Η αγάπη σου με σκοτώνει "57. Η Προσπάθεια"

Με αυτό το κεφάλαιο φτάσαμε στο τέλος του δεύτερου μέρους.

Τα συναισθήματα μου είναι ανάμικτα... αλλά περισσότερο μπορώ να πω ότι νιώθω μια απέραντη συγκίνηση που κατάφερα να εκπληρώσω ένα μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό μου και κατάφερα να σας μαγέψω με μια ιστορία που μόνο αγάπες και λουλούδια δεν έχει... αλλά μέσα από την σκληρότητας της έβγαλε όλα τα δυνατά συναισθήματα των ηρώων μου... που τους αξίζει να ζήσουν όσα έχουν χάσει από αυτήν την ζωή.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλην σας την υποστήριξη... όλην σας την υπομονή και τα ενθαρρυντικά και εύστοχα σχόλια που κάνατε και βοηθήσατε να φτιαχτεί αυτή η ξεχωριστή ιστορία.

Το 56ο και το 57ο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο σε όλες εσάς που με στηρίξατε και λίγο περισσότερο στις Μπέτες μου Νόρα - Μαρίνα - Παναγιώτα... γιατί χωρίς την επιμέλεια των κειμένων και τις εύστοχες παρατηρήσεις τους αυτή η ιστορία δεν θα είχε γίνει ποτέ τόσο καλή όσο είναι.

Καλή ανάγνωση και φυσικά περιμένω τις εντυπώσεις σας.

«άνοιξε τα μάτια σου Έντουαρτ» του είπα ήρεμα και ενώ στην αρχή δίστασε τελικά πήρε την απόφαση και έβγαλε την μάσκα από τα μάτια του και έμεινε για λίγο σοκαρισμένος να κοιτάει γύρω του ανοιγοκλείνοντας πολλές φορές τα μάτια του για να συνειδητοποιήσει αν αυτό που έβλεπε ήταν αλήθεια ή ψέματα.

«Για να κερδίσεις την ζωή σου πρέπει να με αφήσεις να σε αγγίξω με ό, τι υπάρχει μέσα σε αυτό το δωμάτιο... Κάθε φορά που θα με αφήνεις να σε αγγίζω με αυτά... εγώ θα σε ανταμείβω με φαγητό και νερό... Όταν θα τα δοκιμάσεις όλα αυτά... θα σε αφήσω να φύγεις... Πάρε όσο χρόνο χρειάζεσαι και όταν θα είσαι έτοιμη φώναξε με να ξεκινήσουμε» είπε ψυχρά και με άφησε μόνη μου μέσα σε αυτό το δωμάτιο να πάρω τις αποφάσεις μου»

«Ήθελε να δει πόσο αγαπάς την ζωή σου;»

«Ακριβώς... Κατάλαβε ότι δεν την υπολογίζω και ήθελε να με δοκιμάσει».

«Και έμεινες εδώ μόνη σου μια ημέρα... άρα τέσσερις στο σύνολο»

«Ναι... και μετά τον φώναξα να κάνει ό, τι καταλαβαίνει».

Του είπα και μπήκα πάλι στο δωμάτιο πηγαίνοντας κοντά του.. Πήρα στα χέρια μου το γδάρτη και τον άφησα πάνω στην παλάμη του.

«Τι είναι αυτό?»

«Το χειρότερο παιχνίδι από όλα τα παιχνίδια που βλέπεις μέσα εδώ».

«Με αυτό δε γδέρνουν τους τοίχους?» ρώτησε ξέπνοος με γουρλωμένα μάτια.

«Ναι» είπα και παίρνοντας το ξανά στα χέρια μου πλησίασα τον τοίχο και το πέρασα απαλά από την επιφάνεια του... Ο τοίχος ξεφλούδισε και ο Έντουαρντ βρέθηκε αμέσως δίπλα μου.

«Δώστο μου» απαίτησε και γέλασα αλλά δεν του έφερα αντίρρηση... Μόλις το πήρε στα χέρια του,  έψαξε κάτι για να το καταστρέψει... Βρήκε μια βαριοπούλα και αφού το έβαλε στο πάτωμα άρχισε να το κοπανάει με μανία.

Πήγα κοντά του, έβαλα το χέρι μου πάνω στον ώμο του και σταμάτησε.

«Δεν είναι πια εδώ Έντουαρντ... δεν μπορεί να μου κάνει άλλο κακό» του υπενθύμισα και άφησε την αναπνοή του να βγει βίαια από μέσα του... Τον βοήθησα να σηκωθεί και με κλείδωσε στην αγκαλιά του.

«Δε νομίζω ότι θα αντέξω τις λεπτομέρειες» είπε ξέπνοος και εγώ, αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί στο στερνό του συνέχισα.

«Από τη στιγμή που του έδωσα την άδεια και μέχρι και που βγήκα από αυτό το δωμάτιο... με είχε μόνιμα στο σκοτάδι... μου είχε τα μάτια μόνιμα κλειστά και τα χέρια και τα πόδια μόνιμα δεμένα για να μην κάνω καμία απερισκεψία όσο ήμουν μόνη μου».

«Δεν είπες ότι κοιμόσουν στο δωμάτιο με τα ποντίκια?»

«Αυτό είναι το δωμάτιο με τα ποντίκια Έντουαρντ» του είπα και με την ματιά μου του έδειξα την τρύπα που είχε ο τοίχος για να επικοινωνούν τα δύο δωμάτια... και εκείνος ακολούθησε την ματιά μου.

«Την ημέρα με βασάνιζε εκείνος... τη νύχτα τα ποντίκια».

«Και έφαγες ποντίκια την τέταρτη μέρα που σε έφερε εδώ?»

«Όχι, αυτά  τα έφαγα μια ημέρα πριν με βγάλει από εδώ μέσα».

«Όποτε δεν ήσουν νηστική».

«Όχι... ήμουν απηυδισμένη... δεν άντεχα άλλο και ήθελα να βρω έναν τρόπο να τον προκαλέσω... Όταν βγήκα από αυτό το δωμάτιο είχα σε όλο μου το σώμα 20 σημάδια και είχα περάσει από όλα τα παιχνίδια που βλέπεις εδώ... συν…» είπα και πηγαίνοντας προς την ντουλάπα,  την άνοιξα και έκανα λίγο πιο πίσω για να τα δει και εκείνος.

«όλα αυτά» συμπλήρωσα ολοκληρώνοντας τη φράση μου.

«Μπέλα» είπε και έκλεισε τα μάτια του... «μπορούμε να φύγουμε από εδώ μέσα?... σε παρακαλώ». Έκλεισα την ντουλάπα και  πηγαίνοντας κοντά του του χάιδεψα το μάγουλο και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Δεν με αγγίζουν καρδιά μου... γιατί φοβούνται να μην με πονέσουν περισσότερο αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνει κανείς είναι ότι ο μόνος τρόπος για να με πονέσεις…» του έδωσα την άδεια να συνεχίσει για μένα.

«Είναι μόνο τα λόγια» μάντεψε ο Έντουαρντ.

«Μόνο τα λόγια σας με αγγίζουν Έντουαρντ... το σώμα μου δε βιώνει τον πόνο με τον ίδιο τρόπο που το βιώνετε  εσείς... Όμως τα λόγια σας... με τσακίζουν.. Όταν χάνετε την πίστη σας... όταν με αμφισβητείτε... όταν δεν με εμπιστεύεστε... όταν με φοβάστε... με ματώνετε... Μου λέτε ότι δεν είμαι αληθινή... μου λέτε ότι όλα αυτά υπήρξαν μόνο στην φαντασία μου... Με κάνετε να νιώθω ότι δεν υπάρχω»

«Δεν πρόκειται ποτέ να σε αμφισβητήσω ξανά, το υπόσχομαι», μου απάντησε κοιτώντας με με ειλικρίνεια στα μάτια.

«Έλα μαζί μου» του είπα και παίρνοντας το χέρι του, τον οδήγησα στον πάνω όροφο.

«Όταν είδε τι δημιούργησε φοβήθηκε... τρομοκρατήθηκε για την ζωή του και έκανε τα αδύνατα δυνατά για να με πείσει να μείνω».

«Πώς?»

«Μου είπε την ιστορία του».

«Σε έκανε να τον λυπηθείς…».

«Ναι».

«Γι αυτό δεν ήθελες να μάθεις για το παρελθόν μου».

«Ναι... δεν ήθελα να σε λυπηθώ, ήθελα να σε αντιμετωπίσω.. γι αυτό και δεν άφησα κανέναν να μου πει για σένα».

«Και τότε τι έκανε ο Πάολο?»

«Από την στιγμή που άρχισε τα στάδια ανάποδα... δεν μπορούσε να ξεκινήσει από την αρχή... και έτσι με μετέφερε εδώ» του είπα και άνοιξα την πόρτα του τρίτου μου δωματίου... μπήκαμε μέσα και όταν άνοιξα τα φώτα ο Έντουαρντ έβαλε τα χέρια του μπροστά στα μάτια του για να τα προστατέψει.

«Ήμουν ένα μήνα στο σκοτάδι... και όταν με άφησε μόνη μου με διέταξε να βγάλω τη μάσκα και να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά... καταλαβαίνεις τον πόνο που ένιωσα…»

«Απόλυτα».

«Και τότε άρχισε να με εκπαιδεύει».

«Και η ανταμοιβή σου?»

«Ήταν ό, τι ζητούσα εγώ».

«Και τι ζητούσες?»

«Γνώση».

«Γνώση?»

«Ναι... κάθε φορά που τελείωνε το παιχνίδι του ζητούσα να μου εξηγεί τι ακριβός κάνει εδώ... Το βρήκε πολύ ενδιαφέρον... Κανείς δεν το είχε ξαναζητήσει αυτό».

«Και έτσι έμαθες μέσα σε μια βδομάδα όλα όσα μάθαιναν οι άλλοι στην πράξη».

«Ακριβώς... η γνώση όμως χωρίς την πράξη σου δημιουργεί κενά κι έτσι τον άφησα να με μυήσει όπως εκείνος ήξερε για να μπορέσω να τον διαβάσω» συνέχισα οδηγώντας τον στον επόμενο όροφο.

«Αυτά τα δωμάτια ήταν ειδικά διαμορφωμένα για μένα» είπα ανοίγοντας την πόρτα και έκανα λίγο στην άκρη για να τον αφήσω να περάσει.

Ο Έντουαρντ μόλις μπήκε μέσα άρχισε να κοιτάει γύρω του με περιέργεια... το ταβάνι, οι τοίχοι, ακόμα και το πάτωμα ήταν επενδεδυμένα με καθρέφτες... είχε μέσα μόνο ένα μονό κρεβάτι και από κάτω, όλο το κενό του κρεβατιού ήταν γεμάτο με βιβλία.

«Αυτό είναι το 3ο στάδιο... στο κανονικό δωμάτιο του τρίτου σταδίου με πήγαινε μόνο όταν παίζαμε το παιχνίδι του»

«Και οι άλλες ενδοτικές του,  σε αυτά τα δωμάτια κοιμόντουσαν?»

«Οι άλλες ενδοτικές του... δεν κοιμόντουσαν εδώ... Είχαν κανονική ζωή και ερχόντουσαν μόνο τα σαββατοκύριακα... Το δωμάτιο τους θα σου το δείξω μετά». Ο Έντουαρντ  κατένευσε και εγώ συνέχισα.

«Όταν με έφερε εδώ φαντάζεσαι πως ήμουν σωματικά... δεν άντεχα να βλέπω τον εαυτό μου έτσι όπως είχε γίνει και με αυτόν τον τρόπο με έκανε να τον αγαπήσω».

«Όπως αγαπάς τα βιβλία»

«Όπως αγαπώ τα βιβλία» επιβεβαίωσα και τον πήρα από το δωμάτιο και τον οδήγησα στον επόμενο όροφο.

«Αφού είχα ξεπεράσει και αυτό το στάδιο ήταν ανώφελο να με μυήσει στο δεύτερο και στο πρώτο».

«Δεν ήθελε να μάθεις εσύ πόσο ισχυρή είσαι?»

«Δε θέλησε να με εκπαιδεύσει στο πρώτο και στο δεύτερο στάδιο για να μην δω τη δύναμη μου και όχι για να μην μάθει περισσότερα πράγματα για μένα» επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά και συνέχισα... 

«Το καλό με αυτό το παιχνίδι είναι ότι όσο ζεις μαθαίνεις... από την μέρα που το ξεκινήσαμε... Σου αναφέρω περισσότερα πράγματα για μένα παρά σε ρωτάω για να μου πεις πράγματα για την ζωή μου... γιατί πιστεύεις ότι το κάνω αυτό?»

«Γιατί μέσα από τις αντιδράσεις μου διαβάζει τι έχω ζήσει και τι όχι... και μέσα από τα κοινά μας στοιχεία, βλέπεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν τα έχεις δει μέχρι τώρα» Χαμογέλασα και στάθηκα έξω από την πόρτα του δωματίου μου του δευτέρου σταδίου.

«Όταν γύρισα και του ζήτησα να με κρατήσει κοντά του, κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να το αποφύγει, οπότε με μετέφερε στο 2ο στάδιο» συνέχισα και άνοιξα την πόρτα του δωματίου και του έκανα χώρο να περάσει μέσα.

Κοίταζε το δωμάτιο με μια απορία στο βλέμμα του... Ήταν όλο βαμμένο σε απαλούς τόνους του ροζ... του μοβ... και του πράσινου... Στον μεγάλο τοίχο απέναντι από το κρεβάτι υπήρχε ζωγραφισμένη μια παράσταση με ένα μεγάλο καταπράσινο λιβάδι γεμάτο με αγριολούλουδα και πάνω στο λόφο, ψηλά, υψωνόταν ένα κάστρο επιβλητικό... Με ένα γαλανό ουρανό και έναν ήλιο λαμπερό, να σου δίνει όλη του την ελπίδα και να σε κάνει να νιώθεις ότι όλα θα πάνε καλά... Τα έπιπλα, σε αντίθεση με τους τοίχους, ήταν βαριά και επιβλητικά και όλο το σκηνικό γύρω σου σε έκανε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα πριγκιπικό δωμάτιο... Από την άλλη όμως σου δημιουργούσε ένα δυναμισμό... Τα επιβλητικά έπιπλα που δέσποζαν στο χώρο, σε έκαναν να νιώθεις ότι ανήκει σε μια βασίλισσα.

«Αυτό το δωμάτιο ανήκει στις ενδοτικές... Το παραλαμβάνουν άδειο και το διακοσμούν όπως θέλουν εκείνες όταν βρίσκονται ακόμα στο πρώτο στάδιο... αν και το πρώτο στάδιο βρίσκεται στον από πάνω όροφο από μας», εξήγησα στον Έντουαρντ.

«Εσύ το διακόσμησες έτσι?»

«Ναι... ήθελα να του δείξω ότι ίσως και να ζω στα παραμύθια».

«Αλλά είσαι ισχυρή και δυνατή όσο μια βασίλισσα».

«Μμμχχχμμμ... δεν έχει νόημα να σου δείξω τα δωμάτια των παιχνιδιών γιατί αν έχεις δει το κόκκινο δωμάτιο τότε μπορείς να φανταστείς τι περιέχουν μέσα τα υπόλοιπα δωμάτια των σταδίων... αλλά η ουσία είναι εδώ Έντουαρντ... την πραγματική γνώση την παίρνεις εδώ» του είπα δείχνοντας του το δωμάτιο.

«Όταν κάνεις τον απολογισμό της ημέρας?»

«Όταν αφήνεις τον εαυτό σου να πάρει ανεπηρέαστος τις αποφάσεις του» συμπλήρωσα και συναίνεσε με ένα κούνημα του κεφαλιού του.

«Άνοιξε τα μάτια σου... μην κοιτάς την επιφάνεια, ψάξε για την ουσία για να πάρεις τη γνώση... για να βρεις τον εαυτό σου» διάβασε αμέσως το νόημα που μου πέρναγε μέσα από τα δωμάτια ο Πάολο και του χαμογέλασα επιβεβαιώνοντας τα λόγια του.

«Ήταν τα τρία δωμάτια που έζησα όσο διήρκεσε η εκπαίδευση μου».

«Και όταν τελείωσε?»

«Ήμασταν ίσοι» είπα και παίρνοντας τον πάλι από το χέρι άρχισα να τον οδηγώ προς το 5ο όροφο και με ακολούθησε σιωπηλός... Όταν έφτασα έξω από το δωμάτιο, γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια.

«Από το 3ο δωμάτιο μέχρι το δωμάτιο του έκανα άλλα 7 κοψίματα μόνη μου» είπα. Με κοιτούσε στα μάτια και ενώ ένιωθα ότι ήθελε να πει κάτι, εκείνος το κατέπνιξε και περίμενε υπομονετικά τη συνέχεια.

Έντουαρντ

«Από το 3ο δωμάτιο μέχρι το δωμάτιο του έκανα άλλα 7 κοψίματα μόνη μου» είπε και παρέμεινα να την κοιτώ υπομονετικά για την συνέχεια... Τι θα μπορούσα να πω γι αυτό?... πώς θα μπορούσα να τις πω κάτι χωρίς να ουρλιάξω όλον τον πόνο που μου προκάλεσε με αυτά της τα λόγια?... Εκείνος την κατέστρεψε και εκείνη έκανε τα πάντα για να τον ευχαριστήσει... Πόση δύναμη έχει αυτό το κορίτσι... Πόσο θα ήθελα να της μοιάσω... Αναστέναξα.

«Είναι το δωμάτιο του?» ρώτησα εφόσον την είδα ότι περίμενε να πω κάτι.

«Το κοινό μας δωμάτιο» επιβεβαίωσε διορθώνοντας με και μπαίνοντας μέσα, μου έκανε χώρο να περάσω.

Μόλις μπήκαμε, έκλεισε και κλείδωσε την πόρτα κρεμώντας το κλειδί δίπλα της πάνω σε μια κρεμάστρα.

>*ό, τι μάθεις από αυτό το δωμάτιο να παραμείνει εδώ... είναι δική σου η απόφαση αν θες να πάρεις τη γνώση που μπορεί να σου προσφέρει... αλλά ότι πάρεις από εδώ να το κρατήσεις για τον εαυτό σου*<

Ήρθε κοντά μου, μου κράτησε το πρόσωπο μέσα στα δύο της χέρια και με φίλησε απαλά στα χείλη.

«Σ' αγαπάω» μου είπε τρυφερά χαϊδεύοντας με τα ακροδάχτυλα της το περίγραμμα του προσώπου μου.

>*όποια απόφαση και να πάρεις αυτό δεν αλλάζει*<

Απομακρύνθηκε από εμένα. Πήγε προς την πόρτα που ήταν στο τέλος του δωματίου και κοιτώντας με, την έκλεισε πίσω της αφήνοντας με μόνο μου να πάρω τις αποφάσεις μου.

Έμεινα να κοιτάζω την κλειστή πόρτα αρκετή ώρα. Τελικά βρήκα το κουράγιο να κάνω αυτό που μου είχε ζητήσει εκείνη. Άλλωστε, γι αυτό ήμουν εδώ. Κοίταξα γύρω μου το δωμάτιο... Ήταν απλό, στα χρώματα του λευκού και του ξύλου... όλα τα έπιπλα ήταν τόσο απλά τόσο ζεστά λες και είχαν φτιαχτεί από τα ίδια τους τα χέρια... είχαν την προσωπική τους σφραγίδα... τα σεντόνια... οι μαξιλαροθήκες... το πάπλωμα... οι κουρτίνες... μέχρι και τα χαλάκια που διακοσμούσαν το δωμάτιο ήταν όλα λευκά, κεντημένα με μαύρη κλωστή επάνω τους το άγριο τριαντάφυλλο που διακοσμούσε την πέρτα της... Όλα θύμιζαν εκείνην... αλλά ήταν το κοινό τους δωμάτιο... Άρα την είχε ασπαστεί?... Μοιράζονταν τα ίδια συναισθήματα όταν αποφάσισαν να ζήσουν μαζί?

Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση μέσα στο δωμάτιο ήταν ένα παλιό, ξύλινο ημερολόγιο πάνω στο πάπλωμα, στη μέση του κρεβατιού... Πλησίασα με αργά βήματα και αφού έκατσα στο κρεβάτι, το πήρα στα χέρια μου και μύρισα το άρωμα του... Είχε μια περίεργη μυρωδιά... η μυρωδιά του ξύλου με το δικό της προσωπικό άρωμα σε έκανε να νιώθεις ότι έδενε το παλιό με το καινούριο.

Άνοιξα το βιβλίο και πήρα μια βαθιά ανάσα... στην πρώτη σελίδα έγραφε.

>>Τι προσπαθούσε να μου πει?...

Γύρισα την σελίδα και άρχισα να διαβάζω...

>>Την πρώτη μέρα που με έφερε εδώ... με έβαλε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο γεμάτο ποντίκια... όταν μπήκα μέσα σε αυτό η έντονη μυρωδιά της μούχλας και της υγρασίας με κατέκλυσαν... αλλά αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν ότι ήταν τόσο κρύο και τόσο σιωπηλό... που σε έκανε να νιώθεις έναν ανείπωτο τρόμο και ας ήσουν μακριά από τα χέρια του. <<

>>Το σώμα μου ήταν γεμάτο πληγές από τα γδαρσίματα και πόναγε από τα χτυπήματα που είχα δεχθεί... αλλά όλα αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στα συναισθήματα που σε έκαναν να νιώθεις αυτό το αποκρουστικό δωμάτιο... <<

>>Πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω τι μου είχε συμβεί... μια αγέλη ποντικιών έκαναν την είσοδο τους και άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω στο κορμί μου... σύγκορμη άρχισα να χτυπιέμαι και να ουρλιάζω για να τα κάνω να φύγουν από πάνω μου... αλλά εκείνα αντί να τρομάζουν και να φεύγουν μακριά, μου ορμούσαν περισσότερο... όσο πάλευα... τόσο γινόντουσαν πιο επιθετικά... πιο άγρια... πιο αιμοβόρα... σκίζοντας την σάρκα μου σε όποιο σημείο του κορμιού μου είχαν πρόσβαση, αφήνοντας με εξουθενωμένη και αιμόφυρτη από τα δαγκώματα τους.<<

>>Δεν μπορούσα να τα αντιμετωπίσω όσο κι αν προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις. Κατάκοπη, σταμάτησα να παλεύω και έβαλα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στον τοίχο... προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να σταματήσω τα ουρλιαχτά μου και να μείνω ακίνητη για να τους δώσω το δικαίωμα να πάρουν αυτό που ήθελαν. <<

>>Εκείνα μόλις είδαν ότι με είχαν κερδίσει ανέβηκαν και πάλι στο σώμα μου και άρχισαν να παίρνουν από αυτό, αυτό που ήθελαν... την τροφή τους... αφήσανε την αλάβωτη σάρκα και άρχισαν να τρώνε και να πίνουν το αίμα από τις πληγές που ήταν ήδη ανοιχτές... και όταν πήραν αυτό που ήθελαν φύγανε από το σώμα μου και χορτάτα, παρέμειναν εκεί παρακολουθώντας με , χωρίς να με ακουμπάνε. <<

>>Γέλασα δυνατά και κουνώντας το κεφάλι μου το έβαλα να ακουμπήσει πάνω στα γόνατα μου... από σεβασμό προς τα ποντίκια για το μεγάλο μάθημα που μου έδωσαν... ο κύριος μου ούρλιαξε... όλα τα θεμέλια του σπιτιού τραντάχτηκαν και τότε ένιωσα να σπάει και να λυγίζει μπροστά στην πόρτα μου. <<

>>Δεν πίστευε ότι θα έβρισκε ποτέ έναν άνθρωπο να καταλάβει την βαθιά έννοια που έκρυβε αυτό το δωμάτιο... μέσα στα πρώτα 10 λεπτά της δοκιμασίας του... ήταν το τελικό στάδιο για να γίνει κάποιος βαρόνος... ήταν η τελική δοκιμασία για να κάνει κάποιον ίσο με εκείνον... και εγώ χωρίς την εκπαίδευση του... είχα καταφέρει μέσα στα 10 πρώτα λεπτά να μάθω τα πάντα για εκείνον.<<

Έκλεισα το βιβλίο, το ημερολόγιό της, και το έσφιξα στο στήθος μου κοιτάζοντας προς την πόρτα που είχε πάει εκείνη... Δε χρειαζόταν να μάθω τίποτα άλλο... Σηκώθηκα και με αποφασιστικά βήματα πήγα κοντά της.

Άνοιξα την πόρτα και την βρήκα να είναι μέσα σε μια μπανιέρα γεμάτη νερό... ήταν τόσο ήρεμη... τόσο γαλήνια... με γερμένο το κεφάλι της προς τα πίσω να απολαμβάνει την ευφορία που της πρόσφερε η ατμόσφαιρα... Το μπάνιο ήταν σκοτεινό και το μόνο φως που υπήρχε ήταν από μερικά κεράκια γύρω από την μπανιέρα... ήταν τόσο όμορφη στην απαλή λάμψη του τρεμάμενου φωτός ... τόσο απαλλαγμένη από ό, τι την προβλημάτιζε.

«Οι άνθρωποι είναι σαν τα ποντίκια…» ξεκίνησα και μόλις έφτασα κοντά της έκατσα στο πάτωμα. Ανοίγοντας τα μάτια της με κοίταξε, πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα... 

«μόλις νιώσουν ότι τους φοβάσαι σου επιτίθενται από όλες τις μεριές μέχρι να σε λυγίσουν... μόλις σε δουν να λυγίζεις... σου πίνουν το αίμα και σε κατασπαράζουν... χτυπώντας σε στις ήδη ανοιχτές πληγές σου για να σε κάνουν να πονέσεις περισσότερο... και μόλις πάρουν αυτό που θέλουν παραμένουν δίπλα σου μέχρι να θελήσουν πάλι από εσένα κάτι χωρίς να σε ακουμπάνε... για να μην ξεχάσεις ποτέ για ποιον λόγο είναι εκεί, για να μην βρεις το χρόνο από τον φόβο σου να σκεφτείς ότι μπορείς να τα αντιμετωπίσεις» κούνησα το κεφάλι μου και κοίταξα το πάτωμα.

«Αυτό το ημερολόγιο μου το έδωσε όταν μπήκα σε αυτό το δωμάτιο... Εγώ άρχισα να το γράφω μόλις συνειδητοποίησα ότι δεν ζούσε πια» μου είπε. Την κοίταξα στα μάτια, θέλοντας να διαπιστώσω αν ήμουν στο ίδιο μήκος κύματος μαζί της, και συνέχισα.

«Για να μην τρελαθείς και τον ακολουθήσεις... προσπάθησες να καταλάβεις γιατί σου τα έκανε όλα αυτά και μετά σε άφησε να τα αντιμετωπίσεις μόνη σου». Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

«Τι συμπέρασμα έβγαλες?»

«Πήγαινε στην τελευταία σελίδα και ανακάλυψε το μόνος σου». Γύρισα στην τελευταία σελίδα και είδα τι έγραφε.

(σημείωση συγγραφέα: Η ιστορία είναι βασισμένη στα συμπεράσματα που έχει βγάλει η Μπέλα μέσα από την εκπαίδευση της)

>>Όταν αγαπάς κάνεις τα πάντα<<

(σημείωση συγγραφέα: Το συναίσθημα που μου δημιουργήθηκε όταν διάβασα τα παρακάτω ....)

>>Η αγάπη είναι υπομονετική και ευγενική...

Δε ζηλεύει ποτέ...Η αγάπη δεν είναι πότε αλαζονική...

Δεν είναι ποτέ αγενής ή εγωιστική...Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται...

Η αγάπη δεν ικανοποιείται με τις αμαρτίες των άλλων αλλά χαίρεται με την αλήθεια...

Πάντα δικαιολογεί, εμπιστεύεται, ελπίζει και υπομένει...ότι και αν συμβεί....<<

(σημείωση συγγραφέα: απόσπασμα από το έργο “A Walk to Remember”)

>>Όταν αγαπάς αυτόν που σε σκοτώνει, δεν έχεις επιλογές.

Πώς να μπορέσεις να τρέξεις, πώς να παλέψεις,

όταν με αυτό τον τρόπο πονάς αυτόν που αγαπάς;

Αν η ζωή σου είναι το μόνο που μπορείς να δώσεις,

πώς θα μπορούσες να μην τη δώσεις;

Αν είναι για αυτόν που αγαπάς πραγματικά.<<

(σημείωση συγγραφέα: από την συγγραφέα Stephenie Meyer)

Σήκωσα τα μάτια μου και την κοίταξα... Εκείνη περίμενε υπομονετικά... Έκλεισα το βιβλίο και αφού σηκώθηκα πήγα και το έβαλα στην θέση του... Γύρισα σε εκείνη και αφού έβγαλα το εσώρουχο μου μπήκα μαζί της μέσα στο νερό αντικριστά της... Άνοιξε τα χέρια της και με καλωσόρισε.

Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και της έτριψα απαλά την πλάτη, αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί πάνω στον ώμο της... Έκανε το κεφάλι της πίσω και με κοίταξε.

«Αυτή είναι η στάση ζωής που έχω επιλέξει να ακολουθώ... για ότι αγαπώ κάνω τα πάντα... είμαι υπομονετική και ευγενική...

δεν ζηλεύω ποτέ... δεν είμαι πότε αλαζονική...

δεν είμαι ποτέ αγενής ή εγωίστρια... δεν προσβάλλω και δεν εκδικούμαι... δεν ικανοποιούμαι με τις αμαρτίες των άλλων αλλά χαίρομαι με την αλήθεια... πάντα δικαιολογώ, εμπιστεύομαι, ελπίζω και υπομένω... ότι και αν συμβεί... και χαρίζω την ζωή μου αν είναι το μόνο που μπορώ να δώσω».

«Είσαι το πιο όμορφο... το πιο έξυπνο... το πιο υπέροχο πλάσμα σε ολόκληρο τον πλανήτη... και όποιος δεν σε πιστεύει... όποιος αμφιβάλει για σένα... όποιος δεν σου έχει εμπιστοσύνη... όποιος σε φοβάται... εκείνος χάνει Μπέλα... όχι εσύ.» Τα μάτια της δάκρυσαν και με έσφιξε στην αγκαλιά της.

«Δεν πρόκειται ποτέ ξανά να σε αμφισβητήσω... αλλά δεν μπορώ να ακολουθήσω την στάση ζωής που έχεις». Σκληρά λόγια αλλά έπρεπε να της τα πω, έπρεπε να είμαι ειλικρινής μαζί της... Σήκωσε τη ματιά της για να αντικρίσει την δική μου και έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο της... Παρέμεινε σιωπηλή και με άφησε να συνεχίσω.

«Δε θέλω να με μυήσεις σε αυτήν την ζωή για να μπορώ να είμαι δίπλα σου... δεν σου αξίζει κανένας κατώτερος σου... Θέλω να με διδάξεις τι σημαίνουν όλα αυτά... Για μένα Μπέλα... και όχι για σένα... Θέλω να τα ασπαστώ για να μένα... Γιατί θέλω, όταν θα είμαι δίπλα σου, να το αξίζω... Αν δεν μπορέσω να τα ασπαστώ... τότε δεν θα είμαι άξιος να είμαι κοντά σου... Όλοι αυτοί που είναι δίπλα σου και τρώνε το μεδούλι σου... δεν έχουν ιδέα τι χάνουνε... δεν έχουν ιδέα πόσα μπορείς να τους προσφέρεις... Εγώ όμως έχω... και θέλω να μου τα προσφέρεις... Όχι για να τα πάρω από εσένα... αλλά για να μπορέσω μια μέρα να σου τα δώσω πίσω... όπως σου αξίζει.» Τα μάτια της δάκρυσαν, δεν είχε φωνή... ήξερε ότι ό, τι έλεγα το εννοούσα... Το πίστευα και το ήθελα όσο τίποτα άλλο... και ξέρει ότι θα κάνω τα πάντα για να βγω νικητής.

«Σ’ αγαπάω... και θα κάνω τα πάντα για σένα» της είπα και φίλησα τα χείλια της. Εκείνη μου ανταποκρίθηκε δίνοντας μου την ψυχή της.

>>Τέλος δεύτερου μέρους<<