«Κατά της δέκα θα είμαι πίσω» είπε χωρίς να δέχεται αντίρρηση και ανασήκωσα τα φρύδια μου προκλητικά.
«Δεν θυμάμαι να συμφώνησα» της είπα και αμέσως εκείνη το γύρισε στην επίθεση.
«Δεν θυμάμαι να σε ρώτησα... Άλλωστε το ότι δουλεύω για σένα δεν σημαίνει ότι θα μου ορίζεις και την προσωπική μου ζωή» είπε απαιτητικά... Ναι η Άλις που γνώριζα είχε γυρίσει και μάλιστα για τα καλά.
«Άλις σοβαρέψου» την προειδοποίησα.
«Καλό το αστείο αλλά δεν είσαι πατέρας μου να με ελέγχεις και άλλωστε δεν είσαι ο μόνος που έχεις ανάγκες ξέρεις» συνέχισε με πείσμα και την κοίταξα με απορία.
«Δεν πιστεύω εσύ και οοο...» είπα με νόημα και δίπλωσε τα χέρια της αμυντικά μπροστά στο στήθος της νευριασμένα.
«Δεν σε αφορά» αμύνθηκε και αναστέναξα.
«Άλις για τον θεό είσαι παιδί ακόμα» αναφώνησα.
«Όταν ο υποτιθέμενος πατέρας μου με πάσαρε για να ξεπληρώσει τα χρέη του, δεν ήμουν;» ρώτησε πίσω πάνω στα νεύρα της και έμεινα σοκαρισμένος να την κοιτώ και εκείνη αμέσως το μετάνιωσε και κοιτώντας το πάτωμα αναστέναξε βαριά.
«Δεν το πιστεύω αυτό που ακούω... Πως μπόρεσε το καθίκι να σου το κάνει αυτό;» είπα αυτόματα ενώ έκανα τα χέρια μου μπουνιές για να μπορέσω να συγκρατηθώ μπροστά της και με κοίταξε δειλά ενώ κοκκίνισε ολόκληρη.
«Κοίτα, καταλαβαίνω ότι επειδή μένω σπίτι σου θες να έχεις τον έλεγχο για όλα αλλά σε αυτό το θέμα νομίζω ότι πρώτη από όλους έχω εγώ λόγο... Με τον Τζάσπερ είναι διαφορετικά και θέλω να το ζήσω,είναι καλός, περιποιητικός, δεν κάνει ποτέ καμία κίνηση αν δεν πάρει το οκ από μένα και με κάνει να νιώθω καλά, με κάνει να νιώθω για πρώτη φορά ότι είμαι πράγματι ένα κορίτσι της ηλικίας μου και δεν θα σε αφήσω αυτό να μου το καταστρέψεις» είπε αποφασιστικά ενώ με κοίταζε παρακλητικά.
«Δεν είχα σκοπό να σου το χαλάσω Άλις, απλά θέλω το καλό σου, δεν θέλω να πληγωθείς, ιδίως μετά από αυτό που είπες μόλις τώρα... Πόσο καλά τον ξέρεις;» την ρώτησα και χαλαρώνοντας συνέχισε πιο ήρεμα.
«Αρκετά ώστε να ξέρω ότι μπορώ να είμαι μαζί του και να το ζήσω... Του έχω εμπιστοσύνη Έντουαρντ, είναι πολύ καλό παιδί» επέμενε εκείνη και το δέχτηκα, εξάλλου δεν είχα κανέναν λόγο να αμφισβητήσω την κρίση της..Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσω έτσι, σίγουρα θα έψαχνα για εκείνον για να βεβαιωθώ ότι πράγματι ήταν τόσο καλό παιδί όσο η ίδια έλεγε.
«Εκείνος ξέρει;...» με κοίταξε με απορία... «Εννοώ για σένα, το παρελθόν σου» διευκρίνισα και γούρλωσε τα μάτια της με έκπληξη.
«Πας καλά; Φυσικά και όχι» αναφώνησε και κοίταξε προς το μέρος του τρομοκρατημένη... Δεν ήθελα να την φέρω σε δύσκολη θέση και να της χαλάσω την διάθεση όποτε γύρισα την κουβέντα μας αλλού.
«Στις εννιά να είσαι πίσω» τελικά της είπα και ανασήκωσε τα φρύδια της με πείσμα καθώς γύριζε την ματιά της πιο ήρεμη προς την μεριά μου.
«Δέκα» επανέλαβε και με νύχια και με δόντια πάλεψα πολύ σκληρά για να μην γελάσω.
«Εννιάμιση, λεπτό παραπάνω» απαίτησα και εκείνη τελικά το δέχτηκε.
«Άντε εννιάμιση» είπε τελικά και άφησα το χαμόγελο μου να εκδηλωθεί χωρίς να έχω άλλες αντοχές να το συγκρατήσω.
«Έχεις λεφτά μαζί σου;» την ρώτησα και με κοίταξε χαμογελώντας.
«Δεν μου χρειάζονται έτσι κι αλλιώς...» δήλωσε και την κοίταξα με απορία... «Δεν με αφήνει ποτέ να πληρώσω τίποτα» διευκρίνισε ανασηκώνοντας τους ώμους της αλλά στον τόνο της φωνής της υπήρχε θαυμασμός... Εγώ όμως όπως και να έχει η κατάσταση δεν θα την άφηνα ξεκρέμαστη όποτε για παν ενδεχόμενο έβγαλα ένα ικανοποιητικό ποσόν από την τσέπη μου της το έτεινα και με κοίταξε με περιέργεια.
«Πάντα να έχεις λεφτά μαζί σου, ποτέ δεν ξέρεις αν θα σου χρειαστούν» της είπα και με έναν αναστεναγμό τελικά τα δέχτηκε.
«Κράτα τα από τον μισθό μου» είπε καθώς τα έδειξε και αμέσως τα έβαλε μέσα στην τσέπη της.
«Πήγαινε πριν το μετανιώσω» της είπα πειραχτικά και την έσπρωξα απαλά προς το μέρος του.
«Ένα λεπτό...» είπε εκείνη και γύρισε ξανά προς το μέρος μου.
«Τι είναι πάλι;» ρώτησα απηυδισμένα και εκείνη αμέσως σοβάρεψε.
«Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάξεις γνώμη;» ρώτησε και αναστέναξα βαριά ενώ έτριβα τον σβέρκο μου νευρικά.
«Κόντεψα να την χάσω» είπα την αλήθεια και γούρλωσε τα μάτια της σοκαρισμένη.
«Χτύπησε;» ρώτησε με αγωνία ξέπνοη και κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά αμέσως έσπευσα να την καθησυχάσω.
«Όχι, ευτυχώς, είναι μια χαρά μην ανησυχείς» την επιβεβαίωσα.
«Τότε πως; Τι;» κοίταξα για λίγο μακριά και αφού καταλάγιασα τα συναισθήματα που αυτόματα με κατέκλισαν και με έκαναν κομμάτια, γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της πιο αποφασιστικά.
«Βρήκε το όπλο μου και άρχισε να παίζει μαζί του, ευτυχώς είχα την ασφάλεια απάνω» της είπα και έβαλε το χέρι της μπροστά από το στόμα της για να σταματήσει την κραυγή της που ήταν έτοιμη να βγει από μέσα της και για λίγο έμεινε μόνο να με κοιτά χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
«Είσαι με τα καλά σου; Έχεις όπλο μέσα στο σπίτι και μάλιστα σε σημείο που μπορεί να το βρει;» Έχω ολόκληρο οπλοστάσιο αλλά μην το κάνεις θέμα τώρα, απάντησα από μέσα μου την στιγμή που ρώτησε ξέπνοα κάτω από την αναπνοή της μόλις κατάφερε να βρει ξανά την φωνή της από το σοκ που είχε υποστεί και την κοίταξα απολογητικά.
«Που να φανταστώ ότι θα την είχες αφήσει να περιφέρεται μέσα στο σπίτι ανενόχλητη;» της γύρισα πίσω.
«Την είχα αφήσει μέσα στο πάρκο της, δεν την είχα αφήσει ξέμπαρκη» αμύνθηκε εκείνη και αναστέναξα.
«Ωραία, δεν μπορούμε να την εμπιστευτούμε πουθενά... Πως σκατά καταφέρνει και πηδάει τα κάγκελα;» είπα τον προβληματισμό μου δυνατά και εκείνη άρχισε να γελάει.
«Μαζεύει τα παιχνίδια της σε ένα σημείο και πατώντας απάνω τους πιάνει τα κάγκελα, σηκώνεται όρθια και καταλαβαίνεις την συνέχεια...» είπε και άρχισα να κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά κοιτώντας προς τα πάνω δύσπιστα... «Άστα η ψυχή μου βγαίνει κάθε φορά που πρέπει να πάω τουαλέτα, την άλλη φορά την πρόλαβα στο τσακ πριν κατέβει τις σκάλες... Δεν φτάνει που είναι πίθηκος είναι και γρήγορη η άτιμη» συνέχισε και γέλασα τρίβοντας τα μάτια μου κουρασμένα.
«Θα περάσουμε καλά, την βλέπω την δουλειά» είπα και γέλασε και εκείνη μαζί μου.
«Είναι απίστευτη, αν της δώσεις μια ευκαιρία να σου το αποδείξει θα πάθεις την πλάκα σου» επιβεβαίωσε με τον τρόπο εκείνη και κατένευσα.
«Εφόσον θα την κρατήσω, τότε σίγουρα θα το ανακαλύψω και μόνος μου» της απάντησα και με κοίταξε με έκπληξη.
«Αλήθεια; Θα την κρατήσεις;...» ρώτησε δύσπιστα και κατένευσα σοβαρός... «Για πάντα;» συνέχισε θέλοντας να το επιβεβαιώσει.
«Για πάντα» της απάντησα σοβαρός και από την χαρά της έπεσε με φόρα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και άρχισε να χοροπηδά.
«Δεν το πιστεύω...» αναφώνησε και άρχισα να τραντάζομαι από τα γέλια... «Δεν θα το μετανιώσεις... Σου εγγυώμαι ότι όταν την γνωρίσεις καλύτερα, θα την λατρέψεις» μου είπε καθώς με κοίταζε με μια ανακούφιση ενώ τα μάτια της γυάλιζαν από χαρά.
«Δεν έχω καμία αμφιβολία γι΄ αυτό» της είπα και δάγκωσε το κάτω χείλος της ενώ με κοίταζε ακόμα ενθουσιασμένη.
«Δεν το πιστεύω... Αυτό... αυτό, είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει... Αχχχ πραγματικά δεν ξέρω πως να αντιδράσω» είπε αυθόρμητα και της τάραξα για λίγο τα μαλλιά της ενώ εκείνη δεν έφευγε από την αγκαλιά μου και με έκανε να νιώθω πολύ άβολα.
«Να σου υπενθυμίσω ότι κάποιος έχει ξεροσταλιάσει να σε περιμένει ή μήπως άλλαξες γνώμη;» της είπα συνωμοτικά και αμέσως ξεκόλλησε από την αγκαλιά μου κάνοντας δύο βήματα προς τα πίσω και χοροπηδώντας άρχισε να ξεμακραίνει καθώς φώναζε.
«Στις δέκα θα είμαι πίσω»
«Στις εννιάμιση... λεπτό παραπάνω» της ανταπέδωσα και κάνοντας μια σβούρα γύρω από τον εαυτό της μου έβγαλε την γλώσσα της και άρχισε να τρέχει χαρούμενη προς τον Τζάσπερ της... Την στιγμή που εκείνη δεν με κοίταζε πια, άρχισα να γελάω με την καρδιά μου και ξεκολλώντας από τον φράχτη που στεκόμουν όλη αυτήν την ώρα, άρχισα να παίρνω το δρόμο του γυρισμού ακόμα γελώντας.
Στις δέκα με το σακβουαγιάζ της ανά χείρας, ήταν έξω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας μου και μας κοίταξε με έκπληξη... Η μικρή μου είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου.
«Νόμιζα ότι είχαμε συμφωνήσει στις εννιάμιση» της υπενθύμισα και ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.
«Δεν έβρισκα ταξί» είπε ψέματα.
«Και δεν την πρόλαβες ξύπνια...» της χτύπησα και εκείνη με κοίταξε απολογητικά... «Για ποιον άλλον λόγο νόμιζες ότι επέμενα να γυρίσεις στις εννιάμιση; Όλη μέρα δεν σταμάτησε να σε φωνάζει και να σε ψάχνει» της είπα και αμέσως με κοίταξε μετανιωμένη.
«Δεν το σκέφτηκα αυτό...» είπε απολογητικά.
«Θα κάνουμε μια συμφωνία...» της είπα σοβαρά και εκείνη περίμενε υπομονετικά να συνεχίσω... «Τις ημέρες που θα είμαι σπίτι μπορείς να κανονίζεις να βγαίνεις μαζί του ή να πηγαίνεις βόλτες με τους φίλους σου αλλά...» τόνισα και συνέχισε να με κοιτάει υπομονετικά χωρίς να με διακόπτει... «Δεν θα λείψεις ξανά σε κανένα της μεσημεριανό γεύμα και θα γυρίζεις πριν κοιμηθεί» απαίτησα και εκείνη αμέσως το δέχτηκε ενώ κατένευσε και με ευχαρίστησε με την ματιά της... «Αλήθεια πως καταφέρνεις να την ταΐζεις;» ρώτησα και γέλασε σιγανά.
«Κρατάω το μπουκάλι με το γάλα στο χέρι μου και κάνουμε συμφωνία, λίγο γάλα μια κουταλιά» είπε και κούνησα το κεφάλι μου κοιτώντας το ταβάνι απηυδισμένα.
«Άντε τράβα να κοιμηθείς και θα την φέρω μέσα» της είπα και μόλις εκείνη γύρισε για να φύγει, πήρα απαλά στα χέρια μου την Ρένεσμι για να την πάω στο κρεβάτι της... «Πέρασες καλά;» την ρώτησα καθώς σκέπαζα την μικρή και εκείνη με ένα βλέμμα ευτυχίας μου το επιβεβαίωσε καθώς δάγκωνε το κάτω χείλος της ενώ κατένευσε... «Χαίρομαι... Καληνύχτα» της ευχήθηκα και την στιγμή που γύρισα για να φύγω εκείνη με σταμάτησε.
«Έντουαρντ;...» είπε και γύρισα προς την μεριά της... «Σε ευχαριστώ» είπε και της χαμογέλασα.
«Δεν έκανα τίποτα» της είπα και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά με πείσμα.
«Έκανες πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις» είπε σοβαρή αλλά χωρίς να πω τίποτα άλλο, την κοίταξα για λίγο και έκανα την κίνηση να φύγω.
«Καληνύχτα» μου ευχήθηκε και αφού την καληνύχτισα και εγώ, πήγα στο δωμάτιο μου για να ξαπλώσω και να κοιμηθώ.
Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου ένιωσα μια κίνηση μέσα στο δωμάτιο και ξαφνιασμένος ανοίγοντας τα μάτια μου είδα την μικρή να είναι όρθια και να παλεύει να ανέβει πάνω στο κρεβάτι χωρίς αποτέλεσμα.
«Ρένεσμι τι κάνεις εδώ;» την ρώτησα ενώ την πλησίαζα με το σώμα μου.
«Μπα... μπα... μπα» έλεγε ξανά και ξανά ενώ σηκώνοντας τα χέρια της για να μου δείξει ότι ήθελε να την πάρω στην αγκαλιά μου, καθώς δεν κρατιόταν πια, έπεσε προς τα πίσω και αμέσως πήγα από την μεριά της για να την πιάσω.
«Μπα... μπα... μπα» συνέχιζε επίμονα και γέλασα για μια στιγμή.
«Τι θα σε κάνω εγώ εσένα μου λες;» την ρώτησα ρητορικά καθώς την κράταγα στην αγκαλιά μου και την φίλησα στον κρόταφο της ενώ ακόμα γέλαγα... «Θες να κοιμηθείς με τον μπαμπά;» την ρώτησα ξανά και εκείνη συνέχιζε να επαναλαμβάνει επίμονα.
«Μπα... μπα... μπα» μυξοκλαίγοντας και παρατώντας τα, της έκανα την χάρη και από εκείνο το βράδυ και κάθε βράδυ κοιμόμασταν αγκαλιά...
Δεν μπορώ να πω ότι το θεωρούσα σωστό αλλά ούτε και ότι δεν το απολάμβανα με όλη μου την ψυχή... Μέσα στην αγκαλιά της βρήκα επιτέλους την γαλήνη που τόσο αναζητούσα, βρήκα τον ύπνο που είχα χάσει, την ολοκλήρωση και τολμώ να πω ότι με αυτήν την μοναδική αγκαλιά ένιωθα επιτέλους ότι δεν αιμορραγούσα πια έστω κατά το ήμισυ... πως θα μπορούσα ποτέ να την αποχωριστώ; Φυσικά υπήρχαν και οι αποστολές μου, που εκείνα τα βράδια, κοιμόταν με την Άλις, κοιμόταν τρόπος του λέγειν... Αυτό το παιδί ήταν απίστευτο, με το που γύριζα σπίτι, ότι ώρα και να ήταν, εκείνη το έπαιρνε είδηση και μέχρι να κάνω ένα μπάνιο και να αλλάξω ήταν ήδη στο δωμάτιο μου και με περίμενε για να την πάρω στην αγκαλιά μου ώστε να συνεχίσει τον ύπνο της μαζί μου... Πως μπορείς να της το αρνηθείς, ήταν τόσο αξιολάτρευτη, τόσο έξυπνη που και ψύλλο καλίγωνε, τόσο πεισματάρα σαν την μάνα της που αν έβαζε κάτι στο μυαλό της άντε εσύ να την έπειθες για το αντίθετο... αδύνατον... όμως ήμουν τόσο περήφανος για εκείνην, κουκουβάγια όπως η Άλις με κορόιδευε αλλά πως να μην είμαι; Η Μπέλλα μου είχε απόλυτο δίκιο, είχε πάρει όλα τα καλά μας στοιχεία, είχε πάρει όλη μας την δύναμη, την εξυπνάδα, πως ένας πατέρας να μην νιώσει υπερήφανος για όλα αυτά;
Είχε περάσει μια βδομάδα από την ημέρα που γύρισε η Άλις και όλα άρχισαν σταδιακά να μπαίνουν σε μια σειρά... όχι ότι ήταν τίποτα εύκολο αλλά δεν ήταν ακατόρθωτο, από την στιγμή που συνεργαζόμασταν και τα μοιραζόμασταν όλα και η Ρένεσμι ηρέμησε κάπως και εμείς ήμασταν πιο χαλαροί ώστε να μπορούμε να προλαβαίνουμε και όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας.
Ξυπνώντας το πρωί, μόλις πήρα την εφημερίδα από τον κήπο που μου την είχαν αφήσει μιας και που ο Φλικ ακόμα ήταν ακίνητος στο κρεβάτι μπαταρισμένος έτσι ώστε να μην κουνιέται για να μην πάθει μεγαλύτερη ζημιά, την άνοιξα και μόλις είδα το πρωτοσέλιδο χαμογέλασα με ικανοποίηση... Αποστολή εξετελέσθη... σκέφτηκα και άρχισα να το διαβάζω πριν καν μπω στο σπίτι...
“Σπείρα εγκληματιών εξάρθρωσε η αστυνομία μετά από την αυτοκτονία του εν λόγω επαγγελματία γονιού που υιοθετούσε ορφανά παιδιά και τα προωθούσε στην πορνεία και την εγκληματικότητα προς όφελος του... Η γυναίκα του δράστη ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε τίποτα αλλά η κατάθεση των μεγαλύτερων παιδιών την διέψευσαν και τώρα η υπόθεση της βρίσκεται στα δικαστήρια...”
Δεν χρειαζόταν να διαβάσω τίποτα παραπάνω... Είχαν πληρώσει και οι δύο και με το παραπάνω τα όσα είχαν κάνει στην κακομοίρα την Άλις ικανοποιημένος από αυτό, διπλώνοντας την εφημερίδα έτσι ώστε να φαίνεται η φωτογραφία του ζευγαριού πάνω, πάνω, τράβηξα προς την κουζίνα που ήξερα ότι εκεί θα ήταν η Άλις και θα ετοίμαζε το γάλα της μικρής πριν την ξυπνήσει για να την ταΐσει πριν φύγει για το σχολείο της.
Μπαίνοντας μέσα γύρισε και με κοίταξε για μια στιγμή...
«Να σου βάλω καφέ;» ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... Άφησα την εφημερίδα πάνω στο τραπέζι την στιγμή που εκείνη γύρισε την ματιά της ξανά προς τον μπάγκο και μόλις πήγα δίπλα της, πήρα μια κούπα από το ντουλάπι, έβαλα λίγο καφέ και μόλις ήπια μια γουλιά γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της.
«Θα είμαι στην βιβλιοθήκη, πριν φύγεις βάλε μια φωνή» την ενημέρωσα και μόλις κατένευσε για απάντηση, κίνησα για την βιβλιοθήκη με τον καφέ μου στο χέρι αλλά πριν φτάσω στην πόρτα άκουσα την Άλις να με φωνάζει και πριν γυρίσω προς το μέρος της κρυφοχαμογέλασα αλλά γύρισα σοβαρός.
«Εσύ το έκανες αυτό;» απαίτησε να μάθει δείχνοντας μου την εφημερίδα και έκανα τον ανήξερο.
«Ποιο;» ρώτησα και καλά αδιάφορα.
«Μην μου το παίζεις αθώα περιστερά εμένα, λέγε δικιά σου δουλειά είναι αυτή;» ρώτησε ξανά πιο επίμονα και ανασήκωσα τους ώμους... Τα μάτια της βούρκωσαν και πετώντας την εφημερίδα στο πάτωμα έπεσε με φόρα στην αγκαλιά μου και λίγο ήθελε να μου πέσει από το χέρι η κούπα με τον καφέ μου αλλά με το ελεύθερο χέρι μου την συγκράτησα απάνω μου και της έτριψα την πλάτη της παρηγορητικά.
«Δεν έχεις κανέναν λόγο να ντρέπεσαι για τίποτα Άλις... Εκείνοι ήταν οι άχρηστοι και οι εγκληματίες, όχι εσύ... Τώρα μπορείς να κάνεις την ζωή σου όπως γουστάρεις χωρίς να φοβάσαι τίποτα και αν θες να φύγεις για να βρεις την τύχη σου, να ξέρεις ότι μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή το θελήσεις, δεν θα σε εμποδίσω» της είπα ειλικρινά και σήκωσε το κεφάλι της με μάτια δακρυσμένα για να με κοιτάξει ενώ με ευχαριστούσε με την ματιά της.
«Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω, έχεις κάνει τόσα πολλά για μένα» είπε με δυσκολία μέσα από τα αναφιλητά της.
«Μην κάνεις τα ίδια λάθη, αυτή θα είναι η μόνη ικανοποιητική ανταπόδοση που μπορείς να μου δώσεις... Κλέψε την ευκαιρία και σβήνοντας το παρελθόν κάνε μια νέα αρχή, μια νέα σωστή αρχή» της είπα και με το σαγόνι της να τρέμει άφησε ξανά το κεφάλι της να ακουμπήσει πάνω στο στερνό μου και με κράτησε κοντά της πιο σφιχτά και έτσι από εκείνην την μέρα και πέρα, εκεί που είχα μια κόρη απέκτησα και μια δεύτερη και μάλιστα στην φάση της εφηβείας... αλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ... Η Άλις πάντα με έβγαζε ασπροπρόσωπο και ποτέ δεν με απογοήτευσε, πράγματι έκανε μια νέα αρχή και όσο αφορά εμένα, οι λέξεις ήταν περιττές, μπορεί να μην με αποκάλεσε ποτέ πατέρα αλλά πάντα μου έδειχνε με τον τρόπο της ότι έτσι με έβλεπε και αυτό όσο παράξενο και να σας φαίνεται, για μένα ήταν η μεγαλύτερη ικανοποίηση που θα μπορούσα να πάρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου