Haunted Love M2o "14. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό"

Οι δύο μέρες που ακολούθησαν με έκαναν ακόμα πιο κομμάτια... Το μπούκωμα της μικρής την έκανε νευρική με αποτέλεσμα να μην κοιμάται σχεδόν καθόλου... και όσο δεν κοιμόταν την περισσότερη ώρα έκλαιγε απαρηγόρητη... Το καλό σε όλη την υπόθεση ήταν ότι ο πυρετός είχε υποχωρήσει αλλά εγώ στην κυριολεξία πια σερνόμουν, ένιωθα ότι αν με άφηνες να κοιμηθώ θα ξύπναγα σε καμία βδομάδα... Τα νεύρα μου κουρέλια, τα ρούχα μας ήταν όλα άπλυτα και δεν προλάβαινα ούτε να μαγειρέψω τίποτα της προκοπής, με αποτέλεσμα να τρώω ότι σαβούρα υπήρχε μπροστά μου... Οι προμήθειες που είχα στο σπίτι τελείωναν και εγώ δεν είχα κουράγιο για τίποτα, με αποτέλεσμα το σπίτι να έχει το μαύρο του το χάλι... Πόσο χειρότερα θα μπορούσε να γίνει;

Απελπισμένος πήρα τηλέφωνο την Ρόουζ και εκείνη κατά το απόγευμα ήρθε να με δει... Μόλις άνοιξα την πόρτα με κοίταξε με φρίκη.

«Τι χάλια είναι αυτά;» με ρώτησε μόλις βγήκε από το αυτοκίνητο της και της έκανα νόημα με το κεφάλι μου να έρθει μέσα.

«Ζω στιγμές φρίκης γι’ αυτό αν δεν σε πειράζει θα προτιμούσα να παραλείψεις το δούλεμα γιατί δεν θέλω πολύ για να εκραγώ» την προειδοποίησα και σήκωσε τα χέρια της αμυντικά στον αέρα χωρίς να πει κάτι... Φτάνοντας όμως στην κουζίνα δεν άντεξε άλλο και έλυσε την σιωπή της.

«Πω πω μεγάλε εσύ πραγματικά ζεις στιγμές φρίκης... Πως ζεις εδώ μέσα;» ρώτησε πιάνοντας με την άκρη των δαχτύλων της ένα πανάκι που ήταν πάνω στο τραπέζι λερωμένο με τον τελευταίο εμετό της μικρής.

«Ρόουζ» προειδοποίησα και αναστέναξε.

«Για πες γιατί με κάλεσες;» μπήκε κατευθείαν στο ψητό και μόλις έκατσε σε μια καρέκλα αφού πρώτα παραμέρισε ότι υπήρχε πάνω στο τραπέζι στο σημείο που έκατσε, πήγα προς τον πάγκο και πλένοντας δύο κούπες τις γέμισα με λίγο καφέ που μόλις είχα φτιάξει και της πρόσφερα την μια.

«Θέλω να μου φτιάξεις τα χαρτιά της για να μπορέσω να την δώσω» της δήλωσα και μόλις κατέβασε την κούπα της από τα χείλια της κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Είναι πολύ νωρίς... πρέπει να κάνεις λίγο υπομονή μέχρι να ξεχαστεί... άλλωστε όσο τους αποφεύγεις τόσο τους κάνεις να υποψιάζονται ότι κάτι τρέχει μαζί σου... Γύρνα στην δουλειά... απόδειξε τους ότι είσαι και πάλι μαζί τους και...»

«Πως ακριβός μπορώ να το κάνω αυτό Ρόουζ, παλάβωσες; Και την μικρή που να την αφήσω; Ή μήπως να την παίρνω και εκείνην μαζί μου στις αποστολές;» την ρώτησα και αναστέναξε.

«Βρες κάποιον να την κρατάει... Αν δεν γυρίσεις ξέχνα τα χαρτιά, θα είναι πολύ εύκολο για εκείνους να καταλάβουν ότι τους δούλεψες» είπε και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου αγανακτισμένα... «Έχεις βρει κάποιο ζευγάρι να την δώσεις;»

«Εδώ δεν μπορώ καλά, καλά να βγω από το σπίτι για να πάρω προμήθειες, θα έβρισκα και κάποιον να την δώσω;» την ρώτησα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Τότε γιατί βιάζεσαι τόσο για τα χαρτιά... Γύρνα στην δουλειά Έντουαρντ... θόλωσε τους τα νερά και μετά θα είναι πιο εύκολα να τους μπερδέψουμε» πρότεινε και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε το κλάμα της μικρής έφτασε στα αυτιά μας και αναστέναξα.

«Νέο ρεκόρ, κατάφερε να κοιμηθεί μισή ώρα, κάτι είναι και αυτό» σχολίασα και η Ρόουζ με κοίταξε με απορία αλλά σηκώθηκα για να πάω να την φέρω κάτω χωρίς να της την λύσω.

Μόλις μπήκα μέσα στην κουζίνα εκείνη πετάχτηκε σαν ελατήριο και ήρθε κοντά μας.

«Χριστέ μου είναι ίδια εσύ... Τώρα την έκανες μεγάλε...» αναφώνησε και την κοίταξα με ύφος... «Τι;... ψέματα λέω; Αν εσύ την έβλεπες πριν μάθεις για την ύπαρξη της, δεν θα το σκεφτόσουν;» είπε κατηγορηματικά.

«Για καλό έχεις έρθει;» της γύρισα πίσω και εκείνη άπλωσε τα χέρια της για να την κρατήσει, της την έδωσα αμέσως και μόλις έκατσε στην καρέκλα η μικρή άρχισε πάλι να κλαίει.

«Τι είναι βρε ζουζουνί;» την ρώτησε και με κοίταξε για βοήθεια.

«Θέλει να είσαι όρθια και να περπατάς» την πληροφόρησα και με κοίταξε ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια.

«Πες μου ότι αυτό γίνεται όλη μέρα να φρικάρω τελείως» αναφώνησε και ανασήκωσα τους ώμους μου για επιβεβαίωση... «Γι’ αυτό τα έχεις παίξει τελείως εσύ» συνέχισε τα σχόλια της και άρχισε να την κουνάει μπας και καταφέρει να την ηρεμήσει.

«Ρόουζ μην το κάνεις αυτό θα...» πριν τελειώσω την φράση μου η μικρή ξέρασε ότι είχε φάει στο τελευταίο της γεύμα πάνω στην Ρόουζ και κλείνοντας τα μάτια μου με το ένα μου χέρι τα έτριψα με μανία.

«Μπλιαχ τι αηδία θεέ μου» είπε και κρατώντας την στα χέρια σε απόσταση από το σώμα της σηκώθηκε και άρχισε να με πλησιάζει.

«Ώ ρε πούστη μου... εσύ είσαι χειρότερη από μένα... Φέρ’ την εδώ» της είπα και πιάνοντας την μικρή στην αγκαλιά μου άνοιξα το συρτάρι που είχα τις πετσέτες και διαπίστωσα ότι είχαν τελειώσει.

«Άστο θα πάω στο μπάνιο να πλυθώ» είπε εκείνη και εξαφανίστηκε ενώ η μικρή άρχισε να σκουπίζεται πάνω στο μπλουζάκι μου και σηκώνοντας το κεφάλι μου προς το ταβάνι άρχισα να βρίζω μέσα μου την τύχη μου.

Το κινητό μου χτύπησε και κρατώντας την με το ένα χέρι, το πήρα μέσα από την τσέπη μου και απάντησα αυτόματα.

«Έλα Έντουαρντ ο Τεό είμαι... είμαι στην πίσω αυλή σου, θα μου ανοίξεις;» ρώτησε και μόλις απάντησα θετικά... έκλεισα το τηλέφωνο και παίρνοντας τα κλειδιά μου πήγα μέχρι την πόρτα της κουζίνας... Μόλις την άνοιξα, πάτησα το κουμπί για να ανοίξει η πόρτα και την στιγμή που εκείνος μπήκε μέσα, την έκλεισα ξανά.

Ερχόταν με ένα καμάρι και ένα χαμόγελο στα χείλια που αμέσως με έκανε να θέλω να του μαυρίσω την μούρη για όλη την καλή του διάθεση... Εδώ ο κόσμος χάνετε και ο Τεό έχει ορεξούλες;

«Τι μαύρα χάλια είναι αυτά;» με ρώτησε καθώς μας πλησίασε και αναστέναξα.

«Βαλτοί είσαστε όλοι σήμερα;» τον ρώτησα πίσω και με κοίταξε με απορία... «Έλα μέσα αλλά μην ακούσω κουβέντα» τον προειδοποίησα αλλά εκείνος μόλις είδε την κουζίνα να είναι μέσα στα μαύρα της τα χάλια αναφώνησε έτσι κι αλλιώς.

«Χριστέ μου... τανκ πέρασε από εδώ;» είπε πειραχτικά και τον αγριοκοίταξα.

«Τεό...» προειδοποίησα άλλη μια φορά και σήκωσε τα χέρια του αμυντικά στον αέρα προς υπεράσπιση του.

«Έλα εδώ μπουκίτσα μου... σήμερα ο μπαμπάκας δεν έχει τα κέφια του» συνέχισε εκείνος το δούλεμα καθώς την έπαιρνε από τα χέρια μου και έτριξα τα δόντια μου.

«Αυτό ήταν... εγώ τα παρατάω... κάντε ότι καταλαβαίνετε» δήλωσα και με τα κλειδιά στο χέρι άρχισα να φεύγω από το σπίτι καθώς προσπέρναγα την Ρόουζ την στιγμή που εκείνη με ρώταγε τι έπαθα.

Δεν σταμάτησα στιγμή... πηγαίνοντας στο γκαράζ πήρα το καινούργιο μου αυτοκίνητο που το είχα πάρει πριν δύο μήνες και πατώντας το γκάζι έγινα καπνός χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω μου.

Οδηγούσα σαν τρελός για ώρες χωρίς προορισμό, με τον άνεμο να χτυπάει το πρόσωπο μου από το ανοιχτό παράθυρο αλλά ακόμα και αυτό δεν έφτανε για να μου καθαρίσει τις σκέψεις μου... ήμουν τόσο θολωμένος που δεν είχα ιδέα που πήγαινα, μέχρι την στιγμή που είδα την ταμπέλα που οδηγούσε προς τον γκρεμό που την είχα πάει για να της μάθω ορειβασία και χωρίς πραγματικά να το σκεφτώ μπήκα δεξιά και έστριψα προς τον γνωστό σε μένα στενό ώστε να πάω προς τα εκεί... Πάτησα το γκάζι στο τέρμα και με το αυτοκίνητο να μουγκρίζει τα έδωσα όλα... Δεν άντεχα άλλο την ζωή μου, δεν άντεχα τον ίδιο μου τον εαυτό...

Τα λάστιχα άρχισαν να στριγκλίζουν δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο και λίγο πριν τον γκρεμό τελικά το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε και ανοίγοντας την πόρτα πετάχτηκα έξω και άρχισα να ουρλιάζω με όλο μου το είναι.

«Γιατίιιι... γιατί μου το έκανες αυτό;» φώναζα αγανακτισμένος και λυγίζοντας τα γόνατα μου άφησα το σώμα μου να πέσει βαρύ πάνω στο χώμα... Δεν με άντεχα άλλο... είχα χάσει το μυαλό μου, είχα χάσει τα πάντα... δεν είχα ιδέα γιατί σταμάτησα... ήμουν τόσο άχρηστος που δεν μπορούσα να το κάνω ούτε και αυτό.

«Γιατί μου το έκανες αυτό Μπέλλα... γιατί;» ήταν οι μόνες λέξεις που έβγαιναν με πόνο από μέσα μου... Ένιωθα τα πάντα να με πνίγουν, όλο μου το είναι ούρλιαζε να πάω κοντά της αλλά κάτι πιο δυνατό με κρατούσε πίσω... Η υπόσχεση μου.

~*~*~*~*~*~*~

Όταν γύρισα πίσω με τις σακούλες από το σούπερ μάρκετ στο χέρι... βρήκα τον Τεό να τακτοποιεί την κουζίνα και αναστέναξα.

«Μάλλον πρέπει να σου βγάλω μισθό» του είπα και μόλις γύρισε προς το μέρος μου τρομαγμένος μιας και που δεν είχε πάρει είδηση ότι είχα μπει μέσα στο σπίτι, έπιασε το στήθος του και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Δεν χρειάζομαι τα λεφτά σου... Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις τον τρόπο να με ξεπληρώσεις» είπε και καλά με υπονοούμενο και κούνησα απηυδισμένος το κεφάλι μου καθώς άφηνα τις σακούλες πάνω στον καθαρό πλέον μπάγκο της κουζίνας.

«Η μικρή είναι απάνω;» ρώτησα για να αλλάξω κουβέντα ενώ ανοίγοντας το ψυγείο άρχισα να τακτοποιώ τα πράγματα μέσα από τις σακούλες.

«Όχι... σου έκανα την χάρη και την ξεφορτώθηκα» μου απάντησε και τον κοίταξα δύσπιστα.

«Καλό το αστείο αλλά λίγο» του απάντησα και εκείνος με κοίταξε με ύφος.

«Τι δεν με πιστεύεις;» ρώτησε με δυσπιστία και ανασήκωσα τα φρύδια μου με έμφαση.

«Τι πραγματικά πιστεύεις ότι θα σε άφηνε ο Φλικ να την βγάλεις έξω από το σπίτι;» του γύρισα την ερώτηση και αναστέναξε.

«Είχα ξεχάσει τον αγροίκο...» σχολίασε με μια γκριμάτσα αηδίας... «Ναι απάνω είναι και κοιμάται» τελικά μου απάντησε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά ενώ έκλεινα το ψυγείο και συνέχιζα ήρεμα να τακτοποιώ και τα υπόλοιπα πράγματα μέσα στα ντουλάπια... «Είσαι διαφορετικός... τι άλλαξε;» ρώτησε περίεργος και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.

«Δεν μπορώ να την ξεφορτωθώ οπότε...» του απάντησα και εκείνος με κοίταξε με μια ειρωνική γκριμάτσα.

«Μμμμ βλέπω ότι γύρισε το άγριο αγόρι» σχολίασε με την χαρακτηριστική φωνή και στριφογύρισα τα μάτια μου.

«Η Ρόουζ έφυγε;» τον ρώτησα για να αλλάξω και πάλι κουβέντα πριν ξεφύγει τελείως.

«Χριστέ μου που την βρήκες αυτήν την ξινή;... Μόλις είδε τα σκούρα την έκανε τρέχοντας» είπε με αηδία στην φωνή του και γέλασα με το ύφος του.

«Σε γκέι μπαρ» του απάντησα και με κοίταξε σοκαρισμένος.

«Εσύ... σε γκέι μπαρ... Τι άλλο θα ακούσω θεέ μου» αναφώνησε και γέλασα πιο τρανταχτά.

«Δεν φαντάζεσαι τι πέραση έχω στις φιλενάδες σου... αλλά μην παίρνεις θάρρος εννοώ μόνο τις γυναίκες φιλενάδες σου» του απάντησα χαλαρά και μου έκανε μια ειρωνική γκριμάτσα.

«Αι μωρή ψωνάρα» μου γύρισε το σχόλιο και μόλις μάζεψα τις σακούλες γύρισα και τον κοίταξα σοβαρός.

«Θα ετοιμάσω κάτι πρόχειρο θα μου κάνεις παρέα ή πρέπει να φύγεις;» τον ρώτησα και έξυσε το ξυρισμένο του κεφάλι προβληματισμένος.

«Δεν λέω με τιμάει που σου αρέσει η παρέα μου αλλά δεν σου κρύβω ότι έχεις αρχίσει να με προβληματίζεις... Γιατί διάλεξες εμένα Έντουαρντ;» με ρώτησε σοβαρός και αναστέναξα.

«Την αλήθεια;...» ρώτησα και κατένευσε... «Γιατί πίστευα... ότι θα ήσουν ο μόνος που θα με καταλάβαινε... Δεν έχω φίλους Τεό και όταν κατάλαβα ότι χρειάζομαι βοήθεια το πρώτο άτομο που σκέφτηκα ήσουν εσύ» του είπα ειλικρινά και έπιασε το στήθος του κόβοντας την ανάσα του στην μέση.

«Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω με έχεις αφήσει άφωνο... Θα κάνω ότι μπορώ να σε βοηθήσω» είπε σοβαρός και τον ευχαρίστησα με την ματιά μου.

«Τελικά θα κάτσεις ή πρέπει να φύγεις;» τον ρώτησα ξανά και εκείνος μου χαμογέλασε με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και με βοήθησε να ετοιμάσουμε κάτι γρήγορο για να φάμε.

Μόλις φάγαμε κοίταξα την ώρα και έμεινα έκπληκτος...

«Τι της έκανες και κοιμάται τόση ώρα;» τον ρώτησα με περιέργεια και ανασήκωσε τους ώμους του.

«Της καθάρισα καλά την μύτη ώστε να αναπνέει καλύτερα» είπε αδιάφορα και τον κοίταξα έκπληκτος.

«Αυτό μόνο;...» ρώτησα και εκείνος μου το επιβεβαίωσε με ένα κούνημα του κεφαλιού του... «Πως;» δεν μπορούσα να μην ρωτήσω και μόλις σηκώθηκε, πήγε προς το ντουλάπι που φύλαγα τα φάρμακα της και μου έδειξε το περίεργο μηχανάκι που είχε φέρει μαζί με τα φάρμακα καθώς και κάτι αμπούλες με φυσιολογικό ορό που είχε της ίδιας εταιρίας... «Αυτά είναι για να καθαρίζεις την μύτη της;» τον ρώτησα δύσπιστα και μόλις μου το επιβεβαίωσε κοίταξα το ταβάνι απηυδισμένος... «Και γιατί δεν μου το είπες;» τον ρώτησα και γέλασε δυνατά.

«Γιατί με ρώτησες;» μου γύρισε πίσω.

«Την επόμενη φορά θα το κάνω» του είπα και γέλασε με ικανοποίηση.

«Δεν περίμενα ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό... αλλά τελικά είσαι εντάξει τύπος» είπε σοβαρά και του χαμογέλασα.

«Ούτε και εγώ αλλά και εσύ δεν πας πίσω» του ανταπέδωσα.

Εκείνο το βράδυ μπορώ να πω ότι τα πράγματα κύλησαν πιο ομαλά από τις προηγούμενες μέρες... και εγώ μπόρεσα επιτέλους να ξεκλέψω μερικές ώρες ύπνου ώστε να μπορέσω να λειτουργήσω πιο φυσιολογικά... Όχι ότι ήταν και τόσο ήρεμες αλλά τα φαντάσματα του παρελθόντος τα είχα πλέον συνηθίσει και δεν με ενοχλούσαν πια... αυτό που πραγματικά με ενοχλούσε ήταν η αβεβαιότητα και η αγωνία μου για το τι θα μπορούσα να κάνω μαζί της... Ακόμα ήμουν πεπεισμένος ότι η καλύτερη λύση είναι να την δώσω κάπου για να μεγαλώσει σε ένα σωστό περιβάλλον μακριά από το τέρας που θα μπορούσε να την καταστρέψει... αλλά όλα τα πράγματα ήταν εναντίων αυτής μου της απόφασης και αυτό με τρέλαινε... Ήξερα ότι μαζί μου θα ήταν πιο ασφαλής από οπουδήποτε αλλού αλλά πως μπορούσα να την κρατήσω; Θα ήταν τόσο άδικο για εκείνην.

Την επόμενη μέρα είχα συνεννοηθεί με τον Τεό να έρθει με την κοπέλα που μου έλεγε... Δεν ήθελα κανέναν μέσα στα πόδια μου αλλά πλέον δεν είχα και άλλη επιλογή... η Ρόουζ είχε δίκιο... όσο και να μην μου άρεσε αυτό... έπρεπε να παίξω τον καραγκιόζη και να γυρίσω πίσω στην δουλειά μου... Όσο και να περιφρονώ τα λεφτά είναι τα μόνα που θα μπορέσουν να μου εξασφαλίσουν ένα μέλλον μακριά από όλη αυτήν την σαπίλα... μακριά από όλα τα άψυχα πλάσματα που μου ρουφάνε το αίμα χρόνια τώρα.

Όταν το κινητό μου χτύπησε και ο Τεό με ενημέρωσε ότι είχαν φτάσει... πήγα μέχρι την πόρτα της κουζίνας... πάτησα το κουμπί για να ανοίξει η πόρτα και το θέαμα που αντίκρισα με άφησε άφωνο... Πάει καλά το άτομο; Τι σκεφτόταν όταν μου πρότεινε αυτήν για να προσέχει την μικρή; Αυτή είναι ακόμα παιδί η ίδια, πως θα καταφέρει να αναθρέψει ένα άλλο παιδί;

«Εδώ είμαστε» είπε εύθυμα ο Τεό μόλις μπήκε μέσα και άρχισε τις συστάσεις... «Έντουαρντ από εδώ είναι η Άλις» μου την σύστησε και εκείνη μου έτεινε το χέρι της για χειραψία και το δέχτηκα.

«Πόσο χρονών είσαι ακριβός;» ρώτησα κατευθείαν.

«18» είπε αυτόματα σαν να το είχε προβάρει και ανασήκωσα τα φρύδια μου δύσπιστα... «Εντάξει δεν τα έχω κλείσει ακόμα αλλά εκεί κοντά» απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση μου και αναστέναξα κοιτώντας προς τον Τεό.

«Μπορώ να σου πω μια στιγμή;» του είπα μέσα από τα δόντια μου και ο Τεό κοίταξε για λίγο προς την Άλις.

«Ναι σίγουρα» απάντησε και τον τράβηξα προς την αυλή.

«Πας καλά ρε Τεό; Αυτή είναι ακόμα μικρή... πως θα καταφέρει να φροντίσει ένα μωρό; Και στην τελική πόσα ξέρεις για εκείνην; Δεν φαίνεται και τόσο αθώα για την ηλικία της ξέρεις» τον πληροφόρησα με νόημα και εκείνος αναστέναξε.

«Κοίτα δεν μου αρέσει να λέω από εδώ και από εκεί τα προσωπικά των άλλων αλλά καταλαβαίνω ότι αυτήν την στιγμή μάλλον είναι απαραίτητο...» ξεκίνησε... «Ξέρω ότι φαίνεται κάπως περίεργη αλλά είναι καλό κορίτσι αυτό σου το εγγυώμαι και χρειάζεται κάποιον να την προστατέψει... Την έχω κοντά μου τρεις μήνες τώρα και είναι τύπος και υπογραμμός, δεν έχει ακουμπήσει τίποτα και στην δουλειά της είναι πάρα πολύ σοβαρή...»

«Τεό...» τον διέκοψα και με κοίταξε παραξενευμένος... «Για ποιον λόγο το έσκασε» απαίτησα να μάθω και πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ κοίταζε προς την κλειστή πόρτα πριν απαντήσει.

«Οι θετοί της γονείς την βάζανε να κλέβει και άλλα τέτοια πράγματα και εκείνη το έσκασε... φοβάται ότι την ψάχνουν για να την πάρουν πίσω» είπε τελικά και έτριψα τον σβέρκο μου προβληματισμένος.

«Και είσαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει με την μικρή;» τον ρώτησα και με κοίταξε αγανακτισμένος.

«Ξέρεις η μικρή έχει και όνομα... σταμάτα επιτέλους να την λες μικρή και πες την με το όνομα της» απαίτησε και τον κοίταξα με νόημα στα μάτια... «Είσαι περίπτωση αδελφάκι μου...» σχολίασε και τον κοίταξα πιο έντονα... «Εντάξει... εντάξει τα παρατάω... Όσο για την Άλις μια δοκιμή θα σε πείσει... » επιβεβαίωσε και συνέχισε... « Από αυτά που μου είπε, κατάλαβα ότι όσο ήταν με θετή της οικογένεια φρόντιζε και τα μικρότερα παιδία που είχαν υιοθετήσει οι μαλάκες» κατέληξε και το σκέφτηκα για λίγο.

«Άντε να δούμε» είπα τελικά και κάνοντας νόημα στον Τεό αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τα μέσα αλλά μόλις μπήκαμε μέσα στην κουζίνα η Άλις δεν ήταν εκεί. Κοίταξα τον Τεό για λίγο πριν αρχίσω να τρέχω προς το δωμάτιο της μικρής.

Μόλις έφτασα στην πόρτα είδα την Άλις να κρατάει την μικρή αγκαλιά και εκείνη να της γελάει ενώ ο Φλικ τις κοίταζε από απόσταση σε θέση ετοιμότητας αλλά δεν έκανε καμία κίνηση να τις πλησιάσει.

«Έκλαιγε και σκέφτηκα να δω αν είναι καλά, ελπίζω να μην σας πειράζει» είπε η Άλις και κοίταξα για λίγο τον Τεό που με είχε ακολουθήσει.

«Μάλλον όχι...» είπα κάτω από την αναπνοή μου και κοίταξα προς τον Φλικ... «Είναι οκ αγόρι μου» του είπα και εκείνος έκατσε σούζα ενώ χαλάρωνε την έκφραση του.

«Φοβερός σκύλος» σχολίασε η Άλις και ερχόμενη κοντά μου μου έτεινε την μικρή και εγώ την πήρα από τα χέρια της αλλά μόλις ήρθε στην αγκαλιά μου άρχισε πάλι να κλαίει και να τείνει τα χέρια της προς την Άλις.

«Μάλλον σε συμπάθησε...» είπα και η Άλις χαμογέλασε με ικανοποίηση... «Θες να την κρατήσεις;» την ρώτησα και εκείνη την πήρε ξανά πίσω πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου.

«Γι’ αυτό δεν είμαι εδώ;» ρώτησε χιουμοριστικά και άρχισε να κάνει γκριμάτσες στην μικρή και εκείνη άρχισε και πάλι να γελάει ενώ έβγαζε κάτι ακαταλαβίστικα επιφωνήματα στο στυλ «αγκου» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

«Είναι ώρα να φάει... θα πάω να της φτιάξω λίγο γάλα» είπα και χωρίς να περιμένω κάποια ανταπόκριση, προσπέρασα τον Τεό που μας κοιτούσε αμίλητος και έφυγα.

Είχα να την δω να χαμογελάει από τον καιρό που ήμασταν με την Έλενα... και σε εκείνην γέλαγε πάντα τόσο εγκάρδια... με μένα ποτέ και αυτό για λίγο με έκανε να νιώσω κάπως αλλά πολύ γρήγορα το κατάπια και σαν ρομπότ έκανα ότι και κάθε άλλη μέρα... Όταν ο Τεό με την Άλις, την μικρή και τον Φλικ να τους ακολουθεί κατέβηκαν κάτω, έδωσα το μπουκάλι με το γάλα στην Άλις και πήρα τον Τεό για λίγο στην βιβλιοθήκη για να τους μιλήσω.

«Το έχει δεν μπορείς να πεις» είπε ο Τεό και κατένευσα.

«Από ότι φαίνεται» του απάντησα και έκατσα στην πολυθρόνα που ήταν απέναντι από αυτή που του είχα υποδείξει να κάτσει εκείνος.

«Σε έτσουξε που ήθελε εκείνην και όχι εσένα ε;» μου χτύπησε και τον κοίταξα προειδοποιητικά.

«Κόψε τις μαλακίες... Γιατί να με πειράξει κάτι τέτοιο; Απλά είμαι σίγουρος ότι δεν είναι 18 και το τελευταίο που χρειάζομαι τώρα είναι περισσότερα μπλεξίματα» του είπα αλλά ένιωσα ότι δεν το έπεισα και τόσο.

«Δεν μπορώ να σου πω ότι έχεις άδικο αλλά αν καταφέρεις να την βοηθήσεις θα σου ήμουν υπόχρεος... Α και που είσαι... μην σκεφτείς να την αποπλανήσεις» είπε κατηγορηματικά και τον κοίταξα αγανακτισμένα.

«Πας καλά; Σου μοιάζω για παιδεραστής;» τον ρώτησα με φρίκη και ανασήκωσε τους ώμους του.

«Δεν μπορείς να πεις κιόλας ότι έχεις και το τέλειο προφίλ... που ξέρω εγώ τι είσαι και τι δεν είσαι... Την Άλις την έχω υπό την προστασία μου και δεν θα ανεχτώ τέτοιες μαλακίες... Ξηγηθήκαμε;» είπε ξανά αυστηρά.

«Έχεις δίκιο να μην με εμπιστεύεσαι... αλλά ειλικρινά Τεό έτσι όπως με βλέπεις αυτήν την στιγμή, πιστεύεις ότι το σεξ είναι στις προτεραιότητες μου;» τον ρώτησα δύσπιστα και εκείνος αναστέναξε.

«Να πω την αλήθεια μου, όχι... αλλά ποτέ δεν ξέρεις»

«Θα ψάξω για εκείνην και θα δω τι θα κάνω αλλά δεν μπορώ να σου υποσχεθώ τίποτα» του είπα και κατένευσε.

«Αυτό αρκεί... Ότι πρόβλημα έχεις πάρε με τηλέφωνο οκ;» ρώτησε.

«Θα σε πάρω» του επιβεβαίωσα.

Μόλις έφυγε έβγαλα κρυφά φωτογραφία με το κινητό μου την Άλις και αφού την έστειλα στην Ρόουζ, την πήρα τηλέφωνο και εξηγώντας της την κατάσταση εκείνη μου έδωσε το λόγο της ότι θα το ερευνήσει και κλείσαμε το τηλέφωνο... Βρίσκοντας την ευκαιρία, έμεινα για λίγο μέσα στην βιβλιοθήκη και κοίταξα γύρω μου... άλλοτε αυτό το δωμάτιο το ένιωθα να με γεμίζει, αλλά τώρα ένιωθα να με πνίγει... πόσες ώρες είχαμε περάσει εδώ μέσα μαζί.......