«Μπέλα»
«τι είναι καρδιά μου ?»τον ρώτησα καθώς του στέγνωνα το σώμα
«δεν θέλω να σε καθυστερήσω άλλο... φύγε και σε λίγο θα ξεκινήσω και εγώ... τα κλειδιά τα έχει ο Τάηλερ»
«μην σε ανησυχεί τώρα αυτό... μπορούν να περιμένουν λίγο ακόμα... δεν σε αφήνω αν δεν βεβαιωθώ ότι είσαι καλά»
«Μπέλα σε παρακαλώ... ξέρεις ότι δεν μου αρέσει να με βλέπεις έτσι»
«το ξέρω καρδιά μου αλλά ειλικρινά δεν έχεις λόγο να με ντρέπεσαι... έχω βρεθεί στην θέση σου και ξέρω ακριβώς πως είναι» με κοίταξε στα μάτια ξεφυσώντας
«το ότι κέρδισα τον πόλεμο δεν σημαίνει ότι η μάχη δεν μου άφησε κατάλοιπα Έντουαρντ... μπορεί να είχα το κεφάλι μου ψηλά αλλά η καρδιά μου και το μυαλό μου ήταν τσακισμένα... δεν έχεις κανέναν λόγο να αισθάνεσαι άσχημα... τίποτα δεν διορθώνεται από την μια μέρα στην άλλη και σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας... τι θα κάνεις κάθε φορά που θα συνειδητοποιείς κάτι?... θα κλείνεσαι στον εαυτό σου και θα τον κατηγορείς?... αν το κάνεις αυτό τότε θα κάνουμε ένα βήμα μπροστά και δέκα βήματα πίσω... μην το κάνεις αυτό σε παρακαλώ... όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν... δεν μπορούμε να τα διαγράψουμε αλλά μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε μαζί... όταν υπάρχει θέληση καρδιά μου όλα γίνονται... όχι όμως από την μια στιγμή στην άλλη... το μυαλό δεν είναι συσκευή για να πατήσεις έναν διακόπτη και να αρχίσει να δουλεύει διαφορετικά... δεν έκανες κάτι που το ήθελες... γι αυτό σε παρακαλώ μην κατηγορείς άδικα τον εαυτό σου»
«θέλω λίγο τον χρόνο μου για να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί Μπέλα... σε παρακαλώ»
«το σέβομαι και το δέχομαι... άλλα σε παρακαλώ... υποσχέσου μου ότι δεν θα μείνεις μόνος σου»
«σου το υπόσχομαι»
«εντάξει τότε θα ντυθώ και θα φύγω... όταν είσαι έτοιμος ξέρεις που θα με βρεις»
«θα έρθω σου το υπόσχομαι» του χάιδεψα το μάγουλο και του έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο του και εκείνος αναστέναξε
«δεν σου αξίζω Μπέλα»
«σσσς... αυτό άστο να το αποφασίσω εγώ για μένα» του είπα σοβαρά και κατένευσε
*_*_*_*_*_*_*
«Τάηλερ?»
«κυρία»
«σε παρακαλώ λυπήσουμε Τάηλερ... το όνομα μου είναι Μπέλα, αρκετά με αυτό το κυρία»
«συγνώμη κ... τον κοίταξα επιβλητικά... Μπέλα... συνέχισε και του χαμογέλασα
«ήταν για όλους μας μια δύσκολη μέρα... αλλά σε παρακαλώ μην τον αφήσεις για πολύ ώρα μόνο του... προσπάθησε να τον κάνεις να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του.. όσο τις αναμασάει τόσο θα πισωγυρίζει»
«πιστεύεις ότι θα με ακούσει?»
«πιστεύω σε σένα Τάηλερ... αν δεν σε ακούσει... αν δεν σε δει και τώρα εκείνος θα χάσει για πάντα ένα τόσο καλό και έμπιστο φίλο»
«σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις είναι τιμή μου»
«η τιμή Τάηλερ είναι όλη δική μου... όποιος δεν μπορέσει να δει πόσο σπάνιος και υπέροχος άνθρωπος είσαι... αυτός χάνει» με κοίταζε συγκινημένος και του έδωσα δύο φιλικά χτυπήματα στον ώμο του για να του δώσω κουράγιο
«είσαι σπάνιος Τάηλερ... ποτέ δεν λέω κάτι αν δεν το εννοώ... κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και μου φίλησε το χέρι από σεβασμό
«σε ευχαριστώ»
«εγώ σε ευχαριστώ Τάηλερ... για όλα... του χαμογέλασα και συνέχισα... τα κλειδιά της Άστον?»
«μισό λεπτό να σου τα φέρω» είπε και αμέσως εξαφανίστηκε.
Μόλις βρέθηκα στον δρόμο άρχισαν όλες οι αναμνήσεις της βραδιάς να κατακλύζουν του μυαλό μου... οι σκέψεις μου έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα όπως ακριβώς έτρεχε και το αμάξι που είχε ξεπεράσει τα 170 χιλιόμετρα την ώρα... ευτυχώς ήξερα να περνάω τα στενά με κλειστά τα μάτια και έτσι απέφευγα τα μπατσικά και γλύτωνα πολλές κλήσεις... αχχχ πόσο μου λείπει η Ιαπωνία.
Κάτι μέσα σε όλα αυτά άρχιζε να μην μου κολλάει... πως γνώριζε ο Πάολο τόσα πολλά για τον χαρακτήρα του Έντουαρντ?... πως είναι δυνατόν η μητέρα του να χρησιμοποιούσε κώδικες του Πάολο?... αν ο Πάολο την είχε εκπαιδεύσει σίγουρα δεν θα τον είχε ακουμπήσει ποτέ και από την άλλη αν όντως την είχε εκπαιδεύσει δεν θα το είχα βρει στα αρχεία του μέχρι τώρα?... ή μήπως ο Πάολο προσπάθησε να μου περάσει αρχεία της με δόλιο τρόπο ώστε να μην αντιδράσω?... αλλά και πάλι αυτό δεν εξηγεί πως ήξερε τόσα πολλά για τον Έντουαρντ... ώστε να με εκπαιδεύσει τόσο καλά για να τον χειρίζομαι σε δύσκολες καταστάσεις σαν και αυτές...
Κάλεσα τον ΜΠ με την φωνητική κλήση...
«έλα έρχεσαι?» απάντησε αυτόματα ο Τζέικοπ
«ναι είμαι στον δρόμο»
«είσαι καλά?... προβληματισμένη σε ακούω»
«έχεις ανοιχτή την σύνδεση?» τον ρώτησα αποφεύγοντας την ερώτηση του.
«όχι θες να την ανοίξω?»
«ναι και πες μου τι κάνει»
«είναι ακόμα ακίνητος στο κρεβάτι και κοιτάζει το ταβάνι» όχι γαμώτο... έβρισα από μέσα μου και χτύπησα το τιμόνι δυνατά από την απελπισία μου
«οκ κλείσε θα τα πούμε σε 10»
«οκ» είπε και έκλεισε την γραμμή... κάλεσα αυτόματα τον Τάηλερ με την φωνητική κλήση
«παρακαλώ?»
«έλα Τάηλερ... η Μπέλα είμαι... αυτό είναι το προσωπικό μου κινητό κράτα το στις επαφές σου αλλά βάλε ότι όνομα θες εκτός του δικού μου... οκ?»
«οκ... με ήθελες κάτι?»
«σε παρακαλώ μπορείς να πας κοντά του»
«πήγα πριν λίγο και με έδιωξε»
«σε παρακαλώ προσπάθησε ξανά... μην τον αφήνεις πολύ ώρα μόνο του... μετά από τέτοια γεγονότα γιατί γίνεται χειρότερα... πρέπει να τον κάνεις να μιλήσει... έστω και για άσχετα πράγματα»
«οκ θα προσπαθήσω ξανά»
«σε ευχαριστώ Τάηλερ»
«μην με ευχαριστείς... ξέρεις ότι και εγώ θέλω να τον δω να συνέρχεται όσο και εσύ»
«ακριβώς γι αυτό τον λόγο σε ευχαριστώ... θα σας δω σε λίγο»
«οκ Μπέλα τα λέμε» είπε και έκλεισε την γραμμή.
Μέχρι να φτάσω στο Κλάμπ δεν ξαναπήρα τον Τζέικοπ... ήθελα ανεπηρέαστη να σκεφτώ όσα είχαν συμβεί.
«Γεια σου Μπέλα»
«Γεια σου Τζέσικα τι κάνεις?»
«μια χαρά... εσύ?»
«και εγώ μια χαρά σε ευχαριστώ... τι γίνετε επάνω?»
«ζήτησε παράταση»
«έχεις έτοιμα τα έγραφα για την παράταση και την κενή επιταγή?»
«ναι όλα είναι έτοιμα στο χαρτοφύλακα σου»
«οκ σε ευχαριστώ... περίμενε λίγο μέχρι να φύγει ο κύριος Ζάνος μήπως χρειαστούμε τίποτα επιπλέον και μετά φύγε... δεν θα σε χρειαστώ τίποτα άλλο»
«οκ θα πάω να τον ανεβάσω απάνω και μετά θα είμαι στο γραφείο μου... ότι με χρειαστείς κάλεσε με»
«οκ σε ευχαριστώ» μου χαμογέλασε και την ώρα που έφυγε γύρισα προς την Χουανίτα.
«Χουανίτα?»
«σι σενιορα?»
«περιμένω δύο καλεσμένους μου... τον κύριο Κάλεν και τον κύριο Μπενέτο... σε παρακαλώ να τους υποδεχτείς εσύ και να βεβαιωθείς ότι θα έχουν την καλύτερη εξυπηρέτηση»
«σι σενιόρα... σε πιο τραπέζι θα θέλατε να τους βάλω»
«βάλτους στο 10... και να μην τους ενοχλήσει κανείς αν δεν το ζητήσουν... βάλε τον Χοσέ να τους σερβίρει»
«όπως επιθυμείτε σενιόρα»
«σε ευχαριστώ» της είπα και πήγα προς την κρυφή είσοδο να πάρω το ασανσέρ για το γραφείο μας
Όταν έφτασα στην κρυφή πόρτα ο Τζέικ ενεργοποίησε το κοντρόλ και πατώντας τον κωδικό μου, άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και μπήκα μέσα...
«καιρός ήταν» άκουσα την φωνή του Τζέηκοπ την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου
«κάλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε?» τον πείραξα και μου έριξε ένα βλέμμα όλο φαρμάκι... ο Ζάνος?» τον ρώτησα για να τον αποπροσανατολίσω και αναστέναξε.
«ζήτησε παράταση»
«το ξέρω... εννοώ σε τι κατάσταση είναι?» πριν προλάβει να πει οτιδήποτε άλλο η πόρτα χτύπησε και ο Τζέικ έδωσε την άδεια να περάσουν και με κοίταξε όλο νόημα στα μάτια... μην κάνεις καμία βλακεία πάλι... απέφυγα το βλέμμα του και κοίταξα τον κακόμοιρο τον Ζάνο που ήταν έτοιμος να λιποθυμήσει από την αγωνία του και του χαμογέλασα
«κύριες Ζάνο... χίλια συγνώμη γι αυτήν την καθυστέρηση... αλλά κράτησε περισσότερο από όσο υπολόγιζα το προηγούμενο μου ραντεβού» του είπα και του έδωσα το χέρι μου και εκείνος αμέσως το έσφιξε κοιτώντας με με αγωνία στα μάτια
«κανένα πρόβλημα δεσποινίς Σουάν... η κυρία Βαρόνη πως είναι?»
«είναι πολύ ικανοποιημένη με τα αποτελέσματα σας»
«την έχετε ενημερώσει για την παράταση που ζήτησα?»
«φυσικά... και θα την αποδεχτεί υπό έναν όρο»
«ότι θέλετε... αρκεί να μου δώσε μια μικρή παράταση και από μένα ότι θέλετε» παρακάλαγε με κομμένη την ανάσα
«μην βιάζεστε κύριε Ζάνο να δώσετε υποσχέσεις που δεν μπορείτε να κρατήσετε... καθίστε παρακαλώ και θα σας εξηγήσω τι εννοώ»
«ναι φυσικά» είπε και έκατσε στην καρέκλα σαν να καθόταν σε καρέκλα με καρφιά... από την άλλη ο Τζέικ ήταν έτοιμος να μου τα χαλάσει όλα από τα νεύρα του που του χάλασα πάλι την δουλειά αλλά εμένα δεν μου καιγότανε καρφί... δεν θα στερήσω από αυτόν τον κακομοίρη τους κόπους μιας ζωής γιατί ο Τζέικοπ σκέφτεται επιχειρηματικά
«κύριε Ζάνο... όπως σας είπα η κυρία Βαρόνη είναι σύμφωνη με την παράταση που ζητήσατε και επειδή είναι πολύ ικανοποιημένη από την απόδοση σας... σας δίνει παράταση ενός μήνα συν ένα μπόνους αποδοτικότητας 20.000$»
«20.000$??? αυτά είναι τα καθαρά κέρδη ενός μήνα»
«ακριβώς κύριε Ζάνο... αν σε έναν μήνα καταφέρετε να μαζέψετε και να επιστρέψετε το αρχικό κεφάλαιο που σας δόθηκε μαζί με τα 20.000$ που σας δίνει τώρα η εταιρία του κύριο Μπλακ και της κυρίας Βαρόνης... τότε η εταιρία σας θα επιστρέφει σε σας εξολοκλήρου... αν όχι τότε λυπάμαι αλλά θα την χάσετε για πάντα»
«καταλαβαίνω» είπε και έσκυψε το κεφάλι ασθμαίνοντας... Χριστέ μου θα τον πάρουν με φορείο τον κακομοίρη
«αν όμως... συνέχισα και με κοίταξε στα μάτια... καταφέρετε να επιστρέψετε στον Κύριο Μπλακ και στην κυρία Βαρόνη το αρχικό τους κεφάλαιο δηλαδή τα 600.000$ που σας εμπιστεύτηκαν... σε λιγότερο από 15 μέρες τότε τα 20.000$ σας τα χαρίζουν»
«ουσιαστικά μου λέτε ότι αν καταφέρω να σας φέρω το αρχικό ποσό σε λιγότερο από 15 μέρες δεν θα μου στερήσετε το μηνιαίο εισόδημα?»
«το μηνιαίο καθαρό εισόδημα... τα λεφτά για τα λειτουργικά έξοδα θα τα κρατήσει η εταιρία τους για να μπορέσει να πληρώσει τους υπαλλήλους και τα επιπλέον λειτουργικά έξοδα που χρειάζονται για να εκπαιδευτεί και να μπει ξανά η εταιρία σας στο παιχνίδι ανέπαφη και πιο ισχυρή από ποτέ»
«δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω»
«θα τους ευχαριστήσετε μόνο αν τους αποδείξετε ότι έχετε μάθει πλέον από τα λάθη σας και ότι δεν θα τα επαναλάβετε ώστε να κρατήσετε την εταιρία σας σταθερή στο επίπεδο 1 που σας την παραδίδουνε για πολλά χρόνια ακόμα... αν τους το αποδείξετε αυτό τότε θα έχετε όλη την υποστήριξη τους... αν όμως δούνε ότι από την στιγμή που παραλάβατε την εταιρία σας αρχίζετε να κάνετε τα ίδια λάθη... και ρίξετε την εταιρία σας στο επίπεδο 3 τότε λυπάμαι αλλά η εταιρία σας θα περάσει αυτόματα στα χέρια του κυρίου Μπλάκ και της κυρίας Βαρόνης χωρίς προειδοποίηση»
«το καταλαβαίνω απόλυτα και σας ευχαριστώ για ότι έχετε κάνει για μένα... δεν θα το ξεχάσω ποτέ... σας παρακαλώ μεταβιβάστε το αυτό στην κυρία Βαρόνη... αν δεν ήσασταν εσείς τώρα δεν θα υπήρχε τίποτα... και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ... θα σας είμαι πάντα πιστός και ότι χρειαστείτε από μένα θα το έχετε»
«η κυρία Βαρόνη και φυσικά και ο κύριο Μπλακ... έχουν δει όλη την προσπάθεια που έχετε κάνει κύριε Ζάνο... και πιστεύουν σε σας... μην αμφιβάλετε ποτέ γι αυτό... αλλά μην επαναπαυτείτε... θέλουν να βλέπουν ότι οι κόποι τους δεν πάνε χαμένοι»
«δεν θα πάνε χαμένοι... σας το υπόσχομαι... θα κάνω τα πάντα για να την κρατήσω στο ύψος της... αν και τώρα δεν είμαι ικανός τότε τι να πω... θα έρθω εγώ ο ίδιος και θα σας παραδώσω το κλειδί της εταιρίας μου»
«δεν νομίζω ότι θα συμβεί ποτέ αυτό... να περάσουμε στις υπογραφές?»
«ναι φυσικά... θα υπογράψω ότι μου δώσετε»
«κύριε Ζάνο... του είπα και του χαμογέλασα... ποιο ήταν το πρώτο μάθημα που πήρατε όταν ήρθαμε να σας κάνουμε προσφορά για την εταιρία σας?»
«να μην υπογράφω τίποτα αν δεν το διπλοτσεκάρο»
«και γιατί δεν το έχετε μάθει ακόμα αυτό?»
«πιστέψτε με το έχω μάθει και με το παραπάνω... αλλά για σας ειλικρινά υπογράφω με κλειστά τα μάτια... ότι και να μου δώσετε... σας εμπιστεύομαι όσο εμπιστεύομαι τον ίδιο μου τον εαυτό... και ξέρω ότι, ό,τι κάνετε για μένα είναι για το καλό μου»
«σας παρακαλώ διαβάστε το» του είπα και ανοίγοντας τον χαρτοφύλακα έβγαλα το συμβόλαιο της παράτασης του το έδωσα και γύρισα και πρόσθεσα το ποσό στην κενή επιταγή, την έδωσα στον Τζέικοπ για να την υπογράψει και εκείνος με κοίταζε με μισό μάτι... του έβγαλα την γλώσσα και μόλις μου έδωσε την επιταγή γύρισα προς το μέρος του κυρίου Ζάνου και τότε είδα τον Έντουαρντ με τον Τάηλερ να πηγαίνουν προς το τραπέζι που είχα δώσει εντολή να τους βάλουν και χαμογέλασα... ήταν τόσο όμορφος που μου έκοψε την ανάσα.
«δεσποινίς Σουάν?»
«μάλιστα κύριε Ζάνο?»
«έτοιμα»
«ωραία... είπα και τα πήρα στα χέρια μου και του έτεινα το άλλο μου χέρι δίνοντας του την επιταγή» χωρίς να την κοιτάξει την έβαλε στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του και μου έτεινε το χέρι του για χειραψία
«σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα» μου είπε την ώρα που του έσφιξα το χέρι και του χαμογέλασα
«όχι εμένα κύριε Ζάνο... τον κύριο Μπλακ και την κυρία Βαρόνη να ευχαριστείτε... εγώ είμαι απλός αυτή που κάνει τα διαδικαστικά» του είπα ήρεμα και γέλασε
«κύριε Μπλακ... σας ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα... δεν θα σας απογοητεύσω... αυτό σας το υπογράφω» γέλασε ο Τζέικ και του έδωσε το χέρι του
«εις το επανειδείν κύριε Ζάνο» του απάντησε τυπικά ο Τζέικ και ο Ζάνος έφυγε.
«μπορείς να μου πεις γιατί πάντα μου χαλάς όλες τις καλές δουλειές?»
«σου το είπα ότι δεν ήταν έτοιμος εσύ επέμενες να επισπεύσεις τις διαδικασίες γιατί ήξερες ότι δεν θα προλάβει να μαζέψει όλο το ποσόν για να του πάρεις την εταιρία» του είπα αδιάφορα έχοντας την πλάτη μου γυρισμένη προς τον Τζέικ παρατηρώντας τον Έντουαρντ και τον Τάηλερ
«για να σου πω Μπέλα... άλλο η δουλειά και άλλο οι συναισθηματισμοί» μου χτύπησε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στο γραφείο, έγειρα προς το μέρος του
«για άκου να σου πω Μπλακ... αν δεν σου αρέσει... ρευστοποίησε τις μετοχές σου και άντε μου στο διάολο που θα μου πεις εμένα ότι μπερδεύω την δουλειά με συναισθηματισμούς... όταν σου έδωσα την μισή μου περιουσία ποια ήταν η μοναδική μου απαίτηση κύριε Μπλάκ?»
«να ξεχάσω την δουλειά που έκανα μέχρι τότε»
«ακόμα πιστεύεις ότι του έδωσα παράταση γιατί τον λυπήθηκα?»
«όχι ξέρω ότι είναι ικανός να μαζέψει το ποσόν πριν περάσουν οι 15 μέρες»
«και πίστευες ποτέ ότι θα έκλεβα μια εταιρία από έναν φουκαρά που παλεύει εδώ και 20 χρόνια με τον ιδρώτα του και όλο του το είναι... για μερικές μόνο μέρες???... δεν είναι λαμόγιο σαν τους άλλους για να του την πάρω Τζέικ... αξίζει να την κρατήσει και το ξέρεις»
«το ξέρω» είπε ηττημένος
«τότε γιατί επέμενες να επισπεύσεις την διαδικασία?... αναστέναξε... ακριβώς... οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα... γι αυτό μην μου ξινίσεις εμένα τα μούτρα σου την επόμενη φορά που θα το ξανακάνω... γιατί τότε θα με δεις και εσύ από την ανάποδη»
«ήρθες να ξεσπάσεις σε μένα?»
«έχω άδικο Μπλακ και πας να μου τα γυρίσεις?... ή σου τελείωσαν τα επιχειρήματα?»
«κόφτο Μπέλα... εντάξει το παραδέχομαι την ήθελα αυτήν την εταιρία... δεν χρειάζεται να μου το χτυπάς... γι αυτό ότι κάνουμε το κάνουμε μαζί για να με συνεφέρνεις όταν παραστρατώ σαν άνθρωπος»
«όπως το ίδιο κάνεις και εσύ σε μένα βρε Τζέικ... τώρα γιατί πας να με κάνεις να το μετανιώσω πάλι... αφού ξέρεις πόσο με πληγώνει όταν μιλάς για εκείνον με τέτοιο τρόπο»
«γιατί δεν σου αξίζει ρε Μπέλα, πότε θα το καταλάβει επιτέλους το χοντροκέφαλο σου»
«αρκετά... το αν αξίζει για μένα ή όχι είναι δική μου απόφαση κανενός άλλου και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να αποφασίσει ξανά τι είναι καλό και τι όχι για μένα »
«τότε τράβα κουπί μόνη σου... εγώ δεν ξανά ανακατεύομαι... αν σε πνίξει μια μέρα θα έρθω στον τάφο σου και θα σου πω ότι εγώ σου τα έλεγα» ξεφύσησα απελπισμένη
«δεν μπορεί να μου κάνει κακό»
«ναι γι αυτό σε πλάκωσε στο ξύλο εχθές»
«άλλο αυτό»
«άλλο αυτό» με μιμήθηκε ειρωνικά και έτριψε τους κροτάφους του.
«έλα κάτω να τον γνωρίσεις... θα δεις αν του μιλήσεις από κοντά θα αλλάξεις γνώμη» με κοίταξε με το βλέμμα... πλάκα μου κάνεις?
«ωωω... mister Braveman… ώρες ώρες κάνετε σαν μωρό» τον πείραξα και τότε τα πήρε τελείως στο κρανίο
«κάνω σαν μωρό?... εγώ κάνω σαν μωρό Μπέλα ή εσύ?... είναι πολύ τυχερό το καθίκι που δεν ζει να τα δει όλα αυτά» μου πέταξε και αναστέναξα
«γιατί είσαι τόσο αρνητικός Τζέικοπ?... εντάξει παραδέχομαι ότι...»
«ότι τι Μπέλα... με διέκοψε... ότι έχει γαμήσει την ζωή του?... ότι αυτός για να μπορέσει να ξανά βρει την λογική του πρέπει πρώτα να καταστρέψει την δική σου?... ότι...» πήρε μια βαθιά ανάσα και έπνιξε ότι ήταν έτοιμος να ξεσκεπάσει
«σε παρακαλώ καρδιά μου... συνέχισε πιο ήρεμα... ξέρεις πόσο σε αγαπώ και πόσο υποφέρω να σε βλέπω να καταστρέφεσαι για εκείνον... παράτα τον σε παρακαλώ δεν σου αξίζει... κατάλαβε το»
«Τζέικ σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό» κλαψούρισα παραπονεμένα
«τότε αφού δεν θες να σου το κάνω αυτό γιατί είσαι ακόμα εδώ?... γιατί δεν πας κάτω στον μορφονιό σου να πάρεις τις απαντήσεις που γύρευες όλα αυτά τα χρόνια?» Έσφιξα τα χείλη μου σε μια λεπτή γραμμή χωρίς του δώσω την απάντηση του
«ακόμα και τώρα Μπέλα δεν είσαι έτοιμη γι αυτές τις απαντήσεις... γιατί ξέρεις τι πρόκειται να σου αποκαλύψει αλλά αρνήσε ακόμα και τώρα να το πιστέψεις... δεν θες να το πιστέψεις Μπέλα παραδέξου το»
«να παραδεχτώ τι Τζέικοπ?... τι μου ζητάς να παραδεχτώ?... κοίτα τον αν όντως είναι αλήθεια αυτό που υποψιάζομαι τότε θα μπορούσε ποτέ να είναι τόσο φυσιολογικός χωρίς θεραπεία?... θα μπορούσε ποτέ να κάθετε τόσο ήρεμα και να συζητάει?... αν όντως έχει αυτό που υποψιάζομαι... θα μπορούσε ποτέ να κοροϊδέψει τον ψυχίατρο του και όλη του την οικογένεια?... πες μου Τζέηκ θα μπορούσε?»
Με κοίταζε στα μάτια όλο νόημα
«πες μου που να σε πάρει... μίλα... θα μπορούσε?» ούρλιαξα και κούνησε το κεφάλι του απελπισμένος
«ξέρεις τις εντολές μου... δεν πρόκειται να σου πω τίποτα αν πρώτα δεν το ανακαλύψεις μόνη σου»
«πες μου» απαίτησα και γέλασε
«ένα χρόνο πάλευε να σε κάνει να δεις την αλήθεια και εσύ έκλεινες τα αυτιά σου πεισματικά... έκανες τις επιλογές σου... τώρα αποδέξου και τις συνέπειες τους» μου αντί γύρισε και έβαλα τα χέρια μου μαλλιά μου και τα τράβηξα με δύναμη ουρλιάζοντας για να μην του χιμήξω
«σε παρακαλώ» προσπάθησα άλλη μια φορά
«θα σου δώσω ένα στοιχείο μόνο... δύο τινά συμβαίνουν... ή το ξέρει και έχει καταφέρει όλον αυτόν τον καιρό να βρει τον τρόπο να το κρύβει τόσο καλά ώστε να μπορεί να ζει την ζωούλα του όπως εκείνος γουστάρει... ή δεν το έχει συνειδητοποιήσει ούτε και ο ίδιος... πράγμα που το αποκλείω»
«πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος?»
«έλεος Μπέλα κοίτα εδώ» μου έβαλε να δω το σημείο που ο Έντουαρντ απελπισμένος μου έλεγε «γιατί μου το κάνεις αυτό???... τι σου έχω κάνει???... τι σου έφταιξα και με βασανίζεις έτσι???»
«τι καταλαβαίνεις από αυτό?» τον κοίταζα χωρίς να μιλάω... δεν ήθελα να παραδεχτώ αυτό που υπονοούσε
«ακόμα πιστεύεις ότι μίλαγε σε σένα?» κούνησε το κεφάλι του απηυδισμένα
«η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά με σένα Μπέλα... δική σου είναι η ζωή κάντην ότι θες... αλλά μην μου πεις μετά ότι εγώ δεν σου τα έλεγα»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου