«πρέπει να της μιλήσεις Έντουαρντ... τέρμα τα ψέματα»
«γι αυτό είμαι εδώ Τάηλερ... πίστεψε με» είπε ο Έντουαρντ και πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του χαμηλώνοντας το βλέμμα του... ο Τάηλερ που ένιωσε την παρουσία μου σηκώθηκε και ο Έντουαρντ τον κοίταξε ξαφνιασμένος για μια στιγμή πριν γυρίσει προς το μέρος μου... όταν με είδε σηκώθηκε και εκείνος αλλά ήταν τρομοκρατημένος... δεν ήξερε πόσα είχα ακούσει και φοβόταν ότι θα φύγω πριν του δώσω την ευκαιρία να μου μιλήσει... του χαμογέλασα ζεστά και πέρασα το χέρι μου στην μέση του φέρνοντας τον κοντά μου για να χαλαρώσει... πήρε μια βαθιά ανάσα και με φίλησε στο μάγουλο
«καλώς τα μου» είπα ευδιάθετα και ο Τάηλερ μου χαμογέλασε
«συγνώμη που σας έκανα να περιμένετε»
«δεν πειράζει... είπε ο Έντουαρντ και μου χαμογέλασε... όλα καλά?»
«μια χαρά» του ανταπέδωσα το χαμόγελο του και με έσφιξε κοντά του
«εγώ καλύτερα να σας αφήσω... είπε αυτόματα ο Τάηλερ και γυρίσαμε προς το μέρος του... σίγουρα θα έχετε πολλά να πείτε» είπε με νόημα προς τον Έντουαρντ >*μην κάνεις πάλι πίσω*<
«δεν είναι ανάγκη να φύγεις... έδωσα την συγκατάθεση μου στην περίπτωση που ο Έντουαρντ τον είχε ανάγκη για να νιώσει πιο ασφαλείς για να μου μιλήσει... μπορείς να μείνεις αν θες να φας μαζί μας» ο Τάηλερ κοίταξε τον Έντουαρντ για να βεβαιωθεί αν το θέλει και ο ίδιος... ο Έντουαρντ του έκανε νεύμα >*είμαι καλά*<
«όχι σίγουρα αυτήν την στιγμή θα θέλετε να μείνετε μόνοι σας»
«μην είσαι ανόητος Τάηλερ δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα από εσένα» δοκίμασα άλλη μια φορά και τώρα επενέβει ο Έντουαρντ
«ο Τάηλερ έχει δίκιο Μπέλα, έχουμε πολλά να πούμε» είπε απολογητικά και του χαμογέλασα
«εντάξει όπως θέλετε... αν έχεις λίγο χρόνο θα ήθελες μιας και που είσαι εδώ να σε πάω στον μίστερ ΜΠ?»
«ναι γιατί όχι» ανταποκρίθηκε ο Τάηλερ και γύρισα προς τον Έντουαρντ
«παράγγειλε ότι θες και για μένα... δεν θα αργήσω» του είπα και του έδωσα ένα πεταχτό φιλί στα χείλια
«οκ» είπε και τον άφησα για να πάω προς την μυστική μας είσοδο και ο Τάηλερ με ακολούθησε.
Μόλις μπήκαμε στην είσοδο των τουαλετών ξεκλείδωσα την πόρτα του προσωπικού και του έκανα νόημα να μπει πρώτος... μπήκα και εγώ και αφού κλείδωσα την πόρτα πίσω μου πήγα προς τους καθρέφτες και ο Τζέηκοπ ενεργοποίησε για μένα το κοντρόλ πάνελ... πληκτρολόγησα τον κωδικό μου και οι πόρτες του ασανσέρ άνοιξαν... ο Τάηλερ με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια
«κουλ ε??»
«δεν θα πει τίποτα» γύρισε το πείραγμα μου και μπήκε στην καμπίνα... έβαλα το κλειδί και πάτησα τον όροφο για το γραφείο... μόλις φτάσαμε ο Τζέικ ήταν μπροστά στο ασανσέρ και μας περίμενε
«καλησπέρα Τάηλερ είμαι ο Τζέικοπ Μπλακ... ο συνέταιρος της Μπέλας... χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνωρίζω και από κοντά»
«χαίρω πολύ κύριε Μπλακ»
«ωωω... κόψε τα κεριά και τα λιβάνια σε μένα... λέγε με σκέτο Τζέικ»
«Τζέικ» του ανταποκρίθηκε ο Τάηλερ και γελάσαμε μαζί
«εγώ σας αφήνω... ότι χρειάζεται να μάθεις θα σε ενημερώσει ο Τζέικ... σου τονίζω να σκεφτείς πολύ καλά πριν υπογράψεις» του τόνισα αυστηρά και κατένευσε... έφυγα και τους άφησα μόνος τους.
«καρδιά μου πως είσαι?» τον ρώτησα μόλις πήγα κοντά του βάζοντας απαλά το χέρι μου στον ώμο του και αμέσως σηκώθηκε για να με υποδεχθεί
«λίγο νευρικός» παραδέχτηκε και του χαμογέλασα ζεστά
«λογικό είναι... ήταν μεγάλη μέρα... σίγουρα θες να μιλήσουμε γι αυτά τώρα?... δεν θέλω να σε πιέσω περισσότερο»
«πρέπει να το κάνω τώρα Μπέλα δεν θέλω να σε κοροϊδεύω άλλο»
«εντάξει» του χαμογέλασα και έγειρε προς το μέρος μου και μου έδωσε ένα ζεστό φιλί στα χείλια... μου κράτησε την καρέκλα και έκατσα.
«τι πίνουμε?»
«εγώ πίνω κόκκινο κρασί... είπε και μου έδειξε το μπουκάλι... είναι εντάξει για σένα?»
«ναι είναι μια χαρά σε ευχαριστώ» του είπα και αμέσως μου γέμισε το ποτήρι μου και μόλις τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας ήπια μια γουλιά
«δεν ξέρω από που να αρχίσω» είπε μετά από μια σύντομη σιωπή και του χαμογέλασα
«η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτά που έμαθα σήμερα μου έχουν δημιουργηθεί αρκετές απορίες... κάποια σημεία δεν σου κρύβω ότι δεν μου κολλάνε... και αν θες μπορώ να ξεκινήσω με αυτά και μαζί να βρούμε την αρχή... τι λες?»
«Μπέλα... αλήθεια δεν ξέρεις τίποτα για το παρελθόν μου?»
«μόνο όσα μου έδωσες σήμερα εσύ»
«αφού ήθελες να μάθεις τα πάντα για μένα... γιατί δεν έψαξες και γι αυτό»
«γιατί ήθελα να τα μάθω από σένα»
«δεν σε καταλαβαίνω καθόλου»
«κοίτα Έντουαρντ... ο Πάολο όπως σου είπα είχε μάθει τα πάντα για σένα και προσπάθησε με χίλιους τρόπους να μου τα πει... αλλά εγώ πάντα αρνιόμουν πεισματικά... πριν πεθάνει τα εκμυστηρεύτηκε στον μίστερ ΜΠ αλλά τον όρκισε να μην μου αποκαλύψει τίποτα μέχρι να τα ανακαλύψω μόνη μου... η Έσμε και ο Καρλάηλ από την άλλη προσπάθησαν να μου πουν κάποια πράγματα για σένα αλλά στην φάση που ήμουν δεν ήθελα τότε να τα μάθω... οπότε τώρα προτιμώ να τα μάθω από σένα... βλέπεις ότι πάνω σε αυτό το θέμα δεν ήσουν μόνο εσύ αρνητικός»
«το γιατί είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω»
«δεν μπορώ να σου το εξηγήσω έτσι απλά Έντουαρντ... μόλις με γνωρίσεις όμως καλύτερα θα το καταλάβεις και μόνος σου» είπα και αναστέναξα
«δεν με λυπάσαι... αλλά όλα αυτά για σένα είναι το ίδιο επώδυνα όσο και για μένα» είπε αυτόματα και του χαμογέλασα
«είδες... δεν ήταν και τόσο δύσκολο»
«γι αυτό και θες τον ειδικό για να μας κατευθύνει»
«ακριβώς... επειδή εμπλέκετε το συναισθηματικό κομμάτι στην σχέση μας Έντουαρντ οπότε δεν θα έχω σωστή κρίση»
«γι αυτό και μας παρακολουθεί ο μίστερ ΜΠ... για να σε κατευθύνει την στιγμή που εσύ δεν μπορείς να δεις τα πράγματα όπως είναι»
«ακριβώς»
«αλήθεια γιατί τον αποκαλείς έτσι?» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«είναι το παρατσούκλι του... Breaveman… και εν συντομία τον λέω μίστερ ΜΠ... συγνώμη που δεν σου τον γνωρίζω ακόμα... αλλά δεν είναι έτοιμος γι αυτό» του είπα απολογητικά
«δεν τον αδικώ... θα πρέπει να σε αγαπάει πάρα πολύ»
«είναι αμοιβαία τα αισθήματα... αλλά είναι μόνο φιλικά Έντουαρντ... δεν έχεις κανέναν λόγο να τον ζηλεύεις»
«γι αυτό είμαι σίγουρος»
«πως είσαι τόσο σίγουρος?»
«αφού μετά από όσα σου έκανα ακόμα επιλέγεις εμένα και όχι εκείνον... αυτό λέει πολλά»
«αχχχ καρδιά μου» είπα και έβαλα το χέρι μου στο σβέρκο του και πήρε το χέρι μου μέσα στα χέρια του και το φίλησε τρυφερά
«λοιπόν τι απορίες έχεις?»
«αρκετές αλλά ας ξεκινήσουμε με τα πιο απλά... οκ?»
«σε ακούω»
«πάντα είχα την απορία πως ο Πάολο ήξερε τόσα πολλά για σένα... αλλά τώρα αυτή η απορία έγινε μεγαλύτερη»
«γιατί?»
«γιατί δεν ήξερε απλά το παρελθόν σου Έντουαρντ... ήξερε ακριβώς τις αντιδράσεις σου και με εκπαίδευσε με τέτοιον τρόπο ώστε να ξέρω πως να σε αντιμετωπίζω όταν είσαι σε κρίση και τα λοιπά»
«πως μπορεί να τα ήξερε όλα αυτά?»
«αυτό είναι που με προβληματίζει... από την άλλη αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον είναι ότι η μητέρα σου χρησιμοποιούσε κάποιους κώδικες του... που αν δεν έχεις περάσει από την εκπαίδευση του Πάολο δεν είναι δυνατόν να τους ξέρεις»
«πιστεύεις ότι την είχε ενδοτική του?»
«όχι είμαι σίγουρη ότι δεν την είχε»
«πως?»
«πρώτον και κύριων... αν όντως την είχε ενδοτική του δεν θα σε ακουμπούσε ποτέ»
«μα Μπέλα... η μητέρα μου δεν με ακούμπησε ποτέ» τον κοίταζα σοκαρισμένη
«έβαζε όμως άλλους να το κάνουν για εκείνην και είναι το ίδιο Έντουαρντ»
«σίγουρα έτσι όπως το θέτεις... αλλά πως είσαι τόσο σίγουρη ότι αν είχε περάσει την εκπαίδευση του δεν θα μου έκανε ποτέ κακό»
«στην στάση ζωή μας έχουμε πολύ συγκεκριμένους κανόνες που δεν παραβαίνουμε ποτέ... ένας κανόνας από αυτούς είναι ότι δεν παραβιάζουμε και δεν μυούμε ποτέ ανήλικα άτομα... και όσοι έχουν περάσει την εκπαίδευση μας το τηρούν»
«πως είσαι τόσο σίγουρη γι αυτό»
«γιατί τους ελέγχουμε Έντουαρντ... δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη του»
«αν γίνεσαι ενδοτικός γίνεσαι για πάντα» είπε αυτόματα και κατένευσα
«και για πόσα άτομα μιλάμε?»
«δεν είσαι έτοιμος να μάθεις ακόμα... πίστεψε με»
«ξεπερνάνε τους 100?... τον κοίταξα όλο νόημα... κατάλαβα... είπε τελικά και του χαμογέλασα ζεστά... έχεις δίκιο δεν θέλω ακόμα να το μάθω... άρα πως πιστεύεις ότι τα έμαθε όλα αυτά η μητέρα μου?»
«αυτό προσπαθώ να καταλάβω και ο μίστερ ΜΠ δεν βοηθάει καθόλου... λύσε μου μια απορία... πόσες εγχειρίσεις αποκατάστασης στο σώμα σου έχεις κάνει?»
«δύο μεγάλα χειρουργεία και 6 φορές μόνο ράμματα»
«σε όλο σου το σώμα?»
«όχι δεν τους άφηνε να με σημαδεύουν στο σώμα για να μην το ανακαλύψουν οι άλλοι»
«και το τελευταίο σου χειρουργείο πότε το έκανες?»
«πριν 7-8 περίπου χρόνια»
«ήθελα να τον σκοτώσω Ιζαμπέλα... ήμουν τόσο κοντά... δεν φαντάζεσαι πόσο κοντά ήμουν να το κάνω... αλλά δεν μπόρεσα» μου ήρθαν αυτόματα τα λόγια του Πάολο και πάγωσα...
«18 Απριλίου του 2003» δήλωσα κοιτώντας μακριά
«ναι τώρα που το λες τον Απρίλιο ήταν... πως το ξέρεις αυτό?» με ρώτησε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του
«είδες ποτέ τον χειρούργο που σου αποκατάστησε την ζημιά?»
«όχι... ήρθε στο χειρουργείο αφού με κοιμίσανε»
«γιατί άφησες να σε χειρουργήσει κάποιος που δεν γνώριζες?»
«γιατί ήταν αυτός που μου είχε κάνει το πρώτο χειρουργείο και του είχα τυφλή εμπιστοσύνη»
«ξέρεις το όνομα του?»
«Πάολο Κορένια... είπε αυτόματα και έκατσε στην πλάτη της καρέκλας του βαρύς... είναι ο ίδιος Πάολο έτσι δεν είναι?»
«ναι... ο Πάολο ήταν πλαστικός χειρούργος... ειδικευμένος σε βαριές περιπτώσεις... δεν έκανε πλαστικές αισθητικής αλλά αποκατάστασης... από βαριούς τραυματισμούς»
«και περιέθαλπε όσους πάθαιναν ζημιά από τους ενδοτικούς του»
«και τους ίδιους, τους ενδοτικούς του»
«εκείνος χειρούργησε και εσένα?» κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά
«δεν μπορούσε να με εγχειρίσει»
«γιατί?»
«γιατί όταν περιπλέκετε το συναισθηματικό κομμάτι στο χειρουργείο Έντουαρντ... δεν μπορείς να έχεις σωστή κρίση»
«να σου τα προκαλέσει δεν είχε πρόβλημα... στο να σου τα γιατρέψει κόλλαγε?» ρώτησε με ειρωνεία και τον κοίταξα μοχθηρά
«για ποιον λόγο νομίζεις ότι με παντρεύτηκε»
«για να σου περάσει την περιουσία του ώστε να αποκαταστήσεις τις ζημιές που υπέστης από εκείνον»
«ακόμα πιστεύεις ότι κόλλαγε στο να με γιατρέψει?»
«όχι συγνώμη έχεις δίκιο»
«μην βγάζεις πάντα τα λάθος συμπεράσματα Έντουαρντ σε παρακαλώ... ο Πάολο δεν μπορούσε να με ακουμπήσει από την στιγμή που κατάλαβε ότι με αγαπάει... ότι έκανε πάνω στο σώμα μου το έκανε μέχρι να τελειώσει η εκπαίδευση μου και αυτό γιατί εγώ του το επέτρεπα... όταν τελείωσε δεν με ακούμπησε ποτέ ξανά»
«άρα για να με πάει η μητέρα μου σε αυτόν τότε σίγουρα θα πρέπει να ήταν ενδοτική του» συμπέρανε αυτόματα
«όχι δεν ήταν... αν ήταν θα το ήξερα αυτό... αλλά δεν αποκλείετε να συμβαίνει το άλλο» είπα απορροφημένη στις σκέψεις μου
«πως τα ξέρεις όλα αυτά?»
«ο Πάολο κράταγε αρχεία για όλους τους ενδοτικούς του... ακόμα και από αυτούς που απέρριπτε»
«αν όντως είχε περάσει από την εκπαίδευση του... ή έστω αν την είχε απορρίψει θα το είχες βρει στα αρχεία του» διαπίστωσε
«εδώ είναι το θέμα... όλοι φάκελοι που έχω στην κατοχή μου είναι με τα πραγματικά ονόματα και τα ονόματα που χρησιμοποιούσε για εκείνους ο ίδιος... οι φάκελοι των απορριφθέντων είναι μόνο με τα ονόματα που χρησιμοποιούσε ο ίδιος... τα έσβησε για να μην την ανακαλύψω» διαπίστωσα και κούνησα το κεφάλι μου
«και τώρα πως θα καταλάβεις ποια ήταν?»
«ξέρω ήδη ποια ήταν» του δήλωσα και τον κοίταξα στα μάτια
«πως?»
«είμαι σίγουρη ότι είναι ο πρώτος φάκελος που μου έδωσε να διαβάσω για να κάνω την άσκηση μου»
«την άσκηση σου?»
«όταν τελείωσε την εκπαίδευση του άρχισε να μου δίνει σιγά σιγά φακέλους δικών του ενδοτικών για να βλέπω τις διαφορές και τις ομοιότητες στο προφίλ τους... έτσι μάθαινα και πράγματα που δεν μπορούσε να μου δώσει εκείνος από την στιγμή που δεν ήταν στον χαρακτήρα του... ώστε όταν θα ήμουν έτοιμη για να εκπαιδεύσω να ξέρω να διαβάζω τις συμπεριφορές τον άλλον μέσα από τις γνώσεις μου»
«θες να μου πεις ότι παράλληλα με σένα είχε και άλλους ενδοτικούς?»
«εκπαίδευε όχι είχε... έχει διαφορά... είναι μεγάλη ιστορία κάποια στιγμή θα μάθεις και γι αυτά»
«οκ ένα ένα γιατί σε χάνω»
«σου το είπα από την αρχή Έντουαρντ είναι μια αλυσίδα πραγμάτων... για να καταλάβεις κάθε τι που λέω πρέπει να γνωρίζεις όλα τα βήματα... γι αυτό και θέλω να έχεις υπομονή σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου»
«άρα καταλήγουμε ότι ήταν από τα άτομα που απέρριψε»
«ναι»
«γνωρίζεις για ποιον λόγο την απέρριψε?» γέλασα και πήρα το ποτήρι του κρασιού και το έβαλα στα χείλια μου εκείνη την στιγμή ήρθε και το φαγητό μας και δεν μίλησε κανείς από τους δύο μας μέχρι να φύγει ο Χοσέ
«θα σου δώσω ένα στοιχείο και θα καταλάβεις μόνος σου... του είπα την στιγμή που μείναμε πάλι μόνοι μας... ο Πάολο συνήθιζε να δίνει ονόματα στους ενδοτικούς του σύμφωνα με το χαρακτήρα τους»
«όπως κάνανε οι ινδιάνοι?» ρώτησε και γέλασα
«κάπως έτσι... το όνομα που είχε δώσει στην μητέρα σου ήταν “alma negra” δηλαδή μαύρη ψυχή»
«απορώ πως την απέρριψε... σίγουρα θα ήταν για τα δόντια του» ξεφύσησα απηυδισμένη
«Έντουαρντ ο Πάολο μπορεί να ήταν σαδιστής... αλλά δεν ήταν κακοποιός... σεβόταν την ψυχή και το σώμα των άλλων... δεν τους κακοποιούσε και δεν έκανε ποτέ τίποτα σε κανέναν αν δεν έπαιρνε πρώτα την συγκατάθεση του»
«εκτός από εσένα»
«και πάλι όταν κατάλαβε το λάθος... προσφέρθηκε να με βοηθήσει... όλοι κάνουμε λάθη Έντουαρντ... αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τα διορθώσουμε... ούτε σημαίνει ότι πρέπει να τα αφήνουμε για πάντα να μας στιγματίζουν την ζωή μας... αν μου γύριζε την πλάτη τότε ναι... θα θεωρούσα ότι δεν το μετάνιωσε ποτέ... από την στιγμή όμως που προσπάθησε να με βοηθήσει... τότε δείχνει ότι ήξερε να αναγνωρίζει τα λάθη του και να στηρίζει τον άλλον εκεί που τον έχει ανάγκη» αναστέναξε βαθιά και πήρε μια πιρουνιά από το φαί του το μάσησε αποφεύγοντας την ματιά μου και τον μιμήθηκα και εγώ αρχίζοντας να τρώω αυτό που είχε παραγγείλει για μένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου