Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο σταμάτησα τον Τάηλερ και με κοίταξε με απορία...
«Να σε ρωτήσω κάτι?» Με κοίταξε αινιγματικά.
«Πάνω σε τι?» ανταπέδωσε την ερώτηση.
«Πάντα είχα την απορία... αφού τελικά δέχτηκες να σου μεταβιβάσει μερικές από τις εταιρίες της... γιατί εξακολουθείς να δουλεύεις για μένα?»
«Έντουαρντ» είπε και γέλασε «ακόμα δε με έχεις μάθει???» ρώτησε αλλά πριν προλάβω του απαντήσω συνέχισε «Όπως είπες και εσύ, είναι δικές της οι εταιρίες, όχι δικές μου... και μέχρι να την εξοφλήσω για να νιώσω ότι μου ανήκουν θα δουλεύω μέχρι να συμπληρώσω όλο το ποσό... και πίστεψε με, φίλε μου, θα με ανεχτείς για πολλά χρόνια ακόμα».
«Δεν μου είπες ποτέ... για τί ποσό μιλάμε?» τον ρώτησα και ανασήκωσε το φρύδι του.
«Δε με ρώτησες ποτέ για να σου πω».
«Σε ρωτάω τώρα» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
«6.000.000.000$».
«Πλάκα κάνεις...» αναφώνησα γουρλώνοντας τα μάτια μου και εκείνος κούνησε σοβαρός το κεφάλι του αρνητικά. Το σκέφτηκα λίγο και ρώτησα με απορία «Και τα κέρδη που σου αποφέρουν οι εταιρίες δεν είναι αρκετά για να ξεχρεώσεις?» Ο Τάηλερ χαμογέλασε.
«Είναι δικές της εταιρίες... δικά της κέρδη» τόνισε... Τι να πεις γι αυτόν τον άνθρωπο... αγγίζει το τέλειο...σε τέτοιο σημείο που σε κάνει να νιώθεις ότι είναι πολύ καλός για να είναι αληθινός.
«Το ξέρεις ότι δεν θα τα δεχτεί ποτέ» συνέχισα και με κοίταξε με απορία... με το ύφος «πώς μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος?»
«Ωωω... έλα τώρα... το ξέρεις ότι όσο και να αλλάξει πάντα θα είναι η ίδια Μπέλα που ξέρουμε όλοι μας».
«Έντουαρντ... η Μπέλα που ήξερες δεν υπάρχει πια... έχει αλλάξει ριζικά... μην αμφιβάλεις ποτέ γι αυτό» μου αντιγύρισε.
«Δεν αμφιβάλω... αλλά είμαι σίγουρος ότι μόνο προς το καλύτερο... αλλιώς δεν θα την ένοιαζε να σώσει την ψυχή της Ελίζας» του απάντησα ανασηκώνοντας το φρύδι μου, περιμένοντας επιβεβαίωση.
«Την πληγώσαμε όλοι μας Έντουαρντ... την αφήσαμε μόνη της από το φόβο πως πράγματι είχε γυρίσει στη σκοτεινή της πλευρά... της γυρίσαμε την πλάτη ακριβώς τη στιγμή που μας χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά... και πιστεύεις ότι αυτό δεν είχε και επιπτώσεις?» ρώτησε δύσπιστα.
«Αν αυτό ήταν αλήθεια... τι δουλειά έχεις να είσαι ακόμα εδώ... μην πας να με μπερδέψεις» τον προειδοποίησα.
«Το ότι κατανόησε το γιατί και μας συγχώρεσε... αυτό δε σημαίνει ότι δεν της έμειναν κατάλοιπα». Είχε δίκιο. Αναστέναξα και κοίταξα προς το σπίτι.
«Γιατί εδώ?» τον ρώτησα κάνοντας ένα νεύμα προς το σπίτι του Πάολο.
«Εδώ μένει» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του... γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αυτό το ήξερα ήδη.
«Αυτό το ξέρω... αλλά από όσο καταλαβαίνω δεν θέλει να με δει μόνο... οπότε γιατί εδώ και όχι στο σπίτι της αδελφότητας?»
«Αυτό θα σου το πει η ίδια... ξέρεις ότι δεν μου επιτρέπεται να αποκαλύπτω πράγματα για εκείνην χωρίς την άδεια της».
«Και εσύ ακολουθείς πιστά τις εντολές της».
«Την πρόδωσα μια φορά... δε θα επαναλάβω το ίδιο λάθος και δεύτερη φορά... ξέρεις ότι είμαι φίλος σου... αλλά και σε εκείνη χρωστάω πολλά».
«Το ξέρω και εσύ ξέρεις επίσης ότι δεν σε κρίνω πάνω σε αυτό το θέμα... ποτέ δεν σε έκρινα και σέβομαι τη σιωπή που κρατάς όσον αφορά εκείνην», Με κοίταξε με ευγνωμοσύνη και έβαλε το χέρι του φιλικά πάνω στον ώμο μου... τον χτύπησε δύο φορές και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς την είσοδο του σπιτιού της.
Την ώρα που φτάσαμε μια μικροσκοπική κυρία άνοιξε την πόρτα και μας υποδέχτηκε θερμά...
«buena tarde EDUARDA, Cómo está?»
«Καλησπέρα Εντουάρντα, πώς είσαι?» την χαιρέτησε ο Τάηλερ στα Ισπανικά και έμεινα για λίγο να τον κοιτάω περίεργος και εκείνος μου χαμογέλασε κάνοντας μου χώρο για να περάσω πρώτος.
Το σπίτι ήταν ακριβώς όπως το θυμόμουν... υπερβολικά εντυπωσιακό... στα χρώματα του λευκού και του ξύλου... μόνο που στο σαλόνι πια δεν υπήρχαν εκείνα τα καταθλιπτικά άσπρα σεντόνια που δήλωναν ότι κανείς δεν έμενε πια εδώ.
Τα έπιπλα ήταν βαριά... κάνοντας όλο το δωμάτιο να βγάζει το δυναμισμό που είχε ο ιδιοκτήτης αυτού του σπιτιού... Ανατρίχιασα και μόνο στη θύμηση του... αλλά εκείνη γιατί επιμένει να το κρατάει ίδιο???
Εσύ γιατί δεν άλλαξες τίποτα στο σπίτι σου... ή ακόμα χειρότερα, γιατί δεν άλλαξες σπίτι???... μια φωνή στα αυτιά μου έφτασε και αναστέναξα τη στιγμή που έκατσα σε μια πολυθρόνα από αυτές που μας υπέδειξε να κάτσουμε η Εντουάρντα. Ο Τάηλερ με κοίταξε με περιέργεια... του κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Θα θέλατε να σας προσφέρω κάτι?» ρώτησε με σπαστά Αγγλικά η Εντουάρτα και γύρισα και κοίταξα τον Τάηλερ.
«Ξεκίνησα με ουίσκι... λέω να συνεχίσω με το ίδιο» είπα και κατένευσε και εκείνος.
«Φέρε μας δύο ουίσκι... Εντουάρντα... σε ευχαριστούμε».
«Θα σας τα φέρω αμέσως και θα ενημερώσω την κυρία την άφιξη σας».
«Σε ευχαριστούμε» επανέλαβε ο Τάηλερ και η Εντουάρτα έφυγε από δίπλα μας.
«Εσύ ξέρεις γιατί μας κάλεσε?» τον ρώτησα αλλά φυσικά ήξερα ήδη ότι δεν θα έπαιρνα την απάντηση που επιθυμούσα.
«Και να φανταστώ ότι δε θα μου πεις?» προσπάθησα άλλη μια φορά και μου το επιβεβαίωσε με το βλέμμα του και αναστέναξα περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου.
Η Εντουάρντα μας σέρβιρε τα ποτά και εξαφανίστηκε... εγώ δεν ξαναρώτησα τίποτα άλλο τον Τάηλερ γιατί αν είναι σφίγγα όσον αφορά την Μπέλα γενικότερα, μέσα στο ίδιο της το σπίτι θα μου αποκάλυπτε???... οπότε ποιος ο λόγος???.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και στην κορυφή της σκάλας εμφανίστηκε εκείνη και έμεινα να την κοιτώ με κομμένη την ανάσα... ένας άγγελος... ένας έκπτωτος άγγελος να με κοιτά προκλητικά και να περιμένει κάθε μου αντίδραση... κατεβαίνοντας την σκάλα με σταθερό και αποφασιστικό βήμα... με τα στηθάκια της χωρίς στηθόδεσμο ελεύθερα να ανεβοκατεβαίνουν πάνω στην κίνηση του βηματισμού της και να με κάνουν να κρατιέμαι χωρίς ανάσα από τα μπράτσα της πολυθρόνας για να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην χιμήξω απάνω τους και να τους θυμίσω τι χάνανε όλο αυτόν τον καιρό μακριά μου. Και τα πόδια της που ήταν σχεδόν ακάλυπτα αφού το μόνο που φορούσε ήταν ένα μικροσκοπικό σορτσάκι… υπέροχα πόδια να τυλίγονται γύρω μου την ώρα που θα μπαίνω μέσα της … Αυτή η γυναίκα με αποτελειώνει μόνο που βλέπω τη μορφή της…
Εκείνη σκάναρε κάθε μου ανάσα... ποια ανάσα δηλαδή που δεν ήξερα που βρισκόμουν... κάθε μου κίνηση και βλέμμα ήταν συντονισμένα πάνω της και έπρεπε να βρω πολύ γρήγορα την αυτοκυριαρχία μου πριν της δώσω την ικανοποίηση που ήθελε με αυτή της την κίνηση... ήμουν σίγουρος ότι το έκανε επίτηδες... γιατί ξέρει πολύ καλά ότι το φυσικό της λουκ είναι αυτό που με ανάβει περισσότερο απάνω της... αλλά μπορούσα ποτέ να ξεγελάσω την Μπέλα???.... μπαααα.
«Ρόουζ!» αναφώνησε ο Τάηλερ και πήγε κοντά της για να την προϋπαντήσει και εκείνη τον αγκάλιασε ζεστά παρασύροντας τον και πάλι προς το μέρος μου.
«Τάηλερ, πόσο χαίρομαι που τα καταφέρατε να έρθετε» είπε εκείνη και με κοίταξε προκλητικά... το μέσα μου αναστατώθηκε και αμέσως όλο μου το κορμί μου συγκλονίστηκε μόνο από αυτή τη ματιά... πώς είναι δυνατόν να κορόιδεψα τον εαυτό μου τόσο πολύ... πώς είναι δυνατόν να πίστεψα ότι θα μπορούσα να την ξεχάσω... πώς??
Ξεροκατάπια και προσπάθησα πολύ σκληρά να κρύψω την αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει... αλλά δεν την ξεγέλασα καθόλου.
«Έντουαρντ» με χαιρέτισε τυπικά με ένα νεύμα του κεφαλιού και αναστέναξα... όμως είδα τις μικρές της ρωγίτσες αμέσως να ξεπετάγονται και να σκληραίνουν μόνο με ένα μου βλέμμα και αυτό έφτασε για να πάρω τα πάνω μου και τα κάτω μου να ξεσηκωθούν σε άσχημο βαθμό... αχχ πόσο θα αντέξω δεν ξέρω.
Ο εκνευρισμός μου και η νευρικότητα μου για το λόγο που ήθελε να με δει με είχαν καταβάλει και δεν μπορούσα με τίποτα πια να το κρύψω άλλα όταν έβαλε τον Τάηλερ να κάτσει και άρχισε να του μιλά ανέμελα αγνοώντας με τελείως, αυτό άρχισε να με κάνει έξω φρενών... για πόσο πια θα μπορώ να συγκρατώ τα συναισθήματα μου???
«Για να αρχίσετε τα βλακώδη ανούσια πειράγματα σας με καλέσατε βραδιάτικα εδώ?» ειρωνεύτηκα μην μπορώντας άλλο να συγκρατήσω αυτό που με έπνιγε και επιτέλους γύρισε προς το μέρος του και με κοίταξε έντονα.
«Πάντα ανυπόμονος κύριε Κάλεν…» δήλωσε προκλητικά και το ύφος μου σκλήρυνε.
«Μπορώ να μάθω το λόγο που χάνω την ώρα μου τσάμπα?» την προκάλεσα και μου ανταπέδωσε το σχόλιο μου με ένα ειρωνικό γελάκι.
«Όλα στην ώρα τους κύριε Κάλεν... όλα στην ώρα τους» είπε μόνο και γύρισε πάλι την προσοχή της προς τον Τάηλερ και εγώ αναστέναξα... αλλά μόλις άκουσα ότι θα έρθουν και η Άλις με τον Τζέικοπ δεν κρατήθηκα άλλο.
«Ωραία, θα είναι και το κακό συναπάντημα?... τι καλά!» ειρωνεύτηκα και με κοίταξε σκληρά.
«Αν δεν σας αρέσει κύριε Κάλεν... την έξοδο την ξέρετε» ανταπάντησε εκείνη με το ίδιο ύφος με το δικό μου αλλά δεν το άφησα εκεί.
«Γιατί επέμενες να έρθω σήμερα?» την ρώτησα πίσω με το ίδιο ύφος που με κοίταζε κι εκείνη αλλά πριν προλάβει να μου απαντήσει μια ψιλή φωνούλα ακούστηκε και όλοι ταυτόχρονα παγώσαμε στην θέση μας... αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η δική της αντίδραση... όσο καιρό ήμασταν μαζί, ποτέ ξανά δεν την είδα να τα χάνει με τέτοιο τρόπο και όταν γύρισα προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή ήταν η σειρά μου να παγώσω.
Ένα μικροσκοπικό κοριτσάκι, ένα κουκλίστικο προσωπάκι πλαισιωμένο με ξανθές μπουκλίτσες, έκανε την εμφάνιση του τσιρίζοντας απελπισμένα και εκείνη αμέσως σηκώθηκε και πήγε κοντά της αρπάζοντας την με αγωνία στην αγκαλιά της και την ρώταγε κάτι στα Ισπανικά... στα Ισπανικά??? Περίεργο αυτό.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινότανε... το μυαλό μου είχε παγώσει... καμία λογική σκέψη δεν υπήρχε εκεί.... και το κακό ήταν ότι πάνω στον πανικό μου δεν πρόλαβα ούτε να την δω καλά καλά... και η Μπέλα, έχοντας την γυρισμένη ώστε να μην τη βλέπω, μίλαγε σε μια άλλη κοπέλα πάλι στα Ισπανικά... δεν καταλάβαινα τίποτα και αυτό με εκνεύριζε ακόμα περισσότερο αλλά όταν είδα την αντίδραση της απέναντι στον Τάηλερ... τρελάθηκα.
Τον κοίταζε με γουρλωμένα μάτια... είχε μάτια μόνο για εκείνον και πάνω στην προσπάθεια της να ξεφύγει από την αγκαλιά της Μπέλας για να πάει στην δική του αγκαλιά... δεν με είδε καν... αυτό μου δήλωνε ότι όχι μόνο τον ξέρει αλλά τον αγαπάει σαν να είναι πατέρας της?... τι στο διάολο γίνεται εδώ???
Μην παρασύρεσαι Έντουαρντ... όχι μπροστά στο παιδί... συγκρατήσου... μια φωνή άκουσα στο μυαλό μου και κράτησα την αναπνοή μου για να συγκρατήσω τα συναισθήματα μου πριν ξεχειλίσουν κοιτάζοντας προς την Μπέλα... αλλά εκείνη είχε μάτια μόνο γι αυτό το μικρό πλασματάκι που ακτινοβολούσε.
Ο Τάηλερ φαινόταν ότι της είχε τρομερή αδυναμία και αμέσως δέχτηκε την πρόσκληση και την πήρε στην αγκαλιά του βάζοντας την να κάτσει στα πόδια του αλλά λες και το έκανε επίτηδες την είχε πλάτη σε μένα... και έτσι για άλλη μια φορά δεν μπόρεσα να δω το πρόσωπο της όπως θα ήθελα... ποιο ήταν αυτό το κοριτσάκι?... μπορεί να είναι αυτό που νομίζω???
Άκουγα τη συνομιλία που είχαν ο Τάηλερ με την μικρή χωρίς ακόμα να είμαι σε θέση να αφομοιώσω τα λόγια τους... αλλά όταν άκουσα την Μπέλα να λέει τη λέξη μανούλα... όλα τα μέσα μου έγιναν χίλια κομμάτια... η καρδιά μου έπαψε να χτυπάει και τα πνευμόνια μου ζήταγαν απελπισμένα λίγο αέρα... πώς μπόρεσε να μου το κάνει αυτό... γιατί δεν μου είπε κανείς τίποτα για την ύπαρξη της???... δεν με θεωρούσε άξιο για πατέρα της???... δεν είχα εγώ το δικαίωμα να έχω λόγο γι αυτό???... το ήξερε πάντα πόσο ήθελα να ενώσουμε τα δεσμά μας... να κάνουμε μια φυσιολογική οικογένεια... να κάνουμε παιδιά για να ολοκληρώσουμε την αγάπη μας... αλλά εκείνη ήταν πάντα ανένδοτη πάνω σε αυτό... πώς μπόρεσε να μου κρύψει κάτι τέτοιο... πώς???
Ο χρόνος είχε παγώσει... εγώ ο ίδιος είχα παγώσει και τα πάντα γύρω μου έπαψαν να υπάρχουν μέχρι που το μικρό κορίτσι ξαφνικά γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με τα σμαραγδένια της μάτια άγρια και με ρώτησε με αυθάδεια.
«Τι τέλεις δω?»
Το στήθος μου έγινε χίλια κομμάτια... και όσο αέρας είχε απομείνει μέσα στο στήθος μου εξαφανίστηκε... αφήνοντας με ξέπνοο να την κοιτώ πληγωμένος με απορία.
Τι έχω κάνει και με μισεί??... η Μπέλα με μισεί??... γι αυτό έφυγε??... γι αυτό δεν γύρισε??... γι αυτό μου έκρυψε την αλήθεια???.... γιατί??... τι της έκανα???... Χριστέ μου τι έχω κάνει για να τα αξίζω όλα αυτά???... τι έκανα για εισπράττω πάντα το μίσος και την απόρριψη όσων αγαπώ... είναι τόσο άδικη η μοίρα μαζί μου... τόσο άδικη.
«Έντουαρντ?» με ρώτησε ο Τάηλερ βάζοντας απαλά το χέρι του πάνω στο δικό μου για να μου αποσπάσει την προσοχή και τον κοίταξα άδειος μέσα στα μάτια απρόθυμα... δεν είχα καταλάβει πότε είχαμε μείνει μόνοι μας.
«Είσαι καλά?» με ρώτησε με αγωνία και τον κοίταξα χωρίς να τον βλέπω και παίρνοντας μια ανάσα κατάφερα μόνο να πω...
«Αν η μοίρα... ήταν άνθρωπος αυτή τη στιγμή θα την είχα αποκεφαλίσει». Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου τη στιγμή που έγειρα πίσω το κεφάλι και κοίταξα άδειος το ταβάνι... προσπαθώντας ακόμα σκληρά να βρω τη λογική μου για να βγω από τον λαβύρινθο των συναισθημάτων μου.
Φωνές από το βάθος του λαβύρινθου που βρισκόμουν αυτήν την στιγμή ακούστηκαν και αμέσως ίσιωσα το κεφάλι μου και μάζεψα τον εαυτό μου για να μην με δει κανείς σε αυτήν την κατάσταση... μέχρι οι φωνές να πλησιάσουν στο μέρος που βρισκόμουν είχα καταφέρει εν μέρη να ξαναβρώ την κυριαρχία μου... αλλά ποιον κοροϊδεύω... αυτό ήταν πολύ για μένα για να με κάνει να συνέλθω από τη μια στιγμή στην άλλη... αλλά δεν θα τους έκανα την χάρη να με δουν και διαλυμένο... όχι, θα πάρω τις απαντήσεις μου θέλει δεν θέλει... αλλά δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να με δει έτσι κανένας.
«Τι έγινε Τάηλερ, όλα καλά?» ρώτησε η Άλις τον Τάηλερ και εκείνος σηκώθηκε για να την χαιρετήσει.
«Μια χαρά... είχαμε ένα μικρό επεισόδιο με την βαπτισημιά σου αλλά όλα καλά... η Μπέλα την πήγε πάνω να την ηρεμήσει».
«Αχχ αυτό το παιδί... σε ποιον έμοιασε δεν μπορώ να καταλάβω!»
«Ελπίζω όχι στον παππού της» είπε με φρίκη ο Τάηλερ και δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο σε αυτό.
«Αυτός είναι καλά?» ρώτησε συνωμοτικά η Άλις τον Τάηλερ ψιθυριστά κοιτώντας με την άκρη του ματιού της.
«Τι λες, σε έπιασε ο πόνος?» την ειρωνεύτηκα όλο φαρμάκι και εκείνη μου έκανε μια ειρωνική γκριμάτσα.
«Εγώ φταίω που ενδιαφέρθηκα».
«Ναι, σε πιστέψαμε τώρα» της γύρισα πίσω και επενέβη ο Τάηλερ.
«Δεν το κόβετε και οι δύο?» είπε αυστηρά και παίρνοντας το ουίσκι μου στο χέρι μου τράβηξα μια γερή γουλιά και έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα μου από την τσέπη μου και άναψα ένα τσιγάρο... μέχρι να κατέβει η Μπέλα κανείς άλλος δεν μίλησε.
Μόλις εμφανίστηκε εκείνη στη σκάλα την κοίταξα σκληρά... δεν ξέρω τι πρόδιδε το πρόσωπο μου αλλά μέσα στην ματιά της είδα κατανόηση και κάτι με έκανε να νιώθω ότι ήθελε να με κλείσει στην αγκαλιά της... είναι δυνατόν?... μετά από όλα αυτά να έχει κατανόηση και συμπόνια??... μήπως τελικά κάνω λάθος???... αλλά πόσο λάθος να κάνω?... την άκουσα να λέει τη λέξη μανούλα... και αν και δεν ξέρω Ισπανικά είμαι σίγουρος ότι η μικρή της την είπε μαμά... τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει αυτό???... η μικρή δεν ξέρω αν μου μοιάζει γιατί πάνω στην παραζάλη της στιγμής δεν κατάφερα να δω τα χαρακτηριστικά της καθαρά... αλλά πόσο έξω μπορώ να πέσω?... είχε το χρώμα των μαλλιών μου, τα ίδια μάτια με τα δικά μου... αν και στην αρχή η αντίδραση του Τάηλερ με μπέρδεψε τώρα που είμαι πιο ήρεμος μπορώ να δω τη διαφορά... η Μπέλα είναι καστανή όπως επίσης και τα μάτια της... από την άλλη ο Τάηλερ είναι μελαχρινός... πώς θα μπορούσε η μικρή να είναι δική του?... και φυσικά ξέρω πάρα πολύ καλά πως η σοβαροφάνεια του και η αυστηρότητα του όταν είναι μπροστά σε ένα μικρό παιδί εξανεμίζονται γιατί λατρεύει τα παιδιά και δίνει και την ψυχή του σε αυτά... ιδίως στο γιο του που μόνο με ένα του χαμόγελο τον κάνει να λιώνει και να του κάνει όλα του τα θελήματα... οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να είναι δικό του όπως παρασύρθηκα και έβγαλα στην αρχή τη λάθος διαπίστωση μέσα από την ζήλια που με τρύπησε... και χωρίς αμφιβολία η μικρή είναι ακριβώς στην πιο κατάλληλη ηλικία για να είναι κόρη μου.
ΓΙΑΤΙ... ΓΙΑΤΙ... ΓΙΑΤΙ... ούρλιαζα μέσα μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την συγκράτησα για να κοντρολάρω τον εαυτό μου μέχρι που είδα τον αντιπαθέστατο Τζέικ να κάνει την εμφάνιση του.
«Εδώ είμαι και εγώ» άκουσα τη φωνή του και έκλεισα τα μάτια μου με το χέρι μου τρίβοντας τα για να σταματήσω την αυτόματη αντίδραση μου... αλλά το ύφος του και τα σκληρά του λόγια όταν έκατσε απέναντι μου δεν βοήθησαν και πάρα πολύ.
«Αυτός γιατί είναι εδώ?» τον άκουσα να λέει κοιτώντας με στιγμιαία απαξιωτικά και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε όλα μου τα συναισθήματα αλλά η Μπέλα ήρθε για άλλη μια φορά να σώσει την κατάσταση γνωρίζοντας πολύ καλά πως θα μπορούσα να αντιδράσω πάνω σε αυτό.
Τα αισθήματα μας με τον Τζέικ ήταν αμοιβαία... όπως ακριβώς εκείνος δεν με χωνεύει άλλο τόσο δεν τον χωνεύω και εγώ... δεν μπορώ να πω ότι δεν του χρωστάω για όσα έκανε για την Μπέλα όσο ήταν με τον Πάολο... αλλά ακόμα και εκείνος στην πιο δύσκολη στιγμή της την παράτησε ακριβώς όπως έκανα και εγώ... οπότε σε τι διαφέρουμε?
Σε πολλά... άκουσα μια φωνή μέσα στο μυαλό μου και με έφερε στα ίσια μου... φυσικά και διαφέρουμε σε πολλά... δεν είμαι αυτός που ήμουν κάποτε... είδα το εαυτό μου χάρης την Μπέλα και πλέον αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει... ξέρω ποιος είμαι και δεν θα αφήσω κανέναν να μου μαυρίσει ξανά την ψυχή μου ότι και να κάνουνε.
Μόλις η Εντουάρντα σέρβιρε τα ποτά του Τζέικ και της Άλις και ξαναγέμισε το δικό μου και του Τάηλερ εμφανίστηκε και η Μπέλα με τον δυναμισμό και τον αέρα που την χαρακτηρίζει πάντα, πήρε μια καρέκλα την γύρισε ανάποδα μπροστά της και όταν έκατσε σε αυτήν μας κοίταξε καλά καλά έναν έναν για να διαβάσει τις αντιδράσεις μας και ξεκίνησε το παιχνίδι ανάβοντας ένα τσιγάρο... σίγουρα θα μας προκαλέσει όλους.
«Όλοι λίγο πολύ έχετε καταλάβει το λόγο που σας κάλεσα εδώ απόψε» ξεκίνησε και πέταξα ένα ειρωνικό γελάκι.
«Εκτός από έναν» συμπλήρωσα και με κοίταξε με την σειρά της και εκείνη ειρωνικά παίρνοντας μια τζούρα από το τσιγάρο της... με προκαλούσε αλλά δεν θα της έκανα τη χάρη να βγω εκτός εαυτού... θέλω απαντήσεις και τις θέλω τώρα... οπότε θα κάνω λίγη υπομονή... αναστέναξα.
«Ακριβώς γι αυτό και αναρωτιέμαι γιατί αυτός είναι εδώ» πετάχτηκε ο Τζέηκ με έμφαση κοιτώντας με αυστηρά μέσα στα μάτια και όλο το παζλ συμπληρώθηκε... ήθελε να με δει για την ηλίθια αδελφότητα της... το ποτήρι μου ξεχείλισε.
«Γιατί είναι ο μόνος που διεκδικεί τη θέση μου... και ξέρεις ότι αν μη τι άλλο, αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ότι είμαι πάντα δίκαιη απέναντι σας... γι αυτό και έχει κάθε λόγο να είναι εδώ». Ο Τζέηκ άφησε ένα ειρωνικό γελάκι ξεφυσώντας από την μύτη και την κοίταξε δύσπιστα.
«Θες να πεις ότι τον έκανες Βαρόνο?» ρώτησε έξαλλος.
«Τον έκανα?» του γύρισε πίσω την ερώτηση και την κοίταξε σμίγοντας τα φρύδια του... πάρτα μαλάκα... εγώ ήξερα περισσότερα από σένα... ήξερα πώς να την εμπιστευτώ, εσύ τι κατάφερες όλα αυτά τα χρόνια?... ηλίθιο κατασκεύασμα που τα θες όλα δικά σου.
«Θες να μου πεις ότι ο λόγος που με κάλεσες εδώ είναι αυτές οι αηδίες για τη γελοία αδελφότητα?» δεν άντεξα άλλο και εξωτερίκευσα την απορία μου για να επιβεβαιωθώ ρίχνοντας όλο το φαρμάκι που έσταζε στο μυαλό μου και εκείνη γύρισε προς το μέρος μου με σκληρό ύφος.
«Η γελοία αδελφότητα όπως την αποκαλείς εσύ, έχει σώσει τις ζωές χιλιάδων, μην πω εκατομμυρίων, ανθρώπων από τα νύχια αδίστακτων και ανεξέλεγκτων ανθρώπων που έτυχε να γίνουν θύματα του Πάολο και του Τσάρλι.. και ένας από αυτούς είσαι και εσύ αν δεν κάνω λάθος... γι αυτό απαιτώ περισσότερο σεβασμό όταν μιλάς γι αυτήν» Εντάξει, τι να πω σε αυτό?... να πω ότι έχει άδικο?... αν δεν ήταν αυτή η αδελφότητα... ποιος ξέρει πόσες ακόμα αθώες ψυχές θα είχαν διαφθαρεί εξαιτίας τον δύο ηλίθιων και αδίστακτων ανθρώπων που με το έτσι θέλω έπαιξαν με τις ζωές μας λες και τους άνηκαν.
Νιώθοντας το πόσο άδικος ήμουν απέναντι της έκανα για λίγο πίσω...
«Και αν δεν κάνω λάθος μόλις μου έδωσες την απάντηση σε αυτό που θα σε ρώταγα και γνωρίζω από τώρα ότι αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει... οπότε δε βρίσκω το λόγο να μείνεις άλλο σε αυτό το συμβούλιο. Αν νιώθεις ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να είσαι άλλο εδώ, μπορείς να πηγαίνεις... και αν η ανησυχία σου είναι ο τρόπος... ζήτα από την Εντουάρντα να σε οδηγήσει στο γκαράζ και διάλεξε όποιο αυτοκίνητο θες» συνέχισε προκαλώντας με περισσότερο για να αντιδράσω αλλά εγώ δεν μάσησα και άφησα στο πρόσωπο μου να φανούν όλα όσα η ψυχή μου ούρλιαζε... «όχι Μπέλα, δεν τελειώσαμε ακόμα» της μετέφερα το μήνυμα με τη ματιά μου και εκείνη αμέσως το έπιασε και συνέχισε.
«Βλέπω ότι δε σε συμφέρει να φύγεις... χωρίς να πάρεις τις απαντήσεις σου... οπότε πιστεύω ότι θα μπορούσες να κάνεις λίγη υπομονή, σωστά?» μου γύρισε πίσω και ξεφυσώντας πήρα το ποτήρι μου και κατέβασα το περιεχόμενο του μονοκοπανιάς για μην αντιδράσω περισσότερο εντελώς εκνευρισμένος... πώς σκατά τα καταφέρνει πάντα να με κάνει να το βουλώνω... εκεί που έχω να πω τόσα πολλά?
«Το μπουκάλι είναι στο μπαρ... μην περιμένεις να σου το γεμίσει κανείς» μου πέταξε απαξιωτικά και χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκα και κίνησα προς το μπαρ για να φύγω από δίπλα τους... ποσώς δεν με ενδιαφέρει η κουβέντα τους... και σίγουρα δεν πρόκειται να φύγω αν δεν πάρω τις απαντήσεις μου... οπότε είναι καλύτερα να απέχω από όλα αυτά για να μην την προκαλέσω περισσότερο και με διώξει πριν μου μιλήσει.
Ακουμπούσα πάνω στο μπαρ έχοντας γυρισμένη την πλάτη μου προς εκείνους για να μην τους βλέπω... ακούγοντας τη συζήτηση τους νοερά... πραγματικά δεν με ενδιέφερε καθόλου να συμμετάσχω σε αυτό το συμβούλιο... φυσικά και διασκέδαζα τον τρόπο που κάρφωνε η Μπέλα στον τοίχο τον Τζέικ αλλά προσπάθησα να μην αφομοιώσω περισσότερο τη συζήτηση τους γιατί δεν ήθελε και πολύ να ανοίξω το στόμα μου και να πω την γνώμη μου για όλα αυτά... μέχρι που άκουσα να λέει το μπασταρδόσκυλο...
«Θα παρατήσεις ό, τι έχτισες όλα αυτά τα χρόνια για ένα μούλικο?» Όλοι μαζί ταυτόχρονα τον κοιτάξαμε με το ίδιο σκληρό βλέμμα... πώς τολμάει να μιλάει έτσι για ένα παιδί???... ποιος νομίζει ότι είναι???... πριν χάσω τη λογική μου και του χιμήξω η Μπέλα πήρε αμέσως τον λόγο και τα λόγια της σαν καρφιά με έκαναν να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου.
«Αυτό το μούλικο μου έσωσε τη ζωή όταν κανένας άλλος δεν τόλμησε να το κάνει... όλοι περιμένατε από μένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα... αλλά όταν εγώ πάλευα να βγω από τον βυθό της θάλασσας που πνιγόμουνα για να σώσω τα τομάρια σας ποιος από εσάς ήρθε να μου δώσει ένα χέρι για να με βγάλει στην επιφάνεια?... ποιος από εσάς μου έδωσε το φιλί της ζωής για να αναπνεύσω ξανά?» την κοίταζα με κομμένη την ανάσα... δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου και να μην τρέξω κοντά της... πώς μπορέσαμε να της το κάνουμε αυτό?... καλά εγώ το έκανα για να μην την πληγώσω περισσότερο... όχι ότι αυτό δικαιολογεί την πράξη μου αλλά τότε έτσι ένιωθα... εκείνοι όμως?
Από τον Τζέικ θα το περίμενα αυτό... αλλά ο Τάηλερ... ή ακόμα χειρότερα η Άλις... για το θεό, είναι η καλύτερη της φίλη... το στήριγμα της από το σχολείο ακόμα... δεν θα έπρεπε εκείνη να της είχε σταθεί?... δεν θα έπρεπε να ξέρει ότι ακόμα και η μαύρη της πλευρά δεν είναι πλέον δολοφονική?... πώς μπόρεσε να της το κάνεις αυτό?... πώς μπορέσαμε να της το κάνουμε αυτό?
Αχ , Μπέλα... πόσο δίκιο είχες σε ό, τι είχες πει... αναστέναξα... κανείς μας δεν σε είχε ακούσει... «δε με νοιάζουν τι θα γίνουν όλα αυτά όταν εγώ θα φύγω... με νοιάζει τι θα απογίνεται εσείς όταν δεν θα είμαι πια κοντά σας... γιατί ξέρω ότι όλα αυτά θα τα ξεχάσετε... γιατί ο μόνος λόγος που τα θυμόσαστε είναι γιατί είμαι ακόμα εδώ» ήρθαν τα λόγια της σαν σφήνα στο μυαλό μου από ένα βράδυ που καθόμασταν όλοι μαζί και τότε είχα γελάσει... «πώς είναι δυνατόν να μπορέσουμε να ξεχάσουμε?» την είχα ρωτήσει τότε και εκείνη είχε γυρίσει προς το μέρος μου και με κοίταζε με πληγωμένο ύφος λέγοντας μου «εσύ θα είσαι ο πρώτος... που θα μου γυρίσει την πλάτη» είχα γελάσει με την ειρωνεία τότε... ένιωθα σαν τον Πέτρο την στιγμή που του έλεγε ο Χριστός «πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις... εσύ θα με απαρνηθείς».
Η καρδιά μου σφίχτηκε και ένα δάκρυ απειλούσε να με προδώσει... πόσο δίκιο είχε... σκέφτηκα και η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο... γύρισα πάλι την πλάτη μου και προσπάθησα σκληρά να βρω ξανά την αυτοκυριαρχία μου πριν προδοθώ... αλλά το επόμενο καμπανάκι δεν άργησε να έρθει και πάγωσα στην θέση μου κοιτώντας την με απορία μέσα από τον καθρέφτη.
«Ρόουζ, μην είσαι ή του ύψους ή του βάθους... δεν εννοούσα να το συνεχίσεις... αλλά θα μπορούσες να το ελέγχεις από απόσταση» έκανε μια απελπισμένη προσπάθεια ο Τάηλερ.
«Αυτό ούτως η άλλως θα γίνει... το θέμα είναι ποιος θα με αντιπροσωπεύει... γιατί όταν το καταλάβουν οι άλλοι θα πέσουν σαν τα κοράκια για να διεκδικήσουν τη θέση μου.. και εγώ δεν θέλω κανέναν από αυτούς να πάρει το θρόνο μου Τάηλερ, δεν το καταλαβαίνεις?... μόνο σε σας θα μπορούσα να το εμπιστευτώ».
«Μόνο σε σας θα μπορούσα να το εμπιστευτώ» επαναλαμβανόταν η φράση της ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου και δεν άντεξα άλλο και έσπασα την σιωπή μου.
«Ακόμα και σε μένα?» τη ρώτησα με εμφανή την περιέργεια μου σε αυτά της τα λόγια γυρίζοντας προς το μέρος της για να την κοιτάω κατά πρόσωπο.
«Ακόμα και σε σένα» επιβεβαίωσε σοβαρά κλειδώνοντας τη ματιά της μέσα στη δική μου και έμεινα με ανοιχτό το στόμα να την κοιτάω μην μπορώντας να αντιδράσω... κάτι στα λόγια της σε συνδυασμό με το ύφος της μου έλεγαν περισσότερα από ό, τι έλεγαν τα ίδια της τα λόγια.
«Ακόμα και σε σένα».
>*περισσότερο σε σένα*<
Είναι δυνατόν να το εννοεί???... να εμπιστευτεί σε μένα τους κόπους ψυχής της όλων αυτών των χρόνων???... γιατί συγκεκριμένα σε μένα?... και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το ότι είμαι ο μόνος Βαρόνος από τους τρεις μας... γιατί σε μένα???
«Φυσικά ξέρω ήδη την απάντηση σου οπότε δεν το κουράζω άλλο... ή μήπως τώρα άλλαξες γνώμη?» με ρώτησε κοιτώντας με έντονα στα μάτια και ζάρωσα τα φρύδια μου σκεπτικός... φυσικά και ήξερε την άποψη μου για όλα αυτά... δεν είναι ότι δεν σέβομαι την προσπάθεια της αλλά εγώ δεν έχω τη δύναμη ψυχής που έχει εκείνη... και αυτό το ξέρει πάρα πολύ καλά... ή μήπως όχι?... ή μήπως αυτό προσπαθούσε να μου περάσει τον καιρό που μέναμε μαζί?... μήπως τελικά την έχω αλλά πεισματικά κλείνω τα μάτια μου για να μην τη δω ώστε να μην το παραδεχτώ γιατί δεν θέλω να εμπλακώ σε όλα αυτά???... τόσα ερωτήματα... Χριστέ μου πώς θα βγάλω άκρη πάλι???
«Όχι, δεν αλλάζει και το ξέρεις» της επιβεβαίωσα και πριν γυρίσει και πάλι το κεφάλι της προς τον Τζέικ άφησε στη ματιά της να εκφραστεί όλος ο σεβασμός και η κατανόηση που έδειχνε προς τα θέλω μου.
Μόλις ξεκαθαρίστηκαν τα δικά τους και ο Τζέικ πρώτα και μετά ο Τάηλερ δέχτηκαν τελικά να περάσουν τη δοκιμασία για να γίνουν Βαρόνοι... τους έδωσε την άδεια να φύγουν και όλοι ταυτόχρονα σηκώθηκαν για να την χαιρετήσουν... ο Τάηλερ κοίταξε προς το μέρος μου.
«Έχουμε να λύσουμε κάποια θέματα» του δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση και την κοίταξα όλο νόημα στα μάτια.
«Πήγαινε Τάηλερ... θα του δώσω ένα αυτοκίνητο από τα δικά μου» του έδωσε την άδεια της να φύγει και εκείνος αναστέναξε.
«Φρόνιμα» απευθύνθηκε και στους δύο μας και αφού φίλησε την Μπέλα στο μάγουλο έφυγε και εκείνος αφήνοντας μας μόνους.
«Σε ακούω» είπα αυστηρά από το μπαρ που ακόμα καθόμουν ακόμα και εκείνη γέλασε κουνώντας το κεφάλι της... είμαι σίγουρος ότι από μέσα της έλεγε «ο άνθρωπος γεννιέται, δε γίνεται»... και όμως γίνεται Μπέλα μου, και όμως γίνεται και αυτό θα σου το αποδείξω ευθύς αμέσως... όχι όμως πριν πάρω τις απαντήσεις μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου