«Μπέλλα;» είπα ξέπνοα και γυρίζοντας προς την μεριά της κόλλησα το σώμα μου στον τοίχο με δύναμη καθώς την έβλεπα μπροστά μου.
Ήταν τόσο διαφορετική, μέσα στην ματιά της ήταν σαν να κοιτώ τον ίδιο μου τον εαυτό, αυτόν που ήταν αμείλικτος, έτοιμος για όλα... Με μια κατακόκκινη εντυπωσιακή τουαλέτα να αναδεικνύει τέλεια τις καμπύλες της, με τα μαλλιά της αφημένα πάνω στους ώμους της με τις απαλές μπούκλες της να αγκαλιάζουν τέλεια το μπούστο της, με ένα τόσο επιβλητικό αλλά όχι έντονο μακιγιάζ να αναδεικνύει τα τέλεια χαρακτηριστικά της και να την κάνει να φαίνεται πιο γυναίκα από ποτέ... αλλά αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή και με έκανε να καταλάβω αμέσως τον λόγο που ήταν εδώ σήμερα, ήταν το όπλο με τον σιγαστήρα που είχε στο χέρι της, να το κρατάει χαλαρά, προς το παρόν στο πλάι... Η ματιά της εριστική και αμείλικτη.
«Έντουαρντ» ανταπέδωσε χαλαρά και αμέσως ένιωσα ότι είχα χρόνο να το διαπραγματευτώ.
«Είσαι πράγματι ζωντανή;» είπα δύσπιστα χωρίς να το πιστεύω και εκείνη ανασηκώνοντας τα φρύδια της επιδεικτικά άφησε ένα ειρωνικό χαμόγελο.
«Με σάρκα και οστά» ανταπέδωσε και ένιωσα σαν κάποιος μόλις να μου έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι και η ανάσα μου χάθηκε.
«Όλα αυτά τα χρόνια...» έκοψα την πρόταση στην μέση για να την κοιτάξω καλύτερα, να σιγουρευτώ ότι είναι εδώ για άλλη μια φόρα, ότι δεν είναι κάποιο αρρωστημένο παιχνίδι του μυαλού μου. Όμως ήταν εδώ και εγώ έπρεπε να βρω την δύναμη να τελειώσω την αρχική μου πρόταση... «Ήσουν ζωντανή και δεν ήρθες να με βρεις;... Γιατί;» την ρώτησα με φωνή που έβγαινε από τα βάθη της ψυχής μου κοιτώντας την πληγωμένος.
«Γιατί έπρεπε να κάνω υπομονή» απάντησε κυνικά και δεν μπορούσα να το πιστέψω.
«Υπομονή για πιο πράγμα;» ρώτησα ενώ ήξερα ήδη την απάντηση αλλά δεν τολμούσα να το παραδεχτώ.
«Γι’ αυτό» απάντησε και σηκώνοντας το χέρι που κρατούσε το όπλο, το έτεινε προς το μέρος μου σημαδεύοντας κατευθείαν την καρδιά μου.
«Αν το κάνεις θα το μετανιώσεις» είπα γρήγορα και εκείνη χαμογέλασε με ικανοποίηση.
«Πίστεψε με αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ» είπε και ένα πονηρό σχεδόν διαβολικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια της και πήρα πάλι γρήγορα το λόγο για να δικαιολογηθώ πριν με στείλει στα θυμαράκια.
«Αν το κάνεις δεν θα μάθεις ποτέ τι απέγινε» είπα ξανά γρήγορα πριν εκείνη πατήσει την σκανδάλη και γέλασε με δυσπιστία.
«Είναι νεκρή, τι σημασία έχει το πως;» με ρώτησε μέσα από τα δόντια της, ενώ πλησίαζε το σώμα της προς το δικό μου ακουμπώντας το όπλο πάνω στην καρδιά μου.
«Είσαι σίγουρη γι’ αυτό;» την ρώτησα με ύφος και εκείνη για λίγο έμεινε να με κοιτά δύσπιστα.
«Θες να μου πεις ότι εκείνην την ημέρα μου είπες ψέματα; Ότι έπαιξες τόσο άσχημα με τα συναισθήματα μου ενώ ήξερες πολύ καλά πως ένιωθα γι’ αυτό; Πως το διαμελισμένο σώμα που βρήκανε δεν ήταν δικό της;» με ρώτησε με δηλητήριο στη φωνή της καθώς σκλήρυνε τα χαρακτηριστικά της.
«Ναι» της απάντησα και βγήκε τελείως εκτός εαυτού.
«Πως μπόρες να κάνεις κάτι τέτοιο; Πως μπόρεσες;» σχεδόν σύριξε μέσα από τα δόντια της και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Παρακολουθούσαν την συνομιλία μας Μπέλλα έπρεπε να σε κάνω να το πιστέψεις για να το πιστέψουν και εκείνοι... ήταν ο μόνος τρόπος... Είχα σκοπό να την κρατήσω για να σου αποδείξω ότι σου είπα ψέματα για να την δεις από κοντά ώστε να το διαπιστώσεις και μόνη σου αλλά τα γεγονότα μας προλάβανε και τους δύο» είπα απολογητικά και ανασαίνοντας γρήγορα με κοίταζε με μάτια που στάζανε φαρμάκι.
«Είσαι τόσο άψυχος; Πως μπόρεσες να σκοτώσεις ένα αθώο μωρό για να το κάνεις πιο πειστικό;» έβγαλε το λάθος συμπέρασμα και με αποτελείωσε αλλά κατά έναν τρόπο μου απέδειξε ότι η Μπέλλα που γνώριζα καλά υπήρχε ακόμα μέσα της.
«Τόσο λίγο με ξέρεις;...» της είπα με παράπονο... «Πραγματικά πίστεψες ότι θα έκανα κάτι τέτοιο;» την ρώτησα με δυσπιστία.
«Και το πτώμα;...» μου αντιγύρισε... «Πως το εξηγείς; Είμαι περίεργη να ακούσω την εκδοχή σου»
«Ήταν ήδη νεκρό όταν το βρήκα εγώ, χρειαζόμουν κάποιο πτώμα για να μπορέσω να το κάνω πιο πειστικό... Ο Φλικ το βρήκε σε ένα κάδο σκουπιδιών όταν πήγαινα στο νοσοκομείο για να βρω κάποιο πτώμα από το νεκροτομείο» της είπα την αλήθεια και έτριξε τα δόντια της για λίγο ώστε να καταλαγιάσει τα συναισθήματα της.
«Και θες να σε πιστέψω;»
«Είναι η αλήθεια Μπέλλα...» της είπα παρακλητικά βάζοντας προσεκτικά τα χέρια μου αριστερά και δεξιά από το πρόσωπο της, για να την κρατήσω σταθερή κοιτώντας την βαθιά μέσα στα μάτια... «Είναι ζωντανή και μπορώ να σου το αποδείξω» της είπα πιο πειστικά και πριν προλάβει να απαντήσει, το γάβγισμα του Φλικ με έκανε αμέσως να ενεργοποιηθώ.
Κοιτώντας και οι δύο ταυτόχρονα προς το ανοιχτό παράθυρο που ήταν δίπλα μας, τον είδα να μου κάνει σύνθημα καθώς σηκωνόταν στα δύο του πίσω πόδια κοιτώντας μας με το ύφος της απειλής και γύρισα αμέσως την ματιά μου προς το μέρος της.
«Πρέπει να φύγω... Θα με αποτελειώσεις τώρα ή θες πρώτα να σου αποδείξω ότι λέω την αλήθεια;» την ρώτησα και έσμιξε τα χείλια της σε μια ίσια γραμμή.
«Πραγματικά πιστεύεις ότι θα σε αφήσω να φύγεις έτσι απλά;» με ρώτησε δύσπιστα.
«Αν δεν το κάνεις όμως δεν θα έχεις την ευκαιρία να διαπιστώσεις με τα ίδια σου τα μάτια ότι σου λέω την αλήθεια... Έχεις έρθει με αυτοκίνητο;» την ρώτησα και κατένευσε... «Πάρ’ το και έλα στο σπίτι» της είπα και καθώς πήγα να φύγω εκείνη με σταμάτησε.
«Πως μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη μετά από όσα έκανες;» είπε και με αποτελείωσε.
«Δεν μπορώ να πω ότι έχεις άδικο αλλά αν δεν με αφήσεις να φύγω τώρα τότε το πιθανότερο είναι ότι θα χάσεις την ευκαιρία να μάθεις όλη την αλήθεια» της είπα και μόλις άκουσε πάλι τον Φλικ να γαβγίζει γύρισε το κεφάλι της προς το παράθυρο και άφησε την ανάσα της να βγει από μέσα της βίαια.
«Μην τολμήσεις να μου την κάνεις...» με προειδοποίησε.
«Έλα στο σπίτι Μπέλλα» την διέκοψα και τραβώντας απαλά το χέρι της από πάνω μου εκείνη τελικά τα παράτησε ηττημένα και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω για να με αφήσει να φύγω.
Περνώντας το παράθυρο εκείνη γύρισε για να φύγει από την πόρτα και πριν κατέβω την σταμάτησα.
«Μπέλλα;...» την φώναξα και γύρισε προς το μέρος μου με απορία... «Σε ευχαριστώ» της είπα και μέσα στο μισοσκόταδο την είδα να με κοιτάει με περιέργεια.
«Για πιο πράγμα;» ρώτησε και άφησα ένα χαμόγελο να μου ξεφύγει.
«Που την κράτησες» της είπα και έμεινε ακίνητη να με κοιτά παγωμένη αλλά δεν περίμενα περισσότερο.
Με την ψυχή στα πόδια, κατέβηκα κάτω και μόλις έτρεξα προς το μέρος που μου είχε υποδείξει πριν ο Φλικ ακούγοντας την τσιρίδα της Ρένεσμις πάγωσα και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά.
Χωρίς να αφήνω τον εαυτό μου να τα χάσει, κοίταξα τις επιλογές μου... Σκυμμένος, κοίταξα γύρω μου και μόλις είδα τον Φλικ να επιτίθεται στον φύλακα που την είχε βρει, έτρεξα προς το μέρος της... Πριν φτάσω, ο Φλικ, δαγκώνοντας τον καρπό του, τον αφόπλισε αλλά εκείνος πρόλαβε να πατήσει την σκανδάλη, το όπλο εκπυρσοκρότησε και η Ρένεσμι άρχισε να φωνάζει.
«Φλικκκκκ» βάζοντας το ένα μου χέρι πάνω στο στόμα της και το δεύτερο γύρω από το κορμί της για να την σταματήσω, έκανα νόημα με μια κίνηση του κεφαλιού μου προς τον Φλικ για να τον αποτελειώσει ενώ ταυτόχρονα την ανασήκωνα στην αγκαλιά μου καθώς εκείνη πάλευε να μου ξεφύγει.
«Σςςςς μωρό μου ο μπαμπάς είναι» της είπα στο αυτί της καθώς γύριζα το σώμα μου έτσι ώστε να μην βλέπει τον Φλικ και μόλις σταμάτησε να παλεύει και είδε ότι ήμουν πράγματι εγώ, την γύρισα έτσι ώστε να ακουμπάει το μπροστινό μέρος του σώματος της πάνω στο στήθος μου και τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου τόσο σφιχτά που θα μπορούσε και να με πνίξει, άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα και εγώ προσπάθησα μάταια να την καθησυχάσω ενώ ταυτόχρονα πήγαινα γρήγορα προς το άνοιγμα που είχε κάνει ο Φλικ για να την πάρω από εδώ πριν μαζευτούν οι άλλοι φύλακες για να δούνε τι συμβαίνει.
Φτάνοντας στο άνοιγμα γονάτισα και προσπάθησα να την ξεκολλήσω από πάνω μου αλλά ήταν μια μάταιη προσπάθεια καθώς εκείνη είχε γαντζωθεί από την τρομάρα της τόσο σφιχτά.
«Ρένεσμι, πρέπει να φύγουμε από εδώ τώρα και δεν χωράμε και οι δύο μαζί από το άνοιγμα... Θα σε βάλω να πας μπροστά και εγώ θα σε ακολουθώ» προσπάθησα αλλά εκείνη δεν άκουγε λέξη και μόλις είδα τον Φλικ να μας πλησιάζει προσπάθησα ξανά... «Να κοίτα, είναι και ο Φλικ εδώ» της είπα και αμέσως γύρισε το κεφαλάκι της προς το μέρος του.
«Φλικκκκ» έλεγε μέσα από τα αναφιλητά της και εκείνος πλησιάζοντας την, άρχισε να τρίβει την μουσούδα του πάνω της και ξεκολλώντας τα χέρια της από πάνω μου προσπάθησε να τον αγκαλιάσει αλλά δεν την άφησα.
«Ρένεσμι πρέπει να φύγουμε τώρα...» είπα πιο επιτακτικά και εκείνη άρχισε πάλι να παλεύει... «Ο Φλικ θα μπει μπροστά μετά θα ακολουθήσεις εσύ και πίσω σου θα έρθω εγώ... Δεν θα σε αφήσουμε μόνη και μόλις περάσουμε από την άλλη μεριά θα σε πάρω πάλι στην αγκαλιά μου» της υποσχέθηκα και με το σαγόνι της να τρέμει και τα μάτια της να τρέχουν ακατάπαυστα τελικά κατένευσε σταματώντας την αντίδραση της και την φίλησα πάνω στο μέτωπο της για να την καθησυχάσω.
Κάνοντας νόημα στον Φλικ να περάσει πρώτος, άφησα απαλά την Ρένεσμι κάτω και εκείνη τον ακολούθησε, μόλις είδα να έχουν προχωρήσει, τράβηξα τον θάμνο πιο κοντά μου και περνώντας και εγώ από την άλλη μεριά, έβαλα τον θάμνο μπροστά στο άνοιγμα για να τους καθυστερήσω να βρουν το άνοιγμα και αρπάζοντας την Ρένεσμι στην αγκαλιά μου άρχισα να τρέχω προς το αυτοκίνητο.
Χωρίς να την αποχωρίζομαι από πάνω μου, άνοιξα την πίσω πόρτα για να μπει μέσα ο Φλικ και κλείνοντας την, πήγα στο πορτμπαγκάζ, πέταξα μέσα τα πράγματα μου και κλείνοντας το, πήγα στην θέση του οδηγού και με την Ρένεσμι ακόμα στην αγκαλιά μου έκατσα, την βόλεψα καλύτερα στην αγκαλιά μου με το μπροστινό μέρος του σώματος της να ακουμπάει στο στήθος μου, έβαλα την ζώνη ασφαλείας για να την συγκρατεί απάνω μου και βάζοντας μπρος την μηχανή πάτησα το γκάζι στο τέρμα και έγινα καπνός.
Μόλις είχαμε απομακρυνθεί αρκετά και είδα ότι κανείς δεν μας ακολουθεί, βρήκα ένα σκοτεινό στενό και στρίβοντας μέσα σε αυτό, με το σκοτάδι να μας κρύβει, σταμάτησα το αυτοκίνητο και προσπάθησα να ηρεμίσω την Ρένεσμι η οποία ακόμα βρισκόταν σε κατάσταση σοκ... Βγάζοντας την ζώνη από πάνω μας, την κράτησα σφιχτά και με τα δύο μου χέρια ίσως με περισσότερη δύναμη από όσο χρειαζόταν αλλά ήμουν τόσο σοκαρισμένος και ο ίδιος που εκείνην την στιγμή δεν μπορούσα να το ελέγξω.
«Ηρέμησε καρδιά μου...» την παρακάλεσα ενώ δεν σταμάταγα να την φιλάω πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της... «Είμαστε καλά, είμαστε καλά...» επαναλάμβανα περισσότερο για να το πιστέψω και εγώ και εκείνη προσπαθώντας να βρει την ανάσα της μέσα από τα αναφιλητά της έσφιξε τα χεράκια της περισσότερο γύρω από τον λαιμό μου σε μια απελπιστική κίνηση ώστε να με φέρει πιο κοντά της.
«Ο... οο... οοο Φ... Φ...» προσπαθούσε να πει και ο Φλικ γάβγισε κατευθείαν για να της δηλώσει την παρουσία του.
«Είναι καλά μωρό μου... όλοι είμαστε καλά...» της είπα και ο Φλικ έβγαλε την μουσούδα του προς το μέρος μας για να την κοιτάξει και εκείνη γύρισε αμέσως προς το μέρος του.
«Φλικ...» είπε με παράπονο και εκείνος άρχισε να τρίβει την μουσούδα του απάνω της για να την καθησυχάσει.
«Έλα κάτσε μπροστά...» του είπα και αμέσως υπάκουσε και μόλις έκατσε στην θέση του συνοδηγού και άφησε την μουσούδα του στα πόδια της, την γύρισα προς το μέρος μου για να με κοιτάξει... «Αυτό που έκανε ο Φλικ, το έκανε για να σε προστατέψει... Το ξέρεις έτσι δεν είναι;» την ρώτησα και κατένευσε τρεμάμενα... «Ξέρεις πόσο σ’ αγαπάει, δεν θα άφηνε κανέναν να σου κάνει κακό...» συνέχισα και εκείνη διστακτικά άπλωσε το χέρι της να τον χαϊδέψει αλλά ακόμα έτρεμε σύγκορμη.
Κρατώντας το χέρι της μέσα στο δικό μου για να νιώσει ασφάλεια, έτεινα τα χέρια μας προς το μέρος του και εκείνος έμεινε ακίνητος περιμένοντας υπομονετικά... Δεν την πίεσα, την άφησα να καθοδηγήσει εκείνη τα χέρια μας και μόλις ακούμπησαν πάνω στο κεφάλι του Φλικ, έκοψε την ανάσα της στην μέση αλλά δεν τα παράτησε και μόλις άκουσε το παραπονιάρικο γρύλισμα του Φλικ πήρε περισσότερο θάρρος και άρχισε να τον χαϊδεύει με περισσότερη αυτοπεποίθηση... Βγάζοντας το δικό μου χέρι από πάνω της άρχισα να τον χαϊδεύω και εγώ σε άλλο σημείο και εκείνος άφησε άλλο ένα παραπονιάρικο γρύλισμα.
«Τι θα κάναμε χωρίς εσένα...» του είπα και με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος και τον χάιδεψα πιο έντονα ώστε να τον καθησυχάσω... «Σε ευχαριστώ» του είπα και εκείνος κοίταξε την Ρένεσμι και έκανα και εγώ το ίδιο και εκείνη γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου με παράπονο ενώ ακόμα προσπαθούσε να ηρεμήσει το τρέμουλο της.
«Καταλαβαίνεις ότι αυτό που έκανες δεν ήταν σωστό, σωστά;...» την ρώτησα και εκείνη κατένευσε ενώ χαμήλωνε την ματιά της για να αποφύγει το βλέμμα μου αλλά με το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο της την ανάγκασα να με κοιτάξει... «Και δεν θα το κάνεις ποτέ ξανά...» συνέχισα και κατένευσε για άλλη μια φορά ενώ ρούφαγε επίμονα την μύτη της... «Θα κάνουμε μια συμφωνία...» της είπα και με κοίταξε υπομονετικά... «Θα μου υποσχεθείς ότι, ό,τι είδες σήμερα θα το ξεχάσεις και εγώ θα σου υποσχεθώ ότι δεν θα σε μαλώσω» της είπα και ρίχνοντας το κεφαλάκι της πάνω στο στερνό μου άρχισε να μυξοκλαίει και πάλι.
«Φοβήθηκα τόσο πολύ» είπε με παράπονο και αναστέναξα ενώ την έσφιγγα απάνω μου καθώς την φίλαγα απαλά.
«Πως σου ήρθε να μπεις στο αμάξι;» την ρώτησα απαλά χωρίς να αντέχω άλλο και εκείνη έσφιξε τα χέρια της πάνω στην μπλούζα μου.
«Ήθελα να χου δώχω ένα φιλάκι πριν φύγειχ αλλά ο Φλικ με έδιωχνε και για να τον χταματήχω μπήκα χτο αμάξι για να χου κάνω έκπληξη αλλά μέχρι να έρθειχ με πήρε ο ύπνοχ... όταν ξύπνηχα και δεν σαχ βρήκα μέχα στο αμάξι, φοβήθηκα και ήρθα να χαχ βρω» είπε διακεκομμένα μέσα από τα αναφιλητά της.
«Αχ καρδιά μου» είπα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και κρατώντας την για λίγο την άφησα να βγει αργά και την ανάγκασα ξανά να με κοιτάξει.
«Μην μου το κάνεις ποτέ ξανά αυτό...» της είπα ήρεμα και σκουπίζοντας την μύτη της πάνω στο μανίκι της κατένευσε... «Αν σε χάσω...» κράτησα την ανάσα μου και κοίταξα για λίγο μακριά ώστε να μπορέσω να συγκρατήσω όλα τα συναισθήματα που με κατέκλεισαν... «Είσαι όλη μου η ζωή Ρένεσμι... αν μου πάθεις κάτι θα τρελαθώ... Σε παρακαλώ μην μου το κάνεις ποτέ ξανά αυτό» την παρακάλεσα και με κοίταξε με παράπονο.
«Συγνώμη» μου ζήτησε και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο κεφαλάκι της την έβαλα να ακουμπήσει και πάλι στο στερνό μου και άφησα άλλο ένα παρατεταμένο φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της πριν βρω την δύναμη να μιλήσω ξανά.
«Όλα τελείωσαν καρδιά μου... όλα τελείωσαν» της είπα με βαθιά φωνή και με έναν αναστεναγμό άρχισε πια να χαλαρώνει και εγώ της έδωσα τον χρόνο που χρειαζόταν για να το κάνει αυτό παρηγορώντας την απαλά με τα χάδια μου και τα φιλιά μου, χωρίς να πω τίποτα άλλο.
Μόλις τα αναφιλητά της καταλάγιασαν, την ανασήκωσα απαλά και βγάζοντας το μαντήλι μου μέσα από την τσέπη μου, άρχισαν της καθαρίζω ευλαβικά το πρόσωπο της ενώ ταυτόχρονα της άφηνα διάσπαρτα φιλία και εκείνη με κοίταζε με ένα ύφος πληγωμένου κουταβιού.
«Όλα θα πάνε καλά» της είπα και κατένευσε ξανά ενώ σούφρωνε τα χειλάκια της... «Έλα να πάρουμε τηλέφωνο την Άλις πριν πεθάνει από την αγωνία της» της είπα και βγάζοντας το κινητό μου από την τσέπη μου, την κάλεσα και αμέσως άρχισα να την ενημερώνω για το τι είχε συμβεί αφού πρώτα έβαλα την Ρένεσμι να της μιλήσει για να την ηρεμήσει ώστε να έχει την ψυχραιμία να με ακούσει.
Φυσικά δεν ανέφερα το όνομα της Μπέλλας και για να μην το ακούσει η Ρένεσμι αλλά και γιατί είχα ικανή την Άλις να πάρει τον Τεό να τον ενημερώσει και ήταν το τελευταίο πράγμα που είχα ανάγκη αυτήν την στιγμή... αλλά της είπα ότι θα έρθει κάποια στο σπίτι που δεν πρέπει να δει την Ρένεσμι και της ζήτησα να μην της ανοίξει μέχρι να γυρίσουμε και να με περιμένει στο σαλόνι για να της την δώσω ώστε να την ανεβάσει αμέσως στο δωμάτιο της και αφού το κλείσαμε, έβαλα ξανά την ζώνη μου, άνοιξα την μηχανή και κάνοντας όπισθεν, βγήκα στον κεντρικό δρόμο και ξεκίνησα για το σπίτι.
Φτάνοντας είδα την Μπέλλα να είναι ήδη εκεί και να με περιμένει έξω από το αυτοκίνητο της με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος της και να κοιτάει προς το μέρος μας με ένα νευριασμένο βλέμμα... Πριν την φτάσω προετοίμασα την Ρένεσμι και τον Φλικ.
«Χαμήλωσε το κεφάλι σου και μην βγάλεις άχνα... Είναι κάποιος εδώ που δεν πρέπει να σε δει...» της είπα και εκείνη αμέσως με υπάκουσε και χαμηλώνοντας το κεφάλι της το έβαλε να ακουμπήσει πάνω στο χέρι μου και πήρε μια βαθιά ανάσα για να συγκρατήσει τον φόβο της... «Φλικ...» είπα γυρίζοντας προς το μέρος του... «Ότι και να δεις παρέμεινε ψύχραιμος, μην την κάνεις να προδοθεί...» ο Φλίκ με κοίταζε με περιέργεια... «Σε παρακαλώ» είπα κοιτώντας τον παρακλητικά και εκείνος ξεφυσώντας, γάβγισε μια φορά και μου έδωσε τον λόγο του ότι θα υπακούσει.
Σταματώντας το αμάξι ακριβός δίπλα της, χαμήλωσα το τζάμι μου - που για καλή μου τύχη ήταν φημέ και δεν μπορούσε εκείνη να δει τίποτα μέσα – ίσα, ίσα και κοιτώντας της μίλησα πριν πάρει πρώτη τον λόγο.
«Πήγαινε στην κύρια πόρτα και μόλις βάλω το αμάξι μέσα, θα έρθω να σου ανοίξω» της είπα και κλείνοντας το παράθυρο έφυγα πριν εκείνη μου ανταποκριθεί.
Βάζοντας το αμάξι στο γκαράζ περίμενα μέχρι να κλείσει η πόρτα για να βεβαιωθώ ότι δεν με είχε ακολουθήσει και αφού έκλεισε, έβγαλα την ζώνη μου και συγκρατώντας στην αγκαλιά μου την Ρένεσμι άνοιξα την πόρτα και αφού κατέβηκε και ο Φλικ άρχισα να πηγαίνω προς το εσωτερικό του σπιτιού, με την καρδιά μου να νιώθω ότι από στιγμή σε στιγμή θα σπάσει... Φτάνοντας όμως μέσα η έκπληξη που με περίμενε με έκανε να εκραγώ τελείως.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου