;... Πως θέλει να του ανταποκριθώ;
Δοκιμάζει άλλη μια φορά επαναλαμβάνοντας από την αρχή την ίδια διαδικασία... η ανταπόκριση μου είναι η ίδια... και πάλι δεν με ακουμπάει> δεν με πιστεύει... αμφιβάλει για μένα... δεν μου έχει εμπιστοσύνη... με φοβάται.
Τι;... ο κύριος μου φοβάται εμένα;
«Μπέλα άνοιξε τα μάτια σου» διέταξε με τραχιά φωνή.
Έχασα... είχε βγει εκτός ελέγχου... η υπομονή του είχε πλέων εξαντληθεί... δεν κατάλαβα έγκαιρα τις προθέσεις του και τώρα θα με τιμωρήσει.
Άνοιξα τα μάτια μου και κοιτάζοντας το ταβάνι... ξεφύσησε απηυδισμένα... γιατί δεν μου δείχνει τι θέλει να κάνω;... γιατί δεν μου λέει τι είναι αυτό που επιθυμεί;
«Κοίτα με» απαίτησε με άγρια φωνή μέσα από τα δόντια του και η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο.
Ξέρω ότι δεν θέλει να τον κοιτώ... τι άλλαξε τώρα;... Είναι παγίδα για να κάνει την τιμωρία του πιο σκληρή;... Τι έκανα και τον εκνεύρισα τόσο πολύ;... Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ;
Έκανα αυτό που μου ζήτησε χωρίς δισταγμό και όταν είδα τα δύο σμαραγδένια του μάτια να με κοιτάνε σταμάτησα να αναπνέω.
Χριστέ μου είναι ο Έντουαρντ... Πως βρέθηκε εδώ;... Που είμαι;
Κοίταξα γύρω μου κουνώντας μόνο τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι είμαι στο κρεβάτι του... ΟΧΙ γαμώτο με πήρε ο ύπνος... Τι να άκουσε άραγε;
Έκανα έναν απολογισμό της συμπεριφοράς του και αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν τα τελευταία μου συμπεράσματα...
Δεν με πιστεύει... αμφιβάλει για μένα... δεν μου έχει εμπιστοσύνη... με φοβάται.
ΟΧΙ γύρισε... ο μίστερ Χάιντ γύρισε... ΟΧΙ πάλι... δεν θα το αντέξω αυτό για άλλη μια φορά... Πρέπει να τον καθησυχάσω... Χριστέ μου τι άκουσε…; Τι είπα πάλι χωρίς να το καταλάβω; γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ το όνειρο μου; Γιατί;;;
«Έντουαρντ;» προσπάθησα με ήρεμη φωνή για να ελέγξω την διάθεση του.
«Επιτέλους... φώναξε... κόντεψα να τρελαθώ»
«Συγνώμη καρδιά μου... σε τρόμαξα;» τον ρώτησα με απολογητικό ύφος και έκανα την κίνηση να τον πλησιάσω... αμέσως έκανε πίσω> φόβος
«Μπορείς να το πεις και έτσι» είπε μιδιάζοντας.
«ωωω... καρδιά μου μην μου θυμώνεις σε παρακαλώ... σου εξήγησα ότι δεν καταλαβαίνω που βρίσκομαι όταν ξυπνάω» του είπα πάλι με πληγωμένο ύφος και έκανα πάλι την κίνηση να τον πλησιάσω αλλά με ακινητοποίησε με ένα βλέμμα... μην τολμήσεις... και ξεφύσησα.
«Με φοβάσαι... δήλωσα και έσμιξε τα φρύδια του... γιατί;» τον ρώτησα ευθέος και έστρεψε το βλέμμα του στο πλάι για να αποφύγει την ματιά μου.
«Είπες ότι δεν ξέρεις πως αντιδράς όταν ξυπνάς και φανταστικά...»
«Φαντάστηκες ότι θα σου έκανα κακό;... πίστεψες ότι αυτό εννοούσα;... κούνησε το κεφάλι του... Έντουαρντ δεν εννοούσα αυτό... αυτό που εννοούσα πριν είναι ότι δεν ξέρω πως θα συμπεριφερθώ... πως να σου το εξηγήσω για να το καταλάβεις... σκέφτηκα τις λέξεις πριν τις ξεστομίσω γιατί δεν ήμουν σίγουρη για το πως θα το έπαιρνε αυτό... όταν ξύπναγα στο σπίτι του... έπρεπε να περιμένω την εντολή του για να αντιδράσω» ξεκίνησα και γύρισε προς το μέρος μου
«Τι εννοείς;»
«Εκείνος με καθοδηγούσε για το τι έπρεπε να κάνω και τι όχι... έπρεπε να παραμένω σιωπηλή και με κλειστά τα μάτια μέχρι να μου δώσει τις εντολές του... όπως έκανα και τώρα»
«Δηλαδή αν δεν σου μιλούσα, για πόση ώρα θα έμενες έτσι;»
«Μέχρι να μου μιλήσεις ή μέχρι να βγεις από το δωμάτιο» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου αδιάφορα
«Και αν δεν ήμουν εδώ;»
«Θα άνοιγα τα μάτια μου και θα καταλάβαινα πιο γρήγορα που βρίσκομαι... σου το είπα και πριν μωρό μου... δεν θυμάμαι τι βλέπω... και όταν ξυπνώ νομίζω ότι βρίσκομαι στο σπίτι του... είναι σαν να συνεχίζετε το όνειρο»
«Γιατί ανασαίνεις βαθιά;»
«Ήταν ο τρόπος επικοινωνίας μας»
«Με τις αναπνοές;»
«Ήταν ο μόνο τρόπος για να του δίνω τις απαντήσεις μου, μέχρι να μου δώσει την άδεια να του μιλήσω»
«Χριστέ μου αυτό ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας»
«Όλα είναι θέμα εξάσκησης Έντουαρντ... και πίστεψε με δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαίνεται... με κοίταξε δύσπιστα... θες να σου δείξω;»
«Να μου δείξεις» επανέλαβε προβληματισμένος
«Με εμπιστεύεσαι;»
«Φυσικά» έσυρε την φωνή του> ψέματα
«Με φοβάσαι ακόμα;»
«Όχι» απάντησε αυτόματα με υψωμένη φωνή> ψέματα
«Έντουαρντ... τι άκουσες να λέω στον ύπνο μου;» τον ρώτησα ευθέος και έμεινε για λίγο να με κοιτάει αναποφάσιστος.
«Δεν είπες τίποτα σπουδαίο» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του αδιάφορα αποφεύγοντας την ματιά μου> ψέματα.
«Μίλησα Ισπανικά;»
«Ναι» μπίνγκο... με άκουσε να μιλάω στον Πάολο
«Έκλαιγα;»
«Όχι» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, το ύφος του σοβαρό> λέει την αλήθεια.
«Θα σου τα βγάλω με το τσιγκέλι;» τον πείραξα και γέλασε μαζί μου.
«Έλεγες κάτι ακαταλαβίστικα... σε έβγαζα από το νερό εκείνη την στιγμή και δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσες... μίλαγες περισσότερο Ισπανικά» ψέματα> όταν ήμουν με τον Πάολο στα Ισπανικά έλεγα μόνο το όνομα που συνήθιζα να τον αποκαλώ> με άκουσε να του λέω ότι τον αγαπώ... γαμώτο... γι αυτό και αυτή η αλλαγή.
«Έλα εδώ» του είπα και του άνοιξα την αγκαλιά μου... πήρε μια βαθιά ανάσα> δεν το κάνει με την θέληση του... προσπαθεί να μου κρύψει τα συναισθήματα του αλλά υπέκυψε και ήρθε κοντά μου.
«Θες να φύγω για να σε αφήσω να ηρεμήσεις;» τον ρώτησα ήρεμα και σήκωσε το κεφάλι του για να με αντικρίσει και το κούνησε αρνητικά.
«Τότε τι θες να κάνουμε;» με κοίταξε σοβαρά
«Θέλω να σε γαμήσω» είπε αμέσως ανέκφραστος και γέλασα.
«Και τι θα έδινες γι αυτό;» τον προκάλεσα ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι και δάγκωσα το κάτω χείλος μου παιχνιδιάρικα.
«Τι έχεις μέσα στο βρόμικο μυαλό σου;» με ρώτησε πονηρά
«Θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι» είπα περνώντας την γλώσσα μου αισθησιακά πάνω από τα χείλια μου και με κοίταξε αναποφάσιστος... δεν με εμπιστεύεται.
«Θες να παίξουμε ένα παιχνίδι» επανέλαβε για να κερδίσει χρόνο.
«μμχχμμ»
«Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό;»
«Ρόλων»
«Και πως παίζεται» άρχισε να τον τρώει η περιέργεια... ωωω... Έντουαρντ η περιέργεια σου πάντα σε νικάει.
«Εσύ θα παραδώσεις το σώμα σου και το μυαλό σου σε μένα και εγώ θα σε ικανοποιήσω»
«Έτσι απλά»
«Μου έχεις εμπιστοσύνη;»
«Φυσικά» η φωνή του στο τέλος έσπασε> ψέματα
«Τότε δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι... σου το ορκίζομαι ότι δεν πρόκειται να κάνω τίποτα που να μην θες... και από την άλλη πάντα έχεις την επιλογή αν νιώσεις άβολα να το σταματήσεις»
«Και τι πρέπει να κάνω;»
«Ότι έκανες και την πρώτη φορά που ήρθα εδώ» του είπα απλά και γέλασε
«Θες να παραμείνω ακίνητος... με κλειστά τα μάτια»
«Το θυμάσαιιιι... αναφώνησα γελώντας παιχνιδιάρικα... είχες περάσει άσχημα;»
«Όχι... καθόλου»
«Βλέπεις;... Οπότε τι έχεις να φοβηθείς;»
«Μάλλον τίποτα»
«Τότε μετά από σας» του είπα και του έδειξα το κρεβάτι αλλά μόλις έκανε την κίνηση να ξαπλώσει σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την πόρτα που ήξερα πως είναι η ντουλάπα του.
«Που πας;» με ρώτησε με απορία.
«Χρειάζομαι κάτι από την ντουλάπα σου» του φώναξα και τον ένιωσα να έρχεται πίσω μου.
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;» με ρώτησε νευριασμένος
«Ηρέμησε Έντουαρντ... δεν πρόκειται να πειράξω τα παιχνίδια σου... τρεις γραβάτες θέλω μόνο»
«Τα παιχνίδια μου;» είπε ανασηκώνοντας τα φρύδια του.
«Μιας και που το αναφέραμε... να σε ενημερώσω ότι δεν είμαι διατεθειμένη να παίξω μαζί τους... οπότε καλό θα είναι αν θες να ξανά έρθω στο δωμάτιο σου να τα ξεφορτωθείς... εκτός αν θες να τα χρησιμοποιήσω εγώ σε σένα» του είπα αυστηρά κάνοντας του ρητό ότι δεν σηκώνω κουβέντα πάνω σε αυτό το θέμα και άλλαξε θέμα.
«Τις γραβάτες τι τις θες;»
«Δεν μπορείς να μείνεις ακίνητος παραπάνω από 5 λεπτά... και θα μου χαλάς το παιχνίδι... μην φοβάσαι... σου επαναλαμβάνω μπορείς να το σταματήσεις οποιαδήποτε στιγμή νιώσεις άβολα» συνέχισα να του εξηγώ ενώ ταυτόχρονα πήρα τρεις τυχαίες γραβάτες και τον πήγα ξανά προς το κρεβάτι... τον έβαλα να ξαπλώσει και μου κράτησε τα χέρια.
«Τι έχεις σκοπό να κάνεις;»
«Χαλάρωσε μωρό μου... μόνο μασάζ»
«Μασάζ» επανέλαβε δύσπιστα
«Μασάζ... Έντουαρντ... μόνο μασάζ... με τα πόδια μου... αυτό τον εξίταρε... και όσο και να μην ένιωθε άνετα με τα δεσμά... έκανε για λίγο πίσω... έχεις πάντα την επιλογή να το σταματήσεις μόλις νιώσεις άβολα... με εμπιστεύεσαι έτσι δεν είναι;» τον χτύπησα πάνω στο ψέμα του και τώρα πια δεν μπορούσε να κάνει πίσω.
Κούνησε το κεφάλι του και με άφησε να του δέσω τα χέρια... έβαλα το ένα του χέρι πάνω από το άλλο και τα έδεσα μαζί πάνω στο κεφαλάρι του κρεβατιού.
«Τέντωσε το σώμα σου» τον διέταξε και αναστέναξε... τράβηξα το ένα του πόδι για να είναι τελείως τεντωμένος και το έδεσα στην μια μεριά του κάτω μέρους του κρεβατιού και ακολούθησα την ίδια διαδικασία και στο άλλο του πόδι αφήνοντας τα ορθάνοιχτα.
Όταν βεβαιώθηκα ότι ήταν καλά δεμένος πήγα προς το έπιπλο του καθρέφτη και αφού άναψα ένα τσιγάρο έκατσα πάνω στο έπιπλο και τον κοίταξα στα μάτια... εκείνος ανέπνεε γρήγορα> το είχε κιόλας μετανιώσει αλλά ήταν πολύ πεισματάρης για να το παραδεχτεί... η περιέργεια υπερίσχυε της αβεβαιότητας του.
«Γιατί έκατσες εκεί;» με ρώτησε πονηρά.
«Γιατί πρέπει πρώτα να σου πω τους κανόνες... και όσο σε βλέπω σε αυτήν την στάση μου είναι δύσκολο να σου αντισταθώ... γι αυτό και προτιμώ αυτήν την στιγμή να έχω μια απόσταση... μην ανησυχείς δεν θα πάρει πολύ» του είπα αδιάφορα και τράβηξα μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου.
«Οκ τότε... ποιοι είναι οι κανόνες;» γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου.
«Πάντα ανυπόμονος κύριε Κάλεν... τέλος πάντων... πριν ξεκινήσω υπάρχουν κάποιοι σκληρή περιορισμοί από μέρους σου;» τον ρώτησα σοβαρά και με κοίταξε με απορία.
«Σκληροί περιορισμοί;» επανέλαβε .
«Υπάρχει κάτι που δεν δέχεσαι να σου κάνουν με τίποτα;... που δεν αντέχεις πάνω στο σεξ;» άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες.
«Όσο μένεις μακριά από τον κώλο μου... μπορείς να κάνει ότι θέλεις... τον κοίταξα για μια στιγμή και αμέσως μετά άρχισα να γελάω δυνατά... υπάρχει κάτι αστείο σε αυτό που είπα;» ρώτησε μέσα από τα δόντια του.
«ωωω... κύριε Κάλεν... είπα κουνώντας το κεφάλι μου απηυδισμένα... πόσο λίγο με ξέρετε... στριφογύρισε τα μάτια του και κοίταξε το ταβάνι παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή για να ελέγξει τον εκνευρισμό του... είσαι σίγουρος ότι με εμπιστεύεσαι;»
«Φυσικά και σε εμπιστεύομαι Μπέλα... αν δεν σε εμπιστευόμουν θα σε άφηνα να με δέσεις;»
«Φυσικά και θα με άφηνες... του χτύπησα και με κοίταξε ζαρώνοντας τα μάτια του... βλέπεις κύριε Κάλεν... το κακό με εσένα είναι ότι ποτέ δεν ακούς όσα λέω... και σε αντίθεση με εσένα εγώ ότι λέω το εννοώ»
«Τι εννοείς με αυτό;»
«Δεν με εμπιστεύεσαι Έντουαρντ και αυτό μπορώ να σου το αποδείξω πολύ εύκολα»
«Πως;» είπε μιδιάζοντας και έμεινα σοβαρή ζαρώνοντας τα φρύδια μου.
«Γιατί αν με εμπιστευόσουν θα ήξερες πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα άγγιζα το κώλο σου... γιατί αν άκουγες όσα σου έλεγα θα ήξερες πόσο άσχημα νιώθω που έκανα κάτι που σου έκανε εκείνη και ας ήταν εν αγνοία μου... πως μπόρεσες ποτέ να πιστέψεις ότι θα σου έκανα κάτι τέτοιο ενώ ξέρω ότι έχεις βιαστεί;... πως κύριε Κάλεν;» του πέταξα και άφησε πάλι το κεφάλι του να ακουμπήσει στο μαξιλάρι κλείνοντας τα μάτια του.
«Άνοιξε τα μάτια σου και κοίταμε... μην προσπαθείς να με δουλέψεις κύριε Κάλεν... δεν περνάνε σε μένα πια αυτά»
«Λύσε με τώρα» απαίτησε και γέλασα δυνατά... σηκώθηκα και πηγαίνοντας στην πόρτα την άνοιξα και βγήκα έξω.
«Σε ευχαριστούμε Τάιλερ... δεν θα χρειαστούμε άλλο τις υπηρεσίες σου σήμερα» είπα στον Τάιλερ και κουνώντας το κεφάλι του έφυγε... όταν γύρισα είχε γίνει κόκκινος από την οργή του.
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;»
«Η εμπιστοσύνη κύριε Κάλεν είναι ένα αίσθημα που θέλει πολύ αγώνα και υπομονή για να χτιστεί σιγά σιγά... και αυτό το παιχνίδι βασίζετε πάνω σε αυτό... δεν με εμπιστεύεσαι Έντουαρντ... και απλά μέσω αυτού του παιχνιδιού θέλω να σου αποδείξω το πόσο λάθος κάνεις ,που ένα όνειρο σε έκανε να χάσεις την εμπιστοσύνη σου τόσο απλά... αλλά φυσικά ποτέ δεν ίσχυε αυτό έτσι δεν είναι;... ποτέ δεν με εμπιστευτικές αρκετά και γι αυτό και μερικά λόγια μέσα από ένα όνειρο με ένα νεκρό... τόνισα... σε κάνανε να γυρίσει πάλι στο πριν... καλημέρα μίστερ Χάιντ... βαρέθηκα να σε αντιμετωπίζω με το καλό... ήρθε ο καιρός να γνωρίσεις και τον δικό μου σκοτεινό χαρακτήρα» αυτό τον τάραξε και άρχισε να κουνάει τα χέρια του προσπαθώντας να απελευθερωθεί.
«Λύσε με τώρα» ωωω... είχε αφηνιάσει... γύρισα στο έπιπλο του καθρέφτη και αφού έκατσα ξανά απάνω του... έβαλα τα πόδια μου πάνω την καρέκλα και πήρα ξανά το τσιγάρο μου στα χέρια μου και τον άφησα να ξεσπάσει μέχρι να κουραστεί....
«Mείνε ακίνητη... κοίτα το ταβάνι... ποτέ δεν θα με ψάχνεις με την ματιά σου... ποτέ δεν θα με κοιτάς... αλλιώς θα σε τυφλώσω μόνιμα... το κατάλαβες αυτό Ιζαμπέλα;» οι εντολές του κυρίου μου, από την πρώτη φορά που με μετέφερε σε κανονικό δωμάτιο, ήρθαν στην μνήμη μου για να μου υπενθυμίσουν τι πρέπει να κάνω.
Το φως από το παράθυρο έφεγγε ελάχιστα... πρέπει να είναι πολύ νωρίς ακόμα... τα μάτια μου καρφωμένα στο ταβάνι προσπαθούσαν να βρουν ένα στοιχείο για να καταλάβω που βρίσκομαι... περίεργο δεν το αναγνωρίζω αυτό το δωμάτιο... σε ποιο επίπεδο να με έχει μεταφέρει αυτήν την φορά;
Έκλεισα τα μάτια μου ξανά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την κράτησα για λίγο πριν την αφήσω πάλι ήρεμα... για να του δώσω να καταλάβει ότι έχω ξυπνήσει και ότι είμαι έτοιμη για τις εντολές του.
Ήταν και εκείνος στο δωμάτιο... μπορώ να νιώσω την παρουσία του... με κοιτάζει όταν κοιμάμαι... πάντα το κάνει αυτό... ελπίζω μια μέρα να μου πει το γιατί.
Κράτησα την ανάσα μου για να αφουγκραστώ την δική του...
Αναπνέει βαριά> είναι εκνευρισμένος.
Τι έκανα πάλι;... Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ;... Είναι νευριασμένος μαζί μου;
Μείνε ακίνητη... ανέπνεε απαλά.. δώσ’ του τον χρόνο που χρειάζεται... άκουσα την φωνή της λογική μου να μου λέει... περίμενα υπομονετικά στην ίδια θέση διαβάζοντας τις προθέσεις του.
Γιατί είσαι νευριασμένος κύριε μου... έκανα κάτι που σε δυσαρέστησε;
Η ανάσα του αλλάζει... γίνεται πιο βαριά... πιο γρήγορη >χάνει την υπομονή του... αλλά και πάλι παραμένει ακίνητος
Νιώθω την ανάσα του κοντά αλλά όχι δίπλα μου >δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θέλει να μου κάνει.
Τι σου συμβαίνει κύριες μου;... γιατί δεν μου δίνεις τις διαταγές σου;
Πήρα μια βαθιά ανάσα και την κράτησα για λίγο πριν την αφήσω να βγει από μέσα μου αργά και σταθερά για να του δώσω να καταλάβει ότι είμαι έτοιμη για εκείνον> και πάλι δεν έκανε καμία κίνηση.
Περίεργο... αυτό δεν είναι κάτι που το συνηθίζει ο κύριος μου... ποτέ δεν αργεί να πάρει μια απόφαση... τι του συμβαίνει σήμερα;... κάτι δεν πάει καλά... κάτι δεν κολλάει στην συμπεριφορά του.
«Μην σκέφτεσαι πολύ Ιζαμπέλα… Θέλω οι σκέψεις σου πάντα να είναι γρήγορες και ξεκάθαρες» τα λόγια του κυρίου μου, ήρθαν στην μνήμη μου για να με επαναφέρουν.
Ξέρεις τι θέλει ο κύριος σου... κάντο χωρίς δεύτερη σκέψη... άκουσα πάλι την φωνή της λογική μου και πήρα μια ήρεμη ανάσα για να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου.
Η σιωπή του με φρικάρει... ξέρει ότι δεν μου αρέσει να παίζει με το μυαλό μου με αυτόν τον τρόπο και το κάνει επίτηδες για να με δοκιμάσει... είναι πολύ άσχημα τα πράγματα...για κάποιον λόγο έχει νευριάσει μαζί μου... αλλά γιατί;... γιατί δε μπορώ να θυμηθώ;
Τα χέρια του άρχισαν να κινούνται αλλά εκείνος παραμένει στην ίδια θέση> παίρνει τις αποφάσεις του.
Το κρεβάτι ανεπαίσθητα κουνήθηκε >άρα είναι στα πόδια του κρεβατιού.
Αφήνει την ανάσα του να βγει βίαια από μέσα του >είναι απηυδισμένος... περιμένει κάτι από μένα αλλά τι;
Πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα και την κράτησα για λίγο πριν την αφήσω να βγει από μέσα μου ήρεμη, για να του δώσω να καταλάβει ότι έχω πάρει το μήνυμα του.
Αρχίζει να περπατάει...
Τα βήματα του σταθερά... αργά... συρτά >είναι ακόμα αναποφάσιστος.
Η ανάσα του πιο γρήγορη > έχει εξαντλήσει όλη του την υπομονή.
Δεν σταματάει να βηματίζει> είναι έτοιμος να κάνει την κίνηση του.
Παραμένω ήρεμη... οι ανάσες μου αργές και επιφανειακές> είμαι έτοιμη για σένα κύριε μου
Σταματάει δίπλα στο κρεβάτι αλλά δεν κάθετε > είναι ακόμα αναποφάσιστος.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα> μην με βασανίζεις άλλο.
Τα χέρια του είναι σε κίνηση... το σώμα του όχι >θέλει να με πονέσει αλλά διστάζει.
Δισταγμός;... Ο κύριος μου έχει δισταγμό;... Τι άλλαξε;... Γιατί διστάζει;
Παίρνει μια βαθιά ανάσα και την αφήνει να βγει από μέσα του άτσαλα> τα παρατάει.
Άλλαξε γνώμη... τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη... ποτέ δεν αλλάζει γνώμη όταν παίρνει μια απόφαση... ακόμα και όταν ξέρει ότι μετά θα το μετανιώσει.
Κάθετε στην άκρη του κρεβατιού αλλά ακόμα δεν κάνει την κίνηση του... η ανάσα του βγαίνει γρήγορη ,ακανόνιστη >φόβος τον κατέκλεισε.
Ο κύριος μου φοβάται;... είναι ποτέ δυνατόν ο κύριος μου να φοβάται;
Περνάει το χέρι του ξυστά πάνω από το δικό μου χέρι αλλά δεν με αγγίζει >με ποθεί αλλά ακόμα είναι αναποφάσιστος.
Γέρνει το σώμα του προς το μέρος μου και παίρνει μια βαθιά ανάσα για να μυρίσει το άρωμα μου >δεν θέλει να μου κάνει κακό... θέλει να κοντρολάρει ότι τον πνίγει.
Σηκώνει το σώμα του ξαφνικά και ανάβει το φως> είναι στα όρια του... περιμένει να ανταποκριθώ... όμως τι θέλει να κάνω; Γιατί δεν μου δίνει ένα σημάδι για να καταλάβω;
Παίρνει άλλη μια βαθιά ανάσα και πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου...
«Μπέλα;» μου ψιθυρίζει απαλά
Μπέλα;... Ο κύριος μου με αποκαλεί Μπέλα;... ποτέ δεν με αποκαλεί Μπέλα... γιατί το κάνει τώρα;... Τι θέλει να καταλάβω;
Μου ψιθυρίζει >δεν είναι θυμωμένος μαζί μου.
Περνάει ξυστά την μύτη του από το μάγουλο μου >με προκαλεί... θέλει να αντιδράσω.
Πήρα μια βαθιά αναπνοή και τέντωσα το κορμί μου >και εγώ σε θέλω.
Άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου αλλά ακόμα δεν με αγγίζει >δεν με πιστεύει.
Δεν μου δίνει εντολή... περιμένει τις δικές μου αντιδράσεις... Τι θέλει να όμως να κάνω;... Πως θέλει να του ανταποκριθώ;
Δοκιμάζει άλλη μια φορά επαναλαμβάνοντας από την αρχή την ίδια διαδικασία... η ανταπόκριση μου είναι η ίδια... και πάλι δεν με ακουμπάει> δεν με πιστεύει... αμφιβάλει για μένα... δεν μου έχει εμπιστοσύνη... με φοβάται.
Τι;... ο κύριος μου φοβάται εμένα;
«Μπέλα άνοιξε τα μάτια σου» διέταξε με τραχιά φωνή.
Έχασα... είχε βγει εκτός ελέγχου... η υπομονή του είχε πλέων εξαντληθεί... δεν κατάλαβα έγκαιρα τις προθέσεις του και τώρα θα με τιμωρήσει.
Άνοιξα τα μάτια μου και κοιτάζοντας το ταβάνι... ξεφύσησε απηυδισμένα... γιατί δεν μου δείχνει τι θέλει να κάνω;... γιατί δεν μου λέει τι είναι αυτό που επιθυμεί;
«Κοίτα με» απαίτησε με άγρια φωνή μέσα από τα δόντια του και η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο.
Ξέρω ότι δεν θέλει να τον κοιτώ... τι άλλαξε τώρα;... Είναι παγίδα για να κάνει την τιμωρία του πιο σκληρή;... Τι έκανα και τον εκνεύρισα τόσο πολύ;... Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ;
Έκανα αυτό που μου ζήτησε χωρίς δισταγμό και όταν είδα τα δύο σμαραγδένια του μάτια να με κοιτάνε σταμάτησα να αναπνέω.
Χριστέ μου είναι ο Έντουαρντ... Πως βρέθηκε εδώ;... Που είμαι;
Κοίταξα γύρω μου κουνώντας μόνο τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι είμαι στο κρεβάτι του... ΟΧΙ γαμώτο με πήρε ο ύπνος... Τι να άκουσε άραγε;
Έκανα έναν απολογισμό της συμπεριφοράς του και αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν τα τελευταία μου συμπεράσματα...
Δεν με πιστεύει... αμφιβάλει για μένα... δεν μου έχει εμπιστοσύνη... με φοβάται.
ΟΧΙ γύρισε... ο μίστερ Χάιντ γύρισε... ΟΧΙ πάλι... δεν θα το αντέξω αυτό για άλλη μια φορά... Πρέπει να τον καθησυχάσω... Χριστέ μου τι άκουσε…; Τι είπα πάλι χωρίς να το καταλάβω; γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ το όνειρο μου; Γιατί;;;
«Έντουαρντ;» προσπάθησα με ήρεμη φωνή για να ελέγξω την διάθεση του.
«Επιτέλους... φώναξε... κόντεψα να τρελαθώ»
«Συγνώμη καρδιά μου... σε τρόμαξα;» τον ρώτησα με απολογητικό ύφος και έκανα την κίνηση να τον πλησιάσω... αμέσως έκανε πίσω> φόβος
«Μπορείς να το πεις και έτσι» είπε μιδιάζοντας.
«ωωω... καρδιά μου μην μου θυμώνεις σε παρακαλώ... σου εξήγησα ότι δεν καταλαβαίνω που βρίσκομαι όταν ξυπνάω» του είπα πάλι με πληγωμένο ύφος και έκανα πάλι την κίνηση να τον πλησιάσω αλλά με ακινητοποίησε με ένα βλέμμα... μην τολμήσεις... και ξεφύσησα.
«Με φοβάσαι... δήλωσα και έσμιξε τα φρύδια του... γιατί;» τον ρώτησα ευθέος και έστρεψε το βλέμμα του στο πλάι για να αποφύγει την ματιά μου.
«Είπες ότι δεν ξέρεις πως αντιδράς όταν ξυπνάς και φανταστικά...»
«Φαντάστηκες ότι θα σου έκανα κακό;... πίστεψες ότι αυτό εννοούσα;... κούνησε το κεφάλι του... Έντουαρντ δεν εννοούσα αυτό... αυτό που εννοούσα πριν είναι ότι δεν ξέρω πως θα συμπεριφερθώ... πως να σου το εξηγήσω για να το καταλάβεις... σκέφτηκα τις λέξεις πριν τις ξεστομίσω γιατί δεν ήμουν σίγουρη για το πως θα το έπαιρνε αυτό... όταν ξύπναγα στο σπίτι του... έπρεπε να περιμένω την εντολή του για να αντιδράσω» ξεκίνησα και γύρισε προς το μέρος μου
«Τι εννοείς;»
«Εκείνος με καθοδηγούσε για το τι έπρεπε να κάνω και τι όχι... έπρεπε να παραμένω σιωπηλή και με κλειστά τα μάτια μέχρι να μου δώσει τις εντολές του... όπως έκανα και τώρα»
«Δηλαδή αν δεν σου μιλούσα, για πόση ώρα θα έμενες έτσι;»
«Μέχρι να μου μιλήσεις ή μέχρι να βγεις από το δωμάτιο» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου αδιάφορα
«Και αν δεν ήμουν εδώ;»
«Θα άνοιγα τα μάτια μου και θα καταλάβαινα πιο γρήγορα που βρίσκομαι... σου το είπα και πριν μωρό μου... δεν θυμάμαι τι βλέπω... και όταν ξυπνώ νομίζω ότι βρίσκομαι στο σπίτι του... είναι σαν να συνεχίζετε το όνειρο»
«Γιατί ανασαίνεις βαθιά;»
«Ήταν ο τρόπος επικοινωνίας μας»
«Με τις αναπνοές;»
«Ήταν ο μόνο τρόπος για να του δίνω τις απαντήσεις μου, μέχρι να μου δώσει την άδεια να του μιλήσω»
«Χριστέ μου αυτό ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας»
«Όλα είναι θέμα εξάσκησης Έντουαρντ... και πίστεψε με δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαίνεται... με κοίταξε δύσπιστα... θες να σου δείξω;»
«Να μου δείξεις» επανέλαβε προβληματισμένος
«Με εμπιστεύεσαι;»
«Φυσικά» έσυρε την φωνή του> ψέματα
«Με φοβάσαι ακόμα;»
«Όχι» απάντησε αυτόματα με υψωμένη φωνή> ψέματα
«Έντουαρντ... τι άκουσες να λέω στον ύπνο μου;» τον ρώτησα ευθέος και έμεινε για λίγο να με κοιτάει αναποφάσιστος.
«Δεν είπες τίποτα σπουδαίο» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του αδιάφορα αποφεύγοντας την ματιά μου> ψέματα.
«Μίλησα Ισπανικά;»
«Ναι» μπίνγκο... με άκουσε να μιλάω στον Πάολο
«Έκλαιγα;»
«Όχι» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, το ύφος του σοβαρό> λέει την αλήθεια.
«Θα σου τα βγάλω με το τσιγκέλι;» τον πείραξα και γέλασε μαζί μου.
«Έλεγες κάτι ακαταλαβίστικα... σε έβγαζα από το νερό εκείνη την στιγμή και δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσες... μίλαγες περισσότερο Ισπανικά» ψέματα> όταν ήμουν με τον Πάολο στα Ισπανικά έλεγα μόνο το όνομα που συνήθιζα να τον αποκαλώ> με άκουσε να του λέω ότι τον αγαπώ... γαμώτο... γι αυτό και αυτή η αλλαγή.
«Έλα εδώ» του είπα και του άνοιξα την αγκαλιά μου... πήρε μια βαθιά ανάσα> δεν το κάνει με την θέληση του... προσπαθεί να μου κρύψει τα συναισθήματα του αλλά υπέκυψε και ήρθε κοντά μου.
«Θες να φύγω για να σε αφήσω να ηρεμήσεις;» τον ρώτησα ήρεμα και σήκωσε το κεφάλι του για να με αντικρίσει και το κούνησε αρνητικά.
«Τότε τι θες να κάνουμε;» με κοίταξε σοβαρά
«Θέλω να σε γαμήσω» είπε αμέσως ανέκφραστος και γέλασα.
«Και τι θα έδινες γι αυτό;» τον προκάλεσα ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι και δάγκωσα το κάτω χείλος μου παιχνιδιάρικα.
«Τι έχεις μέσα στο βρόμικο μυαλό σου;» με ρώτησε πονηρά
«Θέλω να παίξουμε ένα παιχνίδι» είπα περνώντας την γλώσσα μου αισθησιακά πάνω από τα χείλια μου και με κοίταξε αναποφάσιστος... δεν με εμπιστεύεται.
«Θες να παίξουμε ένα παιχνίδι» επανέλαβε για να κερδίσει χρόνο.
«μμχχμμ»
«Τι είδους παιχνίδι είναι αυτό;»
«Ρόλων»
«Και πως παίζεται» άρχισε να τον τρώει η περιέργεια... ωωω... Έντουαρντ η περιέργεια σου πάντα σε νικάει.
«Εσύ θα παραδώσεις το σώμα σου και το μυαλό σου σε μένα και εγώ θα σε ικανοποιήσω»
«Έτσι απλά»
«Μου έχεις εμπιστοσύνη;»
«Φυσικά» η φωνή του στο τέλος έσπασε> ψέματα
«Τότε δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι... σου το ορκίζομαι ότι δεν πρόκειται να κάνω τίποτα που να μην θες... και από την άλλη πάντα έχεις την επιλογή αν νιώσεις άβολα να το σταματήσεις»
«Και τι πρέπει να κάνω;»
«Ότι έκανες και την πρώτη φορά που ήρθα εδώ» του είπα απλά και γέλασε
«Θες να παραμείνω ακίνητος... με κλειστά τα μάτια»
«Το θυμάσαιιιι... αναφώνησα γελώντας παιχνιδιάρικα... είχες περάσει άσχημα;»
«Όχι... καθόλου»
«Βλέπεις;... Οπότε τι έχεις να φοβηθείς;»
«Μάλλον τίποτα»
«Τότε μετά από σας» του είπα και του έδειξα το κρεβάτι αλλά μόλις έκανε την κίνηση να ξαπλώσει σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα προς την πόρτα που ήξερα πως είναι η ντουλάπα του.
«Που πας;» με ρώτησε με απορία.
«Χρειάζομαι κάτι από την ντουλάπα σου» του φώναξα και τον ένιωσα να έρχεται πίσω μου.
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;» με ρώτησε νευριασμένος
«Ηρέμησε Έντουαρντ... δεν πρόκειται να πειράξω τα παιχνίδια σου... τρεις γραβάτες θέλω μόνο»
«Τα παιχνίδια μου;» είπε ανασηκώνοντας τα φρύδια του.
«Μιας και που το αναφέραμε... να σε ενημερώσω ότι δεν είμαι διατεθειμένη να παίξω μαζί τους... οπότε καλό θα είναι αν θες να ξανά έρθω στο δωμάτιο σου να τα ξεφορτωθείς... εκτός αν θες να τα χρησιμοποιήσω εγώ σε σένα» του είπα αυστηρά κάνοντας του ρητό ότι δεν σηκώνω κουβέντα πάνω σε αυτό το θέμα και άλλαξε θέμα.
«Τις γραβάτες τι τις θες;»
«Δεν μπορείς να μείνεις ακίνητος παραπάνω από 5 λεπτά... και θα μου χαλάς το παιχνίδι... μην φοβάσαι... σου επαναλαμβάνω μπορείς να το σταματήσεις οποιαδήποτε στιγμή νιώσεις άβολα» συνέχισα να του εξηγώ ενώ ταυτόχρονα πήρα τρεις τυχαίες γραβάτες και τον πήγα ξανά προς το κρεβάτι... τον έβαλα να ξαπλώσει και μου κράτησε τα χέρια.
«Τι έχεις σκοπό να κάνεις;»
«Χαλάρωσε μωρό μου... μόνο μασάζ»
«Μασάζ» επανέλαβε δύσπιστα
«Μασάζ... Έντουαρντ... μόνο μασάζ... με τα πόδια μου... αυτό τον εξίταρε... και όσο και να μην ένιωθε άνετα με τα δεσμά... έκανε για λίγο πίσω... έχεις πάντα την επιλογή να το σταματήσεις μόλις νιώσεις άβολα... με εμπιστεύεσαι έτσι δεν είναι;» τον χτύπησα πάνω στο ψέμα του και τώρα πια δεν μπορούσε να κάνει πίσω.
Κούνησε το κεφάλι του και με άφησε να του δέσω τα χέρια... έβαλα το ένα του χέρι πάνω από το άλλο και τα έδεσα μαζί πάνω στο κεφαλάρι του κρεβατιού.
«Τέντωσε το σώμα σου» τον διέταξε και αναστέναξε... τράβηξα το ένα του πόδι για να είναι τελείως τεντωμένος και το έδεσα στην μια μεριά του κάτω μέρους του κρεβατιού και ακολούθησα την ίδια διαδικασία και στο άλλο του πόδι αφήνοντας τα ορθάνοιχτα.
Όταν βεβαιώθηκα ότι ήταν καλά δεμένος πήγα προς το έπιπλο του καθρέφτη και αφού άναψα ένα τσιγάρο έκατσα πάνω στο έπιπλο και τον κοίταξα στα μάτια... εκείνος ανέπνεε γρήγορα> το είχε κιόλας μετανιώσει αλλά ήταν πολύ πεισματάρης για να το παραδεχτεί... η περιέργεια υπερίσχυε της αβεβαιότητας του.
«Γιατί έκατσες εκεί;» με ρώτησε πονηρά.
«Γιατί πρέπει πρώτα να σου πω τους κανόνες... και όσο σε βλέπω σε αυτήν την στάση μου είναι δύσκολο να σου αντισταθώ... γι αυτό και προτιμώ αυτήν την στιγμή να έχω μια απόσταση... μην ανησυχείς δεν θα πάρει πολύ» του είπα αδιάφορα και τράβηξα μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου.
«Οκ τότε... ποιοι είναι οι κανόνες;» γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου.
«Πάντα ανυπόμονος κύριε Κάλεν... τέλος πάντων... πριν ξεκινήσω υπάρχουν κάποιοι σκληρή περιορισμοί από μέρους σου;» τον ρώτησα σοβαρά και με κοίταξε με απορία.
«Σκληροί περιορισμοί;» επανέλαβε .
«Υπάρχει κάτι που δεν δέχεσαι να σου κάνουν με τίποτα;... που δεν αντέχεις πάνω στο σεξ;» άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες.
«Όσο μένεις μακριά από τον κώλο μου... μπορείς να κάνει ότι θέλεις... τον κοίταξα για μια στιγμή και αμέσως μετά άρχισα να γελάω δυνατά... υπάρχει κάτι αστείο σε αυτό που είπα;» ρώτησε μέσα από τα δόντια του.
«ωωω... κύριε Κάλεν... είπα κουνώντας το κεφάλι μου απηυδισμένα... πόσο λίγο με ξέρετε... στριφογύρισε τα μάτια του και κοίταξε το ταβάνι παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή για να ελέγξει τον εκνευρισμό του... είσαι σίγουρος ότι με εμπιστεύεσαι;»
«Φυσικά και σε εμπιστεύομαι Μπέλα... αν δεν σε εμπιστευόμουν θα σε άφηνα να με δέσεις;»
«Φυσικά και θα με άφηνες... του χτύπησα και με κοίταξε ζαρώνοντας τα μάτια του... βλέπεις κύριε Κάλεν... το κακό με εσένα είναι ότι ποτέ δεν ακούς όσα λέω... και σε αντίθεση με εσένα εγώ ότι λέω το εννοώ»
«Τι εννοείς με αυτό;»
«Δεν με εμπιστεύεσαι Έντουαρντ και αυτό μπορώ να σου το αποδείξω πολύ εύκολα»
«Πως;» είπε μιδιάζοντας και έμεινα σοβαρή ζαρώνοντας τα φρύδια μου.
«Γιατί αν με εμπιστευόσουν θα ήξερες πολύ καλά ότι ποτέ δεν θα άγγιζα το κώλο σου... γιατί αν άκουγες όσα σου έλεγα θα ήξερες πόσο άσχημα νιώθω που έκανα κάτι που σου έκανε εκείνη και ας ήταν εν αγνοία μου... πως μπόρεσες ποτέ να πιστέψεις ότι θα σου έκανα κάτι τέτοιο ενώ ξέρω ότι έχεις βιαστεί;... πως κύριε Κάλεν;» του πέταξα και άφησε πάλι το κεφάλι του να ακουμπήσει στο μαξιλάρι κλείνοντας τα μάτια του.
«Άνοιξε τα μάτια σου και κοίταμε... μην προσπαθείς να με δουλέψεις κύριε Κάλεν... δεν περνάνε σε μένα πια αυτά»
«Λύσε με τώρα» απαίτησε και γέλασα δυνατά... σηκώθηκα και πηγαίνοντας στην πόρτα την άνοιξα και βγήκα έξω.
«Σε ευχαριστούμε Τάιλερ... δεν θα χρειαστούμε άλλο τις υπηρεσίες σου σήμερα» είπα στον Τάιλερ και κουνώντας το κεφάλι του έφυγε... όταν γύρισα είχε γίνει κόκκινος από την οργή του.
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;»
«Η εμπιστοσύνη κύριε Κάλεν είναι ένα αίσθημα που θέλει πολύ αγώνα και υπομονή για να χτιστεί σιγά σιγά... και αυτό το παιχνίδι βασίζετε πάνω σε αυτό... δεν με εμπιστεύεσαι Έντουαρντ... και απλά μέσω αυτού του παιχνιδιού θέλω να σου αποδείξω το πόσο λάθος κάνεις ,που ένα όνειρο σε έκανε να χάσεις την εμπιστοσύνη σου τόσο απλά... αλλά φυσικά ποτέ δεν ίσχυε αυτό έτσι δεν είναι;... ποτέ δεν με εμπιστευτικές αρκετά και γι αυτό και μερικά λόγια μέσα από ένα όνειρο με ένα νεκρό... τόνισα... σε κάνανε να γυρίσει πάλι στο πριν... καλημέρα μίστερ Χάιντ... βαρέθηκα να σε αντιμετωπίζω με το καλό... ήρθε ο καιρός να γνωρίσεις και τον δικό μου σκοτεινό χαρακτήρα» αυτό τον τάραξε και άρχισε να κουνάει τα χέρια του προσπαθώντας να απελευθερωθεί.
«Λύσε με τώρα» ωωω... είχε αφηνιάσει... γύρισα στο έπιπλο του καθρέφτη και αφού έκατσα ξανά απάνω του... έβαλα τα πόδια μου πάνω την καρέκλα και πήρα ξανά το τσιγάρο μου στα χέρια μου και τον άφησα να ξεσπάσει μέχρι να κουραστεί....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου