Μπέλλα
«Λοιπόν αυτά είναι όλα...» τον άκουσα να λέει και σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του, άδεια... «Οπότε δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να δούμε τι έχεις μαζέψει και να προχωρήσουμε» συνέχισε και κατένευσα... Δεν είχα κουράγιο για άλλες λέξεις.
«Θα σε αφήσω να κάνεις την δουλειά σου» είπα απλά με βαθιά άψυχη φωνή και έκανα την κίνηση να σηκωθώ από τον καναπέ... Δεν με ενδιέφερε να μάθω τίποτα παραπάνω γι αυτήν την κωλοδουλειά.
«Δεν με ενοχλείς...» προσπάθησε αλλά κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά, του έκοψα την φράση του στην μέση και χωρίς να τον κοιτάξω ξανά, γύρισα προς την μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω.
Βγάζοντας το πακέτο των τσιγάρων μου από την τσέπη του σορτς που φόραγα, άναψα ένα και ακουμπώντας τους αγκώνες μου πάνω στα κάγκελα, άρχισα να το καπνίζω με την ματιά μου να κοιτάει το κενό.
Τα λόγια του, ταυτόχρονα με τις μνήμες που είχα από τον καιρό που ήμασταν μαζί, εναλλάσσονταν με την ταχύτητα του φωτός μέσα στο μυαλό μου και με έκαναν ένα κουβάρι... Πως μπορούσε ο άνθρωπος που γνώρισα εγώ, να είναι όλα αυτά;... Πως μπορούσαν οι μνήμες μου να μην με κάνουν να διχαστώ;... Όχι δεν είναι αυτό... Μπορεί να τα έκανε όλα αυτά, αλλά δεν είναι αυτό που περιγραφεί, δεν μπορεί να είναι...Έλεγε η καρδιά μου και ήξερα ότι ήταν η αλήθεια....
«Τρία στα πέντε, δεν είναι και άσχημα για κάποιαν που δεν έχει ιδέα τι να ψάξει...» τον άκουσα πίσω μου να λέει και έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά, εμποδίζοντας με νύχια και με δόντια να μην κυλήσουν τα δάκρυα μου που ένιωθα να έρχονται με ορμή.
«Χριστέ μου, γιατί είναι τόσο δύσκολο να σε μισήσω;...» εξωτερίκευσα την σκέψη μου με πνιγμένη φωνή και ένιωσα την ζεστασιά του σώματος του να ζεσταίνει την καρδιά μου... Δεν με ακούμπησε όμως... «Είναι τόσο εύκολο, τόσο απλό, αλλά τόσο αδύνατο» συνέχισα και ένα δάκρυ μου ξεγλίστρησε χωρίς την άδεια μου από τα μάτια μου... Τα χέρια του με αγκάλιασαν τρυφερά και γύρισα όλο το σώμα μου προς το μέρος του.
Τον κοίταξα μέσα στα μάτια με πληγωμένο ύφος και εκείνος με κατανόηση.
«Όλα όσα ζήσαμε ήταν ένα ψέμα;» ρώτησα με παράπονο και εκείνος σμίγοντας τα χείλια του σε μια ίσια γραμμή, κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές ευχήθηκα η ζωή μου να ήταν ένα ψέμα, να μην τα είχα κάνει όλα αυτά, αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια... Δεν προσπάθησα όμως ποτέ να σου την κρύψω, δεν προσποιήθηκα ποτέ ότι ήμουν κάτι άλλο από αυτό που πράγματι είμαι, δεν προσπάθησα να σε φλομώσω με μια ψεύτικη εικόνα για να μπορέσω να σε κρατήσω κοντά μου... Μαζί σου...» πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ με έσφιξε μέσα στην αγκαλιά του προστατευτικά και άφησα τον εαυτό μου να γευτεί λίγο από αυτή την ασφάλεια που ένιωθα πάντα μέσα στην αγκαλιά του... «Με άλλαζες, με έκανες να βγάζω όλον τον καλό μου εαυτό, χωρίς καν να κάνεις τίποτα... Όσο ήμουν δίπλα σου, δεν μπορούσα να είμαι πια αυτό που είμαι... Ένιωθα ότι μου δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή να αποδείξω στον ίδιο μου τον εαυτό ότι όλα όσα έζησα ήταν μια άχρηστη προσπάθεια, για να μου αποδείξω ότι ήμουν ίδιος με τον πατέρα μου αλλά όσο ένιωθα την ανάσα σου να μου δίνει πνοή, με έκανες να νιώθω ότι υπήρχε κάτι και από την μητέρα μου μέσα μου αλλά εγώ ήμουν πολύ εγωιστής για να το παραδεχτώ... Μου άλλαξες όλη μου την ψυχοσύνθεση, μου έδωσαν για αποστολή μια εκτέλεση και εγώ την απέρριψα... Δεν μπορούσα να αφαιρέσω πια άλλη μια ζωή, όσο διεφθαρμένη και εγκληματική και να ήταν, δεν μπορούσα να πατήσω ξανά την σκανδάλη...» σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα τις δύο του γκρι χάντρες... Μέσα τους υπήρχε ειλικρίνεια, υπήρχε πόνος ήταν το ίδιο διαλυμένος όσο και εγώ.
«Δεν υπάρχει δικαιολογία για ότι έκανα Μπέλλα, τότε...» αναστέναξε και κοίταξε για λίγο μακριά αποφεύγοντας την ματιά μου από ντροπή για τον ίδιο του τον εαυτό... «Ήταν αλλιώς τα πράγματα για μένα...» συνέχισε με δυσκολία καθώς γύριζε την ματιά του ξανά προς το μέρος μου... «Αλλά μαζί σου, ένιωσα ότι και εγώ αξίζω μια δεύτερη ευκαιρία και έκανα τα πάντα για να αποδείξω ότι είμαι άξιος να την έχω... Ήθελα να αλλάξω για σένα, ήθελα να σου αξίζω αλλά ποτέ δεν θα κατάφερνα να σου αξίζω πραγματικά» κατέληξε και το χέρι μου με δική του βούληση, σηκώθηκε ψηλά για να συναντήσει το πρόσωπο του.
Μόλις ένιωσε το χέρι μου να αγκαλιάζει το λεπτό του δέρμα, αυτόματα τα μάτια του έκλεισαν και πήρε μια βαθιά ανακουφιστική ανάσα, ήξερε ότι το είχα συγχωρέσει.
«Σ’ αγαπάω...» είπα με πάθος και τα μάτια του άνοιξαν αυτόματα... «Δεν μπορώ να χάσω και εσένα» συνέχισα και τα χείλια του, διψασμένα, σφράγισαν τα δικά μου χείλια και μου έδωσαν την πνοή που είχα ανάγκη για να μπορέσω να πάρω δύναμη για να συνεχίσω.
«Βρήκες όσα χρειαζόσουν;» ρώτησα μετά από μια σύντομη σιωπή καθώς ήμουν φωλιασμένη μέσα στην αγκαλιά του και ένιωσα την καρδιά του να επιταχύνεται.
«Επιβεβαίωσα όσα είχα ανακαλύψει και μόνος μου αλλά μου λείπουν τα αποδεικτικά στοιχεία» απάντησε παγωμένα και κατένευσα χωρίς να σηκώνω το κεφάλι μου από τον στήθος του που το είχα αφήσει να ξεκουραστεί.
«Τότε μάζεψε τα πράγματα σου και φύγε...» συνέχισα και εκείνος με ανάγκασε να τον κοιτάξω... «Σε λιγότερο από δύο ώρες θα είναι εδώ, δεν θέλω...» προσπάθησα να τον προειδοποιήσω για τα όσα θα επακολουθήσουν και ένιωσα κάθε του μυ να σφίγγεται αλλά δεν τον άφησα να πει κάτι... «Θέλει το βράδυ να πάμε μαζί» του ανακοίνωσα και τότε εκείνος κοιτώντας μακριά άρχισε να κάνει τα σχέδια του μέσα στο μυαλό του.
«Δεν μπορώ να σε αφήσω ξανά μόνη» είπε τελικά χωρίς να με κοιτά και του χάιδεψα απαλά το πρόσωπο για να τον κάνω να με κοιτάξει.
«Θα είμαι καλά» τον διαβεβαίωσα αν και ξέραμε και οι δύο μας ότι αυτό δεν είναι αλήθεια αλλά έπρεπε να τον αποδεσμεύσω.
«Καλύτερα να με σκοτώσεις αυτήν την στιγμή παρά να μου ζητήσεις κάτι τέτοιο» είπε και χαμογέλασα συνεσταλμένα.
«Πρέπει να την προστατέψουμε, δεν θα είναι για πάντα» είπα και έσφιξε το σαγόνι του με πείσμα κοιτώντας για άλλη μια φορά μακριά... «Θα την κράταγα...» συνέχισα καθώς έβλεπα ότι δεν ανταποκρινόταν και με κοίταξε καθώς κατένευσε... Ήμουν σίγουρη ότι το ήξερε και ο ίδιος... «Ήταν ένα κομμάτι σου, θα έκανα τα πάντα για να το κρατήσω ζωντανό, είναι η καλή σου πλευρά, πως θα μπορούσα ποτέ να μην της δώσω μια ευκαιρία... Πάντα ένιωθα ότι είχε έρθει για να εκπληρώσει κάτι, κάτι το διαφορετικό, κάτι δυνατό, δεν θα μπορούσα ποτέ να το αποτρέψω αυτό να μην γίνει... Δημιουργήθηκε με όλη μας την αγάπη, πως θα μπορούσε αυτό το πλάσμα να μην κράτησε μόνο τα καλά μας στοιχεία;» συνέχισα με περισσότερο πείσμα και μου χαμογέλασε με πόνο στην ματιά του καθώς μου χάιδευε απαλά τα μαλλιά μου χωρίς να λέει τίποτα... «Δώσε της μια ευκαιρία Ρόμπερτ, άστη να σου αποδείξει ότι έχω δίκιο» τον παρακάλεσα και εκείνος αναστέναξε.
«Δεν μπορούμε να την κρατήσουμε Μπέλλα, όσο άδικο και να είναι αυτό για σένα» είπε αυτό ακριβώς που περίμενα να πει και κατένευσα δίνοντας του να καταλάβει ότι καταλαβαίνω.
«Μπορούμε όμως να την κοιτάμε από μακριά» είπα με ελπίδα και μου χαμογέλασε με κατανόηση.
«Αυτό μπορούμε να το κάνουμε» συμφώνησε και του χαμογέλασα με ελπίδα.
«Τότε μπορώ να αντέξω όλα τα άλλα» του επιβεβαίωσα και αιφνιδιάζοντας με, με έκλεισε σφιχτά μέσα στην αγκαλιά του.
«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι για όλα αυτά» είπε άλλη μια φορά και αναστέναξα.
«Κάνε το καλύτερο για εκείνην» ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω και καθώς τον απομάκρυνα από την αγκαλιά μου, τον κοίταξα για άλλη μια φορά και γύρισα για να πάω προς την άκρη του μπαλκονιού ώστε να γυρίσω προς το δωμάτιο μου.
«Μπέλλα...» με σταμάτησε και γύρισα προς το μέρος του... «Θα χρειαστώ για λίγο το σκουλαρίκι σου» είπε και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία... «Θέλω να του βάλω πομπό για να ξέρω που είσαι» συμπλήρωσε και κοιτώντας προς την κοιλιά μου, άφησα τα δάχτυλα μου να αγγίξουν το σκουλαρίκι απαλά... Δεν το είχα αποχωριστεί ποτέ μου από την στιγμή που είχα τρυπήσει τον αφαλό μου, ένιωθα ότι ήταν όλα τα δάκρυα που δεν άφηνα να ξεχειλίσουν όλον αυτόν τον καιρό, αλλά σε εκείνον μπορώ να το εμπιστευτώ.
Με μια αποφασιστική κίνηση, το έβγαλα και το έτεινα προς το μέρος του... Εκείνος με κοίταξε για μια μόνο στιγμή και μόλις το κράτησε μέσα στην χούφτα του, γύρισε προς το δωμάτιο και μπήκε μέσα... Δεν περίμενα να γυρίσει να μου το φέρει, πηδώντας τα κάγκελα, γύρισα στο δωμάτιο μου και αμέσως έψαξα να βρω το φυλαχτό που είχα πάρει την πρώτη φορά που με αφήσανε να βγω στον έξω κόσμο...
Ήταν η Παναγιά η βρεφοκρατούσα, μόλις το είδα ένιωσα αμέσως ότι η θέση της ανήκει δίπλα της να την φυλάει για πάντα από κάθε τι κακό που μας περιβάλει και χωρίς να το σκεφτώ το πήρα για να της το δώσω την πρώτη φορά που θα την κρατούσα μέσα στην αγκαλιά μου...
Κρατώντας το σφιχτά μέσα στο χέρι μου γύρισα στο δωμάτιο του... Εκείνος ήδη ετοίμαζε τα πράγματα του για να φύγει, η καρδιά μου έγινε κομμάτια αλλά ήξερα ότι αυτό ήταν το σωστό... Δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκρατηθεί με την ιδέα και μόνο ότι στο διπλανό δωμάτιο από το δικό του, ο Χάντερ θα με ακουμπούσε με τον πιο χυδαίο τρόπο και εκείνος θα έπρεπε να μείνει αμέτοχος σε αυτό.
Την στιγμή που τον πλησίασα, πήρε μια βαθιά ανάσα αλλά δεν είπε τίποτα... Την στιγμή όμως που έτεινα το χέρι μου προς το μέρος του, με κοίταξε με απορία.
«Είναι κάτι που πήρα για εκείνην μετά που μου την πήρανε, θέλω να το έχει μαζί της» διευκρίνισα και μόλις το έβαλα πάνω στην χούφτα του εκείνος το κοίταξε με ήρεμα χαρακτηριστικά χωρίς να πει τίποτα... «Ήθελα να της το δώσω εγώ την πρώτη φορά που θα την κράταγα στην αγκαλιά μου...» συνέχισα με την φωνή μου να πνίγεται μέσα μου και στην ματιά του αμέσως διέκρινα πόνο... Κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, δεν ήθελα να με παρηγορήσει... «Κάντο εσύ για μένα» συνέχισα και δεν είχε ιδέα τι να πει γι αυτό... Δεν περίμενα να μου πει κάτι άλλο.
Γύρισα να φύγω αλλά εκείνος με σταμάτησε... Τα χέρια του με γύρισαν ξανά προς το μέρος του αλλά δεν ήθελα να κάνω τα πράγματα πιο δύσκολα από όσο ήδη ήταν για μένα.
«Μην πεις τίποτα άλλο σε παρακαλώ» τον παρακάλεσα με τα δάκρυα μου να θολώνουν την όραση μου και εκείνος το σεβάστηκε.
«Σ’ αγαπάω» είπε μόνο και κατένευσα... «Πόλυ σύντομα όλα θα τελειώσουν και θα είμαστε ξανά μαζί» υποσχέθηκε.
«Είναι το μόνο που έχω να περιμένω» του επιβεβαίωσα και καθώς με έκλεισε σφιχτά μέσα στην αγκαλιά του, άφησε ένα απαλό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου και με άφησε να φύγω ενώ πρώτα μου έδωσε πίσω το δάκρυ μου για να το βάλω στην θέση του.
Έντουαρτ
Η Μπέλλα είχε δίκιο... Το να κάτσω εδώ και να υπομείνω άπραγος όλα όσα ήμουν σίγουρος ότι θα της έκανε εκείνος, προσπαθώντας να σταματήσω τον εαυτό μου από το να πάω δίπλα και να του σπάσω τα μούτρα, δεν οφείλει κανέναν μας... Έτσι μάζεψα τα πράγματα μου και πριν κάνει την εμφάνιση του, έφυγα από το ξενοδοχείο και πήγα στο σπίτι του επόμενου θύματος τους που ήμουν σίγουρος ότι προκειμένου να γλυτώσει τις συνέπειες θα έκανε ότι του ζητούσα...
Αφού πέρασα την ηλίθια φρουρά του με ευκολία, μπήκα μέσα στο δωμάτιο του και μόλις έκατσα στο τέρμα του κρεβατιού του, σκούντησα τα πόδια του με το δικό μου πόδι και εκείνος πετάχτηκε έντρομος απάνω και με κοίταξε τρομοκρατημένος.
«Μαύρη ψυχή;» ρώτησε δύσπιστα τυφλωμένος ακόμα από τον ύπνο και τον κοίταξα με νόημα στα μάτια.
«Τζουζέπε...» του ανταπέδωσα με ένα χαιρέκακο ύφος και εκείνος μαζεύτηκε αμέσως.
«Πως;... Τι;» προσπάθησε να καταλάβει πως μπόρεσα να περάσω από την φρουρά και να μπω μέσα στο δωμάτιο του ανενόχλητος και του χαμογέλασα αυτάρεσκα.
«Παρεμπιπτόντως πρέπει να αλλάξεις φρουρά, ξέρεις πόσο εύκολο ήταν για μένα να μπω ανενόχλητος;» του είπα και εκείνος άρχισε να ψάχνει τρόπους να ξεφύγει από όλο αυτό.
«Τι θες;» μπήκε κατευθείαν στο θέμα και κατένευσα ικανοποιημένος.
«Για να είμαι εδώ ξέρεις ακριβώς τι θέλω... Αν θες να γλυτώσεις τις συνέπειες και να την βγάλεις καθαρή, σου συνιστώ να συνεργαστείς, αλλιώς θα σε πάρει η μπάλα μαζί με τον Χάντερ» του δήλωσα και έσμιξε τα φρύδια του με απορία.
«Ξέρεις;...»
«Τα πάντα και επειδή ο χρόνος κυλάει κατά σου, περιμένω μια απάντηση... Ποια πλευρά θα επιλέξεις Τζουζέπε;» τον ρώτησα και εκείνος ξεφύσησε.
«Τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε κατευθείαν και ανασήκωσα το ένα μου φρύδι με ικανοποίηση.
«Τώρα το πας καλά» του είπα εγώ σε απάντηση και του εξήγησα ακριβώς τι θα έκανε και το πως...
Μπέλλα
Είχαν περάσει πάνω από 12 ώρες και ακόμα ο Χάντερ δεν είχε κάνει καμία αναφορά για τον Έντουαρτ, πράγμα που με έκανε να καταλάβω ότι εκείνος δεν είχε δώσει ακόμα το στίγμα του... Τι ετοίμαζε άραγε;... Θα μου έδινε κανένα σημάδι ή θα με άφηνε στο σκοτάδι;... σκεφτόμουν καθώς ετοιμαζόμουν για την σημερινή βραδιά και μόλις τον είδα να βγαίνει από το μπάνιο όλα τα μέσα μου ανακατεύτηκαν αλλά δεν άφησα να εκφραστεί τίποτα στο πρόσωπο μου.
«Έτοιμο το κορίτσι μου;» ρώτησε και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Έχουμε ακόμα δύο ώρες μπροστά μας, δεν χρειάζεται να βιάζομαι» του απάντησα και μόλις ήρθε από πίσω μου πέρασε τα ακροδάχτυλα του πάνω από τον ώμο μου και σκύβοντας άρχισε να αφήνει διάσπαρτα φιλιά πάνω στον λαιμό μου... Προσπάθησα να κρύψω πάρα πολύ καλά όλη την αηδία που ένιωσα αλλά δεν τον ξεγέλασα.
«Μμμμμ... Είμαστε στην τσίτα σήμερα, κάποιος ιδιαίτερος λόγος;» ρώτησε με τραχιά φωνή και μου δάγκωσε τον λοβό του αυτιού μου και εγώ τραβήχτηκα μακριά του.
«Έχω μια αποστολή να σκεφτώ» δικαιολογήθηκα αλλά δεν τον έπεισα.
«Ότι πεις» απάντησε μόνο και αφήνοντας με επιτέλους στην ησυχία μου, πήγε να βγάλει το κουστούμι του από την θήκη του για να το φορέσει ενώ εγώ με νωχελικές κινήσεις συνέχισα την προετοιμασία μου.
Φτάνοντας στο πάρτι που διοργάνωνε ο Υπουργός άμυνας της χώρας, όλα κύλησαν όπως έπρεπε να κυλήσουν χωρίς κανένα πρόβλημα... Ο Χάντερ φυσικά δεν εμφανίστηκε πουθενά, γιατί ήθελε να έρθει μαζί μου δεν μπορούσα να το καταλάβω μέχρι που την στιγμή που ο υπουργός με παρέσυρε στο δωμάτιο του και εκεί που με φίλαγε κλείνοντας την πόρτα πίσω του, άκουσα την φωνή του και έμεινα παγωμένη να τον κοιτώ.
«Καιρός ήταν, είχα αρχίσει να βαριέμαι εδώ πέρα» τον άκουσα να λέει και σπρώχνοντας από πάνω μου τον Τζουζέπε γύρισα προς το μέρος του.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» ρώτησα απροκάλυπτα και βλέποντας τον να είναι με το πουκάμισο του τελείως ξεκούμπωτο να ετοιμάζει ένα ποτό από το μπαράκι του δωματίου δεν χρειάστηκε η απάντηση του για να επιβεβαιώσω τι ακριβώς ήθελε.
«Εσύ τι πιστεύεις ότι θέλω;» ρώτησε πίσω με την πιο χυδαία έκφραση και κίνησε προς το μέρος μας... Ο Τζουζέπε από την άλλη δεν έχασε ευκαιρία και κλείνοντας με μέσα στην αγκαλιά του συνέχισε ανενόχλητος από εκεί που είχε σταματήσει ενώ ταυτόχρονα προσπάθησε να μου ξεκουμπώσει το φόρεμα και τραβώντας τα χέρια του βίαια από πάνω μου πισωπάτησα για να ξεφύγω από την αγκαλιά του.
«Σίγουρα με δουλεύεις, πραγματικά πιστεύεις ότι...»
«Δεν έχεις άλλη επιλογή γλυκιά μου...» είπε αυτόματα ανασηκώνοντας το φρύδι του επιδεικτικά και μόλις με συγκράτησε με το ένα του χέρι έβαλε τα χείλια του πάνω στο αυτί μου και συνέχισε... «Θα κάνεις ότι σου πω... Αυτή ήταν η συμφωνία...» δήλωσε και δεν είχα ιδέα πως να ξεφύγω από όλο αυτό... «Αλλά πριν αρχίσουμε το πραγματικό πάρτι, δεν πας να φέρεις τα σχέδια;» συνέχισε κοιτάζοντας προς τον Τζουζέπε και εκείνος για λίγο δίστασε αλλά πηγαίνοντας προς το μπαράκι του, τελικά έλυσε την σιωπή του πιο αποφασιστικά.
«Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται» του είπε και ο Χάντερ τον κοίταξε νευριασμένος.
«Τι εννοείς ότι δεν γίνεται;» τον ρώτησε και παρατώντας εμένα πήγε προς το μέρος του απαιτώντας εξηγήσεις.
«Βλέπεις το πρωί είχα μια απροσδόκητη συνάντηση με το φιλαράκι σου...» του είπε και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά... «Όλα τελείωσαν Χάντερ πάρτο απόφαση, σε είχα προειδοποιήσει ότι ήταν παρακινδυνευμένο αλλά εσύ δεν ήθελες να με ακούσεις... Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο γι αυτό... Συγνώμη αλλά έπρεπε να επιλέξω στρατόπεδο... Καταλαβαίνεις πως πάνε αυτά... Δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω το όνομα μου» του είπε και ο Χάντερ τον έπιασε από τον γιακά και τον σήκωσε για λίγο στον αέρα.
«Είσαι τόσο ηλίθιος;... Κατέστρεψες τα πάντα για το ηλίθιο όνομα σου;» τον ρώτησε με σκληρή φωνή ενώ τον κοίταζε με το δολοφονικό τους ύφος και εκείνος προσπάθησε να ξεφύγει.
«Δεν θα φάω εγώ το κεφάλι μου για να την βγάλεις εσύ καθαρή» του ανταπέδωσε ο Τζουζέπε και με μια βίαιη κίνηση πήρε τα χέρια του Χάντερ από πάνω του και έπεσε προς τα πίσω... «Η μαύρη ψυχή μου είπε τα πάντα, γι αυτό από το να με απειλείς καλά θα κάνεις να αρχίσεις να τρέχεις» του είπε και ο Χάντερ τον κοίταξε με περιέργεια.
«Όταν λες τα πάντα;... πόσα ξέρει;» τον ρώτησε ο Χάντερ δύσπιστα αλλά ο Τζουζέπε δεν τα έχασε.
«Τα πάντα Χάντερ, γι αυτό μην πας να μου τα γυρίσεις σε μένα γιατί δεν θα καταφέρεις τίποτα... Η επιχείρηση Ιζαμπέλλα κατέρρευσε και φταις εσύ γι αυτό και τα ηλίθια κόλπα σου».........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου