«τελικά κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ» εξωτερίκευσα τις σκέψεις μου με έναν αναστεναγμό βάζοντας μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου πολύ απογοητευμένη και ο Έντουαρντ έκανε την κίνηση να με πλησιάσει απλώνοντας το χέρι του για να φτάσει το δικό μου.
«μην τολμήσεις» τον σταμάτησα αυστηρά.
«Μπέλα... γιατί είσαι εδώ?»
«ξέρεις πολύ καλά γιατί είμαι εδώ» του πέταξα εκνευρισμένα
«και πιστεύεις ότι θα σε αφήσω ποτέ να εκπληρώσεις την υπόσχεση σου πριν βεβαιωθώ ότι σε έχω κερδίσει και πάλι?»
«και πιστεύεις ότι αυτό θα με σταματήσει από το να σηκωθώ αυτήν την στιγμή και να φύγω?» του γύρισα πίσω ειρωνικά και γέλασε.
«σίγουρα όχι... αλλά ξέρεις ότι θα ξαναπροσπαθήσω»
«είσαι ανυπόφορος» είπα εκνευρισμένα και παίρνοντας το κρασί μου στα χέρια μου το ήπια μονορούφι.
«είμαι απελπισμένος... σίγουρα... αλλά ανυπόφορος?» ρώτησε με μια δόση χιούμορ.
«ότι και να είχαμε Έντουαρντ... αν είχαμε ποτέ τίποτα... τε-λει-ω-σε... τι άλλο πρέπει να κάνω για να το καταλάβεις?... δεν πρόκειται ποτέ να είμαστε μαζί... πάρτο απόφαση και συνέχισε την ζωή σου»
«τώρα ποιος ψεύδεται?»
«πως τολμάς?»
«Μπέλα σε μένα μιλάς»
«και???»
«αν είχε τελειώσει... τότε γιατί με άφησες να σε φιλήσω?... γιατί δεν φεύγεις παρά κάθεσαι εδώ και συνεχίζεις να μου μιλάς?»
«γιατί έχω δουλειά και περιμένω να τελειώσει ο μαλάκας το μπαλαμούτιασμα» του είπα και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του Γκουστάβου που από την τζαμαρία φαινόταν που είχε στριμώξει την Μερλίνα και εκείνος ακολούθησε την ματιά μου και γέλασε.
«μάλιστα... συνέχισε με χιούμορ... άκου... δεν θέλω να σε χάσω και το ξέρεις πάρα πολύ καλά αυτό»
«ναι σίγουρα... γιατί βαρέθηκες να τον παίζεις» είπα μηδίζοντας και με κοίταξε αυστηρά.
«γιατί δεν αντέχω μακριά σου Μπέλα... και όχι γιατί βαρέθηκα να τον παίζω» του ανασήκωσα το φρύδι και παίρνοντας το μπουκάλι με το κρασί ξαναγέμισα το ποτήρι μου χωρίς να του απαντώ.
«Μπέλα... κάνε μια προσπάθεια να με καταλάβεις»
«εγώ?... να κάνω μια προσπάθεια... εγώ ή εσύ, Έντουαρντ?»
«γι αυτό είμαι εδώ Μπέλα... για να σε δω... για να σε καταλάβω»
«εμένα ή την δουλειά μου?»
«η δουλειά σου είσαι εσύ... άρα για να καταλάβω εσένα... πρέπει να καταλάβω και όλα τα άλλα»
«ναι μας έπεισες»
«Μπέλα» είπε μέσα από τα δόντια του πετώντας την πετσέτα πάνω στο τραπέζι και σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου.
«μην τολμήσεις να με ακουμπήσεις» του είπα και σηκώθηκα από την καρέκλα μου την στιγμή που με πλησίασε... αλλά δεν πτοήθηκε... με τράβηξε από το χέρι και με ανάγκασε να κάτσω πάλι στην καρέκλα μου την στιγμή που εκείνος καθόταν στην καρέκλα που υπήρχε δίπλα μου.
«άκουσε με για ένα λεπτό μόνο»
«πάρε το χέρι σου από πάνω μου... αν δεν θες να μάθεις τι παθαίνουν όσοι με ακουμπάνε χωρίς την συγκατάθεση μου»
Αντί να πάρει το χέρι του όμως έβαλε το ελεύθερο χέρι του πάνω στον αυχένα μου και με τράβηξε κοντά του σβήνοντας την απόσταση που υπήρχε μεταξύ μας και άρχισε να με φιλάει απαιτητικά... το χέρι μου αυτόματα βρέθηκε στα μπαλάκια του και μόλις του τα γράπωσα έκανε αμέσως πίσω και με κοίταξε μέσα στα μάτια με πόνο.
«γιατί το έκανες αυτό?» ρώτησε εκνευρισμένος γραπώνοντας το χέρι μου... αλλά εγώ τον κοίταξα επιβλητικά χωρίς να σταματάω να τον πονάω.
«πάρε τα βρομόχερα σου από πάνω μου... και εξαφανίσου από μπροστά μου... αν ποτέ πραγματικά θες να μάθεις την αλήθεια... τότε μπορεί και να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία» του πέταξα και μόλις με άφησε από το κράτημα του... τον απελευθέρωσα και εγώ και σηκώθηκα παίρνοντας την τσάντα μου και τον χαρτοφύλακα μου στα χέρια.
«Μπέλα σε παρακαλώ μην φεύγεις»
«αρκετά ρεζίλι έχω γίνει εξαιτίας σου» του είπα και έφυγα.
Έντουαρντ
Σκατά... σκατά... σκατά... πως γίνεται πάντα να τα κάνω όλα σκατά?... αναρωτήθηκα και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου προσπαθώντας να χαλαρώσω την ένταση μέσα μου. Δεν θα βγάλω ποτέ άκρη με αυτήν την γυναίκα... πως θα την πείσω τώρα να μου μιλήσει?
Την κοίταζα που μίλαγε με τον Γκουστάβο και προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω έναν τρόπο να την πίσω να γυρίσει.
«κύριε Κάλεν έχετε τελειώσει?... θα θέλατε να τα μαζέψω?»
«όχι Μερλίνα... άστα όπως είναι... δεν τελειώσαμε ακόμα»
«τελειώσατε?» μου πέταξε γελώντας
«κάνε μου την χάρη και άδειασε μου την γωνιά Μερλίνα... δεν έχω την όρεξη σου» της πέταξα εκνευρισμένος αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε.
«κύριε Κάλεν» κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη
«πραγματικά δεν την ξέρετε καθόλου» συνέχισε και την κοίταξα με αυθάδεια μέσα στα μάτια.
«αλήθεια?... και εσύ την ξέρεις καλύτερα από μένα?»
«την ξέρω αρκετά ώστε να την εμπιστεύομαι... εσείς???» μου πέταξε και παίρνοντας το άδειο μπουκάλι του κρασιού εξαφανίστηκε.
«Την ξέρω αρκετά ώστε να την εμπιστεύομαι» επαναλαμβανόταν η φράση της Μερλίνα μέσα στο μυαλό μου και τότε γέλασα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου.
Περίμενα υπομονετικά μέχρι να τελειώσει την δουλειά της με τον Γκουστάβο και μόλις την είδα να βγαίνει από το γραφείο του... σηκώθηκα και πήγα προς τις τουαλέτες για να δω τις κινήσεις της... αν και δεν περίμενα να το κάνει αυτό... γύρισε στο τραπέζι και μόλις έκατσε... άναψε ένα τσιγάρο και η Μερλίνα πήγε κοντά της με ένα μπουκάλι κρασί στα χέρια της... αφού το άνοιξε, γέμισε και τα δύο άδεια ποτήρια μας... το άφησε στην σαμπανιέρα και έφυγε... κλείνοντας το μάτι της προς το μέρος μου... γέλασα δυνατά κουνώντας το κεφάλι μου... είναι το κάτι άλλο αυτή η γυναίκα.
Έκανα την εμφάνιση μου και μόλις την πλησίασα με κοίταξε αδιάφορα στα μάτια.
«μπορώ?» ρώτησα και ανασήκωσε τους ώμους της χωρίς να αλλάζει ύφος.
«άλλαξε κάτι?»
«για να είμαι εδώ» είπα την στιγμή που έκατσα και πάλι στην αρχική μου θέση.
«μπορώ να μάθω τι είναι αυτό?»
«θέλω να μάθω»
«Έντουαρντ... κόψε τις παπαριές και λέγε τι θες»
«θέλω να μάθω Μπέλα... θέλω να σε μάθω... γιατί είσαι ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύομαι... και ξέρω ότι μπορείς να με βοηθήσεις»
«ναι σίγουρα... με τον Πατάκη... μπορείς να περάσεις την τάξη... αλλά τελικά όταν πάρεις το απολυτήριο... κύριε Κάλεν... τι πραγματικά θα έχεις αποκομίσει από το μάθημα?» με ειρωνεύτηκε και γέλασα δυνατά.
«με τον Πατάκη???» ρώτησα ακόμα γελώντας.
«τέλος πάντων για να τελειώνουμε μια και καλή με όλα αυτά γιατί πραγματικά έχω αρχίσει και τα παίρνω πολύ άσχημα... θα σου πω όσα πρέπει να μάθεις και εσύ εκμεταλλεύσου τα όπως νομίζεις... βαρέθηκα να σε κανακεύω και η υπομονή μου όσο μεγάλη και να είναι, έχει τα όρια της» μου πέταξε έξαλλη και αναστέναξα.
«κάνε ότι νομίζεις... αφού δεν μπορώ να σε πείσω για τις προθέσεις μου... τελείωνε με αυτήν την γελοία ιστορία... που περιττό να πω ότι τα περισσότερα από αυτά ήδη τα ξέρω... και θα σε αφήσω ήσυχη... δεν βγάζω άκρη μαζί σου... οπότε τα παρατάω» έσβησε το τσιγάρο της και πλησίασε το τραπέζι με το σώμα της... μιμήθηκα την κίνηση της και την πλησίασα και εγώ.
«να τελειώνω με την γελοία ιστορία?»
«ω έλα τώρα Μπέλα... μην μου κάνεις την θιγμένη... ο Πάολο αυτό, ο Πάολο εκείνο... ο Πάολο ήταν ένα τέρας... και όσο τον θεοποιείς τόσο τον ρίχνεις στα μάτια μου... γι αυτό τελείωνε για να πάμε παρακάτω» γέλασε
«ήταν ένα τέρας?... και εσύ τι ακριβώς είσαι?» ρώτησε σκληρά
«πολύ καλύτερος του... εγώ τουλάχιστον»
«δεν κακοποιίες πια αθώα κοριτσάκια... επειδή δεν μπορείς να τα πηδήξεις?»
«δεν είμαι αυτό που ήμουν... έκανα πολλά λάθη το παραδέχομαι... αλλά δεν είμαι αυτό πια Μπέλα» τις απάντησα στο ίδιο ύφος με το δικό της
«σήκω και φύγε από μπροστά μου... δεν αξίζεις ούτε να σε φτύσω»
«δεν πάω πουθενά, είτε σου αρέσει είτε όχι... βαρέθηκα να τρέχω μακριά από τον εαυτό μου... γι αυτό λέγε ότι είναι να πεις να τελειώνουμε... και για να είμαι ειλικρινής... δεν έχω ιδέα σε τι θα με βοηθήσουν όλα αυτά που έχεις να μου πεις... αλλά εφόσον εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να τα μάθω... ρίχτα»
«για ποιον λόγο?»
«για να σε αποδεσμεύσω από την υποχρέωση σου... ρίχτα επιτέλους για να δω τι θα καταλάβεις... δεν με θες στην ζωή σου... κανένα πρόβλημα... πες ότι έχεις να πεις λοιπόν να τελειώνουμε μια και καλή με όλη αυτήν την ιστορία και να προχωρήσουμε παρακάτω»
«πολύ καλά» είπε και γυρίζοντας στην θέση της πήρε το κρασί της στο χέρι της και με κοίταξε ειρωνικά στα μάτια.
«αν θες να συνεχίσω... φάε λίγο από το πιάτο σου και θα σου πω και τα υπόλοιπα»
«δεν πας καλά που θα φάω εγώ αυτήν την αηδία»
«τότε καλό σου απόγευμα κύριε Κάλεν» είπε και ήπιε μια γουλιά από το κρασί της επιδεκτικά... διψάει για αίμα... αυτό είναι σίγουρο... θέλει να με κάνει να πονέσω.
«δεν θα μου πεις?»
«όχι αν δεν φας»
«δεν πρόκειται να το φάω»
«τότε δεν υπάρχει λόγο να βρίσκεσαι άλλο εδώ και να χάνεις άσκοπα την ώρα σου»
«υπάρχει... και δεν πάω πουθενά αν δεν μου πεις»
«όπως θες» είπε μόνο και παίρνοντας το πιρούνι και το μαχαίρι της... άρχισε να τρώει και πάλι επιδεκτικά χωρίς να μου δίνει άλλη σημασία.
Σηκώθηκα από την θέση μου και κάνοντας τον γύρω του τραπεζιού έκατσα δίπλα της αλλά δεν μου έδωσε καμία σημασία.
«Μπέλα σε παρακαλώ άκουσε με» της είπα πιο ήρεμα και πιάνοντας τα χέρια της για να μην κάνει καμία άλλη κίνηση την γύρισα προς το μέρος μου... το ύφος την τρομερά εκνευρισμένο.
«ξέρω ότι με έχεις ανάγκη όπως σε έχω και εγώ... αλλά δεν θα σε πιέσω άλλο... αν νιώθεις ότι το καλύτερο και για τους δύο μας είναι να είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλο... τότε θα κάνω πίσω... δεν θέλω να σε δω άλλο να υποφέρεις για μένα... και ας με σκοτώνει η σκέψη ότι ίσως είναι η τελευταία φορά που σε βλέπω»
«δεν το αντέχω άλλο αυτό» είπε μέσα από τα δόντια της
«το καταλαβαίνω... και ξέρω ακριβώς τι εννοείς... αλλά σε παρακαλώ... σε ικετεύω... προσπάθησε να καταλάβεις και λίγο εμένα... έχουν έρθει τα πάνω κάτω... δεν ξέρω τι να κάνω για να σε κερδίσω... και είμαι απελπισμένος... ξέρω ότι, ότι κάνω είναι λάθος... αλλά δεν ξέρω πως να το κάνω σωστά... δείξε μου τον τρόπο... για όνομα του θεού σου ζητάω μόνο να με καθοδηγήσεις... τίποτα άλλο... σε παρακαλώ Μπέλα... τι πρέπει να κάνω για να σε πείσω ότι σε αγαπάω?»
«και φτάνει μόνο αυτό?»
«για μένα ναι... εσύ είσαι πια η ζωή μου... και το ξέρεις πολύ καλά αυτό... και ξέρεις ότι είμαι ικανός να κάνω τα πάντα για να μην σε χάσω»
«για μένα όμως όχι Έντουαρντ... όχι πια... δεν θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλο μου... ξέρεις πολύ καλά ότι το ίδιο ισχύει και για μένα... και ξέρω ότι το να σε αφήσω να φύγεις... θα είναι το τελειωτικό μου χτύπημα... αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση... δεν απέμεινε τίποτα άλλο Έντουαρντ... και όσο και να με πονάει... πρέπει να το κάνω... δεν είμαι η τιμωρός σου... δεν θα σε αφήσω να με κάνεις να σε καταστρέψω... δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα σε αποτελειώσει Έντουαρντ... όχι εγώ»
«είναι άδικο Μπέλα... είναι τόσο άδικο» αναστέναξα ηττημένος και άφησα τα χέρια της γυρίζοντας το σώμα μου προς το τραπέζι... περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου.
«γιατί πρέπει πάντα να χάνω αυτό που αγαπώ?» ρώτησα γυρίζοντας το βλέμμα μου προς το μέρος της.
«πόσες φορές έχουμε μιλήσει ήρεμα και πολιτισμένα Έντουαρντ?... αυτό το έχεις αναλογιστεί?»
«δεν ξέρω δύο – τρείς φορές?»
«δύο με τρεις φορές... κούνησε το κεφάλι της... μήπως μπορείς να μου πεις και το γιατί?»
«γιατί μόλις κάνουμε ένα βήμα μπροστά... εγώ πάντα βρίσκω τον τρόπο να καταστρέφω τα πάντα» παραδέχτηκα με πόνο
«τι είναι αυτό που πραγματικά θες να μάθεις Έντουαρντ?»
«αυτό που πιθανότατα δεν πρόκειται να μου πεις ποτέ»
«γιατί τα έκανε όλα αυτά»
«πως γίνεται να το ξέρεις αυτό?»
«ξέρω πολλά περισσότερα από αυτό... το θέμα είναι εσύ πόσα είσαι διατεθειμένος να μάθεις»
«δεν ξέρω Μπέλα... θέλω να μάθω... αλλά όχι για τον λόγο που εσύ νομίζεις»
«τότε για ποιον λόγο Έντουαρντ?... γιατί πιστεύεις ότι αν μάθεις θα καταφέρεις να την διώξεις?»
«είναι η τελευταία μου ελπίδα» παραδέχτηκα και έβαλε το χέρι της πάνω στον ώμο μου και αυτόματα ακούμπησα το μάγουλο μου πάνω στο χέρι της κλείνοντας τα μάτια μου και αναστέναξα.
«δεν πρόκειται να φύγει Έντουαρντ» είπε με πόνο στην φωνή της και άνοιξα τα μάτια μου.
«δεν την αντέχω άλλο Μπέλα... κάποιος τρόπος πρέπει να υπάρχει... σε παρακαλώ... πες μου ότι υπάρχει τρόπος» έσμιξε τα χείλια της σε μια ίσια γραμμή και με υγρά μάτια μου επιβεβαίωσε τον φόβο μου... κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της.
«θες να φύγω?» την ρώτησα παραδίνοντας τα όπλα.
«θες να μάθεις?»
«δεν βλέπω το νόημα πια»
«θα σε βοηθήσει να πιστέψεις περισσότερο στον εαυτό σου... αν αυτό δεν έχει νόημα για σένα... τότε μην κοιτάξεις ποτέ ξανά πίσω σου... δεν μπορούμε να είμαστε μαζί... όσο και να μας πονάει αυτό Έντουαρντ»
«δεν μπορώ Μπέλα... δεν θέλω να σε χάσω... νιώθω ότι αν δεν σε δω έστω και από μακριά έστω και για μια μέρα... θα χάσω τα πάντα... θα χάσω το μυαλό μου... εσύ με κρατάς ζωντανό... αν αυτό είμαι» γέλασα θλιμμένα και άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στο χέρι της που το είχε ακόμα στον ώμο μου και εκείνη αμέσως το σήκωσε και μου χάιδεψε το μάγουλο παρηγορητικά.
«είσαι δυνατός να αντιμετωπίσεις τα πάντα Έντουαρντ... πρέπει να πιστέψεις στον εαυτό σου... δεν είμαι εγώ αυτή που σε κρατάει ζωντανό... αλλά η θέληση σου να παραμείνεις ζωντανός... για να παλέψεις»
«να παλέψω για ποιο πράγμα Μπέλα... αν με αφήσεις και εσύ... για ποιον άλλο λόγο να παλέψω... για να λέω ότι υπάρχω?... δεν έχει νόημα πια»
«μην το ξαναπείς ποτέ ξανά αυτό... είπε αυστηρά και πήρα μια βαθιά τρεμάμενη αναπνοή... αξίζεις πολλά περισσότερα από όσα αναγνωρίζεις στον ίδιο σου τον εαυτό... μην αμφιβάλεις ποτέ γι αυτό... και πρέπει να παλέψεις να τα βρεις με τον εαυτό σου Έντουαρντ... για σένα... όχι για μένα»
«γιατί είσαι ακόμα εδώ?» την ρώτησα με πνιγμένη φωνή εμποδίζοντας πεισματικά τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν... θολώνοντας την ματιά μου.
«γιατί θέλω να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις τον Έντουαρντ... να δεις πόσα πολλά πράγματα έχεις κρυμμένα μέσα εδώ» είπε και ταυτόχρονα ακούμπησε απαλά το ελεύθερο χέρι της πάνω στην καρδιά μου.
«μην με αφήνεις μόνο Μπέλα... πνίγομαι χωρίς την ανάσα σου... δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω αυτήν την φορά... σε παρακαλώ»
Ρίχτηκε στην αγκαλιά μου και με έσφιξε απάνω της με όλη της την δύναμη... χαϊδεύοντας την πλάτη μου παρηγορητικά.
«σ’ αγαπάω... είπε και η φωνή της ήταν ένας ψίθυρος... μακάρι αυτό να ήταν αρκετό» συνέχισε και την έσφιξα πιο κοντά μου εισπνέοντας άπληστα το άρωμα της για να μπορέσω να συγκρατήσω τα συναισθήματα μου.
«θα σου πως ότι χρειάζεται να ξέρεις... αλλά μετά από αυτό, πρέπει να με αφήσεις Έντουαρντ... σε παρακαλώ»
«δεν μπορώ»
«πρέπει να βρεις την δύναμη να το κάνεις»
«δεν θέλω» σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε μέσα στα μάτια, χαϊδεύοντας το μάγουλο μου.
«είναι ο μόνος τρόπος που απέμεινε... σε παρακαλώ... δεν θα αντέξω να σε δω να καταστρέφεσαι εξαιτίας μου... σε ικετεύω... δεν θα το αντέξω»
«δεν τα παρατάω» γέλασε δυνατά τραντάζοντας όλο της το κορμί.
«είσαι απίστευτος» έβαλα και τα δύο μου χέρια πάνω στο πρόσωπο της και την ανάγκασα να με κοιτάξει.
«εσύ είσαι η ζωή μου... και δεν θα αφήσω κανέναν να με πείσει ότι δεν θα τα καταφέρω... ούτε εκείνη... αλλά ούτε και εσένα... σ’ αγαπάω... και μέχρι την τελευταία μου πνοή... αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει... είτε μείνεις είτε φύγεις... εγώ πάντα θα παλεύω μόνο για σένα... μόνο... για... σένα» τόνισα αυστηρά και σφράγισα τα λόγια μου με ένα απαιτητικό φιλί χωρίς να της δίνω τον δικαίωμα να αντιδράσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου