Haunted Love M2o "12. Pieces"

«Ή τον διώχνεις τώρα ή ξέχνα τα παιδιά σου» άκουσα τον άθλιο να γκαρίζει από το σαλόνι και κοίταξα για μια στιγμή την μικρή.

«Όλοι οι άντρες τα ίδια καθίκια είναι, μην εμπιστευτείς κανέναν τους» της είπα και συγκρατώντας την στην αγκαλιά μου σηκώθηκα και πήγα προς τα μέσα.

«Συγνώμη δεν θέλω να σας διακόψω αλλά πραγματικά δοκίμασα τα πάντα και δεν σταματάει με τίποτα» είπα και καλά απολογητικά προς την Έλενα και εκείνη αναστέναξε βαριά.

«Θα πεινάει, θα της φτιάξω λίγο γάλα να πιει» είπε αμέσως και το γουρούνι έγινε έξαλλο.

«Παρατάς την κουβέντα μας στην μέση για να δώσεις σημασία σε ένα ξένο μωρό;» είπε χωρίς να το πιστεύει και εφόσον είδε ότι η Έλενα δεν του έδωσε καμία άλλη σημασία καθώς του είχε γυρισμένη την πλάτη και ετοίμαζε το νερό, εκείνος τα παράτησε και έκανε να φύγει... «Όπως θες, να ξέρεις ότι θα το πληρώσεις πολύ ακριβά» την απείλησε αλλά και πάλι η Έλενα δεν είπε κουβέντα, απλά τον άφησε να φύγει.

Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω μου με δύναμη, η Έλενα αναπήδησε και μου φάνηκε σαν να σκούπιζε τα δάκρυα της.

«Συγνώμη γι αυτό» είπε με βαθιά, κοφτή φωνή και κοίταξα προς την κλειστή πόρτα την στιγμή που άκουσα τον Φλικ να γρυλίζει άγρια.

«Μπορείς να την κρατήσεις λίγο;... Γιατί αν δεν το κάνεις πολύ σύντομα σε βλέπω χήρα» της είπα και γυρνώντας προς το μέρος μου τρομαγμένη, έτρεξε κοντά μου και πήρε την μικρή από τα χέρια μου σχεδόν αμέσως.

Ανοίγοντας την πόρτα της κουζίνας, είδα τον Στέφαν να κρατάει ένα καδρόνι και να προσπαθεί να επιτεθεί στον Φλικ ο οποίος ήταν έτοιμος να του χιμήξει.

«Εγώ στην θέση σου δεν θα το έκανα αυτό, αν φυσικά ήθελα την ζωή μου» του είπα χαλαρά, ακουμπώντας το σώμα μου πάνω στο πλαίσιο της κλειστής πόρτας, διπλώνοντας τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και τον κοίταξα απαθέστατα χωρίς να σταματάω τον Φλικ.

«Ποιος είσαι τέλος πάντων; Και τι θες από την οικογένεια μου;» ρώτησε εκείνος έξαλλος ενώ προσπαθούσε να αποφύγει τον Φλικ.

«Δεν έχει σημασία ποιος είμαι εγώ... σημασία έχει εσύ τι θες από την οικογένεια σου;» του γύρισα πίσω και εκείνος έριξε μια στιγμιαία άγρια ματιά προς το μέρος μου.

«Και εσένα τι σε νοιάζει;... Και επιτέλους μάζεψε το κολώσκυλο σου πριν του σπάσω το κεφάλι» ούρλιαξε αγανακτισμένος και γέλασα ικανοποιημένος.

«Το να του σπάσεις το κεφάλι λίγο δύσκολο, το να σου σπάσει εκείνος το δικό σου πιο εύκολο, γι αυτό πρόσεχε πως μιλάς μπροστά του... Τώρα για να τελειώνουμε με όλη αυτήν την κωμωδία, λέγε, πόσα θες για να την αφήσεις στην ησυχία της;» τον ρώτησα και με κοίταξε σοκαρισμένος.

«Τι πράγμα;»

«Πόσα θες για να της δώσεις πίσω τα παιδιά της και να την αφήσεις στην ησυχία της» επανέλαβα και έμεινε για λίγο να με κοιτά χωρίς να το πιστεύει.

«Δεν μιλάς σοβαρά...» προσπάθησε και ανασήκωσα και τα δύο μου φρύδια με έμφαση.

«Μιλάω απόλυτα σοβαρά... Κάνει μπαμ από μακριά ότι είσαι εδώ για να την αρμέξεις και όχι για να την κερδίσεις πίσω, οπότε σε διευκολύνω, λέγε πόσα θες» του είπα και για λίγο έμεινε να με κοιτά καθώς το σκεφτόταν.

«Αγαπάω την οικογένεια μου...» ξεκίνησε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά απηυδισμένος.

«Άστο φίλε το έκαψες γι αυτό μην το παλεύεις άλλο... Έχεις μια βδομάδα καιρό να μου πεις το ποσόν και να εξαφανιστείς από την ζωή της μια για πάντα... Ότι είπα πριν ισχύει, εγώ είμαι περαστικός αλλά μην νομίζεις ότι δεν θα γυρίσω για σένα αν μάθω ότι γύρισες για να την απειλήσεις ξανά» του δήλωσα και με κοίταξε σκληρά.

«Αν νομίζεις ότι...»

«Καν’ την τώρα πριν του δώσω εντολή να σε αποτελειώσει και μην τολμήσεις να σκεφτείς να προσπαθήσεις να με απειλήσεις εμένα γιατί δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα» του γύρισα πίσω πριν τελειώσει την φράση του και η κίνηση του Φλικ που τον πλησίαζε πιο απειλητικά τον έκανε να καταλάβει ότι δεν αστειεύομαι και το σκέφτηκε καλύτερα.

«Δεν τελειώσαμε εδώ» είπε και κατένευσα.

«Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Μέχρι το βράδυ να έχεις φέρει τα παιδιά της, αλλιώς θα έρθω να σε βρω και να τα πάρω μόνος μου... Ξηγηθήκαμε;» του είπα και με κοίταξε για λίγο καθώς το σκεφτόταν.

«Θα μαζέψεις επιτέλους το κωλόσκυλο σου;» φώναξε και με ένα μου σφύριγμα ο Φλίκ έφυγε από μπροστά του και γύρισε κοντά μου... Εκείνος δεν περίμενε παραπάνω, βάζοντας την ουρά στα σκέλια του, έφυγε τρέχοντας και σκύβοντας προς τον Φλίκ άρχισα να τον χαϊδεύω πίσω από το αυτί του.

«Καλό αγόρι, κοίτα μην μας πλησιάσει ξανά γιατί δεν θα είναι για καλό» του είπα και αμέσως γάβγισε για απάντηση.

Μπαίνοντας μέσα ξανά, βρήκα την Έλενα να προσπαθεί να συνέλθει ενώ ταυτόχρονα τάιζε την μικρή και μόλις έκατσα στο μικρό τραπέζι που ήταν κοντά της, την κοίταξα επίμονα.

«Έφυγε;» ρώτησε με δυσκολία καθώς απέφευγε την ματιά μου.

«Ναι» απάντησα κοφτά και με κοίταξε ντροπιασμένη.

«Γιατί το έκανες αυτό;» ρώτησε και αναστέναξα κουρασμένα.

«Νιώθω ότι σου το χρωστάω» είπα αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.

«Και δεν σκέφτηκες να ρωτήσεις πρώτα τι θέλω εγώ;» με ρώτησε με πόνο και ανασήκωσα τα φρύδια μου με απορία.

«Πες μου ειλικρινά Έλενα, τον αγαπάς;» την ρώτησα πίσω.

«Έχουμε τρία παιδιά μαζί...»

«Δεν σε ρώτησα την οικογενειακή σου κατάσταση Έλενα αλλά αν τον αγαπάς» της έκοψα την φράση στην μέση και εκείνη αναστέναξε καθώς κοίταξε για λίγο μακριά... Καθώς σηκώθηκα από την καρέκλα που καθόμουν, πήγα δίπλα της και την ανάγκασα να με κοιτάξει.

«Τον αγαπάς Έλενα;» την ρώτησα ξανά πιο απαλά και τα δάκρυα της έκαναν πάλι την εμφάνιση τους... «Μην σπαταλάς τα νιάτα σου και την ομορφιά σου για κάποιον που δεν αξίζει και προπάντων μην πιστέψεις ποτέ ότι πρόκειται να αλλάξει» της είπα ήρεμα και με κοίταξε με παράπονο.

«Εσύ πως άλλαξες;» με ρώτησε πίσω και γέλασα στιγμιαία.

«Δεν άλλαξα Έλενα... Με εκείνην ήταν διαφορετικά, αλλά τώρα που χάθηκε νιώθω χειρότερα και από όσο ήμουν πριν την γνωρίσω» της είπα ειλικρινά και με κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει... «Δεν σε αγαπάει Έλενα, γιατί αν σε αγαπούσε, θα είχε αλλάξει... Ζήσε την ζωή σου με τα παιδιά σου πιο ποιοτικά, μην την καταστρέφεις άλλο» της είπα και εκείνη για άλλη μια φορά απέφυγε την ματιά μου.

«Τελικά τι θα κάνεις με την μικρή;» ρώτησε για να αλλάξει κουβέντα και την κοίταξα για μια στιγμή και μόλις κατάλαβε ότι την κοιτάζω γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου και καθώς τράβηξε το μπουκάλι από το στόμα της μου χαμογέλασε και δεν είχα ιδέα τι να σκεφτώ γι αυτό.

«Θα την πάρω μαζί μου αλλά δεν θα φύγω αν δεν βεβαιωθώ ότι εσύ είσαι καλά» της είπα και με κοίταξε στα μάτια.

«Σε ευχαριστώ που νοιάζεσαι για μένα» είπε και της ανταπέδωσα το βλέμμα.

«Είσαι σπουδαία γυναίκα Έλενα» της είπα και εκείνη κουρασμένα έγειρε το κεφάλι της προς το μέρος μου και αμέσως την παρηγόρησα τρυφερά.

Οι μέρες κυλούσαν ήρεμα, όσο ήρεμα μπορούν να κυλήσουν με τέσσερα τερατάκια που το κάθε ένα είχε και τις δικές του απαιτήσεις, αλλά με την Έλενα τέρας ψυχραιμίας να τα βάζει όλα στην θέση τους και να χειρίζεται τις καταστάσεις χωρίς να τα χάνει λεπτό όλα φαινόντουσαν τόσο εύκολα.

«Απορώ πως τα καταφέρνεις» της είπα κάποια στιγμή και εκείνη γέλασε δυνατά καθώς μάζευε τα πιάτα από το τραπέζι και σηκώθηκα για να την βοηθήσω... «Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που θέλω να ανοίξω την πόρτα και να αρχίσω να τρέχω» συνέχισα και το γέλιο της έγινε πιο τρανταχτό.

«Θα τα καταφέρεις μια χαρά, δεν σε φοβάμαι, το έχεις μέσα σου» είπε πιστεύοντας το απόλυτα και την κοίταξα δύσπιστα.

«Θα δείξει η νεκροψία» της γύρισα και με κοίταξε σοβαρά.

«Έντουαρτ άφησε την να μπει μέσα στην καρδιά σου και θα δεις ότι θα σου απαλύνει τον πόνο που νιώθεις τώρα» είπε τρυφερά και απέφυγα το βλέμμα της καθώς έβαζα τα πιάτα μέσα στο πλυντήριο.

«Δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο» είπα ειλικρινά και εκείνη μου έτριψε τον ώμο παρηγορητικά.

«Ο χρόνος γιατρεύει όλες μας τις πληγές» είπε και την κοίταξα αλλά δεν συμπλήρωσα τίποτα άλλο... «Τελικά το πήρες απόφαση, αύριο θα φύγετε;» ρώτησε και χαμογέλασα.

«Νόμιζα ότι αυτό είναι καλό νέο γιατί το κάνεις να φαίνεται σαν να είναι το χειρότερο νέο που έχεις ακούσει;» την ρώτησα και δάγκωσε το κάτω της χείλος ενώ συνέχιζε να καθαρίζει το τραπέζι για να αποφύγει την ματιά μου... «Φοβάσαι ότι τώρα που θα φύγουμε εκείνος θα γυρίσει;» συνέχισα και πάγωσε την κίνηση της στην μέση αλλά δεν γύρισε προς την μεριά μου... «Δεν θα το κάνει, αυτό μπορώ να σου το εγγυηθώ» την διαβεβαίωσα και γυρίζοντας προς την μεριά μου με κοίταξε με περιέργεια.

«Πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος;» με ρώτησε με κομμένη την ανάσα.

«Δεν θα γυρίσει Έλενα, έχει ήδη φύγει από την χώρα» της είπα ψέματα και εκείνη αναστέναξε.

Φυσικά και δεν θα γύριζε από την στιγμή που το άδειο του κουφάρι κείτονταν μέσα σε ένα χαντάκι πολύ μακριά από εδώ, αλλά δεν θα της έλεγα ποτέ την αλήθεια, ήταν καλύτερα να νομίζει ότι δέχτηκε την προσφορά μου και παίρνοντας τα λεφτά που του έδωσα εξαφανίστηκε μια για πάντα από την ζωή της... Δεν θα μπορούσα ποτέ να φύγω ξέροντας ότι το καθίκι, μόλις έβρισκε την ευκαιρία θα γύριζε για να την πείσει να τον δεχτεί πίσω ώστε για άλλη μια φορά να εκμεταλλευτεί τα λίγα λεφτά που έβγαζε από την επιχείρηση της για να πηγαίνει εκείνος να παίζει σε διάφορες χαρτοπαικτικές λέσχες ανενόχλητος... Χρωστούσε παντού, τον κυνήγαγαν ένα σωρό ρεμάλια, ποιος θα πίστευε ότι ήμουν εγώ πίσω από την δολοφονία του;

«Ελπίζω τουλάχιστον να κρατήσει την υπόσχεση του» είπε τελικά και χαμογέλασα.

«Να είσαι σίγουρη γι αυτό» της απάντησα και μόλις τελειώσαμε με το μάζεμα, φτιάξαμε καφέ και κάτσαμε να χαλαρώσουμε τώρα που τα μικρά ήταν πλέον στα κρεβάτια τους και είχαμε ησυχία.

«Πραγματικά θα μου λείψεις» είπε αναπάντεχα και την κοίταξα δύσπιστα.

«Εγώ νόμιζα ότι θα χαιρόσουν που επιτέλους θα μας ξεφορτωθείς... Αρκετά σε επιβαρύναμε όλες αυτές τις μέρες» κούνησε το κεφάλι της αρνητικά με πείσμα.

«Ποτέ ξανά στην ζωή μου δεν έχω νιώσει πιο ασφαλής με την παρουσία κάποιου» είπε και αναστέναξα.

«Έλενα, αν ήξερες πραγματικά τι κρύβεται πίσω από αυτό το προσωπείο, είμαι σίγουρος ότι δεν θα είχες την ίδια άποψη»

«Μην πας να μου θολώσεις τα νερά Έντουαρτ, ότι και να έχεις κάνει στην ζωή σου, φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά ότι τα έχεις αφήσει πίσω σου» είπε πιστεύοντας το απόλυτα.

«Μην είσαι τόσο σίγουρη γι αυτό» της είπα πίνοντας μια γουλιά από τον καφέ μου και εκείνην την στιγμή η μικρή άρχισε να κλαίει... «Τέλος χρόνου» είπα πειραχτικά και γελάσαμε μαζί.

«Θες να πάω να την κοιτάξω εγώ;» ρώτησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

«Όχι θα πάω εγώ... Αρκετά έκανες για μας, είναι καιρός να αναλάβω τις ευθύνες μου» της είπα και καθώς σηκώθηκα κίνησα για το δωμάτιο ώστε να δω τι συμβαίνει.

Τα ξημερώματα σηκώθηκα στης μύτες τον ποδιών μου και αφού έβαλα όλα τα πράγματα που με είχε προμηθεύσει η Έλενα στο αυτοκίνητο, πήρα την βαλίτσα με τα λεφτά που είχα μαζί μου, έβγαλα ένα ικανοποιητικό ποσό για να έχουμε να περάσουμε με την μικρή και την βαλίτσα με τα υπόλοιπα λεφτά την άφησα πάνω στο μικρό τραπέζι μαζί με ένα σημείωμα που την ευχαριστούσα για όλα... Πήρα την μικρή απαλά για να μην ξυπνήσει και αφού την κράτησα σφιχτά απάνω μου έφυγα χωρίς να την ξυπνήσω... Αν έβλεπε την κίνηση μου αυτή, σίγουρα δεν θα την δεχόταν γι αυτό και σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα έτσι.

Με τον Φλικ στο πίσω κάθισμα, την μικρή μέσα στο Baby Sling που μου είχε δώσει η Έλενα για να την έχω απάνω μου ώστε να είναι ήσυχη, έβαλα πρώτη και ξεκίνησα για τον δρόμο του γυρισμού... Δεν ήμουν έτοιμος γι αυτό αλλά έπρεπε να το κάνω... Θα μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο και σε λιγότερο από μια μέρα να είμαι πίσω αλλά προτίμησα να πάρω το καράβι για να εκμεταλλευτώ τις 5 μέρες ταξιδιού ώστε να σκεφτώ όλες μου τις επιλογές... Δεν μπορούσα να την κρατήσω αυτό ήταν το μόνο σίγουρο αλλά δεν μπορούσα να την αφήσω και πίσω μου και αυτό με προβλημάτιζε πάρα πολύ... Ωστόσο θεωρούσα ότι αν είναι στην ίδια χώρα θα μου ήταν πιο εύκολο να την κοιτώ από μακριά αλλά να μπορώ να επέμβω και στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά... Μέχρι στιγμής δεν γνώριζε κανείς την ύπαρξη της εκτός από την Ρόουζ, αλλά ποιος μου λέει ότι αυτό θα κρατήσει για πάντα;

Ένιωθα ένα κουβάρι, ο πόνος της απώλειας της με είχε τσακίσει τόσο πολύ που τα πάντα μου φαινόντουσαν μαύρα... Πίστευα ότι αν έδινα λίγο χρόνο στον εαυτό μου να σκεφτεί, ίσως τελικά να κατάφερνα να συμβιβαστώ αλλά τίποτα τέτοιο δεν είχε συμβεί... Ακόμα μου ήταν πολύ δύσκολο να χωνέψω ότι την είχα χάσει αλλά το χειρότερο από όλα ήταν ότι δεν μπορούσα να χωνέψω ότι για τον χαμό της έφταιγαν εκείνοι που είχα εμπιστευτεί την ζωή της... Πως θα μπορούσα να δουλέψω ξανά μαζί τους κάνοντας και από πάνω ότι δεν τρέχει τίποτα;

Η Έλενα είχε δίκιο, είχα πράγματι αλλάξει αλλά πόσο;... Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι παρόμοιο από εκείνους, αλλά ήταν η πρώτη φορά που πράγματι με ένοιαζε και μου ήταν πολύ δύσκολο να γυρίσω πίσω... Ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να τα παρατήσω όλα, να τα σβήσω όλα και να κάνω ένα νέο ξεκίνημα μακριά από όλους και από όλα, αλλά χωρίς λεφτά πόσο μακριά θα μπορούσα να πήγαινα;

Δεν με ένοιαζε που έδωσα όσα είχα και δεν είχα στην Έλενα, εκείνη τα είχε περισσότερη ανάγκη από μένα και δεν θα το μετάνιωνα ποτέ μου, όμως με την μικρή υπ' ευθύνη μου, έπρεπε να σκεφτώ καλύτερα τις επιλογές μου... Δεν θα μπορούσα να την αφήσω εκτεθειμένη, οπότε θα έπρεπε να γυρίσω και πάλι κοντά τους ώστε να καταφέρω να μαζέψω ένα ικανοποιητικό ποσόν μέχρι την στιγμή που θα έπαιρνα την απόφαση να τους αφήσω για πάντα.

Με την μικρή μέσα στο Baby Sling και το μπουφάν μου από πάνω να την κρύβει, βγήκα στο κατάστρωμα και έμεινα να κοιτώ την χώρα μου να ξεμακραίνει και αυτόματα ένιωσα να αδειάζω μέσα μου, ούτε ακόμα και όταν φύγαμε με τον Χάντερ την πρώτη φορά δεν με πόνεσε τόσο... Μια περίεργη νοσταλγία με έκανε να αναπολώ της ημέρες που ήμουν με την μητέρα μου μαζί... Πόσο θα ήθελα να ήταν τώρα εδώ, να με κρατήσει για άλλη μια φορά στην αγκαλιά της και να με διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά... Τίποτα για μένα δεν θα είναι καλά, τώρα που εκείνη δεν ήταν πια εδώ, δεν είχα ιδέα για ποιον λόγο ακόμα υπήρχα... Αν δεν της είχα δώσει την υπόσχεση μου ότι θα κάνω το καλύτερο για την μικρή της, σίγουρα θα την είχα ακολουθήσει, σίγουρα τώρα θα είχα δώσει ένα τέλος σε αυτό τον αβάσταχτο πόνο που με έκανε να θέλω να ουρλιάξω.

Οι 5 μέρες μέσα στο καράβι με έκαναν να δω τα πράγματα πιο λογικά και ήξερα πλέον τι έπρεπε να κάνω και το πως... Φτάνοντας όμως τελικά στο σπίτι μου όλα όσα είχα σκεφτεί, όσα είχα προγραμματίσει, έγιναν όλα στάχτη... Μπαίνοντας μέσα ένιωσα σαν κάποιος να μου έχωσε μια δυνατή μπουνιά στην κοιλιά μου και να μου πήρε όλο το οξυγόνο από τα πνευμόνια μου... Την ένιωθα παντού, όπου και να κοίταζα η εικόνα της με κατέκλυζε και ο πόνος έγινε ακόμα πιο αβάσταχτος... Τώρα πράγματι ένιωθα ότι ζούσα στην κόλαση ζωντανός νεκρός να καίγομαι από όλα μου τα λάθη.

Τεό

Εκεί που έκοβα τα μαρούλια μου με τις παραγγελίες να τρέχουν, ξαφνικά άκουσα ένα γάβγισμα έξω από την πίσω πόρτα και περίεργος πήγα και την άνοιξα για να δω τι συμβαίνει... Μόλις αντίκρισα τον Φλικ τα έχασα τελείως.

«Τι θες εσύ εδώ;» τον ρώτησα και εκείνος γαβγίζοντας μια φορά άρχισε να φεύγει αλλά μόλις έκανε δύο βήματα μπροστά γύρισε ξανά με κοίταξε και άρχισε πάλι να γαβγίζει... «Δεν καταλαβαίνω, τι θες;» τον ρώτησα πάλι και γυρίζοντας προς το μέρος μου άρπαξε το μπατζάκι μου και για λίγο τα χρειάστηκα.

«Θες να σε ακολουθήσω;» τον ρώτησα και εκείνος σταματώντας να με τραβάει γάβγισε άλλη μια φορά... «Μελίνα, έχετε το νου σου στο μαγαζί, πρέπει να φύγω για λίγο» φώναξα από την πόρτα και κλείνοντας την πίσω μου, με την περιέργεια μου να με ξεπερνά, άρχισα να ακολουθώ το Φλικ ελπίζοντας η Μπέλλα να είναι καλά... Όλη του η συμπεριφορά πραγματικά μου έφερνε μια περίεργη ανησυχία... Είχε να με πάρει τηλέφωνο πάνω από μια βδομάδα και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου, μπορεί εκείνη να με διαβεβαίωνε ότι ήταν καλά αλλά εγώ δεν την πίστευα και τόσο και το γεγονός του ότι μου έστελνε τον Φλικ για να με πάει κοντά της αντί να έρθει η ίδια να με δει αφού ήταν εδώ, αυτόματα μου ενίσχυε το προαίσθημα μου ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Μπαίνοντας μέσα στο δασάκι που ήταν απέναντι από το μαγαζί άρχισα να προβληματίζομαι.

«Εεε πιο σιγά, που πηγαίνουμε;» τον ρώτησα λες και θα μπορούσε να μου απαντήσει και εκείνος γαβγίζοντας δύο τρεις φορές άγρια συνέχισε την πορεία του... «Καλά βρε αγροίκε δεν σε είπα και καμπούρη αλλά μπορείς να πας πιο σιγά; Δεν σε προλαβαίνω» του φώναξα και μόλις είδα τον Έντουαρτ να με περιμένει λίγο πιο κάτω κρατώντας κρυμμένο κάτι μέσα στο μπουφάν του φρέναρα και τον κοίταξα χωρίς να το πιστεύω.

«Έντουαρτ;» ρώτησα και εκείνος ήρθε αμέσως πιο κοντά μου ενώ το ύφος του ήταν πραγματικά σε απόγνωση.

«Τεό ξέρω πως φαίνεται περίεργο αυτό αλλά πραγματικά χρειάζομαι την βοήθεια σου» είπε αμέσως ενώ με κοίταζε ικετευτικά και πραγματικά δεν ήξερα τι να σκεφτώ γι αυτό.

«Δεν καταλαβαίνω η Μπέλλα που είναι; Είναι καλά;» τον ρώτησα κατευθείαν με αγωνία και τον είδα διστάζει για μια στιγμή.

«Η Μπέλλα δεν είναι εδώ, εγώ είμαι αυτός που σε χρειάζεται... Ξέρω ότι θα έχεις πολλές απορίες και σου υπόσχομαι να σου της λύσω αλλά όχι τώρα Τεό... Σε παρακαλώ, μπορεί να σου φανεί περίεργο αλλά αυτήν την στιγμή είσαι ο μόνος που μπορώ να εμπιστευτώ» είπε και πλησιάζοντας με κι άλλο άνοιξε το μπουφάν του λίγο και με άφησε να δω τι έκρυβε κάτω από αυτό.

Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, δεν πίστευα ότι έβλεπα αυτό που έβλεπα μπροστά μου.

«Να υποθέσω ότι δεν σου είχε μιλήσει γι αυτό σωστά;» με ρώτησε και σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του.

«Το κράτησε και τόσο καιρό δεν είπε τίποτα;» ρώτησα χωρίς να το πιστεύω ότι πράγματι μου έκρυψε κάτι τέτοιο.

«Το έκανε για να την προστατέψει...»

«Από μένα;» τον διέκοψα και πήρε μια βαθιά ανάσα για να κοντρολάρει τον εαυτό του.

«Είναι μεγάλη ιστορία Τεό και πραγματικά δεν έχω χρόνο να σου μιλήσω γι αυτό... Η μικρή ψήνεται στον πυρετό και πρέπει να την δει οπωσδήποτε κάποιος γιατρός» είπε απελπισμένα και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω.

«Δεν καταλαβαίνω και από μένα τι θες;» τον ρώτησα και με κοίταξε πάλι παρακλητικά.

«Δεν πρέπει να την δει κανείς μαζί μου... Σε παρακαλώ Τεό δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, έχω κάνει τα πάντα αλλά ο πυρετός δεν πέφτει με τίποτα»

«Ότι εσύ θα με παρακάλαγες, ούτε στα τρελά μου όνειρα» είπα και δαγκώνοντας το κάτω χείλος του ξεφύσησε απηυδισμένα.

«Σε παρακαλώ Τεό είσαι ο μόνος που εμπιστεύομαι... Βοήθησε με, μην το κάνεις για μένα, κάντο για εκείνην» είπε ικετευτικά και έμεινα για λίγο να τον κοιτώ.

«Όταν γυρίσω όμως...»

«Θα σου εξηγήσω τα πάντα» επιβεβαίωσε με ειλικρίνεια πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου και κατένευσα.

«Οκ δώσ' την μου» του είπα πιο αποφασιστικά και εκείνος αμέσως πέρασε από το κεφάλι του το περίεργο ύφασμα που την συγκρατούσε ενώ έβγαλε πρώτα το ένα μπατζάκι του μπουφάν του για να το βγάλει από πάνω του και με βοήθησε να την κρατήσω ενώ πέρναγε το ύφασμα πάνω από το κεφάλι μου όπως το είχε εκείνος πριν.

«Τεό...» μου είπε ενώ με κράτησε σφιχτά από το μπράτσο μου... «Καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να μάθει κανείς γι αυτό» είπε ενώ με κοίταζε έντονα στα μάτια.

«Θα κρατήσω το στόμα μου κλειστό» του επιβεβαίωσα και καθώς κατένευσε, έκανε ένα βήμα προς τα πίσω και βάζοντας το χέρι του μέσα στο μπουφάν του, έβγαλε κάτι χαρτιά και μου τα έτεινε.

«Είναι πλαστά... Προσπάθησε να την πας όσο πιο μακριά μπορείς... Δεν πρέπει να μάθει κανείς την πραγματική της ταυτότητα» πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε για άλλη μια φορά παρακλητικά... Τι στο διάολο έχει πάθει αυτός ο άνθρωπος, ποτέ μου δεν θα πίστευα ότι θα τον έβλεπα έτσι και πιο σίγουρα ποτέ μου δεν θα πίστευα ότι θα με παρακαλούσε για το οτιδήποτε, πρέπει να είναι τρομερά απελπισμένος.

«Θα την προσέχω σταμάτα να ανησυχείς τόσο, ξέρεις ότι θα έκανα τα πάντα για εκείνην» του είπα και εκείνος κατένευσε ενώ έσμιγε τα φρύδια του... Στην ματιά του υπήρχε τόσος πόνος που πραγματικά με έκανε να ανησυχώ για τα χειρότερα αλλά προς το παρόν ήξερα ότι έπρεπε να φροντίσω πρώτα να κάνω αυτό που μου είχε ζητήσει πριν ζητήσω εξηγήσεις... «Θα γυρίσω όσο πιο γρήγορα μπορώ»

«Πάρε και τον Φλικ μαζί σας, θα σας προστατέψει και θα σου δείξει τον δρόμο για να σε φέρει στο σπίτι» είπε και κοίταξα προς τον αγροίκο.

«Ας είναι, είναι κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω;» τον ρώτησα πριν φύγω.

«Έχει δύο μέρες συνεχόμενες 39 με 40 πυρετό και ότι τρώει το κάνει εμετό» με πληροφόρησε και αφού του έδωσα για άλλη μια φορά τον λόγο μου ότι θα την προσέχω έφυγα με την ψυχή στο στόμα και τον Φλικ να μας ακολουθεί για να πάω να πάρω το αυτοκίνητο μου για να την φροντίσω.