Η αγάπη είναι υπομονετική και ευγενική...
Δε ζηλεύει ποτέ...Η αγάπη δεν είναι πότε αλαζονική...
Δεν είναι ποτέ αγενής ή εγωιστική...Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται...
Η αγάπη δεν ικανοποιείται με τις αμαρτίες των άλλων αλλά χαίρεται με την αλήθεια...
Πάντα δικαιολογεί, εμπιστεύεται, ελπίζει και υπομένει...ότι και αν συμβεί....
Με είχε φωλιάσει στην ζεστή του αγκαλιά... η αναπνοή του χάιδευε απαλά τα μαλλιά μου και η γλυκιά του μυρωδιά πλημμύριζε όλες μου τις αισθήσεις.... η ρυθμική του ανάσα με έκανε να ηρεμώ... τα μάτια μου κλείνανε αλλά εγώ πάλευα να κρατηθώ... δεν ήθελα να αποκοιμηθώ... ήθελα να κρατήσω όσο περισσότερο μπορούσα αυτήν την στιγμή.
Το χέρι μου ακολουθούσε την γραμμή που ξεκίναγε από την βάση του λαιμού του ως τις γραμμές των κοιλιακών του... και εκείνος αναστέναξε βαθιά.
«Γιατί δεν προσπαθείς να κοιμηθείς λίγο;»
«Δεν μπορώ να κοιμηθώ... αναστέναξα βαθιά και άφησα ένα φιλί πάνω στην βαθιά γραμμή που χώριζε το σφριγηλό του στήθος... εσύ γιατί δεν κοιμάσαι;»
«Ούτε και εγώ μπορώ να κοιμηθώ... σήκωσα το χέρι μου και περνώντας το πάνω από το δικό του, έβαλα τον αγκώνα μου να ακουμπήσει πάνω στο μαξιλάρι και άφησα το κεφάλι μου πάνω στην παλάμη μου για να τον κοιτάξω βαθιά στα μάτια... νιώθω ότι αν θα κλείσω τα μάτια θα φύγεις... συνέχισε απολογητικά και του χαμογέλασα... δεν έπεσα έξω σωστά;»
«Όπως είπα δεν μπορώ να κοιμηθώ... και όσο και να μου αρέσει να σε κοιτάω να κοιμάσαι προτιμώ να το κάνω από απόσταση» του είπα και με κοίταξε με απορία
«Να με κοιτάς από μακριά» ανασήκωσα τους ώμους μου και άρχισε να κοιτάζει γύρω του.
«Δεν πρόκειται να την βρεις μην το παλεύεις» τον πείραξα και τον τσίμπησα πειραχτικά στην μέση για να γυρίσει προς το μέρος μου.
«Μια μέρα θα την βρω... είπε με ύφος και του έβγαλα την γλώσσα... αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα»
«Και ποιο είναι το θέμα μας;» τον ρώτησα και ακούμπησα ίσα ίσα τα χείλια μου πάνω στα δικά του και του έδωσα ένα ανεπαίσθητο φιλί ενώ ταυτόχρονα άρχισα πάλι να ακολουθώ την βαθιά γραμμή πάνω στο στήθος του με τον δίκτυ μου.
«Γιατί δεν μπορείς να κοιμηθείς;»
«Δεν είναι ότι δεν μπορώ... απλά δεν θέλω»
«Γιατί;» επέμενε και αφήνοντας την αναπνοή μου να βγει βίαιη από το σώμα μου γύρισα πάλι την ματιά μου προς το μέρος του
«Είναι ανώφελο να κοιμάμαι μετά από έντονο σεξ».
«Μπέλα μην με κάνεις να σου το βγάλω με το τσιγκέλι» είπε απηυδισμένος.
«Οκ, οκ... θα σου πω... αλλά θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα το πάρεις στραβά»
«Να το πάρω στραβά;»
«Μου το υπόσχεσαι;».
«Αν είναι να μου πεις, ναι».
«Όταν κάνω έντονο σεξ... μετά κοιμάμαι για 1 με 2 ώρες και όταν ξυπνάω... πως να το εξηγήσω... δεν είμαι και στα καλύτερα μου» είπα χωρίς να τον κοιτώ συνεχίζοντας την βασανιστική διαδρομή πάνω στο κορμί του... έβαλε το χέρι του πάνω στο σαγόνι μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Βλέπεις εφιάλτες;» με ρώτησε τρυφερά.
«Πιθανόν... δεν θυμάμαι τίποτα όταν συνέρχομαι... περισσότερο πιστεύω ότι είναι αναμνήσεις που ξεθάβονται από το παρελθόν».
«Πως μπορείς να το ξέρεις αυτό;».
«Τα όνειρα μου Έντουαρτ είναι τόσο ζωντανά... που όταν ξυπνάω δεν ξέρω που ακριβός βρίσκομαι... και δεν ελέγχω τον εαυτό μου όσο βρίσκομαι σε αυτό το παράλληλο σύμπαν... γι’ αυτό δεν θέλω να το διακινδυνεύσω όσο είσαι δίπλα μου... δεν ξέρω πως μπορεί να αντιδράσω» του είπα απολογητικά και το σκέφτηκε για μια στιγμή.
«Στο Παρίσι...» ξεκίνησε να πει αλλά τον διέκοψα.
«Είναι διαφορετικά» .
«Τι εννοείς είναι διαφορετικά»
«Στο Παρίσι Έντουαρτ δεν με χτύπησες» τότε κατάλαβε τι εννοούσα όταν του ζήτησα να μην το πάρει στραβά.
«Συγνώμη» είπε απολογητικά μέσα από την αναπνοή του.
«Έντουαρτ... χαλάρωσε... γι’ αυτό δεν ήθελα να σου το πω... δεν είναι ανάγκη να μου ζητάς συγνώμη... αν δεν το ήθελα και εγώ... πίστεψε με δεν θα μπορούσες να με αγγίξεις» με κοίταξε με απορία
«Σε πόνεσα πολύ;» με ρώτησε με αγωνία... και αναστέναξα.
«Θα σου δείξω κάτι... αλλά πρέπει να μου υποσχεθείς ότι θα κάτσεις εδώ και δεν θα κουνηθείς καθόλου»
«Να μου δείξεις τι;»
«Μου υπόσχεσαι ότι, ότι και να δεις να κάνω... ότι και να συμβεί δεν θα κουνηθείς από την θέση σου;».
«Αν αυτό είναι που θες... ναι» είπε αλλά η απορία δεν έφευγε από τα μάτια του... του έδωσα ένα πεταχτό φιλί στο στόμα και σηκώθηκα από το κρεβάτι... πήγα προς την τσάντα μου την πήρα στο χέρι μου και αφού έβγαλα τα τσιγάρα μου και τον αναπτήρα μου ,την άφησα πάνω στο έπιπλο του καθρέπτη και γύρισα προς το μέρος του.
«Ότι και να κάνω... μην κουνηθείς... μου το υπόσχεσαι;» κούνησε το κεφάλι του και αφού σήκωσε το σώμα του, έβαλε τα χέρια του πάνω στα ανασηκωμένα γόνατα του και με κοίταζε μέσα στα μάτια... άναψα ένα τσιγάρο και πλησιάζοντας το έπιπλο τον κοίταξα βαθιά στα μάτια.
«Έτοιμος;» τον ρώτησα με ένα χαμόγελο
«Αν και δεν έχω καταλάβει ακόμα τι ακριβός θέλεις να κάνεις... ναι»
Έβαλα δύναμη στα χέρια μου και αφού ανασήκωσα το σώμα μου πιο πάνω από το έπιπλο... ξαφνικά έκατσα με δύναμη πάνω στο έπιπλο... τα μάτια μου δεν άφηναν την δική του ματιά... και μόλις είδε τα ήδη χτυπημένα απο τα χέρια του, κωλομέρια μου να ακουμπάνε με δύναμη πάνω στο έπιπλο αναπήδησε και σταμάτησε να αναπνέει.
«Η έκφραση σου δεν άλλαξε καθόλου... δεν πόνεσες καθόλου;» με ρώτησε χωρίς ανάσα και κούνησα το κεφάλι μου με ανέκφραστο ύφος.
Πήρα μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και αφού τίναξα την στάχτη κάτω, κάνοντας στραυροπόδι έβαλα το αριστερό μου χέρι πάνω στο γόνατο μου και έφερα το τσιγάρο κοντά στο δέρμα μου χωρίς να το ακουμπάω... συνέχισα να τον κοιτάζω παραμένοντας σε αυτήν την στάση ανέκφραστη... εκείνος άρχισε να αναπνέει γρήγορα... τα μάτια του είχανε γουρλώσει... και ήταν αναποφάσιστος.
«Μην κουνηθείς» τον προειδοποίησα αυστηρά και πήρε μια βαθιά ανάσα.
«Γιατί το κάνεις αυτό;... Δεν πονάς;» κούνησα για άλλη μια φορά αδιάφορα το κεφάλι μου.
«Η αίσθηση του πόνου... Έντουαρντ... όπως και του φόβου... έχουν πάψει πια να υπάρχουν για μένα»
«Πως γίνεται αυτό... και σταμάτα να το κάνεις αυτό... θα καείς» γέλασα θλιμμένα και πήρα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο και συνέχισα.
«Όταν ο Κυρίαρχος μου κατάλαβε το τι μου είχε κάνει... τρελάθηκε... αν και ο αρχικός του σκοπός ήταν να με κάνει κομμάτια... όταν με είδε διαλυμένη και στα όρια της τρέλας... αποφάσισε να με σώσει».
«Εννοείς αυτόν που σε βασάνισε;»
«Ναι... έκανα μια παύση και πήρα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και αφού άφησα τον καπνό να βγει αργά από μέσα μου τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και συνέχισα... μετά το τέλος των βασανιστηρίων... ήμουν διαλυμένη... φοβισμένη... και τελείως εκτός ελέγχου... πήρα άλλη μια ανάσα... εκείνος αντί να πάρει την ικανοποίηση που λαχταρούσε κάτι μέσα του άλλαξε και αντί να με στείλει στο σπίτι μου, με κράτησε και αντέστρεψε ότι είχε κάνει»
«Τι εννοείς;»
«Με έναν μοναδικό τρόπο αφαίρεσε από μέσα μου τον φόβο και τον πόνο από το μυαλό μου».
«Πως μπορεί να γίνει αυτό;».
«Όχι με εύκολο τρόπο... αλλά γίνετε πίστεψε με».
«Θες να μου πεις ότι...»
«Ναι... τον διέκοψα σοβαρά και με κοίταζε σαν χαζός... φυσικά δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο... δεν έχω την αίσθηση του φόβου και του σωματικού πόνου, πια μέσα μου... αλλά ο ψυχικός πόνος είναι άλλη ιστορία» του είπα με νόημα και γύρισε το κεφάλι στο πλάι αποφεύγοντας την ματιά μου... για να συγκεντρώσει τις σκέψεις του.
«Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να γίνει αυτό».
«Τα πάντα Έντουαρντ είναι στο μυαλό μας... αν καταφέρουμε να ελέγξουμε τις αισθήσεις μας όλα είναι δυνατά... αυτό προσπαθώ να σου πω τόσο καιρό... φυσικά έχει επιπτώσεις».
«Και στην δική σου περίπτωση, τι επίπτωση είχε;» ρώτησε με απορία.
«Ακόμα και πριν γνωρίσω τον Κυρίαρχο μου... ήμουν αυτοκαταστροφική... φαντάζεσαι τι επιπτώσεις είχε σε μένα όταν έχασα την αίσθηση του φόβου και του πόνου;... με κοίταζε με φρίκη... αλλά μην φοβάσαι... δεν πρόκειται να κάνω τίποτα ανόητο... όχι πια»
«Όχι πια;»
«Το υποσχέθηκα»
«Σε ποιον;»
«Στον Κυρίαρχο μου φυσικά»
«Δεν καταλαβαίνω τίποτα»
«Τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνεις;»
«Δεν κάνεις πια κακό στον εαυτό σου, γιατί το υποσχέθηκες σε αυτόν που σε βασάνισε;»
«Γι’ αυτό σου είπα ότι δεν είναι εύκολο να σου εξιστορήσω κάποια πράγματα για μένα Έντουαρντ... θα πρέπει να το δεις με τα μάτια μου και να σου πω όλη την ιστορία από την αρχή για να τα καταλάβεις όλα».
«Και γιατί δεν μου τα λες τώρα;»
«Γιατί... πήρα μια ανάσα και τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου... δεν είναι εύκολο»
«Αυτό το καταλαβαίνω... αλλά Μπέλα πραγματικά με μπερδεύεις περισσότερο με όλα αυτά» χαμογέλασα θλιμμένα και έσβησα το τσιγάρο στο τασάκι και αφού κατέβηκα από το έπιπλο πήγα κοντά του.
«Έλα να κάνουμε ένα μπάνιο» του είπα χαμογελώντας του γλυκά και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.
«Μπέλα προσπαθείς να με αποτελειώσεις;» ρώτησε καταλαβαίνοντας τις προθέσεις μου και γέλασα.
«Δεν έχω δει κανέναν να πεθαίνει από ηδονή» τον πείραξα και με κοίταξε με αγωνία.
«Έλεος... νόμιζα ότι εγώ ήμουν ακόρεστος αλλά εσύ... κούνησε το κεφάλι του απηυδισμένα... ξεπερνάς κάθε φαντασία».
«Και ακόμα δεν έχεις δει τίποτα... θα πάω να ετοιμάσω το νερό... μόλις είναι έτοιμο θα σε φωνάξω οκ?»
«Έχω επιλογή?»
«Όχι» του είπα αυστηρά και αναστενάζοντας έπεσε στα μαξιλάρια και έκλεισε τα μάτια του με τα χέρια του και γέλασα δυνατά κουνώντας το κεφάλι μου... ώρες ώρες είναι τόσο παιδί.
Πήγα στο μπάνιο του και έκατσα στην άκρη της μπανιέρας και άνοιξα το νερό... βάζοντας όμως το χέρι για να ελέγξω την θερμοκρασία του θυμήθηκα ότι δεν θα μπω μόνη μου μέσα στο νερό και γύρισα στο δωμάτιο του.
«Έχεις θερμόμετρο νερού;» τον ρώτησα και γύρισε και με κοίταξε αινιγματικά.
«Να το κάνεις τι;»
«Έχεις ή όχι;»
«Όχι»
«Καλά δεν πειράζει... μην κουνηθείς από εκεί αν δεν σε φωνάξω... οκ;» του είπα αυστηρά και γέλασε αλλά τελικά κατένευσε και γύρισα στην μπανιέρα... ρύθμισα το νερό να είναι στην μέση και έλπιζα ότι αυτό θα ήταν αρκετό.
Όσο περίμενα το νερό να γεμίσει την μπανιέρα... ετοίμαζα τα άλατα και τα αρωματικά έλαια και ξαφνικά μνήμες άρχισαν να ξεπετάγονται από το παρελθόν...
*_*_*_*_*
«Είσαι το πιο γενναίο κορίτσι που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου»
«Σας ευχαριστώ Κύριε» του ανταποκρίθηκα και βάζοντας το δίκτυ του κάτω από το σαγόνι μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Δεν θέλω να με ξανά αποκαλέσεις κύριο... θέλω να με λες με το όνομα μου».
«Δεν το αξίζω αυτό κύριε» είπα χαμηλώνοντας την ματιά μου και εκείνος άρχισε να ανασάνει βαριά.
«Σε παρακαλώ» είπε με απαλή φωνή... και σήκωσα την ματιά μου για να τον αντικρίσω
«Δεν μου αξίζει η αγάπη σας... δεν θα μπορέσω ποτέ να σας την ανταποδώσω» του είπα με θλίψη στα μάτια και εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.
«Είσαι τα πάντα για μένα... *Usted es mi salvaje se levantó... είσαι τα πάντα Ιζαμπέλα... τα πάντα» τα μάτια μου άρχισα να δακρύζουν και με έσφιξε στην τρυφερή του αγκαλιά.
«Δεν σου αξίζω Πάολο»
«Είναι τόσο τυχερός... αλλά δεν το ξέρει καν... και ούτε θα το μάθει ποτέ Ιζαμπέλα αν δεν με αφήσεις να σου δείξω τον τρόπο»
«Δεν καταλαβαίνω»
«Δεν θα σε αγαπήσει ποτέ... όπως σε αγαπώ εγώ... όπως τον αγαπάς εσύ»
«Γιατί το λες αυτό;» ρώτησα ξέπνοα.
«Γιατί το ξέρω... και αν με αφήσεις»
«ΟΧΙ... φώναξα και έφυγα από την αγκαλιά του... δεν θέλω να μάθω... σου είπα ότι δεν θέλω να μάθω»
«Μην εξάπτεσαι Ιζαμπέλα... αλλά πρέπει να με ακούσεις»
«ΟΧΙ... δεν θα σε αφήσω να μου το κάνεις αυτό... δεν θέλω να ξέρω» φώναξα και έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και έφερα τα χέρια μου στα αυτιά μου για να μην τον ακούω... τον ένιωσα κοντά μου και τα χέρια του ακούμπησαν τα δικά μου χέρια αναγκάζοντας με τα αφαιρέσω από τα αυτιά μου.
«Είναι ο μόνος τρόπος... είπε απαλά και σηκώνοντας μου το πιγούνι μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω... λυπάμαι γι αυτό αλλά είναι η μόνη αλήθεια mi amor» τον κοίταζα ανασαίνοντας βαριά... τα δάκρια μου έτρεχαν ποτάμι και η λογική μου δεν μπορούσε να το συλλάβει.
*_*_*_*_*_*_*
Πόσο άδικο είχες Πάολο... πόσο άδικο...
«Μπέλα είσαι καλά;» άκουσα την φωνή του και πετάχτηκα απάνω και τον κοίταξα σοκαρισμένη.
«Σου είπα ότι θα σε φωνάξω όταν είναι έτοιμο... του φώναξα και κοκάλωσε στην θέση του ξέπνοος... γιατί ποτέ δεν κάνει αυτό που σου λένε;... γιατί πάντα» συνέχισα και μόλις άκουσα την αναπνοή του να γίνετε πιο βαριά και πιο δύσκολη... ένιωσα τον φόβο του και η φωνή μου έσβησε... έτρεξα στην αγκαλιά του και του χάιδεψα την πλάτη παρηγορητικά.
«Συγνώμη καρδιά μου... δεν ήθελα να σε τρομάξω... είσαι καλά;» τον ρώτησα ξέπνοα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια... ήταν πολύ μπερδεμένος και δεν ήξερε για μια στιγμή τι να πει αλλά μόλις είδε τα δάκρια μου... πήρε μια βαθιά ανάσα και κούνησε το κεφάλι του.
«Τι σκεφτόσουν;» με ρώτησε και γύρισα προς την μπανιέρα και κλείνοντας το νερό ένιωσα τα χέρια του να με τυλίγουν.
«Έλα να κάνουμε ένα μπάνιο... ήταν περίεργη μέρα και για τους δύο μας» με γύρισε προς το μέρος του και απομάκρυνε τα μαλλιά από το πρόσωπο μου.
«Μνήμες από το παρελθόν;» διαπίστωσε και γύρισα την ματιά μου για να αποφύγω το βλέμμα του και κατένευσα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου για να ελέγξω τα συναισθήματα μου.
«Έλα» μου είπε και με βοήθησε να μπω στο νερό.
«Μια στιγμή... τον σταμάτησα την ώρα που τον είδα ότι ετοιμάστηκε να μπει... δοκίμασε το πρώτα» το προειδοποίησα και έσμιξε τα φρύδια του... έβαλε το χέρι του μέσα και με κοίταξε με απορία.
«Είναι καλό;» τον ρώτησα
«Είναι λίγο πιο ζεστό από ότι το συνηθίζω αλλά καλό» είπε απαλά και κούνησα το κεφάλι μου και του έδωσα το χέρι μου για να μπει μπροστά από μένα.
Όταν έκατσε τύλιξα τα χέρια μου γύρω του και του έδωσα ένα φιλί στον λαιμό του και χαμογέλασε.
«Πάντα θα δοκιμάζεις το νερό όταν σου ετοιμάζω εγώ το μπάνιο» τον προειδοποίησα και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου με απορία
«Μπορώ να ρωτήσω το γιατί;»
«Αντιλαμβάνω διαφορετικά την θερμοκρασία του νερού» του είπα απαλά και ξεφύσησε.
«Είσαι σκέτο παζλ... πως μπορεί να γίνεται αυτό;»
«Υπάρχουν αρκετοί λόγοι»
«Σε έβαζε να κάνεις μπάνιο σε καυτό νερό;» γέλασα με το συμπέρασμα του.
«Και σε καυτό αλλά και σε κρύο... μόλις άκουσε το κρύο ανατρίχιασε ολόκληρος... να υποθέσω ότι εσένα σε έβαζε να κάνεις μπάνιο σε κρύο νερό;... κούνησε το κεφάλι του και έτριψα παρηγορητικά τα μπράτσα του... έβαζε μέσα και παγό;» τον ρώτησα απαλά και γύρισε όλο του το κορμί προς το μέρος μου σοκαρισμένος.
«Όχι... είπε ξέπνοος... σε έβαζε να κάνεις μπάνιο σε νερό με παγό;» είπε και γούρλωσε τα μάτια του και του χαμογέλασα για να τον ηρεμήσω.
«Έλα εδώ... του είπα και άνοιξα την αγκαλιά μου για να τον κρατήσω κοντά μου, εκείνος γύρισε πάλι προς την άλλη μεριά και μόλις η πλάτη του ακούμπησε πάνω στο στήθος μου τύλιξα και πάλι τα χέρια μου τρυφερά γύρω του... μου έκανε πράγματα που η φαντασία σου δεν μπορεί να τα συλλάβει... αλλά επέζησα Έντουαρντ»
«Χριστέ μου... ειλικρινά Μπέλα δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να ακούσω άλλα»
«Γι’ αυτό και δεν μπορώ να σου τα πω... το ξέρω ότι δεν είσαι έτοιμος... το ξέρω ότι όλα αυτά σε μπερδεύουν... γι αυτό και θέλω να κάνεις λίγο υπομονή... θα σου λέω κάποια πράγματα σιγά σιγά... και όταν δω ότι είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις την αλήθεια... τότε θα σου την δείξω... και θα σου πω όλες τις λεπτομέρειες»
«Τι ακριβός θέλεις να μου δείξεις;»
«Το σπίτι που βίωσα όλα όσα βίωσα»
«Αυτός ζει ακόμα;» είπε μέσα από τα δόντια του και συγκράτησα την οργή μου παίρνοντας μια ανάσα.
«Όχι» είπα μέσα από την αναπνοή μου.
«Ευτυχώς» έσφιξα τα δόντια και δεν μίλησα... δεν μπορεί να καταλάβει... και δεν τον αδικώ... αλλά δεν αντέχω να μιλάνε για εκείνον με τέτοιο μίσος.
«Χαλάρωσε... καρδιά μου... άσε το νερό να σε ταξιδέψει... αλλά σε παρακαλώ μην μου κοιμηθείς... γιατί δεν μπορώ να σε πάρω στην αγκαλιά μου και να σε πάω στο κρεβάτι» τον πείραξα και γέλασε δυνατά
«Θα προσπαθήσω» είπε και του έτριψα τα μπράτσα φιλώντας του τον λαιμό.
Πόσο άδικο είχες Πάολο... πόσο άδικο...
* Usted es mi salvaje se levantó> You are my wild rose> είσαι το άγριο μου Ρόδο
** mi amor>my love> αγαπημένη μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου