«γαμώτο» φώναξε η Άλις ξαφνικά και γύρισα προς το μέρος της
«τι έπαθες?» την ρώτησα με απορία
«μέσα στην βιασύνη μου ξέχασα την τσάντα μου και δεν χαιρέτησα τον Τζάσπερ»
«ξέρεις κάτι... μην έρθεις μαζί μου... δεν θέλω να χαλάσεις την βραδιά σου για μένα» της είπα με ειλικρίνεια και με κοίταξε εξονυχιστικά
«σίγουρα είσαι καλά?»
«καλύτερα δεν γίνεται» και ήταν η αλήθεια, όσο πέρναγε η ώρα και σκεφτόμουν το ύφος του και την απογοήτευση του τόσο γινόμουν πιο δυνατή.
«θα έρθω μαζί σου» είπε αποφασιστικά και γέλασα
«Άλις... ότι έγινε έγινε υπέρ μου... μην ανησυχείς»
«τι ακριβός έγινε?»
«κάναμε μια συμφωνία και τώρα δεν μπορεί να με ξαναενοχλήσει» της είπα και γέλασα δυνατά
«τι είδους συμφωνία»
«θα τα πούμε σπίτι αυτά... τράβα να διασκεδάσεις και γύρνα ότι ώρα θες... ή και καθόλου... της είπα κλείνοντας της το μάτι... είμαι σούπερ και τώρα απολαμβάνω την ελευθερία μου» της είπα και έμεινε άφωνη απο την χαρά μου
«πρέπει να μου πεις... τι έκανες πάλι στον μπάσταρδο?»
«αύριο στο πρωινό» της είπα και την έσπρωξα προς την πόρτα
«μα Μπέλα είσαι ξυπόλητη»
«και φοβάσαι μην πονέσουν τα πόδια μου?» την ρώτησα με δύσπιστα
«έχει περάσει καιρός απο τότε» είπε με πονεμένο ύφος
«ναι αλλά οι αναμνήσεις όχι... τράβα να περάσεις καλά και πες στην Έσμε να μην κάνει τίποτα... όλα είναι υπό έλεγχο και ότι εγώ έχω το πάνω χέρι» της είπα και της έκλεισα για άλλη μια φορά το μάτι και ξεφύσησε ηττημένη
«καλά καλά... αλλά θα προσπαθήσω να γυρίσω»
«μην κάνεις τον κόπο... αν χάσεις και το σημερινό γαμήσι εξαιτίας μου δεν θα σου το συγχωρέσω»
«Μπελααααα» είπε κοκκινίζοντας
«δεν με πείθεις... τράβα να περάσεις καλά... και θα τα πούμε αύριο... θα σου έχω πολλά και πικάντικα νέα»
«ωωωω... τον έψησες για τα καλά?»
«Τούρκο τον έκανα»
«έφυγα» είπε και γελάσαμε ταυτόχρονα.
Την ώρα που περπάταγα προς την έξοδο το κινητό μου άρχισε να δονείτε... είχα μήνυμα.
Περίεργη επιλογή τραγουδιού... σίγουρα έχει μια χρονοκαθυστέρηση... σκέφτηκα και γέλασα
Τι έγινε κύριε Κάλεν σας τσούζει η αλήθεια?... απάντησα αμέσως και άκουσα ένα κινητό να χτυπάει και πάγωσα... που διάολο είναι?
Μπήκα μέσα στην σκιά των δέντρων και κοίταξα γύρω μου αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά.
Όχι, θα έλεγα ότι χαίρομαι για σένα... ναι μας έπεισες
Τότε γιατί το σχολιάζετε?... του απάντησα και άρχισα να ψάχνω γύρω μου να δω απο που ακούγετε ο ήχος του κινητού αλλά πάλι τίποτα... προχώρησα προς την μπροστινή μεριά του κτηρίου πολύ προσεκτικά.
Γιατί θα ήθελα να μπορούσα να πω και εγώ το ίδιο αλλά δεν μπορώ... απάντησε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά... τι παιχνίδι παίζεις πάλι???
Και ποιο τραγούδια θα έλεγες ότι σου ταιριάζει?... τον ρώτησα και ο ήχος αυτήν την φορά ακούστηκε πιο καθαρά αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά.
Απο την Britney Spears?
Ναι γιατί όχι... γαμώτο που στο καλό είναι?... συνέχιζα να τον ψάχνω αλλά τίποτα... που κρύβετε??
Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να αποφασίσω
Γιατί?
Είναι δύο τραγούδια που νιώθω να με αντιπροσωπεύουν αυτήν την στιγμή
Δεν σε είχα για φαν της Britney
Δεν είμαι... αλλά όταν έμαθα ότι είσαι εσύ... έκατσα και άκουσα όλα της τα τραγούδια... πίστευα ότι ίσως καταλάβω κάτι για σένα... μέσα απο αυτά... μούγκρισα ψιθυριστά και τράβηξα τα μαλλιά μου... που κρύβεσαι κύριε Κάλεν???
Που είσαι???... δεν κρατήθηκα και τον ρώτησα
Κάπου που έχει μια υπέροχη θέα... υπέροχη θέα τι σκατά... απο ένστικτο δεν ξέρω γιατί κοίταξα προς τα πάνω και είδα την καύτρα ενός τσιγάρου και πάγωσα... είναι στην ταράτσα?... μπορεί να είναι εκεί??... τι σκατά κάνει εκεί???
Μην μου πεις ότι κάνεις πάλι μπανιστήρι... του έστειλα και τότε είδα το ένα μικρό φως να ανάβει ακριβός την στιγμή που άκουσα την ίδια μελωδία και πάγωσα... σκατά είναι στην ταράτσα... σαν φλας μπακ μου ήρθαν παλιές αναμνήσεις και το αίμα μου στράγγιξε απο το πρόσωπο μου... όχι πρέπει να βεβαιωθώ... χωρίς να το σκεφτώ μπήκα πάλι απο την μπροστινή είσοδο και έφτασα στο ασανσέρ την στιγμή που ήρθε το επόμενο μήνυμα
Εγώ... μπαααα... δεν είμαι ανώμαλος... μου έγραφε και γέλασα δυνατά την στιγμή που άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και μπήκα μέσα... δεν είχα καλό σήμα οπότε πληκτρολόγησα την απάντηση και την στιγμή που το ασανσέρ σταμάτησε ένα όροφο πριν την ταράτσα το έστειλα και με βήματα γάτας ανεβαίνοντας στα τέσσερα για να βεβαιωθώ ότι δεν με βλέπει ανέβηκα προς τα πάνω.
Ναι σωστά γιατί η ανωμαλία σου περιορίζετε στην μυρωδιά και την γεύση... του απάντησα και την στιγμή που έφτασα μερικά σκαλοπάτια πριν την πόρτα έμεινα να τον κοιτάζω απο την τζαμαρία... ήξερα ότι τα τζάμια είναι φιμέ... αλλά απο τα φώτα δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσε να με δει απο το σημείο που καθόταν.
Μμμμμ... σε αυτό θα συμφωνήσω εν μέρη... απάντησε και γέλασα
Γιατί?... τον προκάλεσα και τον είδα να γελάει και εκείνος και πριν γράψει την απάντηση κράτησε στα χέρια του το σλιπάκι μου το μύρισε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και μόλις το έβαλε μέσα στο στόμα του άρχισε πάλι να πληκτρολογεί... γαμώτο είναι τόσο καυτός όταν κάνει κάτι τέτοιο.
Γιατί περιορίζετε στην μυρωδιά... και την γεύση... την δική σου... έγραφε και κόντεψα να βογκήξω δυνατά...γαμώτο τέτοια μου λέει και με ανάβει πάλι
Μην το βάζεις όμως όλο μέσα στο στόμα σου γιατί θα αλλοιωθεί γρήγορα η μυρωδιά του και θα μου ζητάς πάλι καινούργιο... τον προκάλεσα περισσότερο και όταν διάβασε το μήνυμα μου το έβγαλε απο το στόμα του και άρχισε να κοιτάει γύρω του με περιέργεια.
Που είσαι?... ήρθε η επόμενη ερώτηση και έκλεισα το στόμα μου για να μην ακουστεί το γέλιο μου
Κάπου που έχει μια υπέροχη θέα... του απάντησα με το ίδιο μήνυμα που μου είχε στείλει πριν και τον είδα να σηκώνετε... σκατά λες να με δει?
Ποια ήταν η πρώτη επιλογή τραγουδιού που έκανες?... του έστειλα για να του αποσπάσω την προσοχή και γέλασε δυνατά ενώ ξανά έκατσε στο πεζούλι... τουλάχιστον δεν φαίνεται να έχει τάσεις αυτοκτονίας... μήπως ήρθε η ώρα να φύγω???... σκέφτηκα αλλά τα πόδια μου δεν με υπακούσανε.
Britney Spears - Oops!...I Did It Again... απάντησε και πήρα μια ανάσα... παίζει Μπέλα μην τον ακούς... έλεγε η λογική... μα ξέρεις ότι προσπαθεί, μέχρι και στον θεραπευτή του άρχισε να πηγαίνει πάλι, και δεν ξανά κάλεσε άλλη κοπέλα στο σπίτι του, τι άλλες αποδείξεις θες?... ρώτησε η καρδιά... σκάστε... τους απάντησα και έστειλα το επόμενο μήνυμα.
Και η δεύτερη?
Britney Spears - ...Baby One More Time... εσύ τι λες ποια απο τις δύο επιλογές μου ταιριάζει περισσότερο???... μου έστειλε και πήρα μια βαθιά αναπνοή αλλά δεν απάντησα... έμεινα στην θέση μου να τον κοιτώ και όσο πέρναγε η ώρα και έβλεπε ότι δεν απαντούσα τόσο απογοητευόταν... άφησε το κινητό του στο πλάι και άναψε ένα τσιγάρο κοιτώντας μακριά.
Είναι καιρός να πηγαίνεις... έλεγε η λογική... το γοβάκι σου είναι ακόμα στα χέρια του πρίγκιπα σου... έλεγε η καρδιά μου και σαν μαγεμένη σηκώθηκα και με γατίσια βήματα άρχισα να πηγαίνω κοντά του... εκείνος δεν έδειχνε να με έχει πάρει είδηση οπότε πληκτρολόγησα την απάντηση και βγάζοντας ένα τσιγάρο το έβαλα στο στόμα και πάτησα αποστολή.
Θα μπορούσα να έχω την φωτιά σας?... έγραφα στο μήνυμα και μόλις γύρισε να πιάσει το κινητό έμεινε για λίγο να με κοιτάει... τσέκαρε το μήνυμα και γέλασε
«γιατί όχι» είπε και παίρνοντας τον αναπτήρα στο χέρι του μου άναψε το τσιγάρο και ακούμπησα την πλάτη μου πάνω στο τοιχίο
«καλές επιλογές και οι δύο... δεν νομίζω ότι μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο απο τα δύο... ωστόσο το πρώτο πιστεύω ότι σου ταιριάζει καλύτερα»
«μμμ... είπε και κοίταξε πέρα μακριά... τα έκανα σκατά πάλι»
«δεν φταις εσύ... δεν μπορείς να μείνεις πολύ καιρό μακριά απο αυτό που είσαι... αυτό το περιμένω απο σένα»
«τι είναι αυτό που δεν περιμένεις απο μένα?» ρώτησε και γυρίζοντας προς το μέρος μου με κοίταξε βαθιά στα μάτια
«να το παραδεχτείς... αυτό μπορώ να πω ότι με εξέπληξε λιγάκι»
«λιγάκι» επανέλαβε
«εντάξει αρκετά» παραδέχτηκα και γελάσαμε ταυτόχρονα
«έλα... θέλω να σου δείξω κάτι» είπε και μου έτεινε το χέρι του
«δεν νομίζω... καλά είμαι και εδώ»
«Μπέλα... τώρα ξέρεις πόσο εθισμένος είμαι με την μυρωδιά σου... στριφογύρισα τα μάτια μου και γέλασε... πιστεύεις ότι θα ρίσκαρα να την χάσω?» είπε σοβαρά και αναστέναξα ηττημένη
«οκ... αλλά δεν θα με ακουμπήσεις»
«μόνο όσο χρειάζεται για να σε στηρίξω ώστε να μην μου πέσεις»
«φιλάς σταυρό?»
«σου το ορκίζομαι... και ξέρεις ότι κρατάω τις υποσχέσεις μου»
«ως ένα βαθμό»
«μπορείς πάντα να μου τις υπενθυμίζεις»
«σωστό και αυτό» είπα και πετώντας το τσιγάρο του έδωσα το χέρι μου και με βοήθησε να ανέβω πάνω στο τοιχίο και γυρίζοντας προς το μέρος του πέρασα το ένα μου πόδι προς την εξωτερική πλευρά όπως το έχει και εκείνος... ευτυχώς το φόρεμα μου ήταν αέρινο και έτσι μπορούσε να καλύψει το ευαίσθητο σημείο μου απο την οπτική του.
«κρίμα που είναι αέρινο» σχολίασε και του έκανα μια ειρωνική γκριμάτσα
«τι είναι αυτό που θες να μου δείξεις?» είπα αμέσως και γέρνοντας προς το μέρος μου έβαλε το ένα του χέρι γύρω απο την μέση μου και τέντωσε το άλλο μπροστά για να μπορέσω να δω το σημείο που κοίταζε.
«τι ακριβός βλέπω?»
«το σπίτι σου... είπε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του... έρχομαι εδώ κάθε μέρα και το παρατηρώ απο μακριά... είναι ο μόνος τρόπος για να νιώθω ότι είσαι κοντά μου... πάντα ήσουν τόσο κοντά μου και όμως ταυτόχρονα τόσο μακριά» συνέχισε με βαθιά φωνή κοιτώντας με, μέσα στα μάτια... και ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου... είναι ανάγκη να το διαπιστώσεις τώρα?... γιατί τώρα?
Έφερε το χέρι του κοντά στο πρόσωπο μου και τσεκάροντας τις αντιδράσεις μου το άφησε πάνω στο μάγουλο μου και αναστέναξε... βλέποντας τις προθέσεις του στο βλέμμα του... γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα απο την άλλη μεριά.
«νομίζω ότι είναι καλό να κατέβω» είπα με βαθιά φωνή και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«το υποσχέθηκα» είπε και γέλασε με το στραβό του χαμόγελο και γελώντας θλιμμένα κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«όχι γι αυτόν τον λόγο... του είπα και με κοίταξε με περιέργεια... φοράω κόκκινο κραγιόν... δεν νομίζω ότι είναι το καλύτερο σημείο για σένα να με φιλήσεις» γέλασε και κούνησε το κεφάλι του.
«πράγματι με ξέρεις τόσο καλά... δεν θα ησυχάσω αν δεν μάθω το πως» είπε σοβαρός
«βοήθα με να κατέβω και αν είσαι καλό παιδί ίσως και να σου πω» τον πείραξα και γέλασε δυνατά... κατέβηκε πρώτος και μου έτεινε τα χέρια... έβαλα τα χέρια μου στα μπράτσα του και κατευθείαν εκείνος κλείδωσε τα δικά του χέρια στην μέση μου και αφού πέρασα το πόδι προς την μεριά του με σήκωσε για λίγο στον αέρα και επίτηδες αφού με ακούμπησε πρώτα στο σώμα του με άφησε σιγά σιγά να ακουμπήσω και πάλι τα πόδια μου στο έδαφος... οι ματιές μας δεν αποχωρίζονταν η μια την άλλη και οι καρδιές μας ήταν τόσο συντονισμένες να χτυπάνε στον ίδιο ξέφρενο ρυθμό... μόλις τα πόδια μου ακούμπησαν και πάλι το έδαφος τράβηξα τα χέρια του απο την μέση μου και γύρισα προς το πεζούλι παίρνοντας ένα τσιγάρο απο το πακέτο του και το άναψα κοιτάζοντας πέρα μακριά βάζοντας τους αγκώνες μου να ακουμπήσουν απάνω στο πεζούλι.
«και τι θα κάνεις αν μάθεις ποιος μου δίνει πληροφορίες» ήρθε δίπλα μου και έκανε την ίδια κίνηση με μένα... αφού τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά απο το τσιγάρο του χαμογέλασε και ανασήκωσε τα φρύδια του παιχνιδιάρικα
«σίγουρα θα του μάθω πως να κρατάει το στόμα του κλειστό» είπε με αγριεμένη φωνή και γέλασα.
«και πως ακριβός θα το κάνεις αυτό?» τον παίδεψα λίγο ακόμα και γύρισε όλο του το σώμα προς την μεριά μου.
«Μπέλα σταμάτα τα παιχνίδια και πες μου επιτέλους ποιος με προδίδει κάθε φορά» γύρισα και εγώ προς την μεριά του και βάζοντας τον δεξή μου αγγόνα να ακουμπήσει πάνω στο πεζούλι, του απάντησα ανάλαφρα
«κανείς»
«τι εννοείς κανείς?» με ρώτησε πιο εκνευρισμένος νομίζοντας ότι έπαιζα μαζί του.
«έχω μια θεωρία... βασικά έχω πολλές... αλλά για το συγκεκριμένο θέμα η θεωρία μου είναι... όταν θες να γίνει μια σωστή δουλειά κάντην μόνο σου»
«με κατασκόπευες?»
«ναι» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου αδιάφορα
«πως?»
«Έντουαρτ ήμουν 5 χρόνια στην Ιαπωνία... πόσο δύσκολο νομίζεις ότι ήταν για μένα να βρω τα κατάλληλα γκατζετς για να με διευκολύνουν σε αυτό που ήθελα να κάνω?»
«μισό λεπτό... είπες 5?»
«ναι... στο Σιάτλ ζω τα τελευταία 2 χρόνια και όχι τον τελευταίο 1»
«δεν καταλαβαίνω γιατί ήθελε να μάθεις τα πάντα για μένα... και ακόμα περισσότερο πως κατάφερες να μάθεις τόσα πολλά»
«στην δεύτερη ερώτηση δεν πρόκειται να σου απαντήσω»
«γιατί»
«γιατί μετά θα δεν θα μπορώ να σε κατασκοπεύω πια... και έχει τόσο πλάκα... τον πείραξα και έκανε μια αγριεμένη γκριμάτσα... αλλά όσο αφορά την πρώτη... σίγουρα είχα τους λόγους μου»
«με κατασκόπευες μόνο και μόνο για να έρθεις να με εκδικηθείς?» γύρισα πάλι προς την μεριά της θέας και παίρνοντας μια μεγάλη ρουφηξιά απο το τσιγάρο μου... άφησα τον καπνό να βγει αργά απο το στόμα μου και του είπα την αλήθεια
«σε κατασκόπευα γιατί ήθελα να μάθω τα πάντα για σένα... γιατί ήθελα να καταστρώσω το τέλειο σχέδιο για να σε σκοτώσω»
«ήθελες να με σκοτώσεις?... ρώτησε σοκαρισμένος και κούνησα το κεφάλι μου... για μια χαζοφάρσα?» ρώτησε δύσπιστα και γύρισα προς το μέρος του και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια.
«είναι μεγάλη ιστορία... και σίγουρα δεν είναι απο τις ιστορίες που μπορούν να την εξιστορήσεις έτσι απλά... αλλά υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή θα σου δείξω... και σίγουρα δεν έχει σχέση με την φάρσα που μου έκανες στο σχολείο»
«δεν καταλαβαίνω τίποτα... θα μου δείξεις?»
«δυστυχώς είναι απο τις ιστορίες που απλά να την εξιστορήσεις δεν είναι αρκετό» του είπα ήρεμα και πέρασε το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις του.
«δεν ξέρω τι να πω... φυσικά είχε μείνει άφωνος δεν τον αδικώ... και τι σε σταμάτησε?»
«εσένα τι σε σταμάτησε?» ξεφύσησε και γύρισε προς το πεζούλι και στήριξε το σώμα του πάνω στα χέρια του που ακουμπούσαν το πεζούλι και κούνησε το κεφάλι του.
«δεν έχω την παραμικρή ιδέα... το μόνο που θυμάμαι είναι ότι απλά δεν μπορούσα... όσο και να το ήθελα Μπέλα... όταν σε κοίταζα στα μάτια... ήξερα ότι δεν μπορούσα να το κάνω» τον μιμήθηκα και εγώ και όταν άφησα το σώμα μου να στηριχτεί στα χέρια μου του ανταποκρίθηκα
«το ίδιο και εγώ... απλά δεν μπόρεσα... και πίστεψε με ήταν μεγάλο χαστούκι για μένα»
«και πως μπόρεσες να κρύψεις τα ίχνη σου τόσο καιρό?»
«αυτό ήταν πολύ εύκολο» γέλασα και με κοίταξε
«πως?» επέμενε
«όταν έχεις λεφτά... για την ακρίβεια ρευστό, τότε τα πάντα είναι εύκολα»
«Μπέλα πως γίνεται να έχεις τόσα λεφτά... η μητέρα σου δεν σου άφησε και κανένα τεράστιο ποσό και δεν υπάρχει τίποτα στο όνομα σου»
«άλλο ένα μυστήριο που θα χρειαστεί να περιμένεις για να το λύσεις... είναι μια αλυσίδα πραγμάτων... αν σου πω για το ένα θα πρέπει να σου πω και για τα υπόλοιπα»
«και υπόσχεσαι ότι κάποια μέρα θα το κάνεις?»
«αν το θες ναι... άλλωστε σου το χρωστάω... και ξέρεις ότι κρατάω τις υποσχέσεις μου»
«και ο πατέρας σου ξέρει για όλα αυτά»
«όχι... εκείνος νομίζει ότι ζω με τον μισθό που παίρνω... γι αυτό έχει φαγωθεί να με γυρίσω πίσω και να αναλάβω την εταιρία του» έκανα μια αηδιαστική γκριμάτσα.
«δεν έχετε και τις καλύτερες σχέσεις» διαπίστωσε
«είναι πατέρας μου... τον αγαπάω... με έναν δικό μου τρόπο βέβαια αλλά τον αγαπάω... ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μισώ όλα τα άλλα που τον περιβάλουν»
«δηλαδή ξέρεις για τις βρομοδουλειές του»
«ναι... ξέρω τα πάντα... και απο πρώτο χέρι πίστεψε με»
«τι εννοείς»
«εξαιτίας των επιλογών του βρέθηκα κάποια στιγμή στο μάτι του κυκλώνα... εξαιτίας αυτών που κάνει... πλήρωσα εγώ όλα του τα λάθη... και αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το παραβλέψεις έτσι απλά»
«Μπέλα όσο πάει αντί να ξεκαθαρίζουν κάποια πράγματα... με μπερδεύουν όλο και περισσότερο αυτά που μου λες»
«το ξέρω... συγνώμη γι αυτό... αλλά σου είπα είναι μια αλυσίδα πραγμάτων... αν αναφέρω ένα στοιχείο θα πρέπει να αναφερθώ και στα υπόλοιπα για να μπορέσεις να καταλάβεις κάποια πράγματα για μένα... βλέπεις τα τελευταία 7 χρόνια της ζωής μου ήταν σημαδιακά για μένα... και όσο και να ψάξεις δεν θα μάθεις ποτέ τι ήταν αυτό που με έκανε να αλλάξω τόσο πολύ... γιατί σε ολόκληρο τον πλανήτη... υπάρχουν μόνο δύο άτομα που ξέρουν την αλήθεια και κανείς απο τους δύο δεν πρόκειται να την πει σε κανέναν»
«σίγουρα το πρώτο άτομο είναι η Άλις»
«ναι και το δεύτερο ο ψυχαναλυτής μου... και λόγο ιατρικού απόρρητου δεν πρόκειται να ανοίξει ποτέ το στόμα του»
«δεν ήξερα ότι βλέπεις ακόμα ψυχαναλυτή»
«γιατί δεν θέλω να το ξέρει κανείς» του είπα κλείνοντας του το μάτι και γέλασε.
«δεν μπορώ να φανταστώ τι πέρασες» είπε και έσφιξε το σαγόνι του... φυσικά γνωρίζοντας όλες τις βρομοδουλειές του Τσάρλη σίγουρα το μυαλό του πήγαινε σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα απο αυτό που πραγματικά έχω βιώσει.
«πίστεψε με δεν απέχει και πολύ απο αυτό που βίωσες εσύ ο ίδιος» του έδωσα ένα στοιχείο και σοκαρίστηκε
«σε κακοποίησαν?»
«η κακοποίηση Έντουαρτ... ήταν το κερασάκι στην τούρτα μπροστά σε αυτό που υπέφερα» του είχε κοπεί η ανάσα δεν ήξερε τι να σκεφτεί ή τι να πει
«και το ένα τρίτο να φανταστώ απο αυτά που πέρασες... πως μπορείς να λες ότι τον αγαπάς ακόμα... αφού τα υπέφερες εξαιτίας του?» είπε οργισμένος και γύρισα την ματιά μου προς την μεριά του.
«εσύ πως μπορείς να την αγαπάς ακόμα μετά απο όσα σου έκανε εκείνη?... τον ρώτησα ευθέως και έσφιξε το σαγόνι του αλλά δεν τον άφησα να απαντήσει... δεν υπάρχει λογική Έντουαρτ... ακόμα και όταν ήμουν μέσα στο κρύο άσπρο κελί μου»
«σε είχαν κλείσει σε ψυχιατρείο?» είπε σοκαρισμένος διακόπτοντας με
«ναι... είπα και συνέχισα απο εκεί που με είχε διακόψει... ακόμα και όταν ήμουν μέσα στο κρύο άσπρο κελί μου προσπαθούσα να καταλάβω γιατί δεν μπορούσα απλά να τον μισήσω... ακόμα και στις ατελείωτες ώρες που πέρασα και ακόμα περνώ αναλύοντας ξανά και ξανά τα γεγονότα δεν ήταν ικανά να με κάνουν να βρω την απάντηση... οπότε η απάντηση μου είναι ότι απλά δεν έχει λογική... ναι μισούμε όσα τους περιβάλουν... αλλά δεν μπορούμε να μισήσουμε τους ίδιους» είχε μείνει άφωνος δεν ήξερε τι να πει... ήξερα πολύ καλά ότι τις ίδιες σκέψεις είχε και εκείνος... και τα ίδια συναισθήματα.
«τόσο ίδιοι»
«και τόσο διαφορετικοί... συμπλήρωσα την φράση του και πήρε μια βαθιά ανάσα... ποτέ δεν έπαιξα μαζί σου Έντουαρτ... ήμουν εδώ και εξακολουθώ να είμαι γιατί ξέρω ακριβός πως αισθάνεσαι... γιατί τα ίδια συναισθήματα μοιράζομαι και εγώ... ο λόγος που δεν τα παράτησα ήταν γιατί πίστευα ότι αν κατάφερα να βγω εγώ απο αυτόν τον λαβύρινθο τότε υπάρχει ελπίδα και για σένα... ακόμη το πιστεύω» είπα και έσβησε η φωνή μόλις το δάκρυ μου έκανε την εμφάνιση του και εκείνος πλησιάζοντας με το σκούπισε με την αναστροφή του χεριού του και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
«υποσχέθηκες» είπε με τρεμάμενη φωνή και του χαμογέλασα θλιμμένα.
«και ξέρω να κρατάω τις υποσχέσεις μου» του είπα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα προσπάθησα να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου πριν ξεχειλίσουν και γύρισα προς το πεζούλι.
«ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι πέρασες τόσα πολλά και όμως είσαι τόσο δυνατή»
«δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύναμη κρύβει η ψυχή μας... αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο να σου το δείξει τότε ίσως και να με πιστέψεις»
«υποσχέθηκα ότι θα το κάνω και θα το κάνω... ξέρεις ότι και χωρίς όλα αυτά που είπες... θα έκανα τα πάντα για σένα Μπέλα»
«το ξέρω» ψιθύρισα και έβαλα τα χέρια μου ασυναίσθητα στα μπράτσα μου και άρχισα να τα τρίβω παρηγορητικά.
«γιατί το κάνεις αυτό?» ρώτησε αμέσως και γύρισα την ματιά μου προς τα εκείνον
«μμμ?»
«όταν είσαι πιεσμένη συναισθηματικά πάντα τρίβεις τα μπράτσα σου» είπε και κοίταξα τα χέρια μου και γέλασα θλιμμένα
«δεν το κατάλαβα... είναι μια συνήθεια... το κάνω ασυναίσθητα»
«για ποιον λόγο?» επέμενε και πήρα μια βαθιά ανάσα
«σύντομα... είπα και κατέβασα τα χέρια μου και τα άφησα να πέσουν πάνω στο σώμα μου... σύντομα θα μάθεις τα πάντα» του επιβεβαίωσα και έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου.
«μπορώ να σε αγκαλιάσω?» μου ζήτησε την άδεια μου και του ένευσα... με κλείδωσε τρυφερά στην αγκαλιά του και πήρα μια βαθιά αναπνοή αναπνέοντας για άλλη μια φορά άπληστα το άρωμα του για να με ηρεμήσει.
«ξέρεις ότι και εμένα με ηρεμεί η μυρωδιά σου?»
«τελικά δεν είμαι μόνο εγώ ανώμαλος» με πείραξε και γελάσαμε ταυτόχρονα δυνατά ρίχνοντας το κεφάλι μας προς τα πίσω... όταν όμως οι ματιές μας διασταυρώθηκα ξαφνικά και οι δύο σοβαρέψαμε.
«φίλα με» παρακάλεσα με κομμένη την αναπνοή και κλείνοντας τα μάτια του χαμήλωσε το κεφάλι του και το κούνησε αρνητικά.
«έχεις δίκιο... δεν είναι το κατάλληλο σημείο για να το κάνω» ψιθύρισε
«θες να μείνω?» τον ρώτησε και άνοιξε τα μάτια του διάπλατα και με κοίταξε αναπνέοντας γρήγορα.
«ναι» είπε ξέπνοα
«με εμπιστεύεσαι?»
«περισσότερο και απο την ίδια μου την ζωή... Μπέλα εσύ είσαι η ζωή μου πια και θα κάνω τα πάντα για να σου το αποδείξω»
«τότε φίλα με» πήρε μια βαθιά ανάσα και έβαλε το χέρι το πάνω στον αυχένα μου αλλά ακόμα δεν έκανε την κίνηση να με πλησιάσει.
«δεν αλλάζει τίποτα απο την μια μέρα στην άλλη... αλλά αν δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά την ημέρα δεν πρόκειται να πάμε πουθενά... κάνε το πρώτο βήμα Έντουαρτ... δείξε μου ότι πραγματικά έχεις την θέληση να το κάνεις... και εγώ θα είμαι εδώ»
«είναι τόσα πολλά αυτά που δεν ξέρεις ακόμα για μένα» είπε κλείνοντας τα μάτια του
«και άλλα τόσα που δεν ξέρεις εσύ για μένα... αλλά μπορούμε να τα μοιραστούμε αν το θέλουμε... και μέσα απο αυτά να μάθουμε πολλά περισσότερα ακόμα και για τους ίδιους μας τους εαυτούς... κοίταξε με... απαίτησα και ανοίγοντας τα μάτια του πήρε μια βαθιά ανάσα... είμαι εδώ... και μπορώ να παραμείνω... αλλά πρέπει πρώτα να το θες και εσύ... δεν μπορώ να παλέψω άλλο μόνη μου Έντουαρτ... θες να με δεις?»
«πως μπορείς να ακόμα να παλεύεις για μένα?»
«γιατί πιστεύω σε σένα Έντουαρτ... έχασες το τον δρόμο σου για λίγο... αλλά κοίτα τον εαυτό σου... είσαι εδώ... είμαι μπροστά σου με ένα κατακόκκινο κραγιόν και εσύ δεν το εκμεταλλεύτηκες... ακόμα παλεύεις να καταπιέσεις αυτό που σε πνίγει... αυτό που σε κάνει να βγαίνεις εκτός εαυτού... πιστεύω σε σένα Έντουαρτ... γιατί ξέρω ότι μέσα εδώ... είπα και ταυτόχρονα έβαλα το χέρι μου πάνω στην καρδιά του... υπάρχεις ακόμα»
«τουλάχιστον μπορείς να βγάλεις το κραγιόν» παρακάλεσε και γέλασα κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου
«δυστυχώς για σένα... είναι ανεξίτηλο... θα πρέπει να κάνεις υπερορίες για να το δεις να ξεθωριάζει» τον πείραξα και γέλασε δυνατά.
«νομίζω ότι αυτό μπορώ να το κάνω» είπε και σβήνοντας την απόσταση άρχισε να με φιλάει με τόσο πάθος που μου έκοψε την ανάσα και του ανταποκρίθηκα με όλο μου το είναι... ήταν η αρχή και αυτήν την φορά ήξερα ότι δεν θα κάνει πίσω... είχαμε να καλύψουμε πολλά κενά... να εξιστορήσουμε πολλές ιστορίες που δεν τολμούμε καν να σκεφτούμε... αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ότι όσο δύσκολο και να είναι αυτό... έχουμε πλέων ο ένας τον άλλο και αυτό μας δίνει την δύναμη που χρειαζόμαστε και οι δύο για να κάνουμε μια αρχή για να σβήσουμε το παρελθόν... να κάνουμε μια νέα αρχή για να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο...
Τέλος πρώτου μέρους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου