Soulmates "3. she is not one of us"

Δεν πέρασε πολύ ώρα και ήδη άρχισα να νιώθω ότι πνίγομαι εδώ μέσα... Με όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος να με καταδιώκουν και να με κάνουν να θέλω να τρέξω μακριά, ιδίως από ένα συγκεκριμένο που αν και δεν είχε απομείνει τίποτα από εκείνο, ήταν ακόμα εδώ - να μου υπενθυμίζει ότι κάποτε υπήρξε πραγματικά και όχι μόνο στην φαντασία μου - κάτω από το χώμα που τώρα το λουλούδια του ιεροβότανου και του λυκοπαινίου να το καλύπτει, στο υπόγειο του σπιτιού.

Δεν έκατσα να το σκεφτώ πολύ, βγάζοντας τα ρούχα που φόραγα, κάνοντας ένα ζεστό μπάνιο για να πάρει από πάνω μου όλη την σκόνη των χιλιομέτρων που είχα κάνει για να φτάσω μέχρι εδώ, πήγα στην ντουλάπα μου και αφού έβγαλα ένα χρυσαφένιο μπλουζάκι που στην ουσία ήταν ένα ανάποδο τρίγωνο που η μύτη του άγγιζε με το ζόρι τον αφαλό μου ενώ οι άλλες δύο πλευρές τυλίγονταν γύρω από τον λαιμό μου δημιουργώντας ένα θελκτικό μπούστο με τις ζάρες που έκανε καθώς το ύφασμα συγκρατιόταν με μια χρυσή αλυσίδα που ακουμπούσε στην γυμνή μου πλάτη στο ύψος του στήθους μου...

Φορώντας την μαζί με μια μαύρη φούστα που ήταν αρκετά κοντή ώστε να αποκαλύπτει τα τέλεια καλλίγραμμα πόδια μου ενώ με τα δύο σκισίματα που είχε ακριβώς στο κέντρο και στα δύο μου μπούτια για να έχω καλύτερη ευκολία κινήσεων χωρίς να μπω στον κόπο να φορέσω εσώρουχα και φορώντας και τα μαύρα μου δίπατα, ψηλοτάκουνα μου με το μικρό άνοιγμα που είχαν μπροστά, φρέσκαρα το μακιγιάζ μου - όχι ότι το είχα ανάγκη - και τονίζοντας τα χείλια μου με ένα κατακόκκινο κραγιόν, πήρα την μηχανή μου και άρχισα να πετώ σαν τον άνεμο για να ρίξω μια ματιά στην πόλη... Πραγματικά οι φωτογραφίες την αδικούσαν, ήταν ακόμα πιο όμορφη από κοντά.

Περνώντας από το «Gloria’s» το μπαράκι του Στέφαν που είχε αγοράσει πρόσφατα αλλά με την συμφωνία να μην αλλάξει το όνομα που του είχε δώσει η πρώην ιδιοκτήτρια του, είδα το SUV των Κάλλεν και δεν μπορούσα να σταματήσω την ακατανίκητη επιθυμία που είχα να μπω ώστε να επιβεβαιώσω ότι είχα καταλάβει και μόνη μου.

Δεν είχα αμφιβολία ότι δεν είχε ιδέα ποια ήμουν αλλά ήθελα σαν τρελή να δω την αντίδραση του όταν θα με αντίκριζε... Άραγε θα με αναγνώριζε;... σκέφτηκα για μια στιγμή και αφού έσβησα την μηχανή, την ξεκαβάλησα και αμέσως άκουσα τα επιφωνήματα από κάποια πιτσιρίκια που ήταν πίσω μου αλλά χωρίς να τους δίνω καμία σημασία, μπήκα μέσα και μόλις ο Στέφαν με αντίκρισε ανασήκωσε τα φρύδια του με απορία και ήρθε προς το σημείο του μπαρ που πήγα και έκατσα.

«Νόμιζα ότι δεν ήθελες να τους αποκαλυφθείς ακόμα» είπε και έβαλε μια χαρτοπετσέτα μπροστά μου.

«Άλλαξα γνώμη» του ανταπέδωσα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και εκείνος μου χαμογέλασε με υπονοούμενο.

«Τι να σου βάλω να πιεις;» με ρώτησε και έκανα μια απηυδισμένη γκριμάτσα.

«Πρέπει να το παίζω 17χρονή σωστά;...» τον ρώτησα με απελπισία και κούνησε θετικά το κεφάλι του με ένα πονηρό χαμόγελο... «Σε αυτήν την περίπτωση πιάσε ένα ουισκάκι» του γύρισα το χαμόγελο του.

«Ξέρεις ότι δεν επιτρέπεται να σερβίρω ποτά σε ανήλικα» με πείραξε ενώ σέρβιρε ταυτόχρονα το ποτό μου.

«Σε αυτήν την περίπτωση, είμαι πολύ τυχερή που ο ιδιοκτήτης είναι θείος μου και θα κάνει μια εξαίρεση» του γύρισα το πείραγμα του και γέλασε δυνατά.

Αφήνοντας το ποτήρι με το ουίσκι μπροστά μου, με άφησε μόνη για να γυρίσει στην δουλειά του και γυρίζοντας προς τα πίσω είδα τον Έμετ να με καρφώνει διακριτικά... Στράφηκα με την πιο αργή κίνηση προς το μέρος τους όλο μου το κορμί και ακουμπώντας τον αγκώνα μου πάνω στην μπάρα, έμεινα να τους κοιτώ ικανοποιημένη από αυτήν του την αντίδραση.

Φυσικά, όπως και το περίμενα, ο Έντουαρντ δεν έριξε ούτε ένα βλέφαρο προς την μεριά μου καθώς όλα του τα βλέμματα τα είχε χαρισμένα στην αχώνευτη ξενέρωτη γκόμενα του που την κοίταζε με τέτοια προσήλωση καθώς εκείνη μίλαγε ακατάπαυστα με τις φίλες της που κάθονταν στο ίδιο τραπέζι.

Χαμογέλασα προς τον Έμετ, ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι προκλητικά ενώ τον έτρωγα με την ματιά μου από πάνω μέχρι κάτω και μόλις γύρισα την ματιά μου στο πρόσωπο του, ήπια λίγο από τον ποτό μου και γλύφοντας τα χείλια μου αισθησιακά, τον άφησα να συνεχίσει το παιχνίδι του καθώς γύριζα ξανά προς το μπαρ.

Κοιτάζοντας τους μέσα από τον καθρέφτη και απομονώνοντας τις υπόλοιπες κουβέντες των θαμώνων του μαγαζιού, συγκεντρώθηκα στην δικιά τους κουβέντα μετανιώνοντας το αμέσως αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, έπρεπε να τους ψυχολογήσω καλά πριν κάνω την κίνηση να τους πλησιάσω... Μόλις τα κορίτσια, όλα μαζί, σηκώθηκαν – επιτέλους – να πάνε προς την τουαλέτα, ο Έμετ αμέσως γύρισε προς τον Έντουαρντ πριν ακόμα αυτές προλάβουν να απομακρυνθούν... Τόσο ανυπόμονος πια;

«Το είδες το καινούργιο γκομενάκι που έσκασε μύτη;» ρώτησε ο Έμετ τον Έντουαρντ και εκείνος κατεβάζοντας μια γουλιά από την μπύρα του γύρισε και τον κοίταξε με απορία.

«Χμμμ;» τον ρώτησε καθώς κατέβαζε την γουλιά του και ο Έμετ στριφογύρισε τα μάτια του απελπισμένα.

«Την γκόμενα ρε μαλάκα που είναι στο μπαρ» του τόνισε πιο έντονα μέσα από τα δόντια του και ο Έντουαρντ γυρίζοντας βαριεστημένα το βλέμμα του προς το μέρος μου, έριξε μια φευγαλέα ματιά και γύρισε και κοίταξε τον Έμετ με μια απελπισμένη ματιά... Καμία έκπληξη από μέρους του, όπως το είχα φανταστεί ακόμα και στο χθεσινό του όνειρο δεν με παρατήρησε καθόλου ώστε να καταλάβει ότι ήμουν εγώ αυτή που είχε από κάτω του αντί για την Έλενα... Τόσο αφοσίωση πια;

«Έλεος πια ρε Έμετ, μην δεις ανοιχτή τρύπα αμέσως να χιμήξεις» τον επέπληξε αλλά ο Έμετ δεν μάσησε.

«Όχι θα γίνω σαν και εσένα που κάθεσαι να περιμένεις πότε επιτέλους θα αποφασίσει η πολύτιμη σου να ανοίξει την δική της» του απάντησε αμέσως και ο Έντουαρντ τα πήρε κρανίο και εγώ βάζοντας το χέρι μου μπροστά από το στόμα μου προσπάθησα να χαλιναγωγήσω το γέλιο μου.

«Λίγα τα λόγια σου για την Έλενα εντάξει; Εκείνη δεν είναι σαν τα τσουλάκια που κωλοτρίβεσε εσύ» του γύρισε πίσω εκνευρισμένα και ο Έμετ

«Ναι ότι πεις, εγώ πάω στο μωρό πριν αποφασίσει να την κάνει» του γύρισε καθώς σηκώθηκε για να έρθει προς το μπαρ εφόσον πια τα κορίτσια είχαν μπει στην τουαλέτα και το πεδίο ήταν ελεύθερο για εκείνον να κάνει την κίνηση του και ο Έντουαρντ βάζοντας το μπουκάλι με την μπύρα στα χείλια του ήπιε μια γερή γουλιά, κατέβασε το μπουκάλι χωρίς να ξεκολλάει τα δολοφονικά του μάτια από πάνω του αλλά ο Έμετ χωρίς να του δίνει άλλη σημασία συνέχισε την πορεία του προς το μπαρ.

Γυρίζοντας προς την μεριά του Στέφαν τον κοίταξα έντονα με απορία και εκείνος χωρίς να καταλαβαίνει τον λόγο αμέσως ήρθε κοντά μου για να του εξηγήσω.

«Τι;» με ρώτησε και άρχισα να χαμογελώ καθώς κούναγα το κεφάλι μου αρνητικά χωρίς πραγματικά να το πιστεύω.

«Ήταν και παρθένα;» τον ρώτησα και εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του επιβεβαιώνοντας το μου... «Ωραία τώρα είναι που δεν πρόκειται να του κάτσει ούτε στον αιώνα του άπαντα ή ακόμα καλύτερα τώρα για το καλό της ελπίζω να μην το κάνει» συνέχισα αλλά μόλις είδαμε τον Έμετ να μας πλησιάζει κόψαμε την συζήτηση και ο Στέφαν απομακρύνθηκε και πάλι από κοντά μου.

Συνέχιζα να πίνω το ποτό μου χωρίς να τους κοιτώ ενώ άκουγα την συνομιλία τους...

«Τι έγινε μεγάλε τελείωσαν τα καύσιμα;» ρώτησε ο Στέφαν τον Έμετ και ο Έμετ έριξε μια φευγαλέα ματιά προς το μέρος μου, πριν του απαντήσει.

«Ξέρουμε τίποτα για το μωρό;» τον ρώτησε με υπονοούμενο και ο Στέφαν γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου και εγώ του την ανταπέδωσα ενώ με ένα νεύμα του έδωσα την άδεια να συνεχίσει.

«Αυτό το μωρό είναι η ανιψιά μου...» του δήλωσε και ο Έμετ για λίγο φρέναρε.

«Δεν πιστεύω να έχεις πρόβλημα αν...» τον ρώτησε και ο Στέφαν άρχισε να γελάει με την καρδιά του.

«Αν την καταφέρεις θα σου βγάλω το καπέλο... βλέπεις δεν είναι ένα οποιοδήποτε μωρό» του έδωσε την άδεια του και αμέσως ο Έμετ πήρε τα πάνω του και άρχισε παιχνίδι.

«Πιάσε άλλη μια μπύρα και βάλε και ότι πίνει το κορίτσι μας από μένα» του είπε με αυτοπεποίθηση και λίγο ήθελα να αρχίσω να γελάω δυνατά αλλά επειδή τον χρειαζόμουν συγκρατήθηκα.

«Ότι πεις» του είπε και αμέσως του έδωσε μια μπύρα και βάζοντας άλλο ένα ποτήρι ουίσκι ήρθε προς το μέρος μου και μου το έδωσε ενώ με κοίταζε με νόημα.

«Άσε το παιδί να παίξει» του ψιθύρισα συνωμοτικά και εκείνος με το ζόρι κρατήθηκε για να μην γελάσει δυνατά ενώ γύριζε στην δουλειά του αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για να προχωρήσει ο μικρός.

Παίρνοντας το ποτό που μου είχε προσφέρει στο χέρι μου, γύρισα προς την μεριά του και αφού τον ευχαρίστησα με ένα νεύμα ανασηκώνοντας προκλητικά το φρύδι μου, το ήπια μια και έξω χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά του και εκείνος αμέσως ξεροκατάπιε ενώ η καρδιά του άρχισε να καλπάζει σαν τρελή και το αίμα στις φλέβες του άρχισε να ρέει με τέτοια ορμή που με προκαλούσε αλλά ευτυχώς για εκείνον ήμουν ήδη χορτάτη και έτσι δεν μου έκανε καμία εντύπωση.

Πιάνοντας την μπύρα στο χέρι του, άρχισε να με πλησιάζει κοιτώντας με, με θαυμασμό.

«Ουουυυυυ Γερό ποτήρι...» σχολίασε και ανασηκώνοντας τους ώμους μου γύρισα προς τον Στέφαν και δείχνοντας του το άδειο ποτήρι μου εκείνος αμέσως πήρε το μήνυμα και ήρθε να μου το γέμισε άλλη μια φορά.

«Με σύνεση» με μάλωσε όπως θα έκανε ένας πατέρας στην κόρη του και κοιτώντας τον με ύφος στα μάτια, εκείνος χωρίς να πει κάτι άλλο εξαφανίστηκε.

«Λοιπόν; Έμετ αν δεν κάνω λάθος;» είπα γυρίζοντας ξανά προς την μεριά του και εκείνος αμέσως έκατσε χαλαρά στο διπλανό σκαμπό από το δικό μου και πλησίασε το σώμα του κοντά μου.

«Βλέπω ξέρεις ήδη αρκετά πράγματα για μένα» είπε με ύφος ενώ έβαζε τον αγκώνα του να ακουμπήσει πάνω στην μπάρα καθώς πλησίασε το πρόσωπο του ακόμα περισσότερο προς το δικό μου... Ήξερε καλά πως να στήνει ένα παιχνίδι αλλά δεν ήξερε ακόμα με ποια προσπαθούσε να παίξει.

«Ξέρω περισσότερα από όσα νομίζεις...» του είπα ενώ έφερνα και το δικό μου σώμα προς το δικό του μέχρι που τα πρόσωπα μας ήταν σε απόσταση αναπνοής και περνώντας τον δείκτη μου από την βάση του λαιμού του μέχρι την άκρη του σαγονιού του, την στιγμή που εκείνος ανατρίχιασε και έπνιξε ένα βογκητό που ήταν έτοιμο να ξεπηδήσει από τα χείλια του, τον αιχμαλώτισα με την ματιά μου και μόλις σαγηνεύτηκε έμεινε ακίνητος και ανέκφραστος περιμένοντας υπομονετικά να συνεχίσω.

«Γουστάρω τρελά το στενό μαρκάρισμα που κάνεις στον αδελφό σου, θα σου ήταν δύσκολο να το συνεχίσεις;» τον ρώτησα και εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του... «Θέλω να τον κάνεις να λυγίσει, να τον βοηθήσεις να βρει και εκείνος μια δεκτική ανοικτή τρυπίτσα ίσως ακόμα και το όμορφο γκομενάκι σου την Καρολάιν αν χρειαστεί...» του είπα και εκείνος κατένευσε και πάλι... «Δεν νομίζω να σε πειράζει να την μοιραστείς μαζί του, άλλωστε εσύ έχεις μπόλικο περίσσευμα να σε περιμένει σε κάθε γωνιά της πόλης, το να χάσεις ένα γκομενάκι δεν σου είναι τίποτα σωστά;» τον ρώτησα και πάλι μου απάντησε αρνητικά με νεύμα.

«Και αν τα καταφέρεις, τότε να είσαι σίγουρος ότι θα ανταμειφτείς πάρα, πάρα πολύ καλά...» συνέχισα με βαθιά αισθησιακή φωνή ενώ με το χέρι μου πάνω στο πόδι του άρχιζα μια ανοδική πορεία προς τον ερεθισμό του που ήταν ήδη έτοιμος να εκραγεί και αμέσως η αναπνοή του άρχισε να γίνεται επικίνδυνα γρήγορη.

«Πάρα, πάρα πολύ καλά...» επανέλαβα ενώ τον απελευθέρωσα από το σαγήνευμα μου και πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι του συνέβη, χωρίς να σταματώ την αργή και βασανιστική πορεία που έκανε το χέρι μου πάνω στο πόδι του, σφράγισα τα χείλια μου με τα δικά του ενώ το χέρι μου που ήταν κάτω από το σαγόνι του, βρέθηκε αμέσως μέσα στα μαλλιά του και μόλις ένιωσε την γλώσσα μου να εισχωρεί μέσα στο στόμα του, τότε πήρε αμέσως φωτιά και προσπάθησε να μου το ανταποδώσει ενώ παράλληλα πάλευε με νύχια και με δόντια για να μην τελειώσει, μάταια.

Μόλις το χέρι μου έφτασε στον ερεθισμό του, αρπάζοντας το κάτω χείλος του μέσα στα δόντια μου το έγδαρα απαλά αποφεύγοντας να το ματώσω και εκείνος αμέσως απελευθέρωσε όλο του το βάρος αγκομαχώντας ακατάπαυστα ενώ πάλευε να παραμείνει ήρεμος.

Απελευθερώνοντας τον από το σφιχτό μου κράτημα, έκανα πιο πίσω για να τον κοιτάξω και εκείνος σφραγίζοντας το στόμα του με το χέρι του, γύρισε όλο του το σώμα προς το μπαρ ώστε να κρυφτεί από τα αδιάκριτα βλέμματα που μας παρακολουθούσαν ενώ ταυτόχρονα έβαλε το χέρι του πάνω στον ερεθισμό του και κλείνοντας τα μάτια του, προσπάθησε να κατευνάσει τον οργασμό που είχε κάνει όλο του το σώμα να τρέμει σύγκορμο.

Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Έντουαρντ να μας κοιτάει με μια σοκαρισμένη ματιά και μόλις γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του αμέσως κοίταξε αλλού ενώ τα μάγουλα του είχαν πάρει ένα υπέροχο ροδαλό χρώμα και για να κατευνάσει την ζήλια και τον εκνευρισμό του που ήταν έκδηλος σε όλα του τα χαρακτηριστικά που σιγόβραζε μέσα του προς τον αδελφό του, σηκώνοντας το μπουκάλι της μπύρας του, ήπιε μια γερή γουλιά ενώ με την άκρη του ματιού του ακόμα εξακολουθούσε να κοιτάει με τρόπο προς το μέρος μας.

«Holy shit!!! What the fuck...?» άκουσα τον Έμετ να λέει και γυρίζοντας το πρόσωπο μου προς την μεριά του, έβαλα το χέρι μου πάνω στον ώμο του και καθώς ακούμπησα τα χείλια μου πάνω στον λοβό του αυτιού του άρχισα να του ψιθυρίζω χωρίς να σταματάω να κοιτάζω τον Έντουαρντ που η νευρικότητα του τον έκανε να μην ξέρει που να κοιτάξει ή τι να κάνει, οι κινήσεις του δε, δήλωναν τρανταχτά ότι είχε καυλώσει τόσο πολύ που ο καβάλος του τζιν του τον ενοχλούσε σε σημείο αηδίας και το χαμόγελο της ικανοποίησης μου δεν έλεγε να φύγει από τα χείλη μου.

«Καταλαβαίνεις ότι χρειάζεσαι πολλά χιλιόμετρα ακόμα για να καταφέρεις να φτάσεις στο κρεβάτι μου γι’ αυτό και σου συνιστώ να αρχίσεις να προπόνησε καταλλήλως με τις κουκλίτσες που γυρίζεις κατά καιρούς πριν μας συμβεί κανένα παρόμοιο ατύχημα» του είπα και γυρίζοντας το πρόσωπο του προς το μέρος μου με κοίταξε με το ύφος ενός πληγωμένου κουταβιού.

«Σου το ορκίζομαι ότι είναι πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο» είπε προς υπεράσπιση του και αφήνοντας ένα δύσπιστο γελάκι πέρασα τον δείκτη μου κάτω από το σαγόνι του στιγμιαία και ισιώνοντας το κορμί μου ενώ πήρα το ποτό μου και πάλι στα χέρια μου, απομάκρυνα το σώμα μου τελείως από το δικό του.

«Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά...» είπα κυνικά ενώ ανασήκωνα τους ώμους μου αδιάφορα και μόλις ήπια μια γουλιά από το ποτό μου τον κοίταξα βαριεστημένα στα μάτια ενώ του έτεινα την χαρτοπετσέτα που ήταν κάτω από το ποτήρι μου καθώς άκουγα τις κοπελιές από την τουαλέτα που ήταν έτοιμες να κάνουν και πάλι την είσοδο τους.

«Αυτό θα το χρειαστείς πριν βγει η κοπελιά σου και καταλάβει πόσο άτακτο παιδί είσαι...» του είπα κλείνοντας του το μάτι μου και σμίγοντας τα φρύδια του με απορία, άρχισα να καθαρίζω το περίγραμμα των χειλιών μου με τα δάχτυλα μου και εκείνος παίρνοντας το μήνυμα άρχισε να σκουπίζει το στόμα του με την χαρτοπετσέτα ενώ κοίταξε προς τα κάτω και μόλις είδε τον λεκέ που είχε δημιουργηθεί εκεί τα έπαιξε τελείως...

«Λυπάμαι, για εκείνον τον λεκέ δεν έχω κάτι πρόχειρο να σου δώσω για να το καλύψεις» του είπα με ένα ικανοποιητικό χαμόγελο και μόλις εκείνος σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει προς την τουαλέτα, άρχισα να γελάω πιο δυνατά ενώ κούναγα το κεφάλι μου και μόλις γύρισα όλο μου το σώμα προς το μέρος που καθόταν πλέον μόνος ο Έντουαρντ.

Ακουμπώντας τους αγκώνες μου πάνω στον μπάγκο, με την πιο αργή κίνηση, έβαλα το ένα μου πόδι απάνω στο άλλο προσέχοντας να έχει δει καλά όλη την κίνηση του ποδιού μου με την άκρη του ματιού του όπου με παρακολουθούσε και αφού είδα την ξενέρωτη να ξεπροβάλει, ήπια το υπόλοιπο περιεχόμενο του ποτηριού μου μια και έξω και γυρίζοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω φώναξα τον Στέφαν να έρθει κοντά μου.

«Θες να σου βάλω άλλο ένα;» με ρώτησε αμέσως και του έτεινα το άδειο μου ποτήρι για απάντηση.

«Σου συνιστώ να μην παρατήσεις το ξενέρωτο τσουλάκι σου» του είπα και με κοίταξε με απορία.

«Δεν το είχα σκοπό αλλά μπορώ να μάθω το γιατί;» με ρώτησε πίσω και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος τους άφησα ένα διαβολικό χαμόγελο να μου ξεφύγει.

«Γιατί πολύ σύντομα θα χρειαστεί τον ώμο σου για να βρει παρηγοριά...» του είπα και εκείνος άφησε ένα γελάκι να του ξεφύγει ενώ μου έτεινε ξανά το γεμάτο μου ποτήρι πριν γυρίσει ξανά στην δουλειά του... «Πάρα πολύ σύντομα» συμπλήρωσα και καθώς ήπια μια γουλιά από το ποτό μου κοιτώντας έντονα τον Έντουαρντ όπου προσπαθούσε να αποφύγει πάση θυσία το βλέμμα μου, πέρασα την γλώσσα μου γύρω από το περίγραμμα των χειλιών μου και χαμογελώντας πονηρά δάγκωσα το κάτω χείλος μου ενώ άρχισα να κάνω τα παμπόνηρα σχέδια μου.

Έντουαρντ

Ένα μήνα μετά......

Το καλοκαίρι είχε πλέον τελειώσει και η νέα σχολική χρονιά μόλις είχε αρχίσει... Το μόνο καλό σε όλη αυτήν την υπόθεση ήταν ότι ήταν και η τελευταία καθώς μόλις θα τελείωνε πλέον θα ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε τα όνειρά μας.

Οι πρώτες μέρες κύλησαν σχεδόν ανιαρά, κάνοντας τα ίδια και τα ίδια, μέχρι και που υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι αυτό το καλοκαίρι δεν υπήρξε ποτέ, ίσως γιατί θα ήθελα να μην είχε υπάρξει, ίσως γιατί ήταν το πιο βασανιστικό από κάθε άλλη χρονιά και περίμενα με αγωνία να ξεκινήσουν τα μαθήματα ώστε να μπορέσω να ξεφύγω από όλα όσα με βασάνιζαν και με κάνανε να χάνω τα λογικά μου.

Από την μια ο πατέρας μου και τα κουλά του που δεν μας έφταναν όσα είχαμε, τώρα ήρθαν και να προστεθούν και η αβάσιμες φήμες ότι τα πλάσματα που μας έλεγε τόσο καιρό, όχι μόνο τελικά υπάρχουν αλλά και ότι έχουμε την ατυχία να τα έχουμε και πολύ κοντά μας και σαν γνήσιοι Κάλλεν θα πρέπει εμείς τώρα να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα ώστε αν τα πετύχουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα... Ναι καλά λες και αν τα πετύχουμε εμείς θα τα καταλάβουμε; Ακόμα χειρότερα αν όλα όσα μας έχει πει ο πατέρας μας είναι αλήθεια τότε για το μόνο που θα μπορούσαμε να είμαστε προετοιμασμένοι θα ήταν μόνο για τον θάνατο μας...

Από την άλλη, από εκείνην την καταραμένη βραδιά που είχαμε πάει στο «Gloria’s» και ο Έμετ έζησε την πιο απίστευτη εμπειρία της ζωής του ενώ ταυτόχρονα και την μεγαλύτερη χυλόπιτα όλων των εποχών, εκείνο το πρόσωπο είχε χαρακτεί βαθιά μέσα μου και ότι και να έκανα πλέον μου ήταν αδύνατον να το διαγράψω παρόλο που ήταν από το είδος τον γυναικών που σιχαινόμουν περισσότερο και αυτό με έκανε ακόμα πιο χάλια και το χειρότερο ήταν ότι η Έλενα μου δεν βοήθαγε καθόλου την κατάσταση...

Την ημέρα κάτι γίνονταν, κράταγα το μυαλό μου απασχολημένο, με τα βιβλία, την μουσική, την Έλενα μου αλλά με το που ερχόταν το βράδυ και έπεφτα εξουθενωμένος για να κοιμηθώ τότε ένιωθα ότι ζούσα την προσωπική μου κόλαση, με εκείνην να με πολιορκεί με οποιονδήποτε τρόπο και εγώ να ενδίδω χωρίς καμία αντίσταση και να ζω όλα όσα δεν έχω τολμήσει ποτέ στην ζωή μου να φανταστώ...

Ήταν πραγματικά αφόρητο, ένιωθα τόσες τύψεις απέναντι στην Έλενα μου, εντάξει δεν την κεράτωνα κιόλας αλλά από την στιγμή που δεν την είδα ποτέ ξανά μετά από εκείνο το περίεργο όνειρο και εκείνη είχε αντικατασταθεί με αυτήν τηνννν... ούτε να την χαρακτηρίσω δεν μπορώ... μου ήταν απλά αδύνατον να καταλάβω τι σόι παιχνίδια μου παίζει το μυαλό μου και γιατί το υποσυνείδητο μου την αναζητούσε τόσο πολύ αλλά ποιος μπόρεσε ποτέ να καθορίσει τα όνειρα του;... Κάνεις, γι’ αυτό και εγώ από ένα σημείο και μετά απλά το πήρα απόφαση και άφησα τον εαυτό μου να το ευχαριστηθεί άλλωστε ποιον κοροϊδεύω;... Το είχα πραγματικά ανάγκη, τουλάχιστον πρέπει να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου...

Το μόνο καλό σε όλη την υπόθεση ήταν ότι μετά από εκείνην την βραδιά δεν την συνάντησα ποτέ ξανά ούτε στο «Gloria’s» αλλά ούτε και πουθενά αλλού και το ακόμα καλύτερο; Δεν έμαθα ποτέ το όνομα της ώστε να μην το έχω και αυτό να με βασανίζει.

Όπως και κάθε μέρα, έτσι και σήμερα, καθόμασταν στο παρκινγκ του σχολείου και αερολογώντας κρατώντας εγώ την Έλενα μου και ο Έμετ την Καρολάιν του αγκαλιά... περιμέναμε την ώρα να περάσει για να μπούμε στο μάθημα και εκεί που άκουγα την Έλενα να μου αναλύει την αγαπημένη μας σειρά, ο Έμετ δίπλα μου ένιωσα να γίνετε νευρικός χωρίς πραγματικά να υπάρχει λόγος.

«Ωχχχ... Εντ, σου συνιστώ να μην γυρίσεις» άκουσα τον Έμετ να λέει και περίεργος γύρισα την ματιά μου προς εκείνον.

«Γιατί;...» πήγα να τον ρωτήσω με απορία αλλά μόλις άκουσα τον ήχο της μηχανής που ονειρευόμουν να πάρω αλλά ο πατέρας μου δεν με άφηνε, έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και σταματώντας την αναπνοή μου προσπάθησα να παραμείνω ήρεμος... «Πες μου ότι δεν είναι Kawasaki-Ninja» παρακάλεσα μέσα από το δόντια μου χωρίς να ανοίγω τα μάτια μου ενώ ακόμα ακολουθούσα με την ακοή μου την είσοδο της.

«Συγνώμη μεγάλε αλλά όχι μόνο είναι Kawasaki-Ninja αλλά είναι και στο αγαπημένος σου χρώμα... Mαύρη» μου είπε και με έκανε κομμάτια.

«Ποιος πούστης την πήρε πριν από μένα;» ρώτησα περισσότερο τον εαυτό μου παρά τον Έμετ και η απάντηση του με έστειλε αδιάβαστο.

«Ποια, είναι η σωστή ερώτηση» είπε και ανοίγοντας τα μάτια μου απότομα τον κοίταξα ξαφνιασμένος πριν γυρίσω την ματιά μου προς το μέρος που είχα ακούσει την μηχανή να σβήνει και μόλις αντίκρισα την πλάτη της γκόμενας που της άνηκε η μηχανή της ζωής μου, η ζήλια ήρθε να με χτυπήσει κατάστηθα και με έκανε να εκραγώ.

Την στιγμή που γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της εκείνη έβαζε το σταντ και ισιώνοντας το σώμα της αφαιρώντας την τσάντα της από τους ώμους της και κρεμώντας την πάνω στο τιμόνι, έβγαλε το κράνος αποκαλύπτοντας τα καστανά μαλλιά της που τα είχε μέσα από το δερμάτινο μπουφάν της... Το στενό δερμάτινο παντελόνι, οι δερμάτινες μαύρες μπότες που έφταναν μέχρι πάνω από το γόνατο και γενικά όλο το στιλ που κινούνταν, αμέσως σε έκανε να νιώθεις ότι αυτή η γκόμενα δεν έχει έρθει για καλό... Το μυστήριο και ο δυναμισμός που την περιέκλειε την έκανε αμέσως να την θεωρείς επικίνδυνη.

Ξεκαβαλικεύοντας την μηχανή της, έβγαλε το μπουφάν της αποκαλύπτοντας το κίτρινο μπλουζάκι που φόραγε από μέσα και αφήνοντας το πάνω στην μηχανή, άρχισε με τα χέρια της να στρώνει τα απίστευτα μακριά μαλλιά της με της ελαφριές μπούκλες που κάλυπταν την πλάτη της... Βάζοντας την τσάντα της στον έναν ώμο, πέταξε και το μπουφάν της στον ίδιο ώμο και συγκρατώντας το με το ένα της δάχτυλο, με το ελεύθερο της χέρι φόρεσε το κράνος της μέχρι τον αγκώνα και έκανε την κίνηση να γυρίσει προς το μέρος μας...

Τα πάντα ένιωθα ότι κυλούσαν σε slow motion και είχε αρχίσει πραγματικά να με εκνευρίζει αφάνταστα καθώς η περιέργεια μου να δω ποια ήταν αυτή η μυστηριώδης γκόμενα, με έκανε να φουντώνω περισσότερο από τα νεύρα μου... μόλις όμως εκείνη γύρισε και με κοίταξε κατάματα τότε έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου...

Ήταν εκείνη, που είχε κάψει τον εγκέφαλο μου, εκείνη που είχε κατακτήσει τα όνειρα μου, που με βασάνιζε αλύπητα τον τελευταίο μήνα, να με κοιτά και να μου χαμογελά με ένα υπεροπτικό χαμόγελο με το ένα της φρύδι ανασηκωμένο, ενώ έγλυφε τα χείλια της αισθησιακά για λίγο πριν δαγκώσει το κάτω της χείλος, με τα μάτια της να με τρώνε από την κορυφή ως τα νύχια.

Η καρδιά μου πάγωσε, το ίδιο και εγώ και άξαφνα τα πάντα έπαψαν να υπάρχουν... τα μάτια μου είχαν καρφωθεί απάνω της και ένιωθα ότι από στιγμή σε στιγμή όλο μου το σώμα θα σπάσει σε χίλια κομμάτια... μέχρι που η φωνή της Έλενας έφτασε στα αυτιά μου... Στην αρχή δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε.

«Την μηχανή κοιτάει όχι την θεογκόμενα» άκουσα τον Έμετ να με δικαιολογεί και με μεγάλη προσπάθεια καθώς πήρα την ματιά μου από πάνω της, γύρισα το κεφάλι μου προς την Έλενα, η οποία με κοίταζε με ένα εκνευρισμένος βλέμμα.

«Έμετ» παραπονέθηκε η Καρολάιν αλλά δεν τους έδωσα σημασία.

«Συγνώμη μωρό μου...» είπα απολογητικά στην Έλενα μου καθώς της έδωσα ένα φιλί στα χείλια... «Αλλά ξέρεις τι κόλλημα έχω με αυτήν την μηχανή, αν δεν την πάρω δεν ξέρω και εγώ τι είμαι ικανός να κάνω...» συνέχισα και είδα στο βλέμμα της ότι δεν την είχα πείσει ούτε στο ελάχιστο... «Τι έλεγες;» ρώτησα και αναστέναξε.

«Ήρθε η Μπόνη και θα πάμε με την Καρολάιν να την δούμε... θα τα πούμε στο μάθημα, οκ;» ρώτησε και αφού της έδωσα άλλο ένα απαλό φιλί στα χείλια της κατένευσα και παίρνοντας την Καρολάιν από το χέρι άρχισαν να απομακρύνονται... Ο Έμετ διπλώνοντας τα χέρια του πάνω στο στήθος του ήρθε πιο κοντά μου.

«Τι έγινε μεγάλε, σου γυάλισε το γκομενάκι;» είπε κατευθείαν ενώ με σκούντησε και τον κοίταξα με νόημα στα μάτια.

«Μην λες μαλακίες» τον επέπληξα και γύρισε την ματιά του ξανά προς το μέρος της και τον μιμήθηκα και εγώ... Εκείνην την στιγμή εκείνη πάτησε τον μπρελόκ της για να ενεργοποιήσει τον συναγερμό και άρχισε να κατευθύνετε προς το κεντρικό κτήριο χωρίς να ρίξει καμία άλλη ματιά προς το μέρος μας.

«Εγώ πάντως δεν θα έλεγα όχι για έναν γύρω... ιδίως μετά την απίστευτη εμπειρία που είχα μαζί της... Ουυυυ ακόμα το φυσάω και δεν κρυώνει, αν κατάφερε να με κάνει να τελειώσω με ένα φιλί φαντάζεσαι τι έχει να γίνει στο κρεβάτι;...» είπε ενώ αμέσως με το μυαλό του έκανε σχέδια αλλά σοβαρεύοντας ξαφνικά γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου και με κοίταξε απογοητευμένος... «Αλλά καλύτερα να το ξεχάσουμε... Δυστυχώς δεν είναι μια από μας» συνέχισε και τον κοίταξα με περιέργεια.

«Τι εννοείς;» τον ρώτησα και άφησε μια απελπισμένη ανάσα.

«Είναι η γκόμενα που μας είπε ο μπαμπάς σου να προσέχουμε, μέχρι να αποδείξουμε αν είναι πράγματι άνθρωπος» τόνισε και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία.

«Σοβαρέψου ρε Έμετ πια... αν πράγματι είναι η λέξη που ξεκινάει από Β, τότε θα μπορούσε τώρα να είναι εδώ και να περπατάει καμαρωτή τέτοια ώρα;» τον ρώτησα δύσπιστα και με κοίταξε και ο ίδιο προβληματισμένος.

«Τι να σου πω, σε αυτό έχεις δίκιο αλλά από την άλλη ποτέ δεν ξέρεις... Εδώ ο άνθρωπος πήγε στο φεγγάρι, αυτοί δεν θα μπορούσαν να βρουν έναν τρόπο να περπατάνε στο φως της ημέρας;» με ρώτησε και με έκανε να γελάσω.

«Και άντε πες πως έχεις δίκιο, εσύ πως το ξέρεις ότι είναι αυτή που λέει ο μπαμπάς;» τον ρώτησα με απορία και ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα.

«Κυκλοφορώ αγόρι μου, δεν είμαι σαν και σένα που δεν έχω μάτια για άλλη εκτός από τη μυξοπαρθένα που κουβαλάς» είπε και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

«Λίγα τα λόγια σου για την Έλενα... συνεννοηθήκαμε;» απαίτησα και ξεφύσιξε εξουθενωμένα.

«Έντουαρντ ξεκόλλα πια... έχεις και ανάγκες» μου χτύπησε για άλλη μια φορά και πήρα μια βαθιά ανάσα για να συγκρατήσω τον εαυτό μου... Έλεος πια.