Ένα χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε στην πραγματικότητα και με έκανε να ξαφνιαστώ... ακόμα με τους αφρούς στο σώμα μου και τα μαλλιά μου, κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι για άλλη μια φορά άφησα τις γλυκόπικρες αναμνήσεις να με παρασύρουν...
«Ναι?»
«Σενιόρα οι καλεσμένοι σας έχουν φτάσει» με ενημέρωσε η Εντουάρντα και αναστέναξα... κιόλας???
«Ντύνομαι και κατεβαίνω» της απάντησα.
«Σι σενιόρα» αποκρίθηκε αμέσως και άκουσα τα βήματα της να απομακρύνονται.
Ξέβγαλα γρήγορα τους αφρούς από πάνω μου και παίρνοντας μια πετσέτα για τα μαλλιά μου τα τύλιξα για να στεγνώσουν και πήρα μια δεύτερη τυλίγοντας την γύρω από το σώμα μου για να γυρίσω στο δωμάτιο μου και να ετοιμαστώ.
Πάνω στο κρεβάτι είχα αφήσει ένα καυτό τζιν σορτσάκι που τόνιζε τους γλουτούς μου αποκαλύπτοντας το τελείωμα τους και ένα κοντό στενό μπλουζάκι σε μπλε σκούρο χρώμα που ήξερα πόσο τον αναστατώνει… Αποφάσισα να μην φορέσω εσώρουχα για να τονίζονται οι θηλές μου... δεν είμαι από τις γυναίκες που κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους... και θα κάνω τα πάντα για να τον κερδίσω ξανά πίσω... αλλά φυσικά με τον τρόπο μου... αν νομίζει ότι θα τον κυνηγήσω πάλι εγώ για να τον διεκδικήσω είναι γελασμένος... αν ακόμα με θέλει, τότε ας κάνει εκείνος την κίνηση του... αν όχι... τότε θα του υπενθυμίσω τι έχανε όλα αυτά τα χρόνια.
Έβαλα τα σταράκια μου... στέγνωσα τα μαλλιά μου με την πετσέτα... τα χτένισα και πιάνοντας τα ψηλά... άρχισα να κατεβαίνω προς το σαλόνι χωρίς να μακιγιαριστώ... πάντα του άρεσε περισσότερο το φυσικό μου Λουκ ... και εγώ δεν ντρεπόμουνα να δείξω το πρόσωπο μου... που ήταν το μοναδικό μέρος του σώματος μου που είχε μείνει όλα αυτά τα χρόνια ανέπαφο από τις πλαστικές που είχε υποστεί το υπόλοιπο μου σώμα.
Απαλλαγμένη πια από όλα τα παλιά σημάδια και με νέα καρδιά χάρης της λουλουδένιας μου... έκανα νέο ξεκίνημα... πιο αποφασισμένη από ποτέ να ζήσω επιτέλους όσα μου στέρησαν όλα αυτά τα χρόνια... τώρα είναι η δική μου σειρά να βάλω προτεραιότητες στα όνειρα μου... και θα ζήσω την κάθε μέρα της υπόλοιπης ζωής μου όπως εγώ πάντα την ονειρευόμουν.
Με ανανεωμένη διάθεση άρχισα να κατεβαίνω τη σκάλα.
«Ρόουζ!» αναφώνησε ο Τάηλερ μόλις εμφανίστηκα στην αρχή της σκάλας και αφήνοντας το ποτήρι του πάνω στο τραπεζάκι σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου.
Τη στιγμή που κατέβηκα και το τελευταίο σκαλί με πήρε στην αγκαλιά του και του χάρισα το πιο ζεστό μου χαμόγελο ανταποδίδοντας την αγκαλιά του, αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο του. Όλα ήταν τόσα εύκολα με τον Τάηλερ…αντίθετα με το αφεντικό του που στεκόταν λίγο πιο πίσω και με παρατηρούσε με μισόκλειστα μάτια από την κορυφή ως τα νύχια. Μμμμ… τα είχα καταφέρει. Μια μικρή νίκη για μένα. Έβλεπα τον πόθο του… Τελικά, θα είχε πλάκα αυτή συνάντηση.
«Τάηλερ πόσο χαίρομαι που τα καταφέρατε να έρθετε» είπα και κοίταξα τον Έντουαρντ προκλητικά.
Εκείνος ξεροκατάπιε και προσπάθησε πολύ σκληρά να κρύψει την αναστάτωση που του είχα προκαλέσει... αλλά μπορεί να με κοροϊδέψει?... Μπαααααα.
Κρατώντας τον Τάηλερ από την μέση τον παρέσυρα πάλι προς το μέρος που καθόταν και πριν και τη στιγμή που φτάσαμε στην πολυθρόνα, τον άφησα για να καθίσει χαμογελώντας προς τον Έντουαρντ.
«Έντουαρντ» τον χαιρέτισα με ένα νεύμα του κεφαλιού και αναστέναξε... φυσικά δεν ήξερε για ποιον λόγο είχα ζητήσει να έρθουν σήμερα εδώ και η νευρικότητα και ο εκνευρισμός του δεν κρυβόταν από τα υπέροχα χαρακτηριστικά του.
Ω Χριστέ μου! αυτά τα χαρακτηρίστηκα του... κάθε μέρα και πιο όμορφος, έκανε την καρδιά μου να πεταρίζει... το σώμα μου με ένα του και μόνο βλέμμα αντέδρασε και με πρόδωσε αμέσως... κάνοντας της θηλές μου να σκληρύνουν και αυτό δεν διέφυγε της προσοχής του και με κοίταξε με ένα έντονο βλέμμα στέλνοντας με στον άλλο κόσμο αλλά εγώ γύρισα όλη μου την προσοχή προς τον Τάηλερ και αυτό τον εκνεύρισε όσο δεν πήγαινε.
Έκατσα στο μπράτσο της πολυθρόνας που καθόταν ο Τάηλερ και βάζοντας τον αγκώνα μου να ακουμπήσει πάνω στον ώμο του διαχυτικά τον κοίταξα στα μάτια για να ξεκινήσω μια ανέμελη κουβέντα αλλά πριν μιλήσω, η Εντουάρντα με διέκοψε ερχόμενη κοντά μου με έναν δίσκο.
«Σενιόρα» είπε τείνοντας το δίσκο πιο κοντά μου και γύρισα τη ματιά μου προς το μέρος της.
«Σε ευχαριστώ Εντουάρντα... άφησε τα πάνω στο τραπέζι» της είπα και γύρισα πάλι τη ματιά μου προς τον Τάηλερ την στιγμή που εκείνη άφηνε στο τραπέζι το ποτό και τα τσιγάρα μου.
«Τι έγινε γριά κουτσομπόλα... έχεις κανένα καλό νέο για μένα?» ρώτησα ανέμελα τον Τάηλερ κι εκείνος έκανε μια γκριμάτσα στο άκουσμα του παρατσουκλιού του.
«Ρόουζζζζ» γκρίνιαξε μέσα από τα δόντια του και γέλασα ενώ τον σκούντηξα ναζιάρικα. Ο Τέηλορ είχε πάντα πολύ πλάκα.
«Ωωω έλα τώρα... αφού σου αρέσει να σε λέω έτσι... γιατί γκρινιάζεις??» τον πείραξα και παίρνοντας το ποτήρι μου στα χέρια μου ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και γύρισα πάλι προς το μέρος του για να συνεχίσουμε την κουβέντα λες κι ήμασταν μόνοι μας στο σαλόνι.
«Δεν μου αρέσει να με λες έτσι και το ξέρεις» είπε εκείνος κι εγώ ξαναγέλασα και κούνησα το κεφάλι μου....
Από την άλλη, ο Εντουάρντ που μας παρακολουθούσε από την θέση του είχε φτάσει στα όρια του. Δεν άντεχε την αδιαφορία
που του έδειχνα. Ωραία! Αυτός ήταν ο σκοπός μου, να δει τι χάνει…
«Για να αρχίσετε τα βλακώδη ανούσια πειράγματα σας με καλέσατε βραδιάτικα εδώ?» ειρωνεύτηκε και επιτέλους γύρισα προς το μέρος του και τον κοίταξα έντονα.
«Πάντα ανυπόμονος κύριε Κάλεν…» δήλωσα προκλητικά και το ύφος του σκλήρυνε.
«Μπορώ να μάθω το λόγο που χάνω την ώρα μου τσάμπα?» με προκάλεσε και του ανταπέδωσα το σχόλιο του με ένα ειρωνικό γελάκι.
«Όλα στην ώρα τους κύριε Κάλεν... όλα στην ώρα τους».
«Ρόουζ... θα αργήσουν πολύ τα παιδιά?» ρώτησε ο Τάηλερ και γύρισα τη ματιά μου προς το μέρος του.
«Δε νομίζω... η Άλις έφυγε λίγο μετά από εσάς... μέχρι να πάρει τον Τζέηκ και να έρθουν... θα χρειαστούν λίγο χρόνο... αλλά από στιγμή σε στιγμή πιστεύω ότι θα είναι εδώ... ελπίζω να με συγχωρέσει η Κάθη που σε στέρησα για λίγο από εκείνην» του είπα τρίβοντας του τον ώμο του φιλικά.
«Μου είπε να σε φιλήσω» ανταπέδωσε με ένα χαμόγελο και έσκυψα κοντά του.
«Δε μου το έδωσες» του είπα εύθυμα χτυπώντας το μάγουλο μου με το δείκτη μου και αμέσως μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο... και ο Έντουαρντ ξεφύσησε απηυδισμένος πίνοντας μια γουλιά από το ποτό του.
«Ωραία, θα είναι και το κακό συναπάντημα?... τι καλά!» ειρωνεύτηκε και τον κοίταξα σκληρά.
«Αν δεν σας αρέσει κύριε Κάλεν... την έξοδο την ξέρετε».
«Γιατί επέμενες να έρθω σήμερα?» με ρώτησε πίσω με το ίδιο ύφος που τον κοίταζα κι εγώ αλλά πριν προλάβω να του απαντήσω άκουσα τη μικρή μου να κατεβαίνει τις σκάλες φωνάζοντας και πάγωσα στη θέση μου για λίγο πριν αντιδράσω και πάω κοντά της.
«levantó, levantó… salvarme»
«Ροουζ, Ρόουζ... σώσε με» ούρλιαζε η μικρή μου Νες καθώς έτρεχε προς το μέρος μου και σκύβοντας την πήρα στην αγκαλιά μου και την φυλάκισα εκεί κάνοντας μια προσπάθεια να την ηρεμήσω.
«shhhh Noelia… calmado abajo y decirme lo que es de?»
«σσσς Νοέλια... ηρέμησε και πες μου τι συμβαίνει?» η Νοέλια κούναγε αρνητικά το κεφαλάκι της με πείσμα και με έσφιγγε περισσότερο με τα μικρά της τα χεράκια
« la señora pero ella de la apología me dejó y no lo anticipé para conservar»
«συγνώμη κυρία άλλα μου έφυγε και δεν πρόλαβα να την συγκρατήσω» πετάχτηκε πίσω της η Αλόντρα και έστρεψα την προσοχή μου προς το μέρος της.
«Alondra… pare las apologías y dígame inmediatamente qué sufrió al niño»
«Αλόντρα... σταμάτα της απολογίες και πες μου αμέσως τι έπαθε το παιδί» απαίτησα αυστηρά και άρχισε να τρέμει άλλα δεν έχασε το θάρρος της.
«nada señora juro a usted… que no lo quiere simplemente hace el baño»
«τίποτα κυρία σας το ορκίζομαι... απλά δεν θέλει να κάνει μπάνιο» έσπευσε γρήγορα να δικαιολογηθεί και κατάλαβα αμέσως τον λόγο που γινόντουσαν όλα αυτά... η μικρή μου πάλι ήθελε να περάσει το δικό της για να κατέβει να δει ποιοι ήταν στο σπίτι και προφασίστηκε το μπάνιο για να μπορέσει να το σκάσει... αχχχ τι θα σε κάνω εγώ εσένα πες μου τι???
«dice la verdad?»
«λέει την αλήθεια?» ρώτησα το μικρό μου διαβολάκι και εκείνο κρύφτηκε στην αγκαλιά μου δίνοντας μου αμέσως την απάντηση και γέλασα δυνατά.
«qué voy a hacer con usted?… la parada venida su grito y las terquedades… y a ver qué han venido»
«Τι θα κάνω εγώ με σένα?... έλα, σταμάτα να κλαις, άσε τα πείσματα... και δες ποιος έχεις έρθει» της είπα ήρεμα και μόλις η μικρούλα σήκωσε το κεφαλάκι της και είδε τον Τάηλερ... άνοιξε τα μάτια της διάπλατα και προσπάθησε να ξεγλιστρήσει από την αγκαλιά μου... την άφησα κάτω και εκείνη έτρεξε αμέσως κοντά του και απαίτησε να την πάρει στην αγκαλιά του.
Ο Τάηλερ που της είχε τρομερή αδυναμία αμέσως δέχτηκε την πρόσκληση και την πήρε στην αγκαλιά του και βάζοντας την να κάτσει στα πόδια του της έδωσε ένα τρυφερό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της.
«usted que embroma otra vez Alondra… mi poco diabólico»
«Πάλι παιδεύεις την Αλόντρα... μικρό μου διαβολάκι?» τη ρώτησε με τα σπαστά του Ισπανικά και γέλασα.
«Τάηλερ» προειδοποίησα και γύρισε προς το μέρος μου.
«Συγνώμη Ρόουζ... ». Του χαμογέλασα και έστρεψε και πάλι την προσοχή του προς την Νοέλια μου... «γιατί δεν την αφήνεις να σε κάνει μπάνιο?»
«Ντε τελω» του απάντησε με τα λίγα Αγγλικά που είχε μάθει και έτριψε την μύτη του στην δική της.
«Ναι αλλά αν δεν κάνεις μπάνιο θα είσαι μια βρόμικη πριγκίπισσα και δε θα έρθει το βράδυ ο πρίγκιπας σου με το άλογο του να σε επισκεφτεί».
«Ντε τελω» είπε πάλι με περισσότερο πείσμα η Νοέλια σμίγοντας τα χειλάκια της και κρύφτηκε μέσα στην αγκαλιά του.
Αποφάσισα να επέμβω.
«Θα κάνουμε μια συμφωνία... θα πας τώρα απάνω που η μανούλα έχει να τελειώσει μια δουλειά... να παίξεις... και όταν τελειώσω θα έρθω να σε κάνω εγώ μπάνιο και να σε βάλω για ύπνο, εντάξει?» της είπα και κούνησε αρνητικά το κεφαλάκι της με πείσμα και σφίχτηκε περισσότερο πάνω στον Τάηλερ.
Ο Τάηλερ πήρε το μέρος μου.
«Έλα μικρή μου πριγκίπισσα... κάνε αυτό που λέει η μανούλα και αύριο θα έρθω και θα σου φέρω καινούργιο βιβλίο να διαβάσουμε μαζί... τι λες?» τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και όλο της το πρόσωπο φωτίστηκε στην στιγμή.
«Αλήτεια?... τα ‘ρτεις?»
«Σου το ορκίζομαι».
«Εμείς πάμε πάρκο... φελεις Άλεκ παιτσουμε?»
«Θες να πάμε όλοι μαζί στο λούνα παρκ?»
«Σι... σι... το φέλεις?» τον ρώτησε σμίγοντας τα χεράκια της μπροστά από τα χειλάκια της και τον παρακαλούσε με το ναζιάρικο της ύφος.
«Θα τον φέρω μόνο αν κάνεις αυτό που λέει η μανούλα».
«Καά... αλλά γω μπάνο ντε κάνω» συνέχισε με το ίδιο πείσμα σταυρώνοντας τα χέρια της μπροστά στο στήθος της σουφρώνοντας τα χειλάκια της και γελάσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα και έτεινα τα χέρια μου για να την πάρω στη δική μου αγκαλιά.
Αφού φίλησε τον Τάηλερ το δέχτηκε να την απομακρύνω από την αγκαλιά του.
«Πήγαινε τώρα απάνω με την Αλόντρα και θα σε δω σε λίγο εντάξει?» της είπα τρυφερά και τελικά συμφώνησε.
«Ντάτσει» είπε και αφού την φίλησα την έδωσα στην Αλόντρα... την ώρα όμως που κάνανε να φύγουν αντιλήφθηκε την παρουσία του Έντουαρντ και τον κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια της.
«Τι τελεις δω?» τον ρώτησε με αυθάδεια αναγκάζοντας την Αλόντρα να σταματήσει... και η Αλόντρα με κοίταξε περιμένοντας τις αντιδράσεις μου.
«Noelia… su habitación ahora»
«Νοέλια... στο δωμάτιο σου τώρα» της είπα και με κοίταξε με πείσμα σμίγοντας σε μια ίσια γραμμή τα μάτια της και τα χείλια της περιμένοντας μια απάντηση.
«ahora»
«Τώρα» επανέλαβα και έκανα σήμα στην Αλόντρα να την πάρει για να πάνε απάνω.
«no... no... no me voy sin permiso»
«Νο... νο... δεν φεύγω αν δεν φύγει» απαίτησε με πείσμα ενώ χτυπιόταν μέσα στην αγκαλιά της Αλόντρα αναγκάζοντας την πάλι να σταματήσει.
«Noelia… Yo ahora»
«Νοέλια... είπα τώρα!» απαίτησα πιο αυστηρά και με κοίταξε με παράπονο και όπως το περίμενα άρχισε να κλαίει για να με κάνει να την λυπηθώ και να κάνω αυτό που μου ζητάει... κοίταξα τον Τάηλερ και αναστέναξα... και εκείνος μου ανταπέδωσε το βλέμμα με κατανόηση.
«momiaaaa»
«Μαμάααα» τσίριξε ξαφνικά η μικρή μου και έμεινα για μια στιγμή σοκαρισμένα να την κοιτάω.
«Lo que dijo»
«Τι είπες?» τη ρώτησα και αγνοώντας ότι ήταν παρόν σε όλη τη φάση και ο Έντουαρντ. Πήγα κοντά της και την έσφιξα στην αγκαλιά μου... ενώ άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά για να μείνω για λίγο μόνη μαζί της.
«momia»
«Μαμά» είπε παραπονιάρικα και την έσφιξα απάνω μου τρυφερά δίνοντας της ένα φιλί.. συγκινημένη... που άκουγα για πρώτη φορά να βγαίνει απο τα χειλάκια της αυτή η μοναδική λέξη.
«Venga, ve a tu habitación»
«Έλα, πάμε στο δωμάτιο σου» της είπα ήρεμα και πήγε πάλι να αντιδράσει.
«No quiero que aquí ... te hace llorar»
«Δεν τον θέλω εδώ... σε κάνει να κλαις» είπε με παράπονο χωρίς να τα παρατάει.
«Mi corazón ... no seas tan estricto con él»
«Καρδιά μου... μην είσαι τόσο αυστηρή μαζί του» παρακάλεσα αλλά εκείνη σφίχτηκε περισσότερο μέσα στην αγκαλιά μου συνεχίζοντας το παράπονό της με λυγμούς.
«No quiero que aquí»
«Δεν τον θέλω εδώ» συνέχισε με πείσμα και μόλις μπήκαμε στο δωμάτιο της... έκλεισα την πόρτα και την έβαλα πάνω στο κρεβάτι της... έκατσα με τα γόνατα μπροστά της και κρατώντας της τρυφερά από την μέση της την κοίταξα παρακλητικά στα μάτια.
«Escuchar ... Hay algunas cosas en nuestras vidas que nos hacen daño y nos hacen el recuerdo de los hechos a llorar ... Esto no significa necesariamente culpar al otro por esta»
«Άκουσε με... υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή μας που μας πληγώνουν και μας κάνουν στην ανάμνηση των γεγονότων να κλαίμε... αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι φταίει ο άλλος γι αυτό».
«Pero he visto que tienen fotos y llorar»
«Μα σε έχω δει να κρατάς φωτογραφία του και να κλαις» επέμενε εκείνη με πείσμα.
«Por qué echo de menos mi corazón, no porque yo he hecho algo ... no porque él mis lágrimas ... pero las razones por las que se ven obligados a vivir separados de todos estos años»
«Γιατί μου λείπει καρδιά μου, όχι γιατί μου έχει κάνει κάτι... δεν προκαλεί εκείνος τα δάκρυα μου... αλλά οι λόγοι που μας ανάγκασαν να ζούμε χώρια όλα αυτά τα χρόνια».
«Dime cierto»
«Μου λες αλήθεια?»
«Nunca vamos a decir mentiras ... y usted sabe lo que»
«Δε θα σου έλεγα ποτέ ψέματα... και το ξέρεις αυτό» προσπάθησα να την καθησυχάσω.
«Entonces por qué están separados»
«Τότε γιατί είσαστε χώρια?» ρώτησε με απορία.
«Es hora de que ellos ... Te prometo que va a sentarse hasta que salir de aquí con Alondra»
«Δεν είναι ώρα γι αυτά... μου υπόσχεσαι ότι θα κάτσεις μέχρι να φύγουν εδώ με την Αλόντρα?»
«Y cuando es el momento para ellos»
«Και πότε είναι ώρα γι αυτά?» συνέχισε απαιτώντας να πάρει τις απαντήσεις της.
«Noelia, no exagere, por favor ... cuando llegue el momento usted aprenderá ... ahora no»
«Νοέλια, μην το παρακάνεις, σε παρακαλώ... όταν θα έρθει η στιγμή θα μάθεις... όχι τώρα».
«Mañana»
«Αύριο» επέμενε εκείνη και με έναν αναστεναγμό άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στα πόδια της και εκείνη αμέσως χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά μου.
«Por favor, mi Noelia»
«Σε παρακαλώ Νοέλια μου» έκανα άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια και τα παράτησε... όσο πεισματάρα και να είναι όταν με βλέπει πληγωμένη πάντα κάνει πίσω γιατί δε θέλει να με βλέπει να υποφέρω.
«Bueno ... pero al saber que yo no lo quiero aquí»
«Εντάξει... αλλά να ξέρεις ότι εγώ δεν τον θέλω εδώ»
«No juzgues a alguien antes de que mi corazón»
«Μην κρίνεις κάποιον πριν τον γνωρίσεις καρδιά μου» της ζήτησα παρακλητικά κοιτώντας την στα μάτια και εκείνη σταύρωσε τα χεράκια της στο στήθος και κοίταξε μακριά αποφεύγοντας τη ματιά μου... έπιασα το σαγόνι της απαλά και την ανάγκασα να με κοιτάξει.
«No juzgues para determinar»
«Μην κρίνεις για να μην κριθείς» της είπα αυστηρά και με κοίταξε με απορία.
«Un día vas a entender»
«Μια μέρα θα καταλάβεις» της απάντησα στο βλέμμα της και της έδωσα ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο της.
«Hasta pronto mi corazón, bien»
«Θα σε δω σε λίγο καρδιά μου, εντάξει?»
«bien»
«εντάξει» απάντησε και την άφησα για να φύγω.
Η Αλόντρα που περίμενε έξω απο την πόρτα μπήκε μέσα μόλις την άνοιξα και με κοίταξε απολογητικά στα μάτια... της χάιδεψα παρηγορητικά στο μπράτσο και κίνησα για να κατέβω κάτω να αντιμετωπίσω τον Έντουαρντ που σίγουρα τώρα πια θα έχει πρήξει τον κακόμοιρο τον Τάηλερ από ερωτήσεις... μπορεί να μην αντέδρασε μπροστά στη μικρή... και είμαι υπερήφανη για εκείνον που μπόρεσε να ελέγξει τα συναισθήματα του μπροστά σε ένα παιδί για να μην το πληγώσει... αλλά όταν με δει είμαι σίγουρη ότι δε θα καταφέρει να συγκρατηθεί.
Όταν έφτασα στην αρχή της σκάλας έπιασα με τη ματιά μου τη φιγούρα της Άλις και πήρα μια ανάσα... ευτυχώς θα πάρω παράταση σκέφτηκα και χαμογέλασα.
«Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό το παιδί» είπε αμέσως η Άλις και έκανε να με πλησιάσει και εγώ της χαμογέλασα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου τη στιγμή που κατέβηκα το τελευταίο σκαλί.
«Καλώς τον Ποσειδώνα μου» της είπα δίνοντας της ένα φιλί και συνέχισα.
«Ποιος είπε να βάλεις τόσο λάδι?... γιατί σε διάλεξα για νονά της ακόμα απορώ».
«Γιατί είμαι η καλύτερη ίσως?» συνέχισε το πείραγμα μου και γέλασα δυνατά παρασέρνοντας την προς το σαλόνι που περίμεναν κι οι άλλοι.
Το ύφος του Έντουαρντ δήλωνε όλα όσα φώναζε η ψυχή του και για μια στιγμή ένιωσα τόσο έντονα την επιθυμία να τον αγκαλιάσω για να του πάρω όλο τον πόνο που έβλεπα στα μάτια του αλλά συγκρατήθηκα... δεν θα κάνεις πάλι εσύ το πρώτο βήμα... επέπληξα τον εαυτό μου... του δήλωσες τις προθέσεις σου... αν το θέλει και εκείνος, είναι καιρός να σε διεκδικήσει.
«Πού είναι ο Τζέηκ?» ρώτησα την Άλις παίρνοντας τη ματιά μου από τον Έντουαρντ για να μπορέσω ξαναβρώ την αυτοκυριαρχία μου.
«Εδώ είμαι και εγώ» άκουσα τη φωνή του από πίσω μου και γυρίσαμε μαζί με την Άλις που την είχα ακόμα στην αγκαλιά μου να τον αντικρίσουμε... εκείνος ήρθε κοντά μας και δίνοντας ένα φιλί στο μάγουλο μου έτριψε το μπράτσο μου τρυφερά.
«Καθίστε» τους είπα κάνοντας τους νόημα και μόλις έκατσαν στον καναπέ απέναντι από τον Τάηλερ και τον Έντουαρντ ο οποίος έβραζε στο ζουμί του προσπαθώντας να βγάλει μια άκρη... ο Τζέηκ με κοίταξε με νόημα στα μάτια.
«Αυτός γιατί είναι εδώ?» ρώτησε απροκάλυπτα αγνοώντας το ύφος του Έντουαρντ και αναστέναξα.
«Όλα στην ώρα τους Τζέηκ... θα πιείτε τίποτα?» είπα και έκανα νόημα στην Εντουάρντα που περίμενε υπομονετικά στην είσοδο του σαλονιού και αμέσως ήρθε κοντά μας.
«Ένα ουίσκι θα ήταν ό, τι έπρεπε» είπε και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του με μια απελπιστική κίνηση και έκατσε βαρύς στην πλάτη του καναπέ καρφώνοντας το βλέμμα του απαξιωτικά προς τον Έντουαρντ.
«Και εγώ» είπε και η Άλις και η Αλόντρα έσπευσε να τους εξυπηρετήσει... πήρα ένα τσιγάρο από το πακέτο μου και αφού το άναψα... έσυρα μια καρέκλα και την έβαλα ανάποδα μπροστά μου... έκατσα και βάζοντας τα χέρια μου στην πλάτη της καρέκλας, τους κοίταξα καλά καλά έναν έναν.
«’Ολοι λίγο πολύ έχετε καταλάβει το λόγο που σας κάλεσα εδώ απόψε» ξεκίνησα και ο Έντουαρντ πέταξε ένα ειρωνικό γελάκι.
«Εκτός από έναν» συμπλήρωσα και τον κοίταξα και εγώ ειρωνικά με τον ίδιο τρόπο που με κοίταζε και εκείνος και παίρνοντας μια τζούρα από το τσιγάρο μου... άφησα τον καπνό να βγει ήρεμα από μέσα μου.
«Ακριβώς γι αυτό και αναρωτιέμαι γιατί αυτός είναι εδώ» είπε ο Τζέηκ με έμφαση και με κοίταξε αυστηρά μέσα στα μάτια.
«Γιατί είναι ο μόνος που διεκδικεί τη θέση μου... και ξέρεις ότι αν μη τι άλλο, αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ότι είμαι πάντα δίκαιη απέναντι σας... γι αυτό και έχει κάθε λόγο να είναι εδώ». Ο Τζέηκ άφησε ένα ειρωνικό γελάκι ξεφυσώντας από την μύτη και με κοίταξε δύσπιστα.
«Θες να πεις ότι τον έκανες Βαρόνο?» ρώτησε έξαλλος.
«Τον έκανα?» του γύρισα πίσω την ερώτηση και με κοίταξε σμίγοντας τα φρύδια του.
«Θες να μου πεις ότι ο λόγος που με κάλεσες εδώ είναι αυτές οι αηδίες για τη γελοία αδελφότητα?» ρώτησε με φαρμάκι ο Έντουαρντ και γύρισα προς το μέρος του με σκληρό ύφος.
«Η γελοία αδελφότητα όπως την αποκαλείς εσύ, έχει σώσει τις ζωές χιλιάδων, μην πω εκατομμυρίων, ανθρώπων από τα νύχια αδίστακτων και ανεξέλεγκτων ανθρώπων που έτυχε να γίνουν θύματα του Πάολο και του Τσάρλι.. και ένας από αυτούς είσαι και εσύ αν δεν κάνω λάθος... γι αυτό απαιτώ περισσότερο σεβασμό όταν μιλάς γι αυτήν» του είπα με το ίδιο ύφος με το δικό του και συνέχισα
«και αν δεν κάνω λάθος μόλις μου έδωσες την απάντηση σε αυτό που θα σε ρώταγα και γνωρίζω από τώρα ότι αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει... οπότε δε βρίσκω το λόγο να μείνεις άλλο σε αυτό το συμβούλιο. Αν νιώθεις ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να είσαι άλλο εδώ, μπορείς να πηγαίνεις... και αν η ανησυχία σου είναι ο τρόπος... ζήτα από την Εντουάρντα να σε οδηγήσει στο γκαράζ και διάλεξε όποιο αυτοκίνητο θες» τον προκάλεσα και ζάρωσε τα φρύδια του κοιτώντας με απειλητικά στα μάτια με την έκφραση «δεν τελειώσαμε ακόμα».
«Βλέπω ότι δε σε συμφέρει να φύγεις... χωρίς να πάρεις τις απαντήσεις σου... οπότε πιστεύω ότι θα μπορούσες να κάνεις λίγη υπομονή, σωστά?» του γύρισα πίσω και ξεφύσησε παίρνοντας το ποτήρι του στο χέρι του και αποφεύγοντας τη ματιά μου, ήπιε το υπόλοιπο περιεχόμενο μονορούφι εντελώς εκνευρισμένος.
«Το μπουκάλι είναι στο μπαρ... μην περιμένεις να σου το γεμίσει κανείς» του πέταξα απαξιωτικά και γύρισα την ματιά μου στον Τζέηκ.
«Τώρα εσύ» του είπα την στιγμή που ο Έντουαρντ σηκώθηκε για να πάει προς το μπαρ και ο Τζέηκ γύρισε τη ματιά του προς το μέρος μου ακόμα εκνευρισμένος.
«Πόσα χρόνια σε παρακαλάω να γίνεις βαρόνος?... πόσες φορές με έχεις γράψει?... μην νευριάζεις γιατί κάποιος πριν από σένα βρήκε το θάρρος να το κάνει» Πήγε να μου την πει αλλά με το ύφος μου τον σταμάτησα.
«Δεν ακούω κουβέντα... ο Τάηλερ έχει λόγο που δεν το κάνει... εσύ τι δικαιολογία έχεις?» Ο Τζέικ ξεφύσησε και πήρε το ποτήρι του στο χέρι και ήπιε μια γερή γουλιά από το ουίσκι του.
«Θα παρατήσεις ό, τι έχτισες όλα αυτά τα χρόνια για ένα μούλικο?» Όλοι μαζί ταυτόχρονα τον κοιτάξαμε με το ίδιο σκληρό βλέμμα αλλά δεν άφησα να πάρει κάποιος άλλος το λόγο πριν από μένα.
«Αυτό το μούλικο μου έσωσε τη ζωή όταν κανένας άλλος δεν τόλμησε να το κάνει... όλοι περιμένατε από μένα να βγάλω το φίδι από την τρύπα... αλλά όταν εγώ πάλευα να βγω από τον βυθό της θάλασσας που πνιγόμουνα για να σώσω τα τομάρια σας ποιος από εσάς ήρθε να μου δώσει ένα χέρι για να με βγάλει στην επιφάνεια?... ποιος από εσάς μου έδωσε το φιλί της ζωής για να αναπνεύσω ξανά?» Ο Τζέηκ αμέσως το βούλωσε και χαμήλωσε το κεφάλι του μετανιωμένος... του φαινόταν βουνό ξαφνικά να μείνει μόνος του και για να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν σίγουρα θα έκανε τα πάντα... αλλά εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ό, τι και να γίνει.
«Για να τελειώνουμε... εγώ αποσύρομαι είτε σας αρέσει είτε όχι... δεν πρόκειται να σας αφήσω τον απόλυτο έλεγχο όσο αφορά της εταιρίες αλλά το σπίτι σας το χαρίζω... η μικρή έχει αρχίσει να καταλαβαίνει και θέλω να την πάρω από εδώ όσο πιο γρήγορα μπορώ πριν πονηρευτεί... γι αυτό περιμένω από εσάς να αναλάβετε τις ευθύνες σας και να μου πείτε τι αποφασίζετε για να ξέρω πώς θα προχωρήσω».
«Δηλαδή δεν θα τα παρατήσεις όλα?» ρώτησε ο Τζέηκ παίρνοντας μια ανακουφιστική ανάσα.
«Όσον αφορά τις εταιρίες.. δεν αλλάζει τίποτα Τζέηκ... αλλά θέλω να αποχωρίσω από το σπίτι» του επιβεβαίωσα και με κοίταξε πιο ενθαρρυντικά στα μάτια.
«Αυτό τα αλλάζει όλα» είπε με ενθουσιασμό και κοίταξα το ταβάνι με την έκφραση «Χριστέ μου δώσε μου δύναμη».
«Από μένα τι θες Ρόουζ?» ρώτησε η Άλις και την κοίταξα αναστενάζοντας.
«Απλά θέλω να ξέρω αν θέλεις να παραμείνεις στο σπίτι».
«Δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος να αποχωρήσω» είπε κοιτώντας με απορία.
«Άλις, σε δύο μήνες θα παντρευτείς με τον Τζάσπερ και θα ξεκινήσετε τη δική σας οικογένεια... γι αυτό θέλω να ξέρω αν είσαι σίγουρη γι αυτό».
«Το συζήτησα μαζί του και συμφώνησε ότι μέχρι να κάνουμε παιδιά, δεν επηρεάζει την ζωή μας... αν μείνω έγκυος όμως».
«Γι αυτό και σε ρωτάω καρδιά μου... δε θέλω όλο αυτό να επηρεάσει τη ζωή σας».
«Ας το αφήσουμε τώρα ως έχει και μετά το ξανασυζητάμε... ας μη γίνουν όλες οι αλλαγές ταυτόχρονα» είπε η Άλις και είχε απόλυτο δίκιο αλλά εγώ δε θα ήθελα όλο αυτό να μπει μέσα στη σχέση της όπως έμπαινε πάντα μέσα στη δική μου σχέση με τον Έντουαρντ.
«Οκ, οπότε προς το παρόν το αφήνουμε έτσι... εσύ, Τάηλερ, το σκέφτηκες?» τον ρώτησα γυρίζοντας προς το μέρος του.
«Ξέρεις την άποψη μου Ρόουζ και ιδίως τώρα που έρχεται και το δεύτερο μωρό δε θέλω να μπλεχτώ με όλα αυτά... λυπάμαι που σε απογοητεύω» είπε απολογητικά και του χαμογέλασα.
«Δε με απογοητεύεις Τάηλερ, ίσα ίσα με κάνεις πολύ υπερήφανη που έχεις την Κάθη πάνω από όλους και από όλα στη ζωή σου... αλλά εγώ είμαι υποχρεωμένη να σε ρωτήσω... ξέρεις ότι σου ανήκει ο τίτλος... όποτε το θελήσεις, μπορείς να μου ζητήσεις να περάσεις τη δοκιμασία για να τον πάρεις κιόλας». Ο Τάηλερ αναστέναξε και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του προβληματισμένος.
«Και αν δεν δεχτεί κανείς άλλος τι θα κάνεις?» με ρώτησε με περιέργεια και τον κοίταξα σοβαρά στα μάτια.
«Θα το κλείσω Τάηλερ... έχω και ένα παιδί να σκεφτώ... δεν είμαι πλέον μόνη μου... όλες οι παλιές πληγές κλείσανε... δε βρίσκω το λόγο γιατί να μη ζήσω πλέον και εγώ λίγο τη δική μου ζωή».
«Δεν έχεις άδικο αλλά ο Τζέηκ έχει δίκιο... αν το κλείσεις ξέρεις ποιες θα είναι οι επιπτώσεις» συνέχισε ο Τάηλερ και αναστέναξα.
«Και τι άλλο να κάνω Τάηλερ?... είσαι στη θέση μου, περίμενα από σένα να με καταλάβεις περισσότερο» του είπα πληγωμένη και έσπευσε αμέσως να το διορθώσει.
«Ρόουζ, μην είσαι ή του ύψους ή του βάθους... δεν εννοούσα να το συνεχίσεις... αλλά θα μπορούσες να το ελέγχεις από απόσταση».
«Αυτό ούτως η αλλιώς θα γίνει... το θέμα είναι ποιος θα με αντιπροσωπεύει... γιατί όταν το καταλάβουν οι άλλοι θα πέσουν σαν τα κοράκια για να διεκδικήσουν τη θέση μου.. και εγώ δεν θέλω κανέναν από αυτούς να πάρει το θρόνο μου Τάηλερ, δεν το καταλαβαίνεις?... μόνο σε σας θα μπορούσα να το εμπιστευτώ».
«Ακόμα και σε μένα?» ρώτησε ο Έντουαρντ με εμφανή περιέργεια. Δεν είχε μιλήσει καθόλου τόση ώρα.
«Ακόμα και σε σένα» του επιβεβαίωσα και δεν ήξερα τι μπορούσε να σκεφτεί ή πώς να αντιδράσει σε αυτή μου τη δήλωση.
«Φυσικά ξέρω ήδη την απάντηση σου οπότε δεν το κουράζω άλλο... ή μήπως τώρα άλλαξε?» τον ρώτησα κοιτώντας τον έντονα στα μάτια και ζάρωσε τα φρύδια του σκεπτικός.
«Όχι, δεν αλλάζει και το ξέρεις» μου επιβεβαίωσε και γύρισα πάλι τη ματιά μου προς τον Τζέηκ.
«Λοιπόν?» τον ρώτησα και πέρασε το χέρι του μέσα στα μαλλιά του και κοίταξε για λίγο μακριά παίρνοντας τις αποφάσεις του και μετά από μια σύντομη σιωπή γύρισε πάλι προς το μέρος μου.
«Εντάξει, θα το κάνω... αλλά μην περιμένεις να μπω στο δωμάτιο με τα ποντίκια». Γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου.
«Σε περιμένω αύριο για να περάσεις τη δοκιμασία σου... έλα μετά τις 6 που η μικρή θα λείπει».
«Εντάξει, θα έρθω» παρέδωσε τελικά τα όπλα και γύρισα προς τον Τάηλερ.
«Θα την περάσω και εγώ» είπε τελικά κι εκείνος αναστενάζοντας.
«Αλλά μόνο για να μπορώ να βοηθάω... μην περιμένεις ότι θα μπορέσω να δεχτώ να πάρω τη θέση σου... ξέρεις πόσο δύσκολο μου είναι».
«Μόνο αυτό ζητάω» του είπα και του χάιδεψα τον ώμο του παρηγορητικά.
«Μας χρειάζεσαι κάτι άλλο?» ρώτησε ο Τζέηκ και του κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Αυτά ήταν όλα... πηγαίνετε να ξεκουραστείτε και θα τα πούμε αύριο... Τάηλερ εμείς τα θα πούμε το πρωί εντάξει?»
«Ναι θα φέρω και τον μικρό να παίξει με την Νοέλια»
«Θα σας περιμένουμε» του είπα ζεστά και σηκωθήκαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα.
Αφού χαιρετηθήκαμε με την Άλις και τον Τζέηκ εκείνοι φύγανε και ο Τάηλερ κοίταξε προς το μέρος του Έντουαρντ.
«Έχουμε να λύσουμε κάποια θέματα» του δήλωσε χωρίς να δέχεται αντίρρηση και με κοίταξε όλο νόημα στα μάτια.
«Πήγαινε Τάηλερ... θα του δώσω ένα αυτοκίνητο από τα δικά μου» του έδωσα την άδεια να φύγει και εκείνος αναστέναξε.
«Φρόνιμα» απευθύνθηκε και στους δύο μας και αφού μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο έφυγε και εκείνος αφήνοντας μας μόνους.
«Σε ακούω» είπε αυστηρά από το μπαρ που ακόμα καθόταν και εγώ γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου... ο άνθρωπος γεννιέται δεν γίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου